diadromes11

Διανέμεται Δωρεάν

2. Σημείωμα έκδοσης - Μαύρο Πρόβατο3. Σκέψεις μετά τη σιωπή4. Μικρές ιστορίες αυτοδιοικητικής τρέλας 5.Η αιώνια μοναξιά των δίποδων - Από κάτω ή από πάνω;6. Επιστροφή από το Αιγαίο7. Σκασιαρχείο8-9. Οι συντάκτες των Διαδρομών και ο Άη Βασίλης

10. Το μοιραίο της φτώχειας ή η μοίρα των φτωχών;11. Γκρίζες γάτες - Ήρθαν τα Χριστούγεννα και ...12. Οικολογία και Οικολόγοι - Λέξεις...13. 2011: ήρθε η ώρα ... 14. Oi διαδρομές σας ταξιδεύουν - Δρομολόγια 15. Ακούει κανείς; - Μουσικές παρουσιάσεις16. Καλλιτέχνες του Βύρωνα

Αρ. Φύλλου 11URL: http://diadromespress.blogspot.com

e-mail:[email protected]

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΓΑΝΟ ΓΕΝΙΚΩΣ

ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟTo σημερινό μου πρόβατο δεν το έχω ποτέ συναντήσει προσωπικά. Έχουμε όμως κοινούς γνωστούς και με έχει εντυπωσιάσει πραγματικά, αυτό που κάνει αυτός και η ομάδα του. Ο λόγος για τον Θοδωρή Ιγνατιάδη τη ψυχή της ομάδας «των Φίλων των Αστέγων του Πεδίου Άρεως». Η Ομάδα αποτελείται από καμιά δεκαπενταριά άτομα από όλη την Αθήνα. Έχουν αναλάβει να προσφέρουν φαγητό στους άστεγους του κέντρου της πόλης, μια φορά τη βδομάδα, σε σταθερή βάση. Η ομάδα λειτουργεί απλά. Κάποιοι μαγειρεύουν ένα φαγητό σε 10-15 μερίδες ο καθένας. Μοιράζονται πλαστικά δοχεία στα οποία τοποθετούνται τα γεύματα, κάποιοι τα συγκεντρώνουν και στις 3 το μεσημέρι κάθε Πέμπτη διανέμονται σε αστέγους που συγκεντρώνονται εκεί. Ο αριθμός των ατόμων το τελευταίο διάστημα δυστυχώς αυξάνεται. Σε κάποιες περιπτώσεις στους αστέγους προστίθενται και άνεργοι. Προϋποθέσεις για την συμμετοχή οποιουδήποτε επιθυμεί να συνεισφέρει είναι η συνέπεια και η διάθεση προσφοράς. Έτσι απλά. Και για να μην θεωρήσει κανείς ότι αυτά τα δίκτυα που φυτρώνουν τελευταία σε όλες τις γειτονιές όχι απαραίτητα με τέτοιο περιεχόμενο είναι μια «μόδα» το συγκεκριμένο λειτουργεί από

το 1994 πολύ πίσω δηλαδή σε εποχές μεγάλης ευμάρειας για αρκετούς από εμάς. Μιλώντας γενικότερα για τα δίκτυα αλληλεγγύης έχω πολλές φορές αναρωτηθεί ποια είναι τα όρια της φιλανθρωπίας, του εθελοντισμού και της ύπαρξης ενός κοινωνικού κράτους πρόνοιας που φροντίζει και βοηθάει όσους κινδυνεύουν από κοινωνικό αποκλεισμό. Η δράση των δικτύων δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση την ανάγκη συγκροτημένης κοινωνικής πολιτικής μπορεί όμως σίγουρα να επαναφέρει στην ατζέντα της καθημερινότητας μας την καλημέρα στον γείτονα, ή το «μήπως έχεις λίγη ζάχαρη» των παιδικών μας χρόνων, την αλληλεγγύη, την αίσθηση του συλλογικού που είχε θαφτεί κάτω από τόνους ατομικών λύσεων γιατί πολύ απλά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουν πια τέτοιες για τους περισσότερους από εμάς…

Αρ. Φύλλου 112

...στο ΒύρωναΤΡΕΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ , ΣΤΗ 4η…………………….. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

οι καιροί είναι σκοτεινοί ……..λέτε την σιωπή των ποιητών να ακολουθήσει η σιωπή των

πολιτών ή ……η κραυγή τους ;

Με αυτό το ερώτημα κλείναμε το προηγούμενο τεύχος.

Ποιός μπορεί να απαντήσει με σιγουριά; Ποιό το μήνυμα; Ποιός μπορεί να βάλει φράσεις σε στόματα

ερμητικά κλειστά; Ποιος θα ανοίξει «τα χείλη που ματώσανε»;

14 Νοέμβρη

Η κάλπη ήταν αδειανή, σιωπηλή και ηλικιωμένη. Ο «μηχανισμός» ανοιγόκλεισε τη βαλβίδα, εκτόνωσε ότι

ασφυκτιούσε ,και ξανάκλεισε. Ο Άσιμος χαμογέλασε δικαιωμένος ,το είχε τραγουδήσει πρίν χρόνια.

17 Νοέμβρη

Πολυτεχνείο, πορεία με κραυγή ,πάθος και κόσμο…πολύ κόσμο….κυρίως νέους και νέες , αυτοί που δεν εμφανί-

στηκαν στις κάλπες……….. γέμισαν τους δρόμους. Δέν έγινε είδηση , τα ΜΜΕ το εξαφάνισαν , μήπως δεν συνέβη;

Δύο εικόνες αλληλοαναιρούμενες, η σιωπή και η κραυγή μέσα σε μία βδομάδα.

Πως γίνεται σε αυτή τη χώρα να εναλλάσσονται τόσο γρήγορα δύο άκρα στην

πάλη τους για ισορροπία….ίσως η χαμένη «προγονική» μας αίσθηση του

μέτρου;

19 Νοέμβρη

Νέα μέτρα…..χιλιόμετρα. Για πρώτη φορά το τραπέζι του

πολιτικού συστήματος δείχνει τόσο φτωχικό και ανήμπορο,

στρωμένο από λίγους και με καλεσμένους…….ελάχιστους.

Ας είναι γεμάτο τουλάχιστον το χριστουγεννιάτικο τραπέζι……

για όλους και όλες.

Καλές Γιορτές

URL: http://diadromespress.blogspot.come-mail:[email protected] 3

Τώρα πια κανείς δεν έχει αμφιβολία.Ούτε κι αυτοί που στήριξαν τις επιλογές της κυβέρ-νησης στις περιφερειακές εκλογές.Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αμήχανη, ανήσυχη και οργισμένη γύρισε την πλάτη.Οι τελευταίες εξελίξεις και στην Ελλάδα (νέα συμ-φωνία με την Τρόικα – προϋπολογισμός, επιμή-κυνση αποπληρωμής χρέους ) και στην Ευρώπη (Ιρλανδία, Πορτογαλία κτλ…) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας.Οι μηχανισμοί «στήριξης» και «σωτηρίας» είναι μηχανισμοί καταστροφής και ισοπέδωσης οικο-νομικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων για όλους τους λαούς.Τα περιθώρια πλέον έχουν στενέψει απελπιστικά, ο προϋπολογισμός του πρώτου τριμήνου του 2011 δεν βγαίνει και ετοιμάζουν διάδοχες λύσεις.Νέοι πολιτικοί φορείς δημιουργούνται έτοιμοι να στηρίξουν τις ίδιες πολιτικές με άλλο περιτύλιγμα.Το κυρίαρχο σύστημα και τα παπαγαλάκια του αρ-χίζουν να προετοιμάζουν τον κόσμο για τους νέους σωτήρες: τη συμμαχία των πρόθυμων και των τε-χνοκρατών.Σ’ αυτές τις συνθήκες οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα προετοίμασαν την πρώτη μετά το καλοκαίρι απά-ντηση τους με γενική Απεργία στις 15 Δεκέμβρη, την ίδια ώρα που σ’ όλη την Ευρώπη ξεσπάνε κινη-τοποιήσεις εργαζομένων και της νεολαίας.Αυτό ίσως που δεν έχει συνειδητοποιηθεί από όλους, συνδικάτα και πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα της Αριστεράς, είναι ότι ο χρόνος ΤΕΛΕΙΩΣΕ.Οι αγώνες αντίστασης και καταγγελίας της πολιτικής του Μνημονίου είναι αναγκαία προϋπόθεση αλλά δεν ΦΤΑΝΕΙ.Όλοι περιμένουν να δουν, να καταλάβουν, να πει-στούν ότι υπάρχει διέξοδος, υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει εναλλακτική λύση, υπάρχει ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ.Ο κόσμος που «γύρισε την πλάτη» σιωπώντας στις εκλογές δεν δίνει άλλη ευκαιρία στις ηγεσίες της Αρι-στεράς και των συνδικάτων.

Τώρα πρέπει να γίνει το «κλικ».Αυτές τις οριακές στιγμές για την πορεία της χώρας όλοι θα κριθούν στο κατά πόσο έχουν τη δυνατό-τητα να κάνουν την πολιτική υπέρβαση και να συν-διαμορφώσουν το σχέδιο, την ΠΡΟΤΑΣΗ εξόδου της χώρας από την κρίση δείχνοντας τον ΑΛΛΟ δρόμο.Χρειάζονται άλλες προτεραιότητες και επιλογές ώστε να διαμορφωθεί ΠΡΟΤΑΣΗ προς την κοινωνία ικανή να συσπειρώσει λαϊκές δυνάμεις γεννώντας πάλι την ΕΛΠΙΔΑ.Σ’ αυτή την κατεύθυνση χρειάζονται άμεσα πρωτο-βουλίες από τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς, τα μεγάλα συνδικάτα, τους προοδευτικούς διανοούμε-νους.Να κατατεθούν πλαίσια – προτάσεις – άξονες δρά-σης – αιτήματα για να αρχίσουν οι αναγκαίες συνθε-τικές κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες.Είναι προφανές ότι μία τέτοια πορεία πρέπει να αφήσει απ’ έξω απολυτότητες, μοναδικές αλήθειες, εσωτερικούς ανταγωνισμούς, εσωστρέφειες, καχυ-ποψίες κτλ.Είναι επίσης προφανές ότι οι κοινοί στόχοι που θα διαμορφώνονται θα γίνονται τα βασικά προτάγματα στους αγώνες των εργαζομένων, θα ζυμώνονται στο δρόμο και θα δίνουν άλλη ώθηση και δυναμική στην πάλη του λαού.

Σε καμία περίπτωση όλες αυτές οι διαδικασίες δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραμείνουν υπόθεση «κορυφών» και ηγεσιών.Μόνο στο βαθμό που όλη η κοινωνία κουβεντιάζει και παίρνει θέση στο ΣΧΕΔΙΟ και στο ΠΛΑΙΣΙΟ και το κάνει καθημερινή της υπόθεση, θα γεννηθεί γνήσια λαϊκή συσπείρωση που θα αντέξει, θα γίνει κυρίαρχη στην κοινωνία, ικανή να ανατρέψει συσχε-τισμούς, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την άλλη πορεία της χώρας μέσα και από το σχηματι-σμό κυβέρνησης που θα είναι ικανή να επιβάλλει την άλλη πορεία.β) Ορισμένες σκέψεις πάνω στο περιεχόμενο της πρότασης για προβληματισμόΑπό τη μέχρι τώρα εμπειρία όλων μας πάνω σε κε-ντρικές προτάσεις (στόχους – άξονες) είναι δεδομέ-νο ότι στο αριστερό φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας υπάρχει ένα αρκετά ισχυρό κοινό και συνε-κτικό πλαίσιο σε βασικούς τομείς όπως ενδεικτικά:• Ανατροπή αυτής της πολιτικής – ενάντια στις

πολιτικές τρόικας με επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.

• Τον άλλο ρόλο των τραπεζών του Δημοσίου σαν εργαλεία ανάπτυξης.

• Την εθνικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών που δεν θα ανταποκρίνονται στο αναπτυξιακό πλαί-σιο.

• Την αναδιανομή του εισοδήματος μέσα από ρι-ζική αλλαγή του φορολογικού.

• Το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μέσα από ένα άλλο διευρυμένο δημόσιο τομέα πρώτα και κύρια στους στρατηγικής ση-μασίας κλάδους.

• Το πρόβλημα των εξοπλιστικών προγραμμάτων σε συνδυασμό με μια άλλη πολυδιάστατη εξω-τερική πολιτική – έξω από το ΝΑΤΟ.

• Την αναβαθμισμένη δημόσια υγεία και παιδεία για όλο το λαό κτλ.

Ιδιαίτερα προβλήματα και ουσιαστικές διαφορές υπάρχουν όμως σε κεντρικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ΟΝΕ, την ΕΕ, τις διάφορες συνθήκες που καθορίζουν τις πολιτικές τους, τη στάση πλη-ρωμών κτλ.Σε όλα αυτά τα ουσιώδη ζητήματα δεν θα κρύψουμε τις διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν κάτω από το χαλί – θα μπαίνουν για συζήτηση, θα φωτί-ζονται οι πλευρές τους και θα ωριμάζουν σαν στόχοι ανάλογα και με τις εξελίξεις που θα υπάρχουν.Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σχήμα: έξοδος από Ευρωζώνη – εθνικό νόμισμα – έξω από ΕΕ – στάση πληρωμών – κίνδυνοι χρεωκοπίας.Είναι δεδομένο ότι η άλλη πορεία της χώρας με τους άλλους πολιτικούς – κοινωνικούς συσχετισμούς που απαιτεί θα είναι πορεία οξείας σύγκρουσης με το κυ-ρίαρχο πολιτικό σύστημα (εθνικό και ευρωπαϊκό) και τους μηχανισμούς τους.Είναι επίσης δεδομένο ότι εκτός από τον αγώνα στο εσωτερικό της χώρας θα συντονίζονται αγώνες με τους ευρωπαϊκούς λαούς που θίγονται από αυτές τις πολιτικές και θα αναλαμβάνονται πολιτικές πρωτο-βουλίες με κυβερνήσεις χωρών ενάντια και σε σύ-γκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές της ΤΡΟΙΚΑ.Κανένας δεν μπορεί από τώρα να προδικάσει τις εξε-λίξεις αυτές, σε ένα τόσο ρευστό και ανοικτό τοπίο.Αυτά τα ζητήματα παραμένουν ανοικτά και οι προο-δευτικές δυνάμεις θα προετοιμάζονται για όλα τα εν-δεχόμενα συσπειρώνοντας κάθε φορά τις αναγκαίες δυνάμεις, κάνοντας τις απαραίτητες συμμαχίες και συνεργασίες εντός και εκτός χώρας.Σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν τέτοια ζητήματα από διάφορες πλευρές ως ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ για κοινή δράση και σύγκλιση ενάντια ακόμα και στην κοινή λογική.Τώρα «ΚΑΤΙ» να γίνει.Η Ιστορία δεν ξέρει την «συγγνώμη».

