sanathana sarathi - sathyasai.org.pl · soli w kropli wody oceanicznej. ilość soli może być...

Sanathana Sarathi 8/2012

SANATHANA SARATHI

Pismo poświęcone moralnemu i duchowemu rozwojowi ludzkości przez SATJĘ * DHARMĘ * ŚANTI * PREMĘ * AHIMSĘ

(prawdę * prawość * pokój * miłość * niekrzywdzenie)

Sierpień 2012

Wszystko na tym świecie jest tymczasowe jak

przemijające chmury. Nikt nie wie, kiedy będzie musiał

opuścić ciało. Ciało jest ulotne jak bańka na wodzie, a

umysł niespokojny jak szalona małpa. Dlatego też nie

idź za ciałem, nie idź za umysłem - idź za sumieniem.

Twoje sumienie jest twoim świadkiem. Gdy idziesz za

niestałym umysłem i tymczasowym ciałem, skutki

również muszą być tymczasowe.'

-BABA

Tłum. z ang. Grzegorz Leończuk Red. Bogusław Posmyk



SPIS TREŚCI

* Zasłużcie na miłość Boga

Orędzie Bhagawana z 22 lipca 1996 roku

* Obchody święta Guru Purnima

Sprawozdanie

* Występy muzyczno-kulturalne

Sprawozdanie

* Nie ma siły większej niż miłość

Z naszych archiwów

* Uroczystości w Praśanthi Nilajam

Sprawozdanie

* Potrzeba szczególnej witaminy

Blask boskiej chwały

* Nowiny z ośrodków Sai



Amrita Dhara Orędzie Bhagawana z 22 lipca 1996 r.

ZASŁUŻCIE NA MIŁOŚĆ BOGA

Wszyscy ludzie dążą tego, aby było im łatwo; do wysokiej pozycji społecznej i dobrobytu.

Niewielu szuka intelektu, mądrości i dobrego charakteru. Cóż ponadto przekazać temu

zgromadzeniu szlachetnych dusz?

J E D Y N I E D O Ś W I A D C Z E N I E A T M Y J E S T T R W A Ł E

Drodzy studenci!

Każda istota na tym wielkim świecie pragnie wiecznego szczęścia. Jak można uzyskać to

szczęście? Piękno jest szczęściem, które jest słodkim sensem życia. Jakie rzeczy są piękne na tym

świecie? Człowieka pociąga wiele rzeczy na różne sposoby. Myślicie, że tym, co pociąga, jest ich

piękno. Ale piękno jest przemijające, bez względu na to, czy dotyczy ludzi, zwierząt czy

przedmiotów.

Na przykład, to jest róża. Wygląda pięknie. Jak długo jednak będzie trwało jej piękno? Może

skończyć się dzisiaj lub jutro. Opadną z niej płatki i straci swoje piękno. Kiedy straci swe

piękno, nie będzie już dawać ci szczęścia. Nie sposób znaleźć trwałego piękna i trwałego

szczęścia na tym świecie. Szczęście, które zawsze trwa, można zdobyć tylko od Boga. Na tym

świecie trwały jest tylko Bóg - reszta jest tymczasowa jak przepływające chmury. Anitjam

asukham lokam (Ten świat jest tymczasowy i pełen nieszczęścia). Jak można doznawać

wiecznego szczęścia w tym ulotnym świecie pozbawiony szczęścia? Jeśli chcecie doświadczać



wiecznego szczęścia, musicie przyjąć schronienie u Boga, który jest ucieleśnieniem szczęścia.

Bóg jest też ucieleśnieniem piękna. Możesz doznawać wiecznego szczęścia, kontemplując

piękną postać Boga. Dlatego też przyjmij schronienie w Bogu. Dopiero wówczas będziesz mógł

doświadczać wiecznego szczęścia. Kiedy zaznajesz wiecznego szczęścia, możesz stać się

nieśmiertelny. Dzisiejszy człowiek uważa jednak chwilowe szczęście, jakie otrzymuje od

świata, za trwałe. Stąd też Adi Śankara ostrzegł człowieka:

Ma kuru dhana dźana jauwana garwam,

Harathi nimeśath kalah sarwam.

(Nie bądź dumny ze swego majątku, potomstwa czy młodości. Fala czasu może je zniszczyć w

jednej chwili). Jak długo będzie trwać duma z młodości, pieniędzy itd.? Wszystko to jest

chwilowe.

Kiedyś pewien student udał się do osoby wróżącej z ręki. Czytając z jego dłoni, człowiek ten

wykrzyknął:

- Masz bardzo dobrą linię bogactwa! Mój drogi, będziesz bardzo bogaty.

Słysząc to, student bardzo się ucieszył. Czytając dalej z jego dłoni, człowiek ten rzekł:

- Mój drogi, będziesz też wysoko wykształcony.

Radość studenta nie znała granic. Człowiek czytający z ręki powiedział też:

- Zdobędziesz sławę i dobre imię.

Student doznał uniesienia. Następnie człowiek czytający z ręki zamilkł na pewien czas.

Wyglądał na bardzo zamyślonego.

- O czym pan myśli? Czy chce pan jeszcze coś powiedzieć? - spytał student.

Człowiek czytający w ręki rzekł:

- Linia twojego życia jest bardzo krótka.

Usłyszawszy to student popadł w przygnębienie. Można być bardzo bogatym, wysoce

wykształconym i zdobyć wielki rozgłos. Jaki jest jednak z tego pożytek, jeśli żyje się krótko?

Podobnie człowiek może zaznawać chwilowo szczęścia dowolnego rodzaju, ale pozostanie

rozczarowany, o ile nie doświadczy wiecznego szczęścia. Szczęście, jakie czerpie się z tego

świata, nie jest trwałe.



Gautama Buddha wstał w środku nocy, spojrzał na żonę i syna i pomyślał o swym królestwie.

Potem powiedział do siebie: 'Jak długo trwa wszystko na tym świecie? Szczęście, jakie dają te

nietrwałe rzeczy, nie jest stałe. Muszę zdobyć trwałe szczęście nirwany (wyzwolenia)'.

Postanowiwszy tak, w jednej chwili porzucił wszystko. Jeśli człowiek chce doświadczać

wiecznego szczęścia na tym tymczasowym świecie, powinien prowadzić swe życie uważnie i

ostrożnie. Pragnienie stałego szczęścia wiedzie człowieka do niwritti (drogi wewnętrznej),

podczas gdy pragnienie ziemskiego szczęścia niesie człowieka do prawritti (drogi zewnętrznej).

Dlatego powinniście dążyć do tego, żeby doświadczać stałego szczęścia. Dzisiejszy człowiek, choć

jest wysoce inteligentny i wykształcony, nie jest w stanie uświadomić sobie tej prawdy.

Ból i przyjemność są wspólne dla człowieka i innych stworzeń

Podczas wojny Mahabharaty mędrzec Wjasa zauważył małego robaka uciekającego z wielką

szybkością. Spytał go:

- Dlaczego biegniesz tak szybko?

Dał robakowi zdolność mówienia i czekał na odpowiedź. Robak odparł:

- Swami, zaraz nadjedzie z wielką prędkością rydwan Ardżuny. Gdy poczułem drżenie ziemi,

poraził mnie strach. Muszę dotrzeć do domu, zanim rydwan nadjedzie. Więc uciekam.

Wjasa, słysząc to, zdziwił się. Zapytał:

- Jesteś tak drobnym stworzeniem. Jak to jest, że w tobie jest tyle miłości do życia?

Robak odparł na to:

- Swami, pierwiastek życia jest taki sam we wszystkich stworzeniach, czy małych, czy dużych.

Człowiek jest wykształcony, inteligentny i wielki, jednak szczęście, wygody i przyjemności

ziemskie, jakich doznaje, są takie same jak te, których my zaznajemy. To nie postać jest ważna.

Każda istota, czy to wielka, czy mała, kocha swe życie. Wszystkie inne stworzenia zaznają tego

samego rodzaju ziemskich przyjemności, jak człowiek. Są szczęśliwe jedząc pyszne jedzenie, my

również czerpiemy tego rodzaju szczęście podczas jedzenia. Człowiek czuje się szczęśliwy

zajmując się rodziną, my również to odczuwamy.



Doświadczenie to otworzyło oczy mędrcowi Wjasie. Powiedział do siebie: - No proszę, ten

mały robak powiedział głęboką prawdę. Każda żywa istota doznaje tego samego bólu i

przyjemności. Nie ma pod tym względem różnicy pomiędzy człowiekiem, a innymi stworzeniami.

Zarówno on, jak i one doznają szczęścia i smutku tego samego rodzaju. Tym, co odróżnia

człowieka od innych stworzeń, jest jego inteligencja. Jeśli spotka się kogoś płaczącego, pyta się

go: „Dlaczego płaczesz?" - ponieważ smutek jest nienaturalny dla człowieka. Czy jednak pytasz

się jakiegoś szczęśliwego człowieka: „Dlaczego nie płaczesz?”. Nie, ponieważ szczęście jest

naturalne dla człowieka, a smutek jest nienaturalny. Dzisiaj to, co nienaturalne dla człowieka,

uważacie za naturalne, a to, co naturalne - za nienaturalne. Ponieważ ludzie nie potrafią dziś

zrozumieć, co jest dla nich naturalne, a co nienaturalne, w swoim złudzeniu myślą, że jest wielka

różnica pomiędzy ludźmi, a innymi żywymi istotami. Nie ma różnicy pomiędzy doświadczeniami

przyjemności i bólu, jest jedynie różnica w upadhi (postaci). Możecie myśleć, że mniejsze

stworzenia cierpią mały ból, a duże wielki, albo że ból, jakiego doznaje człowiek, jest dużo

większy w porównaniu do bólu innych stworzeń. Jest to wielki błąd. Smak kropli wody

ogromnego oceanu jest taki sam, jak smak samego oceanu. Możecie myśleć, że jest bardzo mało

soli w kropli wody oceanicznej. Ilość soli może być mała, ale jakość słonego smaku jest taka

sama, jak jakość słonego smaku oceanu. Podobnie, doznanie przyjemności i bólu jest takie samo

dla wszystkich żywych istot.

Utrzymujcie równowagę umysłu

Jak człowiek powinien postępować? Bhagawadgita naucza: Sukhadukhe samekruthwa

labhalabhau dźajadźajau (Powinieneś zachowywać równowagę w szczęściu i smutku, zysku i

stracie, w zwycięstwie i klęsce). Człowiek powinien jednakowo podchodzić do przyjemności i

bólu, pochwały i krytyki. Oto prawdziwa joga. Samatwam jogamućjate (Zrównoważenie

nazywane jest prawdziwą jogą). Mędrzec Wjasa ogłosił światu to, czego dowiedział się od

tamtego robaka i wezwał człowieka do rozwijania równowagi umysłu. Nie dostrzegajcie różnic

związanych z postacią. Ważna jest nie postać, ale jakość i cnoty. Główną cechą człowieka jest

możliwość utrzymywania zrównoważonego umysłu. Człowiek przywiązuje dziś wielką wagę do

postaci. Myśli, że forma jest najważniejsza. Ale głód jest taki sam dla matki i noworodka. Matka



je ryż, natomiast dziecko pije mleko. Pożywienie jest różne, ale doznanie głodu to samo dla

obojga. Podobne doznania są wspólne dla wszystkich istot. Mędrzec Wjasa był wielkim joginem i

człowiekiem mądrości, który skodyfikował Wedy, ale nawet on nie potrafił zrozumieć tej

prawdy, dopóki nie spotkał owego robaka. Człowiek może dostać wiele lekcji nawet od małych

stworzeń. Przyroda uczy go wielkich ideałów.

