1.OBRAZOVANJE ODRASLIH KAO CIVILIZACIJSKA POTREBA

1.1. Pojava i razvoj obrazovanja odraslih

Obrazovanje odraslih je stara ideja i značajna historijska i civilizacijska pojava. Ono je duboko utkano u nastajanje i razvoj najstarijih najstarijih civilizacija i kultura. Obrazovanje odraslih u srednjem vijeku gotovo prestaje. Mnogi smatraju da je u tom razdoblju ljudske civilizacije obrazovanje odraslih izgubilo na intenzitetu, ali nije bilo u potpunosti obustavljeno. Organizuju ga crkve, manastiri koji osnivaju posebne škole za odrasle. U godinama humanizma i renesanse osuđuje se i napušta surovost tradicionalnog vaspitanja i dolazi do drukčijeg gledanja na čovjeka, nauku, umjetnost i politiku. Savremeni autori saglasni su u tome da se obrazovanje odraslih intenzivnije i masovnije javlja na prelomu iz 18. u 19. stoljeće. U tom periodu industrijski razvoj obuhvata sve više zemalja Evrope, što prati pojačavanje i širenje aktivnosti na obrazovanju odraslih. U osnovi takvog razvoja bilo je saznanje da obrazovaniji radnici doprinose umnožavanju kapitala.

1.2. Savremeni faktori obrazovanja odraslih

1. Demografske promjene i obrazovanje odraslih. Demografski razvitak (demografska ekspanzija, demografska promjena...) oduvijek je imao uticaj na obim i sadržaj obrazovno-vaspitnog rada sa odraslima. Tri njegove najvažnije manifestacije su: migracije stanovništva, pomjeranja u ekonomskoj strukturi i izmjene u starosnoj strukturi stanovništva. Migracije stanovništva i mobilnost radne snage u postindustrijskom društvu podrazumjevaju zadovoljavanje različitih obrazovnih potreba u skladu sa promjenjenim okolnostima i novonastalom životnom radnom situacijom. U uslovima naučno-tehnološke revolucije i automatizacije dešavaju se krupne promjene u ekonomskoj strukturi stanovništva. S jedne strane, one dolaze do izražaja unutar industrijske proizvodnje, naročito zbog toga što ovaj sektor, a posebno njegove tradicionalne strukture smanjuju broj zaposlenih, dok novi segmenti industrijskog sektora ne otvaraju svoje kapije za nezaposlene u dovoljnoj mjeri. U Evropi, Sjevernoj Americi i Australiji ljudi žive u sve boljim radnim i životnim uslovima, što doprinosi produživanju prosječnog životnog vijeka. U takom razvoju moderne zapadne zemlje postaju nacije odraslih i starih ljudi.

2. Socijalne promjene i obrazovanje odraslih. Savremeno društvo je složen i dinamičan socijalni sistem koji karakterišu brojne protivuriječnosti koje se značajno odražavaju na razvoj i intenzitet obrazovanja odraslih (socijalna i ekonomska nejednakost, neusklađenost između rada, obrazovanja i slobodnog vremena, izmjenjen položaj i uloga žena...). Ekspanzija i pojačavanje važnosti ekonomije u modernom društvu nije i ne može ostati izvan uticaja na razvoj i dinamiku obrazovanja odraslih. Faure je dobro uočio da nije moguće razdvojiti ekonomske od socijalnih ciljeva. To znači da je obrazovanje odraslih neophodno integrisati u društvene i ekonomske tokove.

3. Tehnološke promjene i obrazovanje odraslih. Nova zanimanja rađaju se svakodnevno, naročito pod uticajem informatike. Ovakav razvoj snažno podstiče potrebu za znanjem i obrazovanjem odraslih, što se ne može u potpunosti razriješiti kroz školski sistem obrazovanja. U takvim uslovima preduzeća dobijaju kvalitativno drugačiju ulogu u privrednom sistemu svake zemlje, jer postaju značajni faktor obrazovanja i razvoja radnika. Radnicima u uslovima ubrzanih izmjena u sadržaju rada i tehnologiji potreban ne samo veći nivo obrazovanja i profesionalne pripreme, nego i osposobljavanje za nove poslove i zanimanja. To znači da obrazovne potrebe zaposlenih u uslovima naučno-tehnološke revolucije i automatizacije ne mogu biti zadovoljene u okiviru prevaziđenog koncepta obučavanja radne snage (job training) utemeljenog na usvajanju izvjesnog broja operacija i pokreta neophodnih za obavljanje radnih funkcija u procesu proizvodnje. Zato savremeni autori govore o novoj paradigmi – a fokus nove paradigme je na učenju a ne na obučavanju ili na obrazovanju.

1.3. Funkcije obrazovanja odraslih

U andragoškoj literaturi često se navode četiri funkcije obrazovanja odraslih: konpenzaciona, stručna, kulturna i politička.

Konpenzaciona funkcija obrazovanja odraslih povezuje se sa potrebom eliminisanja nepismenosti, ali i svih drugih obrazovnih deficita nastalih u mladosti.Stručna funkcija obrazovanja odraslih usmjerena je na to da odrasli steknu i usavrše svoja profesionalna i druga znanja potrebna na poslu, ali i u životu. Kulturna funkcija obrazovanja odraslih sagledava se kroz potrebu da se odraslima omogući razumjevanja prirode svijeta, kulturnog naslijeđa, društva u kome žive, kako bi mogli živjeti bogatije i sadržajnije. Politička funkcija obrazovanja odraslih je u tome da se odraslima osiguraju bolje osnove za učešće u javnom životu, odnosno da im se omogući bolje razumjevanje spoljne politike.

Ruski autori Onuškin i Ogarev ukazuju na tri funkcije obrazovanja odraslih: konpenzacionu (koja poipunjava ranije nezadovoljene obrazovne mogućnosti), adaptacionu (prilagođavanje novim zahtjevima života i dinamičkih izmjena društva) i razvijajuća (koja se sagledava kroz postepeno obogaćivanje stvaralačkih sposobnosti čovjeka i njegovog duhovnog svijeta).

Pored toga postoje i druge funkcije obrazovanja odraslih, kao što su: ekonomska, socijalno-politička, samorazvijajuća i dr.

a) Neosporno je da obrazovanje odraslih ima ekonomsku vrijednost. Miler napominje da je obrazovanje izvor ekonomskog rasta samo ako je antiinstitucionalno, tj. ako oslobađa, stimuliše i isto tako informiše individuu i uči je kako i zašto da postavlja zahtjeve sebi. On sažima značaj i vrijednost obrazovanja za ekonomski razvoj u sljedečim konstatacijama:

obrazovanje doprinosi ekonomskom razvoju ako opšti razvoj sredine favorizuje ekonomski progres

korištenje prirodnih resursa povećava se pomoću obrazovanja investicije u obrazovanje obrazovanje je jedina alternativa trošenju, privatnim investicijama u

neljudski kapital

b) Socijalno-politička funkcija obrazovanja odraslih često je razmatrana u andragoškoj literaturi. Smisao obrazovanja odraslih je da pomogne ljudima da razumiju savremene društvene procese i da aktivno učestvuju u njima. Mnogi autori ističu da obrazovanje odraslih ima centralnu ulogu u demokratizaciji društva.

c) Samorazvijajuća funkcija obrazovanja odraslih ima uporište u čovjekovoj potrebi za samoispunjavanjem. Pojedini andragozi programe obrazovanja odraslih iskazuju na tri nivoa (Brajson): na relacionom nivou (programi koji pomažu odraslima da razvijaju efektivnije odnose sa drugima), na samoaktualizirajućem nivou (programi koji omogućavaju odraslima uključenim u proces obrazovanja da razumiju sopstvene potencijale i podstaknu ih) i obogaćujućem nivou koji se zasniva na programima koji obezbjeđuju odraslima stvaralačko korištenje slobodnog vremena.

