Δηµήτρης Τρωαδίτης

Ηλιοβασιλέµατα

Εκδόσεις «Το Κόσκινο»

1

Έφυγα µια ζεστή νύχτα µόνος µέσ’ τις απειλές της,

όταν τα φωτεινά σηµάδια της πανσέληνου ξεπροβόδιζαν αναπάντεχα τη φύση

και τα µικρά αστεράκια είχαν καλύψει τη µεγαλοσύνη τους

σ’ όλο το αέναο σύµπαν… Όταν είχαν ορθωθεί µέσα µου µικροί θεοί

έφυγα έτσι µόνος, µ’ ανοιχτή αγκαλιά

σε ιαχές και οραµατισµούς…

2

Οι ράγες µουγκρίζουν, τρίζουν οι πλατφόρµες,

φωτάκια λαµπυρίζουν µακριά, περνάνε τόσο γρήγορα και φεύγω ξοπίσω τους, µ’ αφοπλιστική ταχύτητα

αγωνίζοµαι να πιάσω το σφυγµό τους.

3

Εναλλασσόµενες όψεις πότε άγονες και άνυδρες πότε µυστηριακές

µε µύριες αντανακλάσεις φωτοσκιάσεις ανεπαίσθητες. Φαντασίες που ακονίζονται σε λαξευτούς βράχους. Κάθε τι πολυφωνικό

έχει θέση στην καρδιά µου. Τέτοιες ώρες

το παρθένο άγριο µ’ αγκαλιάζει…

4

Ήχοι από φλάουτο θαρρώ διαχέονται στα αιωνόβια πλατάνια.

Μια καλοκουρδισµένη συµφωνική ορχήστρα

νοµίζω ότι µε περικυκλώνει. Ευαισθησίες ξεχύνονται δειλά

µ’ αγωνία να προλάβουν να σιγουρέψουν τον δρόµο τους,

σαν ορµητικές πρωτόγνωρες στιγµές, σαν κρυµµένες πτυχές

µιας ψυχής που διψούσε γι’ αγάπη.

5

Θα µπορέσω ποτέ να πλάσω την παιδικότητά µου

σ’ έναν ρυθµό τόσο ριψοκίνδυνο, µε ποταµούς ιδρώτα και σταγόνες αίµα,

που στη στιγµή ξεραίνεται σε πληγές ανεπούλωτες;

Θα µπορέσω έτσι ανυπεράσπιστος σε πέτρινες ακίδες

που χαρακώνουν τα πόδια µου, σε κοφτερές λαιµητόµους

που ακρωτηριάζουν ακαριαία, να πλάσω αυτό το χαµόγελο της παιδικής αθωότητας;

6

Όσα δάση από ψεγάδια κι αν περάσω

ένας θα είναι ο σκοπός µου, ένα µικρό φως τόσο µικρό

και παντοδύναµο όσο ένα κοµµάτι αγάπης.

Γιατί η αγάπη κι η ευαισθησία δεν υπόκεινται

σ’ εµπορικούς νόµους.

7

Όλοι οι πόνοι έχουν τους ίδιους ρυθµούς ιδίως τη νύχτα.

Όλα τα ουρλιαχτά έχουν τα ίδια ντεσιµπέλ ιδίως τη νύχτα.

Όλες οι πληγές έχουν το ίδιο χρώµα ιδίως τη νύχτα.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες φιγούρες ιδίως τη νύχτα.

Όλες οι αγάπες έχουν την ίδια θερµότητα ιδίως τη νύχτα.

8

Τα νέα πλάσµατα δονούνται µέσα από οίστρους ισχυρισµών, όταν τα φώτα τρεµοπαίζουν στις αλόγιστες καρδιές τους, όταν τα τελευταία λεωφορεία

χάνονται τρέχοντας πίσω απ’ το προπέτασµα καπνού των άρρυθµων µηχανών τους, όταν τα τελευταία αστέρια πέφτουν λαβωµένα απ’ τα ποτάµια αίµατος στους επτά ουρανούς. Τα νέα πλάσµατα

τα θεριέψαµε µε τα χνώτα µας, τ’ αγαπήσαµε µε τα χάδια µας

τα σκοτώσαµε µε την αδιαφορία µας.

9

Ηλιοκύµατα γέρνουν ανάλαφρα στη δύση τους, πάθη σύγκορµα που λαµπαδιάζουν.

Δέσµες φωτός χρυσίζουν στις αφρισµένες δίνες και πλένονται στην αρµύρα τους.

Οι σκέψεις µου µε τέτοια διάχυτη πανδαισία ξέφρενες σαν άτια,

αγωνιούν ν’ αγγίξουν αυτές τις εικόνες. Ακόµα κι ο χρόνος δεν ξεπερνιέται εδώ

µε το να χάσεις την αίσθησή του. Αυτός ο ήλιος που φεύγει είναι οι δικές µου σκέψεις, αυτά τ’ αφρισµένα κύµατα είναι οι δικές µου ερµηνείες

για το απέραντο, είναι οι δικοί µου σύντροφοι

κρυµµένοι πίσω από µοναχικούς ορίζοντες κι οι τελευταίες µατιές τους ακολουθούν

αυτή τη δύση που θα εκραγεί από στιγµή σε στιγµή.

Καθετί το τελευταίο έχει µια δόση µελαγχολίας όπως οι τελευταίες ελπίδες που στερεύουν, ο τελευταίος ασπασµός µιας αγάπης. Ίσως και να χαθώ απρόσµενα έτσι όπως απρόσµενα βρέθηκα σ’ αυτούς τους δρόµους.

10

Δακρύζω κι είσαι στη σκέψη µου µε δάκρυα που έχουν τόσα να πουν χαράζοντας ανείπωτες αλήθειες,

δάκρυα που καρτερούν εκείνες τις νύχτες τις κρεµασµένες στο παράθυρο τ’ ουρανού.

Παιδί σαν ήµουνα κοιτούσα τον ουρανό ακίνητος

µε τις ώρες κι έτσι έµαθα ν’ αγαπώ τ’ αστέρια.

Έπειτα έζησα µε των καιρών τα ξεροβόρια κι έτσι γεννήθηκαν

τα µοναχικά τραγούδια µου.

* Τα ποιήµατα αυτά γράφτηκαν στην Ικαρία τον Ιούλη του 1990