2

περιεχόμεναeditorial (σελ. 3)

θέλουμε μια “δημοκρατία” της βίας και της τρομοκρατίας, της λαμογιάς και της συγκάλυψης; (σελ. 4)

αναταράξεις Γ’ βαθμού (σελ. 6)

δύσκολος καιρός για ήρωες (σελ. 9)

η εκπαίδευση στην εποχή του μνημονίου (σελ. 10)

το δημοτικό σχολείο που ονειρευόμαστε VS το δημοτικό σχολείο του 2012 (σελ. 12)

και η επιστήμη, πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων να αποφασίσει (σελ. 14)

ένα πείραμα αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης (σελ. 16)

εργασία και χαρά: ένας αστικός μύθος που μετατράπηκε σε διαρκή αγώνα (σελ. 20)

λαϊκές συνελεύσεις και ωρίμανση των λαϊκών αντιστάσεων (σελ. 20)

διδάσκοντας σε μετανάστες (σελ. 23)

οι γυναίκες στην περίοδο της κρίσης (σελ. 24)

τσιμεντένιο έγκλημα εν όψη στο Ελληνικό (σελ. 26)

συνέντευξη με τη Μαρία Κανελλοπούλου (σελ. 28)

era poVera (σελ. 31)

editorial

3

Ποιοι είμαστε;

Φοιτητές που συμμετέχουμε στην Αριστερή Ενότητα Παιδαγωγικού και Νηπιαγωγών. Η Αριστερή Ενότητα είναι μια συλλογικότητα που διαπνέεται από τις αξίες της Αριστεράς, δηλαδή την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και την αντίσταση σε όσους προσπαθούν να μας τα στερήσουν. Τοποθετούμε το εμείς πάνω από το εγώ και παλεύουμε για ένα κόσμο πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό και απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση. Αυτό γιατί θεωρούμε ότι μόνο μέσα από τη συλλογική δράση και την ενότητα της αριστεράς μπορούμε να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας.

Τι μας προβληματίζει και γιατί γράφουμε αυτό το περιοδικό;

Σε μία περίοδο που τα κεκτημένα χρόνων καταργούνται, ο ατομικισμός αποδυναμώνει την κοινωνία η ωμή και απροκάλυπτη βία γίνεται το κύριο μέσο επιβολής της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Μέσω του διλήμματος «χρεωκοπία ή μνημόνιο» επιβάλλονται αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις κατά 40%, οι ατομικές συμβάσεις και η ανασφάλιστη εργασία που αφήνουν τον εργαζόμενο μετέωρο, ιδιαίτερα το νέο κάτω των 25 ετών, η αύξηση της φορολογίας, η επιβολή των χαρατσιών. Τα επίσημα ποσοστά της ανεργίας έχουν φτάσει στο εξωφρενικό νούμερο του 26% και το κράτος πρόνοιας είναι ανύπαρκτο. Ενώ, λοιπόν, είναι προφανές ότι η σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται τα δύο τελευταία χρόνια εξουθενώνει το λαό και τον έχει φέρει σε αυτήν

την κατάσταση, τα ΜΜΕ και η κυρίαρχη αφήγηση προβάλλουν το μετανάστη ως υπαίτιο της κρίσης, αποκρύπτοντας ότι κι αυτός είναι θύμα της κρίσης και το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό το γεγονός προβάλλεται από την μέχρι πρότινος κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ(απόδειξη της δημοκρατικής εκτροπής, αφού δε λαμβάνεται υπόψη η λαϊκή βούληση) και ευνόησε τη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με την άνοδο της ακροδεξιάς και των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής. Αντιθετικά με όλα τα παραπάνω και παρά την αδράνεια που «φαίνεται» να χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, έχουμε λαμπρά παραδείγματα, όπως το κίνημα των πλατειών, η 48ωρη απεργία του Οκτώβρη και η 12η Φλεβάρη, που με τη μαζικότητα του ο κόσμος απέδειξε ότι δεν αποδέχεται και αντιστέκεται στις εκπτώσεις στη ζωή του, πιστεύοντας πως υπάρχει και άλλος δρόμος. Αυτός ο δρόμος δεν είναι άλλος από το δρόμο της Αριστεράς. Αυτό το δρόμο ακολουθούμε κι εμείς και γι’ αυτά και άλλα τόσα γράφουμε στο περιοδικό μας. Γράφουμε, λοιπόν, αυτό το περιοδικό γιατί πιστεύουμε ότι θέλετε να το διαβάσετε και γιατί θέλουμε και τη δική σας άποψη…

Ποιοι είμαστε;

Φοιτητές που συμμετέχουμε στην Αριστερή Ενότητα Παιδαγωγικού και Νηπιαγωγών. Η Αριστερή Ενότητα είναι μια συλλογικότητα που διαπνέεται από τις αξίες της Αριστεράς, δηλαδή την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και την αντίσταση σε όσους προσπαθούν να μας τα στερήσουν. Τοποθετούμε το εμείς πάνω από το εγώ και παλεύουμε για ένα κόσμο πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό και απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση. Αυτό γιατί θεωρούμε ότι μόνο μέσα από τη συλλογική δράση και την ενότητα της αριστεράς μπορούμε να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας.

Τι μας προβληματίζει και γιατί γράφουμε αυτό το περιοδικό;

Βιώνουμε μια περίοδο που τα κεκτημένα χρόνων καταργούνται, ο ατομικισμός αποδυναμώνει την κοινωνία και η ωμή και απροκάλυπτη βία γίνεται το κύριο μέσο επιβολής της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Μέσω του εκβιαστικού διλήμματος «μνημόνιο ή χρεοκοπία» επιβάλλονται αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις κατά 40%, οι ατομικές συμβάσεις και η ανασφάλιστη εργασία, ιδιαίτερα για τους νέους κάτω των 25 ετών, η αύξηση της φορολογίας, η επιβολή των χαρατσιών. Τα επίσημα ποσοστά της ανεργίας έχουν φτάσει στο εξωφρενικό νούμερο του 26% και το κράτος πρόνοιας είναι ανύπαρκτο. Ενώ, λοιπόν, είναι προφανές ότι η σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται τα δύο τελευταία χρόνια εξουθενώνει το λαό και τον οδηγεί στην εξαθλίωση, τα ΜΜΕ και η κυρίαρχη αφήγηση

προβάλλουν το μετανάστη περίπου ως το μοναδικό υπαίτιο της κρίσης, αποκρύπτοντας ότι κι αυτός είναι θύμα της κρίσης και ανήκει στο πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό η ρατσιστική θέση προβάλλεται από τα κόμματα που στήριξαν και στηρίζουν την πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας και προετοίμασε το έδαφος για τη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και την άνοδο της ακροδεξιάς και των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής. Στον αντίποδα των παραπάνω βρίσκονται οι μαχητικοί αγώνες των εργαζόμενων, ντόπιων και μεταναστών, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Λαμπρά παραδείγματα τέτοιων αγώνων υπήρξαν το κίνημα των πλατειών το καλοκαίρι του 2011 και οι 48ωρες απεργίες τον Οκτώβρη του 2011 κα το Φλεβάρη του 2012, που με τη μαζικότητά τους απέδειξαν ότι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και όλα τα πληττόμενα από την κρίση στρώματα της κοινωνίας δεν αποδέχονται την καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου, πιστεύοντας πως υπάρχει και άλλος δρόμος. Αυτός ο δρόμος δεν είναι άλλος από το δρόμο της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένας δρόμος που μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι σπαρμένος, καθώς απαιτεί συνεχείς, μαζικούς και μαχητικούς αγώνες από όλους μας. Είναι όμως ο μόνος δρόμος τον οποίο πρέπει να βαδίσομε αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Αυτό το δρόμο ακολουθούμε κι εμείς και γι’ αυτά και άλλα τόσα γράφουμε στο περιοδικό μας. Γράφουμε, λοιπόν, αυτό το περιοδικό γιατί πιστεύουμε ότι θέλετε να το διαβάσετε και γιατί θέλουμε και τη δική σας άποψη…

editorial

3

Ναι. Αυτό είναι το διαχρονικό καπέλο που πάνε και πάλ να μας φορέσουνε. Καθημερινά σαν λαό μας βρίζουνε, μας λοιδωρούνε, απειλούν και τρομοκρατούν μέσα απ’τους μηχανισμούς προπαγάνδας οι πιστοί υπηρέτες του τραπεζικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου των αγορών του μνημονίου και του άγριου καπιταλισμού. Σιγά σιγά αποκαλύπτεται η συστηματική και συντονισμένη ΒΙΑ σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας (οικονομία, εργασία κλπ). Φωνάζουν οι κλέφτες της εξουσίας για να φοβηθεί ο νυκοκοίρης λαός. Οι Ξένοι και βιαστές του λαού της χώρας μας, με το ντόπιο υπηρετικό προσωπικό τους, «γίνανε θυματα» και θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Αλλά θέλουν και να ξεχάσουμε το ρόλο τους και να τους δεχτούμε και πάλι σαν εθνικούς σωτήρες. ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ το παιχνίδι εξουσίας τους. Πάντα, με διάφορους τρόπους, κυριαρχούσε η λαμογιά της εξουσίας. Με δικτατορίες, ξερονήσια, εξορίες, πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης, πολέμους και προσωπικούς αποκλεισμούς, προσπαθούσαν να επιβάλλουν «σιγή Νεκροταφείου» και φοβικά σύνδρομα. Για να ποδοπατήσουνε την αξιοπρέπεια του λαού και να μπορούν ανενόχλητοι να φορτώνουν νέα βάρη στις πλάτες του, να γεμίζουν αυτοί τις τσέπες τους και να παρουσιάζονται σαν ΣΩΤΗΡΕΣ αργότερα της Δημοκρατίας που οι ίδιοι καπηλεύονται. Αλλά ποιες δημοκρατικές αρχές επικαλούνται αυτοί που αυθαίρετα παραβιάζουν την θέληση της λαϊκής γνώμης και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά μας; Αυτοί που βίαια αφαιρούν μισθούς, κεκτημένα, συντάξεις; Που απολύουν αυθαίρετα, διαλύουν το κοινωνικό κράτος, τη δημόσια υγεία και παιδεία, θέλοντας να φτιάξουν μια χώρα κι ένα λαό ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ, ΑΝΕΡΓΟ, ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟ.Βία δεν είναι τα παραπάνω; Βία δεν είναι η

κατάργηση της μονιμότητας των συλλογικών συμβάσεων, οι απολύσεις, οι κατασχέσεις; Βία και ιδεολογική τρομοκρατία προσπαθεί να μας επιβάλει η μνημονιακή εξουσία τους. Και ναι, αυτή είναι η «Δημοκρατια» του Μνημονίου που απαιτούνε να στηρίχουμε.. Αλλά, σαν λαός, γνωρίζουμε πλέον ξεκάθαρα ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια κέντρα εξουσίας και διαπλοκής που στήριζαν τη σαπίλα της διαφθοράς του ρουσφετιού και της μίζας. Που διέλυσαν ό,τι ηθική αξία είχαν οι άνθρωποι, λήστεψαν τα αποθεματικά στα ταμεία-νοσοκομεία και κάθε δημόσιο οργανισμό, βάζοντας τα δικά τους λαμόγια να τα διοικούνε - για να έχουν τη κομματική τους πελατίας. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ που χρέωσαν την πατρίδα μας. Είναι όλο το σάπιο σύστημα του δικομματισμού με τις δήθεν αυτοδυναμες και σταθερές κυβερνήσεις. Είναι οι ίδιοι αυτοαποκαλούμενοι «ελληναράδες» και «πατριώτες» που ξεπουλάνε τη χώρα μας στους ξένους και συκοφαντούν το λαό που αντιστέκεται. Αυτοί που μιλάνε για δημοκρατία και σεβασμό στη λαϊκή θέληση κι έχουν εκλογικούς νόμους με ενισχυμένη αναλογική και δώρο 50 έδρες στο πρώτο κόμμα. Είναι οι ίδιοι που κρύβουνε την βία και βαρβαρότητα των ΜΑΤ και είναι τέτοια η υποκρισία τους που ζητάνε σήμερα αυτοί οι πλατσικολόγοι του δημοσίου χρήματος, να τους δώσουμε και ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ και να τους βοηθήσουμε να βγούνε και πάλι στην εξουσία στο όνομα της εθνικής Σωτηρίας. Η Υποκρισία τους δεν έχει όρια… Γιαυτό και έχουνε αρχίσει ένα άγριο ψυχολογικό πόλεμο με συνεχούς αιφνιδιασμούς νομοθετώντας κάθε μέρα και κάτι καινούριο εις βάρος της επιβίωσης του λαού και της νέας γενιάς, παραβιάζοντας κάθε αρχή ΔΙΚΑΙΟΥ και ΗΘΙΚΗΣ.

της τρομοκρατίας, της λαμογιάςθέλουμε μια “δημοκρατία” της βίας και

4

και της συγκάλυψης;

Μας βομβαρδίζουνε συνεχώς θέλοντας να σπείρουνε τον πανικό στον λαό και με τη δύναμη των ΜΜΕ χρησιμοποιουν έξυπνες λέξεις, συνθήματα «έξοδος από την ευρωζώνη», «δραχμή», «φτώχεια», «χρεοκοπία». Πλασάρουν ψεύτικα διλήμματα για να πετύχουνε την παθητική παράδοση της κοινωνίας. Και όσες φωνές διαμαρτύρονται στους δρόμους και πλατείες, στην βουλή και στα πανεπιστήμια, τον διαβάλλουνε ή τους ψεκάζουν με τόνους λάσπης και χημικών ώστε να πετύχουνε «σιγή Νεκροταφείου». Έτσι καταστρατηγούν κάθε μορφή Δημοκρατίας, που τόσο τους αρέσεινα την επικαλούνται δίνοντας χώρο στην ανάπτυξη του Λαϊκισμού, στον ρατσισμό και σε κάθε μορφή βίας. Και όλα αυτά στο όνομα της «Δημοκρατίας» τους. Αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων. Χέρι-χέρι με τα παλια τους ανδρήκελα προσπαθούν να συκκοφαντήσουν τον λαό και τη νέα γενιά ως άτοπους ανθρώπους, και ούτε λίγο ούτε πολύ, ως αλήτες και μπαχαλάκηδες, χρησιμοποιώντας “όλα τα μέσα”, να κατηγορήσουν τους κοινωνικούς αγώνες με προβοκάτσιες και επεισόδια ασχήμιας και λεηλασίας. Εδώ, όμως, κάνουν λάθος.Η βία τους δεν περνάει. Ο λαός θα σταθεί απέναντι στα στημένα «διλήμματα» των υπηρετών του μνημονίου και του Δ.Ν.Τ.Άλλωστε, οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας, το γέμισμα «της πλατείας» και των δρόμων από χιλιάδες λαού είναι πολιτικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και οργής κατά του πολιτικού ραγιαδισμού. Είναι εκδηλώσεις ενός λαού που βλέπει και αφουγκράζεται το αδιέξοδο όπου τον οδηγούν και τι είδους «Δημοκρατία» τον ετοιμάζουνε. Ενός λαού που έπαψε πια να καταπίνει αμάσητα ό,τι του σερβίρουνε. Και όσοι

