1

๑ดอกท้อนำทาง

หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ ตั้งอยู่บนเขาอีหวาซาน บริเวณเชิงเขา

มีเรือนแรมและคอกม้าที่สร้างขึ้นมาโดยเฉพาะ

เสียงล้อรถดังใกล้เข้ามาทีละน้อย รถม้าคันหนึ่งหยุดลงตรงเชิงเขา

หน้ากระท่อมไม้หลังหนึ่ง ชายในชุดคนรับใช้เดินออกมา เขารับบังเหียน

จากสารถีแล้วถอยไปยืนอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ พลางพินิจการตกแต่งรถม้า ว่าเป็น

คนของตระกูลใหญ่ตระกูลใดกันที่มาเยือน

ม่านประตูรถสีฟ้าเทาถูกเลิกขึ้น บุคคลที่อยู่ภายในก้าวออกมา

“ถึงแล้ว เจ้าลูกหมูขี้เกียจ” เด็กหนุ่มหัวเราะเบา ๆ “อย่ามัวแต่จ้องสิ

น้ำลายยืดแล้วนั่น”

เด็กหญิงในอ้อมอกของเขาทำหน้าอึ้ง ยกมือเช็ดมุมปากตามสัญชาตญาณ

ผ่านไปครู่เดียวก็เอ่ยเสียงขุ่น “ซ่งเสี่ยวไป๋ เจ้ากล้าหลอกข้ารึ!”

“ไม่ได้หลอกเสียหน่อย” เด็กหนุ่มอมยิ้ม ไม่เลิกชี้ไปที่ไหล่ตนเอง

บนเสื้อขาวสะอาดมีคราบน้ำสะดุดตายิ่งนัก้

“ไม่เห็นมีอะไรเลย” เด็กหญิงสะบัดหน้าหนีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ร่างของทั้งสองห่างออกไปทุกที เด็กรับใช้ที่ถือบังเหียนมองไปตามทางที่

ทั้งสองเดินจากไปด้วยสีหน้ามึนงง

“นี่คือคุณชายกับคุณหนูของตระกูลใดหรือ”

“ตระกูลซ่งอย่างไรเล่า เจ้าไม่เห็นสัญลักษณ์บนรถม้าหรือ” สหายซึ่งเพิ่ง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 1 11/24/17 2:10:58 PM

2

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

กลับมาจากไปเข้าห้องน้ำเดินเข้ามาหา มือหนึ่งโบกตรงหน้าเด็กรับใช้ ถามด้วย

ความงงงวย “เจ้าเป็นอะไรไป ผีเข้าหรือไร”

เด็กรับใช้อึ้งไปก่อนตอบสนองต่อคำถามที่ตัวเองเผลอหลุดถามออกไปโดย

ไม่รู้ตัว

“เจ้าบอกว่ารถม้าคันนี้เป็นของตระกูลซ่งหรือ”

“แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าเองก็เป็นคนเมืองอวี้ไห่ เหตุใดแม้แต่สัญลักษณ์

ตระกูลซ่งก็ไม่รู้จัก”

สีหน้าของเด็กรับใช้ยิ่งงงงันกว่าเดิม “ถ้าเช่นนั้นคนที่เดินออกมาจากข้างใน

เป็นคุณหนูคุณชายตระกูลซ่งแน่หรือ นอกจากนายท่านซ่งที่ชอบอุ้มเด็กผู้หญิง

ตัวเล็ก ยังมีตระกูลซ่งคนอื่น ๆ ที่ชมชอบเช่นนี้อีกหรือ”

“เจ้าโง่ไปแล้วหรือไร” ผู้เป็นสหายทำสีหน้าหยามหยัน “เจ้านึกว่ารสนิยม

เช่นนี้เป็นความล้มเหลวทางสายเลือดของตระกูลซ่งอย่างนั้นหรือ นอกจากนายท่าน

ซ่งคนปัจจุบันแล้ว อย่าว่าแต่ตระกูลซ่งเลย ทั่วทั้งเมืองอวี้ไห่ก็ไม่มีใครที่วัน ๆ

เอาแต่ทำตัวติดกับเด็กผู้หญิง ลุ่มหลงเสียจนกลายเป็นเช่นนั้นหรอก”

เอ่ยจบไม่ทันไร ผู้เป็นสหายก็พบว่าเด็กรับใช้อึ้งงันไปเสียแล้ว “เจ้าเป็น

อะไรกันแน่ เจอผีหรือไร” เขายื่นมือไปโบกตรงหน้าเด็กรับใช้

“เจอผีจริง ๆ น่ะสิ ไม่สิ เห็นเทพเซียนต่างหาก!” เด็กรับใช้ทำหน้าประหลาดใจ

ครั้นได้ยินคำพูดของเขา ผู้เป็นสหายก็ด่าเข้าให้ “ประสาท!” แล้วก็มิได้

ใส่ใจเขาอีก

เขาอีหวาซานไม่ใช่เขาสูงชัน ทั้งยังมีการสร้างถนนบนเขาขึ้นมาใหม่ กอปรกับ

ทศันยีภาพสวยงามโดยรอบชวนใหเ้บกิบานใจ ทา่มกลางเสน้ทางคดเคีย้วยาวเหยยีด

ไม่ทันไรก็มาถึงหน้าประตูหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้

ดอกท้อบานสะพรั่งสีแดงสดตัดกับสีเขียวของต้นท้อดูงามตายิ่งนัก

ป่าท้อที่ปรากฏต่อสายตาหลิงจิวสามารถพรรณนาออกมาได้อย่างสมบูรณ์-

แบบว่า ดอกท้อสิบลี้แย้มบานสะพรั่งชูช่อสีแดงทะนงดุจดอกเหมย สีสันสดใสราว

ดอกหมู่ตาน

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 2 11/24/17 2:10:58 PM

3

สุ่ยเชียนเช่อ

“นี่ ๆ มีคนมาอีกแล้ว พวกเจ้าใครจะไปต้อนรับ”

“คราวนี้ถึงตาปี้เถาแล้ว ไม่แน่ว่าอาจเป็นคุณชายรูปงามก็ได้”

“พวกเจ้าอย่าล้อปี้เถาอีกเลย ใจนางอยู่ที่หัวหน้าหมู่บ้านนะ”

“พวกเจ้านี่ จริง ๆ เลย!”

เสียงหัวร่อต่อกระซิกสดใสราวกับเสียงนกขมิ้นของหญิงสาวดังแว่วมาจาก

กลางป่าดอกท้ออันงดงาม เพิ่มชีวิตชีวาให้ทิวทัศน์โดยรอบ

ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงสาวในชุดผ้าไหมก็เดินออกมาจากป่าดอกท้อที่มิได้แบ่ง

เส้นถนนเอาไว้

ภาพของหญิงสาวที่เดินออกมามีป่าท้อเป็นฉากหลังเพิ่มความงามทบทวี

ทั้งสตรีผู้นี้ก็ยังเป็นหญิงงามนางหนึ่ง

ดวงหน้านางขาวเนียนราวจานหยก เกล้าผมเปิดหน้าผากงามสง่า คิ้วโก่ง

เรียวสวย แววตาระยับดุจระลอกคลื่นในฤดูใบไม้ร่วง ริมฝีปากเล็กแดงเรื่อ

ใกล้เคียงกับสีกลีบดอกท้อ นางสวมเสื้อตัวสั้นสีเขียวมรกตกับกระโปรงยาวสีเขียว

น้ำทะเล รัดเอวด้วยผ้าเนื้อโปร่งบางสีขาว ห้อยป้ายหยกรูปดอกปี้เถา๑ไว้ข้างเอว

ที่พู่ระย้าของป้ายหยกร้อยลูกกระพรวนเงินเล็ก ๆ ส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งเบา ๆ ตามการ

เคลื่อนไหวของนาง

โฉมสะคราญโดยแท้!

ผู้ที่ได้ยลโฉมสตรีผู้นี้ต่างพากันทอดถอนใจในห้วงคิดคำนึงโดยไม่รู้ตัว

ปี้เถาเยื้องย่างไปยังกลุ่มคนซึ่งยืนอยู่นอกป่าดอกท้อ ครั้นเห็นรูปพรรณ-

สัณฐานของผู้มาเยือนชัดเจนแล้ว นางก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะดึงสติกลับมา

อย่างรวดเร็ว น้อมคำนับด้วยท่วงท่าสง่างาม “ท่านผู้มาเยือนโปรดแสดงป้ายชื่อ

ของท่านด้วย”

เสียเอี๋ยนก้าวมาข้างหน้า ส่งป้ายชื่อให้ปี้เถา

หลังจากพลิกดูแล้ว ปี้ เถาเงยหน้าขึ้นพลางส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ซ่งเสวี่ยอี

รอยยิ้มดุจดอกท้อบานสะพรั่ง งามหยาดเยิ้มหาใดเปรียบ

๑ ดอกท้อชนิดหนึ่ง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 3 11/24/17 2:10:58 PM

4

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

“จิวเอ๋อร์” ซ่งเสวี่ยอีสะกิดเด็กหญิงในอ้อมอกที่ดูเหมือนจะมองหญิงงาม

จนใจลอยไปแล้ว

หลิงจิวกะพริบตาปริบ ๆ ยังคงจ้องปี้เถาเช่นเดิม “พี่สาวสวยเหลือเกิน

เหมือนภูตในตำนานเลย”

ปี้เถาหัวเราะเสียงหวานพลางเอ่ย “น้องสาวเองก็น่ารักมากเช่นกัน โตขึ้น

ต้องเป็นสาวงามแน่นอน”

ผ่านไปสักพัก ทุกคนจึงพบว่าหญิงงามไร้ที่ติผู้มีดวงตาดุจดอกท้อผู้นี้แม ้

ไม่ยิ้มก็งามอยู่แล้ว แต่ยามแย้มยิ้มคราใดยิ่งดูราวกับกำลังประชันความงามกับ

ดอกท้อแห่งนี้เลยทีเดียว

“ท่านผู้มาเยือนโปรดรอสักครู ่ ก่อนเข้าหมู่บ้านต้องชำระร่างกาย” ปี้เถาเอ่ย

อย่างนุ่มนวล

ในมือนางถือตะกร้าหวายใบเล็ก ภายในบรรจุกลีบดอกท้อเต็มตะกร้า

การชำระกายที่ปี้เถาว่าคือการโปรยกลีบดอกท้อในตะกร้าลงบนร่างทุกคน

มือขาวเนียนของคนงามกอบกลีบดอกท้อขึ้นมาโปรยให้ทุกคนด้วยความ

เอาใจใส่ อากัปกิริยานุ่มนวลงดงาม กลีบดอกท้อสีแดงปลิวไปตามลม ปัดผ่าน

ใบหน้าและอาภรณ์ของทุกคนก่อนค่อย ๆ ร่วงลงสู่พื้น

กลีบดอกไม้กลีบหนึ่งปลิวผ่านไปไม่ทันไร คิ้วคมเข้มของซ่งเสวี่ยอีพลัน

ขมวดน้อย ๆ นัยน์ตาแจ่มชัดฉายแววเคลือบแคลงแวบหนึ่ง ท่าทีผิดแปลกไป

ของเขา นอกจากหลิงจิวแล้วก็ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น

“ท่านผู้มาเยือนเชิญตามข้ามา” หลังเสร็จสิ้นพิธีชำระกาย ปี้เถากล่าว

อธิบายว่า “เส้นทางในป่าท้อสิบลี้นั้นซับซ้อนหลงทางได้ง่าย”

“เช่นนั้นรบกวนแม่นางปี้เถาแล้ว” ซุนกู่หลานเอ่ย

พวงแกม้ของปีเ้ถาแดงเรือ่ เหน็ไดช้ดัวา่นางยงัมทินัไดเ้อย่ชือ่ตน แตอ่กีฝา่ย

กลับรู้ คิด ๆ ดูแล้วคงเพราะได้ยินเสียงพูดคุยครื้นเครงของพวกนางก่อนหน้านี้

ขณะที่นางกำลังหน้าแดง ดวงตาสีนิลเข้มขึ้นราวกับดอกท้อต้องหยาดฝน งาม

หยาดเยิ้มเสียจนแม้แต่ซุนกู่หลานซึ่งเป็นสตรีเช่นกันยังอดตะลึงมองมิได้

หากสตรีผู้นี้บริสุทธิ์ใจก็ดีไป แต่หากท่าทีอ่อนโยนชดช้อยเช่นนี้คือความ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 4 11/24/17 2:10:58 PM

5

สุ่ยเชียนเช่อ

เสแสร้ง ช้าเร็วย่อมต้องเกิดปัญหาใหญ่ดังคำที่ว่า หญิงงามนำมาซึ่งหายนะ ขณะ

ซุนกู่หลานกำลังคิดอยู่นั้น ครั้นหันกลับไปมองบรรดาผู้คุ้มกันทางด้านหลังก็เห็น

แต่ละคนหน้าแดงไปถึงใบหู ท่าทางอยากมองหญิงงาม แต่ก็ไม่กล้ามองมากนัก

“พีป่ีเ้ถา แขกพวกนีค้อื?” ระหวา่งทางเสยีงออ่นหวานของสาวแรกรุน่ดงัแวว่

มาจากในป่าท้อ ทางด้านซ้ายของพวกเขา หญิงสาวในชุดสีชมพูเดินออกมา

นางสูงไม่เท่าปี้เถา รูปโฉมด้อยกว่า ทว่าก็เป็นหญิงงามแรกรุ่นผู้หนึ่ง

พวงแก้มสีแดงน่ารัก หน้าผากมีเหงื่อผุดพรายบาง ๆ ดวงตากลมดุจดวงตาแมว

เหลือบหลุกหลิกอย่างเจ้าเล่ห์ดูดื้อดึงซุกซนอยู่ไม่น้อย นางสวมชุดกระโปรงยาว

สีชมพู เอวบางคอดกิ่วเคลื่อนไหวคล้ายลูกแมวน้อย

ปี้เถามองไปยังเด็กสาว “น้องเฝิ่นเถา เหตุใดมาอยู่ที่นี่เล่า”

เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าเฝิ่นเถาแลบลิ้น “โธ่ ก็วิ่งไปวิ่งมาจนหลงทางน่ะสิ”

จากนั้นก็กระโดดไปอยู่ข้างหน้าหลิงจิว “เอ๋ น้องสาวน่ารักจริง หน้าตาเหมือนข้า

มากเลย โตขึ้นจะต้องน่ารักเหมือนข้าแน่นอน”

น้องสาวเจ้าหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า หลิงจิวกลอกตาอยู่ในใจ

“นางเป็นน้องสาวของเจ้าใช่หรือไม่” เฝิ่นเถาเงยหน้าขึ้นมองซ่งเสวี่ยอี

ซ่งเสวี่ยอีสั่นศีรษะน้อย ๆ

เฝิ่นเถาพูดทันที “ขอข้าอุ้มหน่อยได้หรือไม่ ให้ข้าอุ้มเถิด ข้าชอบน้องสาว

น่ารัก ๆ ที่สุดเลย”

เด็กสาวอ้าแขนกว้างพร้อมกับโน้มตัว ดวงตาคล้ายแมวหยีโค้งจนเป็นจันทร ์

เสี้ยว มองซ่งเสวี่ยอีด้วยสายตาเว้าวอนชวนให้รู้สึกว่าหากไม่ยอมตกลง นางต้อง

ร้องไห้ออกมาเป็นแน่

ใครเล่าจะทนเห็นน้ำตาดรุณีน้อยน่ารักเช่นนี้ได้

“ไม่” ความจริงประจักษ์ มีคนทนเห็นน้ำตาสาวงามได้ด้วย!

“หา?” เฝิ่นเถาอึ้งงัน “เพราะเหตุใด” นางยืดตัวตรงยกมือสาบาน “ข้า

รับรองว่าจะไม่ทำน้องสาวตกลงมาแน่นอน จริง ๆ นะ! จริง ๆ!”

ซุนกู่หลานมองออกว่าเด็กสาวนามเฝิ่นเถาผู้นี้ ต่อหน้ากำลังฝืนทำเป็นเอ็นด ู

เสี่ยวจิว ทว่าดวงตากลับจ้องเสวี่ยอีไม่วางตา ที่แท้เป้าหมายของนางก็คือเสวี่ยอ ี

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 5 11/24/17 2:10:58 PM

6

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

แต่ทำทีตีสนิทกับเสี่ยวจิวเพื่อเป็นข้ออ้าง

“แม่นางปี้เถา เราไปกันได้หรือยัง” ซุนกู่หลานเอ่ยกับปี้เถา “นั่งรถม้ามา

ตลอดทาง ร่างกายรู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้าง”

“เป็นเพราะข้าต้อนรับไม่ดี” ปี้เถาพยักหน้า

“อ๊ะ ใช่แล้ว! พี่ปี้เถา ที่ก่อนหน้านี้ข้าบอกว่าหลงทางเพราะจะมาหาท่าน

นี่แหละ” จู่ ๆ เฝิ่นเถาก็แทรกขึ้นมา แลบลิ้นพลางเอ่ยกับปี้เถาด้วยสีหน้าสำนึกผิด

“พี่เจี้ยงเถาบอกว่ามีเรื่องหารือกับท่าน”

ดวงตาใสแจ๋วของปี้เถาวาววับ คนที่ล้อนางก่อนหน้านี้ก็มีเจี้ยงเถารวมอยู่

ด้วย มีเรื่องอันใดที่ตอนนั้นพูดไม่ได้จนต้องมาพูดทีหลังกัน เฝิ่นเถาคิดอะไรอยู ่

ปี้เถารู้แก่ใจ

เฝิ่นเถาเห็นปี้เถาไม่ขยับจึงพูดรบเร้าอีก “พี่เจี้ยงเถาดูร้อนใจมาก พี่ปี้เถา

รีบไปเถิด ส่วนแขกเหล่านี้ เฝิ่นเถาจะพาไปยังที่พักเอง”

“เอ่อ...ก็ได้” ปี้เถารู้นิสัยเฝิ่นเถาดี หากนางไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่ยอม

เลิกรา “ท่านนี้คือประมุขตระกูลซ่ง ให้แยกไปพักที่เรือนไพศาล”

“ข้าจัดการเอง พี่ปี้เถาวางใจเถิด!” ดวงตาเฝิ่นเถาวาววับกว่าเดิม

“ท่านผู้มาเยือนทั้งหลาย ปี้เถามีธุระด่วน ต้องขอตัวก่อนเจ้าค่ะ” ปี้เถาเอ่ย

เสียงเบากับซ่งเสวี่ยอี “ถึงเฝิ่นเถาจะดูยังเด็ก แต่เรื่องงานพึ่งพานางได้เจ้าค่ะ”

คนจะไป ซ่งเสวี่ยอีก็ไม่มีเหตุผลจะขัดขวาง ปล่อยให้ร่างของปี้เถาหายลับ

เข้าไปในป่าท้อ

“ข้ารู้จักเรือนไพศาล ทางนี้เจ้าค่ะ”

เฝิ่นเถากระโดดโลดเต้นเดินนำไปข้างหน้า ได้ยินเสียงกังวานใสดุจนกขมิ้น

ของนางดังเจื้อยแจ้วไปตลอดทาง

“ท่านดูเด็กกว่าข้าเสียอีก แต่เป็นถึงประมุขของตระกูลแล้วหรือนี่

“ท่านชื่อซ่งเสวี่ยอีถูกหรือไม่ ข้าได้ยินชื่อเสียงท่านมานานแล้ว ทุกคนต่าง

บอกว่าท่านเก่งกาจ ไม่ถึงปีก็ทำให้ตระกูลซ่งกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของเมือง

อวี้ไห่ได้

“ครานี้ท่านมาร่วมงานชุมนุมราชันย์หรือว่ามาชมงาน” เฝิ่นเถามองใบหน้า

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 6 11/24/17 2:10:58 PM

7

สุ่ยเชียนเช่อ

ขาวผุดผ่องดุจภาพวาดของซ่งเสวี่ยอีอย่างหลงใหลพลางพูดหยั่งเชิง “ข้าเดาว่าท่าน

มาร่วมงานชุมนุมสินะ คนเช่นท่าน มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่ามีพรสวรรค์!”

แล้วก็ถึงเรือนไพศาลโดยไม่ทันรู้ตัว เฝิ่นเถาทำแก้มป่องเอ่ยอย่างน้อยใจ

“เหตุใดท่านถึงไม่คุยกับข้าเลย”

หลิงจิวแคะหู

“เฝิ่นเถา” สิ่งที่ทำให้ทุกคนคาดไม่ถึงคือ ในที่สุดซ่งเสวี่ยอีก็เปิดปาก

พูดขึ้นมา

หลิงจิวมองเขาด้วยความประหลาดใจ ซ่งเสี่ยวไป๋สนใจนางเข้าแล้วหรือไร

มือหนึ่งลูบศีรษะหลิงจิวเบา ๆ แววตาของหลิงจิวพลันกลับเป็นปกติอย่าง

รวดเร็วเหมือนที่นางคาดไว้ แววตาของซ่งเสี่ยวไป๋มิใช่เช่นนี้ ต่อให้ชอบใจสตรี

คนใดขึน้มา ปีเ้ถาคนนัน้ยงัดกีวา่เฝิน่เถาคนนีเ้สยีอกี เอะ๊ ไมส่!ิ ตอนนีซ้ง่เสีย่วไป ๋

เพิ่งอายุสิบสาม รีบมีความรักเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง!

จิวเอ๋อร์คิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว ท่าทางยามใจลอยช่างน่ารักเหลือเกิน มุมปาก

ซ่งเสวี่ยอีผุดรอยยิ้มจาง ๆ

“มิผิด ข้าชื่อเฝิ่นเถา ทุกคนล้วนบอกว่าข้าน่ารัก ใสซื่อเหมือนดอก

เฝิ่นเถา๒!” เฝิ่นเถาคลี่ยิ้มเจิดจ้าพลางมองซ่งเสวี่ยอี “พี่เสวี่ยอี เสียงของท่าน

ช่างไพเราะจริง อบอุ่นอ่อนโยนเสมือนสายลมเย็นในหมู่บ้าน เฝิ่นเถาชอบเจ้าค่ะ”

หลิงจิวพูดไม่ออก พี่เสวี่ยอีอย่างนั้นหรือ เห็นอยู่ทนโท่ว่าซ่งเสี่ยวไป๋อายุ

น้อยกว่าเจ้า! แล้วก็นะ เจ้าชักจะเขินจนโจ่งแจ้งเกินไปแล้ว จะแสดงทั้งทีก็แสดง

ให้แนบเนียนหน่อย รักษากิริยาของเจ้าบ้างเถิด!

“แม่นางเฝิ่นเถา” ซ่งเสวี่ยอีไม่เปลี่ยนสีหน้า

“หืม” เฝิ่นเถาเงยหน้าขึ้นพลางปั้นหน้าสวยที่สุด

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยเสียงเบา “เมื่อก่อนดูเหมือนจะไม่เคยได้ยินเรื่องพิธีชำระกาย

ของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้เลย”

เฝิ่นเถาเอ่ยยิ้ม ๆ “พี่เสวี่ยอีพูดถูกแล้ว แต่ก่อนในหมู่บ้านไม่มีพิธีชำระกาย

๒ ดอกท้อสีชมพู

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 7 11/24/17 2:10:58 PM

8

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

จริง ๆ พิธีชำระกายครั้งนี้จัดเตรียมไว้สำหรับงานชุมนุมราชันย์โดยเฉพาะ เพื่อ

อวยพรให้แก่ทุกท่านเจ้าค่ะ”

มุมปากซ่งเสวี่ยอียกขึ้นน้อย ๆ เงยหน้ามองป่าท้อสูงลิบที่มองไม่เห็นยอดไม ้

“ดอกท้อสิบลี้ยามผลิบานยิ่งงามกว่าเดิม”

น้ำเสียงเขาแผ่วเบานุ่มนวลดุจลมเย็นไล้ผ่านบุปผา สายน้ำไหลเอื่อย หัวใจ

เฝิ่นเถาสั่นสะท้านเหม่อมองโครงหน้าด้านข้างของเขาอย่างใจลอย “ใช่แล้ว หลายป ี

มานี้ ดอกท้อในหมู่บ้านยามผลิบานงดงามยิ่งนัก! เฝิ่นเถารู้จักที่ที่ดอกท้อบาน

งดงามที่สุดแห่งหนึ่ง พี่เสวี่ยอีอยากไปชมหรือไม่เจ้าคะ เฝิ่นเถาพาท่านไปได้”

สายลมสดชื่นพัดพากลีบดอกท้อกระจายไปทั่วทุกทิศ เด็กหญิงในอ้อมอก

ซ่งเสวี่ยอียื่นมือไปรับไว้ สีหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา

“พรืด” ซ่งเสวี่ยอีหลุดหัวเราะเบา ๆ คว้ากลีบดอกไม้กลางอากาศเลียนแบบ

หลิงจิวบ้าง “ดอกท้อของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้บานงดงามที่สุด ชาวเมืองที่อยู่

โดยรอบต่างก็รู้ดี แต่ไม่รู้ว่าปลูกและดูแลด้วยวิธีใด”

เฝิ่นเถามุ่นคิ้วน้อย ๆ “เฝิ่นเถาเองก็ไม่รู้เจ้าค่ะ เรื่องดูแลรดน้ำให้ต้นท้อ

เหลา่นี ้ หวัหนา้หมูบ่า้นกบั...ไมส่ ิ ถา้พีเ่สวีย่ออียากรูล้ะก ็ ขา้ชว่ยไปสบืมาใหท้า่นได ้

เจ้าค่ะ ได้ความแล้วจะมาบอกพี่เสวี่ยอีดีไหมเจ้าคะ”

ซ่งเสวี่ยอียิ้มบาง ๆ ไม่เอ่ยอันใด

บัดนี้มาถึงเรือนไพศาลแล้ว เฝิ่นเถากำลังรอให้ซ่งเสวี่ยอีออกปากเชื้อเชิญ

นางเข้าไปนั่ง แต่กลับเห็นเพียงแผ่นหลังซ่งเสวี่ยอีที่เดินเข้าไปโดยไม่แม้แต่จะ

หยุดสักนิด

นางกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ ปรี่ไปตรงหน้าซ่งเสวี่ยอี เอียงคอเอ่ยอย่าง

ยิ้มแย้มว่า “นี่เป็นความลับระหว่างเรา พี่เสวี่ยอี อย่าลืมนะเจ้าคะ!”

ไม่รอให้ซ่งเสวี่ยอีตอบสนอง เฝิ่นเถาก็ทำหน้าทำตาประหนึ่งว่าเขาตอบ

ตกลงแล้ว วิ่งกระโดดโลดเต้นจากไป

ครู่ต่อมา เฝิ่นเถาหยุดฝีเท้า หันกลับไปมองทางเรือนไพศาล

หอสูงกลางป่าดอกท้อแม้โดดเด่นเฉิดฉาย ทว่าความแข็งแรง ความบริสุทธิ ์

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 8 11/24/17 2:10:58 PM

9

สุ่ยเชียนเช่อ

และความสมบูรณ์แบบเช่นในอดีตนั้นไม่มีให้เห็นอีกแล้ว เขาเปรียบเสมือนหิมะเย็น

บนยอดเขา ดุจสายธารส่องประกายใต้แสงจันทร ์ ความอ่อนโยน ความหล่อเหลา

ความสมบูรณ์แบบเช่นนี้ เพียงมองอย่างเดียวก็รื่นรมย์แล้ว

เฝิ่นเถากัดริมฝีปาก ใบหน้าแดงก่ำ แววตาเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ

“เฝิ่นเถา เหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่เล่า” หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีแดงเข้ม

นางหนึ่งยืนอยู่ในดงป่าท้อ

“พี่เจี้ยงเถา!” เฝิ่นเถาวิ่งไปหาหญิงชุดแดงทันที

“เจ้าเป็นอะไรไป” เดิมทีเจี้ยงเถาคิดจะตำหนินางสักหน่อย ครั้นเห็น

เด็กสาวที่วิ่งเข้ามาเบะปากเล็ก ๆ ดวงหน้ารูปไข่แดงก่ำ ขอบตาแดงเรื่อเช่นนั้น

คำตำหนิก็แปรเปลี่ยนเป็นคำปลอบโยน “ใครรังแกเจ้า แขกที่เจ้าพาไปรังแก

เจ้าหรือ”

เฝิ่นเถาสั่นศีรษะพูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ฟังไม่ได้ศัพท์

เจี้ยงเถาเขกศีรษะนางหนึ่งที “เจ้าเด็กโง่ พี่สอนเจ้าว่าอย่างไร ที่นี่คือ

หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ เป็นอาณาเขตของพวกเรา ใครบังอาจมารังแกเจ้า เจ้าก็

กล้า ๆ สวนกลับไปเลย พวกเราชาวหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้มิใช่ว่าใครจะมาข่มเหงกัน

ได้ง่าย ๆ!”

“พี่เจี้ยงเถา ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเจ้าค่ะ” เฝิ่นเถา

จับข้อมือหญิงสาวชุดแดงเขย่า คลี่ยิ้มกว้าง “ข้ารู้ว่าพี่เจี้ยงเถารักและทะนุถนอม

ข้ามาก”

“ในบรรดาพี่น้อง เจ้าเป็นคนที่น่าห่วงมากที่สุด ถ้าพี่ไม่ใส่ใจเจ้ามากหน่อย

คงไม่แคล้วถูกเอาเปรียบจนไม่เหลืออะไร” เจี้ยงเถาตำหนิทั้งที่ยังยิ้ม “ไปได้แล้ว

ถ้ากล้าโกหกพี่ละก็ คอยดูว่าพี่จะจัดการเจ้าเยี่ยงไร!”

“อ๊ะ ๆ! พี่เจี้ยงเถา ข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ” เฝิ่นเถายกมือทั้งสองขึ้นทำท่า

ยอมจำนน

ทั้งสองหัวเราะครื้นเครง ขณะที่เจี้ยงเถานึกว่าเฝิ่นเถาไม่ได้สนใจ นางหันไป

มองเรอืนไพศาลแวบหนึง่ ลอบคดิในใจวา่ ถงึเฝิน่เถาจะบอกวา่ไมเ่ปน็ไร แตท่า่ทาง

เมื่อครู่ของนางดูเหมือนไม่เป็นอะไรเสียที่ไหนกัน บังอาจรังแกธิดาดอกท้อแห่ง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 9 11/24/17 2:10:58 PM

10

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้หรือ รอให้ข้าสืบสาวเรื่องราวให้กระจ่างก่อนเถอะ...

สีหน้าท่าทีของนางล้วนอยู่ในสายตาเฝิ่นเถาที่มุมปากผุดยิ้มจาง ๆ

ภายในเรือนไพศาล

หลิงจิวนอนคว่ำบนเสื่อเย็น องุ่นผลหนึ่งที่ปอกเปลือกเสร็จแล้วยื่นมาที่

ปาก นางอ้าปากเล็ก ๆ งับไว้

หลังจากกินไปแล้วห้าผล หลิงจิวก็เท้าคางไว้ในมือทั้งสอง หรี่ตามอง

ซ่งเสวี่ยอี “ใช้แผนชายงามได้ไม่เลวเลยนะ”

ซ่งเสวี่ยอีชะงัก ถามด้วยความฉงน “อะไรหรือ”

“ยังจะโกหกอีก!” หลิงจิวทำเสียงฮึดฮัด “ข้ามองออกหมดแหละว่าแม่

สาวน้อยพวกนั้นสนใจเจ้า”

สายตาของซ่งเสวี่ยอีหยุดที่กลีบปากชุ่มชื้นของเด็กหญิงเพียงแวบเดียว

ก่อนจะควบคุมอารมณ์เบือนสายตาออกไปได้ แล้วป้อนองุ่นที่ปอกเปลือกแล้ว

ให้นางอีก “ในสมองเล็ก ๆ เท่าเมล็ดแตงของเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่!”

“คิดว่าซ่งเสี่ยวไป๋ของข้าช่างมีเสน่ห์เหลือร้ายจริง ๆ” หลิงจิวเดาะลิ้นกลืน

องุ่นเข้าไป “พี่เสวี่ยอีเจ้าคะ พี่เสวี่ยอีเจ้าขา” นางเลียนแบบน้ำเสียงอ่อนหวาน

เหมือนอย่างเฝิ่นเถา จงใจทำสีหน้าเคลิบเคลิ้มหลงใหลแบบเกินจริง พลางจ้อง

ซ่งเสวี่ยอี “พี่เสวี่ยอี นี่เป็นความลับระหว่างเราสองคนนะเจ้าคะ!”

แววตาเด็กหญิงทอประกายร้อนแรง ริมฝีปากชุ่มชื้นเอ่ยคำหวานเลี่ยน

ออกมา ซ่งเสวี่ยอีมองจนอึ้งงัน นิ้วมือสั่นเทาบีบผลองุ่นในมือจนเละ

หลิงจิวหลุดขำออกมา แววตาซุกซนกว่าเดิม “พ่ีเสว่ียอี ไยท่านไม่ระวังเล่า”

ซ่งเสวี่ยอีส่งสายตาให้เสียเอี๋ยนปราดหนึ่ง

“บ่าวจะไปเตรียมน้ำสะอาดกับผ้ามาให้เจ้าค่ะ” เสียเอี๋ยนเอ่ยจบก็เดิน

ออกไป

“มือพี่เสวี่ยอีก็ไม่สกปรกนี่” หลิงจิวจับมือซ่งเสวี่ยอี ก้มลงเลียนิ้วมือเขา

“อืม หวานจัง”

ซ่งเสวี่ยอีตัวแข็งทื่อไปแล้ว ในสมองมีเสียงตูมดังกึกก้อง แล้วเหลือเพียง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 10 11/24/17 2:10:58 PM

11

สุ่ยเชียนเช่อ

ความว่างเปล่า ประสาทสัมผัสทั่วร่างราวกับไปกระจุกรวมอยู่ที่นิ้วมือ ปลายลิ้นนุ่ม

ชุ่มฉ่ำตวัดเลียปลายนิ้วตน ความรู้สึกชาวาบค่อย ๆ แล่นจากปลายนิ้วมาสู่หัวใจ

ทีละน้อย

ใบหน้าซ่งเสวี่ยอีแดงก่ำไปหมด

หลิงจิวเงยหน้าขึ้น ภาพที่เห็นคือใบหน้าแดงก่ำเปี่ยมเสน่ห์ดูเย้ายวนของ

ซ่งเสวี่ยอี แต่แล้วก็ต้องตะลึงงันเพราะดวงตาลึกล้ำผิดไปจากปกติคู่นั้น

เหตุใดจึงรู้สึกว่าตัวเองทำเรื่องโง่ ๆ อีกแล้วนะ หลิงจิวหวนนึกถึงคำพูด

และการกระทำของตนก่อนหน้านี้แล้วก็แทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาด โอ๊ย

นางแทะโลมซ่งเสี่ยวไป๋หรือนี่! ถูกความหล่อเหลาล่อลวงเข้าให้แล้ว!

“นี่ ๆ ซ่งเสี่ยวไป๋ น้ำองุ่นหวานมากเลย”

ซ่งเสวี่ยอีกะพริบตาปริบ ๆ

หลิงจิวอึ้งไป จากนั้นดวงตากลมโตพลันเบิกกว้าง เอ่อ นี่ข้าเพิ่งพูดอะไร

ออกไปเนี่ย!

“คือว่า...ไม่สิ ข้าไม่ได้คิดเป็นอื่นนะ!” นางมองซ่งเสวี่ยอีซื่อ ๆ

“อืม”

ดวงตาของหลิงจิวยิ่งเบิกกว้างจนกลมกว่าเดิม ไฉนน้ำเสียงเขาจึงเปลี่ยน

เป็นแหบพร่าเล่า ไม่ใช่อย่างที่ข้าคิดหรอกน่า ไม่ใช่หรอกใช่ไหม

ซ่งเสวี่ยอีเองก็สังเกตได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของตน แต่เมื่อถูกเด็กหญิง

จับจ้องด้วยดวงตากลมโตสุกใส ใบหน้าพลันรู้สึกเห่อร้อนกว่าเดิม

ดวงตาใหญ่จ้องดวงตาเล็ก บรรยากาศยิ่งกระอักกระอ่วนขึ้นเรื่อย ๆ

“นายท่าน เชิญล้างมือเจ้าค่ะ” เสียเอี๋ยนเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย ขัดจังหวะ

สบสายตาของทั้งสอง

ที่แท้ขณะที่ทั้งสองไม่ได้สนใจ เสียเอี๋ยนก็หยิบผ้าเช็ดมือ ยกอ่างใส่น้ำเดิน

เข้ามาแล้ว

หลิงจิวตะลีตะลานเบือนสายตาหนี มองมือตนเองอึ้ง ๆ ก่อนจะหันไปมอง

คานเพดานและป่าดอกท้อนอกหน้าต่าง

ฝ่ายซ่งเสวี่ยอีนั้นบอกไม่ถูกว่าโล่งใจหรือผิดหวังกันแน่ ขณะมองเด็กหญิง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 11 11/24/17 2:10:58 PM

12

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ที่หันเหความสนใจไปที่อื่นเสียแล้ว เขาหลุบตาลงพลางครุ่นคิด

“นายท่าน” เสียเอี๋ยนยกอ่างน้ำ สีหน้าแข็งค้าง

นางไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ! ถึงอย่างไรก็คงไม่ปล่อยนางที่เดินเข้ามาแล้วให้

ยกอ่างน้ำออกไปอีกหรอกกระมัง เพราะหากเป็นเช่นนั้นย่อมเท่ากับเป็นการบอก

ผู้อื่นว่า ที่นี่ไม่มีเงินสามร้อยตำลึง๓ ยิ่งปกปิดยิ่งเห็นชัดและทำให้ผู้อื่นเห็นท่าที

ผิดปกติของทั้งสอง

เสียเอี๋ยนเหลือบมองเขาแวบหนึ่งอย่างกลัดกลุ้ม ลดสายตามองต่ำลงไป

เล็กน้อยก่อนจะหยุดอยู่ที่ชายเสื้อของซ่งเสวี่ยอี

นายท่านช่างหล่อเหลาเหลือเกิน!

เสียเอี๋ยนเคยเห็นรูปลักษณ์ในอดีตของซ่งเสวี่ยอีมาก่อน เส้นปราณสีเขียว

คล้ำกระจายหนาแน่นบนแก้มซีดขาวดูน่ากลัวยิ่งนัก ใครจะคิดว่าเมื่อรอยด่างพร้อย

นั้นจางหายไป ใบหน้าที่แท้จริงจะหล่อเหลาถึงเพียงนี้ แม้แต่คุณชายสามยังมิอาจ

เทียบได้กระนั้น สิ่งที่น่าประทับใจยิ่งกว่าคือกลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากร่างของเขา

หวนคิดถึงเช้าตรู่เมื่อหลายวันก่อน นางมาเชิญทั้งสองคนไปกินอาหารตาม

ปกติ เมื่อประตูห้องเปิดออก เด็กหนุ่มผู้งามสง่าในชุดลำลองเดินออกมา มองมา

ยังตนแล้วเรียก “เสียเอี๋ยน” ยามนั้นสีหน้าของนางคงดูโง่งมมากเป็นแน่กระมัง

เสียเอี๋ยนกำลังคิดเตลิดไปไกลจนกระทั่งได้ยินเสียงผ้าเช็ดมือร่วงลงน้ำ

จึงได้สติ

“บ่าวขอตัวก่อนเจ้าค่ะ” เสียเอี๋ยนกล่าว ครั้นเห็นว่าซ่งเสวี่ยอีมิได้คัดค้าน

จึงยกอ่างน้ำเดินจากไป

“จิวเอ๋อร์ชอบดอกท้อพวกนี้หรือ”

เมื่อหลิงจิวซึ่งเบนความสนใจไปยังทิวทัศน์งดงามนอกหน้าต่างได้ยินเสียง

เด็กหนุ่มก็หันกลับมามองซ่งเสวี่ยอี ผงกศีรษะพลางเอ่ยว่า “สวยมากเลย”

ซ่งเสวี่ยอีปอกเปลือกผลองุ่นในจานอีก “หากจิวเอ๋อร์ชอบ เราไปซื้อที่ดิน

๓ เป็นสำนวนซึ่งมีที่มาจากนิทานพื้นบ้าน ใช้อุปมาคนที่อวดตัวเองว่าเก่งฉลาด คิดจะปิดบังอำพราง

เรื่องที่ได้กระทำไว้ แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งเปิดโปงให้คนอื่นรู้ชัด

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 12 11/24/17 2:10:58 PM

13

สุ่ยเชียนเช่อ

เหมาะ ๆ สักที่ปลูกคฤหาสน์ดอกท้อขึ้นมาสักหลัง”

“ไม่ต้องปอกแล้ว ข้าอิ่มแล้วละ” หลิงจิวมองนิ้วเรียวขาวราวหยกที่ถูกขับ

ให้เด่นด้วยเปลือกองุ่นสีม่วงเข้ม หางตาพลันกระตุกเบา ๆ แล้วเบนสายตาไป

ทางอื่น “ต้นท้อใช่ว่าคิดจะปลูกก็ปลูกได้เหมือนเช่นป่าท้อแห่งนี้...”

“หืม” ซ่งเสวี่ยอีจับสังเกตได้ว่าน้ำเสียงของหลิงจิวผิดปกติไป จึงลุกขึ้นมา

แล้วเดินไปอยู่ตรงหน้านาง พิศมองนัยน์ตาของเด็กหญิง

ทันใดนั้น สายตาก็ถูกบดบังด้วยใบหน้าหล่อเหลาเลิศล้ำ หลิงจิวกะพริบตา

จากนั้นจึงเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “เหมือนป่าท้อแห่งนี้ หากมิได้รดน้ำและผ่านการ

บำรุงรักษามาตลอดหลายสิบปี ย่อมไม่มีทางเจริญงอกงามเช่นนี้ได้”

“ขอเพียงใส่ใจก็ทำได้ทั้งนั้น” ซ่งเสวี่ยอียิ้มบาง ๆ ให้หลิงจิว

“แต่ข้าไม่ชอบป่าท้อที่นี่เลย”

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ย “ข้าก็ไม่ชอบ” เขายื่นมือไปโอบเอวเล็กกลมกลึงของเด็กหญิง

“เรามาปลูกต้นไม้ที่ชอบด้วยกันเถอะ”

“ได้” นางไม่อาจปฏิเสธเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยความสนอกสนใจได้

ดูเหมือนทั้งสองจะกลับมาเป็นเหมือนยามที่อยู่ด้วยกันตามปกติแล้ว

เพียงแต่ต่างเข้าใจความคิดในใจของตนดี ต่างฝ่ายต่างถอนหายใจด้วยความ

โล่งอก

เปลี่ยนเรื่องคุยสำเร็จแล้ว! ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในสมองของทั้งสอง

หลิงจิวไม่อยากให้ซ่งเสวี่ยอีนึกถึงเรื่องน่าขายหน้าที่นางเลียนิ้วเขาก่อนหน้านี ้

ส่วนซ่งเสวี่ยอีก็ไม่อยากให้หลิงจิวคิดเรื่องแผนชายงามอะไรนั่นอีก

ภายในหนึ่งวันอันแสนสั้น เรือนไพศาลก็เต็มไปด้วยผู้คน

อาณาเขตของเรือนไพศาลกว้างขวางเพียงพอ ทั้งหมดแบ่งเป็นสี่ตึกที่มี

สวนแยกกัน ตึกหลังที่พวกของหลิงจิวพำนักก็รวมอยู่ในนี้ด้วย ส่วนอีกสามแห่ง

ที่เหลือมีคนจากตระกูลเจียง ตระกูลหลิน และตระกูลเวินพักอยู่

ยามบ่ายวันเดียวกัน เวินฉีก็พาเวินจื๋อหร่านมาเยี่ยมเยือนสวนบูรพาของ

เรือนไพศาล

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 13 11/24/17 2:10:58 PM

14

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าแท้จริงที่มิได้สวมหน้ากากของซ่งเสวี่ยอี พ่อลูก

สกุลเวินถึงกับตะลึง ผ่านไปสักพักจึงค่อยได้สติ

“นี่คือลูกชายคนเล็กของข้า กำลังเล่าเรียนอยู่ที่สำนักเมฆาคราม พวกท่าน

คงเคยพบกันแล้วกระมัง” เวินฉีเอ่ยยิ้มแย้ม

เวินจื๋อหร่านสวมชุดผ้าไหมสีน้ำเงินสดใส ดวงตากลมโตบนใบหน้าอวบ

กลมเป็นซาลาเปาดูปลื้มอกปลื้มใจยิ่งนัก

“จือ๋หรา่นเคยพบนายทา่นซง่ขอรบั” เขาลกุขึน้มาคำนบัใหซ้ง่เสวีย่อี นำ้เสยีง

สดใสยังไม่อาจสลัดภาพความเป็นเด็กได้ เขาเหลือบตามองครึ่งหนึ่ง ครั้นเห็น

หลิงจิวซึ่งนั่งอยู่บนตักซ่งเสวี่ยอีก็เอ่ยว่า “แล้วก็เคยพบนายท่านจิวด้วย”

“พรวด” เวินฉีซึ่งกำลังดื่มชาพ่นพรวดออกมา ก่อนตบศีรษะเวินจื๋อหร่าน

ฉาดหนึ่ง “ไฉนเจ้าถึงเรียกแบบนี้”

เวินจื๋อหร่านเอ่ยอย่างน้อยใจ “ก็ท่านบอกให้ข้าปฏิบัติตัวต่อพวกเขาด้วย

ท่าทีของผู้เยาว์กว่า อยากให้ข้ามีมารยาทเองนี่!”

“เจ้าคิดดูเองสิว่า คำที่เจ้าเรียกนั่นมันอะไรกัน”

“ตอนนี้คนในเมืองอวี้ไห่ต่างก็รู้เรื่องที่นายท่านซ่งเคยพูดไว้ว่า นางอยู่ใน

ฐานะเดียวกันกับนายท่านซ่ง เป็นตัวแทนของนายท่านซ่ง ในเมื่อนายท่านซ่งคือ

นายท่านซ่ง ดังนั้นนางก็ต้องเป็นนายท่านจิวสิ”

เวินฉีกุมขมับ เอ่ยกับซ่งเสวี่ยอีและหลิงจิวอย่างจนปัญญา “ลูกข้าโง่เขลา

เบาปัญญาในนี้...” พูดพลางชี้ไปที่ศีรษะตัวเอง “ชอบทำอะไรไม่เต็มเต็งอยู่เรื่อย

พวกท่านอย่าได้ถือสา”

“ไม่หรอก” หลิงจิวยิ้มตาหยีเอ่ย “ข้ารู้สึกว่าเขาเป็นเด็กดีมาก”

เวินจื๋อหร่านยิ้มยิงฟันอวดฉลาด “ขอบคุณนายท่านจิวที่ชม วันหน้าคง

ต้องให้นายท่านจิวสั่งสอนให้มากแล้ว”

เวินฉีเกือบจะยันโครมออกไป เจ้าลูกหมานี่เป็นลูกเขาจริง ๆ หรือ

“นายท่านซ่ง งานชุมนุมราชันย์คราวนี้ท่านมีแผนอย่างไรหรือ” เวินฉี

เปลี่ยนหัวข้อสนทนาวกกลับเข้าเรื่อง

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยเรียบ ๆ “ให้ตระกูลซ่งได้ขยับขยายออกนอกเมืองอวี้ไห่”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 14 11/24/17 2:10:58 PM

15

สุ่ยเชียนเช่อ

“ฮ้า” นี่หมายความว่าอยากจะชิงชัยหรือ เวินจื๋อหร่านเอ่ยด้วยความฮึกเหิม

“นายท่านซ่งพบยอดฝีมือแล้วหรือ”

“หืม” ซ่งเสวี่ยอีเลิกคิ้วเล็กน้อย

เวินฉีเอ่ยยิ้ม ๆ “นายท่านซ่ง ไยต้องปิดบังข้าด้วย ตอนนี้ตระกูลท่านกับ

ตระกูลข้าร่วมมือกันมามาก ท่าทีของข้า นายท่านซ่งเองก็น่าจะเข้าใจแล้ว หาไม่

คงไม่เลือกที่จะร่วมมือกับข้าหรอก”

“ท่านเวินนึกว่าข้าซ่อนยอดฝีมือไว้เพื่อให้เขาช่วยข้าชิงชัยเช่นนั้นหรือ”

ซ่งเสวี่ยอีกล่าว

เวินฉีประหลาดใจ “หรือว่ามิใช่”

ซ่งเสวี่ยอีส่ายหน้า

“คือว่า...ข้าไม่เข้าใจความหมายของนายท่านซ่ง” แววตาเวินฉีอัดแน่น

ไปด้วยความใคร่รู้

ซ่งเสวี่ยอีว่า “ร้อยละห้าสิบ”

สีหน้าเวินฉีเปลี่ยนไปขนานหนัก “คำตอบเดียวเท่านั้น ร้อยละยี่สิบ!”

“ร้อยละสี่สิบ”

“ไม่ได้ ต้องร้อยละยี่สิบ!”

“ส่งแขก” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ คลึงนิ้วมืออุ่นนุ่มของเด็กหญิงใน

อ้อมอก

“ท่าน! พอแล้ว ร้อยละสามสิบเหมาะสมแล้วหรือยัง” เวินฉีเอ่ยด้วย

สีหน้าบูดบึ้ง

ซ่งเสวี่ยอีไม่หวั่นไหว ส่วนหลิงจิวซึ่งอยู่ในอ้อมแขนเขากำลังสนุกกับการ

เปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของเวินฉี ยื่นนิ้วชี้อวบนุ่มออกไปโบกซ้ายโบกขวาให้เวินฉี

“เจ้าแสดงสีหน้ามากเกินไปแล้ว แบบนี้ทำให้คนเชื่อคำพูดของเจ้าไม่ได้หรอกนะ”

เวินฉีซึ่งถูกเด็กตัวเล็ก ๆ ดูถูกฝีมือการแสดงของตนถึงกับจนคำพูด

“ร้อยละสี่สิบก็ร้อยละสี่สิบ นายท่านซ่งก็บอกแล้ว” เวินจื๋อหร่านมองบิดา

แท้ ๆ ของตนด้วยสายตาดูถูกเช่นเดียวกัน พลางเอ่ยกับซ่งเสวี่ยอี

ซ่งเสวี่ยอียิ้มบาง ๆ “ตระกูลซ่งนั้น ข้าเป็นคนเข้าร่วมงานชุมนุมเอง”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 15 11/24/17 2:10:58 PM

16

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

“อะไรนะ”

“อะไรนะ”

สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งน้ำเสียงและคำพูดก็เหมือนกันอีกด้วย สมกับ

เป็นพ่อลูกกัน

ซ่งเสวี่ยอีเงยหน้าขึ้น “ข้าจะทำอะไรต้องให้พวกเจ้าตัดสินใจหรือ”

เวินฉีอ้ำอึ้ง “ข้า...ไม่ใช่...”

“พอเถอะ ท่านพ่อ” เวินจื๋อหร่านดึงข้อมือเวินฉี พูดขัดจังหวะเขา “ในเมื่อ

นายท่านซ่งพูดเช่นนี้ก็ต้องใช่อยู่แล้ว ผลงานในตอนสุดท้ายจะต้องทำให้ทุกคน

ตะลึงแน่นอน ต้องทำเรื่องที่คนนึกไม่ถึงสิ ถึงจะน่าสนใจ”

เด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งพูดจาขึงขังจริงจังด้วยน้ำเสียงแบบเด็กไม่ประสา ช่าง

ขัดแย้งเสียจนอดขบขันมิได้

ซ่งเสวี่ยอีเงยหน้าขึ้นมองเวินจื๋อหร่านหลายครั้ง

“ฮ่า ๆ เจ้าลูกกระต่าย เกิดสนใจขึ้นมาแล้วหรือไร” เวินฉีได้ยินคำพูดของ

บุตรชายแล้วก็ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก่อนหน้านี้บอกว่าจะหยุดพักมิใช่หรือ”

“ท่านมันกระต่ายแก่น่ารังเกียจ!” ใบหน้ากลมเป็นซาลาเปาของเวินจื๋อหร่าน

แดงก่ำในพริบตา

อยู่ ๆ ก็มาเรียกตนว่าเจ้าลูกกระต่ายต่อหน้าคนอื่น ถูกลาเตะหัวหรือไร!

ฝ่ายเวินฉีซึ่งเพิ่งรู้ตัวว่าตนพลั้งปากไป ใบหน้าพลันฉายแววกระดาก

“ฮา่ ๆ เชน่นัน้กเ็ปน็อนัวา่ตามนัน้ หมดธรุะแลว้ พวกขา้ไมร่บกวน” เอย่จบ

เวินฉีก็ดึงบุตรชายตนลุกขึ้นมา

เมื่อเดินมาถึงปากประตู จู่ ๆ เวินจื๋อหร่านก็หยุดเดิน หันกลับไปพูดกับ

ซ่งเสวี่ยอ ี หรือพูดให้ถูกคือเอ่ยกับหลิงจิว “ข้าได้ยินว่า ครั้งนี้หมู่บ้านดอกท้อสิบลี ้

จะเปิดให้คนทั่วไปนอกเหนือจากสามตระกูลใหญ่เข้ามาร่วมชมงานชุมนุมราชันย์

ได้”

“พวกข้าไม่เห็นเคยได้ยิน” หลิงจิวเอ่ยด้วยความแปลกใจ มองไปทาง

ซ่งเสวี่ยอี

ซ่งเสวี่ยอีพยักหน้าให้นางเป็นเชิงว่าตนก็ไม่รู้เช่นกัน

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 16 11/24/17 2:10:58 PM

17

สุ่ยเชียนเช่อ

เวินจื๋อหร่านขมวดคิ้ว “บังเอิญข้าได้ยินมาจากที่พวกธิดาดอกท้อของ

หมู่บ้านคุยกัน แต่ข้าเองก็ยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูแปลก ๆ อยู่ดี...” เขาจ้องหลิงจิว

อย่างกระตือรือร้น “เจ้าดูดวงได้มิใช่หรือ ลองทำนายดูสิ”

เจ้าเด็กที่ก่อนหน้านี้ยังสุขุมเกินวัย พริบตาเดียวกลายร่างเป็นเด็กชาย

ตัวเล็ก ๆ ไร้เดียงสาเสียแล้ว

คำตอบของหลิงจิวคือโบกมือไล่กลับดี ๆ ล่ะ ข้าไม่ส่งนะ

สายตาของเวินจื๋อหร่านแปรเปลี่ยนเป็นคับแค้นใจในบัดดล

“เสียเอี๋ยนส่งแขก” ซ่งเสวี่ยอีจับสังเกตแววตาของเขาได้ มือที่โอบหลิงจิว

ไว้กระชับแน่นขึ้นอย่างเงียบ ๆ

“นายท่านเวิน คุณชายเวิน เชิญทางนี้เจ้าค่ะ” เสียเอี๋ยนพยายามทำหน้าที ่

ไล่แขกอย่างสุภาพเต็มที่

ยามมะโรงวันต่อมา

“พี่เสวี่ยอี ดูสิว่าข้าพาใครมา!”