1.4. Obrazovanje odraslih u društvu koje uči

Društvo koje uči (informatičko društvo, postindustrijsko društvo, civilno društvo, globalno društvo).

Poslije zdravog društva, informatičkog društva, otvorenog društva, dominantna vizija i ideal postaje društvo koje uči. Riječ je o viziji socijalne evolucije u čijoj se osnovi nalazi doživotno obrazovanje i učenje. Edvards govori o tri dominantne interpretacije društva koje uči:

obrazovano društvo posvećeno aktivnom građanstvu, liberalnoj demokratiji i jednakim mogućnostima

tržište učenja na kojem obrazovne institucije nude pojedincima usluge učenjima što je osnovni vid podrške tržišnoj ekonomiji

mreže učenja u kojima su oni koji uče prihvatili pristup učenja kroz cijeli život korišteći sve raspoložive resurse za razvoj svojih interesa i svog identiteta.

U Bijeloj knjizi o obrazovanju i obuci Evropske komisije se kaže da je društvo koje uči ono u kojem se od svih pojedinaca zahtjeva da se kontinuirano obučavaju i uče da bi uzeli aktivno učešće u svijetu rada i u zajednici. Društvo koje uči je društvo znanja. Njegova cjelokupna organizacija i funkcionisanje počivaju na znanju. Jedan od osnovnih principa ustrojstva i funkcionisanja društva koje uči je princip cjeloživotne dostupnosti obrazovanja i učenja svim članovima društva. U društvu učenja pravo na obrazovanje i učenje predstavlja fundamentalno ljudsko pravo.

U izvještaju Međunarodne komisije za obrazovanje za 21. vijek Obrazovanje skrivena riznica govori se o četiri osnovne oblasti učenja: učenje da se zna, učenje da se radi, učenje da se živi zajedno i učenje da se bude.

Učenje da se zna. Riječ je o učenju čiji je cilj da svakom pojedincu omogući da razumije svijet koji ga okružuje što podrazumjeva kako opšte tako i specijalističko znanje.

Učenje za rad tiče se osposobljavanja ljudi za djelovanje u svom okruženju. To podrazumjeva osposobljavanje ljudi da primjene svoja znanja.

Učenje da se živi zajedno. Svijet funkcioniše kao globalno selo i ljudska međuzavisnost je sve veća. Obrazovanje mora uticati na izbjegavanje konflikata ili njihovo rješavanje mirnim putem.

Učenje da se bude spaja tri prethodne oblasti učenja. Učenje za postojanje usmjereno je na cjelokupan razvoj pojedinca, njegov tjelesni, duhovni, intelektualni, emocionalni i moralni razvoj.

Da bi obrazovanje u društvu koje uči ispunilo svoju svrhu ono mora prije svega insistirati na razvoju sljedećih znanja, sposobnosti i vještina:

profesionalna znanja i vještine preduzetničke vještine komunikacione sposobnosti (čitanje, maternji i strani jezici, informatička

pism.) socijalne vještine gdje spadaju: interpersonalne sposobnosti (tolerancija,

sposobnost dijaloga i timski rad i sl.), sposobnost kritičkog mišljenja i logičkog rezonovanja, i sposobnost autonomnog moralnog suđenja i vrednovanja.

3.ANDRAGOGIJA KAO NAUKA

3.1. Pojava i razvoj andragogije

Andragogija je proizišla iz pedagogije, kao što je i pedagogija proizišla iz filozofije.

Komaparacija pretpostavki i obilježja pedagogije i andragogijePretpostavke Pedagogija AndragogijaSlika o sebi zavisnost samosumjerenostIskustvo malo vrijedno Učenici su bogat

izvor za učenjeGotovost Biološki

razvoj isocijalni pritisak

Razvojni zadaci,Socijalne uloge

Vremenskaperspektiva

Odložena primjena

Neposredna primjena

Orijentacija u Usmjerenost Usmjerenost na

učenju napredmet

problem

Termin andragogija prvi je upotrijebio njemački nastavnik Aleksandar Kap 1833. godine sa namjerom da označi teoriju, odnosno disciplinu koja proučava fenomen obrazovanja odraslih. Postoje tri osnovna gledanja na andragogiju:

andragogija je pedagoška disciplina andragogija je relativno samostalna nauka u okviru opšte nauke o

vaspitanju (antropogogija) andragogija je vještina, metod, teorija ili model učenja odraslih.

Jedan od najpotpunijih i najutjecajnijih gledanja na andragogiju kao nauku razvio je Savićević. Za Savićevića andragogija nije pedagoška disciplina, niti teorija ili tehnologija učenja, već relativno samostalna nauka koja proučava cjelinu obrazovanja i učenja odraslih. Američki autor Knowles pedagogiju definiše kao umijetnost i nauku poučavanja djece, a andragogiju kao umjetnost i nauku pomaganja odraslima da uče. 3.2. Andragogija i njene discipline

Međunarodna enciklopedija obrazovanja odraslih i treninga pominje tri karakteristična shvatanja pojma andragogija:

andragogija je riječ za obrazovanje odraslih, za razliku od pedagogije andragogija se bavi nastavom za odrasle, koja je suštinski različita od

nastave za djecu andragogija ne obuhvata samo obrazovanje odraslih, nego i socijalni rad,

personalni menadžment i komunalnu organizaciju. Predmet andragogije je proučavanje obrazovanja i učenja odraslih. Savremeni autori nalaze u učenju centralni pojam andragoške nauke.

Discipline andragogije su; opća andragogija, andragoška didaktita (zakonitosti nastave za odrasle), historija andragogije, komparativna andragogija (uporedo analizira sisteme obrazovanja odraslih u svijetu), socijalna andragogija (obrazovanje i vaspitanje odraslih koji su smješteni u zdravstvene ustanove i socijalne ustanove), andragogija rada, vojna andragogija, porodična andragogija, andragogija slobodnog vremena, andragogija medija, metodologija andragoških istraživanja, andragogija trećeg doba (analizira obrazovanje i vaspitanje starih osoba), futorološka andragogija (bavi se budućnošću obrazovanja odraslih)

3.3. Andragogija i druge nauke

U svojim proučavanjima obrazovanja i vaspitanja odraslih, andragogija se oslanja na antropologiju (nauka o čovjeku), sociologiju (nauka o društvu), pedagogiju (naukao o obrazovanju djece), psihologiju (nauka o psihičkim procesima), ekonomiju, fiziologiju, ekonomiju, fiziologiju, historiju, filozofija, demografija, matematika itd.