συτές τις αντιδράσεις της οργής τις ερμηνεύουνε υποκριτικά ως βια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενός λαού που έχει ΧΡΕΟΣ να αντισταθεί. Ενός λαού που ανέβηκε άλλο ένα σκαλοπάτι στην σκάλα της συμμετοχής στα κοινά, αντιστρέφοντας το γνωστό γνωμικό: «Δώσε τόπο στην οργή σου και βολέψου στην TV σου (αποχή σου)»Στο: «Δώσε τρόπο στην οργή σου (ψήφισε) πάλεψε για τη ζωή σου»

[ Στέλλα Αθανασέλλη, ΠΤΔΕ ]

5

Φωτογραφία: Εύα Μέλλου

6

-Περίεργα τα πράγματα φέτος στις σχολές!-Τι το περίεργο έγινε; Δεν άκουσα κάτι.-Δεν άκουσες; Το Σεπτέμβρη 300 καταλήψεις σχολών!-Ο λόγος;-Ο νόμος-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου.-Και τώρα τι;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είτε κάποιος γνωρίζει τι συνέβη, είτε όχι, ένα είναι σίγουρο ˙ βλέπει αλλαγές στην καθημερινότητα της σχολής του. Πρώτο ξάφνιασμα: τα βιβλία. Ο κάθε φοιτητής δικαιούται ένα(ή κανένα) σύγγραμμα, από εκεί που έπαιρνε τουλάχιστον 2 ή 3. Ας μην ξεχνάμε το σύστημα Εύδοξος plus, που μας κάνει «δώρο» πιστωτικές μονάδες, αν ανταλλάξουμε συγγράμματα με συμφοιτητές μας. Το αποτέλεσμα; Κατακερματισμένη γνώση και υποβάθμιση του βιβλίου σε εργαλείο για τις εξετάσεις. Δεύτερο χτύπημα: Οι πανεπιστημιακές λέσχες σίτισης κλείνουν και όλο και λιγότεροι φοιτητές δικαιούνται στέγαση στις εστίες. Τρίτη- ίσως και λίγο περίεργη- αλλαγή: Από φέτος όλοι μας πήραμε το ΠΑΣΟ από τα καταστήματα ΓΕΡΜΑΝΟΣ  πληρώνοντας ένα «συμβολικό» ποσό. Με κάνει να αναρωτιέμαι κατά πόσο συμβολικό θα είναι αυτό το ποσό στο μέλλον. Και τι δουλειά έχει επιτέλους τόση αστυνομία έξω από τη σχολή; Δε νομίζω πως είμαι και τόσο επικίνδυνη…Ο νόμος-πλαίσιο είναι που έφερε τη μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια και λίγο-πολύ περιλαμβάνει τους παρακάτω άξονες:

αναταράξεις..Γ’ βαθμού!

Οικονομική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων και δίδακτρα:

Διάλυση του δημόσιου & δωρεάν Πανεπιστημίου  Με τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα στο 80%, οι διοικήσεις τους αναγκάζονται πλέον να αναζητήσουν ιδίους πόρους για την επιβίωσή τους. Το απαραίτητο κεφάλαιο θα προέρχεται πλέον από επιχειρηματικούς ομίλους και ιδιώτες, δίδακτρα, περικοπές συγγραμμάτων και άλλων παροχών του πανεπιστημίου όπως η σίτιση και η στέγαση. Το νέο πανεπιστήμιο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της αγοράς, δεν είναι δημόσιο και  οι ταξικοί φραγμοί που θέτει είναι πλέον ορατοί.

Εισαγωγή πιστωτικών μονάδων: διάλυση του ενιαίου πτυχίου & των επαγγελματικών διακιαωμάτων: 

Σύμφωνα με το νέο νόμο, οι σπουδές χωρίζονται σε τρεις κύκλους καθένας εκ των οποίων αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο αριθμό πιστωτικών μονάδων. Με τον κατακερματισμό των σπουδών, το διαρκές κυνήγι πιστωτικών μονάδων, τη σκληρή εξειδίκευση και τη δημιουργία πτυχίων πολλών ταχυτήτων το ενιαίο πτυχίο ‘’σπάει’’ και τη θέση του παίρνει ένας ατομικός φάκελος δεξιοτήτων. Το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία ευέλικτων και εύκολα εκμεταλλεύσιμων εργαζομένων χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Η ατομική διαπραγμάτευση εργαζόμενου-εργοδότη είναι πλέον πραγματικότητα, αφού πλέον δε θα υπάρχει καμία συλλογική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

7

 Κατάργηση του ασύλου: περιστολή της ελευθερίας:Ο νόμος του ΠΑΣΟΚ για την παιδεία καταργεί το πανεπιστημιακό άσυλο και εξισώνει τους χώρους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με οποιοδήποτε άλλο δημόσιο χώρο. Έτσι, το πανεπιστήμιο απαξιώνεται ως χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών και κυρίως διεκδικήσεων και κοινωνικών αγώνων, κάτι που επιβεβαιώνει το φόβο της κυβέρνησης απέναντι στις δομές αλληλεγγύης και αντίστασης της κοινωνίας οι οποίες εκφράζονταν και μέσα στα πανεπιστήμια.

Άρση του αυτοδιοίκητου των ιδρυμάτων, κατάργηση της συνδιοίκησης: συρρίκνωση της δημοκρατίας:

Μέχρι σήμερα φοιτητές και καθηγητές, μέσα από τα όργανα συνδιοίκησης (Συμβούλιο, Σύγκλητος, Τμήμα) είχαν λόγο στις αποφάσεις για τα θέματα της εκπαιδευτικής κοινότητας, δημιουργώντας δημοκρατικές δομές. Ο νεοφιλελευθερισμός όμως δεν αστειεύεται, δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Οι φοιτητές αποκλείονται από τη διοίκηση των σχολών, την οποία αναλαμβάνουν πλέον τα Συμβούλια Διοίκησης, που θα λαμβάνουν αποφάσεις όχι μόνο για τη χρηματοδότηση, αλλά και για τα προγράμματα σπουδών με μόνο γνώμονα προφανώς τα κριτήρια της αποδοτικότητας και της ανταγωνιστικότητας.

Εντατικοποίηση-πειθάρχηση: Με την επιβολή του μέτρου ν+2 όσοι φοιτητές εργάζονται ή δεν έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν το γρήγορο ρυθμό σπουδών, δε θα μπορούν να αντεπεξέλθουν  και θα τίθενται αυτομάτως εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα, το μέτρο αυτό αποβλέπει στη δημιουργία ενός φοιτητή- και μετέπειτα εργαζομένου- ο οποίος θα είναι αναλώσιμος και δε θα διεκδικεί συλλογικά τα δικαιώματά του.

Με όλες αυτές, λοιπόν, τις ραγδαίες αλλαγές που θίγουν τόσο την ελεύθερη έκφραση των φοιτητών όσο τη δωρεάν παιδεία και τα εργασιακά τους δικαιώματα, θα περίμενε κανείς οι φοιτητικοί σύλλογοι να αντιδρούν μαζικά στα νέα αυτά μέτρα και να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους καταρχάς μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, διακρίνεται μια συνεχής

αδιαφορία των φοιτητών, οι οποίοι με το να μη συμμετέχουν ενεργά στις συνελεύσεις όχι μόνο αφήνουν να εφαρμοστεί ο ανεκδιήγητος αυτός νόμος αλλά υποβαθμίζουν και την ίδια τη δημοκρατία και τα δικαιώματά τους. Τί σημαίνει, λοιπόν, φοιτητής στις μέρες μας; Μήπως είναι ο σπουδαστής που αφού περάσει σε μια σχολή το μόνο που κάνει είναι να παρακολουθεί μαθήματα και να τα περνάει στις εξεταστικές ή είναι αυτός που πέρα από τα φοιτητικά του καθήκοντα λειτουργεί ως ενεργός πολίτης και διεκδικεί τα δικαιώματα του τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και στο επίπεδο της Σχολής χωρίς να αφήνει να αποφασίζονται ερήμην του πράγματα που τον αφορούν; Αν ισχύει το πρώτο τότε το πρότυπο της αδιάφορης και απολιτίκ νεολαίας, που χρόνια τώρα προσπαθούν να μας επιβάλλουν τα ΜΜΕ μέσω αυτού του lifestyle που προβάλλουν και που σίγουρα είναι απόρροια της «κουτσής» παιδείας που λάβαμε στα σχολικά μας χρόνια έχει καταφέρει να υπερισχύσει. Σε αυτή την περίπτωση η μαζοποίησή των νέων, η δημιουργία μελών της κοινωνίας που «άγονται και φέρονται» και η εκμετάλλευσή τους αποτελεί μονόδρομο. Στην άλλη περίπτωση έχουμε μια νεολαία που βρίσκεται στις επάλξεις, κρίνει, διαφωνεί ή συμφωνεί, αντιδρά, παίρνει τη ζωή στα χέρια της και αποφασίζει η ίδια για το μέλλον που της αξίζει και της ανήκει.

αναταράξεις..Γ’ βαθμού!

δύσκολος καιρός για...Ήρωες!

8

«Και αν ενεργοποιηθώ και συμμετέχω στην πολιτική ζωή της Σχολής μου τί θα καταφέρω; Θα λυθούν τα προβλήματά μου;» Σίγουρα τα προβλήματα των φοιτητών δε θα λυθούν μέσα από την αδράνεια και την παθητικότητα. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν τα πράγματα είναι να τα αλλάξουμε εμείς και αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τις δράσεις μας. Άλλωστε έχει φανεί ότι μέσα από τους ενεργούς φοιτητικούς συλλόγους παίρνονται πολύ σημαντικές και αξιόλογες αποφάσεις, όπως είναι για παράδειγμα αυτή των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ για την παροχή αλληλέγγυων δωρεάν μαθημάτων σε μαθητές της 3ης Λυκείου, που πλήττονται οικονομικά και δεν μπορούν να πληρώσουν τα φροντιστήρια, τα οποία είναι απαραίτητα μέσα στο σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα. Εξάλλου είναι φανερό ότι ο δραστηριοποιημένος φοιτητικός σύλλογος δεν τους συμφέρει και «χαλάει» τα σχέδια αυτών που επιδιώκουν να δημιουργηθεί το Πανεπιστήμιο της αγοράς, των ανισοτήτων και της πολιτικής αδρανοποίησης. Αυτό φάνηκε και στην περίπτωση της Νομικής,

όπου φοιτητές προγραμμάτισαν αντιρατσιστικές εκδηλώσεις και συναυλία και η αστυνομία μαζί με την Πρυτανεία απάντησαν με lock out, κλείσιμο δηλαδή της Σχολής για μια εβδομάδα με το «έτσι θέλω»! Άραγε τώρα δεν μας ενοχλούν οι κλειστές σχολές, που ήταν το βασικό επιχείρημα κατά των καταλήψεων του Σεπτέμβρη; Είναι, λοιπόν, πρόδηλο ότι η δημοκρατία καθημερινά υποσκάπτεται και η αντίδρασή μας δεν τους συμφέρει. Έτσι, είναι καθήκον μας να κινητοποιηθούμε και να αντισταθούμε σε όλα όσα μας πλήττουν και ειδικότερα στην εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, που οδηγεί στην κατάργηση της δωρεάν παιδείας, στην υποβάθμιση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, στη φίμωση της φωνής των φοιτητών και στο σπάσιμο των συλλογικών εργασιακών μας δικαιωμάτων.

[ Γιούλα Λυμπεράκη, ΠΤΔΕ ][ Ινώ Γκιώνη, ΠΤΔΕ ]

9

Ώρα αιχμής, σ’ ένα άκρως κεντρικό σημείο μιας πόλης. Ένας θάνατος μπροστά στα μάτια πολλών. Ίσως να ακούγεται σα σενάριο ταινίας. Δυστυχώς πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που εξελίχθηκε στην καρδιά της ταλαιπωρημένης Αθήνας του 2012. 5 Απριλίου στις 9 το πρωί ένας 77 συνταξιούχος δίνει τέλος στη ζωή του μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συμπολιτών του που έτυχε να διασχίζουν εκείνη την ώρα την πλατεία Συντάγματος. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων που αδυνατούν να πιστέψουν μια τέτοια κίνηση. Οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες. Κάποιοι είπαν τρελόγερος, ιδεολόγος επαναστάτης, ήρωας, θύμα. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω μιας και αγνοώ, όπως και όλοι, σημαντικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης αυτού του ανθρώπου. Αυτό που είναι εφικτό να προσδιορίσουμε είναι τον αντίκτυπο που είχε αυτή η κίνηση στην κοινωνία του σήμερα. Πολλοί σοκαρίστηκαν, θεωρώντας ότι ο άνθρωπος αυτός είναι το πρώτο πραγματικό θύμα του Μνημονίου, της πολιτικής που ακολουθείται εδώ και χρόνια, των ίδιων των πολιτικών που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Στους θιασώτες αυτής της άποψης θα ήθελα να τονίσω ότι με τον τρόπο του όλος ο ελληνικός λαός είναι ηθικός αυτουργός της εν λόγω αυτοκτονίας, και αναφέρομαι στην ατέρμονη στήριξη του δικομματισμού και των πολιτικών του, στη διαφθορά και στη «σαπίλα» που επέτρεψε η κοινωνία να εισχωρήσει και να κυριαρχήσει σε κάθε στρώμα της αλλά και σε όλους τους συνένοχους πολίτες που αδιαφόρησαν, παρέμειναν απαθείς και έθεσαν ως προτεραιότητα το εύκολο κέρδος και τη βόλεψη.

Κάποιοι άλλοι τρόμαξαν, θεώρησαν ότι αυτός ο θάνατος είναι μόνο η αρχή. Είδαν στο άψυχο σώμα του αυτόχειρα ένα ολόκληρο έθνος να υποκύπτει στις λαβωματιές και να ξεψυχά παραδομένο στις επιθέσεις των ισχυρών και ανυπεράσπιστο. Είδατους εαυτούς τους υποψήφια θύματα. Δε θα τους κατηγορήσω για τη σκέψη αυτή. Ποιος ξέρει πόσοι άνεργοι, υπερχρεωμένοι, αδύναμοι οικονομικά, εξαθλιωμένοι, άστεγοι, εγκαταλελειμμένοι στο έλεος ενός κράτους που με πρόσχημα ή σκοπό-η ιστορία θα δείξει, τη διάσωση εκθέτει το λαό σε κάθε μορφής κίνδυνο, θα επιλέξουν ως έσχατη λύση την αυτοκτονία. Όσο κι αν θέλουμε να καθησυχαστούμε, η αλήθεια είναι ότι η απόγνωση και η ανασφάλεια είναι μια σκιά που μας ακολουθεί σε κάθε βήμα τα τελευταία 2 χρόνια και είναι ικανή να οπλίσει τη σκανδάλη ανεξάρτητα προς ποια κατεύθυνση είναι στραμμένη. Δεν ξέρω αν η αυτοκτονία του θα πυροδοτήσει επανάσταση. Δεν είμαι σε θέση να πω αν αυτός ο άνθρωπος είναι ήρωας. Το μόνο που ελπίζω είναι αυτός ο θάνατος να μας βοηθήσει να φτάσουμε σ’ ένα βαθμό συνειδητοποίησης της κατάστασης που θα μας επιτρέψει να ανατρέψουμε τα σενάρια που θέλουν το δικό μας εθνικό και κοινωνικό θάνατο να είναι προ των πυλών.