เสียงเจื้อยแจ้วดุจนกขมิ้นทำลายความสงบในการกินอาหารด้วยกันของ

หลิงจิวกับซ่งเสวี่ยอี

หลิงจิววางน้ำผลไม้ลง ทอดสายตาไปยังร่างสีชมพูที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ โดย

มิได้เอ่ยอันใด ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของซ่งเสวี่ยอี ผ่านไปครู่หนึ่ง เฝิ่นเถาและ

ผู้ติดตามจำนวนหนึ่งก็มายืนอยู่ตรงหน้าซ่งเสวี่ยอีและหลิงจิว

“คารวะท่านประมุข”

“คารวะท่านพี่”

“เสวี่ยอี อาไม่ได้มาช้าไปกระมัง”

ผู้มาเยือนกลุ่มนี้คือซ่งกุยเซิงและผู้เยาว์บ้านตระกูลซ่ง มีทั้งซ่งหลิวเจวี๋ย

ซ่งจือฮว่า และซ่งหลีเยียนรวมอยู่ด้วย

“พี่เสวี่ยอี นี่เป็นขนมดอกท้อที่ข้าเอามาให้ท่าน ใช้กลีบดอกไม้สดใหม่ของ

ต้นท้อ อร่อยนะเจ้าคะ!” เฝิ่นเถายกกระเช้าในมือยื่นไปตรงหน้าซ่งเสวี่ยอีด้วย

สีหน้าเว้าวอนขอคำชม

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 17 11/24/17 2:10:58 PM

18

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ซ่งเสวี่ยอีมีท่าทีอ่อนโยนลง “ขอบใจ” สีหน้าแม้ดูเหินห่าง แต่ก็ยังรักษา

มารยาท

เขามิได้ยื่นมือออกไปรับ เฝิ่นเถาจึงวางกระเช้าลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบขนม

ขึ้นมาชิ้นหนึ่งด้วยมือตนไปจ่อที่ริมฝีปากซ่งเสวี่ยอี “นี่พี่เสวี่ยอีเจ้าคะ ท่านลอง

ชิมดูสิ ลองชิมดู”

ซ่งเสวี่ยอีสั่นศีรษะ

ตั้งแต่เมื่อวานที่ถูกเด็กหญิงในอ้อมอกพูดเรื่องแผนชายงามอะไรนั่นขึ้นมา

เขาก็ไม่คิดจะสนใจเฝิ่นเถาให้มากนักอีกต่อไป

เรื่องที่เขาอยากรู้ให้แน่ชัด ถึงไม่ถาม นางก็รู้ได้ด้วยวิธีอื่นอยู่แล้ว

ซ่งกุยเซิงยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าแตกต่างออกไป

กระเง้ากระงอดก็แล้ว ขายรอยยิ้มก็แล้ว ยังไม่อาจทำให้เด็กหนุ่มรูปงาม

ราวภาพวาดที่อยู่ตรงหน้าใจอ่อนได้ ดวงตาของเฝิ่นเถาฉายแววไม่พอใจแวบหนึ่ง

จากนั้นก็ยื่นขนมดอกท้อในมือไปตรงหน้าหลิงจิว “น้องสาวคนสวย เจ้าลองชิม

ดูสิ อร่อยมากเลยนะ! พอเจ้ากินแล้วค่อยบอกพี่เสวี่ยอีว่ารสชาติเป็นอย่างไร

เขาจะได้เสียดายทีหลังที่ไม่ยอมกิน ฮึ!” ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ กิริยายามที่

เฝิ่นเถาป้อนขนมดอกท้อให้หลิงจิวนั้นมิได้นุ่มนวลเลย ไม่สนเลยสักนิดว่าหลิงจิว

จะอ้าปากหรือไม่ กลับยัดขนมใส่ปากนาง

สายตาหลิงจิวแสดงความรังเกียจออกมา เบือนหน้าหนี

ตุบ!

เสียงขนมดอกท้อหล่นลงพื้นดังขึ้นเบา ๆ

เฝิ่นเถาอึ้งงันพลันน้ำตาค่อย ๆ รื้นขึ้นมาที่ขอบตา พลางจ้องซ่งเสวี่ยอี

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ย “จิวเอ๋อร์ไม่ชอบกิน”

แววตาของเขาเยียบเย็น น้ำเสียงที่แต่เดิมอ่อนโยนนุ่มนวลเจือความ

เย็นชา

ในใจเฝิ่นเถาทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึกว่าท่าทีเช่นนี้ของเด็กหนุ่มดูมีเสน่ห์เป็น

พิเศษ ชวนให้อยากมอบกายถวายชีวิต

ไม่ว่าสตรีจะเข้มแข็งเพียงใด ลึก ๆ ในใจล้วนเฝ้าปรารถนาให้มีบุรุษที่

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 18 11/24/17 2:10:58 PM

19

สุ่ยเชียนเช่อ

แข็งแกร่งกว่าตนปรากฏขึ้นในชีวิตทั้งนั้น คอยปกป้องร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่

หรือไม่ก็ทำให้ตนยอมสยบได้

ใบหน้าของเฝิ่นเถาแดงก่ำ ขอบตาแดงเรื่อ เอ่ยอย่างน้อยใจ “ท่านรู้ได้

อย่างไรว่าน้องสาวไม่ชอบกิน คนอุตส่าห์หวังดีเอามาให้พวกท่านกินนะ!”

“สกปรก” ซ่งเสวี่ยอีเงยหน้าขึ้น เอ่ยออกมาคำเดียว

หน้าเฝิ่นเถายิ่งแดงขึ้นจนแทบจะกลายเป็นดำคล้ำ

คราวนี้มิใช่เพราะขวยเขิน หากเพราะโกรธขึ้นมาจริง ๆ

“สกปรกรึ เจ้าบอกว่าขนมที่ข้าตั้งใจเอามาให้เจ้ามันสกปรกเนี่ยนะ!”

เฝิ่นเถาอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาร่วงพรูลงมาจากดวงตาประดุจแมวทั้งสอง

ข้าง

นางยังคงยืนอยู่ที่เดิม รอให้ซ่งเสวี่ยอีปลอบใจ

“แม่นางเฝิ่นเถา มีธุระอันใดอีกหรือไม่” น้ำเสียงนุ่มชวนให้คนฟังรู้สึก

ราวกับได้รับความสำคัญ ทว่าเฝิ่นเถารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังไล่ตนอยู่

“ซ่งเสวี่ยอี ข้าเกลียดเจ้า! เกลียดเจ้า!” เฝิ่นเถากระทืบเท้าเร่า ๆ น้ำตา

ไหลพราก

หลิงจิวคร้านจะมอง “ซ่งเสี่ยวไป๋ไม่ปลอบเจ้าหรอก อย่ามามัวบีบน้ำตา

ตรงนี้เลย”

เมื่อความคิดของตนถูกเด็กหญิงพูดเปิดโปงออกมาจนหมด ความอับอาย

ทำให้เฝิ่นเถากัดริมฝีปากจนแทบขาด ทว่าดวงตาแมวที่มีน้ำตาเอ่อคลอยังคง

จับจ้องที่ซ่งเสวี่ยอี หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“ทำคุณบูชาโทษชัด ๆ!” ความคับแค้นบังเกิดขึ้นในใจเฝิ่นเถา นางหันหลัง

กลับแล้ววิ่งออกไป

“เสวี่ยอีเอ๋ย เจ้าเป็นบุรุษทำเย็นชากับสตรีเช่นนี้ไม่ได้นะ” ซ่งกุยเซิงเดิน

เข้ามามองซ่งเสวี่ยอีอย่างสนิทชิดเชื้อ “ตอนนี้อาการป่วยของเจ้าก็ดีขึ้นแล้ว อายุ

ยังน้อยก็มีความสามารถเช่นนี้ ซ้ำยังหน้าตาหล่อเหลา วันหน้าสตรีที่ทุ่มเท

ความรักให้เจ้าย่อมไม่น้อยกว่าคนที่ชื่นชอบเจ้าหนุ่มสกุลเจียงผู้นั้นเป็นแน่ หึ ๆ

เพียงแต่เจ้ายังไม่เข้าใจผู้หญิงดีพอ”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 19 11/24/17 2:10:58 PM

20

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ประโยคสุดท้ายแฝงความนัยลึกซึ้ง หลิงจิวมองไปทางเขา คนผู้นี้คิดจะ

ล่อลวงซ่งเสี่ยวไป๋หรือ

“คำพูดของท่านอาซ่งทำให้ข้านึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้”

“หืม เสี่ยวจิวนึกถึงอะไรหรือ” รอยยิ้มซ่งกุยเซิงระบายเต็มหน้า

หลิงจิวเอ่ยอย่างไร้เดียงสา “ก็เรื่องซ่งเสี่ยวหวงน่ะสิเจ้าคะ เพราะเป็น

ที่นิยมชมชอบของพวกผู้หญิง เขาจึงได้แต่งภรรยาเข้ามา แล้วซ่งเสี่ยวหวงก็ป่วย

เสียอย่างนั้น”

รอยยิ้มซ่งกุยเซิงแข็งค้าง

หลิงจิวดึงชายเสื้อซ่งเสวี่ยอี “ข้าไม่อยากให้ซ่งเสี่ยวไป๋ป่วย”

รู้ทั้งรู้ว่าเด็กหญิงเสแสร้ง ทว่าความห่วงใยในดวงตาคู่นั้นมิใช่ของปลอม

ซ่งเสวี่ยอีลูบศีรษะนาง “ไม่หรอก ข้าไม่แต่งหญิงอื่นเป็นภรรยาหรอก”

“หา?” ปากกระจุ๋มกระจิ๋มของหลิงจิวเผยอเล็กน้อย นางเพียงไม่อยากให้

ซ่งเสี่ยวไป๋มีคนรักก่อนวัยอันควรต่างหากเล่า แต่ก็ไม่ได้จะให้เขาไปเป็นบรรพชิต

หรอกนะ! ไม่แต่งหญิงอื่นเป็นภรรยา หมายความว่าอย่างไร ผู้หญิงคนอื่น...

หรือว่าซ่งเสี่ยวไป๋มีคนในดวงใจแล้ว

หลิงจิวจ้องซ่งเสวี่ยอีด้วยความสงสัย

ซ่งเสวี่ยอีเองก็อึ้งกับคำพูดที่ตนหลุดปากออกไปเช่นกัน

ไม่แต่งหญิงอื่นเป็นภรรยา เช่นนั้นจะแต่งกับใครเล่า ซ่งเสวี่ยอีถามตัวเอง

สายตามองไปยังเด็กหญิงที่อยู่บนตักโดยไม่รู้ตัว

ทั้งสองสบตากัน ความคิดในใจแตกต่างกันออกไป

ซ่งกุยเซิงซึ่งอยู่ข้าง ๆ ทำสีหน้าแปลกพิกล มองสองคนสลับไปมา ดวงตา

ฉายแววเข้าใจแจ่มแจ้ง

ภายในศาลาแห่งหนึ่งในป่าท้อ

เด็กสาวร่างเล็กสวมชุดกระโปรงผ้าโปร่งสีชมพูนอนหนุนตักสตรีชุดแดง

เข้มเสียงสั่นเครือดังลอดมาเป็นระยะ เสียงนั้นทั้งแหลมเล็กและอ่อนแอ ชวนให้

รวดร้าวใจ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 20 11/24/17 2:10:58 PM

21

สุ่ยเชียนเช่อ

“เอาละ ๆ ร้องไห้มาตั้งนาน สบายใจขึ้นบ้างรึยัง” เจี้ยงเถาปลอบเด็กสาว

ที่อยู่บนตัก

“พี่เจี้ยงเถา” เฝิ่นเถาเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาแมวบวมแดงจนคล้ายลูก

เหอเถา๔ จมูกเล็ก ๆ แดงก่ำราวกับบุปผางามบอบบางที่ถูกสายฝนโหมซัดจน

เหี่ยวเฉา “เขามันน่ารังเกียจจริง ๆ! เขาทำแบบนี้ได้อย่างไร ข้าหวังดีแท้ ๆ

ข้า ข้า...”

“เจ้าก็บอกพี่มาสิว่ามันคนนั้นที่รังแกเจ้าเป็นใคร เจ้าก็ไม่บอกเสียที”

เจี้ยงเถาเขกศีรษะเฝิ่นเถาอย่างจนปัญญาทีหนึ่ง “ถึงเจ้าไม่บอก พี่ก็รู้แล้ว เจ้าเด็ก

อายุสิบสามตระกูลซ่งนั่นสินะ กับแค่เด็กผู้ชายที่ยังไม่โตคนเดียวควรค่าที่เจ้า

จะเทใจให้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

แก้มเฝิ่นเถาแดงปลั่ง “สิบสามอะไรกัน! ดูเขาไม่ได้อายุน้อยขนาดนั้น

สักนิด อีกอย่าง เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับอายุด้วย!”

“หึ ใครจะสนว่าเขาเป็นใคร ในเมื่อบังอาจมาข่มเหงเจ้าก็ต้องได้เห็นดี

กับพี่” เจี้ยงเถาเอ่ยเสียงเย็น

“อย่านะ!” เฝิ่นเถารีบกุมมือเจี้ยงเถาไว้พลางออดอ้อน “พี่เจี้ยงเถา เรื่องนี ้

ไม่ใช่ความผิดของเขา พี่ห้ามทำร้ายเขานะ!”

“เจ้านี่นะ!” เจี้ยงเถามองเด็กสาวที่ไม่ได้ดั่งใจด้วยความไม่สบอารมณ์

พลางกระเซ้านางอย่างเสียไม่ได้ “เมื่อครู่ยังบอกว่าเกลียดเขาอยู่เลย ไยจึงยัง

ปกป้องเขาอีก ชอบก็ชอบสิ ยังกลัวจะพูดออกมาอีก เจ้าไม่รู้อะไร ชายผู้นี้จะ

อ่อนให้ไม่ได้ ยิ่งเจ้าเอาใจเขา เขาก็ยิ่งไม่เหลียวแลเจ้า”

เฝิ่นเถาเขย่าข้อมือนาง “อย่านะอย่า พี่เจี้ยงเถา อย่าทำร้ายเขา! เรื่องนี้

ไม่ได้ผิดที่เขาทั้งหมด เป็นเพราะคนคนนั้น...”

“คนนั้นคนไหนเล่า” สีหน้าเจี้ยงเถาเย็นชาทันที “หรือว่ามีคนคอยยุแยง

จนทำให้เจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม”

เฝิ่นเถาทำสีหน้าลำบากใจ เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว “น้องสาวคนนั้น นาง

๔ วอลนัท

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 21 11/24/17 2:10:58 PM

22

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ไม่ชอบข้า ทนเห็นข้าใกล้ชิดกับซ่งเสวี่ยอีไม่ได้ ข้าให้ขนมนางกิน นางบอกว่า

ไม่ชอบ ทั้งยังบอกว่าขนมดอกท้อของหมู่บ้านเราสกปรกอีกด้วย”

“เด็กอวดดีที่โดนตามใจจนเคยตัว” เจี้ยงเถานิ่วหน้าถามเฝิ่นเถา “นางยัง

ทำอะไรอีกหรือเปล่า”

“มะ...ไม่มีแล้ว” สายตาเฝิ่นเถาลุกลี้ลุกลน

ท่าทีเช่นนี้เห็นได้ชัดว่านางกำลังโกหก เจี้ยงเถาอดคิดไปถึงด้านเลวร้าย

ที่สุดไม่ได้ “เจ้านี่นะ คิดว่าพี่ไม่รู้จักเจ้าหรือไร ถ้าไม่เพราะถูกรังแกจนถึงขั้น

ร้ายแรง ไหนเลยเจ้าจะมาร้องทุกข์กับพี่เรื่องนี้ พี่รู้แล้ว อายุยังน้อยแค่นี้กลับมี

นิสัยเช่นนี้ หากโตขึ้นหน่อยจะเป็นเช่นไร”

“พี่เจี้ยงเถา พี่อย่าทำนะ” เฝิ่นเถาเอ่ยด้วยสีหน้าลำบากใจ “น้องสาว

คนนั้น จะว่าไปก็คงเพราะยังเด็กจึงยังไม่ประสา อย่าทำให้นางต้องเจ็บตัวเพราะ

เรื่องหยุมหยิมพวกนี้เลย แค่ขู่ให้นางกลัวก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

“รู้แล้ว ๆ นิสัยเจ้าน่ะ ถ้าพี่ไม่อยู่ละก็ คงไม่แคล้วถูกรังแกจนได้เรื่อง

เป็นแน่!” เจี้ยงเถาลูบศีรษะนางเบา ๆ

เฝิ่นเถาหยุดสะอื้นแล้วยิ้ม “ก็เพราะมีพี่เจี้ยงเถาอยู่อย่างไรเล่า ข้าถึงอยู่ด ี

มีสุขเช่นนี้มาตลอด ไม่ต้องเปลี่ยนไปหรอกนะเจ้าคะ!”

“อืม” เจี้ยงเถาเฝ้ามองรอยยิ้มของนาง สายตาพลันค่อย ๆ พร่าเลือน

คล้ายมองเห็นภาพของใครอีกคนซ้อนทับอยู่ ความเอ็นดูรักใคร่บนใบหน้าเปื้อนยิ้ม

นั้นยิ่งแจ่มชัดมากขึ้น “เจ้าอยู่ดีมีสุขไปตลอดก็ดีแล้ว เรื่องอื่นพี่สาวจะช่วยเจ้า

จัดการเอง มือคู่นี้...” เอ่ยพลางเกาะกุมมือเฝิ่นเถาไว ้ “จะต้องขาวสะอาดตลอดไป

เพราะของสกปรกทั้งหลาย พี่จะช่วยเอามันออกไปเอง”

ดวงตาเฝิ่นเถาเต็มไปด้วยความฉงนสงสัย “พี่ เจี้ยงเถา พี่พูดอะไร

สะอาดอะไร สกปรกอะไรหรือเจ้าคะ”

“ไม่มีอะไรจ้ะ” เจี้ยงเถาดึงสติกลับมา คลี่ยิ้มพลางดึงนางลุกขึ้น “ตอนนี้

อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วสิท่า ไปล้างหน้าล้างตากับพี่ก่อนไป ดูสิ หน้ากลม ๆ เล็ก ๆ

กลายเป็นลูกแมวลายไปแล้ว”

“พี่แหย่ข้าอีกแล้ว!” เฝิ่นเถาเอ่ยเคือง ๆ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 22 11/24/17 2:10:59 PM

23

สุ่ยเชียนเช่อ

ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไป คนหนึ่งนำหน้า อีกคนตามหลัง เจี้ยงเถาซึ่ง

เดินนำหน้ากำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดตน โดยมิได้สังเกตแม้แต่น้อยว่า เพียง

ชั่วพริบตา เฝิ่นเถาซึ่งเดินตามหลังพลันเปลี่ยนสีหน้าจากอัดอั้นตันใจเป็นมุมปาก

ผุดยิ้มเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลงกึ่งหนึ่งฉายแววเจ้าเล่ห์

มีพี่สาวโง่เง่าสมองทึบ ทั้งยังชอบถือหางแก้ต่างให้อย่างเจ้าอยู่ทั้งคน

น้องสาวเช่นข้าย่อมต้องรักษามือคู่นี้ได้สะอาดบริสุทธิ์อยู่แล้ว เฝิ่นเถาลอบคิด

ในใจ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 23 11/24/17 2:10:59 PM

24

๒ลอบวางแผน

เดือนสามปีนี้ หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้คึกคักยิ่งนัก ไม่เพียงชาวเมือง

จากสามเมืองใหญ่เท่านั้น คนทั่วไปของเมืองอวี้ไห่ก็ยังเข้ามาได้ด้วย

แต่เพื่อมิให้เกิดความไม่สะดวกแก่บรรดาลูกหลานของตระกูลใหญ่ ก่อน

ที่งานชุมนุมราชันย์จะเริ่มขึ้น บริเวณป่าท้อจึงห้ามมิให้คนนอกทั่วไปเข้ามาใกล้

เป็นอันขาด

วันนี้เจ้าเมืองหนุ่มแห่งเมืองเฟิ่งอวี่เป็นเจ้าภาพเชื้อเชิญเหล่าผู้มีพรสวรรค ์

จากแต่ละตระกูลมารวมกัน โดยกำหนดสถานที่ไว้ที่ป่าท้อสามมายา ทางซ่งเสวี่ยอ ี

เองก็ได้รับเทียบเชิญด้วยเช่นกัน

เด็กหนุ่มอายุสิบสามปีสวมหน้ากากสีขาวลายแดงมักอุ้มเด็กหญิงอายุราว

เจ็ดแปดขวบเอาไว้เสมอ เรื่องนี้ทุกคนในเมืองอวี้ไห่และชาวเมืองโดยรอบรู้กันทั่ว

ต่อให้ไม่เคยเห็นซ่งเสวี่ยอีมาก่อน ขอเพียงจำลักษณะเฉพาะไม่กี่ประการนี้ได้

มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นซ่งเสวี่ยอี

เมื่อซ่งเสวี่ยอีและหลิงจิวมาถึงที่นัดพบ ภายในมีผู้คนมารวมตัวกัน

ไม่น้อยแล้ว

บริเวณใจกลางมีเด็กหนุ่มรุ่นเยาว์หลายคนยืนอยู่ด้วยกัน ส่วนชายหญิง

ที่ยืนบ้างนั่งบ้างอยู่รอบ ๆ เว้นระยะห่างจากพวกเขาพอควร มิใช่เพราะรังเกียจ

เด็กหนุ่มเหล่านี้ หากแต่เพราะฐานะไม่คู่ควรให้พอเข้าใกล้ได้ต่างหาก

เจียงอู๋เม่ยก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วยเช่นกัน

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 24 11/24/17 2:10:59 PM

25

สุ่ยเชียนเช่อ

“หญิงที่สวมชุดสีน้ำเงินผู้นั้นเป็นคุณหนูของตระกูลใดกัน” สายตาของ

หานเส้าชิงหยุดอยู่ที่ร่างอรชรในอาภรณ์สีน้ำเงินนั้น

เจ้าเมืองหนุ่มแห่งเฟิ่งอวี่นามเฟิงเสาซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ตอบว่า “หญิงชุดน้ำเงิน

มีตั้งมากมาย เจ้าหมายถึงคนใดเล่า”

หานเส้าชิงเอ่ย “คนที่บนเสื้อปักลายดอกกล้วยไม้ มีเด็กผู้หญิงที่ใส่ชุด

สีเหลืองนกขมิ้นคอยติดตามอยู่ข้างกาย ยืนอยู่ข้างต้นดอกท้อสีทองคนนั้น”

เฟิงเสาพร้อมกับคนอื่น ๆ หันมองไปตามที่เขาว่า ครั้นเห็นสตรีผู้นั้นตามที่

เขาบอก แต่ละคนพลันทำสีหน้าแตกต่างกันไป

เฟิงเสาอมยิ้มมองไปทางเจียงอู๋เม่ย “นางคือคุณหนูตระกูลซ่งแห่งเมือง

อวี้ไห่ น้องเจียงก็เป็นชาวเมืองอวี้ไห่น่าจะรู้จักดีกว่าพวกข้านะ”

เจียงอู๋เม่ยมิได้เอ่ยอันใด

หานเส้าชิงพยักหน้า เอ่ยว่า “บุตรสาวหลายคนของตระกูลซ่งรุ่นนี้ดูไม่เลว

เลย”

ทนัใดนัน้ เสยีงสนทนากเ็บาลงราวกบัเปน็อนัรูก้นัวา่ตอ้งปดิปาก หา่งออกไป

ไม่ไกลนักเกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย แต่ละคนต่างพากันกระซิบกระซาบ

วิพากษ์วิจารณ์พลางมองไปยังปากทางเข้าออกป่าท้อสามมายา

“ตรงนั้นเกิดอะไรขึ้น” หานเส้าชิงถามด้วยความแปลกใจ

เฟิงเสายักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้

“นายท่านซ่ง! นายท่านจิว!” เสียงหนึ่งตะโกนดังกังวานขึ้น

เสียงนั้นคล้ายเป็นสัญญาณอย่างหนึ่งที่ทำให้ทุกคนซึ่งอยู่ในอาการสงบ

แตกฮือขึ้นได้

“นายท่านซ่ง? เขาคือประมุขตระกูลซ่งแห่งเมืองอวี้ไห่จริง ๆ หรือนี่ มิใช่ว่า

เขาใส่หน้ากากไว้เพราะหน้าตาอัปลักษณ์หรอกหรือ ไฉนรูปโฉมจึงงดงามเช่นนี้

ได้เล่า”

“ข่าวลือไม่เป็นความจริง ข่าวลือไม่เป็นความจริง!”

“เขาอุ้มเด็กไว้ในอกด้วย”

เมื่อได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ หานเส้าชิงก็เห็นซ่งจือฮว่าในชุดสีน้ำเงิน

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 25 11/24/17 2:10:59 PM

26

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เดินดุ่มตรงเข้าไปยังบริเวณที่ผู้คนกำลังชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ ก่อนจะเอ่ยด้วย

ความไม่เข้าใจว่า “ซ่งเสวี่ยอีมา แล้วมีอะไรน่าแปลก”

เฟิงเสาตอบอย่างสนใจใคร่รู้ “จากที่พวกเขาพูดกัน ดูเหมือนจะบอกว่า

ซ่งเสวี่ยอีไม่ได้สวมหน้ากาก” แล้วหันไปมองเจียงอู๋เม่ย “น้องเจียงคงจะได้

ไปมาหาสู่กับซ่งเสวี่ยอีบ้างกระมัง มิรู้ว่าเรื่องนี้เจ้าคิดเห็นเช่นไร”

“รอดูไปก่อน” เจียงอู๋เม่ยตอบอย่างเฉยชา

ขณะที่กำลังรอดูอยู่นั้น ไม่นานนักก็เห็นกลุ่มคนแหวกออกสองข้างทาง

ร่างหนึ่งค่อย ๆ เดินเข้ามา

ทั้งเจียงอู๋เม่ยและเฟิงเสาเมื่อได้เห็นเด็กหนุ่มต่างตะลึงงันไปในบัดดล

“ท่านพี่”

ซ่งจือฮว่าและซ่งหลีเยียนเข้ามายืนตรงหน้าซ่งเสวี่ยอีพร้อมกันแล้วยอบตัว

คำนับ

เมื่อภาพนี้ปรากฏแก่สายตาทุกคนที่อยู่โดยรอบ พวกเขาจึงหมดข้อกังขา

เรื่องฐานะของซ่งเสวี่ยอี

“ฮ่า ๆ ๆ” เฟิงเสาหัวเราะด้วยความเบิกบาน เดินไปหาซ่งเสวี่ยอี “นายท่าน

ซ่ง”

ซ่งเสวี่ยอีเงยหน้าขึ้น “คุณชายเฟิง”

“ที่แท้เจ้าก็รู้จักข้าด้วย” เฟิงเสาทักทายซ่งเสวี่ยอี “มา เรามาคุยกัน ใน

บรรดาผู้เยาว์รุ่นเรา เจ้าเป็นที่เลื่องลือมากที่สุด มีความสามารถมากที่สุด เจ้า

ไม่รู้หรอกว่าท่านพ่อข้าพร่ำพูดเรื่องเจ้ากรอกหูข้าทุกวัน บอกว่าเจ้ามีความสามารถ

อย่างไรถึงกุมอำนาจตระกูลซ่งทั้งหมดได้ตั้งแต่อายุยังน้อย”

ซ่งเสวี่ยอีเอี้ยวตัวไปข้าง ๆ “คุณชายเฟิง เจ้าบังจิวเอ๋อร์แล้ว”

เฟิงเสาอึ้งงัน ก้มหน้าลงมองจึงเห็นหลิงจิว

“เจ้าคือจิวเอ๋อร์สินะ เป็นเด็กน่ารักจริง ๆ ด้วย” เฟิงเสาตอบรับอย่าง

รวดเร็ว เอ่ยชมหลิงจิว

หลิงจิวได้ยินดังนั้นก็เม้มปากอมยิ้มให้เขา

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 26 11/24/17 2:10:59 PM

27

สุ่ยเชียนเช่อ

รอยยิ้มอันเงียบงันทำให้เฟิงเสามองจนแอบพยักหน้าน้อย ๆ แม้มิใช่

โฉมสะคราญงามเฉิดฉาย ทว่าด้วยความน่ารักเฉลียวฉลาดและสุขุม หากนำมา

เป็นของเล่นสุดรักสุดหวงก็ไม่น่าแปลก

ทั้งสามมาถึงตรงที่พวกหานเส้าชิงยืนอยู่

ขณะที่กำลังทักทายกันอยู่ หลิงจิวถือโอกาสนี้สอดส่ายสายตาไปรอบ ๆ

มองประเมินผู้คนตรงหน้า

ไม่ต้องมองเจียงอู๋เม่ย หลิงจิวรู้จักเขาดีอยู่แล้ว

เฟิงเสาซึ่งออกตัวทักทายพวกเขา ก่อนนั้นเป็นนายน้อยแห่งเมืองเฟิ่งอวี่

อายุสิบหกปี อุปนิสัยเปิดเผย กระตือรือร้น หากแต่ดวงตาที่ทอประกายวาววับ

เป็นครั้งคราวคู่นั้น ทำให้หลิงจิวรู้ว่าคนผู้นี้มิได้เบิกบานสดใสเช่นที่เห็นภายนอก

ส่วนชายชุดเขียวที่ยืนอยู่ทางขวามือของเฟิงเสาดูอาวุโสที่สุด อายุราว

สิบเจ็ดสิบแปดปี เขาคือคุณชายรองตระกูลหานแห่งเมืองวั่นหลี่ นามหานเส้าชิง

ท่าทีมิใช่คนอบอุ่น แต่ก็มิใช่คนใจร้อน เป็นคนที่เข้าหาได้ไม่ยาก แต่ก็ใช่ว่า

จะสนิทได้ง่าย ๆ มีมารยาท และน้ำจิตน้ำใจที่พึงมี ทว่าตอนนี้ก็ยังมองไม่ออกว่า

มีจุดใดโดดเด่นเป็นพิเศษ

อีกคนที่นิ่งเงียบมาตลอดนั้นคือคุณชายน้อยตระกูลหลี่แห่งเมืองหลินอัน

นามหลีเ่ทยีนอนั ปนีีอ้ายสุบิสีป่ ี หนา้ตาจดัวา่พืน้ ๆ เปน็คนทีไ่มส่ะดดุตามากทีส่ดุ

ในบรรดาคนเหล่านี้ กระนั้นผู้ที่ดึงดูดความสนใจจากหลิงจิวก็คือเด็กหนุ่มผู้ไม่

สะดุดตามากที่สุดคนนี้นี่เอง

หลี่เทียนอันถูกหลิงจิวจ้องเขม็งอย่างเปิดเผยอยู่นาน ในที่สุดก็ทนไม่ไหว

ก้มลงมองนาง

สีหน้าของหลี่เทียนอันชะงักค้างราวกับสวมหน้ากากศิลาล่องหนก็มิปาน

นัยน์ตาไร้ประกายครั้งแรกที่มองมิได้รู้สึกอันใดเป็นพิเศษ หากเมื่อมองนานเข้า

กลับชวนให้รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา

หลิงจิวเองก็ไม่แสดงสีหน้าเช่นกัน ทว่าด้วยท่าทีสุขุมของนางยามเมื่อจ้อง

มองมาด้วยดวงตากลมโตคู่นั้นกลับทำให้รู้สึกว่าเด็กหญิงนั้นใสซื่อไร้พิษภัย

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ไม่พูดไม่จา ซ่งเสวี่ยอีเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 27 11/24/17 2:10:59 PM

28

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

จึงบีบมือเด็กหญิง แต่กลับดึงความสนใจของนางกลับมาไม่ได้

“จิวเอ๋อร์” ซ่งเสวี่ยอีทนไม่ไหวจึงเรียกนาง

เสียงนี้ทำให้พวกเฟิงเสามุ่งความสนใจมาที่หลิงจิว จากนั้นก็สังเกตเห็น

หลี่เทียนอันซึ่งเป็นเป้าสายตาของนาง

“นี่กำลังทำอะไรอยู่” เฟิงเสาหัวเราะหยอกเย้า “รักแรกพบ ตามองตา

หรือไร”

ซ่งเสวี่ยอีเงยหน้าขึ้น ปรายตามองเขา

เฟิงเสานิ่งอึ้ง หวนคิดถึงแววตานั้น พลันรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา

จากนั้นเขาก็เผยรอยยิ้มมีเลศนัยออกมา ซ่งเสวี่ยอีปฏิบัติต่อตุ๊กตาน้อยในอ้อมอก

ราวกับว่ามิได้เป็นเพียงของเล่นธรรมดา

“จิวเอ๋อร์” ซ่งเสวี่ยอียื่นมือออกไปบังตาหลิงจิวไว้

“อ๊ะ!” หลิงจิวอุทานเบา ๆ หันขวับไป เอ่ยเสียงเขียวกับซ่งเสวี่ยอี “เป็น

เพราะเจ้าแกล้งข้าจนแพ้เกมจ้องตาเลย!”

เกมจ้องตารึ...

พวกเฟิงเสาทำหน้าพูดไม่ออก มีเพียงเจียงอู๋เม่ยเท่านั้นที่ขมวดคิ้วจ้อง

หลี่เทียนอันไม่วางตา ที่ทั้งสองคนสบตากันเมื่อครู่นี้ต้องมิใช่การเล่นกันธรรมดา

แน่นอน!

“ฮ่า ๆ ๆ” เฟิงเสาเข้ามาไกล่เกลี่ย “ในเมื่อคนมาถึงหมดแล้วก็แยกย้าย

กันเถิด สิ่งสำคัญของการมาที่นี่ก็เพื่อชมทัศนียภาพ”

หานเส้าชิงพยักหน้าเอ่ยทันที “ให้คุณหนูของแต่ละตระกูลมาด้วยกัน

เถิด” สายตาเขาเหลือบมองซ่งจือฮว่าเป็นระยะ ๆ

“พี่สาว คนนั้นมองพี่อยู่” ห่างออกไปไม่ไกลนัก ซ่งหลีเยียนกระซิบกับ

ซ่งจือฮว่า

ซ่งจือฮว่าดีดหน้าผากนางเบา ๆ ทีหนึ่ง “อย่าพูดเหลวไหล”

“ไม่ได้พูดเหลวไหลเสียหน่อย” ซ่งหลีเยียนเบะปาก ดวงตาฉายแววอิจฉา

เฟิงเสาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม สีหน้าเห็นพ้อง “ความคิดของพี่หานดียิ่ง”

การที่หานเส้าชิงให้คนนำเรื่องนี้ไปแจ้งแก่บรรดาคุณหนูย่อมทำให้พวกนาง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 28 11/24/17 2:10:59 PM

29

สุ่ยเชียนเช่อ

ดีอกดีใจ ทุกคนเดินตามกันไปด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม

ป่าท้อสามมายามีดอกท้อสีทอง สีชมพู และสีแดงเข้มเป็นหลัก ดอกท้อ

ทั้งสามชนิดนี้กินพื้นที่แถบหนึ่ง แม้กระนั้นภายในป่าท้อผืนนี้กลับมีความลี้ลับอยู่

ชั่วขณะหนึ่งอาจยังเดินอยู่ในป่าท้อชมพู แต่พอก้าวไปข้างหน้าสักก้าวก็อาจจะล่วง

เข้ามาในป่าท้อสีทอง แล้วทัศนียภาพอันพร่างพราวและค่ายกลอันน่าทึ่งมีมากมาย

ละลานตาไปหมด

เพื่อมิให้แขกเหรื่อหลงทางภายในป่าท้อ จึงมีธิดาดอกท้อคอยติดตาม

ช่วยนำทางให้พวกเขา

ซ่งเสวี่ยอีอุ้มหลิงจิวเดินอยู่ตามลำพัง ห่างจากพวกเฟิงเสาไม่มากนัก ทว่า

เขาเอาแต่กระซิบกระซาบคุยกับหลิงจิว ทำให้ไม่มีใครเข้ามาแทรกได้เลย

ภาพเด็กหนุ่มเดินเล่นอยู่ในป่าดอกท้อดูงดงามประหนึ่งภาพวาด ทำให้

สาวน้อยที่ยังมิมีคู่ครองต่างเฝ้าถวิลหา น่าเสียดายที่บุปผาร่วงมีใจ แต่วารีไซร้

มิเหลียวแล ราวกับว่าซ่งเสวี่ยอีมิได้สังเกตเห็นสายตาของพวกนางเลยแม้แต่น้อย

ทั้งความคิดและสายตาล้วนอยู่ที่ เด็กหญิงในอ้อมอกผู้เดียว บรรดาเด็กสาว

ทั้งหลายต่างมองหลิงจิวด้วยความอิจฉาตาร้อน

“ก่อนหน้านี้จิวเอ๋อร์เป็นอะไรไปหรือ” ซ่งเสวี่ยอีถามหลิงจิว

หลิงจิวรู้ดีว่าเขาถามถึงเรื่องใด “ข้าไม่ได้โกรธเจ้าจริง ๆ”

“ข้ารู้” ซ่งเสวี่ยอียิ้ม บางเวลาจิวเอ๋อร์โกรธจริง ๆ ไม่ใช่เช่นนี้หรอก

หลิงจิวคลี่ยิ้มออกมา “กลิ่นอายของหลี่เทียนอันออกจะแปลก ๆ อยู่” นาง

ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวต่อ “เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากของเจ้าในงาน

ชุมนุมราชันย์”

“จิวเอ๋อร์ไม่ต้องห่วงข้าหรอก” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ย “ที่ข้ามาร่วมงานชุมนุมมิใช่

เพื่อชัยชนะ”

“เช่นนั้นเพื่ออะไรกัน” สายตานางเปี่ยมไปด้วยความกระหายใคร่รู้

ซ่งเสวี่ยอีเอาแต่ยิ้ม ไม่พูดจา

กลีบดอกท้อสีขาวอมชมพูสองกลีบปลิวมาตามลม ไล้ผ่านใบหน้าของซ่งเสว่ียอี

ไปอย่างแผ่วเบา ชั่วพริบตานั้น กลีบดอกไม้และรอยยิ้มของเด็กหนุ่มดูราวกับ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 29 11/24/17 2:10:59 PM

30

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

หลอมรวมเป็นหนึ่ง ภาพตรงหน้าติดตรึงใจหลิงจิวจนกระทั่งสัมผัสถึงความรู้สึก

เย็นวาบที่แล่นผ่านมายังข้างแก้ม

ซ่งเสวี่ยอียื่นมือไปหยิบกลีบดอกไม้ที่ร่วงลงมาติดแก้มนางออก ครั้นเห็น

เด็กหญิงนิ่งอึ้งไป รอยยิ้มก็ยิ่งกว้างขึ้น “เจ้าทึ่มน้อย”

หลิงจิวได้สติเบนสายตากลับมา เก็บงำความรู้สึกไม่คุ้นเคยที่ถาโถมเข้ามา

ในชั่วขณะนั้นไว้ลึกสุดใจ “เจ้ายังไม่บอกข้าเลยว่าเพราะอะไรกันแน่”

เมื่อเห็นว่าหลิงจิวจริงจังขึ้นมา ซ่งเสวี่ยอีก็ครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “เพื่อให้

ทุกคนรู้ว่าข้ามิใช่คนไร้ประโยชน์”

“นี่คือเป้าหมาย แต่มิใช่เหตุผล” หลิงจิวว่า

จู่ ๆ ร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นฉับพลัน

เพล้ง!

เครื่องลายครามหล่นกระแทกพื้น แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทันระวัง” หญิงสาวเอ่ยขอโทษเสียงแผ่ว

“เกิดอะไรขึ้น” พวกเฟิงเสาที่เดินนำหน้าได้ยินเสียงดังจึงเดินมาทางนี้

ครั้นเมื่อเข้ามาใกล้จึงเห็นหลิงจิวในสภาพย่ำแย่พร้อมกับเศษเครื่องลายคราม

บนพื้น ข้างเศษกระเบื้องนั้นมีหญิงชุดแดงยืนอยู่

ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาด ทันทีที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็พอจะเข้าใจ

เรื่องราวได้

“พี่สาวท่านนี้คือ?” เฟิงเสามองไปที่สตรีชุดแดง จากนั้นก็ตะลึงงันกับ

ความงามของหญิงสาว

สตรีผู้นี้อายุไม่น้อย ดูน่าจะราว ๆ ยี่สิบห้ายี่สิบหกแล้ว คิ้วเรียวยาวตาม

ธรรมชาติ ดวงตาหงส์ยาวเรียว หางตาเฉี่ยว จมูกตรงโด่งสอดรับกับริมฝีปาก

แดงชาด งดงามผึ่งผายและสุขุมเยือกเย็น ดูทรงพลังเมื่อเทียบกับบรรดาคุณหน ู

ทั้งหลาย

“ข้าคือธิดาดอกท้อของหมู่บ้าน นามว่าเจี้ยงเถาเจ้าค่ะ” หญิงชุดแดงกล่าว

ตอบ

“ที่แท้ก็พี่เจี้ยงเถานี่เอง” เฟิงเสามองเศษเครื่องลายครามบนพื้นปราดหนึ่ง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 30 11/24/17 2:10:59 PM

31

สุ่ยเชียนเช่อ

เอ่ยเสียงเบา “เทศกาลดอกท้อต้องจัดการเรื่องงานชุมนุมเช่นนี้ คงทำให้พี่สาว

ทุกคนเหน็ดเหนื่อยกระมังถึงหลุดมือเผลอทำ...”

เจี้ยงเถาโบกมือปัดขัดจังหวะคำพูดของเขาอย่างเปิดเผย “ต่อให้ตั้งใจหรือ

ไม่ตั้งใจก็ตาม ทำพลาดก็คือทำพลาด จำเป็นต้องได้รับการลงโทษ คุณชายเฟิง

ไม่ต้องแก้ต่างให้ข้าหรอกเจ้าค่ะ”

หลิงจิวซึ่งได้รับบาดเจ็บแหงนหน้าขึ้นสบตาเจี้ยงเถาซึ่งมองมาที่นางเป็น

ระยะ คำพูดของหญิงผู้นี้ไยจึงฟังดูเหมือนกำลังพุ่งเป้ามาที่นาง

“ในเมื่อพี่เจี้ยงเถาพูดเช่นนี้ ข้าก็จะไม่พูดมากความ” เฟิงเสายักไหล่

สาวน้อยในชุดสีเขียวนางหนึ่งเดินเข้ามาและเริ่มเก็บกวาดเศษกระเบื้อง

บนพื้น

เจี้ยงเถาโน้มตัวลงไปพูดกับหลิงจิว “ส่วนนายหญิงน้อยท่านนี้ให้ข้าพาไป

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอเล็กเถิด”

บนอกเสื้อของหลิงจิวมีรอยเปื้อนเป็นปื้นใหญ่ ไม่เพียงส่งกลิ่นแปลก ๆ

ยังเหนียวข้นอีกต่างหาก เห็นแล้วน่าขยะแขยงยิ่งนัก

เจี้ยงเถาอธิบาย “นี่เป็นปุ๋ยชนิดพิเศษที่ใช้กับต้นท้อ หากติดตัวนานไป

จะไม่ดีต่อร่างกายมนุษย์”

“ไปสิ” ซ่งเสวี่ยอีส่งสัญญาณให้เจี้ยงเถานำทางไป

เจี้ยงเถาเลิกคิ้วเล็กน้อย “หอเล็กเป็นสถานที่ของสตรี คงไม่สะดวกที่

นายท่านซ่งจะเข้าไป”

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยว่า “ข้ารอข้างนอกได้”

“นายท่านซ่ง โปรดอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย” เจี้ยงเถาว่า

ซ่งเสวี่ยอีไม่ได้เอ่ยอันใดไปชั่วขณะ เงยหน้าสบตาเจี้ยงเถาตรง ๆ

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียดขึ้นมา เฟิงเสาจึงเข้าไป

ไกล่เกลี่ย “น้องซ่ง เจ้ากลัวว่าพี่เจี้ยงเถาจะทำร้ายน้องหลิงจิวอีกหรือ หมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้แห่งนี้อยู่ในเขตเมืองอวี้ไห่ ก็เป็นอาณาเขตตระกูลซ่งของเจ้าอยู่แล้วนี่”

คำพูดนี้หากฟังผ่าน ๆ ย่อมไม่มีปัญหา แต่หากพินิจฟังความนัยให้ดีก็จะ

รู้ว่าเฟิงเสานั้นประสงค์ร้าย แท้จริงแล้วเขากำลังสร้างความร้าวฉานระหว่างตระกูล

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 31 11/24/17 2:10:59 PM

32

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ต่าง ๆ ในเมืองอวี้ไห่กับหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้

เจี้ยงเถาเอ่ย “คุณชายเฟิงคิดมากเกินไป ข้าคิดว่านายท่านซ่งคงไม่ได้คิด

เช่นนั้นแน่นอน หากนายท่านซ่งไม่วางใจจริง ๆ ก็ให้สาวใช้ข้างกายท่านตามข้าไป

ด้วยกันก็ได้”

เสียเอี๋ยนถูกพูดถึงอย่างจัง

คราวนี้หลิงจิวไม่รอให้ซ่งเสวี่ยอีตัดสินใจ กระโดดลงมาจากอกเขา

“เหม็นจะตายอยู่แล้ว จะอาบก็รีบไปเร็ว ๆ เถอะ!”

“จิวเอ๋อร์” ซ่งเสวี่ยอีขมวดคิ้วนิด ๆ

หลิงจิวโบกมือให้เขา พูดอย่างเอาแต่ใจ “อาบเสร็จแล้วข้าจะกลับมา เจ้า

ไปชมทิวทัศน์เองก่อนแล้วกัน”

สายตาซ่งเสวี่ยอีฉายแววจนใจ หากไม่มีเด็กหญิงอยู่ข้าง ๆ ทิวทัศน์เช่นนี ้

ยังจะมีอะไรน่ามองอีก แต่ในเมื่อหลิงจิวตัดสินใจแล้ว เขาก็หมดปัญญาจะรั้งไว้ได ้

ทำได้เพียงก้มลงไปลูบศีรษะนาง “ก็ได้ เจ้ารีบกลับมาเร็ว ๆ ล่ะ”

“รู้แล้ว” บอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาลูบหัว!

ครั้นเห็นเด็กหญิงทำแก้มป่องหน้ามุ่ย ซ่งเสวี่ยอีก็เผลอยิ้มออกมาก่อนจะ

ชำเลืองมองเสียเอี๋ยนปราดหนึ่ง

เสียเอี๋ยนก้าวออกมาอย่างรู้งาน เดินตามหลังหลิงจิว

“เชิญทางนี้” เจี้ยงเถานำทาง

เป็นอีกครั้งที่ซ่งเสวี่ยอีได้เห็นความมหัศจรรย์ของป่าท้อแห่งหมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้ด้วยการนำทางของเจี้ยงเถา พวกหลิงจิวเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ลับ

หายไปต่อหน้าพวกเขา

“น้องจิวเป็นที่รักของท่านประมุขตระกูลซ่งจริง ๆ” จู่ ๆ เจี้ยงเถาก็เอ่ยขึ้นมา

หลิงจิวได้ยินดังนั้นก็เอียงคอยิ้มให้นาง ลอบคิดในใจว่าเริ่มแล้วสินะ!

อนัทีจ่รงิกอ่นทีเ่จีย้งเถาจะชน หลงิจวิกเ็หน็นางแลว้ นางซอ่นตวัอยูท่า่มกลาง

ฝูงชน สายตามองมาที่หลิงจิวบ่อยครั้ง ด้วยประสาทสัมผัสอันเฉียบไวของ

หลิงจิวจะไม่สังเกตเห็นได้อย่างไร

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 32 11/24/17 2:10:59 PM

33

สุ่ยเชียนเช่อ

เพียงแต่หลิงจิวไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจี้ยงเถาต้องคอยจับตาดูตนจนถึงขนาด

หาทางเข้าถึงตัวเช่นนี้

“การได้ครอบครองความรักความโปรดปรานจากคนคนหนึ่งเป็นเรื่องที่น่า

ดึงดูดใจ เจ้าว่าถูกหรือไม่” เจี้ยงเถายิ้มจาง ๆ ทำท่าทางราวกับพี่สาวคนโตกำลัง

หยอกเย้าน้องสาวคนเล็กอยู่

“อือ” หลิงจิวผงกศีรษะ

เจี้ยงเถาหลุดหัวเราะออกมา “เจ้าช่างเถรตรงเสียจริง ไม่ถ่อมตัวเลย

สักนิด”

“ทำไมต้องถ่อมตัวด้วย” หลิงจิวนึกสงสัย

เจี้ยงเถาตอบ “เพราะคำพูดที่เถรตรงเกินไปจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกว่าอวดดี

ทำให้เป็นที่รังเกียจน่ะสิ”

“ถ้าเช่นนั้น เจ้ารังเกียจข้าหรือไม่”

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร” เจี้ยงเถาเอ่ยยิ้มแย้ม “น้องจิวน่ารักถึงเพียงนี้”

หลิงจิวคลี่ยิ้มกว้างอย่างปีติยินดี รอยยิ้มบริสุทธิ์ทำให้เจี้ยงเถาอึ้งงันและ

เกิดลังเลใจขึ้นมา เด็กคนนี้รังแกใครได้จริงหรือ

เสียเอี๋ยนเดินตามหลังพวกนาง เห็นทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันอยู่ข้างหน้า

ก็แอบลอบถอนหายใจ

นายท่านระแวงเกินไปเองแท้ ๆ ขอแค่เป็นเรื่องเกี่ยวกับนายหญิงจิว

เป็นอันต้องระวังตลอด

ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจไม่ทันไร ทันใดนั้น นางก็ตะลึงงัน

“นายหญิงจิวเล่า” เพียงชั่วพริบตา ร่างของทั้งสองที่อยู่ข้างหน้าก็ไม่รู้ว่า

หายไปที่ใด รอบด้านไม่มีผู้ใดเลยสักคน มีเพียงดอกท้องามเท่านั้น “นายหญิงจิว

นายหญิงจิว ท่านอยู่ที่ใด ได้ยินบ่าวไหมเจ้าคะ

“นายหญิงจิว...” หน้าผากมีเหงื่อผุดพราย เสียเอี๋ยนรวบรวมพลังตะโกน

เสียงดัง

ทว่ารอบบริเวณนอกจากดอกท้อแล้วก็มีแต่ดอกท้อ มองไม่เห็นร่างอื่นใด

อีก สายลมโชยแผ่วเบา กลีบดอกไม้โปรยปรายลงมาไม่หยุดหย่อน เป็น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 33 11/24/17 2:10:59 PM

34

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ทัศนียภาพงดงามเหลือคณา หากแต่เสียเอี๋ยนในยามนี้กลับไม่มีแก่ใจจะชื่นชม

สีหน้านางเปลี่ยนไปอย่างมาก ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง จบกัน!

ภายในป่าท้อแห่งหนึ่งซึ่งอุดมสมบูรณ์เช่นเดียวกัน

หลิงจิวไม่ต้องหันกลับไปมองก็จับสังเกตได้ว่าเสียเอี๋ยนหายตัวไปแล้ว

เพียงชั่วพริบตา

“พี่เจี้ยงเถา ยังไม่ถึงหอเล็กอะไรนั่นอีกหรือ” นางจงใจทำสีหน้าหมดความ

อดทนออกมา

เจี้ยงเถามองนางปราดหนึ่ง “ใกล้ถึงแล้ว” เดินไปไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า

“น้องจิว เจ้าเคยได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งหรือไม่”

“อะไรหรือ”

เจี้ยงเถาเอ่ยเสียงแผ่ว “บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ อย่าริทำ

ความชั่วให้มาก มิเช่นนั้นจะต้องเสียใจภายหลัง”

หลิงจิวเอียงคอ “ข้าเคยได้ยิน แต่รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง”

เจี้ยงเถาคิดไม่ถึงว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้ จึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

“เพราะอะไร”

“เพราะว่าข้าเชื่อในคำพูดที่ว่า ‘คนเลวมักอายุยืนนับพันปี’ มากกว่า” หลิงจิว

ยิ้มจนตาหยีลงครึ่งหนึ่งคล้ายกับกำลังรอรับคำชม

เจี้ยงเถาขมวดคิ้วทันที “ที่แท้ก็เป็นพันธุ์เลวจริง ๆ!”

