2 3

Sam Savage เขียน ศรรวริศาเมฆไพบูลยแปล บรรณาธิการเลมอธิชามัญชุนากรกาบูล็องบรรณาธิการตนฉบับเขมทัตพิพิธธนาบรรพออกแบบปกกีรติเงินมีภาพประกอบกัญญชลานาวานุเคราะหรูปเลมสิริมาสุวรรณไตรภพพิสูจนอักษรสุพิชชาวิมลโสภารัตน Copyright © 2006 by Sam Savage. First published by Coffee House Press, Minneapolis, Minnesota, USA. Copyright © 2007 By Editorial Seix Barral. Av. Diagonal 662-664, 08034 Barcelona This editions arranged through Tuttle-Mori Agency Co.,Ltd. Thailand ลิขสิทธิ์ภาษาไทย©2013สำนักพิมพกำมะหยี่พิมพครั้งที่1กุมภาพันธ2556 ISBN ราคา....บาท

สำนักพิมพกำมะหยี่74/1รังสิต-นครนายก31ธัญบุรีปทุมธานี12130โทรศัพท:0841461432โทรสาร:029961514Email:gammemagie@gammemagie.comHomepage:http://www.gammemagie.comFacebook:http://www.facebook.com/GammeMagieEditions พิมพที่:หางหุนสวนจำกัดภาพพิมพ296ซอยอรุณอมรินทร30ถนนอรุณอมรินทรแขวงบางยี่ขันเขตบางพลัดกรุงเทพฯ10700โทรศัพท:024330026-7,024338586โทรสาร:024338587Homepage:http://www.parbpim.com จัดจำหนายทั่วประเทศโดยบริษัทอมรินทรบุคเซ็นเตอรจำกัด108หมูที่2ถนนบางกรวย-จงถนอมตำบลมหาสวัสดิ์อำเภอบางกรวยจังหวัดนนทบุรี11130โทรศัพท:024239999โทรสาร:024499222,024499500-6Homepage:http://www.naiin.com

FIRMIN Adventures of a Metropolitan Lowlife เฟอรมินหนู/รัก/หนังสือ

4

ในที่สุด เทศกาลแหงการรักหนังสือ ซึ่งมีระยะเวลา 365 วันในหนึ่งปก็เวียนเขามาใหหนอนหนังสือไดกัดกลืนกินของโปรดอีกครั้งกับหนังสือชุด“คนรักหนังสือ”จากสำนักพิมพกำมะหยี่ บอกเลาอีกครั้ง เผื่อจะมีนักอานหนาใหมที่ยังไมคุนเคยกับหนังสือชุดนี้ หนังสือที่อยูในชุด “คนรักหนังสือ” จะเปนหนังสือที่พูดถึงหนังสือ หนังสือที่มีหนังสือเขามามีบทบาทในเรื่อง หนังสือที่มีฉากหลังรายรอบดวยหนังสือ หนังสือที่เขียนโดยนักเขียนที่รักหนังสือ ดังนั้นจึงเปนเรื่องชวยไม ไดที่หนังสือเหลานี้จะมีการกลาวอางชื่อหนังสือหรือหยิบยกเนื้อหาในหนังสือตางๆ มาพูดถึงประปรายกระจายอยูทั่วทั้งเลมใหคนที่เคยอานหนังสือเลมนั้นไดยอนกลับไปนึกถึงชวงเวลาขณะที่อานสวนคนที่ ไมเคยอาน ก็อาจจะเกิดความสนใจใครจะอาน เพื่อจะไดอานหนังสือชุดนี้อยางกระจางใจ หนังสือสำหรับคนรักหนังสือที่เราคัดสรรมาอยางดีเลมนี้ คุณจะไดทองไปในโลกอันยิ่งใหญของหนังสือกับเฟอรมิน หนูนักอานผูต่ำตอยขอเชิญพลิกไปดูกันวาเขาอานหนังสืออะไร มีเลมใดบางที่คุณเคยอานแลว และเลมไหนที่คุณอานเจอในหนังสือเลมนี้แลวอยากจะอานขึ้นมาบาง

ขอใหมีความสุขในการอานสำนักพิมพกำมะหยี่มกราคม๒๕๕๖

หนังสือเลมนี้เขียนสนุกเพราะผูเขียนใชสัญลักษณอยูตลอดเวลาดวยความที่ผูวาดเรียนภาษาและวรรณคดีมา จึงสนุกกับการแปลความมากรูปที่วาดประกอบสวนใหญเปนการหยิบยกสัญลักษณที่ผูเขียนซอนความเอาไวมาขยายใหเปนภาพใหชัดเจนยิ่งขึ้น รูปที่เปนการตีความของผูวาดเองมีเพียงไมกี่รูปเพื่อผูอานจะได ไปขบคิดกันตอเอง(แบบนี้สนุกกวา)

กัญญชลานาวานุเคราะห จบการศึกษาระดับปริญญาตรีจากคณะอักษรศาสตร (เอกภาษาอังกฤษ)จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย และปริญญาโทจากคณะมนุษยศาสตร (เอกDigital Culture) จากมหาวิทยาลัย Jyv!skyl! (ยูวาสกูลา) ประเทศฟนแลนด เริ่มงานในวงการหนังสือจากการพิสูจนอักษรและแปล จากนั้นจึงเขียนเมื่อไปเรียนตอสิ่งที่ไดคือเวลาวาดรูปจากนั้นจึงฝกฝนเองเรื่อยมา ปจจุบันทั้งเขียนและวาด ระยะหลังไดนำสองอยางมารวมกันแลวและในอนาคตจะพัฒนาการเลาเรื่องดวยตัวหนังสือและภาพตอไป^_^

ผลงานรวมเลม(วาด+เขียน) -เรื่องริมทาง:RoadsideThailand(2012) -ฟนแลนดบายแฮนด(2009)