[ Εύα Μέλλου, ΠΤΔΕ ]

δύσκολος καιρός για...Ήρωες!

10

η εκπαίδευσηστην εποχή του μνημονίου

Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι στις χώρες από όπου πέρασε το ΔΝΤ, η παιδεία καθώς και η υγεία βρίσκονται στο στόχαστρο της “μεταρρυθμιστικής” πολίτικής που ακολουθούν. Στην Ελλάδα, δύο χρόνια μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου η κατάσταση στο χώρο της παιδείας είναι τραγική. Χαρακτηριστικά σημεία της κατάστασης που επικρατεί είναι οι αμέτρητες συγχωνεύσεις των σχολείων, η αύξηση των μαθητών ανά τάξη, οι σημαντικές περικοπές στη χρηματοδότηση ακόμα και των βασικών καθημερινών αναγκών για τη λειτουργία ενός σχολείου, η έναρξη μία σχολικής χρονιάς χωρίς όχι μόνο εκπαιδευτικούς, αλλά και χωρίς βιβλία (!), η διανομή συσσιτίων σε σχολεία. Παράλληλα, οι αλλαγές στις εργασιακές συνθήκες των εκπαιδευτικών δεν αποτελούν μεμονωμένο γεγονός, αλλά σχετίζονται άμεσα με την υποχρηματοδότηση και την υποβάθμιση της εκπαίδευσης, στο πλαίσιο της περικοπής δαπανών για την παιδεία που επιβάλλει το ΔΝΤ και η τρόικα. Με το νόμο 3848/10 το Υπουργείο Παιδείας -πρακτικά- θεσμοθέτησε την ανεργία των εκπαιδευτικών: δεν υποχρεώνεται ποτέ να ορίσει συγκεκριμένο αριθμό μόνιμων διορισμών! Επιπρόσθετα, απαξίωσε πλήρως την προϋπηρεσία των ελαστικά εργαζόμενων Δυσχέρανε ακόμα περισσότερο τους εργασιακές συνθήκες των συμβασιούχων εκπαιδευτικών, με «ωρομισθιοποίηση» των αναπληρωτών, καθώς εφαρμόστηκε ο θεσμός του αναπληρωτή μειωμένου ωραρίου. Τα περισσότερα σχολεία υπολειτουργούν, καθώς εφαρμόζεται πλέον το “πάγωμα των διορισμών” , ενώ την ίδια στιγμή οι συνταξιοδοτήσεις αυξάνονται συνεχώς. Το Υπουργείο, αντί να προχωρήσει σε διορισμούς, επιλέγει να προσλαμβάνει ελαστικά εργαζόμενους εκπαιδευτικούς, με μειωμένο ωράριο και φυσικά ακόμη περισσότερο μειωμένες αποδοχές. Ας μην ξεχνάμε ότι και στο δημόσιο σχολείο έχουμε πλέον εκπαιδευτικούς με συμβάσεις έργου, με το λεγόμενο «μπλοκάκι», οι οποίοι δεν μπορούν

να πληρώσουν την ασφάλισή τους και φυσικά δε δικαιούνται ούτε ταμείο ανεργίας με τη λήξη της σύβασής τους. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η προϋπηρεσία δεν καταγράφεται πλέον πουθενά, η ελπίδα διορισμού έχει αρχίσει να χάνεται και η μείωση των αποδοχών μέσω της εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου ουσιαστικά θέτει ζήτημα επιβίωσης. Την ίδια στιγμή, αυξάνονται όλο και περισσότερο οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται με συμβάσεις ΕΣΠΑ. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό της άσχημης κατάστασης που επικρατεί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι το γεγονός της κατάργησης της δεύτερης ξένης γλώσσας καθώς και της θεατρικής αγωγής, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να μείνουν άνεργοι χιλιάδες εκπαιδευτικοί. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι συνεχίζοντας την απαράδεκτη πρακτική της συγχώνευσης- κατάργησης σχολείων, το Υπουργείο Παιδείας στράφηκε εναντίον και των διαπολιτισμικών σχολείων. Προφανώς, αυτή η επίθεση συνδέεται με τις συστηματικές προσπάθειες που καταβάλλονται από την κυβέρνηση, σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, ώστε να ενοχοποιηθούν οι μετανάστες για την οικονομική εξαθλίωση της χώρας αλλά και γενικότερα για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα. Μάλιστα, το Υπουργείο, στη προσπάθεια του να επιχειρηματολογήσει υπέρ της κατάργησης των διαπολιτισμικών σχολείων, προβάλλει ως πρόφαση ότι “Πρόκειται για «σχολεία- γκέτο» ,τα οποία δεν προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό, αλλά απομονώνουν τα παιδιά των μεταναστών από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο συμβάλλοντας στην περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.”

11

Στο ζοφερό αυτό εργασιακό περιβάλλον για τους εκπαιδευτικούς έρχεται να προστεθεί η απαίτηση της τρόικας για μείωση του αριθμού των δημόσιων υπηρεσιών και κυρίως του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία θα εφαρμοστεί αφενός με την εργασιακή εφεδρεία - η οποία έχει ήδη μπει σε εφαρμογή- αφετέρου με καταργήσεις οργανικών θέσεων και σε επόμενο στάδιο με απολύσεις υπαλλήλων. Μέχρι τα τέλη του 2012 αναμένεται να εκδιωχθούν 15.000 Δημόσιοι Υπάλληλοι. Είναι σαφές ότι σε αυτό τον αριθμό περιλαμβάνονται 5.000 περίπου εκπαιδευτικοί. Μοχλός αυτών των εξελίξεων είναι η διαδικασία της αξιολόγησης. Άλλωστε, η Διαμαντοπούλου ανακοίνωσε στις 22/1/12 ότι «φέτος θα εφαρμοστεί υποχρεωτικά η αξιολόγηση γιατί όσοι καθηγητές και δάσκαλοι δεν συμμετέχουν δεν θα μπορούν να έχουν καμία εξέλιξη». Αυτό σημαίνει ότι η αξιολόγηση θα συνδέεται άμεσα με τη με την εξέλιξη στα μισθολογικά κλιμάκια. Είναι φανερό ότι η αξιολόγηση θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να νομιμοποιήσει το πάγωμα ή ακόμη πιο πιθανά, την περαιτέρω μείωση των μισθών.

ΤΟ «ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ» Κι αφού ρήμαξαν την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, με τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων, με τις μειώσεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό και την “ψηφιοποίηση” των σχολικών βιβλίων, (βλέπε dvd), λόγω έλλειψης των παλιών, παραδοσιακών έντυπων βιβλίων, ήρθε και η σειρά της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης… Αν κάποιος προσπαθήσει να εστιάσει στην ουσία της πρότασης του Υπουργείου Παιδείας για το “Νέο Λύκειο” και την είσοδο στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, θα διαπιστώσει ότι κεντρικό σημείο της αποτελεί μια συγκεκριμένη ρύθμιση : οι εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου και μάλιστα εξετάσεις πανελλαδικού τύπου. Οι εξετάσεις αυτές διαμορφώνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε το Λύκειο να γίνεται περισσότερο εξεταστικοκεντρικό από ποτέ. Πιο συγκεκριμένα, σε όλη τη διάρκεια του Λυκείου, από την Α’ έως και τη Γ’ τάξη, οι μαθητές θα διαγωνίζονται στο τέλος της χρονιάς σε όλα τα μαθήματα σε εξετάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα. Από την Α’ Λυκείου οι μαθητές θα κυνηγούν υψηλούς βαθμούς, καθώς η επίδοση στο Λύκειο θα μετράει για την πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αποκλειστικός στόχος όλων των τάξεων του λυκείου θα είναι η προετοιμασία των μαθητών για την πρόσβαση στην Ανώτατη εκπαίδευση. Αυτή η προετοιμασία θα

περιλαμβάνει απανωτές, πανελλαδικού εξετάσεις. Συνοπτικά, το προφίλ του “Νέου Λυκείου” διαμορφώνεται ως εξής: φτηνό (πολυάριθμα τμήματα, μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, μείωση των σχολικών βιβλίων), εξειδικευμένο, εξεταστικοκεντρικό, ελιτίστικο και κυρίως ταξικό. Το “Νέο λύκειο” εντείνει τις εκπαιδευτικές ανισότητες μεταξύ των μαθητών και ενισχύει τη μαθητική διαρροή, καθώς οι μαθητές από χαμηλότερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα δε θα μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Νέου Λυκείου. Αναμφισβήτητα, θα είναι εχθρικό για τις οικογένειες που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στο κόστος της φροντιστηριακής εκπαίδευσης, κυρίως όταν αυτή επεκτείνεται πλέον σε όλα τα χρόνια. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι το Νέο Λύκειο συναρτάται άμεσα με την πολιτική των συγχωνεύσεων και της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών με βάση τις επιδόσεις των μαθητών ! Το Υπουργείο σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τις επιδόσεις των Λυκείων στις πανελλαδικού τύπου εξετάσεις, για να νομιμοποιήσει την απορριπτική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, αλλά και των ίδιων των εκπαιδευτικών, καθώς θα τους ενοχοποιεί για τα αρνητικές επιδόσεις των μαθητών τους. Ουσιαστικά , οι εκπαιδευτικοί θα “χρεώνονται” την επιτυχία ή αποτυχία των μαθητών τους, αγνοώντας τους αμέτρητους κοινωνικούς, οικονομικούς και εκπαιδευτικούς παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Προβάλλεται έτσι η αντίληψη ότι για ό,τι καλό ή κακό γίνεται στα σχολεία, ευθύνεται ο εκπαιδευτικός... Από τα παραπάνω γίνεται σαφής η νεοφιλελεύθερη επιλογή του υπουργείου, να μετατραπεί δηλαδή η γνώση από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα και δικαίωμα των προνομιούχων και η δημιουργία ενός σχολείου επιλεκτικού, που κλείνει τις πόρτες του σε σ όσους ανήκουν σε χαμηλά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Και μπορεί η πραγματικότητα στην εκπαίδευση να είναι πιο γκρίζα από ποτέ, ωστόσο την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους, στις πλατείες και οργανώνονται, αντιστέκονται και διαμαρτύρονται για την εξαθλίωση και τα βάρβαρα μέτρα. Κι αυτό είναι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα για να συνεχίσουμε τους αγώνες μας.

[ Μαρία Κουνούκλα, ΠΤΔΕ ]

το δημοτικό σχολείο που ονειρευόμαστε

vsτο δημοτικό σχολείο του 2012

μειώνεται όσο και το αποτέλεσμα της μάθησης είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Ωστόσο, είχαμε και περιπτώσεις σχολείων, όπου δραστήριοι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, απαίτησαν να μην μεταβληθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα και σε πολλές περιπτώσεις τα κατάφεραν. Οι λόγοι για τους οποίους, το υπουργείο έφτασε σε αυτές τις αλλαγές είναι φυσικά, η έγνοια του για την περικοπή θέσεων εργασίας των εκπαιδευτικών κι όχι η έγνοια του για την εκπαίδευση των μαθητών.Υπήρξαν, όμως, και περιπτώσεις τεραστίων κενών στα σχολεία, όπου οι εκπαιδευτικοί δεν επαρκούσαν. Παρά τις συγχωνεύσεις και την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα και παρά την μετάθεση πολλών εκπαιδευτικών από τα γραφεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας στα σχολεία, οι ελλείψεις των εκπαιδευτικών, λόγω του μεγάλου αριθμού όσων συνταξιοδοτήθηκαν πέρυσι ήταν μεγάλες. Η κάλυψη των ελλείψεων για ακόμα μια φορά δεν ήταν πρωτεύον ζήτημα για το υπουργείο και την λύση κλήθηκαν να βρουν οι ίδιοι οι διευθυντές. Φυσικά, διεξαγωγή των εξετάσεων του ΑΣΕΠ δεν έγινε για την πρόσληψη των νέων εκπαιδευτικών, οι οποίοι πια, σε αντίθεση με το παρελθόν αναζητούν δουλειά απεγνωσμένα, ζώντας μέσα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι για το σχολικό έτος 2011-2012, έγιναν μόνο 42 προσλήψεις εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και για το 2012-2013 η κα Διαμαντοπούλου είχε ήδη ανακοινώσει μηδενικούς διορισμούς.

12

Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας, ότι βγαίνοντας από τη σχολή θα προσπαθήσουμε και θέλουμε να γίνουμε οι καλύτεροι εκπαιδευτικοί, ότι θα αγαπάμε τους μαθητές μας και θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για την εκπαίδευσή τους. Διότι εμείς επιλέγουμε να γίνουμε εκπαιδευτικοί ,όχι για να καλύψουμε επαγγελματικές φιλοδοξίες και για να έχουμε προοπτικές ανέλιξης, αλλά μόνο και μόνο γιατί θέλουμε να προσφέρουμε, να διδάξουμε και να εμπνεύσουμε τα παιδιά. Αυτές είναι οι φιλοδοξίες μας και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου υποδεέστερες από αυτές των άλλων επαγγελματιών. Αυτά τα όνειρα, όμως, τελευταία, φαίνεται να γκρεμίζονται, όχι λόγω της δικής μας αδυναμίας, αλλά λόγω των αδυναμιών του συστήματος, το οποίο καταρρέει και παίρνει μαζί του στον όλεθρο και την εκπαίδευση των πιο αθώων θυμάτων, των παιδιών.Στην αρχή της σχολικής χρονιάς μάθαμε έκπληκτοι τις αλλαγές που η πρώην υπ. Παιδείας προσπάθησε να εφαρμόσει, υπό την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης. Πριν ακόμα ανοίξουν τα σχολεία, είχαμε ενημερωθεί για την συγχώνευση τόσο σχολείων, όσο και τμημάτων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έτσι, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, βλέπουμε τάξεις με έως και 30 μαθητές ανά τμήμα. Φυσικά, ο εκπαιδευτικός σε τέτοια περίπτωση, δεν μπορεί να ανταποκριθεί με την ίδια ευελιξία και να ασχοληθεί με όλους τους μαθητές του με μεγάλη προσήλωση, άρα, τόσο η ποιότητα της διδασκαλίας

Αλλά, ο «πόλεμος» προς το δημοτικό σχολείο συνεχίστηκε λίγο αργότερα, όταν πληροφορηθήκαμε την έλλειψη των σχολικών βιβλίων, αναλώσιμων και γραφικής ύλης. Το υπουργείο ενημερώνει, λοιπόν, εκπαιδευτικούς και μαθητές, ότι υπάρχει έλλειψη κονδυλίων για τα σχολικά βιβλία και οι μαθητές θα χρειαστεί να κάνουν μάθημα τουλάχιστον στην αρχή του έτους με φωτοτυπίες. Η οικονομική κρίση, δηλαδή έχει τόσο επηρεάσει την Ελλάδα, που δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα για την εκτύπωση των βιβλίων, της οποίας το κόστος είναι μηδαμινό σε σύγκριση με άλλες κρατικές δαπάνες! Παρατηρούμε, επομένως, το τραγικό φαινόμενο, του « κυνηγιού των DVD»σε εφημερίδες και βιβλιοπωλεία. Οι γονείς καταφεύγουν στη λύση των DVD , που δίνουν απλόχερα οι εφημερίδες, μετατρέποντας το πολυτιμότερο αγαθό, δηλαδή την εκπαίδευση σε είδος προς πώληση και αγορά!!! Τα πράγματα, έγιναν ακόμα πιο τραγικά με την αρχή του χειμώνα. Τα σχολεία, υποχρηματοδοτούμενα πια, δεν έχουν χρήματα ούτε για την θέρμανση τους. Τίθεται έτσι, σε κίνδυνο η υγεία των μαθητών και δεν γίνεται ούτε λόγος για την βελτίωση των συνθηκών εκπαίδευσης. Το πιο ακραίο παράδειγμα του κατά πόσο η οικονομική κρίση πλήττει και τους ίδιους τους μαθητές ήταν οι λιποθυμίες των δύο παιδιών από την πείνα. Το ζήτημα αυτό λοιπόν, εγείρει και άλλους προβληματισμούς. Καλούμαστε σε αυτήν την φάση να αναρωτηθούμε, πώς είναι δυνατόν, σε τέτοιες περιόδους οικονομικής κρίσης, που ακόμα και οι ίδιες οι οικογένειες στερούνται και σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις

13

βασικές ανάγκες όπως η τροφή, των παιδιών τους, το ίδιο το κράτος να αδιαφορεί και να βάζει ψηλότερα στην ατζέντα την εξόφληση των δανείων, από την επιβίωση των πολιτών και δη των μικρών παιδιών της χώρας; Πώς η εκπαίδευση των μαθητών μπορεί να μετατρέπεται από είδος αυτονόητο και δικαίωμα κάθε πολίτη σε είδος πολυτελείας και προνόμιο λίγων; Πώς μπορεί να καπηλεύονται τα όνειρα των νέων εκπαιδευτικών, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν, και πως μπορεί να στερούν την πρόοδο και την παιδεία από τους ίδιους τους μελλοντικούς τους πολίτες; Πώς μπορούν να κοστολογούν τον κάθε μαθητή, ως έξοδο για το κράτος 6000 ευρώ έκαστος; Πώς γίνεται να εκτιμούν και να κοστολογούν την ανεκτίμητη παιδεία; Το σχολείο που ονειρευόμαστε δεν μοιάζει σε τίποτα με το σχολείο του 2012 κι εμείς πρέπει να επιλέξουμε: Θα συμβιβαστούμε με το σχολείο που δημιούργησαν αυτοί για εμάς ή θα χτίσουμε το σχολείο των ονείρων μας;

[ Κωνσταντίνα Σουρτζή, ΠΤΔΕ ]

14

Και η επιστήμη, πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων να αποφασίσει...

Τους τελευταίους μήνες, γινόμαστε μάρτυρες ενός οργανωμένου σχεδίου να χτυπηθεί το φοιτητικό και ευρύτερα εκπαιδευτικό κίνημα, ιδιαίτερα μετά την πετυχημένη δράση του που οδήγησε στην αναβολή των εκλογών για τα Συμβούλια Διοίκησης σε μια σειρά από Πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας. Δυστυχώς, σε αυτό το σχέδιο συμμετέχουν και μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας μέσα από πανομοιότυπα κείμενα υπογραφών που κυκλοφορούν και έχουν στόχο να σπιλώσουν τη δράση των συλλογικών οργάνων φοιτητών, καθηγητών και διοικητικών υπαλλήλων, υπερασπιζόμενα το νόμο της Διαμαντοπούλου. Παρ’ ότι δεν είχαμε αυταπάτες για το ρόλο ενός κομματιού της διανόησης που είναι φύσει και θέσει ταγμένο στην υπηρεσία των κυρίαρχων ελίτ, εντούτοις δεν περιμέναμε ποτέ από πανεπιστημιακούς δασκάλους να επιδίδονται σε ένα τέτοιο όργιο αντισυναδελφικότητας και υποκρισίας. Γιατί είναι υποκρισία τα συγκεκριμένα άτομα να δηλώνουν ότι αισθάνονται «φιμωμένα» τη στιγμή που πολλοί από αυτούς έχουν «πιάσει στασίδι» στα καθεστωτικά ΜΜΕ συκοφαντώντας και λασπολογώντας εις βάρος συναδέλφων τους και φοιτητών τους. Γιατί είναι υποκρισία αυτά τα άτομα να δηλώνουν ότι υπερασπιζόμενα τις εκλογές για τα Συμβούλια, υπερασπίζονται τη Δημοκρατία, τη στιγμή που και ένα παιδί της Δ’ Δημοτικού γνωρίζει ότι όταν σε ένα σύστημα έχουν δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι οι λίγοι τη στιγμή που οι πολλοί (φοιτητές και διοικητικοί στην προκειμένη περίπτωση) αποκλείονται, τότε το πολίτευμα ονομάζεται ολιγαρχία και όχι δημοκρατία. Ειδικότερα, δε, όταν τη διεξαγωγή τέτοιου είδους «δημοκρατικών

διαδικασιών» αναλαμβάνουν- διορισμένες από το υπουργείο- οργανωτικές επιτροπές τότε η όλη διοργάνωση μόνο σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας για τη χώρα μας δεν παραπέμπει.Γιατί είναι υποκρισία εν τέλει τα άτομα αυτά να σκίζουν τα ιμάτιά τους στο όνομα της δημοκρατίας τη στιγμή που , προκειμένου να ασκήσουν προσωπική πολιτική, απαξιώνουν και καταστρατηγούν τις δημοκρατικά παρμένες αποφάσεις του συλλογικού τους οργάνου, του ΕΣΔ Π.Θ. που έχει ταχθεί ξεκάθαρα ενάντια στην εφαρμογή του νέου νόμου και υπέρ της ματαίωσης των εκλογών. Ας το πουν ξεκάθαρα: Με τη συγκεκριμένη τους επιλογή υπερασπίζονται το νόμο μιας υπουργού που δηλώνει ευθαρσώς ότι οι εκλογές «θα είναι καταστροφή για τη χώρα». Υπερασπίζονται το νόμο και την τάξη (με όλους τους ανατριχιαστικούς συνειρμούς που μπορεί να ενεργοποιήσει η συγκεκριμένη επιλογή), υπερασπίζονται τελικά στην παρούσα συγκυρία την ίδια τη μνημονιακή πολιτική των μέχρι τώρα κυβερνήσεων που οδηγεί την πλειοψηφία της κοινωνίας στην εξαθλίωση, τους φοιτητές τους στην ανεργία και τη μετανάστευση, την Παιδεία και το κοινωνικό κράτος στον αφανισμό. Είναι δικαίωμά τους να υπερασπίζονται όλα τα παραπάνω, θα περιμέναμε όμως μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Με μεγάλη απογοήτευση επίσης, διαβάσαμε και ένα (πιο προσεκτικό είναι η αλήθεια) κείμενο που κινείται στην ίδια κατεύθυνση και υπογράφεται από μια ισχυρή μειοψηφία των μελών ΔΕΠ του Τμήματός μας. Για το κείμενο αυτό έχουμε να θέσουμε κάποια ερωτήματα. Και εξηγούμαστε:Τα συγκεκριμένα μέλη ΔΕΠ δηλώνουν πως «ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός μας για

φω

νές

από

τα Π

αιδα

γωγι

κά

τον νόμο 4009/2011, θεωρούμε ότι όλοι όσοι το επιθυμούν, πρέπει να μπορούν να ασκήσουν ανεμπόδιστα το εκλογικό τους δικαίωμα για την εκλογή των οργάνων διοίκησης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας». Αλήθεια, τί πάει να πει «ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός μας» τη στιγμή που η ίδια η Γ.Σ του Τμήματος μας το Σεπτέμβρη είχε πάρει ομόφωνη (και άρα και με τη δική τους ψήφο) απόφαση ενάντια στο νέο νόμο; Όντας καλοπροαίρετοι/ες θέλουμε να ερμηνεύσουμε τη συγκεκριμένη αντίφαση εικάζοντας ότι αυτή οφείλεται στη συμφωνία των συγκεκριμένων μελών ΔΕΠ με τη δημοφιλή- σε ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα- αντίληψη ότι οι «κακοί νόμοι εφαρμόζονται και στην πορεία διορθώνονται». Αλήθεια, τα συγκεκριμένα μέλη ΔΕΠ- με βάση και το καταγεγραμμένο έργο τους- αντιλαμβάνονται την προέκταση της παραπάνω προσέγγισης; Αντιλαμβάνονται ότι με αυτήν τους τη στάση κάνουν στους φοιτητές τους και μελλοντικούς δασκάλους ένα μάθημα υποταγής στην αδικία; Τι θα πουν, άραγε, στους φοιτητές τους και αυριανούς δασκάλους, αν αύριο η κυβέρνηση λόγω περικοπών καλέσει τους εκπαιδευτικούς να διδάξουν σε 35άρια ή 40άρια τμήματα; Τι θα πουν αν αύριο η κυβέρνηση, ακολούθώντας το νεο- συντηρητικό της κατήφορο, απαγορεύσει την πρόσβαση στα σχολεία σε παιδιά μεταναστών; Τι θα πουν αν αύριο- και πάλι στο όνομα της εξυπηρέτησης

του χρέους και των δανειστών - καταργήσει τα Τμήματα ένταξης, την Παράλληλη Στήριξη και κάθε άλλη υποστηρικτική δομή προς τα άτομα με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες (δίνουμε ιδέες τώρα); Θα έχουν και τότε το θάρρος να πουν ότι οι νόμοι εφαρμόζονται και στην πορεία διορθώνονται, ασχέτως αν η εφαρμογή αυτή αφήνει πίσω της συντρίμμια; Αν είναι έτσι τότε λυπόμαστε πολύ. Ξεκαθαρίζουμε από την πλευρά μας πως σε αυτά τα μαθήματα υποταγής θα είμαστε απόντες και απούσες. Όσον αφορά δε τα συγκεκριμένα μέλη ΔΕΠ, είμαστε υποχρεωμένοι να τα σεβαστούμε σαν καθηγητές μας όσο διαρκούν οι σπουδές μας. Σαν δασκάλους μας όμως- με όλη την πραγματική σημασία της λέξης- δεν πρόκειται να τα αναγνωρίσουμε ποτέ. Αντίθετα εμπνεόμαστε από εκείνους τους δασκάλους και συναδέλφους μας- που ευτυχώς στο Τμήμα μας είναι αρκετοί/ ές και ελπίζουμε να γίνουν περισσότεροι/ ες- που επιμένουν να δρουν συλλογικά, που επιμένουν να βρίσκονται μαζί μας στους αγώνες για το δημόσιο Πανεπιστήμιο, που επιμένουν να βρίσκονται στο πλευρό της αγωνιζόμενης κοινωνίας δίνοντάς μας εκτός από γνώσεις και μαθήματα αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης.

[ ΑΡΕΝ ΠΤΔΕ ΒΟΛΟΥ ]

15

φω

νές

από

τα Π

αιδα

γωγι

κά

16

ένα πείραμα αυτοδιαχείρισηςκαι αλληλεγγύης

Η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης αποτελεί ένα πρωτότυπο εγχείρημα αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης, στο οποίο συμμετέχουν κάτοικοι της Κυψέλης και όχι μόνο. Αλλά πριν αναφερθούμε στην Αγορά της Κυψέλης του σήμερα, αξίζει να γυρίσουμε για λίγο το χρόνο πίσω: Το κτίριο ανήκει στην περίοδο του Μοντερνισμού και κατασκευάστηκε το 1935 επί δημαρχίας Κ. Κοτζιά. Αποτελεί το σύμβολο μίας από τις πιο παλιές γειτονιές της Αθήνας, ενώ για πολλά χρόνια ήταν η καρδιά της εμπορικής ζωής της. Στην περίοδο του Μεσοπολέμου, στο πλαίσιο της οργάνωσης των χώρων όπου γίνονταν πωλήσεις εμπορευμάτων, είχαν προγραμματιστεί διάφορες δημοτικές αγορές. Σε ότι αφορά την Αθήνα, δημιουργήθηκαν δύο, η μία ήταν αυτή της Κυψέλης και η άλλη ήταν στα Πετράλωνα. Πριν τη μεγάλη ανοικοδόμηση που παρατηρείται σήμερα, στο παρελθόν, στην Κυψέλη δεν υπήρχαν πολλά μαγαζιά. Γι’ αυτό το λόγο, η αγορά της Κυψέλης ήταν ένας χώρος με ζωτική σημασία, ένα πραγματικό εμπορικό στέκι. Η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης λειτουργούσε ως αγορά μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Ωστόσο μετά τη δεκαετία του ’70, όταν άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα super market, η αγορά άρχισε να υποβαθμίζεται και σταδιακά τα μαγαζιά που φιλοξενούνταν σε αυτή έκλεισαν. Για περισσότερο από 7 χρόνια, ο χώρος της Δημοτικής Αγοράς

παρέμενε κλειστός και εγκαταλελειμμένος. Γι’ αυτή την παρακμή ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο Δήμος Αθηναίων, οποίος ουσιαστικά ήθελε να απαξιώσει το κτίριο. Το αποκορύφωμα ήρθε το 2006 όταν ο πρώην δήμαρχος Κακλαμάνης επιχείρησε να πουλήσει την μέχρι τότε εγκαταλελειμμένη Αγορά με σκοπό την ανέγερση πολυώροφου park-ing, εμπορικού κέντρου κλπ. Αυτές οι προθέσεις του Δήμου είχαν ως αποτέλεσμα οι κάτοικοι να κινητοποιηθούν και να δημιουργηθεί ένα κίνημα στη γειτονιά, ώστε να ανατραπούν τα σχέδια αυτά. Έτσι λοιπόν, το Δεκέμβριο του 2006,η πρωτοβουλία των κατοίκων της περιοχής κατέλαβε το χώρο, τον καθάρισε και έκανε έργα για τη συντήρηση του. Η Αγορά ξανάνοιξε και άρχισε να χρησιμοποιείται ως ανοιχτός πολιτιστικός και κοινωνικός χώρος. Συγκεντρώθηκαν περισσότερες από 4.000 υπογραφές κατοίκων του 6ου Διαμερίσματος που ζητούσαν «να γίνει η Δημοτική Αγορά ανοιχτό και δημόσιο πολιτιστικό κέντρο». Από το 2006 που άνοιξε και πάλι το κτίριο της Δημοτικής Αγοράς, έχουν φιλοξενηθεί πολυάριθμες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας.Στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης οι κάτοικοι κατάφεραν «να διαμορφώσουν ένα χώρο

ελεύθερο, δημοκρατικό, αντι-εμπορικό, αυτοδιαχειριζόμενο, και επίσης ανοιχτό σε όλους», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Αγοράς. Ταυτόχρονα, μετέτρεψαν έναν εγκαταλειμμένο μέχρι τότε χώρο σε χώρο διακίνησης ιδεών και αλληλεγγύης. Η αγορά της Κυψέλης ουσιαστικά αποτελεί το πείραμα μιας ανοικτής, συμμετοχικής γειτονιάς καθώς και το πείραμα της διεκδίκησης των δημόσιων – ελεύθερων χώρων της πόλης. Η λειτουργία της Αγοράς της κυψέλης ως πολιτιστικού και κοινωνικού κέντρου αποτελεί ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα προς όλους ώστε να συνεχίσουμε την προσπάθεια για να πάρουμε πίσω τους δημόσιους χώρους που μας έχουν αφαιρέσει!Εκτός από τις διάφορες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο χώρο της αγοράς, υπάρχουν μόνιμες δραστηριότητες όπως:

*Τις Τρίτες διεξάγονται λογοτεχνικές βραδιές, παρουσιάσεις βιβλίων.