หลิงจิวเห็นชัดว่าหญิงชุดแดงถีบเท้าไปข้างหลังก้าวหนึ่ง จากนั้นกลีบ

ดอกท้อก็ปลิวว่อน ร่อนระบำเต็มท้องฟ้า พาให้ชั่วขณะนั้นดวงตาพร่าพราย ทว่า

เพียงชั่วพริบตา เจี้ยงเถาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว

“ครั้งนี้ข้าแค่ขู่เจ้า ถือว่าเจ้ายังโชคดี” เจี้ยงเถายืนอยู่บนกิ่งต้นท้อ มอง

ลงไปยังหลิงจิว ดวงตาฉายแววคมปลาบเยียบเย็น “ถ้าเจ้าดวงไม่ดี ก้าวเข้าไป

ในเขตหวงห้ามละก็ บอกได้คำเดียวว่าสวรรค์คงลงโทษเจ้าแล้วละ”

ครั้นแล้วเจี้ยงเถาก็กระโดดลงจากกิ่งท้อ เดินเข้าไปในป่าท้อที่มองเห็น

ทางเดินไม่ชัดได้อย่างไม่ยากเย็น ไม่นานก็ก้าวเข้าไปในหอเล็กแห่งหนึ่ง ภายใน

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 34 11/24/17 2:10:59 PM

35

สุ่ยเชียนเช่อ

ตัวอาคารนั้น ร่างสีชมพูนอนคว่ำอยู่บนตั่งยาวกำลังเด็ดกลีบดอกไม้จากกิ่งท้อ

กิ่งหนึ่ง

“เฝิ่นเถา” เจี้ยงเถาเรียก

เฝิ่นเถาเงยหน้าขึ้นทันควัน เห็นเจี้ยงเถาคลี่ยิ้มเจิดจรัสอยู่ข้างหลัง

“พี่เจี้ยงเถา!” นางทิ้งกิ่งท้อในมือ ลุกขึ้นวิ่งไปหาเจี้ยงเถา “เจอพี่เสวี่ยอี

แล้วใช่หรือไม่ เขาดีมากเลยใช่หรือไม่”

“ดูเจ้าสิ” เจี้ยงเถาประคองนาง แววตาอ่อนโยนระคนอ่อนใจ “เปิด

ปากคำแรกก็พูดถึงพี่เสวี่ยอี ยังกล้าพูดว่าไม่ได้คิดถึงเขาอีกหรือ”

“พี่ละก็” พวงแก้มเฝิ่นเถาแดงปลั่ง

“ไม่ล้อเจ้าแล้ว” เจี้ยงเถาส่ายหน้า ครั้นหวนนึกถึงซ่งเสวี่ยอีขึ้นมา รอยยิ้ม

บนใบหน้าพลันค่อย ๆ เลือนหายไป “สายตาเฝิ่นเถาไม่เลวเลยจริง ๆ ซ่งเสวี่ยอี

คนนั้น ไม่ว่าจะหน้าตาหรือบุคลิกล้วนเป็นเลิศทั้งสิ้น เสียอยู่อย่างเดียว...”

“เสียอยู่อย่างเดียว?” เฝิ่นเถาทวนคำนางในใจ ลอบคิดว่าข้าตาถึงอยู่แล้ว

ซ่งเสวี่ยอีจะต้องโดดเด่นในงานชุมนุมราชันย์ครั้งนี้แน่นอน!

เจี้ยงเถาตอบว่า “เสียอยู่อย่างเดียวคือ เขาสนใจเด็กผู้หญิงคนนั้นมาก

เกินไป”

“นั่นไม่ดีตรงไหน! เรื่องนี้อธิบายได้ดีว่า พี่เสวี่ยอีเป็นคนมีน้ำใจ ทั้งยัง

อ่อนโยนมากด้วย” เฝิ่นเถายิ้มไปพูดไป

“เจ้าไม่เข้าใจ ลำพังแค่น้ำใจเปี่ยมล้นยังไม่พอที่จะทำให้เขาสนใจถึงเพียง

นั้น...” คำพูดชะงักกลางคันเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเฝิ่นเถาค่อย ๆ เลือนหายไป

เฝิ่นเถาฝืนยิ้ม “พูดถึงน้องสาวคนนั้น พี่เจี้ยงเถา พี่ไม่ได้ทำอะไรนาง

ใช่ไหม”

“เวลานี้เจ้ายังจะเป็นห่วงคนอื่นอีกหรือ” เจี้ยงเถาเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

ที่อีกฝ่ายไม่ได้ดั่งใจ

เฝิ่นเถาจูงมือนาง “พี่สาว พี่ก็บอกข้าสิ! พี่คงไม่ได้ทำอะไรนางใช่หรือไม่”

“สบายใจได้ ข้าแค่ขู่นางตามที่เจ้าบอกเท่านั้น” เจี้ยงเถามิได้สังเกตเห็น

แววผิดหวังที่ฉายวาบขึ้นมาในดวงตาเฝิ่นเถา จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาทันที “ข้าลง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 35 11/24/17 2:10:59 PM

36

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

สะกดวิญญาณบนตัวนาง พานางไปที่บริเวณนอกเขตหวงห้าม”

“สะกดวิญญาณ! เขตหวงห้าม!” ดวงตาเฝิ่นเถาทอประกายขึ้นมาทันที

แต่แสร้งทำสีหน้าตกใจ “พี่สาว พี่ทำเช่นนี้ได้อย่างไร! นางเป็นเด็กผู้หญิงตัว

เล็ก ๆ...”

เจี้ยงเถาขัดจังหวะนาง “เอาเถอะ แค่รอบนอกเขตหวงห้ามเท่านั้น สะกด

วิญญาณก็แค่ยาที่ทำให้เกิดภาพหลอน ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกาย ขอเพียงนาง

ไม่หาเรื่องใส่ตัว สวรรค์คงไม่อยากให้นางได้รับบาดเจ็บหรอก ก็แค่หลงทางอยู่ใน

ป่าท้อสักพัก”

ตรงกันข้าม หากเด็กหญิงเกิดหาเรื่องใส่ตัว ล่วงล้ำเข้าไปในเขตหวงห้าม

ทั้งที่ขลาดกลัวและโชคไม่ช่วยแล้วละก็ ผลที่ตามมาย่อมต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

มุมปากเฝิ่นเถากระตุกเล็กน้อย “พี่สาว พี่ช่าง...ดีอะไรเช่นนี้ ข้าจะไปหานาง!”

“เฝิ่นเถา เจ้า...” เจี้ยงเถาคิดจะรั้งนางไว้ หากแต่ไม่ทันเสียแล้ว

ทันทีที่ออกมาจากหอและวิ่งมายังจุดปลอดคนแล้ว ฝีก้าวของเฝิ่นเถาก็

ชะลอช้าลง นางค่อย ๆ เดินเข้าไปในดงป่าท้อ หัวเราะออกมาเบา ๆ “ใครใช้ให้เจ้า

ได้ในสิ่งที่ข้าอยากได้กันเล่า อย่างดีที่สุดก็ขอให้เจ้าดวงซวย เดินเข้าไปในเขต

หวงห้ามซะ ถึงตอนนั้น ต่อให้ไม่ตายก็ต้องกลายเป็นบ้า

“ตอนนี้ซ่งเสวี่ยอีคงจะอยู่ในป่าท้อสามมายา ถ้าข้าไปหาเขา ขอให้เขาไป

ช่วยน้องสาว เขาจะต้องไม่ปฏิเสธแน่นอน” เฝิ่นเถามั่นอกมั่นใจเต็มเปี่ยม

ดวงตาทอประกายแน่วแน่ “เมื่อถึงตอนนั้น ทุกอย่างก็จะเข้าทางไปหมด ข้าก็จะ

ได้เที่ยวเล่นชมทิวทัศน์กับซ่งเสวี่ยอีตามลำพัง”

เด็กหญิงในชุดสีชมพูคลี่ยิ้มหวานน่ารักเช่นดรุณีแรกรุ่น ก่อนจะวิ่งตรงไป

ยังป่าท้อสามมายา

ขณะเดียวกัน ณ บริเวณหนึ่งภายในป่าท้อ

เด็กหญิงตัวน้อยเดินทอดน่องแช่มช้า ในมือปรากฏไฟกสิณลุกโชนขึ้นมา

ในสายตาคนนอกนั้น ที่แห่งนี้คือป่าท้ออันสวยงาม หากแต่ในสายตาของ

หลิงจิวกลับแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 36 11/24/17 2:10:59 PM

37

สุ่ยเชียนเช่อ

หากหลิงจิวไม่พูดก็คงไม่มีผู้ใดเดาได้ว่านางมองเห็นอะไรท่ามกลางป่าท้อ

แดงสดสวยดุจเปลวเพลิง กลิ่นอายปีศาจเข้มข้นกระจุกตัวหนาแน่น ซ้ำยัง

ปนเปื้อนอยู่ในต้นท้อทุกต้น กลีบดอกท้อทุกกลีบ

แสงสว่างโดยรอบมืดลงเรื่อย ๆ ตามเส้นทางที่หลิงจิวเดินไป กลิ่นอาย

ปีศาจหนาทึบภายในป่าท้อยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้น นางจับทิศทางการเดินโดยอาศัย

ความเข้มข้นและเบาบางของกลิ่นอายแห่งโชคร้ายนี้

“ค่ายกลที่นี่ดูลึกลับอำพรางเสียจริง” หลิงจิวพูดกับตัวเอง “หากมิใช่

เจี้ยงเถาพาข้าออกมารอบนอก ทำให้ข้าเห็นกลิ่นอายปีศาจระหว่างสำรวจป่าท้อ

แห่งนี้แล้วละก็ คงหาที่นี่ไม่เจอเป็นแน่”

ดูเหมือนว่าภายในหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้จะปกปิดความลับยิ่งใหญ่เอาไว้

หลิงจิวโบกดวงไฟกสิณในมือขับไล่กลิ่นอายปีศาจที่รวมตัวกันจนแตก

กระจาย

เบื้องหน้าปรากฏถ้ำแห่งหนึ่ง

จะเข้าไปดีหรือไม่

หลิงจิวหยุดอยู่ตรงปากถ้ำครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน

ภายในถ้ำมีร่องรอยการจัดแต่งด้วยฝีมือมนุษย์ ผนังถ้ำถูกเจาะเข้าไป

สำหรับวางตะเกียงแต่ละดวง สิ่งที่อยู่ในตะเกียงหาใช่น้ำมันตะเกียงหรือเทียน

แต่เป็นมุกกลมเกลี้ยงคล้ายมุกราตรี ทว่าแสงสว่างมิได้นวลตาเช่นมุกราตรี แสง

สีเขียวเรืองรองเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตดูน่าพิศวง

ไข่มุกลอยตัวอยู่ในตะเกียงดูราวกับมีชีวิตก็มิปาน

หลิงจิวตะลึงมองสิ่งมหัศจรรย์ชิ้นใหม่ตรงหน้าเพียงชั่วประเดี๋ยวเดียว

จากนั้นก็ก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างเงียบเชียบ หลังจากหักเลี้ยวตรงมุมมาก็พบ

แผ่นป้ายศิลาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า บนแผ่นป้ายเขียนว่า “ห้ามเข้า”

ลายเส้นพู่กันของอักษรทั้งสองตัวมิได้เฉียบคม ทั้งมิได้ดูน่าครั่นคร้าม

ความงามสง่าในตัวอักษรทำให้ปรากฏภาพปัญญาชนคงแก่เรียนผู้หนึ่งขึ้นมา

ในสมองทันทีที่ได้เห็น

“ตัวอักษรนี้อย่างน้อยน่าจะมีอายุสักห้าสิบปีได้” ปลายนิ้วของหลิงจิว

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 37 11/24/17 2:10:59 PM

38

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ไล้ผ่านตัวหนังสือบนป้ายหิน รู้สึกได้ถึงไอน้ำเปียกชื้นและตะไคร่ลื่น ๆ

หลิงจิวชักมือกลับ เงยหน้ามองไปยังทางโค้งข้างหน้า เดินมาถึงตรงนี้

แล้วไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ไปต่อ

ทางตรงหัวโค้งนั้นเล็กมากพอให้ชายวัยผู้ใหญ่เดินผ่านไปได้เท่านั้น แต่

สำหรับหลิงจิวแล้วสามารถผ่านไปได้สบาย ๆ

“ฮืม...ฮืม ๆ ๆ ...” เสียงอันไร้ตัวตนลอยแว่วมากลางอากาศ

นางมิได้ใช้คำผิด เสียงนี้ “ลอย” อยู่ในอากาศจริง ๆ ดวงไฟเรืองแสงลอย

อยู่กลางอากาศประหนึ่งลูกอ๊อดตัวน้อยที่แหวกว่ายอย่างอิสระในลำธาร เห็น

ได้ชัดว่าเสียงลึกลับนั้นดังมาจากดวงไฟสีเขียวนี่เอง

เสียงนั้นคล้ายเสียงรำพันของหญิงสาว ทั้งยังคล้ายเสียงธรรมชาติในยุค

บรรพกาล พาให้ผู้ที่ได้ยินเคลิบเคลิ้มไปโดยไม่รู้ตัว คลายความระแวดระวังตัว

ทั้งหมดที่มี คิดเพียงอยากจะหลับในห้วงฝันอันหวานชื่นสักตื่น

หลิงจิวมิได้เข้าไปใกล้อีก แต่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังป้ายหินตรงปากทางเข้า

คอยสังเกตภาพตรงหน้า

สิ่งแรกที่นางสังเกตเห็นคือต้นท้อขนาดมหึมาสูงเกือบสองจั้ง ยืนต้น

ตระหง่านอยู่ตรงใจกลาง

รากของมันชอนไชเต็มพื้น บ้างโผล่ขึ้นมาจากพื้น กิ่งก้านสาขาเขียวชอุ่ม

ดอกท้อชูช่องดงามเป็นหนึ่งไม่มีสอง

ต้นท้อต้นนี้จะต้องกลายเป็นภูตไปแล้วแน่ ๆ!

หลิงจิวตกใจเล็กน้อย จากนั้นดวงตาพลันฉายแววเสียดาย

ต้นท้อซึ่งกลายเป็นภูตต้นนี้กลับถูกคนทำลายไปเสียแล้ว มิเช่นนั้นนาง

ก็อยากจะไปทำสัญญาซื้อขายกับต้นท้อเสียจริง ๆ

ไม้ท้อเป็นไม้ที่ดีที่สุดในการขับไล่สิ่งชั่วร้าย ยิ่งเป็นไม้ท้อที่กลายเป็นภูต

ก็ยิ่งดีมีประโยชน์ต่อนางอย่างมาก

น่าเสียดาย น่าเสียดายจริง ๆ!

ดวงตาหลิงจิวสอดส่ายไปมา เห็นร่างสีเขียวเลือนรางบนรากต้นท้อนั้น

ดูเหมือนว่าคนผู้นั้นกำลังหลับอยู่ นอนแน่นิ่งไม่ไหวติวอยู่กลางรากต้นท้อ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 38 11/24/17 2:10:59 PM

39

สุ่ยเชียนเช่อ

เขา...

หลิงจิวก้าวเข้าไป ทันใดนั้นก็ถูกพลังต้านทานไร้รูปบางอย่างมาขัดขวางไว้

“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังทำอะไร” หลิงจิวชะงักเท้า พลางเอ่ยถาม

“กรุณาอย่าเข้ามา” เสียงสตรีที่มองไม่เห็นดังขึ้นเบา ๆ ข้างหูหลิงจิว “เขา

ใกล้จะตื่นแล้ว เจ้าออกไปเสียเถิด”

พลังต้านทานในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นแรงผลัก หลิงจิวถอยหลังไป

ก้าวหนึ่งก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “เจ้าจงใจปล่อยให้ข้าเข้ามาเพียงเพื่อให้ข้าได้เห็นภาพนี้

หรือ”

เสียงสตรีนั้นมิได้ตอบ ราวกับหายลับไปอย่างไร้ร่องรอย หากมิใช่เพราะ

แรงผลักยังคงอยู่ หลิงจิวคงนึกว่าเสียงที่ได้ยินก่อนหน้านี้เป็นนางที่หูฝาดไปเอง

เรื่องไร้ประโยชน์ นางคร้านจะทำ หลิงจิวเอ่ยหน้าตาย “ข้าไม่สนว่าเจ้ามี

จุดประสงค์หรือวางแผนอะไรอยู่ ถ้าเจ้าคิดว่าจะเล่นลูกไม้กับข้าได้ก็บุกเข้ามา

เลย” นางก้าวถอยหลังอย่างเยือกเย็น “แต่เจ้าจงเตรียมใจรับความพ่ายแพ้

ไว้ด้วยล่ะ”

สิ้นคำ หลิงจิวหันหลังกลับอย่างไม่ลังเล เดินจากไปอย่างเงียบเชียบเหมือน

ตอนที่เข้ามา

ร่างของนางเพิ่งเดินผ่านออกไป ร่างมนุษย์สีเขียวที่นอนเหยียดยาวอยู่

กลางรากต้นท้อค่อย ๆ ตื่นขึ้น

“เถาเอ๋อร์” เสียงบุรุษทุ้มต่ำแหบพร่าดังขึ้นจมูกเพราะเพิ่งตื่นนอน เปี่ยม

ไปด้วยความเย้ายวนใจ

จากนั้นชายหนุ่มเหลียวหลังมองไปทางปากถ้ำ นัยน์ตาดำขลับทอประกาย

วาววับเล็กน้อย เขากระซิบถาม “มีคนมาหรือ”

เสียงเพลงของสิ่งล่องหนไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่เมื่อใด ภายในถ้ำเงียบสงัด

ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลเท่านั้น

บุรุษชุดเขียวยืนอยู่หน้าต้นท้อ มือข้างหนึ่งลูบกิ่งไม้เบา ๆ “เป็นอะไรไป

ยังโกรธข้าอยู่หรือ”

กิริยายามเขาลูบต้นท้อนั้นช่างอ่อนโยนยิ่งนัก ราวกับว่าสิ่งที่เขากำลังลูบอยู ่

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 39 11/24/17 2:10:59 PM

40

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

มิใช่ต้นไม้ แต่เป็นคนรักของเขา

ที่น่าแปลกยิ่งกว่าคือ เขากำลังพูดกับต้นท้อนั้น ทั้งน้ำเสียงก็ยังอ่อนโยน

นุ่มนวลอีกด้วย

ทั้งที่ ไม่มี เสียงใดตอบกลับมา ทว่าชายหนุ่มกลับดูคล้ายได้ยินอะไร

บางอย่าง เขาหัวเราะเบา ๆ “เถาเอ๋อร์ ต่อหน้าข้า เจ้าโกหกไม่ได้หรอก”

กิ่งก้านและใบของต้นท้อสั่นเล็กน้อย กลีบดอกท้อร่วงโรยลงมา

นัยน์ตาสีดำสนิทของชายชุดเขียวที่แทบไร้โทสะนั้นสั่นไหวเป็นระลอกคลื่น

แห่งความอ่อนโยน ทำให้ร่างของเขาทั้งร่างเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา เขาเอ่ยเสียง

กระซิบ “ไม่ต้องกลัว ข้าไม่โทษเจ้าหรอก ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าไปสืบเองก็ได้” เขา

ยื่นมือรับกลีบดอกท้อกลีบหนึ่งที่ปลิวลงมาตรงหน้า ก่อนจะส่งเข้าปากอย่างเป็น

ธรรมชาติ

ชายหนุ่มมีรอยยิ้มละไมบนใบหน้า สวมอาภรณ์เขียว เรือนผมดำขลับ

ดูสะอาดสะอ้าน สง่างามคล้ายพวกคงแก่เรียน ปวกเปียกก็มิปาน เขายืนอยู่

เบื้องหน้าต้นท้องามสะพรั่ง ทั้งคนและทัศนียภาพล้วนเสริมกัน ดูงดงามประหนึ่ง

ภาพวาด

ฝ่ายหลิงจิวที่เดินออกมาจากถ้ำก่อนแล้วย่อมไม่รู้ว่ามีคนคอยเป็นห่วง

นางอยู่

นางถือตะเกียงดวงหนึ่งในมือ ภายในตะเกียงมีมุกกลมเรืองแสงสีเขียว

ลอยอยู่

“จงบอกทางออกแก่ข้า” หลิงจิวจ้องตะเกียงพลางเอ่ย

สำหรับนางผู้มีตาทิพย์ ค่ายกลป่าท้อนั้นทำลายได้ไม่ยาก แต่ก็มีวิธีสำหรับ

คนขี้เกียจอยู่ ซึ่งหลิงจิวก็ไม่คิดจะเปลืองแรงตัวเองอยู่แล้ว

เจ้ามุกเรืองแสงคล้ายเข้าใจคำพูดของหลิงจิว ลอยละลิ่วไปด้านหนึ่ง

“พี่เสวี่ยอี ท่านไปผิดทางแล้ว!”

เสียงใสกังวานแว่วเข้ามาในหูของหลิงจิว

เท้าหลิงจิวพลันชะงัก ก่อนจะหันไปมองตามทิศทางของเสียงนั้น สายตา

ยังคงจับจ้องอยู่ที่ดอกท้ออันดกดื่น แต่เมื่อนึกถึงเด็กหนุ่มที่อยู่หลังป่าท้อขึ้นมา

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 40 11/24/17 2:10:59 PM

41

สุ่ยเชียนเช่อ

มุมปากนางก็ผุดรอยยิ้ม อารมณ์ที่แปรปรวนเพราะเรื่องก่อนหน้านี้พลันสงบลง

โดยสมบูรณ์

ไม่ว่าต้นท้อต้นนั้นจะวางแผนอะไรอยู่ ขอเพียงไม่กระทบถึงตัวนางกับ

ซ่งเสวี่ยอี นางก็คร้านจะยุ่งเกี่ยวด้วย

เพียงชั่วพลิกฝ่ามือ หลิงจิวคว้ามุกเรืองแสงในตะเกียงนั้นไว้ในกำมือ แสง

เรืองรองหายไป เผยให้เห็นเนื้อแท้ของมุกกลม ซึ่งก็คือดอกท้อสีเขียวใสประดุจ

หยกน้ำงามดอกหนึ่ง

น่าเสียดายที่หลิงจิวหาใช่คนรักดอกไม้ จึงไม่รู้ว่าจะต้องชื่นชมอะไร มือ

น้อย ๆ กำแน่นจนทำให้ดอกท้อสีเขียวนั้นแตกละเอียดก่อนจะร่วงลงพื้น

ทันใดนั้น เสียงซ่า ๆ ก็ดังขึ้นเบา ๆ ร่างบางร่างหนึ่งเดินออกมา

หลิงจิวซึ่งยืนอยู่ที่ เดิมมองไปทางนั้นอยู่ก่อนแล้ว สายตาประสานกับ

สายตาของเด็กหนุ่มตั้งแต่แรกเห็น ดวงตาของเด็กหนุ่มที่เดิมสุขุมเยือกเย็นพลัน

บังเกิดแววระริกไหว

“จิวเอ๋อร์” ฝีเท้าของเขายิ่งทวีความเร็ว รวบตัวนางเข้ามาในอ้อมกอด

ทันทีที่เดินมาถึงตรงหน้า

ป้าบ!

ฝ่ามือข้างหนึ่งตบบั้นท้ายน้อย ๆ ของหลิงจิว

สีหน้าระบายยิ้มของเด็กหญิงพลันแข็งค้างทันใด มองซ่งเสวี่ยอีด้วยสายตา

ไม่อยากจะเชื่อ

“เจ็บหรือ” ซ่งเสวี่ยอีซึ่งตีนางถามเสียงนุ่ม มือหนึ่งลูบบั้นท้ายเล็ก ๆ ของ

นาง “อยากทำแบบนี้มานานแล้ว”

“เจ้า!” คำพูดมากมายนับไม่ถ้วนถาโถมเข้ามาในสมองหลิงจิว ทว่าสุดท้าย

ก็ได้แต่พูดออกมาคำเดียว

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ย “จิวเอ๋อร์ไม่รู้หรือว่าข้ารออยู่”

น้ำเสียงอ่อนหวานมิได้กดดันและมิได้ตำหนิ ทว่ากลับทำให้หัวใจหลิงจิว

กระตุกวูบ ความรู้สึกโทษตัวเองเข้าปกคลุม ชั่วพริบตานางยื่นมือออกไปวางบน

ไหล่เขา “เจ้ายังไม่รู้จักข้าอีกหรือ มีอะไรน่าเป็นห่วงกัน”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 41 11/24/17 2:10:59 PM

42

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ด้วยท่าทีเช่นนี้ ทำให้ชั่วขณะนั้นเด็กหญิงดูน่ารักเฉลียวฉลาดเป็นพิเศษ

“อดใจไม่ไหวน่ะ” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยกระซิบ

หลิงจิวรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้างที่จะสบตาเขาโดยตรง ทั้งที่แววตาของซ่งเสวี่ยอ ี

หาได้ตำหนินางแม้แต่น้อย แต่เหตุใดพอนางมองแล้วกลับรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

เสียอย่างนั้น

ขณะที่กำลังใจลอย ทันใดนั้นพลันสังเกตได้ถึงสายตาเย็นชาประสงค์ร้าย

จับจ้องมาที่ตน หลิงจิวหันไปตามสัญชาตญาณ เห็นใบหน้ายิ้มแย้มงดงาม สิ่งที ่

ดึงดูดความสนใจที่สุดคือนัยน์ตาประดุจตาแมวคู่นั้น ดวงตาฉ่ำทอประกาย

วาววับ กระนั้นสายตาที่มองมาที่นางกลับเยียบเย็นประดุจคมมีด

เฝิ่นเถานึกไม่ถึงว่าจู่ ๆ เด็กหญิงจะหันมาเห็นเข้า หลังจากอึ้งไปชั่วขณะ

นางก็คลี่ยิ้มยั่วเย้า ในเมื่อเด็กหญิงรู้ตัวแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อหน้านางอีก

ต่อไป แค่คนอื่นไม่รู้ก็พอแล้ว

ครั้นเผชิญหน้ากับการยั่วยุของเฝิ่นเถา หลิงจิวไม่โกรธ แต่กลับยิ้ม

ดวงหน้ารูปไข่เรียวเล็กดูจิ้มลิ้มพริ้มเพราแบบเด็ก ๆ แสดงความใสซื่อออกมาอย่าง

เต็มเปี่ยม

เฝิ่นเถานิ่งอึ้งไปอีกครั้ง รู้สึกหนาวเยือกอย่างประหลาดในใจโดยไร้สาเหตุ

นี่มันไม่ถูกต้อง! เด็กหญิงอาจจะเดือดดาล อาจจะมองการยั่วยุของนาง

ไม่ออก แต่ก็ไม่ควรยิ้มสิ! นางเอาแต่ยิ้ม ทั้งยังยิ้มอย่างจริงใจเป็นพิเศษ จน

ไม่เห็นช่องโหว่แม้สักนิด นางจงใจยิ้มให้ข้า เจ้าเด็กนี่ตอบแทนการยั่วยุของข้าด้วย

วิธีของนาง!

เฝิ่นเถาหน้าแดงก่ำ ทั้งตกใจทั้งโกรธ ทันใดนั้นห่างออกไปไม่ไกลนักพลัน

ปรากฏร่างสีแดงมุ่งเข้ามาทางนี้พร้อมกับกลุ่มผู้ติดตามที่ห้อมล้อมรอบกาย ในใจ

บังเกิดแผนการหนึ่งขึ้นมา

“พีเ่สวีย่อเีจา้คะ” เฝิน่เถาเงยหนา้ วิง่เขา้มาหาซง่เสวีย่อกีบัหลงิจวิดว้ยสหีนา้

ดีอกดีใจ “ดีจริง ๆ เลยที่น้องสาวไม่เป็นอะไร!”

ทั้งที่ปรี่เข้ามาจนเกือบถึงตัวแล้ว แต่เฝิ่นเถากลับมิได้ชะลอความเร็วลง

เลย ดูราวกับต้องการล้มใส่ร่างซ่งเสวี่ยอีอย่างไรอย่างนั้น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 42 11/24/17 2:10:59 PM

43

สุ่ยเชียนเช่อ

หัวคิ้วของซ่งเสวี่ยอีขมวดมุ่นเล็กน้อย เขาอุ้มหลิงจิวแล้วเบี่ยงตัวหลบ

“อ๊ะ!” ดูเหมือนว่าเฝิ่นเถามิทันสังเกตเห็นว่าเขาเบี่ยงถอยหลัง นางยั้ง

ฝีเท้าไว้ไม่ทันจึงล้มลงกับพื้นในสภาพทุลักทุเล

แม้ว่าในป่าท้อนั้นจะมีต้นหญ้าเตี้ย ๆ ขึ้นอยู่ ทว่าบนพื้นก็ยังขรุขระด้วย

ก้อนหินเล็ก ๆ มากมาย แขนทั้งสองข้างของเฝิ่นเถาจึงเต็มไปด้วยแผลถลอก

ปอกเปิก ปิ่นปักผมหลุดหล่น เรือนผมทิ้งสยายลงมาชวนให้ยิ่งดูน่าสงสาร

กว่าเดิม

“เฝิ่นเถา!” เจี้ยงเถาซึ่งวิ่งตามมาเห็นดังนั้น สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที

ฝ่ายเฝิ่นเถาเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็มองไปทางเจี้ยงเถาด้วยสีหน้าตกใจ

คล้ายกับนึกไม่ถึงว่านางจะอยู่ที่นี่ด้วย ฉับพลันราวกับนางเป็นลูกแมวที่เห็น

ผู้เป็นนาย ขอบตาแดงเรื่อ หยาดน้ำตาใส ๆ เอ่อคลอไหลรินลงมา นางกัดริมฝีปาก

พลางเรียกเสียงแผ่ว “พี่สาว”

ท่าทางเช่นนี้ของเฝิ่นเถาหลอมรวมกับภาพของใครบางคนที่อยู่ในส่วนลึก

ของหัวใจเจี้ยงเถา จึงทำให้สายตาของนางดูคล้ายเหม่อลอยเล็กน้อย เจี้ยงเถา

ก้มลงประคองเฝิ่นเถาขึ้นมา มือหนึ่งลูบหลังนางเบา ๆ พลางปลอบขวัญ “น้องสาว

คนดี ไม่ต้องร้องไห้ พี่จะช่วยทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง”

“ฮือ!” ราวกับว่าเฝิ่นเถาทนรับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนเช่นนี้ไม่ไหวอีก

ต่อไป น้ำตาพลันทะลักลงมาทันที

เจี้ยงเถารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด ไฟโทสะยิ่งโหมแรงเป็นทวี

“นายท่านซ่ง ต่อให้ท่านเป็นประมุขของตระกูลซ่งก็มารังแกคนของหมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้ไม่ได้!” เจี้ยงเถาหันไปทางซ่งเสวี่ยอี กล่าวตำหนิเขาด้วยน้ำเสียง

เย็นชา

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าไม่ได้รังแกใคร”

หลิงจิวประเมินจากสีหน้าของเขาก็รู้ว่าเขามองแผนการและจริตเสแสร้ง

ของเฝิ่นเถาออก ทว่าทั้งที่รู้กลับไม่คิดแก้ตัวใด ๆ

“เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทุกคนก็เห็น ๆ กันอยู่!” เจี้ยงเถาเห็นว่าเขาไม่ยอมรับ

จึงตวัดสายตาคมกริบไปยังซ่งเสวี่ยอีทันที

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 43 11/24/17 2:10:59 PM

44

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

“เฝิ่นเถา นางอุตส่าห์ทุ่มเทใจให้ท่าน ท่านไม่รับไมตรีก็แล้วไป เหตุใด

ต้องทำร้ายนางด้วย”

พวกเฟิงเสาซึ่งยืนดูอยู่ข้าง ๆ ไม่มีใครพูดจา หรือพูดให้ถูกคือทุกคนต่าง

รอชมเรื่องสนุกอยู่

ซ่งเสวี่ยอีมิได้ใส่ใจคำตำหนิของเจี้ยงเถา เมื่อพบตัวหลิงจิวแล้ว เขาคิด

เพียงจะหาที่เงียบสงบสักแห่งอยู่กับนางตามลำพังเท่านั้น

เขาก้าวเท้าเตรียมจะเดินออกไป ไม่ทันไรเจี้ยงเถาก็ขยับตามไปก้าวหนึ่ง

ยืนขวางอยู่ตรงหน้า “นายท่านซ่ง แม้ท่านจะอายุยังน้อย แต่ในฐานะที่เป็น

ประมุขของตระกูล ทั้งยังเป็นบุรุษ แม้แต่เรื่องที่ตัวเองทำก็ยังไม่กล้ารับผิดชอบ

อีกหรือ”

ซ่งเสวี่ยอีไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนาง ดวงตาสดใสชำเลืองมองเฝิ่นเถาที่อยู่ใน

อ้อมอกเจี้ยงเถาปราดหนึ่ง “ข้าไม่ได้รังแกนาง”

เจี้ยงเถานิ่วหน้า คิดจะเอ่ยขัด หากแต่เฝิ่นเถาในอ้อมอกดึงแขนเสื้อนางไว ้

เอ่ยเสียงค่อยว่า “พี่สาว พี่เสวี่ยอีไม่ได้รังแกข้าจริง ๆ เจ้าค่ะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา”

“ถึงขนาดนี้แล้ว เจ้ายังจะปกป้องเขาอยู่อีกหรือ” เจี้ยงเถาจ้องเฝิ่นเถาอย่าง

ไมส่บอารมณ์ ครั้นสงัเกตเห็นทา่ทางอยากจะพดู แตก่็ไม่พูดของอกีฝา่ย ประกอบ

กับสายตาหลุกหลิกของเด็กหญิงที่มองไปทางซ่งเสวี่ยอีเป็นระยะ ๆ ทันใดนั้นนาง

ก็เข้าใจ ที่แท้สายตาของนางมองไปที่หลิงจิวต่างหาก

นัยน์ตาซ่งเสวี่ยอีเข้มขึ้น น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ทั้งหมดนี้นาง

หาเรื่องใส่ตัวเอง”

ไม่ว่าใครต่างก็คาดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนเช่นนี้ออกมาได้

สายตาทุกคู่พลันแปรเปลี่ยนไปในพริบตา ต่างมองซ่งเสวี่ยอีอย่างอึ้งงัน

เฝิ่นเถายิ่งเบิกตากว้างจนแทบจะลืมเสแสร้ง เกือบหลุดปากร้องถาม

ซ่งเสวี่ยอีเสียงดัง โชคดีที่มือของเจี้ยงเถาบีบนางแน่น ทำให้นางตกใจจนได้สติ

จากนั้นจึงกะพริบตาปริบ ๆ น้ำตาคลอหน่วยราวกับเม็ดไข่มุกงามที่ถูกตัดขาดสาย

พรั่งพรูลงมาหยดแล้วหยดเล่า

“ซ่งเสวี่ยอี เจ้าช่างบังอาจนัก!” เจี้ยงเถาโกรธจนหน้าแดงก่ำ สายตาที่จ้อง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 44 11/24/17 2:10:59 PM

45

สุ่ยเชียนเช่อ

ซ่งเสวี่ยอีราวกับมีไฟลุกโชน

ซ่งเสวี่ยอีสบตานางด้วยท่าทีสงบนิ่ง

นัยน์ตาใสกระจ่างคู่นั้นหาได้มีประกายวูบไหวใด ๆ เจี้ยงเถาที่ออกตัวเต็มที ่

ไปก่อนหน้านั้นเริ่มรู้สึกหวั่นไหวในใจ แววตากระสับกระส่าย ไม่กล้าสบสายตา

ซ่งเสวี่ยอี

“กล้าทำแต่ไม่กล้ารับ เจ้ามันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!” เจี้ยงเถาพูดลอดไรฟัน

“เจ้าสิบังอาจ!” หลิงจิวซึ่งอยู่ในอ้อมอกซ่งเสวี่ยอีเงียบ ๆ มาตลอด จู่ ๆ ก็

กล่าวตำหนิขึ้นมา

เสียงของเด็กหญิงดังชัดเจน ดึงดูดความสนใจของทุกคนในที่นั้น

ท่ามกลางสายตาและการประเมินจากฝูงชน หลิงจิวซึ่งนั่งอยู่ในอ้อมอก

ซ่งเสวี่ยอีอย่างสงบ จ้องเจี้ยงเถาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ถึงที่นี่จะเป็นหมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้ แต่พวกเราเป็นแขกของหมู่บ้าน เจ้าเป็นเพียงธิดาดอกท้อเล็ก ๆ

คนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าต่อขานผู้มาเยือน”

ตำแหน่งธิดาดอกท้อในหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้นั้นมีฐานะสูง แต่ไม่ว่าจะพูด

อย่างไร สุดท้ายก็เป็นเพียงสาวใช้ แม้ผู้มาเยือนจะปฏิบัติต่อพวกนางอย่างมี

มารยาท แต่ก็มิได้เห็นอยู่ในสายตาจริง ๆ

“ธิดาดอกท้อเล็ก ๆ หรือ” สีหน้าเจี้ยงเถาเปลี่ยนเป็นเย็นชา ความรู้สึกดี ๆ

ที่มีต่อหลิงจิวสลายสิ้น ไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว “น้องหลิงจิวช่างมีอำนาจ

เหลือเกิน พวกข้าเป็นเพียงธิดาดอกท้อเล็ก ๆ แล้วเจ้าเล่าเป็นอะไร” สายตานาง

ฉายแววหยามเหยียด ชวนให้ผู้คนรอบข้างต่างคิดถึงความร้ายกาจอย่างที่สุดที่แฝง

อยู่ “พวกเราได้ทุกอย่างมาด้วยความสามารถ แต่เจ้าเล่า”

“เจ้าอยากประลองกับข้าหรือ” หลิงจิวถามขึ้นด้วยใบหน้าเฉยเมย

ไม่รอให้ใครตอบกลับ คิ้วเรียวสวยของหลิงจิวเลิกขึ้น มุมปากเบะลง “เจ้า

มีสิทธิ์อะไรมาประลองกับข้า”

ท่าทีเช่นนี้ช่างน่าแค้นใจยิ่งนัก เฟิงเสารู้สึกโชคดีที่คนที่นางเหน็บแนมนั้น

มิใช่ตน แต่ทว่าคนที่รอชมต่างรู้สึกสนุก เพราะทำให้บรรยากาศยิ่งทวีความ

ดุเดือดขึ้น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 45 11/24/17 2:10:59 PM

46

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

แม้แต่บริวารของเฟิงเสาซึ่งมีน้ำอดน้ำทนสูง ต่างก็รู้สึกว่าท่าทางของหลิงจิว

ช่างน่าโมโหยิ่งนัก ไม่ต้องอธิบายก็พอจะรู้ว่าคู่กรณีอย่างเจี้ยงเถาที่ถูกยั่วโมโห

จะรู้สึกเช่นไร

หลิงจิวพิศมองเจี้ยงเถาที่หน้าเปลี่ยนสี ในใจคิดว่าแค่นี้ก็รับไม่ได้เสียแล้ว

จะไปทำอะไรได้

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงซ่งเสี่ยวไป๋” หลิงจิวเอ่ย “เรื่องที่เจ้าจงใจทิ้งข้าไว้

ในป่าท้อ ปล่อยให้ข้าหลงทางอยู่ในนั้น ข้ายังไม่พูดเลย!”

เจ้ายังไม่พูดหรือ เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นต่างอึ้งงัน พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ตอนนี้เจ้าพูดออกมาแล้วมิใช่หรือไร

เด็กหนอเด็ก ช่างพูดจาไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้ นี่คือความคิดของพวก

เฟิงเสา

เจ้าเด็กบ้าคนนี้ช่างกะล่อนปลิ้นปล้อนเสียจริง นี่คือความคิดของเจี้ยงเถา

ที่ถูกสวนกลับอย่างเจ็บแสบ

“ข้าเปล่านะ” ใครบ้างที่ปัดความรับผิดชอบไม่เป็น เจี้ยงเถาเอ่ยเสียงเย็น

“เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้าไม่เชื่อฟัง ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าวิ่งไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะเจ้า

วิ่งเถลไถลถึงได้หลงทางหรอก”

หลิงจิวเอ่ย “ธิดาดอกท้อของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้มิใช่ว่ารู้จักป่าท้อแทบ

ทุกซอกทุกมุมหรอกหรือ ข้าวิ่งผิดทางแล้วเจ้าพาข้ากลับมาไม่ได้หรือไร”

“เจ้าดื้อดึงไม่ยอมฟัง ข้าจึงรั้งตัวเจ้าไว้ไม่อยู่ต่างหาก” เจี้ยงเถาขมวดคิ้ว

เจ้าเด็กปลิ้นปล้อนคนนี้หลอกยากเสียจริง!

หลิงจิวตกใจ “เจ้าโตป่านนี้ แต่ข้าตัวเล็กเท่านี้ เหตุใดจึงจับข้าไม่อยู่เล่า”

เจี้ยงเถาลังเลไปชั่วขณะ กำลังครุ่นคิดว่าจะแก้ตัวอย่างไรดี ทันใดนั้น

หลิงจิวก็เค้นถามนางอีก “เหตุใดจึงไม่พูดเล่า คงไม่มีอะไรจะพูดแล้วสิท่า ปั้น

เรื่องโกหกต่อไม่ได้แล้วละสิ!”

เจี้ยงเถารู้สึกได้ว่าสายตาของผู้คนรอบ ๆ แปรเปลี่ยนเป็นคมกริบขึ้นมา

ทิ่มแทงตนจนเจ็บปวด นางฝืนทำหน้าสุขุมเยือกเย็นเอ่ยว่า “เพราะที่ที่เจ้าวิ่งไป

เป็นสถานที่พิเศษของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ ธิดาดอกท้ออย่างพวกเราจึงเข้าไม่ได้

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 46 11/24/17 2:10:59 PM

47

สุ่ยเชียนเช่อ

น่ะสิ”

“สถานที่พิเศษอะไร”

เจี้ยงเถามุ่นคิ้ว “บอกไม่ได้”

“อ้อ” หลิงจิวทำหน้านึกขึ้นมาได้ทันที “ข้ารู้แล้ว ที่ที่ปกติเข้าไปไม่ได้ก็คือ

เขตหวงห้าม”

เจี้ยงเถาหน้าถอดสี “เจ้าอย่าพูดเหลวไหล”

หลิงจิวเอ่ย “ข้าพูดเหลวไหลหรือ หากไม่ใช่เขตหวงห้าม ไยเจ้าจึงเข้าไป

ไม่ได้เล่า”

หน้าผากเจี้ยงเถามีเหงื่อผุดพราย “เจ้าเถียงข้าง ๆ คู ๆ!”

“เจ้ากลัวละสิ!” หลิงจิวกลับยิ่งพูดจาฉะฉานขึ้นเรื่อย ๆ น้ำเสียงอ่อนโยน

กังวานใสแบบเด็ก ๆ ดูเปิดเผยเสียจนชวนให้รู้สึกกดดันอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ก่อน

หน้านี้ทุกคนก็เห็นว่าเจ้าจะพาข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเหตุใดถึงปล่อยให้ข้าวิ่งไป

ถึงเขตหวงห้ามได้เล่า ตัวข้าก็เล็ก ขาก็สั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือป่าท้อทำให้คนเดิน

หลงวนเวียนอยู่ที่เดิม ต่อให้วิ่งอย่างไรก็ไม่มีทางวิ่งออกไปได้ไกลอยู่แล้ว”

เจี้ยงเถาถูกต้อนจนหัวปั่น นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยหวังว่าจะสงบ

สติลงได้ หากแต่หลิงจิวไม่ให้โอกาสนางแม้แต่น้อย ทั้งที่เด็กหญิงมิใดพูดเร็วนัก

ทว่าแทบไม่เว้นช่วงระหว่างการซักถามเลย “ใกล้ ๆ หอเล็กที่ให้ธิดาดอกท้ออย่าง

พวกเจ้าใช้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เหตุใดจึงมีเขตหวงห้ามได้ ทุกวันย่อมต้องมีธิดา

ดอกท้อไปที่หอนั่นตามที่เจ้าบอก แล้วเหตุใดเจ้าถึงเข้าไปในป่าท้อที่รายล้อมอยู ่

ไม่ได้”

“เพราะ...เพราะว่า...” เหงื่อกาฬบนหน้าผากเจี้ยงเถายิ่งผุดขึ้นมามากขึ้น

หลิงจิวหรี่ตา “เช่นนี้ความเป็นไปได้ก็มีเพียงสองประการ หนึ่ง แท้จริง

แล้ว ที่ที่เจ้าพาข้าไปนั้นมิใช่หอเล็กสำหรับผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เป็นสถานที่ที่

ไม่อาจเข้าไปได้ตามอำเภอใจต่างหาก สอง คือเจ้าโกหก เห็นได้ชัดว่าสถานที่นั้น

เข้าไปได้ แต่กลับไม่ยอมเข้าไป”

ฝ่ายเจี้ยงเถาที่หัวปั่นไปเรียบร้อยแล้ว เผลอหลุดข้อมูลของเขตหวงห้ามที ่

ไม่อาจเปิดเผยได้ออกมา “มิผิด ที่นั่นไม่ใช่เขตหวงห้าม ข้าสามารถ...”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 47 11/24/17 2:10:59 PM

48

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ป้าบ! มือเล็กของหลิงจิวตบเข้าด้วยกันฉาดใหญ่ ขัดจังหวะคำพูดร้อนรน

ของเจี้ยงเถา “เจ้ายอมรับแล้วหรือว่าเจ้าโกหก ถ้าเจ้าไม่ได้คิดจะปองร้ายข้าจริง

เหตุใดจึงต้องโกหกธิดาดอกท้อทำร้ายแขกผู้มาเยือน โทษคงไม่ใช่เบา ๆ กระมัง”

“ข้า...” เจี้ยงเถาทั้งตกใจระคนเดือดดาล ปากขมุบขมิบ ทว่ากลับพูด

ออกมาไม่ได้

หลิงจิวเลียริมฝีปาก ทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มกว้าง ท่าทีของเด็กหญิงที่กล่าว

ต่อว่าฉอด ๆ เมื่อครู่พลันหายไปไม่เหลือ “ทีแรกข้าก็ไม่คิดจะพูดหรอกนะ แต่

ใครใช้ให้เจ้าใส่ร้ายซ่งเสี่ยวไป๋ ตัวเองทำผิดแล้วยังคิดจะโทษผู้อื่นอีก แย่จริง ๆ

เลย!”

สีหน้าเจี้ยงเถาย่ำแย่ถึงขีดสุด

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางรู้ว่าตัวเองแพ้แล้ว นางประมาทเด็กที่ชื่อหลิงจิว

คนนี้มากเกินไป!

ตั้งแต่ทั้งสองเริ่มคุมเชิงกัน สิทธิ์ในการโน้มน้าวด้วยวาจาก็ถูกเด็กหญิง

ค่อย ๆ เข้าควบคุม ซ้ำนางยังชิงลงมือใช้วิธีบีบบังคับให้ต้องตอบอีก ทำให้ตน

ไม่มีเวลาคิดจนตกหลุมพรางเพราะคำพูดของตัวเอง ส่วนที่ลังเลเพราะกำลังกลัว

เวลาโกหกหากไม่อยากให้ใครจับได้ก็ต้องตอบคำถามที่อีกฝ่ายคาดคั้นมากลับไป

โดยเร็ว ทว่าเมื่อตอบกลับเร็วเกินไปย่อมพลาดได้ง่าย ๆ

ผลสุดท้ายคือตอนนี้นางพ่ายแพ้ราบคาบ ไม่เพียงกลายเป็นคนเลวใน

สายตาทุกคน ซ้ำยังถูกผู้อื่นล่วงรู้ด้วยว่าภายในหมู่บ้านมีเขตหวงห้ามปริศนาอยู่

“วางแผนได้ดีนี่!” เจี้ยงเถาซึ่งเข้าใจเรื่องทั้งหมด ถลึงตาจ้องหน้าหลิงจิว

กัดฟันพูดกับซ่งเสวี่ยอีด้วยความเคียดแค้น “นายท่านซ่ง เด็กคนนี้ทั้งที่อายุยัง

น้อยก็มีฝีมือเฉียบขาดและแผนการแยบคายถึงเพียงนี้ ท่านยังวางใจให้นางอยู่

ข้างกายอีกหรือ ระวังจะกลายเป็นเลี้ยงหมาป่าตาขาว๑เอาไว้ ไม่เห็นค่าความรัก

ที่ท่านมีให้ ซ้ำยังแว้งกัดท่านเข้าสักวัน!”

แม้จะเป็นฝ่ายแพ้ แต่เจี้ยงเถาซึ่งเดือดดาลสุดขีดก็ไม่คิดจะปล่อยหลิงจิว

๑ อุปมาหมายถึงคนเนรคุณ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 48 11/24/17 2:11:00 PM

49

สุ่ยเชียนเช่อ

ไปง่าย ๆ

“เรื่องวางแผนลอบทำร้ายดูหมิ่นประมุขตระกูลซ่ง ข้าจะรอหัวหน้าหมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้มาชี้แจง” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยเสียงเรียบ

เจี้ยงเถาอึ้งไป ผ่านไปครู่เดียว ใบหน้านางก็พลันแดงก่ำ แม้จะเห็นได้ชัด

ว่าโกรธจัด ทว่าก็ทำได้เพียงแสร้งตีสีหน้ายอมรับผิด “ก่อนหน้านี้ข้าพูดจา

ไร้มารยาทจนล่วงเกินนายท่านซ่ง แต่เรื่องวางแผนลอบทำร้ายและดูหมิ่นตามที่

นายท่านกล่าวอ้างนั้น ข้าไม่เห็นด้วย ถึงน้ำเสียงข้าจะรุนแรงไปบ้าง แต่มิได้มี

เจตนาจะดูแคลนท่าน”

ยังไม่ทันที่ซ่งเสวี่ยอีจะตอบ เฟิงเสาซึ่งคอยดูอยู่ก็ก้าวออกมา “แม้แต่ข้า

ยังรู้เลยว่าน้องซ่งเคยบอกว่านายหญิงจิวที่เขาอุ้มอยู่นั้นเป็นตัวแทนของเขา ถ้าเจ้า

คิดทำร้ายไป๋หลี่หลิงจิว ก็เท่ากับคิดทำร้ายน้องซ่งด้วย ดูหมิ่นนางก็เหมือนดูหมิ่น

เขา” เขาไม่ได้มองสีหน้าไม่น่าดูของเจี้ยงเถา แต่หันไปยิ้มให้ซ่งเสวี่ยอี “น้องซ่ง

ข้าเข้าใจถูกหรือไม่”

ซ่งเสวี่ยอีไม่ตอบเท่ากับยอมรับโดยปริยาย

ราวกับเฟิงเสาจะกลัวว่าเจี้ยงเถายังโกรธไม่พอ เขาส่งยิ้มเฉื่อยเนือยพลาง

เอ่ยว่า “แม้แต่ชาวเมืองเฟิ่งอวี่อย่างข้ายังรู้เรื่องความสัมพันธ์ของน้องซ่งกับ

เสี่ยวหลิงจิว แล้วคนท้องที่เมืองอวี้ไห่อย่างแม่นางเจี้ยงเถา เหตุใดจึงไม่รู้เล่า

นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้ได้”

วาจาของเขาประหนึ่งฝ่ามือล่องหนตีแสกหน้าเจี้ยงเถาอย่างจัง ทำให้ใบหน้า

นางพลันเห่อร้อนขึ้นมาจนปวดแสบ

“พี่เจี้ยงเถา นางไม่ได้ตั้งใจหรอก นางแค่ห่วงข้ามากเกินไปจึงได้ล่วงเกิน

พี่เสวี่ยอีเข้า” เฝิ่นเถาซึ่งเจี้ยงเถาประคองอยู่ลุกขึ้นแล้วเดินออกมา ดวงตาแดง

ระเรื่อสบมองซ่งเสวี่ยอีโดยตรง “พี่เสวี่ยอี ข้าได้ยินมานานแล้วว่าท่านใจดี

มีเมตตา น้ำใจกว้างขวาง สร้างบ้าน สร้างสำนักศึกษาให้ผู้ประสบภัย...พี่เจี้ยงเถา

ก็มิได้อยากให้เกิดเรื่องเช่นนี้ ในตำราก็เคยบอกไว้ว่า เมื่อรู้ผิดแล้วแก้ไขย่อมเป็น

ความดีงามที่สุด พี่เสวี่ยอีย่อมต้องให้โอกาสพี่เจี้ยงเถาแก้ตัวแน่นอนใช่ไหม

เจ้าคะ”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 49 11/24/17 2:11:00 PM

50

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ความหมายของประโยคนี้คือ หากเขาไม่ละเว้นเจี้ยงเถาก็เท่ากับเขาใจร้าย

ไร้เมตตา ใจคอคับแคบเช่นนั้นหรือ หลิงจิวยิ้มบาง ๆ มาเล่นลูกไม้กระจอก ๆ

เช่นนี้ต่อหน้าซ่งเสี่ยวไป๋ จะดูถูกเขาเกินไปหน่อยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า แต่ไหน

แต่ไรซ่งเสี่ยวไป๋ไม่เคยสนใจไยดีเรื่องชื่อเสียงอยู่แล้วด้วย

“ให้ละเว้นคนที่ลอบทำร้ายข้าหรือ” ซ่งเสวี่ยอีถามเฝิ่นเถา

เฝิ่นเถาถูกเขาจ้องจนใจเต้นรัว มิใช่เพียงเพราะนางพึงใจในใบหน้านั้น

แต่ยังเป็นเพราะสายตาของอีกฝ่ายทำให้นางว้าวุ่นใจอย่างประหลาด “พี่เสวี่ยอี...