ติดตามผลงานไดที่ -คอลัมน“เพื่อนบาน”นิตยสารaday -www.facebook.com/koisketches

คำนำสำนักพิมพ จากผูวาดภาพประกอบ

6 7

อยาแปลกใจที่คราวนี้เราไม ไดรวมพล "คนรักหนังสือ" ไปเยือนรานหนังสือหรือเมืองหนังสือที่ซอกมุมใดของโลก แตพาเขาไปอยู ในรานหนังสือเกาและโลกที่มีแตหนังสือ (กับสาวงาม) ของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ตัวหนึ่ง ทำความเขาใจโลกและชีวิตผานจินตนาการของหนูที่รูคิดและรักการอานแหงจัตุรัสสกัลลียผู "กลืนกิน" หนังสือเปนอาหารกอนจะถูกหนังสือ"กลืนกิน"ในที่สุด "หน"ู อาจไมใชสตัวนารกัตดิอนัดบัโพลลใดๆ ในสายตาของคนรกัสขุภาพทั่วไป ไมวาหญิงหรือชาย คาที่วามันดูสกปรก หางยาว และไมมีคางแตขอใหละวางภาพจำที่เคยมีไวกอน ทำใจใหสบาย และอานอยางเปนสุข แลวเราจะไดเห็นวา ในจิตใจลึกๆ ของสิ่งมีชีวิตที่ดูภายนอกอาจนารังเกียจนั้น มีความออนโยน ความเปนมิตร ความจงรักภักดี และความชาญฉลาดล้ำซอนงำอยู เชื่อวาชีวิตอันเปลี่ยวเหงา บทเรียนอันเจ็บปวดความในใจรวมทั้งภาพประกอบนารักของ"หนูรักหนังสือ"ตัวนี้คงทำใหหลายคนเปลี่ยนทัศนคติที่มีตอสิ่งมีชีวิตที่อยูใน "ภาค" นารังเกียจอื่นๆไดบาง แซม ซาเวจ พาเราขามมหาสมุทรแอตแลนติกและยอนวันคืนไปสูจัตุรัสเล็กๆ ในบอสตันเมื่อหลายสิบปลวงผาน ใหเราไดเห็น - และหวนรำลึกถึง-บรรยากาศเกาๆคืนวันที่ผันผานและการทุบรื้อยานเกาแกที่เรียกไดวามีรานหนังสือเปนศูนยกลาง - อยางนอยก็สำหรับหนูตัวหนึ่ง - ซึ่งกำลังเผชิญความเปลี่ยนแปลงที่ยากจะเลี่ยงไดของโลก เพราะในชีวิตจริง ถึงแมเราจะอยู ในโลกที่แสนแตกตางอีกฟากฝงมหาสมุทร แตบรรยากาศการอาน รานหนังสือ ผูคน และสรรพสิ่งในโลกหนังสือที่นี่ก็แปรเปลี่ยนไปไมใชนอยและมีหลายสิ่งใหหวนหาอาลัยเชนกัน

ไมเฉพาะขอความบางตอนจากหนังสือหลายเลมที่ยกมาอางอิงเทานั้นเรายังไดเรียนรูวัฒนธรรมบันเทิง โรงละคร ภาพยนตร และดนตรีจากยุคทศวรรษที่ 1960ผานความใฝฝนอันบรรเจิดและรสนิยมของปราชญมุสิก"เฟอรมิน"ดวย นอกจากความรักหนังสือ (ที่ทั้งหนักและยาก) เปนชีวิตจิตใจแลว ความฝนเฟองเพอเจอความผิดพลาดขลาดกลัวและความปรารถนาจะ"เปนของใครสักคน" ของเฟอรมิน ยังเปนสิ่งที่ผูอานสามารถเขาใจและรูสึกรวมได ไมยาก และขณะเดียวกัน เฟอรมินก็เปน "ตัวแทน" ที่มองและวิพากษมนุษยสุดรักของมันไดอยางแสบคัน และหลายครั้งก็นาขอบคุณถึงจะออกตัววาตัวเล็ก ออนแอ ไมสมบูรณ แตหนูตัวนี้ก็มีความคิดและแงมุมในการมองโลกที่คมเขมไมแพปราชญสำคัญคนไหนๆ ถาหนังสือเลมนี้ทำใหเรารักและลุนพระเอกผูพายแพ ไดตั้งแตตนจนจบ ก็คงเปนลางดีใหเราสืบคนเสาะหาตัวตนอันออนโยนใน"ภาคอำพราง"ของเพื่อนรวมโลกอื่นๆตอไปเชนกัน เฟอรมิน / หนู / รัก / หนังสือ เปนหนังสือเลมที่สามในชุด "คนรักหนังสือ" แลว แตตราบใดที่ยังมีหนังสือ ความรัก และนักอาน (ที่อาจไมใชคน)เราก็คงยังไดพบกันอยูเนืองๆในโลกอันงดงามและไรพรมแดนของตัวอักษรที่เราจะอยูอาศัยและเติบโตไปดวยกันโดยไมมีนายพลล็อกคนไหนทุบรื้อทำลายได

ขอใหมีความสุขในการ"กลืนกิน"หนังสือศรรวริศา

กันยายน2555

คำนำผูแปล

9

แดนอรา

11

วนัหนึง่จวงจือ่รูสกึงวงนอนและขณะหลบัเขาฝนวาตนเปนผเีสือ้โบกบนิไปมาอยางมีความสุข เจาผีเสื้อตัวนี้ ไมรูวานี่คือความฝนของจวงจื่อจากนั้นเขาก็ตื่น กลับกลายเปนตัวของตัวเองอีกครั้ง แตตอนนี้เขาไมรูแลววาเขาเปนคนที่ฝนวาตัวเองเปนผีเสื้อหรือเปนผีเสื้อที่ฝนวาตัวเองเปนคน

—คำสอนของจวงจื่อ ถาเขาเขียนบันทึกแหงความเจ็บปวดบันทึกเรื่องนั้นคงมีคำเดียวนั่นคือขาเอง

—ฟลิปรอธ

13

บทที่1

ผ มนึกจินตนาการมาตลอดวา ประวัติชีวิตของผม ถาและเมื่อผมไดเขียน จะตองมีประโยคแรกที่ยิ่งใหญ เปนบางอยางคลายบทกวีอยาง“โลลิตาเธอคือแสงสวางแหงชีวิตคือเพลิง

พิศวาสแหงผม” ของนาโบคอฟ1 หรือถาผมเขียนกวีไม ได ก็ตองเปนอะไรที่ครอบคลุมเหมือน “ครอบครัวที่เปยมสุขนั้นเหมือนกันหมด แตครอบครัวไรสุขนั้นจะไรสุขในรูปแบบที่ตางกันไป” ของตอลสตอย2 คนจดจำถอยคำเหลานี้ ไดแมจะลืมเรื่องอื่น ๆเกี่ยวกับหนังสือเหลานั้นไปแลว แตถาพูดถึงการเปดเรื่อง ผมคิดวาที่เจงสุดคือการเปดเรื่องเดอะกูด โซลดเยอรของฟอรด แมด็อกซ ฟอรด3 “นี่คือเรื่องเศราที่สุดที่ผมเคยไดยิน” ผมอานเรื่องนี้หลายสิบรอบและยังชอบทุกครั้ง ฟอรดแมด็อกซฟอรดนี่ละนักเขียนผูยิ่งยง ตลอดชีวิตของการดิ้นรนอยากเขียนของผม ผมไมไดตอสูกับ

1 จาก Lolita (ค.ศ.1958) นวนิยายของวลาดิมีร นาโบคอฟ (ค.ศ.1899-1977) นักเขียนรัสเซียซึ่งเขียนเปนภาษาอังกฤษ มีลักษณะการเขียนที่แปลกใหมและมีเนื้อหาที่ขัดแยงอยางรุนแรงในสังคม เมื่อตัวเอกในเรื่องซึ่งเปนชายวัยกลางคนตกหลุมรักและมีสัมพันธกับบุตรบุญธรรมวัยสิบสอง2จากAnnaKareninaของLeoTolstoy(ค.ศ.1828-1910)นักเขียนรัสเซียแปลเปนภาษาไทยโดยสดใส(สำนักพิมพมูลนิธิเด็ก)3FordMadoxFord(ค.ศ.1873-1939)นักเขียนนวนิยายกวีนักวิจารณและบรรณาธิการชาวอังกฤษ ซึ่งมีผลงานที่สงอิทธิพลตอวงการวรรณกรรมอังกฤษชวงตนศตวรรษที่ยี่สิบ The GoodSoldier:ATale of Passion (ค.ศ.1915)หรือ ทหารที่ดี เรื่องราวแหงแรงปรารถนา เปนเรื่องของนายทหารคนหนึ่งกับชีวิตแตงงานที่ดูเหมือนสมบูรณแบบ แตแทจริงเปนเรื่องชูสาวและชีวิตสวนตัวที่เหลวเละใชเทคนิคการเลาเรื่องแบบยอนอดีตโดยไมเรียงลำดับเวลา