*Κάθε Τετάρτη στις 20:30 γίνονται προβολές ταινιών.

*Κάθε Σάββατο από 09:00 έως 14:00 οργανώνεται Αγορά Βιοκαλλιεργητών.

*Κάθε Παρασκευή από 19.30 έως 21.30 λειτουργεί η Δανειστική Βιβλιοθήκη.

Επίσης, το «Ανοιχτό σχολείο της Αγοράς» λειτουργεί καθημερινά από 20:00 έως 22:00. Πρόκειται για μία ομάδα εθελοντών που διδάσκει ελληνικά σε μετανάστες και μετανάστριες. Η Αγορά βρίσκεται στον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη και είναι ανοιχτή καθημερινά 19:30 – 23:00. Όλες οι εκδηλώσεις είναι δωρεάν και χωρίς είσοδο.

Η επίσημη ιστοσελίδα της Αγοράς είναι: http://agorakypselis.gr

[ Μαρία Κουνούκλα, ΠΤΔΕ ]

17

18

εργασία και χαρά

ένας αστικός μύθος που μετατράπηκε σε διαρκή αγώνα

Η εποχή, που ζούμε μας βρίσκει αντιμέτωπους με το μείζον πρόβλημα του εργασιακού τομέα. Καθημερινά, ακούμε αύξηση του αριθμού απολύσεων, άρα και αύξηση του ποσοστού των ανέργων που φτάνει το 26%, μειώσεις αποδοχών, ελαστικές συμβάσεις εργασίας, σπάσιμο του 8ώρου και σε πολλές περιπτώσεις ανασφάλιστη εργασία. Φτάνουμε, επομένως, στο σημείο να θεωρούμε τυχερούς όσους δουλεύουν με οποιοδήποτε καθεστώς. Ονομάζουμε «τύχη» ένα αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου, το δικαίωμα του στην εργασία, στην αυτοσυντήρηση, στην αξιοπρεπή δουλεία. Όχι, όμως, δεν είναι τύχη για έναν εργαζόμενο που πολλά χρόνια της ζωής του δούλευε σκληρά, ακόμα και με μικρές απολαβές, να χάνει τα μισά του χρήματα, ή να του ανακοινώνουν ότι θα πρέπει να δουλεύει λιγότερες ώρες και να σκύψει το κεφάλι στις εντολές της εργοδοσίας, όταν μάλιστα αυτές είναι άδικες. Το γεγονός αυτό φαίνεται ότι το τελευταίο χρόνο συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι, αντιλαμβάνονται δηλαδή, ότι είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνίας και άρα δεν μπορούν να μην διεκδικούν τα δικαιώματά τους, απέναντι στην εργοδοσία. Διότι, οι μειώσεις μισθών και απολύσεις ειδικά στον ιδιωτικό τομέα δεν εξυπηρετούν κανέναν άλλον πέρα από τους ίδιους τους εργοδότες και το κεφάλαιο και όχι το κράτος, που τίθεται δήθεν σε τροχιά ανάπτυξης.Το μοναδικό όπλο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους χρησιμοποιούν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι μαζικά, κι αυτό δεν είναι άλλο από την απεργία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι επομένως, οι αγώνες στην Χαλυβουργία, στα ΜΜΕ και την 3Ε

ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ Εδώ και πολλούς μήνες οι εργαζόμενοι στην ελληνική Χαλυβουργία απεργούν. Ο αγώνας τους ξεκίνησε στις 31 Οκτώβρη , όπου 34 εργάτες από την Ελληνική Χαλυβουργία, στον Ασπρόπυργο απολύονται σε μία σχεδιασμένη προσπάθεια της εργοδοσίας να εκβιάσει τους εργαζομένους να αποδεχτούν την εφαρμογή του 5ώρου, των ελαστικών σχέσεων εργασίας και τη μείωση των αποδοχών τους κατά 40%. Όμως, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να μην υποκύψουν σε απειλές και να μην σκύψουν το κεφάλι στις εντολές της, έτσι παρά την ανάγκη τους για εργασία, συλλογικά καταλήγουν στην απεργία τόσο για τις απολύσεις των συναδέλφων τους και τις μειώσεις στις αποδοχές τους, όσο και για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων τους , όπως του 8ώρου. Ένα δικαίωμα, το οποίο κατακτήθηκε από τους εργάτες πάνω από έναν αιώνα πριν, με αγώνα και αίμα και τώρα καλούνται να υπερασπιστούν ξανά.Την προσπάθεια των εργαζομένων πολλοί προσπάθησαν να την καταστείλουν. Η επέμβαση των ΜΑΤ στην Χαλυβουργία, αλλά και η αδιάλλακτη στάση του Υπ. Εργασίας και των εργοδοτών , με το πρώτο να παίρνει το ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, στηρίζοντας φυσικά τα συμφέροντα των εργοδοτών και οδηγώντας τους εργαζόμενους στην απόγνωση. Ωστόσο ,εκείνοι δεν πτοήθηκαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα τον αγώνα τους. Ο αγώνας αυτός έχει δώσει ένα ηχηρό μήνυμα και η ελληνική κοινωνία ανταποκρίθηκε στηρίζοντας τους, όλον αυτόν τον καιρό. Ακόμα, και εμείς οι φοιτητές συνδεθήκαμε μαζί τους, διοργανώνοντας

19

αυτόν τον τρόπο στο πλευρό τους, αναλογιζόμενοι ότι και εμείς ως μελλοντικοί εργαζόμενοι, θα βρεθούμε στη θέση τους, ίσως και σε χειρότερη.

Απεργίες στα ΜΜΕ (Άλτερ, Ελευθεροτυπία)

Τι μπορεί να πει κανείς για τις απεργιακές κινητοποιήσεις στα ΜΜΕ. Κινητοποιήσεις, που όλοι έχουμε παρακολουθήσει και ζωντανά, όπως αυτή του τηλεοπτικού σταθμού Alter. Οι εργαζόμενοι του μετά από πολλούς μήνες απλήρωτης εργασίας, αποφάσισαν να απεργήσουν και να αναστείλουν τη λειτουργία του σταθμού μέχρι να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους. Οι απειλές των ιδιοκτητών του καναλιού για κλείσιμο του σταθμού τους οδήγησε στην κατάληψή του. Ύστερα, από αυτήν την κίνηση ξεκινά ένας Γολγοθάς, τον οποίο όλοι παρακολουθούσαμε μέσω των μηνυμάτων των εργαζομένων, που δήλωναν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Τρόφιμα και είδη ανάγκης, έφταναν στο σταθμό από αλληλέγγυους και οι εργαζόμενοι συνεχώς προέβαλλαν και άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις, δηλώνοντας έμπρακτα την στήριξή τους σε άλλους απεργούς.Φυσικά, λόγω της μεγάλης και άμεσης προβολής των αιτημάτων τους, δεν ήταν δυνατόν να μην βρουν εμπόδια. Σταδιακά, το σήμα εκπομπής του καναλιού άρχισε να μειώνεται και ο παλμός των εργαζομένων έπαψε να μεταδίδεται λίγο καιρό αργότερα, όταν η εταιρία τηλεοπτικού σήματος πήρε ξεκάθαρα το μέρος των ιδιοκτητών του καναλιού και «έκοψε» την παρέμβαση των εργαζομένων.

Μεγάλη κουβέντα έγινε και για τους εργαζομένους της «ελευθεροτυπίας», όταν ξαφνικά σταματήσαμε

να προμηθευόμαστε τα φύλλα της εφημερίδας. Η στάση πληρωμών των εργαζομένων της εφημερίδας είχε αρχίσει καιρό πριν, αλλά οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να την υπομείνουν, ελπίζοντας ότι οι υποσχέσεις της εργοδοσίας θα πραγματοποιούνταν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έκαναν τεράστια υπομονή από τον Αύγουστο έως το Νοέμβριο του 2011, αποφασίζοντας τότε να ξεκινήσουν τις πρώτες τους απεργίες. Η «Ελευθεροτυπία» επέζησε, από τον Αύγουστο και μετά, χάρη στην αφοσίωση και την επαγγελματική ευσυνειδησία των εργαζομένων της, που εκδίδουν την εφημερίδα ως εφημερίδα των συντακτών της. Η «Ελευθεροτυπία» αποδεικνύει μέχρι σήμερα ότι ανήκει στους εργαζόμενους της και συνεχίζει να κυκλοφορεί κατά διαστήματα, αντίθετα στο ρεύμα της παραπληροφόρησης, που επικρατεί στα περισσότερα ΜΜΕ.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ 3E

Με στόχο να μην κλείσουν τα εργοστάσια σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα και να σταματήσουν οι απολύσεις, οι εργαζόμενοι στην πολυεθνική Coca Cola 3Ε προχώρησαν σε απεργία σε όλα τα εργοστάσια της χώρας. Η Coca Cola 3Ε είχε ξεκινήσει 4 μήνες πριν τις απολύσεις σε όλες τις μονάδες , φτάνοντας τις 300, είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο, δηλαδή με οικειοθελείς αποχωρήσεις. Η εργοδοσία αρχικά, αρνούνταν να μπει στο διάλογο για τις επαναπροσλήψεις και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, αλλά οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων απέδωσαν καρπούς, φτάνοντας σε μεγάλη νίκη με τη διοίκηση της πολυεθνικής να υποχωρεί και το εργοστάσιο

Λαϊκές συνελεύσεις και η ωρίμανση των λαϊκών αντιστάσεων.

να επαναλειτουργεί με όλο το προσωπικό και χωρίς να διακόψει καμία δραστηριότητα.

Αυτά ήταν μόνο λίγα παραδείγματα εργατικών αγώνων. Στο παρελθόν το εργατικό κίνημα φαινόταν να ήταν εφησυχασμένο, τελευταία, όμως, οι επιθέσεις των εργοδοτών και του καπιταλιστικού συστήματος στα κεκτημένα χρόνων, όπως, το σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων, η μείωση των μισθών, η ανασφάλιστη εργασία, η κατάργηση του 8ώρου και οι μαζικές απολύσεις «αφύπνισαν» τους εργαζόμενους και προκάλεσαν την αντίδρασή τους. Οι αγώνες αυτοί άλλοτε στέφθηκαν από επιτυχία, όπως το παράδειγμα της Coca-Cola, άλλοτε όχι, όπως το Alter. Το σίγουρο είναι ότι οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν την εργασιακή τους αξιοπρέπεια , έχοντας πάντα στο πλευρό τους και την υπόλοιπη κοινωνία. Σε πείσμα των λίγων και προνομιούχων, εργαζόμενοι και λαός αποδεικνύουν ότι αλληλεγγύη ΥΠΑΡΧΕΙ!!!ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

[ Κωνσταντίνα Σουρτζή-ΠΤΔΕ ][ Ελένη Μπουρμπάκη-ΤΕΑΠΗ ]

20

Ένας χρόνος κλείνει αυτές τις μέρες από τα καθημερινά «ραντεβού» στην Πλατεία Συντάγματος, αλλά και στις πλατείες όλης της Ελλάδος. «Συναντήσεις» στις οποίες κυριαρχούσε το στοιχείο του αυθορμητισμού, αλλά και το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από χρόνια δόθηκε η δυνατότητα στον κόσμο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να καθορίσει πραγματικά τις εξελίξεις. Το κίνημα του Συντάγματος άφησε πίσω του μια σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες του αύριο: Πλούτος ιδεών κι απόψεων και πρωτογενής παραγωγή πολιτικής. Νέες και παλιές μορφές οργάνωσης και πάλης. Αυτό που «φύτρωσε» λίγα μέτρα πιο πέρα από το «κατειλημμένο» από τις… αντιδραστικές δυνάμεις του «τρικομματισμού» στο κοινοβούλιο, βρήκε ρίζες και κατάφερε να αναπτυχθεί θεαματικά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Όταν όμως επιχειρήθηκε να περάσει «αυτόματα» στις τοπικές κοινωνίες, ξεκίνησε μια αντίστροφη πορεία. Πλήθος τοπικών λαϊκών συνελεύσεων ξεκίνησαν τη λειτουργία τους, ωστόσο αυτό που διαπιστώνουμε σήμερα είναι πως η μεγαλύτερη μερίδα αυτών έχουν ατονήσει θεαματικά. Και είναι σημαντικό να εξετάσουμε το λόγο για τον οποίο συνέβη αυτή η απογοητευτική εξέλιξη, καθώς το πρώτο διάστημα πολλοί πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στην

Λαϊκές συνελεύσεις και η ωρίμανση των λαϊκών αντιστάσεων.

καθημερινότητα των τοπικών κοινωνιών. Από τη μια η «βίαιη» και μηχανιστική μεταφορά του «φαινόμενου» της Πλατείας στις γειτονιές, από την άλλη οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί της Αριστεράς για την επικράτηση στον τοπικό «στίβο», αποπροσανατόλισαν και δυσκόλεψαν τη λειτουργία των τοπικών συνελεύσεων. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και οι τοπικές συνελεύσεις που πέτυχαν να γίνουν παράδειγμα για το πώς ο κόσμος μπορεί ακόμα να οργανώνεται και να αντιστέκεται στις τοπικές κοινωνίες. Λαϊκές συνελεύσεις όπως αυτή της Φιλαδέλφειας, της Πετρούπολης ή του Γκύζη έχουν συμβάλει καθοριστικά στα πολιτικά δρώμενα της γειτονιάς. Ποιο όμως, είναι το μυστικό αυτών των κινήσεων, από τη στιγμή που οι συγκεκριμένες μορφές πάλης δεν αποτελούν προϊόν παρθενογένεσης, ούτε μπόρεσαν να καθοριστικά από τον αυθορμητισμό των Αγανακτισμένων; Οι συλλογικές διαδικασίες και δη οι τοπικές λαοσυνάξεις έρχονται από το παρελθόν και αποτελούν απαραίτητα εργαλεία παρέμβασης, ειδικά για μια δημοκρατική και χειραφετημένη κοινωνία. Ωστόσο, αυτό που πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό, είναι πως αυτές μπόρεσαν να επιβιώσουν κυρίως στα μέρη εκείνα όπου προΰπαρχαν κινήματα πολιτών ή εκεί όπου οι πολίτες είχαν φροντίσει να στοιχειοθετήσουν τόσο τις ιδιαίτερες τοπικές παθογένειες - τις οποίες κλήθηκαν να

αντιμετωπίσουν - όσο και τις αλλιώτικες ανάγκες του κόσμου για νέες κοινότητες βίου. Ουσιαστικά, μιλάμε για τις περιοχές στις οποίες η ωρίμανση των αγώνων επέτρεψαν στις συνελεύσεις να έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα και να προκαλούν τις εξελίξεις. Τα παραπάνω συμπεράσματα, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην καλύτερη οργάνωση των αγώνων του αύριο, από τους ενεργούς πολίτες. Αλλά και για την Αριστερά, που δε φοβάται να δημιουργεί και να συμμετέχει στα κινήματα…

Πραγματικότητα και όχι ουτοπία

Η επέλαση των αυτοκτονικών μνημονιακών πολιτικών σε βάρος της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την ανάγκη του κόσμου να βρει αποτελεσματικές απαντήσεις σε αυτές τις επιθέσεις, οδήγησαν τους πολίτες στην αναζήτηση νέων συλλογικών μορφών οργάνωσης και δράσης. Στο πλαίσιο αυτό, δημιουργήθηκε κι αναπτύχθηκε σε όλη την Ελλάδα ένας εντυπωσιακός αριθμός αυθόρμητων μαζικών συλλογικών δράσεων που επέτρεψε στον κόσμο, όχι μόνο να βρει λύσεις στα προβλήματα του, αλλά και να κατανοήσει πως όταν παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, μπορεί να νικά.