Człowiek nie zazna wiecznego szczęścia jedynie przez czytanie świętych tekstów czy słuchanie

nauk nauczycieli. Nie może otrzymać go w darze. Aby doświadczyć szczęścia, powinien stosować

rozróżnianie, należycie wnikając w każdą sprawę. Powinien badać, co jest prawdziwe, a co

nieprawdziwe, w codziennym kieracie własnego życia. Powinien rozróżniać pomiędzy tym, co

wieczne, a tym co krótkotrwałe, pomiędzy kszetrą i kszetradżnią (polem i znawcą pola). Ciało

ludzkie jest kszetrą, a świadomość to kszetradżnia. Jak można rozpoznać tę świadomość?

Świadomość możesz rozpoznać jedynie przy pomocy ciała. Ciało jest podstawą. Świadomości nie

można zobaczyć gołym okiem. Tego, czego nie można zobaczyć gołym okiem, można doznać

jedynie poprzez skierowanie wzroku do wnętrza. Nazywa się to medytacją. To duchowa

praktyka, podczas której zamykasz oczy i starasz się doświadczyć tego, czego nie możesz

zobaczyć gołym okiem. Normalną praktyką jest też chodzenie do świątyni. Dlaczego ludzie idą

do świątyni? Idziecie tam, aby zobaczyć Boga i oddać Mu cześć. Ale gdy stajecie przed podobizną

Boga zamykacie oczy. Podróżujecie długo, by dotrzeć do świątyni i zamykacie oczy przed

posągiem bóstwa. Dlaczego nie delektujecie oczu ukochaną postacią Boga? Przyczyną jest to, że

posąg jest tylko widzialnym wyobrażeniem niewidzialnego Boga. Błogość, jaka emanuje z

posągu, jest niewidzialna. To dlatego możesz doświadczać niewidzialnego szczęścia z pomocą

niewidzialnej mądrości, bo sam je posiadasz. Świadomość jest obecna w każdym człowieku. Jest

ona świadkiem wszystkiego, czego on doświadcza. Chłopiec, który mówił wcześniej, wspominał

o tym.

Doświadczajcie atmy kontemplując Boga

Pewnego razu podczas rozmowy z ministrami i dworzanami podczas kolacji, król Dżanaka

poczuł zmęczenie i poszedł do swej sypialni. Królowa i słudzy wykonali swoją służbę dla króla i



on zasnął. Widząc to królowa poleciła służbie wyjść i usiąść naprzeciw króla. Po pewnym czasie

król nagle zerwał się z łóżka i zaczął głośno powtarzać: „Czy to jest prawda, czy tamto?”. Królowa

zaniepokoiła się i zadawała królowi pytania, lecz on zamiast odpowiedzieć, wciąż powtarzał „Czy

to prawda, czy tamto?”. Wtedy królowa wysłała służbę, by zawołali ministrów. Ministrowie

przybyli i zapytali króla o jego wątpliwości. Ale król nadal powtarzał „Czy to prawda, czy

tamto?”. Ministrowie wezwali więc mędrca Wasisztę. Mędrzec zapytał: „Królu, co się stało?”.

Ale nawet na pytanie mędrca Wasiszty król udzielił tej samej odpowiedzi. Mędrzec Wasiszta

zamknął oczy i zatopił się w medytacji. Ponieważ posiadał wiedzą o trzech czasach - przeszłości,

teraźniejszości i przyszłości - dowiedział się o co chodzi i powiedział:

- Królowi przyśnił się sen. Oto co w nim zobaczył. Stracił królestwo i błąkał się po lesie. W

lesie cierpiał ostry głód. Zaczął krzyczeć: 'Jestem głodny, jestem głodny'. Była tam jakaś grupa

złodziei, którzy coś jedli. Na jego widok pomyśleli sobie: „Ten facet wygląda jak król!”. Ulitowali

się i ofiarowali mu jedzenie. Kiedy król wyciągnął rękę, aby przyjąć pożywienie, przyleciał orzeł i

porwał mu je z rąk. Ponieważ nie mógł obronić nawet danego sobie jedzenia, król zaczął jeszcze

głośniej krzyczeć: 'Jestem głodny, jestem głodny'. I właśnie wówczas obudził się. Podniósłszy się

ze snu, zobaczył, że leży na swym łożu w sypialni swojego pałacu, a we śnie wędrował po lesie,

krzycząc: 'Jestem głodny, jestem głodny'. Dlatego zaczął się zastanawiać, co jest prawdą, to czy

tamto”. Mędrzec odsłonił to wszystkim obecnym.

Później Wasiszta zwrócił się do króla i uświadomił mu rzeczywistość:

- Królu! Ani to, ani tamto nie jest prawdą. Tym, co jest prawdziwe, jesteś ty. Ty byłeś we śnie i

jesteś również na jawie. Sen nie istnieje na jawie, a jawa nie istnieje we śnie. Prawdziwe jest to,

co istnieje w obu tych stanach, zarówno we śnie jak i na jawie. W prawdziwym stanie

wyrzeczenia życie jest zaledwie snem. Wiedząc, że sen ten może zniknąć w każdej chwili,

człowiek powinien żyć bez przywiązań.

Jakie jest głębsze znaczenie tej opowieści? Wszystko, czego doświadczacie na tym świecie,

zniknie ostatecznie pewnego dnia w łonie czasu. Trwałe jest tylko doświadczanie atmy.

Doświadczyć atmy można jedynie poprzez kontemplację Boga. Kontemplując Boga można



doświadczać wiecznego szczęścia - jest On prawdziwy i wieczny. Dlatego właśnie opisywany jest

jako Nirgunam, nirandźanam, sanathana niketanam, nitja, suddha, buddha, mukta, nirmala

swarupinam (Nie ma cech, skazy, jest ostatecznym schronieniem, jest wieczny, czysty,

oświecony, wolny i jest ucieleśnieniem świętości). Wieczne szczęście możecie zdobyć jedynie od

Boga. Wszystkie inne doznania nigdy nie dadzą wam trwałego szczęścia. Jeśli jesteście głodni,

idziecie do stołówki, płacicie 2 rupie, jecie placki czapati i zaspokajacie swój głód. Kiedy głód jest

zaspokojony, czujecie się szczęśliwi. Jak długo jednak trwa wasze szczęście? Po dwóch godzinach

znów jesteście głodni. Stąd też szczęście czerpane z jedzenia czapati jest jedynie krótkotrwałe.

Aby zaspokoić głód musicie znów jeść. Wszystkie doczesne szczęścia są tymczasowe i ulotne.

Dlatego Adi Śankara powiedział:

Punarapi dźananam punarapi maranam,

Punarapi dźanani dźathare sajanam,

Iha samsare bahu dustare,

Kripajapare pahi murare.

(O Panie! Zostałem schwytany w to koło narodzin i śmierci i wiele razy zaznałem męczarni w

łonie matki. Przedostanie się przez ten ocean ziemskiego życia jest bardzo trudne. Proszę,

zabierz mnie przez ten ocean i udziel mi wyzwolenia).

Wszystko na tym świecie jest tymczasowe jak przemijające chmury. Nikt nie wie, kiedy będzie

musiał opuścić to ciało. Ciało jest ulotne jak wodna bańka, a umysł jest niespokojny jak szalona

małpa. Dlatego nie idź za ciałem, nie idź za umysłem - idź za sumieniem. Sumienie jest twoim

świadkiem. Jeśli idziesz za zmiennym umysłem i tymczasowym ciałem, skutki także muszą być

tymczasowe.

Na tym tymczasowym świecie możecie zaznawać jakiegoś szczęścia, jeśli macie majątek i inne

środki komfortu, jednak nawet to nie jest gwarantowane. Jest wielu ludzi na świecie, którzy

mają wszystko, ale szczęścia zaznać nie mogą. Dhritarasztra miał olbrzymi majątek i królewskie

wygody, a mimo to brakowało mu szczęścia. Chociaż miał miękkie łoże z piór, umysł jego był

niespokojny i gorejący jak wulkan. Fizyczne wygody nie mogą dać prawdziwego szczęścia. Jeśli



ktoś ma pieniądze, może kupić klimatyzator. Jednak klimatyzator ten będzie schładzał tylko

ciało, a nie umysł. Umysł schłodzi jedynie kontemplacja Boga.

Możecie mieć wszystkie rodzaje wygód, nie potrafią one jednak uspokoić niespokojnego

umysłu. Ardżuna powiedział do Kriszny:

- Ćanćalam hi manah kriszna pramathi balawadrudham (Umysł jest bardzo niestały,

niespokojny i potężny). Umysł ten jest wysoce zmienny, uparty i niebezpieczny. Jak mam z nim

zaznawać szczęścia?

Na to Kriszna odparł:

-Och, głuptasie, rób jak mówię. Nie idź za swym umysłem. W ogóle nie myśl o umyśle.

Pomijaj go zupełnie. Zawsze myśl o Bogu.

Ardźuna spytał: - Swami, jak mogę myśleć o Tobie, gdy walczę na polu bitwy?

Kriszna powiedział:

- Maam anusmara juddhjaća (Pamiętaj o Mnie i tocz bitwę). Możesz być w samym ogniu

bitwy, ale walczy tylko twoje ciało. Co robi umysł? Skup umysł na Mnie.

Jeśli będziesz rozmyślać i kontemplować Boga we wszelkich okolicznościach i sytuacjach, na

pewno doświadczysz wiecznego szczęścia. Możesz tego dokonać. Nie ma wątpliwości, co do

tego. W twoim umyśle jest wystarczająco siły, żeby to zrobić.

Postrzegajcie Boga w każdym

Każdy jest obdarzony boską mocą. Błędem jest sądzić, że mają ją tylko niektórzy ludzie, inni

zaś nie. Od małego brzdąca po starego człowieka, od ubogiego po milionera, od malutkiego

owada po wielkie zwierzę, jest ona obecna w każdym. Postać może się różnić, ale boskość jest

obecna we wszystkich w równej mierze. Wykonuj swoje obowiązki we wszelkich

okolicznościach. Wykonuj swoje obowiązki szczerze. Cokolwiek widzisz, uważaj, że jest to boskie.