14 15

อะไรเยีย่งชายชาตร ี- ใช นัน่ละคำนัน้เยีย่งชายชาตรี- มากเทากบัการเปดเรือ่ง ผมรูสึกเสมอวาถาผมเขียนสวนเล็ก ๆนั้นไดดี ที่เหลือทั้งหมดจะตามมาโดยอัตโนมัติ ผมคิดวาประโยคแรกเปรียบดุจมดลูกแหงอรรถศาสตรซึ่งอัดแนนดวยตัวออนของอักขระที่เรียงตัวกันชุลมุนหลายหนากระดาษที่ยังไม ไดเขียน ชิ้นสวนจิ๋วแจวของอัจฉริยะที่ ใจเตนตึกอยากจะกำเนิดเกิดกายจากมดลูกนั้นเรื่องราวทั้งหมดจะอยางที่รูกันละครับ ไหลซึมออกมาผมนี่เพอเจอสิ้นดี! เรื่องจริงคือสิ่งตรงขามแตก็ใชวาจะไมมีเรื่องดีๆ เอาเสียเลย ลองอานนี่ดูเปนตัวอยาง “เมื่อโทรศัพทดังขึ้นตอนตีสาม มอรริส มังก รูตั้งแตยังไมทันยกหูวาโทรศัพทสายนั้นมาจากผูหญิงคนหนึ่ง และเขายังรูอีกดวยวา ผูหญิงหมายถึงปญหา”หรือ“แคกอนจะถูกทหารซาดิสตของกาเมลสับเปนชิ้น ๆนายพลเบนชลียเกิดนิมิตเห็นกระทอมสีขาวเล็ก ๆในชร็อปเชียรและคุณนายเบนชลียอยูที่ประตูกับพวกเด็กๆ” หรือ “ปารีส ลอนดอน จิบูตี ในตอนนี้ทั้งหมดดูเหมือนไมใชความจริงสำหรับเขาผูกำลังนั่งอยูทามกลางซากปรักของอาหารวันขอบคุณพระเจาอีกมื้อหนึ่งกับพอแมและไองั่งชารลสนั่น” ใครจะอดใจไมประทับจิตกับประโยคแบบนี้ ได มดลูกนั้นอัดแนนดวยถอยคำที่เปยมความหมายและผมกลาพูดไดเลยวา สะเทือนอารมณมากจนมันปูดเปงดวยบทที่ยังไมไดเขียนหลายบท - ถึงจะยังไมไดเขียน แตนั่นไงมันอยูที่นั่นแลว อนิจจา ในความเปนจริง มันหาใชสิ่งใดเลยนอกจากฟองอากาศ มายาลวงตาทุกถอยคำ วลีอัศจรรยแตละวลีที่เปยมเต็มดวยความหวัง เหมือนกลองหอของขวัญในกำมือของเด็กตัวเล็ก ๆไมมีอะไรนอกจากกรวดและขยะจิปาถะ แมจะเขยาเสียงดังนาตื่นเตน เด็กคนนั้นคิดวามันคือลูกกวาด! ผมคิดวามันคือวรรณกรรม ประโยคทั้งหลายเหลานั้น - และประโยคอื่น ๆอีกมากมายหลายหลาก - แทจริงแลวกลับมิใชสปริงบอรดให โผผกไปสูนวนิยายยิ่งใหญที่ยังไม ไดเขียน แตเปนอุปสรรคที่ ไมอาจฝาขามไปถึงสิ่งนั้นไดตางหาก คุณเขาใจไหมวาพวกมันดีเกินไป ผมไมมีวันจะสู ได นักเขียนบางคนอาจเขียนเลมใหม

สูนวนิยายเลมแรกของพวกเขาไม ได ผมไมมีทางสูประโยคแรกของตัวเองได ดูผมตอนนี้สิ ดูซิวาผมเริ่มมันอยางไร ผลงานชิ้นสุดทายของผม งานรังสรรคของผม “ผมนึกจินตนาการมาตลอดวาประวัติชีวิตของผม ถาและเมื่อ...” พระผูเปนเจา “ถาและเมื่อ” เนี่ยนะ! คุณเห็นปญหาแลวใชไหมไรสิ้นความหวังขีดฆาทิ้งเหอะ นี่คือเรื่องเศราที่สุดที่ผมเคยไดยินมันเริ่มตนเหมือนเรื่องจริงทุกเรื่องคือไมรูที่ ไหน การมองยอนกลับไปยังจุดเริ่มตนก็เหมือนการพยายามคนหาตนกำเนิดของแมน้ำ คุณพายทวนน้ำอยูหลายเดือน ตากแดดแผดเผาทามกลางผืนปาเขียวชอุมที่กอตัวเปนกำแพงตระหงาน แผนที่ชื้นชุมเปอยยุยเปนชิ้นอยูในมือ คุณแทบบาตายจากความหวังลม ๆแลง ๆฝูงแมลงรุมกัดอยางประสงคราย และการเลนตลกของความทรงจำ และทั้งหมดที่คุณไปถึงในทายที่สุด - ดินแดนสุดหลาฟาเขียว4 ของการพิชิตอันนาหัวรอทั้งสิ้นปวง - คือจุดชื้นแฉะจุดหนึ่งในปา หรือในกรณีของเรื่องราว ก็คือคำหรือกริยาอาการที่ ไรความหมายอยางสิ้นเชิงหนึ่งคำกระนั้นณ จุดหนึ่งจุดใดที่สุมเลือกระหวางจุดชื้นแฉะนั้นกับทะเล คนทำแผนที่ ไดแทรกตำแหนงบอกทิศลงไป และตรงนั้นละที่แมน้ำแอมะซอนถือกำเนิด สำหรับผม ผูวาดแผนที่แหงจิตวิญญาณก็เปนเชนนั้นเหมือนกันเมื่อมองหาจุดเริ่มตนของประวัติชีวิต ผมหลับตาและจิ้มลงไป พอลืมตาก็เจอชั่วขณะเวลาหนึ่งที่ถูกปกกับเข็มทิศของผม 15.17 น. วันที่สิบสามเมษายนป 1961 ผมขยี้ตาและยกขึ้นเพงดู เวลา เวลาบนเข็มนาฬกาบุรุษไรคางอยูแหงใดนาผมอยูนั่นไง-อันที่จริงผมเคยอยูที่นั่นมากกวา- จดจองอยางระแวดระวังจากขอบระเบียงโผลออกไปเฉพาะปลายจมูก

4 TheultimaThuleภูมิประเทศในยุคกลางที่ใชเรียกดินแดนหางไกลใดๆซึ่งพนจาก“พรมแดนของโลกที่รูจัก” Thule ในแผนที่และวรรณกรรมยุคคลาสสิกจะหมายถึงดินแดนทางเหนือ เชนนอรเวย หมูเกาะออรกนีย หมูเกาะเชตแลนด และสแกนดิเนเวีย และยังหมายถึงดินแดนอื่นๆอีกหลายแหงแลวแตบริบทยุคสมัยและวัฒนธรรม