พี่เจี้ยงเถาไม่ได้ตั้งใจ...”

มุมปากซ่งเสวี่ยอียกขึ้น ทันใดรอยยิ้มชวนมองแทบจะทำให้เฝิ่นเถา

ใจลอยจนเตลิดไปไกล

“เจ้ายิ้มอะไร” หลิงจิวก็เห็นเช่นกัน ถามด้วยความแปลกใจ

ซ่งเสวี่ยอีหัวเราะเบา ๆ “เอาแต่แกล้งทำเป็นอ่อนแอ ช่างโง่นัก”

หลิงจิวคิดในใจ ซ่งเสี่ยวไป๋คนนี้อยู่เฉย ๆ ยังพอทำเนา เอ่ยวาจาขึ้นมา

ทีไรน่าตกใจทุกทีจริง ๆ สิน่า!

“ยังดีที่จิวเอ๋อร์ฉลาด” รอยยิ้มของซ่งเสวี่ยอียิ่งเด่นชัดขึ้นยามจิวเอ๋อร์

ของเขาแสดงความฉลาดออกมาเช่นนี้สิถึงจะน่ารัก คนรอบข้างดูด้อยลงไป

เป็นทวี

“ขอบคุณที่ชม” หลิงจิวกลอกตา

ส่วนเฝิ่นเถาได้ยินคำพูดของซ่งเสวี่ยอีก็โกรธจนหน้าแดงไปถึงลำคอ กัด

ริมฝีปากจนเป็นแผล

ท่าทางเช่นนี้ของนางชวนให้ดูน่าเวทนาเหลือเกิน แต่บรรดาคนรุ่นเยาว์ใน

ที่นี้ล้วนเคยเห็นหญิงงามมาไม่น้อย จึงไม่หลงกลในความงามนั้นโดยง่าย

เมื่อต้องตกเป็นฝ่ายถูกกระทำ เฝิ่นเถาจึงแทบรักษาสีหน้าท่าทางเอาไว้

ไม่อยู่

นางเหลียวมองไปรอบ ๆ สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่เจี้ยงเถาซึ่งประคอง

นางมาตลอด คอยยืนอยู่ข้างกายด้วยท่าทีปกป้อง นัยน์ตาฉายแววแค้นเคือง

อยู่ลึก ๆ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 50 11/24/17 2:11:00 PM

51

สุ่ยเชียนเช่อ

หากมิใช่เพราะความไม่เอาไหนของเจี้ยงเถา จนแม้แต่เรื่องขี้ปะติ๋วเช่นนี้

ก็ยังทำให้ดีไม่ได้ ตัวนางเองไหนเลยจะต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เป็นถึง

หัวหน้าธิดาดอกท้อผู้งามสง่าแห่งหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้แท้ ๆ นึกไม่ถึงว่าแค่เด็ก

เล็ก ๆ คนหนึ่งยังสู้ไม่ได้!

ถึงอย่างไรเจี้ยงเถาก็เป็นคนก่อเรื่อง โทษทัณฑ์ย่อมไม่ตกมาถึงตัวนาง

แน่นอน เจี้ยงเถาเองก็ส่งตัวนางไปรับโทษแทนไม่ได้ นางจึงไม่ต้องข้องเกี่ยวอีก

แต่การที่ต้องมาตกต่ำเช่นนี้ ช่างน่าขายหน้านัก! ซ่งเสวี่ยอี ไยเจ้าจึงไม่สนใจข้า!

ยิ่งคิดยิ่งไม่สบอารมณ์ เฝิ่นเถาหลุบตาลง ขบคิดหาแผนรับมือ

“แม่นางเฝิ่นเถา”

ได้ยินเสียงเรียกชื่อนาง เฝิ่นเถาตกใจจนได้สติ นางแหงนหน้าขึ้นมอง

ซ่งเสวี่ยอี ในใจลิงโลดอยากจะพูด แต่ก็ไม่กล้าพูด

ท่าทางเช่นนี้ นางกลับทำได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้เข้าใจความปรารถนา

ในใจนางได้ตั้งแต่แรกเห็น

ทว่าน่าเสียดายที่ซ่งเสวี่ยอีเรียกนางมิใช่เพื่อตอบรับคำขอของนาง

“การละเว้นคนที่ทำร้ายตัวเองนั้นหาใช่เมตตาธรรมไม่” ซ่งเสวี่ยอีกล่าว

เฝิ่นเถาพูดอ้ำอึ้ง “แต่ว่าน้องสาวก็ไม่ได้เป็นอะไร พี่เจี้ยงเถาไม่ได้คิด

จะทำร้ายนางถึงตายเสียหน่อย”

“หากข้าละเว้นนาง คนอื่นก็จะมองว่าข้าโง่งมสิ”

เฝิ่นเถาตะลึงงัน ท่าทีเรียบเฉยของเด็กหนุ่มทำให้นางไม่อาจสบตาเขา

ตรง ๆ ได้ ราวกับจุดตำหนิเพียงเล็กน้อย ซึ่งปกติคนมักไม่สังเกตเห็น แต่ทันทีที ่

ถูกนำมาวางอยู่ในที่แจ้งหรือสะอาดสะอ้านก็จะมองเห็นได้อย่างชัดเจน ซ้ำยัง

ถูกเน้นให้เด่นชัดยิ่งขึ้นด้วยซ้ำ

“อีกอย่าง ข้าไม่ได้ใจดีกับคนนอกหรอกนะ”

คำพูดเรียบง่ายนี้ทำให้หัวใจของทุกคนในที่นั้นกระตุกวูบ ต่างรู้สึกว่า

คำพูดนี้ของซ่งเสวี่ยอีมิได้พูดกับเฝิ่นเถาเพียงผู้เดียว แต่ยังพูดกับพวกเขาทุกคน

ด้วยเช่นกัน เพราะไม่ว่าอย่างไร สำหรับซ่งเสวี่ยอีแล้ว พวกเขาล้วนเป็นคนนอก

ทั้งสิ้น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 51 11/24/17 2:11:00 PM

52

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

แปะ ๆ ๆ ๆ

เสียงปรบมือทำลายบรรยากาศอันเงียบงันลง

ทุกคนหันไปมองที่มาของเสียง

คนผู้นั้นสวมเสื้อคลุมสีเขียวเข้ม โพกศีรษะด้วยผ้าสักหลาด ใบหน้า

ขาวซีดได้รูปสวย หางตามีรอยย่นจาง ๆ จากการยิ้ม ริมฝีปากอวบอิ่มหยักโค้ง

อย่างเหมาะเจาะให้ความรู้สึกนุ่มนวลและมั่นคง

รูปโฉมของเขาไม่ถึงกับชวนตะลึง แต่ก็ทำให้รู้สึกสบายใจ รูปร่างผอม

บาง เสื้อคลุมที่แม้จะไม่ได้ตัวใหญ่ แต่ก็ยังดูหลวมมากเมื่อสวมอยู่บนร่างเขา

ครั้นถูกลมพัดพลิ้วยามก้าวเดินก็ทำให้อดสงสัยมิได้ว่าเขาจะถูกลมพัดปลิวไป

หรือไม่

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน!” เฝิ่นเถาและเจี้ยงเถาอุทานขึ้นพร้อมกัน

เจี้ยงเถาผละออกจากเฝิ่นเถา คุกเข่าลงกับพื้นก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “เจี้ยงเถา

ก่อเรื่องให้ท่านหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว”

เว่ยอวิ๋นมองเจี้ยงเถาราวกับไม่เห็นนางอยู่ในสายตา เดินไปตรงหน้าฝูงชน

อย่างเนิบช้าพลางแย้มยิ้มเล็กน้อย “ข้าน้อยเว่ยอวิ๋น เป็นหัวหน้าหมู่บ้านดอกท้อ

สิบลี้ หลายวันก่อนข้ามีธุระต้องออกไปข้างนอก เพิ่งจะกลับมาถึงวันนี้ นึกไม่ถึง

ว่ายังไม่ทันได้ทักทายทุกท่านก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทำให้ท่านผู้มาเยือนลำบากแล้ว”

ครั้นได้ฟังคำพูดของเว่ยอวิ๋น ไหล่ของเจี้ยงเถาซึ่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นพลัน

สั่นเทิ้ม สีหน้าฉายแววหวาดกลัวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยเช่นนี้

เข้าข้างคนนอกพวกนั้นชัด ๆ!

“ท่านหัวหน้า แม้เจี้ยงเถาผิดจริง แต่มีสาเหตุนะเจ้าคะ!” เจี้ยงเถาเงยหน้า

ขึ้นมองเว่ยอวิ๋นอย่างร้อนรน “ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขามารังแกคนของหมู่บ้านเรา

ก่อน ข้าไหนเลยจะ...”

“หุบปาก” เว่ยอวิ๋นชำเลืองมองเจี้ยงเถาปราดหนึ่ง

เมื่อเจี้ยงเถาถูกดวงตาไร้ชีวิตชีวาคู่นั้นจับจ้อง ความกล้าที่มีพลันหายไป

แทบไม่เหลือ ขอบตาค่อย ๆ แดงเรื่อขึ้นมา

เฝิ่นเถาเห็นว่าชักจะไม่ได้การ ความคิดที่จะช่วยออกหน้าให้นางหายวับไป

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 52 11/24/17 2:11:00 PM

53

สุ่ยเชียนเช่อ

ทันที ค่อย ๆ ขยับถอยห่างเจี้ยงเถาไปทางด้านข้างอย่างไร้สุ้มเสียง

“เว่ยอวิ๋นคารวะนายท่านซ่ง” เว่ยอวิ๋นคำนับให้ซ่งเสวี่ยอี

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยว่า “หัวหน้าเว่ย มากพิธีแล้ว”

เว่ยอวิ๋นยังคงน้อมกายมองหลิงจิวที่อยู่ในอ้อมอกเขา “ทำให้นายหญิงน้อย

หลิงจิวตกใจแล้ว ข้าต้องขออภัยจริง ๆ”

หลิงจิวสั่นศีรษะ “ท่านมิได้ทำร้ายข้าเสียหน่อย ไม่ต้องขอโทษข้าหรอก”

เว่ยอวิ๋นอมยิ้มเอ่ย “ที่นี่คือหมู่บ้านบนภูเขาของข้า เจี้ยงเถาเป็นคนของ

หมู่บ้านข้า นางทำร้ายแขกผู้มาเยือน ต้องโทษที่ข้าอบรมสั่งสอนนางไม่ดี”

หลิงจิวกะพริบตาปริบ ๆ “ท่านอย่าพูดว่าเป็นความผิดของท่านเองเลย”

“ถ้าเช่นนั้นท่านจะยอมรับคำขอโทษของข้าหรือไม่เล่า” เว่ยอวิ๋นถาม

สายตาหลิงจิวแปรเปลี่ยนเป็นฉงนสงสัยทันที “รับคำขอโทษของท่านมิได้

หมายความว่าจะยอมให้อภัยนางหรอกนะ”

“ชา่งเปน็เดก็หวัไวจรงิ ๆ” เวย่อวิน๋สา่ยหนา้ เอย่ยิม้ ๆ อยา่งจนใจ “เจีย้งเถา

ทำผิดสมควรได้รับโทษ ข้าไม่ละเว้นนางแน่นอน แต่นางเป็นคนของหมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้ ขอให้ข้าเป็นผู้ลงโทษนางเองเถิด ท่านเห็นเช่นไร”

“ได้” หลิงจิวพยักหน้า

ความตรงไปตรงมาของนางทำให้เว่ยอวิ๋นชะงัก “ท่านไม่กลัวว่าข้าจะจงใจ

ตบตาพาเจี้ยงเถาไปโดยไม่ลงโทษนางหรือ”

เจี้ยงเถาซึ่งคุกเข่าอยู่กับพื้นเมื่อได้ยินคำนี้ก็ใจชื้น นางรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้าน

จะต้องเข้าข้างคนของหมู่บ้านอยู่แล้ว ตอนนี้เพียงเล่นละครตบตาคนนอกก็พอ

“ท่านเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้าน วาจาท่านย่อมมีน้ำหนัก” หลิงจิวเอ่ยยิ้มแย้ม

เว่ยอวิ๋นยิ้มอีกครา “ท่านพูดถึงขนาดนี้ ถ้าข้าหลอกท่านก็ขายหน้าตัวเอง

แล้ว” เขาหันไปมองเจี้ยงเถา รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหายไป “เจ้าจงไปรับโทษ

กับมั่วเถา”

“เจ้าค่ะ” เจี้ยงเถาลุกขึ้นพลางพยักหน้า ขณะที่หมุนตัวจากไป หลิงจิว

จับสังเกตได้ถึงสายตาเหยียดหยามที่นางส่งมาและรอยยิ้มโล่งใจที่มุมปาก

“ท่านหัวหน้า เฝิ่นเถาเองก็ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ” เฝิ่นเถาเอ่ยเบา ๆ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 53 11/24/17 2:11:00 PM

54

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เว่ยอวิ๋นโบกมือ “ไปเถอะ”

เฝิ่นเถาเตรียมจะก้าวเท้าจากไปก็ได้ยินเสียงเว่ยอวิ๋น “ใช่แล้ว เรื่องของ

เจี้ยงเถา เจ้าเองก็เห็นแล้ว จงจำไว้เป็นบทเรียน อย่าก่อเรื่องยุ่งยากอีก”

เฝิ่นเถาได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก้มหน้างุดพลางเอ่ย

“เฝิ่นเถาเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

เว่ยอวิ๋นพยักหน้าเอ่ยยิ้ม ๆ “เทศกาลดอกท้อกับงานชุมนุมราชันย์ครั้งนี้

จัดขึ้นพร้อมกัน การที่ทุกท่านมารวมกันที่หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้นับเป็นเกียรติของ

หมู่บ้านเรา จะให้หมู่บ้านของเราขายหน้าไม่ได้”

“เจ้าค่ะ” เฝิ่นเถาพยักหน้าอีกครา นางรอสักพักจนกระทั่งเว่ยอวิ๋นมิได้

กำชับอันใดอีก จึงค่อยสาวเท้าเดินจากไป ขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงหัวเราะ

พูดคุยดังไล่หลังมา

“หัวหน้าเว่ยเกรงใจเกินไปแล้ว สมแล้วที่หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้เป็นหมู่บ้าน

อันดับหนึ่งของเมืองอวี้ไห่ ทัศนียภาพที่ได้เห็นในช่วงหลายวันมานี้ช่างชวนให้

อยากอยู่ต่อจนลืมกลับเลยทีเดียว”

“ฮ่า ๆ ๆ มาเยือนที่หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้แห่งนี้ได้ นับเป็นเกียรติของพวกเรา

ถึงจะถูก”

“หัวหน้าเว่ย ไม่ทราบว่าดอกท้อนี้ ท่านเพาะเลี้ยงมันได้อย่างไร มียาสูตร

พิเศษหรือไม่ ข้าเองก็ชื่นชอบดอกท้อ จึงตั้งใจมาขอคำชี้แนะจากหัวหน้าเว่ย

ที่เมืองนี้”

...

เฝิ่นเถายิ่งขบริมฝีปากแรงขึ้นเรื่อย ๆ ปลายลิ้นรับรู้ได้ถึงรสคาวของเลือด

ความขุ่นเคืองเพราะพ่ายแพ้ นอกจากจะไม่จางหายไปตามเวลา ยังกลับยิ่งทบทวี

มากขึ้นเรื่อย ๆ

ซง่เสวีย่อ ี เจา้ดแูคลนขา้ถงึเพยีงนี ้ ขา้ไมป่ลอ่ยเจา้ไวแ้น!่ ยงัมไีปห๋ลีห่ลงิจวิ

อีก...เรื่องนี้ต้องไม่จบเช่นนี้!

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 54 11/24/17 2:11:00 PM

55

สุ่ยเชียนเช่อ

ครั้นตะวันตกดิน การชุมนุมก็สิ้นสุดลง ทุกคนอำลาและแยกย้ายกันไป

ป่าท้อท่ามกลางแสงสลัวให้บรรยากาศงดงาม เปี่ยมเสน่ห์ดุจมารร้าย

ฝีเท้าของซ่งเสวี่ยอีเบาและนุ่มนวลยิ่งจนแทบไม่ได้ยินเสียงยามเหยียบย่าง

ไปบนพื้นหญ้า นอกจากหลิงจิวซึ่งอยู่ในอ้อมอกแล้วก็ไม่มีผู้ใดอยู่ข้าง ๆ อีกด้วย

เหตุนี้ภายในป่าท้อซึ่งเงียบสงบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงยิ่งเงียบสงัดกว่าเดิม

“จิวเอ๋อร์เคยพบหัวหน้าเว่ยมาก่อนหรือ”

“ก็ไม่เชิงว่าพบหรอก”

หลิงจิวรู้ว่าตอนที่เว่ยอวิ๋นปรากฏตัว เขาก็สังเกตเห็นอาการสั่นเทาเพียง

ครู่เดียวของนางเสียแล้ว

นับแต่แวบแรกที่เห็นเว่ยอวิ๋น หลิงจิวก็สังเกตได้ว่าบุรุษผู้นี้คือชายชุดเขียว

ที่หลับอยู่ในถ้ำต้นท้อก่อนหน้านี้ไม่ผิดแน่

หวนนึกถึงตอนก่อนที่จะจากมา เว่ยอวิ๋นถามนางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า

“เสี่ยวหลิงจิวคิดว่าดอกท้อของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้งามหรือไม่”

“งามสิ” ตอนนั้นนางตอบคำถามเขาพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ

“เสี่ยวหลิงจิวรู้หรือไม่ว่า เหตุใดดอกท้อของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ถึงผลิบาน

งดงามเช่นนี้” เว่ยอวิ๋นแกล้งพูดให้ดูลึกลับ

“เพราะเหตุใดหรือ” นางถามทวนคำพูดเขา

เว่ยอวิ๋นเอ่ยยิ้ม ๆ “เพราะหมู่บ้านสิบลี้มีเซียนดอกท้อคอยปกปักรักษาอยู่”

แม้เว่ยอวิ๋นจะยิ้มจนทำให้รู้สึกสนิทใจ แต่ในดวงตาไร้ชีวิตชีวาคู่นั้นกลับ

มิได้เจือรอยยิ้มแม้แต่น้อย หากมองลึกเข้าไปกลับชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้า

“ท่านหลอกข้า” หลิงจิวทำหน้าเหยียด ๆ “ท่านเห็นข้าเป็นเด็กสามขวบ

หรือไร ก่อนหน้านี้ท่านยังพูดเรื่องเคล็ดลับที่ท่านใช้ในการเพาะเลี้ยงต้นท้อ

อยู่เลย”

เว่ยอวิ๋นเอ่ย “มีจริง ๆ ข้าเคยเห็นมา นางมีใบหน้างดงามที่สุดในโลกหล้า

ทั้งยังมีน้ำเสียงไพเราะเป็นที่สุด ยามนางขับขานเสียงเพลงเบา ๆ คลอเคลียข้างหู

ย่อมทำให้ท่านหลับฝันดี”

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หลิงจิวมิได้ตอบกลับ ซ่งเสวี่ยอีจึงกล่าวลาเว่ยอวิ๋น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 55 11/24/17 2:11:00 PM

56

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

จากนั้นอุ้มนางเดินจากมา

หลิงจิวซบศีรษะลงบนไหล่ซ่งเสวี่ยอ ี เห็นเว่ยอวิ๋นยังยืนอยู่ที่เดิมยิ้มน้อย ๆ

มองส่งนางกับซ่งเสวี่ยอีจากไป

เขารู้ว่ามีคนเข้าไปในเขตหวงห้าม ซ้ำยังสงสัยว่าคนที่เข้าไปนั้นก็คือนาง...

ไม่สิ ควรจะพูดว่าเขารู้ชัดว่านางเคยเข้าไปที่นั่นจริง ๆ

“จิวเอ๋อร์” เมื่อไม่ได้ยินเสียงขานรับ ซ่งเสวี่ยอีจึงมองนางด้วยความ

แปลกใจ กลับเห็นเด็กหญิงในอ้อมอกจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิด ทำให้รู้สึกอดรน

ทนไม่ไหว คิดจะดึงความสนใจของนางกลับมาจึงถามหยั่งเชิงดู “คิดอะไรอยู่”

“เว่ยอวิ๋น” หลิงจิวตอบ จะบอกซ่งเสี่ยวไป๋เรื่องที่นางเห็นในถ้ำดีไหมนะ

ช่างเถิด อย่าเพิ่มความยุ่งยากให้เขาไปมากกว่านี้เลยดีกว่า

ซ่งเสวี่ยอียิ้มบาง ๆ “จิวเอ๋อร์เชื่อจริง ๆ หรือว่าเขาจะไม่เข้าข้างคนของ

ตัวเอง”

“เชื่อ” หลิงจิวพยักหน้า ในสมองพลันผุดภาพนัยน์ตาดำสนิทตายด้าน

คู่นั้นของเว่ยอวิ๋น เอ่ยเสียงเบา “เพราะธาตุแท้ของเขาหาใช่คนอ่อนโยน”

ไม่ว่ารอยยิ้มของเขาจะดูอบอุ่นเพียงใด ก็มิอาจปิดบังกลิ่นอายแห่งความ

ตายในดวงตาคู่นั้นได้

ฉับพลันนางรู้สึกว่าจมูกเล็ก ๆ ของตนถูกบีบ เสียงหัวเราะของซ่งเสวี่ยอี

ดังแว่วอยู่เหนือศีรษะ หลิงจิวเงยหน้าขึ้น เห็นมุมปากของเด็กหนุ่มโค้งเป็นมุม

สวย ดวงตาดุจผลึกแก้วเจือรอยยิ้มน่าหลงใหล “จิวเอ๋อร์ของข้าฉลาดจริง ๆ”

จากนั้นก็คลายมือจากจมูกของนาง ปลายนิ้วไล้ผ่านแพขนตาอย่างแผ่วเบา

ดุจขนนก

อาจเพราะมีตาทิพย์บริเวณดวงตาของหลิงจิวจึงมีประสาทเฉียบไวเป็น

พิเศษ ยามเมื่อถูกลูบไล้อย่างอ่อนโยนเช่นนี้ทำให้หัวใจนางชาวาบไปชั่วขณะ

นางดึงมือซ่งเสวี่ยอีลงมา เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าก็ใช่ว่าไม่มีขนตา

เสียหน่อย ไปลูบของตัวเองไป”

“หึ ๆ” ซ่งเสวี่ยอีหัวเราะ จู่ ๆ ก็พูดว่า “ฉินชือพูดถูกอยู่อย่างหนึ่ง”

“หืม” ทำไมจู่ ๆ จึงเอ่ยถึงเสี่ยวชือขึ้นมาเล่า

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 56 11/24/17 2:11:00 PM

57

สุ่ยเชียนเช่อ

“ดวงตาของจิวเอ๋อร์สวยมาก” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยยิ้ม ๆ

คำพูดประโยคเดียวกันนี้เมื่อเอ่ยออกมาจากปากฉินชือทำให้ผู้ฟังรู้สึก

ไม่ปลอดภัย ราวกับว่าอีกเดี๋ยวจะต้องถูกนางควักลูกตาไป แต่เมื่อออกมาจาก

ปากซ่งเสวี่ยอีกลับทำให้รู้สึกอบอุ่นประหนึ่งอาบน้ำในฤดูใบไม้ผลิ พลันบังเกิด

ความสุขและความรู้สึกอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ใบหูหลิงจิวแดงก่ำ กระนั้นสีหน้ายังคงเอาจริงเอาจัง สายตาจับจ้องแน่วแน่

ดวงตาคู่นี้ ชาติที่แล้วนำมาแต่ความน่ากลัวรังเกียจเดียดฉันท์ ชาตินี้กลับ

เป็นที่ยอมรับและได้รับคำชื่นชม

แพขนตางอนยาวสีดำขลับของเด็กหญิงไหวระริกเล็กน้อยดั่งปีกผีเสื้อ

อันบอบบาง นัยน์ตาสีนิลหรี่ลง ทว่าซ่งเสวี่ยอีก็ยังสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน

ที่แฝงอยู่

ซ่งเสวี่ยอีก้มหน้าลงมาจุมพิตบนเปลือกตาหลิงจิวเบา ๆ ครั้นเมื่อสบ

สายตาเด็กหญิงเข้ากลับอมยิ้มทำไม่รู้ไม่ชี้

อย่างที่คิดไว้ เด็กหญิงตรงหน้าทำสีหน้าจำใจ ปล่อยให้เขาทำตามใจ

จิวเอ๋อร์คนเก่งของข้า เจ้ามักมองคนอื่นออกเสมอ เหตุใดจึงมองความ

คิดข้าไม่ออกอยู่คนเดียวเล่า ซ่งเสวี่ยอีคิดอย่างละเหี่ยใจระคนชื่นใจ

เขากลัวว่าหากเด็กหญิงที่ฉลาดเกินวัยคนนี้ล่วงรู้ความคิดชั่วร้ายในใจเขา

แล้วจะไม่ชอบใจแล้วไล่เขาไป

ไม่เป็นไร...ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยในใจ จิวเอ๋อร์ของเขายังเด็ก ส่วนเขาเองก็มี

พลังชีวิตมากพอ ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้

ขณะที่ทั้งสองกลับถึงเรือนไพศาล ภายในหอเล็กอีกแห่งของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้

ทันทีที่เว่ยอวิ๋นเดินเข้าไปในหอเล็ก หญิงสาวชุดดำก็เดินออกมาต้อนรับ

“มั่วเถาคารวะท่านหัวหน้า”

“อืม” เว่ยอวิ๋นผงกศีรษะ “เจี้ยงเถาเล่า”

มั่วเถาเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “อยู่ในห้องลงทัณฑ์เจ้าค่ะ”

“ไปพานางมา” เว่ยอวิ๋นเดินไปนั่งเก้าอี้สูงตรงหน้า

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 57 11/24/17 2:11:00 PM

58

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

มั่วเถารับคำสั่ง โบกมือให้สาวรุ่นในชุดเขียวไปพาตัวมา

ไม่นานนักเด็กสาวชุดเขียวทั้งสองก็พาตัวเจี้ยงเถาเข้ามาในห้องโถงใหญ่

เว่ยอวิ๋นก้มหน้ามองสตรีชุดแดงที่พื้นเบื้องหน้าดูคล้ายดอกไห่ถัง๒สีแดง

เหี่ยวเฉายามถูกลมพายุโหมกระหน่ำ อาภรณ์สีแดงที่นางสวมเมื่อตอนกลางวัน

ขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี เผยให้เห็นผิวเนื้อที่ถูกกระทำทารุณ รอยแผลถูกเฆี่ยนเป็นริ้ว

ทับซ้อนแม้ไม่ถึงกับเหวอะหวะโชกเลือด ทว่าแต่ละรอยล้วนเด่นชัดคล้ายถูกกรีด

ด้วยคมมีด

มั่วเถาซึ่งยืนบนเก้าอี้สูงก้มมองลงมาพลางกล่าว “ตามกฎหมู่บ้าน เจี้ยงเถา

กระทำผิดวินัย ต้องโทษเฆี่ยนสามสิบไม้ ข้าน้อยลงโทษนางเรียบร้อยแล้ว

เจ้าค่ะ”

เว่ยอวิ๋นพยักหน้า ถามเจี้ยงเถาที่อยู่ข้างล่างว่า “รู้หรือไม่ว่าเจ้าทำผิด

อะไร”

เจี้ยงเถาเงยหน้าขึ้น ใบหน้าทั้งฉายแววแข็งกร้าวไม่พอใจและเสียใจ

“เรียนท่านหัวหน้า ข้าไม่เข้าใจเจ้าค่ะ”

“ข้าให้เจ้าพูดอีกครั้ง” เว่ยอวิ๋นว่า

เจี้ยงเถากัดฟัน “ข้าไม่ได้โกหกนะเจ้าคะ พวกนั้นรังแกคนของหมู่บ้านเรา

ก่อนจริง ๆ ข้าเพียงคิดจะแก้แค้นให้คนของเราเท่านั้น...”

“ใครกันที่พวกเขารังแก” เว่ยอวิ๋นขัดจังหวะคำพูดของนางขึ้นมาลอย ๆ

“...” ปากของเจี้ยงเถาที่อ้าออกไม่ทันไร ปิดลงอีกครั้ง

“เจ้าไม่บอก ข้าก็รู้” เสียงของเว่ยอวิ๋นดังขึ้น “เป็นถึงหัวหน้าธิดาดอกท้อ

กลับเชื่อคำพูดของคนคนเดียวโดยไม่สืบสาวมูลเหตุ ถือว่าบกพร่องต่อหน้าที่”

ร่างของเจี้ยงเถาสั่นสะท้านน้อย ๆ

“ข้ารู้ดีเมื่อรักใครสักคน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ต่อให้เป็นคำโกหก เราก ็

เชื่อทั้งนั้น” เว่ยอวิ๋นเม้มปากเอ่ยเสียงเบา “เพราะอย่างนี้ ในเรื่องนี้เจ้าจึงแค่

บกพร่องต่อหน้าที่เท่านั้น มิใช่ความผิดของเจ้า ข้าไม่โทษเจ้าหรอก”

๒ ดอกบีโกเนีย (begonia) มีดอกสีขาว ชมพู หรือแดง บานในช่วงฤดูใบไม้ผลิ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 58 11/24/17 2:11:00 PM

59

สุ่ยเชียนเช่อ

เจี้ยงเถาเงยหน้ามองเว่ยอวิ๋นด้วยความตกใจระคนแปลกใจ แม้วาจาของ

ท่านหัวหน้าฟังดูดี แต่เหตุใดกลับยิ่งทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจเล่า

“แต่เหตุใดเจ้าต้องหลอกคนไปที่เขตหวงห้าม” ขณะที่พูด เว่ยอวิ๋นก็เหลือบ

มองไปที่นาง

นัยน์ตาสงบประดุจน้ำนิ่งไร้ระลอกคลื่น ทว่ากลับทำให้รู้สึกแทบจะเป็นบ้า

เจี้ยงเถาตกใจจนหน้าซีดเผือด โอดครวญเสียงดัง “ท่านหัวหน้า ข้าไม่ได ้

จะหลอกนางไปที่เขตหวงห้ามนะเจ้าคะ แค่รอบนอกเท่านั้น...”

เพล้ง!

เว่ยอวิ๋นสะบัดแขนเสื้อ เครื่องลายครามบนโต๊ะข้างกายหล่นลงพื้นแตก

กระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที “ยังไม่ยอมรับอีกหรือ เจ้านึกว่าข้าแก่จน

เลอะเลือนหรือไร!”

เจี้ยงเถาพลันรู้สึกขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุว่าจุดจบของนางคงไม่ต่างจาก

เครื่องลายครามนั้น เหงื่อเย็นเยียบไหลจากหน้าผาก นางโขกศีรษะกับพื้นอย่าง

แรง “เจี้ยงเถามิกล้า เจี้ยงเถาผิดไปแล้ว! ขอท่านหัวหน้าได้โปรดเห็นแก่ที่

เจี้ยงเถาทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้มาตลอดสิบปี เมตตา

เจี้ยงเถาสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ”

เว่ยอวิ๋นมิได้ตอบอันใด ภายในห้องโถงใหญ่มีเพียงเสียงโขกศีรษะอย่าง

แรงของเจี้ยงเถา

ไม่นานนักเจี้ยงเถาก็โขกศีรษะจนหน้าผากแตก โลหิตไหลอาบนองหน้า

ฉับพลันเท้าที่สวมรองเท้าหุ้มข้อสีดำก็ปรากฏตรงหน้าเจี้ยงเถา

“ไยเจ้าจึงโง่เขลาเช่นนี้” เว่ยอวิ๋นถอนหายใจเบา ๆ น้ำเสียงเจือความ

เจ็บปวด

เจี้ยงเถาเงยหน้าขึ้นอย่างไม่แน่ใจ เห็นสีหน้าเจ็บปวดใจของเว่ยอวิ๋น หาก

แต่ในดวงตาคู่นั้นยังคงล้ำลึกตายด้านเช่นเดิม

สีหน้าและแววตาที่ขัดแย้งกันทำให้เว่ยอวิ๋นดูแปลกไปอย่างยิ่ง

ริมฝีปากของเจี้ยงเถาสั่นระริก คิดจะร้องขอความเมตตา แต่กลับพบว่า

ลิ้นของตนคล้ายถูกมัดไว้จนพูดอะไรไม่ออก

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 59 11/24/17 2:11:00 PM

60

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

“เพื่อผู้อื่นแล้ว ถึงกับรุกล้ำเข้าไปในเขตอันตราย จนแล้วจนรอดก็ยังคิดจะ

ปกป้องนางอีกหรือ”

“ท่านหัวหน้า...” จู่ ๆ เจี้ยงเถาก็สงบเยือกเย็นขึ้นมา นางยิ้มเศร้า ๆ เอ่ยว่า

“ที่ผ่านมาทุกคนรู้เพียงว่ามีเขตหวงห้ามเท่านั้น แต่กลับไม่รู้ว่าเขตหวงห้ามนั้น

เหตุใดจึงต้องหวงห้าม ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าความผิดพลาดที่ข้าคิดว่าเล็กน้อยนั้น

สำหรับท่านหัวหน้าแล้ว กลับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ในเมื่อท่านหัวหน้าจะเอา

ชีวิตเจี้ยงเถา เจี้ยงเถารู้ตัวว่าไม่มีทางหนีพ้น เพียงอยากจะขอร้องท่านหัวหน้า

โปรดอย่าโกรธเคืองแล้วไปลงกับผู้อื่นเลยนะเจ้าคะ”

เป็นเช่นที่เว่ยอวิ๋นว่าไว้ นางยอมเผชิญหน้ากับความตายเพื่อผู้อื่น ทั้งยัง

คิดจะปกป้องคนคนนั้นให้อยู่รอดปลอดภัย

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าความผิดพลาดที่สุดและน่าสมเพชที่สุดของเจ้าคือการที่เจ้า

จริงใจผิดคน ไร้กำลังแล้วยังทำตามอำเภอใจตนเอง”

“...” เจี้ยงเถาทั้งแปลกใจระคนสงสัย

“มั่วเถา ให้เจ้าจัดการต่อ” เว่ยอวิ๋นกล่าว จากนั้นจึงเดินออกจากหอเล็ก

โดยมิได้เหลียวหลังกลับมาอีก

“ท่านหัวหน้า ท่านรู้อะไร บอกข้ามาเถอะเจ้าค่ะ! บอกข้ามา!”

เจี้ยงเถาซึ่งตั้งสติได้ พรวดพราดลุกขึ้นมาหมายจะวิ่งตามเว่ยอวิ๋นไป หาก

แต่มั่วเถาจับนางไว้ก่อนจะใช้สันมือฟาดเข้าที่ข้างลำคอนาง

“เอ๊ะ นี่มันเจี้ยงเถามิใช่หรือ นางทำผิดอันใดจึงได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้”

“เรื่องเขตหวงห้ามน่ะ”

“หา? เหตุใดจึงเป็นเขตหวงห้ามอีกแล้วเล่า”

เมื่อเจี้ยงเถาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรง ความหนาวเย็นแทรกซึม

ร่างเป็นระลอก หนังตาหนักอึ้งจนไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ หากแต่ยังได้ยิน

เสียงน้ำหยดดังติ๋ง ๆ กับเสียงสนทนาของหญิงสาวสองคน

ตัวนางในยามนี้คงกำลังถูกลงโทษด้วยวิธีฝังบุปผาสินะ เจี้ยงเถาคิดในใจ

เสียงน้ำหยดที่ได้ยินนั้นคงเป็นเลือดของนางที่หยดลงสู่พื้นหยดแล้วหยดเล่า

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 60 11/24/17 2:11:00 PM

61

สุ่ยเชียนเช่อ

หลั่งรดต้นท้อสิบลี้ที่นี่กระมัง

นี่คือวิธีลงทัณฑ์ที่โหดเหี้ยมและพิสดารที่สุดของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้

หากคนในหมู่บ้านกระทำความผิดอย่างมิอาจให้อภัยได้ จะต้องถูกลงทัณฑ ์

ด้วยวิธีฝังบุปผา โดยนำเลือดเนื้อของผู้กระทำผิดไปฝังในป่าท้อแห่งนี้ เมื่อ

กาลเวลาผ่านไป ต้นอ่อนใหม่ของต้นท้อจะเติบโตขึ้นมาในป่าผืนนี้

“ข้าจำได้ว่าเจี้ยงเถามีน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง แต่ก่อนยังอยู่กับเราเลย

ชื่อมั่วหลิงหรือเปล่านะ”

ครั้นได้ยินคนเอ่ยถึงน้องสาวตน เจี้ยงเถาก็ได้สติขึ้นมาทันที

มั่วเถาคือบุคคลพิเศษที่สุดของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ แม้มีฐานะเป็นธิดา

ดอกท้อ แต่ก็มิได้อยู่ในความควบคุมของนาง ขึ้นตรงต่อคำสั่งของหัวหน้าหมู่บ้าน

เท่านั้น นางคุมเรือนมั่วเถาซึ่งเป็นสถานที่ลงทัณฑ์ของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้แต่เพียง

ผู้เดียว บรรดาสตรีสกุลมั่วทั้งหมดที่อยู่ภายในนั้น อยู่ภายใต้การปกครองของนาง

ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่าเรือนที่แยกตัวออกไปเป็นพิเศษนี้ นอกจากจะเป็นสถานที่สำหรับ

สำเร็จโทษผู้กระทำผิดแต่ละคนแล้ว ยังมีหน้าที่พิเศษอีกอย่างด้วย แต่นอกจาก

คนของเรือนมั่วเถาแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าหน้าที่พิเศษนั้นคืออะไร

มั่วหลิงน้องสาวแท้ ๆ ของเจี้ยงเถาเองก็เคยเป็นคนในเรือนมั่วเถามาก่อน

สองพี่น้องพบหน้ากันน้อยครั้งมาก กระนั้นสายสัมพันธ์กลับดียิ่ง จนกระทั่งเมื่อ

สามปีก่อน...

“มั่วหลิงหรือ อ้อ เจ้าหมายถึงเด็กสาวน่ารักยิ้มเก่งคนนั้นสินะ”

“ใช่ นางนั่นแหละ” เสียงถอนหายใจดังแผ่วเบา “เมื่อสามปีก่อน มั่วหลิง

ตายเพราะเผลอเข้าไปในเขตหวงห้าม นึกไม่ถึงว่าสามปีให้หลัง พี่สาวที่นางมัก

พูดถึงอยู่เสมอจะมีจุดจบด้วยวิธีฝังบุปผาเพราะเขตหวงห้ามเช่นเดียวกับนาง”

เจี้ยงเถาได้ฟังดังนั้น ขอบตาพลันมีน้ำตารื้นขึ้นมา นางมิได้ลืมตา น้ำตา

หลั่งรินลงมาจากหางตาหยดแล้วหยดเล่า หากแต่มุมปากกลับผุดรอยยิ้มน้อย ๆ

อันที่จริงเป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ต้องโทษเหมือนเช่นน้องสาว

สามปีก่อน หลิงเอ๋อร์ก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกนำเลือดมาสังเวยป่าท้อแห่งนี้สินะ

วันนี้ในสามปีให้หลัง นางก็ได้มาแล้ว ห่างกันสามปีนางก็ได้มาอยู่เป็นเพื่อนข้าง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 61 11/24/17 2:11:00 PM

62

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

กายหลิงเอ๋อร์แล้ว มิใช่หาใครมาเป็นตัวแทน นางใช้ชีวิตผ่านไปวัน ๆ อย่างโง่เขลา

หลิงเอ๋อร์ พี่ขอโทษ! ไม่ว่าใครก็ไม่อาจมาแทนเจ้าได้ แม้รูปร่างหน้าตา

และท่าทางของเฝิ่นเถาจะเหมือนเจ้า แต่นั่นก็ไม่ใช่เจ้า

ก่อนความตายมาเยือน เจี้ยงเถาจึงสำนึกได้ว่าทุกคนล้วนมีเพียงหนึ่งไม่ม ี

สอง แม้จะมีใครที่เหมือนเพียงใดก็ไม่อาจมาแทนคนที่อยู่ในใจได้ ถึงจะหา

ตัวแทนได้ก็เพียงเพื่อคลายทุกข์ในใจ แต่ก็ได้แค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น วันเวลา

ผ่านไปวันแล้ววันเล่า บาดแผลยิ่งกัดกินลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงขั้นอักเสบเน่าเปื่อย

ทิ้งรอยแผลไว้อย่างถาวร

“ครั้งนี้ต้องเป็นฝีมือเฝิ่นเถาอีกแล้วแน่ ๆ” เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ขัดจังหวะ

ความคิดอันเลือนรางของเจี้ยงเถา

หมายความว่าอย่างไรกันที่บอกว่า “ฝีมือเฝิ่นเถาอีกแล้ว” ลมหายใจของ

เจี้ยงเถาถี่กระชั้นขึ้น นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี คำพูดต่อจากนั้นมิใช่สิ่งที่นางอยาก

ได้ยินโดยสิ้นเชิง

“หา? นางสารเลวนั่นอีกแล้วหรือ!” อีกเสียงหนึ่งโพล่งขึ้นมาก่อนเอ่ยเสียง

เหี้ยม “การตายของมั่วหลิงก่อนหน้านี้ก็มีสาเหตุมาจากนางด้วยสิท่า นางเป็น

เพียงสาวใช้เล็ก ๆ ข้างกายมั่วหลิง แสร้งทำเป็นอ่อนแอน่าสงสาร หากมิใช่นาง

ที่ทิ้งจี้ห้อยคอสำคัญของมั่วหลิง มั่วหลิงก็คงไม่ร้อนรนกลับไปตามหา จนสุดท้าย

เผลอวิ่งเข้าไปในเขตหวงห้ามโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วถูกลงทัณฑ์ด้วยวิธีฝังบุปผา

หรอก!”

หลิงเอ๋อร์ถูกเฝิ่นเถาฆ่า!

ความจริงที่ถาโถมเข้ามาอย่างฉับพลัน ทำให้สมองของเจี้ยงเถาว่างเปล่า

จนไม่อาจสงบใจลงได้ หากแต่เสียงสนทนาของหญิงทั้งสองนั้นยังดังเข้าหูมาเอง

“ไม่เพียงแค่นี้นะ มั่วหลิงน่ะ นางเป็นคนจิตใจงาม ความสัมพันธ์กับคนใน

เรือนมั่วเถาล้วนไม่เลว ต่อให้มีคนรู้ว่านางล่วงล้ำเข้าไปในเขตหวงห้ามโดยไม่ได ้

ตั้งใจก็ไม่มีใครเอาเรื่องนางไปฟ้องอยู่แล้ว” น้ำเสียงที่เรียบเฉยมาตลอดเปลี่ยน

เป็นเย็นชา “เดิมทีเรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้ว แต่เฝิ่นเถาแอบเอาไปฟ้องผู้คุมเรือน”

“ที่แท้ก็เป็นนาง! สารเลวจริง ๆ!”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 62 11/24/17 2:11:00 PM

63

สุ่ยเชียนเช่อ

“เฝิ่นเถาใช้วิธีนี้ไต่เต้าจากสาวใช้คนหนึ่ง กลายเป็นธิดาดอกท้อของ

หมู่บ้านได้”

“อา ข้านึกออกแล้ว! ข้าก็ว่าธิดาดอกท้อที่เพิ่งรับตำแหน่งอย่างเฝิ่นเถา

เหตุใดเพียงครึ่งปีก็กลายเป็นคนโปรดข้างกายเจี้ยงเถาไปได้ ข้าเคยเห็นนางตอน

อยู่ในหอ ร้อยดอกท้อหัดทำจริตจะก้านเหมือนมั่วหลิง ตอนนั้นพอข้าเห็นก็รู้สึก

รงัเกยีจ แตก่ไ็มไ่ดค้ดิอะไรมาก มานกึดตูอนนี ้ นางสารเลวคนนีต้อ้งจงใจเลยีนแบบ

ท่าทางของมั่วหลิงเพื่อชิงความโปรดปรานจากเจี้ยงเถาเป็นแน่”

“แต่ก่อนเฝิ่นเถาก็เป็นสาวใช้ของมั่วหลิง คอยติดตามมั่วหลิงอยู่บ่อย ๆ

ย่อมเลียนแบบการพูดจาและท่าทางของมั่วหลิงได้ไม่น้อย”

“แต่ของปลอมอย่างไรก็คือของปลอม! เวลามั่วหลิงยิ้มเห็นแล้วชวนรู้สึก

สบายใจ แต่เวลานางนั่นยิ้มรังแต่จะทำให้รู้สึกขยะแขยง!”

“เรื่องนี้เกิดขึ้นซ้ำรอยเดิม เราเองก็แพร่งพรายออกไปไม่ได้ ด้วยเจี้ยงเถา

ได้รับโทษคราวนี้ เฝิ่นเถาก็ไม่มีคนคอยถือหางแล้ว วันหน้าถ้านางไม่พลาดก็

แล้วไป แต่ถ้าพลาดขึ้นมาเมื่อไหร่ละก็ นางต้องตกอยู่ในกำมือพวกเราแน่”

“เฮอะ ๆ! ถ้านางกลับมาที่เรือนมั่วเถาละก็ ข้าจะทำให้นางได้เห็นดีแน่!”

หญิงทั้งสองมิได้พูดอะไรต่ออีก เห็นได้ชัดว่าหมดอารมณ์สนทนา ทว่า

เจี้ยงเถาซึ่งได้ยินคำพูดของพวกนางชัดเจนทุกถ้อยคำ กลับไม่อาจนิ่งเฉยได้อีก

ต่อไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังเฮือกสุดท้ายหรือเพราะความเคียดแค้นรุนแรงที่

กระตุ้นร่างกายขึ้นมา เจี้ยงเถาเบิกตาโพลง สิ่งแรกที่นางเห็นคือดอกท้อสีแดง

คล้ำและจันทร์เสี้ยวอันเย็นเยียบ

นางขยับศีรษะช้า ๆ เห็นสตรีสองนางในชุดสีดำอำพรางใบหน้าครึ่งหนึ่ง

เอาไว้ ลักษณะการแต่งกายเช่นนี้ทำให้ในสมองผุดภาพอันคุ้นเคยของคนคนหนึ่ง

ขึ้นมา เพียงแต่คนคนนั้นแม้จะสวมอาภรณ์ดำ แต่ก็มิได้ชวนให้รู้สึกหนาวยะเยือก

แม้ใบหน้าครึ่งหนึ่งจะถูกปกปิดไว้ ในดวงตาคู่นั้นก็มักเจือรอยยิ้มอบอุ่นอยู่เสมอ

ทั้งยังจับจ้องมองนางด้วยแววตาเป็นประกาย เรียกนางเสียงหวานว่า “พี่สาว”

ความเกลียดชังในดวงตานางราวกับจะกลายร่างเป็นอสูรร้าย หมายจะ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 63 11/24/17 2:11:00 PM

64

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ฉีกกระชากสิ่งมีชีวิตทั้งปวงที่อยู่ตรงหน้าให้สิ้น

“ที่พวกเจ้าพูดมาเป็นความจริงหรือ” เจี้ยงเถาเค้นถามออกมาทีละคำ

น้ำเสียงแหบแห้งราวกับกระดาษทราย

สตรีชุดดำทั้งสองสะดุ้งตกใจ หญิงร่างค่อนข้างเล็กทางด้านซ้ายเอ่ยด้วย

ความประหลาดใจ “เจ้าตื่นอยู่หรือนี่”

หญิงร่างสูงทางขวาเลิกคิ้วกระซิบเสียงต่ำ “ถ้าหากที่เจ้าถามมาหมายถึง

เรื่องที่พวกข้าคุยก่อนหน้านี้ละก็ ข้าบอกเจ้าได้ เรื่องที่พวกข้าพูดเป็นความจริง

ทุกคำ”

“อาเยี่ยน!” หญิงร่างเล็กร้องเสียงหลง

อาเยี่ยนเอ่ย “แทนที่จะตายไปโดยไม่รู้อะไรเลย สู้ตายไปพร้อมกับความ

เข้าใจสักนิดดีกว่า”

หญิงร่างเล็กขมวดคิ้ว เอ่ยอย่างลำบากใจ “แต่ว่า...รู้เรื่องนี้แล้วกลับจะยิ่ง

ตายตาไม่หลับน่ะสิ...เฮ้อ! ช่างเถอะ ๆ ตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”

“หลิงเอ๋อร์...หลิงเอ๋อร์! หลิงเอ๋อร์!” เจี้ยงเถารู้สึกแสบร้อนที่ตา ทว่า

ทั้งหมดนี้เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจนาง มันรวดร้าวยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่า

มั่วหลิงตายแล้วเสียด้วยซ้ำ หยดน้ำไหลรินลงมาจากหางตา ทว่าเจี้ยงเถาไม่มี

แก่ใจคิดถึงมันแล้ว ความแค้นในใจแทบจะแผดเผาวิญญาณนางจนมอดไหม้

“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษนะ!”

ฆาตกรที่ทำร้ายเจ้าอยู่ข้างกายพี่มาสามปีเต็ม พี่ไม่เพียงไม่ได้ล้างแค้น

ให้เจ้า แต่ยังถูกหลอกมาตลอดสามปี เอาฆาตกรมาเป็นตัวแทนเจ้า รักและ

เอ็นดูนางมาถึงสามปี!

“อ๊ากกกก”

ข้าไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม!

มันน่าแค้นนัก! แค้นเหลือเกิน! แค้น!

