Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβου-λος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώ-της, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λέ-να Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρί-να Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξαν-θάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημι-ουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Ο εν εξελίξει διαγωνισμός της εφημερίδας “Metropolis” και του περιοδικού «Μητρο-πολιτικές Ιστορίες» με τίτλο “Rebranding Athens” απευθύνεται σε νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Χρησιμοποιώντας με απόλυτη ελευθερία το δημιουργικό μέσο που τους εκφράζει (φωτογραφία, ζωγραφική, εγκατάσταση, γλυπτική, βίντεο, ήχο) οι καλ-λιτέχνες καλούνται να αποδώσουν εικαστικά τη διάχυτη ανάγκη όλων των πολιτών για επαναπροσδιορισμό της πόλης τους και για ριζικές αλλαγές που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη και τη βελτίωσή της. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα παρουσιαστούν έργα που επαναπροσεγγίζουν το αθηναϊκό αστικό τοπίο λειτουργώντας ταυτόχρονα σαν μια πνοή

ανανέωσης για την Αθήνα γεμάτη ελπίδα και δημιουργικότητα.

Από ένα λογότυπο σε μια σημαία

Το τέταρτο Mstories για την urban culture σκηνή της Αθήνας είναι online. Συμμετέχουν μεταξύ άλλων ο ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου, η χορογράφος Πατρίσια Απέργη με την ομάδα χορού Αερίτες, ο Gautier που άφησε την πολυεθνική για τη μουσική και ο Φίλιππος Κανακάρης που σκηνοθετεί μια αλλιώτικη Μήδεια. Το Mstories 4 είναι διαθέσιμο στην αρχική σελίδα www.metropolispress.gr.

Oλα πια τα περιμένω σε αυτή τη ζωή, αλλά οφείλω να ομολογή-σω ότι με κατέπληξε ο οργασμός δραστηριοτήτων στην Τσακά-λωφ. Πρώτον, το πάλαι ποτέ στρατηγείο του εκπεσόντος Λάκη Γαβαλά έχει αρματωθεί με τσίγκους σε πόρτες και παράθυρα για να μην μπουκάρουν μέσα περίεργοι και πρέζονες. Εμεινε κα-θαρό από αφίσες για μερικές μερούλες και ύστερα άρχισαν οι κάθε λογής ενδιαφερόμενοι να κολλάνε τα σημεία και τα τέρατα. Ειρωνεία της τύχης; Η πρώτη αφίσα (ήμουν εκεί, το πρόσεξα) ήταν για μια εκδήλωση που αφορούσε τον Μίκη Θεοδωράκη και το επαναστατικό έργο του!

Λίγο πιο εκεί, το Sotris είδε το μέγεθός του να μειώνεται στο μισό. Αριστερά όπως κοιτάμε την είσοδό του έχει «αποκλεισθεί» ένα φιλέτο μεγέθους δύο τζαμιών, που φιλοξενεί την εικόνα ενός λαχταριστού cupcake και την υπόσχεση “opening soon”. «Και τι θα είναι αυτό το πράγμα;» ρώτησα στα πέριξ. «Στην αρχή νομίζαμε ότι θα είναι κάποιο καινούργιο καφέ», μου απάντησαν, «αλλά μπο-ρεί και να φέρνει σε ζαχαροπλαστείο». Το εύχομαι, διότι μετά την αποδήμηση εις Κύριον της Amelie και την αποχώρηση της Αλέας από το Κολωνάκι η περιοχή έχει ανάγκη από φρέσκα γλυκατζίδικα. Υπάρχει πάντα το Desiree στη Δημοκρίτου, το γνωρίζω και το ψωνί-ζω, ο ανταγωνισμός ωστόσο μας κάνει όλους καλύτερους.

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην Τσακάλωφ, μπαίνω στο πε-ζοδρομημένο τμήμα και τι αντικρίζω πλάι στο Everest; Ετοιμασίες για ένα κατάστημα της αλυσίδας Yo Yo Frozen Yogurt, που, όπως υποστηρίζει το γιγαντιαίο αυτοκόλλητο στα τζάμια, διατηρεί υπο-καταστήματα σε Αθήνα, Κύπρο, Νέα Υόρκη, Ρίο ντε Τζανέιρο, Σαν Φρανσίσκο, αλλά και Λας Βέγκας παρακαλώ. Ελπίζω μόνο η συγ-γένεια με την πρωτεύουσα του αμερικανικού τζόγου να αποδειχθεί γουρλίδικη για την περιοχή!

Και όπως προχωρώ για τον καθιερωμένο καφέ κορέτο με σα-μπούκα στο Da Capo, νομίζω ότι κάνουν πουλάκια τα μάτια μου. Ακόμη ένα γιαουρτάδικο, ένα frozen γιαουρτάδικο για να είμαι ακρι-βής, ετοιμάζεται στην Τσακάλωφ. Αναρωτιέμαι μήπως πρόκειται για σύνδρομο ανάλογο εκείνου των φαρμακείων, των βιντεοκλάμπ, των ΕΛΔΕ και των ενεχυροδανειστηρίων και ρίχνω μια ματιά στο αυτοκόλλητο. Γράφει κατά λέξη τα εξής: «ΥΟΖΕΝ, 100 % ελληνι-κό γιαούρτι, υγιεινά εγχώρια υλικά, ντόπιοι παραγωγοί, ελληνική παράδοση, υποστήριξη συνεταιρισμού γυναικών Βορείου Ελλάδος, Αγνό, Ελληνικό, Περήφανο».

Ελληνοπρέπεια εναντίον κοσμοπολιτισμού, με δύο λόγια, συ-γκρούονται μέσα σε λίγες δεκάδες μέτρα, στην καρδιά του Κολωνα-κίου. Δεν είμαι παίκτης για να ποντάρω ποιος θα βγει νικητής από την αναμέτρηση, έχω όμως την εντύπωση ότι οι δεκάδες πολιτικοί που λυμαίνονται τα γειτονικά καφέ θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αναλάβουν το έργο της κριτικής επιτροπής. Το παγωμένο γιαούρτι, άλλωστε, συνεισφέρει πολύ περισσότερο από το φρέσκο στη στο-χοπροσήλωση.

ΥΓ1: Η φιλενάδα Μαίρη μού επισημαίνει να μην εκπλήσσομαι και τόσο με τη βροχή από γιαουρτάδικα, καθώς παντού στον κόσμο είναι μόδα τρελή τα yogurt bars. Το σημειώνω, ευχόμενος καλές πωλήσεις.

ΥΓ2: Μια και μιλάω για ελληνοπρέπεια, οφείλω να κλείσω τον κύ-κλο της οδού Τσακάλωφ με ένα μάλλον παράδοξο θέαμα. Εκείνο της κολοσσιαίας ελληνικής σημαίας που κοσμεί το κατάστημα εσωρούχων Αεράκης στο μίνι εμπορικό κέντρο της οδού. Και από κάτω της ακριβώς η προτροπή “Keep Working Greece”, εν μέσω βρακιών και στηθοδέσμων. Υστερα παραπονιόμαστε για τους μαθητές και τις παρελάσεις;

Μπορούν οι συγγραφείς να δώσουν μια παράσταση; Συνήθως, όταν ακούς για λογοτεχνικές μαζώξεις, ο νους σου πάει στο κακό! Πάει σε βαρετές διαλέξεις, ατέλειωτους λό-γους και ένα ακροατήριο που παρα-κολουθεί αμίλητο, με σεβασμό -πότε αληθινό, πότε προσποιητό-, έχοντας το μυαλό του στον μπουφέ που ίσως ακολουθήσει.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος παρέα με τους καλεσμένους του, τη Λένα Διβάνη, τον Αύγουστο Κορτώ, τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο, τον Δημήτρη Σωτάκη και τον Θανάση Χειμωνά, μας απέδειξαν ότι τα πράγματα μπο-ρούν και να μη γίνουν ακριβώς έτσι. Αρκεί η παρέα των συγγραφέων να είναι «δεμένη» και άνετη, το θέμα να «τσιγκλάει» τόσο τους συγγραφείς όσο και το κοινό και η ατμόσφαιρα να είναι λίγο πιο χαλαρή από ό,τι έχουμε συνηθίσει στις λογοτεχνικές βραδιές. Γι’ αυτό το τελευταίο βοή-θησε το Gagarin, όπου μπορείς να πιεις και να καπνίσεις και να πα-ρακολουθήσεις το πάνελ όπως θα παρακολουθούσες ένα οποιοδήποτε event.

«Ο συγγραφέας και το Facebook: Μια καλή, κακή, ψυχρή κι ανάποδη

σχέση». Αυτό ήταν το θέμα που απα-σχόλησε τους πιο πάνω συγγραφείς την περασμένη Δευτέρα, προσφέρο-ντας απολαυστικές στιγμές, αλλά και θέτοντας προβληματισμούς για τα όρια του Facebook, των σχολίων και των αναρτήσεων. Οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους συγ-γραφείς είτε έχουν κατά καιρούς πέ-σει θύματα trolling, είτε έχουν πα-ρεξηγηθεί θανάσιμα από το κοινό.

Ο Τατσόπουλος με τη γνωστή πλέον σε όλους ιστορία του Κολο-κοτρώνη, ο Κορτώ με την ατάκα του παραπληγικού, ενώ ο Ραπτόπου-λος ως νέος χρήστης του Facebook απολαμβάνει για αρχή την επαφή με τους αναγνώστες και τα μηνύμα-τα που του στέλνουν. Φυσικά -άμε-σα συνδεδεμένη με το θέμα- δεν έμεινε ασχολίαστη και η υποτιθέ-μενη αυτοκτονία του Χρήστου Χω-μενίδη. «Μα μόλις μου έκανε like», είχε απαντήσει ο Χειμωνάς στον Σωτάκη όταν ο τελευταίος του τηλε-φώνησε για να του ανακοινώσει τα κακά μαντάτα. Μπορεί το Facebook να μην άλλαξε ριζικά τη ζωή τους, σίγουρα όμως επηρεάζει τη γραφή τους, τον ελεύθερο χρόνο τους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο

αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα. Ολοι, πάντως, συμφωνούν σε

ένα πράγμα -το οποίο είναι και το πιο θλιβερό-, ότι στα social media τα δημόσια πρόσωπα δεν έχουν δι-καίωμα στο χιούμορ. Δεν μπορούν να μιλήσουν όπως θα μίλαγαν στην παρέα τους, ούτε να κάνουν κάποιο καλαμπούρι, μια και οποιαδήποτε ατάκα μπορεί να παρερμηνευτεί και να... χρησιμοποιηθεί εναντίον τους! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούν να κάνουν οποιονδήποτε remove και να ξε-μπερδεύουν μια για πάντα.

Δεινοί ομιλητές όλοι τους, με πρώτο και καλύτερο τον Πέτρο Τα-τσόπουλο, η κουβέντα θα συνεχιζό-ταν ακόμα αν οι πέντε καλεσμένοι δεν σηκώνονταν να αποχωρήσουν την ώρα που ο Τατσόπουλος συνέ-χιζε να μιλάει δίνοντας ένα όμορφα απρόσμενο φινάλε και αφήνοντάς μας να χαμογελάμε.

Λέτε στο μέλλον να κυκλο-φορούν βιβλία με τα posts, τα comments, τα requests και γενικό-τερα τα timeline των συγγραφέων, όπως ακριβώς σήμερα κυκλοφο-ρούν οι επιστολές που αντάλλασσαν οι συγγραφείς μιας άλλη εποχής;

«Η Λένα Διβάνη, ο Αύγου-στος Κορτώ, ο Βαγγέλης

Ραπτόπουλος, ο Δημήτρης Σωτάκης, ο Πέτρος Τατσό-πουλος και ο Θανάσης Χει-

μωνάς θα σας αποκαλύψουν από πού χρηματοδοτούνται.

Πόσο βαθιά μισούν τους αναγνώστες τους. Τι τίπο-

τα ήταν όλοι τους πριν από το Φέισμπουκ». Με τέτοιες υποσχέσεις μάς βομβάρδιζε

ο Πέτρος Τατσοπούλος -μέσα από το Facebook φυσικά-

όλη την εβδομάδα. Τελικά μας έπεισε να πάμε μέχρι τη

Λιοσίων στο Gagarin, και δεν το μετανιώσαμε!

Η “Metropolis” βρέθηκε στην παρουσίαση της πρωτοβουλίας “Re-think Athens”, βάσει της οποίας το Ιδρυμα Ωνάση αναλαμβάνει τη διοργάνωση και το συνολικό κόστος του

ευρωπαϊκού αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την αναμόρφωση του κέντρου της Αθήνας, με άξονα τη μεγαλοπρεπή και επιβλητική Πανεπιστημίου.

Πρωί Τετάρτης (21/03). Στη λεωφόρο Συγγρού, έξω ακριβώς από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, υπάρχει μια έντονη κινητικότητα από ένα ψηφιδωτό απλών πολιτών, δημοσιογρά-φων, επιστημόνων, πολιτικών και ανθρώπων της Aστυνομίας. Με εξαίρεση τους τελευταίους, οι υπό-λοιποι κάποια ώρα μετά εισέρχονται στην κεντρική αίθουσα του επιβλητικού κτιρίου για να παρακολου-θήσουν την παρουσίαση της πρωτοβουλίας του Ιδρύ-ματος Ωνάση για την ανασύνθεση του πλέον πολύ-παθου και υποβαθμισμένου σημείου της πόλης. Του ιστορικού και εμπορικού Κέντρου.

Η πρωτοβουλία έχει την ονομασία “Re-think Athens” και δεν αποτελεί ένα ακόμη σχέδιο πεζο-δρόμησης και δεντροφύτευσης της Πανεπιστημίου. Η πλειονότητα, μάλιστα, των ομιλητών δεν έχανε την ευκαιρία να τονίζει διαρκώς τη διαφορετικότητά της από προηγούμενες προτάσεις-πρωτοβουλίες που έμειναν στα χαρτιά. Ο πυρήνας της πρότασης που μας καλεί να «ξανασκεφτούμε» την Αθήνα αφορά μια πολύπλευρη παρέμβαση που θα έχει ως στόχο την αναδιαμόρφωση του Κέντρου προκειμένου να επι-στρέψουν σε αυτό οι Αθηναίοι.

Σύμφωνα με την πρόταση, η εμπορική, πε-ριβαλλοντική και αισθητική ανασυγκρότηση -της σκοτεινής σήμερα αθηναϊκής πλευράς- θα επι-τευχθεί μέσα από τη σύνδεση του περίπατου των αρχαιολογικών χώρων με την τριλογία «Πανεπι-στήμιο, Εθνική Βιβλιοθήκη, Ακαδημία» και την Ομόνοια. Η τελευταία θα πάψει να παραπέμπει σε “no man’s land” και θα μετατραπεί σε πραγματι-κή πλατεία με πεζοδρόμηση που θα λάβει χώρα

«Το πρόγραμμα ‘Re-think Athens, Ξανα-σκέψου την Αθήνα’ αφορά σε πολύπλευρη παρέμβαση στο κέντρο της Αθήνας, που εκτείνεται από τη λεωφόρο Αμαλίας έως το τέλος της Πατησίων, έχει ως άξονα την οδό Πανεπιστημίου και κορυφώνεται σε μια νέα πλατεία Ομόνοιας. Εχει στόχο να αναιρέσει την εντεινόμενη υποβάθμιση και να αναβιώσει το κέντρο της Αθήνας με ποικίλες λειτουργίες: επιχειρηματικές, υπηρεσι-

ών, κατοικίας, αναψυχής και πολιτισμού, ενθαρρύνοντας παράλληλα πολλαπλές δράσεις. Η συνέχεια της παρέμβασης προς τη λεωφόρο Αμαλίας, την Ομόνοια και την οδό Πατησίων θα διαμορφώσει ένα δακτύ-

λιο που θα συνδέσει τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και το νέο Μουσείο της Ακρόπολης με το Αρχαιολογικό Μουσείο, και την πλατεία της Ομόνοιας με το Μοναστηράκι και το Θησείο, φέρνοντας σε αμεσότερη επαφή τη ζωντάνια της σύγχρονης πόλης με τους αρχαιολογικούς χώρους και τον τουρισμό».

Ο πρωθυπουργός Λουκάς Πα-παδήμος τόνισε πως πρόκειται για μια πρωτοβουλία ζωής, για μια ιδέα με ιστορικό βάθος δε-

καετιών. Εξήρε τη σημαντικότη-τα της συμμετοχής των ιδιωτών,

ενώ υπέρ των συμπράξεων με τον ιδιωτικό τομέα τάχθηκαν

αργότερα και οι υπόλοιποι πο-λιτικοί άντρες που απηύθυναν χαιρετισμό. Ο Αντώνης Σαμα-

ράς, από την πλευρά του, μίλησε για την «ασχήμια και τη μιζέρια που κυκλοφορεί ελεύθερη στο

κέντρο της πόλης», γεγονός που καθιστά την ιδέα για την ανασύ-

νταξη του κέντρου της Αθήνας πέρα και πάνω από κόμματα.

«Θα δώσουμε τα πάντα για την υλοποίησή της», είπε χαρακτη-

ριστικά. Με τα λόγια του «έδωσε πάσα» στον πρόεδρο του Ιδρύ-ματος Ωνάση Αντώνη Παπαδη-μητρίου, ο οποίος σχολίασε με

νόημα: «Το μήνυμα που εξέφρα-σε ο κ. Σαμαράς είναι σημαντι-κό. Από κάθε άποψη». Τέλος, ο

δήμαρχος Αθηνών κ. Γιώργος Καμίνης στάθηκε ιδιαίτερα στην ασφάλεια και στο πρόβλημα της

λαθρομετανάστευσης. «Αν δεν λυθεί, όλα τα άλλα θα αποτύ-χουν», είπε και μάλλον βρήκε

σύμφωνο τον κ. Μάκη Βορίδη που καθόταν παραδίπλα...

Πόσο θα κοστίσει;25 εκατ. ευρώ για την αρχιτεκτονική διαμόρφωση του δημόσιου χώρου και 200 εκατ. ευρώ (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ) για το συγκοινωνιακό έργο του τραμ.

Από πού θα χρηματοδοτηθεί; Από ευρωπαϊκούς πόρους σχεδιασμένους για ολοκληρωμένες παρεμβάσεις που αποσκοπούν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των πόλεων.

Τα έργα θα περιοριστούν αποκλειστικά στην Πανεπιστημίου; Η Πανεπιστημίου θα είναι η ραχοκοκαλιά γύρω από την οποία θα λάβουν χώρα και μια σειρά από μικρότερες παρεμβάσεις.

Ποιο το χρονοδιάγραμμα του έργου; Σε ένα έτος θα παραδοθούν οι μελέτες που απαιτούνται για τη δημοπράτηση του έργου, το οποίο θα διαρκέσει ενάμιση χρόνο.

Για πόσο καιρό θα είναι εργοτάξιο η Πανεπιστημίου; Η υλοποίηση του έργου θα γίνει σε τρεις φάσεις και η διαμόρφωση του δημόσιου χώρου σε κάθε μία από αυτές θα διαρκέσει μόνο λίγους μήνες.

από την οδό Πατησίων ως τη Γ΄ Σεπτεμβρίου. Ο περίπατος, τέλος, θα φτάνει μέχρι την Πατησίων και το Αρχαιολογικό Μουσείο, περικλείοντας έτσι μέσα του ολόκληρο τον άξονα της πολιτιστικής και εμπορικής δραστηριότητας του Κέντρου.

Για να γίνουν όλα αυτά, βέβαια, θα πρέπει να αποκαθηλωθεί από το θρόνο του ο μέχρι τώρα βασι-λιάς της πόλης, το αυτοκίνητο. Προς την κατεύθυνση αυτή, λοιπόν, προβλέπεται η αποτροπή της διαμπε-ρούς κυκλοφορίας από το Κέντρο της Αθήνας με ταυ-τόχρονη ισχυροποίηση της δημόσιας συγκοινωνίας. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην ενίσχυση του τραμ, που θα διέρχεται την Πανεπιστημίου και θα φτάνει ως το τέρμα της οδού Πατησίων. Οι στοχευμένες πα-ρεμβάσεις θα δίνουν προτεραιότητα στον πεζό και στο ποδήλατο, αλλά και στην περιχάραξη της περι-βαλλοντικής ποιότητας του δημόσιου χώρου. Ολοι οι δρόμοι, λοιπόν, θα οδηγούν στο Κέντρο - μόνο όμως όταν ο επισκέπτης θα το έχει ως τελικό προορισμό και όχι όταν απλά θα θέλει να διέλθει από αυτό.

Αξίζει να σημειωθεί, τέλος, πως ο ευρωπαϊ-κός αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που διοργανώνει το Ιδρυμα Ωνάση θα διενεργηθεί σε δύο φάσεις. Η πρώτη θα πραγματοποιηθεί μέσω της ιστοσελίδας www.rethinkathens.org (η οποία έχει διαμορφωθεί ει-δικά για αυτόν το σκοπό), ενώ οι προτάσεις που θα επιλεγούν για τη δεύτερη φάση θα ζητηθούν από την κριτική επιτροπή σε έντυπη μορφή. Λόγο στα της δι-αδικασίας θα έχει και το κοινό, που θα μπορεί μέσω της ιστοσελίδας όχι μόνο να εκφέρει τις εντυπώσεις του, αλλά και να ψηφίζει για την ανάδειξη της καλύτε-ρης πρότασης που θα προκύψει από το διαγωνισμό.