4. PSIHOLOŠKA ZASNOVANOST OBRAZOVANJA I UČENJA ODRASLIH

4.1. Pojam odraslosti

Mnogi ovaj pojam koriste kao sinonim riječi zrelost. Američki psiholog Reder naglašava da zrelost specifikuje vrstu postignutog rasta individue. On pominje nekoliko vrsta zrelosti kao što su intelektualna zrelost, emocionalna zrelost i seksualna zrelost.

Pojam odraslosti, pored hronološkog uzrasta (godina) suštinski opredjeljuju: Psihofizička zrelost (zrelost čovjekova organizma i njegovih funkcija) Psihološka zrelost (podrazumjeva optimalno funkcionisanje motorike i

psihomotorike, sposobnost za kontrolu emocija, sposobnost sistematskog učenja i efikasnog korištenja svojih znanja i sposobnosti i sl)

Socijalna zrelost (sposobnost odrasle osobe da uskladi svoje potrebe i postupke sa potrebama i postupcima drugih ljudi)

Profesionalna zrelost (sposobnost odraslog da kvalifikovano obavlja svoj posao i samostalno zarađuje za život, kako bi obezbjedio sopstvenu egzistenciju).

5. UČENJE U ODRASLOM DOBU

5.1. Pojam i funkcija učenja

Učenje je fundamentalni ljudski fenomen. Ljudi uvijek uče, iako često nisu svjesni da to čine. Putem učenja oni postaju ljudska bića i ličnosti. U najširem smislu učenje se može odrediti kao aktivnost koja dovodi do promjene. Učiti znači mjenjati se. Pojam i fenomen učenja ne odnosi se samo na sticanje znanja, već i na cjelokupnu ličnost, njeno ponašanje i nastajanje.

5.2. Učenje kao konstrukcija i rekonstrukcija iskustva i ličnosti

Učenje je u suštini proces konstrukcije i/ili rekonstrukcije iskustva, odnosno ličnosti. Smisao učenja u odraslom dobu je unošenje reda i značenja u svijet u kome odrasla osoba funkcioniše. Zbog osobenosti odraslog doba učenje se odvija kao koherentan i strukturalan proces. To znači da se učenje u odraslom dobu odvija kao pokušaj da se na racionalno prihvatljiv način internalizuje realnost kroz njene kompleksne cjeline i elemente i oblikuje njen jedinstven model, odnosno koncepcija koja odraslom čovjeku služe kao vlastito oruđe za stvarni susret i komunikaciju s njom. Taj model, odnosno, koncepciju realnosti označavamo kao mreže znanja. Mreže znanja predstavljaju jedinstven kompleks značenja pomoću koga je pojedinac u stanju da uđe u komunikaciju sa sopstvenom realnošću.

5.2. Iskustveno učenje

Raznoliko porijeklo pojma i fenomena iskustvenog učenja uslovilo je i njegove današanje različite interpretacije, mada se čini da je najkoherentnija ona koju je dao Kolb. Kolbov model podrazumjeva: konkretno iskustvo, posmatranje i promišljanje, formulisanje apstraktnih pojmova i generalizacija i testiranje njihovih implikacija u novim situacijama. Kolb definiše učenje kao proces stvaranja znanja kroz transformaciju iskustva. On smatra da naši neuspjesi i greške uglavnom proizilaze iz naše nesposobnosti da učimo iz iskustva.

Konkretno iskustvo (doživljavanje): Učenje započinje kada se tim, ličnost ili organizacija suoči sa novim konkretnim iskustvom, udubljuje se u njegovo razumjevanje kroz procese posmatranja, osjećanja i reagovanja.

Refleksivna opservacija: Ova je faza traganje za odgovorom na pitanje; šta je primječeno, učinjeno ili doživljeno. Riječ je o prikupljanju podataka o doživljenom i njihovoj kritičkoj procjeni.

Konceptualizacija: U ovoj fazi učenje se odvija kao proces analiziranja podataka i njihovo osmišljavanje. Pojedinac, tim ili organizacija se pitaju za značenje onog što su doživjeli, a što znači da ulaze u interpretaciju doživljenog i da shodno tome razvijaju odgovarajuće teorije i pojmove da bi ga razumjeli.

Aktivno eksperimentisanje ili testiranje implikacija u novim situacijama: U ovoj fazi učenje se dešava kao razmatranje implikacija i modifikovanje ponašanja, odnosno znanja. Ličnost, tim ili organizacija se nalaze pred pitanjima: Šta će se desiti? Šta treba izmjeniti? Koje akcije treba poduzeti?

Srž Kolbovog modela učenja je opažanje i prerada informacija. Kolb govori o sljedečim stilovima učenja:

Konverger - apstraktna konceptualizacija i aktivno eksperimentisanje. Konvenger je onaj koji pokušava da riješi problem. On je izuzetan kada postoji samo jedno rješenje za dati problem. Njih uglavnom opažaju kao neemocionalne i kao one koji više vole da se bave stvarima i idejama nego ljudimaDiverger - konkretno iskustvo i refleksivna opservacija. Ovom stilu pripada onaj ko nastoji da sagleda stvari iz različitih perspektiva oslanjajući se na oluju ideja ili produkciju ideja. Oni su potpuna suprotnost divergerima, što znači da ih drugi opažaju kao emocionalne i kao one koji se prije svega bave ljudima. Asimilator - apstraktna konceptualizacija i refleksivna opservacija. Ovaj tip je izuzetan u ispitivanju podataka i smišljanju teorijskih modela, ali je nezainteresovan za njihovu praktičnu primjenu. Akomodator - konkretno iskustvo i aktivno eksperimentisanje. Prije nego što upotrijebi svoje analitičke sposobnosti, akomodator se u učenju oslanja na druge ljude. Njegova osnovna briga je kako da se realizuje određeni plan ili eksperiment i kako da se adaptira na specifične okolnosti.

5.3. Samousmjereno učenje

Danas se pojam samousmjerenog učenja odnosi na sve slučajeve gdje je kontrola učenja i odgovornost za učenje prenjeta sa institucije na pojedinca. Pored samousmjerenog učenja u opticaju su i sljedeći pojmovi: samoplanirano učenje, samoobrazovanje, samoučenje, autonomno učenje, nezavisno učenje, otvoreno učenje, samopoučavanje, samoproučavanje. Polazeći od stava da je samousmjerenost jedna od osnovnih karakteristika odrasle osobe, Noules (Knowles) definiše samousmjereno učenje kao proces u kome pojedinac pokreće inicijativu za učenje, dijagnostifikuje potrebe, formuliše ciljeve, lokalizuje resurse, vrši izbor i primjenu strategija učenja i evaluira njihove rezultate.Spir i Moker smještaju samousmjereno učenje u deskriptivni model doživotnog učenja, koji se zasniva na mjestu kontrole u donošenju odlluka o ciljvima i sredstvima učenja. Model ima oblik 2x2 matrice i pokazuje stepen samousmjerenosti učenja. Matrica pokazuje da se samousmjereno učenje dešava kada učenik kontroliše sve ključne komponente učenja, a da se ne dešava u formalnom učenju, gdje učenik ima veoma malo kontrole. Odgovornost i kontrola učenja osnova su samousmjerenog učenja.