Βασίλης Τζαφάς

...στο Βύρωνα



Δυστυχώς δεν έχουμε ακόμη καταλάβει ότι το να ψηφίζεις αυτοδιοί-κηση είναι ένα διαφο-ρετικό ζήτημα από τις εθνικές εκλογές. Δεν κάνουμε καμία προ-σπάθεια να ξεχωρί-σουμε τις αποχρώσεις που υπάρχουν ανάμε-σα στο άσπρο και το μαύρο, ανάμεσα στην κεντρική πολιτική σκη-νή και στις ανάγκες της πόλη μας, της γειτονιάς μας βρε αδερφέ. Φτάνουμε ακόμα και στην ουσιαστική ακύ-

ρωση του ρόλου των τοπικών εκλογών όταν παρατηρούνται παραδείγματα που λένε ότι από άκρη σε άκρη του χάρτη θα έχουμε τον ίδιο τίτλο. Σκεφτείτε όλες οι πόλεις της Ελλάδας να είχαν ποδοσφαιρικές ομάδες με το ίδιο όνομα. Μα αν σκύψεις το κεφάλι και το ακουμπήσεις στην όχθη του Έβρου θα σκο-ντάψεις πάνω στη Σαμοθράκη για να δεις τη Σπιναλόγκα (για να είμαστε και in).Βάλε τώρα ένα σωρό ιδιαιτερότητες και χούγια για να φτάσεις στο τέρμα. Που εμείς όμως. Ο Δομοκός – έτσι τυχαία τον αναφέρω – με την Καλαμάτα και αυτό τυχαία το παίρνω, στο ίδιο τσουβάλι. Ανθρώπους με αξιοπρέπεια και ήθος, φίλους που μοιραζόμαστε τους ίδιους “προορισμούς” της ζωής, τους “εγκαταλείπουμε” για τις ανάγκες του κόμματος και των επιλογών του. Να που όμως έρχεται η ίδια η ζωή και μας αφήνει πίσω. Στρέφει την πλάτη σε αυτό τον παραλογισμό. Επιβάλει τους δικούς της κανόνες. Αναδεικνύει τις φιλίες, την εμπιστοσύνη, την ανιδιοτέλεια. Ανατρέπει τις κομματικές ταμπέλες και επιλογές. Βέβαια ακόμα δεν έχει νικηθεί το θηρίο του άκρατου κομματισμού και των επιλο-γών του, ειδικά στις τοπικές κοινωνίες. Ας ψαχθούν όμως τα επιτελεία. Η απο-χή 50% και πάνω, 10% λευκά και άκυρα. Ας ψαχθούν γιατί σε τοπικό επίπεδο παίρνουν τους μισούς ψήφους και πολιτικά αντίθετοι υποψήφιοι παίρνουν τους διπλάσιους. Το παράδειγμα της πόλης μας ας τους προβληματίσει. Με αφορμή τα παραπάνω θα σας παραθέσω τρεις μικρές ιστορίες για να δείτε και αν θέλετε εμπιστευθείτε αυτή την πλευρά. Ιστορία 1η . Στην ορεινή Ναυπακτία. Ο Θανάσης, φίλος καλός, αγνός άνθρω-πος. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του στη δουλειά. Στα “ζωντανά” του πρό-ωρα χαμένου πατέρα του και μετά το ξεπάτωμα της ελληνικής επαρχίας στο Με-σολόγγι με την υπόλοιπη οικογένεια.

Σήμερα άνεργος και προβληματισμένος. Ποτέ δεν τον ρώτησα σε ποια “πλευρά” του πεζοδρομίου περπατάει, ούτε και εκείνος με ρώτησε. Όμως πολλές φορές αι-σθάνθηκα ότι είμαστε μαζί στο ταξίδι για τις χαρές και τις πίκρες. Στα πανηγύρια της Αμπελακιώτισσας και στις γραμμές της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου. Πριν μερικές μέρες βρεθήκαμε στην Παλούκοβα, στο χωριό του, γαζωμένο στους πρόποδες της Οξιάς. Η εποχή ξεπέρασε τις αναστολές του παρελθόντος και λέξεις που δεν ακούστηκαν για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια βρήκαν τη χα-ραμάδα να γλιστρήσουν αυθόρμητα και να πέσουν στο τραπεζομάντιλο της καρδιάς μας. Έσκυψε και μου είπε χαμηλόφωνα – οι δύο μας ήμασταν – θα ψηφίσω ένα φίλο που τον εμπιστεύομαι. Είναι καλό παιδί και τίμιο. Είναι ΚΚΕ, αλλά αγαπάει τον τόπο. Δεν είναι λαμόγιο. Τον διέκοψα και τον ρώτησα πως λένε το συνδυασμό .Όταν μου απάντησε, του είπα ότι οι συνδυασμοί του ΚΚΕ έχουν άλλο όνομα. Ναι μου λέει, δεν βάζει με το ΚΚΕ αλλά με έναν πατριώτη τους δεξιό. Ρε Γιώργο εγώ δεξιά δεν ψηφίζω αλλά για τον τόπο μας αυτά τα παιδιά είναι το καλύτερο. Το βράδυ στο καφενείο είδαμε όλοι μαζί το derby βάζελος VS γαύρος. Ιστορία 2η. Στην Πελοπόννησο, στο οροπέδιο της Μαντινείας. Ο Νίκος, δικηγό-ρος, σέρνοντας όλο το παρασκήνιο του νεοέλληνα αριστερού. - Ρε παιδιά μόνοι μας δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε. Πάμε μαζί με τους “άλ-λους”; Για την πόλη μας. Μας γουστάρουν. Τους αρέσουν οι ιδέες μας. Τα προ-βλήματα είναι πολλά. Η χωματερή, το κυκλοφοριακό, οι ελεύθεροι χώροι. -Όχι. Δεν γίνονται αυτά. Τι θα πούνε αν πάμε με τους “άλλους”; Μας έχουν ρημάξει οι δυο μεγάλοι. -Ναι. Μα έχουμε προβλήματα που και αυτά μας ρημάζουν και δεν έχουν χρώμα Δεν έχουν θρησκεία. Είναι κοινά. Τίποτα. Κλειστοφοβικό σύνδρομο. Η καθαρότητα του άσπρου μαύρου.Ο Νίκος τόλμησε και συναντήθηκε για το καλό της πόλης του με τους “άλλους”. Βρήκαν κοινή γλώσσα και συμφώνησαν. Στην προσπάθεια αυτή ακολούθησαν κι΄ άλλοι. Μαζί μ΄ αυτούς ακολούθησαν και οι διαγραφές. Ο Νίκος εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος. Στις τωρινές εκλογές (2010) ήταν υποψήφιος δήμαρχος με τους “άλλους”. Όχι όμως με αυτούς που τον διέγραψαν. Και έτσι δεν βγήκε κανένας. Κρίμα. Ιστορία 3η. Μια ολόκληρη ζωή στους δημοκρατικούς, έτσι τους λέει. Σήμερα στα 72. Όμως επειδή άλλο Δομοκός και άλλο Καλαμάτα, στις δημοτικές του 2006 ψήφισε το “δεξιό” αντάρτη, το ίδιο και το παιδί της που και εδώ, τη σύμπτωση εί-ναι ΠΑΣΟΚ. Στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν, ο “δεξιός” αντάρτης ήταν πάντα δίπλα στη οικογένεια, ακόμα και στα πιο δύσκολα. Στις χαρές και στις λύπες. Φτάσαμε λοιπόν στο 2010 και ο “αντάρτης” αναγνωρίστηκε από τους περισ-σότερους. Από 2500 ψήφους το 2006 πήρε 5500 το 2010 και σήμερα είναι Δή-μαρχος. Υ.Γ Τι άλλα νέα παιδιά; Χαμένες ευκαιρίες. Πόσο ακόμα; Που είναι το όνειρο; Είναι μακριά και το Πάσχα. “Τι να καταλάβουμε οι φτωχοί;” Κείμενο-φωτό Γιώργος Τζανίνης

μικρέςιστορίες αυτοδιοικητικής τρέλας


Έχοντας να διαλέξω ανάμεσα στην είσοδο & την τα-ράτσα του 8όροφου κτιρίου που στεγάζει την εταιρία που εργάζομαι για το που θα καπνίζω πλέον, επέλε-ξα χωρίς σκέψη τον ίλιγγο της κορυφής, αποφάσισα να αντιμετωπίσω την υψοφοβία μου.Μερικές φορές στέκομαι στην μέση της ταράτσας & σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά κοιτώντας κάτι μαδημέ-νους γλάρους, γλάροι στο κέντρο της Αθήνας, θέαμα σουρεαλιστικό αν προηγουμένως δεν έχεις οσμιστεί τα σκουπίδια που υπάρχουν σε κάθε γωνιά της πό-λης.Άλλες φορές πάλι πλησιάζω δειλά τα κάγκελα στην άκρη της ταράτσας, χαμηλώνω το βλέμμα μου ενώ οι αρθρώσεις των δαχτύλων μου ασπρίζουν από το σφίξιμο στην κουπαστή & κοιτάω κάτω, βλέπω τους συνανθρώπους μου να κινούνται πεζοί.Συνήθως κλείνω τα αυτιά μου και απλά βλέπω. Το να βλέπεις από ψηλά σου δίνει ένα άλλο βλέμμα γε-μάτο προοπτική & βάθος & αν συνδυάσεις την πα-ρατήρηση με τον χρονικό ορίζοντα διαπιστώνεις την επίδραση του χρόνου στην κίνηση των δίποδων που όλοι είμαστε. Το πρωί βιαστικοί & μόνοι, λίγο αρ-γότερα σε μικρές ανοίκειες παρέες, το μεσημέρι ρά-θυμοι & χαμένοι, το βράδυ ζευγαρωμένοι, το βράδυ υπάρχει μια άλλη εγγύτητα στην ταυτόχρονη κίνηση.Άλλες φορές κλείνω τα μάτια & προσπαθώ να ακού-σω σαν άλλος ψεύτικος άγγελος χωρίς φτερά, βγαλ-μένος από την ταινία του Βιμ Βέντερς «Τα φτερά του Έρωτα». Δεν ξέρω αν ακούω πραγματικά ή αν ψιθυρίζω στον ακουστικό μου πόρο τις δικές μου σκέψεις, πάντως αυτά που ακούω ενισχύουν την

δεδομένη μοναχικότητα του είδους μας.Στο γαϊτανάκι των συλλογισμών μας τον χορό σέρνει το Εγώ (φυσικό), ακολουθεί το τι θα κάνω σήμερα (λογικό), η ουρά που είναι αρκετά πλουμιστή κατα-λήγει στο πως θα αντιμετωπίσω τις σχέσεις μου με τους άλλους καθημερινά (αγχωτικό).Καθώς εξελικτικά αναγκαστήκαμε να γίνουμε αγε-λαία ζώα σχεδόν με βίαιο τρόπο (όταν σε κυνηγάει ο θάνατος κάνεις την οποιαδήποτε επιλογή για να τον αποφύγεις), ποτέ, ακόμα & τώρα δεν ασχοληθήκαμε με την μοναξιά μας. Υμνούμε την μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, μοναδικότητα που πρωτίστως σημαίνει μοναχικότητα αλλά σπάνια κατανοούμε το άλγος με το οποίο μας τυλίγει αυτή η βιασμένη Αρετή.Αν δεν υπήρχαν οι κοινωνικοί επιβεβλημένοι κανό-νες, μάλλον θα κάναμε μια δειλή επιλογή, θα δια-λέγαμε να διεξάγουμε ένα μοναχικό βίο. Δεν είναι τυχαίο πως όταν είμαστε άρρωστοι, την ώρα που πραγματικά έχουμε ανάγκη τον Άλλον, παρακαλάμε να μας αφήσουν στην ησυχία μας, στον πόνο μας, άντε στην παρηγοριά ενός κομποσκοινιού ή τριών ναρκωτικών χαπιών.Αυτή την Πρωτοχρονιά με έχουν καλέσει σε δύο φι-λικά σπίτια για να αλλάξουμε μαζί χρόνο, πρέπει να επιλέξω ένα, προπαγανδιστές της ελεύθερης βούλη-σης φάτε σκατά, πρέπει να πάω σε ένα σπίτι ενώ θα ήθελα να είμαι & στα δύο, ή μήπως, μήπως λέω, θα προτιμούσα να είμαι μόνος έστω & για μισή ώρα πριν ξεφαντώσω, όπως ξεφαντώσω τέλος πάντων.Φεύγω από την δουλειά & έχει νυχτώσει, ο Δεκέμ-βρης είναι σκληρός μήνας, ρουφάει άπληστα το φως

της ημέρας, δύο άστεγοι ετοιμάζουν τις τρύπιες κου-βέρτες τους και δύο χαρτόκουτα. Μοιράζονται ένα πλαστικό μπουκάλι Sprite με περιεχόμενο περίερ-γου χρώματος, φτηνό κρασί μυρίζω, θα μεθύσουν τις μοναξιές τους.Προσπαθώ να μειώσω την υπερένταση που αισθά-νομαι, κάθομαι σε ένα παγκάκι χωρίς πλάτη, σκύβω το κεφάλι μου, εισπνέω, εκπνέω, ηρεμώ.Είμαι μόνος, το ξέρω, συχνά έχω ανάγκη & κάποι-ους άλλους, το ξέρω, θέλω όμως να μην είναι ανάγκη αλλά επιλογή. Θέλει τέχνη αφενός να συνειδητοποι-ήσεις την μοναξιά σου & αφετέρου να την μοιραστείς γενναιόδωρα με τους Άλλους.Καλές γιορτές & θυμηθείτε τον στίχο του Ανδρέου στο τραγούδι του Παπάζογλου…

Ο μοναχός ο άνθρωποςόταν γλεντούν οι άλλοιντρέπεται που ‘ναι μοναχόςκαι στη χαρά φαλτσάρει

Όταν με φτιάξει το κρασίτο κέφι όταν σκορπιέταιντρέπομαι εγώ να τραγουδώκι αυτός να μη μιλιέται

Ο μοναχός ο άνθρωποςόταν γλεντούν οι άλλοιγίνεται μόνος δυο φορέςκαι σκύβει το κεφάλι

Δημήτρης Νότας

...στην Κοινωνία

Τα κάνουμε όλα λάθος. Κλαίμε, γι’ αυτό που πάθαμε, για ό,τι χάνουμε. Πίνακες, υπολογισμοί, αλλάζουν τα νούμερα, ξανά πολλαπλασιασμοί, νέοι πίνακες , νέοι θρήνοι. Δεν μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα αλλιώς. Μετράνε μόνο τα κεκτημένα. Πάντα σε χρήμα. Εμείς ζητάμε από το κράτος, το Δήμο, και οι «φίλοι του λαού» τα δίνουν διαφορετικά είναι «ανάλγητοι».