Μικροί βασανιζόμασταν να μά-θουμε τα γερούνδια και τα απα-ρέμφατα της γλώσσας τους, αλλά πλέον ήρθε η ώρα να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Για τους Αγγλοσά-ξονες ο λόγος, οι οποίοι, καταλα-βαίνοντας ότι δεν αποτελούν πλέ-

ον το επίκεντρο του κόσμου, είπαν να το ρίξουν στις ξένες γλώσσες. Το βρετανικό περιοδικό “Intelligent Life”, μάλιστα, προσπαθεί να τους κατευθύνει, παραθέ-τοντας τις γνώμες πέντε ειδικών. «Ποια είναι η καλύτερη γλώσσα για να μάθετε;» είναι το μεγάλο ερώτημα αυτού του τεύχους. Voila η answer:1. Τα ισπανικά: Την επιλογή αυτή υπερασπίζεται ο Ντάνιελ Φράνκλιν, που τους

καλεί να σκεφτούν την... «Ισπανιάδα. Τη φανταστική εκείνη χώρα με έκταση μιάμιση φορά μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της Κίνας και με 500 εκατ. κα-τοίκους που μιλούν αποκλειστικά και μόνο ισπανικά». Στα έξτρα, σύμφωνα με τον Φράνκλιν, το ότι θα βλέπουν ταινίες του Αλμοδόβαρ χωρίς να χρειάζονται υπότιτλους...

2. Τα κινέζικα: Οσοι έχουν επίγνωση της επικείμενης οικονομικής πρωτοκαθε-δρίας και της ολοένα αυξανόμενης πολιτικής επιρροής του «Κόκκινου Δράκου» στα της διεθνούς σκακιέρας, δεν έχουν παρά να τα επιλέξουν. Τα μανδαρίνικα είναι η γλώσσα του πολυπληθέστερου κράτους στον κόσμο και, όπως αναφέρει ο οπαδός τους Σάιμον Λονγκ: «Μάθε κινέζικα όχι για να εντυπωσιάσεις το μελ-λοντικό σου αφεντικό, αλλά για να καταλαβαίνεις τι σου λέει».

3. Τα αραβικά: Η Τζόσι Ντέλαπ, αν και αναγνωρίζει πως το να μάθουν αραβικά δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο, εστιάζει τόσο στο πόσο «όμορφα δένουν οι λέξεις της γλώσσας αυτής μεταξύ τους», όσο και στο ότι «ο Αιγύπτιος, ο Σύριος και ο Πα-λαιστίνιος που θα καταλάβει ότι μόχθησες για τη γλώσσα του θα σε περιλούσει με επαίνους και δόξα».

4. Τα πορτογαλικά Βραζιλίας: «Η μητρική γλώσσα εκατομμυρίων ανθρώπων. Τη μιλούν άνθρωποι που αξίζει να μιλάς μαζί τους, σε μέρη που αξίζει να επισκε-φτείς», υπερθεματίζει η Ελεν Τζόις.

5. Τα λατινικά: O Τιμ ντε Λισλ ξαφνιάζει προτείνοντάς τους μία από τις λεγόμε-νες νεκρές γλώσσες. Μήπως όμως είναι λίγο ιερόσυλο το να αποκαλεί κανείς «νεκρή γλώσσα» τα λατινικά; «Τα συναντάμε στα αγγλικά και στα γαλλικά. Είναι η μητέρα των ιταλικών και των ισπανικών και έχει επηρεάσει σημαντικά τα γερμανικά». Χμ... Ποια ήταν η ερώτηση είπαμε;

«Το εξώφυλλο παραπέμπει σε αισθητική DC Comics της δεκαετίας του 1960», παρατήρησε ο φίλος Ανδρέας. Εμένα, πάλι, μου θύμισε κάτι σε Ιντιάνα Τζόουνς. Οι ατρόμητοι εξερευνητές ανακάλυψαν επιτέλους το χαμένο θησαυρό -που δεν είναι άλλος από την οικονομική ανά-καμψη. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά είναι το “To be continued” κάτω δεξιά, με το οποίο οι - «πολύ μπροστά»- σκιτσογράφοι του “Economist” μας προειδοποιούν πως έχου-με ακόμα αρκετά επεισόδια μέχρι να συνέλθει πλήρως η παγκόσμια οικονομία

Το να αφήσεις μια χώρα και να επιλέξεις να ζεις σε μια άλλη, όπως εγώ, είναι μια επώδυνη και δημι-ουργική διαδικασία μαζί. Και όταν περνάνε κάμποσα χρόνια, είσαι σε θέση να βγάζεις κάποια «μαθήμα-τα». Ενα από αυτά είναι ότι η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την καθαρότητα του αίματος, αλλά με την ικανότητά του να δημιουργή-σει και να αλλάξει. Ενα άλλο είναι ότι η πραγματική πατρίδα δεν είναι γραμμένη στα γονίδιά μας, αλλά στην καρδιά και στο μυαλό μας. Είναι αυτή που μας σέβεται και μας δίνει ευκαιρίες.

Ζώντας σε δύο χώρες και ανάμεσα σε δύο γλώσ-σες, μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι που γνώρισα και αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους δεν έλεγαν πολλές φορές τη λέξη «πατρίδα», ούτε ούρλιαζαν σαν μαινόμενοι ότι είναι «πατριώτες», ούτε έκαναν κηρύγ-ματα μίσους ενάντια στους άλλους. Οσοι την αγάπη για την πατρίδα την ταυτίζουν με το μίσος για τους άλλους, η ιστορία δείχνει ότι αποτελούν τη βέβαιη καταστροφή - κυρίως για τη δική τους πατρίδα.

Οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπούσαν την πατρίδα τους δεν φοβούνταν το καινούργιο, αλλά το αναζητούσαν και το ενσωμάτωναν. Γιατί, χωρίς το καινούργιο και χωρίς την αλλαγή, οι πολιτισμοί μαραίνονται. Εκείνοι που αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους δεν έλεγαν μεγάλα λόγια, αλλά έκαναν καθημερινές πράξεις, δουλεύοντας με επιμο-νή και υπομονή, πολλές φορές στην αφάνεια. Δεν ήταν καιροσκόποι που ζούσαν για το σήμερα, αλλά φαντάζονταν πώς θα ήταν η πατρίδα τους 50 χρόνια μετά. Εκείνοι που την αγαπούσαν πλήρωναν φόρους και σέβονταν τους νόμους. Δεν φθονούσαν και δεν τσάκιζαν το διπλανό τους, ανεξάρτητα από την κατα-γωγή του. Δεν τους άκουσα ποτέ να λένε «αγαπώ την πατρίδα μου», γιατί για αυτούς ήταν κάτι το αυτονόη-το. Οσο αυτονόητο είναι να λες «αγαπώ το σπίτι μου». Ενιωθαν ασφαλείς σε αυτή την αγάπη, δεν είχαν συμπλέγματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας, δεν φοβούνταν μήπως έρθουν οι άλλοι και τους πάρουν την πατρίδα τους. Σίγουρα δεν έμοιαζαν σε μερικούς που φαντάζονται τους εαυτούς τους «εθνικούς ήρωες», κυματίζουν συνέχεια σημαίες στο προσκήνιο, έπειτα στο παρασκήνιο κάνουν τη σημαία σάκο που κουβα-λά μαύρα χρήματα, φακελάκια, δωροδοκίες και άλλα παρόμοια.

Είδα και πολλούς άλλους που αγαπούσαν πραγ-ματικά την πατρίδα τους, αλλά εκείνη τους έδιωχνε. Ηταν συνήθως οι καλύτεροι, οι πιο δημιουργικοί, οι πιο ειρηνικοί. Σε μια πατρίδα όμως που την είχαν καταλάβει οι μέτριοι και τα λαμόγια δεν έβρισκαν πια θέση. Εφευγαν με ένα αίσθημα ανακούφισης και λύ-πης ταυτόχρονα. Και υπόσχονταν ότι θα γυρίσουν...

Την ώρα που παραλίγο να θρηνήσουμε θύματα, όπως τουλάχιστον διατυπώθηκε, από τις συμπλο-κές των οπαδών του Παναθηναϊκού με τις δυνά-μεις της Αστυνομίας, η κάμερα του συνδρομητι-κού καναλιού στεκόταν πεισματικά στο κέντρο του γηπέδου, αρνούμενη, σύμφωνα με τις αρχές της, να δείξει πλάνα από τα επεισόδια. Είναι πιθανόν το λιγότερο σημαντικό από ό,τι συνέβη την περα-σμένη Κυριακή στο Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά έγι-νε αρκετή κουβέντα για τη στάση του καναλιού. Η λογική είναι: δεν δείχνω επεισόδια, δεν μεταδίδω τη βία, δεν μετατρέπω την εικόνα της φρίκης σε τηλεοπτικό μενού, προστατεύω το προϊόν μου που λέγεται ποδόσφαιρο και δεν το ταυτίζω με το ξύλο στις εξέδρες.

Η λογική αυτή δεν είναι δικιά μας ιδέα, αλλά αποτελεί την τακτική που ακολουθείται και στο εξωτερικό, όταν οι μεταδόσεις οφείλουν να δεί-χνουν μόνο την αγωνιστική δράση και τίποτα πε-ρισσότερο - και δεν αναφέρομαι μόνο σε επεισό-δια. Για παράδειγμα, στον αγώνα της Τότεναμ με την Μπόλτον για το Κύπελλο Αγγλίας, ο σκηνοθέ-της αρνήθηκε να δώσει οποιοδήποτε πλάνο από τον πεσμένο στο χόρτο Φαμπρίς Μουάμπα, ακόμα και αν εκείνη τη στιγμή πιθανόν να αγνοούσε ότι ο ποδοσφαιριστής ήταν κλινικά νεκρός - για την ιστορία και επειδή αυτό είναι τελικά το πιο ση-μαντικό, ο Μουάμπα έμεινε για 78 λεπτά κλινικά νεκρός λόγω καρδιακού επεισοδίου, μέχρι που όλως παραδόξως συνήλθε και αυτή τη στιγμή εί-ναι εκτός κινδύνου. Ο στόχος του σκηνοθέτη ήταν να προβάλει τον αγώνα και όχι να προκαλέσει δέος στους τηλεθεατές δείχνοντας έναν άνθρωπο να χαροπαλεύει.

Ωστόσο, για να επανέλθω στα δικά μας, όπου το θέμα δεν είναι άλλωστε τόσο λεπτό, η κάλυψη του συνδρομητικού καναλιού, προσπα-θώντας, τονίζω, να είναι πιστή στις αρχές που καλώς ή κακώς έχει θέσει, κατέληξε να είναι εντελώς αντιδημοσιογραφική. Οχι επειδή δεν είδαμε κεφάλια να σπάνε ή επειδή δεν παρα-κολουθήσαμε live πώς κάηκε ο πίνακας του γη-πέδου, αλλά επειδή επί μία ώρα περιμέναμε να αρχίσει το ημίχρονο και αντί να ενημερωθούμε, έστω ηχητικά, για το τι συμβαίνει, βλέπαμε δι-αφημίσεις και σποτάκια από αστείες φάσεις του αγγλικού πρωταθλήματος της δεκαετίας του ’90. Είναι αυτό ενημέρωση; Είναι αυτό σεβασμός στον τηλεθεατή που πληρώνει μια γενναία μηνι-αία συνδρομή για να έχει αυτή την εικόνα; Προ-στατεύοντας μια θέση, χάθηκε το δάσος.

«Ανέκαθεν πίστευα πως το να αλλάξει ένας άνθρω-πος από μόνος του τον κόσμο είναι αδύνατο. Ενιωσα, ωστόσο, τόση πικρία με το αποτέλεσμα του 1992, που προσωπικά σταμάτησα την όποια μου προσπάθεια». Τα λόγια του κωμικού σεναριογράφου Τζον Ο’ Φάρελ αντι-κατοπτρίζουν τα συναισθήματα μιας ολόκληρης απολιτίκ γενιάς στη Βρετανία, σύμφωνα με το συγγραφέα του άρ-θρου «Το τέλος του σοσιαλισμού» που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “NewStatesman”. Το

άρθρο -όπως και η απογοήτευση του Ο’ Φάρελ- αναφέρεται στην απρό-σμενη επικράτηση των Συντηρητικών στις γενικές εκλογές στη Βρετανία το 1992. Τότε που όλα έδειχναν πως οι Tories θα έβαζαν τέλος στην πολύχρο-νη διακυβέρνηση των αντιπάλων τους.

Ο αρθρογράφος Ελγουιν Τέρνερ, στο εξασέλιδο κείμενό του μιλάει για την πολιτική αυτή έκπληξη που ώθησε μια ολόκληρη γενιά Βρετανών (γεννημένων κοντά στο 1960) να αποστρέψει το κεφάλι της από τα της πολιτικής, απογοητευμένη από τη «μη αλλαγή». Μέσες άκρες αναφέρει πως η εν λόγω γενιά, αφού συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει την κοινωνία, θέλησε να αλλάξει τα πολιτισμικά πρότυπα. Σε αυτήν, τονίζεται, οφείλεται η έξοδος στο προσκήνιο της Britpop. «Ανασκεύασαν την πολιτι-σμική ταυτότητα της χώρας, άφησαν όμως το πεδίο ελεύθερο σε μια γενιά ομογενοποιημένων επαγγελματιών πολιτικών. Συντέλεσαν, εν τέλει, στην αυτοκαταστροφή τους», καταλήγει ο Τέρνερ για τη... βρετανική εκδοχή της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Και εκεί που έλεγες ότι οι ξένοι μάς έχουν στην... μπούκα, στολί-ζοντάς μας με ένα σωρό κοσμη-τικά επίθετα τύπου «τεμπέληδες» και «απατεώνες», διαβάζεις ξαφ-νικά τρία άρθρα στον βρετανικό “Guardian” που αναδεικνύουν τρεις αρετές του σιναφιού μας και βραχυκυκλώνεις! Πρόκειται για δύο άρθρα που εντάσσονται στην ειδική ενότητα “Greece on the breadline” (μια σειρά άρ-θρων που άρχισαν να δημοσιεύονται από τις 11 Μαρτίου σχετικά με τις κοινωνικές προεκτά-σεις της κρίσης στην Ελλάδα). Το πρώτο (“Potato movement links shoppers and farmers”), εστιάζοντας στο «κίνημα της πατάτας», αναφέρεται στην επινοητικότητα των Ελλήνων στην προσπάθειά τους να τα φέρουν βόλτα. Το δεύτερο (“The theatre exchanging tickets for food”) εκθειάζει την αλληλεγγύη που παρουσιάζεται στα πιο αναπάντεχα μέρη, σημειώνοντας την πρωτοβουλία του Εθνικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος να χρεώνει τους θεατές του όχι με χρή-ματα, αλλά με τρόφιμα, τα οποία σκοπεύει να μοιράσει σε όσους τα έχουν ανάγκη. Η ελληνική αλληλεγγύη προβάλλεται και σε ένα τρίτο άρθρο (“Volunteer GPs help those with nowhere else to go”), το οποίο αναφέρεται στην παροχή υπηρεσιών σε ανασφάλιστους συνανθρώπους μας από τους εθελοντές ιατρούς της Θεσσαλονίκης. Βλέπεις, Αλκίνοε; Δεν είναι όλοι οι Βρετα-νοί σαν τον Ρόμπερτ που γράφεις στην ανοιχτή επιστολή σου.

«πωπλκγθτ

Τα τελευταία χρόνια γνωρίζω όλο και πιο συχνά ανθρώπους που αποφασίζουν να ασχοληθούν με αυτό που αγαπούν σε μια ηλικία που για άλ-λους θα ήταν απαγορευτική. Συνήθως αυτή η ηλικία είναι κοντά στα 30. Γνωρίζω, για παρά-δειγμα, κάποιον που αποφάσισε να γίνει ηθο-ποιός στα 28, κάποιον που έγινε εικονογρά-φος στα 27, κάποια που αποφάσισε να μπει σε επαγγελματική σχολή χορού στα 34, γνωρίζω αρκετούς που πήραν την απόφαση να ασχολη-θούν σοβαρά με τη μουσική κοντά στα 30 τους.

Τρέφω μεγάλο θαυμασμό γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχει μια άρρητη απαίτηση που σε θέλει να γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου στα 18 - και ακόμα νωρίτερα. Δεν λέω πως δεν συναντάμε και αυτές τις περι-πτώσεις, απλώς τελικά δεν είναι ο κανόνας. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως όλη αυτή η ιστορία με τις πανελλήνιες ή η γραφική ερώ-τηση-σλόγκαν «Μετά το λύκειο τι;» ήταν απλά μια φούσκα που σε ήθελε έτοιμο και σίγουρο σε μια κοινωνία που καθόλου δεν σε βοηθού-σε σε αυτό. Το ότι οι άνθρωποι αποφασίζουν να αλλάξουν την πορεία της ζωής τους στα 30 τους, να εγκαταλείψουν τις ως τότε επιλογές τους για να ακολουθήσουν ένα όνειρο για κά-ποιους είναι επιπολαιότητα. Για μένα είναι ένα σημάδι ενηλικίωσης.

Η τελευταία τέτοια περίπτωση ανθρώπου που έτυχε να γνωρίσω είναι ο Gautier. Ενας νέος τραγουδοποιός με σπουδές στα Οικονο-μικά και το Μάρκετινγκ σε Ελλάδα και Γαλλία, με δουλειά σε αυτό τον τομέα στο Λονδίνο και στην Αθήνα, ο οποίος στα 28 του αποφάσισε να αφήσει το κοστούμι και το γραφείο του και να ασχοληθεί με αυτό που ήθελε: τη μουσική. Πα-ρακολουθεί μαθήματα τζαζ αυτοσχεδιασμού στο Ωδείο, εμφανίζεται στις μουσικές σκηνές της πό-λης και γράφει τραγούδια για την Αθήνα και όχι μόνο. Πειραματίζεται, τολμάει, συνθέτει, διοχε-τεύει όλη του την ενέργεια στη μουσική. Αυτό τον καιρό γράφει για την Εύα Κοτανίδη και δουλεύει παράλληλα και τα δικά του κομμάτια.

Ο Gautier για μένα είναι ένας μουσικός την έλλειψη σπουδών του οποίου καλύπτει ο ενθουσιασμός και η αγάπη για τη μουσική, μια δημιουργικότητα αστείρευτη, οι μουσικές που μιλάνε. Ουσιαστικά αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για να προχωρήσουμε επιτέλους προς εκείνο που πραγματικά θέλουμε. Αυτό, άλλωστε, ήρθε να μας διδάξει και η κρίση: πως όλα τα υπόλοιπα είναι πια πολύ μικρά.

Τα ιδιαίτερα παιδιά των blues, οι Illegal Operation, που το 2011 κυκλοφόρη-σαν το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο “The 3rd Day” στην Inner Ear, ετοιμάζονται να εμφανιστούν για άλλη μία φορά live στο Gig Space του Six D.o.g.s (Αβραμιώ-του 6-8, Μοναστηράκι) την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 10

μμ. Στη 12ετή πορεία τους, οι Illegal Operation έχουν εμφανιστεί με μπάντες και μου-σικούς -της εγχώριας και της διεθνούς σκηνής- όπως οι Big Sleep, ο Tricky, οι Gallon Drunk, ο Sivert Hoyem, οι Last Drive. Κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα, τρομπόνι, κρουστά, με αφετηρία τους rock και blues ήχους και εργαλείο τους τον πειραματισμό, θα απολαύσετε μια μπάντα που δεν φοβάται μήπως παραπατήσει, γιατί γνωρίζει καλά πως η αγάπη για τη μουσική είναι το πιο ασφαλές εφαλτήριο.

Ο Τηλέμαχος Μούσας και οι Moussas Farm, από τους πιο δρα-στήριους μουσικούς της εναλλακτικής σκηνής, παρουσιάζουν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Newborn” το Σάββατο 24 Μαρτίου στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια). Με συμμετοχές δυνατών ονομάτων τόσο στο δίσκο όσο και στο live, ο Τηλέμαχος Μούσας μάλλον πι-στεύει στις συνεργασίες όπως και στις απρόβλεπτες συνθέσεις. Το πώς διαλέγεται η jazz με το ηπειρώτικο και η bossa με το μπαρόκ -όλα με συνοδεία από ηλεκτρονικές παραμορφώσεις και τη φωνή της Ανα-στασίας Εδεν ή τη διαχυτική παρουσία του Λάμπρου Φιλίππου των Yianneis- είναι κάτι που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις. Να είστε στο Floral στην ώρα σας (10 μμ.) και θα το μάθετε.

Κάποιοι τον λατρεύουν και τον ακολου-θούν φανατικά. Κάποιοι τον αντιπαθούν σφό-δρα. Για κάποιους είναι «αυτός ο Μάλαμας», για κάποιους άλλους «ο δικός τους Σωκράτης». Μερικοί πιστεύουν πως είναι απλώς ένας τύ-πος που διασκευάζει τραγούδια του Βασίλη Καρρά. Οπως και να έχει, ο Σωκράτης Μά-λαμας βρίσκεται ξανά στα παλιά του λημέρια, στο Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) στην Κεντρική Σκηνή, με τη συνοδεία της Μαρίνας Δακανάλη στο τραγούδι και εκτός από τις Δευτέρες επεκτείνεται και στις Τρίτες μας έως τις 10/4.

Αύριο (24/3) στην Knot Gallery (Μιχαλακο-πούλου 206 & Πύρρου, Αμπελόκηποι) η νεοσύστατη δισκογραφική εταιρεία Felt γιορτάζει τη δεύτερη κυ-κλοφορία της με τίτλο “Time & Language”, μια εντυ-πωσιακή συνεργασία ανάμεσα στον Πολωνό Pleq, τον Ιάπωνα Hiroki Sasajima και τον Βρετανό Spheruleus. Ο Pleq, μετρώντας ήδη 16 άλμπουμ, θα εμφανιστεί για πρώτη φορά μπροστά στο αθηναϊκό κοινό μαζί με τον Eλληνα συνεργάτη του Hior Chronik, ήδη αγαπημένο σε Ελλάδα και Γερμανία για τις ατμοσφαιρικές ηλε-κτρονικές συνθέσεις του. Μια βραδιά (με είσοδο μό-λις πέντε ευρώ) που θα ταξιδέψει τους πιο ανήσυχους μουσικόφιλους με νεοκλασικούς και downtempo ήχους, με την ευγενική υποστήριξη της Πολωνικής Πρεσβείας. Πάρτε μια πρώτη γεύση από Pleq (www.myspace.com/pleq) και Hior Chronik (www.youtube.com/chronikath), και στις 8:30 μμ. να είστε εκεί.