เสียงกรีดร้องน่ารันทดใจของหญิงสาวดังก้องสะท้อนอยู่ในอากาศ ดวงตา

ของหญิงร่างเล็กฉายแววตกตะลึงและอดรู้สึกสงสารไม่ได้ เอ่ยกับสตรีข้างกาย

ว่า “อาเยี่ยน นาง...น้ำตานางไหลออกมาเป็นเลือด!”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 64 11/24/17 2:11:00 PM

65

สุ่ยเชียนเช่อ

อาเยี่ยนพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เอ่ยกับเจี้ยงเถา

ซึ่งนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนพื้นว่า “สามปีก่อน มั่วหลิงก็ถูกสำเร็จโทษฝังบุปผาที่นี่

เช่นกัน เห็นต้นท้อต้นนั้นหรือไม่” อาเยี่ยนชี้ไปทางหนึ่ง “มั่วหลิงถูกฝังอยู่

ข้างล่างนั่น”

เจี้ยงเถาแหงนหน้ามองไปที่ตรงนั้น มิได้มีต้นท้อเพียงต้นเดียว หากแต่

แวบแรกที่มองไปก็เห็นต้นท้อเล็ก ๆ ต้นหนึ่ง แม้ว่าดอกของมันจะมิได้บานสะพรั่ง

เหมือนเช่นต้นท้ออื่น ๆ ทว่านางแน่ใจว่าเป็นต้นนี้ทันทีที่ได้เห็น

อาเยี่ยนเอ่ย “ตามกฎของเรือนมั่วเถา ผู้ที่ถูกฝังบุปผาแต่ละคนจะครอง

ต้นท้อเพียงต้นเดียวเท่านั้น แม้ไม่อาจฝังเจ้าไว้ด้วยกันกับมั่วหลิง แต่ตำแหน่ง

ข้าง ๆ นางก็ยังว่างอยู่”

ริมฝีปากของเจี้ยงเถาขยับเล็กน้อย ทว่านางเหนื่อยเกินกว่าจะเปล่งเสียง

ออกมาได้ ร่างกายเย็นเยียบลงเรื่อย ๆ กระนั้นนางกลับรู้สึกว่าจิตใจดีขึ้นเรื่อย ๆ

วิญญาณเบาหวิวจนแทบจะหลุดลอยออกจากร่าง

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” อาเยี่ยนกระซิบ มองจากริมฝีปากนางก็รู้ว่าคำพูด

ของนางนั้นคืออะไร

ราตรีนี้ ณ หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้บังเกิดต้นท้องามเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งต้น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 65 11/24/17 2:11:00 PM

66

๓พรสวรรค์

ตึง!เสียงกลองดังสนั่นทำให้เสียงจ้อกแจ้กหยุดชะงักลง ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็

ตามมาด้วยเสียงกลองกระหึ่มเป็นจังหวะ

บุรุษสวมหน้ากากสิบสองคนถือไม้ตีกลองในมือทั้งสองตีกระหน่ำลงไปบน

กลองใหญ่ตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ที่กลางหน้ากลองวาดรูปดอกท้อช่อหนึ่ง

แต่ละคราที่ไม้กลองตีลงไป หน้ากลองก็สั่นสะเทือน ทำให้ดอกท้อระริกไหว

คล้ายกับมีชีวิตก็มิปาน

ณ กลางลาน เสากลมสูงใหญ่สามสิบหกต้นตั้งตระหง่าน ขนาดสูงต่ำ

ต่างกัน ต้นที่สูงที่สุดสูงราวสามสิบจั้ง ต่ำสุดประมาณสามจั้ง ทั้งความหนาของ

เสาก็ยังต่างกันด้วย เส้นผ่านศูนย์กลางที่หนาสุดอยู่ที่แปดฉื่อ ส่วนที่บางสุดนั้น

จากที่คะเนดูน่าจะพอแค่คนยืนด้วยเท้าข้างเดียวเท่านั้น เสากลมเหล่านี้มิได้ทำ

จากทอง หิน หรือไม้ กระนั้นก็ดูแข็งแรงทนทานอย่างยิ่ง

รอบบริเวณรายล้อมด้วยดอกท้อละลานตา มีศาลางามวิจิตรหลายหลัง

ตั้งอยู่ท่ามกลางมวลดอกท้อระหว่างศาลาเชื่อมต่อกันด้วยระเบียงยาว บนระเบียง

ยาวมีพื้นที่กว้างมากพอให้คนสี่คนเดินเรียงกันได้โดยไม่เบียดเสียด ด้านหน้า

ระเบียงจัดวางชุดโต๊ะเก้าอี้เป็นจุด ๆ ตัวเก้าอี้นั้นทำจากไม้ท้อแกะสลักเป็นลาย

ดอกท้อ ได้กลิ่นหอมของไม้ท้อกระจายออกมา

ที่นี่คือลานชุมนุมของงานชุมนุมราชันย์ และวันนี้ก็เป็นวันแรกของเทศกาล

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 66 11/24/17 2:11:00 PM

67

สุ่ยเชียนเช่อ

ดอกท้อ ทั้งยังเป็นวันแรกของงานชุมนุมราชันย์เช่นกัน

เสียงกลองยิ่งดังขึ้น จังหวะก็ยิ่งรัวกระชั้น สนุกสนานขึ้นทุกที พาให้ผู้คน

รู้สึกตื่นเต้น

หลิงจิวถูกซ่งเสวี่ยอีอุ้มไว้ในอก เดินร่วมกับกลุ่มคนตระกูลซ่งคนอื่น ๆ

มายังลานชุมนุม

ธิดาดอกท้อคอยนำแขกทุกคนเข้าประจำที่นั่ง

คนของตระกูลซ่งถูกจัดให้นั่งอยู่ภายในศาลาหลังหนึ่ง ตำแหน่งนี้ดียิ่งนัก

สามารถมองเห็นบรรยากาศโดยรอบทั้งหมดได้อย่างชัดเจน

หลิงจิวมองไปรอบด้านก่อนจะพบความเร้นลับในการจัดตำแหน่งที่นั่ง

อย่างรวดเร็ว ตำแหน่งที่ดีที่สุดนั้นคือบนศาลา รองลงมาคือบริเวณที่นั่งตรง

ระเบียงยาว สุดท้ายคือบริเวณรอบนอก

นางมองเห็นชาวบ้านปุถุชนมากมายซึ่งสมควรจะถูกจัดอยู่ในพื้นที่พิเศษ

หากแต่พวกเขาทำได้เพียงยืนอยู่กลางพื้นที่นั้น เมื่อเทียบกับเสียงหัวเราะอย่าง

สำรวมของเหล่าผู้เยาว์จากแต่ละตระกูลที่อยู่บริเวณภายในแล้ว เห็นได้ชัดว่า

พื้นที่วงนอกนั้นคึกคักกว่ามาก ได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงอุทานด้วยความ

ตื่นตาตื่นใจของพวกชาวบ้านดังมาเป็นระยะ

ยิ่งเป็นคนตำแหน่งสูงก็ยิ่งมาถึงงานช้า

กระทั่งที่นั่งในลานชุมนุมถูกจับจองจนเต็ม เว่ยอวิ๋นจึงค่อยเยื้องกราย

ออกมา

วันนี้เขาสวมชุดทางการเต็มยศ เป็นเสื้อผ้าไหมสีครามแขนเสื้อกว้าง กับ

ผ้าคลุมไหล่ผืนหนาใหญ่ ห้อยหยกติดพู่ข้างเอว ผมยาวออกสีเขียวรัตติกาล

ถูกมัดรวบด้วยรัดเกล้า เผยใบหน้าหมดจดงามประณีต แม้ใบหน้าจะยังคง

ซีดขาว หากแต่ได้อาภรณ์ช่วยขับให้เด่น จึงทำให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก แผ่กระจาย

ราศีของความเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน

“เชิญท่านผู้มีเกียรติและท่านทูตก่อน”

ข้างกายเว่ยอวิ๋นยังมีบุรุษและสตรีอีกเจ็ดคน

เมื่อเห็นท่าทีเกรงอกเกรงใจของเว่ยอวิ๋น ทั้งเจ็ดคนมิได้แสดงคารวะตอบ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 67 11/24/17 2:11:00 PM

68

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เดินไปนั่งในศาลาหลังแรกโดยมีเว่ยอวิ๋นนำทางไปด้วยตนเอง

“สี่คนนั้นเป็นตัวแทนจากเมืองทั้งสี่และสำนักศึกษาทั้งสี่ของซั่วอวิ๋นโจว”

ซ่งเสวี่ยอีเห็นหลิงจิวมองมาที่ตน จึงกระซิบอธิบายให้นางฟัง “ส่วนอีกสามคน

นั้น คนชุดดำคือคนของตระกูลซ่งเมืองไท่หมิง คนชุดขาวคือคนของตระกูลเจียง

เมืองกู่หมิง ที่เหลืออีกคนคือคนของตระกูลหลินจากเมืองฉางหมิง”

หลิงจิวเอ่ยอย่างแปลกใจ “เจ้ารู้ดีจริง ๆ” เห็นทีต่อไปนี้ ไม่เพียงนางที่

กำลังเติบโต ซ่งเสี่ยวไป๋เองก็ค่อย ๆ เติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างเงียบ ๆ เช่นกัน จน

แม้แต่นางเองก็ไม่รู้ว่าเขามีไพ่ตายอยู่มากน้อยเพียงใดกันแน่ “แต่ว่าพวกเขามา

ทำอะไรหรือ”

ซ่งเสวี่ยอีส่ายหน้า “ยังไม่รู้เหมือนกัน”

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่ เว่ยอวิ๋นก็เอ่ยคำพูดตามมารยาท

จบแล้ว ขณะนั้น เสียงระเบิดดังขึ้นกลางท้องฟ้า เกิดลมพัดมาจากทิศใด

ไม่แน่ชัด พัดกิ่งก้านและใบต้นท้อจนเสียดสีกันดังสวบสาบ กลีบดอกท้องาม

ร่อนระบำไปทั่วทุกหนแห่ง

กลิ่นหอมรวยรื่นในอากาศยิ่งเข้มข้นขึ้น ชวนให้สบายใจ

ท่ามกลางพิรุณ บุปผาสตรีงามอ่อนช้อยดูเลื่อนลอยประดุจเทพเซียน

สิบสองนางเหินทะยานขึ้นไปบนเสากลมทั้งสามสิบหกต้นที่อยู่ใจกลางลาน

สตรีทั้งสิบสองนางนี้ล้วนสวมอาภรณ์ยาวสีชมพูอ่อน แขนเสื้อกว้าง

รูปโฉมจัดว่างดงาม แต่ละคนมีท่วงท่าต่างกันไป แต่ก็ล้วนสง่างามอย่างยิ่ง

ทั้งสิบสองนางร่ายรำกรีดกรายบนเสากลมอย่างพร้อมเพรียงดูเบาหวิวราว

ขนนก อ่อนช้อยดั่งไร้กระดูก เคลื่อนกายสลับไปตามเสากลมแต่ละต้นที่ระดับ

สูงต่ำไม่เท่ากัน ชายอาภรณ์ปลิวสะบัดฉับไวดูพลิ้วไหว งามประหนึ่งเทพเซียน

กำลังเยื้องกรายในหมู่เมฆา

ทิวทัศน์งาม นางระบำก็งาม

ลานชุมนุมที่เดิมครึกครื้นเสียงดังพลันเงียบสงบลงทันใด มีเพียงเสียง

กลองดังฮึกเหิมและเสียงพิณบรรเลงขึ้นอย่างสงบ เป็นการผสมผสานที่ทั้งขัดแย้ง

และสมบูรณ์แบบ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 68 11/24/17 2:11:00 PM

69

สุ่ยเชียนเช่อ

ภายในศาลา

ซ่งเสวี่ยอีมุ่นคิ้วน้อย ๆ คล้ายกำลังใจลอย

เด็กหญิงในอ้อมอกทำจมูกฟุดฟิดเบา ๆ สูดกลิ่นหอมของดอกไม้ในอากาศ

การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นี้ปลุกซ่งเสวี่ยอีให้ได้สติ ดวงตาฉายแววตื่นตัว

ทันใดนั้นก็ยื่นมือไปบีบจมูกนางไว้

“หืม” หลิงจิวมองเขาด้วยความสงสัย

“กลิ่นดอกไม้นี่มีปัญหานิดหน่อย” ซ่งเสวี่ยอีก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูนาง

“จิวเอ๋อร์ อย่าสูดเข้าไปนะ”

ในสายตาคนนอกนั้น เด็กหนุ่มใกล้ชิดเด็กหญิงในอ้อมอกมาก จนคล้าย

กับกำลังจุมพิตแก้มเด็กหญิง หรือไม่ก็กระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกันอยู่

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ดูสนิทสนมอยู่ดี

ทีโ่ตะ๊ตวัหนึง่หา่งออกไปไมไ่กลนกั เจยีงปัว๋หยวนสงัเกตเหน็วา่สายตาของเจยีงอูเ๋มย่

มไิดอ้ยูท่ีร่ะบำดอกทอ้ ครัน้มองตามสายตาเขาไปกเ็หน็ภาพหวานชืน่ระหวา่งเดก็หนุม่

กับเด็กหญิงเข้าพอดี “อู๋เม่ย เจ้าสนใจพวกเขาสองคนมากเกินไปหรือเปล่า”

เจียงอู๋เม่ยได้ยินคำพูดของผู้เป็นบิดากระนั้นก็มิได้หันมาทันที

เจียงปั๋วหยวนเอ่ยเสียงเบา “ตั้งแต่ออกมาจากแดนลับ เจ้าจะกลับไปที่

บ้านบรรพบุรุษกับเจียงอีหงเสียก็ได้ เหตุใดเจ้าต้องปฏิเสธด้วยเล่า เจ้ารู้หรือไม่ว่า

ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ความต่างชั้นระหว่างเจ้ากับซ่งเสวี่ยอีจะยิ่งมากขึ้น”

เจียงอู๋เม่ยมองไปยังคนทั้งสองที่อยู่ในศาลาด้วยสายตาลุ่มลึก จากนั้นจึง

เบนสายตากลบัไปยงัระบำดอกทอ้เบือ้งหนา้ เอย่เรยีบ ๆ วา่ “ไมว่า่ขา้จะมพีรสวรรค ์

โดดเด่นเพียงใด สมัยที่ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่นี้ บ้านบรรพบุรุษมีแต่คาดหวังกับข้า

ไว้สูงเท่านั้น แต่มิได้เห็นว่าข้าสำคัญและก็มิได้หยิบยื่นความช่วยเหลือใด ๆ แก่

ท่านพ่อด้วย”

เจียงปั๋วหยวนนึกไม่ถึงว่าบุตรชายจะตอบคำถามตน ทว่าก็ต้องตะลึงกับ

ถ้อยคำที่เขาตอบมายิ่งกว่า

เจียงอู๋เม่ยเอ่ย “ข้าอยากทำประโยชน์ให้วงศ์ตระกูลมากกว่านี้ ก่อนที่ข้าจะ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 69 11/24/17 2:11:00 PM

70

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ไปบ้านบรรพบุรุษ ข้าจะไปเมื่อใดก็ได้ แต่งานชุมนุมราชันย์นั้น สามสิบปีจึงจะม ี

สักหน หากพลาดก็ย่อมหมดโอกาสแล้ว ไหนจะโอกาสค้าขายกับเมืองทั้งสี่ ทั้ง

ยังมีคนจากสี่สำนักศึกษาอีก ชื่อเสียงและเกียรติยศของสุดยอดราชันย์ในครานี้

ข้าจะต้องแย่งชิงมาให้ได้!”

“สมกับเป็นเด็กดีของพ่อจริง ๆ!” เจียงปั๋วหยวนตบบ่าเขาอย่างปลื้มปีติ

เจียงอู๋เม่ยหลุบตาลง อันที่จริงยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่ได้พูดออกไป

ลึก ๆ แล้วเขายังอยากจะประลองฝีมือกับซ่งเสวี่ยอี จะเพราะความหยิ่งทะนงหรือ

เพราะสาเหตุอื่นใดกันแน่นั้น...เขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน

“กลิ่นดอกไม้นี้มีปัญหาอะไรหรือ” หลิงจิวได้ยินดังนั้นก็เอียงคอถามซ่งเสวี่ยอี

จังหวะที่มิทันระวัง ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มก็ปัดผ่านแก้มของเด็กหนุ่ม

หลิงจิวไม่มีท่าทีผิดปกติแม้แต่น้อย ทั้งมิได้สังเกตเห็นว่าซ่งเสวี่ยอีชะงักงัน

ไปชั่วพริบตา

“ยังไม่รู้” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ย พลางก้มลงไปจุมพิตที่แก้มของเด็กหญิงอย่าง

เป็นธรรมชาติ จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ขากลับอย่าลืมเก็บกลีบดอกไม้ไปสักสองสาม

กลีบดู”

นี่มิใช่ครั้งแรกที่ถูกจุมพิต ทว่าครั้งนี้กลับรู้สึกแปลก ๆ พิกล หากแต่

ความคิดนี้ผุดขึ้นมาเพียงแวบเดียวก็หายไป ความรู้สึกนึกคิดของหลิงจิวถูกวาจา

ของเขาชักนำไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เอ่ยปากชมเปาะ “สมแล้วที่เป็นซ่งเสี่ยวไป๋

เจ้าเก่งจริง ๆ!”

ด้วยความที่นางมีตาทิพย์จึงมองเห็นความแปลกประหลาดในที่แห่งนี้ได้

อย่างชัดเจนทันที ทว่าซ่งเสวี่ยอีนั้นอาศัยความสามารถของตัวเองล้วน ๆ

ใบหูของซ่งเสวี่ยอีที่ซ่อนอยู่ในเส้นผมดำขลับแดงขึ้นเล็กน้อย ครั้นเห็นว่า

เด็กหญิงมิได้สังเกตเห็นจึงยิ้มให้นาง เอ่ยปากยอมรับว่า “จากนี้ไป ข้าจะเก่งขึ้น

กว่านี้อีก”

มีแต่จะต้องแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จึงจะสามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้ เพราะว่า

จิวเอ๋อร์ของข้าช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 70 11/24/17 2:11:00 PM

71

สุ่ยเชียนเช่อ

หลิงจิวหาได้ล่วงรู้ถึงความคิดในใจของซ่งเสวี่ยอี เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น

ของเขา นางจงใจทำหน้าเย้าแหย่ “ชมเจ้าประโยคเดียวก็เหลิงเสียแล้ว” ยัง

ไม่ทันที่ซ่งเสวี่ยอีจะตอบ นางกลับยิ้มแย้มเช่นเดิม ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความ

เชื่อมั่นในตัวเขาและเห็นพ้องด้วย “แต่ว่าคำพูดของเจ้าไม่ผิดเลยสักนิด ต่อไปนี้

เจ้ามีแต่จะต้องยอดเยี่ยมและโดดเด่นมากยิ่งขึ้น”

“วาจานับพันนับหมื่นของผู้อื่นเทียบไม่ได้เลยกับวาจาเพียงประโยคเดียว

ของจิวเอ๋อร์” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยยิ้ม ๆ

ต่อให้ไม่มีใครเชื่อในตัวเขา ตราบใดที่เด็กหญิงในอ้อมอกยังคงเชื่อ เขาก็

ไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีก

ดวงตาหลิงจิวเบิกกว้าง จู่ ๆ นางก็ยื่นมือไปบีบแก้มของซ่งเสวี่ยอี ดึงเนื้อ

นุ่มนิ่มเย็นเฉียบนั้น “ยอมรับมาเดี๋ยวนี้ เจ้าแอบอ่านหนังสือประหลาด ๆ อะไร

นั่นอีกแล้วใช่หรือไม่”

ซ่งเสวี่ยอีพยายามกลั้นยิ้ม เอ่ยอย่างจริงจังว่า “ปะ...เปล่า”

เพราะแก้มถูกดึงอยู่ เขาจึงพูดไม่ชัด น้ำเสียงฟังดูน่าขบขันยิ่งนัก

หลิงจิวสุดจะข่มกลั้น หลุดขำออกมาทันที ท่าทีขึงขังเมื่อครู่สลายหายไป

สิ้น “ยังจะบอกว่าเปล่าอีก ถ้าไม่ได้อ่าน ไยคำพูดคำจาจึงได้ดูเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ

ขึ้นทุกทีเล่า”

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ข้าเพียงแต่พูดความจริงกับจิวเอ๋อร์

เท่านั้น”

ความเยือกเย็นเช่นนี้ทำให้หลิงจิวออกจะรู้สึกขัดเขิน นางปล่อยมือทันที

กลับพบว่าผิวเนื้อขาวผุดผ่องราวหยกนั้นถูกดึงจนแดงจึงอดไม่ได้ เค้นพลังจิต

มาที่ฝ่ามือแล้วนวดคลึงแก้มเขาเบา ๆ

ซ่งเสวี่ยอีรู้สึกถึงความอุ่นบริเวณแก้มที่แผ่ซ่านมาถึงหัวใจอย่างเนิบช้า เขา

หรี่ตาลง สีหน้าเป็นสุขเหลือล้น ความสุขของเขาหาใช่ความรู้สึกสบาย แต่เป็น

ความเอาใจใส่ของเด็กหญิงที่มีต่อเขาเพียงผู้เดียวต่างหาก

บรรยากาศรักใคร่สนิทสนมระหว่างทั้งสองในสายตาของคนรอบข้าง

นอกจากซุนกู่หลานและเสียเอี๋ยนแล้ว ล้วนทำให้ทุกคนนิ่งอึ้ง อ้าปากตาค้างทั้งสิ้น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 71 11/24/17 2:11:00 PM

72

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ไม่นานนักหลิงจิวพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ ขยับจะกระโดดลงจากอกเขา

ทว่าสุดท้ายก็ยังถูกซ่งเสวี่ยอีรั้งตัวไว้อยู่ดี จากนั้นเขาจึงอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาแล้วส่ง

นางไปข้างหน้าซุนกู่หลาน

หลิงจิวขัดใจซ่งเสวี่ยอีไม่ได้ แต่ก็ยังยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูซุนกู่หลาน

เรื่องกลิ่นดอกท้อ

เมื่อซุนกู่หลานได้ฟังดังนั้น แววตาพลันเปลี่ยนไป หากแต่กลับหัวเราะด้วย

ความเบิกบานยิ่งกว่าเดิม ราวกับได้ยินเรื่องขบขันเสียเต็มประดา ซ้ำยังยื่นมือไป

หยิกแก้มหลิงจิวอีกต่างหาก

หลิงจิวได้แต่ทำใจยอมรับว่านางสมกับเป็นมารดาของซ่งเสี่ยวไป๋ เก็บ

อาการได้รวดเร็ว ไม่มีช่องโหว่แม้สักนิด เด็กหญิงตกใจเมื่อถูกดึงตัว นางมอง

ซุนกู่หลานอย่างพูดไม่ออก

ซ่งเสวี่ยอีตวัดตัวเด็กหญิงกลับมาในอ้อมแขนทันที พลางมองซุนกู่หลาน

เงียบ ๆ

ซุนกู่หลานแค่นหัวเราะทีหนึ่ง “เอาแต่ประคบประหงมยอดดวงใจราวกับ

ลูกสัตว์น้อย ๆ ตลอดเวลา แม่แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้!”

ซ่งเสวี่ยอีเงียบกริบ หลังจากอุ้มหลิงจิวกลับคืนมาแล้วก็ไม่มองซุนกู่หลาน

อีก

ซุนกู่หลานเห็นดังนั้นก็ทั้งขำทั้งโกรธ ตั้งแต่เล็กจนโต น้อยครั้งนักที่

บุตรชายจะแสดงอารมณ์แบบเด็ก ๆ ต่อหน้านาง แต่เมื่อแสดงออกมาในยามนี้

กลับมิใช่เพื่อตนผู้เป็นมารดา แต่เป็นเพราะผู้อื่น สมดังคำที่ว่า บุตรชายโตแล้ว

ย่อมไม่เชื่อฟังคนที่บ้านอีกต่อไป

เมื่อผู้คนรอบข้างเห็นภาพนี้ ต่างก็พากันอึ้งงันอีกครั้ง

ครั้นระบำดอกท้อบนเสากลมกลางลานสิ้นสุดลง หญิงสาวทั้งสิบสองก็เหาะลงมา

ก่อนจะจากไปอย่างไร้สุ้มเสียงเช่นยามปรากฏกาย เหล่าบุรุษพากันจ้องมองด้วย

แววตาอาลัยอาวรณ์

ทันใดนั้น เสียงพิณพลันหายไป เสียงกลองก็หยุดลงเช่นกัน ทั่วทั้งลาน

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 72 11/24/17 2:11:01 PM

73

สุ่ยเชียนเช่อ

ชุมนุมเงียบสงัดอย่างผิดปกติ

ผ่านไปสักพัก หลายคนเริ่มเข้าใจแล้ว ขณะที่บางคนยังงงงวยอยู่บ้าง

ทันใดนั้น เสียงกลองใหญ่ก็ดังกึกก้องอีกครั้ง ครั้งนี้ดังสะเทือนเลื่อนลั่นจนถึง

หัวใจ

งานชุมนุมราชันย์ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของงานอย่างแท้จริงเริ่มขึ้นแล้ว!

งานชุมนุมราชันย์ที่สามสิบปีจะจัดขึ้นครั้งหนึ่ง ไม่เพียงเป็นงานรวมผู้มี

พรสวรรค์ของตระกูลทั้งหกจากทั้งสามเมืองเท่านั้น แต่ยังเป็นพื้นที่แสดงความ

สามารถของยอดฝีมือรุ่นเยาว์อีกด้วย

ทว่าเมื่อเทียบกับบรรดาลูกหลานประจำตระกูลต่าง ๆ ที่มีชื่อเสียงมาแต่เดิม

แล้ว สามัญชนทั่วไปหากต้องการออกมาแสดงฝีมือท่ามกลางผู้คนนับพันนับหมื่น

ในช่วงการประลอง ย่อมเป็นไปได้ยาก

ทันทีที่งานชุมนุมเริ่มขึ้น ทุกสิ่งภายในลานชุมนุมพลันหยุดนิ่ง

ลำดับการขึ้นประลองของผู้เข้าร่วมนั้นมิได้จัดเตรียมอะไรเป็นพิเศษ โดย

เบ็ดเสร็จแล้วจะให้สำนักศึกษาทั้งสี่ทำการจับฉลากเลือก

หลิงจิวนึกไม่ถึงว่าในการประลองคู่แรกของงานชุมนุมราชันย์ นางจะได้

พบคนคุ้นเคยคนหนึ่ง

เด็กหนุ่มอายุราวสิบห้าสิบหกกำลังอยู่ในช่วงระหว่างวัยรุ่นกับวัยหนุ่ม

ใบหน้าเขายังคงเยือกเย็นเคร่งขรึม สวมชุดต่อสู้สีดำ อาภรณ์ไม่มีลวดลายมากนัก

ดูเรียบง่ายอย่างยิ่ง ทว่ากลับเหมาะเจาะพอดีกับรูปร่างที่ผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างดี

จนเผยให้เห็นโครงร่างกำยำ

คู่ต่อสู้ของเฟิงอี้ข่ายคือเด็กหนุ่มร่างบางที่ดูแล้วน่าจะเด็กกว่าเขาสักปี

สองปี

เมื่อทั้งสองฝ่ายประจันหน้ากัน เด็กหนุ่มร่างบางเป็นฝ่ายประสานมือ

คารวะเฟิงอี้ข่ายก่อน ดูเหมือนกำลังเอ่ยวาจาถ่อมตนกับเขา

เวลาต่อมา อาวุธลับโลหะอันแล้วอันเล่าก็พุ่งออกมาจากมือของเด็กหนุ่ม

ร่างบาง องศาของอาวุธเปี่ยมไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิง

แต่สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดคือ เฟิงอี้ข่ายที่ดูเคร่งขรึมตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 73 11/24/17 2:11:01 PM

74

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

นั้น หาได้โง่เขลา เขาหลบการจู่โจมได้อย่างว่องไว จากนั้นก็ตอบโต้คู่ต่อสู้ด้วย

พลังอันห้าวหาญเฉียบขาด

ความรอบคอบและความเด็ดเดี่ยวนี้ทำให้ผู้ชมไม่น้อยพากันตื่นตาตื่นใจ

บรรดาชาวบ้านที่อยู่รอบนอกยิ่งส่งเสียงอุทานด้วยความตื่นตะลึงอย่างอดไม่อยู่

พลังนี้ลุ่มลึกยิ่งนัก คนบางคนมีฝีมือสูงส่งกลับได้แต่ใช้ความแตกต่าง

ระหว่างระดับขั้นเอาชนะคู่ต่อสู้ บางคนแม้ความสามารถสู้ไม่ได้ แต่กลับมีพลัง

บางอย่างซึ่งอาจเรียกว่ากลิ่นอาย ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นอายแห่งจิตสังหารอันเข้มข้น

ที่ชวนให้หนาวสะท้าน หรือกลิ่นอายแห่งราชันย์อันยิ่งใหญ่ที่ชวนครั่นคร้าม

ความเฉียบขาดไม่กลัวตายของเฟิงอี้ข่ายก็ไม่ต่างกับกลิ่นอายที่ชวนให้ผู้คนอกสั่น

ขวัญแขวน เสมือนพลังที่บั่นทอนกำลังของคู่ต่อสู้ไปโดยไม่รู้ตัว

ในมือของเฟิงอี้ข่ายปราศจากอาวุธใด ๆ เพราะอาวุธของเขาคือหมัดทั้งสอง

ข้าง

หนุ่มร่างบางตระหนักได้แล้วว่าตนมิใช่คู่ต่อสู้ของเฟิงอี้ข่าย ฉับพลันจึง

เลือกใช้วิธีหลบหลีก เขากระโดดไปตามเสาทั้งสามสิบหกต้นอย่างคล่องแคล่ว

ประหนึ่งลิงลม อาวุธลับในมือพุ่งออกมาราวกับซัดเท่าไรก็ไม่มีวันหมด

เฟิงอี้ข่ายหมายจะเข้าประชิดตัวอีกฝ่าย แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าใดก็

ล้มเหลวทุกครั้ง จึงเลือกเป็นฝ่ายตั้งรับแทน

เพียงเวลาชั่วครึ่งก้านธูป จู่ ๆ หนุ่มร่างบางพลันกระโดดลงจากเสา “ข้า

ยอมแพ้”

เขาใช้อาวุธลับหมดแล้วโดยที่ยังไม่สามารถเอาชนะเฟิงอี้ข่ายได้ หากสู้

ต่อไปรังแต่จะถูกเฟิงอี้ข่ายสอยร่วงจากลานประลอง เมื่อเว่ยอวิ๋นประกาศให้

เฟิงอี้ข่ายเป็นผู้ชนะ เขาจึงค่อยกระโดดลงมา

จากนั้นการประลองคู่ที่สองก็เริ่มขึ้น

คู่ที่สองที่กระโดดขึ้นมาเป็นชาวบ้านธรรมดาทั้งคู่ ทั้งยังเป็นผู้เชี่ยวชาญ

ด้านการรบระยะประชิด การต่อสู้จึงดุเดือดกว่าคู่แรกมาก บรรดาชาวบ้านที่

รายล้อมอยู่ต่างส่งเสียงลุ้นไม่ขาด สุดท้ายทั้งสองสู้รบกันจนบาดเจ็บสาหัสทั้งคู่

ฝ่ายเด็กหนุ่มร่างอ้วนอายุสิบหกเอาชนะไปได้อย่างหวุดหวิด

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 74 11/24/17 2:11:01 PM

75

สุ่ยเชียนเช่อ

คู่ที่สาม สี่ ห้า และหก ล้วนเป็นการประลองของจอมยุทธ์ทั่วไป บ้างก็

ดุเดือด บ้างก็ธรรมดา แต่ไม่นับว่าโดดเด่นเป็นพิเศษ จนกระทั่งมาถึงคู่ที่เจ็ด

หานเส้าชิงประลองกับสตรีนางหนึ่ง จึงดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้ไม่น้อยเลย

ทีเดียว

“คณุชายหาน” หญงิสาวทีข่ึน้ไปบนเสากลมรปูโฉมสะคราญ ชดุกระโปรงยาว

สีม่วงแดงยิ่งขับเน้นให้นางดูพราวเสน่ห์ นางยืนอยู่บนเสาที่เตี้ยกว่าหานเส้าชิง

เล็กน้อย ก่อนจะโค้งคำนับให้หานเส้าชิง เอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม “ขอ

คุณชายโปรดเมตตาด้วย”

คอเสื้อของนางมิได้สูง ทั้งมิได้รัดกุม เมื่อโน้มตัวลงจึงเผยให้เห็นเสื้อชั้นใน

สีแดงดอกท้อและภาพชวนมองวับ ๆ แวม ๆ

“แม่นางท่านนี้ หากไม่อยากบาดเจ็บ โปรดลงจากลานประลองเสียเถิด”

สีหน้าหานเส้าชิงสงบราบเรียบ

สีหน้าของหญิงชุดม่วงเปลี่ยนไปทันใด เงยหน้าขึ้นมองหานเส้าชิง พบว่า

สีหน้าและแววตาของเขาไร้ร่องรอยความใคร่แม้แต่น้อย จึงเข่นเขี้ยวเอ่ยว่า

“คุณชายหาน ข้าน้อยไม่กลัวเจ็บ ท่านลงมือได้เลย”

น้ำเสียงเปราะบางทำให้กล้ามเนื้อหานเส้าชิงกระตุกเกร็ง สายตาฉายแวว

เอือมระอา พริบตาต่อจากนั้น เขาก็เคลื่อนไหว

ฝูงชนเห็นเพียงร่างของหานเส้าชิงเคลื่อนย้ายไปมาไม่หยุด ประเดี๋ยวปรากฏ

ตัวตรงนี้ แต่แล้วอีกประเดี๋ยวก็ไปอยู่อีกที่ ทว่าเมื่อสายตาของทุกคนจับตำแหน่ง

ของเขาทัน เขาก็ผละไปที่อื่นแล้ว

หญิงชุดม่วงตาลายยิ่งกว่าสายตาที่ตอนแรกยังเจือความไม่พอใจอยู่บ้าง

แปรเปลี่ยนเป็นตกใจและหวาดหวั่นทันที

ทันใดนั้น ร่างของหานเส้าชิงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้านาง นางออกกระบวนท่า

ไม่ทัน ความเจ็บปวดแล่นปราดมาที่ช่องท้อง แล้วแผ่นดินกับผืนฟ้าก็พลันตีลังกา

กลับด้าน

หญิงชุดม่วงร่วงลงมาที่พื้นในสภาพย่ำแย่ ชัยชนะจึงตกเป็นของหานเส้าชิง

การประลองนี้เสมือนเป็นจุดเริ่มต้น คู่ประลองต่อจากนั้นเริ่มเป็นการ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 75 11/24/17 2:11:01 PM

76

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ประลองระหว่างตัวแทนจากตระกูลใหญ่กับตัวแทนทั่วไป ระหว่างที่ชมอยู่นั้น

หลิงจิวสังเกตว่าในสถานการณ์ที่ผู้เยาว์ประจำตระกูลประลองกับตัวแทนทั่วไป

แล้ว แม้ฝ่ายผู้เยาว์จะอายุค่อนข้างน้อย หากแต่ผลที่ออกมากลับกลายเป็นว่า

ตัวแทนฝ่ายตระกูลเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ภายในกระบวนท่าเดียว หรือบางครั้งแม้

อีกฝ่ายจะสามารถรับมือได้หลายกระบวนท่า แต่ก็ไม่อาจหนีพ้นความพ่ายแพ้

ในท้ายที่สุด

“หรือว่ายอดฝีมือในตระกูลล้วนเป็นผู้มีพรสวรรค์ แต่ยอดฝีมือในหมู่

สามัญชนมิใช่ผู้มีพรสวรรค์ พรสวรรค์ที่มีมาแต่กำเนิดย่อมไม่อาจเทียบพวก

ตัวแทนจากตระกูลเช่นนั้นหรือ”

“ไม่ใช่หรอก” หูพลันได้ยินเสียงอันแสนคุ้นเคยของเด็กหนุ่ม

หลิงจิวเงยหน้าขึ้นมอง ที่แท้นางเผลอพึมพำข้อสงสัยในใจออกมา

ซ่งเสวี่ยอีกระซิบอธิบายให้นางฟัง “ในหมู่ชาวบ้านธรรมดานั้นล้วนมีผู้มี

พรสวรรค์รวมตัวอยู่มากที่สุด เพียงแต่วรยุทธ์ที่สูงส่งลึกซึ้งที่สุดบนโลกนี้ล้วนอยู ่

ในมือของตระกูลต่าง ๆ และผู้มีอิทธิพลทั้งสิ้น ต่อให้ยอดฝีมือที่มีฐานะธรรมดา

จะมีพรสวรรค์ แต่ก็ขาดทรัพยากรให้พวกเขาใช้อยู่ดี ไม่มีทั้งคัมภีร์และวิทยายุทธ ์

ดี ๆ ให้เล่าเรียน ทั้งไม่มีอาจารย์ดี ๆ คอยสอนสั่ง”

“อัญมณีจะดีเพียงใด หากไม่ผ่านการขัดเกลาเจียระไนนับร้อยนับพันครั้ง

ก็ไม่อาจกลายเป็นสุดยอดมือกระบี่ใต้หล้าได้ สมุนไพรดีเพียงใดหากไม่ผ่านการ

ปรุงสกัดซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่อาจเผยสรรพคุณสูงสุดของมันออกมาได้” หลิงจิว

แปลกใจ “ในหมู่ชาวบ้านทั่วไปไม่มีคัมภีร์วรยุทธ์ดี ๆ สืบทอดแพร่หลายเลยหรือ

ในสำนักศึกษาเองก็มีไม่ใช่หรือไร”

ซ่งเสวี่ยอีส่ายหน้าเบา ๆ “ผู้มีอิทธิพลและตระกูลต่าง ๆ บนแผ่นดินนี้ย่อม

ไม่ปล่อยให้คัมภีร์ลับรั่วไหลออกไปจนเป็นที่รับรู้กันทั่ว ไม่ว่าจะในตระกูลใด

ก็ตาม การปล่อยให้คัมภีร์ลับของตระกูลรั่วไหลล้วนเป็นโทษสถานหนักที่ไม่อาจ

ละเว้นได้ หากคิดจะออกจากตระกูลจะต้องทำลายวรยุทธ์ของตนและไม่สามารถ

ถ่ายทอดวิชาของตระกูลทั้งทางกายและวาจาให้แก่ผู้อื่นได้ มิเช่นนั้นจะถูกตระกูล

ตามสังหารอย่างไม่มีที่สิ้นสุด”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 76 11/24/17 2:11:01 PM

77

สุ่ยเชียนเช่อ

ซ่งเสวี่ยอีกล่าวต่อ “สำนักศึกษาเองก็เป็นหนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลเช่นกัน

วรยุทธ์ที่สอนกันเป็นการภายในนั้น เป็นเพียงวิชาพื้นฐาน หากอยากได้วิชาขั้นสูง

จริง ๆ ก็ต้องอุทิศตนทำความดีความชอบให้แก่สำนัก”

“สำนักเมฆาครามด้วยหรือ” หลิงจิวถาม

ซ่งเสวี่ยอีพยักหน้า

หลิงจิวเลียริมฝีปาก นึกไม่ถึงเลยว่าบนผืนแผ่นดินใหญ่นี้จะยังมีกฎเกณฑ์

หยุมหยิมเข้มงวดเช่นนี้ด้วย

“มิน่าเล่า ยิ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ก็ยิ่งหยิ่งผยองมากเท่านั้น” หลิงจิวนึกถึง

สีหน้าท่าทางของพวกซ่งเต้าเจินขึ้นมาในทันที

ว่ากันตามกฎเกณฑ์ของแผ่นดินนี้ หากคนธรรมดาอยากปีนขึ้นไปให้สูง

กว่านี้ ก็ต้องคิดหาหนทางเข้าตระกูลสักแห่งให้ได้ เมื่อตระกูลเหล่านี้รับคนเข้ามา

เรื่อย ๆ เช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้ตระกูลยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

แต่หากคนธรรมดาไม่อยากอยู่ภายใต้อำนาจของตระกูล เขาผู้นั้นก็ต้อง

เป็นสุดยอดฝีมืออย่างแท้จริง รวมทั้งต้องมีวาสนาดีนับไม่ถ้วน จึงจะมีความ

เป็นไปได้ที่จะประสบความสำเร็จภายในช่วงเวลาอันสั้นด้วยความมุมานะของ

ตนเอง คิดค้นวิชาขั้นสูงขึ้นมาและก่อตั้งตระกูลขึ้นมาใหม่ด้วยตนเอง

เพียงแต่การเป็นใหญ่ในใต้หล้าท่ามกลางผู้คนนับแสนนับล้านได้นั้น แม้

จะมียอดฝีมือมากมายหลายคน แต่จะมีสักกี่คนที่มีวาสนามากมายเพียงนั้นจน

ประสบความสำเร็จในที่สุด หากไม่พลาดพลั้งกลางทาง ก็เป็นเพราะวาสนา

ไม่มากพอ...ด้วยสาเหตุหลายประการจึงทำให้บุคคลเช่นนี้น้อยนักที่จะปรากฏ

ให้เห็นในช่วงเวลานับร้อยนับพันปี

หลิงจิวกำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิด พลันได้ยินเสียงหนึ่ง “เชิญท่าน

ซ่งเสวี่ยอีจากตระกูลซ่งและหลิ่วลั่วเข้าสู่ลานประลอง”

หลิงจิวสะท้านใจขึ้นมาทันที ความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายหายไปสิ้น นาง

มองไปยังซ่งเสวี่ยอี ก่อนจะทำมือเป็นสัญลักษณ์สู้ตายให้เขา

“พรืด” ซ่งเสวี่ยอีหลุดขำออกมา อุ้มเด็กหญิงมานั่งบนเก้าอี้ “เดี๋ยวข้า

ก็กลับมาแล้ว”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 77 11/24/17 2:11:01 PM

78

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

“ดี” หลิงจิวเลิกคิ้ว

จิวเอ๋อร์ในตอนนี้พูดทั้งที่ใจลอยอยู่กระมัง ซ่งเสวี่ยอีมองท่าทีของนาง

รอยยิ้มตรงมุมปากยิ่งกดเป็นรอยลึก นางเชื่อใจเขาที่สุด ทั้งยังเห็นความสามารถ

ของเขาที่ทุกคนจะต้องทึ่งแล้วด้วย

แผงอกซ่งเสวี่ยอีร้อนผ่าว ความเลือดร้อนแบบเด็กหนุ่มที่น้อยครั้งจะ

ปรากฏดูเหมือนจะเผยออกมาให้เห็นแล้ว

เสียเอี๋ยนเดินเข้ามามอบกระบี่ยาวเล่มหนึ่งให้เขา

หากแต่ซ่งเสวี่ยอีกลับสั่นศีรษะไม่รับกระบี่ ก่อนจะหมุนกายเดินไปยัง

เสากลมที่อยู่ใจกลางลาน

ทันทีที่เขาปรากฏตัว ทั้งผู้ชมวงในและรอบนอกต่างเงียบเสียงลง ทั่วทั้ง

ลานชุมนุมบังเกิดความเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

ด้านหน้าเสากลมสามสิบหกต้นมีเด็กหนุ่มผิวคล้ำผู้หนึ่งยืนอยู่ เขาตะลึง

มองซ่งเสวี่ยอีเดินเข้ามา ผ่านไปสักพักจึงค่อยเรียกสติกลับคืนมาได้ ใบหน้า

แดงเรื่อเล็กน้อย “ข้าหลิ่วลั่ว ปีนี้อายุสิบห้า เกิดที่เมืองวั่นหลี่และเป็นศิษย์

สำนักร้อยพฤกษา...”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มที่ดูระวังตัวมากเกินไป ซ่งเสวี่ยอีพยักหน้า

น้อย ๆ ตามมารยาท “อืม”

“ข้ารู้จักเจ้า เจ้าคือคุณชายใหญ่ตระกูลซ่งแห่งเมืองอวี้ไห่...ไม่ใช่สิ ตอนนี ้

เจ้าเป็นประมุขตระกูลซ่งเมืองอวี้ไห่แล้วต่างหาก! เจ้าช่างร้ายกาจจริง ๆ อายุ

เพียงเท่านี้ก็ขึ้นเป็นประมุขตระกูลแล้ว!” หลิ่วลั่วเกาศีรษะยิก ๆ ยิ้มจนหน้าตา

ดูซื่อบื้อ “แต่ข้าได้ยินมาว่าเจ้าหน้าตาอัปลักษณ์จึงต้องสวมหน้ากากอยู่ตลอด

คราวนี้ได้เห็นเจ้าตัวจริง เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเจ้างามเกินไป จึงสวมหน้ากาก

ปกปิดไว้สินะ!”

เสียงหลุดหัวเราะดังขึ้นทำลายความเงียบอันน่าประหลาดลง

“เจ้านี่มันจงใจแน่ ๆ!” ซ่งหลีเยียนร้องกราดเกรี้ยว

หลิงจิวส่ายหน้า “เจ้าหนุ่มนี่เถรตรงเกินไป”

“เจ้ายังจะช่วยพูดแก้ตัวแทนคนอื่นอีก!” ซ่งหลีเยียนตำหนิหลิงจิวอย่าง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 78 11/24/17 2:11:01 PM

79

สุ่ยเชียนเช่อ

ไม่พอใจ

“เยียนเอ๋อร์!” ซ่งจือฮว่าหน้าถอดสี รีบลากตัวซ่งหลีเยียนกลับมาทันที

พลางเอ่ยกับหลิงจิวว่า “น้องจิว เยียนเอ๋อร์ไม่ได้มีเจตนา นางแค่เป็นคนตรงไป

สักหน่อย เจ้าอย่าถือสาเลยนะ!”

ซ่งหลีเยียนขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าท่าทางไม่ยินยอม แต่เพราะถูกซ่งจือฮว่า

รั้งไว้ จึงทนข่มวาจา

หลิงจิวหันกลับไปมองซ่งหลีเยียนด้วยสายตาประเมินทีหนึ่ง ทำให้ซ่งหลี-

เยียนรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

“วันนี้นางอารมณ์ฉุนเฉียวไปหน่อย สงสัยคงเพราะดมกลิ่นดอกไม้มาก

เกินไป จากนี้ให้รออยู่ในห้อง ไม่ต้องออกมาสักสองสามวันน่าจะดีกว่า”

ทั้งสองเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ย่อมทำให้เข้าใจว่าหลิงจิวต้องการกักบริเวณ

ซ่งหลีเยียน

ซ่งหลีเยียนเบิกตากว้าง คิดจะตอบโต้ แต่กลับถูกซ่งจือฮว่ายั้งไว้ จากนั้น

ซ่งจือฮว่าก็ชิงพูดขึ้นว่า “สองวันนี้ข้าจะให้เยียนเอ๋อร์คอยอยู่แต่ในห้องดี ๆ”

“เจ้าไม่ต้องออกมาเลยจะดีที่สุด” หลิงจิวเอ่ยต่อ ซ่งจือฮว่าขยับปาก

ฝืนยิ้มพลางเอ่ยว่า “ได้”

สายตาของซ่งหลีเยียนที่มองหลิงจิวยิ่งอัดแน่นไปด้วยความเคียดแค้น

สองสาวพี่น้องเข้าใจคำพูดของหลิงจิวผิดไป ไม่ใช่แค่ซ่งหลีเยียนเท่านั้น

แม้แต่ซ่งจือฮว่าเองก็ควรถูกกักบริเวณด้วย

ยายเด็กใจแคบ! แม้อุปนิสัยของสองพี่น้องจะต่างกัน ทว่าความคิดใน

ตอนนี้กลับตรงกัน

หลิงจิวไม่สนใจว่าพวกนางจะคิดอย่างไรกับตน กลับกลายเป็นว่าซุนกู่หลาน

ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เสียอีกที่ทนเห็นหลิงจิวถูกเข้าใจผิดไม่ได้ เอ่ยกับสองพี่น้องตระกูล

ซ่งว่า “หลิงจิวเขาทำเพื่อพวกเจ้านะ”

“เจ้าค่ะ” สองพี่น้องรับคำอย่างนอบน้อม กระนั้นในใจทั้งสองจะคิด

เช่นนั้นด้วยหรือไม่ มีเพียงพวกนางเท่านั้นที่รู้

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 79 11/24/17 2:11:01 PM

80

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

บนเสากลม

“ขออภัย ๆ” ครั้นได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อย ๆ หลิ่วลั่วจึงรู้ตัวว่าตนนั้น

พูดผิดไปเสียแล้ว จึงรีบขออภัยซ่งเสวี่ยอี “ข้ามิได้ประชดเจ้านะ เจ้างามจริง ๆ

งามมาก งามยิ่งกว่าเชี่ยนเอ๋อร์ของหมู่บ้านเราเสียอีก!”

ทันทีที่เอ่ยเช่นนี้ เสียงหัวเราะโดยรอบก็ยิ่งดังขึ้น

เฟิงเสาตะเบ็งเสียงออกไป “น้องหลิ่ว มิทราบว่าเชี่ยนเอ๋อร์ที่เจ้าว่าเป็น

ชายหรือหญิง”

“เชี่ยนเอ๋อร์ก็ต้องเป็นผู้หญิงสิ สาวงามอันดับหนึ่งของหมู่บ้านข้าเอง

แหละ!” หลิ่วลั่วกล่าวเสียงดัง

“ฮ่า ๆ!” เสียงหัวเราะรอบ ๆ ยิ่งดังกว่าเดิม

หลิ่วลั่วมารู้ตัวภายหลังว่าตนพูดผิดอีกแล้ว เขาเงยหน้ามองซ่งเสวี่ยอีด้วย

ความหวาดผวาและตื่นเต้น ใบหน้าเด็กหนุ่มปราศจากความขุ่นเคือง เพียงเอ่ย

กับเขาเสียงเรียบ “ขึ้นลานประลองได้แล้ว”

หลิ่วลั่วอึ้งไป ก่อนจะลนลานตอบว่า “ใช่ ๆ ๆ!” เมื่อหันหลังกลับไป

ศีรษะก็โขกกับเสาข้างหลังเสียงดัง

“เจ้าหนุ่มนี่คงมาเล่นตลกให้เราสนุกกันกระมัง” หลิงจิวเอ่ยด้วยสีหน้า

ไร้อารมณ์

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ซ่งเสวี่ยอีได้เห็นคนจำพวกนี้ก็รู้สึกเอือมระอาอยู่ในใจ เขา

ทอดสายตามองเด็กหญิงที่อยู่ในศาลาปราดหนึ่ง ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนเสา

กลมนั้น

เฮือก!

ฝูงชนที่เดิมหัวเราะเสียงดัง เมื่อได้เห็นภาพนี้ก็ราวกับกลายเป็นเป็ดถูกบีบ

คอหอยไร้สุ้มเสียงใด ๆ

สิ่งที่คาดเดาก็เรื่องหนึ่ง สิ่งที่เห็นกับตาก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง นึกไม่ถึงว่า

เจ้าหนุ่มขี้โรคที่เป็นที่เล่าลือกันหลายต่อหลายเมืองมาช้านานจะหายป่วยแล้วจริง ๆ

ทั้งยังฝึกวรยุทธ์สำเร็จอีกด้วย!

“ก็แค่ยุทธ์ขั้นหนึ่งเท่านั้น”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 80 11/24/17 2:11:01 PM

81

สุ่ยเชียนเช่อ

มีบางคนตาไวเมื่อเห็นซ่งเสวี่ยอีขยับมือก็รู้ถึงระดับขั้นกำลังภายในของเขา

ในตอนนี้แล้ว

ระดับยุทธ์ขั้นหนึ่งสำหรับงานชุมนุมราชันย์แล้วไม่ควรค่าให้ใส่ใจโดยสิ้นเชิง

ทว่าภายในเวลาครึ่งปีนี้ ซ่งเสวี่ยอีฟื้นตัวกลับมาแข็งแรง และเริ่มฝึกวรยุทธ์

อย่างจริงจังจนบรรลุขั้นหนึ่งได้ ซ้ำยังควบคุมกำลังภายในได้ดีถึงเพียงนี้ ทั้งยัง

วาดกระบวนท่าได้อย่างเชี่ยวชาญและเป็นธรรมชาติ...นับว่าเป็นพรสวรรค์ที่น่า

หวาดหวั่นเหลือเกิน!

ฝ่ามือทั้งสองภายใต้แขนเสื้อของเจียงอู๋เม่ยกำหมัดแน่นทันใด

รอยยิ้มเยาะเย้ยของเฟิงเสาค่อย ๆ เลือนหายไป ประกายในดวงตามลาย

ไปสิ้น ส่วนสีหน้าของหานเส้าชิงฉายแววตกตะลึง ความรู้สึกผสมปนเป

นัยน์ตานิ่งของหลี่ เทียนอันทอประกายวาบ พริบตาก็กลับไปเซื่องซึม

ตายด้านดังเดิม

หากพวกเขารู้ว่าตั้งแต่ซ่งเสวี่ยอีเริ่มฝึกวรยุทธ์จนถึงตอนนี้กินเวลาไม่ถึง

ครึ่งเดือน ไม่แคล้วว่าคงตื่นตะลึงจนอ้าปากค้าง กรามร่วงเป็นแน่

“ขออภัย ๆ!” หลิ่วลั่วเอ่ยขอโทษขอโพยอีกครั้งที่ทำขายหน้ายกใหญ ่ พลาง

รีบขึ้นไปบนเสาห่างจากซ่งเสวี่ยอีห้าเสา ก่อนตะโกนว่า “ข้าได้ยินว่าเจ้าสุขภาพ

ไม่ดี เช่นนั้นหากเจ้าไม่ไหวละก็ อย่าลืมตะโกนบอกข้า เพราะว่า เพราะว่า...เวลา

ข้าต่อสู้แล้วจะใจร้อนง่าย หากพลั้งมือทำลายใบหน้าหรือร่างกายส่วนใดของเจ้าเข้า

มันก็...มันก็น่าเสียดายเกินไป”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!” คำพูดของเขาเรียกเสียงโห่ฮาอีกครา

เมื่อหลิ่วลั่วได้ยินดังนั้น ใบหน้าพลันแดงก่ำ “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น

จริง ๆ นะ!”

ทว่าในตอนนี้ ผู้คนส่วนใหญ่ต่างไม่เชื่อเขาอยู่แล้ว ในสายตาของทุกคน

เขาจงใจยั่วยุดูถูกซ่งเสวี่ยอีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เริ่มเถอะ” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยเสียงเรียบ

หลิ่วลั่วพยักหน้า จากนั้นแววตาของเขาพลันเปลี่ยนไปในพริบตา จ้อง

ซ่งเสวี่ยอีเขม็งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก เท้าซ้ายกระทืบพื้นคราหนึ่ง เสียงลมระเบิด

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 81 11/24/17 2:11:01 PM

82

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ขึ้นดังตู้ม หลังจากนั้นร่างของเขาก็หายวับไป!

ฝูงชนที่เดิมยังคงหัวเราะร่าอยู่ต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า ส่วน

คนของสำนักศึกษาทั้งสี่ที่อยู่ภายในศาลาหลังแรกล้วนแววตาเป็นประกาย

“นี่สิถึงค่อยน่าสนใจหน่อย”

“ลีลาดุดันไม่น้อย”

“ถ้าตัวเขาบรรลุได้เองละก็ หากอบรมฝึกฝนดี ๆ อนาคตย่อมต้องเป็น

ผู้กล้าที่เหี้ยมหาญอีกคนแน่”

“เจ้าซ่งเสวี่ยอีคนนั้นช่างโชคร้ายนัก รั้นจะเป็นคู่ต่อสู้กับเขา เด็กหนุ่มคนนี ้

เทียบกับเด็กจากตระกูลในเมืองเล็ก ๆ พวกนี้คงจะต่างกันไม่มาก”

เพิ่งพูดจบไม่ทันไร ทุกคนก็ได้ประจักษ์ภาพที่เหนือความคาดหมายตรงหน้า

ซ่งเสวี่ยอีเอี้ยวตัวหลบหลิ่วลั่วที่กระโจนเข้ามา

ไม่ผิดหรอก กระโจน!

สองมือสองเท้าของหลิ่วลั่วยันพื้น ก้มศีรษะลงต่ำ ช่วงเอวโค้งโก่งดูคล้าย

เสือดำดุร้ายตัวหนึ่งก็มิปาน

การจู่โจมครั้งแรกพลาดเป้า ทว่าหลิ่วลั่วมิได้หยุดชะงักแม้แต่น้อย กาง

กรงเล็บพุ่งเข้าไปคว้าซ่งเสวี่ยอี

เวลานี้หลิ่วลั่วดูราวกับถูกเสือดำสิงร่าง ทั้งอากัปกิริยาท่าทางและสีหน้า

แววตา ล้วนไม่ต่างจากสัตว์ร้าย หากเป็นคนทั่วไปคงหวาดกลัวท่าทางเช่นนี้

ของเขา ทั้งหวาดระแวงว่าอีกประเดี๋ยวตนจะถูกเขาฉีกทึ้งกลืนลงท้อง ขวัญเสีย

จนไม่กล้าเคลื่อนไหว ทว่าซ่งเสวี่ยอีมิใช่คนทั่วไป เขาขยับเท้าไปทางซ้ายก้าวหนึ่ง

ยื่นมือไปรับมือของหลิ่วลั่วเอาไว้

นัยน์ตาเยียบเย็นประดุจน้ำแข็งของหลิ่วลั่วฉายแววฉงนสนเท่ห์แวบหนึ่ง

ลางสังหรณ์ของสัตว์ป่าบอกเขาว่าคนผู้นี้อันตรายยิ่งนัก

ทว่าเขาช้าไปก้าวหนึ่ง

กร๊อบ!

ไม่รู้ว่าเป็นเสียงกระดูกเคลื่อนหรือเสียงกระดูกแตก ผู้ที่ได้ยินเสียงนี้ต่าง

รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 82 11/24/17 2:11:01 PM

83

สุ่ยเชียนเช่อ

โบร๋วว!