Jeśli będziesz patrzeć mając doczesne uczucia, zobaczysz tylko fizyczny i ulotny świat. Patrz na

świat z boskimi uczuciami. Upaniszady mówią: Sahasra sirsha purusza sahasraksza sahasra pad

(Kosmiczna Istota ma tysiąc głów, oczu i nóg). Wszystkie głowy są Jego, wszystkie postaci są

Jego. Kiedy żywisz takie uczucia, jakże szczęśliwy i spokojny się stajesz! Jeśli natomiast widzisz



różnice związane z postacią, będziesz mieć dwoisty umysł i stracisz spokój. Dwoistość ta jest

główną przyczyną braku pokoju. Człowiek z dwoistym umysłem jest na wpół ślepy. Dwoistość

czyni nas ślepymi na prawdę. Rozwijaj poczucie, że ty i ja jesteśmy jednym, a wszechświat

uważaj za postać Pana. Jak mówią Wedy: Sarwam Wisznumajam dżagat (Pan Wisznu przenika

cały wszechświat). Boska moc jest taka sama we wszystkich. Dlatego nigdy nikogo nie krytykuj,

nie ośmieszaj i nie miej do nikogo nienawiści. Postrzegaj w każdym Boga, nieustannie rozmyślaj

o Bogu i poddaj Mu się. Tylko wtedy możesz zdobyć wieczne szczęście. Jeśli chcesz osiągnąć

wieczne szczęście, musisz przyjąć schronienie w Bogu. Jeśli pragniesz tylko fizycznego i

doczesnego szczęścia, musisz cierpieć.

Ramajana uczy wielu subtelnych prawd. Rawana był bardzo potężny i wykonał wielką pokuty.

Mimo to nie potrafił opanować swego pożądania. Chciał wykorzystać przyrodę, lekceważąc

Stwórcę. Sita, która była córką Matki Ziemi, symbolizuje przyrodę. Czyją własnością jest

przyroda? Jest ona własnością Boga. Jeśli chcesz posiąść przyrodę bez woli Boga, jaki spotka cię

los? Rawana chciał posiąść Sitę, która była małżonką Ramy. Jaki był ostatecznie jego los? Stracił

królestwo, rodzinę i w końcu spotkała go zguba. Jeśli próbujesz ukraść własność kogoś innego,

na pewno dopadnie cię smutek. Jedynie kiedy zdobędziesz łaskę Boga, masz prawo do Jego

własności. Rawana, wskutek swego pożądania i ego, chciał siłą porwać Sitę. To doprowadziło do

jego upadku.

Co jest główną podstawą Ramajany? Główna przyczyna Ramajany to kama i krodha

(pragnienie i gniew). Manthara symbolizuje gniew, a Surpanaka przedstawia sobą pożądanie.

Manthara i Surpanakha są odpowiedzialne za całą historię Ramajany. To właśnie Manthara stała

się przyczyną zesłania Ramy do lasu, a Surpanakha była odpowiedzialna za porwanie Sity na

Lankę. Te dwie postaci tworzą podstawę Ramajany. Podobnie kama i krodha odpowiadają za

wszystkie cierpienia człowieka. Ludzie myślą, że cierpią wskutek wpływu dziewięciu graha

(planet). W rzeczywistości nie powodują one niczyjego cierpienia, wypełniają jedynie swoje

obowiązki. Są jednak dwie grahy, które odpowiadają za wszystkie wasze cierpienia. Są to kama i

krodha, które są bardzo potężne i powodują ogromne cierpienia u człowieka. Co powinniście



robić, aby nad nimi panować? Powinniście rozwijać przyjaźń z Bogiem. Tylko Bóg jest waszym

prawdziwym i stałym przyjacielem.

Prahlada jako dziecko powiedział swemu ojcu: „Ojcze, może i masz siłę, aby pokonać

wszystkie światy, ale cóż takiego osiągnąłeś, skoro nie jesteś w stanie pokonać własnych

zmysłów i ćitty (myśli)? Myślisz w swoim złudzeniu, że tak wiele osiągnąłeś... Tak naprawdę

jednak nie osiągnąłeś niczego. Jak ten, który poddał się swoim wewnętrznym wrogom, może

cokolwiek osiągnąć?

W ten sposób Prahlada dał lekcję swemu ojcu. Ty też musisz ujarzmić swoich wewnętrznych

wrogów. Jak możesz ich pokonać? To jest możliwe tylko przez zdobycie łaski Boga. Jest wielu

takich, którzy nie doświadczyli boskości. Jednakże wiele szlachetnych dusz z pomocą modlitwy i

pokuty osiągnęło wielkie moce. Jeśli uzyskasz łaskę Boga, wówczas możesz zawojować cały

świat. Stąd też powinniście zasłużyć sobie na Jego miłość. Czas to Bóg. Uświęcaj czas i zbaw

swoje życie poprzez kontemplację Boga i służenie Bogu.

(Bhagawan zakończył orędzie bhadźanem Prema mudita manase kaho.)

– Z orędzia Bhagawana, wygłoszonego w Sai Kulwant 22 lipca 1996 roku.

Oprócz wiedzy czerpanej ze świętych tekstów człowiek powinien zdobywać mądrość

przez doświadczenie. Wykształcenie i wiedza bez osobistego doświadczenia będą bezowocne.

Będą mieć postać zwyczajnej wiedzy. Jeśli taką wiedzę wprowadzi się w obręb praktyki i doświadczania, stanie się ona chwalebna.

Zdobywanie i gromadzenie bogactwa nie przyniesie żadnej korzyści,

jeśli się go nie uświęci i nie użyje dla dobrobytu świata. Podobnie, zwykłe zdobywanie wiedzy z książek jest bezowocnym ćwiczeniem.

– Baba



OBCHODY ŚWIĘTA GURU PURNIMA

Wielu wielbicieli przybyło ze wszystkich części świata, aby wziąć udział w obchodach świąt

Guru Purnima w Praśanthi Nilajam. Z tej okazji przeprowadzono sympozjum pt. „Jedność

wierzeń”, podczas którego mówcy reprezentujący wielkie religie świata wygłaszali światłe mowy

na temat wspólnych cech tych religii i oddawali cześć Bhagawanowi Śri Sathya Sai Babie jako

ucieleśnieniu wszystkich wiar. Oprócz tego przygotowano w ramach obchodów Guru Purnimy

szereg występów kulturalnych i religijnych w hali Sai Kulwant, którą ozdobiono ze smakiem.

Sympozjum poświęcone jedności wiar

Sesja otwierająca sympozjum 'Jedność wierzeń' odbyła się rankiem 2 lipca 2012 roku, po

śpiewach wedyjskich w wykonaniu studentów. Na początku odtworzono wiersz Bhagawana o

jedności wiar:

Ten, którego muzułmanie czczą jako Allacha,

aspiranci zaś chrześcijańscy jako Jahwe,

wielbiciele Wisznu jako Pana o lotosowych oczach,

czciciele zaś Siwy jako Śambhu,

chętnie odpowiada, bez względu na sposób, w jaki się Go czci,

zsyła łaskę sławy i majątku

i obficie obdarza szczęściem i radością.

On jest tym Jednym, ostateczną jaźnią.

On jest Paramatmą.

We fragmencie nagrania dźwiękowego z orędzia Bhagawana, odtworzonego po tym wierszu,

Bhagawan powiedział: „Uświadomienie sobie własnej boskości to religia. Jeśli wiesz, kim jesteś,

możesz rozumieć, czym jest religia”.

Dalej Bhagawan powiedział, że boskość obecna jest w każdym. Prawdziwa duchowość to



widzenie jedności w różnorodności. Boskość - jak powiedział - jest jedna; różnice tworzy umysł

człowieka.

Śri Srirangaradźan, kontroler egzaminów w Instytucie Wyższej Wiedzy Śri Sathya Sai, który

zapowiadał wydarzenia tego sympozjum, przedstawił następnie dwóch mówców sesji porannej.

Pierwszym z nich był prof. Akhtarul Wasey, szef Wydziału Studiów Islamskich na Jamia Millia

Islamia University w New Delhi. Ów uczony mówca zwrócił uwagę na to, że prawdziwym

muzułmaninem jest ktoś, kto rozpoznał prawdę, iż Allach obecny jest we wszystkich. Zauważył,

że religia nie dzieli - ona wszystkich jednoczy. Podając prawdziwe znaczenie dżihadu, prof.

Wasey zauważył, że dżihad nie oznacza świętej wojny przeciwko innym religiom, a najwyższą

walkę z własnymi złymi pragnieniami i skłonnościami.

Po wystąpieniu prof. Waseya odtworzono inny fragment orędzia. Bhagawan zauważył, że

wszystkie religie zalecają pokój, żadna zaś nie popiera przemocy. Objaśniając znaczenie

muzułmańskich określeń zakat i salat, Bhagawan powiedział, że człowiek powinien z wiarą i

oddaniem oddawać cześć Bogu oraz pomagać swoim bliźnim.

Drugim mówcą sesji porannej był swami Dajananda Saraswati, sławny uczony i nauczyciel

wedanty. W swoim przemówieniu ów wybitny mówca zauważył, że Bhagawana Śri Sathya Sai

Babę kochają nie tylko ludzie z Indii, ale także z wszystkich narodów, ras i religii świata, głosi On

bowiem sanathana dharmę, która rozpoznaje boskość człowieka oraz jedność Boga. Przywołując

jeden z wierszy Upaniszad - Isawasjam idam sarwam (cały wszechświat jest przeniknięty

Bogiem), wezwał wszystkich do tego, aby rozpoznali tę podstawową prawdę o boskości

człowieka i jedności ludzkości. Stwierdził, że Bóg nie dostrzega różnic. Módlcie się do Boga w

jakimkolwiek języku, oddawajcie cześć w jakiejkolwiek postaci - powiedział. Po tym

wystąpieniu Swamiego Saraswati odbyły się krótkie bhadźany. Sesję poranną tego sympozjum

zakończyło Arati o godzinie 10:30.

Druga sesja sympozjum rozpoczęła się o godzinie 17.00 odtworzeniem fragmentu orędzia

Bhagawana, w którym powiedział On, że prawdziwy muzułmanin, prawdziwy chrześcijanin,

prawdziwy sikh czy prawdziwy hinduista to osoba, której serce jest przepełnione miłością.

Pierwszym mówcą tej sesji był ojciec Dominik Emmanuel, kierujący diecezją katolicką w Delhi.



Opisując Indie jako przykład jedności w różnorodności na świecie, uczony mówca zauważył, że

Indie witają ludzi wszystkich wiar i ras. Przywołując słynne powiedzenie Bhagawana Śri Sathya

Sai Baby o jedności wiar, wybitny mówca powiedział, że Bhagawan przez całe życie nauczał

jedności wiar i dał ludzkości religię miłości. Nawiązując do nauk Bhagawana i Jezusa Chrystusa,

wybitny mówca zauważył: "Jeśli nie ma się miłości, nie ma się niczego". Miłość - powiedział - jest

źródłem wszystkiego i powinno się ją przekładać na działanie przez służbę wszystkim, jak to

czynią oddani wielbiciele Bhagawana.