ή

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου λέγεται «Δεσμά Αί-ματος» και βγαίνει αυτή την εβδομά-δα στις αίθουσες. Μια νεαρή γυναίκα (Μαρκέλλα Γιαννάτου) χάνει τον πατέρα της (Νικήτας Τσακίρογλου) και προσπα-θεί να ξαναβρεί το χαμένο -από τη ρου-τίνα- εαυτό της. Συγκροτώντας εκ νέου την προσωπική της ζωή, ταξιδεύει στη Βόρεια Ελλάδα με σκοπό να συναντήσει έναν εραστή της (Γιάννης Στάνκογλου) με τον οποίο πιστεύει ότι μπορεί να κά-νει μια καινούργια αρχή. Η ταινία απο-τελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Μαρίας Πάουελ.

Αν σας αρέσει η δράση και μάλιστα η καταιγι-στική, όπως συνηθίζουμε να λέμε, τότε η ταινία «Το Κρησφύγετο» του Ντανιέλ Εσπινόζα είναι η ταινία που πρέπει να δείτε πάση θυσία. Το στόρι λίγη ση-μασία έχει, εφόσον μπροστά σε όλες αυτές τις εντυ-πωσιακές σκηνές δράσης και καταδιώξεις φαντάζει δευτερεύον. Για τους τύπους, ένας νεαρός πράκτορας της CIA (Ράιαν Ρέινολντς) πρέπει να μεταφέρει έναν πρώην συνάδελφό του και εγκληματία (Ντένζελ Ουά-σινγκτον) σε ένα ασφαλές μέρος, αφού το κρησφύγετο όπου βρισκόταν δέχτηκε επίθεση. Καταλαβαίνετε τι γίνεται μπροστά στις οθόνες σας...

Είστε ληστής; Καλώς. Εχετε κλέψει μια τρά-πεζα και έχετε τέσσερα εκατομμύρια στα χέ-ρια σας μη γνωρίζοντας πού να τα κρύψετε; Πάλι καλώς. Κανένας λόγος για ανησυχία δεν υπάρχει. Η λύση είναι απλή: αντίστροφη λη-στεία. Τι εννοώ; Τρομοκρατήστε κάποιον και δώστε του τα λεφτά με το ζόρι και το πρόβλη-μά σας λύθηκε. Πάλι τι εννοώ; Το “Transit” του Αντόνιο Νέγκρετ τα εξηγεί καλύτερα. Οι ληστές της ταινίας, προκειμένου να περάσουν ένα μπλόκο, κρύβουν τα λεφτά στο αμάξι μιας οικογένειας και την εκβιάζουν να τα περάσει. Βέβαια, μετά θέλουν πίσω τα λεφτά τους και τότε αρχίζουν τα προβλήματα...

Μία από τις μεγαλύτερες πηγές άντλη-σης θεμάτων του παγκόσμιου κινη-ματογράφου είναι αυτή που έχει μέσα της πόνο και αίμα και λέγεται έγκλημα. Ολων των ειδών οι δολοφονίες -κυρί-ως οι πιο αποτρόπαιες- βρίσκουν μια καλλιτεχνική «φωλιά» στα χέρια κά-ποιου σκηνοθέτη, ο οποίος καλείται να αποτυπώσει ένα φρικαλέο γεγονός και να δώσει τροφή στην πιο σκοτεινή πλευρά της περιέργειας του ανθρώπου. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο «εν-διαφέροντα» όταν αληθινά περιστατι-κά εμπνέουν ταινίες και μάλιστα όταν αυτές παρουσιάζονται από τη μεριά του δράστη - που πολλές φορές εμφανίζεται ως ιδιαίτερη περίπτωση ή αξιοπρόσε-κτος χαρακτήρας.

Από την κατηγορία «σινεμά και έγκλημα» δεν θα μπορούσε να απου-σιάζει η Ελλάδα, που έχει τα δικά της εγκλήματα και τις δικές της κινηματο-γραφικές μεταφορές. Μια μεταφορά είναι και η ταινία «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» (2010) του Παναγιώτη Κράββα, που ασχολείται με ένα γεγονός που σόκαρε την ελληνική κοινή γνώμη: τους σατανιστές της Παλλήνης. Ηταν παραμονές πρωτοχρονιάς του 1994, όταν μαθεύτηκε ότι τρεις νεαροί -δύο άντρες και μία γυναίκα- στο πλαίσιο τελετών μαύρης μαγείας σκότωσαν δύο γυναίκες. Η ταινία αφορμάται από αυτό το έγκλημα και παρουσιάζει μια ιστορία που βασίζεται στο ίδιο μοτίβο. Η νεαρή Δωροθέα (Τζένη Θεωνά) θα ερωτευτεί τον Χρήστο (Ανδρέας Κωνσταντίνου), ο οποίος θα οδηγήσει την ίδια και την παρέα της σε μια άλλη ζωή, γεμάτη φό-νους, αίμα και δοξασίες στο Σατανά. Οι φίλοι γίνονται θύτες και θύματα χωρίς να μπορούν να βγουν από αυτό τον κύ-κλο θανάτου. Παίζουν ακόμα οι: Λένα Παπαληγούρα, Νίκος Αγγελής, Μυριέλ-λα Κουρεντή.

Ενα πολύ ενδιαφέρον νέο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες στους ντόπιους κινηματογραφι-κούς χώρους. Ο διεθνούς φήμης Ιάπωνας συν-θέτης Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι θα υπογράψει τη μουσική για τη νέα ταινία του Κώστα Ζάπα «ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΪΝ: Η Οδύσσεια του Θανάτου». Θυμίζουμε ότι ο Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι έχει γράψει τη μουσική για πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων τα «Ιπτάμενα Στιλέτα» και «Η Κατά-ρα του Χρυσού Λουλουδιού» του Ζανγκ Γιμού, αλλά και τα «Ερωτική Επιθυμία» και «2046» του Γουόνγκ Καρ Γουάι.

Στα «Ληξιπρόθεσμα δάνεια», το πρώτο βιβλίο της «Τριλογίας της κρίσεως» του Πέτρου Μάρκαρη, εμφανίζεται ένας δολοφόνος που σκοτώνει τραπεζικούς και ανθρώπους του χρήματος. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Αθήνα γεμίζει με αφίσες που προτρέπουν όσους χρωστάνε στις τράπεζες να μην πληρώνουν τις δόσεις των δανεί-ων τους και των πιστωτικών τους καρτών. Στην «Περαίωση» ο αστυνόμος Χαρίτος ζει σε μία χώρα όπου του μείωσαν το μισθό, του έκοψαν τα επιδόματα, η κόρη του Κατερίνα ετοιμάζεται να μεταναστεύσει γιατί δεν βρίσκει δουλειά και εκείνος καλεί-ται να συλλάβει ένα δολοφόνο, τον «εθνικό φοροεισπράκτορα», ο οποίος σκοτώνει φοροφυγάδες για να γεμίσει τα ταμεία του κράτους. Υστερα από τα δύο αυτά βιβλία όλοι περιμέναμε με αγωνία το τρίτο και τελευταίο (;) βιβλίο της τριλογίας. Προς το παρόν το μόνο που έχει γνωστοποιηθεί είναι ότι ξεκίνησε η συγγραφή του και ότι ο τίτλος του θα είναι «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία».

Η Λόρα Μπραΐμη, η ακροάτρια, πληρώνει καλά, είναι ευχάριστη παρέα και η μοναδική της απαίτηση είναι ο αναγνώστης να μην είναι επαγγελ-ματίας, να μην έχει τελειώσει κάποια θεατρική σχολή. Η Βάλια, η ανα-γνώστρια, είναι μια όμορφη κοπέλα από αυτές όμως που το εσωτερικό τους βάθος τελειώνει εκεί που τελειώνουν τα στρώματα του make up. Οταν προσλαμβάνεται ως αναγνώστρια λογοτεχνίας, ξεκινά η ανακάλυψη ενός άλλου κόσμου και η δημιουργία μιας καινούργιας τρυφερής σχέσης. Στο βιβλίο «Ο αναγνώστης του Σαββατοκύριακου» (εκδ. Εστία) του Δημήτρη Φύσσα θα απολαύσετε την όμορφη αφήγηση μιας πολύ έξυπνης ιδέας. Παρέα με την αναγνώστρια θα ακούσετε και εσείς υπέροχα αποσπάσματα από δέκα συγγραφείς και θα μυηθείτε σε ποικίλα λογοτεχνικά θέματα. Το μυθιστόρημα διακόπτεται συχνά από τις παρεμβάσεις του συγγραφέα, ο οποίος κάνει απολαυστικές παρενθέσεις σχολιάζοντας θέματα όπως αυτά των ζωδίων, της παιδείας κά.

Εχουν βουίξει τα μέσα -ηλεκτρονικά και μη- για τους τίτλους τέλους που έπεσαν, την προηγούμενη βδομάδα, για την έντυπη μορφή της εγκυκλο-παίδειας Britannica. Ο πρόεδρος της εταιρείας Encyclopedia Britannica Χόρχε Κάουζ ανακοίνωσε ότι πλέον η διάσημη εγκυκλοπαίδεια θα είναι διαθέσιμη μόνο στο διαδίκτυο, ενώ μόνο το 15% των εσόδων της εται-ρείας αναμένεται να σχετίζεται με την εγκυκλοπαίδεια και το υπόλοιπο 85% θα προέρχεται από τα εκπαιδευτικά προϊόντα και τις υπηρεσίες που προ-σφέρει μέσω διαδικτύου.

Η αλήθεια είναι ότι η Wikipedia, παρόλο που πολλές φορές δεν φημίζε-ται για την αξιοπιστία της, είναι πλέον η διασημότερη εγκυκλοπαίδεια παγκο-σμίως και μάλιστα δωρεάν! Η αγγλική Wikipedia διαθέτει 3,9 εκατ. άρθρα, ενώ η Britannica μόλις 120.000.

Σίγουρα, όμως, ο λόγος που οδή-γησε στη διακοπή της έντυπης έκδοσης της εγκυκλοπαίδειας δεν είναι μόνο αυτός. Ο λόγος είναι κυρίως πρακτι-κός. Την εποχή που πληκτρολογώντας μία λέξη και πατώντας το “enter” βρί-σκεις μέσα σε δευτερόλεπτα αυτό που θέλεις είναι δύσκολο να επιβιώσει η παλιά διαδικασία του «βρίσκω τον κα-τάλληλο τόμο, τον κατεβάζω από τη βι-βλιοθήκη και έπειτα ψάχνω αλφαβη-τικά για να βρω το λήμμα που θέλω». Σήμερα, μια δεκαπεντάτομη εγκυκλο-παίδεια μπορείς να την κουβαλάς πά-ντα μαζί σου σε μία συσκευή βάρους 250 γραμμαρίων.

Αλλωστε, το μοναδικό πρόβλημα που θα έχουμε πλέον να αντιμετωπί-σουμε είναι με τι να διακοσμήσουμε το σαλόνι μας. Αν και, ευτυχώς, στη σύγχρονη διακόσμηση τα «σύνθετα» έχουν αρχίσει να εκλείπουν. Αναμφι-σβήτητα, πάντως, αυτοί που αγόραζαν τις εγκυκλοπαίδειες ως «διακοσμητι-κά» είναι περισσότεροι από όσους τις συμβουλεύονταν. Οπως, επίσης, πολύ περισσότερες είναι οι φορές που έχεις ξεσκονίσει μια εγκυκλοπαίδεια από ό,τι να την ξεφυλλίσεις...

Απανταχού συγ-γραφείς, μην απο-γοητεύεστε αν οι εκδότες δεν εκδίδουν τα βιβλία σας! Επειτα από 59 χρόνια απο-καλύπτεται ότι είχαν αγνοήσει μέχρι και τον Ζοζέ Σαραμά-γκου, χωρίς βέβαια αυτός να είναι το μοναδικό παράδειγμα νομπελίστα συγ-γραφέα του οποίου η αξία δεν εκτιμήθηκε ευθύς εξαρχής. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα βιβλία του συγγραφέα, το “Claraboya”, για το οποίο ο εκδότης στον οποίο στάλθηκε δεν μπήκε καν στον κόπο να απαντήσει στο συγγραφέα. Η χήρα του Σαραμάγκου Πιλάρ ντελ Ρίο, παρόλο που δηλώνει ότι η απόρριψη αυτή κόστισε στο συγγραφέα, δεν αποκλείει το γεγονός να μην του απάντησαν πε-ριμένοντας να πέσει η δικτατορία για να το εκδώ-σουν, εφόσον το βιβλίο ήταν ιδιαίτερα τολμηρό για την εποχή του, περιγράφοντας σκηνές βιασμού, λεσβιακού έρωτα και κακοποίησης.

Μερικές φορές, εκεί που αισθάνεσαι ότι ο κόσμος πάει μπροστά και ότι κάποια θέματα έχουν αρχίσει να ξεπερνιούνται έως και να θεωρούνται αυτονόητα, έρχονται κάποια γεγο-νότα για να σου υπενθυμίσουν ότι «πήρες πολύ θάρρος» και ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω. Η μη κυβερνητική οργάνωση Gherush92 εισηγή-θηκε να αποσυρθεί από τα σχολεία, ή έστω να διδάσκεται με ιδιαίτερη προσοχή, η «Θεία Κω-μωδία» του Δάντη, με την αιτιολογία ότι περιέχει στοιχεία αντι-σημιτισμού, ισλαμοφοβί-ας και ομο-φοβίας. Τόσο στην Ιταλία, όσο και σε άλλες χώρες, όπως είναι φυσικό, έχει προκληθεί ιδιαίτερος σάλος. Ποιητές, συγγραφείς και λογοτέχνες καταδικά-ζουν την εισήγηση της ομάδας, χαρακτηρίζοντας τέτοιες κινήσεις γελοίες και απόρροια ελλιπούς εκπαίδευσης και γνώσεων.

κμγτ

Μια πολιτική κωμωδία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη παρου-σιάζεται στο Θέατρο Ακης Δαβής (Αλκμήνης 8) από τις 19 Μαρτί-ου έως τις 10 Απριλίου. «Οι Χαλασοχωρήδες» δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1892 (ένα χρόνο πριν από την πτώχευση του ’93) στην εφημερίδα «Ακρόπολη». Ο Παπαδιαμάντης σατιρίζει τα πολιτικά και εκλογικά ήθη της εποχής και προβάλλει τις παθογένειες του νέου ελληνικού κράτους. Παρουσιάζει με κωμικό τρόπο την αναστάτωση και τον εκφυλισμό της τοπικής κοινωνίας τις ημέρες των εκλογών. Σήμερα, που είμαστε πολύ κοντά στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ο λόγος του Παπαδιαμάντη γίνεται κάτι παραπάνω από επίκαιρος.

Ενα αλλόκοτο νεαρό ζευγάρι εμφανίζεται απρόσκλητο στο σπίτι μιας φιλήσυχης οικογένειας και επιβάλλει ένα παράδοξο παιχνίδι που κανείς δεν θέλει να παίξει. Στο έργο «Ελα να παί-ξουμε» που ανεβαίνει από σήμερα στο Θέατρο Αργώ (Ελευσινί-ων 15, Μεταξουργείο) σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά ο θεατής καλείται να προβληματιστεί σε θέματα βίας. Πρόκειται για ένα σχόλιο στην αθέατη βία και μια υπενθύμιση του αστάθμητου πα-ράγοντα που απρόσκλητος ανατρέπει όλα μας τα προγνωστικά για το τι μέλλει γενέσθαι στη ζωή μας. Στην παράσταση, που είναι ακατάλληλη για παιδιά κάτω των 15 ετών, ακούγεται ένα μελο-ποιημένο απόσπασμα από το έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ «Μπροστά στο θάνατο» σε μετάφραση Ν. Περέλη, το οποίο ερμη-νεύει ο Πάνος Μουζουράκης.

Πώς θα αντιδρούσατε αν μαθαίνατε ότι σε 100 χρό-νια από σήμερα πέντε ανθρώπινα όντα θα μελετούν και θα σχηματίζουν αντίληψη για τη ζωή σας με μοναδικό στοιχείο μια λίστα με τα δέκα πιο γκουγκλαρισμένα ερωτήματα του 2002-2012 που βρήκαν στο ίντερνετ; Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση, μπορείτε να παρακολουθήσετε την παράσταση «2112» σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή, στις 28 Μαρτίου και στις 3 και 4 Απριλίου στο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101). «Πόσα χρόνια θα ζήσω; Ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας; Πού είναι το νό-ημα της ζωής; Είναι οι ξανθιές πιο καυτές;» Αυτές είναι μερικές από τις πιο συχνές ερωτήσεις της διάσημης μηχα-νής αναζήτησης στις οποίες θα κληθούν να απαντήσουν οι ηθοποιοί: Χριστίνα Μπιρμπίλη, Βασίλης Παπαδημητρίου, Ευσταθία Τσαπαρέλη και Τάσος Τσουκάλης

Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά το Bob Theater Festival επιστρέφει στο κέντρο της Αθήνας και παρουσιάζει τις καλύτε-ρες στιγμές νεανικού θεάτρου. Από τις 2 έως τις 6 Μαΐου και στις τρεις σκηνές του Βios (για πρώτη φορά φέτος) θα φιλο-ξενηθούν πετυχημένες παραστάσεις προηγούμενων ετών, πρε-μιέρες, διαγωνισμοί, stand-up comedy, συναυλίες και πάρτι προσελκύοντας όπως και τις προηγούμενες χρονιές πάνω από 3.000 θεατές. Το ενδιαφέρον εστιάζεται και φέτος στην παράδο-ση του Scratch Night, το διαγωνισμό που ανέδειξε τις δύο προ-ηγούμενες χρονιές τις ομάδες Cheek Bones και ΧΑ!. Φέτος 12 ομάδες θα έχουν στη διάθεσή τους 15 λεπτά η καθεμία για να παρουσιάσουν την εν εξέλιξη δουλειά τους. Οι τέσσερις καλύτε-ρες ομάδες θα διαγωνιστούν στον τελικό και το κοινό θα απο-φασίσει για την πιο ενδιαφέρουσα, η οποία θα παρουσιαστεί τη νέα θεατρική σεζόν στο Bios με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Για περισσότερες πληροφορίες: bobfestival.gr.

Η Λένα Κιτσοπούλου παίρνει το «Χαίρε Νύμφη» του Ξενόπουλου και του αλλάζει τα φώτα. Αλλά το κάνει με στιλ... Βλέποντας την παράσταση στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου διαπίστωσα το προφανές, ότι είναι καταδικα-σμένη να γίνει talk of the town.

Προκλητική, ανατρεπτική, εν μέρει δήθεν, με πολλά εύ-στοχα σκηνοθετικά ευρήματα και άλλα πιο παρωχημένα, με πολύ δυνατές στιγμές, ειρωνική διάθεση, πολλή (και καθόλου συγκρατημένη) τρέλα, καθόλου σοβαροφάνεια, πολύ καλό ρυθ-μό και εξαιρετικές ερμηνείες, κυρίως από τη Μαρία Πρωτό-παπα, τον Γιάννο Περλέγκα και την Ιωάννα Μαυρέα (απολαυ-στική ως μάνα της Ρόζας στη σκηνή με την Πρωτόπαπα).

Η Λένα Κιτσοπούλου απο-δομεί τον Ξενόπουλο από την αρχή μέχρι το τέλος, παρεμβαίνει η ίδια (με λόγο... τραγουδιστό!) για να εξηγήσει ότι η ηθική της εποχής κατά την οποία γράφτη-κε το έργο απέχει παρασάγγες από την ηθική του σήμερα (στη σκηνή αυτή δίνει το σκηνοθετι-κό στίγμα και απαλύνει τις μου-διασμένες εντυπώσεις από την πρώτη πράξη), κάνει αναφορές (αλλά καρτουνίστικες) στην Amy Winehouse, «ντύνει» μουσικά την παράσταση με Βίσση, Κόκο-τα, Μακρυπούλια (η διασκευή του «Νύχτα Στάσου») και Τσιτσά-νη (το φινάλε εξαιρετικό).

Κάποιοι θα ενθουσια-στούν, κάποιοι θα φρικάρουν (αν επιμένεις να αγαπάς τον Ξενόπουλο ως έχει, μην πας!), κάποιοι θα προσπαθήσουν να συμβιβάσουν τα πράγματα... Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότε-ροι θεατρόφιλοι θα σπεύσουν να τη δουν για να έχουν άποψη. Και αυτό το λες επιτυχία.