หลิ่วลั่วคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยวราวกับสัตว์ป่า เขาผงะถอยหลังทันที

มองซ่งเสวี่ยอีด้วยสายตาหวาดกลัวระคนโกรธแค้น มือซ้ายห้อยลงมาอย่างไร้

เรี่ยวแรง ความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาเป็นระลอกกำลังปลุกเร้าเขา

ซ่งเสวี่ยอีเดินไปหาหลิ่วลั่ว ทุกย่างก้าวล้วนเหยียบลงบนเสากลมแต่ละต้น

อย่างมั่นคงและแม่นยำ ชายเสื้อพลิ้วไหว รูปโฉมภายใต้แสงอาทิตย์ประหนึ่ง

หยกงามชวนให้หญิงสาวด้านล่างพากันเหม่อมอง

ในสายตาหลิ่วลั่ว ซ่งเสวี่ยอีค่อนข้างอันตราย เขาฉวยจังหวะนี้ตัดสินใจ

ฉับพลัน มือขวาจับมือซ้ายไว้แล้วออกแรงดึงเชื่อมกระดูกให้ต่อกันเรียบร้อย

อาการปวดอย่างรุนแรงเช่นนี้ทำให้เขาหยุดนิ่งไปโดยไม่ส่งเสียงร้องสักคำ จากนั้น

แทนที่จะถอย กลับกระโจนเข้าใส่ซ่งเสวี่ยอี

ฝ่ามือปะทะฝ่ามือ

ฝ่ามือของหลิ่วลั่วทั้งใหญ่และหยาบกร้าน นิ้วทั้งห้างองุ้มเป็นกรงเล็บชวน

ให้คิดว่าเป็นอุ้งมือหมี เทียบกับฝ่ามือขาวราวหยกไร้ตำหนิของซ่งเสวี่ยอี นิ้วมือ

ทั้งห้าเรียวยาว ปลายเล็บอวบอิ่มเป็นสีชมพูอ่อน กิริยาท่าทางสง่าผึ่งผายประหนึ่ง

กำลังลูบไล้บุปผาอยู่ก็มิปาน

การจู่โจมเช่นนี้ทำให้ผู้คนทนดูไม่ได้จนต้องหลับตาลง ด้วยกลัวว่าจะเห็น

ภาพฝ่ามือขาวเนียนนั้นหักเป็นท่อน

ปัง! เสียงหลิ่วลั่วลอยไปกระแทกกับเสาต้นหนึ่งอย่างแรง ดังสนั่นราวกับ

กระสุนปืนใหญ่ ก่อนจะหล่นลงมากระแทกบนเสาต้นหนึ่งอย่างแรง

ครั้นหันกลับไปมองซ่งเสวี่ยอี เขายังยืนอยู่ที่เดิมอย่างปลอดภัย สีหน้า

ไร้อารมณ์ความรู้สึกใด ๆ

ทั่วทั้งลานเงียบกริบลงทันใด

“เหตุใดจู่ ๆ กำลังภายในของเขาจึงแข็งแกร่งขึ้นมาได้” เจียงอู๋เม่ยเม้มปาก

เอ่ยเสียงต่ำ

ทั้งเฟิงเสาและหานเส้าชิงเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ถึงขนาดลุกพรวดขึ้นจาก

ที่นั่ง หมายจะดูให้ชัดว่าซ่งเสวี่ยอีเล่นลูกไม้อะไรกันแน่

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 83 11/24/17 2:11:01 PM

84

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะคาดเดาคำตอบ ก็ได้ยินหลิ่วลั่วตะโกนว่า “เจ้ากิน

ยา!”

กินยา กินยาอะไร ซ่งเสวี่ยอีกินยาเพิ่มพลังในการแข่งขันเช่นนั้นหรือ

ความคิดมากมายผุดขึ้นมาในสมองของทุกคน จากนั้นพวกเขาก็ฉุกคิดได ้

ในทันทีว่า ใช่แล้ว จู่ ๆ กำลังภายในของซ่งเสวี่ยอีจะแข็งแกร่งขึ้นมาถึงขนาดนี้

ได้อย่างไร เขาต้องกินยาช่วยเพิ่มพลังแน่นอน!

เพียงแต่ยาที่สามารถเพิ่มระดับยุทธ์จากขั้นที่หนึ่งไปถึงขั้นที่สาม หรือ

แม้กระทั่งขั้นที่สี่ได้เช่นนี้ เป็นสิ่งที่หายากยิ่ง ทั้งยาที่ช่วยเพิ่มพลังได้ในพริบตา

ส่วนใหญ่ก็ล้วนมีผลข้างเคียงทั้งสิ้น ส่วนยาที่ไม่มีผลข้างเคียงคือโอสถทิพย์

แต่โอสถทิพย์หาได้ง่าย ๆ เสียที่ไหนกันเล่า

ว่ากันตามเหตุผล ซ่งเสวี่ยอีคงไม่โง่งมถึงขั้นทำลายร่างกายของตัวเอง

ซึ่งไม่ง่ายเลยกว่าจะฟื้นตัวขึ้นมาเพื่องานชุมนุมราชันย์นี้ได ้ แต่กินโอสถทิพย์เพียง

เพื่อจะได้เด่นดังในงานชุมนุมนี้เท่านั้นเองหรือ ช่างไม่ต่างอะไรจากทำเสียของ

โง่เกินเยียวยานัก

ความสงสัยมากมายสุมอยู่ในสมองของทุกคน

ฝ่ายซ่งเสวี่ยอีซึ่งอยู่บนเสาหาได้รับผลกระทบใด ๆ เพียงก้าวเดียวก็เข้ามา

ประชิดตัวหลิ่วลั่ว

หลิ่วลั่วตื่นกลัวราวกับแมวตัวใหญ่ดีดตัวพุ่งขึ้นไปแล้วตวัดกรงเล็บหมาย

จะตะครุบซ่งเสวี่ยอี

คราวนี้เขาใช้เคล็ดวิชาเฉพาะตัว อาศัยความเร็วยิ่งยวดหลีกเลี่ยงการปะทะ

กับซ่งเสวี่ยอีโดยตรง จากนั้นงอกรงเล็บแล้วพุ่งเข้าไปใกล้ใบหน้าของซ่งเสวี่ยอี

เสียงหวีดร้องของสตรีดังขึ้นอีกครา

กร๊อบ!

เสียงกระดูกเคลื่อนดังขึ้นอีกครั้ง

ใบหน้าดำคล้ำของหลิ่วลั่วพลันแข็งค้าง ขนคิ้วดกดำทั้งสองขมวดเป็นปม

เหมือนหนอนบุ้ง

เขาไม่ทันได้ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ปลายนิ้วมือของซ่งเสวี่ยอีที่

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 84 11/24/17 2:11:01 PM

85

สุ่ยเชียนเช่อ

ไล้ผ่านข้อมือเขาก็กดน้ำหนักลงนิ้วมือเรียวยาว เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบานุ่มนวล

และงดงาม ชวนให้รู้สึกว่าเขาเพียงกำลังดีดพิณเท่านั้น ทว่าเมื่อปลายนิ้วลาก

ผ่านส่วนใดก็มีเสียงกร๊อบแกร๊บดังขึ้นมาติดต่อกัน

ทั่วทั้งลานตกอยู่ในความเงียบสงบประหนึ่งจมดิ่งสู่ความตายอีกครา

ภายในศาลา แม้แต่หลิงจิวเองก็ยังอดสะท้านไม่ได้

ชิ...ซ่งเสี่ยวไป๋ไปเรียนกระบวนท่านี้มาตั้งแต่เมื่อใดกัน ฝีมือถอดกระดูก

ชักจะเชี่ยวชาญเกินไปแล้ว! ถูกเขาอุ้มอยู่ทุกวัน ถ้าจู่ ๆ เขาเกิดลงมือขึ้นมา

น่ากลัวว่านางเองก็คงตอบโต้ไม่ทัน

แม้จะไม่มีภาพนองเลือดให้เห็น แต่ก็ทำให้ทุกคนหวาดผวากันถ้วนหน้า

“อย่าเข้ามานะ! อย่าเข้ามา! ฮือ ๆ ๆ ๆ!” เวลานี้แววตาของหลิ่วลั่วกลับ

แจ่มชัดดังเดิม เปลี่ยนจากเด็กหนุ่มที่ถูกสัตว์ร้ายเข้าสิงร่างไปเป็นหนุ่มซื่อบื้อ

ปากไร้หูรูดคนเดิม ดวงตาทั้งคู่เอ่อคลอด้วยน้ำตาขณะจ้องซ่งเสวี่ยอี ร้องขอชีวิต

เสียงดังลั่น “ข้ายอมแพ้! ข้ายอมแพ้แล้ว! ฮือ ๆ ๆ ๆ ...”

เสียงคร่ำครวญพิลึกพิลั่นดังลอดออกมาจากปากเด็กหนุ่มหน้าคล้ำร่างกำยำ

ทำลายบรรยากาศน่าสะพรึงกลัวที่ซ่งเสวี่ยอีก่อขึ้นมาจนย่อยยับ

หลิงจิวแหงนหน้าขึ้นเงียบ ๆ คิดในใจว่าถ้าตอนนี้มีอีกาบินผ่านเหนือศีรษะ

สักสามตัวละก็ จะต้องเข้ากับบรรยากาศแน่ ๆ

หลิ่วลั่วยอมแพ้แล้ว ซ่งเสวี่ยอีจึงยอมรามือ

“ฮือ ๆ ๆ นายท่านซ่ง ข้าเจ็บ เจ็บเหลือเกิน! เจ้าจะทิ้งข้า ไม่ไยดีหลังจาก

ทำให้ข้ากลายเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ!” หลิ่วลั่วโอดครวญ

ซ่งเสวี่ยอีชะงักเท้า หันหลังเดินกลับไปหาเขา

ภายใต้สายตาตกใจระคนดีใจของหลิ่วลั่ว ซ่งเสวี่ยอียอบตัวลงคุกเข่า

ยื่นมือไปปัดคางเขาเบา ๆ

กร๊อบ

ขากรรไกรล่างของหลิ่วลั่วหลุดออกจากข้อต่อ

“นายท่านซ่ง...” ทันทีที่หลิ่วลั่วพูด น้ำลายก็ไหลย้อยลงมา เขาตกใจจน

ไม่กล้าพูดมากกว่านี้แม้แต่คำเดียว สีหน้าหวาดผวาอย่างที่สุด

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 85 11/24/17 2:11:01 PM

86

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องอยู่นับไม่ถ้วน ซ่งเสวี่ยอีกระโดดลงจากเสา เมื่อ

ถึงพื้นแล้วก็มองไปทางศาลาหลังแรก

ทูตของสำนักศึกษาทั้งสี่และคนอื่น ๆ อีกสามคนซึ่งนั่งอยู่ในที่นั้นก็กำลัง

มองซ่งเสวี่ยอีด้วยเช่นกัน

เห็นชัดว่าหลิ่วลั่วยอมแพ้แล้ว แต่เว่ยอวิ๋นก็ยังรีรอไม่ประกาศผล

ทุกคนต่างรู้เหตุผลอยู่แก่ใจ

เว่ยอวิ๋นยิ้มอย่างอ่อนน้อม เอ่ยว่า “ผลของการแข่งขันในรอบนี้ ขอเชิญ

ท่านทูตแต่ละท่านมาแจ้งเถิด”

“ซ่งเสวี่ยอี แม้งานชุมนุมราชันย์จะไม่ได้กำหนดกติกาว่าห้ามใช้ยา แต่

สิ่งที่เราต้องการคือพรสวรรค์และศักยภาพของพวกเจ้าแต่ละคน มิใช่สินทรัพย์”

บุรุษวัยกลางคนแห่งสำนักนิรันดร์เอ่ยเสียงเย็นชา น้ำเสียงเขามิได้ไว้หน้าเลย

แม้แต่น้อย “บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ ยาที่เจ้ากินคือยาอะไร”

ซ่งเสวี่ยอีตอบด้วยอาการสงบนิ่ง “ยามังกรครามสามวัฏฏะ”

คนที่รู้จักโอสถนี้ เมื่อได้ยินคำตอบต่างพากันสูดหายใจเฮือก

จากนั้นไม่ว่าจะเป็นคนของสำนักทั้งสี่ก็ดี หรือเป็นใครอื่นก็ตาม ล้วน

จ้องมองซ่งเสวี่ยอีประหนึ่งว่าเขาเอายามาใช้เสียของจริง ๆ

ทูตสำนักนิรันดร์อดรนทนไม่ไหว แค่นเสียงตำหนิ “เจ้า...เจ้ากล้าใช้โอสถ

ทิพย์ในสถานการณ์เช่นนี้เชียวหรือ!” เขาหอบหายใจเร็วด้วยความโกรธ สะบัด

แขนเสื้อพลางเอ่ยเสียงกระแทกกระทั้น “การประลองรอบนี้ไม่นับ และเจ้าก็

ถูกตัดไม่ให้เข้าร่วมงานชุมนุมราชันย์อีกต่อไปด้วย!”

“ไม่นับไม่ได้” ซ่งเสวี่ยอีท้วง

เมื่อทูตสำนักนิรันดร์ได้ยินดังนั้นก็แค่นยิ้มออกมาทั้งที่โกรธ “เจ้ามีสิทธิ์

อันใดมาปฏิเสธ ต่อให้การแข่งครั้งนี้ตัดสินว่าเจ้าชนะรอบหลัง จากนั้นเจ้าจะยังม ี

ยามังกรครามสามวัฏฏะ...เอ่อ...” วาจาชะงักกลางคัน ทูตสำนักนิรันดร์เบิกตาโต

จ้องโอสถเม็ดหนึ่งที่อยู่กลางฝ่ามือซ่งเสวี่ยอี

สีขาวราวหยกลายเส้นสีครามวนรอบดุจมังกรครามโอบไข่มุก

นี่คือยามังกรครามสามวัฏฏะ!

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 86 11/24/17 2:11:01 PM

87

สุ่ยเชียนเช่อ

นี่เป็นการบอกอีกฝ่ายอย่างชัดเจนว่าเขายังมียาสำหรับให้ตัวเองเข้าร่วมงาน

ชุมนุมต่อไปได้

“เจ้า...เจ้ารู้ราคาของยามังกรครามสามวัฏฏะนี้หรือไม่” ทูตสำนักนิรันดร์

ถามเสียงสลด

ซ่งเสวี่ยอีมิได้ตอบคำถามนี้ หลังจากอีกฝ่ายสงบปากลงแล้ว จึงเอ่ยเสียง

เบา “งานชุมนุมราชันย์เป็นงานใหญ่ที่ใช้แสดงความสามารถของแต่ละคน ยา

เม็ดนี้เป็นหนึ่งในความสามารถของข้า ไม่ถือว่าอาศัยพลังภายนอก”

มีเพียงหลิงจิวซึ่งรู้เรื่องราวทุกอย่างที่เข้าใจในความหมายของเขา นาง

ใช้มือซ้ายเท้าคาง ใบหน้าเผยรอยยิ้มร้ายกาจ...ไม่สิ รอยยิ้มใสบริสุทธิ์ต่างหาก

“หึ ๆ ๆ เดี๋ยวพวกเจ้าได้อึ้งแน่!”

มีของดีอย่างเด็กหนุ่มที่ทั้งสูงทั้งหล่อ แถมยังร่ำรวยอยู่กับตัวทั้งที ความ

ภูมิใจที่ต่อให้ไม่ต้องอวดสรรพคุณก็ดูมีราคาแบบนี้ มันช่างดีเสียจริง

ทูตสำนักนิรันดร์หาได้เข้าใจความหมายของซ่งเสวี่ยอี คิ้วขมวดมุ่นกำลัง

จะเอ่ยต่อ แต่แล้วทูตสำนักหกประสานก็เดินเข้ามา นางเป็นสตรีเพียงหนึ่งเดียว

ในบรรดาทูตจากสี่สำนัก นางอมยิ้มน้อย ๆ ชิงถามซ่งเสวี่ยอีว่า “ยามังกรคราม

สามวัฏฏะนี้ เจ้าได้มันมาจากที่ใดหรือ”

“ข้าปรุงเอง” ซ่งเสวี่ยอีตอบ

“อ้อ ยานี้ก็ต้องปรุงอยู่แล้ว” ทูตสำนักหกประสานยังคงยิ้ม “ข้าถามเจ้า

วา่ ยานีเ้จา้ซือ้มนัมาจากมอืผูใ้ด หรอืไมก่ใ็ครสกัคนปรงุขึน้มา แลว้เจา้กบัคนผูน้ัน้

มีความสัมพันธ์กันอย่างไร”

เอ่ยจบ ทูตสำนักหกประสานก็มองซ่งเสวี่ยอี ผ่านไปชั่วครู่รอยยิ้มของนาง

พลันค่อย ๆ แข็งค้าง ดวงตาเบิกกว้างทีละน้อย สายตาที่จ้องมองซ่งเสวี่ยอี

แปรเปลี่ยนเป็นตื่นตกใจ “เมื่อกี้เจ้าว่าอย่างไรนะ ความหมายของเจ้าคือ ยา

มังกรครามสามวัฏฏะนี้ เจ้าเป็นคนปรุงขึ้นมาเองเช่นนั้นหรือ”

ซ่งเสวี่ยอีพยักหน้า

“ล้อเล่นอะไรกัน!” ทูตสำนักนิรันดร์อุทาน

แม้จะพูดเช่นนั้น หากแต่สายตาเขากลับจ้องซ่งเสวี่ยอีเขม็ง แววตาเปี่ยม

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 87 11/24/17 2:11:01 PM

88

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ไปด้วยความรู้สึกทึ่ง ตื่นตกใจ สงสัย และร้อนรุ่ม

กระทั่งทูตอีกสองสำนักก็ยังตกใจกับคำพูดนี้ ระหว่างที่เดินใกล้เข้ามา

สายตามิได้ละจากซ่งเสวี่ยอีไปเลยแม้แต่น้อย

“น้องชาย เจ้าอย่าพูดจาส่งเดช เจ้ารู้ผลลัพธ์ของการโป้ปดสี่สำนักหรือไม่”

ทูตสำนักศิลาแดงวางท่าขึงขัง คิดจะใช้ท่าทางดุดันข่มซ่งเสวี่ยอีบีบให้เขาพูด

ความจริงออกมา

แม้เผชิญหน้ากับสายตากดดันจากทั้งสี่คน ซ่งเสวี่ยอียังคงเอ่ยอย่าง

เยือกเย็น “ความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้ามิใช่วรยุทธ์ แต่เป็นการปรุงโอสถ”

นี่หาได้เป็นการเย่อหยิ่งเพราะความรู้ความสามารถ และมิใช่การหลงลำพอง

แต่เป็นความมั่นใจในตัวเอง ซ่งเสวี่ยอีรู้แน่แก่ใจมาโดยตลอดว่าพรสวรรค์ที่

ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคืออะไร และรู้ชัดถึงคุณค่าของตนเองมาโดยตลอดด้วยเช่นกัน

เฮือก!

บรรดาทูตทั้งสี่สำนักต่างพากันสูดหายใจ ทว่าหลังจากสูดลมเย็นเข้าปอด

แล้วกลับบังเกิดประกายไฟในใจพวกเขา

ทั้งหมดจ้องซ่งเสวี่ยอีด้วยสายตาร้อนแรง ประหนึ่งหมาป่าที่หิวโซมาสามวัน

เต็มได้พบเนื้อชิ้นใหญ่ที่หาได้ยากยิ่งก็มิปาน

นี่คือพรสวรรค์ นี่สิถึงจะเป็นพรสวรรค์ที่ไร้เทียมทาน! เขาเพิ่งอายุสิบสาม

มิใช่หรือ อย่างมากสุดก็ไม่น่าเกินสิบห้า อายุสิบสามสิบสี่ก็เป็นผู้ปรุงโอสถที่ปรุง

โอสถทิพย์ได้แล้ว สวรรค์! นี่มันยอดฝีมือที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในรอบร้อยปี

ชัด ๆ!

ต่อให้เวลานี้มีจอมยุทธ์ขั้นเก้าอายุสิบสามมาปรากฏต่อหน้า พวกเขาก็คง

ไม่ตื่นเต้นถึงเพียงนี้ เพราะขอเพียงมีผู้ปรุงโอสถที่มีพรสวรรค์เป็นเลิศสักคน

ก็สามารถฝึกจอมยุทธ์ไร้เทียมทานขึ้นมาอีกคนได้แล้ว!

“มา ๆ ๆ เราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่า” ทูตสำนักนิรันดร์เอ่ยกับซ่งเสวี่ยอี

อย่างกระตือรือร้น

ดูจากท่าทีของเขาแล้ว ผู้ที่ไม่รู้ความจริงคงนึกว่าเขาเป็นญาติผู้ใหญ่สักคน

ของซ่งเสวี่ยอีเป็นแน่

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 88 11/24/17 2:11:01 PM

89

สุ่ยเชียนเช่อ

ส่วนที่เขาตำหนิซ่งเสวี่ยอีก่อนหน้านี้น่ะหรือ เอ๊ะ! มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วย

หรือ ทูตสำนักนิรันดร์ทำทีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านทูต ตอนนี้งานชุมนุมกำลังดำเนินอยู่นะขอรับ” ซ่งเสวี่ยอีมิได้

ขยับเขยื้อน

“ถูกต้อง ตอนนี้งานชุมนุมยังดำเนินอยู่ ทูตสำนักนิรันดร์อย่างเจ้ารีบร้อน

เกินไปแล้ว” ทูตสำนักเหมันต์กระจ่างยิ้มเยาะ

“เอาละ ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว!” ทูตสำนักหกประสานเข้ามาไกล่เกลี่ย

“มีอะไรรอให้จบงานวันนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน เป็นถึงผู้หลักผู้ใหญ่ควรวางตัวให้

เหมาะสม”

“ใช่ ๆ” ทูตสำนักศิลาแดงมองไปยังซ่งเสวี่ยอี “เสวี่ยอี เพราะพวกเราไม่รู ้

ความจริง ทำให้เจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม การประลองรอบนี้ เจ้าเป็นผู้ชนะ

อยู่แล้ว ความสามารถของเจ้า พวกเราล้วนประจักษ์ ไม่เลว ๆ อนาคตไกลนัก!”

เจ้าจิ้งจอกเฒ่าเอ๊ย!

ครั้นอีกสามคนที่เหลือได้ยินเช่นนั้นก็ลอบร้องด่าในใจ จากนั้นต่างไม่ยอม

น้อยหน้า ขอโทษขอโพย และแสดงท่าทีเป็นมิตรกับซ่งเสวี่ยอีอย่างเต็มเปี่ยม

เมื่อทุกคน ณ ที่นั้นเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ก็ไม่มีใครขัดจังหวะแม้สักคนเดียว

ขณะที่บรรดาชาวบ้านรอบนอกไม่ได้ยินการสนทนาภายในลานประลอง

แต่บรรดาเด็กหนุ่มในตระกูลต่าง ๆ อย่างเจียงอู๋เม่ยซึ่งอยู่วงในได้ยินอย่างชัดเจน

ผู้ปรุงโอสถอายุสิบสามที่สามารถปรุงโอสถทิพย์ได้!

เรื่องนี้สั่นสะเทือนจิตใจของพวกเขาจนหัวสมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ

ไม่แปลกที่พวกทูตทั้งสี่สำนักจะปฏิบัติต่อซ่งเสวี่ยอีเป็นอย่างดีถึงเพียงนั้น

ผู้คนใต้หล้าต่างรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของการเป็นนักปรุงโอสถดี ทั้งรู้ว่านักปรุงโอสถ

ระดับสูงนั้นสำคัญเพียงใด

มิน่าเล่า เขาจึงกล้าเข้าร่วมงานชุมนุมราชันย์! เจียงอู่เม่ยรู้สึกขมฝาดใน

ลำคอ ดวงตาจ้องซ่งเสวี่ยอีเขม็ง จากนั้นก็หันไปมองหลิงจิวที่อยู่ในศาลา

เด็กหญิงนั่งห้อยขาอยู่บนเก้าอี้ มือเล็ก ๆ เท้าคาง ท่าทางผ่อนคลายสบาย

อารมณ์ ดวงหน้าเล็กประดับรอยยิ้มละไม จับจ้องอยู่ที่ร่างเด็กหนุ่มผู้โด่งดัง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 89 11/24/17 2:11:01 PM

90

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ไม่วางตา

นางรู้เรื่องความสามารถของซ่งเสวี่ยอีอยู่ก่อนแล้ว!

เมื่อเจียงอู๋ เม่ยฉุกคิดถึงข้อนี้ไม่รู้ด้วยเหตุใด ในใจพลันรู้สึกขมฝาด

ทันใดนั้น เขาก็นึกออกว่าแต่ก่อนสายตาของเด็กหญิงมักมองตามเขาอยู่เสมอ

ทั้งร้อนแรงและฉายแววรักใคร่ แต่นับจากวันที่ถูกส่งตัวออกไป สายตาของนาง

ก็เปลี่ยนไปเสียแล้ว นางเองก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง!

“อู๋เม่ย เจ้าไม่เหมือนเขา พรสวรรค์ของเจ้าไม่มีใครเทียบเทียมได้เช่นกัน”

เจียงปั๋วหยวนเกรงว่าเจียงอู๋เม่ยจะเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง จึงรีบเอ่ยปลอบ

บุตรชาย

เวลานี้เขาจึงเข้าใจความหมายในคำพูดของหลิ่วซิงสิงเมื่อครานั้น

ความโดดเด่นของซ่งเสวี่ยอีอยู่นอกเหนือความคาดหมายของทุกคนอย่าง

แท้จริง ทำให้ทุกคนพากันตกตะลึงจนถึงขั้นครั่นคร้ามเพียงได้เห็น!

เจียงอู๋เม่ยมิได้ตอบรับคำปลอบจากผู้เป็นบิดา สายตาจับอยู่ที่เด็กหนุ่ม

และเด็กหญิงผู้นั้นตลอดเวลาคล้ายกับหวาดระแวง

เจียงปั๋วหยวนจับสังเกตได้ ริมฝีปากขยับเบา ๆ พลางถอนหายใจเฮือก

หนึ่ง

ตั้งแต่เมื่อใดกันนะที่ซ่งเสวี่ยอีกับไป๋หลี่หลิงจิวกลายเป็นหนามยอกอกของ

เจียงอู๋เม่ย

ผ่านไปสักพัก ทูตสี่สำนักก็ประกาศว่าการประลองครั้งนี้ ซ่งเสวี่ยอีเป็น

ผู้ชนะ ฝูงชนที่อยู่ในความสงบระเบิดเสียงดังอึงอลขึ้นมาทันที

แม้บรรดาชาวบ้านที่อยู่วงนอกจะได้ยินเสียงสนทนาของทูตสี่สำนักไม่ชัด

ทว่าก็พอจะมองท่าทีที่เปลี่ยนไปของพวกเขาที่มีต่อซ่งเสวี่ยอีได้ไม่ยากนัก ต่อมา

ก็ได้ยินประกาศผลการประลองว่าซ่งเสวี่ยอีชนะแล้ว

เด็กหนุ่มอมโรคที่เล่าลือกันว่าพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ บัดนี้ไม่เพียงรูปโฉม

เปลี่ยนไป ซ้ำยังมีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศติดตัว การเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงเช่นนี ้

ทำให้ทุกคนพากันอึ้งไปตาม ๆ กัน

ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมา ซ่งเสวี่ยอีเดินกลับเข้าไปในศาลา อุ้ม

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 90 11/24/17 2:11:01 PM

91

สุ่ยเชียนเช่อ

หลิงจิวขึ้นมาอีกครั้ง แล้วให้นางนั่งลงบนตัก

“ตั้งแต่วันนี้ไป ชื่อเสียงเจ้าจะขจรขจายไปทั่วหล้า” หลิงจิวเอียงคอ เอ่ย

ยิ้ม ๆ กับซ่งเสวี่ยอี “นักปรุงโอสถระดับสูง อายุสิบสามปี คงบาดตาพวกเขา

มิใช่น้อย!”

“ในใจจิวเอ๋อร์คิดอะไรอยู่” ประกายตาซ่งเสวี่ยอีวาววับเล็กน้อย

หลิงจิวคลี่ยิ้มสดใส จากนั้นก็ตบบ่าเขาเบา ๆ “ข้าภูมิใจมาก”

ซ่งเสวี่ยอีอมยิ้มพลางกระซิบ “ได้เป็นความภูมิใจของเจ้า ข้าดีใจมาก”

บรรยากาศสนิทสนมหวานชื่นของทั้งสองไม่อาจมีใครเข้าแทรกแซงได้เลย

“ซ่อนไว้ลึกเสียจริง” ซ่งกุยเซิงพึมพำ

นักปรุงโอสถกับจอมยุทธ์นั้นต่างกัน หากมิได้ร่ำเรียนฝึกฝนมายาวนาน

หลายปีย่อมไม่มีทางเป็นนักปรุงโอสถระดับสูงได้

สิ่งที่ทำให้ซ่งกุยเซิงยิ่งแปลกใจก็คือ ซ่งเสวี่ยอีได้ตำรับปรุงยามาจากที่ใด

ตระกูลซ่งในเมืองอวี้ไห่หาใช่ตระกูลนักปรุงโอสถโดยสิ้นเชิง อีกทั้งภายในตระกูล

ก็ไม่มีตำรับโอสถทิพย์เช่นยามังกรครามสามวัฏฏะ

หลานชายผู้นี้ของเขาเก็บงำพรสวรรค์ไว้ลึกล้ำเสียจริง! มิน่าเล่า พวก

ซ่งชิวเซวียนจึงมิใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยแม้แต่น้อย

ซ่งกุยเซิงนึกถึงฟูเหรินผู้เฒ่าซ่งที่ยังป่วยกระเสาะกระแสะอยู่ที่บ้าน หาก

ท่านแม่รู้ว่าซ่งเสวี่ยอีมีความสามารถถึงเพียงนี้ จะนึกเสียใจภายหลังหรือปลื้มใจ

กันแน่นะ

ต่างคนต่างครุ่นคิดกันไปต่าง ๆ นานา ขณะที่งานชุมนุมยังคงดำเนินต่อไป

หลังจากผ่านการประลองไปอีกหลายคู่ ก็เวียนมาถึงคราวของเจียงอู๋เม่ยและ

หลี่เทียนอัน

ฝีมือของเจียงอู๋เม่ยเด็ดขาดเฉียบคม ยิ่งรวบรวมกำลังภายในมหาศาล

ซัดออกไปในฝ่ามือเดียว ใช้พลังเฉียบขาดนั้นสอยคู่ต่อสู้ลงไปกองกับพื้น

ส่วนหลี่เทียนอันนั้นด้อยกว่ามาก หลังจากเจียงอู๋เม่ยประมือกับเขาอยู่

หลายกระบวนท่า ท้ายที่สุดก็เอาชนะเขาได้โดยไม่รู้สึกโดดเด่นเลยสักนิด

กระทั่งการประลองในวันนี้ใกล้จะยุติลง ผู้เข้าแข่งจากแต่ละตระกูลเหลือ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 91 11/24/17 2:11:01 PM

92

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ไม่มากแล้ว เหลือเพียงลูกหลานของตระกูลเล็ก ๆ เท่านั้น ทว่าก็มิได้รับความ

สนใจมากนัก ขณะที่พวกชาวบ้านต่างคิดว่าคงไม่มีการประลองใดที่น่าดูชมกว่า

การประลองของซ่งเสวี่ยอียกนั้นอีกแล้ว ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ทำให้พวกเขา

พากันอ้าปากตาค้าง

“ไป๋หลี่หลิงจิวปะทะเคอหลี่เหยียน”

ไป๋หลี่หลิงจิว!

ครึ่งปีก่อน สำหรับชาวเมืองอวี้ไห่แล้ว นามนี้ยังคงแปร่งหูอยู่บ้าง เหมือน

ไม่เคยได้ยินมาก่อน มาวันนี้กลับไม่มีผู้ใดไม่รู้จัก ไม่มีผู้ใดไม่เคยได้พบเห็น

เด็กหญิงตัวน้อยอายุเจ็ดขวบคนหนึ่ง ริอ่านเข้าร่วมงานชุมนุมราชันย์เชียว

หรือ เด็กที่ถูกประคบประหงมที่แม้แต่จะเดินก็ได้เดินเองอยู่ไม่กี่ก้าว ยังมีฝีมือ

มาเข้าร่วมงานชุมนุมได้ด้วยเช่นนั้นหรือ

ภายใต้สายตาเคลือบแคลงสงสัยของผู้คนนับไม่ถ้วน หลิงจิวกระโดดลง

จากตักซ่งเสวี่ยอี ก่อนจะเดินไปยังเสากลมกลางลานอย่างไม่สะทกสะท้าน

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 92 11/24/17 2:11:01 PM

93

๔หลิงจิว

ในบรรดาคนทุกคน ณ ที่นี้ ผู้ที่กลัดกลุ้มที่สุดก็คือ

คู่ต่อสู้ของหลิงจิวนามเคอหลี่เหยียน

ครั้นนึกถึงซ่งเสวี่ยอีที่อยู่ข้างหลังหลิงจิวก็พลันรู้สึกเย็นสันหลังวาบ เขา

มองร่างเล็กของหลิงจิวที่อายุเพียงเจ็ดขวบอีกครา ตัวเขาซึ่งอายุสิบเจ็ด ไม่ว่า

จะมองอย่างไรก็ดูเหมือนคนน่าสงสัยที่รังแกเด็กอยู่ดี

“นายหญิงจิวต้องล่วงเกินแล้ว” เคอหลี่เหยียนเดินไปหยุดตรงหน้าหลิงจิว

พลางเอ่ยอย่างจริงใจ

หลิงจิวพยักหน้า “หมัดกับเท้าไร้ตา เจ้าเองก็ระวังด้วย”

เคอหลี่เหยียน “...” ยายเด็กบ้าเอ๊ย!

เงื่อนไขการเข้าร่วมงานชุมนุมราชันย์คือ ผู้แข่งขันจะต้องอายุไม่เกินยี่สิบปี

โดยแต่ละตระกูลส่งตัวแทนมาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น และไม่ต้องแข่งรอบ

คัดเลือกก็สามารถเข้าร่วมการแข่งรอบตัดสินได้โดยตรง

ซ่งเสวี่ยอีเป็นตัวแทนตระกูลซ่ง ส่วนหลิงจิวเข้าร่วมการประลองในฐานะ

ลูกหลานตระกูลซุน

ครั้นเห็นเสากลมสูงตระหง่าน เท้าเล็ก ๆ ของหลิงจิวพลันถีบพื้น พุ่งขึ้นไป

บนฟ้าประหนึ่งลูกกระสุนปืนขนาดย่อม ก่อนจะร่อนลงบนเสาต้นหนึ่งอย่างสุขุม

มั่นคง

ร้ายกาจนัก!

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 93 11/24/17 2:11:01 PM

94

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ทุกคนที่ได้เห็นลีลาของนางต่างผุดความคิดเช่นนี้ขึ้นในใจ

ลีลาของผู้เข้าแข่งขันที่ออกมาประลองก่อนหน้านี้ต่างกันไป บางคนพลิ้วไหว

สง่างาม บางคนพิสดารเกิดคาดเดา ขณะที่บางคนรวดเร็วดั่งพายุคลั่ง ทว่าไม่มี

ผู้ใดฝีมือเฉียบคมเช่นเด็กหญิงผู้นี้เลยแม้สักคนเดียว

แม้สีหน้าอารมณ์ของผู้ชมจะต่างกันไป ทว่าสิ่งที่ชัดเจนคือ ฝีมือของ

เด็กหญิงเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคน นางมีความสามารถที่จะเข้าร่วมงานชุมนุม

ราชันย์จริง ๆ

เคอหลี่เหยียนคิด ต่อให้นางมีซ่งเสวี่ยอีหนุนหลังอยู่ แต่หากตนถูกพลัง

ของเด็กผู้หญิงเจ็ดขวบคนหนึ่งข่มเอาได้ ก็ขายหน้าแย่สิ! เขากัดฟันกรอด

กระโดดขึ้นเสากลมสูงด้วยใบหน้าเย็นชา เอ่ยกับหลิงจิวว่า “นายหญิงจิว ระวังตัว

ด้วย!”

หลิงจิวฉีกยิ้มกว้างให้เขา

เด็กหญิงหน้าตาสะสวยน่ารักยามแย้มยิ้มย่อมดูสดใสมีชีวิตชีวา แต่เพราะ

เหตุใดเขี้ยวสีขาวซี่เล็ก ๆ ที่ประกอบกับริมฝีปากสีแดงนุ่มชุ่มชื้นนั้นกลับชวนให้

จิตใจไม่สงบเสียได้ ราวกับว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง!

เคอหลี่เหยียนไม่ทันได้ทำความเข้าใจ หลิงจิวก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

หลิงจิวไม่คิดจะใช้เคล็ดวิชาคุมจิตที่นี่ และยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้

มนตร์ทัพประชิดด้วย นางเลือกใช้เคล็ดวิชาและกระบวนท่าปล่อยพลังจากภาค

เทพสายฟ้ามาต่อกรกับเคอหลี่เหยียน

เด็กหญิงตัวน้อยกับหมัดกระจ้อยร่อย

ด้วยความที่หวั่นเกรงต่อซ่งเสวี่ยอี ซ้ำยังมีความรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึก ๆ

คอยทำให้ว้าวุ่น ในที่สุดเคอหลี่เหยียนจึงเลือกที่จะหลบเลี่ยง มิได้ใช้ไม้แข็ง

ปะทะกับหลิงจิวโดยตรง

หากทำให้เด็กหญิงได้รับบาดเจ็บ เขาคงรับผิดชอบไม่ไหวแน่! ที่มาเข้า

ร่วมงานชุมนุมในครั้งนี้ก็เพื่อเสี่ยงดวง หาใช่มาตัดหนทางข้างหน้าของตัวเอง

ขณะที่เคอหลี่เหยียนกำลังคิด จู่ ๆ ร่างพลันไหววูบ

ตึง!

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 94 11/24/17 2:11:02 PM

95

สุ่ยเชียนเช่อ

เสยีงดงัสนัน่หวัน่ไหวไปทัว่ลาน ทนัใดนัน้ ลานชมุนมุเงยีบกรบิโดยฉบัพลนั

เมื่อเคอหลี่เหยียนได้ยินเสียง ร่างก็พลันสั่นไหว จึงหันไปมองตามสัญชาต-

ญาณ เห็นกำปั้นของเด็กหญิงกระแทกลงที่เสาที่เขายืนอยู่

รอยกำปั้นจาง ๆ ปรากฏอยู่ที่นั้น

เคอหลี่เหยียนเบิกตากว้าง สายตาที่มองหลิงจิวประหนึ่งเห็นอสูรร้าย

ในร่างมนุษย์ก็มิปาน ตกใจจนสติแทบไม่เป็นสมประดี

ไม่รู้ว่าเสากลมต้นนี้หล่อขึ้นจากวัสดุใดจึงแข็งแกร่งทนทาน ทั้งที่ผ่านการ

ประลองหลายคู่ก่อนหน้านี้ ก็หาได้มีอาวุธใดฝากรอยบนเสาได้เลย ทว่าเด็กหญิง

อายุเจ็ดขวบตรงหน้าคนนี้ใช้เพียงกำปั้นน้อย ๆ ขาวผุดผ่องนั้นต่อยเพียงหมัดเดียว

กลับทิ้งรอยกำปั้นเอาไว้ได้

“ฮึ!” เคอหลี่เหยียนรู้สึกเสียวสะท้านขึ้นทันใด หากหมัดนี้ต่อยใส่ร่างตน

มีหวังกระดูกหักทั้งร่างแน่!

“เอ๋ หนีเร็วชะมัด” หลิงจิวยืนตั้งหลัก ขณะสะบัดกำปั้นเล็กจิ๋วนั้น

ทุกคนต่างมองเห็นอย่างชัดเจน กำปั้นขาวนวลเนียนเล็ก ๆ ของนางไม่มี

บาดแผลแม้สักนิด ใบหน้ายิ้มแย้มยังคงน่ารักเช่นเดิม

แน่นอนว่าเมื่อเกิดเสียงดังสนั่นเมื่อครู่ ทุกคนต่างรู้สึกว่า ก่อนจะพูด

คำว่า “น่ารัก” ควรต้องเติมคำว่า “ตัวอันตรายสุด ๆ” ลงไปด้วยถึงจะถูก

“ยอมแพ้หรือไม่” หลิงจิวถามเคอหลี่เหยียน

เคอหลี่เหยียนมองรอยกำปั้นจาง ๆ นั้นอีกครา ปากขมุบขมิบอย่างยาก

ลำบาก “ไม่...”

บางทีหลิงจิวอาจมีเพียงพลังเทพมาแต่กำเนิด มิได้รู้ทักษะวิชาอะไร ทั้ง

อาจไม่ถนัดการต่อสู้ด้วย

ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร เคอหลี่เหยียนก็ได้แต่ลองดู เขาไม่อาจทิ้งโอกาส

สำแดงฝีมือของตัวเองไปง่าย ๆ ได้ในคราวนี้

“อ้อ” หลิงจิวไม่ให้เขาครุ่นคิดนานนัก เท้าเล็กกระทืบบนเสากลม

ตึง!

เสียงดังสนั่นอีกครา จากการกระทำครั้งนี้เห็นชัดว่าเท้าที่ดูเหมือนกระทืบ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 95 11/24/17 2:11:02 PM

96

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ตามอำเภอใจของเด็กหญิงนั้นเปี่ยมพละกำลังน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ความว่องไวของนางเพิ่มขึ้นกว่าเดิมมากจนเคอหลี่เหยียนตกใจ หน้าถอดส ี

รีบหลบอย่างทุลักทุเล

ตึง!

แล้วก็เกิดรอยกำปั้นทิ้งไว้บนเสาอีกรอย หลิงจิวยังคงไม่หยุดมือ ไล่ล่า

เคอหลี่เหยียนต่อไป

เคอหลี่เหยียนไม่กล้าประจันหน้ากับความสามารถที่นางสำแดงออกมา

เลือกที่จะหลบเลี่ยงทุกคราไป แม้จะโชคดีหลบพ้นทุกครั้ง ทว่ากลับยิ่งทำให้เขา

ตกที่นั่งลำบากมากขึ้น

การประลองรอบนี้กลายเป็นการเล่นแมวไล่จับหนูไปเสียแล้ว

ฝูงชนต่างได้ยินเสียงดังตึง ๆ ไม่หยุดหย่อน สีหน้าอาการค่อย ๆ แปรเปลี่ยน

จากตื่นตระหนกกลายเป็นชินชา ทว่าสายตาทุกคู่ที่มองดูหลิงจิวได้เปลี่ยนไปแล้ว

โดยสิ้นเชิง

“ฮ่า ๆ ๆ...” หลิงจิวหัวเราะเสียงใส การปล่อยหมัดและเท้ายิ่งคล่องแคล่ว

ขึ้นเรื่อย ๆ ยามนางปล่อยหมัดและลูกถีบออกไปคราใดก็จะบังเกิดลมพายุ ยาม

เท้าและกำปั้นกระแทกลงที่ใดก็เกิดเสียงดังกึกก้อง “สนุกจริง ๆ สนุกเหลือเกิน!”

เสียงหัวเราะของนางราวกับเด็กไร้เดียงสาที่กำลังง่วนอยู่กับการละเล่น

ขณะเดียวกันก็ทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยรู้สึกทึ่งจนพูดไม่ออก เกิดความ

คิดขึ้นมาในใจว่า ไม่ว่าเด็กหญิงจะเก่งกาจเพียงใด สุดท้ายก็เป็นเพียงเด็ก

คนหนึ่งเท่านั้น จิตใจก็ยังใสซื่อหากใช้ให้เป็นประโยชน์ดี ๆ ละก็...

มีเพียงซ่งเสวี่ยอีเท่านั้นที่รู้ดีว่าหลิงจิวกำลังแสดงความฉลาดออกมาอีก

แล้ว แต่เวลาที่จิวเอ๋อร์น้อยของเขาแสดงความฉลาดออกมาก็น่ารักเช่นนี้เสมอ

“เสวี่ยอี จิวเอ๋อร์ นาง...” เสียงซุนกู่หลานดังขึ้น แม้จะข่มเสียงให้เบามาก

แล้วก็ตาม กระนั้นก็ยังยากจะปกปิดความประหลาดใจไว้ได้

ซ่งเสวี่ยอีเอียงศีรษะ ดวงตาแจ่มชัดเต็มไปด้วยประกายแพรวพราว เอ่ย

ยิ้ม ๆ ว่า “น่ารักมากเลยใช่หรือไม่”

เด็กหนุ่มผู้ฉลาดเฉลียวและไม่แยแสต่อสิ่งใดมาตลอด บัดนี้กลับมี

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 96 11/24/17 2:11:02 PM

97

สุ่ยเชียนเช่อ

น้ำเสียงโอ้อวดเสียยกใหญ่ เจือความภาคภูมิใจที่ปิดไว้ไม่มิดอยู่ในที ทั้งที่ก่อน

หน้านี้ยามที่ตัวเองโดดเด่นเป็นที่เลื่องลือ กลับทำเมินเฉย ไม่แสดงสีหน้าท่าที

พอใจแต่อย่างใด

ซุนกู่หลานมองเขาอย่างพูดไม่ออก

ซ่งหลีเยียนซึ่งทำหน้าบอกไม่ถูก ได้ยินคำพูดของเขาเช่นกัน สีหน้ายิ่ง

พิลึกพิลั่นกว่าเดิมทันที

ซ่งหลิวเจวี๋ยพึมพำเบา ๆ “...ข้ามองผิดไปจริง ๆ”

น่ารักหรือ ตอนนี้คงมีเพียงซ่งเสวี่ยอีคนเดียวเท่านั้นกระมังที่รู้สึกว่ายาย

เด็กจอมโหดที่อยู่บนเสานั้นน่ารัก!

“เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาเลย!”

บรรดาทูตสี่สำนักเองก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมาแล้วเช่นกัน

ทูตสำนักนิรันดร์กล่าวว่า “นางอายุเท่าใดนะ เจ็ดแปดขวบกระมัง นึก

ไม่ถึงว่าจะมีพลังเทพมาตั้งแต่กำเนิดเช่นนี้ อายุยังน้อย แต่ความสามารถด้านการ

ต่อสู้ไม่เลวเลย พวกเจ้าสังเกตเห็นหรือเปล่า เวลาผ่านไปตั้งนาน แต่นางไม่มีท่าท ี

เหนื่อยล้าเลยสักนิด คอยยั่วเคอหลี่เหยียนเล่นมาตลอด”

“เด็กผู้หญิงสินะ ถูกใจข้าพอดี” ทูตสำนักหกประสานยิ้ม “เห็นแก่ที่ข้า

เป็นผู้หญิงเหมือนกัน พวกท่านก็อย่าแย่งนางกับข้าเลยนะ”

ทูตสำนักศิลาแดงหัวเราะ “ต่อให้มิใช่ชาวเมืองอวี้ไห่ เมื่อมาถึงเมืองอวี้ไห ่

แล้วจะไม่รู้ว่าซ่งเสวี่ยอีกับเด็กหญิงคนนี้แยกห่างจากกันไม่ได้ได้อย่างไร” ความ

หมายของประโยคหลังคือ เจ้าอย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย! เจ้าคิดอะไรมีหรือที่

พวกข้าจะไม่รู้ คิดจะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเช่นนั้นหรือ ฝันไปเถอะ!

ทูตสำนักเหมันต์กระจ่างเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “นึกไม่ถึงเลยว่าเมือง

เล็ก ๆ ที่อยู่ห่างไกลเช่นนี้จะมียอดฝีมือมากมายเพียงนี้ด้วย ทั้งเจียงอู๋เม่ยกับ

หานเส้าชิง สองคนก่อนหน้านี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน”

“เมืองอวี้ไห่ในภายหน้าน่ากลัวว่าจะเป็นศูนย์รวมความสนใจเพราะหนุ่มสาว

พวกนี้เป็นแน่”

ตัวแทนตระกูลสามคนที่อยู่ในศาลาได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของสอง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 97 11/24/17 2:11:02 PM

98

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ในสามคนระบายยิ้มอย่างไม่อาจปิดบังอำพราง มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สีหน้า

ไม่สู้ดีนัก

ในบรรดาสามคนนี้ ผู้ที่ดีใจที่สุดคือชายตระกูลซ่งแห่งเมืองไท่หมิง เพียง

แค่นึกถึงซ่งเสวี่ยอีขึ้นมา เขาก็ยิ้มไม่หุบ สายตาที่มองไปยังคนทั้งสองที่อยู่

ข้างกายฉายแววทะนงตนและยั่วโทสะ

สองคนที่เหลือนั้นต่างมองไม่เห็นท่าทียั่วยุของเขาโดยสิ้นเชิง ใครใช้ให้

ตระกูลซ่งของพวกเขาผลิตผู้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศออกมากันเล่า

“ข้ายอมแพ้แล้ว!” ในที่สุดเคอหลี่เหยียนที่อยู่บนเสาก็ตะโกนขึ้นด้วย

ความคับแค้นใจ

เดิมทีนึกว่าต่อให้ไม่อาจยื้อเวลาไว้ได้นาน ก็ยังสามารถหลบหลีกการ

โจมตีได้ หารู้ไม่ว่าความเร็วของเด็กหญิงมิได้ช้าลงเลยสักนิด กลับว่องไวขึ้น

เสียด้วยซ้ำ ไม่เปิดโอกาสให้เขาโจมตีกลับได้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป เขาไม่เพียงไม่สามารถพลิกสถานการณ์ ยังถูก

เด็กหญิงยั่วแหย่จนยิ่งย่ำแย่กว่าเดิม กลายเป็นตัวตลกในสายตาผู้ชมโดยรอบ

ไปเสียแล้ว

เวลานี้เขาจึงตระหนักได้ว่า เด็กหญิงมิได้โชคร้ายที่ต้องประลองกับเขา

แต่เป็นเขาเองต่างหากที่โชคร้ายต้องมาเจอกับนาง!

เคอหลี่เหยียนหน้าม่อยคอตก กระโดดลงจากเสาก่อนจะเดินลับหาย

เข้าไปเงียบ ๆ ท่ามกลางฝูงชน

ครั้นหลิงจิวได้ยินว่าตนได้รับชัยชนะก็ร่อนลงมาที่พื้น เดินเข้าไปในศาลา

ที่ตนอยู่

ขณะเดินผ่านบรรดาผู้คนที่ประจำโต๊ะอยู่ สายตาที่พวกเขามองนางล้วน

ฉายแววพรั่นพรึง

ทันทีที่กลับมาถึงศาลา หลิงจิวสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป สายตา

กวาดมองไปยังพวกซ่งหลิวเจวี๋ย ก่อนจะวกกลับมาที่ซ่งเสวี่ยอี

แววตาที่เขาจ้องมองนางยังคงเหมือนเช่นเดิม หลิงจิวรู้สึกว่าเพียงเท่านี้

ก็พอแล้ว ส่วนคนอื่น ๆ นางคร้านจะสนใจ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 98 11/24/17 2:11:02 PM

99

สุ่ยเชียนเช่อ

หลิงจิวเดินมาตรงหน้าเด็กหนุ่มด้วยความเคยชิน จากนั้นก็ถูกรวบเข้าไป

กอดตามความคาดหมาย

ซ่งเสวี่ยอีจับมือเด็กหญิงพลิกดูไปมาอยู่นานสองนาน เมื่อแน่ใจว่าไม่มี

บาดแผลใด ๆ จึงคลายความกังวลลง จากนั้นก็มองไปที่เท้านาง

ร่างหลิงจิวพลันแข็งเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่อสังเกตเห็นสายตาของเขา นาง

ยื่นมือไปกระตุกผมเขา ครั้นเห็นว่าสายตาเขาเบนออกไปแล้ว จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียง

จริงจัง “เท้าไม่เป็นอะไรหรอก ห้ามถอดรองเท้าข้านะ!”

ซ่งเสวี่ยอีหรี่ตา พลางหลุดขำออกมา “อื้ม”

เขาจึงไม่ถอดรองเท้าหลิงจิวต่อหน้าคนมากมาย เผยเท้าเล็ก ๆ ของจิวเอ๋อร ์

ให้คนอื่นเห็น

ฝ่ายหลิงจิวเห็นรอยยิ้มของเขาจึงรู้ว่าตนเองแสดงปฏิกิริยามากเกิน

ควรต้องโทษที่ปกติซ่งเสวี่ยอีใส่ใจนางมากเกินไป ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนทำได้

ทั้งสิ้น

ไม่นานนักการประลองรอบสุดท้ายก็สิ้นสุดลง ทว่าความสนุกสนานและ

ความตื่นตาตื่นใจล้วนไม่อาจเทียบกับรอบการประลองของซ่งเสวี่ยอีและหลิงจิว

ได้เลย

งานชุมนุมราชันย์ครั้งนี้มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นมากมายจนผู้คนยากจะ

สงบใจได้ ด้วยเหตุนี้ หลังจบงาน แต่ละคนจึงต่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ณ เรือนไพศาล

ซ่งเสวี่ยอีกับหลิงจิวเพิ่งจะกลับมาถึงได้ไม่นานนัก เสียเอี๋ยนก็เข้ามาแจ้ง

ว่าคนจากตระกูลซ่งแห่งเมืองไท่หมิงมาขอเข้าพบ กำลังรออยู่ในห้องโถงใหญ่

“จิวเอ๋อร์เหนื่อยแล้วก็ไม่ต้องฟัง หลับตาพักเสียหน่อยก็ดี” ซ่งเสวี่ยอี

อุ้มหลิงจิวลุกขึ้นมา

หลิงจิวเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย “สู้เจ้าเอาข้าไปไว้ที่ห้อง ให้ข้านอนหลับ

บนเตียงดีกว่า”

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยว่า “ข้าไม่อยากแยกกับจิวเอ๋อร์” เขาอุ้มเด็กหญิงเนื้อตัว

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 99 11/24/17 2:11:02 PM

100

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

นุ่มนิ่มไว้ในอ้อมอก ไม่ต้องบอกว่าสบายมากเพียงใด เพียงเท่านี้ก็มากพอที่จะ

ทำให้เขาอิ่มเอมเปรมใจแล้ว จากนั้นเขาก็ก้มลงกระซิบข้างหูหลิงจิว “บนเตียง

ไม่มีหมอนข้างชื่อซ่งเสวี่ยอีนะ”

หลิงจิวผลักศีรษะเขาออก เอ่ยหน้าตาย “ซ่งเสี่ยวไป๋ นับวันเจ้าชักจะไม่

รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่เสียแล้ว”

ซ่งเสวี่ยอีหัวเราะเบา ๆ

ทั้งสองยังไม่ทันเดินไปถึงห้องโถงใหญ่ก็ได้ยินเสียงสนทนาเคล้าเสียงหัวเราะจาก

ข้างในลอดออกมา...