Następnie odtworzono inny fragment orędzia Bhagawana, w którym kładzie On nacisk na

jedność ludzi, bo we wszystkich obecna jest ta sama atma. Prawda jest jedna - powiedział - ale

uczeni tłumaczą ją na różne sposoby. Drugim mówcą był dr B.W. Radźaram, znany mówca

buddyjski z Towarzystwa Mahabodhi w Bengaluru. Na początek uczony mówca powiedział, że

miał szczęście wielokrotnie dostąpić darśanu Bhagawana w Puttaparthi. Bhagawan - stwierdził -

był ucieleśnieniem miłości, prawdy i bezinteresownej miłości. Podobnie jak Bhagawan wzywał

wszystkich do postrzegania dobra, czynienia dobra i bycia dobrym, Buddha uczył tego 2500 lat

temu. Jak dodał uczony mówca, Buddha uważał miłość za wartość najwyższą, nauczał ludzkość

drogi współczucia i wzywał swych zwolenników, aby pozbywali się nienawiści, chciwości i

przemocy, tak jak Bhagawan uczył tego w czasach współczesnych.

Sympozjum zakończył stosowny fragment orędzia Bhagawana, w którym Bhagawan

podkreślił wagę szanowania wszystkich religii, gdyż wszystkie religie nauczają jedności

wszystkich ludzi i tolerancji wobec innych.

Następnie odbyły się krótkie bhadźany i całemu zgromadzeniu rozdano prasadam.

Sympozjum dobiegło końca wraz z Arati o godzinie 18.45.

Uroczystość Guru Purnima

3 lipca 2012 roku, w pomyślny dzień Guru Purnimy, odbyło się wielkie zgromadzenie

wielbicieli w Sai Kulwant, pięknie przystrojonej na tę ważną okoliczność. Samadhi Bhagawana

było upiększone ozdobami roślinnymi, a w prawej części podwyższenia stało piękne krzesło dla

Bhagawana. Uroczystość rozpoczęła się o 8.00 rano śpiewaniem Wed. Potem studenci

Bhagawana złożyli swemu ukochanemu Sadguru, Bhagawanowi Babie, hołdy muzyczne.



Rozpocząwszy występ od „Sadguru Sai Stotram,” wykonali następnie piękny, klasyczny,

karnatyjski utwór muzyczny. Później śpiewacy zaśpiewali pieśń celowo ułożoną na tę

okoliczność: „Śri Sai Gurudew”. Następnie wykonali „Sadguru Asztakam.” Swój występ

zakończyli pieśnią „Bhadźo re parama nama Śri Sai” (Śpiewaj boskie imię Sai).

Po tej wzniosłej ofierze studentów nastąpiły przemówienia trzech wybitnych mówców.

Zapowiedział ich i przedstawił Śri Sai Giridhar, uczony-badacz z Sri Sathya Sai Institute of Higher

Learning. Pierwszym mówcą był Śri Kota Siwakumar, wychowanek Instytutu Bhagawana.

Rozpocząwszy swoje wystąpienie wierszem oddającym cześć guru, ów wybitny mówca

wspomniał wiele osobistych doświadczeń nauk, jakimi obdarzył go Bhagawan i złożył Mu hołd.

Jak powiedział, uważa Bhagawana za swoją matkę, ojca, guru i Boga. Wyjaśniając nauki

Bhagawana przy pomocy wielu anegdot, wezwał wszystkich, aby umieścili Bhagawana w swoich

sercach.

Kolejnym mówcą tej sesji był dr Narendranath Reddy, przewodniczący Prasanthi Council, Sri

Sathya Sai International Organisation. Odnosząc się do pierwszego bhadźanu, jaki zaśpiewał

Bhagawan – „Manasa bhadźare guru ćaranam” - ten wybitny mówca zauważył, że powinniśmy

poddać się lotosowym stopom Bhagawana, który przeniesie nas przez ocean doczesności.

Podkreślając potrzebę miłości w sercu współczesnego człowieka, dr Reddy powiedział, że miłość

jest królewską drogą do Boga i że wszystkie nauki Bhagawana mieszczą się w słowie miłość.

Ostatnim z mówców tej sesji był Śri Nimiś Pandja, vice przewodniczący Sri Sathya Sai Seva

Organisations w Indiach. Wskazując na wagę miłości w naukach Bhagawana, Śri Pandja

zauważył, iż Bhagawan pokazał człowiekowi, że miłość może poruszyć serca milionów na

świecie. Nawiązując do przemówienia Swamiego Dajanandy Saraswatiego, wygłoszonego dzień

wcześniej na sympozjum 'Jedność wierzeń', powiedział, że człowiek powinien uświadomić sobie

prawdę o tym, że jest boski. Stwierdził, że Bhagawan zawsze mówił: 'Jestem Bogiem. Ale ty też

jesteś Bogiem'. Śri Pandja dodał: „Kiedy zostanie rozwiązana ta tajemnica, świat stanie się

jednym”.

Po przemówieniu Nimiśa Pandji odtworzono fragment orędzia Bhagawana, w którym wzywa

On człowieka do opanowania swoich pragnień. Nawiązując do znaczenia Guru Purnimy

Bhagawan powiedział, że Guru Purnima oznacza pełnię księżyca, czyli pełne oświetlenie.



Człowiek powinien usunąć ze swego serca ciemność niewiedzy oraz ujemnych cech i osiągnąć

pełne oświecenie - powiedział Bhagawan. Orędzie zakończył bhadźanem "Prema mudita manase

kaho Rama Rama Ram”, który chóralnie powtarzało całe zgromadzenie. Potem nastąpiły

bhadźany oraz rozdano prasadam. Uroczystość dobiegła końca wraz z Arati o 10:30.

Koncert muzyki religijnej Malladi Brothers

Wielkim finałem uroczystości Guru Purnimy był poruszający ducha koncert muzyki nabożnej,

jaki dali Bracia Malladi, Śri Śriram Prasad and Śri Rawi Kumar. Rozpocząwszy swój występ o

17:15 słynnym utworem Tjagaradży „Rama nannu browara” (O Ramo! ochraniaj mnie!), sławni

wykonawcy muzyki karnatackiej oczarowali na ponad godzinę słuchaczy swoim pełnym zapału

wykonaniem pieśni nabożnych, wśród których znalazły się “Brahma dźnana pradajaka” (Ten,

który obdarza wiedzą o Brahmanie) oraz “Sathya Sai Dewa”, zakończyli zaś pieśnią mangalam

“Ramaćandraja.” Po koncercie uczczono śpiewaków podarunkami w postaci szali i pamiątek.

Szale i pamiątki ofiarowano również artystom, którzy zapewniali im wsparcie muzyczne.

Następnie odbyły się bhadźany i rozdano prasadam.

Wielkie obchody Guru Purnimy dobiegły końca wraz z Arati o godzinie 19.00.

Pielgrzymka z Odishy

Ponad 1800 wielbicieli przybyło z wszystkich regionów Odishy w pielgrzymce na święto Guru

Purnimy w Praśanthi Nilajam, 4-6 lipca 2012 roku. 5 lipca Sri Sathya Sai Seva Organization z

Odiszy przedstawiła trzyczęściowy program kulturalny w Sai Kulwant.

Rozpoczęli od sankirtanu (zbiorowego śpiewania boskiego imienia), wykonanego w dwóch

częściach. Najpierw grupa młodzieży zatańczyła piękny taniec w takt muzyki, jaką grali na

muszlach i bębnach. Następnie grupa dorosłych wystąpiła z żywym tańcem, śpiewając pieśni

nabożne przy akompaniamencie tradycyjnych instrumentów muzycznych, takich jak bęben,

mridangam i talerze perkusyjne.

WWYYSSTTĘĘPPYY MMUUZZYYCCZZNNOO--KKUULLTTUURRAALLNNEE



Kolejnym punktem występu było taneczne przedstawienie o nazwie “Śri Kriszna Lila

Madhuri”, wykonane przez studentów Sri Sathya Sai Vidya Vihar z Bhadrak. Opowiadało ono o

dzieciństwie Pana Kriszny, ukazując Jego boskość przez różne zdarzenia z Jego życia w

Brindawan. Kiedy śpiewacy przedstawiali śpiewając tę opowieść, studenci w barwnych strojach

odgrywali stosowne zdarzenia, takie jak zabicie diablicy Putany, ujarzmienie srogiego węża Kaliji,

podniesienie przez Krisznę góry Gowardhana, ukazanie przez Krisznę w swych ustach

wszechświata Matce Jasiodzie, gdy był dzieckiem oraz inne. Wdzięczny i szybki taniec dzieci

podczas wykonywania pięknych figur sprawił, że był to żywy i znakomity występ.

Trzecim punktem programu był występ muzyczny, o nazwie 'Symfonia Sai'. Rozpoczęto

pieśnią “Sathja ki raha dikhane aje” (Pan Sai przyszedł w ciele, aby pokazać drogę prawdy),

zakończyli zaś pieśnią “Sai Rama Sai Kriszna” śpiewając łącznie cztery pieśni poświęcone

Bhagawanowi Śri Sathya Sai Babie. Wszystkie pieśni były przesycone pobożnymi uczuciami

śpiewających, którzy wyrażali głęboką miłość dla swego ukochanego Bhagawana. Na koniec tego

pięknego programu kulturalnego podarowano wszystkim jego uczestnikom ubrania. Następnie

odbyły się bhadźany, zakończone bhadźanem “Hej Siwa Śankara Namami Śankara”,

zaśpiewanym złotym głosem Bhagawana. Cała uroczystość dobiegła końca wraz z Arati o

godzinie 18: 30, po rozdaniu wszystkim prasadamu.

Koncert muzyki religijnej wielbicieli z krajów rosyjskojęzycznych

Poruszający koncert wykonali 6 lipca 2012 roku wielbiciele z sześciu krajów

rosyjskojęzycznych, którzy przybyli w pielgrzymce do Praśanthi Nilajam na święto Guru Purnimy.

Zaczęli od występu chóru, liczącego ponad stu śpiewaków i muzyków z Rosji, Białorusi, Ukrainy,

Kazachstanu, Azerbejdżanu i Uzbekistanu. Śpiewacy ci i muzycy, płci obojga, przybrani w barwne

stroje i nakrycia głowy, przez 30 minut oczarowali słuchaczy w hali Sai Kulwant uczuciowym

wykonaniem po rosyjsku 11 pieśni, takich jak: 'O Panie, usłysz, proszę, tę pieśń', 'Niech boska

nowina przelatuje nad Rosją', 'Dusza jest pełna czystego światła', 'Niech dobroć będzie na ziemi',

'Pielgrzymi miłości, wierzcie w siebie'. Cały występ zakończyło donośne wykonanie ludowej

pieśni 'Kalinka'.



Drugim punktem programu były bhadźany, prowadzone przez śpiewaków i śpiewaczki z wyżej

wymienionych krajów. Rozpocząwszy bhadźanem “Winajaka Winajaka,” zaśpiewali następnie

“Durge Durge Durge dźai dźai ma,” “Sathyam dźńanam anantam Brahma,” “Salam salam”,

zakończyli zaś bhadźanem “Om Namah Siwaja Siwaja Namah Om”. Zdumiewająca swoboda i

doskonałość wykonania bhadźanów w języku hindi, jaką okazali rosyjscy śpiewacy, zyskały im

podziw wszystkich. Na koniec tego pięknego występu obdarowano śpiewaków i muzyków

ubraniami. Po krótkich bhadźanach w wykonaniu studentów i po rozdaniu wszystkim

prasadamu, całą uroczystość zamknęło o godzinie 18 Arati.

