Segundo Lucas, cando Xesús gritou Segundo Lucas, cando Xesús gritou ““non podedes servir a Deus e ao diñeiro”,non podedes servir a Deus e ao diñeiro”,

algúns fariseos que o estaban oíndo e eran amigos algúns fariseos que o estaban oíndo e eran amigos do diñeiro “ríanse del”. do diñeiro “ríanse del”.

Xesús non se bota atrás. Xesús non se bota atrás. Ao pouco tempo, narra unha parábola desgarradora Ao pouco tempo, narra unha parábola desgarradora para que os que viven escravos da riqueza abran os para que os que viven escravos da riqueza abran os

ollos.ollos.

Xesús describe en poucas palabras unha situación sangrante. Un Xesús describe en poucas palabras unha situación sangrante. Un home rico e un mendigo pobre que viven próximos o un do outro, home rico e un mendigo pobre que viven próximos o un do outro, están separados polo abismo que hai entre a vida de opulencia están separados polo abismo que hai entre a vida de opulencia

insultante do rico e insultante do rico e a miseria extrema do pobrea miseria extrema do pobre..

O relato describe os O relato describe os dous personaxes dous personaxes

destacando fortemente destacando fortemente o contraste entre o contraste entre

ambos. O rico vai vestido de

púrpura e de liño finísimo, o corpo do

pobre está cuberto de chagas.

O rico banquetea esplendidamente non só os días de festa senón a diario,

O pobre está tirado no seu portal, sen poder levar á boca o que cae da mesa do rico.

Só se lle achegan a lamber as súas chagas os cans que veñen buscar algo no lixo.

Non se fala en ningún momento de que o rico teña explotado ao pobre ou que o maltratase ou desprezase.

Diríase que non fixo nada malo. Con todo, a súa vida enteira é inhumana, pois só vive para o

seu propio benestar.

O seu corazón é de O seu corazón é de piedra. piedra.

Ignora totalmente Ignora totalmente ao pobre.ao pobre.

Teno diante pero non o ve.

Está aí mesmo, enfermo, famento

e abandonado, pero non é capaz de cruzar a porta

para facerse cargo del.

Non nos enganemos. Non nos enganemos. Xesús non está denunciando só a situación da Galilea dos Xesús non está denunciando só a situación da Galilea dos

años trinta.años trinta. Está tratando de sacudir a conciencia dos que nos temos Está tratando de sacudir a conciencia dos que nos temos acostumado a vivir na abundancia tendo xunto ao noso acostumado a vivir na abundancia tendo xunto ao noso portal, a unhas horas de voo, a pobos enteiros vivindo e portal, a unhas horas de voo, a pobos enteiros vivindo e

morrendo na miseria máis absoluta.morrendo na miseria máis absoluta.

É inhumano pecharnos na nosa É inhumano pecharnos na nosa “sociedade do benestar” “sociedade do benestar”

ignorando totalmente esa outraignorando totalmente esa outra “ “sociedade do malestarsociedade do malestar”. ”.

É cruel seguir alimentando esaÉ cruel seguir alimentando esa “ “secreta ilusión de inocencia”secreta ilusión de inocencia”

que nos permite vivir coa conciencia tranquila que nos permite vivir coa conciencia tranquila pensando que a culpa é de todos e é de pensando que a culpa é de todos e é de

ninguén.ninguén.

A nosa primeira tarefa é romper A nosa primeira tarefa é romper a indiferenza. Resistirnos a seguir gozando dun a indiferenza. Resistirnos a seguir gozando dun

benestar baleiro de compaixón.benestar baleiro de compaixón. Non continuar illándonos mentalmente para Non continuar illándonos mentalmente para

desprazar a miseria e a fame que hai no mundo desprazar a miseria e a fame que hai no mundo cara a un afastamento abstracto, para poder así cara a un afastamento abstracto, para poder así

vivir sen oír ningún clamor,vivir sen oír ningún clamor, xemido ou pranto.xemido ou pranto.

O Evanxeo pódenos axudar a vivir vixilantes, sen

volvernos cada vez máis insensibles aos sufrimientos

dos abandonados, sen perder o sentido da

responsabilidade fraterna e sen

permanecer pasivos cando podemos

actuar.

ROMPER A INDIFERENZASegundo Lucas, cando Xesús gritou “non podedes servir a Deus e ao diñeiro”, algúns fariseos

que o estaban oíndo e eran amigos do diñeiro “ríanse del”. Xesús non se bota atrás. Ao pouco tempo, narra unha parábola desgarradora para que os que viven escravos da riqueza abran os ollos.

Xesús describe en poucas palabras unha situación sangrante. Un home rico e un mendigo pobre que viven próximos o un do outro, están separados polo abismo que hai entre a vida de opulencia insultante do rico e a miseria extrema do pobre.

O relato describe os dous personaxes destacando fortemente o contraste entre ambos. O rico vai vestido de púrpura e de liño finísimo, o corpo do pobre está cuberto de chagas. O rico banquetea esplendidamente non só os días de festa senón a diario, o pobre está tirado no seu portal, sen poder levar á boca o que cae da mesa do rico. Só se achegan a lamber as súas chagas os cans que veñen buscar algo no lixo.

Non se fala en ningún momento de que o rico explotase ao pobre ou que o maltratase ou desprezase. Diríase que non fixo nada malo. Con todos, a súa vida enteira é inhumana, pois só vive para o seu propio benestar. O seu corazón é de pedra. Ignora totalmente ao pobre. Teno diante pero non o ve. Está aí mesmo, enfermo, famento e abandonado, pero non é capaz de cruzar a porta para facerse cargo del.

Non nos enganemos. Xesús non está denunciando só a situación da Galilea dos anos trinta. Está tratando de sacudir a conciencia dos que nos temos acostumado a vivir na abundancia tendo xunto ao noso portal, a unhas horas de voo, a pobos enteiros vivindo e morrendo na miseria máis absoluta.

É inhumano encerrarnos na nosa “sociedade do benestar” ignorando totalmente esa outra “sociedade do malestar”. É cruel seguir alimentando esa “secreta ilusión de inocencia” que nos permite vivir coa conciencia tranquila pensando que a culpa é de todos e é de ninguén.

A nosa primeira tarefa é romper a indiferenza. Resistirnos a seguir gozando dun benestar baleiro de compaixón. Non continuar illándonos mentalmente para desprazar a miseria e a fame que hai no mundo cara a un afastamento abstracto, para poder así vivir sen oír ningún clamor, xemido ou pranto.

O Evanxeo pódenos axudar a vivir vixilantes, sen volvernos cada vez máis insensibles a os sufrimentos dos abandonados, sen perder o sentido da responsabilidade fraterna e sen permanecer pasivos cando podemos actuar.

José Antonio Pagola