“ตระกูลซ่งมีอภิชาตบุตรแล้ว!”

“ฮ่า ๆ ๆ ท่านทูตชมเกินไปแล้ว”

“ชมเกินไปหรือไม่ พวกเราก็รู้อยู่แก่ใจ ไม่ต้องพูดเกรงอกเกรงใจกันหรอก

จุดประสงค์ที่ข้ามาคราวนี้ ท่านเองก็รู้ ขอเพียงซ่งเสวี่ยอีเข้าสำนักนิรันดร์ของข้า

พี่ซ่งวางใจได้เลยว่าผลประโยชน์จะต้องตกอยู่ที่ท่านไม่น้อย”

“ฮ่า ๆ ๆ คนตรงเช่นท่านทูตช่างพูดจาเถรตรงจริง ๆ ความแข็งแกร่งของ

สำนักนิรันดร์นั้น พวกเราชาวเมืองไท่หมิงล้วนรู้ดี การที่สามารถเข้าสำนักนิรันดร์

ได้ก็เป็นโชคดีของซ่งเสวี่ยอี จะพูดถึงเรื่องผลประโยชน์ได้อย่างไรกัน”

“ไม่เสียทีที่พี่ซ่งเป็นพี่น้องที่ดีของข้า”

นัยน์ตาหลิงจิวฉายแววเยาะหยัน

เจ้าคนตระกูลซ่งแห่งเมืองไท่หมิงผู้นี้หลงตัวเองเกินไปแล้ว ฟังดูราวกับ

ชะตาชีวิตของซ่งเสี่ยวไป๋อยู่ในการควบคุมของเขาเสียอย่างนั้น ลำพังตัวเขา

คนเดียวคิดจะมาบงการชีวิตซ่งเสี่ยวไป๋น่ะหรือ ไม่มีทาง!

ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในห้องโถง คนทั้งสองที่กำลังสนทนากันอยู่ก็หัน

มามอง

“มา ๆ ๆ เสวี่ยอีรีบเข้ามารู้จักท่านทูตสำนักนิรันดร์เร็วเข้า เขาเอ็นดูเจ้า

มาตลอด” ซ่งชิ่งเฮ่าแห่งเมืองไท่หมิงอ้าปากก็เอ่ยออกมาเช่นนี้ทันที

การวางตัวในฐานะผู้อาวุโสกว่าทำให้ผู้ที่ไม่รู้ย่อมนึกว่าเขาและซ่งเสวี่ยอีนั้น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 100 11/24/17 2:11:02 PM

101

สุ่ยเชียนเช่อ

สนิทชิดเชื้อกันอย่างยิ่ง

กระนั้นซ่งเสวี่ยอีก็หาได้แสดงท่าทีกระตือรือร้นไม่ ฝีเท้าไม่เร่งรีบเหมือน

เช่นยามปกติ

ใบหน้าซ่งชิ่งเฮ่าฉายแววกระอักกระอ่วน แต่แล้วเขาก็รีบเก็บงำความรู้สึก

อย่างรวดเร็ว ยังคงมองซ่งเสวี่ยอีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ราวกับมิได้สังเกตเห็นท่าที

เย็นชาของซ่งเสวี่ยอีที่มีต่อเขา

“ฮ่า ๆ” ทูตสำนักนิรันดร์ไหนเลยจะมองความนัยที่แฝงอยู่ในท่าทีนั้น

ไม่ออก เดิมทีนึกว่าซ่งชิ่งเฮ่ายังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง แต่ดูท่าตอนนี้แล้ว เห็น

ชัดว่าเขามิได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับซ่งเสวี่ยอีจริง ๆ

“สหายผู้น้อยเสวี่ยอี ข้ามากะทันหัน รบกวนเจ้าแล้ว” ทูตสำนักนิรันดร์

เดินเข้ามาโอภาปราศรัยอย่างเป็นธรรมชาติ โดยมิได้ยกฐานะข่ม

ซ่งชิ่งเฮ่าเห็นดังนั้นจึงตระหนักได้ว่ากิริยาก่อนหน้านี้ของตนออกจะเกินควร

ไป ซ่งเสวี่ยอีในตอนนี้มิได้เป็นเพียงประมุขตระกูลซ่งสายหลักของเมืองเล็ก ๆ

ไกลโพ้นอีกแล้ว เขาคือนักปรุงโอสถมากพรสวรรค์ที่อายุเพียงสิบสามปีก็สามารถ

ปรุงโอสถทิพย์ได้! นี่คือประมุขผู้สูงส่งที่ตระกูลหลักเมืองซู่ เสวี่ยล้วนต้อง

ปรนนิบัติอย่างดียิ่ง ไหนเลยจะต้องมาเกรงอกเกรงใจตน

จู่ ๆ ซ่งชิ่งเฮ่าซึ่งเพิ่งตระหนักได้ก็เหงื่อแตกพลั่ก หากซ่งเสวี่ยอีไปยัง

ตระกูลหลักเมืองซู่เสวี่ยละก็ ด้วยความสามารถของเขาแล้วย่อมยืนหยัดได้อย่าง

รวดเร็ว ถึงเวลานั้นแค่เด็กหนุ่มเอ่ยอะไรไม่ดีเกี่ยวกับเขาไม่กี่คำ ก็เพียงพอที่จะ

ทำให้เขารับผิดชอบไม่ไหวแล้ว

“เสวี่ยอี รีบเข้ามานั่งเร็ว” ซ่งชิ่งเฮ่าได้สติโดยพลัน รีบลุกขึ้นยืนพลาง

เรียกให้ซ่งเสวี่ยอีเข้ามาหา

“ทั้งสองท่านเชิญนั่ง” ซ่งเสวี่ยอีซึ่งเดินมาถึงกลางห้องโถงใหญ่พยักหน้า

พลางเอ่ยเบา ๆ

ท่าทีที่ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง แต่ไม่อ่อนน้อมเกินควรจนดูต้อยต่ำ มิได ้

อ่อนโยน แต่ก็มิได้ร้อนดั่งไฟ ทำให้ซ่งชิ่งเฮ่ากับทูตสำนักนิรันดร์รับมือไม่ถูก

พักหนึ่ง ซ่งเสวี่ยอีอายุยังน้อยแท้ ๆ ไฉนจึงเข้าถึงยากยิ่งนัก!

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 101 11/24/17 2:11:02 PM

102

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ทั้ งสามนั่ งลงบนเก้าอี้พร้อมกัน ส่วนหลิงจิวนั้นย่อมต้องนั่ งบนตัก

ซ่งเสวี่ยอีอยู่แล้ว

เสียเอี๋ยนยกน้ำชาเข้ามา

ใบชานั้น ตระกูลซ่งเป็นผู้นำมา มิใช่ใบชาที่หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้จัดเตรียม

มาให้

ทูตสำนักนิรันดร์และซ่งชิ่งเฮ่ายกชาขึ้นดื่ม ดวงตาพลันเปล่งประกาย ทูต

สำนักนิรันดร์ถือโอกาสพูดว่า “ชานี้ไม่เคยดื่มมาก่อน มิทราบว่าผลิตจากที่ใด

หรือ”

“เป็นตำรับที่ข้าผสมเอง” ซ่งเสวี่ยอีกำลังยกน้ำผลไม้ป้อนให้หลิงจิวดื่ม

มือข้างหนึ่งกดมือเด็กหญิงที่กำลังจะยกถ้วยขึ้นดื่มเอง ครั้นได้ยินวาจานั้นจึง

เงยหน้ามองทูตสำนักนิรันดร์ปราดหนึ่ง ก่อนจะเบนสายตากลับมามองหลิงจิว

“ท่านทูตคิดว่าใบชานี้มีสิทธิ์นำเข้าไปในเมืองฉางหมิงหรือไม่”

สำนักนิรันดร์นั้นอยู่ที่เมืองฉางหมิง

เนื่องจากมีตระกูลซ่งสายหนึ่งอยู่ในเมืองฉางหมิงเช่นกัน ดังนั้นทูตสำนัก

นิรันดร์จึงรู้สึกว่าการที่จะพาซ่งเสวี่ยอีเข้าสำนักตนย่อมมีโอกาสสำเร็จสูงกว่าอีก

สามสำนักอยู่มาก

นครทั้งสี่แห่งเมืองซู่เสวี่ยกับสำนักศึกษาทั้งสี่ล้วนมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้น

ขอเพียงคนของสำนักนิรันดร์รับปาก ก็เป็นอันสำเร็จลุล่วงแล้ว

“ต้องมีสิทธิ์อยู่แล้วสิ” ทูตสำนักนิรันดร์ตอบอย่างไม่ลังเล

เขาอยากจะสานสัมพันธ์ระหว่างซ่งเสวี่ยอีกับเมืองฉางหมิงให้แนบแน่น

ยิ่งขึ้นแทบใจจะขาดอยู่แล้ว

“สหายผู้น้อยเสวี่ยอี” ทูตสำนักนิรันดร์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงเอ่ยปาก

“ที่ข้ามาครั้งนี้ อันที่จริงก็เพราะจะมาเชิญเจ้าเข้า...”

“ฮ่า ๆ ๆ ข้านึกไว้แล้วว่าคนของสำนักนิรันดร์จะต้องมาเร็วที่สุด!” เสียง

ที่ดังขึ้นนอกประตูอย่างฉับพลันขัดจังหวะคำพูดของทูตสำนักนิรันดร์

ทูตสำนักนิรันดร์หน้าเปลี่ยนสี มองไปที่ประตูด้วยสายตาขุ่นเคือง ขณะที่

คนสามคนเดินเข้ามา

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 102 11/24/17 2:11:02 PM

103

สุ่ยเชียนเช่อ

บัดนี้ทูตแห่งสำนักทั้งสี่มากันพร้อมหน้าแล้ว

ผู้คนล้วนกล่าวว่า “หญิงสามคนมาอยู่รวมกันจะเกิดเรื่อง” ชายสามคน

มาอยู่ด้วยกันก็เกิดเรื่องได้เช่นกัน ซ้ำอาจยิ่งรุนแรงจนกลายเป็นคลื่นใต้น้ำ

เสียด้วย

“ซ่งเสวี่ยอี เจ้าเป็นวีรบุรุษหนุ่มจริง ๆ” ทูตสำนักศิลาแดงเอ่ยปากชม

ซ่งเสวี่ยอีทันทีที่มาถึง

ซ่งเสวี่ยอีพยักหน้าเป็นเชิงทักทาย

ทูตสำนักหกประสานเห็นดังนั้นก็แค่นเสียงเบา ๆ “คนตรงไม่พูดจามี

ลบัลมคมใน จดุประสงคท์ีเ่รามาทีน่ีค่อือะไร ทกุคนยอ่มรูด้ี สูถ้อืโอกาสนีค้ยุเรือ่ง

เงื่อนไขกันให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า”

“หึ ๆ ข้าเห็นด้วย” ทูตสำนักเหมันต์กระจ่างผงกศีรษะ ชิงเอ่ยกับซ่งเสวี่ยอ ี

ก่อน “น้องเสวี่ยอี สำนักเหมันต์กระจ่าง๑ของข้ากับนามของเจ้าต่างมีอักษร ‘เสวี่ย’

อยู่ด้วยนี่คือวาสนา หากเจ้าเข้าสำนักเหมันต์กระจ่าง เราสัญญาว่าจะยอมเปิดเผย

คัมภีร์สำนักและหอสมบัติขั้นสามให้เจ้าดู เจ้าจะมีจอมยุทธ์ระดับปรมาจารย์

ขั้นเก้ามาเป็นอาจารย์ เขาจะทุ่มเทกายใจอบรมสั่งสอนเจ้าจนทำให้ทุกคนที่เอ่ยถึง

สำนักเหมันต์กระจ่างต้องนึกถึงเจ้าเป็นคนแรก!”

ทูตสำนักศิลาแดงยิ้มเยาะ “เจ้าก็แค่พูดปากเปล่า! ซ่งเสวี่ยอี ถึงเจ้าจะเป็น

ยอดฝมีอืสงูสง่เทยีมฟา้ แตไ่มว่า่เรือ่งใดลว้นตอ้งมกีารลงทนุจงึจะไดร้บัสิง่ตอบแทน

ชีวิตที่สวยงามสมบูรณ์แบบไม่อาจทำให้มนุษย์เติบโตได้ เพราะฉะนั้นสำนัก

ศิลาแดงจะไม่ให้ความช่วยเหลือแก่เจ้าโดยตรง แต่จะมอบฐานะหนึ่งให้แก่เจ้า

นั่นคือตำแหน่งศิษย์สายตรงท่านเจ้าสำนัก!”

สามคนที่เหลือพากันมองทูตศิลาแดงอย่างอึ้งงันแล้วก็เข้าใจได้ทันที

ถ้าเป็นซ่งเสวี่ยอีแล้ว มีใครบ้างที่ไม่อยากรับเขาเป็นศิษย์! ต่อให้ตัวเอง

ปรุงโอสถไม่เป็น แต่เมื่อได้อยู่ในฐานะอาจารย์แล้วละก ็ ย่อมก้าวหน้าไปพร้อมกับ

ซ่งเสวี่ยอีจนเป็นที่จารึกในหน้าประวัติศาสตร์แน่นอน

๑ ดอกชื่อสำนักเหมันต์กระจ่างมาจาก (หมิงเสวี่ย)

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 103 11/24/17 2:11:02 PM

104

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

“เสวี่ยอีเอ๋ย สำนักหกประสานของเรามีสาวงามมากมาย” ทูตสำนักหก

ประสานขยิบตาให้ซ่งเสวี่ยอี อมยิ้มเอ่ยพลางแสร้งทำเสียงลึกลับ “สิ่งที่พวกเขา

มอบให้เจ้าได้ สำนักหกประสานก็ให้เจ้าได้ สิ่งที่เขามอบให้เจ้าไม่ได้ แต่สำนักหก

ประสานก็ให้เจ้าได้เช่นกัน เจ้าว่าอย่างไร”

“ก็ไม่ว่าอย่างไร” เสียงอ่อนเยาว์นุ่มนวลเอ่ยตอบทูตสำนักหกประสาน

ทูตสำนักหกประสานตะลึงงัน หันมองตามเสียง เห็นดวงหน้าน่ารักราว

ตุ๊กตา

หลิงจิวจ้องนาง เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ถ้าซ่งเสี่ยวไป๋ไม่ได้อยากได้

ผู้หญิงอะไรนั่น ยังจำเป็นต้องเข้าสำนักนี้อยู่อีกหรือไม่”

“เสี่ยวหลิงจิว พี่สาวมิได้หมายความเช่นนั้น” ทูตสำนักหกประสานเริ่ม

รู้สึกอึดอัดใจ

หลิงจิวไม่เอ่ยอันใด ซ่งเสี่ยวไป๋ของนางอยากได้รูปโฉมก็ได้รูปโฉม อยาก

ได้ความสามารถก็มีความสามารถ สติปัญญาปราดเปรื่อง อุปนิสัยก็อ่อนโยน

เป็นที่สุด ดูแลเอาใจใส่คนเป็น จัดการกิจการของตระกูลก็ได้ ออกงานรับแขก

ก็ได้ เข้าครัวก็เป็น ยังจะขาดหญิงงามมาชอบอีกหรือ

เมื่อคิดเช่นนี้ พลันหลิงจิวตระหนักได้ถึงปัญหาที่นางพยายามมองข้ามมา

ตลอด ต้องมีสักวันที่ซ่งเสี่ยวไป๋ได้พบผู้หญิงที่ต้องใจ จากนั้นก็แต่งงานมีลูก

ด้วยกัน!

หลิงจิวเม้มปาก มองมือของซ่งเสวี่ยอีที่โอบเอวนางอยู่เงียบ ๆ พอคิดว่า

น้องชายที่ตนเลี้ยงดูฟูมฟักมานานต้องแต่งงานออกไป...อ้อ ไม่สิ! ไปร่วมหอ

ลงโรงกับหญิงอื่น ไม่อาจครอบครองความอ่อนโยนของเขาแต่เพียงผู้เดียวได้อีก

ต่อไป...หลิงจิวพลันรู้สึกขมฝาดในใจขึ้นมาทันที

เดิมทีนางก็เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ทั้งยังเตรียมใจมานานแล้ว ทว่าการ

ผูกขาดตัวเขาไว้ก็ช่างเย้ายวนใจจริง ๆ

“จิวเอ๋อร์” ซ่งเสวี่ยอีสังเกตเห็นท่าทีหงอย ๆ ของเด็กหญิงในอ้อมอก ไม่รู้

ว่านางเป็นอะไรจึงลูบผมนาง เห็นนางยังคงหงอยเหงาเศร้าซึมเช่นนั้น ไหนเลย

จะมีแก่ใจสนทนาต่อ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 104 11/24/17 2:11:02 PM

105

สุ่ยเชียนเช่อ

ในที่สุดเขาจึงอุ้มเด็กหญิงลุกขึ้น พลางเอ่ยกับทูตทั้งสี่เป็นครั้งแรก “คำพูด

ของพวกท่าน ข้าจะนำไปพิจารณาดู ฟ้ามืดแล้ว เชิญทุกท่านกลับเถิด”

เหล่าทูตสี่สำนักต่างคาดไม่ถึงว่าที่ตนเฝ้ารอคำตอบอยู่เป็นนานจะได้รับ

คำพูดแสนเรียบง่ายเช่นนี้เพียงประโยคเดียว ซ้ำไม่มีแม้แต่คำตอบที่ชัดเจนด้วย

ซ่งเสวี่ยอีทำราวกับไม่สังเกตเห็นสีหน้าของพวกเขาที่เคร่งขรึมลงชั่วพริบตา

เขาอุ้มหลิงจิวแล้วเดินออกไปทางประตูใหญ่

“นี่เสวี่ยอี...” ซ่งชิ่งเฮ่าซึ่งไม่มีโอกาสได้พูดแทรกขึ้นมาร้องตะโกนอย่าง

เจ็บใจที่เรื่องไม่เป็นดังที่หวัง ทว่าก็ไม่สามารถหยุดซ่งเสวี่ยอีไว้ได้อยู่ดี

คนของสี่สำนักจึงได้แต่มองซ่งเสวี่ยอีเดินดุ่มจากไปเช่นนี้ ในใจทั้งโกรธ

ทั้งอับจนหนทาง ทูตสำนักนิรันดร์แค่นเสียงพูดเบา ๆ “พรสวรรค์รึ ก็แค่อวดดี

กว่าคนทั่วไปสิไม่ว่า ถ้าซ่งเสวี่ยอีคนนี้ไม่อวดดีเพราะถือตัวว่ามีพรสวรรค์ละก็

ข้ากลับจะกังวลเสียด้วยซ้ำ”

เด็กหนุ่มอายุสิบสามปีหากทำตัวถือทิฐิย่อมชวนให้รู้สึกว่าควบคุมได้ยาก

มาตอนนี้พวกเขากลับมองว่า ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่ยังไม่โตคนหนึ่ง

เท่านั้น เล่ห์เหลี่ยมในการจัดการเรื่องต่าง ๆ ย่อมไม่กระไรนัก

ท่าทีของทูตอีกสามสำนักแสดงให้เห็นว่าพวกเขาก็เห็นเช่นเดียวกับทูต

สำนักนิรันดร์

พวกเขาไม่กลัวว่าซ่งเสวี่ยอีจะหยิ่งยโส ยิ่งไม่กลัวว่าเขาจะยกเงื่อนไข

หฤโหดกว่านี้มาต่อรอง แต่กลัวว่าซ่งเสวี่ยอีจะไม่ต้องการสิ่งใดเลยมากกว่า

ดังคำที่ว่า หากไร้ซึ่งความปรารถนาย่อมไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใด ผู้ที่ไม่มีแม้แต่

ความปรารถนาก็เท่ากับไร้จุดอ่อน คนเช่นนี้แลจึงจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกไม่สบายใจ

อย่างแท้จริง

ซ่งเสวี่ยอีมิได้อุ้มหลิงจิวกลับไปยังห้องข้าง ๆ ห้องโถง ทว่ากลับเดินออกไป

ข้างนอก

ไม่ว่าเวลาใด ดอกท้อของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ล้วนบานสะพรั่งอย่าง

สวยงาม จนราวกับจะชื่นชมได้ไม่รู้เบื่อกระนั้น ทว่าทัศนียภาพที่ปรากฏตรงหน้า

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 105 11/24/17 2:11:02 PM

106

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

หลิงจิวในยามนี้ต่างจากภาพในสายตาของผู้อื่น

ครั้นมองนานเข้า หลิงจิวก็คร้านจะมองอีกต่อไป นางเอาคางเกยบนไหล่

ซ่งเสวี่ยอี ทั้งสองมิได้พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว ซ่งเสวี่ยอีเดินเล่นเรื่อยเปื่อย

ภายในป่าท้อ ทว่ามิได้เดินอย่างไร้จุดหมาย

ไม่นานนักภาพตรงหน้าหลิงจิวพลันเปลี่ยนเป็นพื้นที่โล่งกว้าง ป่าท้อหายไป

สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าคือหุบเขาเล็ก ๆ ที่มีเสียงธารน้ำจากภูเขาไหลลงมาหน้าผาศิลา

พืชน้ำ ตะไคร่น้ำ ธารน้ำไหล และภูเขาสูงต่ำ ทั้งหมดผสานเข้าด้วยกันจนดู

ราวกับภาพวาด

แม้จะเป็นทิวทัศน์ธรรมดา ทว่าก็เป็นดั่งดินแดนบริสุทธิ์ ภายในหมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้ซึ่งเปรียบเสมือนโลกโลกีย์ ทำให้ดวงตาและจิตวิญญาณของผู้คนที่ถูก

ดอกท้อมอมเมาล้วนได้รับการชำระล้าง

ที่แห่งนี้ไร้ผู้คน ซ่งเสวี่ยอีอุ้มหลิงจิวนั่งลงกับพื้น จากนั้นหยิบใบไม้เขียว

ใบหนึ่งขึ้นมาเช็ดด้วยแขนเสื้อ ก่อนจะจรดที่ริมฝีปาก

เดิมหลิงจิวไม่เข้าใจว่าเขาต้องการทำสิ่งใด จนกระทั่งทำนองเพลงแผ่วเบา

นุ่มนวลดังแว่วมา

ซ่งเสวี่ยอีหลุบตาลง แพขนตาทั้งหนาทั้งยาวบดบังดวงตาเขากว่าครึ่ง

แม้แต่หลิงจิวก็มองไม่เห็นความรู้สึกในแววตานั้นได้ชัดนัก รู้สึกเพียงว่าเขา

โอบอุ้มนางด้วยสายตาและลมหายใจของเขา

สายลมเย็นพัดผ่านเรือนผมของซ่งเสวี่ยอี เส้นผมพลิ้วผ่านข้างแก้มเขา

หลิงจิวรู้สึกจั๊กจี้ที่ตา ผ่านไปสักพักถึงค่อยได้สติใช้มือเล็ก ๆ ขยี้ตา

ดวงตาของซ่งเสวี่ยอีโค้งเป็นวงเสี้ยว จังหวะเพลงเริ่มเร็วขึ้นเล็กน้อย

คนหนึ่งเป่าใบไม้อย่างสงบ ส่วนอีกคนนั่งฟังเงียบ ๆ ไม่มีใครสังเกตเห็น

หรือบางทีอาจไม่คิดจะสังเกตเลยก็ได้ว่า ห่างออกไปในป่าท้อ ร่างสีชมพูร่างหนึ่ง

ยืนจ้องมองพวกเขาไม่วางตา ปลายเล็บที่หักกิ่งดอกไม้จิกลึกลงไปในเนื้อไม้

เสียงเพลงพลันหยุดชะงัก หลิงจิวเลิกคิ้วถาม “นี่เพลงอะไรหรือ”

ซ่งเสวี่ยอีเห็นนางได้สติกลับมาแล้ว จึงเอ่ยยิ้มแย้มว่า “หลิงจิว”

“หืม” หลิงจิวอึ้งไป เขาเรียกนางว่าจิวเอ๋อร์มิใช่หรือ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 106 11/24/17 2:11:02 PM

107

สุ่ยเชียนเช่อ

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยว่า “หลิงจิว ชื่อเพลงก็คือหลิงจิว”

“เพลงนี้เจ้าแต่งเองหรือ” มิน่าเล่า นางถึงไม่เคยได้ยิน

ซ่งเสวี่ยอีพยักหน้า ทอดสายตามองหลิงจิวเงียบ ๆ “แต่ทำนองเพลงยัง

แต่งไม่เสร็จ”

นัยน์ตาเขาราวกับมีเศษหยก กระจกแก้ว ทอประกายแวววับจนทำให้

ผู้ที่ได้เห็นคลายท่าทีระแวดระวังทั้งหมดที่มีได้โดยสิ้นเชิง และรู้สึกหลงใหล

เคลิบเคลิ้ม

มือคู่หนึ่งประคองใบหน้าหลิงจิวที่เตรียมจะเบือนหนีให้หันกลับมา “จิวเอ๋อร ์

มองข้าสิ”

ครัน้ไดย้นินำ้เสยีงนุม่นวลเชน่นี ้ หลงิจวิจงึคลอ้ยตามเขาไปโดยสญัชาตญาณ

สายตาพลันสบกับดวงตาอ่อนโยนดุจห้วงสมุทรของเขา “จิวเอ๋อร์กลัวข้าหรือไม่”

“ไม่กลัว” เจ้ามีอะไรน่ากลัวกัน!

“เช่นนั้นเหตุใดบางครั้งจิวเอ๋อร์ถึงไม่กล้ามองข้า”

“ใครบอกว่าข้าไม่กล้า!” ข้าแค่รับมันไม่ไหวต่างหากเล่า!

ดวงตาซ่งเสวี่ยอียิ่งโค้งจนเห็นชัดขึ้นเล็กน้อย เอ่ยกับหลิงจิวด้วยรอยยิ้ม

“จิวเอ๋อร์ บนโลกนี้คนที่ข้าไม่มีวันทำร้ายได้ก็คือเจ้า”

นานแล้วที่ไม่ได้เห็นซ่งเสวี่ยอียิ้มอย่างเปิดเผยเช่นนี้ มิใช่รอยยิ้มบาง ๆ

เช่นยามปกติ แต่เป็นยิ้มเปี่ยมสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ สิ่งที่อัดแน่นอยู่ในรอยยิ้ม

นั้นคือกลิ่นอายบริสุทธิ์เฉพาะตัวของเด็กหนุ่ม

หลิงจิวพลันนึกถึงครั้งแรกที่นางพบกับเด็กหนุ่มที่ยังคงสวมหน้ากาก เอามือ

กุมท้องหัวเราะจนเหมือนคนโง่ที่พร้อมจะลงไปนอนกลิ้งอยู่ที่พื้นได้ทุกเวลา

“ข้ารู้”

ทันใดนั้น หลิงจิวพลันรู้สึกโล่งใจ จะคิดมากไปทำไมเล่า ในเมื่อพวกเรา

สองคนตอนนี้ก็ยังอยู่ดี เช่นนั้นยังจำเป็นต้องอยากรู้เรื่องในอนาคตไปไย เรื่อง

ของอนาคตก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต ถึงอย่างไรเวลานี้ความอ่อนโยนของ

ซ่งเสี่ยวไป๋ก็เป็นของนางเพียงผู้เดียว เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว!

“เพราะฉะนั้นไม่ว่าอย่างไร จิวเอ๋อร์ก็อย่ากลัวข้าเลย” ซ่งเสวี่ยอีบีบจมูก

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 107 11/24/17 2:11:02 PM

108

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

หลิงจิว หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยออกมา

หลิงจิวแสร้งทำเป็นโกรธพลางปัดมือเขาออก “เจ้าเอาตาข้างไหนมาดูว่า

ข้ากลัวเจ้า”

“ตอนนี้ไม่กลัว วันหน้าก็ห้ามกลัวด้วย” ซ่งเสวี่ยอีรั้นจะให้นางรับปาก

ให้ได้

หลิงจิวสังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากล อดจ้องซ่งเสวี่ยอีด้วยสายตาจริงจัง

ไม่ได้ นางไม่ได้ถามว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ซ่งเสวี่ยอี ไม่ว่าเจ้าเปลี่ยนไปเช่นไร ในสายตาข้า เจ้าก็ยังเป็นซ่งเสี่ยวไป๋”

นัยน์ตาดำขลับดุจหินภูเขาไฟของเด็กหญิงวาววับ ชวนให้ซ่งเสวี่ยอีใจเต้นรัว

แขนทั้งสองของเขารวบเด็กหญิงเข้ามากอดแน่นจนแทบจะหลอมร่างเข้า

ด้วยกัน แต่แล้วกลับห้ามใจไม่ไหว ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากหลิงจิวเบา ๆ ทีหนึ่ง

“คำพูดของหลิงจิว ข้าจะจำไว้”

“จำไว้ ๆ พอลืมอีกก็มาถามข้าอีก” หลิงจิวแสร้งทำสีหน้าเบื่อหน่าย คงมี

แต่ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่า ยามเด็กหนุ่มวอนขอให้นางตอบรับ ท่าทางอยากได้คำตอบ

ที่ชัดเจนเช่นนั้น ทำให้นางตัดใจไม่ลงเพียงใด!

“ฮ่า ๆ” ซ่งเสวี่ยอีหัวเราะเสียงดังกังวาน ทันใดนั้นก็ดึงตัวหลิงจิวลงมา

หลิงจิวไม่ทันระวัง จึงถูกดึงล้มทับลงบนตัวเขา นางก้มหน้าลงมอง

เด็กหนุ่มที่นอนเหยียดยาวบนพื้นหญ้า คลี่ยิ้มหล่อเหลามีชีวิตชีวา เรือนผมสีดำ

ยาวสยายบนผืนหญ้าเขียวขจี ใบหน้าขาวราวหยกปรากฏริ้วแดงระเรื่อ ดวงตา

โค้งเรียวกำลังมองนาง

เชอะ! ซ่งเสี่ยวไป๋ เจ้ามันจอมวายร้าย! ถ้าโตขึ้นอีกหน่อย จะต้องทำให้

ผู้หญิงหลงใหลคลั่งไคล้เป็นแน่!

“จิวเอ๋อร์ เช่นนั้นก็เรียกว่า ‘หลิงจิวติดเสวี่ยอี’ เจ้าคิดว่าอย่างไร” น้ำเสียง

ทุ้มนุ่มดังขึ้น

หลิงจิวมองเขาอย่างงงงัน “อะไรนะ”

ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยว่า “รอแต่งทำนองเสร็จแล้ว ชื่อเพลงก็ให้ชื่อว่า ‘หลิงจิวติด

เสวี่ยอี’ ก็แล้วกัน ดีหรือไม่”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 108 11/24/17 2:11:02 PM

109

สุ่ยเชียนเช่อ

“ดี” หลิงจิวฉีกยิ้ม อวดฟันขาวซี่เล็กเรียงสวย

นางเพียงไม่ยอมรับว่าความรู้สึกที่เชื่อมโยงทั้งสองไว้ด้วยกันนั้นไม่เลวเลย

จริง ๆ

“ว่าแต่เจ้ารู้จักที่นี่ได้อย่างไร” หลิงจิวนอนคว่ำอยู่บนร่างเขาอย่างเป็น

ธรรมชาติ อย่างไรเสียตอนนี้ร่างกายของซ่งเสี่ยวไป๋ก็ดีขึ้นแล้ว จึงรับน้ำหนัก

นางได้

ถ้าหากเสียเอี๋ยนหรือใครสักคนมาเห็นทั้งสองตอนนี้ จะต้องพูดว่ากิริยา

ของพวกเจ้าชักจะใกล้ชิดสนิทสนมกันเกินไปแล้ว พี่ชายน้องสาวแท้ ๆ จะมาทำ

เช่นนี้ไม่ได้!

ซ่งเสวี่ยอีเข้าใจข้อนี้ดี แต่เขาไม่บอกหลิงจิว เพียงแต่ยามได้เห็นสายตา

อันบริสุทธิ์หาใดเปรียบของเด็กหญิงที่มิได้คำนึงถึงข้อนี้โดยสิ้นเชิง ก็ชวนให้ว้าวุ่น

ใจอยู่บ้าง ความเคยชินเสมือนดาบสองคม มีทั้งข้อดีข้อเสีย

“บังเอิญพบเข้าตอนที่ตรวจสอบเรื่องต่าง ๆ” ซ่งเสวี่ยอีเอ่ยพลางถอนหายใจ

เบา ๆ

บรรยากาศกำลังดี จะถอนหายใจทำไม สายตาหลิงจิวพินิจมองหน้าเขา

พลางถามว่า “เหตุใดเจ้าจึงคุ้นเคยกับป่าท้อเช่นนี้”

ซ่งเสวี่ยอีเม้มปากอมยิ้ม ดวงตาฉายแววซุกซน “เห็นธิดาดอกท้อเดินผ่าน

ครั้งหนึ่งก็จำได้แล้ว”

อย่างที่คิดไว้ เด็กหญิงเบิกตากลมโต สีหน้าขุ่นเคืองระคนเอือมระอา

ซ่งเสวี่ยอีหลุดขำ สองมือยื่นออกไปกอดหลิงจิว “จิวเอ๋อร์ เจ้าน่ารัก

เกินไปแล้วจริง ๆ”

“ไปทางนู้นเลยไป!” หลิงจิวเขินจนกลายเป็นโกรธ สะบัดหน้าหนีไป

อีกทาง “ข้าไม่พูดกับสัตว์ประหลาดมากพรสวรรค์หรอกนะ!”

ทว่าซ่งเสวี่ยอีไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ ยังคงกอดไม่ปล่อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงหัวเราะของซ่งเสวี่ยอีค่อย ๆ แผ่วหายไป เขายื่นมือ

ไปลูบไล้ดวงตาหลิงจิว กระซิบว่า “ในดวงตาคู่นี้ของจิวเอ๋อร์มองเห็นอะไรบ้าง”

ร่างหลิงจิวชะงักงัน มิได้เอ่ยอันใด

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 109 11/24/17 2:11:02 PM

110

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ซ่งเสวี่ยอียิ้ม “แม้จะไม่มีดวงตาเหมือนจิวเอ๋อร์ แต่ข้าอาศัยความสามารถ

ของตัวเองค้นพบโลกในดวงตาของจิวเอ๋อร์ได้”

“เจ้าพบอะไร” เมื่อครู่นี้ยังตั้งใจว่าจะไม่พูดกับอีกฝ่าย มาตอนนี้กลับลืม

เสียแล้ว

ซ่งเสวี่ยอีตอบ “พื้นดินใต้ป่าท้อแห่งนี้ฝังเลือดเนื้อของผู้คนไม่น้อย”

หลิงจิวมิได้เอ่ยสิ่งใด เพียงจับจ้องซ่งเสวี่ยอีด้วยดวงตาสีนิล

“ดอกท้อดูมีชีวิตราวกับเปลวไฟ ทว่าความจริงกลับเหมือนแสงอาทิตย์

อัสดงที่ส่องสว่างบนท้องฟ้าเพียงครู่เดียว” ซ่งเสวี่ยอียิ้มพลางมองตอบสายตา

หลิงจิว “แม้จะมองไม่เห็น แต่ข้าก็รู้สึกได้ จิวเอ๋อร์ โลกในสายตาเจ้า ข้ารู้สึก

ถึงมันได้ เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ต้องปิดบังข้าหรอก”

จิวเอ๋อร์ เจ้าน่าจะรู้ว่า ยิ่งเจ้าต่างจากคนอื่นมากเท่าใด ก็ยิ่งโดดเด่นมาก

เท่านั้น ทำให้ข้ายิ่งไม่วางใจ แต่ไม่เป็นไร ไม่ว่าเจ้าจะก้าวหน้าเร็วเพียงใด ยืนอยู ่

สูงแค่ไหน ข้าก็จะตามเจ้าไปให้ได้ พยายามเข้าไปใกล้เจ้าอย่างสุดกำลัง มอง

แผ่นดินและผืนฟ้าเดียวกันกับเจ้า บนโลกนี้ มีเพียงข้าที่ดีต่อเจ้าที่สุด และมี

เพียงข้าเท่านั้นที่เข้าใจเจ้าที่สุด!

ประกายวาววับในดวงตาของซ่งเสวี่ยอีทำให้หลิงจิวแทบมิอาจสบตากับเขา

ตรง ๆ ได้ ดวงตานางฉายแววคลุมเครือ

“ใต้ป่าท้อผืนนี้” หลิงจิวกะพริบตา พยายามคลายความรู้สึกแปลก ๆ

ในใจลง ด้วยไม่อยากขายหน้าต่อหน้าซ่งเสวี่ยอี นางมองไปยังป่าท้ออันอุดม-

สมบูรณ์เบื้องหลัง พลางเอ่ยเสียงเบา “ฝังร่างผู้คนนับหมื่นเอาไว้”

บนต้นท้อแต่ละต้นล้วนปกคลุมด้วยสีเทาขมุกขมัว สีแดงของดอกท้อ

ผสมปนเปกับสีเทาจนดูน่าสะอิดสะเอียน กิ่งท้อในสายตาของหลิงจิวก็ดูอัปลักษณ ์

อย่างยิ่งเช่นกัน ประหนึ่งร่างจำแลงของวิญญาณร้ายแต่ละตน พวกมันแยกเขี้ยว

ตวัดกรงเล็บ หมายทำลายเครื่องพันธนาการ และฉีกกระชากทุกสิ่งที่เห็นเป็น

ชิ้นเล็กชิ้นน้อย

โลกในสายตานางนั้นต่างจากคนธรรมดา

แต่ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ก็มิเคยเปลี่ยน นางเลือกที่จะปิดบังไว้ ไม่ยอม

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 110 11/24/17 2:11:02 PM

111

สุ่ยเชียนเช่อ

ให้คนทั่วไปที่อยู่รอบกายล่วงรู้ เพราะถึงอย่างไร บนโลกนี้ก็มีคนธรรมดาอาศัยอยู ่

มากกว่า ทั้งนางยังไม่คิดจะสร้างความวุ่นวายเพราะเรื่องนี้ด้วย

แต่ทว่าไม่ว่าจะชาติก่อนหรือชาตินี้ ก็มักจะมีคนพิเศษจำนวนหนึ่งที่ล่วงรู้

ในความพิเศษของนาง

ชาติก่อนคนใกล้ชิดนางต่างบอกว่าหากต้องการควบคุมดวงตาของตน

แม้นมิใช่ภารกิจพิเศษ ก็จงอย่าเผยให้ผู้ใดรู้ว่าตนนั้นต่างจากผู้อื่น ถึงพวกเขา

ไม่บอก หลิงจิวก็รู้ดีว่า แท้จริงแล้วพวกเขาเองก็หวาดกลัวดวงตาคู่นี้ของนาง

เช่นกัน กลัวว่าวันใดวันหนึ่งนางจะบอกว่าบนร่างอีกฝ่ายมีกลิ่นอายมรณะวนเวียน

อยู่ บ่งชี้ว่าความตายใกล้มาเยือนแล้ว

มนุษย์ล้วนกลัวความตาย หลิงจิวเข้าใจมานานแล้ว นางจึงไม่ได้รู้สึก

ต่อต้านอันใด

กระนั้นแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีใครบอกนางเหมือนที่ซ่งเสวี่ยอีบอกว่า เขา

พยายามที่จะมองโลกในดวงตานางให้ได้

เขามิได้ร้องขอให้นางเปลี่ยน กลับเลือกที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อนาง

ซ่งเสวี่ยอี มิน่าเล่า เจ้าถึงบอกให้ข้าไม่ต้องกลัวเจ้า แต่เจ้าช่างน่ากลัวนัก

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็ว ข้าต้องตกอยู่ในกำมือเจ้าเข้าสักวัน!

หลิงจิวคิดอย่างใจลอย

มือข้างหนึ่งยื่นมาบดบังสายตานางจนมิด หลิงจิวยังไม่ทันได้ตอบสนอง

ท้ายทอยก็ถูกกดจนใบหน้าแนบกับแผ่นอกที่กระจายกลิ่นหอมสดชื่น เสียง

ปลอบโยนแผ่วเบาของซ่งเสวี่ยอีดังแว่วมาจากเหนือศีรษะ “ไม่น่ามองใช่หรือไม่”

ริมฝีปากหลิงจิวแนบติดกับเสื้อของเขา เอ่ยเสียงอู้อี้ “ยังพอไหว พอมอง

มากเข้า ก็รู้สึกสวยเหลือเกิน”

ซ่งเสวี่ยอีผุดรอยยิ้มบางเมื่อได้ยินน้ำเสียงผ่อนคลาย เขาลูบผมนาง “อืม

วันนั้นตอนที่จิวเอ๋อร์หลงทาง เจ้ามองเห็นอะไรอีกบ้าง”

หลิงจิวขยับศีรษะซบอกเขาแล้วหลับตาลง เอ่ยอย่างเฉื่อยเนือย “เจ้ารู้ได้

อย่างไรว่าข้าเห็นอะไรต่อมิอะไร”

ซ่งเสวี่ยอีหัวเราะเบา ๆ ไม่ตอบคำ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 111 11/24/17 2:11:02 PM

112

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เสียงหัวเราะอบอุ่นของเด็กหนุ่มดังเคล้าเสียงธารน้ำไหล ชวนให้ผ่อนคลาย

ยิ่งกว่าเสียงดนตรีใด ๆ ความง่วงพลันเข้าครอบงำหลิงจิวโดยไม่รู้ตัว นางกระซิบ

“ข้าเห็นต้นท้อใหญ่ต้นหนึ่งที่กลายเป็นภูตไปแล้ว ต้นไม้กลายเป็นภูตปรากฏขึ้น

ที่นี่ ช่างประหลาดจริง ๆ ไหนจะเว่ยอวิ๋นผู้นั้นอีก เขาควรจะหมดอายุขัยไปนาน

แล้ว แต่กลับยังมีชีวิตอยู่...” เสียงของเด็กหญิงเบาลงเรื่อย ๆ “เดิมไม้ท้อเป็น

หนึ่งในไม้มงคลที่ใช้ขับไล่สิ่งชั่วร้าย แต่กลับถูกนำมาเพาะเลี้ยงด้วยวิธีโหดร้าย

ทารุณเช่นนี้ แม้จะยืดอายุขัยได้ แต่ก็เป็นการเพิ่มบาปกรรมให้มันเช่นเดียวกัน

เหมือนกับคนติดยา ความร้ายแรงของพิษนับวันจะยิ่งซึมลึกลงเรื่อย ๆ ไม่เพียง

กระทบต่อสติสัมปชัญญะของคนผู้นั้น แต่ยังเร่งให้ร่างกายแก่ชราลงอีกด้วย จน

สุดท้ายก็ไม่อาจช่วยแก้ไขให้กลับมาได้แล้ว พวกเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

ข้ารู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าถูกลากเข้าไปพัวพันอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย”

คำพูดสุดท้ายเบามากจนแทบไม่ได้ยิน ซ่งเสวี่ยอีคอยอยู่สักพัก เมื่อ

ไม่ได้ยินเสียงจากเด็กหญิงอีกจึงก้มลงมอง และพบว่าเด็กหญิงหลับสนิทไปแล้ว

“จิวเอ๋อร์” ซ่งเสวี่ยอีเรียกเบา ๆ

คำตอบของเด็กหญิงในอ้อมอกคือการซุกไซ้ศีรษะกับคอของเขา มือเท้า

กอดก่ายเขาแน่นราวกับปลาหมึก

มุมปากซ่งเสวี่ยอียกขึ้นเล็กน้อย มือข้างหนึ่งโอบเอวหลิงจิวไว้ อีกมือลูบ

ผมและแผ่นหลังบอบบางของนาง จากนั้นก็หรี่ตามองท้องฟ้า

เขาคิดอย่างใจลอยว่า หากต่อจากนี้อีกห้าปีสิบปี หรือแม้กระทั่งร้อยปี

พวกเขายังคงนอนกอดกันอยู่บนผืนหญ้าแล้วหลับไปเหมือนเช่นในตอนนี้ก็คงจะด ี

ไม่น้อย

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 112 11/24/17 2:11:02 PM

113

๕กรรม

“นายท่านยังไม่กลับมา พวกเจ้าวางไว้แล้วกลับไปเสียเถอะ”

“พี่สาวเจ้าคะ ข้าตั้งใจเดินทางมาเพื่อขอขมานายท่านซ่ง ท่านให้ข้ารออยู่

ที่นี่เถิดเจ้าค่ะ!”

“ไม่ได้ เอ๊ะ นี่เจ้าจะทำอะไร”

“พี่สาว ในเมื่อนายท่านซ่งไม่อยู่ ข้าจะอยู่ที่นี่รอนายท่านซ่งกลับมา”

“เจ้า...”

เสียเอี๋ยนมองเด็กสาวชุดชมพูที่คุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างขุ่นเคืองระคนเอือม

ระอา นางรู้จักเฝิ่นเถาแน่นอน คราวก่อนเรื่องที่เจี้ยงเถาทำร้ายนายหญิงจิวก็มี

เฝิ่นเถาอยู่เบื้องหลัง

นึกย้อนกลับไปตอนที่ตนคลาดกับนายหญิงจิว นางหลงทางอยู่ในป่าท้อ

หนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ มิมีผู้ใดมาตามหา ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่คือบทลงโทษ

ที่นายท่านลงโทษตน เฝิ่นเถาที่อยู่ตรงหน้านี้ก็เป็นคนที่ทำให้นางต้องรับโทษด้วย

เสียเอี๋ยนจึงไม่มีความรู้สึกดีใด ๆ กับเฝิ่นเถา

“นายท่านไม่พบเจ้าหรอก เจ้ารออยู่เช่นนี้ก็ไร้ประโยชน์”

สีหน้าเฝิ่นเถาฉายแววดึงดัน คุกเข่าอยู่กับพื้น ไม่ขยับเขยื้อน

เสียเอี๋ยนทำหน้าตาย คิดอยากจะโยนนางออกไปเองเสียให้รู้แล้วรู้รอด

ครั้นตระหนักได้ว่าที่นี่คือหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ ทั้งช่วงนี้ก็เป็นช่วงงานชุมนุม

ราชันย์ จึงจำต้องอดทนไว้

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 113 11/24/17 2:11:02 PM

114

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

คนหนึ่งคุกเข่าที่พื้น อีกคนยืนทำหน้าเย็นชา บรรยากาศช่างน่าอึดอัด

ซ่งเสวี่ยอีอุ้มหลิงจิวเดินเข้ามาในเรือน และเห็นภาพนี้

“นายท่านซ่ง!” เฝิ่นเถาซึ่งคุกเข่าที่พื้นหันไปมอง ครั้นเห็นซ่งเสวี่ยอีก็

ตะโกนเรียกเสียงหวานทันที

“ฮึก!” หลิงจิวที่นอนหลับซบอยู่บนร่างเขาสั่นไปทั้งร่าง สะอึกออกมา

ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น

ซ่งเสวี่ยอียังไม่ทันปลอบนาง หลิงจิวก็ขมวดคิ้ว หันไปมองเฝิ่นเถา สายตา

เย็นชาอย่างถึงที่สุด ซ้ำยังฉายแววกราดเกรี้ยว

เฝิ่นเถาเผลอสบตานางเข้า จากนั้นราวกับได้เห็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด

ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราพลันบูดเบี้ยว นางอ้าปากค้างคล้ายจะร้องเสียงดัง ทว่า

กลับได้แต่ส่งเสียงสะอื้นอยู่ในลำคอ จากนั้นก็ดูตกใจจนเป็นลมล้มพับลงไป

กับพื้น

“จิวเอ๋อร์ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร...” ซ่งเสวี่ยอีไม่เหลือบแลเฝิ่นเถา

แม้สักนิด กลับลูบหลังหลิงจิวเบา ๆ กระซิบปลอบนาง

หลิงจิวค่อย ๆ สงบลงด้วยการปลอบโยนของเขา ดวงตาทั้งสองกลับแจ่มชัด

ดังเดิม ทว่าคิ้วทั้งคู่ยังขมวดมุ่น สีหน้าดูไม่สบายใจ

หลิงจิวในยามนี้รู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ

เดิมนางกำลังหลับอยู่ดี ๆ จู่ ๆ เสียงที่ชวนให้สะอิดสะเอียนก็ดังขึ้นข้างหู

จนทำให้รู้สึกคลุ้มคลั่งขึ้นมา ซ้ำร้ายในชั่วขณะนั้นเอง อารมณ์ด้านลบรุนแรงก็พุ่ง

จู่โจม ทำให้นางที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่นและไม่ทันได้เตรียมป้องกันได้รับผลกระทบ

อย่างรุนแรง

หากเป็นคนทั่วไป เมื่อถูกอารมณ์ชั่วร้ายจู่โจมกะทันหันเช่นนี้ คงเสียสติ

ไปแล้ว แม้นางจะไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้ก็ยังคงปวดศีรษะเป็นพัก ๆ

“เจี้ยงเถา” หลิงจิวมองไปยังมุมมืดด้วยสายตาเยียบเย็น จิตวาโยไร้รูป

สายหนึ่งพุ่งเข้าไป

ร่างหนึ่งกระโดดออกมาจากมุมนั้น ร่างนั้นมีใบหน้าหมองคล้ำ ทั่วร่างแผ่

กลิ่นอายมรณะเข้มข้นอย่างที่ไม่อาจอำพรางได้เมื่ออยู่ภายใต้สายตานาง มือเล็ก

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 114 11/24/17 2:11:02 PM

115

สุ่ยเชียนเช่อ

ยื่นออกไป จิตวาโยรัดแขนร่างนั้น “เจ้าคิดจะใช้ประโยชน์จากข้าหรือ”

สีหน้าของเด็กหญิงไร้ความรู้สึก สายตาเย็นเยียบไร้ประกายทั่วร่างแผ่พลัง

ที่คนเป็นมิอาจเข้าใกล้

ซ่งเสวี่ยอีรู้ว่าเด็กหญิงในอ้อมอกโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

เสียเอี๋ยนซึ่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ตะลึงงัน

ฮือ ๆ ๆ

เจี้ยงเถาส่งเสียงครวญคราง ฟังคล้ายเสียงสะอื้น และคล้ายเสียงคำราม

ปลายนิ้วหลิงจิวชะงักงัน จากนั้นจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

มิใช่ว่านางสงสารเจี้ยงเถา แต่จู่ ๆ ในสมองพลันเต้นตุบ ๆ ดวงตาประหนึ่ง

มีเปลวไฟลุกโชน แผดเผาจนนางเกือบนึกว่าตนจะตาบอดเสียแล้ว

เจี้ยงเถา เมื่อยังมีชีวิตอยู่ก่อกรรมน้อย ทำความดีไว้มาก อายุสิบขวบ

ประสบเคราะห์ใหญ่ สูญเสียทั้งบิดามารดา อายุสิบสองมีวาสนาได้เข้าไปอยู่กับ

ผู้สูงศักดิ์ ได้รับฐานันดรสูง สร้างกุศลผลบุญน้อยใหญ่ไว้ทั้งสิ้นสิบหกประการ

ครั้นอายุยี่สิบประสบเคราะห์ร้ายสูญเสียญาติสนิท เหลือเพียงตัวคนเดียว

สิ้นชีพเมื่ออายุยี่สิบห้าปี ความอาฆาตแค้นสูงเทียมฟ้า เมื่อได้รับความช่วยเหลือ

จากผีพราย กลืนกินไอปีศาจมหาศาล จึงขโมยช่วงบั้นปลายชีวิตมาได้ครึ่งวัน

ความเจ็บปวดในดวงตาหลิงจิวค่อย ๆ ทุเลาลง ไอเย็นแล่นปราดขึ้นมายัง

สมอง บันดาลให้ความรู้สึกนึกคิดของนางแจ่มชัดขึ้นมาทันที

นางมองไปเบื้องหน้าอีกครั้ง พบว่าดวงตาของตนเกิดการเปลี่ยนแปลง

สามารถมองเห็นไอสีแดงที่ล้อมรอบกายเจี้ยงเถา นี่คือไอกรรม ไอนี้มีสีใสกระจ่าง

บ่งบอกว่าเจี้ยงเถาก่อกรรมไว้ไม่มาก ซ้ำยังสร้างกุศลไว้ไม่น้อย

เวลาเดียวกัน สมองหลิงจิวกำลังประมวลเรื่องราวของเจี้ยงเถาสมัยที่ยังม ี

ชีวิตอยู่

ได้รับความช่วยเหลือจากผีพรายเช่นนั้นหรือ บั้นปลายชีวิตครึ่งวันหรือ

ไฉนดวงตานางถึงมองเห็นไอประเภทนี้ขึ้นมาได้

ในใจบังเกิดความสงสัย หลิงจิวมองเฝิ่นเถาที่เป็นลมล้มพับไปกับพื้น

“เจ้าต้องการมาหานางหรือ”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 115 11/24/17 2:11:02 PM

116

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ครั้นเจี้ยงเถาได้ยินที่หลิวจิวเอ่ยอย่างชัดเจน สีหน้ายิ่งดุดันน่ากลัว

“เจ้าคิดจะทำอะไร” หลิงจิวถาม

นางสงบใจลงแล้ว กระนั้นสายลมยังโอบล้อมเจี้ยงเถา หากนางคิดตุกติก

แม้เพียงนิดเดียว สายลมนี้ก็จะคร่าชีวิตนางอีกครา

ซ่งเสวี่ยอีอุ้มหลิงจิวเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เหลือบมองเสียเอี๋ยนปราดหนึ่ง

เสียเอี๋ยนซึ่งหน้าซีดเผือดพลันได้สติ จัดการไล่บรรดาสาวใช้ทั้งหมดออกไป

โถงรับแขกโล่งกว้างขึ้นทันใด

สายลมเย็นระรื่นพัดโชยผ่านตัวเสียเอี๋ยนเป็นพัก ๆ ทำให้นางขนลุกชัน

ไปหมด

เจี้ยงเถาในยามนี้สงบนิ่งอย่างไม่คาดคิด คำรามใส่หลิงจิว “น้องสาว...