Μας διαφεύγει, όμως, η καθημερινότητα. Μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσο αποτιμούνται οι χαμένες ώρες από τη ζωή μας μποτιλιαρισμένοι, υστερικοί σε κάποιο φανάρι της Φρύνης ή της Χρ. Σμύρνης; Πόσα χάνουμε σε ταξί- βενζίνες ψάχνοντας παρκινγκ; Γιατί, τι να τις κάνεις τις αυξήσεις, τα επιδόματα και τα αφορολόγητα, όταν για να σπουδάσει ένας γο-νιός το παιδί του χρειάζεται άλλον ένα μισθό το μήνα στη «δωρεάν παιδεία» των φροντιστηρίων, των ιδιω-τικών σχολείων, των πανεπιστημίων του εξωτερικού; Όταν δεν έχεις δρόμους, δεν έχεις πεζοδρόμια, δεν έχεις πάρκα και πλατείες; Όταν το κέντρο της πόλης μας είναι βρώμικο, αφημένο, εγκαταλελειμμένο; Όταν είσαι ο μοναδικός ευρωπαίος που ζει και αναπνέει σε τόσο απάνθρωπο περιβάλλον; Όταν, για να πας τον άνθρωπό σου στο νοσοκομείο της «δωρεάν υγείας», πληρώνεις από την πύλη φακελάκια; Τι να τα κάνεις τα «κεκτημένα», όταν με το άλλο χέρι σου τα παίρνει με αυξήσεις, έκτακτες εισφορές, έμμεσους φόρους; Το ερώτημα είναι, τι κάνουμε; Ειδικά όταν οι λύσεις δεν έρχονται από πάνω. Μήπως η μόνη λύση είναι να έρθει από κάτω; Είναι τόσο δύσκολο να συ-σπειρωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα χειρότερα που έρχονται; Ας μην περιμένουμε να μας σώσουν αυτοί, που

για το κέρδος είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν το σκοινί για τη θηλιά στο λαιμό τους. Αφού δε νοιάζονται για το δικό τους λαιμό, φανταστείτε πόσο νοιάζονται για το δικό μας. Β. Πάγκαλος

Η αιώνια μοναξιά των ίποδων


...στην Πολιτική

Όταν επιστρέφω από την Ικαρία επιστρέφω από…..αλλού ,πόσο μάλλον όταν η επιστροφή είναι νοητή, πάνω στο πληκτρολόγιο του υπο-λογιστή.Έχοντας μιλήσει όλο αυτό το καιρό με πολλούς φίλους από το νησί ένιωσα σαν να ήμουν εκεί, οπότε η επιστροφή έχει αυτή την χαρμολύπη που αισθάνεσαι όταν σε χαιρετούν τα καθρε-φτάκια από τα χωριά του νησιού και εσύ ακου-μπισμένος στη κουπαστή του πλοίου αναλύεις τις ατάκες που άκουσες από τον γέροντα στο πανηγύρι της ‘Λαγκάδας’.Νομίζω, σπάνια οι δημοτικές εκλογές σε ένα μακρινό νησί, μετατρέπονται σε κεντρικό πο-λιτικό θέμα με άρθρα σε εφημερίδες όλου του φάσματος, ερώτηση σε πολιτικό αρχηγό (Τσί-πρας), κάθοδο στο νησί για στήριξη του εκλε-κτού τους (Παπαρήγα) ή απλά του φίλου τους (Καμμένος).Στο συνέδριο του ΑΚΕΛ στη Κύπρο, η Ικαρία είχε την τιμητική της αφού δια στόματος Αλέ-κας Παπαρήγα ενεπλάκη και το Ν.Α.Τ.Ο. στις τοπικές εκλογές, το οποίο πολέμησε με νύχια (γαμψά;) και με δόντια για την ήττα του υπο-ψηφίου του Κ.Κ.Ε. Το Κ.Κ.Ε. «εκτίμησε» ότι ο υποψήφιός του θα ήταν ανάχωμα στους ιμπε-ριαλιστικούς σχεδιασμούς στο Αιγαίο, αγνο-ώντας προφανώς το ρητό ότι «Πέρα από τη θεωρία της Συνομωσίας υπάρχει και η θεωρία της Μαλακίας».

Οι δημοτικές εκλογές στην Ικαρία ολοκληρώθη-καν σε δύο γύρους. Θα μπορούσε να μιλήσει κάποιος για δύο γύρους πολιτικού μπόξ.Η πόλωση ακραία και το νησί χωρισμένο στη μέση. Κυριολεκτικά.‘Συμπατριώτες ψυχραιμία έχουμε εκλογές, όχι πόλεμο’ φώναζε η αυτόνομη συσπείρωση πο-λιτών αλλά μάταια.

Το ‘διακύβευμα’ είχε πια τεθεί.

Από τη μία μεριά το αίτημα της πολυκομματικής συμμαχίας «να φύγει το ΚΚΕ και η οπισθοδρό-μηση».Αίτημα ώριμο πολιτικά αλλά μισό τοπικά και προγραμματικά όπως περιέγραψα και στο προηγούμενο τεύχος.Στις μικρές κοινωνίες τα διλλήματα τέτοιου τύ-που διχάζουν ανθρώπους , που καλούνται την επομένη να συνυπάρξουν και να δημιουργή-σουν.

Από την άλλη το σύνθημα του ΚΚΕ-ΛΑΙΚΗ ΣΥ-ΣΠΕΙΡΩΣΗ : «όχι στo μπλοκ ΛΑΟΣ-ΝΔ-ΠΑ-ΣΟΚ-ΣYN-ΔΗ.ΑΡ.-ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ-ΣΥΓΚΡΟΤΗ-ΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ»

Η σειρά δεν ήταν τυχαία καθώς από τα κόμμα-τα, το ΛΑΟΣ μπαίνει πρώτο για να προκαλεί, άσχετα αν είναι ανύπαρκτο στο νησί (εξαιρεί-ται ο καταγόμενος από το νησί , κ. Αι-βαλιώτης) και χωρίς συμμετοχή στο συνδυασμό, ενώ για τον ΣΥΝ και την Δημοκρατική Αριστερά επι-φυλάσσεται η τιμητική τελευταία θέση άσχετα αν ο επικεφαλής προέρχεται από αυτόν το πο-λιτικό χώρο. Μετά μπαίνει στο χώρο της οικο-νομίας και της διαπλοκής που ομολογώ ότι οι πληροφορίες μου είναι περιορισμένες.

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου έδωσαν προβάδισμα βραχείας κεφαλής στη συμμαχία με μόλις 80 ψήφους από το ΚΚΕ, και ρόλο ρυθμιστή στην Αυτόνομη Συσπείρωση Πολι-τών Ικαρίας (Α.Σ.Π.Ι.) που αν και κατέβαινε για πρώτη φορά με υποψήφιους σε όλο το νησί έλαβε το 11% των ψήφων, ποσοστό που έγινε το μήλον της έριδος για τους άλλους δύο συνδυασμούς ενόψει της δεύτερης Κυριακής.Η εβδομάδα που μεσολά-βησε μεταξύ των δύο γύρων ανέβασε το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης (όχι πάντα εντός του πολιτικού πολιτι-σμού) αλλά και την πίεση στους ψηφοφόρους της Α.Σ.Π.Ι. για την επιλογή τους στο δεύτερο γύρο.Σε αυτή την περίπτωση ο ρυθμιστής συνδυασμός έχει δύο δρόμους να πορευτεί: ο εύκολος είναι να επιλέξει την καθιερωμένη προτροπή για ψήφο κατά συνείδηση ελεύθε-ρων ανθρώπων που ελεύθερα στοχάζονται, ο δύσκολος είναι να επιλέξει την εμπλοκή στο

δεύτερο γύρο θέτοντας την ατζέντα του και κα-λώντας τους δύο αντιπάλους να τοποθετηθούν ανοικτά και δημόσια ώστε να κριθούν όχι μόνο από τους πολίτες που επέλεξαν τον τρίτο συν-δυασμό και έχουν το δίλλημα , αλλά και από τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους. Δυστυχώς η Α.Σ.Π.Ι. επέλεξε τον πρώτο δρόμο αλλά οι ψηφοφόροι της συγκρίνοντας τις δύο υποψηφιότητες επέλεξαν την πολυκομματική συμμαχία και την αλλαγή στη διοίκηση του νη-σιού δίνοντας της μία άνετη νίκη με διαφορά περίπου 400 ψήφους από το ΚΚΕ. Είναι νο-μίζω χαρακτηριστικό του ενδιαφέροντος των εκλογών ότι όσοι ψήφισαν στο πρώτο γύρο εμφανίστηκαν και στο δεύτερο εκτός από δυο τρείς παρέες που γλεντούσαν και …….δεν πρόλαβαν.

Έτσι έσβησε η κόκκινη βούλα στο Αιγαίο, εκεί που ο Περισσός ήλπιζε να κατακτήσει τον μο-ναδικό του δήμο. Πήρε βέβαια τον Δήμο Πε-τρούπολης. Λέτε να δούμε μετονομασίες;

Δεν ξέρω αν η καινούργια δημοτική αρχή θα τα καταφέρει. Προσωπικά έχω πολλές επιφυ-λάξεις αν και εκτιμώ και σέβομαι απόλυτα τον επικεφαλής της.

Εκείνο που πραγματικά θα ήθελα είναι το επόμενο καλοκαίρι να μην ξανασυναντήσω φοβισμένα μάτια νεαρών παιδιών, που τους έδιωξαν από το ποτάμι σκίζοντας τις σκηνές τους, να με ρωτούν “Αυτό είναι το νησί της Αρι-στεράς;”

Κώστας Πανόπουλος

Η Φωτογραφία είναι από το ποτάμι του Να κάποιο τρελό καλοκαίρι

Επιστροφήαπό το Αιγαίο



Σκασιαρχείο: Απόδραση από την καταπίεση ή από τη ρουτίνα τότε και τώρα

Β. Τζαφάς

Έτσι κι αλλιώς από την ίδια τη φύση του το σχολείο λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό καταναγκαστικά και καταπιεστικά για τη νεολαία κάθε μέρα και για κάθε εποχή. Τα χρόνια πριν τον πόλεμο μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 70, το σχολείο ήταν πιο αυταρχικό, συγκεντρωτικό, σκληρό αντίστοιχο με τις τότε κοινωνικές συνθήκες. Το να φεύγεις τότε από το σχολείο (κοπάνα) ήταν μια ζόρικη κατάσταση ιδιαί-τερα για τα κορίτσια, και για τους νέους στην επαρχία, που οδηγούσε συχνά σε σοβαρές συγκρούσεις με την οικογένεια και τη διοίκηση του σχολείου. Οι ‘κοπάνες’ τότε είχαν περισσότερο ρίσκο και άλλο περιεχόμενο και δεν γίνο-νταν από κούραση ή ανία. Υπήρχαν ‘κοπάνες’ για να βοηθήσουν οικονομικά την οικογένεια, να απο-φύγουν την εξέταση (γραπτή ή προφορική) σε ένα μάθημα, να αποφύγουν την τιμωρία από το σχολείο,γιατί τους είχαν βάλει στο μάτι, να βγουν ραντεβού ή να φλερτάρουν, ομαδικές κοπάνες για να δουν ταινίες με τσόντες, κλπ. Σε κάθε περίπτωση εκφράζανε την ανάγκη για ζωή, για περισσότερη ελευθερία, για να μετρήσουν το μπόι τους στη διάρκεια της εφηβείας και της ενηλικίωσής τους. Στα νεότερα χρόνια, κύρια από τη δεκαετία του 80 και μετά, επήλθαν αρκετές αλλαγές. Στα σχολεία μπήκε η νέα γενιά των εκπαιδευτικών, της μεταπολίτευσης, φέρ-νονταςέναν άλλο αέρα παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας, δημιουργώντας καλύτερες σχέσεις με τους μαθητές, νέους θεσμούς (μαθητικές κοινότητες) και σπάζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τον αυταρχισμό της διοίκησης. Τα σχολεία είναι πια μικτά και οι σχέσεις των δύο φύλων αναπτύσσονται πιο ομαλά. Έτσι οι βασικές αιτίες της ‘κοπάνας’ της προηγούμενης γενιάς είναι πλέ-ον η εξαίρεση. Οι μαθητές τα τελευταία 20 χρόνια προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα βασικά προβλήματα της μαθητικής τους ζωής στην Εκπαίδευση μέσα από πιο συλλογι-κές διαδικασίες και κινητοποιήσεις (αποχές- καταλήψεις) εκφράζοντας έτσι και τη ζωντάνια και τη ριζοσπαστικοποίηση της ηλικίας τους. Αυτό που δεν αντέχουν οι μαθητές στις σύγχρονες συνθήκες είναι η μεγάλη πίεση που υφίστανται από τον ανταγωνισμό και την εντατικοποίηση των σπου-δών (κύρια στο Λύκειο) σε συνδυασμό με τα κοινωνικά αδιέξοδα που υπάρχουν (ανεργία). Ταυτόχρονα, παρόλο που οι συνθήκες έγιναν πιο άνετες στο σχολείο, το μά-θημα (περιεχόμενο και τρόπος διδασκαλίας) εξακολουθεί να μην είναι ελκυστικό με αποτέλεσμα σε πολλά μαθήματα (γενικής παιδείας) και λόγω του εξεταστικού συστήματος, να κυριαρχεί η «βαρεμάρα». Επιπρόσθετα σημαντικό ρόλο παίζουν το φροντιστήριο η τηλεόραση και το διαδίκτυο (μέσα διαπαιδαγώγησης και πληροφόρησης, περισσότερο ελκυστικά για τους νέους) που ανταγωνίζονται και περιθωριοποιούν το σχολείο στη συνεί-δηση τους.Οι κοπάνες έτσι, οι ατομικές είναι περισσότερο από κούραση ή βαρεμάρα τις περισσότερες φορές σε συνεννόηση και με την οικογένεια. Τελικά μπορούμε να πούμε ότι το σχολείο με την σημερινή του μορφή και εκπαιδευτικά και κοινωνικά είναι σε αδιέξοδο, δεν μπορεί να τραβήξει και να συσπειρώσει την νεολαία, χάνει μέρα με τη μέρα το παιχνίδι. Υπάρχει άμεση ανάγκη ριζικών τομών για να παίξει τον ρόλο του σε μια κοι-