Μια πρωτότυπη διοργάνωση πραγ-ματοποιείται για δεύτερη φορά στην Αθήνα με τη συμβολή του Ινστιτούτου Goethe. Το “Moving Silence” είναι ένα φεστιβάλ αφιερωμένο στη σύγχρο-νη βωβή εικόνα και τον πειραματικό ήχο, το οποίο θα λάβει χώρα από τις 21 μέχρι τις 26 Μαρτίου στο Ινστιτού-το Goethe (Ομήρου 14-16, Αθήνα) και στο CAMP (Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά) με ελεύθερη είσοδο. Η επιμέ-λεια του φετινού προγράμματος ανήκει στον ιδρυτή του φεστιβάλ Ματίας Φριτς (σκηνοθέτης) και στην Αναστασία Χ (μουσικός), η οποία μας εξήγησε τι ακριβώς κάνουν: «Το ‘Μoving Silence’ (www.movingsilence.net) είναι μια κι-νούμενη πλατφόρμα από το Βερολίνο που συλλέγει μικρού μήκους βωβές ταινίες σύγχρονων κινηματογραφιστών από το κάθε μέρος που επισκέπτεται. Κινείται με το σκεπτικό να οργανώνει cinema concerts, προσκαλώντας μου-σικούς να ερμηνεύσουν εκ νέου τις ται-νίες που θα επιλέξουν από το αρχείο μας. Με λίγα λόγια λέμε: ‘Βγάλτε την ταινία σας από το συρτάρι ή το σκλη-ρό δίσκο και δώστε τη σε μας να την προβάλουμε με ζωντανή μουσική και να την ταξιδέψουμε!’» Φέτος ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του φεστιβάλ μεγάλος αριθμός Ελλή-νων δημιουργών, ενώ στο πρόγραμμά του εντάχθηκαν οι θεματικές «Αίσθη-ση Αθήνας» και «Αθηναϊκό φόρουμ», το “Silent Moves” που αφορά βωβές ταινίες μικρού μήκους για την κίνηση και το χορό, ένα αφιέρωμα σε μουσι-κούς με πρωτότυπα, ιδιοκατασκευα-σμένα μουσικά όργανα και δύο συμ-μετοχικές εγκαταστάσεις, το “Music for the Masses” και το “Memorandum” («Μνημόνιο»), τα οποία συνθέτουν ένα διαφορετικό πρόγραμμα που έχει ενθουσιάσει όλους τους συντελεστές, όπως μας ενημερώνει η Αναστασία. «Η διοργάνωση φιλοξενείται φέτος σε δύο χώρους, το Goethe-Institut αλλά και το CAMP με την άψογη φιλοξενία του, στεγάζοντάς μας σε δύο ορόφους του κτιρίου της πλατείας Κοτζιά», λέει η ίδια κλείνοντας.

� Στην αίθουσα τέχνης Αστρολάβος-Δεξαμενή (Ξανθίππου 11, Κολω-νάκι) φιλοξενείται η νέα ατομική έκθεση ζωγραφικής της Δέσποινας Κωνσταντίνου “Prin-Temps”. Στο πλαίσιό της η καλλιτέχνιδα παρου-σιάζει μια σειρά έργων σύγχρονης παραστατικής ζωγραφικής χρησι-μοποιώντας μικτές τεχνικές (κολάζ, ψηφιακές εκτυπώσεις) και σχέδιο. Παράλληλα, φιλοξενείται και η ομαδική έκθεση με τίτλο “Mind Games ”. Οι 12 συμμετέχοντες καλλιτέχνες -Alexis Adam, Ελλη Γρίβα, Ευρυδί-κη Καλλιμάχου, Ναταλία Κερκύρα, Χρύσα Λαμπρακοπούλου, Αντώνης Λάριος, Βασιλική Μπλούκου, Αλεξάνδρα Νασιούλα, Αντώνης Παπα-δόπουλος, Σοφία Παρασκευοπούλου, Δάφνη Ρόκου και Εφη Χρύση- μέσα από τις εικαστικές συνθέσεις και τη ζωγραφική επιδιώκουν να αποδώσουν τα παιχνίδια του μυαλού όταν τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας δεν είναι πλέον διακριτά. Οι δύο εκθέσεις έχουν διάρκεια μέχρι τις 21 Απριλίου 2012.

� «Τα Πράγματα» είναι ο τίτλος της έκθεσης που επέλεξε να φιλοξενήσει το TAF (Νορμανού 5, Μοναστηράκι) ύστερα από ανοιχτή πρόσκληση σε νέους επιμελητές. Στο πλαίσιό της καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό προσεγγίζουν τον κόσμο των αντικειμένων επιχειρώντας να τον επαναπροσ-διορίσουν και να αναδείξουν το συναρπαστικό στοιχείο που μπορεί να διαθέτει. Μια σειρά από παράλληλες δράσεις, όπως η ηχητική perfοrmance των Riders of the Lost Current, το workshop με θέμα «Εισαγωγή στα διαδραστικά καλλιτεχνικά έργα» και η προβολή της ταινίας “The Way Things Go” των Peter Fischli & David Weiss συμπληρώνουν την επιμελητική πρόταση της Ειρήνης Μπαχλιτζανάκη. Η έκθεση «Tα Πράγμα-τα» διαρκεί μέχρι τις 6 Μαΐου 2012.

� Το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) παρουσιάζει στο ισόγειό του την αναδρομική έκθεση «Πάρις Πρέκας. Ζωγραφική-Γλυπτική» μέχρι τις 6 Μαΐου 2012. Η αναδρομική παρουσίαση του έργου του Πάρι Πρέκα περιλαμβάνει 30 γλυπτά διαφόρων διαστάσεων και υλικών (μάρμαρο, πέτρα, ορείχαλκος, σίδηρος, ξύλο) και 80 σχέδια και έργα ζωγραφικής (υδατογραφίες, ελαιογραφίες). Επίσης, στο πλαίσιο της έκθεσης παρουσιάζονται δημιουργίες από άλλα πεδία ενδιαφέροντος του καλλιτέχνη, όπως είναι η αρχιτεκτο-νική διακόσμηση κτιρίων και το κόσμημα. Η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στη Μερόπη Πρέκα, ενώ ο αρχιτε-κτονικός σχεδιασμός στον Σταμάτη Ζάννο.

� Το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) φιλοξενεί την ομαδική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Χρώμα στην Πατρίδα των καιρών». Από τις 19 Μαρτίου μέχρι τις 3 Απριλίου 25 ζωγράφοι με αφορμή το βιβλίο-ποίημα «Πατρίδα των καιρών» του Γιώργου Δουατζή παρουσιάζουν τα έργα τους υπό την επιμέλεια της Ηρας Παπαποστόλου. Η επιμελήτρια αναφέρει για την έκθεση: «Εικαστικοί διαφορετικών γενεών, τεχνοτροπιών, προσεγγίσεων διαλέγουν στίχους από το ποί-ημα, διαλέγονται με αυτό και το μεταμορφώνουν σε εικόνες... Ρεαλισμός, εξπρεσιονισμός, εννοιολογική τέχνη, υπερρεαλι-σμός, αφηρημένη τέχνη συναντιούνται και ανασυνθέτουν την Πατρίδα των Καιρών, μια πατρίδα με τους νικητές και τους ητ-τημένους της, με το σκοτάδι αλλά και το φως της, με τις μάσκες λύπης της, αλλά και με την ελπίδα της».

Τους τελευταίους μήνες βρίσκεται σε εξέλιξη μια μάχη. Η μάχη για την ψυχή της μεσαίας τάξης. Τα εισοδή-ματά της έχουν υποχωρήσει και οι προοπτικές της για το μέλλον είναι μάλλον δυσοίωνες. Πρακτικά, τα χαρακτηριστικά της μεσαίας τάξης έχουν αλλοιωθεί. Η μάχη γίνεται για την ψυχή της, για τη μετριοπαθή αύρα της. Οι δύο βασικοί ανταγωνιστές είναι βεβαίως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Η ΔΗΜΑΡ, παρότι θα επιθυμούσε, μάλ-λον δεν μπορεί να συμμετέχει σε αυτή τα μάχη γιατί οι θέσεις που πρεσβεύει είναι διττές και αμφίσημες. Ο Ευάγ-γελος Βενιζέλος, προσφυώς, από την ημέρα της εκλογής του, επιχειρεί να περιχαρακώσει το ΠΑΣΟΚ ακριβώς σε αυτό το μεσαίο χώρο, επικαλούμενος την τήρηση μιας υπεύθυνης στάσης για τη διάσωση της πατρίδας. Επιρρί-πτει στην Αριστερά ανευθυνότητα και στον Αντώνη Σαμαρά την κατηγορία της αμφιθυμίας.

Ο Σαμαράς, αντιθέτως, επιχει-ρεί μια δεξιά πανστρατιά, μέσω της επιστροφής των διαγραφέντων, της «καταστροφής» του ΛΑΟΣ και της ευθείας επίθεσης στην Αριστερά. Ο στόχος του Σαμαρά είναι πιο ρεαλι-στικός από εκείνον του Βενιζέλου. Ο χώρος της Δεξιάς είναι υπαρκτός, σαφής και μεγάλα τμήματά του εντοπίζονται στη χειμαζόμενη μεσαία τάξη. Ο στόχος του Βενιζέλου συνι-στά μια στρατηγική επιλογή, η οποία εδράζεται σε ένα ιστορικών διαστά-σεων ρίσκο. Ο Βενιζέλος πιστεύει ή «ποντάρει» ότι τα μεσαία στρώματα τα οποία τροφοδότησαν για 30 χρόνια το ΠΑΣΟΚ θα ανακάμψουν. Οποιος και να αποδειχθεί τακτικά αποτελε-σματικότερος, τις μεγαλύτερες πιθα-νότητες συγκεντρώνει το ενδεχόμενο να πρέπει να καθίσουν μετεκλογικά και οι δύο στο τραπέζι των δια-πραγματεύσεων για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Και οι δύο γνωρίζουν ότι μετά τις εκλογές θα πρέπει να ανακοινώσουν περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και παροχές του κοινωνικού κράτους. Οι πολίτες φυσικά το γνωρίζουν αυτό. Βενιζέλος και Σαμαράς θα κριθούν, λοιπόν, από τη δυνατότητά τους ή όχι να πα-ρουσιάσουν ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Η αποτυχία τους ίσως κρίνει και τα (χρονικά) όρια επιβίωσης των κομμάτων τους.

Από τις 22 Μαρτίου 2012

-και ύστερα από απόφαση

του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου-

η κα Φώφη Γεννηματά (στο

δεξιό άκρο της φωτογραφίας)

ανέλαβε καθήκοντα εκπροσώ-

που Τύπου στο ΠαΣοΚ.

Ο αγώνας (της Φώφης) τώρα δικαιώνεται...

Το βράδυ της Δευτέρας 19 Μαρτίου στο Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη στην Πλάκα έγινε για πρώτη φορά η απο-νομή του Θεατρικού Βραβείου που φέρει το όνομα της Μελίνας, μετά το «χωρισμό» τους με τα Βραβεία Χορν. Φετινή και έκτη κατά σειρά νικήτρια η Μαρία Κίτσου για το ρόλο της Ελεν στην παράσταση «Τα ορφανά» του Ντένις Κέλι, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Τη συναντήσαμε στα Εξάρχεια και μας μίλησε για αυτό το απρόσμενο «δώρο».

Η αίθουσα εκδηλώσεων του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη ήταν γεμάτη κόσμο. Συγγενείς, φί-λοι, άνθρωποι του θεάτρου, αλλά κυρίως νέοι ηθοποιοί και φοιτητές δραματικών σχολών που μαζεύτηκαν για να τιμήσουν τις ταλαντούχες Αλεξάνδρα Αηδίνη, Μαρία Κίτσου, Βίκυ Κυρια-κουλάκου, Χριστίνα Μαξούρη και Λένα Παπαλη-γούρα, υποψήφιες για το Θεατρικό Βραβείο Με-λίνα Μερκούρη 2010-2011.

Υπό τις μελωδίες του Χατζιδάκι και του Θεο-δωράκη, ο Δημήτρης Λιγνάδης σε ρόλο «κονφερα-σιέ» καλωσόρισε τον κόσμο σε μια ατμόσφαιρα διαποτισμένη με το πνεύμα της Μελίνας. «Ξεκινάμε από το σκοτάδι και οδεύουμε προς το φως. Τη Μελίνα δεν την κατάπιε το σκοτάδι», παρότρυνε με αυτό το παράδειγμα τους νέους ηθοποι-

ούς η Λουκία Μιχαλοπούλου, περυσινή βραβευ-θείσα. Οι υποψήφιες μίλησαν για την τιμή και την ευθύνη που απορρέει από τη διάκρισή τους, για το συμβολισμό του βραβείου ως απόδειξη πίστης στην ανθρώπινη δύναμη, ενώ τόνισαν τη σημασία να δί-δεται στο ερευνητικό θέατρο επίσημο βήμα προς το ευρύτερο κοινό. Βραβευθείσα αναδείχθηκε η Μα-ρία Κίτσου, η οποία κατασυγκινημένη αφιέρωσε το βραβείο στον πατέρα της, ευχόμενη η καρφίτσα να της μεταδώσει το κουράγιο και το θάρρος της Με-λίνας να διαλέγει τα «ναι» και τα «όχι». Η βραδιά

έληξε με μια συζήτηση για το ρόλο του θεάτρου σε περιόδους κρίσης και με μια συμβουλή από τη Μάγια Λυμπεροπούλου προς τους νέους ηθοποιούς «Να ενθυμείστε προς τα εμπρός».

Ονειρευόταν για χρόνια να πάρει το Βρα-βείο Μελίνα Μερκούρη. Δεν θεωρούσε καθόλου πιθανό το ενδεχόμενο να είναι εκείνη η νικήτρια όταν πληροφορήθηκε την υποψηφιότητά της. «Νιώθω πως μου έγινε το μεγαλύτερο δώρο, χωρίς να έχω γενέθλια ή γιορτή, μάλιστα σε μια περίο-δο που το είχα πραγματικά ανάγκη», λέει σαν να μην μπορεί ακόμα να το πιστέψει. «Το ήθελα τόσο πολύ που προσπαθούσα να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου πως δεν έχω ελπίδες, για να μη στενα-χωρηθώ μετά». Είναι κάτι παραπάνω από μια επιβεβαίωση αυτό το βραβείο για τη Μαρία, η οποία προσπαθεί από όταν ξε-κίνησε να παίζει στο θέατρο να πηγαίνει συνεχώς στα δύσκολα. Τώρα που τα κα-τάφερε και εισέπραξε εμπιστοσύνη, θα αποδείξει ότι μπορεί ακόμα περισσότερα.

«Το βραβείο είχε για μένα συν τοις άλλοις και μεγάλη συναισθηματική και συμβολική αξία», αναφέρει και εξηγεί: «Η απονομή έγινε στις 19 Μαρτίου. Πριν από πέντε χρόνια ακριβώς, στις 18 Μαρτίου του 2007, ήταν η πρώτη μου πρεμιέρα στο θέατρο, ενώ δύο μέρες νωρίτερα, στις 16 του μήνα, έφυγε από κοντά μας ο πατέρας μου και δεν πρό-λαβε να με δει να παίζω. Το να κερδίσω και να το αφιερώσω στη μνήμη του ήταν για μένα πολύ σημαντικό. Ξέρω ότι τον έκανα περήφανο και ότι όλα αυτά ίσως δεν είναι άπλες συμπτώσεις».

Θέλει να ασχοληθεί κάποτε με τη σκηνοθεσία. Αυτή, άλλωστε, ήταν και η πρώτη της επαφή με το θέατρο -όταν ήταν φοιτήτρια συν-σκηνοθέτησε με ένα συμφοιτητή της την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ στη Θεολογική Σχολή- και ένας από τους λόγους για τους οποίους μπήκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Τότε κατάλαβε πως αυτό θέλει να κάνει στη ζωή της, να έχει τη γενική εποπτεία μιας παράστασης. Από τους Ελληνες σκηνοθέ-τες θαυμάζει τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Νίκο Μαστοράκη, αλλά και εκείνους με τους οποίους έχει συνεργαστεί, με πρώτο τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, που, όταν της εμπιστεύτηκε το ρόλο της Ελεν, η Μαρία σχεδόν τρομοκρατήθηκε με τη δυ-σκολία του. «Ηξερα όμως πως ήταν ένας ρόλος διαμάντι», τονίζει.

Από μικρή ήθελε να κάνει πολλά πράγματα. Ηθελε να γίνει γιατρός, ηθο-ποιός, χορεύτρια, αστροναύτης, δασκάλα και αρχαιολόγος, αλλά όλα αυτά παράλλη-λα. Θέλει ακόμα να παρακολουθήσει σε-μινάρια νοσηλευτικής και να πάει στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. «Είναι κάτι που θέλω να το ζήσω όσο τίποτα», λέει. Με

το που πέρασε στο Εθνικό εγκατέλειψε τη Θεολογική - φοιτούσε τότε στο τρίτο έτος. «Μάλλον γι’ αυτό διάλεξα την υπο-κριτική», σημειώνει, «γιατί με κάποιον περίεργο τρόπο μπορώ να τα συνδυάσω όλα χωρίς να βαριέμαι». Και, όπως λέει, είναι άνθρωπος που βαριέται εύκολα. Θα ήθελε να έχει μια θεατρική ομάδα και να ασχολείται με λογοτεχνικά κείμενα του 16ου αιώνα και τη θεατρική τους μετα-φορά. «Θα μου άρεσε να είχαμε με αυτή την ομάδα ένα βανάκι και να γυρνάμε τον κόσμο να παίζουμε, να λένε: ‘Ηρθε το μπουλούκι από την Ελλάδα’, να ζούμε έτσι, ταξιδεύοντας».

Η Μαρία Κίτσου πιστεύει στο Θεό. Για την ακρίβεια, πιστεύει πως υπάρχει ένας Θεός που έχει βρει διαφορετικά ονόματα για να μπορεί να προσεγγί-σει τις κουλτούρες και ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων στις διάφορες εποχές. «Υπάρχει μια δύναμη που έρχεται από ψηλά και είναι μόνο αγάπη», εξηγεί και αναπτύσσει τη δική της θεωρία: «Ο,τι και να συμβαίνει, ακόμα και αν είναι κακό, έχει κάποιο λόγο και εντάσσεται σε μια αλληλουχία γεγονότων που ίσως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ακριβώς, αλλά κάπου θα οδηγήσει». Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπει τη ζωή της. Ακόμα και τα χειρότερα κάποτε θα οδηγήσουν σε μια νίκη. «Και αν το παρατηρήσεις, όταν είσαι καλά, ανοιχτός και διαθέσι-μος, συμβαίνουν ωραία πράγματα. Οταν έχεις κακή διάθεση, μόνο άσχημα σου συμβαίνουν», διαπιστώνει.

Ο φόβος είναι για τη Μαρία το μεγα-λύτερο όπλο που μας απειλεί. Ενας από τους λόγους, λοιπόν, για τους οποίους θαυμάζει τη Μελίνα Μερκούρη είναι ακρι-βώς η έλλειψη του φόβου που τη διέκρινε στις επιλογές της και η δυναμικότητά της. «Στο θέατρο λέμε πως πρέπει να έχεις ένα εμπόδιο και να το υπερπηδήσεις. Μέχρι τώρα πίστευα πως είμαστε μια γενιά που τα είχε όλα εύκολα. Τώρα καταλαβαίνω τη σημασία του εμποδίου». Την ενοχλεί η κατάσταση στην οποία ζούμε, ωστόσο πι-στεύει πως αργά ή γρήγορα θα μας οδηγή-σει κάπου αλλού. «Το χειρότερο είναι πως μας έχουν στερήσει την ελπίδα. Πως μας φτάνουν σε σημείο να λέμε ‘πάλι καλά’ και να φοβόμαστε μη χάσουμε και αυτά τα λίγα που μας άφησαν». Ενα βραβείο, όμως, είναι κάτι που το κερδίζεις. Κάτι παραπάνω από όσα έχεις ήδη. Η Μαρία Κίτσου είναι νικήτρια γιατί δεν κερδίζει μόνο βραβεία, αλλά και ανθρώπους. Και αν τύχει και τη συναντήσετε, θυμηθείτε παρακαλώ αυτές τις γραμμές.

Τι κοινό έχει η Μαρία Κίτσου με τη Λουκία Μιχαλοπούλου εκτός από την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη; Και οι δύο συμμετείχαν στο δεύτερο τεύχος της σειράς «Ερωτες Αστικού Πολιτι-σμού» την Ανοιξη του 2010 μαζί με τον Μάνο Καρατζογιάννη, τη Μαριέττα Φαφούτη, τη Λένα Παπαληγούρα, τον Tareq Suleiman και πολλούς άλλους.

Ακολουθεί το κείμενο που είχε γράψει η Μαρία Κίτσου στην έκδοση με αφορμή τη φωτογράφισή της στην Καλλιδρομίου.

«Κοιτάζω την εικόνα αυτή. Το κορίτσι της φωτογραφίας θα μπορού-σε να είναι οποιοδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο. Κάπου στην Αθήνα ή στο Βερολίνο, δεν ξέρω. Ο χρόνος, επίσης, είναι σχετικός. Μπορεί να είναι σήμερα, μπορεί και πριν από 50 ή 100 χρόνια. Ποζάρει μπροστά από ένα εγκαταλελειμ-μένο σπίτι ή ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, ούτε αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο σίγουρο στη φωτογραφία αυτή είναι η επιβλητι-κή και άφθαρτη -από το χρόνο- γοητεία του μισογκρεμισμένου σπιτιού. Εχουν κάτι ακαταμάχητο τα παλιά κτίρια. Αν τα αφουγκραστείς, θα ακούσεις μυστικά που ψιθυρίζονται, υποσχέσεις που κρατήθη-καν και υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν, δάκρυα, χαρές, απελπισία, προσδοκίες, όνειρα, έρωτες... Το κορίτσι της φωτο-γραφίας έχει «βάλει τα καλά του» και περιμένει κάτι, κάποιον. Μα, «ερωτικό ραντεβού μέσα στα χαλάσματα...;» σκέ-φτομαι... Τι καλό μπορεί να προμηνύει; Σκέφτομαι την άνοιξη που έρχεται πάντα μετά το χειμώνα... Γελάω. Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο. Ακόμα και μέσα από τα χαλάσματα...»

Αν ψάχνεις να βρεις συγκάτοικο και δίστασες να πας την προηγού-μενη Κυριακή στη συνάντηση των

atenistas, έκανες μεγάλο λάθος. Κανένας, βέβαια, δεν μπορούσε να σου εγγυηθεί ότι θα έβρισκες, ανά-

μεσα όμως σε αυτούς που πήγαν δεν ήταν περίεργοι τύποι με τους οποίους θα φοβόσουν να συζητή-

σεις για πιθανή συγκατοίκηση.

«Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα / κι εγώ δεν έχω για νοίκι» τραγουδούσε πριν από 26 χρόνια ο Αντώνης Βαρδής με τους αδερφούς Κατσιμίχα και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα σε στί-χους Κώστα Τριπολίτη. «Συγκάτοικοι θα γίνουμε όλοι στην κρίση», τραγούδησαν πάνω από 300 Αθηναίοι στην πλατεία Κοτζιά με μαέστρους τα μέλη των atenistas. Η καινούργια ενέργεια των «Αθηναίων σε δράση» ήταν ιδιαίτερα πρωτότυ-πη για τα ελληνικά δεδομένα. Οπως μας είπε η Χρύσα Χανιώτη, μέλος των atenistas: «Δεν εί-ναι στη νοοτροπία μας να συγκατοικούμε, αλλά στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης είναι πολύ διαδεδομένο. Ακούμε εδώ και καιρό από φί-

λους και γνωστούς μας ότι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα οικονομικά και ψάχνουν λύσεις. Ωστόσο, όταν είσαι πάνω από 35 είναι δύσκολο να γυρίσεις στο πατρικό».

Το ευχάριστο με τη συνάντηση της προη-γούμενης Κυριακής είναι ότι όλοι όσοι βρέθη-καν στο CΑΜΡ είχαν πολύ καλή διάθεση. Με την είσοδό τους στο χώρο, προμηθεύονταν από το τραπεζάκι της ομάδας το αυτοκόλλητο που ταίριαζε με τις δικές του ανάγκες.

Το πιο διάσημο ήταν αυτό με τις δύο πα-ντόφλες, που μαρτυρούσε ότι ο κάτοχός του έψαχνε συγκάτοικο για να μοιραστεί τα έξοδα ενός σπιτιού. Και, εκτός από τις παντόφλες, στο

αυτοκόλλητο γραφόταν η περιοχή και τα τετρα-γωνικά του σπιτιού στην περίπτωση που ήδη υπήρχε ή ιδανική περιοχή σε περίπτωση που ο ενδιαφερόμενος έψαχνε και σπίτι και συγκά-τοικο. Κάπως έτσι Αθηναίοι διάφορων ηλικιών βρέθηκαν να πίνουν μαζί καφέ μια ηλιόλουστη Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας χωρίς να γκρι-νιάζουν, να διαμαρτύρονται ή να φοβούνται. Τώρα, αν από αυτό το ιδιότυπο προξενιό συγκα-τοίκησης προκύψουν και ευτυχισμένοι «γάμοι», δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Πάντως οι γνω-ριμίες έγιναν και τα τηλέφωνα ανταλλάχθηκαν. Αντε και καλή συμβίωση!

Οταν το 2001 διαλύθηκαν οι Τρύπες, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έβλεπαν το τέλος μιας εποχής. Το συγκρότημα που άλλαξε τα δε-δομένα της ελληνικής σκηνής με τη μουσι-κή και τους στίχους του δεν θα εμφανιζόταν ξανά live στο ΑΝ, ούτε στο Λυκαβηττό, ούτε στο Ρόδον, ούτε πουθενά. Μια μπάντα της οποίας τα μέλη ηχογραφούσαν με δανεικά το 1987 το δεύτερο δίσκο τους «Πάρτυ στον 13ο όροφο», μια μπάντα που αγαπήθηκε όσο καμία άλλη αν σκεφτεί κανείς τις πω-λήσεις και την προσέλευση του κόσμου στις ζωντανές εμφανίσεις της, που λιθοβολήθηκε στο Λυκαβηττό το ’94 και που, δύο χρόνια μετά, κυκλοφορεί το διπλό άλμπουμ «Κεφά-λι γεμάτο χρυσάφι» και γίνεται χρυσό μέσα σε δύο εβδομάδες. Και πόσα ακόμα να πει κανείς για τις Τρύπες...

Μέσα σε αυτά τα χρόνια είχαν ήδη εκ-δοθεί και οι δύο ποιητικές συλλογές του Γιάννη Αγγελάκα «Σάλια, μισόλογα και τρύ-πιοι στίχοι» και «Πώς τολμάς και νοσταλ-

γείς, τσόγλανε;» (και οι δύο από τις εκδόσεις Λιβάνη). Με την κυκλοφορία και της δεύ-τερης επιβεβαιώνεται πλέον πως ο Αγγελά-κας είναι μάλλον ποιητής παρά στιχουργός. Πολλές φορές πολιτικός, συχνά καυστικός, ειρωνικός και πάντα εύστοχος, διατηρεί μια ικανότητα που θα ζήλευαν τόσο οι ποιητές όσο και οι τραγουδοποιοί.

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν μαζί με τις Τρύπες τελείωσε μια εποχή και άρχισε μια άλλη ή αν εξακολουθούμε να βρισκόμα-στε στην ίδια εποχή με κάποιες αλλαγές. Αν δηλαδή υπάρχει τομή ή συνέχεια· μάλλον κλίνω προς το δεύτερο. Μπορεί πλέον να μην ακούς τραγούδια από την εποχή εκείνη σε καμία συναυλία των πρώην μελών τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι Τρύπες τε-λείωσαν. Απλώς βηματίζουν στο παρόν και ο καθένας έρχεται από το δικό του δρόμο. Ο τραγουδιστής τους, πάντως, επέλεξε να συ-νεργαστεί τόσο με κάποια από τα παλιά μέλη των Τρυπών, όσο και με άλλους μουσικούς,

όπως ο Γιώργος Χριστιανάκης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Βελιώτης, ή με κινηματογραφιστές, όπως ο Νίκος Γραμματι-κός, ο Παναγιώτης Καρκανεβάτος και ο Νί-κος Νικολαΐδης.

Ετσι, σήμερα και αύριο (23-24/3) ο Γιάννης Αγγελάκας με την παρέα του, τον Ντίνο Σαδίκη στον μπαγλαμά (των μονα-δικών Εν Πλω, με τον οποίο είχαν κάποτε εβδομαδιαία εκπομπή στο ραδιόφωνο), το νέο μέλος του σχήματος -αλλά παλιό συνερ-γάτη- Χρήστο Χαρμπίλα στα ηλεκτρονικά, τον Τίτο Καργιωτάκη πάντα στην κονσόλα του ήχου και τον Στάθη Αραμπατζή στην κιθάρα, θα βρίσκονται στη σκηνή του Fuzz (Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος) και θα μας περιμένουν από νωρίς, στις 7:30 μμ. «Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η νύ-χτα που κρατάει / και δε λέει να τελειώσει / πού θα πάει θα ξημερώσει / κι η καρδιά μου σα σαράβαλο όλους σας θ’ ανταμώσει».

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑ ΣΑΡΑΒΑΛΟ ΓΙ’ ΑΛΛΟΥ ΘΑ ΡΟΒΟΛΗΣΕΙ

Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη γέννηση του Κλασικού Μαρα-θωνίου Αθηνών και 100 χρόνια από τη γέννηση του Γρηγόρη Λαμπρά-κη, στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένη η διαδρομή. Η ΟΠΑΠ ΑΕ, πιστή στο ραντεβού της με την ελληνική ιστορία, είναι για μία ακόμα χρονιά ο Μεγάλος Χορηγός του 30ού Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών.

Γι’ αυτό λοιπόν φέτος έχουμε ακόμα περισσότερους λόγους για να δηλώσουμε συμμετοχή και να γράψουμε τη δική μας ιστορία. Οι εγγραφές για το Μαραθώνιο, αλλά και για τους παράλληλους Αγώνες Δρόμου 5 και 10 χιλιομέτρων ξεκινούν την Κυριακή 11 Μαρτίου στο επίσημο site της διοργάνωσης: www.athensclassicmarathon.gr.

Στόχος είναι οι φετινές συμμετοχές να ξεπεράσουν τις 30.000, καθώς πρόκειται για τον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο, ενώ ταυτόχρο-να συμπληρώνονται και 30 χρόνια από τη λειτουργία της AIMS - Ενωση Διεθνών Μαραθωνίων και Δρόμων Μεγάλων Αποστάσε-ων. Από φέτος, μάλιστα, η έδρα της AIMS, με την ευγενική χορη-γία της ΟΠΑΠ ΑΕ, μεταφέρεται στην Αθήνα στη λεωφόρο Σπύρου Λούη, στο Ολυμπιακό Κέντρο Υγρού Στίβου, σε μία πράξη συμβολι-κή, αλλά και ουσιαστική.

Κατά τη Συνέντευξη Τύπου, η οποία πραγματοποιήθηκε στα γρα-φεία της ΟΠΑΠ ΑΕ για τη διεθνή διοργάνωση, ο Γιάννης Σπανουδάκης (πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΟΠΑΠ ΑΕ) δήλωσε σχετικά: «Επιδίωξη της ΟΠΑΠ ΑΕ είναι να εκμεταλλευτεί το γεγονός, όχι για να διαφημιστεί, αλλά για να επαυξήσει την προσπάθεια προβολής της χώ-ρας σε ένα τριπλό πεδίο στο οποίο διαθέτουμε αδιαμφισβήτητα συγκρι-τικά πλεονεκτήματα: του πολιτισμού, του αθλητισμού και του περιβάλ-λοντος, που ευθέως παραπέμπουν στον τουρισμό, μία από τις βασικές ‘ατμομηχανές’ τις οποίες χρειάζεται σήμερα η χώρα μας για να βγει από το ‘τούνελ’ της οικονομικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό και με την εμπει-ρία που έχει αποκτηθεί από τις προηγούμενες διοργανώσεις, η ΟΠΑΠ ΑΕ σκοπεύει να συνεργαστεί στενά και συστηματικά με τον ΣΕΓΑΣ, τους δήμους της Αθήνας και του Μαραθώνα και τον ΕΟΤ, ώστε να διασφα-λιστεί η ευρύτερη δυνατή συμμετοχή -από το εξωτερικό και την Ελλά-δα-, αλλά και να υπάρξει μια καλύτερη και εντονότερη προβολή του Κλασικού Μαραθώνιου και της χώρας μας διεθνώς. Στην κατεύθυνση αυτή αποφασιστική βοήθεια θα δοθεί και από την AIMS, η οποία στο εξής, χάρη στη χορηγία της ΟΠΑΠ ΑΕ -τριετής αρχικά, αλλά είναι βέ-βαιο ότι θα συνεχιστεί και στο μέλλον- θα έχει την έδρα της στην Αθή-να και άρα θα υπάρχει στενή συνεργασία».

Με τη σειρά του, ο Paco Borao, πρόεδρος της Ενωσης Διεθνών Μαραθωνίων και Δρόμων Μεγάλων Αποστάσεων, προσέθεσε: «Απο-τελούσε ‘όνειρο ζωής’ η εγκατάσταση της AIMS στην Αθήνα και εί-μαστε ευτυχείς για τη συγκυρία να έχουμε την έδρα μας σε ένα δρόμο που φέρει το όνομα ενός θρύλου ο οποίος καθιέρωσε το Μαραθώ-νιο ως άθλημα από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό του Σπύρου Λούη. Η Ενωση με τα 320 και πλέον μέλη της εί-ναι αποφασισμένη να συνεργαστεί με την ΟΠΑΠ ΑΕ, τον ΣΕΓΑΣ, τον ΕΟΤ και τους διοργανωτές του Κλασικού Μαραθώνιου, για να αναδειχθεί η ιστορία αυτής της υπέροχης χώρας, η φιλοξενία των ανθρώπων της, η ομορ-φιά των μνημείων της και των περιοχών της, η αναγνώριση των αθλητικών αξιών, όπως η ειρήνη, η υγεία, η φιλία και η αλληλεγγύη, όλες αυτές οι αξί-ες που ενώνονται με τα δρομικά αγωνίσματα».

Ο Κώστας Παναγόπουλος, πρόεδρος Οργανωτικής Επιτροπής Κλα-σικού Μαραθωνίου Αθηνών, έδωσε έμφαση στο στόχο των 30.000 συμ-μετοχών, συμπληρώνοντας: «Δημιουργούμε περιβάλλον σταθερότητας και περιμένουμε καλύτερη εικόνα από πέρυσι, για να προβάλουμε την εικό-

να της χώρας στο εξωτερικό, μέσω επαφών με συλλόγους αθλητών Μαρα-θωνίου Δρόμου ανά τον κόσμο. Οι εγγραφές όσων επιθυμούν να συμμε-τάσχουν στον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών άρχισαν την Κυριακή 11 Μαρτίου και πρέπει να υποβάλλονται μέσω του επίσημου site της διοργά-νωσης: www.athensclassicmarathon.gr».

Ας τρέξουμε λοιπόν να εγγραφούμε στον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών και ας αναδείξουμε όλοι μαζί, σε μία δύσκολη εποχή, την υπέροχη ιστορία της χώρας μας και τις παγκόσμιες αθλητικές αξίες, της ειρήνης, της υγείας, της φιλίας και της αλληλεγγύης.

30

Οι ψαγμένοι τούς ήξεραν από τα τέλη του 2004, όταν κυκλοφόρησε η συλ-λογή “Βlessed and Cursed” του Δη-μήτρη Παπασπυρόπουλου, η οποία περιλάμβανε ένα τραγούδι τους. Το ευρύ κοινό όμως τους αγάπησε από το “Divine”, τραγούδι που έντυσε μία από τις διαφημίσεις της Lacta. Ο Λυσιέν (drums), ο Τρύφωνας (bass, back vocals), ο Στέλιος (guitars), η Νίκη (keyboards, back vocals) και η Μαρία (lead vocals) δημιούργησαν το 2004 τους Transistor και από τότε συμπράττουν μουσικά με ιδιαίτερα αποτελέσματα. Το 2008 κυκλοφό-ρησε ο πρώτος προσωπικός τους δί-σκος με τον τίτλο “Things You Miss When You Blink”, ενώ πριν από λίγες μέρες ακούσαμε το ολόφρε-σκο “Resting In The Shade Of The Family Tree”.

«Σας χαροποιεί που ο κόσμος σάς αναγνωρίζει μέσα από μια δι-αφήμιση;» είναι η πρώτη ερώτηση που τους κάνω μόλις συναντιόμαστε, έχοντας στο μυαλό μου τραγουδο-ποιούς της ηλικίας τους που προ-σπαθούν να ξεχάσουν αντίστοιχες συμμετοχές. «Φυσικά και μας χαρο-ποιεί. Εξάλλου μας αναγνωρίζουν από ένα κομμάτι που είναι απόλυτα ‘transistor’, δεν είναι κάτι που δεν

μας ταιριάζει. Ετσι κι αλλιώς δεν θα κάναμε ποτέ κάτι που δεν είμα-στε εμείς». Η διαφημιστική εταιρεία είχε ακούσει δείγματα της δουλειάς του συγκροτήματος και τους ζήτησε να γράψουν ένα τραγούδι, όπως έκα-νε και σε άλλους μουσικούς. Τελικά επιλέγει το δικό τους και έτσι απλά για μεγάλο χρονικό διάστημα η με-λωδία των Transistor έμπαινε κάθε μέρα στα σπίτια μας. «Με τη διαφή-μιση όντως μας έμαθε ένα ευρύτερο κοινό. To ‘Divine’, τους τέσσερις πε-ρίπου μήνες που παίχτηκε στη δια-φήμιση, στάθηκε αφορμή στο να ψά-ξουν κάποιοι τη μουσική μας».

Κάποιοι τους χαρακτηρίζουν ροκ, άλλοι περισσότερο ποπ, άλλοι και τα δύο μαζί. Εκείνοι πώς νιώ-θουν για τη μουσική που παίζουν; «Δεν μπορούμε να πούμε ότι παίζου-με ένα είδος μουσικής και ότι είμα-στε πιστοί σε αυτό. Το συγκρότημα έχει μία ευρύτερη ροκ κατεύθυνση, που κάποιες φορές εμπλουτίζεται με πιο ποπ στοιχεία, κάποιες άλλες με πιο δυνατά, κιθαριστικά στοιχεία. Κάποιες φορές υπάρχει ένα πιάνο και μια ακουστική κιθάρα που συνο-δεύει τη φωνή της Μαρίας και κά-ποιες άλλες υπάρχουν δυνατές κιθά-ρες και παραμορφωμένα organs που

πάλι συνοδεύουν τη φωνή. Υπηρε-τούμε το κάθε κομμάτι ξεχωριστά και ποτέ δεν γράφουμε με ένα συγκεκρι-μένο τρόπο. Ισως αν το κάναμε αυτό θα μπορούσαμε να ενταχθούμε πιο εύκολα σε ένα μουσικό στιλ, όμως δυστυχώς ή ευτυχώς δεν γράφουμε έτσι».

«Για να καταλάβεις τι είδος μου-σικής παίζει ένα συγκρότημα, αρκεί να μάθεις τη μουσική που του αρέ-σει να ακούει», μου έλεγε παλιά ένας φίλος. Αναρωτιέμαι αν ισχύει και στην περίπτωση των παιδιών. «Στη

μουσική μας μπερδεύονται διάφο-ρα μουσικά είδη», ξεκινούν να μου εξηγούν και καταλαβαίνω τη δυσκο-λία του να αποσαφηνίσεις μουσικές αγάπες πέντε ανθρώπων που μπορεί να βαδίζουν σε κοινή μουσική πο-ρεία, αλλά εξακολουθούν να έχουν προσωπικές αδυναμίες. «Οπως δεν είναι εύκολο να χαρακτηρίσουμε τη μουσική μας, έτσι δεν είναι εύκολο να χαρακτηρίσουμε και τις επιρρο-ές μας», συνεχίζουν και δικαιώνουν απόλυτα την άποψη του φίλου μου.

«Αυτό το αφήνουμε στον ακρο-

’

Oι ίδιοι δεν μπορούν με σαφήνεια

να χαρακτηρίσουν τη μουσική τους.

Εμείς αγαπάμε τις μελωδίες τους όπου

και αν ανήκουν. Ο λόγος για τους Transistor.

ατή, που κάθε φορά μας εκπλήσσει με τα συγκροτήματα με τα οποία μας παρομοιάζει. Είναι σαν παιχνίδι για μας. ‘Βρες με ποιον μοιάζω’», συ-μπληρώνουν γελώντας, αλλά αποφα-σίζουν να μου αποκαλύψουν μερικές προτιμήσεις τους. «Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλά όμορφα και διαφο-ρετικά πράγματα που μπορούν να συ-νοδεύουν κάθε στιγμή και φάση της ζωής μας. Θα αναφέρουμε ενδεικτι-κά κάποιους αγαπημένους, όπως οι Faith no More, οι Air, οι Porcupine Tree, οι Divine Comedy, η Bjork, οι

Pearl Jam, οι Black Keys, οι Queens of the Stone Age, οι Motorhead, οι Elbow, οι National, οι Kasabian, οι Alice in Chains».

Περνώντας από την ξένη στην ελληνική σκηνή, δοκιμάζω να τους πιέσω λίγο περισσότερο ρωτώντας με ποιους καλλιτέχνες ή συγκροτή-ματα θα ήθελαν να συνεργαστούν. «Υπάρχουν πολλές μπάντες στην Ελλάδα που βαδίζουν σε διαφορε-τικά μουσικά μονοπάτια και κάνουν τρομερή δουλειά, παρά τις αντίξο-ες συνθήκες», απαντούν πρόθυμα,

αλλά δεν ρισκάρουν να πουν πε-ρισσότερα. «Οι ελληνικές μπάντες που εκτιμάμε είναι πραγματικά πάρα πολλές και θέλουμε πολύ χρόνο για να τις αναφέρουμε όλες. Εκτός των άλλων, δεν θέλουμε να ξεχάσουμε και να αφήσουμε καμιά απέξω, γι’ αυτό και δεν θα αναφέρουμε ονόμα-τα. Κατά καιρούς έχουμε συνεργαστεί με μουσικούς από άλλες μπάντες και στις δισκογραφημένες μας δουλειές και στις live εμφανίσεις, και σίγουρα θα το κάνουμε και στο μέλλον».

Το καλοκαίρι του 2009, οι δικοί

μας Transistor άνοιξαν για τρεις συ-νεχόμενες μέρες τις συναυλίες των James στη Θεσσαλονίκη. Ετσι έπαι-ξαν μπροστά σε 20.000 άτομα. Πώς ένιωσαν τότε; «Συνήθως σε μεγάλες συναυλίες παίζεις μία φορά και λες: ‘Ποπό... Πότε πέρασε κιόλας χωρίς να το καταλάβω!’ Ε, αυτό δεν υπήρ-χε στη συγκεκριμένη περίπτωση! Η απόλαυση κράτησε τρεις μέρες! Ο κόσμος ήταν φανταστικός και το τρι-ήμερο έκλεισε με τη γνωριμία μας με τον Τιμ Μπουθ και τους υπόλοιπους James, οι οποίοι την τρίτη μέρα ήρ-θαν, προς τιμή μας, πιο νωρίς για να μας ακούσουν. Πέρα από το άγχος, λοιπόν, που είναι πολύ λογικό σε τέ-τοιες στιγμές, το τριήμερο αυτό έχει μείνει και θα συνεχίσει να μένει στις καρδιές μας ως ένα τεράστιο πάρτι που κράτησε τρεις μέρες... και νύ-χτες!»

