Kingdom of Nirvoas

Boeren BrandsGeneraties:

(1.) /

(2.) Willem x Jacoba

(3.) Nelleke, Jacob, Janneke, Wouter

Het sneeuwde toen de familie Brands aankwam bij de oude boerderij. De akkers lagen er kaal en dood bij, en er waaide een kille wind over het vlakke land.

Toch straalde het boerderijtje een liefdevolle, veilige sfeer uit. Hier zouden ze wel gelukkig worden!

‘Kom op, allemaal!’ zei Willem opgewekt. Zijn vier kinderen renden nieuwsgierig naar de deur.

‘Mogen we al naar binnen, pa?’ vroeg Janneke en ze wipte ongeduldig van haar ene been op het andere.

‘Ga maar gauw, het is veels te koud buiten!’ lachte Jacoba, en ze drukte Wouter nog dichter tegen zich aan.

Willem keek verrast om zich heen. Wat was die boerderij klein! In zijn herinnering was alles veel groter geweest. Ach, het kwam vast doordat hij toen zelf klein was, en nu groot!

Met een deel van hun oude spullen, en veel nieuwe spullen werd alles ingericht. Willem en Jacoba sliepen beneden met Wouter, waar ze het vuur in de gaten konden houden. Er was een grote, houten tafel waar iedereen aan kon zitten.

Willem had een nieuwe haard laten bouwen. Het was een grote, stevige haard die vast nog generaties lang zou meegaan. Trots bedacht Willem zich, dat zijn nakomelingen nog eeuwen op deze boerderij zouden leven.

De boerenfamilie Brands was terug op hun eigen land!

De kleine Wouter begon te huilen en Jacoba legde hem snel in zijn wieg. Jacob maakte het vuur in de haard aan.

‘Lekker warm!’ zuchtte Janneke en ze trok haar oudere zus mee naar het vuur. ‘Zo’n haard hadden we niet in het dorp!’

‘We krijgen het hier stukken beter dan in het dorp!’ riep Willem vanaf het bed.

Met de hoopvolle woorden van haar vader nog in haar hoofd, klom Nelleke naar boven. Ze was toch wel moe van de reis hierheen.

Het zoldertje waar ze met Janneke sliep, was niet groot. Er zaten een paar kieren in het dak, maar die stopten ze dicht met stro.

Tevreden zette Nelleke haar spulletjes recht op de plank bij haar bed. Heerlijk, een eigen plekje!

Intussen was Willem met zijn zoon naar het land gaan kijken. Nu de sneeuw begon te smelten, konden ze kijken of de grond nog vruchtbaar was.

‘Met wat mest en goede zorg, zal dit land weer bloeien als vroeger!’ zei Willem vastberaden.

‘Pa, hier staan nog wat planten. Moeten die weg?’ Jacob wees op wat verdorde restjes in de bruine aarde.

‘Hmm, nee.’ mompelde Willem. ‘Laten we kijken wat we er nog van kunnen maken.’

Een paar uur werkten vader en zoon op het land, en ze deden hun best om het land weer gezond te maken.

Die avond was er een feestmaal, want Jacoba en Willem waren jarig.

‘Zelfgevangen vis, wat zeg je daarvan?’ zei Jacoba vrolijk aan tafel.

‘Heerlijk, schat.’ knikte Willem.

De drie kinderen moesten er wel even aan wennen; hun ouders als oudere mensen! Gelukkig waren ze, ondanks hun rimpels en grijze haren, nog steeds dezelfde!

Die nacht kon Jacoba niet slapen. Nu was ze een oude vrouw, wat gingen de jaren snel…

Ze glimlachte toen ze Wouter vanuit zijn bedje hoorde pruttelen. Voorzichtig tilde ze hem op en legde hem tegen haar schouder aan. Hij was nog steeds mager, maar het leven op de boerderij leek hem goed te doen. Jacoba voelde zich gelukkig.

Ze had een moeilijk leven gehad in het dorp, met vijf kinderen in een veel te klein huis. Nu hadden ze alle ruimte, en woonde ze met haar vier liefste kinderen op het platteland. Ze miste David wel een beetje, hij was toch haar eerste zoontje geweest.

Ze keek naar Wouter. Hoe zou hij later worden? Dromerig streelde ze hem over zijn hoofdje.

‘Pa!’ brulde Jacob de volgende morgen vanaf het land. ‘Pa! Er is iets gegroeid!’

Snel begon hij het onkruid weg te plukken. Onvoorstelbaar hoe die halfdode planten toch weer tot leven waren gekomen!

Misschien kwam hier nog wel een goede oogst van!

Overdag stortte Jacoba zich op het huishouden. Ze wilde de boerderij goed onderhouden. Ineens hoorde ze geklop op de deur.