νωνία η οποία όμως θα εξασφαλίζει μια ζωή με περιεχόμενο και αξι-οπρέπεια. ΥΓ: Το άρθρο αυτό γράφτηκε με αφορμή την προβολή της γαλλικής ταινίας «Το σκασιαρχείο» για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Λίγα λόγια για την ταινία:

ΤΟ ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ (L’ Ecole Buissonnier)του Jean-Paul Le Chanois Θα μπορούσε ποτέ ένα «σκασιαρχείο» να ήταν παιδαγωγικά πιο χρήσιμο από ένα τυπικό μάθημα; Η απάντηση σε αυτό το παράδοξο υπάρχει σε μια μόνο κινηματογραφική ταινία! Το ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυ-

μπίας για Παιδιά και Νέους, βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουν ότι εξασφάλισαν τα δικαιώματα προβολής στην Ελλάδα της εξαιρετικής ταινίας του Jean-Paul Le Chanois «Το σκασιαρχείο», διάρκειας 90 λεπτών. Μια ταινία

ύμνο στο λειτούργημα του εκπαιδευτικού και στην ελεύθερη δημιουργική εκπαί-δευση.Αν και γυρίστηκε το 1948-49 η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα! Και δεν είναι τυχαίο.Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966). Καταγράφει βασικά τον πρώτο χρόνο της εκπαιδευτικής του πορείας, γύρω στο 1920, στην πόλη Bar-sur-Loup, τότε που έθετε για πρώτη φορά τις βάσεις μιας νέας εκπαιδευτικής αντίληψης.Η παιδαγωγική μέθοδος του Φρενέ στοχεύει στη δημιουργία ενός άλλου σχολεί-ου όπου κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, όπου η παιδεία δεν είναι αποκομμένη από την κοινω-νική πραγματικότητα κι ο ρόλος του εκπαιδευτικού συνίσταται κυρίως στο να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν μόνα τους το δρόμο της γνώσης. Ο Σελεστέν Φρενέ, πρώτος αυτός, επεδίωξε να εισάγει τις νέες τεχνολογίες της εποχής στην εκπαίδευση: τυπογραφία, ραδιόφωνο, κινηματογράφο. Είναι πιο γνωστός ως ο πρώτος που έβαλε το τυπογραφείο στην τάξη και καθιέρωσε την διασχολική αλληλογραφία. Λιγότερο γνωστό είναι ότι πρώτος αυτός έβαλε τον κινηματογράφο στο σχολείο το 1926! Ήταν φυσικό οι πρωτοποριακές του μέθοδοι να μην είναι αρεστές στο κατεστη-μένο, κυρίως αυτό της Καθολικής Εκκλησίας. Γι αυτό κυνηγήθηκε ανελέητα. Πάλεψε μέσα από αντίξοες συνθήκες και στο τέλος υποχρεώθηκε να εγκατα-λείψει τη δημόσια εκπαίδευση για να συνεχίσει πιο ελεύθερος το παιδαγωγικό του έργο. Αλλά πια δεν ήταν μόνος. Στη βάση των ιδεών του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο διεθνές παιδαγωγικό κίνημα που είναι ακόμα ζωντανό.


Άγιε μου Βασίλη έμαθα να γράφω γράμματα, την περί-οδο της ζωής μου που κατάλαβα ότι δεν υπάρχεις και ότι τα δώρα μας τα παίρνουν, ο μπαμπάς, η μαμά, η θεία και οι λοιποί συγγενείς. Έτσι δεν σου έγραψα ποτέ γράμμα. Ότι ήθελα το ζητούσα από αυτούς, με έξυπνο τρόπο βέβαια και πάντα υπολογίζο-ντας το τι μπορούν να μου πάρουν. Σήμερα, ύστερα από πολλά χρόνια, που ελάχιστοι γρά-φουν γράμματα γιατί συνηθίζουν να στέλνουν e-mail, μου ζητήσανε να σου γράψω γράμμα. Σήμερα που οι γονείς μου και οι λοιποί συγγενείς που μπορούσαν να μου πάρουν κάποιο δώρο έχουν φύγει. Λοιπόν έχω να σου πω αυτό. Κάτσε εκεί που είσαι. Παρά την φτώχια, την μιζέρια και την

γκρίνια, θα προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε όποιον έχει ανάγκη. Και κυρίως τα παιδιά. Έτσι και αλλιώς πάντα εμείς προσφέρουμε. Εσύ είσαι το περιτύλιγμα. Και από περιτυλίγματα χορτάσαμε. Η ουσία μας λείπει.Δημήτρης Κόκαλης

Άγιε μου Βασίλη.

Τι κακό και τούτο άμα δεν έχουμε θέμα για

το σαλόνι. Άκου τώρα.

Πρέπει να σου γράψουμε ένα γράμμα, λέει,

όλοι οι συντάκτες και να

σου ζητάμε διάφορα. Ξέρεις τώρα. Ειρήνη, ε

λευθερία, ισότητα, δικαιο-

σύνη και άλλα τέτοια που εδώ και 57 χρό

νια που στα ζητάω με έχεις

χεσμένο.

Εδώ που τα λέμε δεν έχεις και άδικο. Καλά

βολεμένος είμαι.

Κι άλλα θέλει το λαμόγιο; θα πεις. Άσε πο

υ τα γράμματα τα στέλνει

στο Rovaniemi αντί στην Καππαδοκία.

Τέλος πάντων. Επειδή φέτος τα πράγματα ζ

όρισαν και από ότι βλέπω

πάλι τίποτα δεν θα μου φέρεις, μήπως του

λάχιστον μπορείς να πάρεις;

Ξέρω ότι το σύνηθες είναι να φέρνεις, αλλ

ά μια αλλαγή δεν θα με

πείραζε νομίζω.

Εξάλλου τα νέα ήθη αυτό επιβάλουν. Πάρτε

τους κι άλλα.

Άσε που συνηθίσαμε στο ρυθμό και δεν

χρειάζεται και χρόνος

προσαρμογής. Οπότε λέω να ξεκινήσουμε μ

ε την αυτοκαταστροφική μας

μανία και την κλειστοφοβία μας (ξέρουν, ξέ

ρουν αυτοί τι λέω).

Ολίγη κομματίλα έως πολλή επίσης και στ

ην ίδια συσκευασία βάλε

και τις ανατολικές με τις δυτικές βαρονίες.

Α, μην ξεχάσω αρκετό ωχαδερφισμό, υποκρ

ισία, ναρκισσισμό, αμετροέ-

πεια και βλακεία βεβαίως, βεβαίως.

Μα τι λέω τώρα. Θα πρέπει να μπω κι εγώ

στη συσκευασία.

Ε, άμα νομίζεις ότι δε σου είμαι βάρος…

Κείμενο-φωτό Γιώργος Τζανίνης

Θα έρθει ο Άγιος «Β» φέτος; Τι γράφουν τα παιδιά;Ο Γιωργάκης παίζει με το laptop (περσινό δώρο) γράφοντας τις σκέψεις του. Κάτι μουρμουράνε συνέχεια στο σπίτι. Κάτι τρέχει με το φαγητό, τρώμε το ίδιο δύο-τρεις μέρες. Είμαστε πιο πολύ τώρα όλοι μαζί και βλέπουμε τηλεόραση. Υπάρχουν πολλά νεύρα στο σπίτιΟ μπαμπάς δεν φεύγει τώρα το πρωί. Η Αννούλα στο σχολείο ήταν λυπημένη, κάτι για μία κούκλα έλεγε και δάκρυζεΗ δασκάλα τις προάλλες έλεγε κάτι περίεργα πράγματα «τα πράγματα είναι δύσκολα» - να μη ζητάμε και πολλά δώρα φέτοςΤου Νίκου του είπε η μαμά του ότι δεν είναι μόνο για φέτος, γιατί τον Αϊ Βασίλη τον απολύσανε και είναι πολύ στεναχωρημένος. Θέλει να δώσει δώρα αλλά δεν μπορείΕίναι και κάτι εικόνες που είδα στην τηλεόραση με κάτι μαύρα παιδάκια πολύ αδύνατα. Η μαμά μου είπε ότι θα πάει φέτος σ’ αυτά τα παιδάκια και δεν προλαβαίνει να έρθει να έρθει σε εμάς.Κάτι περίεργο συμβαίνει πάντως, πώς ξαφνικά έγιναν αυτά;Δεν γίνεται να μην περιμένω κάτι τα Χριστούγεννα.Κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει να κάνουμε.Η δασκάλα είπε να μην περιμένουμε τον Άγιο που δυσκολεύεται φέτος, να γίνουμε εμείς «Άγιοι Βασίληδες.»Να βάλει το κάθε παιδάκι από ένα παιχνίδι που το έχει βαρεθεί και να το δώσουμε στα παιδάκια που δεν έχουν. Να ανταλλάξουμε παιχνίδια μεταξύ μας.Καλή ιδέα;Με εμένα όμως τι θα γίνει που ήθελα εκείνο το ποδήλατο με τις ταχύτητες;

Β. Τζαφάς

Άγιε μου Βασίλη,

Ξέρω ότι σε τέτοιους καιρού

ς δυσκολεύεσαι να επι

τελέσεις το καθή-

κον σου. Μεγάλη η ζή

τηση άγιε μου, που να

τα βγάλεις πέρα.

Εγώ δεν θα σου ζητήσω να μου φέ

ρεις κάτι .

Αντίθετα έχω πολλά να πάρεις, γιατί

το σακί σου το βλέπω μισοάδειο

φέτος.

Πρώτα θέλω να πάρεις τα σκουπίδι

α που δεν λένε να φύ

γουν από

τη γειτονιά μου και και

ρό τώρα μπαίνουν και στο σ

πίτι μου μέσα από

το κουτί που έχω στο σαλόν

ι μου.

Σε παρακαλώ, πάρε μαζί

σου τον Καψή ,τον Παναγόπουλο

,τον Μί-

χαλο, τον Άδωνι, και όλου

ς αυτούς που προσπαθο

ύν να με πείσουν

ότι η εποχή των δώρων τέλειωσε,

Μετά, όταν σεργιανάς στ

α σοκάκια της πόλης

μου μάζεψε την κα-

τάθλιψη και την ανασφ

άλεια των ανθρώπων της, και αν έχεις χώρο

πάρε και λίγη από τη

δική μου.

Στο τέλος μη ξεχάσεις ν

α πάρεις μαζί σου και

τις –διαδρομές–, αυτή

τη συμπαθητική εφημερ

ίδα κάποιων –τρελλών– του Βύρ

ωνα, πού

επιμένουν σαν και εσέν

α να τριγυρνούν και να

την μοιράζουν στις

γειτονιές κάθε μήνα.

Και που’ σαι: πάρ’ την

, διάβασέ την και διάδω

σέ την!!

Και αν παρόλα αυτά επιμένεις οπωσδήποτε να μου φέρεις κάτι,

τότε......τι να πώ.....Φέρε πίσω τα κλεμμέν

α.Κώστας Πανόπουλος

Άγιε Βασίλη, παίρνω το θάρρος να σε ενοχλήσω αν και είμαι προχωρημένης ηλικίας γιατί ειλικρινά αυτό που έχω να σου ζητήσω δεν μπορεί να το κάνει κανένας άλλος. Πρώτα από όλα δίνε φώτιση στον Σωτήρη, την Μαρία, τον Γιώργο, τους 2 συνονόματους σου, το Δη-μήτρη και τέλος στον Κώστα συντάκτες των διαδρομών γιατί τελευταία τους βρίσκω λίγο στεναχωρημένους και λίγο αναστατωμένους. Για μένα ζητάω μόνο να μου δίνεις δύναμη να τους ανέχομαι μιας και από φώτιση άλλο τί-ποτα. Και προχωράω στο πραγματικό ρουσφέτι μου τώρα (αλήθεια τώρα που το καλοσκέφτομαι είσαι ο πρώτος που δίδαξες το μέσον και τις προσωπικές εξυπηρετήσεις και μάλιστα με γραφειοκρατικό τρόπο). Θα ήθελα να κάνεις τις διαδρομές έγχρωμες, πενηνταεξασέλιδες γιατί οι δεκαέξι δεν χωράνε τον πλούσιο εσωτερικό μας κόσμο, με συντάκτες πολλούς κατά προτίμηση νέους μέχρι τρι-άντα ετών και όμορφους για να χορταίνει και το ματάκι μου. Ακόμα με το που θα τυπώνονται να μοιράζονται αυ-τόματα σε κάθε σπίτι του Βύρωνα (αυτό το ξέρεις καλά πως γίνεται – είσαι τώρα που το καλοσκέφτομαι επίσης και ο πρώτος ντιλιβεράς-επίτιμο μέλος του σωματείου των διανομέων). Μέσα από αυτή την τρομερή ανάπτυξη των διαδρομών, θα γίνουν ευτυχισμένοι πολλοί άνθρωποι στο λέω να το πιστέψεις. Και εσένα δεν θα σου στοιχίσει και πολλά μια έτσι τσακ! θα κάνεις. Περιμένω με αγωνία την απάντηση σου…Πόπη Σταυροπούλου


Αγαπημένε μου Αη-Βασίλη!Μέρες τώρα σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ τι να σου παραγγείλω, αυτολογοκρίνοντας, όμως, τις επιθυμίες μου ανάλογα με το προσωπικά και συλλογικά εφικτό. Αν, δηλαδή, το Α ή το Β μπορώ να το αποκτήσω, διεκδικήσω, δημιουργήσω, αγοράσω, φτιάξω, χαρίσω, κλπ από μόνη μου, δεν υπάρχει λόγος να το ζητήσω από εσένα και να χαραμίσω έτσι τη δυνατότητα να αποκτήσω κάτι πολύ σούπερ! Το πρόβλημα, όμως, με αυτή τη μεθοδολογία είναι πως τελικά οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από αυτά που επιθυμώ διακαώς αυτήν την περίοδο, (ψυχικά, συναισθηματικά, ποιοτικά κλπ) μπορώ όντως να τα επιτύχω με λίγη προσωπική προσπάθεια και αυτά που επιθυμώ για τον κόσμο γύρω μου, μπορούν να υλοποιηθούν αν όλοι βάλουν ένα χεράκι.Με τέτοιες όμως ατομικές και συλλογικές υπερβάσεις, εσύ θα μείνεις χωρίς δουλειά! Και είναι άσχημοι οι καιροί σήμερα για έναν εποχικά εργαζόμενο και αυταπα-σχολούμενο, να μένει άνεργος! Γι αυτό λοιπόν, το ξανασκέφτηκα κι έχω να σου ζητήσω τα εξής (σημ. ήμουν πολύ καλό κορίτσι φέτος): ένα κιτ με αντιασφυξιογόνα μάσκα, παπούτσια που μετα-τρέπονται σε τουρμπινοφόρα πατίνια με το πάτημα ενός κουμπιού και ένα ειδικό μπουφάν που να απορροφά τα χτυπήματα.Αν περισσεύει και κάτι ακόμα, θα ήθελα σε παρακαλώ πολύ να μου φέρεις πίσω κάτι από τα παιδικά μου όνειρα που έχουν αρχίσει επικίνδυνα να ξεθωριάζουν.

