Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗ

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

• Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, τα ποσά στον τιμοκατάλογο αναφέρονται σε δισ. ευρώ.

Μια φορά κι έναν καιρό, συζήταγα με ένα μεγαλοεκ-δότη περιοδικών και με ρώταγε, βουτηγμένος στην αγωνία, τι να κάνει με τους συντάκτες του που δεν σήκωναν κεφάλι από το ίντερνετ και την τηλεόρα-ση. «Να τους στείλεις να περπατήσουν τις τέσσερις πλατείες», του απάντησα. «Μία φορά το μήνα να κάνουν τη διαδρομή Σύνταγμα-Ομόνοια-Εξάρχεια-Κολωνάκι και πάλι Σύνταγμα, θα έχουν καταλάβει τα πάντα για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα». Με ευχαρίστησε, με ξεπροβόδισε και είμαι σίγου-ρος ότι (από μέσα του) με διαολόστειλε. Το ξέρω, γιατί τα έντυπά του, αντί να έρθουν πιο κοντά στο νορμάλ κόσμο, προσέγγισαν ακόμη περισσότερο το σύμπαν των σελέμπριτις.

Δεν με νοιάζει όμως. Την κάνω εγώ αυτή τη βόλτα, όχι μόνο μία φορά το μήνα, αλλά μία και δύο φορές την εβδομάδα. Κι έτσι καταλαβαίνω την πόλη μου, την πατρίδα μου, τη ζωή μου. Ξαναπιάνω το νήμα στα χέρια μου. Βλέπω, για παράδειγμα, κλειστό το περίπτερο στη γωνία Ομόνοιας και 3ης Σεπτεμ-βρίου και θυμάμαι κάτι που μου είχε πει ένας γνω-στός, και αυτός από τον κλάδο των εντύπων, προ ετών: «Επί χούντας, μικρέ, η λογοκρισία στον ελλη-νικό Τύπο ήταν προληπτική. Στον ξένο, πάλι, δεν

μπορούσαν να δίνουν εντολές εξ αποστάσεως. Ετσι, έρχονταν τα περιοδικά με τις ξώστηθες, είτε στο εξώφυλλο είτε στις μέσα σελίδες, και έπιανε δουλειά το μαρκαδοράκι για να καλύψει τα επίμαχα σημεία. Οπως ήταν λογικό, σε κανέναν δεν άρεσε αυτή η ιστορία. Ούτε στους αναγνώστες, ούτε στους διανο-μείς. Επεφτε λοιπόν διαμαρτυρία και μάλιστα υπο-δεικνύονταν και συγκεκριμένα παραδείγματα παρα-νομιών. Υπήρχαν δυο περίπτερα στην Ομόνοια, το ένα στην 3ης Σεπτεμβρίου και το άλλο στην Πανεπι-στημίου, που πουλάγανε αβέρτα τσόντες από το εξω-τερικό. Κι όταν οι διαμαρτυρίες έγιναν ουρανομήκεις (‘Εμάς μας βάζετε να τρέχουμε με τους μαρκαδόρους κι αυτοί σπρώχνουνε πορνό φόρα παρτίδα’), οι δυ-νάμεις της τάξεως αναγκάστηκαν να απολογηθούν: ‘Παιδιά, δεν γίνεται να τους κλείσουμε. Δεν γίνεται, σας λέμε. Ζητείστε μας κάτι άλλο, αυτό ξεχάστε το!’ Ο λόγος; Ακόμη και οι πιο μπασμένοι στα κόλπα δεν κατάφεραν ποτέ να τον εξιχνιάσουν...»

Σαράντα χρόνια μετά, το περίπτερο της Πα-νεπιστημίου είναι το μοναδικό που συνεχίζει, μετ’ εμποδίων έστω, να φιλοξενεί υπερτολμηρά πε-ριοδικά. Το περίπτερο της 3ης Σεπτεμβρίου μάς αποχαιρέτισε πριν από λίγο καιρό. Αυτό που δεν

κατάφερε η σεμνοτυφία της χούντας, το κατάφερε η υπερπροσφορά πορνό του ίντερνετ. Αμα μπορείς να κατεβάσεις δωρεάν εκατοντάδες βιντεάκια και χιλιάδες φωτογραφίες, γιατί να ξοδέψεις 20 και 30 ευρώ για ένα περιοδικάκι 64 σελίδων;

Παρεμπιπτόντως, όποιος περνάει από την Αιόλου αδύνατον να μην αντικρίσει φάτσα κάρτα στο Notos Galleries τις τρεις κούκλες ντυμένες τσο-λιάδες. «Ο Καρατζαφέρης την έφτιαξε τη βιτρίνα;» αναρωτιέται ο καλοπροαίρετος περιπατητής, έως την ώρα που πλησιάζει πιο κοντά και συλλαμβάνει το σύνολο του πακέτου. Για εικαστική παρέμβαση πρόκειται, στο πλαίσιο της «Athens Biennale 2011, Μονόδρομος».

Από φιλότεχνη διάθεση υποθέτω ότι διακατέ-χετο και ο πορνοστάρ Κώστας Σαμαράς όταν στή-θηκε ντυμένος τσολιαδάκι έμπροσθεν του τσοντά-δικου Αβέρωφ εκεί πιο δίπλα. Ηταν το έτος 1984 και μόλις είχε κυκλοφορήσει η ταινία «Οι Βλάχοι επιμένουν ελληνικά», όπου και πρωταγωνιστούσε. Ευθυτενής και αρειμάνιος, ο Σαμαράς συμβόλιζε αποτελεσματικά τόσο το ακαταπόνητον, όσο και τη λεβεντιά του Ελληνος. Η τσόντα ήταν και γι’ αυτόν ένας ακόμη «Μονόδρομος»!

Ο Ντάμιεν Λούις εμφανίζεται στην καινούργια ταινία “Will”, όπου υποδύεται έναν οπαδό της Λίβερπουλ που υπόσχεται στο γιο του ότι θα πάνε μέχρι την Κωνσταντινούπολη για να δουν τον τελικό του Champions League κόντρα στη Μίλαν. Οπως μαθαίνουμε από τη συνέντευξή του στην εφημερίδα “Independent”, ο Λούις είναι και στην πραγματική του ζωή οπαδός της Λίβερπουλ. Διηγείται μάλιστα ότι στον τελικό αυτόν, από την απελπισία του για το 3-0 του πρώτου ημιχρό-νου, έφυγε από την παμπ όπου έβλεπε τον αγώνα και ξαναγύ-ρισε έπειτα από τις πιέσεις ενός φίλου στο δέκατο λεπτό του δεύτερου ημιχρόνου, πάνω στην ώρα δηλαδή για να δει την ομάδα του να κάνει την ιστορικότερη ανατροπή στα χρονικά του θεσμού και να κατακτά το τρόπαιο. Κατά τ’ άλλα, ο Λούις αυτή τη στιγμή εμφανίζεται και σε μια εξαιρετική αμερικανική σειρά, το “Homeland”, όπου υποδύεται έναν πρώην Αμερικανό αιχμάλωτο στο Ιράκ, τον οποίο η CIA υποψιάζεται για διπλό πράκτορα των Αράβων. Νωρίτερα είχε βρεθεί και στο θέατρο, παίζοντας στο «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου μαζί με την Κίρα Νάιτλι, μια εμπειρία την οποία θυμάται μάλλον δυσάρεστα, τονίζοντας ότι ήταν πολύ άσχημο που ο κόσμος ερχόταν χωρίς ίχνος θεατρικού ενδιαφέροντος, μόνο και μόνο για να δει τη διάσημη συμπρωταγωνίστριά του από κοντά. Για τους περισ-σότερους, βέβαια, ο Ντάμιεν Λούις είναι και θα είναι πάντα ο κάπτεν Γουίντερς: είναι τέτοια η ταύτισή του με το θρυλικό αξιωματικό της απόβασης στη Νορμανδία που υποδύθηκε στη σειρά “Band of brothers”, ώστε, όπως λέει, χρειάζεται συχνά να υπενθυμίζει σε ανθρώπους που συναντάει και του δίνουν συγχαρητήρια ότι δεν ήταν αυτός που κέρδισε τον πόλεμο.

«Σχεδόν το 14% των πτυχι-ούχων πανεπιστημίου από το 2006 μέχρι το 2010 δεν μπο-ρεί να βρει σταθερή δουλειά και συνολικά μόνο το 55,3% των ανθρώπων ηλικίας από 16 μέ-χρι 29 έχει οποιαδήποτε δου-λειά. Αυτό είναι το χαμηλότε-ρο ποσοστό από το Β΄ Παγκό-σμιο Πόλεμο. Καθόλου συμπτω-ματικά, ένας στους πέντε νεα-ρούς ενήλικες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας». Περιέργως, αυτά τα νούμερα δεν αναφέρο-νται στην ελληνική κοινωνία, όσο και αν ταιριάζουν αρκετά με τα δικά μας. Πρόκειται για στοι-χεία που συγκέντρωσε η δημο-σιογράφος Νορίν Μαλόουν του “New York Magazine” σε ένα μακροσκελές άρθρο που έγραψε προσπαθώντας να προσδιορίσει την κατάσταση στην οποία μεγα-λώνει η γενιά της στη σημερινή Αμερική. Το κείμενό της τιτλο-φορείται “The kids are actually sort of alright”, επιβεβαιώνο-ντας ότι, περισσότερο από ποτέ, τα γνωρίσματα μιας γενιάς (πείτε την Generation Y, Millennials, δεν έχει σημασία) είναι κοινά παγκοσμίως. Αναφέρεται με πα-ραδείγματα σε ανθρώπους που δεν έχουν δουλειά, που δεν εξα-σκούν τις σπουδές τους, που μέ-νουν με τους γονείς τους. Ανα-φέρεται σε μια γενιά που, για πρώτη φορά, δεν θα είναι σε καλύτερη μοίρα από την προη-γούμενη.

Μεταφρασμένος σε 40 γλώσσες, ο Χαρούκι Μουρακάμι αποτελεί το σημα-ντικότερο καλλιτεχνικό ιαπωνικό προ-ϊόν από την εποχή του Κουροσάβα. Το «Νορβηγικό δάσος» και το «Κουρδιστό πουλί» είχαν τεράστια εμπορική επιτυχία παγκοσμίως, ενώ το «1Q84» αντιμε-τωπίστηκε ως το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς πριν ακόμα κυκλοφορήσει. Τελικά, όταν κυκλοφόρησε το 2009 στην Ιαπωνία, πούλησε 1,5 εκατ. αντίτυπα μόνο τον πρώτο μήνα και προ ημερών μεταφράστηκε στην Αγγλία, με τον αρθρο-γράφο της “Telegraph” Αντονι Κάμινς να γράφει ότι «έφτασε με την ακτινοβολία ενός μυθιστορήματος του Χάρι Πότερ». Ο Μουρακάμι μάς προσφέρει μια ερωτική ιστορία ως άξονα σε ένα ιδιόμορφο θρί-λερ χιλίων σελίδων. «Το ενδιαφέρον του συγγραφέα για τις καθημερινές λεπτομέ-ρειες -γοητευτικό στα μικρότερα κείμε-νά του- σε κάνει να αναρωτιέσαι αν το μυθιστόρημα πραγματικά χρειαζόταν να είναι τόσο μεγάλο», γράφει ο Κάμινς και παραθέτει ένα χαρακτηριστικό απόσπα-σμα: «Αφού ήπιε τον καφέ του και έφαγε φρυγανιές και αυγά, ο Τένγκο βγήκε από το μαγαζί, αφήνοντας την τσαλακωμέ-νη εφημερίδα του μέσα. Επέστρεψε στο διαμέρισμά του, έπλυνε τα δόντια του, πλύθηκε και ετοιμάστηκε να φύγει για το σχολείο». Μια πρώτη άποψη λοιπόν από το δυτικό κόσμο για το περίφημο «1Q84» μας λέει ότι ο Μουρακάμι είναι ελαφρώς πολυλογάς. Καμία αντίρρηση από μένα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο αυτές τις μέρες από το να βρεις στο ίντερνετ ένα κείμενο για την επανένωση των Stone Roses. Στην Αγγλία ο κόσμος έχει διχαστεί σε εκείνους που παρα-ληρούν εν όψει της περιοδείας του συγκροτήματος που, όπως συχνά λέγεται, το 1989 άλλα-ξε τη μουσική και σε εκείνους που λένε ότι πρόκειται για την προφανέστερη αρπαχτή των τελευταίων ετών. Ο δημοσιο-γράφος του “Guardian” Ντέιβ Σίμπσον ανήκει στην πρώτη κα-τηγορία. Σε κείμενό του αναφέ-ρει ότι η είδηση του έφτιαξε τη μέρα και στη συνέχεια θυμάται δύο χαρακτηριστικές συναυλίες όπου είδε τους Stone Roses από κοντά. Η πρώτη ήταν το Μάιο του 1989 σε ένα μικρό κλαμπ στο Λιντς, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του πρώτου

τους άλμπουμ. «Για 65 λεπτά έπαιζαν επιθετικά κάποια κομ-μάτια που σύντομα θα γίνο-νταν ύμνοι για μια γενιά. Στο τέλος της βραδιάς οι άνθρωποι χόρευαν πάνω στα τραπέζια και εγώ είχα μόλις ανακαλύψει την αγαπημένη μου μπάντα». Η τελευταία φορά που τους είδε ήταν στο Φεστιβάλ του Ρέντινγκ το 1996, στη χει-ρότερη, όπως λέει, συναυλία που είδε ποτέ, με τον Ιαν Μπράουν να «τραγουδάει σαν εφημεριδοπώλης». Αυτή η αρνητική ανάμνηση είναι που τον κάνει να χαίρεται, επειδή νιώθει ότι μπορεί να

την αποβάλει σαν να ήταν απλώς μια κακή παρένθεση, δεδομένου ότι, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι οι Stone Roses, ετοιμάζονται να «ταρακουνήσουν τον κόσμο».

Μπορώ να θυμηθώ αρκετές φορές που έχω ξενυχτήσει μπροστά στην τηλεόραση. Το κα-λοκαίρι του ’94, για παράδειγμα, που το Μου-ντιάλ στις ΗΠΑ προβαλλόταν λόγω διαφοράς της ώρας μέσα στη νύχτα ή εκείνη τη φορά πριν από λίγα χρόνια που «έπρεπε» να τελειώ-σω έναν κύκλο του “Lost” πριν ξημερώσει ή όταν προ μηνών περίμενα να δω αν θα πά-ρει το Οσκαρ ο «Κυνόδοντας». Το τηλεοπτικό ξενύχτι είναι συνήθως θέμα διασκέδασης. Οι καιροί όμως αλλάζουν. Οι μέρες της αφθονίας μας τελειώνουν. Την Τετάρτη το βράδυ ξενύ-χτησα για να δω πόσο θα μας «κουρέψουν», σε τι κατάσταση θα ξημερώσουμε, αν θα χρεο-κοπήσουμε. Για μία ακόμα φορά, η μοναδική ουσιαστική πληροφορία που αποκόμισα ήταν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για πολλά χρόνια ακόμα θα ζούμε υπό πίεση χωρίς φως στην άλλη άκρη του τούνελ. Σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας της κρίσης, οι «σοφοί» της ελληνικής βουλής και της Ευρωζώνης αυτό επιβεβαιώνουν. Τίποτα άλλο.

Εν τω μεταξύ, σε αυτή την κατάσταση που συντηρείται, το ράδιο αρβύλα των «αποκλει-στικών πληροφοριών» ανάμεσα στον κόσμο δίνει και παίρνει. Συναντάω συνεχώς κά-ποιον που έχει ένα φίλο που ο θείος του δου-λεύει στο υπουργείο και είπε να αγοράσουμε κονσέρβες για να έχουμε στο σπίτι ή κάποιον άλλο που έχει έναν κολλητό που δουλεύει σε τράπεζα και τον προειδοποίησε ότι μέχρι τη Δευτέρα καλό θα ήταν να έχουμε σηκώσει τα λεφτά και να τα κρύψουμε κάτω από το στρώ-μα. Αυτή η Δευτέρα έρχεται και ξανάρχεται κάθε εβδομάδα εδώ και μήνες, χωρίς κανείς από όλους αυτούς τους μάντεις κακών να έχει πέσει μέσα. Μπορεί, βέβαια, αυτή η Δευτέ-ρα να είναι η επόμενη, ποιος ξέρει; Το πιο πιθανό όμως είναι ότι θα φθαρούμε σταδια-κά, λίγο λίγο, μέχρι μια μέρα να ξυπνήσουμε ιδρωμένοι από αυτό το κακό όνειρο. Θα έχου-με μεγαλώσει τότε, θα έχουμε στερέψει από λεφτά και από κέφι, θα έχουμε εξαντληθεί από την ανασφάλεια και θα έχουμε να λέμε στις επόμενες γενιές: «Εσείς είστε τυχεροί, εμείς ζήσαμε στην εποχή της κρίσης».

Και, μέσα σε όλα αυτά τα ευχάριστα, άκουσα και το παρακάτω σε μια δημόσια υπηρεσία μέσα στην εβδομάδα: «Το αν θα σας εξυπηρετήσει ο κάθε υπάλληλος είναι στην κρίση του», μου είπε μια κυρία πίσω από έναν γκισέ, «έχουμε πολύ κόσμο αυτές τις μέρες». Αν του φέρω λουλούδια ίσως;

Η Ελεν Ο’ Χάρα του περιοδικού “Empire” πήγε προ ημερών με τους συναδέλφους της και είδε στο σινεμά την ταινία “Shame” του Στιβ ΜακΚουίν και, όπως γράφει, ήταν μια πολύ καλή ταινία, την οποία και μας συνιστά. «Προσοχή όμως», τονίζει, «Υπάρχει σεξ χωρίς συναίσθημα και απελπιστική μοναξιά. Πρέπει να είναι η χειρότερη ταινία πρώτου ραντεβού που έχω δει - σίγουρα η χειρότερη καλή ταινία για πρώτο ραντεβού που έχω δει». Θίγει έτσι αυτό το πανανθρώπινο ερώτημα για το ποια ταινία είναι κατάλληλη για να δεις με κάποιον/α που δεν γνωρίζεις καλά. Στην ουσία η Ο’ Χάρα καταθέτει την άποψή της και αφήνει όλη τη δουλειά στους αναγνώστες, με τα σχόλια κάτω από το αναρτημένο κείμενο να προτείνουν κάθε ταινία προς αποφυγή για το πρώτο ραντεβού. «Το ‘Dead ringers’ του Κρόνενμπεργκ. Δεν την ξαναείδα ποτέ...» γράφει κάποιος· «Το ‘Blue Valentine’ ή το ‘Antichrist’. Και τα δυο εγγυημένα για να σκοτώσουν μια σχέση», γράφει κάποιος άλλος. Αρκετοί αναφέρονται μονολεκτικά (και σχεδόν με μίσος) σε ταινίες όπως το “Closer” ή το “ Eyes wide shut” και κυρίως το “Irreversible”. Ενας ανέφερε ότι πήγε και είδε στο πρώτο ραντεβού το “Saw II” και κατέληξε παντρεμένος, ενώ μια κοπέλα έγραψε ότι κάποιος που την πλησίασε αποδείχτηκε στην πορεία ότι δεν ήξερε ποιος είναι ο Ταραντίνο: «Δεν υπήρξε ποτέ πρώτο ραντεβού».

Τις καλύτερες ακροάσεις μου τις κάνω στο αυτοκίνητο. Φεύγοντας από την πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν της παράστασης «Αν αργήσω κοιμήσου» σε κείμενα Ακη Δήμου και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη και Μίνωα Θεοχάρη, έβαλα το CD της πα-ράστασης που προμηθεύτηκα στο θέατρο και «μπήκα» ξανά στις ιστορίες των ηρώων με το αιώνιο θέμα να πρωτα-γωνιστεί: την αγάπη. Ενα μιού-ζικαλ «παίζει» στο αυτοκίνητο και διασχίζει τους δρόμους της Αθήνας.Από τις πρώτες νότες του συνθέ-τη Θέμη Καραμουρατίδη μπαί-νεις σε αυτή την ατμόσφαιρα της μαγείας του μιούζικαλ. «Κάνω τρελό παιχνίδι με το θέατρο, γιατί είναι κάτι που αγαπώ και μου αρέσει να γράφω μουσική γι’ αυτό», μου λέει ο Θέμης και του απαντάω πως οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις έχουν αναφορές σε γνωστά μιούζικαλ. «Κλείνω το μάτι στον Αντριου Λόιντ Βέμπερ ή στην Ελεύθερη Σκηνή. Ηθελα να μεταφέρω την αίσθηση των μιούζικαλ και των παραστάσε-ων που εκτιμώ», εξηγεί ο συνθέτης.Τα τραγούδια, όμως, λειτουργούν και ως αυτοτελείς ιστορίες, ανεξάρτητα από το αν έχεις δει το «Αν αργήσω κοιμήσου». Μπο-ρείς να χαθείς στην υπόγεια ατμόσφαιρα του «Ολες οι Μπλανς του κόσμου», στο γλυκόπικρο νανούρισμα του «Νάνι» ή ακό-μα και να βρεις την εκτόνωση στο σαρκα-στικό pop dance άσμα «Τα κυπαρίσσια».Ο Θέμης Καραμουρατίδης χρησιμοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το «όπλο» των ενορχη-στρώσεων που κατέχει και χειρίζεται άψο-γα και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι ειλικρινείς και αξιοπρεπείς, άσχετα από τις φωνητικές τους ικανότητες. Οσο για το τέταρτο άλμπουμ που θα κυ-κλοφορήσει σε συνεργασία με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, δεν αναμένεται πριν από το Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς και, όπως λέει ο Θέ-μης, «είναι το μεγάλο μας στοίχημα, αφε-νός γιατί καθένας από τους τρεις μας είναι ένα βήμα μπροστά και έχει κάτι καινούργιο αλλά και γνώριμο να πει και αφετέρου για-τί με αυτόν το δίσκο θα κάνουμε το πρώτο διάλειμμα στη συνεργασία μας».Η παράσταση «Αν αργήσω κοιμήσου» πα-ρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στη στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104 των Εκ-δόσεων Καστανιώτη (Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια), όπου μπορείτε να προμηθευτεί-τε και το CD της παράστασης.