Samousmjereno – učenik kontroliše i ciljeve učenja i sredstva učenja

Neformalno – učenik kontroliše ciljeve, ali institucija kontroliše sredstva učenja

Informalno – institucija kontroliše ciljeve, ali učenik kontroliše sredstva učenja

Formalno – institucija kontroliše i ciljeve i sredstva učenja

5.4. Organizaciono učenje

U savremenoj literaturi sve više se govori o organizacionom učenju, kao učenju koje se dešava u grupi (organizaciji), pomoću grupe, i zbog njenih namjera i ciljeva. Osnovna svrha organizacije nije učenje. Organizacija ne postoji da bi učila, već uči da bi postojala.

Organizacija koja uči

Mi razumijemo organizaciju koja uči kao organizaciju koja posjeduje sisteme, mehanizme i procese, odnosno, organizacionu infrastrukturu za unapređenje i razvoj svojih članova, a u funkciji postizanja organizacionih ciljeva i ciljeva zajednice u kojoj organizacija funkcioniše.

Osnovne karakteristike organizacije koja uči brzo i efikasno su:- sposobnost na adaptaciju na spoljne okolnosti, - stalno prisutno i njegovano osjećanje lične i kolektivne odgovornosti za

uspijeh organizacije i njeno funkcionisanje- shvatanje da je promjena jedino stabilno organizaciono stanje

- shvatanje i prihvatanje individualnih i kolektivnih grešaka i uspjeha- participativna kultura, odnosno međusobni odnosi u kojima preovlađuju

dijalog, istraživanje i klima međusobnog poštovanja i povjerenja- sposobnost članova organizacije da identifikuju i analiziraju probleme

sa kojima se suočavaju- usmjerenost na organizacione, prije nego na individualne procese

učenja- vrednovanje sposobnosti samoučenja kao ključnih personalnih vještina.

Senz govori o adaptivnom i generativnom ucenju. Adaptivno ucenje je usmjereno na rjesavanje trenutnih, dosadašnjih, uobicajenih problema i odvija se, u sustini, kao ponavljanje i kopiranje. Generativno ucenje podrazumijeva kontinuirano eksperimentisanje i povratnu informaciju u toku ispitivanja samog nacina na koji organizacija definiše i rjesava problem. Za razliku od adaptivnog, generativno ucenje zahtijeva nove načine posmatranja svijeta. S obzirom da se sve vazne odluke donose u grupi, Senz smatra da su timovi, a ne pojedinci, ključne jedinice ucenja, Ako tim ne moze da uci, ni organizacija ne moze da uci.

6 . FORMALNO, NEFORMALNO I INFORMALNO UČENJE I OBRAZOVANJE

F. Karas je definisao tri kategorije obrazovanja odraslih: a) formalno obrazovanje, koje podrazumijeva ucenje i obrazovanje u skolskim institucijama, b) neformalno obrazovanje, "gdje se obrazovanje izvodi izvan takvih organizacija, c) informalno obrazovanje, u kome odrasli uce kroz personalnu interakciju i participaciju .

FORMALNO OBRAZOVANJE. Formalno (školsko) obrazovanje oznacava djelatnost koja se izvodi u instirucionalnim oblicima obrazovanja i ima instrumentaino znacenje. U ovoim obliku obrazovanja "institucije usmjeravaju, stepenuju i ozvanicuju svoje diplomce za obavljanje poslova i za status u spoljasnjem svijetu". Za fomalno obrazovanje odraslih je, takode, karakteristicno finansiranje od strane drzave, ali odredeno mjesto i ulogu u tome imaju i drugi finansijeri, "kao sto su poslodavci, profesionalne organizacije, sindikati, privatne i dobrovoljne obrazovne agencije, kao i crkva". Njegove programe sastavljaju eksperti za odredene oblasti. Formalno učenje i obrazovanje se izvodi pod

rukovodstvom nastavnika.

NEFORMALNO OBRAZOVANJE. Neformalno obrazovanje odraslih ima nekoliko funkcija:1) da omoguci obrazovanje onima za koje školovanje nije realistička alternativa,1)osigura nove vjestine i stavove podesne za siromašno rualno stanovništvo 2) izbjegne kulturne prepreke u iskorištavanju skolske efikasnosti,3) iskoristi oskudne obrazovne resurse i4)modiflkuje postojeci skolski sistem,

Kums neformalno obrazovanje definiše kao skup vanškolskih aktivnosti za obrazovanje i stručno osposobljavanje. Međutim, neformalno obrazovanje nije potpuno nov izraz, jer su mu ranije prethodili nazivi kao što je komunalni razvoj i komunalno obrazovanje, pismenost i funkcionalna pismenost. Ovaj oblik učenja se pojavljivao i pod drugim nazivima kao što su: vanškolsko obrazovanje, nekonvencionalno obrazovanje, netradicionalno obrazovanje, mreže učenja, a kod nas i kao kulturno-estetsko obrazovanje. Savremeni andragozi posebno naglašavaju da neformalno obrazovanje označava organizovanu i sistematsku obrazovnu aktivnost usmjerenu na osposobljavanje odraslih za rad, socijalne aktivnosti i privatni život.

INFORMALNO UČENJE I OBRAZOVANJE. Ovo učenje ima važno mjesto i ulogu u koncepciji društva koje uči. U savremenim andragoškim izvorima informalno obrazovanje se definiše kao istinski doživotan proces u kome svaka individua usvaja stavove, vrijednosti, vještine i znanja iz dnevnog iskustva i obrazovnih uticaja i izvora koji dolaze iz njene ili njegove okoline - iz prirode i od susjeda, od radnog mjesta i iz igre, biblioteke, masovnih medija. Ovaj oblik učenja i obrazovanja često se naziva i spontano obrazovanje, slučajno obrazovanje ili još tačnije kao slučajna transmisija stavova, znanja i vještina. Kao najvažnije odlike informalnog učenja i obrazovanja Johnson navodi: a) Informalno učenje nije ograničeno mjestom i vremenom; b) Informalno učenje najčešće podrazumjeva interakciju sa drugima i usvajanje potrebnih vještina uz saradnju, posmatranje, podjelu odgovornosti i dogovore; c) Informalno učenje je orijentisano na cilj ili projekat, uglavnom je samoinicirano i često podrazumjeva imaginaciju, igre i takmičenja; d) Bez obzira na to što informalno učenje može biti vođeno ili olakšano nadgledanjem supervizora ili roditelja, spoljna kontrola u ovom obrazovnom obliku obično nije prisutna.