Σε περιμένω! Μαρία Μαρία Βλαδιμήροβιτς

Λοιπόν Άγιε, παιδεύτηκα πολύ ψάχνοντας τι δώρο να σου ζητήσω και τίποτα δεν με ικανοποιούσε, μέχρι που η Μαρία (η συντάκτης των ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ) μου έριξε την ιδέα για βόλ-τα με σουβλάκια και μπύρες, που πολύ μου άρεσε.Θέλω λοιπόν βόλτα με το έλκυθρο, αλλά να πετάς χαμηλά – φοβάμαι τα ύψη – και να μη τρέχεις πολύ σε παρακαλώ.Αν δεν προλαβαίνεις να μοιράσεις τα δώρα θα σε βοη-θήσω κι εγώ. Στο κάτω κάτω όπου χωράς εσύ χωράω κι εγώ, στα ίδια κιλά είμαστε. Αν μάλιστα μπορώ να αναλάβω να μοιράσω τα δώρα στις δίμετρες Ρωσίδες θα ήταν τέλεια.Θέλω επίσης στο έλκυθρο μερικά κιβώτια μπύρες και κά-μποσα κιλά παϊδάκια ώστε να τσιμπήσουμε μετά τη νυχτερι-νή δουλειά, που θα πεινάμε σα λύκοι.Άγιε μπορώ να φέρω και παρέα; Μόλις διαβάσουν οι φίλοι μου ότι θα δίνω δώρα σε δίμετρες Ρωσίδες θα θέλουν να έρθουν κι αυτοί μαζί μου. Με καταλαβαίνεις φαντάζομαι.Και κοίτα Άγιε, αν μαζευτούμε πολλοί θα τελειώσουμε τη δουλειά γρήγορα – κάτι σα να την έχουμε εργολαβία δη-λαδή – ώστε μετά να απολαύσουμε το φαγοπότι. Αυτά Αγαπητέ Άγιε και του χρόνου – στο ζητάω από τώρα – κανόνισε να σε βοηθήσω πάλι μοιράζοντας δώρα σε Σουη-δέζες.

Σωτήρης Παπαμιχαήλ

Καθόμουνα στην περιποιημένη αίθουσα του πανεπιστημίου και ήξερα ότι η μέρα θα κυλήσει με συζητήσεις γύρω από τη φτώχεια στην Ελλάδα, σήμερα τον Νοέμβριο του 2010. Ήμουνα και λίγο αφηρημένη -δεν το κρύβω - μέχρι που άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά μου απανωτοί εκκωφαντικοί πυ-ροβολισμοί. Μπαμ! «Ο ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας», που για να έχουμε ένα μέτρο τι σημαίνει αυτό προκύπτει από ένα στα-τιστικό υπόδειγμα που χοντρά ψιλά καταλήγει ότι ένας στους πέντε Έλληνες ζουν με εισόδημα κάτω από 6000€ ετήσιο ατομικό, που γίνεται 13.608€ όταν πρόκειται για τετραμελή οικογένεια. Δηλαδή περί-που 500€ το μήνα για να μη χαθούμε στα νούμερα όταν μάλιστα βρίσκεται στο ανώτερο του ορίου της φτώχειας. Το μυαλό μου αρχίζει να κάνει λογαρια-σμούς ένα ημερήσιο γεύμα όσο φτωχικό και να είναι δεν θέλει 5€; δηλαδή να βράσεις ένα αυγό, να πά-ρεις ένα κιλό ψωμί και ένα μπουκάλι γάλα; Δεν θέλω να σκεφτώ τι μπορεί να σημαίνει να πρέπει να πλη-ρώσεις και ενοίκιο και ρεύμα και νερό. Και αν πρέπει να αγοράσεις κάποιο ρούχο για να διατηρήσεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σου στη σημερινή δομημέ-νη κοινωνία μας; Μπαμ! Σύμφωνα με πιο πρόσφατα στοιχεία, το 22% των πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ανήκουν στην τρίτη ηλικία, το 23% είναι κάτω από 17 ετών και το 42% είναι άνερ-γοι. Μπαμ! το 38% είναι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ. Τα στοιχεία καταρρίπτουν όλα τα πιθανά στερεότυπα που είχαμε στο μυαλό μας ότι είναι λο-γικό κάποιος που δεν εργάζεται να μην μπορεί να επιβιώσει, να είσαι όμως εργαζόμενος; να ξεκινάς το πρωί να πηγαίνεις, να δουλεύεις όπως όλοι και γυρίζοντας να μην μπορείς να έχεις ένα αξιοπρεπές γεύμα για σένα και για την οικογένεια σου; Μπαμ! Ανακοινώνονται τα μέτρα της κυβέρνησης για τη στήριξη της απασχόλησης, την ανάσχεση της ανεργίας και τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής συνολικού προϋπολογισμού 2,5 δις ευρώ που αφο-ρούν 668.000 πολίτες με στόχο οι δράσεις αυτές να μειώσουν τους φτωχούς στην Ελλάδα κατά 450.000 άτομα ως το 2020. Και γιατί μπαμ σε αυτήν την περί-πτωση θα πει κάποιος. Κανονικά θα έπρεπε να μας βγει μια ανάσα ανακούφισης η απάντηση έρχεται από τους ίδιους τους φορείς που ασχολούνται με ομάδες αστέγων και φτωχών και διαβάζουν τα στοι-χεία και τους στόχους με άλλο τρόπο. «Πολύ φοβό-μαστε πως θα τον πετύχετε τον στόχο σας και ξέρετε γιατί; γιατί το βιοτικό και εισοδηματικό επίπεδο όλων των εργαζομένων θα πέφτει ραγδαία με αποτέλεσμα πολλοί από τους σημερινούς φτωχούς θα βγαίνουν από το στατιστικό υπόδειγμα της φτώχειας. Αφού

όλα τα στατιστικά στοιχεία είναι σχετικά. Στην κα-θημερινή ζωή όμως η προσπάθεια επιβίωσης και διατήρησης της αξιοπρέπειας δεν είναι σχετική είναι απόλυτη. Μπαμ! ακολουθούν παραδείγματα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις μητέρα με πεντάχρονο κο-ριτσάκι επισκέπτονται γιατρό του ΙΚΑ το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, ο γιατρός χορηγεί φάρμα-κα και συμβουλεύει τη μητέρα να το δώσει στο παιδί της μετά το φαγητό. Η μητέρα απαντάει ποιο φαγητό έχουμε δυο μέρες που δεν έχουμε φάει τίποτα και οι δυο. Και εγώ στεναχωριόμουνα όταν έβλεπα τα παι-δάκια της Αφρικής που πέθαιναν από την πείνα και έκανα τον σταυρό μου που είχα την τύχη να γεννηθώ στον ανεπτυγμένο κόσμο μας. Και όμως σύμφωνα με έρευνα του Ευρω-βαρομέτρου για τη φτώχεια και τον κοινωνικό απο-κλεισμό, σχεδόν 80 εκατομμύρια άτομα στην Ε.Ε ή το 16% του πληθυσμού ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ τα 19 εκατομμύρια είναι παιδιά. Έτσι για να αφήσουμε πίσω μας λίγο τους μύθους και να δούμε την πραγματική εικόνα. Ο άστεγος που πρόσφατα πολτοποιήθηκε από το απορριμματοφόρο γιατί κοιμότανε στον κάδο των σκουπιδιών είναι ένα ακόμη παράδειγμα μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να προστατέψει τον πιο αδύναμο. Οι παρουσιάσεις συνεχίζονται και στο τέλος της μέρας, στο στόμα μου έχει κολλήσει μια πικρή γεύση. Εύλογα ερωτήματα κατακλύζουν το μυαλό μου, οι Υπουργοί μας και γενικά αυτοί που ασκούν τις διάφορες πολιτικές στο όνομα των πο-λιτών κοιμούνται ήσυχοι; Σήμερα που όλοι μας κά-νουμε περικοπές και βλέπουμε τα εισοδήματα μας να μειώνονται καθημερινά από την εφαρμογή του μνημονίου πόσο ένοχοι είμαστε; πότε ακριβώς τα φάγαμε; Υπάρχει μέλλον σε μια κοινωνία που θα φτιάξει με κόπο τα νούμερα αλλά θα έχει χάσει τους ανθρώπους; Και όλοι εμείς με τη βουβαμάρα μας και την αδράνεια μας γιατί τους αφήνουμε να κάνουν παι-χνίδι με δική τους ομάδα και δικούς τους κανόνες; Και ένα πολιτικό ερώτημα η αποχή μας από τα κοινά με πιο πρόσφατο αυτό των εκλογών μήπως βλέπει το δέντρο αλλά δεν βλέπει το δάσος; μήπως αφήνει περιθώριο στους καλοταϊσμένους, χορτάτους που με τα λεφτά του μπαμπά, από τα καλά σχολεία τους κάνουν απλά καριέρα; μήπως τελικά ο γιαλός είναι εκεί και απλά πρέπει να στρέ-ψουμε το καρυδότσουφλο μας ίσια και μπροστά; Ίδωμεν…

Πόπη Σταυροπούλου



Το μοιραίο της φτώχειας;

η μοίρα των φτωχών;

ή

ΓΙΟΡΤΕΣ ΠΑΖΑΡΙΑΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Χριστουγεννιάτικα παζάρια από "Το Χαμόγελο του Παιδιού"

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» προσκαλεί όλους τους φίλους του, μικρούς και μεγάλους, να επισκεφθούν και φέτος τα Χριστουγεννιάτικα παζάρια που διορ-γανώνει στην Αθήνα, αλλά και την υπόλοιπη Ελλά-δα, για την ενίσχυση του έργου του Οργανισμού με στόχο πολλά παιδικά Χαμόγελα!

Τα παζάρια πραγματοποιούνται:

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ… Από 18 έως 20/12, στο Μετρό, στάση «ΣΥΝΤΑΓ-ΜΑ», ώρες 7.30 π.μ. – 22.00 μ.μ. Από 1/12/2010 έως 8/1/2011 στο ΜΑΡΟΥΣΙ, στο σταθμό ΗΣΑΠΑπό 1/12/201 έως 8/1/2011, στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ, στον Αγιο Αντώνιο

Πάρε, δώσε, χάρισε

Το τρίγωνο δουλειά-σπίτι-κατανάλωση αμφισβη-τούν τα χαριστικά παζάρια που γίνονται όλο και πιο συχνά στην πόλη, βασιζόμενα στην ιδέα της ανταλ-λαγής και την αξία της αλληλεγγύης. Που σημαίνει πως ό,τι μένει αχρησιμοποίητο στην ντουλάπα και βρίσκεται σε καλή κατάσταση το χαρίζουμε – και παίρνουμε δωρεάν ό,τι έχουν χαρίσει άλλοι και μπο-ρεί να μας φανεί χρήσιμο. Δεν είναι θέμα φιλανθρω-πίας, «έχει να κάνει με την αμφισβήτηση της κατα-νάλωσης, την απόρριψη του δόγματος καταναλώνω άρα υπάρχω, του κατανάλωση ίσον ευτυχία, ίσον πληρότητα» λέει ο Σπόρος, στο πατάρι του οποίου έξι μέρες την εβδομάδα λειτουργεί χαριστικό - ανταλ-λακτικό παζάρι με βιβλία, cd, ρούχα κ.λπ.Σπ. Τρικούπη 21, Εξάρχεια, 210 3801.735, www.sporos.org

Ελληνικό Kαραβάνι Αλληλεγγύης

Tο δεύτερο χέρι: Έχουμε να κάνουμε με το φιλαν-θρωπικό κατάστημα του Ελληνικού Καραβανιού Αλ-ληλεγγύης. Δίνεις ό,τι σε (από πολύ καλή κατάστα-ση και πάνω) έχεις και δεν το θέλεις, και αγοράζεις είδη δώρων, βιβλία, cd και μικροέπιπλα σε άριστη κατάσταση και τιμή. Φειδίου 14-16 (σε στοά), πάροδος Εμ. Μπενάκη, 210 3816.886

Έχουμε μπουχτίσει από αδιαφανείς και διεφθαρμένες πρακτικές στην πόλη μας. Δεν θέλουμε να ξέρουμε για μηνύματα που μένουν σκέτα λόγια και δεν γίνονται πράξεις. Η αδιαφορία είναι τρομακτική και αποτελεί την ισχυρότερη παρά-ταξη. Είναι η μεγαλύτερη νίκη του συστήματος. Αυτή είναι, με δυο λόγια η ανάλυσή μου για τα αποτελέσματα των εκλογών. Γενικότερα, έχουμε μπερδευτεί βλέποντας ανθρώπους και κόμματα να χρησιμοποιούν έννοιες και φράσεις, που επί δεκαετίες, με αίμα και φωτιά κατέ-στειλαν. Λέξεις όπως ισότητα, αλλαγή, σοσιαλισμός, δικαιοσύνη, φροντίδα για τη φτώχεια και πρόσφατα «όχι στο μνημόνιο». Όλοι είναι κατά της φτώχειας, υπέρ της διαφάνειας, ενάντια στα προνόμια, υπέρ των χαμηλόμισθων και συνταξιούχων, κατά της Τρόικα. Μην πιστεύετε λέξη. Όλα αυτά είναι επικοινωνία, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο και αποδοτικό για τους ίδιους. Είναι για να τσιμπάνε τα κορόιδα.

«Δημιουργείται η νύχτα, όπου όλες οι γάτες είναι γκρίζες».