‘Zusje!’ riep ze dolblij toen ze de gast binnenliet. ‘Snel, kom bij het vuur, het is veel te koud buiten! Och, ben je dat hele eind komen lopen?’

‘Ik kon een stukje meerijden met een boerenkar, zus. Maak je geen zorgen!’ giechelde Anna-Sophia en ze omhelsde haar zus.

Hoewel de twee vrouwen geen echte zussen waren, zagen ze elkaar al hun hele leven als zusjes.

Al sinds hun kinderjaren waren ze onafscheidelijk. Dat Anna-Sophia eigenlijk een vondeling was van adellijke afkomst, maakte geen verschil.

Nu Anna-Sophia er was, kon ze gelijk kennismaken met haar nieuwe neefje.

‘Wat is hij klein en tenger.’ zei ze zacht en heel voorzichtig hield ze hem in haar armen.

‘Het komt wel goed met hem. Hier op het platteland krijgt hij goed te eten, en frisse lucht. Hè, kleintje? Jij wordt later een gezonde kerel!’ zei Jacoba.

Die avond groeiden Janneke en Wouter op.

Willem stond even met grote ogen naar zijn dochtertje te kijken. Ineens was ze van een speels kind veranderd in een jonge vrouw! Een beeldschone jonge vrouw, bovendien!

‘Wat is er, pa?’ vroeg Janneke opgewekt.

‘Eh, niets.’ stamelde Willem verward.

Wouter was nog steeds een mager jongetje, met ingevallen wangen en diepliggende ogen. Toch had hij een levendig karakter.

Hij was altijd wel in voor een spelletje.

‘Waar is papa?’ fluisterde Willem dreigend achter zijn handen.

‘Wa papa!’ krijste Wouter en hij hupste op en neer op zijn achterwerk, terwijl hij met een klein vingertje naar zijn vader wees.

‘Dáár is papa!’ brulde Willem.

Wouter keek eerst heel verbaasd, toen geschrokken, en toen begon hij keihard te lachen.

Door die reactie begon ook Willem te lachen, en even later schaterden ze allebei tot de tranen over hun wangen liepen.

Glimlachend keek Nelleke toe.

Ze ging verder met de afwas, en keek dromerig uit het raam. Ineens zag ze een paard met een kar voorbij komen.

En op de kar zat een jongen met felrood haar…

‘Alex?’ riep ze. Snel nodigde ze hem binnen uit. ‘Wat doe jij nou hier?’

‘Ik ben sinds een paar maanden in de leer bij de schoenmaker. Ik was net op weg om nieuwe huiden en messen te halen in het dorp.’

‘Oh!’ zei Nelleke bewonderend. ‘Schoenmaker! Wat knap!’

‘Dat valt best mee hoor!’ riep Alex enthousiast. Hij maakte een druk gebaar met zijn handen, en Nelleke glimlachte.

Alex maakte nog een opmerking, waarna hij in lachen uitbarstte.

Nelleke keek zwijgend naar hem. Hij was de beste vriend van haar nichtje Cornelia. De vader van Cornelia had Alex verboden nog langs te komen. Hij wilde de naam van zijn dochter niet beschadigen.

Cornelia was verliefd op Alex, maar dat was een geheim tussen haar en Nelleke.

Cornelia zou Alex waarschijnlijk nooit meer zien. Nelleke keek nog eens goed naar de jongen. Stiekem vond ze hem ook wel leuk. Maar mocht ze dat wel doen?

Ach, Cornelia was ver weg… En zij maakte toch geen kans bij Alex!

Nelleke kon best een gokje wagen… Snel zette ze haar mooiste glimlach op.

‘Kom je zo niet te laat in het dorp? Ik wil je niet tot last zijn.’ zei Nelleke zacht.

‘Ach nee, ik heb altijd tijd voor een bezoekje aan een oude bekende!’

‘Bekende? Ben ik dan niet meer dan een bekende?’ vroeg Nelleke.

‘Ach, ik was goed bevriend met Cornelia, dat weet je… Maar die vriendschap is een beetje over. Jammer genoeg.’ zuchtte Alex.

‘Ja, maar luister eens. Er zijn dingen over Cornelia die jij niet weet!’ zei Nelleke ineens. ‘Die vriendschap leek misschien mooi, maar eigenlijk betekende hij niets voor haar! Zij vond schilderen veel belangrijker. Ze loog over dat verbod van haar vader. Eigenlijk wilde zij je gewoon niet meer zien.’

Alex keek haar verward aan.

‘Ik probeer haar niet zwart te maken ofzo, hoor, Alex. Dat zou ik nooit doen, ze is ook mijn beste vriendin.’ zei Nelleke snel. Dit liegen ging haar best makkelijk af!

‘En weet je… die moeder van haar, Anna-Sophia, die denkt dat ze heel wat is met haar adellijke afkomst. Wist je dat ze eigenlijk de zus van de koningin is?’ grijnsde Nelleke.