7 . OBRAZOVNE POTREBE U KONCEPCIJI LJUDSKIH POTREBA

Obrazovne potrebe predstavljaju temeljno pitanje nauka o vaspitanju. One izražavaju socijalnu stranu ljudske suštine i imaju bitno društveno i individualno obilježje. Ako se tako posmatraju, njihovo zadovoljavanje doprinosi razvoju društva i podstiče aktivnu čovjekovu djelatnost, formirajući ga fizički i psihički.

7.1. Različita gledišta o potrebama

Termin potrebe uveden je u akademsku psihologiju početkom 30-tih godina zahvaljujući Levinu. Bez obzira na izvjesnu bliskost potrebe i želj , njihovo izjednačavanje nailazi na sve veću kritiku među psiholozima. Berou i Milburn primjećuju da potreba nije želja, jer nešto možemo poželjeti, a da ga netrebamo, ili možemo nešto zatrebati, a da ga neželimo. Kid zapaža da su želje slabije od potreba, one mogu dovesti do akcije, ali ih može prihvatiti, a da ništa ne preduzima u odnosu na njih. Potrebe se odnose na zahtijeve i kao takve uvijek dovode do neke aktivnosti da zadobolje ili uklone neku napetost. Havigharst i Or izjednačavaju potrebe sa ciljem i zadatkom koji pojedinac izvršava u pojedinim periodima svoga života. S obzirom na to, individua se suočava sa različitim razvojnim zadacima, koji zavise od tri faktora: društvenih zahtjeva i očekivanja od ličnosti, biološkog razvoja ličnosti i individualnih vrijednosti i aspiracija. U obrazloženju uočenih faktora, autori naglašavaju da su razvojni ciljevi djece strogo biološki determinisani, dok su razvojni ciljevi odraslih manje-više stvar društvenog očekivanja i individualnih aspiracija.

Među psiholozima prisutne su dvije interpretacije potreba: prva, koja je zasnovana na tendenciji samopoboljšanja u čovjeku, i druga, koja polazi od toga da postoji praznina ili nedostatak između sadašnje i poželjne situacije. Prvo stanovište se temelji na čovjekovoj želji za samoupotpunjavanjem, njegovoj težnji da ostvari ono što u njemu postoji kao mogućnost. Druga interpretacija potreba predstavlja preovlađujući pristup potrebama u psihološkoj literaturi na zapadu.

7.2. Kvalifikacija ljudskih potreba

Na osnovu izvjesnog uvida u psihološku literaturu može se zapaziti da psiholozi potrebe najčešće dijele na fiziološke i psihološke. Lefransoa naglašava da psihološke potrebe nikada nisu potpuno zadovoljene, odnosno da predstavljaju višeslojnu varijablu koja podrazumjeva: potrebu za naklonošću, potrebu za pripadanjem, potrebu za postignućem, potrebu za nezavisnošću i potrebu za društvenim priznanjem i samopoštovanjem. U ruskoj psihološkoj literaturi prisutna je podjela na fiziološke i potrebe ličnosti, da bi se ove druge podijelile na materijalne i duhovne. U duhovne potrebe spadaju potreba za radom, potrebu za opštenjem sa drugim ljudima, potrebu za sticanjem različitih informacija i dr.

Kreč, Kračfild i Balaki daju nešto drugačiji sistem društvenih potreba: potreba za udruživanjem sa drugom osobom ili drugim osobama potreba za sticanjem (sticanje materijalnih dobara) potreba za prestižom potreba za vlašću altruistička potreba (želja da se pomogne drugima) potreba za radoznalošću

Ruski psiholog Kovalev klasifikuje potrebe čovjeka na osnovu principa usmjerenosti ličnosti na ovaj ili onaj objekat. Po tom kriteriju on razlikuje tri vrste potreba:

materijalne (nalaze se u osnovi materijalne djelatnosti čovjeka – hrana, odjeća, stanovanje)

duhovne ( odnose se na potrebu za saznanjem i potrebu za estetskim uživanjem). Saznajne potrebe mogu biti opšte (upoznavanje svijeta kao cjeline) i posebne (strast prema saznanju specifičnih pojava stvarnosti)

društvene (obuhvataju potrebu za dosezanjem određenog statusa, potrebu za društvenim priznanjem, potrebu za prijeteljstvom...)

Maslovljev koncept potreba. U njegovoj osnovi su fiziološke potrebe, potrebe za sigurnošću, potrebe za pripadanjem i ljubavlju, potrebe za cijenjenjem i potrebe za samoostvarivanjem.

Kranbahova podjela potreba: potreba za osječajnošću (ljubavlju) potreba za poštovanjem autoriteta potreba za prihvatanjem jednakosti – ravnopravnim statusom potreba za nezavisnošću potreba za kompetencijom i samorespektom

7.3. Savremena shvatanja obrazovnih potreba

Etvud i Elis, početkom 70-tih godina, su uočili složenost pojma obrazovne potrebe, koji u njihovoj percepciji ima dva značenja: perspektivno i motivaciono. Prvi aspekt potreba autori sagledavaju u terminima ciljeva, naredbe ili nužnosti, deficijencije i obaveza. Potreba u motivacionom smislu, je prevashodno stanje deficijencije koje inicira individualne motive, odnosno stanje tenzije u osobi koja uzrokuje želju da se učini nešto. Ovi autori ukazuju i na neke varijacije i još specijalizovanije korištenje termina potreba, što po njihovom mišljenju ima veliki značaj za andragoga. U tom smislu oni predstavljaju sljedeći sistem potreba:

stvarna potreba obrazovna potreba realna obrazovna potreba osjećajna potreba koja može, a i nemora biti obrazovna, ali je tijesno

povezana sa interesima simptomatična potreba koja snažno asocira na ojećajnu potrebu i u suštini

je njena manifestacija

Dirden naglašava da su za primjenu koncepta potreba bitni sljedeći kriterijumi:1. postojanje norme ili standarda2. činjenica da norma i standard nije postignut3. činjenica da to što je potreba relevantan uslov postignuća norme.

Najcesce se pod obrazovnim potrebama podrazumjeva uspostavljanje dinamickog odnosa izmedu licnosti, organizacije ili drustva i objektivne stvarnosti – predmeta duhovne (kulturne) proizvodnje. Obrazovne potrebe formiraju unutrasnji svijet covjeka, doprinose njegovom usavrsavanju i razvoju kao licnosti. Grebenikov narocito ukazuje na to da na javljanje ljudskih (i obrazovnih) potreba utice

odgovarajuci sistem objektivnih i subjektivnih faktora koji odreduju zivotnu djelatnost i ponasnje covjeka.