21

22

Δίκτυα Εμπορίου Ανταλλαγής Αλληλεγγύης:

Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης της Μαγνησίας.

Eναλλακτική κοινωνική οικονομία που στηρίζεται στην ανταλλαγή αγαθών. Στόχος η προώθηση της τοπικής επιχειρηματικότητας και παραγωγής με την ανάπτυξη κατάλληλων ηλεκτρονικών ή άλλων μέσων που δίνουν τη δυνατότητα προβολής υπηρεσιών και αγαθών αλλά και καταγραφής ανταλλαγών μεταξύ μελών του δικτύου. Όλο αυτό γίνεται με «τοπικό νόμισμα» με το όνομα ΤΕΜ.

Οβολός-Κοινωνικό Νόμισμα.

Ο Οβολός εμφανίζεται ως «κέντρο Μελέτης και τεκμηρίωσης Κοινωνικού Νομίσματος», ουσιαστικά είναι ένας συνεταιρισμός που οργανώνεται και διοικείται από τα μέλη του. Ο καθένας μπορεί να συμμετέχει και να πραγματοποιεί αγοραπωλησίες. Είναι σε αρχικά στάδια ακόμα. Αφορά την περιοχή της Πάτρας.

Ανταλλαγή- Αλληλεγγύη:

Ανταλλακτικά Παζάρια Λαϊκών Συνελεύσεων.

Οργανώνονται σε τακτικά χρονικά διαστήματα από πολλές τοπικές «πλατείες» (Γκύζη, Μοσχάτο, Π. Φάληρο κλπ) με στόχο τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη του κόσμου στις νέες κοινωνικές-

οικονομικές συνθήκες. Μέσα από αυτά γίνεται προσπάθεια να παρακαμφθεί το χρήμα και να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες προσφοράς του καθενός μας και να καλυφθούν αντίστοιχα οι ανάγκες μας.

«Τράπεζα Χρόνου».

Στα πλαίσια δημιουργίας νέων μορφών αλληλεγγύης δημιουργήθηκε η Τράπεζα Χρόνου. Πρόκειται για είναι ένα δίκτυο ανταλλαγής υπηρεσιών και γνώσεων που υποστηρίζεται από τη δική της μονάδα συναλλαγής - ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ.

Σπόρος.

Ξεκίνησε με τη λογική του «δίκαιου εμπορίου» χωρίς διαμεσολαβητές με προϊόντα από το εξωτερικό συναιτερισμών, ωστόσο επεκτείνεται με παραγωγούς από όλη την Ελλάδα. Παράλληλα, λειτουργεί χαριστικό παζάρι με την ονομασία «Σκόρος» που χει μετακομίσει στο δικό του αυτόνομο χώρο. Η ενασχόληση στο «Σπόρο» με το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο οδήγησε τον προβληματισμό στην καρδιά της αναπαραγωγής της εμπορευματικής μας κοινωνίας, την κατανάλωση.

[ Γεωργία Γκιούλου, ΠΤΔΕ ]

23

διδάσκονταςσε μετανάστες

Σε μια εποχή, που η αλληλεγγύη και η προσφορά αποτελούν αναγκαίο συστατικό της κοινωνίας, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω εθελοντικά αυτό που μου αρέσει και με γεμίζει. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες μου ακούστηκε αρχικά «καλή ιδέα»… Πού να ‘ξερα τελικά ότι θα έδινε ένα ξεχωριστό νόημα στη ζωή μου; Μπαίνοντας στην τάξη για πρώτη φορά αντίκρισα δέκα ντροπαλά και προβληματισμένα μάτια. Οι μαθητές μου μού συστήθηκαν με τα παράξενα και ασυνήθιστα πακιστανικά ονόματά τους, που μου πήρε πολύ χρόνο για να μπορέσω να τα θυμάμαι και να τα προφέρω σωστά. Μου φάνηκαν σίγουρα μεγαλύτεροι από μένα αλλά δε μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς την ηλικία τους. Τι σημασία είχε άλλωστε; Οι τσάντες, τα τετράδια και τα πολύχρωμα στυλό τους μου θύμισαν αμέσως την οργάνωση και την επιμέλεια των μικρών παιδιών στο σχολείο. Όμως, όπως γρήγορα κατάλαβα η οργάνωσή τους δεν ήταν το μόνο θετικό στοιχείο. Ο τρόπος που με παρακολουθούσαν καθώς τους δίδασκα το ρήμα «είμαι» μου έδειξε ότι ήταν ένα ακροατήριο, που συμμετείχε ενεργά με απορίες και παρατηρήσεις, γεμάτο θέληση και όρεξη για μάθηση. Και αυτό επιβεβαιώθηκε και από τη γενικότερη στάση τους. Πόση χαρά μπορεί να νιώσει ένας δάσκαλος όταν ρωτάει «Ποιός θα σηκωθεί στον πίνακα;» και βλέπει σχεδόν όλους τους μαθητές του να σηκώνουν χέρι; Πόση περηφάνια μπορεί να αισθανθεί όταν παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως ο ένας μαθητής ψιθυρίζει στον άλλον τη σωστή απάντηση; Πόσο ανταποδίδονται οι κόποι του όταν τους βλέπει να «προβάρουν» στα κρυφά την ανάγνωση που θα κάνουν μετά μπροστά σ’ όλη την τάξη;

Πόση συγκίνηση μπορεί να νιώσει όταν εκείνοι αφιερώνουν έστω και λίγο από το χρόνο τους για να προετοιμάσουν τις «ασκήσεις για το σπίτι»; «Μα πόσες ασκήσεις να τους βάλω;» σκέφτηκα, αφού ήξερα καλά ότι τα ωράριά τους είναι πολύ περιορισμένα. Αφού γνώριζα καλά ότι καθημερινά εξαντλούνται στις δύσκολες χειρωνακτικές δουλειές τους από τις οποίες αμοίβονται με ελάχιστα χρήματα. Και η εξάντληση δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχολογική από όλον αυτό το ρατσισμό και το διωγμό που βιώνουν, γιατί είναι πραγματικά δύσκολο να σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι σαν να είσαι εκ φύσεως εγκληματίας και κακοποιός και να σε θεωρούν υπαίτιο για σφάλματα που κάποιοι άλλοι δημιούργησαν. Κι όμως ποτέ δεν γκρίνιαξαν ούτε και ήρθαν απροετοίμαστοι. Καθώς περνάει ο καιρός μου φαίνονται όλο και πιο αστείες οι ερωτήσεις κάποιων γνωστών μου: - «Μα δε φοβάσαι να συναναστρέφεσαι με «τέτοιους ανθρώπους»; -«Όχι! Αντιθέτως, φοβάμαι εσάς που τους φοβάστε!» Αγαπώ τους μαθητές μου… Και πιο πολύ αγαπώ απ΄ αυτούς τον τρόπο με τον οποίο με χαιρετούν καθώς φεύγουν βιαστικοί μετά το τέλος του μαθήματος: «Καληνύχτα! Ευχαριστώ!» Και εγώ σκέφτομαι: «Εγώ ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω τί υπέροχο είναι να είσαι δασκάλα!»

[ Ινώ Γκιώνη, ΠΤΔΕ ]

24

οι γυναίκεςστην περίοδο της κρίσης

«Δεν είμαστε εδώ για να παραβιάσουμε νόμους. Είμαστε εδώ για να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε νόμους.»Emmeline Pankhurst,  1858-1928, Βρετανίδα Φεμινίστρια

Στις 8 Μαρτίου του 1857 στην πόλη της Νέας Υόρκης, εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας διοργάνωσαν μία μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας, ζητώντας καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Σε ανάμνηση αυτής της μεγάλης διαδήλωσης 155 χρόνια πριν, καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, η οποία γιορτάστηκε για πρώτη φορά με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική διεθνή.Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του ‘60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.Η ίδια ημερομηνία επιλέχτηκε και τα επόμενα χρόνια από τις γυναίκες, όταν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τις κακές συνθήκες εργασίας και να διεκδικήσουν ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Στον δυτικό κόσμο λοιπόν, η γυναίκα κατάφερε να κατοχυρώσει, έστω και θεωρητικά, τα περισσότερα θεμελιώδη δικαιώματά της στους τομείς της εργασίας, της ισότητας, της συμμετοχής στη πολιτική και κοινωνική ζωή, στην εκπαίδευση και προσωπική μόρφωση, καθιστώντας καθοριστική τη συμβολή της στην ανέλιξη του πολιτισμού.

Πρόκειται για μία κατάκτηση της Ανθρωπότητας, που έγινε πραγματικότητα από σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες των γυναικών. Ωστόσο, παρά τους αγώνες και τις θεσμικές παρεμβάσεις για την βελτίωση της θέσης και ποιότητας ζωής των γυναικών, εγείρονται ακόμη πολλά ερωτήματα: Λαμβάνει πράγματι η γυναίκα σήμερα την αντιμετώπιση που της αρμόζει , ή μήπως οι προκαταλήψεις αιώνων έχουν ριζώσει πιο βαθιά από ότι φαίνεται; Χαίρει η μητρότητα τον σεβασμό που πρέπει να δέχεται η μήπως όχι; Μήπως η σωματική αδυναμία της γυναίκας γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ακόμα και στους πιο πολιτισμένους χώρους; Ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσης, όπως αυτή που βιώνουμε, οι γυναίκες αποτελούν την περισσότερο πληττόμενη ομάδα του πληθυσμού από την ανεργία, τις απολύσεις και την απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Μια ομάδα εκτεθειμένη στις άτυπες μορφές της “μαύρης” απασχόλησης, στην καθημερινή εκμετάλλευση –πνευματική και σωματική-, που αδυνατεί πολλές φορές να συμφιλιώσει και να κρατήσει σε ισορροπία επαγγελματική, οικογενειακή και προσωπική ζωή.

Η πραγματικότητα…

«Είμαι πολλούς μήνες άνεργη. Παραιτήθηκα από την προηγούμενη δουλειά μου με την ελπίδα να βρω κάτι καλύτερο, αφού είχα να πληρωθώ τρεις μήνες. Η εταιρεία χρεοκόπησε λίγες εβδομάδες μετά την παραίτηση μου και φυσικά δεν έλαβα

ποτέ όσα δικαιούμουν. Έχω γυρίσει στο πατρικό μου και μένω με τους γονείς μου. Ντρέπομαι μετά από τόσα χρόνια σπουδών και εργασίας να ζητάω χρήματα, όμως δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω στα έξοδα της συντήρησης ενός σπιτιού. Λίγα χρόνια πριν, σκεφτόμουν ότι μέχρι τα 28 μου θα είχα γίνει μητέρα και θα μπορούσα να προσφέρω στην οικογένεια που θα είχα δημιουργήσει. Όμως, οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι ορατές και στις διαπροσωπικές σχέσεις: είναι δύσκολο να ξεκινήσεις από το μηδέν μια οικογένεια. Ο φόβος και η ανασφάλεια του μέλλοντος είναι μεγάλος. Έχω αισθανθεί πολλές φορές στο εργασιακό χώρο να μην μπορώ να υπερασπιστώ τα δικαιώματα μου μπροστά στον φόβο της απόλυσης ή της απόρριψης από μια υποψήφια θέση, να σιωπώ μπροστά στην καταπάτηση τους ή να αναγκάζομαι να κάνω πράγματα παρά την θέληση μου. Αυτές οι πρακτικές γίνονταν και στο παρελθόν, όμως τώρα η αντίστασή τους σε αυτές είναι δυσκολότερη. Ποιος θα διακινδυνεύσει σήμερα τα χρήματα που τον συντηρούν κάθε μήνα μπροστά σε μια προσβολή ή σε μια απειλή; Είναι πραγματικά θλιβερό, όμως είναι η πραγματικότητα. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να βρω δουλειά. Έχω στείλει βιογραφικά και έχω πάει σε αρκετά δοκιμαστικά. Μια φορά μάλιστα έκανα τέσσερα δοκιμαστικά με την ελπίδα να προσληφθώ, όμως απορρίφθηκα. Δούλεψα 25 ώρες, χωρίς να πληρωθώ. Το ίδιο, φαντάζομαι, θα συνέβη και στην επόμενη κοπέλα που θα δοκίμασε να δουλέψει. Η προσφορά είναι μεγάλη και η ζήτηση τόσο μικρή, που επιτρέπει στους επιχειρηματίες να εκμεταλλεύονται προς όφελος τους την ανάγκη των νέων, ιδιαίτερα, ανθρώπων για μια αξιοπρεπή επιβίωση. Οι αντιμετώπιση των δύο φύλων είναι διαφορετική και οι ευκαιρίες για απασχόλησή

τους άνισες, παρ’ όλες τις διακηρύξεις ισότητας. Μια έγγαμη γυναίκα (με την μελλοντική πιθανότητα μιας εγκυμοσύνης) δεν θα προσληφθεί εύκολα από έναν επιχειρηματία, όσο ένας άντρας σε αντίστοιχη οικογενειακή κατάσταση.»

Η ανάγκη για αλλαγή..

Σε μια εποχή που όλα είναι μετέωρα και αμφισβητήσιμα, η γυναίκα πρέπει να λάβει θέση απέναντι σε όλα τα μέτωπα που την πλήττουν και προσπαθούν να της στερήσουν ακόμη και τα βασικά κεκτημένα, που ύστερα από αγώνες και διεκδικήσεις κατέκτησε. Κανένα πολιτικό σύστημα δεν πρέπει να αφήνεται ανεξέλεγκτο στο να κατακερματίζει την κοινωνική, προσωπική και επαγγελματική ζωή των γυναικών. Μόνο με διαρκείς αγώνες και διεκδικήσεις θα καταφέρουμε να κατακτήσουμε την αξιοπρέπεια στην εργασία, τη μόρφωση, την οικογένεια, τα δικαιώματα, τη ζωή. Ο αγώνας των εργατριών του 1857 είναι ένα διαχρονικό αφυπνιστικό σύμβολο για όλες και για όλους.