Duchowe rekolekcje dla młodzieży Sai z Indonezji, Malezji, Tajlandii, Singapuru i Nepalu

Prawie 600 młodych osób przybyło z Indonezji, Malezji, Tajlandii, Singapuru i Nepalu (Strefa 4

Międzynarodowej Organizacji Sai), aby uczestniczyć w Duchowych Rekolekcjach Młodzieży Śri

Sathya Sai 2012, które odbyły się 5-7 lipca.

7 lipca 2012 roku grupa tej młodzieży wystąpiła w Sai Kulwant z tradycyjnym tańcem

balijskim 'Kecak'. Taniec opowiadał część Ramajany, przedstawiając bitwę pomiędzy Lakszmaną

a Meghanathem, omdlenie Lakszmany na polu walki, przyniesienie przez Hanumana wzgórza, na

którym rosło zioło sandźiwini, powrót Lakszmany do życia i unicestwienie Meghanathy. Taniec

nie tylko ukazał męstwo Hanumana, ale także jego nieskazitelne oddanie Ramie.

Ukoronowaniem była scena, w której Rama, w swej bezgranicznej miłości do Hanumana,

przytulił go. Następnie Hanuman wyraził swoją radość w pięknym tańcu, podczas którego

kobiety śpiewały bhadźan: 'Dźaj Dźaj Hanuman Dźai Hanuman'. Wyjątkowość tego tańca

balijskiego polegała na tym, że wykonywano go bez wsparcia żadnych instrumentów

muzycznych, poza dźwiękami wydawanymi przez aktorów. Wdzięcznemu tańcowi głównych

aktorów, to jest Hanumana, Ramy i Lakszmany, towarzyszyły ruchy rąk aktorów wspierających i

śpiewaków oraz kołyszący ruch ich ciał. Pod każdym względem taniec ten był doskonałym i

przepięknym widowiskiem. Po jego zakończeniu, śpiewacy i tancerze dostali w podarunku

ubrania. Później odbyły się bhadźany i rozdano prasadam. Uroczystość dobiegła kresu wraz z

Arati o godzinie 18.



Duchowe rekolekcje wielbicieli z krajów Zatoki Perskiej i Bliskiego Wschodu

Ponad 250 bhaktów z Dubaju, Abu Dhabi, Omanu, Szardża, Bahrajnu, Kuwejtu, Kataru, Arabii

Saudyjskiej, Turcji, Syrii i Iranu, przybyło z pielgrzymką do Praśanthi Nilajam, 6-12 lipca 2012

roku i wzięło udział w duchowych rekolekcjach. Przedstawili urzekający występ z muzyką

religijną, pod nazwą “Sarwa dharma swarupa Sai” (Sai, ucieleśnienie wszystkich wiar). Miał on

miejsce 10 lipca w Sai Kulwant. Rozpocząwszy o godzinie 17 pieśnią “Allah Allah” śpiewacy i

muzycy obojga płci, ubrani w tradycyjne kostiumy, oczarowali zgromadzenie na blisko 40 minut

donośnym i pełnym uczuć wykonaniem pieśni arabskich o pięciu wartościach ludzkich - satji,

dharmie, śanthi, premie i ahimsie - nauczanych przez Bhagawana Śri Sathya Sai Babę. Każdą

pieśń poprzedzał pełen znaczenia komentarz ukazujący, jak te pięć zasadniczych wartości

ludzkich tworzy rdzeń nauk islamu, przedłożonych w Świętym Koranie i właściwie stanowi

podstawowe nauki wszystkich religii. Melodia oraz słodycz muzyki urzekły serca wszystkich.

Następnie odbyły się bhadźany, również przez nich prowadzone. W międzyczasie wszystkim

wykonawcom podarowano ubrania. Rozdane zostało też prasadam. Uroczystość znalazła

zakończenie w Arati o godzinie 18:10.

Pielgrzymka z Mahabubnagar

Przeszło 1400 wielbicieli przyjechało do Praśanthi Nilajam z okręgu Mahabubnagar w stanie

Andhra Pradeś na dwudniową pielgrzymkę, która przypadła na 14-15 lipca 2012 roku. 15 lipca

wystąpili z muzyką nabożną w Sai Kulwant. Rozpocząwszy swój występ o 17.00 oczarowali

zgromadzenie na prawie godzinę melodyjnymi pieśniami nabożnymi, poświęconymi

Bhagawanowi Śri Sathya Sai Babie, wytwarzając w całym otoczeniu nastrój oddania. Kiedy

skończyli, wszyscy śpiewacy i muzycy, którzy dali ten wzniosły występ - otrzymali podarunki w

postaci ubrań. Po występie odbyły się bhadźany, które także poprowadzili ci bhaktowie.

Zakończyły się bhadźanem "Narajana bhadźa Narajan”, zaśpiewanym złotym głosem



Bhagawana.

Uroczystość dobiegła końca wraz z Arati o 18:20.

Sambhawami juge juge: burra katha

Ludowa forma artystyczna pochodząca ze stanu Andhra Pradeś, burra katha, ożyła w

Praśanthi Nilajam, gdy trzech studentów Instytutu Wyższej Wiedzy Śri Sathya Sai przedstawiło w

niej opowieść o wojnie Mahabharaty, 14 lipca 2012 roku. Swoje przedstawienie o nazwie

'Sambhawami juge juge' zaczęli o godzinie 17 wezwaniem do Pana Ganeśy. Studenci w rolach:

Kathakudu (opowiadacza - narratora), Radźakiji (analityka politycznego) i Hasjaki (żartownisia)

opisali wydarzenia związane z misją pokojową Pana Kriszny na dwór Kaurawów, problemami

Ardżuny na polu bitwy, przesłaniem Pana Kriszny jakim była Gita, ekspresyjne sceny z wojny

Mahabharaty i wreszcie zwycięstwo Pandawów nad Kaurawami. Następnie odbyły się krótkie

bhadźany, po czym o godzinie 18.00 uroczystość zakończyło Arati.



Z NASZYCH ARCHIWÓW

NIE MA WIĘKSZEJ SIŁY NIŻ MIŁOŚĆ

Owocem miłości jest tylko miłość. Miłość jest swoim własnym świadkiem. Nie ma niej ani

śladu interesowności. Ponieważ miłość istnieje dla samej siebie, nie zna strachu. Awatarowie

przychodzą na świat właśnie po to, aby uczyć ludzkość drogi miłości. Świat ukazuje

różnorodność, która wypłynęła z Jednego. Boskość dowodzi jedności, która obejmuje tę

różnorodność. Rozpoznawania tej 'Jedności w różnorodności' można nauczyć się jedynie od

Boskości.

Awatarowie pokazują człowiekowi drogę miłości

Awatara Krisznę opisywano na wiele sposobów: jako Boga bawiącego się w ludzkiej postaci, jako

ideał dla świata, jako świętego władcę, jako przejawienie atmy. Boskość przychodzi jako awatar,

aby głosić czystą, niesplamioną i bezinteresowną miłość wielbicieli do Boga. Ludzie mogą

uważać, że działania awatara obejmują karanie nikczemnych, ochronę dobrych, wyplewianie

nieprawości i przywracanie prawości. Tak to może wyglądać, gdy patrzy się na czyny awatara.

Jednak Bóg nie tak to widzi. Bóg nie widzi zła, więc nie powinniście żywić nienawiści ani niechęci

wobec żadnej istoty. Tylko wtedy możecie powiedzieć, że kochacie Boga, gdy kochacie

wszystkich.

B O G A M O Ż E S Z K O C H A Ć T Y L K O W T E D Y , G D Y K O C H A S Z W S Z Y S T K I C H



Zawsze myślcie o boskości

Stan umysłu dzisiejszych aspirantów jest mniej więcej taki: gdy tkwią w medytacji, sprawiają

wrażenie joginów. Po medytacji powracają do codziennych zajęć i pogrążeni są w ziemskich

przyjemnościach. To nie jest sposób życia, jakiego nauczał Kriszna. Oświadczył On: Satatam

joginah (zdobądź stały stan jogiczny). A oto czego jesteśmy świadkami dzisiaj: 'jogini rano,

bhogini (epikurejczycy) w ciągu dnia, a rogini (chorzy) wieczorem'. Jak takie osoby mogą stać się

pełnymi joginami? Musicie myśleć o Bogu o każdym czasie, we wszystkich sytuacjach, widzieć

Go we wszystkim, co widzicie, robicie, mówicie czy doświadczacie. Modlenie się do Boga, kiedy

jest wam dobrze, a obwinianie Boga, gdy macie kłopoty, oddaje samolubne i ciasne spojrzenie

na życie.

Nie możecie wiedzieć, co się zdarzy w jakiejś chwili, w jakiejś sytuacji. Nie da się powstrzymać

tego, co musi się wydarzyć. Stąd wszystko, co się zdarza, musicie poczytywać za dar od Boga.

Prawdziwa duchowość może wzrastać tylko wówczas, gdy rozwiniecie taką wiarę i miłość do

Boga. Nie powinniście pozwalać, żeby doczesne przywiązania mnożyły się bez ograniczeń.

Trwałe jest przywiązanie jedynie do Boskości, które przewyższa wszystkie inne przywiązania.

Gdziekolwiek się udajesz, cokolwiek widzisz, rozwijaj to święte uczucie, że raduje cię tylko to, co

sprawia przyjemność Bogu. Ciało jest jedynie narzędziem. To Boskość je ożywia i sprawia, że

porusza się ono oraz doświadcza różnych rzeczy.

Kłopotów, które nie dają spokoju dzisiejszemu światu, nie da się usunąć bez wspierania

jedności. Tę jedność można krzewić jedynie miłością. Nie ma takiej rzeczy, której nie można

osiągnąć miłością. Miłość jest Bogiem. Bóg to miłość. Żyjcie w miłości.

Napełniaj serce miłością

Kiedy napełnisz serce miłością, wówczas nie ma w tobie wrogości czy niechęci do

kogokolwiek. Żywcie wiarę, że boskość jest w każdym. Poddaj się boskości w duchu poświęcenia.

Symboliczne znaczenie związku pomiędzy Kriszną a gopikami jest następujące: Serce to

Brindawan (w każdej osobie). Myśli człowieka są jak gopiki. Atma to Kriszna. Rozrywką Kriszny

jest błogość. Każdy musi przemienić swe serce w Brindawan, a mieszkającą w nim atmę uważać



za Krisznę. Każde działanie winno się uważać za lilę Kriszny. Gokulasztami obchodzi się poprzez

ofiarowanie Krisznie paramannamu (ryżu gotowanego z brązowym cukrem). Prawdziwe

znaczenie paramannam to annam (jedzenie) związane z Param (Najwyższym). Paramannam jest

słodkie. Wasza miłość musi być słodka. Tym, co ofiarowujecie Bogu, musi być wasza słodka

miłość, która musi obejmować wszystkich. Oto główne przesłanie awatara.