16 17

และตาขางหนึ่ง ระเบียงนั้นเปนทำเลเหมาะสำหรับการแอบดู สำหรับนักถ้ำมองเจาเลหอยางผมจากที่นั่นผมสามารถสำรวจรานไดทั้งรานโดยไมมีใครขางลางมองเห็นเลย วันนั้นคนแนนราน ลูกคาเยอะกวาปกติสำหรับวันธรรมดา ๆและเสียงพึมพำของพวกเขาก็ลอยขึ้นมาอยางนารืน่รมยบายอนังดงามของฤดใูบไมผลิบางคนอาจออกมาเดนิเลนคดิอะไรเรื่อยเปอยตอนที่ความไมสนอกสนใจของพวกเขาถูกเบี่ยงเบนดวยปายลายมือขนาดใหญที่หนาตางรานลด30%เมื่อซื้อเกิน20เหรียญฯผมคงไมมีวันรูเรื่องนั้นจริง ๆหรอก ผมหมายถึงเหตุผลที่อาจดึงคนพวกนั้นเขามาในรานเพราะผมไมเคยมีประสบการณจริงกับมูลคาในการแลกเปลี่ยนของเงิน และอันที่จริง ทั้งระเบียง ราน ลูกคา หรือกระทั่งฤดูใบไมผลิ ลวนตองการคำอธิบายหรือการออกนอกเรื่อง ซึ่งแมจะจำเปนสักแค ไหน แตมันจะทำลายจังหวะการเลาเรื่องซึ่งผมอยากจะเรียกวาลื่นไหลของผม นี่ผมออกนอกเรื่องไปใหญแลว - ความกระตือ-รือรนที่จะเลาเรื่องทั้งหมดทำใหผมพลาดเปา เราอาจไมมีวันรูวาเรื่องเริ่มตนที่จุดไหน แตบางครั้งเราพอจะบอกไดวามันไมสามารถเริ่มตนที่ไหนที่ซึ่งกระแสธารหลากลนจนเต็มแลวอยางไรละ ผมหลับตาจิ้มอีกครั้ง ผมคลายวินาทีที่กระพือปกหนีและปกมันไวกับโตะ01.42น.วันที่9พฤศจิกายน1960อากาศในจัตุรัสสกัลลียของบอสตันหนาวและชื้น และโฟลผู ไมรูเรื่องรูราวและนาสงสาร - ซึ่งอีกไมชาผมจะไดเรียกแม - ก็เขาไปลี้หลบในหองใตดินของรานบนถนนคอรนฮิลลดวยความผวาหวาดหวั่น โฟลหาทางซุกตัวเขาไปในซอกหลืบลึกสุดของสวนที่แคบมาก ๆระหวางโลหะทรงกระบอกขนาดใหญและผนังคอนกรีตของหองใตดินจนได และหมอบคูอยูตรงนั้น ตัวสั่นสะทานดวยความกลัวและความหนาว เสียงตะโกนและเสียงหัวเราะดังหางจากจัตุรัสออกไป โฟลเกือบถูกพวกเขาจับได ในคราวนั้น - ชายหาคนสวมชุดกะลาสีทั้งกระทืบเทาเตะถีบและตะโกนเหมือนคนบาเธอวิ่งสลับไปมาทางนั้นทางนี้ - หลอกลอพวกเขาอยางที่คุณคิด โดยหวังวาพวกเขาจะชนกันเอง - เมื่อถูกรองเทาสีดำมันปลาบขางหนึ่งเตะเขาที่ซี่โครง สงใหเธอ

ลอยขามบาทวิถีไป แลวโฟลหนีไดอยางไร ก็หนีแบบที่เราหนีกันเสมอมาไงครับ ดวยปาฏิหาริย ทั้งความมืดฝนรอยแตกของประตูการกาวผิดจังหวะของผู ไล เพอรซูตแอนดเอสเคป อิน อเมริกาส โอลเดสต ซิตีส (การไลลาและการหลบหนีในเมืองเกาแกที่สุดของสหรัฐอเมริกา) ทามกลางความวุนวนอันเกิดจากความตื่นตระหนก โฟลวิ่งออมไปขางหลังโลหะโคง ๆเพื่อใหแสงจากหองใตดินสองตองตัวเธอไดเพียงสลัวราง และที่นั่น เธอหมอบคู ไมกระดิกกระเดี้ยอยูนาน เธอหลับตาสูความเจ็บปวดที่สีขางและเพงสมาธิไปยังความอบอุนอันนารื่นรมยของหองใตดินที่คอย ๆซึมซาบเขาสูตัวเธออยางชา ๆเหมือนกระแสน้ำ สิ่งที่เปนโลหะนั้นอุนดีเหลือเกิน ความเรียบลื่นเหมือนเคลือบเงาของมันใหความรูสึกนุมสบาย และเธอก็เอนรางที่สั่นสะทานพิงมันไว บางทีเธออาจจะหลับ ใช ผมมั่นใจเลยวาเธอหลับและตื่นขึ้นมาอยางสดชื่น จากนั้น ดวยความขลาดกลัวและไมแน ใจ เธอคงจะคลานออกจากโพรงเขาไปในหอง หลอดไฟฟลูออเรสเซนตที่แขวนอยูกับลวดบิดเกลียวสองเสนจากเพดานสงเสียงหึ่งเบา ๆทำใหเกิดแสงวูบไหวสีออกฟาๆในพื้นที่แวดลอมของเธอพื้นที่แวดลอมของเธองั้นเรอะตลกตายละพื้นที่แวดลอมของผมตางหากเลา!เพราะรอบตัวเธอทุกหนแหงที่เธอมองไปมีแตหนังสือ จากพื้นจรดเพดานของผนังทุกดาน รวมทั้งสองฟากของฉากกั้นสูงเทาเคานเตอรที่ทอดยาวกลางหองมีชั้นไม ไมไดทาสีหลายชั้น หนังสืออัดเรียงเปนแถวแนนจนแทบระเบิด โดยมีหนังสืออื่นๆ ซึ่งสวนใหญเปนเลมสูง ๆวางแนวนอนทับขางบนอีกที ขณะที่ยังมีหนังสืออื่น ๆกองสูงเหมือนซิกกุรัต5 จากพื้นขึ้นมา หรือไมก็วางซอนเปนตั้งงอนแงนและกองพะเนินอยูบนฉากกั้น สถานที่อุนอับที่เธอหลบลี้เขา

5 Ziggurat สิ่งกอสรางทางศาสนาของชาวซูเมอรในแถบเมโสโปเตเมียซึ่งมีชีวิตอยูเมื่อหลายพันปกอน นิยมสรางดวยอิฐและไม มีลักษณะคลายพีระมิดขั้นบันได แตดานบนเปนพื้นราบซึ่งทำหนาที่เสมือนวิหารประกอบพิธีทางศาสนาตอมากลายเปนสวนหนึ่งของพระราชวัง

