Se tè väs in Valgrusìnae tè cèrches un pustìnper gudèr de l’äria fina,lasa Fìes per Bìancadin.

Quatro bàiti, ‘na gèsìnasumènädi dal Signorsu la fòpa più vìsinaper cuntàc i nòs laor.

S’ciàp de ràis, ròsc de purscèlii té dava la soa os,

e al cridàva änca i matèlipèr ciamar i sé muros.

Incödì gh’è ‘na grän päs,sé sént l’acqua giò in di tréli,i sampògn di vachi i täs,noma cörf e muntanéli.

I pasturi bèn curèdidai fadìghi di nòs véc’i é restedì bandunadi,e di bàit al cròda i téc.

Al g’hé gnént che me cunsola,gnè liàndi, gnè basìn.Al me végn un gròp in gola...Te salùdi Biancadìn.

G’ò in del cör un destravìs:t’és restè su de pèr tì!Chi giò in val, chi in paradìs,un pèr un, tuc’ i é partì.