Δέκα χρόνια -ή, αν προτιμάτε, 491 εβδομάδες- μετά την κυκλοφορία του “Dark side of the moon”, το άλμπουμ-σταθμός στην ιστορία των Pink Floyd εξακολουθεί να βρίσκεται στα Billboard charts και σπάει το ρεκόρ παραμονής του Τζόνι Μάθις. Τελικά, το άλμπουμ ήταν «όλα τα λεφτά», αφού το “Money” και τα υπόλοιπα τραγούδια του συνέχισαν την παραμονή τους στα charts μέχρι τον Οκτώβριο του 1988, συμπληρώνοντας 741 εβδομάδες. Το άλμπουμ είχε ηχογραφηθεί στο Abbey Road Studio και η δουλειά του Αλαν Πάρσονς στην επιμέλεια του ήχου είναι μέχρι και σήμερα αξιοζήλευτη.

Οι «Σκληροί του Miami Vice» ήταν τελικά μουσικόφιλοι. Στις 2 Νοεμβρίου του 1985 το soundtrack της σειράς ανέβηκε στο Νο1 και έμεινε εκεί για 11 εβδομάδες. Οι τηλεθεατές δεν περίμεναν μόνο τις νέες περιπέτειες του Ντον Τζόνσον και του Φίλιπ Μάικλ Τόμας σε κάθε επεισόδιο, αλλά και τα τραγούδια που θα ακούγονταν σε αυτό, αφού η σειρά είχε καθιερωθεί για τις καινοτόμες και σύγχρονες μουσικές επιλογές για την εποχή. Η μουσική επένδυση ενός επεισοδίου κόστιζε μέχρι και 10.000 δολάρια για να αγοραστούν τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών. Η σειρά φιλοξένησε τα τραγούδια των Φιλ Κόλινς, Κέιτ Μπους, U2, Duran Duran, Frankie Goes to Hollywood και άλλων, ενώ ο Τζαν Χάμερ για την πρωτότυπη μουσική των τίτλων βραβεύτηκε με τα βραβεία Grammy και Emmy.

Ρίμες, beat, hip hop και άφθονοι ήχοι της πόλης. Οι Moriginal Champ System, δηλαδή ο Νικήτας Κλιντ (πρώην Active Member, Ρόδες) και ο Χρήστος Τσάμπουρας, παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά “Athens Zoo” και παίζουν με το hip hop και το reggae. Αύριο, Σάββατο (29/10), μας συστήνουν τα νέα τους τραγού-δια στη σκηνή του Gagarin 205 (Λιοσίων 205). Δεν μασάνε τα λόγια τους, επομένως να περιμένετε μια νύχτα με τσαμπουκά, σαρκα-στικό χιούμορ και ήχους από το «ζωολογικό κήπο Αθήνα». «Στα σκοτεινά, ανάβω μια φωτιά που δεν καίει βιβλία, καίει βιβλιοπωλεία στην Ομόνοια», μας λένε και υπόσχονται μια βραδιά με 100% αληθινό hip hop.

H Δήμη-τρα Γαλάνη και ο Vassilikos συνεχίζουν την «απρόβλεπτη» συνεργασία τους στη σκηνή του Gazarte (Βουτάδων 32-34) για πέντε ακόμα παραστά-σεις. Προσωπικά, θεωρώ πολύ επιτυχημένη τη συνάντηση, αν και ακούστηκαν και αντίθετες γνώμες τόσο για το πρόγραμμα όσο και για την ετερόκλητη συνεργασία. Οπως και να έχει, να ξέ-ρετε ότι δεν πρόκειται να ακούσετε μια αναδρο-μή στη δισκογραφία της Δημήτρας Γαλάνη, μια και το πρόγραμμα είναι περισσότερο μοιρασμέ-νο και επικεντρωμένο σε ρεμίξ, διασκευές και επανεκτελέσεις.

Αγαπητή μου Bjork, με έχεις κουράσει. Λυ-πάμαι, αλλά επαναλαμβάνεσαι. Το νέο άλμπουμ “Biophilia” περίμενα να με ξεσηκώσει από τον καναπέ, να το παίξω σε κάποιο πάρτι, να με παρασύρει. Αλλά δεν... Σκέφτηκα μήπως έχεις Κρόνο στο ζώδιό σου, αλλά βλέπω ότι είσαι Σκορπιός. Θα σου πρότεινα να ακού-σεις το νέο άλμπουμ του Πίτερ Γκάμπριελ “New blood”. Πρόκειται ουσιαστικά για τη συνέχεια του “Scratch my back”, που είχε κυκλοφορήσει ο καλλιτέχνης την προηγούμενη χρονιά με τον ίδιο να διασκευάζει τα παλαιότερα τραγούδια του σε ορχηστρικές εκτελέσεις. Επαν-εφεύρεση των τραγουδιών και μελωδιών και σίγουρα μια διαφορετική ανάγνω-σή τους. Αγαπημένη Bjork, επανεκκίνηση και επιστροφή στις ρίζες.

Ηθελα να φύγω στα πέντε πρώτα λεπτά της ταινίας. Να πάω στο αεροδρόμιο και βουρ για την Πόλη του Φωτός. Η καινούργια ταινία του Γούντι Αλεν «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», μεγάλη ζημιά μάς έκανε. Μην ανησυχείτε όμως. Το soundtrack της ταινίας είναι γιατρικό. Γιατί χάνεσαι με τα τραγούδια του Κόουλ Πόρτερ, του Σίντνεϊ Μπεσέ και γενικότερα με την τζαζ ατμόσφαιρα, εξασφαλί-ζοντας ένα νοερό ταξίδι στη γαλλική πρωτεύ-ουσα. Και για να μην ψάχνετε, το τραγούδι “Si tu vois ma mère” υπάρχει στο: www.youtube.com/watch?v=zs_DD_7C8_A&feature=related.

ή

Πέρα από τις ελληνικές κυ-κλοφορίες, αυτή την εβδομάδα θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και το «Κάποτε στην Ανατολία» του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν. Το σενάριο βασίζεται σε μια ομάδα ανθρώπων (ένας εισαγγελέας, ένας γιατρός και οι βοηθοί του, ένας αστυνόμος και δύο ύποπτοι για φόνο) που ψάχνει να βρει τον τόπο ταφής ενός πτώματος. Η ταινία κατέκτησε το Μεγάλο Βρα-βείο στο 64ο Φεστιβάλ Καννών (εξ ημισείας).

Αλλη μια χώρα μπαίνει στο χορό του ελληνικού κινηματογράφου, διοργανώνοντας ένα μεγάλο αφιέρωμα προς τιμήν του. Αυτή τη φορά πρόκειται για την Ολλανδία, η οποία στο Northern Film Festival (πραγματοποιείται στην πόλη Λεουβάρντεν από τις 9 έως τις 13 Νοεμβρίου) προβάλλει 14 ελληνικές ταινίες. Η επιλογή των ταινιών στοχεύει στο να παρουσι-άσει την τρέχουσα κρίση και τους οικονομικο-κοινωνικούς παράγοντες που την προκάλεσαν.

Οι ταινίες λοιπόν που επιλέχθηκαν είναι οι εξής: “Attenberg”, «Αμνηστία», «Κυνόδοντας», «Ο Δράκος», «Ακαδημία Πλάτωνος», «Πρώ-τη ύλη», «Ευδοκία», “Sugartown”, “Wasted Youth”, “Acropolis”, “Casus Belli” και «Λουό-μενοι». Ακόμη, θα προβληθούν τα κινούμενα σχέδια “The Greek Crisis Explained” και “National Bank of Greece - The Gas Station”. Τέλος, στον ιστότοπο του φεστιβάλ θα προβάλ-λεται το ντοκιμαντέρ “Debtocracy”.

Και όμως ο «Υμνος εις την Ελευθερία» μπορεί να σταθεί αφορμή για πολλούς συνειρμούς και πολλές ιδέες. Γιατί μιλάω για τον εθνι-κό ύμνο; Μα φυσικά λόγω της επετείου του «Οχι» και της 28ης Οκτωβρίου που γιορτά-ζουμε αυτή την εβδομάδα. Ανάμεσα σε φρά-σεις όπως «εθνική υπερηφάνεια», παρελάσεις που εκφράζουν επίσημα όλες τις εθνικιστικές και ρατσιστικές τάσεις της χώρας μας, ταινίες με Ελληνες να πολεμούν λυσσαλέα εναντίον των εχθρών, «παιδικά» ποιήματα και αργί-ες, θα ακουστεί και ο στίχος «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη», ο οποίος, πέρα από το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού, μας θυμίζει κάτι ακόμα: την ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα.

Το «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» (2011) αποτελεί ουσιαστικά κινηματογραφική με-ταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Γιώργου Δενδρινού, ο οποίος περιγράφει αληθινά περιστατικά που έζησε κατά την πορεία του στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). Στην ται-νία, ένας ειδικευόμενος ορθοπεδικός γιατρός ξεκινάει την καριέρα του σε ένα δημόσιο νοσοκομείο του ΕΣΥ και αντιμετωπίζει την καθημερινή παράλογη περιπέτεια στην οποία συμμετέχουν ασθενείς, γιατροί, νοσηλευτές και διοικητικοί. Περιστατικά που όλοι έχουμε ζήσει, γιατροί και νοσηλευτές τους οποίους νιώθουμε ότι γνωρίζουμε, χαώδεις διάδρο-μοι, ατέλειωτες ώρες αναμονής, ο «νόμος του φακελακίου» και γιατροί-ήρωες που προσπα-θούν να κάνουν τη δουλειά τους κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Η ταινία κατέκτησε τα Βραβεία Α΄ Ανδρι-κού Ρόλου (Αργύρης Ξάφης), Β΄ Ανδρικού Ρόλου (Δημήτρης Ημελλος) και Μοντάζ (Ιω-άννα Σπηλιοπούλου) στα Βραβεία της Ελλη-νικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2011, ενώ στο έξυπνο soundtrack της ταινίας, οι Burger Project συνδυάζουν τον εθνικό μας ύμνο με το “I will survive”. Περίεργο; Μάλλον τραγι-κά επίκαιρο θα το ’λεγα...

Το πολυαναμενόμενο “Tungsten” του Γιώρ-γου Γεωργόπουλου ήταν ο νικητής του Φε-στιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου. Η πρώ-τη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη κέρ-δισε τη «Χρυσή Αφροδίτη» (Καλύτερη Ταινία) και τα Βραβεία Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Μο-ντάζ. Η σπονδυλωτή υπόθεση της ταινίας -ο τίτ-λος της οποίας στα ελληνικά μεταφράζεται «Βολ-φράμιο»- μοιράζεται μεταξύ δύο εφήβων, ενός

ελεγκτή εισιτηρίων, ενός ζευγαριού, μετανα-στών, παιδιών που ανταλλάσσουν ρόλους θύτη-θύματος, σε μια ασπρόμαυρη Αθήνα που πλήτ-τεται από απανωτές διακοπές ρεύματος. Η ταινία θα βγει στις αίθουσες μέσα στο Νοέμβριο και σε μια πρωτότυπη ιδέα, θα υπάρχει κοινή διανομή με την επίσης ελληνική ταινία «Ξεναγός» του Ζα-χαρία Μαυροειδή, στον Μικρόκοσμο, όπου θα υπάρχει η δυνατότητα και κοινού εισιτηρίου.

Προσφάτως, ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής («Καβάφης», «Ελ Γκρέκο») ανακοίνωσε το καστ για τη νέα του ταινία με τίτλο «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι». Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Ιωάννη Βαρβά-κη, ενός πειρατή που έγινε πάμπλουτος έμπορος χα-βιαριού -κάνοντας ό,τι μπορούσε για να κερδίσει εξου-σία, λεφτά και πολιτική επιρροή-, για να χαρίσει στο τέλος τα πάντα στο όνομα της αγάπης. Το καστ απαρτί-ζουν ηθοποιοί από έξι χώρες: Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ισπανία, Γερμανία και Ελλάδα. Το ρόλο του Βαρβάκη θα αναλάβει ο Σεμπάστιαν Κοχ («Οι ζωές των άλλων»), ενώ τη Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας θα υποδυθεί η Κατρίν Ντενέβ. Μερικά από τα ελληνικά ονόματα που θα εμφανιστούν είναι: Λάκης Λαζόπουλος, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Ακης Σακελλαρίου, Τάσος Νούσιας.

Εχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνας από τότε που ο Χίτλερ αυτοκτό-νησε. Ενας άνθρωπος που, κατά τη δι-άρκεια της ζωής του αλλά και μετέπειτα, είχε την ικανότητα να προκαλεί ακραία συναισθήματα τόσο στους υποστηρικτές του όσο και στους αντιμάχους του. Τόσα χρόνια μετά, η προσωπικότητά του εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον ερευνητών και αναγνωστών. Από τις εκδόσεις Πατάκη, ενόψει προφανώς και της 28ης Οκτωβρίου, κυκλοφόρησαν τα βιβλία «Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί και η ‘Τελική Λύση’» του καθηγητή Ιαν Κέρσοου και «Η βιβλιοθή-κη του Χίτλερ» του Τίμοθι Ράιμπακ. Το πρώτο κινείται κυρίως σε ιστορικό πλαίσιο, αναλύοντας την ιστορία της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία και των στάσεων που τήρησε ο γερμανικός λαός κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Το βιβλίο είναι

προϊόν τριακονταετούς έρευνας του συγ-γραφέα γύρω από τη ναζιστική Γερμανία και το Ολοκαύτωμα. Στο βιβλίο «Η βιβλι-οθήκη του Χίτλερ» βλέπουμε μια άλλη πτυχή της προσωπικότητας του Χίτλερ. Η προσωπική του βιβλιοθήκη αριθμού-σε 16.000 τόμους και ο ίδιος διάβαζε με ζήλο από την εποχή που υπηρετούσε ως δεκανέας στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έως τις τελευταίες ημέρες πριν από την αυτοκτονία του. Ο

συγγραφέας, εξετάζοντας τους τόμους που δια-σώθηκαν, παρουσιάζει τις ιδέες και τις εμμονές που απασχολούσαν τη σκέψη του δικτάτορα, καθώς και τις συνέπειες που είχαν στο χαρα-κτήρα του και στην ανθρωπότητα. Ενα βιβλίο που προσεγγίζει με μια άλλη ματιά το δικτάτορα και μας δείχνει τη δύναμη που μπορούν να έχουν οι τυπωμένες λέξεις...

Το βιβλίο «Ο Ατλας επαναστάτησε» της Αϋν Ραντ πρωτοκυκλοφόρησε στην Αμερική το 1957 και μέχρι σήμερα προσελκύει χιλιάδες νέους ανα-γνώστες, αποτελώντας ένα από τα πιο εμπορικά μυθιστορήματα παγκοσμί-ως. Πρόκειται για ένα βιβλίο που υμνεί το φιλελευθερισμό και την αξία του ατόμου μέσα από μια πλοκή που συνδυάζει στοιχεία επιστημονικής φα-ντασίας και κλασικής λογοτεχνίας. Η Αϋν Ραντ μέσα από το ογκώδες έργο της ξεδιπλώνει τη φιλοσοφία της για τον κόσμο. Ο Τζον Γκολντ αποφάσισε ότι θα σταματήσει «τη μηχανή του κόσμου». Και μαζί με τα πιο παραγωγικά μέλη της κοινωνίας ξεκινούν μια απεργία και αποσύρονται στήνοντας μια ανεξάρτητη οικονομία. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Ωκεανίδα και πρόσφατα βγήκε ο δεύτερος τόμος του μυθιστορήματος με τίτλο «Ο Ατλας επαναστάτησε: Το δίλημμα» σε μετάφραση Χριστιάννας Σαμαρά. Αναμένουμε τον τρίτο τόμο για να ολοκληρωθεί το έργο.

Το κίνημα «Κατάληψη στη Wall Street» ξεκίνησε στις 17 Σεπτεμβρίου με μερι-κούς διαδηλωτές, οι οποίοι προσπάθη-σαν να στήσουν σκηνές μπροστά από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Από τότε μέχρι σήμερα, οι διαδηλωτές έχουν εκατονταπλασιαστεί και μαζί και οι υπο-στηρικτές του κινήματος. Συγκεκριμένα, έχοντας ξεπεράσει τους 5.000, καθιέρω-σαν το σύστημα του «ανθρώπινου μικρο-φώνου». Ο ομιλητής μιλάει και οι υπό-λοιποι επαναλαμβάνουν τα λόγια του έως ότου μεταδοθεί το μήνυμα σε όλους. Κά-πως έτσι μίλησε και η συγγραφέας και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν σε μία από τις συγκεντρώσεις.

Οσον αφορά τη συγγραφική κοινότητα γενικότερα, περίπου 1.200 συγγραφείς έχουν εκφράσει την υποστήριξή τους στους αγανακτισμένους της Wall Street. Ενδεικτικά, μπορούμε να αναφέρουμε τους Νόαμ Τσόμσκι, Μάργκαρετ Ατ-γουντ, Σαλμάν Ρούσντι και Νιλ Γκάιμαν. Οι συγγραφείς υπογράφουν μία online αίτηση στην ηλεκτρονική διεύθυνση occupywriters.com. Η συμβολή τους όμως δεν σταματάει στην απλή υπογρα-φή. Πολλοί από αυτούς προσπαθούν να συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα, να το διαδώσουν και να το ενισχύσουν. Πρόσφατα, στην ίδια ιστοσελίδα, κατά το “Occupy Wall Street”, εγκαινιάστηκε το “Οccupy writings”. Οι συγγραφείς προσπαθούν μέσα από την πένα τους να ενημερώσουν, να παρακινήσουν και να διαμαρτυρηθούν. Η βραβευμένη με Πούλιτζερ ποιήτρια Αλις Γουόκερ γράφει το ποίημα:

“The World We Want Is Us”: “(...) Yes, we are the 99% / all of us / refusing to forget / each other / no matter, in our hunger, what crumbs / are dropped by / the 1%. (...)”

Μπορεί «τα Αμερικανάκια» να αγανάκτη-σαν τελευταία, όμως παρέσυραν μαζί τους μεγάλο μέρος πνευματικών ανθρώπων, διασημοτήτων του Χόλιγουντ, αλλά και αρκετών βουλευτών από την πλευρά των Δημοκρατικών. Γεγονός που στις υπόλοι-πες χώρες «των Αγανακτισμένων» δεν έχει γίνει συλλογικά, παρά μόνο μεμονωμένα.

O Πέτρος Μαρτι-νίδης έγινε ευρύτερα γνωστός γράφοντας αστυνομική λογοτεχνία. Μέλος της ΕΛΣΑΛ, έχει αποκτήσει το δικό του φανατικό κοινό. Οσοι από εσάς ανήκετε στους προαναφερθέντες αγαλλιάστε! Το νέο του βιβλίο «Χωρίς αποζημίωση» από τις Εκδό-σεις Νεφέλη είναι εδώ. Και πραγματεύεται μια πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα: απειλή χρεοκοπίας και πλατείες αγανακτισμένων το σκηνικό που περιβάλλει το έγκλημα. Δύο οι-κείοι ήρωες του συγγραφέα από προηγούμενα πονήματά του αναζητούν τη λύση. Ποιος από τους δύο θα τη προσδιορίσει αρτιότερα;

Μετά τον Πέτρο Τατσό-πουλο, σειρά είχε ο Τά-κης Θεοδωρόπουλος. Τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, ο πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) Τάκης Θεοδωρόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του με επιστολή προς τον υπουργό Πολιτι-σμού Παύλο Γερουλάνο. Ο κύριος Θεοδω-ρόπουλος επικαλέστηκε επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους. Ωστόσο, στην επιστολή του προς τον υπουργό δεν γίνεται καμία ιδιαίτερη νύξη ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Υπενθυμίζουμε ότι ο αντιπρό-εδρος του ΕΚΕΒΙ Πέτρος Τατσόπουλος παραιτήθηκε πέρυσι διαμαρτυρόμενος για τις απολύσεις που είχαν γίνει.