[ Μπαρού Χριστίνα, ΠΤΔΕ ][ Αρναουτάκη Μαρία, ΠΤΔΕ ]

25

εν όψητσιμεντένιο έγκλημα

στο Ελληνικό

Ο τελευταίος μεγάλος αδόμητος χώρος στην Αθήνα πωλείται. Αυτή η φράση μπορεί να συμπυκνώσει το νόημα όλου του κειμένου που ακολουθεί. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να αποδώσει κανείς με λέξεις τα όσα προβλέπει ο νόμος του (υποτιθέμενου) Υπουργείου Περιβάλλοντος σχετικά με την έκταση του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό, που ψηφίστηκε στα τέλη Μαρτίου από τα κόμματα που στήριξαν την κυβέρνηση Παπαδήμου; Πρόκειται για ένα νόμο που καταδικάζει σε τσιμεντοποίηση μια έκταση μοναδική σε ολόκληρη την Αττική και υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο την ήδη ρημαγμένη ποιότητα ζωής των κατοίκων του λεκανοπεδίου. Με το νόμο αυτό παραχωρείται ολόκληρη η έκταση του πρώην αεροδρομίου μαζί με την παρακείμενη ακτή του Αγίου Κοσμά, δηλαδή συνολικά μια έκταση περί τα 6.200 στρέμματα, σε ιδιώτες «προς αξιοποίηση». Η «αξιοποίηση» αυτή περιλαμβάνει οτιδήποτε επιθυμεί ο ιδιώτης που θα αγοράσει την έκταση. Με πολύ απλά λόγια: Θέλει ο «επενδυτής» να φτιάξει σπίτια; Θα φτιάξει όσα σπίτια θέλει! Θέλει να φτιάξει ξενοδοχεία; Θα φτιάξει ξενοδοχεία! Θέλει να φτιάξει εμπορικά κέντρα και καζίνο; Θα φτιάξει δέκα εμπορικά κέντρα και καζίνο! Ό,τι γουστάρει ο επενδυτής! Κανένας περιορισμός δεν τίθεται σχετικά με την τύχη του χώρου. Παραχωρείται μέχρι και η παραλία και ο βυθός της θάλασσας, προκειμένου να δημιουργηθούν μαρίνες για κότερα και γιοτ, τεχνητά νησιά, πλωτά καζίνο και πολλά άλλα «αναπτυξιακά» έργα. Το σύνταγμα της χώρας, που προβλέπει ότι οι παραλίες και ο αιγιαλός είναι δημόσια αγαθά και θα πρέπει να είναι ελεύθερα προσβάσιμα σε όλους τους πολίτες, γίνεται για άλλη μια φορά κουρελόχαρτο, δέκα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας.

26

Και δυστυχώς η ιστορία δε σταματάει εκεί. Ενώ αυτός ο τελευταίος μεγάλος ελεύθερος χώρος της πρωτεύουσας, που ονομάζεται πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα ενιαίο χώρο υψηλού πρασίνου, ένα Μητροπολιτικό Πάρκο, και να δώσει ανάσα ζωής στους κατοίκους της πιο τσιμεντένιας πρωτεύουσας της Ευρώπης (σε κάθε κάτοικο της Αθήνας αντιστοιχούν μόλις 2,25 τετραγωνικά μέτρα πρασίνου, όταν στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις ο αριθμός αυτός είναι μεγαλύτερος από 7), τελικά μόλις το 1/3 της συνολικής έκτασης, δηλαδή περίπου 2.000 στρέμματα θα μετατραπούν σε πάρκο. Ακόμη όμως και αυτό το πάρκο δε θα είναι ενιαίο, γεγονός που ελαττώνει τις ευεργετικές του επιδράσεις στο μικροκλίμα της πόλης, και το κυριότερο δε θα είναι κοινόχρηστο. Με άλλα λόγια θα ανήκει στον ιδιοκτήτη της έκτασης και όσοι θέλουν να το επισκεφθούν θα πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Πρόκειται λοιπόν για ένα νόμο που θυσιάζει το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των πολιτών στο βωμό του κέρδους και των ιδιωτικών συμφερόντων. Για να κρύψουν αυτήν την αλήθεια, οι υποστηρικτές του νόμου πλασάρουν το παραμύθι της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Αποσιωπούν όμως το γεγονός ότι όπου χτίζονται μεγάλα εμπορικά κέντρα, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες κλπ, οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι ίσες ή και λιγότερες από τις θέσεις εργασίας που χάνονται από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που λειτουργούσαν στη γύρω περιοχή και αναγκάζονται να κλείσουν, επειδή δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τους νέους γιγάντιους γείτονές τους. Αποσιωπούν επίσης ότι στην πραγματικότητα το δημόσιο θα ζημιωθεί για τη μετεγκατάσταση των δημόσιων υπηρεσιών

εν όψη

Κπου σήμερα στεγάζονται μέσα στο αεροδρόμιο ή στην ακτή του Αγίου Κοσμά και θα πρέπει να μετακινηθούν. Συγκεκριμένα, στην έκταση του αεροδρομίου και του Αγίου Κοσμά στεγάζονται υπηρεσίες του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης , η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, το Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά, το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών, υποδομές για άτομα με ειδικές ανάγκες και πολλά άλλα, τα οποία εκδιώκονται με συνοπτικές διαδικασίες, προκειμένου η έκταση να δοθεί χωρίς περιττά βαρίδια στον επίδοξο αγοραστή της. Που θα στεγαστούν όλες αυτές οι υπηρεσίες, πόσο θα κοστίσει η μεταφορά τους και γιατί να εγκαταλειφθούν κτήρια που δημιουργήθηκαν με κτήρια των φορολογουμένων και άρα αποτελούν δημόσια περιουσία; Το σχέδιο «αξιοποίησης» του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό είναι, λοιπόν, από κάθε άποψη (περιβαλλοντική, κοινωνική, οικονομική) απαράδεκτο και απορριπτέο. Υπηρετεί μια ανάπτυξη για τους λίγους και εκλεκτούς, αυτούς που θα καρπωθούν τα κέρδη από την κατασκευή και τη λειτουργία των τερατουργημάτων που θα χτιστούν αλλά και αυτούς που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να επισκεφθούν αυτά τα τερατουργήματα, ενώ ακυρώνει μια για πάντα την προοπτική δημιουργίας ενός κοινόχρηστου Μητροπολιτικού Πάρκου, ικανού να αποτελέσει καταφύγιο και διέξοδο από τη γκρίζα καθημερινότητα για τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Η λύση του Μητροπολιτικού Πάρκου, όμως, είναι και αναγκαία και φτηνή. Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, το κόστος κατασκευής του πάρκου αυτού είναι περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ (καμία σχέση με τα δισεκατομμύρια που δαπανώνται κάθε χρόνο για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς),

27

ενώ το ετήσιο κόστος συντήρησης μπορεί να καλυφθεί από ήπιες πολιτιστικές, αθλητικές και άλλου είδους χρήσεις εντός των υπαρχόντων κτηρίων του αεροδρομίου. Το έργο λοιπόν είναι αυτοχρηματοδοτούμενο ως προς το κόστος συντήρησής του, μπορεί να δημιουργήσει μόνιμες θέσεις εργασίας για τη φύλαξη και τη φροντίδα του πρασίνου, τονώνοντας παράλληλα την τοπική οικονομία λόγω της προσέλκυσης επισκεπτών. Χρέος λοιπόν όλων των κατοίκων της Αττικής που επιθυμούν μια καλύτερα ποιότητα ζωής τόσο για τους ίδιους όσο και για τις επόμενες γενιές, είναι να εμποδίσουν με κάθε μέσο, ακόμα και με τη φυσική τους παρουσία, το ξεπούλημα του τελευταίου μεγάλου αδόμητου χώρου στο λεκανοπέδιο και να διεκδικήσουν δυναμικά την απόδοση του χώρου αυτού στην κοινωνία, με τη μορφή Μητροπολιτικού Πάρκου με ήπιες κοινωνικές, αθλητικές και πολιτιστικές χρήσεις. Ο αγώνας έχει ήδη ξεκινήσει από φορείς και συλλογικότητες, όπως ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης και το Παναττικό Δίκτυο Κινημάτων και Ενεργών Πολιτών, και οφείλει να γίνει ακόμα πιο μαζικός και αποφασιστικός.

[ Χρήστος Μακροδημήτρης, ΠΤΔΕ ]

τσιμεντένιο έγκλημα

στο Ελληνικό

28

συνέντευξη

ΜαρίαΚανελλοπούλου

Για το τέταρτο τεύχος του Αλχημείου σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα στο κέντρο της Αθήνας, την περιοχή όπου βρίσκονται τα δύο Παιδαγωγικά Τμήματα. Χωρίς να δυσκολευτούμε ιδιαίτερα, αποφασίσαμε ότι από τους πλέον κατάλληλους ανθρώπους να μας μιλήσει για το θέμα αυτό είναι η ηθοποιός Μαρία Κανελλοπούλου, κάτοικος της περιοχής και δημοτικής σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης. Συναντήσαμε την κ. Κανελλοπούλου στα γραφεία της Ανοιχτής Πόλης. Παρά την κόπωση της ημέρας (είχε μόλις γυρίσει από πολύωρο ταξίδι), άκουσε με ενδιαφέρον όλες τις ερωτήσεις μας και απάντησε με λεπτομέρεια και τον παραστατικό λόγο που πάντα την χαρακτηρίζει . Η συνέντευξη ξεκίνησε με τις επισημάνσεις πως ούτε εμείς είμαστε επαγγελματίες δημοσιογράφοι, ούτε εκείνη επαγγελματίας πολιτικός…

Το τελευταίο διάστημα στο κέντρο της Αθήνας, και ειδικότερα στα Προπύλαια, έξω από πανεπιστημιακούς χώρους (Νομική, ΑΣΟΕΕ, Αρχιτεκτονική) παρατηρούνται επανειλημμένα κρούσματα αστυνομικής βίας κατά μεταναστών μικροπωλητών. Πολλοί δικαιολογούν αυτές τις επιθέσεις με το επιχείρημα ότι οι μετανάστες ευθύνονται για τα χιλιάδες λουκέτα καταστημάτων στο κέντρο της πόλης. Επίσης, με πρόσφατες δηλώσεις του ο δήμαρχος Αθηναίων υπέδειξε τους μετανάστες ως υπεύθυνους για την αύξηση της εγκληματικότητας, ενώ από διάφορους πολιτικούς χώρους διατυπώνονται απόψεις που συνδέουν τους μετανάστες ακόμα και με το εμπόριο ναρκωτικών. Κατά πόσο όλες αυτές οι απόψεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και ποιες σκοπιμότητες τελικά εξυπηρετούν;

Όλα αυτά ξεκινούν κάθε φορά εν όψει εκλογών Αφήνεται δηλαδή ένα πράγμα στην τύχη του και ξαφνικά όλοι ανασκουμπώνονται και θέλουν να φτιάξουν το κέντρο της Αθήνας, θέλουν να δουλέψουν τα μαγαζιά και κάνουν την εκτίμηση ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες. Στην πραγματικότητα τα μαγαζιά και οι μικρές επιχειρήσεις με 2-3

υπαλλήλους δεν μπορούν να συντηρηθούν και κλείνουν γιατί ο κόσμος δεν έχει χρήματα. Τη θέση τους παίρνουν τα μεγαθήρια, τα μεγάλα καταστήματα, όπου η εργασία δεν ελέγχεται και δεκάδες νέοι δουλεύουν με ελαστικά ωράρια, ευκαιριακά και χωρίς ασφάλιση. Τώρα για τους μικροπωλητές και το εμπόριο, όταν χτυπάς το σύμπτωμα και όχι την ασθένεια, τότε δεν ξέρω τι κράτος είσαι. Τα εμπορεύματα αυτά κάπως φτάνουν στην Ελλάδα, αφού ξεφορτώνονται κοντέινερ με τσάντες ή ζώνες ή ο,τι άλλο παράνομο προϊόν. Αντί να βάλουμε φρένο σε αυτό, ξεκινάμε από το δυστυχή που κερδίζει ελάχιστα χρήματα την ημέρα, για να ζήσει μια ζωή πέρα από την παραβατικότητα. Το μεταναστευτικό είναι ένα χαρτί που παίζει πολύ προεκλογικά, αφού από τα ΜΜΕ προβάλλεται ότι ζούμε σε μία χώρα που το μοναδικό της πρόβλημα είναι οι μετανάστες και όχι τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο, το κόψιμο μισθών και συντάξεων. Και τι προτείνουνε; Καταστολή! Οι δήθεν ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές κάνουν τον κόσμο να φοβάται. Εγώ πάντως, που κατοικώ 11 χρόνια στην περιοχή τού “αμαρτωλού” Αγίου Παντελεήμονα, η μόνη επίθεση που έχω δεχτεί είναι από Έλληνα Χρυσαυγίτη-όχι από μετανάστη.Δεν θέλω να εξωραΐζονται τα πράγματα. Είναι αλήθεια, υπάρχει συσσώρευση μεταναστών και προσφύγων στο κέντρο κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Πρόκειται για ένα οργανωμένο σχέδιο υποβάθμισης συγκεκριμένων περιοχών της πόλης και γκετοποίησής τους. Δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά που προς το παρόν δεν έχουν απαντήσεις. Π.χ. Γιατί οι τράπεζες δεν δίνουν στεγαστικά δάνεια για αγορές σ’ αυτές τις περιοχές; Γιατί τα δελτία των καναλιών, φιλοξενούν μισαλλόδοξους πολίτες-τούς

ίδιους πάντα(!)- που κατασυκοφαντούν τις γειτονιές μας, χωρίς ν’ ακούγεται ποτέ η άλλη άποψη; Γιατί σε συνθήκες τέτοιας οικονομικής κρίσης εμφανίζεται κάποιος και αγοράζει 5(!) διαμερίσματα μέσα σε μια μέρα στη συγκεκριμένη περιοχή; Γιατί ένας από τους πιο φανατικούς διώχτες των μεταναστών, είναι ταυτόχρονα και μεγαλομεσίτης στην ίδια πάλι περιοχή; Προφανώς από την υπόθεση της μετανάστευσης, κάποιοι κερδίζουν ασύστολα, ένα σκοτεινό κύκλωμα συμφερόντων που περιλαμβάνει μαύρη εργασία, κρατικούς “λειτουργούς”, δικηγόρους, αστυνομικούς κι άλλους “νομοταγείς” πολίτες, “σιτίζεται” ανενδοίαστα από την ανθρώπινη δυστυχία.

Τι προτείνει για το ζήτημα αυτό η Ανοιχτή Πόλη;

Η πρώτη απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι: Καθαρή μεταναστευτική πολιτική. Πρόγραμμα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες χωρίς χαρτιά που να περιλαμβάνει άδειες παραμονής, ταξιδιωτικά έγγραφα για τον απεγκλωβισμό τους από τη χώρα, εφόσον το επιθυμούν, περίθαλψη στο σύστημα υγείας, μικρούς χώρους φιλοξενίας, ανοιχτούς και διάσπαρτους κι όχι συσσώρευση σε μια γειτονιά πού αυτόματα θα μετατρέπεται σε γκέτο. Αυτό σίγουρα θα προκαλέσει αντιδράσεις. Βλέπετε, μέσα από τη διαρκή και κατευθυνόμενη προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε, τα ρατσιστικά αντανακλαστικά των συμπολιτών μας έχουν οξυνθεί και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε ψηλοί, ξανθοί, γαλανομάτηδες πού μάς ενοχλεί το σκούρο χρώμα... Εννοείται πως η προτεινόμενη λύση των στρατοπέδων μας βρίσκει οριζόντια και κάθετα αντίθετους!!!!Πρόκειται για ένα προεκλογικό βεγγαλικό, φασιστικής έμπνευσης, όπου 1000 άτομα, θα τσουβαλιάζονται σε χώρους αμφίβολης λειτουργικότητας, με τριπλό συρματόπλεγμα, με ημερήσια επιδότηση 20 ευρώ το κεφάλι... Φαντάζεστε τί “πάρτι” πρόκειται να γίνει μ’ αυτά τα ποσά! Τί σεκιούριτι, τί κέτερινγκ, θα πληρωθούν με συνοπτικές διαδικασίες μέσα σ’ ένα μήνα! Στη βάση τίνος επιτυχημένου σχεδίου θα γίνουν όλα αυτά; Του Άουσβιτς;! Προσπαθούν να κρύψουν τους μετανάστες κάτω απ’ το...χαλάκι, κι αυτό φαίνεται μόνο απ’ τη λέξη που χρησιμοποιούν: ΣΚΟΥΠΑ! Τί σκουπίζεις; Ανθρώπους; Αν δεν τους βλέπουμε, σημαίνει πως δεν υπάρχουν κιόλας; Ε λοιπόν υπάρχουν και θα βρικολακιάζουν τον ύπνο μας -γιατί μετανάστες, άστεγοι, παρίες αυτής της πόλης ,είμαστε τελικά εμείς , το σκοτεινό

μας μέλλον! Δείτε τα παιδιά μας, που επενδύσαμε στις σπουδές τους, με γλώσσες, πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά και δεν απορροφώνται από πουθενά σ’ αυτή την περίφημη πατρίδα και παίρνουν κι αυτά το δρόμο της ξενιτιάς....