7.4. Klasifikacija obrazovnih potreba

Americki andragog Noules dijeli obrazovne potrebe u tri grupe: potrebe individue potrebe organizacije ili institucije potrebe komune ili drustvene zajednice

Obrazovne potrebe se mogu podijeliti prema sljedecim kriterijima: s obzirom na subjekt potreba (individualne, drustvene i grupne potrebe) uzimajuci u obzir funkciju, tj. podrucje zivota i rada u kojima se covjekova

licnost najpotpunije ispunjava i potvrduje (rad, drustveno – politicki zivot, socijalno – kulturne i porodicne uloge i odgovornosti ...)

prema sadrzajnom predznaku, tj. podrucjima sadrzaja – prema kome je moguca klasifikacija obrazovnih potreba na obrazovne potrebe za osnovnih obrazovanjem, profesionalnim, drustveno – ekonomskim, kulturno – estetskim obrazovanjem, obrazovanjem za zivot u porodici, obrazovanjem za ocuvanje zivotne sredine, obrazovanjem za mir i sl.

Na osnovu nivoa obrazovanja

7.5. Utvrdivanje obrazovnih potreba

Lawson istice da su drustvene vrijednosti i norme u tijesnoj vezi sa razvojem obrazovnih potreba. U tom kontekstu, potrebe imaju sljedece karakteristike:

One su zasnovane na procjeni i dijagnozi situacije u kojoj postoji odredeni deficit

Dijagnoza se postavlja u skladu sa nekim prethodno postojecim normama ili standardima koji su ustanovljeni kao pozeljni

Prepisuje se recept koji ce vjerovatno izlijeciti deficit Bas taj recept je ono sto konstituise potrebu Recept X je potreban Izjaviti da je X potreban, znaci reci da ga je neophodno obezbjediti Uveden je imperativ.

S obzirom na normativnu funkciju obrazovanja, mislimo da je osnovni smisao utvrdivanja obrazovnih potreba definisanje stanja koje treba da bude i koje treba dosegnuti.

Pastuovic je razvio proceduru ispitivanja diferenciranih obrazovnih potreba u profesionalnom osposobljavanju i usavrsavanju zaposlenih koja se sastoji od cetiri faze: analiza rada, profiliranje rada, ispitivanje znanja i vjestina i, unapredivanje postojecih i potrebnih znanja.

Model istrazivanja obrazovnih potreba:

Aktiviranje, priprema i projekcija procesa utvrdivanja obrazovnih potreba. Proces utvrdivanja obrazovnih potreba u sustini zapocinje identifikacijom problema, suocavanjem sa planiranom ili iznenadnom promjenom, razvojnom projekcijom i situacijom koja je rezultat nedostatka znanja.

Definisanje modela pozeljnog stanja, ponasanja, funkcija ili kompetentnosti. Obrazovanje kao i svako planirano djelovanje ima normativnu dimenziju: ono nesto hoce, necemu tezi, definise ono sto treba da bude. Utvrdivanje obrazovnih potreba mora eksplicitno da izrazi tu dimenziju.

Utvrdivanje i analiza postojece situacije u obavljanju razlicitih funkcija i uloga, trenutnog ponasanja ili nivoa kompetentnosti i znanja. Rijec je o znacajnom i slozenom epirijskom poslu. On podrazumjeva proucavanje ciljne grupe, njenih karakteristika i ciljeva, uslova u kojima funkcionise, razvojnih i profesionalih zadataka.

Poredenje modelovanog, odnosno projektovanog i utvrdenog stanja. Komparativnom analizom identifikujemo vrstu potreba, odnosno sadržaje obrazovanja i učenja, njihov obim, itenzitet, pa time i urgentnost i relevantne uslove zadovoljenja.

8. PRIRODA PARTICIPACIJE ODRASLIH U OBRAZOVANJU I UCENJU

8.1. Koncepcija motivacione orijentacije

Poznati americki andragog Hul je intervjuisao 22 polaznika u razlicitim oblicima obrazovanja odraslih i na osnovu rezultata svojih istrazivanja otkrio tri motivacijska tipa: orijentisani na cilj, orijentisani na aktivnost i orijentisani na proces ucenja.

Prva grupa koristi obrazovanje za postizanje jasno naznacenih ciljeva. Njihovo kontinuirano obrazovanje tece u epizodama, od kojih svaka pocinje zadovoljenjem potreba ili identifikacijom interesa. Potreba ili interes se mogu zadovoljiti pohadanjem kursa itd. Drugi motivacijski tip nalazi u aktivnosti ucenja znacenje koje nema potrebne veze, cesto nema uopste veze sa sadrzajima ili oglasenom svrhom aktivnosti, jer se mnoge individue u savremenom drustvu osjecaju zapostavljene i izgubljene, sto zele da prevladaju ukljucivanjem u programe obrazovanja odraslih. Treca grupa polaznika zahtijeva obrazovanje radi samog obrazovanja. Za njih je karakteristicna zelja da znaju.

Istrazivanje koje su proveli Bosije i Kolins pokazalo je da razloge participacije odraslih u obrazovanju i ucenju najbolje objasnjavaju sljedeci faktori:

1. Socijalni kontakt. Ovi participanti zele da sklope i konsolidiju prijateljstvo, da budu prihvaceni od drugih, da poboljsaju odnose i svoje licne pozicije. Oni ucestuju u obrazovanju odraslih zbog potrebe da budu aktivni u grupi i prijateljstva zasnovanog na bliskosti u misljenju i slicnosti u sposobnostima.

2. Socijalna stimulacija. Sustina ovog faktora je koristenje obrazovanja kao sredstva da se pobijegne od dosade i frustracije.

3. Profesionalno unaprijedenje. Odrasli iz ove grupe zele da osiguraju profesionalno napredovanje, da imaju visi status u profesiji ili znanje. Oni su prije svega orijentisani na posao.

4. Sluzenje zajednici. Individue obuhvacene ovim faktorom participiraju u obrazovanju odraslih, posto zele da budu efikasniji gradani, da se pripreme da sluze zajednici, postignu visi nivo razumijevanja u meduljudskim odnosima i poboljsaju sposobnost za ucesce u radu zajednice.

5. Spoljna ocekivanja. Pojedinci participiraju u obrazovanju odraslih sa instrukcijama nekog drugog, odnosno preporukom autoritativne osobe (poslodavac, prijatelj...).

6. Kognitivni interes. Odrasli participiraju u obrazovanju i ucenju jer uzivaju u ucenju i zbog ucenja. Oni uce sa zadovoljstvom i zbog sebe.

Faktorskom analizom americki andragog Burze je nasao sedam faktora koji opredjeljuju ucesce odraslih u obrazovnim aktivnostima:

1. I faktor – zelja za znanjem2. II faktor – zelja da se postignu individualni ciljevi3. III faktor – zelja da se postignu socijalni ciljevi4. IV faktor – zelja da se postignu religiozni ciljevi5. V faktor – zelja da se ucestvuje u socijalnim aktivnostima6. VI faktor – zelja za isticanjem7. VII faktor – zelja da se zadovolji formalni zahtijev

Poznati kanadski andragog Tof iznosi tri motiva: zelja da se koristi ili primjeni znanje ili vjestina, radoznalost ili zagonentnost, zbog diplome.