πγκοπΗσμωΠ

γράφει η Αργυρώ Μποζώνη

Μας κάλεσε ο Ευριπίδης σε μια πρόβα του σε ένα χώρο καινούργιο και, όταν λέμε χώρο, μην φανταστείτε βιομηχανι-κή άπλα και τα συναφή. Ενα κουκλόσπιτο είναι στην πραγ-ματικότητα, θέατρο-σπίτι να το πω; Στη Δεινοκράτους 103, απέναντι από την πόρτα του Ναυτικού Νοσοκομείου.Πήγαμε λοιπόν ο Κώστας, ο Λουκάς και εγώ χωρίς να ξέρου-με πολλά για την παράσταση, χαρούμενοι όμως γιατί η Ολια Λαζαρίδου αρέσει και στους τρεις μας. Κάτσαμε φρόνιμα με άλλους πέντε καρδιακούς τους φίλους, τους οποίους πολύ χαρήκαμε που συναντήσαμε στο μισοσκόταδο, και με πλάτη του σκηνικού το δρόμο, τους περαστικούς και το φωτισμένο περίπτερο στην είσοδο του νοσοκομείου.Οταν ξεκίνησε η παράσταση, όλα άρχισαν να στροβιλίζονται μέσα στο χρόνο, μυρωδιές, αναμνήσεις, ιστορίες και ανάμεσά τους ποιητές, όχι ποιήματα, η αίσθησή τους και μια αφή-γηση ζωντανή, τρυφερή σουρεαλιστική, σήμερα, τώρα, ούτε χθες ούτε πριν λίγο... Και σκύψαμε και οι τρεις συνωμοτικά: «Ποιανού είναι το κείμενο;» Της Ολιας.Τώρα εξηγούνται όλα. Αυτό το κείμενο είναι θεατρικό, ούτε βαθιά θεατρικό, ούτε απόλυτα θεατρικό, θεατρικό και τελεία. Είναι ονειρικό και πραγματικό, παλλόμενο, έχει χιούμορ, αγωνία και μοναξιά, έχει μεδούλι για να συγκινήσει χωρίς να είναι «συγκινητικό», έχει κανόνες, είναι πυκνό και σύ-ντομο και έχει μια πολύ απλή ιστορία πίσω του. Την ιστορία μιας γυναίκας στην πόλη της. Μου άρεσε πολύ. Η Ολια και το πράσινο φουστάνι της. Κάνει ένα μονόλογο ανακουφιστικό, ούτε στόμφος και θεατρίλα, και φωνή από το πηγάδι και τα έγκατα της ύπαρξης. Ετσι απλά. Γι’ αυτό και με αφορά απολύτως. Και τους διπλανούς μου το ίδιο. Τόσο απλά, όσο τη σκηνοθέτησε ο Ευριπίδης, σε μια σχέση ισότιμη, που λάμπει. Αμοιβαίος σεβασμός. Ενας ταλαντούχος, ανήσυχος νέος σκηνοθέτης, μια εξαιρετική ηθοποιός, αρμονικά και ήσυχα.Γι’ αυτό μας αρέσει η Ολια, αποφασίσαμε κατεβαίνοντας προς τη Βασιλίσσης Σοφίας. Γιατί γίνεται το «κορίτσι μπατα-ρία» μας. Γιατί συζητούσαμε γι’ αυτό που είδαμε και φτάσαμε μέχρι του Μακρυγιάννη περπατώντας και αυτό είναι δικό της κατόρθωμα. Να είναι η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της και να επιλέγει αυτές τις δουλειές και να επιμένει ξανά και ξανά και να πετυχαίνει τελικά μακριά από τη βουή και την ανησυ-χία των μεγάλων θεάτρων και των μεγάλων ρόλων.Και, όποιος αποφασίζει να κάνει τέτοιες δουλειές, αυτός έχει αληθινά τη βαθιά ανησυχία για την τέχνη του (έτσι νομίζω, αν και μου φαίνεται πολύ κομμουνιστικό αυτό το τελευταίο που έγραψα, αλλά δεν θα το σβήσω). Το «Κορίτσι Μπαταρία» μέσα στη μιζέρια μας είναι μια πολύ αισιόδοξη παράσταση.

Λοιπόν, σύνοψη: Το «Κορίτσι Μπαταρία» από τις 27 Οκτωβρίου και μόνο για δέκα παραστάσεις θα είναι στο χώρο «Προσωρινός»,

Δεινοκράτους 103. Σκηνοθετεί ο Ευριπίδης Λασκαρίδης. Υπεύθυνη για τη μεταμόρφωση του χώρου είναι η Μυρτώ Σταμπούλου, που είναι εικαστικός νέα και ενδιαφέρουσα, ενώ στη ζωντανή μουσική

είναι οι Γιώργος Πούλιος και Κωνσταντίνος Τσιώλης. Μπορείτε να κρατήσετε θέσεις στο τηλέφωνο: 6949556389.

Το «Μαγικό Αυλό» του Μό-τσαρτ διασκεύασε για το θέατρο και παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη 1) από τις 2 έως τις 5 Νοεμβρίου ο Πίτερ Μπρουκ, σε συνεργασία με τη Μαρί Ελέν Ετιέν και τον Φρανκ Κράβτσικ. «Ο Μότσαρτ και ο λιμπρετίστας του δεν κάνουν κή-ρυγμα. Ο ‘Αυλός’ είναι μια ιστορία με χαρακτήρες και ήχους», λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης και ζητά από τους ηθοποιούς του να διεισδύσουν στους χαρακτήρες του έργου. «Στην καρδιά της παραγωγής», γράφει ο κριτικός των “New York Times” Αντονι Τομασίνι, «είναι ο πιανίστας Φρανκ Κράβτσικ όχι μόνο για την κομψό-τητα της ερμηνείας του, αλλά και για την ελεύθερη διασκευή της μουσικής του Μότσαρτ. Με ρυθμική ελευθερία, αυτοσχεδιαστική διαίσθηση και ευαισθησία, ο Κράβτσικ μετατρέπει το πιάνο σε έναν από τους χαρακτήρες της παράστασης».

Μια performance που έχει ως βασικά συστατικά το λόγο, την εικόνα και τον ήχο, το “The Forest”, η οποία αναδιαπραγμα-τεύεται την έννοια της αγάπης, όχι με τυπικούς-κοινωνικούς όρους, αλλά μέσα από ένα βαθύτερο και πιο ουσιαστικό πρί-σμα, παρουσιάζεται από τις 31 Οκτωβρίου στο Bios (Πειραιώς 84). Mια κοπέλα ζει απομονωμένη σε ένα «δάσος» που έχει φτιάξει μέσα στο δωμάτιό της. Καταγράφει ιστορίες αγά-πης για να ξορκίσει το κακό που μεγαλώνει μέσα της. Παίζει με τη σιωπή, τις εικόνες, τους ήχους. Ενα high tech freak που κρύβει τα γκάτζετ της στα φυτά και παίζει με αυτά σαν να ήταν κούκλες. Σκηνοθεσία-Performance: Λουΐζα Κωστούλα, κείμενο: Ομάδα Universalia.

Με αφορμή τα δέκα χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου «Οταν έκλαψε ο Νίτσε» στα ελληνικά, καθώς και την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση της Λου Σαλομέ, της γυναίκας που έχει ρόλο-κλειδί στο έργο, το βιβλίο του Ιρβιν Γιάλομ μεταφέρεται στη σκηνή σε θεατρική διασκευή της θε-ατρολόγου και μεταφράστριας του Γιάλομ στην Ελλάδα, της Ευαγγελίας Ανδρι-τσάνου, από δύο καταξιωμένους σκηνοθέτες-ηθοποιούς, τον Ακύλλα Καραζήση και τον Νίκο Χατζόπουλο, στους ρόλους του γιατρού Γιόζεφ Μπρόιερ και του φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε. Μαζί τους ο Χάρης Φραγκούλης στο ρόλο του νεαρού Ζίγκμουντ Φρόιντ. Από τις 2 Νοεμβρίου στο Θησείον, Ενα θέατρο για τις τέχνες (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή).

H έκθεση του Παντελή Μάκκα «Κατασκευάζοντας τη Μνήμη μέσω της Κινούμενης Εικόνας», η οποία εντάσ-σεται στο παράλληλο πρόγραμμα της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας, θα παρουσιάζεται στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά - Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο). «Στόχος της έκθε-σης αυτής, εκτός από το να παρουσιάσω την καλλιτε-χνική μου δουλειά, ήταν να παρουσιάσω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω και ορίζω την καλλιτεχνική έρευνα», μας είπε ο καλλιτέχνης. «Εβαλα μια άνω τελεία στο καλλιτεχνικό διδακτορικό μου στο Πανεπιστήμιο του Λάιντεν στην Ολλανδία και παρουσιάζω τα έως τώρα αποτελέσματα της έρευνάς μου μέσω τεσσάρων έργων. Ασχολούμαι με το θέμα της μνήμης, της αμνησίας, της απώλειας μνήμης και της κυτταρικής μνήμης, καθώς και με το ταχέως μεταβαλλόμενο αστικό πε-ριβάλλον, το υψηλό ποσοστό αντικατάστασης των κτιρίων στο περιβάλλον γύρω μας που διαβρώνουν τη μνήμη, επομένως και την ύπαρξή μας. Στην έκθεση αυτή παρουσιάζω τα έργα ‘Monologue’, ‘Blank slate’, ‘Dissertortion’ και ‘Re-Search’». Ο Παντελής Μάκκας επέστρεψε στην Αθήνα πριν από ένα χρόνο, έπειτα από πολλές στάσεις στο εξωτερικό στο πλαίσιο εκθέσεων και ακαδημαϊκών υποχρεώσεων. Ποια, ωστόσο, είναι τα σημεία στα οποία εντόπισε τη διαφορά της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής από την αντίστοιχη της Ευρώπης; «Η βασική, κατά την άποψή μου, διαφορά της Ελλάδας από τη Δυτική Ευρώπη είναι στον ορισμό των βασικών αξιών. Μία από αυτές είναι και η παιδεία. Ειδικά στο χώρο της τέχνης. Παιδεία, όχι με την έννοια της εκπαιδευτικής παιδείας, αλλά της κοινωνικής. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν επένδυσε στον τομέα της κοινωνικής παιδείας... Αυτή, νομίζω, είναι και η βασική μας διαφορά με τις υπόλοιπες χώρες. Αλλά αυτή μας η έλλειψη είναι που μας κάνει διαφορετικούς και πάνω σε αυτό πρέπει να δουλέψουμε και να παρα-γάγουμε. Ηταν επιλογή μου να επιστρέψω στην Αθήνα και να δουλέψω αυτή την περίοδο εδώ. Η οικονομι-κή, πολιτική και κοινωνική κρίση είναι ένα όπλο για όλους τους ανθρώπους της δημιουργίας. Είναι η ώρα να δουλέψουμε ομαδικά και μόνοι μας να θέσουμε τον πήχη ένα σκαλί πιο πάνω». Στο πλαίσιο της έκθεσης του Παντελή Μάκκα στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά, τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011 στις 9:00 μμ. θα παρουσιαστεί, με ελεύθερη είσοδο, η performance «Το τέλος της Λήθης», με τη συμμετοχή των ηθοποιών Θεοδώρας Τζήμου και Νέστορα Κοψιδά και κοστούμια της Digitaria.

� Η έκθεση “The Oblong Box” του Γιάννη Βαρελά στην Kunsthalle Athena (Κεραμεικού 28, Κεραμεικός) είναι εμπνευσμένη από ήρωες και χαρακτήρες ανεξάρτητων ταινι-ών τρόμου και παιδικών τηλεοπτικών προγραμμάτων της δε-καετίας του ’70. Η διερεύνηση κλισέ χαρακτήρων και προτύ-πων, που από εργαλεία κοινωνικής κριτικής έχουν μετατραπεί σε στερεότυπα σχήματα, πραγματοποιείται μέσα από διάφορα εικαστικά μέσα, όπως κατασκευές, βίντεο και κολάζ. Ο Γιάννης Βαρελάς υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο ΔΕΣΤΕ 2011 και εκπροσωπείται από την γκαλερί The Breeder. Την έκθεση, η οποία διαρκεί μέχρι τις 26 Νοεμβρίου, επιμελείται η Μαρίνα Φωκίδη και η ομάδα της Kunsthalle Athena (Απόστολος Βα-σιλόπουλος, Ελεάννα Παπαθανασιάδη, Αγγελική Ρούσσου, Δάφνη Μαγγαλούση).

� Tις τελευταίες μέρες ένα βίντεο του «Μονόδρομου», της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας έχει μονοπωλήσει το εν-διαφέρον σε Facebook και Twitter. Πρόκειται για το δι-αφημιστικό σποτ το οποίο λογοκρίθηκε και δεν προβλή-θηκε ποτέ από την ΕΤ1, επίσημο χορηγό επικοινωνίας της διοργάνωσης. Eνας κουκουλοφόρος που πανηγυρί-ζει έξω από το Σύνταγμα, η κόκκινη μπογιά που εκσφεν-δονίζεται στα ΜΑΤ, η κυρία με το ταγιέρ που κάνει εμετό έξω άπο ένα πολυτελές κατάστημα του Kέντρου: σκηνές που ίσως κάποιους τους κάνουν να νιώσουν άβολα, δεν απέχουν όμως πλέον από την ελληνική πραγματικότητα. Είτε κάποιος εκλάβει τις εικόνες αυτές συμβολικά, είτε

κυριολεκτικά, το σίγουρο είναι πως το βίντεο αποτυπώνει εύστοχα τόσο τη θεματική της Μπιενάλε, όσο και τη διάθεση πολλών από εμάς απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί ακόμη κάποιοι σοκάρονται και αποφασίζουν να λογοκρίνουν κάτι τέτοιο.

� Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) παρουσιάζει το διαδικτυακό έργο του Σπύρου Νάκα με τίτλο “Fever” στο Χώρο Νέων Μέσων και στην ιστοσελίδα www.emst.gr/fever. Το έργο δη-μιουργήθηκε στο πλαίσιο της ανοιχτής πρόσκλησης που απηύθυνε το ΕΜΣΤ σε Ελληνες καλλιτέχνες νέων μέσων για την παραγωγή ενός νέου διαδικτυακού έργου. Εμπνευσμέ-νο από το βιβλίο του Ζορζ Κανγκιλέμ «Το κανονικό και το παθολογικό» και από τη βιοπολιτική δομή παραγωγής της εποχής μας, το “Fever” αποτελεί μια πρόταση γύρω από την ανάπτυξη ενός νέου παιχνιδιού στο ίντερνετ και αναφέρεται στις σύγχρονες τεχνικές διακυβέρνησης που αναπτύσσονται στον κυβερνοχώρο. Παράλληλα, στο πλαίσιο του προγράμ-ματος «Κάθε Μήνα» θα παρουσιάζονται μέχρι τις 30 Νοεμβρίου 2011 στο μεσοπάτωμα του μουσείου η βιντεοεγκατάσταση της Τζίλιαν Γουέρινγκ «Τραύμα», καθώς και το έργο του Κωστή Βελώνη «Μικρά ξύλινα καθίσματα και η γυναίκα των ονείρων μου».

� Αναδρομική έκθεση που θα περιλαμβάνει έργα από τη συλλογή έργων τέχνης της ΑΓΕΤ Ηρακλής θα παρου-σιάζεται από τις 26 Οκτωβρίου στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη (Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας). Πρόκειται για μια αναδρομική έκθεση, που θα συμπε-ριλάβει έργα από όλα τα ημερολόγια, με χρονολογική σειρά, ώστε να επισημανθεί, με τον τρόπο αυτό, η αδιά-

λειπτη παρουσία τους στην καθημερινή ζωή για μια περίοδο μεγαλύτερη των 50 ετών (1956-2009). Μεταξύ των ζωγράφων που θα εκπροσωπηθούν, βρίσκουμε πολλούς της «παλαιότερης» γενιάς, όπως ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Γιάν-νης Μόραλης, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Σπύρος Βασιλείου, ο Γιάννης Σπυρόπου-λος, αλλά και αρκετοί νεότεροι, όπως ο Παναγιώτης Τέτσης, ο Αλέκος Λεβίδης, ο Γιώργης Βαρλάμος, ο Δημήτρης Μυταράς και ο Αλέκος Φασιανός.

Οποιος έχει παρακολουθήσει από κοντά τις Συνόδους Κορυφής των δύο τελευταίων ετών στις Βρυξέλ-λες και μάλιστα από την οπτική γωνία του ενδιαφερόμενου Ελληνα δεν μπορεί παρά να είναι (πολύ) συγκρατημένα αισιόδοξος από τη συμφωνία που προέκυψε χθες τα ξημερώματα. Η ΕΕ καθυστερη-μένα, με εκατέρωθεν εκβιασμούς και πιέσεις, έλαβε μια απόλυτα πολιτική απόφαση υπό την καθο-δήγηση της Γερμανίας, η οποία απέδειξε πως το Βερολίνο είναι ο αδιαμφισβήτητος ηνίοχος του ευρωπαϊκού άρματος. Η Αγκελα Μέρκελ έδειξε ότι η βούλησή της είναι νόμος για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ και ο Νικολά Σαρ-κοζί επιβεβαίωσε πως η Γαλλία έχει απωλέσει επί των ημερών του το ειδικό πολιτικό βάρος της.

Είναι, βέβαια, προφανές ότι ο ρόλος της Ελλάδας σε όλη αυτή την ιστορία ήταν δευτερεύων και συμπληρωματικός. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Οι Ελληνες πραγματογνώμονες συμ-μετείχαν στις τεχνικές συζητήσεις, αλλά η όλη διαπραγμάτευση ήταν πολιτική. Τώρα, αυτά αποτελούν ένδοξο (;) παρελθόν και ο Γιώρ-γος Παπανδρέου θα πρέπει να δώσει στο εσωτερικό άμεσες και πειστικές πολιτικές απαντήσεις. Πρώτον στο εσωτερικό του ΠΑ-ΣΟΚ, το οποίο πνέει τα λοίσθια της συνοχής του. Και δεύτερον οφείλει να απευθυνθεί στην κοι-νωνία και να εξηγήσει (όπως δεν έκανε τους προηγούμενους μήνες) ότι το πρόγραμμα που συνοδεύει το «κούρεμα» είναι σκληρό και απαιτεί περαιτέρω θυσίες από τους «συνήθεις υπόπτους». Οτι ο Παπανδρέου δεν πρόκειται να επιτύχει πολλά στο πεδίο της πολυθρύλητης συναίνεσης φάνηκε από την αναπάντεχα μίζερη αντα-πόκριση του Αντώνη Σαμαρά και της ΝΔ. Πραγματικά, θα αρχίσω να πιστεύω ότι ο Σαμαράς έχει προσωπικά προβλήματα με τον Παπανδρέου από την εποχή της συγκατοίκησής τους στην Αμερική. Σε κάθε περίπτωση το σκηνικό δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρερμηνείες. Είτε γίνουν εκλογές, είτε προχωρήσει η πρωθυπουργι-κή ιδέα για το δημοψήφισμα, είτε ζητηθούν εντός του Νοεμβρίου 180 ψήφοι για τη νέα δανειακή σύμβαση, ο ορίζοντας της κυβέρ-νησης δεν φτάνει πολύ μακριά.

Τέτοιες μέρες πριν από 113 χρόνια -δύο χρόνια πριν από την υποδοχή του 20ού αιώνα- η Ελλάδα περνούσε λόγω εξακριβωμένης αδυναμίας πληρωμών αναγκαστικά σε καθεστώς Διεθνούς Οικονομικού Ελέγ-χου, δηλαδή σε χρεωκοπία. Με άλλα λόγια, η Ιστορία φαίνεται πως δεν μασάει τα... λόγια της.

Ο φρεσκοκουρεμένος σβέρκος -σύμφωνα με το εθιμικό δίκαιο της Ανατολής- απαιτεί και... σφαλιάρα. Για το «με γεια»!

Ο Βλάσης Τσάκας γιατί σιωπά; Δεν έχει άποψη για το haircut;

Αλήθεια η κα Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου με ποια ιδιότητα βρέθηκε στις Βρυξέλλες;

Οι «Αγανακτισμένοι» άνευ λοιπών χαρακτηριστι-κών στοιχείων ταυτότητας από τις πλατείες βρέθηκαν στις κερκίδες. Ευτυχώς, εκεί ακόμη δεν έχει φτάσει το... ΠΑΜΕ.

Αν ο σβέρκος είναι πέραν όλων των άλλων και ξυρισμένος, η σφαλιάρα για το «με γεια» κάνει πλαφ και ...τσούζει.

Πόσο απέχει το Πεκίνο από τις Βρυξέλλες;

Αν οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου των ηγε-τών της Ευρωπαϊκής Ενωσης εμπεριέχουν και ένα ωφέλιμο για μας φορτίο, αυτό είναι ένα και μόνο: το γύρισμα του καθρέφτη πάνω μας.

Μα τι κάνει η Λένα Διβάνη; Η Σώτη Τριανταφύλ-λου; Μη μου πείτε πως δεν έμαθαν ότι η ραδιοφωνική παραγωγός Μαργαρίτα Μυτιληναίου εντάχθηκε ήδη στο νεότευκτο «Κοινωνικό Σύνδεσμο»;

Πόσο απέχει η Ντόχα (πρωτεύουσα του Κράτους του Κατάρ) από το Πεκίνο;

H Alapis στο «Αρθρο 99». Το επισφράγισμα του τέλους των χορηγών...

Αρκετοί -οι περισσότεροι- από το στρατόπεδο των συμφερόντων που στήθηκαν πάνω σε προνόμια και μονοπωλιακές καταστάσεις αποφεύγουν να κοιτάξουν (ακόμη) τον καθρέφτη. Αργά ή γρήγορα θα αναγκα-στούν να το κάνουν. Οσο και να θέλεις να ρίξεις τις ευθύνες στους Γερμανούς, στους κερδοσκόπους των αγορών ή στον ανάδρομο Ερμή, θα έρθει η ώρα που θα σηκώσεις το βλέμμα και θα δεις στον καθρέφτη τον πραγματικό δράστη.

Χαιρέτα μου τον πρίγκιπα...

«Στο τέλος τα κομμένα / τα λόγια κι οι χρησμοί σκουπίζονται και πέφτουν / στου χρόνου τη σχισμή»

Ομολογώ ότι πριν πιάσω στα χέρια μου την επίσημη βιο-γραφία του Στιβ Τζομπς, το μοναδικό πράγμα που ήξερα για αυτή την ιδιόρρυθμη προ-σωπικότητα ήταν ότι είναι ο ιδρυτής της Apple. Διαβά-ζοντας όμως το βιβλίο γοη-τεύτηκα. Κάτι που φαίνεται πως είχαν πάθει και αρκετοί από τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν. Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις Ψυχογιός για την άδεια ανα-δημοσίευσης ενός μικρού αποσπάσματος, σχετικού με τα παιδικά του χρόνια, από τη βιογραφία ενός πραγματι-κά μεγάλου ανδρός.

ΟΙ ΚΟΥΡΕΙΣ ΤΗΣ… ΑΧΑΡΝΩΝ

Στους Los Barberos θα βρεις ξύ-ρισμα με φαλτσέτα, κούρεμα με

ψαλίδι και περιποίηση γενειάδας με κλωστή. Ολα όσα πρέπει να σου προσφέρει δηλαδή ένα κα-

θαρά ανδρικό κουρείο.