Στα «του οίκου μας» πάλι, λόγω της δυσαρέσκειας και χρησιμοποιώντας τις γνωστές μεθόδους επικοινωνίας, δεν είναι δύσκολο να κερδίσει μια παράταξη ακόμα και το Δήμο. Χωρίς σαφές πρόγραμμα και στήριξη από την κοινωνία θα περιοριστεί στη διαχείριση της κρίσης και θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική. Την πολιτική που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά προβλήματα. Αυτό δεν είναι αρνητικό μόνο γιατί δεν απάλυνε τα προβλήματα της πόλης, αλλά επιπλέον απογοητεύει, αναιρεί, συντρίβει κάθε άλλη προοπτική. Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές προτά-σεις. Μόνο που δεν περιέχονται σε ένα πλήρως ολοκληρωμένο και πειστικό σχέδιο. Υπάρχει πλεόνασμα διαγνώσεων και έλλειμμα θεραπείας. Πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν ότι τα προβλήματα του Βύρωνα είναι περίπλο-κα και απαιτούν ειδικές γνώσεις. Χρειάζονται επεξεργασία και δεν λύνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Παρ όλα αυτά, θα μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα; Πρέπει οι δυνάμεις που «πρωτοστατούν» να ξεπεράσουν τον μέγιστο κατακερματισμό, γιατί η διάσπα-ση σε ομάδες , που δεν καταφέρνουν να ενωθούν σε μια πλειοψηφία ικανή να αμφισβητήσει την υπάρχουσα ηγεμονία, είναι ο καλύτερος τρόπος αναπαραγωγής αυτού που ζούμε. Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι η κοινωνική αντίδραση δεν είναι κάτι δε-δομένο αλλά κάτι που πρέπει να οικοδομηθεί. Η ενιαία έκφραση δεν δημιουργείται αυθόρμητα, χρειάζεται ιδέες, ανάλυση, κατεύθυνση, πρόγραμμα δράσης. Οι πολίτες πολιτικοποιούνται και μαθαίνουν με αφάνταστα μεγάλη τα-χύτητα. Η ιστορία επιβεβαιώνει ότι όταν υπάρχει σαφής, εναλλακτική, πειστική πρόταση, που συσπειρώνει δυνάμεις και λαϊκά στρώματα, μπορεί να ενοποιεί αυ-θόρμητες προσπάθειες και να προκαλεί άλλες . Το αισιόδοξο, εν όψει του νέου έτους είναι πως φαίνεται να δημιουργείται μια κοινωνική δύναμη, σιωπηλή ακόμα, που επιθυμεί με πραγματική λαχτάρα την αλλαγή. Την βλέπει θετικά και όχι με άρνηση και φόβο. Όλα μπορούν να ξαναρχί-σουν και να τα κάνουμε καλύτερα Γιατί, δε φτάνει μόνο να έχεις δίκιο, αλλά να το έχεις στην ώρα του και να διαθέτεις θάρρος και την πρόθεση να το υλοποιήσεις. Β. Πάγκαλος

Παραθέτω στην αρχή ένα απόσπασμα, από κείμενο μιας κοπελιάς, που βρήκα στο διαδίκτυο, γραμμένο τον Δεκέμβρη του 2006.

«Ετοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Χρι-στούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περά-σουμε καταπληκτικά όπως κάθε χρόνο. Τις ημέρες των παραμονών θα επω-φεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσω-μοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ότι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ότι να' ναι μας, φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω - γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στρι-μωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Αθηνών Αρένα, στο Βοτανικό και σε άλλα μέρη. Και θα φοράμε όλες το «μικρό μαύρο φόρεμα». Και όλοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσι-φτετέλι και πιούμε ό,τι σκατοποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς». Δεκέμβρης 2010.

Λέω να ξαναγράψω το κείμενο με μια σουρεαλιστική διάθεση, χωρίς να θέλω να προσβάλλω τίποτα και κανέναν.

«Ετοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και δεν ξέρω πως θα περάσουμε. Τις ημέρες των παραμονών και όσοι από εμάς θα έχουμε πάρει δώρο, θα επωφεληθούμε για να κλείσουμε κάποιες τρύ-πες από τις πολλές που έχουμε ανοικτές. Το συνεχές ωράριο των κατα-στημάτων που κατόρθωσαν να μην κλείσουν, δεν μας λέει κάτι, γιατί αν ψωνίσουμε θα το κάνουμε τον Ιανουάριο με τις εκπτώσεις. Αν χρειαστούμε ταξί θα βρούμε εύκολα, γιατί γυρίζουν συνεχώς άδεια και κυνηγάνε τους πελάτες με το «τουφέκι». Είναι μια ικανοποίηση για αυτούς που ψάχνανε κάποτε ταξί και δεν τους έπαιρναν για δεν τους άρεσε ο προορισμός τους. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όσοι θα βγούμε έξω, θα προτιμήσουμε μια ταβερνούλα με καλό και φτηνό φαί, όχι τόσο για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου, αλλά για να κουβεντιάσουμε με τους φίλους μας την άσχημη οικονομική κατάσταση και με την ευκαιρία του φαγητού, να τα ρίξουμε στον Πάγκαλο για το «μαζί τα φάγαμε». Οι γυ-ναίκες θα φοράνε περσινά και προπέρσινα ρούχα, οι δε άνδρες θα έχουν κόψει το κάπνισμα ή θα προσπαθούν να το κόψουν. Ύστερα, έχοντας πιεί το καλό βαρελίσιο κρασί και αφού έχουμε έρθει σε διάθεση, θα χορέψουμε κανένα ζεϊμπέκικο αν το επιτρέπει ο χώρος και θα γυρίσουμε στο σπίτι για να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς». Ειλικρινά δεν ξέρω πως θα κυλίσουν αυτές οι γιορτές. Εκεί που πάς να δεις το ποτήρι μισογεμάτο και να περάσεις καλά, βλέπεις τον δι-πλανό σου και στεναχωριέσαι. Εκεί που λες «την υγεία μας να έχουμε», ξεχνάς ότι υπάρχει και η υγεία της ψυχής. Εκεί που πας να ξεχάσεις την τρόϊκα και το ΔΝΤ, να τα νέα μέτρα και οι προβλέψεις για το μέλλον. Δεν θα ησυχάσουμε με τίποτα. Ο κόσμος αισθάνεται μόνος και απροστάτευ-τος. Πουθενά δεν υπάρχει ελπίδα. Οι γιορτές διαχρονικά, σε άλλους τους ανέβαζαν την διάθεση και σε άλλους τους δημιουργούσαν κατάθλιψη. Μου φαίνεται φέτος οι δεύτεροι θα είναι οι περισσότεροι. Για αυτό ας ανα-φωνήσουμε «ποτέ δεν θα πεθάνουμε κουφάλα Αη Βασίλη»Δημήτρης Κόκαλης



Ήρθαν τα Χριστούγεννακαι η ΠρωτοχρονιάΓκρίζες

ΓΙΟΡΤΕΣ ΠΑΖΑΡΙΑΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΑΝΑΜΕ ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΔΙΑΝΟΜΕΩΝ (ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΣ;) ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΑΛΛΑ

ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΤΙΣ ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ. ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ

Ε-MAIL: [email protected] Η΄ ΠΑΡΕ ΜΑΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ 6936 640250

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ;


Πολύ της μόδας έγινε και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια η «οικολογία». Μια μόδα που ξεκίνησε όπως όλες οι μόδες από τις ΗΠΑ και τις χώ-ρες της βόρειας Ευρώπης, όχι όμως επειδή όλες οι μόδες από κει μας έρχονται αλλά επειδή οι αναπτυγμένες καπιταλι-στικά χώρες αντιμετώπισαν πρώ-τες τα περιβαλλοντικά θέματα με την κατασπατάληση των φυσικών πόρων, την τεράστια περιβαλλο-ντική επιβάρυνση και ίσως την διαπίστωση ότι το περιβάλλον μπορεί να είναι και μια κερδοφό-ρα μπίζνα (βλέπε Πράσινη Ανά-πτυξη). Στα καθ’ ημάς λοιπόν, εσχάτως τηλεοπτικά κανάλια έχουν βαλθεί να μην μας αφήσουν ούτε ένα σαββατοκύριακο ελεύθερο και μία να μας τρέχουν να αναδασώ-σουμε το Ποικίλο και την άλλη να καθαρίσουμε τον Σχοινιά. Κόμ-ματα, ΜΚΟ και ομάδες ενεργών πολιτών δημιουργήθηκαν απ’ άκρου εις άκρον με πρωταρχικό μέλημα τη διάσωση του Υμηττού, της Caretta caretta, της αρκούδας της Πίνδου και του πλανήτη γενικώς. Στο καθημερινό μας λεξιλόγιο προστέθηκαν λέξεις όπως αειφορία, ανακύκλωση, βιώσιμη ανάπτυξη, βιοποικιλότητα, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και άλλα πομπώδη. Και μιας και τούτες οι αράδες γράφονται σε προ-εκλογική περίοδο, όλοι έχουμε προσέξει ότι κάθε υποψήφιος που σέβεται τον εαυτό του, έχει κι ένα οικολογικό θέμα στην ατζέντα του. Για εμάς δε που έχουμε την τύχη να κατοικούμε στις υπώρειες του Υμηττού…. η οικολογική ευαισθησία των υποψήφι-ων αρχόντων μας, περισσεύει. Ας βάλουμε όμως κάποια πράγματα στη θέση τους. Κατ’ αρχάς η οικολογία είναι επιστήμη και όχι κίνη-μα, πολιτική ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο. Πρόκειται για μια διακλαδική επιστήμη καθώς βασίζεται στην βιολογία, τη μετεωρολογία, τη γεωλογία, τη γεωγρα-φία κ.α. Κατά συνέπεια ένας άνθρωπος με περι-βαλλοντική συνείδηση που κάνει ανακύκλωση στα οικιακά του απορρίμματα ή/και συμμετέχει σε εθελο-ντικές αναδασώσεις ή/και ανήκει σε κάποιο κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως οικολογικό, μπορεί να λέγεται οικολόγος; Ναι, αν ο εθελοντής αιμοδότης μπορεί να λέγεται γιατρός. Και κάπως έτσι, γεμίσαμε οικολόγους! Παρατάξεις, κόμματα, οργανώσεις και λοιποί συγγενείς πλειο-δοτούν ποιος είναι περισσότερο οικολόγος από τον άλλο. Συνθήματα, δράση, ακτιβισμός και λαϊκισμός, απ’ όλα έχει ο οικολογικός μας μπαχτσές. Και βέβαια μπίζνες και φαγοπότι με άλλοθι οικολογικό. Από όλους! Την κυβέρνηση, την τοπική αυτοδιοίκηση, τους επιχειρηματίες, τις ΜΚΟ (που πως είναι δυνα-τόν να είναι μια οργάνωση μη κυβερνητική και να χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση;), τους πάντες! Η Αριστερά δε, αμήχανη όπως πάντα μπροστά σε κάθε νέο κίνημα, με τη γνωστή της αμφιθυμία: να το αφορίσει καθώς πρόκειται για άλλο ένα μέσο απο-προσανατολισμού της εργατικής τάξης από το στρα-τηγικό της στόχο; Ή να το σφιχταγκαλιάσει μην και μείνει πίσω από τις εξελίξεις; Κι εμείς; Νομίζουμε ότι η οικολογία είναι πρασινάδες και κανένα κουτάκι κοκα-κόλας στον ειδικό κάδο.

Και καθαρίσαμε. Κι αν χρειαστεί πλειοδοτούμε κι εμείς σε οικολογική συνείδηση, χωρίς γνώση, χωρίς κρίση και κυρίως χωρίς να βλέπουμε τη φάκα που κρύβεται πίσω από το τυρί.

Να γίνει ο Υμηττός εθνικό πάρκο; ΝΑΙ! Να πριμοδοτή-σουμε τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; ΝΑΙ! Να ρίξουμε το βάρος στην παραγωγή βιοκαυ-σίμων; ΝΑΙ! Να προωθήσουμε τον οικοτουρισμό; ΝΑΙ! Και γιατί όχι; Ακούγονται όλα τόσο όμορφα. Και θα ήταν όμορφα αν αυτοί που μας τα πλασάρουν δεν ήταν οι ίδιοι που ευθύνονται για την οικο-πεδοποίηση των δασών, την κατάρρευση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, την εξάντλη-ση των φυσικών πόρων, και σε τελική ανάλυση την οικο-δόμηση ενός κοινωνικο-οικο-νομικού συστήματος που δεν σέβεται ούτε το περιβάλλον

ούτε τον άνθρωπο. Είτε λοιπόν οι πολιτικοί μας, οι επιχειρηματίες μας και οι δημοσιογράφοι μας είδαν το φως το αληθινό (αν ένα νόμισμα μπορούσε να είχε τρεις όψεις, οι παραπάνω θα αποτελούσαν τις τρεις όψεις του ίδι-ου νομίσματος), είτε μας δουλεύουν. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Πίσω από τους εύηχους νεολογισμούς και τις διάφορες «δράσεις» κρύβονται μεγάλα ή και μικρότερα οικονομικά συμ-φέροντα: Οικονομικοί κολοσσοί που ανυπομονούν να αναλάβουν την παραγωγή και την εμπορία της «πράσινης» ενέργειας και που σαφώς δεν έχουν θα έχουν κανένα όφελος από τη μείωση της κατανά-λωσής της. Επιχειρήσεις που φτιάχνουν το προφίλ τους στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης ενώ παράλληλα πιέζουν τις κυβερνήσεις για περισ-σότερες απολύσεις, ελαστικότερες σχέσεις εργασί-ας, λιγότερες εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, λες και επ’ αυτών δεν φέρουν καμία κοινωνική ευθύ-νη. Υπουργοί που συμμετέχοντας σε μία εθελοντική αναδάσωση, παίρνουν συγχωροχάρτι για νομοσχέ-δια και πολιτικές καταστροφικές για το περιβάλλον (και πολύ επωφελείς για τα παραπάνω οικονομικά συμφέροντα). Δήμαρχοι σε ρόλο Δασάρχη που εξα-σφαλίζουν χρηματοδοτήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και Κύριος οίδε τι τις κάνουν. Και ενώ όλα αυτά είναι τόσο προφανή, εμείς χαζο-χαρούμενοι και ανυποψίαστοι, σκαρφαλώνουμε σε ραχούλες να φυτέψουμε ένα δεντράκι που είναι πολύ αμφίβολο αν θα βλαστήσει, σβήνουμε κάθε τόσο τα φώτα μας για μια ώρα, έχουμε και το νου μας να βά-ζουμε ένα βαθμό χαμηλότερα το κλιματιστικό, μπας και σώσουμε τον πλανήτη. Βέβαια ο πλανήτης δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο, έχει επιβιώσει από πολύ χειρότερες καταστάσεις. Εμείς τη βγάζουμε-δεν τη βγάζουμε. Κι αν τη γλυτώσουμε από την κλιματική αλλαγή κάπου θα μας πετύχει το ΔΝΤ και η ΕΕ… ή το αντίστροφο.