Άλλη μια ευπαθής κοινωνική ομάδα που επλήγη το χειμώνα που μας πέρασε ήταν οι άστεγοι. Υπήρξαν μάλιστα και θάνατοι λόγω των πολύ χαμηλών θερμοκρασιών. Νομίζετε ότι η στήριξη που τους παρασχέθηκε από το δήμο Αθηναίων ήταν επαρκής για την κάλυψη των αναγκών τους;

Επ’ ουδενί δεν καλύπτονται οι ανάγκες των αστέγων. Τα επίσημα στοιχεία μιλούν για 2,5 με έως 3 χιλιάδες αστέγους, αλλά στοιχεία από οργανώσεις που ενδιαφέρονται για το θέμα ανεβάζουν τον αριθμό σε εφιαλτικά νούμερα, 10 με 15 χιλιάδες. Δεν έχουν καταγραφεί με ακρίβεια και δεν μπορούν να καταγραφούν, όταν ως πολιτεία και ως δήμος δε θεωρείς ότι πρέπει να ανοίξεις κάποια κέντρα υποδοχής αστέγων, όπου οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν ένα πιάτο φαγητό και θα μπορούν να κάνουν ένα μπάνιο. Αν κρίνεις ότι είναι σωστό να γίνεται μια ευκαιριακή φιλοξενία, με το να ανοίγει κάποιους χώρους ο δήμος και να μετρά με το θερμόμετρο από πόσους βαθμούς και κάτω κινδυνεύει η ανθρώπινη ζωή, ποτέ δε θα καταγράψεις την ακριβή εικόνα του προβλήματος. Μπορεί να σκεφτούν και για τους αστέγους στρατόπεδα συγκέντρωσης, ή και για τους τοξικοεξαρτημένους…

Σε γενικές γραμμές καλλιεργείται στον κόσμο η εντύπωση ότι απειλείται από τα διπλανό του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προβάλλεται η αντίληψη ότι είναι απαραίτητη η παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων παντού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κτήριο της σχολής μας, το Νέο Χημείο, που φρουρείται καθημερινά από δυνάμεις των ΜΑΤ. Ποιος είναι τελικά ο πραγματικός εχθρός της κοινωνίας;

Απέναντι από το σπίτι μου είναι γραμμένο εδώ και χρόνια ένα σύνθημα, που ευτυχώς δεν το έχουν σβήσει και λέει: « Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι». Αυτό με εκφράζει απόλυτα. Εχθρός μας είναι ο καπιταλισμός και η ασυδοσία του φιλελευθερισμού και φίλος μας είναι η γνώση και η αναζήτηση των αιτίων. Γιατί συνήθως η όλη εξήγηση ξεκινά από το τέλος, η ιστορία διαβάζεται απ’ το τέλος και απ’ το αποτέλεσμά της. Κανένας

29

δε μπαίνει στη λογική να πει: Πώς θα κοιτάξω στα μάτια τον Αφγανό που σκάει κάθε μέρα η βόμβα δίπλα απ’ το σπίτι του, δίπλα στο μωρό παιδί του; Μόνο να τον εγκαλώ ξέρω, γιατί δεν πλένεται και δε φορά αποσμητικό; Είναι τρομακτικό αυτό το «πακέτο» που τρώει ο παροιμιώδης «μέσος ανθρωπάκος»!

Από τα λεγόμενά σας προκύπτει ότι δίνετε βάρος στην κοινωνική αλληλεγγύη αντί της μισαλλοδοξίας και της ξενοφοβίας. Άλλωστε σε συνθήκες περιστολής κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων παρατηρούμε κινήσεις αυτό-οργάνωσης και αντίστασης των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας. Πώς έχει προσπαθήσει να συμβάλει σε αυτές τις πρωτοβουλίες η Ανοιχτή Πόλη;

Η Ανοιχτή πόλη προσπαθεί παρ’ όλες τις μικρές της δυνάμεις, να δίνει το ουσιαστικό της παρόν σ’ όλα τα κινήματα αυτής της πόλης… Στο μέτωπο της αλληλεγγύης και της κοινωνικής πρόνοιας, στο μέτωπο της οικολογίας... Πίσω από κάθε τι σημαντικό που αφορά τις ανάγκες των ανθρώπων της Αθήνας, τις στρατιές των νεόπτωχων που συνωστίζονται στις ουρές των συσσιτίων, των κοινωνικών παντοπωλείων, των κοινωνικών ιατρείων, βρίσκονται άνθρωποι της Ανοιχτής Πόλης και καλά θα έκανε η Δημοτική Πλειοψηφία να μας ακούει και να μας σέβεται περισσότερο, αντί να μας ονομάζει συκοφαντικά “ομάδες ειδικών συμφερόντων”. Με συνεργασία των ανθρώπων μας σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα έχουμε οργανώσει λέσχες φιλίας, παζάρια αλληλεγγύης και συλλογικές κουζίνες, έχουμε στηρίξει συμπολίτες μας και έχουμε χτυπήσει την πόρτα του δήμου, πιέζοντάς τον να ανοίξει την Τεχνόπολη στο Γκάζι, για να φιλοξενήσει τους αστέγους. Αυτό όμως δεν μπορεί να βασιστεί σε μεμονωμένες προσπάθειες, πρέπει να γίνει κοινωνικό κίνημα. Οι άνθρωποι αντιδρούν! Στο ανταλλακτικό παζάρι και στη συλλογική κουζίνα που οργανώσαμε σαν Ανοιχτή Πόλη την παραμονή των Θεοφανείων στην πλατεία Κοτζιά, ήταν πολύ συγκινητική η έμπρακτή συμμετοχή του κόσμου. Έχουν ακόμα γίνει στέκια, κοινωνικά βιβλιοπωλεία και ιατρεία σε γειτονιές όπως ο Νέος Κόσμος, σχολεία όπου δάσκαλοι παραδίδουν αφιλοκερδώς μαθήματα σε μαθητές λυκείου που δίνουν πανελλήνιες και οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα. Αυτό πρέπει να γίνει κίνημα και να τους παρασύρει όλους.

Πέρα όμως από την κοινωνική αλληλεγγύη, απαραίτητοι είναι και οι κοινωνικοί αγώνες. Οι περισσότερες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις πραγματοποιούνται στο κέντρο της Αθήνας. Κατά τη γνώμη σας αυτό συμβάλλει στην υποβάθμιση της περιοχής;

Στο δημοτικό συμβούλιο έχουμε μια πλειοψηφία που έχει ξεχάσει παντελώς ότι προέκυψε τη δεύτερη Κυριακή με τη συμβολή πολλών αριστερών ανθρώπων. Ο κ. δήμαρχος και η δημοτική πλειοψηφία έφεραν στο δημοτικό συμβούλιο μετά τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου ένα ψήφισμα, το οποίο συνυπέγραψαν με το Μιχαλολιάκο (σ.σ.: δημοτικός σύμβουλος της Χρυσής Αυγής), στο οποίο δεν υπήρχαν καθόλου οι λέξεις αστυνομία και χημικά, ούτε αναφερόταν ότι στο Σύνταγμα 500.000 άνθρωποι διαδήλωναν ειρηνικά, ενώ 100 άτομα τα έσπαζαν στη Σταδίου. Ένα ψήφισμα που αναζητά τις ευθύνες για τα σπασμένα μάρμαρα και τις πέτρες, αλλά όχι για τους ανθρώπους που πνίγηκαν στα χημικά, γιατί θεωρεί ότι αυτή είναι μια άλλη κουβέντα που δεν αφορά το δήμο! Η κ. Πορτάλιου, δημοτική σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης, είπε στον κύριο Καμίνη: «Να στείλετε το λογαριασμό στην αστυνομία». Αγώνες πρέπει να γίνονται ακάματα κι όχι μόνο στα λόγια, ούτε μόνο «περιφρουρημένοι» και άνετοι διαδικτυακοί αγώνες απ’ τη ζεστασιά του σπιτιού μας. Ένα σύνθημα που μου αρέσει πολύ είναι: «Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος». Εν τέλει τι έχει ανάγκη σήμερα το κέντρο της Αθήνας; Μήπως σχέδια σαν αυτά που πρόσφατα παρουσιάστηκαν από το δήμαρχο Αθηναίων και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, την επέκταση του τραμ κλπ;

Η πρόταση της Δημοτικής Αρχής για το κέντρο της πόλης είναι ένα υπέροχο ΤΙΠΟΤΑ, όπου η κεντρική του επιλογή συνοψίζεται και πάλι στη λέξη καταστολή. Σας προσκαλώ να μπείτε στη διαδικτυακή σελίδα της Ανοιχτής Πόλης και να διαβάσετε την εμπεριστατωμένη ανάλυση της Ελένης Πορτάλιου για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας -με αληθινή γνώση κα προτάσεις! Το κέντρο θα μπορούσε να αναβαθμιστεί με πολύ λίγα χρήματα και με μεγάλο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους του. Γιατί δεν μπορείς να μιλάς για μια πόλη ερήμην των ανθρώπων της και των πραγματικών αναγκών τους. Μιλάς για μια άλλη πόλη, τη στιγμή που τα εισοδήματα των ανθρώπων

30

Google groups: al_xhmeio@googlegroups.com

E-mail: ataxia_ptde@hotmail.com

blog: ataxiaarenptde.blogspot.com

Facebook:Αταξία ΑρΕν πτδε

Επικοινωνία:Γκιούλου Γεωργία, τηλ. 6972466233

έχουν ελαχιστοποιηθεί και δεν έχουν χρήματα να στηρίξουν εμπορικά το κέντρο. Ως τότε ο κύριος Δήμαρχος πρέπει να μας απαντήσει: γιατί σε γειτονιές, όπως η Κηφισιά, το Μαρούσι και το Χαλάνδρι, που ούτε διαδηλώσεις γίνονται ούτε μετανάστες κυκλοφορούν, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω απ’ το άλλο;

Θα θέλατε κλείνοντας να στείλετε ένα μήνυμα στους φοιτητές του τμήματός μας, που είναι οι αυριανοί δάσκαλοι;

Πρέπει να σας πω ότι ξεκίνησα τη ζωή μου ονειρευόμενη να γίνω εκπαιδευτικός. Δυστυχώς οι αποφάσεις που παίρνουμε όταν είμαστε 18 χρονών καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή μας. Δεν πήγα στη φιλοσοφική, αλλά δε σταμάτησε ποτέ να με απασχολεί η σχέση με τους νέους. Νομίζω ότι ετοιμάζεστε για την πιο σπουδαία δουλειά του κόσμου, για τη δουλειά που μπορεί να αλλάξει το βλέμμα μας απέναντι στη ζωή. Πιστεύω πάρα πολύ στον τρόπο που ένας άνθρωπος θα σταθεί με συνείδηση και συνέπεια μπροστά σ’ ένα ακροατήριο νέων ανθρώπων και θα τους δώσει μια κατεύθυνση, θα τους ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο. Έχει μεγάλη σημασία προς τα πού θα κοιτάει αυτό το παράθυρο. Θα κοιτάει προς το “ΕΜΕΙΣ”, προς τη δικαιοσύνη; Το κεντρικό νόημα ζωής θα είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ -πέρα από χρώμα, θρησκεία, φυλή- ή θα κοιτάει προς ένα μικρό και μίζερο ΕΓΩ, όπου το κέρδος θα μπαίνει πάντα πάνω από τον άνθρωπο; Επειδή το κυνήγι του υλικού κέρδους πάντα γίνεται σε βάρος κάποιου-κάποιων, ελπίζω κι εύχομαι να διαλέγετε σταθερά το πρώτο παράθυρο. Για έναν καλύτερο κόσμο! Τον δικό σας!

31

Η σύγχρονη ομάδα χορού Αερίτες παρουσιάζουν ένα έργο εμπνευσμένο από το σύγχρονο αστικό τοπίο. Εκμεταλλευόμενοι οι χορευτές την γλώσσα του χορού και την εκφραστικότητα του θεάτρου ωθούν(αν όχι υποχρεώνουν) το θεατή να αναρωτηθεί : «μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι σε μια πόλη που μας πνίγει;», «έχουμε τη δύναμη να» «χορέψουμε» απέναντι στο κατεστημένο;»,«μπορούμε να εξεγερθούμε;» «πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του κοινωνικού συνόλου κα τι μπορεί να κατορθώσει τελικά;» Στο έργο αυτό οι άνθρωποι της πόλης(εμείς) όλοι διαφορετικοίαλλά και ίδιοι, με κοινούς στόχους, παρουσιάζονται να ορθώνονται και να πέφτουν, να ελπίζουν και να απογοητεύονται, να μάχονται για κάτι και να χάνουν, να ανθίζουν αλλά και να καταδυναστεύονται, να παραπλανιούνται και να ξεγελιούνται. Μεσσίες και πολιτικάντηδες ανεβαίνουν σε βάθρα και δημαγωγούν τον κόσμο κραυγάζοντας ασυναρτησίες. Ξύλο και πετροπόλεμος στις διαδηλώσεις. Πάντα όμως συνεχίζουν να περπατούν, να ζουν και να ερωτεύονται δίνοντας χρώμα στην πόλη, καθιστώντας τη ζωντανή. Όσες φορές και αν ξεγελαστούν, και αν προδοθούν οι άνθρωποι της πόλης θα συνεχίσουν την πορεία τους, έχοντας ελπίδα ακόμα και όταν ολόκληρη η πόλη θα καταρρέει μπροστά στα μάτια τους…….«Φτωχή εποχή» λοιπόν ο τίτλος, η φτώχια όμως είναι μια πραγματική κατάσταση. Αυτό φαίνεται άλλωστε και από το λογοπαίγνιο με τη λέξη poV-era που σημαίνει φτώχεια και vero που σημαίνει αληθινό. Μια πραγματικότητα που δεν αφήνει κανένα θεατή να βολευτεί στο κάθισμά του, τα συμπτώματα μιας παρακμάζουσας εποχής….

[ Νεφέλη Δρυγιαννάκη, ΠΤΔΕ ]

Google groups: al_xhmeio@googlegroups.com

E-mail: ataxia_ptde@hotmail.com

blog: ataxiaarenptde.blogspot.com

Facebook:Αταξία ΑρΕν πτδε

Επικοινωνία:Γκιούλου Γεωργία, τηλ. 6972466233

οι αγώνες με την αριστερα σήμερα μπορούν και κερδίζουν