Κάθεσαι αναπαυτικά στη σιδερένια καρέκλα με τα δερμάτινα καθίσματα. Ο Νίκος ανακατεύει με το πινέλο του το σαπούνι και ξεκινάει να απλώνει τον αφρό στο πρόσωπό σου. Επειτα παίρνει τη φαλτσέτα και αρχίζει να σε ξυ-ρίζει προσεκτικά. Η τελετουργία ολοκληρώνεται με καθάρισμα προσώπου, την απαραίτητη ενυδατική κρέμα και ελαφρύ μασάζ. Οχι, δεν επέστρεψες στο 1960 ούτε βρίσκεσαι σε χώρα της Μέσης Ανατολής. Είσαι στους Los Barberos, ένα κουρείο σε κάθετη οδό της Αχαρνών, το οποίο δημιούργησαν δύο φίλοι με μπόλικο μεράκι.

Ο Γιώργος Αθανασόπουλος και ο Νίκος Φερεντίνος λειτουργούν το κα-τάστημα με τη σημερινή του μορφή τον τελευταίο χρόνο. Στο χώρο τους, εκτός από το... πατροπαράδοτο ξύρισμα, μπορεί να βρει κάνεις κούρεμα «με έμφαση στο ψαλίδι και όχι τη μηχανή», καθώς και αποτρίχωση ζυγωματικών και περιποίηση γενειάδας με κλωστή. Η μέθοδος που χρησιμοποιούν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις χώρες της Ανατολής και, όπως τονίζουν, «δίνει ξεκάθαρες και λεπτομερείς γραμμές στο μούσι». Παράλληλα, οι Los Barberos προσφέρουν καθαρισμό σβέρκου, αλλά και δύσκολων ανδρικών σημείων, όπως η μύτη και τα αυτιά. Και όλα αυτά σε ιδιαίτερα φιλικές τιμές, με το κούρεμα να κοστίζει δέκα ευρώ, το ξύρισμα πέντε ευρώ και την περιποίηση της γενειάδας τρία ευρώ.

Η ανταπόκριση των πελατών στην προσπάθειά τους κρίνεται ιδιαίτερα θετική. «Ο κόσμος το αγκάλιασε το μαγαζί, το θεώρησε όμορφο. Προσφέρου-με στους φίλους μας -γιατί έτσι θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τους πελάτες μας- κάτι ξεχωριστό που δίνει σημασία στη λεπτομέρεια», λέει ο Γιώργος. «Υπάρχει αρκετός κόσμος που έρχεται μόνο για ξύρισμα. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία γιατί απολαμβάνουν μια παλιά αγαπημένη τους συνήθεια που δύ-σκολα βρίσκουν αλλού και οι νεότεροι γιατί θέλουν να δοκιμάσουν τη δια-δικασία. Αρέσει γενικότερα και προσφέρει και την καλύτερη απολέπιση στο πρόσωπο», συμπληρώνει ο Νίκος.

Στόχος τους εξαρχής ήταν να απευθύνονται αποκλειστικά σε άντρες, επειδή θεωρούν την περιποίησή τους παραμελημένη. «Μας αρέσει να πε-ριποιούμαστε το όμοιο φύλο, τον άνδρα. Θεωρούμε ότι είναι από πολλές πλευρές ριγμένος, πόσο μάλλον από την πλευρά της ομορφιάς», υποστηρίζει ο Νίκος. Γι’ αυτό λοιπόν έφτιαξαν ένα χώρο διαφορετικό. «Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι καρέκλες που χρησιμοποιούμε για το κούρεμα. Κατα-σκευάστηκαν το 1955, έχουν ανακαινιστεί δύο φορές και με αυτές έχουν δουλέψει τέσσερις γενιές κουρέων» αναφέρει ο Γιώργος. Το ίδιο ισχύει και με τα εργαλεία τους, πολλά από τα οποία χρησιμοποιούνταν και σε παλαιότε-ρα κουρεία. Επίσης, μέσα στο μαγαζί δεν θα βρεις ποτέ ανοιχτή τηλεόραση, παρά μόνο τζαζ μουσική, αθλητικά περιοδικά, κόμικς και βιβλία. Ανδρική υπόθεση δηλαδή!

Συναντήσαμε τον Μάνο Καρατζογιάννη και τη Βασιλική Τρουφάκου στο μικρό καμα-ρίνι τους στο Θέατρο του Νέου Κόσμου λίγο πριν βγουν στη σκηνή για να υποδυθούν τον Αρη και τη Ζωή. Οι δύο νέοι ηθοποιοί έχουν αναλάβει, κάτω από τις οδηγίες του

Ενκε Φεζολάρι, να παρουσιάσουν την «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη και εξη-γούν γιατί ένα έργο που γράφτηκε το 1965 μοιάζει τόσο σημερινό.

Η Ζωή και ο Αρης είναι δύο αδέρφια που ζουν απομονωμένα σε ένα σπίτι, με μόνη τους διέξοδο στην πόλη και τους ανθρώπους ένα παράθυρο. Από εκεί θα παρακολουθήσουν τις προετοιμασίες, την έναρξη, αλλά και την περί-εργη έκβαση μιας παρέλασης.

«Το έργο έχει παρουσιαστεί πολλές φο-ρές τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Εχει ήδη ανέβει στην Τουρκία, στην Ισπανία και στο Βέλγιο. Παρόλο που έχουν περάσει 46 χρόνια, είναι σαν να γράφτηκε τώρα. Είναι τόσο κοντά αλλά και μακριά από την πραγμα-τικότητα. Είναι πολύ δύσκολο να ισορροπή-σεις σε αυτή τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φαντασιακό», εξηγεί ο Μάνος και η Βασιλική συμπληρώνει: «Είναι ένα έργο που χωράει πολλές αναγνώσεις. Εί-ναι ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό και χρησι-μοποιείται ως υλικό εκπαίδευσης στις δραμα-τικές σχολές».

Τι έχει, όμως, να πει σήμερα η «Παρέλα-ση»; «Υπάρχει ένα κομμάτι της δραματουργίας του 1965 που επανέρχεται και αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα έργα του Μπέκετ εκείνης της περι-όδου, του Ιονέσκο, της Αναγνωστάκη και γενι-κότερα όλη αυτή η δραματουργία που αναφέ-ρεται στο τέλος του κόσμου, στο τέλος μιας επο-χής, στο τέλος των ιδεών, ανεβαίνουν και απο-δεικνύονται ιδιαίτερα επίκαιρα», απαντάει ο Μάνος, που θεωρεί τη Λούλα Αναγνωστάκη τη μεγαλύτερη Ελληνίδα συγγραφέα, και δηλώνει ότι έχει συνδεθεί ιδιαίτερα με το έργο της. «Στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής είχα δώσει μονόλογο από το ρόλο που υπο-δύομαι τώρα, το ρόλο του Αρη. Ο πρώτος ρό-λος που έπαιξα στο θέατρο επαγγελματικά ήταν ο Γιωργάκης από την ‘Κασέτα’ της ίδιας συγ-

γραφέως, ενώ αργότερα συμμετείχα και σε ένα άλλο έργο της, στον ‘Ηχο του όπλου’».

Η «Παρέλαση» ανέβηκε για πρώτη φορά από το Θέατρο Τέχνης την ίδια χρονιά κατά την οποία γράφτηκε σε σκηνοθεσία του Κά-ρολου Κουν. «Η Λούλα Αναγνωστάκη μπαίνει στον κόσμο των δύο παιδιών που τσακώνο-νται, παίζουν, συμφιλιώνονται, λένε μυστικά και διηγούνται όνειρα. Ο ένας έχει τον άλλον και δημιουργείται μια σχέση εξάρτησης», ανα-φέρει η Βασιλική και αποκαλύπτει ότι, όταν την πήρε τηλέφωνο ο Ενκε Φεζολάρι και της πρότεινε το ρόλο, ξετρελάθηκε από τη χαρά της. Ο Μάνος θεωρεί ότι η αδερφική σχέση στο έργο είναι πολύ καλά σκιαγραφημένη: «Το καταλαβαίνω αυτό, διότι έχω μια αδερφή που της έχω μεγάλη αδυναμία και κατά τη διάρκεια των προβών τη σκεφτόμουν συχνά».

Η Βασιλική Τρουφάκου είναι 25 ετών και μεγά-λωσε στη Νέα Σμύρνη. Στις πανελλήνιες κατά-φερε να περάσει στο Τμήμα Πολιτικών Μηχα-νικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τον πρώτο χρόνο παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματά της, αλλά μόλις μπήκε στη ζωή της η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου τα έβαλε σε δεύτερη μοίρα. Τελείωσε το Εθνι-κό το 2008, άρχισε να δουλεύει ως ηθοποι-ός, ενώ παράλληλα βάζει στόχο να ολοκληρώ-σει τις σπουδές της στο Πολυτεχνείο. Πεισμώ-νει, διαβάζει, τρέχει ανάμεσα σε πρόβες, πα-ραστάσεις, εξεταστικές και εργασίες και τώρα βρίσκεται λίγα μαθήματα πριν από το πτυχίο. «Οι γονείς μου δεν φαντάζονταν ότι θα επανερ-χόμουν στο πανεπιστήμιο. Με ενδιαφέρει το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού, απλώς το

Βασιλική: Με την κρίση μπορεί να γίνει ένα καλό κοσκίνισμα. Να μείνουν τα πράγματα που είναι

σημαντικά και αξίζουν... Πάντως, οι συνισταμένες και τα προβλήματα είναι, πλέον,

κοινά και μας αφορούν όλους. Δεν ζει ο καθένας

στο δράμα του. Ολοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια

προβλήματα και έτσι σιγά σιγά μπορούμε να ξεφύγουμε

από τον εαυτό μας και να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε,

να αγωνιζόμαστε για έναν κοινό στόχο.

θέατρο είναι μια αγάπη περίεργη που, και να την παραμελήσεις, θα σε κυνηγάει. Δεν ξέρω αν θα το εξασκήσω ποτέ, αλλά δεν το απο-κλείω. Πάντως, είναι δύσκολα τα πράγματα και για τους μηχανικούς, διότι η κατασκευή και τα δημόσια έργα έχουν παγώσει λόγω κρίσης».

Ο Μάνος Καρατζογιάννης μεγάλωσε στην Αθή-να και τελείωσε τη δραματική σχολή του Γιώρ-γου Αρμένη το 2003. Ο πατέρας του δεν ήθε-λε με τίποτα να ασχοληθεί με το θέατρο. Υπήρ-ξαν εντάσεις και συγκρούσεις, που τον ανάγκα-σαν στα 18 του να φύγει από το σπίτι και να ακολουθήσει το όνειρό του. «Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Ο πατέρας μου είναι δίπλα μου, είναι θετικός. Με ρωτάει για τις πρόβες και έρχεται με χαρά στις παραστάσεις όπου παίζω. Οι σχέ-σεις μας έχουν αποκατασταθεί πλήρως». Ο Μά-νος είναι μόλις 29 ετών και έχει ήδη καταφέρει να παίξει σε αξιόλογες παραστάσεις, όπως το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, το «Παραμύθι χωρίς όνομα» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, το «Ενα καπέ-λο από ψάθα Ιταλίας» που σκηνοθέτησε ο Γιάν-νης Ιορδανίδης για την Εθνική Λυρική Σκηνή, το «Μπλε μελαγχολία» σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη και το «Ο ήχος του όπλου» σε σκη-νοθεσία της Ελλης Παπακωνσταντίνου.

Η κουβέντα έρχεται και στις παρελάσεις του σχολείου. Και οι δύο νέοι ηθοποιοί αναφέ-ρουν ότι συμμετείχαν σε αυτές. «Ηταν ένα κοι-νωνικό γεγονός ιδιαίτερο και αγαπητό, που το περίμενα πώς και πώς», λέει η Βασιλική και συνεχίζει ο Μάνος: «Ημουν από τα παιδιά που

πίστευαν πολύ στους ήρωες, στα ιδανικά, στην ελευθερία και στον αγώνα. Και τώρα πιστεύω. Δεν με αφήνει το θέατρο να μην πιστεύω. Τα περισσότερα έργα έχουν έναν ιδεαλισμό και, αν δεν πιστεύεις στις αξίες αυτές, δεν μπορείς να παίξεις».

Τι γίνεται όμως με τη ζωή εκτός θεάτρου; «Πολλές φορές σκέφτομαι» λέει ο Μάνος «ότι, εάν οι ζωές μας είναι τόσο ‘χαλασμένες’ όσο η κοινωνία μας, ίσως και εμείς δεν είμαστε άξιοι ή έτοιμοι να αναμετρηθούμε με τα κεί-μενα αυτά. Νομίζω, όμως, ότι δεν έχει σημα-σία ο δρόμος της προσωπικής επίδοσης, έχει σημασία ποια είναι η θέση μας, τι καταθέτου-με. Υπάρχει συχνά μια πρόθεση να είμαστε κα-λοί σε αυτό που κάνουμε και δεν υπάρχει η θέση που έχουμε επιλέξει. Με την ‘Παρέλα-ση’ θέλουμε να επικοινωνήσουμε τη θέση μας. Υπάρχει μια φράση της Ζωής μέσα στο έργο που λέει: ‘Αρη, φώναξε στο παράθυρο, κάνε κάτι’. Αυτό το ‘κάνε κάτι’ ήταν που κυνηγούσα-με στις πρόβες. Κάθε μέρα πριν από την πρό-βα συζητούσαμε για το τι συμβαίνει γύρω μας και πώς μπορούμε να αντισταθούμε».

Στο τέλος της κουβέντας μας, τους ρωτάω ποια είναι η πρώτη σκέψη που τους έρχεται στο μυαλό όταν ακούνε τη λέξη «παρέλαση». Το λόγο παίρνει ο Μάνος. «Σκέφτομαι κατευθεί-αν τον Ενκε και τη Βασιλική. Δεθήκαμε πολύ κατά τη διάρκεια των προβών. Δεν βγαίνω συ-χνά με τους συναδέλφους από τη δουλειά, ενώ εδώ από την τρίτη πρόβα έβγαινα με τα παιδιά και κάναμε παρέα». Ενώ για τη Βασιλική η λέξη «παρέλαση» τη μεταφέρει στα σχολικά της χρό-νια. «Ηταν μια εποχή γεμάτη αθωότητα, όπου τα πράγματα ήταν πιο απλά, πιο αυθόρμητα, χωρίς πολλές δευτερογενείς σχέσεις».

Μάνος: Ζούμε εδώ, αγαπάμε τον τόπο μας, ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, διότι είμαστε πολύ μόνοι μας. Ο καθένας διεκδικεί μόνος του. Το να είμαστε μόνοι μας και να προσπαθούμε να αρπάξουμε όσα μπορούμε και ν’ αναρριχηθούμε ήταν σύνθημα μιας ολόκληρης γενιάς και εποχής. Εάν δεν υπάρξει αλληλεγγύη και σθένος, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Με τόση μιζέρια και τόση λιποψυχία δεν θα έρθει η αλλαγή.

Το κλισέ λέει ότι η τέχνη προηγείται της πραγμα-τικότητας. Eδώ και πολλά χρόνια, όμως, συνέβαι-νε μάλλον το αντίθετο. Η εικαστική δημιουργία, κλεισμένη σε ένα δυσνόητο εννοιολογικό κου-κούλι, δεν είχε καμιά επαφή με τη ζωή εκεί έξω. Παρέμενε συχνά αυτοαναφορική, αποκομμένη, εσωστρεφής. Η 3η Βiennale της Αθήνας, που φιλοξενείται στο Πάρκο Ελευθερίας και στη Δι-πλάρειο Σχολή της πλατείας Θεάτρου, σπάει αυτό τον κανόνα. Φτιάχνει τη δική της πυκνή αφήγη-ση μιας χώρας σε κρίση, ανθρώπων σε σιωπηρή απόγνωση, στερεότυπων σε διάλυση. Πρόκει-ται για μία από τις καλύτερες διοργανώσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, που βάζει τη σύγχρονη τέχνη σε άμεσο διάλογο με το θεατή, διατυπώνοντας ξανά τα βασικά ερωτήμα-τα: ποιοι είμαστε, γιατί φτάσαμε ως εδώ και πού πηγαίνουμε.

Κατεβείτε μια βόλτα ως την πλατεία Θεάτρου. Περάστε μέσα από τις μυρωδιές της Βαρβακείου, το δαίδαλο των μικρότερων στενών, τις εκδιδό-μενες, τους μετανάστες. Στο μεγάλο κτίριο που θα βρείτε ακριβώς μπροστά σας θα δείτε τη σήμαν-ση της Βiennale. Είναι η Διπλάρειος Σχολή στην οποία θήτευσαν τεχνίτες ξυλουργικής, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επιτάχθηκε από τους Ναζί, για να στεγάσει αργότερα την Πολεοδομία και να ξαναγίνει σχολή ΙΕΚ τα τελευταία χρόνια. Στις ψηλοτάβανες αίθουσές της η φθορά του χρόνου

είναι τόσο εμφανής όσο και τα ποδοσφαιρικού περιεχομένου συνθήματα που έχουν γράψει οι μαθητές. Εκεί, με θέα την αστική μελαγχολία του Κέντρου, οι επιμελητές Νικολά Μπουριό, Ξένια Καλπακτσόγλου και Poka Yio έχουν στήσει μια συμπαγή έκθεση με έργα που εικονογραφούν τη διαχρονική μας ψυχολογία, σε μια τολμηρή δι-αδρομή. Το «τρίο» επέλεξε, για παράδειγμα, τα εξαιρετικά, αλλά παραγνωρισμένα, έργα του Μι-χάλη Κατζουράκη με λαμαρίνες που θυμίζουν τα κλειστά ρολά της πόλης. Πάντρεψαν έναν πίνακα του Θεόφιλου για τα κατορθώματα των Ελλήνων το ’21 με φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη που δείχνουν μάχες των διαδηλωτών με τα ΜΑΤ στην Αθήνα του 2011. Μας σύστησαν σε νεότερους καλλιτέχνες με καταπληκτικά έργα, όπως ο γλύ-πτης Ανδρέας Λόλης και η ζωγράφος Ινώ Βαρβα-ρίτη. Ο πρώτος έχει φτιάξει γλυπτά από μάρμαρο που θυμίζουν χαρτόκουτα και η δεύτερη παρου-σιάζει σχέδια από τις προσόψεις των ελληνικών υπουργείων.

Επιπλέον, οι επιμελητές μάς ξαναθύμισαν πόσο επίκαιροι είναι εικαστικοί δημιουργοί όπως η Ρένα Παπασπύρου με τις φωτοτυπίες της και ο Νίκος Χαραλαμπίδης, που έχει κάνει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εγκαταστάσεις και περφόρ-μανς. Ανέδειξαν άγνωστους στο ευρύ κοινό καλ-λιτέχνες, όπως ο Γιώργος Βακιρτζής. Η έκθεση στη Διπλάρειο έχει αρχή, μέση και κορύφωση,

στη σοφίτα του κτιριού όπου παρουσιάζονται τα σχέδια του αρχιτέκτονα Χρήστου Παπούλια για το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως που δεν πραγμα-τοποιήθηκαν ποτέ, μπροστά στο παράθυρο απ’ όπου φαίνεται ο Ιερός Βράχος.

Στο Πάρκο Ελευθερίας (τόσο στο χώρο τε-χνών όσο και στο Μουσείο Βενιζέλου), οι εκ-θέσεις είναι εξίσου ερεθιστικές, χωρίς όμως να υπάρχει αυτή η έντονη δραματικότητα που δημι-ουργεί το ίδιο το κτίριο της Διπλαρείου Σχολής. Ξεχωρίσαμε τις εκπληκτικές φωτογραφίες του Παναγιώτη Λάμπρου, που διακρίθηκε πρόσφατα στο Λονδίνο για τη δουλειά του. Πρόκειται για λήψεις που δείχνουν εκπαιδευόμενους Ελληνες αστυνομικούς να υποδύονται τους κουκουλοφό-ρους με μολότοφ στα χέρια. Το επιμελητικό τρίο επέλεξε και σημαντικούς ξένους καλλιτέχνες που δένουν πολύ καλά με το κόνσεπτ. Κυρίως, όμως, η μεγαλύτερή τους πρωτοτυπία είναι ότι η φετινή Βiennale δεν είναι μια αυστηρά εκθεσιακή πρότα-ση. Εμπεριέχει και άλλες ιστορίες, ντοκουμέντα, αντικείμενα που βρέθηκαν στη Διπλάρειο, φιλμ. Είναι μια ολοκληρωμένη εικαστική εμπειρία, που αξίζει συγχαρητήρια για δύο λόγους. Πατάει γερά στην έρευνα αρχειακού υλικού και την ιστορική και καλλιτεχνική μελέτη. Παράλληλα, η έκθεση πραγματοποιήθηκε παρά το γεγονός ότι οι οικο-νομικοί πόροι ήταν ελάχιστοι. Η Βiennale θα δι-αρκέσει μέχρι και τις 11 Δεκεμβρίου.

Συνήθως η ιστορία έχει ως εξής: Ενας ηθοποιός δίνει μια συνέντευξη και συχνά, όταν έρχεται η ερώτηση «Πώς βιοπορίζεσαι;», απαντάει δείχνοντας την ποδιά του σερβιτόρου. Οι Ελληνες ηθοποιοί δουλεύουν σε καφετέριες για να μπορέσουν να ζήσουν. Η περίπτωση του Φώτη Ζάχου, όμως, δεν είναι συνηθισμένη. Για την ακρίβεια, είναι αντίθετη από τη συνηθισμένη: είναι ένας σερβιτόρος που περιστασιακά δουλεύει ως ηθοποιός.

Η συνάντησή μου με τον Φώτη έγινε στο καφέ όπου δουλεύει εδώ και 20 (!) χρόνια, στο ιστορικό Φίλιον στο Κολωνάκι. Κάποιες μέρες νωρίτε-ρα, βέβαια, είχε προηγηθεί η προσπάθειά μου να καταλάβω αν ο άνθρω-πος που με σέρβιρε ήταν ένας από τους ήρωες της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου «Αλπεις». Η έκπληκτη καταφατική απάντησή του στην αμήχανη σχετική ερώτησή μου ήταν η εγγύηση για μια διαφορετική συνέντευξη.