Και οι πέντε ζουν στην Αθήνα και είναι μεταξύ 33 και 38 ετών. Δεν νιώθουν απαισιόδοξοι, αλλά βλέ-πουν τη ζωή των συνομηλίκων τους -και όχι μόνο- χωρίς μέλλον. «Μα-κάρι να ήμασταν οι goth τύποι που τα βλέπουν όλα μαύρα και να ίσχυε το αντίθετο. Δυστυχώς, όσο αισιόδο-ξος και να θέλεις να είσαι, η καθημε-ρινότητα σε καταπίνει και σε τραβάει στον πάτο. Παρόλα αυτά, το λέμε και το ξαναλέμε και το λέγαμε και πριν έρθει αυτή εδώ η άτιμη κατάσταση που ζούμε: Αν υπάρχει μία ελπίδα σωτηρίας, είναι η αλληλεγγύη και η αγάπη μεταξύ μας». Φοβούνται μήπως γίνονται γραφικοί, αλλά δεν τους νοιάζει. «Οχι, δεν είμαστε χί-πηδες ούτε γραφικοί. Αυτό πια που όταν μιλάς για αγάπη σε κοροϊδεύ-ουν πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή... Κάτι τέτοιες απόψεις άνοι-ξαν τις πόρτες στην αθλιότητα».

Κλείνοντας, ρωτάω τους Τransistor τι θα μπορούσε να αλ-λάξει την όψη της πόλης και να την κάνει βιώσιμη. «Ενα τσουνάμι χωρίς νεκρούς», απαντούν με ειλικρίνεια και δεν μου αφήνουν περιθώρια για παραπάνω αναλύσεις.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ

Συνδέεις ένα μικρόφωνο στον υπολογιστή, ανοίγεις τον browser και σε μερικά δευ-

τερόλεπτα έχεις το δικό σου διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό. Τόσο απλά και τόσο

γρήγορα χάρη στην ομάδα του Radiojar.

Εχει θέση το ραδιόφωνο σε μια εποχή όπου η εικόνα κυριαρχεί; Και πιο συγκεκριμένα, μπορεί το διαδικτυακό ραδιόφωνο να εξελιχθεί και να επιβιώσει σε ένα ίντερνετ που διαρκώς αλλάζει; Σε αυτές τις απορίες κλήθηκε να δώσει απάντη-ση ο Στάθης Κουτσογιώργος, ένας επιχειρηματί-ας της πληροφορικής λίγο πάνω από τα 35, και η ομάδα του Radiojar.

Η ελληνική startup αναπτύσσει «μια πλατ-φόρμα λειτουργίας διαδικτυακών ραδιοφώ-νων», όπως εξηγεί ο Στάθης. Στόχος της είναι να απλουστεύσει τη δημιουργία και διαχείριση ενός σταθμού που εκπέμπει μέσω ίντερνετ δίνοντας στον καθένα τη δυνατότητα να κάνει εκπομπές και να παίζει μουσική με ένα μόνο κλικ. «Μέχρι στιγμής, για να φτιάξεις ένα διαδικτυακό ραδι-όφωνο χρειαζόσουν ένα σύνολο από εργαλεία, είτε λογισμικό είτε hardware, τα οποία θα έπρε-πε να τα αγοράσεις ή να τα νοικιάσεις πληρώνο-ντας αδρά. Στη συνέχεια έπρεπε να τα στήσεις, πιθανώς σε κάποιο στούντιο, βάζοντας ξανά το

χέρι στην τσέπη», διευκρινίζει. Ακόμα όμως και όταν «έβγαινες στον αέρα» τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα, αφού υπήρχε η απαίτηση να πληρώσεις υπηρεσίες streaming και licensing με μηδαμινές δυνατότητες να έχεις έσοδα.

Στο σημείο αυτό επεμβαίνει η ομάδα του Radiojar, η οποία κάνει virtualise -εικονοποιεί αλά... ελληνικά- όλο το software και hardware κομμάτι μιας online υπηρεσίας one stop. «Μπο-ρείς μέσα από την πλατφόρμα μας να δημι-ουργήσεις ένα σταθμό με την ίδια ευκολία που φτιάχνεις ένα προφίλ σε μια υπηρεσία στο δια-δίκτυο και αμέσως να ξεκινήσεις να εκπέμπεις», συνεχίζει ο Στάθης. Εχεις στα χέρια σου εργα-λεία ώστε να διαχειρίζεσαι το σταθμό online, να γίνεις ο ίδιος παραγωγός ή να συνεργαστείς με άλλους, να τους επιτρέπεις να κάνουν πρό-γραμμα συγκεκριμένες ώρες της μέρας, να οργα-νώσεις τη μουσική σου βιβλιοθήκη, τα playlist και οτιδήποτε άλλο έχει ένας κανονικός ραδιο-φωνικός σταθμός. «Το μεγαλύτερο όμως πλεο-

νέκτημα που προσφέρουμε είναι ότι μπορείς να κάνεις μια live εκπομπή χρησιμοποιώντας μόνο έναν browser και ένα μικρόφωνο, ενώ τη μου-σική σου βιβλιοθήκη μπορείς να την ανεβάσεις online και να έχεις πρόσβαση στα περιεχόμενά της από παντού».

Εμπνευστής της ιδέας ήταν ο Στάθης και εκμυστηρεύεται ότι τη σκέφτηκε επιστρέφοντας από ένα ταξίδι με φίλους. «Αναλογίστηκα ότι θα ήταν ωραία να οργανώνεις μια εκπομπή με κάποιο φίλο σου από απόσταση. Εσύ εδώ στην Αθήνα και αυτός στο Αίγιο ή στην Αμερική. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει σήμερα». Βρήκε, λοιπόν, τους συνεργάτες του, οι οποίοι φτάνουν πλέον τα οκτώ άτομα (Δημήτρης Παπαδόπουλος, Σπύ-ρος Πιλάφας, Φώτης Πολίτης, Χριστίνα Θεοδω-ρίδου, Μαρίζα Μεταξά, Γιάννης Δεναξάς, Χρή-στος Φραγκουλίδης και Γιώργος Τερεζάκης), και την ξεκίνησε. «Στην πορεία διαπιστώσαμε την ύπαρξη ενός τεράστιου κενού στο χώρο, καθώς οι υπάρχουσες τεχνολογίες έχουν μείνει στάσι-

μες από το 2005. Από την άλλη, υπάρχουν πάρα πολλά διαδικτυακά ραδιόφωνα παγκοσμίως τα οποία τις χρησιμοποιούν». Θέλησαν, λοιπόν, να τις εξελίξουν και σήμερα λειτουργούν μια alpha version του Radiojar, όπου πολλές από τις υπηρεσίες τρέχουν σε πιλοτική μορφή για να δοκιμαστούν. Η ανταπόκριση ήταν θετική, κα-θώς έχουν εγγραφεί πολλοί πιλοτικοί σταθμοί. Ταυτόχρονα, έχουν «ανοιχτές» τις δοκιμές στους χρήστες μέσα από τα demo του Fan Page τους στο Facebook, αλλά και το site τους μετά από σχετική αίτηση, ενώ παράλληλα προσπαθούν να κλείσουν συμφωνίες και με ερτζιανούς σταθμούς οι οποίοι θέλουν να εκπέμπουν διαδικτυακά με μεγαλύτερη ευκολία.

Οταν η κουβέντα πηγαίνει στον ανταγωνι-σμό, ο Στάθης δεν το σκέφτεται ιδιαίτερα. «Η βασική μας διαφορά είναι ότι δεν χρειάζεται να κατεβάσεις και να εγκαταστήσεις κανένα πρό-γραμμα, γιατί, όπως αναφέρθηκε και πριν, όλα γίνονται μέσα από browser. Αυτόματα αυτό μας

κάνει cross-platform, μπορεί να μας χρησιμο-ποιήσει δηλαδή ο υποψήφιος ραδιοφωνικός παραγωγός ανεξάρτητα από το αν χρησιμοποιεί Windows, Mac OS ή Linux». Ο χρήστης έχει επί-σης τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει όλη τη διαδικασία από ένα tablet ή ένα ισχυρό κινητό, αρκεί αυτό να υποστηρίζει flash. Ετσι, ακόμα και οι πιο αδαείς έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιή-σουν την υπηρεσία, χωρίς να μπλέκουν με πε-ρίπλοκα προγράμματα και δύσκολες ρυθμίσεις.

Η πλατφόρμα έχει τη δυνατότητα να γίνει κερδοφόρα, με τα έσοδα να προκύπτουν από συνδρομές. «Ολοι όσοι έχουν διαδικτυακά ρα-διόφωνα είναι μαθημένοι στο να πληρώνουν κά-ποιες υπηρεσίες. Αυτές τις υπηρεσίες εμείς τις προσφέρουμε όλες μαζί σε μια χαμηλότερη τιμή, οπότε το βασικό μας έσοδο έρχεται από εκεί», υποστηρίζει. Για να εξασφαλίσουν όμως και τη βιωσιμότητα των σταθμών που εκπέμπουν, τους οργανώνουν και τους παροτρύνουν να εφαρμό-σουν στην πράξη το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει»

με σκοπό να διεκδικήσουν κοινά πακέτα διαφή-μισης. «Αυτή τη στιγμή, αν έχεις ένα ραδιόφω-νο με 10.000 ακροατές, είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσεις το ενδιαφέρον των διαφημιστικών εταιρειών. Αν πας όμως ως γκρουπ από ραδιο-φωνικούς σταθμούς με κοινό περιεχόμενο, τότε τα πράγματα αλλάζουν».

Από τη στιγμή όμως που η κοινότητα στην Ελλάδα βρίσκεται σε ερασιτεχνική κατάσταση, ποιο είναι το μέλλον του διαδικτυακού ραδιοφώ-νου; «Αν θέλει να έχει μέλλον», απαντά ο Στάθης, «θα πρέπει να αλλάξει. Οχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Οπως είναι αυτή τη στιγμή, δυσκολεύει πάρα πολύ το χρήστη στο να δημιουργήσει καλό περιεχόμενο, όπως live εκπομπές. Εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε ότι εισάγο-ντας μια σειρά από νέες υπηρεσίες μπορούμε να το απλουστεύσουμε και να το φέρουμε στη νέα εποχή του ίντερνετ. Να ακολουθήσουν δηλαδή οι σταθμοί τη νέα τάση που διαμορφώνεται ξεφεύ-γοντας από ένα απλό κουμπί ‘Facebook share’».

O Ρομπέρτο Μπενίνι θα αναγορευτεί σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής

Σχολής στο Αριστοτέλειο στις 4 Απριλίου. Αν μετακομίσουν την τελετή τρεις

μέρες νωρίτερα που γίνονται παραδοσιακά και οι φάρσες, δεν θα

είναι πιο επίκαιρη;

Οι ιθύνοντες που πολιορκούν τη Μόνικα Μπελούτσι προκειμένου

να αντιπροσωπεύσει σε διεθνές επίπεδο το Μαραθώνιο του 2013 δεν

προλαβαίνουν να την καπαρώσουν και για την παρέλαση της 25ης

Μαρτίου να περπατήσει γδυμένη τσελιγκοπούλα-Μαλένα μπας και τη

βγάλουν καθαρή οι επίσημοι;

Στιγμές εθνικής υπερηφάνειας και αναγνώρισης: Ο Νίκος Βέρτης είναι υποψήφιος

καλύτερος τραγουδιστής στα Balkan Music Awards. Γιατί, όταν αυτοί στα Βαλκάνια

τραγουδάγανε ακόμα μπαλαλάικες, εμείς είχαμε ήδη διασχίσει ποταμούς ουίσκι και

γαρύφαλλων με τους λάικες.

Την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, στις 21 Μαρτίου, οι ποιητές και οι

λογοτέχνες της πόλης οργάνωσαν πορεία με πλακάτ από στίχους Ελλήνων

ποιητών. Ο Γιώργος Παπανδρέου συμμετείχε κρατώντας το φερόμενο ως

γραμμένο από τον πρωθυπουργό Γεώργιο Αθανασιάδη Νόβα: «Κι ήταν τα στήθη

σου άσπρα σαν τα γάλατα και μου ’λεγες γαργάλα τα».

Oταν η Ευγενία Μανωλίδου δηλώνει: «Είμαστε πολλοί στο χώρο για να μείνουμε

όλοι», αναφέρεται στην τηλεόραση, τη μουσική ή το WC του σπιτιού της;

Οταν ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

ανέβηκε στην πίστα του Rex για να

τραγουδήσει μαζί με τη Βίσση, το κοινό

του μαγαζιού τραγούδησε από μέσα του

το ρεφρέν από το σουξέ του Αμλετ «Να

ζει κανείς ή να μη ζει;»

τα μηνύματα της εβδομάδας

Το Greek Fashion Designers Project Vol.3,

που έγινε στο BIOS, απάντησε σε όσους

ακόμα αμφισβητούν την ελληνική μόδα. Εξε-

ρευνώντας την urban culture, η Μέμη Κούπα σκηνοθέτησε τις δημι-

ουργίες 11 σχεδιαστών πάνω σε νέες φόρμες,

με θεατρική προσέγγιση και φρέσκια ματιά, πε-τυχαίνοντας ένα εντυ-πωσιακό αποτέλεσμα.

Μου έστειλαν ένα link να δω την εμφάνιση πολιτικού αρχηγού σε βραδινό talk show της τηλεόρασής μας. Ο πομπώδης μπούλης που θαύμασα είναι Ηγέτης ενός από τα νεοϊδρυθέ-ντα κόμματα του αντιμνημονιακού αγώνα. Ηταν πραγματικά απολαυστικό να τον βλέπεις να κορδώνεται όταν μας ενημέρωνε ότι το «κίνημα και όχι κόμμα» του ξεπήδησε από το διαδίκτυο. Το Facebook είναι ο χώρος όπου ανεδείχθη το κίνημα. Επίσης, όπως έσπευσε να μας πληρο-φορήσει, πολύ έντονη παρουσία έχει και στο Τwitter. Είναι ολοφάνερο ότι ο Ηγέτης αισθά-νεται πολύ μοντέρνος και θεωρεί τον εαυτό του κάτι σε προχωρημένο τεχνοκράτη που θα σώσει τη δύσμοιρη χωρά! Είναι, σου λέει, όλη την ώρα στο Τwitter και επικοινωνεί με τους οπαδούς του. Αυτοί δε κάνουν συνέχεια like! Η επιτομή του μοντερνισμού!

Καλό μου αγόρι, και ο Ομπάμα έχει μια ομά-δα που τρέχει καμπάνια στα social media, αλλά αυτό είναι μέρος της προεκλογικής του εκστρα-τείας. Δεν είναι όλη του η πολιτική παρουσία! Εχει ένα λεπτομερές πρόγραμμα για κάθε μεγά-λο θέμα της αμερικανικής πολιτικής και κοινω-νικής ζωής. Και έχει ένα επιτελείο τεχνοκρατών να στηρίζει τις επιλογές του και να υλοποιεί την πολιτική του. Το πρόγραμμα ενός σύγχρονου πολιτικού κόμματος είναι αποτέλεσμα μελετών, δεν είναι αναμάσημα των στερεοτύπων των βι-βλίων πατριδογνωσίας. Και δεν εκφράζεται με φρασούλες στο Τwitter!

Δεν έχω δει τελευταία πιο αστείο θέαμα από αυτό του υπερφίαλου μπούλη που πιστεύει ότι δι-καιούται να διοικήσει την Ελλάδα - και μάλιστα αυτή τη δεδομένη στιγμή! Ποιος θα εξηγήσει σε αυτόν και τους όμοιούς του ότι το θέμα δεν είναι να πείσει τους παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών, αλλά να τον πάρουν σοβαρά οι τεχνοκράτες της Κομισιόν; Με ποια εφόδια πνευματικά, με ποια επαγγελματική εμπειρία και με ποια τεχνοκρατι-κή συγκρότηση θα αντιμετωπίσουν την εξαιρετικά πολύπλοκη κατάσταση της χώρας οι απίθανοι αυ-τοί τύποι που φτιάχνουν κόμματα στο Facebook; Με θεωρίες συνωμοσίας θα κυβερνηθεί η Ελλάδα;

Θα μου πεις, τι ασχολείσαι; Εμ, ασχολού-μαι! Οταν βλέπω δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι μπαίνουν στη Βουλή κόμματα (συγγνώμη, κινήματα) τέτοιου τύπου, τι να κάνω; Να κοιτά-ξω γύρω μου ίσως; Να αρχίσω να τσιμπιέμαι με την ελπίδα ότι όλο αυτό είναι ένα κακό όνειρο; Ισως... Φτάνει να μη χρειαστεί να ξυπνήσω!

Ναι, η μόδα για να επιβιώσει χρειάζεται, εξ ορισμού, εναλλακτικές προτά-σεις, νέους χώρους, νέες ιδέες, νέα πρόσωπα. Με αυτό το σκεπτικό, ζητήθη-

κε από τους δημιουργούς που συμμετείχαν στο Greek Fashion Designers Project να φτιάξουν εντελώς ιδιαίτερα σύνολα με ανάλογο styling φυσικά.

Δειλινό στο Μοναστηράκι και τη σκάλα του Λου-κουμιού ανεβαίνουν 20 ποδηλάτες κουβαλώντας τα ποδήλατά τους στα χέρια με προορισμό... την ταρά-τσα. Τα παρκάρισαν εκεί, ενώ ο κόσμος τούς χειρο-

κροτούσε και τα φωτογραφικά φλας άστραφταν.

Μούντζες, γιαούρτια, πέτρες, μολότοφ, φωτιές στο κέντρο της Αθήνας, σπασμένα γήπεδα, σπασμένα σχολεία... Γράφω γρήγορα για να μη μου περάσει ο θυμός. Και είμαι θυμωμένη με τους δήθεν θυμω-μένους. Αυτούς που είτε αυτοπαρουσιάζονται είτε αναλαμβάνουν άλλοι να τους παρουσιάσουν -για να τους έχουν άλλοθι στις πολιτικές βλέψεις τους- σαν τους πιο αδικημένους από όλους μας, πιο ταλαι-πωρημένους, πιο αγανακτισμένους για τα σκληρά οικονομικά μέτρα και ιδίως πιο απογοητευμένους από τους πολιτικούς και λοιπούς άρχοντες. Αλή-θεια, αυτούς ποιος τους ψήφιζε και έβγαιναν με υψηλότατα ποσοστά;

Μόνο που πλέον αυτή η τυφλή βία στο ποδό-σφαιρο, στους αθηναϊκούς δρόμους, στις διαδη-λώσεις, στις παρελάσεις, στις συναυλίες, όποια μορφή και αν έχει, έχει το ίδιο ακριβώς αποτέλε-σμα, τρομοκρατεί όσους δεν πιστεύουμε σε τέτοιες μεθόδους, όσους τις θεωρούμε λίπασμα στο φασι-σμό. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η βία που φιμώνει, αυτό είναι το τσαμπουκαλίκι που εκδηλώνεται τελευταία μεταμφιεσμένο σε «διαμαρτυρία». Και η κατρακύλα σε όλο και χειρότερες μεθόδους είναι αυτονόητο μέχρι πού μπορεί να φτάσει, και φτά-νει, στο κοινό έγκλημα.

Δεν είναι αγανακτισμένοι εκείνοι που εκσφεν-δονίζουν γιαούρτια, δεν είναι φτωχοί και αδικημέ-νοι εκείνοι που τα σπάνε στα γήπεδα και δεν είναι δα και αθώα τέκνα βασανισμένων γονιών εκεί-νοι που τα σπάνε στα σχολεία, ούτε εκείνοι που μουντζώνουν στις παρελάσεις νομίζοντας ότι κάτι κάνουν στο σύστημα. Φτάνει η μεταμφίεση κάθε παραβατικής συμπεριφοράς σε «επανάσταση». Για-τί η διαδρομή από τη μούντζα στην παρέλαση υπό το προτρεπτικό χαμόγελο κάποιου καθηγητάκου που κρύβεται πίσω από τα νιάτα για να ξεσπάσει τους δικούς του εκδικητικούς καημούς ως τη μο-λότοφ είναι μια δρασκελιά. Τα νιάτα είναι επανα-στατικά, είναι δουλειά τους να αμφισβητούν, να ρωτούν, να μη βολεύονται με εύκολες απαντήσεις, να ψάχνουν, να μαθαίνουν, αλλά δεν έχουν πάντα δίκιο και χρειάζονται αίσθηση των ορίων για να μάθουν να ζουν τη ζωή και να μπορούν να τα βρουν με τον εαυτό τους. Τα νιάτα αυτού του τόπου όμως έχουν εκτεθεί πολύ στη βία. Κάθε μορφής. Εγινε μόδα. Θες κάτι; Σπάσ’ τα για να το πάρεις. Ή για να μην το πάρεις, αλλά θα έχεις ξεσπάσει και μετά όλοι φοβισμένοι θα προσπαθούν να βρουν κάτι αθωωτικό: η νιότη, η σκληρή εποχή, οι άνεργοι γονείς, το σκοτεινό μέλλον, τα 500 ευρώ πρώτος μισθός, το μνημόνιο, η κρατική βία κλπ., κλπ. Φτάνει. Το πιο σκοτεινό μέλλον δεν είναι τα 500 ευρώ πρώτος μισθός, είναι ο φασισμός, στον οποίο στρώνει το χαλί να περάσει ακριβώς αυτό το κλίμα βίας και απειλής.

Ο συγγραφέας Γιώργος Λεμπέσης εργαζόταν σε εταιρεία παραγωγής φεστιβάλ και συναυλιών έως το 2008, όταν του ζήτησαν να κάνει κάτι λίγο διαφορετικό: να οργανώσει ένα παιδικό φεστιβάλ. Θέλοντας να φτιάξει κάτι ξεχωριστό και διαδραστικό, έγραψε για τις ανάγκες της παραγωγής την «Ψαρόσουπα». Το φεστιβάλ Town for Kids έσκισε και για δύο χρονιές κατατάχθηκε σε ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Η ιστορία της «Ψαρόσουπας» όμως έμελλε να αλλάξει την επαγγελματική του πορεία. Θεωρήθηκε τόσο ιδιαίτερη, ώστε ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία σε θεατρι-κό έργο, ενώ τον περασμένο Οκτώβριο εκδόθηκε και σε βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση σε πωλήσεις ανάμεσα σε 2.500 τίτλους!