Połącz się w jedno z Kriszną poprzez miłość

Obchodzicie narodziny Kriszny, Ramy i Sai. Oni jednak nie mają narodzin. Nie starzeją się -

pojawiają się i znikają jak słońce, wschodzące i zachodzące. Wy zmieniacie się, oni są stali i

zawsze obecni! Oni przejawiają się, abyście mogli zdać sobie sprawę z Nieskończoności i w tej

upojnej radości zapomnieć o tym, co ograniczone, a do czego jesteście przykuci kajdanami.

Nie czerpcie zadowolenia wielbiąc po prostu obrazy i wizerunki, czytając lub recytując hymny

czy pochwalne pieśni. Przejdźcie na wyższy etap, jakim jest sewa, a potem, na najwyższy etap

anandy, jakim jest go-loka (niebo)! Poznajcie własną rzeczywistość i rzeczywistość wszystkich

istot, jaka została wam objawiona - staniecie się wówczas, w tej samej chwili, Radhą, a z uwagi

na to, że Radha jest Kriszną, a Kriszna jest Radhą i zjednoczycie się z Kriszna-tattwą (esencją

Kriszny), boską prawdą. Ktokolwiek ciągle wielbi Krisznę - nie niepokojony żadną inną myślą ani

uczuciem - jest Radhą. Patrz oczami miłości; słuchaj uszami miłości, pracuj rękami miłości, miłuj

myśli miłości; odczuwaj miłość w każdym nerwie. Bóg miłości, Kriszna, przyjdzie do ciebie na fali

miłości i napełni sobą twe serce!

Nie umieszczajcie Go w klatce ram obrazu, nie więźcie Go w jakimś posągu. On jest

wszystkimi postaciami. Wszystkie imiona są Jego. On jest istotą wszystkich istot. Zaraźcie się

szaleństwem na Jego punkcie, w miejsce szaleństwa na punkcie świata. Ktoś napisał o mnie

piosenkę mówiącą, że leczę z szaleństwa i przyprawiam o szaleństwo; że ocieram łzy i również

sprawiam, że płynęły! Tak, szaleństwo na punkcie wizji Boga jest tak czy owak lepsze od

szaleństwa związanego z bogactwem i sławą.

Siła miłości jest najwyższa

Niech z waszych oczu płyną łzy anandy (błogości), a nie smutku. Tęsknijcie za taką miłością,



która przyniesie wam miłość Boga. Nie mam żadnej mocy potężniejszej niż moc miłości.

Mógłbym zamienić ziemię w niebo, a niebo w ziemię, ale ta moc jest niczym wobec mocy

miłości, która może związać świat i rządzić światem. Kochajcie; nie nienawidźcie ani nie

szkodźcie. Komary też mogą się chełpić zdolnością do ranienia, szkodzenia i wywoływania

chorób! Pluskwy potrafią robić to samo. Jeśli więc pysznicie się wprawą w szkodzeniu, upodlacie

tylko samych siebie. Kochajcie i służcie - oto sadhana (duchowa praktyka), która wynagrodzi was

najlepiej. Obchodzenie świąt takich jak to, zostało zalecone przez mędrców, ponieważ zachęcają

was one do zastanawiania się nad podstawami duchowego postępu. Błogosławię was, abyście

stale kontemplowali Pana i aby wasze umysły nieprzerwanie doznawały słodyczy boskości.

– Z orędzi Bhagawana wygłoszonych podczas świąt Śri Kriszna Dżanmasztami



UROCZYSTOŚCI W PRAŚANTHI NILAJAM

Grupa ponad 60 wielbicieli, ze studentami włącznie, przybyła z Muskatu w sułtanacie

Omanu na pielgrzymkę do Praśanthi Nilajam, w ostatnim tygodniu czerwca 2012 roku. 24

czerwca uczniowie z Saraswati Natyalaya (szkoły tańca) oraz dzieci z organizacji Wychowania w

Wartościach Ludzkich Śri Sathya Sai z Muskatu dali piękny występ w Sai Kulwant Hall. Składał się

on z trzech tańców. Pierwsze dwa poświęcone były Panu Śiwie. Trzeci, końcowy taniec oparty

był na Guru paduka stotram - utworze Adi Śankary, poświęconym czci dla guru. Występ, który

rozpoczął się o 17:30 po śpiewie Wed, trwał do godziny 18. Po jego zakończeniu uczniom

uczestniczącym w tych trzech tańcach podarowano ubrania. Potem odbyły się bhadźany i

rozdane zostało prasadam. Uroczystość zamknęło Arati.

Posąg Pana Ganeśy, wcześniej zdobiący scenę w Sai Kulwant, został ustawiony 29 lipca 2012

roku przed bramą Gopuram, która wcześniej była otwarta ku wygodzie bhaktów. Poświęcenie

posągu rozpoczęło się o 17:30. Kapłani ofiarowali mu pudżę przy śpiewie mantr wedyjskich.

Wielbienie posągu trwało do godziny 18. Następnie złożono ofiary w jadźnia kundam,

wzniesionym blisko północnej bramy sali. Jadźnia dobiegła końca wraz z purnahuti (końcowymi

ofiarami), jakie złożyli w jadźnia kundam Śri W. Sriniwasam i Śri R.Dź. Rathnakar, członkowie

zarządu Głównego Trustu Śri Sathya Sai, o godzinie 18:15. Później dokonano abhiszekam

(obmycia) posągu, podczas którego kapłani śpiewali pochwalne pieśni wedyjskie. Po obrzędzie

PIELGRZYMKA Z MUSKATU

USTAWIENIE POSĄGU GANEŚI



abhiszekam posąg ozdobiono i złożono przy nim ofiary. Po rozdaniu wszystkim prasadamu,

uroczystość instalowania owego posągu Ganeśy zakończyło Arati, o 7:15 rano.

Oprócz bramy Gopuram otwarta została ku wygodzie bhaktów jeszcze jedna brama - przy

bramie Ganeśy. Uroczystość jej otwarcia rozpoczęto o 8:15 rano - odbyła się pudża, rozbite

zostały orzechy kokosowe, przecięto wstęgę i odprawiono Arati.

ODDANIE CZCI WATA WRIKSZY

Dla utrwalenia pamięci o tym, że 29 czerwca 1959 roku Bhagawan zasadził na pagórku koło

budynku uniwersytetu Wata-wrikszę (drzewo banjanowe), przeprowadzono pod tym świętym

drzewem uroczystość, 29 czerwca 2012 roku. Wyrosłe do olbrzymich rozmiarów w ciągu tych 53

lat drzewo przyciąga licznych szczerych poszukiwaczy duchowych, medytujących pod nim dla

pokoju ducha i postępu duchowego. Sadząc to drzewo, Bhagawan stworzył jatrę (mistyczny

diagram), mający moc duchową, który umieszczono pod tym drzewem. Ponieważ zostało ono

posadzone przez Niego, jedno z imion Bhagawana w Śri Sathya Sai Asztothara Sata Namawali

brzmi: “Om Śri Sai Sadhakanugraha Wata Wriksza Pratiszthapakaja Namah” (Pozdrowienia dla

Śri Sai, który posadził drzewo banjanowe, aby obsypać łaską duchowych poszukiwaczy).

Uroczystość oddania czci temu drzewu rozpoczęła się o 9:45 rano obrzędem, jaki prowadził

kapłan, przy śpiewie mantr wedyjskich. Następnie grupa studentów recytowała: “Om Śri Sai

Sadhakanugraha Wata Wriksza Pratiszthapakaja Namah”, po czym nastąpiły bhadźany i rozdano

prasadam. Uroczystość dobiegła końca wraz z Arati o godzinie 10.30 rano.

ASZADI EKADASI

Nabożnością i powagą cechowały się obchody święta Aszadi Ekadasi w Praśanthi Nilajam, 30

czerwca 2012 roku. Wielka liczba wielbicieli przybyła z Maharasztry i Goa, aby uczcić to święto w

świętym obszarze Praśanthi Nilajam. Zarówno rano, jak i wieczorem przedstawili występ

muzyczno-kulturalny na Sali Sai Kulwant.

Program poranny rozpoczął się o 8:30, kiedy czterech bhaktów ubranych w tradycyjny strój,



zadęło w muszle. Zwiastowało to wejście tradycyjnego pochodu z dindi (palankinem) do hali Sai

Kulwant, rozbrzmiewającej donośnym śpiewem “Panduranga Witthale”. Warkari (pielgrzymi)

wraz z palankinem Pana Witthali przybyli następnie do Samadhi Bhagawana i ofiarowali przed

nim wieniec z tulsi (bazylii) i kwiatów. Potem odbył się przejmujący taniec grupy młodzieży z

Maharasztry i Goa.

Zapanuj nad umysłem, stań się mistrzem umysłu – spektakl taneczny

Sztuka pod powyższym tytułem była drugim punktem porannego programu. Odegrana przez

dzieci Bal Wikas z Maharasztry i Goa oraz uczniów Śri Sathya Sai Vidya Mandir z Dharmakszetry

(Mumbaj) przedstawiała sytuację współczesnego człowieka, który stracił spokój i szczęście,

ponieważ ma niespokojny umysł wskutek pragnień, przywiązania, chciwości, złości-gniewu, ego

itd. W życiu dochodzi do zwrotu, kiedy człowiek słucha głosu intelektu, panuje nad umysłem i

postępuje zgodnie z naukami Bhagawana Śri Sathya Sai. Wówczas intelekt otwiera człowiekowi

jego oko mądrości i pokazuje światło atmy, które sprawia, że uświadamia on sobie, jaka jest jego

własna rzeczywistość, a jest nią pokój, spokój ducha i błogość.

Urozmaicona porywającymi tańcami dzieci, sztuka ta była pod każdym względem

wyśmienitym przedstawieniem. Budujący i realistyczny temat, dobra gra aktorska dzieci,

barwne stroje, odpowiednia charakteryzacja i znakomita reżyseria przyczyniły się do

powodzenia sztuki. Po jej zakończeniu aktorzy dostali w podarunku ubrania. Później odbyły się

bhadźany i rozdano prasadam. Cała uroczystość poranna dobiegła końca wraz z Arati o godzinie

10.

Koncert muzyki religijnej

Uroczystość popołudniową rozpoczęły o 16:30 dzieci Bal Wikas i młodzież z Maharasztry i Goa,

śpiewając Wedy. Następnie miał miejsce koncert muzyki nabożnej w wykonaniu słynnego

śpiewaka Git Sagara. Otwierając swój występ bhadźanem „Paśupati tanaja bala gadźanan” (O

Gadźanan, ukochany synu Pana Śiwy), oczarował on zgromadzonych znanymi bhadźanami i



pieśniami nabożnymi, w tym: „Bhakta watsala tero naam” (Twoim imieniem jest ukochany

bhaktów), „Sai mata pita guru bandhu sakha” (Sai jest matką, ojcem, guru, przyjacielem i

krewnym, “Hari nam gate ćalo” (ciągle śpiewaj Imię Boga). Zgromadzenie powtarzało chórem te

bhadźany, nasycając całe otoczenie oddaniem i pobożnością. Śpiewak wykonał też utwór

“Moula moula”, występ swój kończąc pieśnią “Sai Baba bolo” (śpiewaj imię Sai Baby). Po

koncercie uczczono go szalem i innymi podarunkami, obdarowując też jego żonę podarkami oraz

sari. Artystom, którzy zapewniali mu wsparcie muzyczne, również ofiarowano ubrania i inne

podarunki. Następnie odbyły się bhadźany i rozdano prasadam. Program dobiegł końca wraz z

Arati o 18:30.