Στην ταινία, ο Φώτης ζητάει από την ομάδα «Αλπεις» να αντικαταστή-σει το νεκρό φίλο του. Η σκηνή (πρόκειται μάλιστα για την πρώτη της ται-νίας όπου βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο δρα η ομάδα) είναι μεταξύ του Φώτη, του Αρη Σερβετάλη και του Τζόνι Βεκρή. Πώς όμως άρχισαν όλα; «Οπως θα ξέρεις, στο Φίλιον έρχονται πολλοί άνθρωποι από τον καλλιτε-χνικό χώρο», λέει ο Φώτης, συμπληρώνοντας πως δύο από αυτούς είναι ο Γιώργος Λάνθιμος και ο Ευθύμης Φιλίππου (συν-σεναριογράφοι της ταινί-ας). «Με τον Γιώργο είχα συνεργαστεί και στο παρελθόν, σε δύο διαφημι-στικά που είχε κάνει. Ετσι, μου πρότεινε να συμμετάσχω στη νέα του ται-νία. Δέχτηκα την πρόταση με μεγάλη χαρά, γιατί μου αρέσει πολύ αυτός ο χώρος. Δεν νιώθω ηθοποιός βέβαια, αλλά το κάνω με αγάπη». Οσο για τα γυρίσματα, ο Φώτης λέει πως τα χάρηκε ιδιαίτερα και, προπάντων, έπαι-ξε χωρίς άγχος. «Ο Γιώργος μού είχε πει να είμαι ο εαυτός μου, οπότε δεν είχα καθόλου άγχος. Αυτό το έχει καταφέρει και στις ταινίες του: αφήνει τον επαγγελματία ηθοποιό, αλλά και τον ερασιτέχνη, να εκφραστεί ελεύθε-ρα και να δώσει αυτό που κρύβει. Πιστεύω πως, για να το καταφέρει αυτό ένας σκηνοθέτης, πρέπει να έχει πολλή δύναμη και πίστη στον εαυτό του», μου εξηγεί.

Ρωτώντας για την έναρξη της καριέρας του, έπεσα ξανά πάνω στο Φίλι-ον. «Ερχόταν για καφέ ένα παιδί, ο Νίκος, που έκανε κάστινγκ. Μια μέρα, πριν από περίπου επτά χρόνια, μου είπε: ‘Θέλω να έρθεις να κάνουμε ένα διαφημιστικό’. Πήγα και έτσι ξεκίνησαν όλα», εξομολογείται ο Φώτης, ενώ τονίζει πως μετράει ήδη πάνω από δέκα διαφημιστικά. Παράλληλα με όλα αυτά, άρχισε να ασχολείται και με το θέατρο. «Μαζί με κάποιους φίλους φτιάξαμε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και κάθε καλοκαίρι ανεβάζου-

με μια παράσταση στα χωριά μας. Οι πιο πολλοί είμαστε από τη Νεράι-δα Τρικάλων, ένα χωριό που βρίσκεται στα Τζουμέρκα», μου αποκαλύπτει.

Προσπαθώντας να καταλάβω τη σχέση μεταξύ των επαγγελμάτων του (σερβιτόρος, αλλά και ασφαλιστής σε ένα μεγάλο πρακτορείο) και του χό-μπι του, ρωτάω τον Φώτη αν ποτέ θα άφηνε τις δουλειές του για την υπο-κριτική. Η απάντηση είναι άμεση: «Δεν θα άφηνα τις δουλειές μου. Τις κάνω 20 χρόνια, τις αγαπάω και μάλιστα απευθύνονται στον κόσμο. Κα-θημερινά, λοιπόν, εγώ είμαι ηθοποιός. Μπορεί να είμαι στενοχωρημένος ή να έχω τα νεύρα μου, αλλά δεν έχω δικαίωμα να το δείξω στον πελάτη. Πρέπει να είμαι χαρούμενος και χαμογελαστός», υποστηρίζει, υπενθυμίζο-ντάς μου πως η υποκριτική είναι το χόμπι του και «τα χόμπι τα κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο».

Λίγο πριν φύγω από το καφέ -τρεις μέρες πριν από την προβολή της ταινίας για τους συντελεστές-, ο Φώτης δεν κρύβει πως το Φίλιον έχει ήδη μετατραπεί σε φαν κλαμπ των «Αλπεων». «Ερχονται γυναίκες και μου πει-ράζουν το μαγουλάκι, όπως κάνει ο Αρης Σερβετάλης στο τρέιλερ της ταινί-ας», λέει γελώντας. Κάπως έτσι, ο χρόνος μας τελειώνει και ο Φώτης πρέ-πει να πιάσει δουλειά. Φοράει την πράσινη ποδιά, πιάνει το δίσκο και βά-ζει το καλό του χαμόγελο. Σε λίγες μέρες, το πρόσωπό του θα προβάλλεται στους κινηματογράφους της Αθήνας.

Το όνομα του ασφαλιστή και σερβιτόρου Φώτη Ζάχου φέτος φιγούραρε στο Φεστιβάλ Βενετί-ας. Οχι, δεν πρόκειται για ανέκδοτο. Ο Φώτης

παίζει στις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου.

Ο Βοσκόπουλος χρωστάει στην εφορία. Ο Ρέμος έχει μείνει ταπί. Αν η

συνεργασία τους δεν είναι το ιδανικό πρόγραμμα πίστας για να το αναλάβει

στιλιστικά ο «Αρθρο 99» Λάκης Γαβαλάς, τότε ποιο είναι;

Βοσκόπουλος-Ρέμος. Το μοναδικό φετινό σχήμα πίστας που

έχει εξασφαλισμένη επιτυχία. Ολα τα πρώτα-τραπέζια-πίστα τα έχει

καπαρώσει ο ΣΔΟΕ. Προφητική η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου όταν συνομιλεί

(κυριολεκτικά) με τα φαγητά που μαγειρεύει στην ΤV. Σε λίγο καιρό θα το

κάνουμε και οι υπόλοιποι για να ξεχάσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα στην

κατσαρόλα. Οταν ρώτησαν την Ελισάβετ Μουτάφη αν έχει σχέση

με τον Γιώργο Κιμούλη κι εκείνη απάντησε: «Δεν θα ήθελα να μπω

στη διαδικασία να σχολιάσω κάτι τέτοιο», ο Κιμούλης αισθάνθηκε

περήφανος ως «κάτι τέτοιο»; Ο Γιώργος Παπαδάκης σχολιάζει τηλεοπτικά

τα «μεμέ» της Αγκελα Μέρκελ, στη συνέχεια απαγγέλλει το ποίημα «Η παχιά

μας η αγελάδα», μετά δηλώνει πως θα ήθελε να γλιστρήσει μέσα τους και για

φινάλε τη μουντζώνει. Είμαι σίγουρος πως για μεσημεριανό παρήγγειλε μια

αλεσμένη φρουτόκρεμα για να ολοκληρώσει τη δικαιολογημένη λόγω ηλικίας

επιστροφή του στη βρεφική συμπεριφορά. Για όσους αναρωτιούνται με

τι ιδιότητα η Ελενα Παπαρίζου κρίθηκε ως κατάλληλη για την κριτική

επιτροπή του “Dancing on Ice”, η απάντηση βρίσκεται στον πρώτο στίχο

του παλιού της hit “Die for you”, που λέει: «Κάθισα και σκέφτηκα».

Κοντά στο βασιλικό ποτίστηκε κι η γλάστρα. Εξαφανισμένη αυτή την

εποχή από την πρώτη σελίδα, η Δέσποινα Βανδή έκανε δυναμικό come back

σχολιάζοντας το reality της Βίσση. Σπάνιο παράδειγμα ηθοποιού με

αυτογνωσία ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, αφού ετοιμάζεται να παίξει σε

μια ταινία μικρού μήκους. Γιατί πάνω απ’ όλα πρέπει να ξέρεις πόσο

διαρκείς. Η Λάουρα Νάργες λέει ότι έβαλε δύο ρούχα στη βαλίτσα της και

ήρθε στην Ελλάδα από τη Γερμανία. Γι’ αυτό κάθε φορά που φωτογραφίζεται

φοράει δε φοράει αυτά τα δύο; Η Λάουρα Νάργες αγαπούσε το χορό,

αλλά την κέρδισε η τηλεόραση. Επειδή, όπως την κάνει, της θυμίζει

τον καρσιλαμά. Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, αιώνιος ζεν πρεμιέ, εγγονός

Κατίνας Παξινού: «Οταν βγήκα στο θέατρο δεν είχα μέσο, η γιαγιά μου είχε

πεθάνει». Σωστός. Δεν μπορείς να πεις μεταφορικό μέσο τη νεκροφόρα.

Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, πύρινος λόγος: «Ο Μινωτής ήταν

μεγάλος καλλιτέχνης, αλλά μικρός άνθρωπος γιατί ήταν τσιγκούνης».

Σωστός. Γιατί χωρίς νεκροφόρα κηδεία γίνεται, χωρίς φτυάρι ποτέ.

Οταν ρώτησαν την Ελισάβετ

Μουτάφη αν έχει σχέση με

τον Γιώργο Κιμούλη κι εκείνη

απάντησε: «Δεν θα ήθελα

να μπω στη διαδικασία

να σχολιάσω κάτι τέτοιο»,

ο Κιμούλης αισθάνθηκε

περήφανος ως «κάτι τέτοιο»;

τα μηνύματα της εβδομάδας

Σε πείσμα των καιρών και κόντρα στην πραγματικότητα που θέλει την ελληνική μόδα να φυτοζωεί, έγινε η 10η

Athens Xclusive Designers Week. Νέοι -κυρίως- σχεδι-αστές έδειξαν το ταλέντο τους σε ένα αλλούτερο κοινό, για το οποίο αναρωτιόταν κανείς τι σχέση έχει με την

αίσθηση του στιλ. Παρόλα αυτά, λίγες εξαιρέσεις, όπως οι ωραίες δημιουργίες της Ourania Kay, έσωσαν τις

εντυπώσεις. Η έναρξη του σόου της με τρεις χορευτές επάνω σε τακούνια-στιλέτο ήταν σούπερ!

Στο φανάρι μπροστά από το Αιγινήτειο Νοσοκομείο, στη Λεωφόρο Βασ. Σοφίας, υπάρχει μια μεγάλη διάβαση πεζών (κα-θαρά διαγραμμισμένη). Προχθές, λοιπόν, που οδηγούσα στο σημείο αυτό, έκοψα την -έτσι κι αλλιώς- χαμηλή ταχύτητα που είχα και σταμάτησα για να περάσει μια κυρία με το παιδάκι της. Πριν καλά καλά ακινητοποιήσω το αμάξι, ένιωσα ένα τράνταγμα και άκουσα το θόρυβο του τρακαρίσματος. Ενα ταξί είχε πέσει με φόρα πάνω στο αυτοκίνητό μου. Εβγαλα το κεφάλι από το παράθυρο και ξαφνικά άκουσα έναν τύπο σε έξαλλη κατάστα-ση να με βρίζει. «Τι θέλεις φίλε;» του απάντησα, «Δε βλέπεις ότι έχει διάβαση πεζών;» Αυτό ήταν αρκετό για να κάνει τον έξαλλο συνομιλητή μου να ξεφύγει τελείως. Αρχισε να χτυπάει το παράθυρό μου ουρλιάζοντας: «Τι λες μωρή αδερφά-ρα; Σταματάς και στις διαβάσεις πεζών;»

Δεν θέλω να σταθούμε στα γνω-στά, την έλλειψη κυκλοφοριακής αγω-γής στην Ελλάδα ακόμη και από τους επαγγελματίες οδηγούς. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή μας είναι η ιδιόμορφη αντίληψη του κυρίου για τον... ανδρι-σμό. Αν οδηγούσα κανένα ροζ Smart, ίσως και να σκεφτόμουν ότι κάτι άλλο τον είχε ερεθίσει! Αλλα το ιδιαιτέρως mainstream μαύρο αμάξι μου και η μάλλον μπάσα φωνή μου αποκλείεται να ήταν ο λόγος που αμφισβητήθηκε ο ανδρισμός μου. Ο τύπος εννοούσε ότι ένας άντρας σωστός δεν σταματάει σε διαβάσεις πεζών για να περάσουν γυναικόπαιδα. Πατάει γκάζι και σπέρνει τον τρόμο σε όποιον θέλει να διασχίσει το οδόστρωμα. Οποιος συμπεριφέρεται διαφορετικά είναι ύποπτος ...παρεκ-κλίσεως! Προχωρώντας το συλλογισμό, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ίσως γενικά η τήρηση των νόμων να είναι για τις αδερφές μόνο. Οι πούροι άντρες αδιαφορούν για νόμους και κανόνες.

Οσο το σκέφτομαι, δεν το βρίσκω παράλογο. Ο Νεοέλληνας δεν έχει σε ιδι-αίτερη υπόληψη τη νομιμότητα. Και πε-ρηφανεύεται όταν την καταπατάει. Οπότε, ας το πάρουμε απόφαση. Γκέι συμπερι-φορές (του τύπου «σέβομαι το νόμο») δεν έχουν ελπίδα στη χώρα. Η πλειο-νότητα δεν θέλει «κουνήματα». Ντάξει;

Στο φουαγιέ του συνεδριακού χώρου της Εθνικής Ασφαλιστικής, τα εναέρια φιλιά των fashionistas έδιναν κι έπαιρναν. Οι εμφανίσεις μερικών από αυτούς επιβεβαίωσαν τη θεωρία ότι το γέλιο θα μας σώσει, αφού το στιλιστικό Βατερλό είναι τελικά πολύ πιο κοντά από όσο πιστεύαμε. Ατάκα ενός ιμπρε-σάριου με φανταχτερή γραβάτα: «Ελα σε λίγο για φωτογραφίες, θα έχω τη γυναίκα του Αλέν Ντελόν». Οπως λέμε: «Πρώτο πράμα, περάστε!»

Την περασμένη Τρίτη η αγαπητή μου Νατάσα με πληροφόρησε ότι η Τεχνόπολις στο Γκάζι επρόκειτο να φωταγωγηθεί με ροζ χρώμα για την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού. Πέρυσι κάτι ανάλογο είχε γίνει στο Δημαρχείο της πλατείας Κοτζιά. «Θα προλάβεις να πας για να το φωτογραφίσεις;» με ρώτησε ελαφρώς στενοχωρημένη για το τρέξιμο που μου ζητούσε να κάνω και απάντησα ότι θα περνούσα μετά από μια άλλη επαγγελ-ματική υποχρέωση που είχα νωρίτερα. «Λες να το σβήσουν σε κάποια στιγμή ή θα το αφήσουν ολόκληρη τη νύχτα;» ξαναρώτησε. Της είπα ότι μάλλον θα το άφηναν αναμμένο, ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη για τα οικονομικά του δήμου εποχή. «Τι διάολο;» σκέ-φτηκα, «εδώ θα κάνουν οικονομία;»

Μια και δυο, μπαίνω σε ταξί -ας όψεται η απεργία των ΜΜΜ- και φτάνω εκεί για να δω ότι, αντί να έχουν φω-ταγωγηθεί όλα τα κτίρια ή τουλάχιστον όλες οι χαρακτηριστικές καμινάδες του χώρου, το ροζ χρώμα της κοινω-νικής αφύπνισης έλουζε μόνο τη μία εξ αυτών! Μία, τσουρούτικη, μόνη κι έρημη προσπαθούσε να περάσει ένα σημαντικό μήνυμα, που όμως παρέμει-νε βουβό. Ενιωσα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου από τα νεύρα, αλλά προσπάθησα να ηρεμήσω, καθότι είμαι και σε ηλικία εγκεφαλικού. Τράβηξα βιαστικά μια φωτογραφία και έφυγα έξαλλος. Ερώτηση: Αυτό ήταν όλο; Και γιατί; Γιατί πρέπει να στερεύει η φαντασία μας σε ανάλογες δημόσιες εκδηλώσεις; Πόσο θα κόστιζαν μερικές ροζ ζελατίνες ώστε να φωτίζονταν ροζ όλες οι καμινάδες της Τεχνόπολης;

Συμφωνώ ότι περνάμε οικονομική κρίση, αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτή η αναθεματισμένη κρίση έχει διαβρώσει επίσης την αισθητική και την ευαισθη-σία μας. Αν συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο, τότε σίγουρα θα ανακαλύψου-με και άλλον πάτο, πιο χαμηλά από εδώ που έχουμε γκρεμιστεί. Και μην ακούσω κουβέντα περί δήθεν «διακρι-τικότητας». Η επάρατη νόσος δεν είναι καθόλου διακριτική με τα θύματά της. Γιατί πρέπει να είμαστε εμείς μαζί της;

Νικήτας Καραγιάννης

Το κεντρικό κατάστημα της Alpha Bank στην οδό Σταδίου έντυσε ολόκληρη την πρόσοψή του με εντυπωσιακές πα-λιές φωτογραφίες από την Αθήνα του περασμένου αιώ-να, προφανώς για να μας θυμίσει πώς ήταν η πόλη μας χωρίς κτίρια-τέρατα, βανδαλισμούς και βία στους δρό-μους. Τις παρατηρείς, πονάς και σκέφτεσαι: «Γιατί γεν-νήθηκα σε αυτόν το θεόκουλο σημερινό κόσμο;» Μετά

συνεχίζεις το δρόμο σου προς την αθηναϊκή απελπισία.

Τι συμβαίνει όταν το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει από όσα υπάρ-χουν γύρω μας; Αυτό το ερώτημα εξερευνά η Βίκη Μπέτσου με τη βιντεοεγκατάσταση «Τόποι-σάρωση» που παρουσιάζει στην Εταιρεία Πολιτισμού Χώρος 12Α της οδού Κύπρου 12Α στο Μοσχάτο. Εδώ που φτάσαμε, καλό είναι να κοιτάξουμε τον κόσμο με άλλο μάτι και αυτοκριτική διάθεση. Δεν θα μας βλάψει... Την έκθεση διοργανώ-νουν οι «Μητροπολιτικές Ιστορίες» και η Batagianni Gallery και θα διαρκέσει έως τις 20 Νοεμβρίου.

«Πώς μπορείς να κλείσεις τη θάλασσα σε 300 λέξεις;» ρώτησα τον εαυτό μου κα-θώς μιλούσα στη δημοσιογράφο Δήμητρα Παπαχρήστου. Ιχθύς, με ένα κάρο πλανήτες στον Καρκίνο, ξεχειλίζει από πάθος, είτε σου μιλάει, είτε χορεύει ξυπόλητη μπροστά σου, είτε αναλύει τις θέσεις της για την τρέ-χουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση. Για εκείνη, η δημοσιογραφία είναι μια οικογενειακή υπόθεση, αφού ο παππούς της ίδρυσε το 1933 την εφημερίδα «Φωνή της Γορτυνίας». «Είναι στο DNA μου, στην ψυχολογία μου, στο υποσυνείδητό μου», τονίζει, «δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά». Σε κάποια στιγμή ανέλαβε η ίδια την εφημερίδα, μέχρι που μεταπήδησε στα περιοδικά στα οποία εργάζε-ται τώρα.

Οσοι γνώρι-ζαν την ίδια και τις δυνατότητες που έχει επέμε-ναν ότι πρέπει να γράφει για όλα εκείνα που έχει μέσα της. Σύντομα πήρε την απόφαση να ακολουθή-σει τη συμβου-λή τους. «Με αυτό τον τρόπο συνδέθηκα με τον παππού και τον πατέρα μου, επειδή αισθάνθηκα ότι έτσι συνεχίζω το έργο τους». Μέσα από τη δουλειά βλέπει πλέον ότι το γράψιμο είναι «πιο αβανταδόρικο», αν και, όπως λέει, έχει απέναντί της διάφορα για τα οποία πρέπει να πολεμήσει. «Σε καταλαβαίνω», σκέφτηκα καθώς κοίταζα τα γαλάζια μάτια της.

Από τη μέχρι στιγμής πορεία της, θέλει να πει στα νεότερα παιδιά που έχουν φιλο-δοξία να γίνουν δημοσιογράφοι ότι βασικά πρέπει να έχουν πίστη, αλλιώς δεν έχει κα-νένα νόημα να ασχοληθούν με αυτό». Οταν η κουβέντα έρχεται στον έρωτα, αλλάζει ύφος και μου λέει, ορθά κοφτά, ότι απλά πέφτει πάντα επάνω του με χίλια. «Λέω στον εαυτό μου: ‘Αντε, πάμε να σπάσουμε τα μούτρα μας’. Πιστεύω απόλυτα ότι είναι το μοναδικό πράγμα που νικάει το θάνατο!»

Η εταιρεία αρχιτεκτο-νικού σχεδιασμού “CF Company” σε συνεργασία με το δήμο Μοσχάτου-Ταύρου φιλοξενεί στο ισόγειο του νέου κτιρίου της την έκθεση φωτογρα-φίας «Ταύρος: Αναπά-ντεχες Αστικές Ανακαλύ-ψεις», που εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας. Ο φωτογράφος Πάνος Κοκκινιάς έχει απαθανατίσει τις γειτο-νιές αυτής της περιοχής που εξελίσσεται συνε-χώς, ενώ στον ίδιο χώρο προβάλλεται και ανάλογο οπτικοακουστικό υλικό. Εως τις 4 Δεκεμβρίου. (www.cfcompany.gr)

Καλά όλα αυτά, αλλά, σύμφωνα με το κίνημα

των «Δεν πληρώνω», προ-κειμένου να τιμωρήσουμε τη ΔΕΗ για τους λογαρια-

σμούς-καρμανιόλες πρέπει να κατεβάζουμε το γενικό

του σπιτιού μας και ας χα-λάνε τα λιγοστά μας τρόφι-μα στο ψυγείο. Οπότε, πώς να διώξουμε τη ρημάδα τη

νύχτα; Με σπαρματσέτο; Και πεινασμένοι και στο σκοτάδι, ρε σύντροφοι;

Ομολογώ ότι δεν ανήκω ούτε στους εφευρετικούς, ούτε στους διαθέτοντες καλλιτεχνική φλέβα ή επι-δεξιότητα στις κατασκευές. Αλλά αιφνιδίως απο-φάσισα να ασχοληθώ. Γιατί παραμένω παθιασμένα στρατευμένη στην έννοια της αντίστασης. Οχι αυτής που έγινε μόδα τελευταία από διάφορους γιαλαντζί «αγανακτισμένους», κρατικοδίαιτους «επαναστάτες» παντοιοτρόπως επιχορηγούμενους για δήθεν καλ-λιτεχνικές «ανατροπές» και λοιπούς βολεμένους του συστήματος, το οποίο καταρρέει σήμερα παταγωδώς. Εννοώ την αντίσταση της ψυχής που αρνείται να υποκύψει στην κατάθλιψη, που αρνείται να παραδο-θεί στο σκοταδισμό των θρήνων για τους «χαμένους παραδείσους» του ατέλειωτου χαρτζιλικώματος των νεαρών από τους γονείς και των γονιών από τα δά-νεια και τις μίζες.