18 19

มานี้คือสุสานหนังสือ พิพิธภัณฑขุมทรัพยที่ถูกลืม หลุมศพหนังสือที่ไมมีคนอานและสุดจะอานไดหนังสือปกหนังเกาคร่ำคราหักกรอบและขึ้นรายืนเคียงบาเคียงไหลกับหนังสือใหมกวาราคาถูกซึ่งหนากระดาษสีเหลืองกลายเปนสีน้ำตาลและขอบแหงกรอบมีหนังสือคาวบอยของเซนเกรย6 เต็มอานมา หนังสือวาดวยบทเทศนาหดหูเต็มโลง สารานุกรมเกาๆบันทึกเรื่องมหาสงครามบทวิจารณนโยบาย“ขอตกลงใหม”7อยางเผ็ดรอนคูมือการวางตัวของหญิงยุคใหมแตแนละครับที่โฟลไมรูวาสิ่งเหลานี้คือหนังสือแอดเวนเจอร ออน เดอะ แพลเน็ต เอิรท (การผจญภัยบนดาวโลก) ผมมีความสุขกับการวาดภาพโฟลจองไปยังทัศนียภาพแปลกตานี้ - ใบหนาใจดีมีริ้วรอยของเธอ รางอวบอวนของเธอ ไมสิ รางกลมๆของเธอ ตาแวววาวที่เสาะคนของเธอ และทายนจมูกนารัก ๆของเธอบางครั้งผมจะเอาผาเช็ดหนาสีฟาคลุมเธอและผูกที่คางเลนสนุก ๆแคนั้นก็เกเสียไมมีแลวนะแมนะ! สูงขึ้นไปบนผนังดานหนึ่งมีหนาตางเล็ก ๆสองบาน กระจกเปนสีดำสกปรกจากคราบเขมาและมองทะลุออกไปแทบไมเห็น แตเธอก็ดูออกวายงัมดือยู เธอยงัไดยนิจงัหวะกาวทีฉ่บัไวขึน้ของการสญัจรบนถนนและรูจากกิจวัตรอันยาวนานวาวันทำงานอีกวันกำลังจะเริ่ม รานขางบนจะเปด บางทีอาจมีคนเดินลงบันไดไมชัน ๆลงมายังหองใตดิน คนที่เดินลงมาอาจเปนมนุษยผูชาย เทาเบอเริ่ม รองเทาเบอเริ่ม ตึง เธอตองรีบแลว และ - ลงมือตอนนี้เลยดีกวา - เหตุผลไมใชแคเธอไมอยากถูกพวกกะลาสีจับตัวไดและเตะเอาอีกหรือทำอะไรที่แยกวาเทานั้น เธอตองรีบเปนพิเศษเพราะสิ่งใหญโตสิ่งหนึ่งอยูในตัวเธอตางหาก เออ ก็ไมเชิงวาเปนสิ่งเดียวเทาไรนัก อันที่จริงแลวมีหลายสิ่งในตัวเธอ (สิบสาม) แตเปนกระบวนการมากกวา เหตุการณที่มนุษยผูมีอารมณขันอันยิ่งใหญ

เรียกวา เรื่องดี เรื่องดีกำลังจะเกิด ขอนั้นไมมีคำถาม แตคำถามเดียวก็คือ มันเปนเรื่องดีของใคร ของเธอ หรือวาของผม เพราะเกือบตลอดชีวิตของผม ผมเชื่อวามันจะตองเปนเรื่องดีของใครก็ไดที่ ไมใชผมแตชางผมกอนเถอะ - โอ ถาเพียงแตผมจะทำได! - และกลับไปยังสถานการณในหองใตดินอีกครั้ง เรื่องดีกำลังจะเกิด และคำถามก็คือโฟล(แม)จะทำเรื่องนั้นอยางไร เอาละครับผมจะบอกคุณวาโฟลทำอะไร เธอเดินไปยังชั้นที่อยูใกล โพรงเล็กๆ หลังโลหะอุนๆ มากที่สุดและลากหนังสือเลมใหญที่สุดที่เอื้อมอุงเทาถึงลงมาและเปดออกจากนั้นก็เอาเทากดหนากระดาษแผนหนึ่งไวและใชฟนฉีกมันเปนริ้วๆ เธอทำแบบนี้กับหนาที่สองและสาม แตผมรับรู ไดถึงขอกังขา ผมถึงไดยินคุณถามวา ผมรู ไดอยางไรวาเธอเลือกหนังสือเลมใหญที่สุดแหม ก็อยางที่จีฟส8 ชอบพูดละครับนี่เปนคำถามดานจิตวิทยาของปจเจกชนซึ่งในที่นี้คือโฟล มารดาในอนาคตของผม “อวนกลม” ซึ่งเปนคำที่ผมเกรงวาจะไพเราะเกินไปสักนิด โฟลน้ำหนักเกินอยางนารังเกียจ และลำพังแคการสวาปามไขมันทั้งหลายทั้งปวงเขาไปในแตละวันก็ทำใหเธอหงุดหงิดจิตตกจะแยแลวหงุดหงิดและเบอะบะแรงกระตุนจากเสียงเอะอะเอ็ดตะโรอยางหิวโหยของเซลลที่อดอยากหลายลานเซลลทำใหเธอตองควาของที่มีลักษณะเปนแผนชิ้นใหญที่สุดเสมอ แมยามที่อิ่มลนจนถึงคอหอยและทำไดแคแทะ ๆเล็ม ๆตรงขอบ ทั้งนี้ แนนอนวาทำไปเพื่อกันไมใหคนอื่นไดกินฉะนั้นมั่นใจไดเลยวาเธอตองเลือกเลมใหญที่สุดแนๆ ในบางเวลาผมก็ชอบคิดวาวินาทีแรก ๆในการดิ้นรนเพื่อลืมตาดโูลกของผมสิง่ทีเ่กดิขึน้ คอื การฉกีโมบี ้- ดิก๊เปนชิน้เลก็ชิน้นอยมกีารเดินสวนสนามฉลองชัย ซึ่งเปนเหตุใหผมมีใจรักการผจญภัยอยางเอกอุ

6 Zane Grey (ค.ศ.1872-1939) นักเขียนอเมริกันที่โดงดังจากนวนิยายและเรื่องราวเกี่ยวกับดินแดนตะวันตกของสหรัฐอเมริกา7 New Deal แผนพัฒนาเศรษฐกิจที่ประธานาธิบดีแฟรงกลิน ดี. รูสเวลต ใชแก ไขเกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอยครั้งใหญในสหรัฐฯชวงทศวรรษ1930

8 Jeevesตัวละครในเรื่องสั้นและนวนิยายหลายเรื่องของP.G.Wodehouse(ค.ศ.1881-1975)นักเขียนเรื่องชวนหัวชาวอังกฤษ จากเรื่องแรกที่เขียนเมื่อปค.ศ.1915 จีฟสเปนพอบานที่ชวยแกปญหาจิปาถะใหเจานายมีความรูเรื่องสารพัดทุกวันนี้ จีฟสกลายเปนชื่อที่หมายถึงผูมีความรูรอบและเชื่อถือไดเชนโปรแกรมสืบคนหนึ่งมีชื่อวาAskJeeves