Ηταν αυτή η πρώτη του συγγραφική απόπειρα; «Το 2010 εκδόθηκε ‘Ο κόσμος της Τζίνας’», μου εξηγεί ένα απόγευμα. «Πήγε πολύ καλά και ήταν μάλιστα ένα από τα

δέκα προτεινόμενα βιβλία της χρο-νιάς». Ο Γιώργος όχι μόνο δεν περί-μενε εκείνη την ανέλπιστη επιτυχία, αλλά συνειδητοποίησε ότι η συγγρα-φή ήταν τελικά αυτό που ήθελε να κάνει στο εξής. «Εχω γράψει και άλλα διηγήματα και παραμύθια που βρί-σκονται ακόμα στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου», λέει, προσθέτοντας ότι δουλειά του μπορούμε να βρούμε στο georgelebesis.blogspot.com.

«Πρόκειται, βασικά, για παρα-μύθια ενηλίκων. Αν μου έλεγαν το 2009 ότι θα έγραφα, θα απαντούσα: ‘Δεν πάτε καλά’», απαντά όταν τον ρωτάω πόσο ξαφνική ήταν αυτή η αλλαγή στη ζωή του. «Για να γρά-ψω, ακύρωσα πολλά από τον υλικό

κόσμο. Αναθεώρησα τα πάντα. Ηξερα ότι δεν θα έβγαζα χρήματα, αλλά το έκανα για τη σωτηρία της ψυχής μου», τονίζει. Δεν σταματάει εδώ: Με τον αδελφό του Βαγγέλη γράφουν την παράσταση «Οσα λένε οι τοίχοι», που ανέ-βηκε τον περασμένο μήνα στο Ρυθμός Stage στην Ηλιού-πολη. Με τη Λιάνα Κανέλλη να τραγουδά και να παίζει, είναι ακόμα sold out. «Η Λιάνα το λατρεύει και μου είπε ότι μέσα από αυτό νιώθει ‘λυτρωμένη’», λέει χαρούμενος. Υδροχόος με ωροσκόπο Αιγόκερω, έχει μότο του το “my way”, θέλει να καταφέρει να ζει από τη συγγραφή και να κάνει μόνο επιλεκτικές παραγωγές, επειδή, όπως λέει, δεν του ταιριάζει ο ρόλος «του καρχαρία, του ιμπρεσάριου των καλλιτεχνών». Πιστεύει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να φτιάξει μόνος του τη μοίρα του, να σκηνοθετήσει τη ζωή του, διαφορετικά είναι νεκρός, ενώ την κρίση τη βλέπει σαν μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά με ένα χρυσό κλειδί στο χέρι, που σου λέει: «Πάρ’ το και άνοιξε το μυαλό σου. Ελευθερώσου!»

δνμαφκδσυόσ

μ2‘Δραψ

Η ομάδα της Ευγενίας Καρλαύτη έπαιξε τζαζ στη μικρή σκηνή του Black Duck, με έμφαση στον Nino Rota, τον Pat Metheny, τον Chick Corea και άλλους μεγάλους του είδους που ζει και βασιλεύει στη νυχτερινή Αθήνα.

Μεσημέρι στου Ψυρρή και μια ομάδα άρτι αφιχθέντων καλλιτεχνών, με τις αποσκευές τους ακόμα ανά χείρας, κατευ-θύνεται στο Εμπρός, ενώ μία εξ αυτών σταματάει για να φωτογραφί-σει το κτίριο. Η πλαϊνή πόρτα ανοίγει και ένα μέλος της Κί-νησης Μαβίλη υποδέχεται τους νεοφερμένους που περνούν μέσα προφανώς για να εντα-χθούν στις επό-μενες δράσεις του χώρου.

Η πιο... ποιητική διαμαρτυρία ήταν σίγουρα εκείνη των ποιητών που τις προ-άλλες βγήκαν στους αθηναϊκούς δρόμους διαδηλώνοντας ενάντια στα μέτρα του

μνημονίου με σύνθημα «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά». Εν μέσω κρου-στών και στίχων, οι ποιητές μας ένωσαν τις φωνές και τις πένες τους καλώντας

τους Ελληνες σε αλληλεγγύη και ενότητα. Μήπως δούμε σύντομα και Κίνημα Αγανακτισμένων Ποιητών;

«Μέσα στα σύν-νεφα» λεγόταν η παράσταση του

Ιρανού σκηνοθέτη Αμίρ Ρεζά Κουχε-

στανί που παρουσι-άστηκε από τις 15

έως τις 18 Μαρτίου στη Μικρή Σκηνή

της Στέγης Γραμμά-των και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Μια ιστορία με ένα

θέμα ολοένα και πιο επίκαιρο: τη

μετανάστευση.

Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου -σε μια Αθή-να της ακινησίας και της μαρτιάτικης ψύχρας- πήγα στο Μικρόκοσμο επί της Συγγρού για να δω την ταινία του Στέλιου Καμμίτση «Κωλόπαιδα».

Η ταινία, παρά τα εμφανή (για τα δικά μου μάτια) μειονεκτήματά της, μου άρεσε! Το στόρι, ο τόπος, η ατμόσφαιρα, τα πρόσωπα έφτιαχναν στο μέτρο του δυνατού εικόνες μιας πραγματικό-τητας που δύσκολα αποδίδεται με το φακό. Ο Καμμίτσης σε αυτό τον τομέα τα κατάφερε - πήρε μαζί του νέους ανθρώπους, νέους ηθο-ποιούς που οι περισσό-τεροι έχουν μια μικρή έστω προϋπηρεσία στο θεατρικό σανίδι, αλλά και νέους μουσικούς και τραγουδιστές και παρουσίασε ένα προϊόν όπου οι όποιες ατέλειες ενισχύουν τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του.

Καταγράφω τους ηθοποιούς. Ξεχωρίζει η δυ-άδα Γιώργου Καφετζόπουλου και Αινεία Τσαμάτη, αλλά και οι αστυνομικοί υπάλληλοι των Μιχάλη Τι-τόπουλου και Δημήτρη Αντωνίου. Από κοντά και ο τρίτος της βασικής παρέας, ο Διογένης Σκαλτσάς - στη διανομή η Αγγελική Στελλάτου παίζει τη μητέ-ρα του Καφετζόπουλου. Ξεχωρίζω τις συνθέσεις του Σταύρου Μακρή και τις ερμηνείες των Σταύρου Μι-χαλακάκου και Νικόλα Μεταξά (από τηλεοπτικούς διαγωνισμούς μουσικών ταλέντων).

Δεν είμαι κινηματογραφικός κριτικός, είμαι απλά ένας σινεφίλ που αγαπά την Αθήνα και τις μικρές ανθεκτικές υποδομές πολιτισμού (μία από αυτές είναι ο Μικρόκοσμος). Στην επιστροφή -με τα πόδια- για το σπίτι σκέφτηκα πως θα μου άρεσε να ξαναδώ την ταινία του Καμμίτση σε ενιαία προβο-λή με την ταινία των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Jan Vogel, το “Wasted Youth”. Πρόκληση, το αστικό τοπίο, η ένταση, η βία, η ζωή στο όριο... και κυρίως η κοινή κατάληξη των πρωταγωνιστών! Αρκεί η προβολή να γινόταν και πάλι στο Μικρόκο-σμο, εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, ενισχυμένη με τις μουσικές του Μακρή σε ένα χαλαρό live με φθηνά, καθαρά ποτά!

Οταν κρατάς το τηλεκοντρόλ δεν θέλεις να το ακουμπήσεις κάτω με τίποτα; Αφήνεις το ποντίκι του υπολογιστή από το χέρι σου μόνο όταν πέφτεις για ύπνο; Τότε το επαναστατικό ανοιχτήρι Kebo ήρθε για να σου αλλάξει

τη ζωή! Με μοναδικό ντιζάιν και ανεπανάληπτο κόνσεπτ, σου δίνει τη δυνατότητα να... ανοίγεις τις μπίρες με ένα μόνο χέρι, αφήνοντας το άλλο ελεύθερο για να κάνεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Σύμφωνα με τους δη-

μιουργούς του, είναι εμπνευσμένο από ένα αντίστοιχο ανοιχτήρι της δεκαετίας του 1930 με το όνομά του να προκύπτει από αναγραμματισμό των λέξεων “Bottle Key”. Κοστίζει 30 δολάρια (περίπου 23 ευρώ)

μαζί με τα μεταφορικά και επιπλέον έρχεται μέσα σε μεταλλικό κουτί για να μη χρειάζεσαι έξτρα συσκευασίες!

rush3studio.com/kebo

Οταν κρατάς το τηλεκοντρόαπό το χέρι σου μόνο ότα

τη ζωή! Με μοναδικό ντιένα μόνο χέρι, αφήνον

μιουργούς του, είναι ενα προκύπτει από α

μαζί με τέξτρα

Εάν αισθάνεσαι μακρινός ξάδερ-φος του Τζόκερ -του αντίπαλου του Μπάτμαν ντε- και παράλληλα ψά-χνεις ένα εντυπωσιακό γλυπτό για την αυλή σου, η λύση βρέθηκε. Λέ-γεται Third Rock Fire Pit και είναι μια υδρόγειος από ανθρακούχο χάλυβα η οποία τυλίγεται στις φλόγες για να φαντάζεσαι πώς θα ήταν η μέρα της απόλυτης καταστροφής. Οι διαστά-σεις της φτάνουν το ένα μέτρο ύψος επί 90 εκατοστά διάμετρο, τη στιγμή που οι κατασκευαστές της υπόσχονται αντοχή ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και επειδή τα λεφτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην τέχνη, δεν θα έχεις πρόβλημα να δώσεις 1.270 ευρώ για να την αποκτήσεις - χωρίς βέβαια τα μεταφορικά που ενδέχεται να είναι και περισσότερα.

shop.firepitart.com

Κανονικά το γκάτζετ της φω-τογραφίας δεν θα έπρεπε να δημοσιευτεί ποτέ στις σελίδες αυτές, καθώς ο γράφων -δη-λαδή εγώ- το είχε εμπνευστεί εδώ και αρκετά χρόνια. Επει-δή όμως η πατέντα δεν κατο-χυρώθηκε ποτέ και η μεγαλο-ψυχία μας είναι ατελείωτη, το Knork βρίσκει το δρόμο του στη “Metropolis”. Η πρωτο-πορία του εντοπίζεται στο ότι ενώνει το μαχαίρι με το πιρού-νι σε ένα μόνο αντικείμενο, επιτρέποντάς σου να κόβεις και να καρφώνεις ταυτόχρο-να, αλλά και να εξοικονομείς χώρο στα ντουλάπια σου. Ενα σετ των τεσσάρων κοστίζει 17,5 ευρώ στο Amazon και σε περίπτωση που θέλεις περισ-σότερα θα τα βρεις στο επίση-μο site της εταιρείας.

www.knork.net

Μπορεί να μην έχεις την ευκαιρία να το αγο-ράσεις -τουλάχιστον όχι ακόμα- ή να μη συνδέε-ται με τον ηλεκτρονικό σου υπολογιστή, ωστό-σο δεν παύει να είναι ένα γκάτζετ που αξίζει την τρίλεπτη προσο-χή σου. Σχεδιασμένο ειδικά για τον Χέικι Κοβαλάινεν, το κρά-νος-πτηνό Angry Birds αναμένεται να κάνει τον οδηγό της Formula 1 τον πιο αγαπη-μένο ανάμεσα στους gamers. Ο Φιλανδός πιλότος της Caterham θα το φοράει στους αγώνες καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ σε λίγους μήνες θα κυκλοφορή-σει από τη Rovio και ένα σχετικό παιχνίδι. Ως τότε πάντως θα πρέ-πει να αρκεστείς στο Angry Birds Space που κυκλοφόρησε χτες.

www.rovio.com

Το πιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό των ακουστικών είναι σίγουρα το μήκος τους. Πάντοτε το καλώδιο θα είναι πιο μεγάλο ή πιο μικρό από όσο θέλεις, ενώ με ένα μαγικό τρόπο μπερδεύεται τελείως κάθε φορά που το βάζεις στην τσέπη σου. Μια διασκεδαστική και αστεία λύση είναι τα τερατάκια της Tetran, γύρω από τα οποία τυλίγεις τα ακουστικά του κινητού ή του mp3 player σου και, όταν δεν ακούς, τοποθετείς τις ψείρες στο στόμα τους. Είναι διαθέσιμα σε τέσσερα χρώματα (πράσινο, κίτρινο, ροζ και κάτι ανάμεσα πορτοκαλί και κόκκινο) και έρχονται στην πόρτα σου στην τιμή των 20 ευρώ.

global.rakuten.com

Στην πρωτεύουσα υπάρχουν πάμπολλες ποδηλατικές συλλογικότη-τες. Αλλες γνωστές και άλλες λιγότερο ακουστές. Στην προσπάθεια της “Metropolis” να αναδείξει τις ποδηλατικές ομάδες συνοικιακού

χαρακτήρα, ακολουθεί η παρουσίαση του γκρουπ ΠΕΡΙΣΤΕΡΟ-πεταλιές, που όπως μαρτυρά και το όνομά του προέρχεται από το

μεγαλύτερο δήμο της Αθήνας. Ο υπεύθυνος της ομάδας Γιάννης

Παπαδόπουλος μας τη συστήνει...

Ενα ωραίο απόγευμα Τετάρτης πριν από δύο περίπου χρόνια ξεκίνησε το ταξίδι της στους δρόμους της πόλης. Μια παρέα με οδηγό την καλή διά-θεση και με μέσο το ποδήλατο. Μια παρέα που ήρθε για να εξανθρωπίσει τους ρυθμούς της πόλης, φέρνοντας κοντά τους ανθρώπους που αγαπούν το ποδήλατο.

«ΠΕΡΙΣΤΕΡΟπεταλιές». Αυτό είναι το όνομα της ομάδας που συγκε-ντρώνει κάθε Τετάρτη βράδυ στο άλσος του δήμου Περιστερίου τους μι-κρούς και μεγάλους φίλους του ποδηλάτου και γεμίζει τους δρόμους ποδή-λατα και φωνές.

Σκοπός μας είναι να δείξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα μπορεί ο καθένας να κάνει ποδήλατο με μεγαλύτερη ασφάλεια. Οχι μόνο στις βόλτες που διοργανώνουμε αλλά και εκτός ομάδας, στην καθημερινότητά του. Αυτό που επιδιώκουμε είναι το να μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιεί το ποδή-λατό του όλες τις ώρες, προσφέροντας έτσι στη διαμόρφωση ενός καλύτε-ρου περιβάλλοντος, ενός πιο ανθρώπινου αστικού τοπίου. Μέσα από την ομαδικότητά μας, τέλος, θέλουμε να μεταφέρουμε στους νέους ποδηλάτες τους κανόνες της σωστής οδηγικής συμπεριφοράς, να μεταλαμπαδεύσουμε -στο μέτρο που μπορούμε- την οδηγική εκείνη παιδεία που είναι παντελώς απούσα από τους τρομακτικούς και αφιλόξενους δρόμους της Αθήνας.

Οι συμμετοχές στις βόλτες που διοργανώνουμε είναι ολοένα και περισ-σότερες με το πέρασμα του χρόνου. Συνήθως στις βόλτες μας θα δεις από 100 έως 300 ποδήλατα, αλλά αυτό που εντυπωσιάζει πραγματικά είναι το «ηλικιακό μας ψηφιδωτό» που το συνθέτουν ποδηλάτες 2,5 έως 70 χρονών.

Για όλους εμάς στις ΠΕΡΙΣΤΕΡΟπεταλιές, το ποδήλατο είναι το μέσο, ο προορισμός είναι ο στόχος και η καλή διάθεση το εφόδιο. Οποιος και αν είναι ο δρόμος μας, ανηφορικός ή κατηφορικός, ένας είναι ο τρόπος για να τον περνάμε, φτάνει μονάχα να χαμογελάμε!

Και εκεί που ο αποκλεισμός από τη Μέ-ταλιστ δεν χωνευόταν ούτε με πεντόλι-τρη σόδα, ήρθε το καλύτερο γιατρικό. Από ποιον άλλον; Από το συνήθη ύπο-πτο. Το λατρευτό Παναθηναϊκό που είναι πάντα εκεί, πρόθυμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να μας φορέσει το χαμόγελο στα χείλη! Γι’ αυτό και εμείς τον αγαπάμε και τον έχουμε πάντα σε προτίμηση...Να τονίσω εδώ πως δεν με αφορούν τα όσα συνέβησαν εκτός. Ειλικρινά, δεν μου καίγεται καρφί. Η αστεία διαχείριση του ζητήματος από μια ανίκανη πολιτεία που κλείνει τα μάτια της, ο ρόλος των ΠΑΕ που σιγοντάρουν, οι φυλλάδες και των δύο πλευρών που έχουν ΞΕ-ΦΥ-ΓΕΙ εντελώς... Ολα τους κρατάνε τη φλόγα της καφρίλας μόνιμα αναμμένη, τη δική μου την «αρρώστια», ωστόσο, για τον Ολυμπιακό και συνεπώς για το προϊόν

που λέγεται ποδό-σφαιρο δεν θα μου την κόψουν. Οσο και να το υπονομεύ-σουν, όσο και να το υποβαθμίσουν.Με το κλίμα τριγύρω να μυρίζει μπαρούτι, λοιπόν, οι παίκτες μπήκαν μέσα με τη νοοτροπία «ελάτε

να βάλουμε ένα γκολ και να φύγουμε». Χωρίς να παίξουν καμιά μπάλα της προ-κοπής, έδωσαν ό,τι χρειαζόταν για να επιβληθούν σε μια ομάδα που δεν εί-ναι μόνο διοικητικά ανύπαρκτη - και ας έχουν αντίθετη άποψη οι λαλίστατοι Φε-ρέιρα και Χριστοδουλόπουλος.Η σεμνή τελετή κάπου εδώ έλαβε τέλος. Σε μερικά χρόνια από τώρα, βέβαια, θα συμπεριλαμβάνεται και αυτό το πρωτά-θλημα στη γνωστή ισοπεδωτική καρα-μέλα του «έλα μωρέ, 20 πέτσινα έχεις πάρει». Κανείς δεν θα θυμάται το χαβα-λέ που τους κάνουμε -όχι στα λόγια και στις φυλλάδες-, αλλά μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Οπως συμβαίνει δηλαδή εδώ και χρόνια. Δεν πειράζει. Οσο θα συνεχίζεται η εθελοτυφλία τους, ο ράφτης στου Ρέντη θα ετοιμάζει το τέ-ταρτο αστέρι στη φανέλα μας...

ΥΓ: O Δημήτρης Γριτσίπης, πριν από τη σειρά των αγώνων του ΠΑΟ με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΟΣΦΠ, έγραψε... προφητικό άρ-θρο σε αυτή τη γωνιά της “Metropolis” με τίτλο «Τρία ντέρμπι, καμία κηδεία». Μητσάρα, οι απανταχού Ολυμπιακοί σε ευγνωμονούν!

Ο Αλεξ Ντάφι εκτε-λεί ένα εντυπωσιακό άλμα πάνω στο άλογό του κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης Saut Hermes που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή στο Grand Palais στο Παρίσι. Γεννημένος τον Ιούλιο του 1989, ο Ιρλανδός αναβά-της θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του χώρου, κάτι που επιβεβαίωσε κατακτώντας τον τίτλο “Talents Hermes”.

Ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει τη Βρετανή αθλήτρια Τόνια Κάουτς δέκατα του δευτερολέπτου πριν βρεθεί στο νερό της πισίνας των εγκα-ταστάσεων Hamdan bin Mohammed bin Rashid al-Maktoum στο Ντουμπάι. Η βουτιά της έγινε από ύψος δέκα μέτρων, όσο περίπου φτάνει μια τριώροφη πολυ-κατοικία, ζαλίζοντας ακόμα και στη σκέψη όσους υποφέρουν από υψοφοβία.

Αν και ο φίλτατος Ρωμαίος Γκίγκλης θα περίμενε να εξαφανιστώ, δηλώνω βροντερό πα-ρών, καθότι ως Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσα παρά να είμαι υπερήφανος. Οχι για τα επεισόδια φυσικά, αλλά για την ομάδα μου που πάλεψε μόνη της απέναντι στα θηρία και τελικά κατέρρευσε υπό το βάρος των υποχρεώσεων και των τραυματισμών. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ζητήσω και ένα συγγνώμη από τους υπόλοιπους Παναθηναϊκούς για το -προ τριών εβδομάδων- κείμενό μου με τίτλο «Τρία ντέρμπι, καμία κηδεία». Αποδείχτηκε τελικά πως μερικές φορές είναι καλύτερα να μασάς παρά να... γράφεις, αφού μας μάτια-σα και κάναμε τρεις κηδείες. Στο ίδιο στιλ, να ευχηθώ λοιπόν καλή συνέχεια στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού...

Σας τα έγραφα την περασμένη εβδομά-δα με τρόπο όσο μπορούσα πιο δια-κριτικό: «Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι σημαντικότερο ρόλο στην εξέλιξη του ντέρμπι θα παίξουν τα σώψυχα του Παναθηναϊκού παρά οι ικανότητες των παικτών. Τα πώς και τα γιατί δεν είναι της ώρας να τα λέμε, έχω ωστόσο την εντύπωση ότι τα vibes θα βρουν, έστω εντελώς στην τύχη, αποδέκτες. Κι από εκεί και πέρα θα δει ο καθένας τι θα κάνει, ανάλογα με τη συνείδηση και την ιδεολογία του. Τη Δευτέρα, το τοπίο θα είναι διαφορετικό και αυτή τη φορά δεν θα μας κάνει να γελάμε ο Τσάκας».