ความจริง...มั่วหลิง...เกลียด...” นางขยับริมฝีปาก เสียงอู้อี้แผ่วเบา หากแต่

หลิงจิวเข้าใจความหมายของนาง

“ปลุกนางขึ้นมา”

เสียเอี๋ยนรู้ว่าหลิงจิวกำลังพูดกับตน จึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเฝิ่นเถา

ที่นอนอยู่บนพื้น ผลักหญิงสาวแล้วกดจุดเหรินจงของนางอย่างแรง

หลิงจิวพูดไม่ออก ก่อนหน้านี้ไยไม่เคยสังเกตเลยว่าเสียเอี๋ยนอ่อนโยน

เพียงนี้

ซ่งเสวี่ยอีหยิบถ้วยชาบนโต๊ะแล้วเขวี้ยงออกไป

เสียเอี๋ยนรับไว้อย่างว่องไว เดิมคิดจะถามท่านประมุขว่าหมายความว่า

กระไร แต่ทันใดนั้นก็เข้าใจความหมาย สีหน้าฉายแววกระอักกระอ่วนแวบหนึ่ง

นางเจอเรื่องประหลาดมากมายจนทำให้เลอะเลือนไปแล้วจริง ๆ ถึงกับเกรงอก

เกรงใจนักโทษตรงหน้าคนนี้ได้!

น้ำชาที่ยังร้อนสาดใส่หน้าเฝิ่นเถา

“อ๊า!” เฝิ่นเถากรีดร้องด้วยความตกใจ

อันที่จริงขณะที่เสียเอี๋ยนกดจุดเหรินจงให้ นางก็ฟื้นแล้ว เพียงแต่ในใจ

บังเกิดความขลาดกลัว ไม่กล้าสู้หน้า

บัดนี้เมื่อความจริงเปิดเผยว่าตนได้สติแล้ว เฝิ่นเถาก็ไม่อาจแกล้งสลบ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 116 11/24/17 2:11:03 PM

117

สุ่ยเชียนเช่อ

ได้อีก ครั้นลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาฉายแววหวาดกลัวดูน่าสงสาร ไม่กล้าสบตากับ

คนตรงหน้าโดยตรง

เจี้ยงเถาหรือ เหตุใดเจี้ยงเถาจึงมาอยู่ที่นี่ได้ นางยังไม่ตายหรือนี่

สิ่งที่ทำให้นางพรั่นพรึงมากที่สุดคือสีหน้าท่าทางของเจี้ยงเถา รวมทั้งความ

อาฆาตแค้นในดวงตาคู่นั้น ที่ดูราวกับจะแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บคมกริบแสน

อำมหิต คอยจะฉีกนางเป็นชิ้น ๆ

“นายท่านซ่ง เฝิ่นเถา...เฝิ่นเถามาขอขมาเจ้าค่ะ...” เฝิ่นเถาไม่อาจทน

ความเงียบงันไร้สุ้มเสียงเช่นนี้ต่อไปได้ จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน

ซ่งเสวี่ยอีไม่แม้แต่จะปรายตามองนาง สายตาอยู่ที่ใบหน้าเด็กหญิงใน

อ้อมอก “เช่นนั้นก็ตั้งใจฟังคำพูดของจิวเอ๋อร์ให้ดี”

เฝิ่นเถาได้ยินน้ำเสียงนุ่มนวลของเขา จึงสงบจิตใจลงได้ ต่อจากนั้นจึง

พบว่าแท้แล้วเขามิได้มองนาง ทั้งความนุ่มนวลอ่อนโยนในน้ำเสียงนั้นก็มิได้เป็น

เพราะนางด้วยเช่นกัน แต่เป็นเพราะเด็กหญิงในอ้อมอกเขาต่างหาก ความริษยา

และไม่พอใจที่ถูกข่มด้วยความหวาดกลัวก่อนหน้าปะทุขึ้นมาในใจอีกครา สายตา

ที่นางมองหลิงจิวลดความหวาดกลัวลง และฉายแววปองร้ายมากขึ้น

“นายท่านซ่ง เฝิ่นเถามาเพื่อขอขมาท่านเจ้าค่ะ!”

จนถึงป่านนี้แล้ว ยังมีหน้ามาขอขมาอีก

หลิงจิวมองซ่งเสวี่ยอีด้วยสายตาที่สื่อว่า “เจ้ามันตัวก่อเรื่อง” ก่อนจะ

โบกมือเล็กคราหนึ่ง ลมจากฝ่ามือหอบหนึ่งพัดไปทางเฝิ่นเถา

เพียะ!

เฝิ่นเถาถูกฝ่ามือฟาดเข้าใส่กะทันหันจนมึนงง ขอบตานางแดงเรื่อ น้ำตา

เริ่มคลอหน่วย นางมองไปยังซ่งเสวี่ยอีอย่างน่าเวทนาสงสาร

เพียะ!

ตามด้วยอีกหนึ่งฉาด ทำลายท่าทีบอบบางน่าสงสารของเฝิ่นเถาจนยับเยิน

“อ๊า!” นางกรีดร้อง มือกุมใบหน้าทันที ถึงได้รู้ว่าผู้ที่ลงมือคือใคร

ครั้นเห็นดวงตารื้นน้ำตาที่ดูราวกับกำลังฟ้องของเฝิ่นเถา หลิงจิวก็เบ้ปาก

เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าแสร้งทำเป็นน่าสงสารให้ใครดูกัน” จากนั้นก็หันไป

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 117 11/24/17 2:11:03 PM

118

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ถามซ่งเสวี่ยอีทันที “เจ้าปวดใจหรือไม่”

ซ่งเสวี่ยอีหลุดหัวเราะ บีบจมูกเล็ก ๆ ของนาง “ไม่ได้ใช้มือตีก็ดีแล้ว”

หากว่าต้องเจ็บมือจิวเอ๋อร์ของเขา เขาถึงจะเจ็บปวดใจจริง ๆ

แมป้ระโยคนีซ้ง่เสวีย่อจีะมไิดเ้อย่ออกมา ทวา่จากรอยยิม้และทา่ทสีนทิสนม

ของเขา หลิงจิวก็พอจะรับรู้ได้

สองตากะพริบปริบ ๆ หลิงจิวสังเกตเห็นว่าระยะนี้ซ่งเสี่ยวไป๋อีชักจะยิ่ง

พูดจาน่าหมั่นไส้ขึ้นเรื่อย ๆ ในใจอดคิดไม่ได้ว่า คงไม่ใช่เพราะฤดูใบไม้ผลิมาเยือน

ซ่งเสี่ยวไป๋จึงเอาแต่หมกมุ่นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ หรอกนะ

เดี๋ยวก่อน! เหตุใดซ่งเสี่ยวไป๋จึงหมกมุ่นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ด้วยเล่า มา

หมกมุ่นกับเด็กเจ็ดขวบอย่างนางนี่นะ เหมือนจะมีอะไรไม่ถูกต้องเสียแล้ว!

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนี้ หลิงจิวสลัดความคิดแปลก ๆ ออก

จากสมองชั่วคราว ถามเฝิ่นเถาว่า “อยากมีชีวิตรอดหรือไม่”

ร่างเฝิ่นเถาแข็งทื่อ “หมายความว่าอย่างไร...”

“ความหมายก็ตามนั้น” หลิงจิวว่า

“ข้ารู้ว่าเรื่องที่ผ่านมาเป็นความผิดของข้า ทำให้น้องสาวไม่พอใจ ดังนั้น

ครั้งนี้ ข้าจึงตั้งใจมาขอโทษ...”

ใบหน้าเฝิ่นเถาฉายแววเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ลมจากฝ่ามืออีกหอบหนึ่งแผดเสียงก้อง พุ่งเข้ามาตบนางจนหน้าหัน

ขัดจังหวะคำพูด

หลิงจิวเอ่ยอย่างไม่แยแส “อย่าเสแสร้งหน่อยเลย ฝีมือการแสดงเช่นนี้

เจ้ายังมีหน้าแสดงออกมาอีก”

คนรอบข้างอาจมองไม่ออก แต่ซ่งเสวี่ยอีรู้ว่านางหมดความอดทนแล้ว

จึงลูบศีรษะนางเบา ๆ พลางกระซิบว่า “ถ้ายังพูดจาไร้สาระอีกคำเดียว ก็หักนิ้ว

นางสักนิ้ว”

เฝิ่นเถาเบิกตากว้างทันใด จ้องซ่งเสวี่ยอีไม่วางตา

เสียเอี๋ยนเดินมาข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะที่เฝิ่นเถายังไม่ทัน

ได้โต้ตอบใด ๆ เสียเอี๋ยนก็จับนิ้วหญิงสาวขึ้นมาหักครึ่ง

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 118 11/24/17 2:11:03 PM

119

สุ่ยเชียนเช่อ

“อ๊า!” ความเจ็บปวดเสียดแทงใจทำให้ใบหน้าเฝิ่นเถาบูดเบี้ยว ร้องออกมา

ด้วยความเจ็บปวด นางจึงตระหนักว่าซ่งเสวี่ยอีมิได้พูดเล่น

เด็กหนุ่มรูปงามประดุจหลอมรวมขึ้นจากจิตวิญญาณทั้งมวลดั่งภูผาสูง

หิมะเย็น มิได้อ่อนโยนดังเช่นที่เห็น เขาทั้งโหดเหี้ยมอำมหิตและเฉียบขาด

“เจ้าชอบนางมากมิใช่หรือ เห็นนางถูกทรมาน ไยเจ้าถึงเบิกบานใจนัก”

หลิงจิวชำเลืองมองเจี้ยงเถาซึ่งถูกนางกักตัวไว้

เฝิ่นเถาได้ยินดังนั้นก็หันมองตามสายตาหลิงจิว แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ปะทะ

กับสายตาข่มขวัญและรอยยิ้มบิดเบี้ยวของเจี้ยงเถา

“ปีศาจ เจ้ามันเป็นปีศาจ!” เฝิ่นเถาตกใจเสียขวัญ ถอยหลังกรูดโดย

ไม่รู้ตัว ปากก็ร้องตวาด ไม่รู้ว่าหมายถึงเจี้ยงเถาหรือหลิงจิวกันแน่

ซ่งเสวี่ยอีดีดนิ้วทีหนึ่ง ยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งปะทะถูกแก้มเฝิ่นเถาพอดี

กร๊อบ!

เสียงหนึ่งดังชัดกังวาน หลิงจิวเห็นกับตาว่าขากรรไกรล่างของเฝิ่นเถาหลุด

จากข้อต่อ จากนั้นนางก็มองไปทางซ่งเสวี่ยอีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เจ้าเด็กบ้านี่ ชักจะแม่นเรื่องกระดูกกับเส้นเอ็นมนุษย์เกินไปแล้ว!

“จิวเอ๋อร์” ดวงตาซ่งเสวี่ยอีฉายแววเสียใจกับสิ่งที่ทำ เขาไม่ควรทำให้

จิวเอ๋อร์ตกใจ!

หลิงจิวพยักหน้า ไม่เอ่ยอันใดสักคำ มองไปยังเฝิ่นเถาด้วยท่าทีที่เปลี่ยน

เป็นเคร่งขรึม เตรียมจะสะสางเรื่องราวต่อ แต่นึกไม่ถึงว่าภาพที่เห็นตรงหน้า

กลับทำลายท่าทีจริงจังของนางในพริบตา

เสียเอี๋ยนกำลังก้มตัวเก็บเม็ดยาที่เมื่อครู่นี้ซ่งเสวี่ยอีเพิ่งจะดีดใส่เฝิ่นเถา

ขึ้นมาเช็ดอย่างระมัดระวัง สีหน้าราวกับได้ของลดราคา ก่อนจะห่อเม็ดยานั้นไว้

ในผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนหนึ่ง ขณะที่กำลังจะเก็บเข้าไปในแขนเสื้อนั้น บังเอิญ

สบสายตากับหลิงจิวเข้า พวงแก้มเสียเอี๋ยนแดงขึ้นมาทันใด

หลิงจิวหัวเราะคิกคัก

เสียเอี๋ยนเองก็หัวเราะซื่อ ๆ ตามไปด้วย “คิก ๆ...เอ่อ”

ซ่งเสวี่ยอีมองทั้งสองคนอย่างพูดไม่ออก

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 119 11/24/17 2:11:03 PM

120

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เสียเอี๋ยนพยายามควบคุมสีหน้าให้เคร่งขรึม เอ่ยจริงจัง “ยาที่ติดตัว

นายท่านล้วนเป็นโอสถชั้นเลิศทั้งสิ้น”

ระยะนี้นางทำงานไม่รอบคอบบ่อยครั้ง ผลงานด้านการทำงานไม่ดี นาน

แล้วที่ไม่ได้ยาของนายท่านเป็นรางวัล ยาเม็ดนี้ที่นายท่านดีดออกมาน่าจะเป็นยา

หยกนิลระดับแปด เป็นยารักษาบาดแผลชั้นเลิศ โอสถล้ำค่าที่ช่วยชีวิตคนได้!

เสียเอี๋ยนตัดสินใจแล้ว ต่อให้ต้องขายหน้า ก็ต้องเก็บยาเม็ดนี้มาให้ได้

“เจ้าลงมือได้ฟุ่มเฟือยจริง ๆ” หลิงจิววิจารณ์ซ่งเสวี่ยอี จากนั้นก็เอ่ยกับ

เฝิ่นเถา “บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ว่าการตายของมั่วหลิงเมื่อสามปีก่อน เจ้าเป็นคน

วางแผนใช่หรือไม่”

นางเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้ในที่สุด เรื่องเสียเอี๋ยนเก็บยาจึงจบลงทั้งที่ยัง

ค้างคาอยู่เช่นนั้น

ฝ่ายเฝิ่นเถาเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตะลึงงัน “หลิงหลิงหรือ เจ้ารู้จักหลิงหลิง

ได้อย่างไรกัน อูย...” เพราะขากรรไกรหลุดจากข้อต่อ เสียงของนางจึงฟังอู้อี้

น้ำลายไหลลงมาไม่หยุด ดูย่ำแย่เต็มทน

กร๊อบ!

เสียเอี๋ยนฉลาดยิ่งนัก ไม่ต้องให้ซ่งเสวี่ยอีชี้แนะ ก็จัดการจับมือเฝิ่นเถา

ข้างหนึ่งไว้อย่างรู้หน้าที่ แล้วเสียงกระดูกหักก็ดังขึ้นอีกครา

ดังคำที่ว่า นิ้วทั้งสิบเชื่อมถึงใจ บางครั้งความเจ็บปวดจากนิ้วมือที่ถูกหัก

ยังยากจะทานทนยิ่งกว่าถูกตัดมือตัดเท้าเสียอีก

เฝิ่นเถาไม่อาจทนได้อีกต่อไป หน้าผากมีเหงื่อผุดพราย ร้องเสียงโหยหวน

เป็นระยะ น้ำลายไหลนองเต็มคางจนเปียกไปถึงคอเสื้อ

“เจ้าจะทู่ซี้กับข้าจริง ๆ น่ะหรือ” หลิงจิวไม่ยี่หระกับภาพตรงหน้า ถาม

ขึ้นมาลอย ๆ

ซ่งเสวี่ยอีเปิดฝาปิ่นโตที่วางอยู่บนโต๊ะออก ยกอาหารมื้อเย็นออกมา แล้ว

หยิบตะเกียบคีบลูกชิ้นลูกหนึ่ง “จิวเอ๋อร์ กินไปเล่นไปแล้วกัน”

ท่าทีอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวล ราวกับเฝิ่นเถาที่อยู่ตรงหน้าไร้ตัวตน

โดยสิ้นเชิง เสมือนว่าเฝิ่นเถาที่อยู่ตรงนี้มิใช่มนุษย์ แต่เป็นลูกแมวลูกสุนัข

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 120 11/24/17 2:11:03 PM

121

สุ่ยเชียนเช่อ

เวลาอารมณ์ดีก็แหย่เล่น ยามไม่สบอารมณ์ก็ไม่แม้แต่จะชายตาแล

เฝิ่นเถาซึ่งเจ็บปวดแสนสาหัสได้ยินคำพูดของซ่งเสวี่ยอีชัดเจน นางหันไป

มองเขาอีกครั้งก็เห็นเด็กหนุ่มกำลังคีบลูกชิ้นป้อนให้เด็กหญิงในอ้อมอกกินอย่าง

คล่องแคล่วคุ้นเคย โครงหน้าด้านข้างหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ ความอ่อนโยนใน

ดวงตาคู่นั้น แม้แต่คนที่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ ยังต้องอ่อนระทวยแน่นิ่งอยู่กับที่

กับเด็กหญิง เขาอ่อนโยนอย่างที่สุด กับนางคือความเย็นชาไม่แยแส

เทียบกันแล้วชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด เฝิ่นเถาไม่อาจหลอกตัวเองได้อีก

ซ่งเสวี่ยอีมิได้คิดถึงนางเลยสักนิด! นางทั้งสวยกว่า น่ารักกว่าเด็กผู้หญิง

คนนั้นมิใช่หรือ เพราะเหตุใดเขาจึงหลงใหลเด็กในอ้อมอกถึงเพียงนั้น แต่กลับ

ไม่ชอบนาง

ในใจเฝิ่นเถาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและไม่พอใจ นางหลุบตาลงอย่าง

รวดเร็ว ซ่อนแผนร้ายในแววตานั้น นางร่ำไห้คร่ำครวญ “ข้าสำนึกผิดแล้ว!

เฝิ่นเถาสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ! วันหน้าเฝิ่นเถาจะไม่คิดอะไรที่ไม่สมควรคิดอีกแล้ว

เจ้าค่ะ ขอนายท่านซ่งกับน้องจิวได้โปรดอภัยให้เฝิ่นเถาสักครั้งเถิดนะเจ้าคะ!”

หลิงจิวกลืนลูกชิ้นลงไป “เจ้าหูหนวกไปแล้วหรือไร ข้าถามเจ้าเรื่อง

มั่วหลิง”

“เรื่องของหลิงหลิง ข้าเองก็ไม่รู้แน่ชัด...อ๊า!” แล้วนิ้วมืออีกนิ้วก็ถูกหัก

หลังจากร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ สุดท้ายก็ตระหนักได้ว่าหลิงจิวเชื่อ

แล้วว่าการตายของมั่วหลิงเป็นเพราะอุบายของนาง จึงไม่ฟังคำแก้ตัวใด ๆ อีก

และคาดคั้นให้นางสารภาพว่ามั่วหลิงถูกทำร้ายจนตายได้อย่างไร

แต่เฝิ่นเถาหรือจะกล้าพูด นางไม่กล้าแน่ วันนั้นเรื่องที่มั่วหลิงเข้าไปใน

เขตหวงห้ามถูกเปิดเผยด้วยแผนการของนาง ดูจากความสำคัญของเขตหวงห้าม

ที่มีต่อท่านหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว นางจะต้องตายอย่างอนาถแน่นอน

“ถ้าเจ้าพูด อย่างมากสุดก็ตายอนาถนิดหน่อย แต่ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าสามารถ

ทำให้เจ้าตายทั้งเป็นได้” สีหน้าท่าทางของนางอยู่ในสายตาหลิงจิวทั้งหมด

มีความผิดปกติบางอย่างที่ทำให้ตาทิพย์ของหลิงจิวสามารถมองเห็นกรรม

ของมนุษย์

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 121 11/24/17 2:11:03 PM

122

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เฝิ่นเถาในเวลานี้ไม่เหลือเค้าสาวน้อยน่ารักอีกต่อไป นางกลายเป็นสัตว์

ประหลาดน่าเกลียดน่ากลัว ไอสีแดงเข้มข้นวนเวียนอยู่ข้างหลังนาง ทั้งขุ่นมัว

และบิดเบี้ยว คล้ายดอกไม้กินคนที่กำลังแสยะแยกเขี้ยวกางกรงเล็บ

มิรู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าที่ดูแล้วอายุไม่น่าเกินสิบห้าสิบหกผู้นี้ทำร้ายคน

ไปแล้วมากน้อยเพียงใด

อากัปกิริยาของหลิงจิวอยู่ในสายตาของเฝิ่นเถา สีหน้าของเด็กหญิงหาได้

ดุดันโหดเหี้ยม ทว่ากลับชวนให้รู้สึกว่า เด็กหญิงมิได้โกหก นางพูดจริงทำจริง

หัวใจเฝิ่นเถาเต้นถี่กระชั้นอย่างมิอาจควบคุมได้ คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กหญิงตัวน้อย

จะอำมหิตได้ถึงเพียงนี้ และคิดไม่ถึงเช่นกันว่าเด็กหนุ่มผู้อ่อนโยนจะเย็นชา

กับผู้อื่นเช่นนี้ได้ เพราะเรื่องที่คาดไม่ถึงเหล่านี้นี่เองที่พานางมาสู่หนทางแห่ง

ความตาย

เสียเอี๋ยนเดินเข้ามาอีก เฝิ่นเถาหดมือไปไว้ข้างหลังตามสัญชาตญาณทันท ี

แต่เพราะเคลื่อนไหวเร็วเกินไปจึงกระเทือนถูกแผลเข้า ความเจ็บปวดแล่นปราด

เสียดแทงหัวใจอีกระลอก

“พวกเจ้าทำกับข้าเช่นนี้ไม่ได้ ที่นี่คือหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ ข้าเป็นธิดา

ดอกท้อของหมู่บ้าน พวกเจ้าจะมาทรมานข้าโดยพลการไม่ได้!”

น้ำลายนางไหลย้อยขณะที่พูดออกมาแต่ละคำ ทำให้เฝิ่นเถาดูเหมือน

ตัวตลกสกปรกคนหนึ่ง

“พวกเจ้าทำเช่นนี้ คิดจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ใช่หรือไม่”

หลิงจิวหรี่ตา เอ่ยยิ้ม ๆ ด้วยใบหน้าใสซื่อ “เจ้ายังเป็นตัวแทนของหมู่บ้าน

ดอกท้อสิบลี้ได้อีกหรือ”

วาจาที่ฟังดูเรียบง่ายกลับเหมือนปลายมีดคมกริบแทงเข้าไปที่หัวใจเฝิ่นเถา

ในความจริงแล้ว นางไม่อาจเป็นตัวแทน นางไม่มีทางเป็นได้เสียด้วยซ้ำ

หัวหน้าหมู่บ้านจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับตระกูลซ่งเพื่อธิดาดอกท้อเล็ก ๆ คนหนึ่งอย่าง

นางหรือ

ได้หรือ! ไม่มีทาง!

แทบจะทันทีที่รู้คำตอบ สีหน้าเฝิ่นเถาแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือด

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 122 11/24/17 2:11:03 PM

123

สุ่ยเชียนเช่อ

ชีวิตสุขสบายตลอดสามปีมานี้ทำให้นางชะล่าใจ หลงคิดว่าด้วยรูปโฉม

และฝีมือการตบตาของตนจะทำให้ได้ทุกสิ่งมาครอบครอง นางลืมคิดไปว่าใน

สายตาของยอดฝีมือตัวจริงนั้น ตัวนางไม่คู่ควรให้เอ่ยถึงด้วยซ้ำ

“ข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ! ข้าสำนึกผิดแล้วจริง ๆ!” เฝิ่นเถายอมรับผิด

คุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะให้ทั้งสองไม่หยุด “เฝิ่นเถามิกล้าแล้ว มิกล้าทำ

อีกแล้วเจ้าค่ะ!” เอ่ยจบ นางก็ยกมือข้างที่ยังสมบูรณ์ดีขึ้นมาตบบ้องหูตัวเอง

เพียะ ๆ ๆ ๆ

หลิงจิวขมวดคิ้วน้อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงนี้ นึกไม่ถึงว่าจนป่านนี้ เฝิ่นเถา

ยังจะเล่นลูกไม้ตื้น ๆ ทำเป็นตบ แต่ไม่ได้ตบจริง หมดหนทางกับนางแล้วจริง ๆ

ซ่งเสวี่ยอีคีบเต้าหู้ทอดชิ้นหนึ่งขึ้นมา เปลือกเต้าหู้สีเหลืองทองห่อเนื้อสับ

ที่ทั้งสดทั้งนุ่ม ดูน่าอร่อยยิ่งนัก เขาคีบเต้าหู้ขึ้นมาเป่าที่ริมฝีปาก เมื่อทดสอบ

แล้วว่าไม่ร้อน จึงป้อนให้หลิงจิว

หลิงจิวอ้าปากเล็กอย่างเป็นธรรมชาติ แต่แล้วจู่ ๆ ตะเกียบของซ่งเสวี่ยอี

กลับเบี่ยงไปทางอื่น เต้าหู้แฉลบผ่านริมฝีปากนางแล้วร่วงลงพื้น

นี่จะเล่นอะไรอีก หลิงจิวนึกว่าซ่งเสวี่ยอีแกล้งนางอีกแล้ว จึงเงยหน้ามอง

แต่กลับสังเกตเห็นความเย็นชาที่สะท้อนอยู่ในดวงตาซ่งเสวี่ยอี

นี่มิใช่การเย้าแหย่!

“ไม่มีอะไร” ซ่งเสวี่ยอีชักตะเกียบกลับมา สายตามองปราดผ่านเฝิ่นเถา

ไปที่เสียเอี๋ยน

เสียเอี๋ยนซึ่งอยู่ข้างกายซ่งเสวี่ยอีมานาน รู้สึกได้ถึงสายตาของผู้ เป็น

ประมุขตระกูลจึงรีบเอ่ยว่า “นายท่านเจ้าคะ มื้อค่ำของวันนี้ เฝิ่นเถาเป็นผู้จัด

เตรียมมาให้เจ้าค่ะ นางบอกว่าอยากจะขอขมาท่าน”

ร่างของเฝิ่นเถาซึ่งกำลังเงี่ยหูฟังสั่นเทาเล็กน้อย นางลอบมองซ่งเสวี่ยอี

อย่างระแวดระวัง หรือว่าสิ่งที่นางแอบใส่ไว้ในอาหารจะถูกพบเข้าแล้ว เป็นไป

ไม่ได้ “เล่ห์ดอกท้อ” นี้คือยากล่อมจิตสูตรพิเศษของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้

ไร้สีสันใด ๆ ทั้งยังเพิ่มกลิ่นหอมหวนให้อาหาร ชวนให้ยิ่งน้ำลายสอ มีสรรพคุณ

บำรุงร่างกาย กล่อมจิตใจให้สงบ ต่อให้ใส่ในปริมาณมากก็ไม่น่าถูกจับได้

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 123 11/24/17 2:11:03 PM

124

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เฝิ่นเถาเพิ่งจะลอบถอนหายใจ ก็ถูกคำพูดประโยคหนึ่งของซ่งเสวี่ยอีผลัก

สู่เหวลึก

“ในอาหารวางยากล่อมจิตไว้”

“ยากล่อมจิตหรือ” หลิงจิวมองเฝิ่นเถา “นางใจดี จะให้เราสงบจิตใจ

เชียวหรือนี่”

“ปริมาณไม่น้อยเลย” ซ่งเสวี่ยอีว่า “สามารถหลับได้จนถึงพรุ่งนี้เที่ยง”

“นางคิดจะทำให้เราไปงานชุมนุมสาย” หลิงจิวทำหน้าเข้าใจทันที

ซ่งเสวี่ยอีสั่นศีรษะ “ไม่เพียงเท่านี้ ยาของหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้ยังน่าสนใจ

ยิ่งนัก”

นับตั้งแต่กลิ่นหอมของดอกท้อที่ลานประลอง มาถึงยากล่อมจิตสูตร

พิเศษในอาหาร ซ่งเสวี่ยอีซึ่งตรวจสอบมาแล้วรู้สึกได้ว่าทั้งสองสิ่งนี้ต้องเกี่ยวข้อง

กันเป็นแน่

หลิงจิวมองเฝิ่นเถาที่แข็งทื่อไปแล้วด้วยสายตาราวกับมองคนโง่ “อยู่

ต่อหน้านักปรุงยาที่ปรุงโอสถทิพย์ได้ นางโกรธจนเสียสติ หรือว่าโง่ไปแล้ว

กันแน่”

ซ่งเสวี่ยอีมิได้ออกความเห็นใด ๆ

เฝิ่นเถางงงันไปหมด นักปรุงยาที่สามารถปรุงโอสถทิพย์ได้อยู่ตรงหน้านี้

หรือนายท่านซ่งหรือซ่งเสวี่ยอีเป็นนักปรุงยา ซ้ำยังเป็นนักปรุงยาที่ปรุงโอสถทิพย์

ได้อีกด้วยหรือนี่

“ไม่ เป็นไปไม่ได้! จะเป็นไปได้อย่างไร” เฝิ่นเถาพึมพำเสียงสั่นเครือ

ตกใจถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

นางเคยคิดว่าซ่งเสวี่ยอีโดดเด่น แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะโดดเด่นถึงเพียงนี้

เรื่องทั้งหมดช่างบังเอิญเสียนี่กระไร ตอนกลางวันนางถูกใช้ให้ไปหิ้ว

วารีสวรรค์เสียกว่าครึ่งและได้เห็นฉากคลอเคลียกันอย่างอบอุ่นของทั้งสองที่

บริเวณน้ำพุเข้าพอดี เพลิงริษยาที่สุมอกผลักดันให้สมองคิดแผนแก้แค้น เพียง

เพราะทนเห็นทั้งสองมีความสุขไม่ได้

หากนางมิได้เห็นภาพนั้นเข้า หรือว่าในตอนนั้นนางมีสติสัมปชัญญะสักนิด

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 124 11/24/17 2:11:03 PM

125

สุ่ยเชียนเช่อ

ไม่รีบร้อนแก้แค้นเพียงนั้น ก็คงไม่พลาดข่าวเรื่องที่ซ่งเสวี่ยอีเป็นนักปรุงโอสถ

จนทำเรื่องรนหาที่ตายเองเช่นนี้

วะฮะฮ่า!

เสียงหัวเราะเขย่าขวัญดังขึ้น หลิงจิวมองไปทางเจี้ยงเถา จึงเห็นว่าใบหน้า

เหี้ยมเกรียมเลือนรางกำลังฉีกยิ้ม นางดูพอใจกับท่าทีสิ้นหวังของเฝิ่นเถา

เหลือเกิน

หลิงจิวขัดอารมณ์สุนทรีย์ของนาง “ในเมื่อความปรารถนาก่อนตายบรรลุ

แล้ว อย่าลืมของตอบแทนที่เจ้าควรจ่ายด้วย”

ร่างเจี้ยงเถาสะท้านไม่หยุด “ข้าต้องการให้นาง...พูด...จากปากตัวเอง”

“ยุ่งยากชะมัด” หลิงจิวบ่นพึมพำแล้วหันไปมองเฝิ่นเถา “ยังไม่พูดเรื่อง

ของมั่วหลิงออกมาอีก!”

เฝิ่นเถาตัวสั่นเล็กน้อย นางเงยหน้ามองหลิงจิวและเจี้ยงเถาที่ดูผิดปกติ

ปราดหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้างุดอย่างรวดเร็ว จากนั้นจู่ ๆ นางก็พลิกตัวลุกขึ้นมา

แล้ววิ่งออกไปข้างนอก

“ช่วย...” พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงโหยหวน

ด้วยความเจ็บปวด

ลำพังความสามารถของนางแค่นี้ ยังคิดจะหนีทั้งที่เสียเอี๋ยนคอยจับตาดู

อยู่อีกหรือ

คราวนี้เสียเอี๋ยนมิได้ปรานีอีกต่อไป ขาข้างหนึ่งถีบอกเฝิ่นเถา ทุกคนใน

ที่นั้นแทบจะได้ยินเสียงกระดูกหัก

“ยังวู่วามเหมือนเดิม” น้ำเสียงของหลิงจิวแฝงแววตกใจเล็กน้อย กระนั้น

สีหน้าก็มิได้เปลี่ยนไป นางมองเฝิ่นเถาที่อยู่บนพื้นด้วยแววตาเฉยชา พลางเอ่ย

กับเจี้ยงเถาว่า “ให้ข้าค้นความทรงจำของนาง แล้วบอกเจ้าโดยตรงเลยจะดีกว่า”

แต่ท่าทีของเจี้ยงเถาเห็นได้ชัดว่าไม่ยอม

เทียบกับเฝิ่นเถาแล้ว เจี้ยงเถายังตรงไปตรงมาเสียยิ่งกว่า เพราะเจี้ยงเถา

ในตอนนี้เป็นมนุษย์ที่มิใช่มนุษย์ สิ่งที่ประคับประคองนางไว้มีเพียงความอาฆาต

แค้นและความทรงจำที่ไม่เคยเลือนหายไปเท่านั้น

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 125 11/24/17 2:11:03 PM

126

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

“ช่างเถิด” หลิงจิวสั่นศีรษะ เอ่ยกับเสียเอี๋ยน “ลากตัวนางเข้ามา”

เสียเอี๋ยนคว้าหลังคอเสื้อ หิ้วเฝิ่นเถาขึ้นมาอย่างไม่คณามือ แล้ว “ลาก”

นางเข้ามา ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าหลิงจิวและซ่งเสวี่ยอี รอให้หลิงจิวออกคำสั่ง

ต่อไป

“เงยหน้าขึ้นมา”

เสียงอ่อนเยาว์แบบเด็ก ๆ ช่างนุ่มนวลนัก น้ำเสียงแผ่วเบานี้ฟังดูใสซื่อ

บริสุทธิ์ ราวกับจะหยั่งลึกลงไปในสมองของอีกฝ่าย ชวนให้รู้สึกว่าความเจ็บปวด

และบาดแผลทั้งหมดล้วนได้รับการเยียวยาด้วยเสียงนี้

เพียงชั่วพริบตา เด็กหญิงที่อยู่เบื้องหน้าก็ไม่เหมือนเด็กน้อยที่ถูกพ่อแม่

ประคบประหงมทุกเมื่อเชื่อวันอีกต่อไป ราวกับว่านางกลายเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์

ที่สวดภาวนาอยู่บนยอดเขาหิมะ ฉลาดปราดเปรื่องจนไม่อาจมีผู้ใดต่อกรได้

เฝิ่นเถาเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงที่ชี้นำโดยไม่รู้ตัว ครั้นเห็นใบหน้าของ

เด็กหญิงเต็มตาแล้ว ดวงตาพลันทอประกายเคียดแค้นและหวาดกลัวถึงขีดสุด

อย่างอดไม่ได้ แม้กระนั้น เมื่อเห็นดวงตาของเด็กหญิง ความรู้สึกนึกคิด

ทั้งหมดทั้งมวลของนางราวกับจมดิ่งลงสู่ห้วงสมุทรลึกล้ำ ลืมสิ้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง

“จงบอกข้ามา ชื่อของเจ้า” หลิงจิวเอ่ยเสียงเรียบ

“ชื่อของข้าคือเฝิ่นเถา” เสียงกังวานใสของเฝิ่นเถาดังขึ้น เสียงของนาง

มิได้แข็งกระด้างสักนิด ซ้ำยังแผ่วเบาและรัวเร็วเล็กน้อย คล้ายกับดีใจอย่างยิ่ง

ที่ได้แนะนำตัว

เสียเอี๋ยนเหลือบตาเรียวดุจแมวมองเฝิ่นเถา จึงพบว่าเฝิ่นเถายังคงยิ้มอยู่

ยิ้มจนสีหน้าดูน่าเลื่อมใสศรัทธา

ประหลาดชะมัด!

หลิงจิวถาม “เจ้ารู้จักหญิงที่ชื่อมั่วหลิงหรือไม่”

“รู้จัก นางตายไปแล้ว” เฝิ่นเถาตอบ

น้ำเสียงของหลิงจิวฟังดูยิ่งไกลห่างออกไป เจือด้วยเวทมนตร์ที่ปลอบ-

ประโลมใจคน “ตายอย่างไร”

เฝิ่นเถาเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มเป็นพิเศษ “ตายเพราะโง่น่ะสิ!”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 126 11/24/17 2:11:03 PM

127

สุ่ยเชียนเช่อ

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าด้วยหรือไม่” หลิงจิวถาม “เจ้าทำอะไร พูดออกมา

ให้หมดเถิด พูดออกมาแล้วจะได้ไม่ต้องแบกรับอยู่คนเดียว ที่นี่ไม่มีใครตำหนิ

เจ้าหรอก”

เฝิ่นเถาที่เดิมทียังลังเลอยู่บ้างราวกับถูกมอมเมาด้วยวาจาของนาง เอ่ย

เสียงแผ่ว “เรื่องนี้จะโทษข้าไม่ได้ ต้องโทษที่นางโง่เกินไป ข้าแค่แอบเอาจี้ห้อยคอ

ของนางไปซ่อน บอกนางว่านกคาบจี้ของนางบินไปทางเขตหวงห้าม แล้วนางก็โง ่

ไปตามหามัน ก็เท่านั้นเอง”

ขณะที่พูดเช่นนี้ รอยยิ้มของเฝิ่นเถาเลือนหายไปทันใด สีหน้าเต็มไปด้วย

ความริษยาและความไม่พอใจ “นางถือดีอะไรถึงได้รับความรักจากคนอื่นอยู่

คนเดียว แม้แต่เรื่องที่เข้าไปในเขตหวงห้ามโดยพลการ ทุกคนต่างก็ช่วยแก้ต่าง

แทนนางอีก! นางทำผิดชัด ๆ ข้าก็แค่บอกผู้คุมเรือนไปตามความจริงเท่านั้น ข้า

ไม่ได้ผิดสักหน่อย!”

“แล้วเจี้ยงเถาเล่า” หลิงจิวรู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเจี้ยงเถาเริ่มไม่มั่นคง มือ

เล็กยกขึ้น เพิ่มพันธนาการบนร่างนางอีกครั้ง จากนั้นจึงถามเฝิ่นเถา “นางดีต่อ

เจ้าถึงเพียงนั้น เหตุใดเจ้าต้องทำร้ายนางด้วย”

“อะไรหรือที่ดีต่อข้า นางเพียงแต่ดีต่อมั่วหลิง มองข้าเป็นตัวแทนของ

มั่วหลิงเท่านั้น อย่านึกนะว่าข้าไม่รู้!” เฝิ่นเถาแค่นยิ้มเย็นชา “และนางก็ยังโง่

จนตายไปแล้ว ข้าแค่เอาจี้ห้อยคอให้นางดู แล้วแกล้งทำตัวเหมือนมั่วหลิง บอก

นางว่าข้ากับมั่วหลิงสนิทกันมาก รักใคร่เสมือนพี่สาวน้องสาว นางก็หลงเชื่อ

จริง ๆ มองข้าเป็นตัวแทนของมั่วหลิง”

จู่ ๆ เจี้ยงเถาก็มิได้ดิ้นรนขัดขืนอีก ทว่าร่างกายกลับสั่นเทาไม่หยุด

เฝิ่นเถาทำหน้าเยาะหยัน เอ่ยอีกว่า “มิใช่ข้าที่ทำร้ายนางจนตาย แต่เป็น

นางที่โง่ เอง สมแล้วที่ เป็นพี่สาวมั่วหลิง ยึดมั่นในคุณธรรมเหมือนมั่วหลิง

แม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็ยังทำให้ดีไม่ได้ โง่งมจนตายแล้วจะโทษใครได้”

เรื่องราวจึงเปิดเผยขึ้นมาเช่นนี้ นัยน์ตาหลิงจิวเปล่งประกาย ขณะกำลัง

ครุ่นคิดว่าจะจบอย่างไร สายตาพลันเหลือบไปเห็นเต้าหู้บนพื้น

“จุดประสงค์ที่เจ้าเอามื้อค่ำมาเรือนไพศาลคืออะไร”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 127 11/24/17 2:11:03 PM

128

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

ใบหน้าของเฝิ่นเถาประเดี๋ยวแดงก่ำประเดี๋ยวซีดขาว มิได้ตอบทันที

“ไม่ต้องกลัว ที่นี่ไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้าได้”

เสียงของเด็กหญิงนั้นเยาว์วัยและนุ่มนวล กระนั้นจังหวะการพูดและ

น้ำเสียงกลับเปี่ยมด้วยพลังอันน่าหลงใหล ทำให้หัวใจคนฟังอย่างเสียเอี๋ยนที่เป็น

สตรีนั้นบีบรัดแน่นจนชา แทบอยากจะเปิดใจให้นางอย่างหมดเปลือกเลยทีเดียว

เสียงเฝิ่นเถาดังขึ้นเบา ๆ “ข้ามาขอขมานายท่านซ่ง”

คำตอบนี้ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายของหลิงจิว นางเพียงรู้สึกว่าช่าง

น่าขันสิ้นดี เฝิ่นเถาที่คิดร้ายหมายเอาชีวิตนางและซ่งเสวี่ยอี แม้กระทั่งใน

จิตใต้สำนึก กลับรู้สึกสำนึกเป็นด้วยหรือนี่

“อ้อ แล้วเจ้าคิดจะขอขมาเช่นไร” นางถาม

เฝิ่นเถาหน้าแดงระเรื่อ “ขอขมาด้วยตัวและหัวใจ”

ร่างหลิงจิวสั่นระริก ความใสซื่อบริสุทธิ์ทั้งหมดในดวงตาสลายไปโดยพลัน

เหลือไว้เพียงความรู้สึกสะอิดสะเอียน

แทบจะในเวลาเดียวกัน เฝิ่นเถานิ่งอึ้งไป สีหน้าท่าทางสับสนงุนงง

ราวกับไม่รู้ตัวว่าตนอยู่ที่ใด จนเมื่อมองเห็นหลิงจิวและซ่งเสวี่ยอีที่อยู่ตรงหน้า

ได้อย่างชัดเจน สีหน้านางพลันแข็งค้าง ดวงตายิ่งเบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ นางจ้อง

หลิงจิวเขม็ง “เจ้าเป็นปีศาจอะไรกันแน่”

หลิงจิวกดมือซ่งเสวี่ยอีที่เงื้อขึ้นมาเล็กน้อยลงอย่างใจเย็น บอกเขาเป็นนัย

ว่าไม่ต้องถือสาคำด่าทอจากปากคนอย่างเฝิ่นเถาที่ใกล้จะตายนั้น นางไม่เก็บมา

ใส่ใจอยู่แล้ว

“ข้าไม่ใช่ปีศาจ แต่ถ้าเจ้าอยากสนิทกับปีศาจละก็ ข้าทำให้เจ้าได้นะ”

สิ้นวาจานั้น ยันต์ที่พันธนาการเจี้ยงเถาอยู่ก็คลายออก

เงาสีแดงเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแล้วเจี้ยงเถาก็พุ่งเข้ามาตรงหน้า

เฝิ่นเถา

เฝิ่นเถากรีดร้องด้วยความตกใจ น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาทันที ท่ามกลาง

ความพร่ามัวเบื้องหน้า เห็นใบหน้าเหี้ยมเกรียมอยู่ใกล้เพียงแค่คืบ

เสียงหวีดร้องตกใจถึงขีดสุดของหญิงสาวดังแว่วไปไกล แม้แต่คนที่อยู่

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 128 11/24/17 2:11:03 PM

129

สุ่ยเชียนเช่อ

นอกเรือนต่างก็ได้ยินถ้วนหน้า ชวนให้รู้สึกสั่นเทิ้มไปหมด

ซ่งเสวี่ยอีปิดหูหลิงจิวไว้ได้ทัน สายตาตวัดมองไปทางเฝิ่นเถาอย่าง

ไม่พอใจ

เฝิ่นเถาในเวลานี้ไม่สนใจสายตาของซ่งเสวี่ยอีอีกต่อไป ม่านตานางขยาย

กว้างอย่างฉับพลัน จากนั้นก็ตาเหลือก เป็นลมล้มพับไปอีกครา

ขณะที่เจี้ยงเถากำลังจะเข้าถึงตัวเฝิ่นเถานั้น ร่างก็ถูกจิตวาโยไร้รูปควบคุม

อีกครั้ง นางหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเฝิ่นเถา แผดเสียงร้องคำรามไม่หยุด แต่กลับ

ไม่อาจแตะต้องตัวหญิงสาวได้

“เห็นทีว่าเจ้าจะประคองตัวไว้ได้ไม่นานเสียแล้ว” หลิงจิวเอ่ยกับเจี้ยงเถา

เรียบ ๆ “อยากให้ข้าปล่อยเจ้าหรือ ได้ แต่ควรจ่ายค่าตอบแทนมาด้วยใช่หรือไม่”

เจี้ยงเถาได้ยินเช่นนั้นก็คล้ายได้สติขึ้นมา ทั้งร่างสั่นระริก

“หรือเจ้าจะไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าของป่าท้อแห่งนี้ก็ได้” หลิงจิว

ยักไหล่ “ถึงอย่างไรนางก็ช่วยเจ้ามาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจจะช่วยเจ้าต่อกร

กับข้าได้ด้วยกระมัง”

ภายในป่าท้อแห่งนี้มีไอปีศาจอยู่เต็มเปี่ยม เหตุใดจึงไม่มีใครกลายเป็น

ผีดิบ ทว่าคนที่เพิ่งตายไปไม่นานอย่างเจี้ยงเถา ไม่เพียงปีนขึ้นมาจากใต้ดิน ซ้ำยัง

เคลื่อนไหวได้เองอีกด้วย หากบอกว่าที่นี่ไม่มีพลังอื่นจากภายนอกช่วยเหลือละก็

นางไม่เชื่อเป็นแน่

สีหน้าของหลิงจิวดูเหมือนไม่แยแส แต่แท้จริงแล้วนางกำลังจับตาดู

ปฏิกิริยาของเจี้ยงเถาอยู่ เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของนางในชั่วพริบตาเดียวก็รู้ว่า

ตนนั้นเดาถูก

“หืม” จากนั้นความคิดของเจี้ยงเถาที่ส่งผ่านมาก็ทำให้หลิงจิวผุดรอยยิ้ม

พอใจ

ทันทีที่นางยิ้ม เจี้ยงเถาก็ถูกปล่อยตัว นางเหยียดแขนไปยังเฝิ่นเถาที่

สลบอยู่บนพื้น เมื่อสัมผัสเฝิ่นเถาได้จริง ร่างของเจี้ยงเถาก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที

ใบหน้านางฉายแววโหดเหี้ยมขึ้นมาทันใด สองมือบีบคอเฝิ่นเถาอย่างแรง

กร๊อบ! เวลานี้เจี้ยงเถาน่าจะกำลังเค้นพลังออกมาจนถึงขีดสุด บีบคอ

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 129 11/24/17 2:11:03 PM

130

จอมเวทแสนร้าย จอมใจแสนรัก ๒

เฝิ่นเถาอย่างแรงจนคอหัก

“อ๊อก!” ณ ขณะจิตสุดท้าย เฝิ่นเถาเบิกตาโพลง ดวงตาที่แทบจะถลน

ออกมาเต็มไปด้วยความแค้นและตื่นกลัว ดูอัปลักษณ์เสียจนมองไม่เห็นความงาม

ในยามปกติแม้แต่น้อย

หลิงจิวมองภาพทั้งหมดอย่างเยือกเย็น ได้เห็นการตายของเฝิ่นเถา รวมถึง

เจี้ยงเถาที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม โทสะค่อย ๆ คลายลง

ผ่านไปสักพัก เจี้ยงเถาจึงค่อยหันมามองนาง หากแต่ร่างของเจี้ยงเถา

กลับลุกไหม้ขึ้นมาเอง กลายเป็นกลุ่มควันเบาบางสลายไปในอากาศ ไม่เหลือ

แม้แต่เถ้ากระดูก

หยดน้ำตาโปร่งแสงหยดหนึ่งร่วงลงมากระทบหว่างคิ้วของหลิงจิว บังเกิด

ควันจาง ๆ ก่อนที่จะเลือนหายไป

หลิงจิวมิได้ต่อต้าน ทันใดนั้น ความทรงจำมากมายพลันผุดขึ้นมาในสมอง

ความทรงจำนี้คือสิ่งตอบแทนที่นางช่วยสืบหาความจริงตามคำขอของ

เจี้ยงเถา

เพราะความทรงจำนี้เป็นสิ่งที่ เจี้ยงเถามอบให้หลิงจิวด้วยความเต็มใจ

ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีอันตรายและผลข้างเคียงใด ๆ หลังจากความทรงจำหลั่งไหล

เข้าสู่สมองของหลิงจิวโดยสมบูรณ์แล้ว ภาพต่าง ๆ ก็ฉายขึ้นมาในสมองของ

เด็กหญิงโดยอัตโนมัติ

อาจเพราะรู้ว่าหลังจากบรรลุข้อตกลงกับหลิงจิวแล้ว คงไม่มีโอกาสได้

เกิดใหม่อีก เจี้ยงเถาจึงมอบความทรงจำทั้งหมดแก่หลิงจิวโดยมิได้สงวนไว ้ ไม่ว่า

จะเป็นเรื่องเล็กน้อยตั้งแต่ที่นางกับน้องสาวพึ่งพากันเพื่อความอยู่รอด ไปจนถึง

เรื่องความลี้ลับแปลกประหลาดภายในหมู่บ้านดอกท้อสิบลี้

ซ่งเสวี่ยอีเฝ้าสังเกตความเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของเด็กหญิงในอ้อมอก

ตลอดเวลา กระทั่งเห็นนางทำหน้าครุ่นคิด แววตากลับมาแจ่มใสดังเดิม จึงถาม

ว่า “กำลังคิดอะไรอยู่หรือ”

“หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้สร้างมานานเท่าใดแล้ว”

ซ่งเสวี่ยอีคิดอยู่สักพักจึงตอบว่า “ร้อยปีแล้วกระมัง”

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 130 11/24/17 2:11:03 PM

131

สุ่ยเชียนเช่อ

“ร้อยปี” หลิงจิวพบว่าตนมองข้ามปัญหาอย่างหนึ่งไป หากมิใช่เพราะความ

ทรงจำของเจี้ยงเถา นางคงไม่ทันได้สังเกตภายในเวลาอันสั้นเช่นนี้เป็นแน่

ก่อนที่หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้จะสร้างขึ้นมา เดิมทีที่แห่งนี้มิได้มีต้นท้อขึ้น

เต็มภูเขา ดูจากขนาดมหึมาของต้นท้อยักษ์ต้นนั้น ประกอบกับที่ต้นท้อนั้น

สามารถพูดได้ เห็นชัดว่านางกลายเป็นภูตไปแล้ว ทว่าหลิงจิวไม่นึกมาก่อนว่านาง

จะบำเพ็ญตบะจนกลายร่างเป็นมนุษย์ไปแล้ว แม้หมู่บ้านดอกท้อสิบลี้จะสร้าง

ขึ้นมาร่วมร้อยปี แต่ภูตที่บำเพ็ญตบะจนกลายเป็นมนุษย์ได้ ต้องใช้เวลามากกว่า

หนึ่งร้อยปี

เมื่อตรึกตรองดูระยะเวลาหนึ่งร้อยกว่าปีสามารถทำให้ต้นท้อต้นหนึ่งกลาย

เป็นภูตได้ ซ้ำยังเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตมนุษย์ได้อีกด้วย ที่นี่ช่างมีลับลมคมใน

มากมายเหลือเกิน

ขณะกำลังครุ่นคิด จู่ ๆ หลิงจิวก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา จากตอนแรกที่

ปวดเพียงเล็กน้อย ทว่าชั่ววูบเดียว อาการปวดกลับถาโถมอย่างรุนแรง ร่างกาย

โงนเงน ก่อนจะหมดสติในอ้อมแขนของซ่งเสวี่ยอี

ชั่วขณะสุดท้ายก่อนหมดสติไป ในสมองของหลิงจิวพลันตระหนักได้

แท้จริงแล้วการใช้ตาทิพย์ดูกรรมของมนุษย์นั้นต้องใช้พลังจิตมหาศาล ความ

สามารถนี้สามารถควบคุมได้ เพียงแต่ครั้งแรกนางไม่ทันรู้ พลังจิตจึงถูกใช้จน

หมดเกลี้ยง

แม้จะสลบไปกะทันหัน หลิงจิวก็ยังดีใจที่สามารถควบคุมความสามารถ

ใหม่ที่เพิ่งได้รับมาได้แล้ว ทั้งยังทันส่งสายตาบอกซ่งเสวี่ยอีว่านางไม่เป็นอะไร

ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะมืดสนิท

������������� �����������2 P.1-P.214.indd 131 11/24/17 2:11:03 PM