20 21

แตในเวลาอื่นๆที่ผมรูสึกแปลกแยกและแผกเพี้ยนเปนพิเศษผมจะมั่นใจวาเปนเพราะดอนกี โฆเตแน ๆลองอานดูเถอะครับ “รวมความก็คือขุนนางผูนี้จอมจมอยูแตนิยายอัศวิน เขาอานตั้งแตย่ำค่ำจวบย่ำรุง จากฟาสวางจนฟามืดมิด เมื่อนอนนอยแตอานมาก สมองก็พลันเหือดแหงถึงแกเสียจริต เมื่ออาการเสียจริตกำเริบถึงขีดสุด เขาพลันบังเกิดความคิดพิสดารเกินกวาฅนเสียจริตฅนใดในโลกเคยฟุงฝน เขาเห็นวาความคิดนี้ดีเลิศ จำเปนสุดแสน ดวยวาเปนการรับใชแผนดินและเชิดชูเกียรติศักดิ์แหงตน นั่นคือ ตกลงใจเปนอัศวินพเนจร”9 นึกภาพขุนนางต่ำศักดิ์นักฝน ซึ่งโงงม หัวดื้อ เปนตัวตลก ไรเดียงสาถึงขั้นหูตามืดบอด และเปยมอุดมคติเขาขั้นเพี้ยนคลั่งดูเถิดครับ - สรุปก็คือ หมอนั่นจะเปนใครอื่นไปไมไดนอกจากผม ความจริงก็คือ สมองผมไมเคยทำงานปกติเลยผมแคไมไดพุงเขาใสกังหันลม10เทานั้น แตทำเรื่องเลวรายยิ่งกวา ผมใฝฝนจะพุงเขาใสกังหันลม ผมปรารถนาจะพุงเขาใสกังหันลม และบางครั้งผมก็ถึงขั้นจินตนาการวาผมไดพุงเขาใสกังหันลม กังหันลมหรือโรงสีวัฒนธรรม หรือ - วาก็วาเถอะ - สิ่งที่ชวนชุมชื่นหัวใจที่สุดในหมูสิ่งที่ ไมอาจพิชิตไดทั้งมวล เครื่องบดที่เปลื้องเปลือย โรงสีเล็กๆ แหงเสนหาอันเรารอน โรงงานแหงโลกียสุขอันพิสดาร แดนจินตนาการแหงคูนอนที่ ไมสมอารมณหมาย เรือนกายของบรรดาสาวงาม แลวในทายที่สุด มันสรางความแตกตางอะไรไดบางไหม มูลเหตุอันสิ้นหวังก็คือมูลเหตุอันสิ้นหวัง แตผมจะไมหมกมุนกับเรื่องนั้นในตอนนี้ ไวผมคอยหมกมุนกับมันทีหลัง แมฉีกเศษกระดาษกองใหญและใชความอุตสาหะพยายามอยางหนักในการลากและดันมันเขาไปในโพรงเล็ก ๆมืด ๆและตอนนี้ เราตอง

ไมยอมใหตัวเองไขวเขวกับเสียงแหบแหงตรอมตรมและเสียงคำรามในลำคออันอวบอวนกับเสียงหอบฟดฟาดของแมจนมองไมเห็นคำถามพื้นๆที่วา กระดาษพวกนั้นมาจากไหน ถอยคำขาดหวงและประโยคแหวงวิ่นของใครกันที่แมฉีกทึ้งจนกลายเปนสวนผสมที่อานไมออกซึ่งในอีกไมกี่อึดใจจะเปนเบาะรองรับรางที่จะถือกำเนิดของผมผมเขมนมองในรังที่แมดนักระดาษเขาไปและกำลงัวุนวายกบัการกระทบืตรงกลางกองและจบัขอบรอบๆใหตั้งขึ้นขางในนั้นมืดมากและผมมองเห็นชัดขึ้นไดก็ดวยการชะโงกตัวขามขอบตั้งๆในวินาทีที่คลอดผมมองลงไปจากความสูงลิบลิ่วรวบรวมจินตนาการใหเปนกลองสองทางไกลผมคิดวาผมเห็นนะใชผมจำไดแลวตอนนี้ โฟลที่รักฉีกริ้วกระดาษจากหนังสือฟนเนอแกนส เวกจอยซเปนนักเขียนใหญอาจจะใหญที่สุดก็วาไดผมเกิดนอนและดูดนมแมบนซากที่ถูกฉีกทึ้งของงานเขียนชิ้นเอกที่มีคนอานนอยที่สุดของโลก ครอบครัวของผมเปนครอบครัวใหญ และไมชาเราสิบสามตัวก็ซุกตัวกันอยูในรัง และพูดภาษาของตัวเอง “จุกจิ๊กจอแจ แออัดยัดหยาควาไขวอาหาร”11 (และหลังจากหลายปที่ผานมา ผมก็ยังไมลืม - แออัดยัดหยาควาไขวอาหารแยงชิงหนมหวานโอความฝน!)ไมชาเราทุกตัวก็แยงกันดูดนมที่มีสิบสองเตาสวีนี,ชักกี,ลูวีนา,ฟนี,มัตต,พีวี,ชันต,พุดดิ้ง,เอลวิส,เอลวีนา,ฮัมฟรีย,ฮันนีไชลดและเฟอรมิน(นั่นละครับผมละ นองนุชสุดทอง) ผมจำพวกเขาไดทุกตัว ปศาจรายทั้งนั้น ขนาดตายังไมลืมและเนื้อตัวลอนจอน โดยเฉพาะเนื้อตัวลอนจอนเลยละ แขนขาของพวกเขาปูดโปนไปดวยเสนเอ็นและกลามเนื้อ หรือไมผมก็รูสึกวาเปนอยางนั้นในตอนนั้น มีผมตัวเดียวที่เกิดมาลืมตาแปวและมีขนนุมสีเทาปกคลุมรางกายเบาบาง แถมยังตัวเล็กดวย และถาถามผม การตัวเล็กเปนเรื่องเลวรายเวลาคุณยังเด็ก

9จากดอนกีโฆเตแหงลามันชาขุนนางต่ำศักดิ์นักฝนของMigueldeCervantes(ค.ศ.1547-1616)สำนวนแปลของสวางวันไตรเจริญวิวัฒน(สำนักพิมพผีเสื้อ,2549,หนา44)10 ในเรื่อง ดอนกีโฆเต แหงลามันชา ขุนนางต่ำศักดิ์นักฝน ดอนกีโฆเตคลั่งไคลการอานนิยายอัศวินมากจนคิดไปวาเรื่องราวในนิยายเปนเรื่องจริง เขาเขาใจวากังหันลมเปนยักษ จึงไดเขาไปตอสูดวย

11“Chippyyoungcuppinjarscluttering round,clottering for theircreams”จากฟนเนอแกนส เวกนวนิยายชวนขันอันเปนผลงานสุดทายของ James Joyce (ค.ศ.1882-1941)นักเขียนไอริชผูมีอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งในชวงตนศตวรรษที่ยี่สิบ เปนงานเขียนสไตลทดลอง ทั้งโครงสรางและการใชภาษาถือเปนหนังสือดีที่เขาใจยากและมีคนอานนอยที่สุดเลมหนึ่ง