Ogólnoindyjskie Warsztaty Rodzicielstwa odbyły się w Praśanthi Nilajam w dniach 1-2 lipca

2012 roku w sali konferencyjnej. Warsztaty rozpoczęło przemówienie Śri Sriniwasana,

ogólnoindyjskiego przewodniczącego Sri Sathya Sai Seva Organization. Wybitny mówca

zauważył, że myślą przewodnią Organizacji Sai jest przemiana świata przez przemianę

pojedynczych ludzi. Dodał, iż Bal Wikas, będące sercem i duszą Organizacji Sai, powinno być

całościowym programem dla całej rodziny. Podkreślając potrzebę wciągnięcia rodziców w

programy Bal Wikas, Śri Sriniwasan powiedział, że należy sprawić, aby były one ciekawe nie tylko

dla dzieci, ale i dla rodziców.

Po przemówieniu Śri Sriniwasana, Pani Sarla Shah, narodowa koordynatorka edukacji Bal Wikas,

ogłosiła ukazanie się drukiem książki „Sai Parenting – The Child is the Father of the Man”

(Rodzicielstwo w duchu Sai – dziecko ojcem człowieka). Zawiera ona artykuły o rodzicielstwie,

otrzymane z różnych stanów Indii.

Później wystąpiła Pani Widja Sriniwasan, narodowa koordynatorka edukacji. Mówiła o

'Celach warsztatów rodzicielstwa'. Podkreśliła wagę tych warsztatów poświęconych

rodzicielstwu oraz wyliczyła oczekiwania wobec takich programów rodzicielskich.

Następnie odbyła się inspirująca sesja dr. Guru Radż Kardźagiego o 'Doradztwie dla rodziców i

OGÓLNOINDYJSKIE WARSZTATY RODZICIELSTWA



twórczych technikach nauczania'. Przeplatana ożywionymi zajęciami, ciekawymi anegdotami i

stosownymi fragmentami filmów wideo, dotyczyła różnych stylów rodzicielstwa i mówiła o

potrzebie bezwarunkowej akceptacji dziecka.

Sesję poobiednią rozpoczęła prezentacja Samhithy Nehru z Delhi NCR, poświęcona

'Organizowaniu spotkań rodziców w zmiennych warunkach ekonomicznych'.

Później prof. E. Mukundan, przewodniczący Sri Sathya Sai Seva Organization z Kerali,

przemawiał do uczestników warsztatów dla rodziców o sposobach motywowania. Szczegółowo

objaśnił, 'co, dlaczego i jak', odwołując się do wielu anegdot i użytecznych ilustracji dla lepszego

przedstawienia tematu.

Dr D. Sjamala z Andhry Pradeś wyjaśnił, jak projekty wiejskie oraz przedsięwzięcia acquacare,

medicare i sociocare Bhagawana pobudziły do działania i natchnęły wiejskich uczniów Bal Wikas

i rodziców z plemiennych obszarów okręgu Wschodniej Godawari.

Dzieląc się wnioskami z bardzo dokładnego badania rodziców Bal Wikas z Nanganallur

Samithi z Tamil Nadu, (Śri Sai Sundar) absolwenci Uniwersytetu Sai wyrazili potrzebę

regularnych spotkań z rodzicami, aby zwiększyć moc Bal Wikas - tak jakościową, jak i ilościową.

Sesję po kolacji rozpoczęło: „Podejście do rodzicielstwa w ośrodkach miejskich” - zagadnienie

to omawiali uczestnicy z Mumbaju. Następnie dzielono się doświadczeniami w prowadzeniu

warsztatów rodzicielskich w miastach; mówili o nich uczestnicy z Zachodniego Bengalu, Uttar

Pradeś, Karnataki i Gudżaratu. Mówcy dzielili się doświadczeniami podczas prowadzenia

warsztatów i podkreślili wagę uczestnictwa i zaangażowania rodziców w działania Organizacji

Sai.

2 lipca warsztaty rozpoczęły się o 11:30 przemówieniem Śri Nimiśa Pandji, zastępcy

ogólnoindyjskiego przewodniczącego Sri Sathya Sai Seva Organization, który położył nacisk na

ustanawianie etosu Organizacji Sai i przemianę świata poprzez samo-przemianę. Doradził guru,

nauczycielom, aby uczyli dzieci panować nad umysłami i przekształcać je w 'mistrzowskie

umysły'. Podając przykłady dzieci Bal Wikas, które odniosły powodzenie, poradził guru, aby

uczyli dzieci uczestnictwa we wprowadzaniu pozytywnych zmian w rodzicach i społeczeństwie.

Po tym budzącym natchnienie wystąpieniu Sri Nimiśa Pandji, uczestnicy ze stanów Odisza,



Bihar, Harjana, Madhja Pradeś i Manipur podzieli się swymi doświadczeniami z prowadzenia

warsztatów rodzicielskich na obszarach wiejskich. Następnie zespół guru z Tamilnadu pokazał

żywą demonstrację rodzicielstwa. Później prof. Jogendra Werma z Himaćal Pradeś wygłosił

przemówienie, dostarczając cennych wytycznych rodzicom nastolatków, jak postępować i jak

podejść do drażliwych spraw nastoletnich dzieci.

Potem do uczestników przemówił Śri N. Ramani, zastępca ogólnoindyjskiego

przewodniczącego Sri Sathya Sai Seva Organization. Mówił o 'Rodzicielstwie w duchu Sathya

Sai', podając jako przykład własne życie i pokazując, jak rodzicielstwo pomogło mu się

ukształtować. Jako sposób na bycie rodzicem podał on podążanie wskazaną przez Sathya Sai

drogą miłości i tylko miłości.

Podczas zakończenia warsztatów, Dr L. Sasi Bala, zastępca narodowego koordynatora ds.

rodzicielstwa, streścił ich obrady i podziękował wszystkim uczestnikom. Warsztaty zamknęło

Arati o godz. 16.00



POTRZEBA WITAMINY B

KAŻDY w naszej rodzinie miał w trudniejszych dla siebie czasach błogosławieństwo i łaskę

Bhagawana. Mój młodszy brat M.L. Sampath Kumar mieszka w Delhi. Jego żona Ćithra powiła

dziecko 3 lutego 1964 roku w Madrasie (Chennai). Miało ono zniekształcenia obu stóp. Jego

stopy były zakrzywione jak przecinek w zdaniu. Było to wrodzone kalectwo. Baba był w

Whitefield i poprosił, abyśmy przywieźli dziecko do Whitefield przed poddaniem go

jakiemukolwiek leczeniu. Stworzył mały medalionik do zawieszenia dziecku na szyi. Następnego

dnia obie nogi obandażowano plastrem i co dwa tygodnie go wymieniano. W maju 1965 roku,

podczas wesela mojego najmłodszego brata, Baba stworzył piękny, złoty wisiorek z Panem Siwą i

Parwati wewnątrz prabhawali (dekoracyjnego łuku). Bhagawan chciał, abyśmy codziennie

wykonywali abhiszekam, czyli obmywanie wisiorka, wodę zaś dawali dziecku do picia. Lekarze

powiadomili nas, że kiedy chłopiec osiągnie wiek 9 lat, zoperują te nogi, aby wyprostować stopy.

Baba jednak powiedział nam, że nie trzeba będzie przeprowadzać żadnej operacji, a stopy te

staną się proste przez działanie Jego prasadamu. Nazwał to niemowlę Widźaja Sai. W przeciągu

kilku lat chłopiec mógł nawet grać w piłkę. To właśnie oddanie rodziców i ich wiara w

Bhagawana wyleczyły wrodzone kalectwo. Przypomniało mi się, jak Baba mówił:

“Chorobę wywołuje bardziej niedożywienie umysłu niż ciała. Lekarze mówią o niedoborze

witamin. Ja nazywam to niedoborem specjalnej witaminy B. Będę zalecał powtarzanie imienia

Boga, któremu powinno towarzyszyć rozmyślanie o chwale i łasce Boga. To jest witamina B -

lekarstwo.

– Zaczerpnięte z “Lokanatha Sai”

Blask boskiej chwały



NNOOWWIINNYY ZZ OOŚŚRROODDKKÓÓWW SSAAII

M A L E Z J A

Kampung Bawie to wieś, położona głęboko w lasach deszczowych Borneo w okręgu Ulu

Lemenak, we wschodnio-malezyjskim stanie Sarawak. 45 żyjących tam rodzin to głównie myśliwi

i rolnicy. Nie ma tam żadnych nowoczesnych wygód, a mieszkańcy wsi podróżują pieszo.

Najbliższa szkoła znajduje się o 4 godziny drogi pieszo, a chodzące do szkoły dzieci pozostają w

tej szkole w ciągu tygodnia, zaś wracają do domu na weekendy. W dniach 20-22 kwietnia 2012

roku 45 ochotników Sathya Sai, w tym młodzież Sathya Sai z Malezji, Singapuru i Brunei, wzięło

udział w 3-dniowym scalonym programie doskonalenia wsi w Kampung Bawie. Jako bazy

wypadowej ochotnicy użyli Ośrodka Sai z Kućing (stolicy tego stanu). Odbyli 14-godzinną podróż

po trudnych drogach przez lasy deszczowe Borneo. Do przewiezienia towarów i ludzi z Ośrodka

Sai w Kućing do wioski zostało użytych 11 samochodów z napędem na cztery koła. To

trzydniowe działanie służebne było planowane i przygotowywane przez pięć miesięcy. Prace

służebne objęły bezpłatny, trzydniowy obóz dla mieszkańców wsi oraz rozdawanie leków i

witamin; przygotowywanie i podawanie jedzenia około dwustu ludziom trzy razy dziennie;

zaopatrywanie rodzin w suche racje żywnościowe, drzewa owocowe, młode sadzonki roślinne

oraz niezbędne rzeczy; rozdawanie podręczników, materiałów do czytania, materiałów

piśmienniczych oraz miękkich zabawek dla dzieci; założenie nowego placu zabaw (boiska) oraz

boiska do badmintona na otwartym powietrzu oraz założenie baterii słonecznych i oświetlenia

dla pięciu z najbiedniejszych rodzin w tej wiosce. Z mieszkańcami wsi dzielono się

podstawowymi wiadomościami o higienie. Dla kobiet z wioski zorganizowano salon fryzjerski.

Wieczorami ochotnicy Sathya Sai bawili się z dziećmi z wioski w różne zabawy. Ochotnicy ci czuli

obecność Bhagawana przez całą podróż, jak również podczas pobytu w tamtej wsi.