8.2. Razlozi participacije odraslih u obrazovanju i ucenju

Lista dobijena u istrazivanju Karpa, Pitersona i Ruelfsa sadrzi devet razloga participacije odraslih:

1. zelja za znanjem2. zelja za ostvarivanjem licnog cilja3. zelja za ostvarivanjem religijskog cilja4. zelja za ostvarivanjem drustvenog cilja5. zelja za bjekstvom6. zelja za participacijom u drustvenoj aktivnosti7. zelja za zadovoljavanjem formalnih zahtijeva i standarda8. zelja za licnim samoostvarivanjem9. zelja za kulturnim saznavanjem

9 . OSNOVNA PODRUČJA I SADRŽAJI OBRAZOVANJA ODRASLIH

Osnovna podrucja i sadrzaji obrazovanja odraslih su:1. podrucje funkcionalne pismenosti i osnovnog obrazovanja2. podrucje profesionalnog obrazovanja3. podrucje drustveno – ekonomskog obrazovanja4. podrucje gradanskog obrazovanja5. podrucje obrazovanja za zivot u porodici6. podrucje zdravstvenog obrazovanja i vaspitanja7. podrucje ekoloskog obrazovanja8. podrucje kulturno - estetskog obrazovanja

Podrucje funkcionalne pismenosti i osnovnog obrazovanja. Opismenjavanje i osnovno obrazovanje odraslih ima trostruk znacaj:

1. za individuu koja postaje produktivnija, vise zaraduje...2. za preduzece koje ostvaruje veci profit, postize vecu produktivnost...3. za nacije jer je utvrdena povezanost pismenosti i osnovnog obrazovanja

odraslih i produktivnosti, standarda zivota i ekonomskog razvoja u najvecem broju zemalja.

Podrucje profesionalnog obrazovanja. Ovo obrazovno podrucje izrazava znanja povezana sa nekim zanimanjem, odnosno kvalifikacijom, kao i potrebu njihovog usavrsavanja i osvjezavanja u profesiji. Kada je rijec o profesionalnom obrazovanju, neki autori (Onuskin i Ogarev) naglasavaju da se ovaj izraz koristi u trostrukom smislu:

1. kao obrazovna djelatnost povezana sa izvrsavanjem specijalizovanih funkcija u okviru tehnoloski podjeljenog rada (profesionalna teoretska znanja...)

2. podrazumjeva sistematsko povisenje profesionalnih kvalifikacija i usvajanje novih radnih operacija

3. izrazava osposobljenost za izvrsavanje specijalizovanih funkcija u sveri oplemenjenog rada.

Drustveno – ekonomska vrijednost obrazovanja odraslih. Ovo obrazovanje predstavlja bitno i nezaobilazno podrucje obrazovanja odraslih. Buduci da smo svjedoci sveobuhvatnih drustveno – ekonomskih promjena u svijetu, svakom covjeku valja pomoci da stvarno postane i svjestan potrosac i prosvecen faktor razvoja, za sto mu je potrebno osnovno znanje o zakonima, mehanizmima i slozenom funkcionisanju ekonomskog zivota nacije, lokalne komune i poslovnog preduzeca.

Podrucje gradanskog obrazovanja. Obrazovno – vaspitni programi koji se ostvaruju u cilju pripreme aktivnog i odgovornog gradanina u savremenom

drustvu, najcesce se pominju pod nazivom gradansko obrazovanje. U savremenim andragoskim izvorima kao sinonimi za ovo podrucje koriste se i sljedeci termini: drustveno obrazovanje, politicko obrazovanje, obrazovanje i vaspitanje za demokratiju. Cilj gradanskog obrazovanja je nauciti dobro obavljati svoju drustvenu ulogu.

Obrazovanje za zivot u porodici. Sve se vise roditelja obrazuje u vjestinama koje im trebaju da bi bili uspjesniji u poslu podizanja djece. Savremena andragoska literatura ukazuje na to da su sadrzaji obrazovanja za zivot u porodici, u osnovi usmjereni na obogacivanje individua i podsticanje i razvijanje roditeljske kompetentnosti

Podrucje zdravstvenog obrazovanja i vaspitanja odraslih. Ovo obrazovanje obuhvata sadrzaje koji su u funkciji unapredivanja zdravlja i zdravog ponasanja pojedinca, porodice i zajednice.

Ekolosko obrazovanje odraslih. Ekoloska kriza podstakla je znacaj i vaznost obrazovanja i vaspitanja za ocuvanje covjekove zivotne sredine. Rijec je o tome da promjene u okolini obavezuju i andragogiju da preispita odnose covjeka i prirode.

Kulturno – estetsko obrazovanje. Ovo obrazovanje pruza odraslima odredene mogucnosti da uziva u jeziku, knjizevnosti, muzici i umjetnosti.

11. ORGANIZACIJA NASTAVE ZA ODRASLE

11. 1. Priroda i sustina komunikacije u obrazovno – nastavnom procesu

Rijec komunikacija potice iz latinskog jezika i znaci saopstavanje, saopstenje, opstenje. Postoje razliciti oblici komunikcije. Tako se, s obzirom na broj osoba koji ucestvuju u obrazovno – nastavnoj komunikaciji, najcesce navode:

intrapersonalna komunikacija (razgovor sa samim sobom) interpersonalna komunikacija (medusobno djelovanje dviju ili vise osoba masovna komunikacija ( koja koristi razlicita tehnicka sredstva i usmjerena

je na sirok krug potencijalnih korisnika.

Interpersonalna (medupersonalna) komunikacija je najcesci oblik komunikacije u obrazovno – vaspitnom procesu. Njene najvaznije odlike su:

uključuje verbalno i neverbalno ponašanje uključuje spontano, uvježbano i planirano ponašanje ona nije statična, već razvojna podrazumjeva neposrednu povratnu informaciju, usklađenost i interakciju. Pretpostavlja unutrašnja spoljašnja pravila Ona je aktivnost; i Interpersonalna komunikacija može uključiti uvjeravanje.

Interpersonalna komunikacija u nastavi može biti direktna (personalna komunikacija) i indirektna (nepersonalna ili depersonalna, apersonalna komunikacija), posredovana tehničkim sredstvima, odnosno medijima. Komunikacija u nastavi je pretežno verbalnog karaktera, ali se primjenjuje i neverbalna komunikacija.

11.2. Različite klasifikacije nastave

Najpogodniji nastavni modeli za odrasle su: redovna nastava, dopisno-konsultativna nastava i multimedijska nastava. Prvi je utemeljen na neposrednoj komunikaciji nastavnika i odraslih učenika, dok je za druga dva modela karakteristična komunikacija pomoću različitih medija (radio, TV, kompjuter, video...)