Η ιδέα της arte povera, άλλωστε, κάπως έτσι γεννήθηκε, τότε στη δεκαετία του ’60, σε μια Ιταλία όπου επικρατούσε το χάος, όπου όλα έμοιαζαν να καταρρέουν και όπου το κατεστημένο είχε ακρωτηριά-σει την έμπνευση, επιβάλλοντας ασφυκτικούς κανό-νες - κάτι μας θυμίζει, ε; Εγινε ένα ολόκληρο ρεύμα τέχνης, μια πρόσκληση για δημιουργία από το μηδέν, χωρίς όρους και όρια, με οποιαδήποτε υλικά, ακόμη και εκείνα -ή κυρίως εκείνα- που θα πήγαιναν στα σκουπίδια του «ευδαίμονος» κόσμου.

Μου φάνηκε ότι η εποχή προσφέρει πλείστους παραλληλισμούς. Γιατί όχι; Ενα δικό μας ρεύμα arte povera της ζωής. Να ξαναβρούμε την τέχνη της ζωής. Στα μικρά και «ταπεινά». Οχι με πνεύμα ταπει-νότητας και υποταγής στη μοίρα του φτωχού, αλλά με τη μεγαλειότητα του αντιστεκόμενου στον αφανι-σμό της κατάθλιψης.

Εφαγα το ωραιότερο ψωμί της ζωής μου σε αγα-πημένους φίλους που μου έκαναν το τραπέζι. Το φτιά-χνουν μόνοι τους. Δική τους κατασκευή και η υπέροχη σύνθεση από οικογενειακές φωτογραφίες, μαζί με παλιές κάρτες ταξιδιωτικές και εορταστικές και στέφα-να από το γάμο των γονιών τους και «μαρτυρικά» από βαφτίσια, όλα μπερδεμένα με κέφι και χιούμορ για να ντύσουν ένα μεγάλο τοίχο με στιγμές ζωής. Λύση ομορφότερη από τις φτηνιάρικες και διόλου φτηνές διαφόρων καταστημάτων οικιακής διακόσμησης.

Οι ιδέες, όχι μόνο οικιακές. Είδα στο ίδιο πνεύ-μα το έξοχο σκηνικό της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου στην παράσταση «Μια τεράστια έκρηξη» του Βασίλη Μαυρογεωργίου (ο εις εκ των δύο της «Κατσαρίδας»), μια σύνθεση από ταπεινά καφάσια βαμμένα σε ένα πρωτότυπο τόνο του πράσινου, να συνοδεύουν ιδανι-κά το ρεσιτάλ Πυρπασόπουλου στη σκηνή. Δοκίμασα το νοστιμότερο ραβανί της ζωής μου, το «ραβανί του φτωχού» φτιαγμένο από τα χέρια του Ακη Πετρεντζίκη αποκλειστικά από ρύζι, νερό και ζάχαρη. Ο κατάλογος ατέλειωτος. Και μέσα σε αυτόν η πλειονότητα νιάτα που ούτε να μεταναστεύσουν ψάχνουν, ούτε να θρηνή-σουν αφήνονται. Μόνο δημιουργούν.

«Σε αυτή την πόλη, αν δεν κάνεις εσύ την κίνηση για να αλλάξει κάτι, τότε δεν θα το κά-νει κανείς». Με αυτό το σκεπτικό, που έως σήμερα έχει πιάσει τόπο, οι Αtenistas σή-κωσαν πάλι τα μανίκια τους και «σενιάρισαν» το παρκάκι που βρίσκεται πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη στην οδό Ακαδημίας. Η ομάδα που «διαβάζει τα μυαλά του κόσμου», όπως συχνά λέγεται, ανάμεσα σε άλλα έβαψε και τα κάγκελα, φύτεψε δέντρα και δημι-ούργησε θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων. Οσοι περνούσαμε από εκείνο το σημείο κα-ταλαβαίνουμε ότι αυτή η δράση έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό. Απλώς, φαίνεται ότι οι αρμόδιες Αρχές μάλλον δεν ζουν στην ίδια πόλη με εμάς τους υπόλοιπους.

Δύο παραστάσεις στην Αθήνα του ’62 βρήκαν γρήγορα τη θέση τους στη νεοελλη-νική Μυθολογία - η «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι και η «Ομορφη πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη. Πολλά χρόνια μετά, το ’82, ένα φιλόδοξο εγχείρημα του Μάνου Χατζιδάκι στη σκηνή του Θεάτρου Σούπερ Σταρ (Πατησίων και Αγίου Μελετίου) -με το τίτλο «Πορνογραφία»- δεν ευδοκίμη-σε, αλλά βρήκε και εκείνο τη θέση του σε αυτή την ιδιότυπη Μυθολογία που θέλει τη Μουσική να μακροημερεύει, ακόμη και αν οι παραστάσεις τις οποίες συνόδευσε και τροφοδότησε με αίσθημα και δύναμη πέ-ρασαν στα «πίσω δωμάτια» και αφέθηκαν στη θεραπεία του χρόνου.

Οι Μουσικές, λοιπόν, παρέμειναν ενερ-γές και ως ακριβή κληρονομιά ήταν και είναι σε θέση -και μάλιστα σε πλεονεκτική θέση- να δείχνουν το δρόμο και να καθο-δηγούν τους νεότερους ή, ακόμη περισσό-τερο, τους νεότατους δημιουργούς αυτής της πόλης.

Στις αρχές αυτής της εβδομάδας, στη νέα εύκρατη ζώνη των «Δευτερότριτων», βρή-κα το χρόνο και τη διάθεση να ανέβω στα ορεινά της Θεμιστοκλέους, προκειμένου να βρεθώ στο μικρό, γουστόζικο θεατράκι του Κέντρου Λόγου και Τέχνης 104 των Εκδό-σεων Καστανιώτη και να παρακολουθήσω το νέο κύκλο των παραστάσεων μιας πολύ νεανικής και δυναμικής ομάδας ηθοποιών που ξέρουν να παίζουν και να τραγουδούν, σε κείμενα του Ακη Δήμου και μουσική/τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη.

H παράσταση -με τίτλο «Αν αργήσω κοιμήσου»- μου άφησε μια καθ’ ολοκληρίαν γλυκιά γεύση, την οποία συντηρεί το άκου-σμα του CD με τις μουσικές και τα τραγού-δια του Καραμουρατίδη από την παράσταση.

Χωρίς καμία πρόθεση για συγκρίσεις και αντιστοιχίες ανάμεσα σε πρόσωπα και εποχές και με πλήρη γνώση των «συνεπει-ών του νόμου», θα πρέπει να ομολογήσω πως ο Καραμουρατίδης και η ομάδα των έξι προικισμένων ηθοποιών -Ασπιώτης, Θεοχάρης, Κοντογεώργη, Γεωργαλής, Αϊδίνη και Μπενοβία-, όχι μόνο κατάφεραν να βρουν την άκρη του νήματος που διαπερνά την ιδιότυπη αυτή νεοελληνική Μυθολογία και να εισχωρήσουν στα ενδότερά της, αλλά διαθέτουν και τη δύναμη και το χάρισμα για να την τροφοδοτήσουν με νέο πρωτότυπο -αυθεντικό της εποχής τους- υλικό για τη μακροημέρευσή της και για το άνοιγμα του επόμενου κύκλου της.

Η Ολια Λαζαρίδου και ο Ευρυπίδης Λασκαρίδης πο-ζάρουν στο φακό, στο χώρο, ένα ισόγειο διαμέρισμα στη

Δεινοκράτους, όπου παίζεται η παράσταση «Κορίτσι μπατα-

ρία... recharged». Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης, η Μυρτώ Στα-μπούλου έχει την ευθύνη για τα σκηνικά και δύο νέοι μουσικοί, ο Γιώργος Πούλιος και ο Κων-

σταντίνος Τσιώλης παίζουν live και αποτελούν συστατικό μέρος

της ίδιας της παράστασης.

Στην αγορά των βιολογικών αναψυκτικών μπαίνει η ΕΨΑ, μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της ελλη-νικής περιφέρειας.

Κατά πάσα πιθανότητα έχεις δοκιμάσει βιολογικά φρούτα, βιολογική σο-κολάτα ή βιολογικό γάλα. Σίγουρα όμως δεν έχεις ξαναπιεί ποτέ βιο-λογικό αναψυκτικό και μάλιστα ελληνικό. Γι’ αυτό η ΕΨΑ, μία από τις ελάχιστες εγχώριες βιομηχανίες παραγωγής αναψυκτικών και χυμών, παρουσίασε τα ΕΨΑ bio, την πρώτη βιολογική λεμονάδα και την πρώτη βιολογική πορτοκαλάδα.

Τα δύο νέα προϊόντα, που έρχονται να προστεθούν στον ήδη μεγάλο κατάλογο αγαθών της επιχείρησης, παράγονται από πιστοποιημένο βιολο-γικό χυμό λεμονιού και πορτοκαλιού με προσθήκη πιστοποιημένης βιο-λογικής ζάχαρης στη μονάδα της ΕΨΑ στην Αγριά Βόλου. Για τις ανάγκες της νέας σειράς, το χαρακτηριστικό μπου-κάλι της εταιρείας ντύθηκε με ένα sleeve, όπου το βρα-βείο που κοσμεί όλες τις συσκευασίες μοιάζει να απο-καλύπτεται. Συγκεκριμένα, σκίζει μια χάρτινη σακούλα, όπως αυτές που συσκευάζουν ακόμα τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά στα παραδοσιακά οπωροπωλεία. Φυσικά, τα ΕΨΑ bio δεν έχουν καθόλου συντηρητικά και στόχος τους είναι να κερδίσουν όσους καταναλωτές προσέχουν και την παραμικρή λεπτομέρεια στη διατροφή τους, δι-ατηρώντας ταυτόχρονα υψηλές γευστικές απαιτήσεις. Η τιμή τους, εξάλλου, είναι ιδιαίτερα προσιτή και η φιάλη δεν ξεπερνά τα 0,86 ευρώ.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι η επι-χείρηση, που λειτουργεί αδιάκοπα από το 1924, διατηρεί τις εγκαταστάσεις της στην Αγριά, ένα παραθαλάσ-σιο γραφικό χωριό του Πη-λίου. Το κτίριο εξωτερικά έχει διατηρήσει αναλλοί-ωτη την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του τόπου, ενώ εσωτερικά έχει εκ-συγχρονιστεί και διαθέτει δύο γραμμές παραγωγής. Η μία αφορά τις γυά-

λινες και πλαστικές φιάλες PET, των οποίων η κατασκευή φτάνει τις 30.000 την ώρα, και η άλλη τα κουτιά αλουμινίου που φτάνουν τα 18.000 την ώρα. Ταυτόχρονα, θέλοντας να συμβάλει ουσιαστικά στην προστασία του περιβάλλοντος, ήδη από το 1996 η ΕΨΑ τοποθέτησε στις εγκαταστά-σεις της σύγχρονη μονάδα βιολογικού καθαρισμού. Σήμερα απασχολεί περίπου 90 εργαζόμενους και εξάγει τα προϊόντα της σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστραλία, η Βουλγαρία και οι ΗΠΑ, στηρίζοντας έμπρακτα

την τοπική οικονομία του Βόλου, αλλά και την ελληνική αγορά γενικότερα.

Ως μεγαλύτερο πλεονέκτημά τους, οι άνθρωποι της εταιρείας θεωρούν την ποιότητα των προϊόντων τους. Οχι μόνο την επιλογή της πρώτης ύλης, που είναι τα ελληνικά φρούτα (εκτός από τα εξωτικά φρούτα στους χυμούς), αλλά και τα συστήματα ποιότητας και διαχείρι-σης των διαδικασιών της επιχείρησης. Για το λόγο αυτό σκοπεύουν, σύμφωνα με δηλώσεις τους, μέσα στους επόμενους μήνες να χρησιμοποιούν εξολοκλήρου στα ΕΨΑ bio χυμό από ελληνικά βιολογικά πορτοκάλια και λεμόνια. Επιπλέον, το νερό που προσθέτουν στα ανα-ψυκτικά προέρχεται από το Πήλιο και είναι γνωστό για την υψηλή του ποιότητα.

Οσον αφορά τέλος τους στόχους τους για το μέλλον, δεν είναι άλλοι από τη διατήρη-

ση του ποσοστού τους στην εγχώρια αγορά εν μέσω κρίσης, ενισχύο-

ντας παράλληλα τις εξαγωγές. Στην προσπάθειά τους αυτή

έχουν σύμμαχο τα ΕΨΑ bio, που βρίσκονται ήδη στα ράφια επιλεγμένων σημείων πώλησης σε όλη την Ελλάδα.

λινες και πλαστικές φιάλες PET,των οποίων η κατασκευή φτάνει τις 30.000

ώ άλλ ά λ ί ά 18 000

Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή με τους Burger Project και τη Χάιδω,

η Ματούλα Ζαμάνη έκανε μαζί μας μια βόλτα και μας απέδειξε

ότι είναι μια Βλάχα «ποτισμένη» με μουσική και αίσθημα.

Κάθομαι στα σκαλιά στο Λόφο του Στρέφη και ανάμεσα από τις πολυκατοικίες ένας ήλιος με ζεσταίνει. Είναι από εκείνα τα κυριακάτικα απο-γεύματα που ο καιρός σε «βγάζει έξω»: έξω από τα ρούχα σου -εκείνα τα βαριά που πήρες μαζί σου νομίζοντας ότι θα κάνει κρύο-, έξω από το σπίτι σου, έξω καρδιά. Και πρόκειται να συνα-ντήσω ένα «έξω καρδιά» πλάσμα, τη Ματούλα Ζαμάνη. Καταφτάνει με τη φιστικί βέσπα της, τα πολύχρωμα ρούχα της και με ένα λευκό σκυλί, τη Χάιδω. Αγκαλιές, φιλιά, σαν να γνωριζόμα-σταν από παλιά. Παιχνίδια με τη Χάιδω, ένα τσιγάρο στα σκαλιά και μετά η βόλτα ξεκινά. Στα γήπεδα μπάσκετ του Στρέφη, στα πλακόστρωτα, με προορισμό το καφενείο «Μουριά» για τσίπου-ρα, ρακές και μεζέδες.

Ο Σταύρος -ο φωτογράφος μας- μου λέει ότι το καλοκαίρι έκανε διακοπές στην Αμοργό και συναντούσε τη Ματούλα σε εμφανίσεις, άλλοτε προσχεδιασμένες και άλλοτε όχι. Σε εκείνες τις

συναντήσεις της παρέας όπου το γλέντι προκύ-πτει. Οπου έβλεπαν τη Χάιδω, ήξεραν ότι κάπου θα βρίσκεται και το αφεντικό της. «Τη Χάιδω τη βρήκα στα Τρίκαλα, στο δρόμο, και έκτοτε είμα-στε συνέχεια μαζί. Φέτος θα την ανεβάσω και στη σκηνή μαζί με τους Burger Project», μου αποκα-λύπτει η ίδια.

Με τους Burger Project θα εμφανίζονται στη μουσική σκηνή Αυλαία από τις 18 Νοεμβρίου. Τους έχουμε δει πολλές φορές μαζί πάνω στη σκη-νή να διασκευάζουν και να πειράζουν αγαπημένα τραγούδια, όπως η «Τσιγγάνα», που έδεσε με την ιστορία της Dirty Diana του Μάικλ Τζάκσον και θα περιλαμβάνεται στο επερχόμενο άλμπουμ του συ-γκροτήματος. (Η ίδια δηλώνει φαν του αδικοχα-μένου καλλιτέχνη και πριν ξεκινήσει η συνέντευξη θυμηθήκαμε τις θεαματικές εμφανίσεις του.)

Εκτός, όμως, από την «Τσιγγάνα», στις εμ-φανίσεις θα περιλαμβάνεται και διασκευή του «Αν είναι η αγάπη αμαρτία» μαζί με το “Careless

whisper”. Τους Burger Project τους γνώρισε μέσω του Μoschi (μέλος του συγκροτήματος) στις συναυλίες που έκανε με την Ευανθία Ρε-μπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και «κόλλησαν» από την πρώτη στιγμή. Αλλωστε, η ίδια βασίζεται πολύ σε αυτό που λέμε «χημεία» των ανθρώπων. Δεν της αρέσουν οι «καλλιτεχνι-κές παραγγελιές». Πρώτα βλέπει αν ταιριάζει με έναν άνθρωπο και μετά θα συνεργαστεί μαζί του.

Η πρώτη της δισκογραφική δουλειά (που θα κυκλοφορήσει μάλλον αρχές του 2012) θα έχει εξ ολοκλήρου τη δική της υπογραφή σε στίχους και μουσική, αλλά και ένα μελοποιημένο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη. Ο τίτλος του δίσκου θα είναι “Varligali”. Τι σημαίνει αυτό; «Επειδή είμαι Βλά-χα και μου αρέσει που είμαι Βλάχα, στη γλώσσα μας σημαίνει ‘από δω και από κει’. Τα βλάχικα δεν γράφονται, έχουν προφορική παράδοση, γι’ αυτό χρησιμοποιούμε λατινικούς χαρακτήρες», μου εξηγεί. Σε ένα τηλεφώνημα που της έκανε η

μητέρα της κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, της μίλησε μόνο βλάχικα. Δεν κατάλαβα γρι.

Ενα τέτοιο μυστήριο πλανάται και στο νέο της δίσκο. Δεν μπορεί να τον κατατάξει σε μια κατηγορία. Είναι ουσιαστικά, όπως καταλαβαίνω εγώ, μια συλλογή από τα αγαπημένα της ηχο-χρώματα συνδυασμένα σε ένα ενιαίο έργο. Από τα ηπειρώτικα μέχρι τους «διαστημικούς» ήχους των UFO που βλέπουμε στις ταινίες επιστημο-νικής φαντασίας. «Ούφο με σκούφο» θα λέγεται ένα από τα τραγούδια του δίσκου που συνδυάζει ακριβώς αυτά τα διαφορετικά στοιχεία.

Αφού κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να γεμίσουμε τα ποτήρια και να τσιμπήσου-με ένα μεζέ, φέρνουμε στην κουβέντα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. «O Θανάσης με άκουσε σε μια συναυλία όπου παίζαμε με τους Elektrobalkana στη Λάρισα. Δεν ήξερα καν ότι ήταν ανάμεσα στο κοινό. Μετά από λίγο καιρό μού τηλεφώνησε. Οταν απάντησα, μου είπε: ‘Γεια

σας. Θανάσης Παπακωνσταντίνου λέγομαι. Δεν ξέρω αν με γνωρίζετε’. Του απάντησα: ‘Ναι, και εγώ είμαι η Φεϊρούζ!’ και του έκλεισα το τηλέ-φωνο. Οταν μετά κατάλαβα ότι ήταν όντως αυτός, τον πήρα τηλέφωνο και τελικά βρεθήκαμε. Ο Θα-νάσης είναι ένα παιδί, είναι ‘τσίτσι’ (σσ. παρα-τσούκλι που χρησιμοποιούν μεταξύ τους). Είναι ο Κλάιβ Μπάρκερ της μουσικής. Τα τραγούδια του χτυπάνε στην καρδιά».

Γεμίζουμε ξανά τα ποτήρια και τη ρωτάω αν έχουμε εγκλωβιστεί στα «πρέπει», στα «λάθη» και τα «σωστά». Εχουμε πάρει πολύ σοβαρά τους εαυτούς μας; «Νομίζω ναι. Εμένα δεν με νοιάζουν ούτε οι καριέρες, ούτε τίποτα. Αγαπάω πολύ τη μουσική και δεν έχω τραγουδήσει ποτέ με την αίσθηση του ‘βγαίνω στη σκηνή ως επαγγελματί-ας’, είτε είμαι στη Λαγκάδα είτε είμαι στο Gagarin. Τραγουδάω κάθε φορά από μέσα. Ποτέ δεν έβαλα στόχο ότι θα κάνω κάτι συγκεκριμένο για να πε-τύχω επαγγελματικά. Η καριέρα δεν είναι η ζωή

μου. Η ζωή μου είναι οι δικοί μου άνθρωποι, το σκυλί μου, το μπάσκετ, το πινγκ πονγκ. Εχω κά-νει καραμπινάτα λάθη, αλλά είμαι πολύ χαρού-μενη και τυχερή, γιατί με στήριξαν σε δύσκολες περιόδους της ζωής μου οι γονείς, η αδερφή μου και οι φίλοι». Και, όταν τη ρωτάω ποιος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται περισσότερο, θα μου πει με σιγουριά: «Η μάνα μου».