Nelleke wist dat ze fout bezig was, maar nu ze eenmaal op dreef was kon ze niet meer stoppen. Als ze gemene dingen over Cornelia vertelde, zou Alex háár vast leuker vinden!

‘En die arrogantie is gewoon overgeslagen op Cornelia. Die is maar wat trots met dat blauwe bloed in haar aderen! Ze zwijgt erover, natuurlijk… Maar ondertussen vindt ze zichzelf veel beter dan ons!’

‘Ik… dat wist ik allemaal niet! Nooit wat van gemerkt!’ zei Alex verward.

‘Nee, natuurlijk niet! Ze weet goed haar rol van onschuldig dorpsmeisje te spelen… En dat geklieder met verf is alleen maar een deel van die rol! Denk je nou echt dat ze ooit kans maakt om echt schilder te worden?’ riep Nelleke spottend uit, en ze schoot in de lach.

Ook Alex begon te lachen, en even later gierden ze het samen uit.

‘Ik vond het altijd al zo raar dat ze zo’n moeite deed met dat schilderen… Hoe zou een vrouw ooit carrière kunnen maken?’ riep Alex. ‘En nu ik erover na denk, ze deed altijd wel een beetje raar, alsof ze mij maar een simpel boerenjoch vond. Ja, eigenlijk wel…’ zei hij nadenkend.

‘Nou, dat bedoel ik dus… Het spijt me dat ik je dit niet eerder verteld heb.’ zei Nelleke met haar blik naar de grond gericht.

‘Hee, voel je niet schuldig! Die vriendschap tussen Cornelia en mij was toch allang voorbij. Het kan me niet meer schelen wat zij van me denkt!’

Om zijn vriendelijke woorden kracht bij te zetten, sloeg Alex zijn armen om het meisje heen.

‘Cornelia leek altijd zo’n lief meisje. Ze was ook mijn beste vriendin.’ zei Nelleke zacht. Diep van binnen deed het pijn zulke leugens over haar nichtje te verspreiden. Maar dat negeerde ze.

Ze zag de blik in Alex’ ogen. En dat was precies wat ze wilde.

Ze maakten zich los uit de omhelzing en ineens stonden ze wel erg dicht bij elkaar.

Ineens begreep Nelleke wat Cornelia bedoelde, als ze het over Alex’ mooie ogen had. Wat twinkelden ze prachtig… En wat lachte hij leuk!

Nelleke kreeg een vreemd, kriebelend gevoel van binnen.

Snel zette ze een stap naar achteren, maar Alex greep haar vast en trok haar naar zich toe.

Zacht maar vastberaden drukte hij zijn lippen op de hare.

En zo gebeurde het – Nelleke kreeg haar eerste kus. Stiekem was het haar bedoeling geweest, maar het kwam toch als een verrassing.

Nelleke slikte geschrokken en keek Alex met grote ogen aan.

Geen van beiden zeiden ze iets.

Allerlei gedachten schoten door Nelleke’s hoofd. Was dit goed? Of deed ze nu iets vreselijks? Pakte ze de geheime liefde van haar vriendin af? Ze wist dat Cornelia dol was op Alex… Maar die liefde was toch onmogelijk! Cornelia mocht Alex niet meer zien van haar vader. Dus, nouja…!

Meteen voelde Nelleke zich niet meer schuldig. Als Cornelia toch nooit een kans had gemaakt bij Alex, waarom mocht zij het dan niet proberen?

‘Maak je niet zo’n zorgen!’ zei Alex ineens en hij sloeg zijn armen om haar hals. ‘Ik zie aan je gezicht dat je je zorgen maakt.’

‘Oh, ja,’ stamelde Nelleke. ‘Ach, het is niets. Ik…ben blij dat je langs kwam. Ik mag je erg graag, Alex.’

Het werd al bijna donker, en het was etenstijd.

‘Wil je niet blijven eten?’ vroeg Nelleke, en Alex keek vrolijk om zich heen.

‘Waarom niet, Nel? Graag!’ zei hij. Even later zat iedereen aan tafel. Het was erg gezellig. Nelleke was nog niet zeker over haar gevoelens voor Alex, maar ze wist zeker dat ze hem erg leuk vond.

Alex bleef nog tot laat die avond. Zijn reis naar het dorp moest hij uitstellen, maar dat vond hij niet erg. Hij zou morgen wel gaan.

Met een zucht van geluk plofte Nelleke naast haar zusje neer. Janneke bekeek haar nieuwsgierig.

‘Was dat niet Cornelia’s vriend?’ vroeg ze.

‘Ja, was. Nu is hij mijn vriend.’ zei Nelleke, en een tevreden lachje krulde om haar lippen. Alex was van haar!