22

มันบั่นทอนสมรรถภาพในการเขารวมกิจวัตรการดูดนมอยางเต็มที่ของผม ซึ่งรูปการณมักเปนเชนนี้ แมจะสะโหลสะเหลกลับมาถึงหองใตดินจากไหนตอไหนดวยอารมณขุนมัวเปนปกติบนงึมงำและฮึดฮัดราวกับกำลังจะทำสิ่งยิ่งใหญที่ ไมมีแมคนใดในประวัติศาสตรโลกเคยแมแตจะคิดทำ แมจะทิ้งตัวลงนอนแผบนเตียง -ตุบ- และผล็อยหลับไปทันทีอาปากนิดๆและกรนไมนำพาตอความโกลาหลปนปวนใดๆที่เกิดขึ้นรอบตัวอีกเลย เราสิบสามตัวจะขวน ผลัก กัด กรีดรอง และพุงเขาชิงหัวนมสิบสองหัวพรอมกันมิลก แอนด แมดเนสส (น้ำนมกับความบาคลั่ง) ในเกมนมดนตรีนี้ ผมแทบจะเปนตัวที่อดเสมอ บางครั้งผมคิดวาตัวเองเปนบุรุษผูถูกทิ้งใหยืนควางผมพบวาการคิดแบบนั้นชวยไดและตอใหนานๆ ครั้ง ผมเปนตัวแรกที่พุงเขาไปดูดนมแมได อีกสักประเดี๋ยวผมก็จะถูกดันออกมาโดยพี่นองกลามใหญตัวใดตัวหนึ่ง ปาฏิหาริยมากที่ผมอยูรอดปลอดภัยในครอบครัวนี้ ได อยางที่เห็นละครับ ผมรอดมาไดสวนใหญก็เพราะของเหลือ ขนาดวันนี้ แคนึกถึง ผมยังรูสึกไดถึงความรูสึกอันเลวรายยามหัวนมแมเลื่อนหลุดจากปากเมื่อผมถูกกระชากขาหลังใหถอยออกไป มนุษยเปรียบเทียบความสิ้นหวังกับความรูสึกกลวงเปลาในชองทอง ความเย็นเยียบ หรือความคลื่นไสวิงเวียน แตสำหรับผม มันจะเปนความรูสึกเหมือนอะไรบางอยางเลื่อนหลุดจากเหงือกและปากเสมอ นี่ผมไดยินเสียงอะไรนะ ใชความเงียบหรือเปลา ความเงียบที่นาอับอายใชไหม คุณกำลังพยักหนาและคิดวา “เอาละ นั่นอธิบายทุกอยาง ตัวละครตัวนี้ ใชชีวิตไรคาทั้งหมดไปกับการเสาะหาเตานมที่สิบสาม” แลวผมจะพูดอะไรไดเลา ผมควรจะยอบตัวและยอมรับไหม หรือวาควรจะประทวงและตะโกนถามวา“แคนั้นหรือแคนั้นจริงๆ หรือ”

176 177

เฉียบคม ซุกซน ปราดเปรื่อง รายกาจ เพลิดเพลินอยางเปนธรรมชาตินี่คือของขวัญมหัศจรรยอันเปยมคุณคาแดคนรักหนังสือ ขึ้นตนเรื่องมาดวยความขบขัน ใครจะไปรูวาผูที่กำลังพร่ำบนพร่ำพรรณนาถอยความให ไดอานอยูนี้จะเปน “หนู” ใชครับ…หนูแสนฉลาดรอบรูที่ความแสบสันไม ไดจิ๋วตามขนาดรางกาย หากอัดแนนไปดวยเนื้อหาแนวปรัชญาอันล้ำลึกแตพาเพลินไปพรอมกันหนังสือเลมนี้จะเลือกอานเอาสนุกหรือจะอานเอาแนวคิดก็ไดเพราะเปนหนังสือที่อานงายแตเปยมแงคิดมากมาย เฟอรมินเปนหนูฉลาดชางสังเกต ทั้งฉลาดปราดเปรื่องและรอบรู เฟอรมินสังเกตการณทุกสิ่งที่คุณทำใน (และนอก) รานหนังสือแลวตีความหมายของการกระทำเหลานั้นออกมาไดอยางนาทึ่ง ระหวางที่บริเวณที่อยูอาศัยกำลังจะถูกรื้อถอนทำลาย เฟอรมินพาผูอานใหรวมเดินทางและรวมผจญภัยไปในโลกของการมีชีวิตอยูของหนูรักหนังสือที่ชวนใหสงสาร ลึกลับชวนพิศวง สนุกตื่นเตน ประหลาดใจโจงแจง และสุดแสนจะลุนระทึกเรียกไดวาเลมเดียวครบทุกรส ผูเขียนนำหลักปรัชญาตาง ๆรอบตัวในชีวิตประจำวันมาผูกเปนเรื่องราวของหนูรักหนังสือตัวหนึ่งที่ (แอบ) อาศัยอยูในรานหนังสือ ดับความหิวกระหายดวยกระดาษจากหนาหนังสือเลมตาง ๆผมยอมรับในฐานะคนรักหนังสือคนหนึ่งวาเจ็บปวดอยางยิ่งที่เจอหนูจอมซนแอบแทะหนังสืออันล้ำคา! แตอภัยใหที่ตอมาเฟอรมินระลึกไดวาจะไมทำลายหรือแทะหนังสือกินอีก แซม ซาเวจ พรรณนาเรื่องราวใหเขาใจงายไดอยางเห็นภาพ วางลำดับเรื่องไดดี อธิบายเรื่องราวตาง ๆไปพรอม ๆกับยก

ตัวอยางเนื้อความในหนังสือมีชื่อหลาย ๆเลมมาสนับสนุนคำพูดของเฟอรมินไดอยางลงตัว ไมออกนอกเรื่องจนเกินงาม ผูอานจึงไดสนุกไปกับประสบการณชีวิตตาง ๆของเฟอรมินและไดรับความรูมากมายที่พวงมากับตัวอยางของหนังสือที่ผูเขียนกลาวถึงดวยทั้งนี้ เอกลักษณที่นาทึ่งอีกอยางหนึ่งของหนังสือเลมนี้คือเจาหนูเฟอรมินโตตอบกับผูอานได สำหรับสำนวนการแปลเปนภาษาไทยเรียกไดวาแปลออกมาไดดีอยางยิ่งทั้งการคงความหมายของผูแตงจนถึงการเลือกสรรคำประการหลังทำไดนาทึ่งเพราะใชคำไดเลิศหรูแพรวพราวอยางไหลลื่น สิ่งที่ผมชอบเวลารอานสำนวนแปลภาษาไทย คือความรูสึกผอนคลายเสมือนไดใชเวลาพักผอนไปกับการอานหนังสือเลมที่โปรดมาก ๆยิ่งเวลาอานอยางชา ๆคอย ๆเก็บรายละเอียดทีละนิดจะพบวานอกจากจะไดรับความสนุกสนานเพลิดเพลินแลว ยังจะไดรับความรื่นรมยสบายใจเพราะฝมือการแปลอันนุมลึก ราวกับกำลังนั่งอานหนังสือทามกลางธรรมชาติอันสงบรมรื่นรายลอมไปดวยพงไพรแหงอักษร ไมนาแปลกใจหากเฟอรมิน หนู/รัก/หนังสือ เลมนี้จะกลายมาเปนหนึ่งในบรรดาหนังสือเลมโปรดของคนรักหนังสือ ขอบพระคุณสำนักพิมพกำมะหยี่สำหรับของขวัญล้ำคาแดคนรักหนังสือ