Η Ματούλα Ζαμάνη είναι ένας ακομπλεξά-ριστος άνθρωπος, γεμάτος ζωή, ενέργεια, χωρίς μιζέριες και με βαθιές ρίζες. Πατάει καλά στη γη και ας φαίνεται ούφο. Ρουφάει τη ζωή. Ρουφάμε και εμείς τις τελευταίες σταγόνες από τα ποτήρια μας και μου κάνει ένα δώρο: «Πρόσεξε, μικρή σταγόνα, μη σε νοιάζει η εικόνα, πάντοτε να τα-ξιδεύεις και θα βρεις ό,τι γυρεύεις». Στίχοι που έγραψε και θα υπάρχουν στον πρώτο της προσω-πικό δίσκο. Μου χαρίζει μια αγκαλιά, από αυτές τις βαθιά ανθρώπινες, και μου δίνει ένα φιλί. Εβίβα Ματούλα!

τσι ονομάστηκε η μεγάλη αυτή έκταση στα δυτικά της Αθή-νας, η οποία αποικήθηκε μαζικά στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 από εσωτερικούς μετανάστες της επαρχίας, σχημα-τίζοντας τότε τη λεγόμενη «Παραγκούπολη». Εδώ η εργατική τάξη δίνει ακόμα το «παρών» και συνεχίζει τον καθημερινό αγώνα της, ώστε να μπορεί να «τα σπάσει όλα» το Σάββατο στο κλαμπίδι. Να μπορεί να πιει την καφεδάρα της για κάνα

τρίωρο στη μίνιμαλ-τρέντι-νεοκίτς καφετέρια και να βάλει καλύτερα γούφερ και φιμέ τζάμι στο πειραγμένο όχημα για να κάνει εντύπωση στα γκομενάκια - τα οποία παραδόξως ακόμα εντυπωσιάζονται από τέ-τοιου είδους εγχειρήματα!

Ενας δήμος τόσο μεγάλος (ο τέταρτος μεγαλύτερος), κάθε περιοχή του οποίου έχει και τη δική της ξεχωριστή ιστορία να διηγηθεί - για τη Νέα Ζωή, για παράδειγμα, τα είπαν οι Στέρεο Νόβα. Το Μπουρνάζι έχει να θυμηθεί -εκτός του πρόσφατου σκυλάδικου παρελθόντος του- τους τσακωμούς πάνκηδων (και νιουγουεϊβάδων) εναντίον σκινάδων. Ο Λόφος Αξιωματικών συγκρούσεις μεταξύ ροκάδων και καρεκλάδων (ή αλλιώς «γκιράπηδων», βλέπε Τζέιμς Μπράουν-“Sex Machine”), αλλά και μαζικές συρράξεις με σημείο συνάντησης τη Λεωφόρο Καβάλας, σύ-νορο Περιστερίου με Αιγάλεω, μεταξύ των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων των δήμων. Ολα αυτά τη δεκαετία του ’80 κυρίως, έως και τις αρχές του ’90. Μετά ήρθε η ανάπτυξη...

Μιλώντας για αναμνήσεις και ανάπτυξη, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς τις σωρούς σκουπιδιών που αυτές τις μέρες μαζεύτηκαν γύρω από

τους κάδους κάθε δρόμου. Ειρωνικό-σοκαριστικό φλας-μπακ: οι κάδοι στη γειτονία μου μπήκαν πρώτη φορά περί-που στα μέσα του ’90. Θυμάμαι ακόμα τις σωρούς των σκουπιδιών στη γωνιακή κολόνα της ΔΕΗ και πλαστικές σακούλες με σκουπίδια να κρέμονται από τα κλαδιά μιας κακόμοιρης μουσμουλιάς. Ηταν κάτι το φυσιολογικό τότε.

Πολυπολιτισμικότητα. Μια αρμονική συνύπαρξη πολιτισμών που σου επιτρέπει να ακούς από το γείτονά σου τα τελευταία αραβικά τσιφτετελοπόπ hit, πριν τα κλέψει κάποιος εγχώριος καλλιτέχνης και τα πλασά-ρει με ελληνικό στίχο στις πίστες της παραλι-ακής, ή να ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στο

Bollywood. Σου δίνει τη δυνατότητα να εξακριβώσεις επίσης αν όντως ο γείτονάς σου είναι Βορειοηπειρώτης. Χαρακτηριστική ανάμνηση το live πα-ραδοσιακό πολυφωνικό στην απέναντι αυλή από ένα ολόκληρο μαζεμένο σόι, το οποίο -μας πήρε κάποια ώρα να το καταλάβουμε- δεν τραγουδούσε στα ελληνικά. Σε κάθε περίπτωση, το τραγούδι ήταν απλά πανέμορφο.

Γαστριμαργικές απολαύσεις. Δεν θα βρεις εύκολα εδώ εξειδικευμένα delicatessen με προσεγμένα προϊόντα - το ρόλο αυτό επιτελούν οι πολύ συχνές και πολυσύχναστες λαϊκές αγορές. Υπάρχουν όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο ταχυφαγεία σε απίστευτη πυκνότητα. Μόνο γύρω γύρω στη γειτονιά μου έχουμε τέσσερα σουβλατζίδικα και δύο πιτσαρίες! Επί-σης μαίνεται η κόντρα για το καλύτερο «βρόμικο» της περιοχής.

Τελικά, προσπαθώ ακόμα να καταλάβω αν αγαπάω να μισώ τη γειτονιά μου, αν την αγαπάω και τη μισώ ή αν απλά την αγαπάω γιατί γουστάρω την «από δω» μεριά της Αθήνας. Go West λοιπόν...

Η γη κάτω από την Ακρόπολη μοσχο-βολάει ηρεμία. Ακόμα και όταν πίσω από το λόφο ακούγονται κρότοι και ποδοβολητά. Τα δέντρα, οι πέτρες και η διαρρύθμιση που έδωσε στο χώρο ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) αποπνέουν ένα αίσθη-μα αιώνιο. Οσο για τον Παρθενώνα, τα σχόλια περιττά. Ηταν πριν από εμάς εκεί και εκεί θα μείνει.

Φιδογυριστός δρόμος που ακου-μπάει τον αρχαίο Αρειο Πάγο. Εκεί που οι αρχαίοι θεοί δίκασαν -κατά τη μυθο-λογία- φόνο για πρώτη φορά. Με θύτη ποιον άλλο; Τον σκληρό Αρη. Εκείνον το λόφο διάλεξε, περί το 51 μΧ., ο Από-στολος Παύλος για να κηρύξει το Χρι-στιανισμό εν Αθήναις. Και η αλήθεια εί-ναι πως δεν βρήκε πολλούς να δεχτούν το λόγο που πρέσβευε. Ενας από τους λίγους ανθρώπους που τον ασπάστηκε ήταν ο Διονύσιος. Ενας βαθύς γνώστης της φιλοσοφίας, ένας ρήτορας δεινός και εξέχον μέλος του δικαστηρίου του Αρείου Πάγου. Εκτοτε ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ακολούθησε το δρόμο του Χριστού και χρημάτισε επίσκοπος της πόλης. Κατά την παράδοση, βρήκε και εκείνος, όπως και τόσοι άλλοι, μαρτυρι-κό θάνατο στη φωτιά το 96 μΧ.

Το νέο ελληνικό κράτος ονόμασε το ανώτατο δικαστήριό του Αρειο Πάγο. Ενθυμούμενο την αρχαία παράδοση. Ομως το δρόμο που σε οδηγεί στον αρχαίο λόφο τον χάρισε στον πολιού-χο της πρωτεύουσας και προστάτη των νομικών. Φανερώνοντας περίτρανα την αγωνία που υπάρχει -ακόμη και σήμερα- να συνταιριάξουν οι πολλές παραδόσεις ενός πραγματικά αρχαίο τόπου.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο αριθμός των ποδηλάτων παγκοσμίως υπερβαίνει το 1 δισ. Αριθμός διπλάσιος από εκείνον των αυτοκινήτων. Η ετήσια παραγωγή τους παγκοσμίως φτάνει τα 100 εκατ. ποδήλατα, όταν η αντίστοιχη των αυ-τοκινήτων είναι 50 εκατ. Αφού ξεκι-νήσαμε με αριθμούς και στατιστικά, ας κάνουμε μια σύντομη βόλτα στον κόσμο (κυριολεκτικά) του ποδηλά-του στο ίδιο μοτίβο.

Μισό δισ. ποδήλατα βρίσκο-νται στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, την Κίνα. Αναμενόμενο. Το 37% των 1,3 δισ. κατοίκων της αχανούς χώρας μπορούν να υπερη-φανεύονται πως κατέχουν την ποδη-λατική ιδιότητα.

Με περίπου πέντε εκατ. κατοί-κους και τρία εκατ. ποδήλατα, η Νορβηγία είναι μια κατεξοχήν πο-δηλατική χώρα. Στην οποία, ωστό-σο, εξαφανίζονται ετησίως περίπου 60.000 ποδήλατα. Ως διά μαγείας, το 10% εξ αυτών εμφανίζεται αργότε-ρα στη Ρωσία και σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Λίγο πιο νότια, στη Δανία, πε-ρίπου το 18% των συνολικών μετα-κινήσεων γίνεται με ποδήλατο. Στην

Κοπεγχάγη, όπου μάλιστα παρέχονται στους τουρίστες ποδήλατα για δωρεάν μετακίνηση, η μέση ταχύτητα του πο-δηλάτου ξεπερνάει τα 16 χλμ./ώρα.

Στην Ελβετία των 7,8 εκατ. ψυ-χών, το ποσοστό των ποδηλατών επί του συνόλου του πληθυσμού ανέρχε-ται στο 49% (3,8 εκατ. ποδήλατα). Εντονα ανεπτυγμένα στη χώρα αυτή της κεντρικής Ευρώπης είναι τα προ-γράμματα “Bike to Work”, μέσα από τα οποία ενθαρρύνεται η χρήση του ποδηλάτου προς και από τη δουλειά.

Στην Ιαπωνία, τα τελευταία χρό-νια πωλούνται περισσότερα από 10 εκατ. ποδήλατα ετησίως (72 εκατ. συνολικά). Αξιοσημείωτο χαρακτη-ριστικό της ποδηλατικής κουλτούρας της χώρας είναι το ότι συνηθίζουν να αφήνουν χιλιάδες ποδήλατα έξω από τους σταθμούς των τρένων... ξεκλεί-δωτα. Και, σε αντίθεση με εμάς, αυτοί τα ξαναβρίσκουν εκεί που τα άφησαν.

Στη χώρα-πρότυπο, την Ολλαν-δία, ο αριθμός των ποδηλατών ανέρ-χεται στο εξωπραγματικό 99% (16,6 εκατ. κάτοικοι-16,5 εκατ. ποδήλατα)! Η μέση απόσταση που διανύει καθη-μερινά ένας Ολλανδός με το ποδήλα-τό του είναι 2,5 χλμ. Οσα και ο μέσος Ελληνας. Το εξάμηνο.

Μπορεί να μην έχει πανίσχυρα κυκλώμα-τα, διπύρηνους επεξεργαστές και σκληρό δίσκο με χωρητικότητα 4 ΤΒ, υπόσχεται όμως να κρατήσει το παιδί σου απασχολη-μένο στον ελεύθερο χρόνο του. Κατασκευ-ασμένο από δύο κομμάτια κόντρα πλακέ και μερικούς μεντεσέδες, το iWood είναι στην πραγματικότητα πίνακας όμοιος με αυτούς των σχολείων. Στη θέση του trackpad υπάρχει θέση για τις κιμωλίες και έτσι ο μπόμπιρας που έχεις δίπλα σου θα ζωγραφίζει και θα γράφει ανενόχλητος, χωρίς να τον απασχολούν μπλε οθόνες και format. Και το κυριότερο όλων; Κοστίζει μόλις 35 ευρώ και δεν πρόκειται να μπλέξεις με τελωνεία, αφού έρχεται από τη Γερμανία. Και εννοείται πως υπάρχει πάντα η δυνατότητα να τον φτιάξεις μόνος σου, αν πιάνουν λίγο τα χέρια σου.

www.rasselfisch.de

Ως γνωστόν, αγαπάμε τα κατοικίδια και ει-δικά τα σκυλιά. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως παίρνουμε τον Αζόρ, τον βγάζουμε βόλτα στην πλατεία και τον αφήνουμε να βά-ζει παγίδες ακαθαρσι-ών στους πεζούς. Είτε έχουμε μαζί μας γά-ντια-σακούλες είτε, αν τις θεωρούμε μπανάλ, αγοράζουμε ένα γκά-τζετ σαν το AshPoopie. Δουλειά του είναι να συλλέγει τα περιττώ-ματα του αγαπημένου σου τετράποδου και να τα μετατρέπει σε στάχτη. Ο τρόπος λειτουργίας του είναι εξαιρετικά απλός: πατάς το ένα από τα δύο κουμπιά και το στόμιο ανοίγει μαζεύοντας τις ακαθαρσίες, πατάς το δεύτε-ρο και μια χημική αντίδραση τις εξαφανίζει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Και όλα αυτά χωρίς να αγγίξεις απολύτως τίποτα. Υπολογίζεται ότι θα βγει στην αγορά τον ερχόμενο Φεβρουάριο και τότε δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία για λερωμένα πεζοδρόμια.

ashpoopie.com

Πιστοί στην παράδοση του να παρουσιάζουμε κάθε εβδομάδα μία τουλάχιστον συσκευή που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, αποκαλύπτουμε το Yapper Zapper. Σου τη σπάει να

βλέπεις ταινία στο σινεμά και να αφήνει ο διπλανός σου το κινητό του ανοι-χτό; Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου επειδή τα τηλέφωνα των συνεργατών σου δεν σταματάνε να χτυπάνε; Μην εκνευρίζεσαι και μην απελπίζεσαι. Χάρη στο θαυματουργό Yapper Zapper, έχεις τη δυνατότητα να μπλοκάρεις το σήμα όλων των κινητών σε ακτίνα δέκα μέτρων. Κάθε φόρτιση προσφέρει δύο ώρες αυτονομίας, με το μικρό σχήμα της συσκευής να την καθιστά

κατάλληλη για να τη μεταφέρεις στην τσέπη σου. Φρόντισε μόνο να την κρύψεις καλά, γιατί, εκτός από τα 109 δολάρια που θα πληρώσεις για να την αγοράσεις, ενδέχεται να χρειαστείς πολλά περισσό-

τερα σε δικηγόρους αν τη βρουν πάνω σου.www.yapperzapper.com

Πιθανότατα δεν έχει τις καλύτερες επιδόσεις που έχεις δει

ποτέ σε ασύρματο ποντίκι υπολογιστή. Σίγουρα όμως το Μ525

της Logitech έχει τη μικρότερη κατανάλωση ενέργειας, καθώς δύο

μπαταρίες μεγέθους AA αρκούν για να του χαρίσουν αυτονομία τριών

περίπου χρόνων! Παράλληλα, η εταιρεία έδωσε μεγάλο βάρος τόσο

στη ροδέλα, όσο και στο λέιζερ, ώστε να ανταποκρίνονται με μεγάλη

ακρίβεια σε κάθε κίνηση που εκτελείς. Μια άλλη σημαντική προ-

σθήκη είναι ο Unifying receiver, που σου επιτρέπει να συνδέσεις

μέχρι έξι συμβατές συσκευές ταυτόχρονα. Επομένως, πληκτρο-

λόγιο, έξτρα ποντίκι και άλλες ασύρματες συσκευές μπορούν

να συμβιώσουν κάτω από ένα δέκτη, αφήνοντας τις υπό-

λοιπες USB θύρες σου κενές. Κοστίζει 40 δολάρια και

είναι διαθέσιμο σε λευκό, μαύρο, πράσινο, μπλε και

κόκκινο χρώμα.

www.logitech.com μα

Το πρώτο της κινητό τηλέφωνο με λειτουργικό σύστημα Windows Phone Mango παρουσίασε την Τετάρτη η Nokia. Το Lumia 800, όπως θα λέ-γεται, βασίζεται στο σχεδιασμό του Ν9 και είναι εφοδιασμένο με μία οθόνη αφής 3,7 ιντσών που λειτουργεί σε ανάλυση 800x480. Στο εσω-τερικό του βρίσκεται ένας επεξεργαστής «χρονισμένος» στα 1,4 GHz, μνήμη ram 512 MB και αποθηκευτικός χώρος 16 GB. Στην πίσω πλευρά

του φιγουράρει μία κάμερα 8 μεγαπίξελ με φακό Carl-Zeiss, τη στιγμή που στο πλάι υπάρχουν ξεχωριστά κουμπιά για την ένταση του ήχου και τη φωτογραφική μηχανή. Ζυγίζει 142 γραμμά-ρια και διατίθεται σε γαλάζιο, ροζ και μαύρο

χρώμα. Πρόκειται να κυκλοφο-ρήσει αρχικά σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και Ολλαδία μέσα στο Νοέμβριο με τιμή τα 420 ευρώ.

www.nokia.com

του φιγουράρει μCarl-Zeiss, τη σξεχωριστά κουμτη φωτογραφικήρια και διατίθε

χρρήΓεΟ

Είναι τα κινητά επιβλαβή για την ανθρώπινη υγεία; Υπάρχει πιθα-νότητα να προκαλούν καρκίνο του εγκεφάλου; Πολλές επιστημονικές έρευνες έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα, με την πιο πρόσφα-τη να απαντά «όχι» και στα δύο ερωτήματα.Συγκεκριμένα, μια μελέτη του Institute of Cancer Epidemiology της Δανίας, που πραγματοποιήθη-κε σε περισσότερα από 350.000 άτομα για 18 χρόνια, έδειξε πως οι χρήστες κινητών τηλεφώνων δεν διατρέχουν μεγαλύτερο κίν-δυνο εμφάνισης καρκίνου από τους μη χρήστες. Οι επιστήμονες, βέβαια, σημειώνουν πως δεν έλα-βαν υπόψη τους εταιρικούς συν-δρομητές, δηλαδή τους «βαρείς χρήστες» που μιλούν πολλές ώρες καθημερινά, ενώ τονίζουν πως σε κάθε περίπτωση τα παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών θα πρέπει να χρησιμοποιούν το κινητό μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης.Οπως και να έχει, τα στοιχεία εί-ναι σε μεγάλο βαθμό ενθαρρυ-ντικά, αν και τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος θα μπορούσε να θεωρηθεί «εταιρικός συνδρομητής». Μια έρευνα που θα περιλάμβανε και αυτή την κα-τηγορία χρηστών θα ήταν περισ-σότερο αντιπροσωπευτική και θα περιόριζε τα επιχειρήματα όσων αμφισβητούν την παραπάνω μελέ-τη. Μέχρι τότε, πάντως, η -χιλιο-ειπωμένη- λογική χρήση των τη-λεφώνων ή έστω ένα handsfree/bluetooth είναι η καλύτερη δυνα-τή λύση.

Οσοι έχουν παίξει First-person shooter παιχνίδια, τόσο σε κονσόλες όσο και σε υπολογιστές, ξέρουν πόσο υπερτερούν οι δεύτεροι στο χειρισμό. Ο λόγος είναι η ακρίβεια των χειρι-στηρίων των παιχνιδομηχανών, που δύσκολα συγκρίνεται με αυτή του πο-ντικιού και του πληκτρολογίου. Εχο-ντας πλήρη γνώση του προβλήματος, η ιαπωνική εταιρεία HORI κυκλοφό-ρησε το Tactical Assault Commander 3 για το PlayStation 3. Πέρα από τα προφανή πλεονεκτήματα που προ-σφέρει, το ποντίκι του εξοπλισμού ρυθμίζεται σε τρία διαφορετικά επί-πεδα ευαισθησίας: Normal, Snipe (αυξημένη σταθερότητα για καλύτε-ρη στόχευση) και Assault (γρήγορη απόκριση). Επιπλέον, τα πλήκτρα του keyboard προσαρμόζονται ώστε να αντιστοιχούν σε όποια κουμπιά του χειριστηρίου θέλεις εσύ. Ολο το πακέτο κοστίζει περίπου 75 ευρώ και στο διαδίκτυο θα βρεις και ειδική έκ-δοση στα χρώματα της παραλλαγής.

www.hori.jp/us

Τι κι αν είμαστε ακόμα στα τέλη του Οκτωβρίου και μέ-

νουν σχεδόν δύο μήνες μέχρι τα Χριστούγεννα; Κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει να έχεις από τώρα χριστου-γεννιάτικη διάθεση και να κάνεις σχέ-δια για το στολι-σμό του σπιτιού

σου στις γιορτές. Μια πρωτότυπη και σούπερ ντιζαϊνάτη πρόταση είναι τα στολίδια της ιταλικής Seletti για το δέντρο σου. Σε δέκα

διαφορετικά χρώματα, με ενιαία λευκή κάτω πλευρά, υπό-σχονται να κάνουν το πλαστικό ή το αληθινό έλατό σου

πιο pop art από ποτέ. Ακόμα όμως και αν τα θεωρείς υπερβολικά για το σαλόνι σου, μπες στο site της εται-ρείας, βρες τον πλησιέστερο αντιπρόσωπό της στη χώρα μας και ετοίμασε ένα εκπληκτικό δώρο για τους πιο «καλ-λιτεχνικούς» φίλους σου.

www.seletti.it

Κάτι περισσότερο από δύο εβδομάδες απομένουν μέχρι την κυκλοφορία του Halo: Combat Evolved Anniversary για το Xbox 360 και το στούντιο που αναπτύσσει τον τίτλο έδωσε στη δημοσιότητα ορισμένα από τα νέα χαρακτηριστικά του. Το βασικότερο είναι η αξιοποίηση του Kinect, χάρη στο οποίο εισάγονται φωνητικές εντολές στο remastered παιχνίδι. Θα μπορείς, για παράδειγμα, να στοχεύεις ένα αντικείμενο με τη διόπτρα σου, να λες “scan” και αυτόματα να καταχωρούνται οι πληροφορίες του στη Βιβλιοθήκη σου. Μία άλλη σημαντική λειτουργία είναι η επέκταση της δημιουργίας εργαλείων που θα σου δίνει τη δυνατότητα, μεταξύ άλλων, να φτιάξεις το δικό σου Challenge με παραμέτρους τις οποίες ορίζεις εσύ. H ακρι-βής ημερομηνία της κυκλοφορίας του στα καταστήματα είναι η 15η Νοεμβρίου, οπότε ετοιμάσου...

halo.xbox.com

Και οι καραμπόλες λόγω του lockout στο θαυμαστό κόσμο του NBA συνεχίζονται. Μπορεί η Μπολόνια να έφαγε... χυλόπι-τα τόσο από τον Κόμπε Μπράιαντ, όσο και από τον Μανού Τζινόμπιλι (όσο πιο ψηλά πετάς στα σύννεφα, τόσο πιο άσχη-μα τρως τα μούτρα σου), όμως η Ρεάλ Μαδρίτης είχε καλύτερη τύχη: με μία «επιχείρηση-αστραπή» κατάφερε να κλεί-σει τον Σερζ Ιμπάκα (ναι, αυτός ο τύπος που στο προηγούμενο All-Star Game άρ-παξε με τα δόντια του ένα αρκουδάκι που βρισκόταν στη στεφάνη και, επί τη ευκαι-ρία, έριξε και ένα κάρφωμα), με το υπερ-μακροχρόνιο συμβόλαιο των δύο μηνών. Η «βασίλισσα», όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Εκανε κρούση και στον μικρό αδερφό του Πάου Γκασόλ, τον Μαρκ, προτείνοντάς του, μάλιστα, συμβόλαιο τουλάχιστον τε-τραετούς διάρκειας! Δεν είναι κακή περί-πτωση, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ίδιος ο Πάου έχει πει ότι ο Μαρκ είναι καλύτε-ρος παίκτης από αυτόν. Αδελφική αγάπη ή απλή αντικειμενικότητα;

Μόλις επτά αγωνιστικές έχουν παιχτεί στη Super League -και αυτές κουτσουρεμένες-, αλλά το τοπίο γύρω από τις ομάδες που θα δι-εκδικήσουν το πρωτάθλημα έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται. Αυτές δεν είναι άλλες από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, που βρίσκονται στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα αν και έχουν δύο αγώνες λιγότερους.