Redovna (klasična) nastava za koju se u Međunarodnoj enciklopediji obrazovanja koriste nazivi; direktna nastava, sistematska nastava, eksplicitna nastava i aktivna nastava, je sistem poučavanja i učenja koji uspješno odolijeva civilizacijskim i obrazovnim izazovima. Poučavanje je umijeće i ništa ne može zamjeniti pouku licem u lice, koje najbolje izražava suštinu i smisao redovne nastave. U osnovi redovne nastave za odrasle je razredno-časovni sistem i frontalni oblik rada sa odraslim učenicima. Za redovnu nastavu je karakteristično da se izvodi u toku dana i sedmice po utvrđenom rasporedu časova i planiranim obrazovnim sadržajima. Ovakvu nastavu odlikuje i prisustvo nastavnika koji je osnovni izvor znanja odraslim učenicima. U ovoj nastavi podstiče se takmičarski duh kod učenika, razvijaju se radne navike, osposobljavaju se učenici za samostalno učenje i samoobrazovanje.

Dopisno-konsultativna nastava . Razvoj dopisnog obrazovanja u 20 vijeku podstaknut je dvjema eksplozijama – eksplozijom stanovništva i eksplozijiom znanja. Dopisno-konsultativna nastava je pisemena komunikacija između odraslih učenika i obrazovne ustanove. To je dvofazni obrazovni proces, u kome, u prvoj fazi učestvuju stručnjaci – specijalisti, koji pripremaju nastavne materijale oblikovane u lekcije. U drugoj fazi obrazovnog procesa dopisnici (korisnici) se upoznavaju sa postignutim rezultatima, ispravljaju se eventualne greške i iznose upustva i prijedlozi za budući rad. Osnovni izvor znanja u ovom obliku nastave su udžbenici i priručnici. Neki andragozi smatraju da je poseban kvalitet dopisno – konsultativne nastave to što ona predstavlja prvi formalizovani sistem nezavisnog učenja.

Multimedijska nastava . Izvorište i podsticaj pojavi pojavi multimedijske nastave dao je ubrzani razvoj nauke i tehnike i novih informacionih i komunikacionih tehnologija. Na osnovi toga u svijetu su nastali različiti modeli multimedijskog obrazovanja, od kojih je britanski otvoreni univerzitet (U.K. Open University) jedan od najstarijih i najpoznatijih. Osnovan je 1969. godine kao posebna obrazovna institucija sa snažnim osloncem na televiziju, u namjeri da odraslima omogući

nastavak školovanja i obrazovanja (predavanja pomoću radija i televizije, kratkih seminara i tečajeva, konsultacija, savjetovanja i kontrole). U svijetu su poznati i drugi modeli multimedijskog obrazovanja: univerzitetsko obrazovanje na bazi jednog univerziteta, multimedijska nastava zasnovana na suradnji nekoliko univerziteta, multimedijski model nastave u specijalizovanim obrazovnim ustanovama koji pohađaju studenti iz različitih država, autonomni obrazovni sistemi (obrazovanje podsredstvom TV programa, radio programa...), kao i neformalna, integrisana nastava na osnovu multimedijalnih programa.

Tekstovi iz Andragogije

■OBRAZOVANJE U INDUSTRIJSKOM I POSTINDUSTRIJSKOM DRUŠTVU

Alvin Toffler smatra da historiju čovječanstva karakteriziraju tri epohe, odnosno tri velika talasa. Poljoprivredna revolucija koja se odigrala prije 10 000 godina pokrenula je Prvi talas civilizacijskih promjena u ljudskoj historiji. Civilizacija prvog talasa bila je neraskidivo vezana za zemlju. Osnovna zanimanja kojima su se ljudi bavili u ovoj etapi bili su: poljoprivreda, ribarstvo, šumarstvo i rudarstvo. Ovaj period karakterizira nerazvijena odgojno – obrazovna konkretnost – mladi stiću neophodne životne vještine i znanja na jedan spontan, informalan način. Počeci civilizacije Drugog talasa vežu se za industrijsku revoluciju i koja doživljava svoj vrhunac tokom 20 stoljeća. Ovaj period karakterizira podjela na proizvođaće i potrošaće, pojava masovne proizvodnje, masovne potrošnje, masovnog obrazovanja itd., te pojava niza specijaliziranih institucija kao što su fabrike, škole, političke partije itd. U ovoj etapi rad mišića je zamjenila energija što je omogućilo porast produktivnosti i masovnu proizvodnju roba. Trenutno se najrazvijenija društva današnjice nalaze na ulasku u civilizaciju Trećeg talasa (postindustrijsko društvo, informatičko, globalno društvo, društvo koje ući). U postindustrijskom društvu, za razliku od industrijskog, dolazi do izrazitih promjena u načinu ustrojstva porodice, medija, politike, ekonomskog funkcionisanja i obrazovanja. Osnovna karakteristika postindustrijskog društva je u tome što se, u odnosu na proizvodne snage koje su bile dominantne u industrijskom periodu, daje primat intelektualnim snagama. Dakle, ako je u Prvom talasu najvažniji resurs bila zemlja, u Drugom sirovina i strojevi za masovnu proizvodnju, u Trećem to je znanje, odnosno obrazovanje.

Prema Toffleru, osnovne karakteristike postindustrijskog društva su: novost, ubrzanje, privremenost, demasifikacija i raznolikost. Toffler izvodi i tipična obilježja obrazovanja i škole Drugog talasa:

standardizacija (oblačenje, ponašanje, pravila, propisi, udžbenici, iste diplome, onaj ko odstupa od standarda mora biti isključen)

specijalizacija (nastavnik specijalista samo za svoj predmet, školovanje za profesije, znanje podjeljeno u naučne discipline i školske predmete, školovanje razdvojeno na specijalne i regularne škole)

sinhronizacija (precizan početak školske godine i kraj, trajanje časa, radnog dana, sedmice, odmora)

maksimilizacija (velike škole, školski centri, što veći objekti to impresivnije to bolje)

centralizacija (upravljanje iz jednog centra).

Škole Drugog talasa: individualizacija i izbor (nastavnik i učenik zajedno odlučuju šta će učiti,

kako, kada, pod kojim uslovima i pravilima) saradnja (naglašava se saradnja, a kompetetivnost svedena na razumnu

mjeru) raznovrsnost (učenika u razredu, sadržaja, aktivnosti, uloga, svi uče

jedni od drugih) decentralizacija (umjesto države manje zajednice odlučuju o procesima

obrazovanja u školi) minimiziranje (škole po mjeri čovjeka, male zajednice, svi poznaju sve,

bolja komunikacija, uspješniji rad)

■ CJELOŽIVOTNO UČENJE

Cjeloživotno učenje se definira kao aktivnost učenja tijekom života s ciljem unapređivanja znanja, vještina i sposobnosti unutar osobne, građanske, društvene i poslovne perspektive. Cjeloživotno učenje podrazumjeva:

stjecanje i osuvremenjivanje svih vrsta sposobnosti, interesa, znanja, i kvalifikacija od predškole do razdoblja nakon penzionisanja.

Uvažavanje svih vrsta učenja: formalno, neformalno i informalno učenje.

Uz pojam cjeloživotnog učenja vezane su znanstvene discipline andragogija (znanost koja proučava problematiku odgoja i obrazovanja odraslih – aner=čovjek; agein=voditi) i gerontogogija (znanstvena disciplina koja proučava odgoj, obrazovanje, i samoobrazovanje starijih osoba – grč. Gerentos=starac; agein=voditi).