A U S T R A L I A

W dniach 24-26 lutego 2012 roku przeprowadzono Narodowy Obóz Młodzieżowy w Victor

Harbour, nadmorskim mieście południowej Australii. Uczestniczyło w nim 108 osób z młodzieży

Sai z różnych części Australii. Temat obozu brzmiał: 'Tam gdzie jest zaufanie, tam jest miłość'.

Obóz obejmował kółka studyjne prowadzone przez młodzież, a związane z naukami Bhagawana

o wierze w siebie, działalność służebną, sesje mówców, sesje sportowe, inspirujące gry, poranne

modlitwy i śpiew nabożny. Działalność służebna objęła przygotowanie 2,5 tysiąca zestawów

porodowych dla zapewnienia sterylnych warunków i sprzętu ciężarnym kobietom w Etiopii.

Wśród mówców na tym obozie znaleźli się Śri Neville Fredericks, narodowy koordynator

Organizacji Śri Sathya Sai w Australii i Papui Nowej Gwinei; Śri Alvin Leo, koordynator młodzieży

Śri Sathya Sai strefy 3, panna Mojia O'Brien oraz wychowankowie Instytutu Wyższej Wiedzy Śri

Sathya Sai - Śri Ramnareś Gorlamandala i Śri Sunder Ijer. Obóz zakończył się sesją o praktycznym

zastosowaniu otrzymanych w jego trakcie lekcji o samo-zaufaniu. Głównym aspektem obozu

była jedność i miłość wśród młodzieży, oparta na zbiorowej miłości tej młodzieży do Bhagawana.

Jeden z nich tak to skomentował: 'Ten obóz przyniósł nam sposobność, aby skupić się na tym,

kim jesteśmy i uwierzyć w swoje rozległe istnienie'. Inny zaś skomentował: 'Łatwo jest dać

pochłonąć się wzlotom i upadkom życia - czasami potrzeba nam jakiejś przerwy, aby zbadać

samych siebie i zastanowić się, dokąd zmierzamy w życiu. Uważam, że ten obóz młodzieży Sai

właśnie to zapewnił!

B A H R A J N

24 kwietnia 2012 roku około 130 wielbicieli wzięło udział w nabożnym śpiewaniu Wed i

bhadźanów w ramach obchodów Mahasamadhi Bhagawana. 25 kwietnia uroczystości, w

których uczestniczyło 125 bhaktów, objęły budzącą wielkie natchnienie prezentację o

doświadczeniach bhaktów oraz występy chóru. Na dzień 26 kwietnia przygotowano obóz

medyczny dla robotników w Bahrajnie, gdzie zbadano stan zdrowia 325 osób, w tym badania

poziomu cukru we krwi. Zajmowało się nimi z miłością 15 ochotników Sathya Sai. Gałąź 'Śakti'



(kobieca) Sri Sathya Sai Seva Organization z Ośrodka w Bahrajnie przygotowała sute posiłki

wegetariańskie dla 325 robotników.

Przez ostatnie 27 lat Sri Sathya Sai Seva Organization przygotowuje i przeprowadza z

okazji Urodzin Bhagawana akcje honorowego krwiodawstwa w miejscowym szpitalu rządowym.

W tym roku, 27 kwietnia, przed szpitalem, ofiarowało swoją krew 117 ludzi, podtrzymując boską

atmosferę i zachęcając do szerszego uczestnictwa. Lekarze i pracownicy szpitala docenili ten

gest i poprosili grupę o ponowne przybycie.

U S A

Wiele działań służebnych i programów nabożnych przygotowano w USA z okazji pierwszej

rocznicy Mahasamadhi Bhagawana. W St. Louis w Missouri dzieci z organizacji Edukacji Sathya

Sai podarowały dzieciom w schronisku dla bezdomnych 39 paczek. Zawierały one kredki, mazaki,

ołówki, wycieralne tabliczki oraz dwie olbrzymie książki do kolorowania, zapakowane w ładną,

dużą torbę. Inne działania służebne objęły zebranie i podarowanie żywności o dłuższym okresie

trwałości wraz ze 108 paczkami obiadowymi. W Columbii, w Missouri, Dzień Maha Samadhi

obchodzono wyrażając wdzięczność Bhagawanowi. Dzień ten świętowano sesją bhadźanową.

Oprócz tego przygotowano i podarowano 50 zestawów higieny osobistej. W Memphis, w

Tennessee, ochotnicy Sathya Sai przyrządzili jedzenie i ofiarowali je w schronisku dla

bezdomnych, podarowali prześcieradła i koce uchodźcom oraz podarowali żywność o dłuższym

okresie trwałości, jak też inne zasoby, Bankowi Żywności w Memphis, mającemu akurat

najniższą w swej historii ilość żywności. W Ośrodku Sathya Sai śpiewano bhadźany. W Nashville,

Tennessee, działania służebne obejmowały ochotniczą służbę związaną z walkathonem

(długodystansowym marszem na cele dobroczynne), przygotowanie i ofiarowanie jedzenia

około 190 kobietom i dzieciom oraz rozdanie paczek z potrzebnymi rzeczami - każda taka paczka

zawierała dziewięć niezbędnych rzeczy. W Chattanooga, Tennessee, w kuchni charytatywnej,

ochotnicy Sathya Sai pomogli w wydaniu jedzenia ponad stu ludziom. 24 kwietnia podarowano

tej kuchni około 25 wielkich puszek z owocami i warzywami.

– Międzynarodowe Organizacje Śri Sathya Sai



B H A R A T

Gudżarat:

W dniach 12-13 maja Sri Sathya Sai Seva Organization z Gudżaratu przygotowała Letni Kurs

Kultury i Duchowości Indyjskiej dla uczniów 3 klas Bal Wikas. Odbył się w Ośrodku Wadodara, a

wzięło w nim udział 80 uczestników z całego stanu Gudżarat. Znakomici mówcy wygłosili

wówczas mowy dotyczące kultury i duchowości indyjskiej. Oto niektóre z tematów: kultura

indyjska, doświadczenia byłych studentów Uniwersytetu Sai, gospodarowanie czasem,

działalność służebna, motywacja młodzieży, znaczenie modlitwy w codziennym życiu, znaczenie

umiejętności porozumiewania się, siła myśli, duchowość i jej znaczenie w życiu codziennym,

wartości ludzkie i educare.

Na zakończenie tego kursu wszyscy uczestnicy otrzymali świadectwa i pamiątki.

3 czerwca 2012 roku przygotowano w Nawsari warsztaty stanowe Zintegrowanego Programu

Wiejskiego Śri Sathya Sai, w których wzięło czynny udział 83 delegatów obojga płci (63 mężczyzn

i 20 kobiet). Były to osoby funkcyjne, przewodniczący okręgów, kierownicy samithi, kierownicy

młodzieży, kierownicy Programu Wiejskiego Śri Sathya Sai. Warsztaty dotyczyły głównie opieki

nad nieuprzywilejowanymi członkami społeczeństwa. Z pierwszą prezentacją wystąpił Śri Nirma

Patel, który wcześniej dokonał również prezentacji na Ogólnoindyjskich Warsztatach

Zintegrowanego Programu Wiejskiego Śri Sathya Sai. Ogólnie, 13 delegatów przedstawiło swoje

poglądy poprzez własne prezentacje.

Dzięki łasce Swamiego, Śri Sathya Sai Sewa Samithi z Suratu otrzymało 'Nagrodę za wybitne

osiągnięcia w programie na rzecz pomyślności społecznej” dla organizacji pozarządowych przez

dwa kolejne lata, 2007-2008 oraz 2009-2011, ustanowioną przez Izbę Handlu i Przemysłu

Południowego Gudżaratu, za usługi świadczone przez Organizację Sai na rzecz ludzkości. Były to

bezpłatne usługi medyczne, takie jak operacje katarakty, protezy dentystyczne, codzienne

leczenie, pomoc upośledzonym na ciele i potrzebującym przez ofiarowanie wózków



inwalidzkich, maszyn do szycia, wózków ręcznych itd., Narajana Sewę, bezpłatne rozdawanie

zeszytów, pomoc w nauczaniu itd., w myśl nauk Swamiego, że służenie człowiekowi jest

służeniem Bogu. Nagrodę tę wręczył Śri Suresz Kotak, były przewodnicący Indyjskich Izb

Kupieckich oraz prezes Kotak Chemicals. Nagrodę przyjęli przedstawiciele tej samithi: Śri

Ćittarandźan S. Patel oraz Śri Madhukar G. Rao.

Harjana i Ćandigarh

Organizacja Sai z tego stanu przygotowała cztery obozy, na których sprawdzono stan 223

pacjentów, mających kłopoty z oczami, zaś 34 pacjentów skierowano do szpitali na operacje. Po

etapie szpitalnym zaopiekowano się nimi i dano im okulary.

Każdy okręg tego stanu objął opiekę nad jakąś wioską w ramach Zintegrowanego Programu

Wiejskiego Śri Sathya Sai. Organizacja Sai zbudowała dwa domy i dała je dwóm rodzinom

będącym w potrzebie, jak również zbudowała 26 toalet dla mieszkańców wsi Mandora w okręgu

Sonipat. Dzień tego programu wiejskiego obchodzony był 5 marca 2012 roku w owej wsi, przy

uczestnictwie tysiąca jej mieszkańców oraz członków Sewa Dal. Objętym opieką rodzinom dano

31 amruta kalasamów (racji żywnościowych). Rozdano też 51 toreb szkolnych. Odbyło się

również przemówienie o rolnictwie, wygłoszone przez znawcę tej dziedziny. Inne przemówienie

dotyczyło rządowych programów dotacji dla ludzi wsi.

Maharasztra i Goa

Rok 2012 został nazwany rokiem Bal Wikas przez Organizację Sewy Śri Sathya Sai obszaru

Maharasztry i Goa. Częścią uroczystości były pudże Matru pitru pada (oddawanie czci stopom

matki i ojca), zorganizowane w różnych samithi w całym tym stanie. Głównym celem owej pudży

jest odświeżenie starożytnej, indyjskiej tradycji, która ogniskuje się na wedyjskim przekazie:

“Matru dewo bhawa, pitru dewo bhawa” (Czcij matkę i ojca jak Boga). Poprzez miłość i cześć

wobec matki i ojca, dziecko łatwo uczy się rozciągać tę samą miłość na Najwyższego Pana.

Wydarzenie to było dla tych dzieci sposobnością do wyrażenia swojej miłości, wdzięczności i

szacunku dla starszych, rodziców i dziadków.



Potrójna czystość

Są trzy rzeczy niezmiernie miłe Panu: język,

który nigdy nie kłamie, ciało niesplamione

wyrządzaniem zła innym oraz umysł wolny od

przywiązania i nienawiści. Te trzy tworzą

trikarana suddhi (potrójną czystość).

Powstrzymujcie się od mówienia nieprawdy,

zadawania bólu innym i wrogości wobec

innych. Ćwiczcie ciszę jako środek

powstrzymujący język przed odchodzeniem od

prawdy.

Baba

sanathana sarathi - sathyasai.org.pl · soli w kropli wody oceanicznej. ilość soli może być...

Documents