Καταλαβαινόμαστε υποθέτω τι συ-νέβη. Κι άσε τον παλιόκοσμο να μιλάει για «νέα Ριζούπολη». Σε αυτές τις πε-ριπτώσεις καλόν είναι να καταφεύγου-με σε αυτό που λέγανε οι Λατίνοι: Qui bono. Ποιος επωφελείται, δηλαδή. Αν αθροίσουμε ένα συν ένα, νομίζω ότι η απάντηση προβάλλει κρυστάλλινη.

Επί τη ευκαιρία, αφού μιλάω για «ένα συν ένα», αμφιβάλλω αν μέσα στο γήπεδο μπορεί να την κάνει αυτή την πρόσθεση ο Λάζαρος Χριστοδουλόπου-λος. Πέσανε πάλι να τον σώσουνε οι δι-άφοροι σχολιαστές, κάνοντας λόγο για τη «λάθος θέση» που τον βάζει να παί-ζει ο Φερέιρα και πως θα μπορούσε να αποδώσει «πολύ καλύτερα» αν έπαιζε αλλού. Καλά ξυπνητούρια τους εύχομαι και καλή ανάρρωση από τη φαντασίω-ση ότι ο συγκεκριμένος παίκτης μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω εκτός από το να τρέχει σαν το κατσίκι. Εχω τις αμφι-βολίες μου για τον χαρακτήρα (και τη θρησκοληψία…) του Αγγελου Αναστα-σιάδη, αλλά μερικές φορές νοσταλγώ αβάσταχτα την ευθύτητα του ανδρός. Πού είναι από καμιά γωνία να τον δει τον Λάζαρο και να ξεστομίσει το αθάνα-το: «Δεν μπορεί το παλικάρι»!

Εάν την περασμένη Κυριακή μπορούσε κάποιος να στοιχηματίσει στην πιθανότητα να γίνουν επει-σόδια στο ΟΑΚΑ, τότε η απόδοση που θα έδινε το «ναι» σίγουρα δεν θα ξεπέρναγε το 1,05. Εάν βέβαια δεν είχε κλειδωθεί πιο πριν από τις εται-ρείες στοιχηματισμού... Πώς γίνεται λοιπόν, ενώ όλοι γνώριζαν τι πρόκειται να ακολουθήσει, να μη ληφθεί κανένα μέτρο;

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση που συνή-θως ακολουθείται από μια άλλη ερώτηση του στιλ «Και τι να γινόταν δηλαδή;». Αρμόδιος σε θέματα βίας δεν είμαι, επειδή όμως έχουμε φτάσει στο ση-μείο να μη μας προκαλεί καν εντύπωση ένα γή-πεδο που καίγεται, τότε ήρθε η ώρα να γίνει κάτι έστω και ακραίο. Ας έπαιρνε λοιπόν την απόφαση η πολιτεία να μην πραγματοποιηθεί ο αγώνας προ-ληπτικά, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της ΑΕΚ με τον ΟΦΗ. Ας ξεκαθάριζε το συνδρομητικό κανάλι πως, όποτε γίνονται επεισόδια, δεν θα πλη-ρώνει τα τηλεοπτικά συμβόλαια των ομάδων γιατί οι συνδρομητές του βλάπτονται. Ας έβγαιναν στην τελική από κοινού Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός και να ξεκαθάριζαν πως με συνθήκες Βαγδάτης στην κερκίδα, μπάλα δεν παίζεται. Το προϊόν τους

είναι στο κάτω κάτω, δική τους και η ευθύνη να το προστατέψουν απέναντι στους πελάτες-φιλάθλους που πήγαν στο γήπεδο. Επειδή όμως οι ΠΑΕ μοιά-ζουν να είναι οι τελευταίες εταιρείες που θα μάθουν να σέβονται τους πελάτες τους σε αυτή τη χώρα, για αυτό θα συνεχίσουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και να ψάχνουν σωτήρες σε κάθε έρημο του πλανήτη.

Τι θα γίνει τώρα λοιπόν; Θα τιμωρηθεί ο Πα-ναθηναϊκός με μια εξοντωτική ποινή, θα βγουν όλοι να μιλήσουν για το πόσο κακό κάνει η βία στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό, για την ανάγκη θέσπισης ηλεκτρονικού εισιτηρίου και απουσίας της αστυνομίας από τα γήπεδα και άλλα παρόμοια όμορφα και του χρόνου τέτοια εποχή το σκηνικό θα επαναλαμβάνεται σε άλλον αγωνιστικό χώρο. Εμείς, κυριευμένοι από μαζοχιστικές τάσεις, θα συνεχί-σουμε να βλέπουμε αυτό το έκτρωμα, ώσπου κάποια στιγμή θα μας περάσουν και αυτές και θα μπορούν πλέον με την ησυχία τους οι κάφροι να μαζεύονται κάθε Κυριακή στο κάθε ΟΑΚΑ, να ξεδίνουν παίζο-ντας ξύλο και να περνάνε ωραία. «Και τα μυαλά στα κάγκελα», που τραγουδάει ο Πανούσης...

Μπορείς να αναλάβεις δράση απέναντι σε ένα προσχεδιασμένο έγκλημα; Οπως φάνηκε πριν από λίγες μέρες στο ΟΑΚΑ, στην Ελλάδα σίγουρα όχι.

’ ’

Ετοιμάσου, Κριέ να σου έρθει η ιδεάρα την Τετάρ-τη. Μέχρι τότε, πολλά λαχανικά, πολύ νερό, έντονη άσκηση, χαρούμενη διάθεση, για να βγει η ιδεάρα καλή και άρτια. Μετά την Τετάρτη ξεκίνα πάλι την αποθεραπεία, γιατί το να γεννάς ιδεάρες δεν είναι εύκολο πράγμα. Αν σου έρθει καμιά καλή ιδέα την Τρίτη, μην μπερδευτείς, δεν ήρθε νωρίς.

Κι εσύ, Ταύρε, πες ευχαριστώ στο σύμπαν αυτή τη βδομάδα. Το θαύμα που περίμενες είναι έτοιμο να εμφανιστεί. Πρέπει όμως να είσαι σε θέση να το καταλάβεις, γιατί δεν είναι και δύ-σκολο να μπερδευτείς και να πεις: «Α, σιγά, δεν είναι αυτό». Ε, αυτό θα είναι. Θυμήσου πάντως να συνεχίζεις τη δουλειά σου παράλληλα, γιατί η πίεση δεν σταματάει.

Πάρε ένα σκοινί, Δίδυμε, πολύ μακρύ, φτιά-ξε ένα λάσο, βγες στην πλατεία Κοραή και προ-σπάθησε να πιάσεις το μυαλό σου που θα αι-ωρείται στα σύννεφα όλη τη βδομάδα. Οταν το πιάσεις, θα δεις πόσα ωραία πράγματα μπορείς να κάνεις και στον κόσμο εδώ κάτω τώρα που άνοιξε ο καιρός.

Σε πιάνουν τα διαόλια σου, Καρκίνε, και θέλεις να ανοίξεις τουρμπίνες και να πας κάπου μακριά. Η διαδρομή Κυψέλη-Παγκράτι δεν σου φτάνει πια, ε; Καλά, κοίτα λοιπόν να φύγεις, αλλά πρόσεξε ,γιατί αυτές οι τάσεις φυγής θα σε κάνουν να ξεχάσεις από πού ήρθες. Και μετά δεν θα ξέρεις από πού σου ήρθε.

Ηρθε η ώρα για προτεραιότητες, Λέοντα. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση. Πρώτα το κυρίως πιάτο και μετά το γλυκό. Και ποτέ λεμόνι στην καρυδό-πιτα. Ασχετο, αλλά εξίσου σημαντικό. Αν βάλεις τις υποχρεώσεις σου σε σειρά, θα δεις ότι δεν χρειάζεται να πνίγεσαι για να κάνεις μια δουλειά, όλα είναι πιο εύκολα από ό,τι φαίνονται.

Ο δρόμος μετ’ εμποδίων είναι η ειδικότητά σου, Παρθένε, και είναι ώρα να θυμηθείς τις κα-λύτερες τεχνικές σου. Στο μεταξύ, ετοιμάσου να ακούσεις μια γνώριμη φωνή από το παρελθόν, που θα έρθει να σου ψιθυρίσει γλυκά στο αφτί ότι θέλει να κάνετε μια φρέσκια αρχή. Την αντί-δρασή σου άσε να την κρίνεις όταν δεις σε ποιον ανήκει η φωνή.

Δώσε έμφαση στη διακριτικότητα, Ζυγέ, όσο δύσκολο και αν είναι αυτή τη βδομάδα. Θα δεις γύρω σου να συμβαίνουν σημεία και τέρα-τα. Θα γίνουν τα μέσα έξω και τα γλυκά αλμυρά, και ο κόσμος θα νομίζει ότι ήρθε η Αποκάλυψη, εσύ όμως πρέπει να συγκρατήσεις το κουτσο-μπολιό σου. Ούτε κιχ, το ξέρω είναι δύσκολο, αλλά πρέπει.

Είμαστε κοντά, Σκορπιέ, στο να δούμε άλλο ένα μικρό θαυματάκι να βγαίνει από τα χέρια σου. Η ενέργειά σου, άλλα και η έμπνευση, θα είναι στο ζενίθ τους στα μέσα της εβδομάδας. Χρησιμοποίησε τις δυνάμεις σου για καλό, μη μεθύσεις με τη δύναμη της δημιουργικότητας και γυρίσεις στη σκοτεινή πλευρά.

Η πίεση της Δευτέρας που έρχεται θα αντι-κατασταθεί με ήρεμα νερά για την υπόλοιπη βδο-μάδα, Τοξότη. Αδραξε την ευκαιρία για να βου-τήξεις στην ηρεμία και τη χαλαρότητα, όπως θα βουτούσε ο Σκρουτζ στα λεφτά του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είσαι και καλός υποψήφιος για ρομαντικά τετακέ το Σαββατοκύριακο. Τι άλλο θέ-λεις;

Μην είσαι ντροπαλούλης, Αιγόκερε, γιατί θα το φας το κεφάλι σου. Νέες γνωριμίες έρχονται σαν να σου τις πετάνε με το φτυάρι, κοίτα να το εκμεταλλευτείς, γιατί αλλιώς να δεις που κάποτε θα σε πούνε και μαλάκα. Εκτός, βέβαια, αν είναι από τη δουλειά σου. Ποτέ από τη δουλειά σου.

Είναι η ώρα για σένα, Υδροχόε, να δείξεις ότι είσαι ο στρατηλάτης που πάντα ονειρευόσουν. Είναι η ώρα να δείξεις σε κάποια ζητήματα ποιος είναι το αφεντικό, Υδροχόε. Πάρε τα ηνία των θεμάτων σου και κάλπασε προς τη δόξα, όπως μόνο εσύ ξέρεις, Υδροχόε. Επιδίωξε δόξα ή θά-νατο, Υδροχόε. Ακόμα και αν το θέμα σου είναι ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια.

Είναι μια καλή στιγμή να πας για ψάρεμα, Ιχθύ. Τα της πόλης τα έχεις κάνει αρκετά, δεν υπάρχει λόγος να το καθυστερείς άλλο. Ισως, μά-λιστα, δεις ότι τα πράγματα στα οποία είσαι καλός δεν είναι πάντα άμεσα διαθέσιμα, άλλα πρέπει να βγεις από την πόλη, και κυρίως από το ίντερνετ, για να τα βρεις.

Τις δυνάμεις τους ενώνουν τα Ελληνικά Ταχυδρομεία και η Vodafone και προσφέρουν την ΕΛΤΑ Καρτοκινητή powered by Vodafone. Η νέα υπηρεσία διατίθεται αποκλειστικά από το δίκτυο των καταστημάτων ΕΛΤΑ και δίνει τη δυνατότητα σε όλους να τριπλασιάζουν την αξία ομιλίας τους με κάθε ανανέωση από δέκα ευρώ και άνω. Απευθύνεται σε συνδρομητές που αναζη-τούν οικονομία, απλότητα και ευκολία στη χρήση του καρτοκινητού τους, προ-σφέροντας παράλληλα ξε-κάθαρες χρεώσεις. Για περισσότερες πληροφορίες αρκεί μία επίσκεψη σε ένα από τα καταστήματα ΕΛΤΑ σε όλη την Ελλάδα, καθώς επίσης και στους ταχυδρομικούς διανομείς της επαρχίας.

Σε ένα εκατομμύριο ευρώ ανέρχεται το ποσό που θα χορηγήσει ο ΟΠΑΠ για την Ελ-ληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή και για την προετοιμασία και συμμετοχή των αθλη-τών που θα λάβουν μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου από 29

Αυγούστου έως 9 Σεπτεμβρί-ου. Οι Ελληνες αθλητές έχουν ήδη εξασφαλίσει προκρίσεις σε οκτώ αθλήματα, ενώ υπο-λογίζεται πως η ομάδα που θα ταξιδέψει στο Λονδίνο θα αποτελείται από περίπου 80 με 100 αθλητές και αθλήτριες. Στόχος όλων είναι μια εμφάνι-ση ανάλογη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου όπου η αποστολή κατέκτησε το εντυ-πωσιακό νούμερο των 24 με-ταλλίων.

Mε το πρώτο βραβείο της κατηγορίας «Ειδι-κές υπηρεσίες» της Europa Nostra τιμήθηκε το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς κα-τόπιν σχετικής πρότασης του ελληνικού τμή-ματος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων. Πρόκειται για την πρώτη φορά που ένας ελ-ληνικός φορέας λαμβάνει αυτή τη διάκριση, η οποία αναγνωρίζει την υλοποίηση ενός ορά-ματος και των μεθοδικών προσπαθειών που καταβάλλονται προς την κατεύθυνση αυτή. Υπενθυμίζεται ότι η Europa Nostra είναι ένας ευρωπαϊκός φορέας διεθνούς εμβέλειας με 50ετή εμπειρία και δράση στο χώρο του πολι-τισμού, πρόεδρος του οποίου είναι σήμερα ο μεγάλος τενόρος Placido Domingo.

Αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι το Δίκτυο Θεματικών Μουσείων του ΠΙΟΠ μελετά, δια-σώζει και προβάλλει την πολιτιστική κληρο-νομιά μας αναδεικνύοντας επιμέρους στοιχεία της ταυτότητας κάθε περιοχής που επιλέγει. Το Μουσείο Ελιάς και Ελληνικού Λαδιού στη Σπάρτη, το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνη-σης στη Δημητσάνα, το Μουσείο Βιομηχανι-κής Ελαιουργίας στη Μυτιλήνη, το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα στο Βόλο, το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας στην Τήνο, το Μου-σείο Μετάξης στο Σουφλί, το Μουσείο Περι-βάλλοντος στη Στυμφαλία, συγκαταλέγονται στο εν λόγω δίκτυο, το οποίο θα διευρυνθεί με δύο ακόμη μουσεία: το Μουσείο Αργυρο-τεχνίας στα Ιωάννινα και το Μουσείο Μαστί-χας στη Χίο. Προσανατολισμένο συνειδητά σε περιοχές εκτός Αθηνών και με την αρωγή της τοπικής κοινωνίας, του ΥΠΠΟΤ και των φο-ρέων τοπικής αυτοδιοίκησης, το ΠΙΟΠ κατορ-θώνει να διατηρεί «ζωντανούς» τους δεσμούς του παρελθόντος με το παρόν και προσφέρει στην περιφέρεια έμμεση οικονομική και άμε-ση πολιτιστική στήριξη.

Την πρώτη contactless συναλλαγή στην Ελλάδα πραγ-ματοποίησαν η Alpha Bank και η Visa Europe χθες, Πέμπτη 22 Μαρτίου, με την Alpha Bank Enter Visa payWave. Η νέα τεχνολογία που παρουσιάσθηκε θα επιτρέπει την πληρωμή για αγορές μικρών ποσών, έως 20 ευρώ, χωρίς την εισαγωγή κάρτας στο τερματικό της επιχειρήσεως ή την πληκτρολόγηση του Προσωπικού Μυστικού Αριθμού (ΡΙΝ), ανοίγοντας έτσι, τον δρόμο για τις μελλοντικές εξελίξεις των ηλεκτρονικών πλη-ρωμών και στη χώρα μας. Η τεχνολογία contactless βασίζεται στην ασύρματη τεχνολογία μικρής εμβέλειας “Near Field Communications” (NFC), η οποία επιτρέ-πει στο ειδικό τερματικό να διαβάσει το σήμα από την κάρτα Visa, όταν αυτή τοποθετείται σε απόσταση πέντε (5) εκατοστών, και να ολοκληρώσει τη συναλλαγή μέσω ενός ασφαλούς δικτύου, σε χρόνο λιγότερο του ενός (1) δευτερολέπτου.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου -πια- επιστημονικής είδησης. Αυτή τη φορά το γεγονός με μετέφερε στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα στο σταθμό του μετρό στο Ρούζβελτ Αϊλαντ. Αν έχετε βρεθεί στο συγκεκριμένο σταθμό και κάποια στιγμή ακούσατε κραυγές αρπακτικών πτηνών, την πατήσατε. Ηταν κάτι σαν φάρσα. Βέβαια, στόχος δεν ήσασταν εσείς, αλλά τα περιστέρια που συνήθιζαν να κουρνιάζουν στη στέγη. Τη λύση στο πρόβλημα των Νεοϋορ-κέζων έδωσε η καλιφορνέζικη εταιρεία Bird-B-Gone («πουλί εξαφανίσου»), η οποία εγκα-τέστησε ένα σύστημα ηχείων που παίζουν ηχογραφημένες κραυγές αρπακτικών πτηνών, καθώς και τις κραυγές ενοχλημένων κοτόπουλων και άλλων πτηνών που σημαίνουν συνα-γερμό. Διαβάζοντας την είδηση, σκέφτηκα ότι αυτοί οι Αμερικανοί κάνουν ό,τι να ’ναι και φαντάστηκα το σταθμό του μετρό στην Ομόνοια με τον κόσμο να τρέχει πανικόβλητος για να ξεφύγει από τις κραυγές των πτηνών που νομίζει ότι θα του επιτεθούν. Παράνοια. Μετά θυμήθηκα ότι, κάνοντας περίπατο στο Central Park, η αδερφή μου μου ανέφερε ότι μία φορά το χρόνο ελευθερώνουν γεράκια πάνω από το πάρκο για να κατασπαράξουν τα άπειρα ποντίκια που ζουν εκεί. Η φύση στις υπηρεσίες του πολίτη που λέμε;

Την παρακολούθηση του ντέρμπι την Κυ-ριακή το απόγευμα. Είχα ακούσει και εγώ, όπως όλοι, ότι στο ΟΑΚΑ θα ήταν δύσκολα τα πράγματα, αλλά ποτέ δεν πιστεύεις ακρι-βώς ό,τι ακούς. Εγιναν κάποια επεισόδια έξω από το γήπεδο πριν αρχίσει ο αγώνας, αλλά ούτε αυτά με ανησύχησαν ιδιαίτε-ρα. Την τεράστια διακοπή του ημιχρόνου, όμως, τη βαρέθηκα. Και δεν με ένοιαζε καθόλου αν έπρεπε ή όχι η τηλεόραση να δείξει τα επεισόδια. Εμένα με ένοιαζε που δεν μπορούσα να δω τον αγώνα. Που κάποιοι αποφασίζουν πότε θέλουν να κά-νουν μπάχαλο μια πορεία, ένα αγώνα, μια συναυλία ή δεν ξέρω κι εγώ τι και πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να τους κοιτάμε. Εγώ ήθελα να δω ποδόσφαιρο την Κυριακή. Και τη Δευτέρα ήθελα να μπορώ να κάνω χαβαλέ με τους φίλους μου. Είτε κερδίσω είτε χάσω. Να μπορώ να τους πειράξω και να μπορούν να με πειράξουν. Τη Δευτέρα, όμως, κανείς δεν είχε όρεξη για πείραγμα. Ολοι συζήταγαν για τα επεισόδια, τις φθο-ρές, τις ευθύνες. Σαν πορεία χωρίς ζητού-μενο ένα πράγμα.

Την παρακολούθηση των «Ράδιο αρβύλα» την περασμένη Τετάρτη. Συνήθως αντέχω και βλέπω όλη την εκπομπή, ξεκινώντας από το κρύο ανέκδοτο και καταλήγοντας στο τελευ-ταίο μουσικό κομμάτι. Αυτό το τελευταίο ήταν που με χάλασε και έκλεισα την τηλεό-ραση πριν από τους τίτλους τέλους. Οχι πως μου άρεσε ποτέ η Τσαλιγοπούλου, η καλε-σμένη του Στάθη Παναγιωτόπουλου, αλλά έδειξα ανοχή μέχρι να ακούσω τις πρώτες νότες του τραγουδιού «Εγώ σ’ αγάπησα εδώ». Οι πρώτες νότες, λοιπόν, ήταν από βιολί. Αλλά το βιολί πουθενά. Λίγο αργότερα ακού-στηκαν κάτι φωνητικά, αλλά τα φωνητικά πουθενά. Συμπέρασμα: Η Ελένη Τσαλιγο-πούλου πήγε να τραγουδήσει play back στο «Ράδιο Αρβύλα», κάτι που δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί στη συγκεκριμένη εκπο-μπή. Εκτός και αν μαζί με τον κιθαρίστα είχε φέρει στο στούντιο τον αόρατο βιολιστή και την αόρατη δίδυμη αδερφή της για να κάνει φωνητικά. Και καλά από την Πέγκυ Ζήνα, που έκανε το ίδιο στο πρωινό του Mega πριν από λίγες μέρες, το περιμένεις, αλλά από την Τσαλιγοπούλου περιμένεις κάτι καλύτερο. Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, η Πέγκυ Ζήνα τραγούδησε μόνο ένα τραγούδι κονσέρβα και τα υπόλοιπα ζωντανά.