Ο αξιόμαχος Ατρόμητος που «συγκατοικεί» μαζί τους μπορεί να έχει ένα καλά δουλεμέ-νο σύνολο, όλοι όμως γνωρίζουν πως σε ένα πρωτάθλημα όπως το δικό μας δεν υπάρχει περίπτωση να τερματίσει πρώτος. Ο ΠΑΟΚ ακολουθεί από κοντά, αλλά οι δύο ήττες και οι δύο ισοπαλίες τού έχουν στερήσει πολύτιμους βαθμούς που δύσκολα αναπληρώνονται. Αν μάλιστα δεν καταφέρει να κερδίσει την Κυρια-κή τον Παναθηναϊκό, τότε τα πράγματα θα γί-νουν από πολύ δύσκολα έως αδύνατα για αυ-τόν. Η ΑΕΚ από την πλευρά της έχει τόσο πολ-λά προβλήματα να αντιμετωπίσει, που ο τίτλος του πρωταθλητή μοιάζει περισσότερο όνειρο παρά εφικτός στόχος.

Και το θέμα «διεκδικητές» κλείνει εδώ. Τόσο απλά και τόσο γρήγορα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως οι δύο «αιώνιοι» θα παίξουν ωραίο ποδόσφαιρο και θα κάνουν μερικές απρόσμενες γκέλες, κρατώντας αμείωτη την αγωνία μας μέχρι το Μάρτιο. Από εκεί και έπειτα θα ξεκινήσουμε σιγά σιγά να σκεφτό-μαστε το Euro.

Δεν ξέρω αν ο Κέβιν Πρινς Μπόατεγκ έχει πετύχει κι άλλη φορά στην καριέρα του χατ τρικ, τα τρία γκολ όμως που σημείωσε στην ανατροπή της Μίλαν επί τις Λέτσε με 3-4 ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακά. Δύο άπια-στα σουτ στην κίνηση και ένα πλασέ στη γω-νία μέσα σε μόλις 14 λεπτά! Αν δεν τα είδες, ψάξε να τα βρεις στο ίντερνετ.

Η αγωνιστική ανάκαμψη της Ντόρτμουντ συνεχίζεται, με τελευταίο θύμα της τη Δυναμό Δρέσδης. Η επικράτησή της με 2-0 την έφερε στη δεύτερη θέση της Bundesliga, έχοντας τρεις βαθμούς λιγότερους από την Μπάγερν Μονάχου. Οσοι λοιπόν πιστεύουν πως ο Ολυμπιακός θα έχει εύκολο έργο την προσεχή Τρίτη καλύτερα να το ξανασκεφτούν...

Τριφυλλάρα, τριφυλλάρα, εεε, τριφυλλάρα! Παοκάρα, παοκάρα, εεε, παοκάρα! Αρεια-νάρα, αρειανάρα, εεε, αρειανάρα! Και πάει λέγοντας. Οσοι είναι κάτω από 30 δεν το έχουν πολυακούσει το συγκεκριμένο σύν-θημα, μιας και θεωρείται κάπως ντεμοντέ. Υπήρχε ωστόσο μια εποχή, από τα τέλη της δεκαετίας του '70 ως τις αρχές της δεκαε-τίας του '90, που κυριαρχούσε στα γήπε-δα. Σε παραλλαγές φυσικά ανάλογα με την ομάδα που υποστήριζαν οι οπαδοί. Χάλα-γε ο κόσμος στις κερκίδες από το ρυθμό του ≤“Na Na Hey Kiss Him Goodbye”.

Πώς το ξαναθυμήθηκα; Εν ολίγοις, μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβαζα τις νε-κρολογίες στους “Los Angeles Times”. Κι εκεί μέσα ξεχώρισα ένα μικρό κομμάτι αφιερωμένο στον προσφάτως αποβιώσα-ντα Πολ Λέκα, στο συνθέτη δηλαδή του τραγουδιού. Το είχε φιλοτεχνήσει παρέα με το φιλαράκι του Γκάρι Ντεκάρλο το 1969, για να μπει ως B side σε ένα σι-γκλάκι της εποχής. Αρεσε όμως τόσο πολύ στη δισκογραφική εταιρεία, ώστε βγήκε τε-λικά κανονικό Α side σαρανταπεντάρι. Το υπέγραφαν οι Steam, ένα κατά φαντασίαν γκρουπ που δημιούργησαν οι Λέκα και Ντεκάρλο. Και πήγε κατευθείαν στο Νο1 των τσαρτ! Λεπτομέρεια: Ο Πολ Λέκα ήταν γειτονάκι μας, παιδί του Θόδωρου και της Δήμητρας Λέκα, που είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική από την Αλβανία, στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Χρήστος Φραγκάκης

Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία. Τα έξι γκολ που έβαλε η Μάντσεστερ Σίτι στη συμπολίτισσα Γιουνάιτεντ -και μάλιστα εκτός έδρας- δεν τα είχε ονειρευτεί ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της. Αν η ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι δείξει και την απαιτούμενη συνέχεια, ίσως καταφέρει να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια.

Πάνω που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα, έρχε-ται ο καλός χριστιανός ο Νίκος ο Κωστένογλου (προς τιμήν του και ο τίτλος του άρθρου) να βά-λει ένα ακόμα λιθαράκι στο ναό του παραλόγου που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Τι έκανε λοιπόν ο... αθεόφοβος θεοσεβούμενος; Επέβαλε, τρόπον τινά, στους πιτσιρικάδες της ομάδας να γυαλίζουν (!) πριν και μετά από κάθε προπόνηση τα παπούτσια των παλιοσειρών. Είπε, μάλιστα, σε κάποιο... νεούδι να έχει από κοντά τα παπού-τσια του Γκουντγιόνσεν. Το γεγονός πως ο τελευ-ταίος έχει τραυματιστεί και θα ξαναπαίξει σε έξι μήνες αποτελεί μια μικρή λεπτομέρεια. Που απο-δεικνύει απλά και μόνο το μέγεθος του τσακωμού του Κωστένογλου με τη λογική.

Οk. Και στον Ολυμπιακό κατά καιρούς οι παίκτες ένιωσαν άκρως υποτιμημένοι. Ιδίως τα πέτρινα χρόνια, όταν οι κορνέδες των εξοργισμέ-νων οπαδών έπεφταν βροχή στου Ρέντη. Τα ίδια και στον Παναθηναϊκό, όπου την περασμένη σε-ζόν οι παίκτες έτρεχαν γύρω γύρω στο ΟΑΚΑ. Οχι για προθέρμανση, αλλά επειδή τους «έτρε-χαν» οι ίδιοι τους οι οπαδοί. Αλλο, όμως, να σε κάνει σκουπίδι ο αχαλίνωτος όχλος και άλλο ο ίδιος σου ο προπονητής. Μια τέτοια κίνηση θα την περίμενε κανείς από τον κυρ Νικόλα τον Αλέ-φαντο, που είναι απρόβλεπτος και αλανιάρης, και όχι από τον -πάντα εγκρατή και σοβαρότατο- Κω-

στένογλου. Ούτε στη 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών τέτοιο καψώνι...

Πάλι καλά να λένε οι νέοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Σκεφτείτε να εφάρμοζε τις χριστιανικές διδαχές του Μυστικού Δείπνου και να τους έβαζε να πλένουν τα πόδια των μεγαλύτερων μετά τους αγώνες. Οχι τίποτα άλλο, αλλά είναι διαφορετικό το να πλένεις τα πόδια του Απόστολου Πέτρου, που φορούσε σανδάλια και αερίζονταν, από το να πλένεις τα ιδρωμένα πόδια του Καφέ του Παντελή που ασφυκτιούν μέσα στα εξάταπα για 90 λεπτά... Ελεος και αμήν.

Συνήθως οι προπονητές ζητάνε από τους παίκτες να «γυαλίζει το μάτι τους». Ο Κωστένογλου

πρωτοτυπεί και απαιτεί να γυαλίζουν... παπούτσια!

Για δεύτερη χρονιά το Μουσείο Τηλεπικοινω-νιών ΟΤΕ διοργανώνει Εργαστήρι Εικαστικών Τεχνών για παιδιά με θέμα τις τηλεπικοι-νωνίες. Το εργαστή-ρι πραγματοποιείται κάθε Τρίτη και Τετάρ-τη για σχολεία πρωτο-βάθμιας εκπαίδευσης και νηπιαγωγεία, καθώς και ένα Σαβ-βατοκύριακο κάθε μήνα για γονείς και παιδιά (ώρες: 11:00-12:30). Τα θέματά του είναι εμπνευσμένα από τη συλλογή του μου-σείου και στόχος είναι οι μικροί του φίλοι να γνωρίσουν το μαγικό κόσμο των τηλεπικοινωνιών και να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους. Ανάλογα με το θέμα του εργαστηρίου, προηγείται ημίωρη ξενάγηση για την απόκτηση εμπειριών και ερεθισμάτων, ώστε τα παιδιά να εκφράσουν τις δικές τους εικαστικές ανησυχίες. Για πε-ρισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπο-ρείς να επικοινωνήσεις με τα τηλέφωνα 210 6201899, 210 6201999 ή να επισκεφτείς το site www.ote.gr.

Με επιτυχία ολοκλη-ρώθηκε η κατασκευή του νέου σπιτιού φι-λοξενίας 25 παιδιών του «Χαμόγελου του Παιδιού» στο Μο-σχάτο Αττικής με την ουσιαστική συμβολή του προγράμματος ArGOODaki της Goody’s. Το πρό-γραμμα αποτελεί έναν καταξιωμένο θεσμό κοινωνικής προσφο-ράς ενώνοντας χιλιά-δες Ελληνες σε μια εκστρατεία προσφο-ράς και έμπρακτης αγάπης για τα παιδιά σε ανάγκη. Τα αποτε-λέσματά του είναι εντυπωσιακά, καθώς λειτουργώντας με συνέπεια και συνέχεια από το 2002 έχει συγκεντρώσει 3.650.000 ευρώ, έχει υλοποιήσει οκτώ ολοκληρωμένα έργα σε συνεργασία με επιλεγμένα ιδρύματα, ενώ έχει υποστηρίξει περισσότερα από 2.000 παιδιά σε ανάγκη και τις οικογένειές τους. Για το αξιοσημείωτο έργο της, η Goody’s επιβραβεύτηκε για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, κατακτώντας και πάλι την 1η θέση στην κατάταξη εταιρει-ών που παράγουν σημαντικό κοινωνικό έργο.

ά το ινω-ώνει κών

με οι-τή-αι ρ-ο-ς

υ-αι οι μικροί του φίλλλίλίλίλίλίλοιοιοιοιοι γικό κόσμο των τηλεπικοινωνιών και

Πρόσεχε την υγεία σου, Κριέ! Και κοίτα να ξε-κουράζεσαι περισσότερο, ιδιαίτερα αν κάνεις καθαρά πνευματική εργασία. Τα κρυώματα είναι κοντά, γι’ αυτό, όταν ανοίγεις την ντουλάπα σου και έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στη βαριά και την ελαφριά μπλούζα, βάλε την πρώτη.

Η εβδομάδα που έρχεται, Ταύρε, υπόσχεται πολλά, ειδικά αν έπειτα από πολύ κόπο περιμέ-νεις να δεις απτά αποτελέσματα. Και θα τα δεις και θα είναι και πολύ απτά, σου το υπόσχομαι. Η Πέμπτη και η Παρασκευή είναι οι μέρες που θα νιώθεις ανίκητος, πήγαινε για πέσιμο τότε, αν έχεις τέτοιο σκοπό.

Ετοιμάσου να κάνεις πράγματα στον επαγ-γελματικό σου χώρο, Δίδυμε, που αν τα έβλεπε κασκαντέρ θα σου έκλεινε το γυάλινο μάτι του από σεβασμό. Οι ακραίες καταστάσεις χρήζουν ακραίες λύσεις κι εσύ το ξέρεις αυτό καλύτερα από εμένα. Ή μήπως είμαι κι εγώ Δίδυμος και το ξέρω το ίδιο καλά;

Το πάθος σου θα σε οδηγήσει σε νέα μο-νοπάτια, Καρκίνε, απάτητα και πιο μακριά από ό,τι έχεις συνηθίσει. Είσαι πιο ανοιχτός τώρα στον έρωτα, βάσει της δικής σου ερμηνείας του-λάχιστον, αλλά και οι δημιουργικές σου ιδέες έχουν κάτι το αυθεντικό. Μην ακολουθείς ορά-ματα άλλων αυτή την εβδομάδα, άσε τα δικά σου να αναπνεύσουν!

Οι άνθρωποι γύρω σου δεν έπεσαν από τον ουρανό, τους διάλεξες, Λέοντα, όσο σε διάλεξαν αυτοί. Δυσκολεύεσαι να επικοινωνήσεις τον τε-λευταίο καιρό μαζί τους, αλλά αυτή η κατάσταση μπορεί να αναστραφεί. Ετσι μόνο θα μπορέσεις να δεχτείς μια καλή συμβουλή που χρειάζεσαι.

Πάρε το απόφαση, Παρθένε, είναι ώρα να αφήσεις τα ονειροδρόμια και να πιάσεις τα κο-σμοδρόμια. Το υπεργαλαξιακό ταξίδι που πά-ντα ονειρευόσουν παίρνει σάρκα και οστά, γι’ αυτό ακύρωσε όλα τα ραντεβού σου. Eπειτα από αυτό, πώς να μην πιστέψεις ότι μπορείς να δου-λέψεις ακόμα και στη ΝΑSΑ;

Φτάνει μεγάλη ανατροπή και ταραχή μεγά-

λη και στη ζωή σου ολόκληρη και στα ερωτικά σου. Πού είναι ο έρωτας, Ζυγέ, πολύ αναρωτιό-σουν. Μα τώρα οι λύσεις έρχονται, σαν φύλλο στο ρυάκι. Κοίτα να είσαι ανοιχτός και η αγάπη θα ’ρθει, μ’ ένα ποδήλατο λευκό, που λέει και το τραγούδι!

Κάτι έκανες στις μπαταρίες σου, Σκορπιέ, και όχι μόνο αντέχεις πολύ περισσότερο, αλλά έχεις και κάτι αποδόσεις... Μάλλον πρέπει να σε βάλουμε να τρέχεις κάπου και να στοιχημα-τίσουμε πάνω σου. Αν δηλαδή υπήρχε κυριολε-κτικά ο στίβος της ζωής, εμείς οι υπόλοιποι θα ήμασταν τώρα πλούσιοι.

Μπαίνεις σε μια φάση στη ζωή σου όπου καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο την αξία του να ρίχνεις ταχύτητες και να απολαμβάνεις τον καφέ σου σε κάποιο μέρος με θέα στην Αθήνα χωρίς να κοιτάς το ρολόι. Αντί λοιπόν να θες να προλάβεις όλες τις δουλειές σου, Τοξότη, άσε να σε προλάβουν αυτές.

Οταν νιώσεις, Αιγόκερε, ότι η ζωή στου Ψυρρή δεν σου είναι αρκετή, ίσως να καταλά-βεις ότι οι επιλογές σου δεν είναι καθόλου πε-ριορισμένες. Πάρε, λοιπόν, επιτέλους την από-φαση που τόσο καιρό τριγυρίζει στο μυαλό σου: Μπογαλάκια, ποδαράτα και ασκητισμός στα όρη. Ή -γιατί όχι;- και στην Γκόα.

Η επιθυμία σου να ολοκληρώσεις ένα σημα-ντικό προσωπικό στόχο μάχεται μέσα σου με την επίσης σφοδρή επιθυμία να παρτάρεις άσχημα, Υδροχόε. Προτίμησε την πρώτη, έτσι κι αλλιώς, αν το πήγαινες για πάρτι, το πιο πιθανό θα ήταν να καταλήξεις μισός στο χαντάκι με τις ορέξεις και τις προτιμήσεις που έχεις τελευταία.

Μην ανησυχείς για το πώς θα βρεις δουλειά, Ιχθύ. Από πάνω σου καμιά δεκαριά αστερισμοί συνωμοτούν υπέρ σου, μόνη της θα έρθει και θα σε παρακαλάει. Το θέμα είναι να σχεδιάσεις εκείνο το ταξίδι, αλλά πώς; Πριν βρεις τη δου-λειά, μετά, ή για να βρεις τη δουλειά; Κατάπιε μια πυξίδα και ξεκίνα να περπατάς.

Τις ευχές μου στις Δήμητρες και τους Δημήτρηδες την περασμένη Πέμπτη. Τουλάχιστον τις τηλεφωνικές ευχές μου, γιατί μέσω Facebook νομίζω πως θυμήθηκα τους περισσότερους. Απολογούμαι, λοιπόν, μέσω της στήλης και υπόσχομαι ένα τηλέφωνο σε όσους ξέχασα. Σαράντα μέ-ρες δεν κρατάει η γιορτή;

Το κράτημα της αναπνο-ής μου από την είσοδο της πολυκατοικίας μέχρι το τέλος του τετραγώνου. Η κίνηση έγινε ασυναίσθητα, όπως κάθε φόρα που έβγαινα από την πολυκατοικία τις τελευταί-ες μέρες (ούτε ξέρω πόσες). Περίπου στα μισά της διαδρο-μής αντιλήφθηκα ότι κάτι είχε αλλάξει στη γειτονιά. Βέβαια! Είχαν φύγει οι τόνοι σκου-πιδιών. Επιτέλους. Και εκεί που άρχισα να πανηγυρίζω (μόνη μου) συνειδητοποίησα ότι κρατούσα την αναπνοή μου χωρίς λόγο. Γείτονες, αναπνεύστε ελεύθερα, ο αέρας είναι και πάλι καθαρός. Για να μην σας πω να ανοίξετε τα παράθυρα να αεριστεί και το σπίτι. Τέτοια χλίδα!

Την ακρόαση των αιτημάτων δασκάλων και καθηγητών που διαδήλωναν χθες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αυτή τη φορά, όμως, δεν έφταιγα εγώ. Ο Γιώργος Παπαδάκης που παρουσίαζε την εν λόγω εκπομπή είχε μάλλον ξεχάσει τη ζωντανή σύνδεση με τη συμπρωτεύουσα. Οταν το θυμήθηκε, ήταν πια αργά και ο χρόνος που απέμενε ήταν ελάχιστος. Ετσι, είπε μόνο δύο λόγια -κυριολεκτικά- με την εκπρόσωπο των διαμαρτυρόμενων και την είπε κομψά στη δημοσιογράφο που κά-λυπτε το θέμα. Η εκπομπή έληξε χωρίς αποφώνηση και εγώ έμεινα με την απορία. Μάλλον δεν έχουν βρει ακόμα τους ρυθμούς τους στο «Πρωινό του ΑΝΤ1».

Την ανάγνωση της είδησης ότι το Facebook θα κατασκευάσει φάρμα διακομιστών εκτός των ΗΠΑ και μάλιστα στη Λαπωνία. Ο νέος κόμ-βος, που αναμένεται να βελτιώσει την ταχύτητα της υπηρεσίας για τους Ευρωπαίους χρήστες, έλεγε η είδηση, θα λειτουργεί με πράσινη ενέρ-γεια και θα ψύχεται από τον παγωμένο σουηδικό αέρα, μειώνοντας έτσι τις απαιτήσεις σε ηλεκτρικό ρεύμα. Σήμερα, οι 800 εκατ. χρήστες του Facebook εξυπηρετούνται από κέντρα δεδομένων στην Καλιφόρνια, τη Βιρτζίνια και το Ορεγκον, ενώ ένα ακόμα κέντρο βρίσκεται υπό κατα-σκευή στη Βόρεια Καρολίνα. Πριν διαβάσω και άλλα στατιστικά, έτρεξα να μεταφράσω το βιογραφικό μου στα αγγλικά. Αφού δεν τα κατάφερα να πάω στην Αμερική, μήπως η Λαπωνία είναι το μέλλον μου;