Νατάσα ΒαρουχάκηΔασολόγος

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ

«Ας πάει και το παλιάμπελο»

Βρισκόμαστε στο έτος 1840-41 στο θέα-τρο Μπούκουρα. Ήταν, μετά από τον Καραγκιόζη το πρώτο θέατρο που χτίστηκε στην Αθήνα την εποχή του βασιλιά Όθωνα.Πίσω, δηλαδή, από το Δημαρχείο. Την εποχή, λοιπόν, εκείνη, όπως αναφέρει και ο Γιάννης Βλα-χογιάννης στην ιστορική του ανθολογία, είχε λίγες μέρες που εμφανιζότανμία περίφημη Ιταλίδα .. αοιδός - η Ρίτα Μπάσσο, η οποία, κυριολεκτικά, ξετρέλαινε τους Αθηναίους κι έγινε αιτία πολλών επεισοδίων και στα ανώτα-τα τότε στρώματα της κοινωνίας ακόμη. Κατά την ώρα, λοιπόν, μιας παράστασης ακούστηκε από ένα θεατή η φράση: «Για σένα, κυρά μου ... ας πάει και το παλιάμπελο». Ήταν μια αναφώνηση ενός απλοϊκού κτηματία της Αττικής, που από τις τελευταίες σει-ρές εκδήλωνε τον ενθουσιασμό του, θυσιάζοντας για χάρη της ωραίας ξένης πριμαντόνας ένα όχι και τόσο ... νόμιμο αμπέλι της περιουσίας του, παράλληλα με τις ευγενικές προσφορές των αρι-στοκρατών θεατών της πρώτης σειράς, που ήταν λουλούδια στην παράσταση και κοσμήματα πανά-κριβα μετά από αυτή. Η φράση όμως: .. Ας πάει και το παλιάμπελο-, αφού έφερε, τότε, το γύρο της μικρής Αθήνας, αποθανατίστηκε ως τα σήμερα. Όσο για τη Ρίτα Μπάσσο, εξαιτίας της είχε δημι-ουργηθεί σοβαρό επεισόδιο μεταξύ του τότε δη-μάρχου Καλιφρονά και τουΆγγλου πρεσβευτή Λάιον. Ο δήμαρχος, επειδή δεν τον κάλεσε ο πρεσβευτής, που έδινε χορευτική βραδιά, για να τιμήσει την Ιταλίδα πριμαντόνα, θύ-μωσε και διέταξε την υπηρεσία απορριμμάτων να μην πάρει τα σκουπίδια της Πρεσβείας. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης στ’ απομνη-μονεύματά του γράφει τα εξής: .. Παλάβωσαν οι γέροντες και οι μαθητές πουλούν τα βιβλία τους και πάνε v’ ακούσουν τη Ρίτα Μπάσσο.Το γέρο-Λόντο (τον προεστό και αρχηγό του αγώ-να του 1821) όπου δεν έχει ούτε ένα δόντι, τον παλάβωσε η Ρίτα Μπάσσο του θεάτρου και τον αφάνισε ... »

Από το βιβλίο του Τάκη Nαστούλη

...στην Οικολογία


Λίγα λόγια για τη χαμένη τιμή της εργατικής τάξης σε κλίμα

ποδοσφαιρικόΠολλά «γκολ» φάγαμε τη χρονιά που πέ-ρασε! Η κατάσταση θυμίζει λίγο Μουντιάλ του 1994 όταν η Εθνική έφυγε από τη διοργά-νωση με 10 γκολάκια στα δίχτυα της και κανένα γκολ στο ενεργητικό της. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος (2010) μέσα στον οποίο οι εργαζόμενοι της χώ-ρας –και σιγά σιγά και οι υπόλοιποι στην Ευρώπη, κατά το παράδειγμά μας- είδαν να γκρεμίζονται εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις ενός σχεδόν αιώνα. Κά-ποιοι βαρέσαν στημένα πέναλτι, ο τερμα-τοφύλακας στάθηκε σαστισμένος και η εστία μας γέμισε γκολ.Τι παίζει τελικά με αυτό το ματς; Κάποιοι λίγοι φαίνεται να έχουν αντι-ληφθεί τις εφιαλτικές διαστάσεις της ισοπέδωσης των εισοδημάτων, των κοι-νωνικών και εργασιακών μας δικαιωμά-των και αντιδρούν. Πολλοί από αυτούς βιώνουν ήδη σκληρά στο πετσί τους τις νέες συνθήκες έχοντας φτάσει στην εξα-θλίωση και στέκονται μουδιασμένοι και ανήμποροι απέναντι στις εξελίξεις. Άλλοι πάλι, θεωρούν ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη σφαίρα –όχι στην πραγ-ματικότητα- και μια ωραία πρωία θα εξα-φανιστούν, ως δια μαγείας, από κάποιον από μηχανής θεό. Πολλοί, επίσης, θεω-ρούν πως κάπως θα κουτσοβολευτούν ατομικά το επόμενο διάστημα (γνωστοί, κουμπάροι, ρουσφετοπατέρες και ρου-σφετοαποδέχτες) και πως σε μερικά χρο-νάκια θα είμαστε πάλι οκ! Κρίση είναι θα περάσει, λένε! Σαν να μιλάνε για έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Υπάρχουν βεβαίως και αυτοί οι οποίοι δεν πλήττονται από αυτές τις κατεδαφιστικές αλλαγές γύρω τους, αντίθετα, είναι αυτοί που τις επιδιώ-κουν γιατί επωφελούνται από αυτές. Και η κυβέρνηση, ως νέος Νέρωνας παραδί-δει στις φλόγες τους εργαζόμενους για να θρέψει τις ορέξεις τους, κατακεραυνώνει τους πολίτες με αλλεπάλληλα σοκ για να μην υπάρχει αντίδραση και απαντάει με βία και καταστολή στις κοινωνικές αντι-δράσεις.Αυτοί οι τελευταίοι, όμως, είναι που δι-οργανώνουν το πρωτάθλημα στο οποίο εμείς καλούμαστε να παίξουμε μπάλα αυτή τη στιγμή. Και η διαιτησία είναι δική τους. Σημειωτέον ότι το πρωτάθλημα εί-ναι εθνικό, ταυτοχρόνως ευρωπαϊκό και παγκόσμιο!Δεν θα μιλήσω για την πρώτη κατηγορία

πολιτών. Είναι οι γνωστοί «γραφικοί» που μιλάνε στον κόσμο για αντίσταση, αλληλεγγύη, απεργίες, αναζητούν νέα κανάλια επικοινωνίας και ενημέρωσης, κατεβαίνουν σε πορείες και έστω με αυτά τα μέσα -παρωχημένα ή μη, απο-τελεσματικά ή όχι- αντιστέκονται σε αυτή την καταιγιστική επίθεση που δεχόμαστε. Έχοντας βαθιά επίγνωση των αιτιών που προκαλούν τις καταστάσεις αυτές αλλά και των δομών του συστήματος που τις αναπαράγει. Δεν θα μιλήσω, επίσης, για αυτούς που επιθυμούν την ισοπέδωση της κοινωνίας και των εργαζομένων. Υπερασπίζονται τα (ταξικά) συμφέροντά τους, με σύστημα κι οργάνωση.Θα μιλήσω για αυτούς που φαίνεται να αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση ως φυσικό φαινόμενο, για αυτούς που πι-στεύουν ακόμα ότι θα την γλυτώσουν, για αυτά τα «ανθρωπάκια» που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά των αφεντικών τους. Θα μιλήσω για τη «χαμένη» (ταξική) συ-νείδηση αυτών που ξεπουλήθηκαν για θέσεις κι εξουσίες σε ένα σύστημα που τους είχε ανάγκη ως γρανάζια της μηχα-νής του. Για τους Κυρ Παντελήδες της μεταπολί-τευσης, που μέσα στην ψευτοευημέρεια, για τα αργύρια της κατανάλωσης, ξεπού-λησαν αρχές και ιδανικά, μετατρέποντας μεγάλο μέρος της γενιάς της μεταπολίτευ-σης σε δεκανίκι του συστήματος.Βολεύτηκαν και βόλεψαν αναπαράγοντας το σύστημα, ανάγοντας την ατομικότητα σε εθνικό σπορ.Το καπιταλιστικό σύστημα για να επιβι-ώσει και να διατηρηθεί χρειάζεται υπη-ρέτες, από την κορυφή των πολιτικών ηγεσιών μέχρι τα σπλάχνα της εργατικής τάξης. Κάποιοι εύκολα «πούλησαν» τη φανέλα τους, πιστεύοντας ότι και οι ίδιοι είναι αφεντικά. Τώρα, όμως, ήρθε, μεταξύ άλλων, η ώρα της εξόφλησης των γραμματίων και της απολογίας απέναντι στις γενιές που έρ-χονται να παραλάβουν καμένη γη! Σε αυτούς αλλά και σε όσους είναι απέ-ναντί τους, αφιερώνω το ποίημα του Μα-νώλη Αναγνωστάκη «Φοβάμαι» και τον «Κυρ Παντελή» του Πάνου ΤζαβέλλαΕύχομαι το 2011 το κύμα οργής των κατα-πιεσμένων τάξεων να καταπνίξει αυτό το σύστημα και όλους αυτούς που υπήρξαν γρανάζια του, ώστε να μπουν τα θεμέλια για μια κοινωνία δικαιοσύνης και αλλη-λεγγύης με κατεύθυνση το σοσιαλισμό!

Μαρία Βλαδιμήροβιτς

2011: ήρθε η ώρα...Φοβάμαι...Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χα-μπάρι και μία ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «δώστε τη χούντα στο λαό».Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις».Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις ίσιο δρόμο.Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.Μανώλης Αναγνωστάκης, Νοέμβρης 1983

Κυρ Παντελής Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή,έχεις κατάστημα κάπου στη γη.

Πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτάπολλά λεφτά, πολλά λεφτά.

Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιάσταυροκοπιέσαι στην Παναγιά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή,έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί,

μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη TV,τρως τροφή πνευματική.

Μακριά από κόμματα μην βρεις μπελά,"Πατρίς, θρησκεία και φαμελιά".

Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή,τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γηχιλιάδες άνθρωποι χωρίς ψωμί,

μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι;

Ο γιος σου μοναχά να ’ναι καλάν’ αφήσεις τ’ όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή,σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί.

Τη νιότη ξόδεψες και την ορμήγια τη δραχμή, για το πετσί.

Δίπλα σου τ’ όνειρο, η ζωή και το φωςμα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε, κυρ-Παντελή,άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή

να γίνει τ’ όνειρο φέτα ψωμίνα φας κι εσύ, κυρ-Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες, κυρ-Παντελή;Πες μας τι έκανες σ’ αυτή τη γη.Πες μας τι άφησες κληρονομιά

που να εμπνέει τη νέα γενιά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή,έντρομε, άβουλε, συ φασουλή,

βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή,άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά,θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτάκι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή

σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη.Πάνος Τζαβέλλας


Επιμέλεια: Μαρία Βλαδιμήροβιτς

Για την ιστορία των ονομάτων των δρόμων της Πόλης μας

Οδός Αμάσειας: Η Αμάσεια (τουρκ. Amasya) είναι μία πόλη της Τουρκίας στο βόρειο τμήμα της χώρας (Πόντος), η οποία είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Είναι η πατρίδα του αρχαίου Έλληνα γεωγράφου Στράβωνα. Ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 80.000. Κατά τα πρώτα χρόνια της Οθω-μανοκρατίας υπήρχε το έθιμο να αποστέλ-λονται εκεί οι Οθωμανοί πρίγκιπες για να αποκτούν διοικητική εμπειρία.Στις αρχές του 20ού αιώνα, το ελληνικό στοιχείο της περιοχής αριθμούσε 155.000 κατοίκους σε 392 ενορίες και 325 σχολεία όπου φοιτούσαν 10.000 μαθητές και δίδα-σκαν 565 δάσκαλοι.Με το όνομα αυτής της πόλης έχουν συν-δεθεί τα φρικτά βασανιστήρια που υπέ-στησαν εδώ από τους Τούρκους οι Έλλη-νες του Πόντου σε φυλακές-κάτεργα. Από τον Ιανουάριο του 1921 μέχρι και το 1923 πέρασαν από τα λεγόμενα «λευκά κελιά» εκατοντάδες Έλληνες. Το Σεπτέμβριο του 1921 εκτελέστηκαν με απαγχονισμό, ύστε-ρα από συνοπτικές διαδικασίες, καθηγη-τές και μαθητές του Ελληνοαμερικανικού Κολεγίου Μερξιφούντας. Τις ίδιες ημέρες τουρκικά δικαστήρια καταδίκασαν σε θά-νατο, χωρίς απολογία, άλλους 180 Πό-ντιους πατριώτες. Στην κεντρική πλατεία κρεμάστηκαν από τους Τούρκους περισ-σότεροι από 70.Στην πόλη σήμερα επιβιώνουν οι παλιές ελληνικές γειτονιές, με σπίτια-φαντάσμα-τα.

Οδός Δαβάκη:Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης ήταν συνταγ-ματάρχης πεζικού, ήρωας του αλβανικού μετώπου το 1940. Έλαβε μέρος στο Α΄ Πα-γκόσμιο Πόλεμο όπου διακρίθηκε για την τόλμη και ανδρεία του στο Μακεδονικό Μέ-τωπο. Έλαβε μέρος και στην Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου το 1921 διακρίθηκε στη μάχη των υψωμάτων του Αλπανός, και τι-μήθηκε με το Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας.Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, οπότε εκδηλώθηκε η Ιταλική εισβολή, ο Δαβάκης αντιμετώπισε την 3η Ιταλική Με-ραρχία Αλπινιστών. Η νίκη του αποσπά-σματος του Δαβάκη θεωρήθηκε η πρώτη ήττα του άξονα.Τον Δεκέμβριο του 1942, και ενώ ακόμα νο-σηλευόταν στην Αθήνα, συνελήφθη ως όμη-ρος από τις Ιταλικές αρχές κατοχής, ως ύπο-πτος αντιστασιακής δράσης. Μαζί με άλλους συλληφθέντες επιβιβάστηκε στην Πάτρα στο ατμόπλοιο Τσιτά ντι Τζένοβα για να μεταφερ-θεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το πλοίο τορπιλίστηκε από συμμαχικό υπο-βρύχιο και βυθίστηκε στα ανοιχτά των νότιων αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα να πνιγούν οι επιβαίνοντες (Ιανουάριος 1943). Το πτώμα του Δαβάκη περισυνελέγη, αναγνωρίστηκε και ετάφη στον Αυλώνα. Μεταπολεμικά τα οστά του διακομίστηκαν και ενταφιάστηκαν στην Αθήνα.

Αν και μοιάζει να προκαλεί, το να λες: πάμε ένα ταξίδι σήμερα; που όλα είναι στο μπάγκο του Προ-κρούστη, από την άλλη κανένας δεν μπορεί να μας εμποδίσει στο ραντεβού με το όνειρο. Έστω και έτσι λοιπόν αν σας είναι απραγματοποίητο με το γνωστό τρόπο, ας γνωρίσουμε τόπους όμορφους, ενδιαφέροντες, με δικές τους μοναδικές πτυχές που και γι΄ αυτό άλλωστε θα σας τους παρουσιάσουμε.