เต็มจิตฉั่วริยะกุล

คำตามจากผูอาน

178 179

เรื่องเลาในโลกของ‘หนู’ ‘ผมนึกจินตนาการมาตลอดวา ประวัติชีวิตของผม ถาและเมื่อผมไดเขียนจะตองมีประโยคแรกที่ยิ่งใหญ…’ ไมรูวาโชคชะตาหรือฟาลิขิตให ‘ผม’เกิดมามีชีวิตเปนนองนุชสุดทองทามกลางบรรดาพี่นองสิบสามตัว และคงจะแปลกพิลึกนาดูเมื่อร ู- รัง - เรือนของครอบครัว ‘ผม’คือรานหนังสือเพมบรูกบุกส ‘ผม’เกิดทามกลางกองหนังสือ ไม ใชสิ! ทามกลางกองเศษกระดาษจากนวนิยายเรื่อง โมบี้ – ดิ๊ก, ดอนกีโฆเต, ฟนเนอแกนส เวก และนี่คงเปนสภาพแวดลอมที่หลอหลอม‘ผม’ใหเปนหนู/รัก/หนังสือ เรื่องราวอันเปนเรื่องเลาของ ‘ผม’ - หนูตัวหนึ่ง ไมถึงกับโหดราย สิ้นหวังและไรสุข ในเมื่อ ‘ผม’ มีสิทธิที่จะเลือกใชชีวิตตามวิถีทางแหงตนอีกทั้งยังมีเสรีภาพในการอาน - สังเกตการณ - สำรวจ - สอดรูสอดเห็น - นินทา - อานใจคน จนเรียกไดวา ‘ฉลาด’ และบางครั้งถึงกับลืมตัววาเปนมนุษย! ‘ถาคุณไมอยากเริ่มตนชีวิตใหมอีกครั้ง ก็แสดงวาคุณใชชีวิตอยางไรคา’ หนงัสอืเลมนีเ้ตม็ไปดวยประโยคคมคดิ รายชือ่หนงัสอืวรรณกรรมและขอมูลนักเขียนระดับโลกที่กระตุนความอยากใหคนหามาอาน ทั้งยังสอดแทรกความคิดเห็นการมองชีวิตอยางมีคุณคาการเอาตัวรอดในทุกสถานการณ ความเทาทันการเปลี่ยนแปลงและวิพากษวิจารณคนและ

สังคม รวมไปถึงธุรกิจหนังสือ คนไมอานหนังสือ การลดราคาหนังสือและชีวิตของนักเขียน งานเขียน ผสมกลมกลืนกับแงมุมของภาพยนตรดนตรีและเสียงเพลงคลอเคลาใหบรรยากาศไมหมนเศรา หดหูและวางเปลาจนเกินไปแมวาจุดจบกำลังรุกคืบเขามาทุกที... ถาหากเรื่องราวในเรื่องเลาคือความฝน มันคงจะเปนเรื่องเพอฝนของ ‘ผม’ ที่ผสมผสานจินตนาการไดอยางเรียบงาย งดงามเต็มเปยมไปดวยศรัทธาในการดำรงชีวิตอยู ‘แตผมจงเกลียดจงชังพวกเขาเหลือกำลัง ผมเพี้ยนแผกในความเดียวดาย ความผิดของพวกเขาทั้งสิ้น ผมกำลังจะหมดสติโออวสานอันขมขื่น!พวกเขาไมมีวันเห็น ไมมีวันรู ไมมีวันคิดถึงผมและมันเกาแกและแกเกา หมนเศราและเกาแก เศราหมนและออนโรย’(ฟนเนอแกนสเวกของเจมสจอยซ) นี่คือคำบอกลาหรือคำสารภาพจากใจกับสิ่งที่กำลังพังทลายลงเบื้องหนามันเปนโลกในดวงตาของหนู(ที่ไมใชแคสัตวโลกตัวหนึ่ง)

ชาคริตแกวทันคำนักอานอิสระ

www.facebook.com/cha-krit.kaewtankham

180 181

หนังสือในชุดคนรักหนังสือจากสำนักพิมพกำมะหยี่

TimeWasSoftThereJeremyMercerปารีส/พำนัก/คน/รัก/หนังสือ

ศรรวริศาแปล บันทึกการเรียนรูและเติบโต ในวิหารแหงสามัญชนริมแมน้ำแซน บันทึกกึ่ง นวนิยายของนักขาวแคนาดาที่ตัดสินใจหลบปญหายุงยากในบานเกิดไปยัง ปารีส อยางรีบรอน ไมมีเงิน ไมมีงาน และคลายจะไมมีอนาคต ในที่สุด ขณะที่กำลังตกอับอยางที่สุด เขาก็ไดพบ “เชกสเปยร แอนด คัมพานี” ราน หนังสือเกาเล็กๆ ริมแมน้ำแซนของชาวอเมริกันวัยแปดสิบหกปชื่อจอรจ วิตแมน ผูมีแนวคิดสังคมนิยม และเปดรานใหบรรดานักเขียนไสแหงจากทุก มุมโลกเขาพักฟรีชั่วครูชั่วยาม ผูเขียนไดยายเขาไปพักที่รานหนังสือ ทำงานเล็ก ๆนอย ๆแลกที่หลับนอน นอกจากจะไดรูจักเพื่อนรวมชายคาที่มีบุคลิกพิเศษเฉพาะและมีความหลัง ตางๆนานาแลวเขายังไดผูกสัมพันธและไดสัมผัสชีวิตและตัวตนของเจาของ รานอยางลึกซึ้ง

182 183

ติดตามความเคลื่อนไหวของสำนักพิมพกำมะหยี่ไดที่http://www.facebook.com/GammeMagieEditions

SixpenceHouse:LostinaTownofBooksPaul Collins

เฮย-ออน-ไวย/เมือง/รัก/หนังสือศรรวริศาแปล

เมื่อพอลคอลลินส นักเขียนและคนรักหนังสือ (เกา) ตัดสินใจยายครอบครัว จากซานฟรานซิสโกไปยังชนบทของแควนเวลส หรือพูดใหชัด ๆก็คือหมูบาน หินยุคโบราณขนาดเล็กชื่อเฮย-ออน-ไวย เมืองแหงหนังสือที่คุยโอวามี ประชากรหนึง่พนัหารอยคนกบัรานหนงัสอืสีส่บิราน (ขายหนงัสอืเกา - แนนอน อยูแลว)ซึ่งนั่นเทากับมีรานหนังสือหนึ่งรานตอประชากร37คน นอกจากการตอสูดิ้นรนของคนตัวเล็กๆ ที่พยายามจะหาที่อยูในดินแดนแหง ความฝนอันแตกตาง เรายังไดเห็นการใชชีวิตทามกลางวงลอมของหนังสือ การเดินทางและวัฏจักรของหนังสือแตละเลมตั้งแตตนจนจบ และแสงสวาง ทางวรรณกรรมที่เลือนไปโดยไมสมควร ไมนับวิถีชีวิตและตัวละครอีกหลาก หลายที่เดินสะเปะสะปะเขามาในฉาก - ปราสาทที่ถูกไฟไหม โรงเตี๊ยม และ ผับโทรม - ของเมืองหนังสือแหงนั้น