Κρακοβία ( Krakow). Ανήκει στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά της Unesco (το ιστορικό της κέντρο). Η πρώτη βασιλεύ-ουσα της Πολωνίας κατά τον 11ο αιώνα και μετά την παρακμή της το 1609 ο Σιγισμούνδος ο Γ΄ μετέφερε την πρωτεύουσα στη Βαρσοβία. Κτισμένη δίπλα στον ποταμό Βιστούλα (Wisla) έχει να επιδείξει πλούσια πολιτιστική, αρχιτεκτονική και πνευματική κληρονομιά. Η κεντρική της πλατεία ( Rynek Glowny), αναλλοίωτη από την περίοδο του μεσαίωνα, ο λόφος Βαβέλ (Wawel) με το κάστρο και το παλάτι, το πανεπιστήμιο των Γιαγκελλόνων (Uniwersytet Jagiellonski) από το 1364, ο καθεδρι-κός ναός της Παναγίας (Kosciol) και τα υπέροχα jazz μπαρ θα σας μείνουν αξέχαστα. Πολύ κοντά

στην πόλη είναι τα αλατωρυχεία της Βιέλισκα (Wieliszca), 327m βάθος και περίπου 300km στο-ές, επισκέψιμα για τον κόσμο. Στα 60km από την πόλη είναι το κολαστήριο του Άουσβιτς-Μπίργκε-ναου (Auschwitz-Birkenau).

Μαστοροχώρια. Στο νομό Ιωαννίνων, με έδρα την Πυρσόγιαννη (Προσόγιαν), στους πρόποδες του Γράμμου δίπλα στο πέρασμα του Σαραντάπορου. Η άλλη Ελλάδα, με τους μαστόρους της πέτρας και τους παραδοσι-ακούς οικισμούς: Τη Βούρπιανη ( Βέρμπανη), τους Χιονιάδες (Σιονιάδες), το Πλικάτι κάτω από την κορφή του Γράμμου τη Τσούκα Πέτσικ (2520m) στα Βόρεια Δυτικά. Την εγκαταλελειμμένη Λυκόραχη (Λούψικο) και τη Ζέρμα με το μοναστήρι της Πανα-γιάς στα Ανατολικά. Τη Δροσοπηγή ( Κάντσικο) με το τσιπουράδικο του Κώστα και την Καστανιά (Κα-στάνιανη) με τα πετρόχτιστα γεφύρια και τα αρχο-ντικά της στα Νότια. Την Πουρνιά (Στοριτσιάνη), το Γαναδιό και τη Μόλιστα που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Όλα ανέγκιχτα από το χρόνο και τη ματαιοδοξία του ανθρώπου. Σε όλες τις πλατείες θα βρείτε να φάτε και να πιείτε. Ξενώνες παντού. Εμείς διαλέξαμε το “Αρμολόι” της Μαρίας και του Γιώρ-γου στην Πυρσόγιαννη. Για τους πιο θαρραλέους η Αετομηλίτσα είναι σημείο για τα μονοπάτια του Γράμμου, τις Αρένες και τη λίμνη Μουτσάλια. Στο τέρμα της διαδρομής είναι και η Γράμμουστα που τα μονοπάτια της σε οδηγούν σε μια από της αλπικές λίμνες του Γράμμου, τη Γκίστοβα. Για επιστροφή στο κλεινόν άστυ επιλέξτε τη διαδρομή προς Πεντά-λοφο και Τσοτίλι.

Κείμενο φωτογραφίες Γιώργος Τζανίνης.

Οι Διαδρομές σας ταξιδεύουν

Αγαπητοί φίλοι των «διαδρομών» Κι όμως φτάσαμε στο 11ο φύλλο.

Η εφημερίδα μας έχει γράψει ήδη τη μικρή της ιστορία στο χώρο του τοπικού τύπου στο Βύρωνα.

Η πορεία μέχρι τώρα δεν ήταν εύκολη.

Το μεράκι, οι ευαισθησίες, οι ανησυχίες και οι απαιτήσεις μας, μας κράτησαν.

Τα όνειρά μας και τα «θέλω» μας για τη ζωή μας στην πόλη μας πάνε όμως παραπέρα.

Νοιώθουμε ότι είμαστε λίγοι και θέλουμε να επικοινωνούμε με περισσότερους.

Το οξυγόνο για να συνεχίσουμε είναι η σχέση μας με τους αναγνώστες.

Ένα πρώτο βήμα είναι η δημιουργία στήλης αναγνωστών με κρίσεις – σχόλια – απόψεις για το

περιεχόμενο των «διαδρομών».

Ένα δεύτερο βήμα είναι η άμεση και ζωντανή επαφή μαζί σας το επόμενο διάστημα.

Στόχος μας η διεύρυνση του κύκλου συνεργατών της εφημερίδας με απόψεις και άρθρα.

Για μας η εφημερίδα είναι πρόκληση για τα κενά, τα λάθη, τις αδυναμίες και τις ομορφιές της ζωής στην πόλη και όχι μόνο.

Στις προκλήσεις της ζωής απαντάμε με προσκλήσεις Η παρέα μπορεί να μεγαλώσει.


Ε ναι λοιπόν, αυτό δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αλλά φαίνεται πως ξεκινάει μια ιδιαίτερη σχέση με εμένα και αυτό το album. 12 αδέσποτες συνθέσεις ψάχνουν απεγνωσμένα τη λύτρωση μέσα στα δικά μου αυτιά, από αυτόν που τις καταράστηκε να κουβαλάνε ψυχοπονιάρικες και ανείπωτες ιστορίες. Αυτός είναι ο Micah P. Hinson που αν και μόλις 29 ετών, φαίνεται πιο ώριμος από ποτέ και μας κάνει συνοδοιπόρους του απάνω σε ένα τρελό άλογο, στα πιο κακόφημα στέκια του Texas. Ο παρολίγον νεκρός Hinson που φαίνεται να έχει ξεπεράσει το πρόβλημα με τα ναρκωτικά, έχει βαλθεί με τo Micah P. Hinson And The Pioneer Saboteurs, την πέμπτη δουλειά του, να τρυπώσει στο πάνθεον των μεγάλων. Κάλεσμα για να πάρουμε τα όπλα (A Call To Arms) από το πρώτο ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου. Στη συνέχεια ακολουθεί μία ξεπεσμένη country-λα (Take Off That Dress For Me) και αργότερα η noisy μπαλά-ντα 2's And 3's. Σοκαριστικό το Seven Horses Seen με τα τόσο μάταια λόγια. Αγαπημένη μου στιγμή το

καθηλωτικό The Striking Before The Storm, ένα κα-ουμπόικο ρέκβιεμ με ένα σπαρακτικό έγχορδο που σε καλεί στο Γολγοθά της άγριας Δύσης. Στη μέση του δίσκου συναντάμε το αργόσυρτο The Cross That

Stole This Heart Away που δείχνει να έχει βγει από τους εφιάλτες ενός γέρου Λούκι Λουκ. Εντύπωση

προκαλεί το She's Building Castles In Her Heart που η μουσική του π α ρ α π έ μ π ε ι στην καλή Nick Cave εποχή. Το τελευταίο κομμάτι, (The Returning) απο-τυπώνει μέσα σε 12 λεπτά όλες τις εναλ-λαγές του δίσκου και ο τίτλος μας προϊδεάζει για την επιστροφή του Hinson όταν αυτός έχει να μας διηγηθεί κι άλλες αμαρτωλές ιστορίες.Ένας εκκεντρικός Storyteller που δημιουργεί μία απόκοσμη Americana και το κάνει με πολύ γοητεία. Τέτοιοι δίσκοι όπως το Micah P. Hinson And The Pioneer Saboteurs είναι από αυτούς που μένουν κάτω κάτω στο ράφι της δισκοθήκης μας, για να τους θυμόμαστε συχνά. Μακάρι να συνεχίσει με τέτοια διαμάντια και ο αυτοκαταστροφικός του εαυτός να είναι έμπνευση για καινούρια τραγούδια.

Ανδρέας Μαραγκός

Καλλιτέχνης - Micah P. HinsonΔίσκος - Micah P. Hinson And The Pioneer Saboteurs

Ακούει κανείς ;


ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΗΡΤΖΟΓΛΟΥ

Γεννήθηκε το 1958 στο Βύρωνα από Μικρασιάτες γονείς. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην Ανωτάτη Εμπορι-κή, ήδη όμως τον είχε κερδίσει η μουσική. Πήρε δίπλωμα στην κλασσική κιθάρα με τον Νίκο Χαμηλοθώρη στο Εθνικό Ωδείο και συνέχισε στα ανώτερα θεωρητικά - σύνθεση με τον Περικλή Κούκο.Με διδακτικές εκδόσεις για κιθάρα, βραβεία των μαθητών του σε διαγωνισμούς, με συνθέσεις έργων για κιθάρα, με τη διδασκαλία του στο Μουσικό Γυμνάσιο - Λύκειο της Παλλή-νης και τις συνεργασίες του με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο σε θέματα μουσικής και μουσικής τεχνολογίας, συνεχίζει το εκπαιδευτικό του ταξίδι.Ως ερμηνευτής της κλασικής κιθάρας δεν έλειψε από τα μουσικά δρώμενα, τόσο με σόλο εμφανίσεις του, όσο και με-τέχοντας σε μουσικά σύνολα. Η συνεργασία του με το σύ-νολο “Novitango” (www.novitango.gr), ένα κουϊντέτο που επικεντρώνει τη δραστηριότητά του στο Nuevo Tango, τον μετέφερε τα τελευταία χρόνια σε συναυλίες στις ελληνικές πόλεις ενώ η αγάπη του για την ευρωπαϊκή μουσική εποχής τον οδήγησε στη συνεργασία του ως θεορβίστα (μπαρόκ λα-ούτο) με το "Σύνολο Κέλσος" (www.kelsos.gr), ένα από τα μακροβιότερα και πιο σημαντικά σύνολα Παλιάς Μουσικής στην Ελλάδα. Η συνθετική δουλειά του Σ. Κατηρτζόγλου διακρίνεται από την ποικιλία των στυλ. Έργα του μεταξύ άλλων έχουν πα-ρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και έχουν ερ-μηνευτεί από τους Σολίστ της Πάτρας, την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων κ.α.

Για την τέχνη και τη ζωή...Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς τέ-

χνη, μπορώ όμως να φανταστώ τη ζωή με υποκατάστατα της τέχνης. Ζούμε σε μια εποχή που αυτός ο κίνδυνος εί-ναι υπαρκτός και διογκούμενος. Η πολιτιστική καταστροφή μπορεί να είναι πιο ολέθρια από κάθε άλλη καταστροφή, μια που ο homo sapiens, έφτασε ως εδώ που έφτασε με μο-ναδικό όπλο το πρώτο συστατικό κάθε τέχνης, τη φαντασία.

Για την τέχνη και την παιδεία ...Θυμάμαι ως σπουδαστής όπου μαζί άλλους φίλους Βυρωνι-ώτες, πολύ σημαντικούς μουσικούς σήμερα, μελετάγαμε και παίζαμε μουσική, γυρίζαμε στα φεστιβάλ και τις μουσικές σκηνές, με ατέλειωτες συζητήσεις διαμορφώναμε από κοι-νού τη μουσική μας ταυτότητα και την προσωπικότητα μας. Διδάσκοντας σήμερα σε ένα μουσικό σχολείο, μένω καθη-μερινά έκπληκτος παρατηρώντας πώς διαπλάθει τους νέους μια και μόνο θεατρική παράσταση, μία συναυλία, ένα μάθημα ορθοφωνίας. Είμαι σίγουρος ότι αν όλοι οι μαθητές των ελ-ληνικών σχολείων διδάσκονταν δύο - τρεις χρονιές θεα-τρική πράξη ή ήταν μέλη μιας χορωδίας, αν ξύπναγαν και αντί άλλου μαθήματος διδάσκονταν την πρώτη ώρα χορό, τότε η Ελλάδα μετά από μερικά χρόνια δεν θα ήταν ίδια.

Για τους καλλιτέχνες στην τοπική αυτοδιοίκηση...Ενώ ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης παραμένει ένα από τα λίγα φιλικά καταφύγια της τέχνης, εν τούτοις χρόνο με το χρόνο η λειτουργία αυτή δείχνει φθίνουσα. Η ροπή προς εμπορικότερες παρουσιάσεις, όχι απαραίτητα ευτελείς, αλλά που ο ακροατής - θεατής έχει την δυνατότητα να τις παρακολουθήσει και χωρίς τη μεσολάβηση των φορέων, κερδίζει έδαφος. Έτσι σιγά-σιγά το διαφορετικό, το πειρα-ματικό, το φρέσκο, αναζητείται πλέον μόνο στο διαδίκτυο. Η τοπικές αρχές θα πρέπει να αγκαλιάσουν τους νέους δη-μιουργούς. Και γιατί όχι; Να μεσολαβήσουν για παραγωγές νέων έργων. Από την άλλη μεριά οι καλλιτέχνες πρέπει να πλαισιώσουν ενεργά τον τόπο τους, δημιουργώντας αποκε-ντρωμένες εστίες τέχνης. Μια καλή ιδέα...Ίσως το πολιτιστικό κέντρο θα μπορούσε να δει με μια πιο σύγχρονη ματιά τα τυπικά εργαστήρια που λειτουργούν στο Δήμο. Ας πούμε εξοπλίζοντας ένα μικρό στούντιο ηχολη-ψίας όπου οι νέοι θα ηχογραφούν και θα δημοσιεύουν το υλικό τους στο διαδίκτυο. Με επιλεγμένα μουσικά κομμάτια θα παράγεται σε ετήσια βάση ένα CD που θα παρουσιάζε-ται ζωντανά σε ειδική ημέρα στο Θέατρο Βράχων. Το ίδιο θα μπορούσε να λειτουργήσει και σε άλλες τέχνες π.χ. ένα εργαστήρι animation. Σίγουρα θα μπορούσε να πλαισιωθεί από αρκετούς έμπειρους εθελοντές μέντορες.

Μια συμβουλή στους γονείς ...Μια συνηθισμένη μέρα για τον γονέα με μικρό παιδί είναι άθλος. Το λίγο χρόνο που διαθέτετε για ξεκούραση κλείστε την TV , βάλτε τις 4 εποχές του Βιβάλντι σε χαμηλή ένταση και διαβάστε ένα βιβλίο. Σε ένα μικρό παιδί δεν χρειάζεται καμία άλλη περίπλοκη καλλιτεχνική διαπαιδαγώγηση παρά η πρόσληψη αυτής της εικόνας - ήχου.

...στην ΤέχνηΚα

λλιτ

έχνε

ς του

ΒΥΡΩ

ΝΑ

Επιμέλεια Ελένη Βασιλοπούλου

diadromes11

Documents