The book is owned by คุณ thongchai kantithammakorn Typed to Word Document by คุณ thongchai kantithammakorn Converted to PDF Format by webmaster@samgler.org

This PDF file is intended for educational purpose and private use only. Our goal is to promote SamGler to all walks of life and to memorize Por Intarapalit, one of the greatest writers in Thai history

พล นิกร, กิมหงวน ตอน

“บอน้ําทพิย” ป. อินทรปาลิต

อาหารเชาวันนั้นสมาชิกของบาน “พัชราภรณ” เขานั่งโตะครบถวนแลวแตยังขาดคุณหญิงวาดอีกคนหนึ่ง ซึ่งทุกคนจะตองรอคอยทานในฐานะที่ทานเปนประมุขของบานนี้ ส่ีสหายกับสี่นางตางสนทนากันถึงเรื่องความสวยสดงดงามของตึกใหมหลังบาน “พัชราภรณ” ซ่ึงขณะนี้บริษัทเครื่องเรียนแหงหนึ่งไดรับเหมาตกแตงหองหบัตางๆ ทั้งชั้นบนชั้นลางของตัวตึกเปนเงินหลายแสนบาท โตะเกาอี้เครื่องประดับหองแตละชิ้นสวยงามและมีราคาแพงมาก อีกไมกี่วนัพระคณุเจาทั้งสี่องคคือลูกชายของคณะพรรคสี่สหายกจ็ะลาสิกขาบทแลวกําหนดขึ้นบานใหมในวนัเสารที่ ๓๐ ตุลาคมนี้ซ่ึงบตัรเชิญไดถูกแจกจายไปยังญาติมิตรโดยทั่วหนาแลว งานขึ้นบานใหมของลูกชายสี่สหายจะตองเปนงานที่หรูหรามีเกยีรติยิ่ง เจาคุณปจจนกึฯ กลาวขึ้นวา “ตึกใหมกับตกึใหญหลังนี้อยูหางจากกนั ๒๗ เมตรตามที่วัดไว ความจริงเรานาจะเรียกผูรับเหมาเขามาสรางหลังคาคลุมถนนจากตึกหลังนี้ไปตกึหลังใหม หนาฝนฝนตกจะไดเดินไปมาหากันไดโดยสะดวก แดดรอนก็ไมเปนไร” นวลลออเห็นพองดวย “จริงคะคุณอา นวลจะลองพูดทาบทามกบัคุณอาหญิงดนูะคะ ถาทานเห็นชอบดวยนวลจะเรียกผูรับเหมาเขามาทําหลังคาคลุมถนนคอนกรีตคะและนวลจะออกเงินเอง” เสี่ยหงวนพูดขดัขึ้นทันที “ทําหลังคาคลุมถนนมันจะเกะกะนะซีเพราะจะตองปกเสาออกไปพนถนน รถยนตรของลูก ๆ เราจะมาจอดที่โรงรถขางตึกใหม เฮียคิดวาทําเปนกระเชาสวรรคไมดีหรือใชเครื่องไฟฟาบังคับ ใครจะไปตึกใหมหรือจะมาตึกใหญนี่ก็นั่งกระเชาชมวิวมาในอากาศ” ประภาหวัเราะคิ้ก “มันไมรุมรามไปหรือคะอาเสี่ย แลวก็ถาบังเกิดลวดขาดคนที่นั่งอยูในกระเชาก็หลนลงมาคอหักหรือกระดูกออกนอกเนื้อเทานั้น” “วา” นิกรแหกปากรองล่ันหองทําใหทกุๆ คนหันมามองดูนายจอมทะเลนเปนตาเดยีว “อะไรวะอายกร” พลถามยิ้ม ๆ นิกรทําหนางอเหมือนมาหมากรุก

“เลยเวลาอาหารเชามา ๑๐ นาทีแลว” พลจุปาก “ประเดี๋ยวซีโวย รอคุณแมกอน” นิกรบนพึมพํา “ผูใหญใหเด็กเสียเวลารอคอยไมถูกเรื่องเลย ที่ถูกผูใหญจะตองคอยเด็กเพราะเดก็วนันี้คือผูใหญในวันหนา” เจาคุณปจจนกึฯ หัวเราะหึ ๆ มองดูนิกรดวยความหมั่นไส “นาฟง แลวกน็าเตะดวย” นิกรหันไปมองดูเจาแหวซ่ึงนั่งจองอยูบนเกาอี้ริมหนาตางคอยปรนนิบตัิรับใช “แหวโวย แกขึ้นไปขางบนทีเถอะวะ เรียนคุณอาใหทานรีบลงมากินขาวเร็วๆ หนอย ฉันหิวจนลมออกหูแลว” เจาแหวส่ันศีรษะแลวยิ้มแหง ๆ “รับประทานคุณขึ้นไปเองซีครับ ผมขึ้นไปเรียนทานอยางนี้ผมกม็ีหวังเจ็บตัวเทานั้นเอง อยางนอยก็โดนตบ” ทันใดนั้นเองทุกคนก็ไดยนิเสียงรองวายและมีเสียงใครคนหนึ่งกลิ้งลงมาตามขั้นบันไดในหองโถงใหญ พล พัชราภรณ ใจหายวาบเผนพรวดลุกขึน้ยืน “คุณแมตกกระไดแน ๆ” พลรองขึ้นดัง ๆแลวรีบวิ่งออกไปจากหองรับประทานอาหาร ทุกคนผลุนผลันขึ้นและรีบออกไปจากหองรับประทานอาหารดวยความเปนหวงคณุหญิงวาดผูเปนประมุขของบาน “พัชราภรณ” ความเขาใจของพลถูกแลวคุณหญิงวาดกลิ้งลงมาจากขั้นบันไดหลายขั้นนับจากขัน้พักบันไดลงมาถึงพื้นหองโถง พลปราดเขามาประคองทาน คณะพรรคสี่สหายกับสี่นางและเจาคณุปจจนึกฯ กับเจาแหวตางหอมลอมมองดูดวยความวิตกเปนทุกข ดร. ดิเรกรีบทรุดตัวลงนัง่ขางพลแลวมองดูหนาคณุหญิงวาดซึ่งกําลังรองครางหงิงๆ พลางขมวดคิ้วนิ่วหนา “คุณอาแกแลว คุณอาไมใชนักกฬีาหญิงตามโรงเรียน ไมนาจะกระโดดลงมาเลย” คุณหญิงวาดเอด็ตะโรลั่น “ใครบอกแกละวาฉันกระโดดลงมา พูดบา ๆ อะไรไมรู แกจะเขาโลงแลวจะใหกระโดดโลดเตนเหมือนเด็กสาว ๆ ยงังั้นหรือ โอย....ขาหักแน....โอย....ปวดเหลือเกิน” ศาสตราจารยดิเรกอมยิ้ม “เจ็บตรงไหนครับ” คุณหญิงวาดชีต้รงหัวเขาขางขวาของทาน

“ตรงนี้ หวัเขาอาฟาดกับลูกบันไดโวย โอย....โอย กูตายแนคราวนี ้ หมอดูประจาํวนัในหนังสือพิมพเขาทายแมนมาก เขาวาวันนีจ้ะมีอุบัติเหตุไดรับบาดเจ็บ ไมเหมาะแกการเดนิทางไปไหน โอยโอยโอยโอยโอย....ปวดเหลือเกิน ลูกสะบาคงแตกหรือหลุดแน” เสี่ยหงวนลงนัง่ขางๆ คุณหญิงแลวเลิกชายผาซิ่นไหมขึ้นแลวมองดูหัวเขาขางขวาของคุณหญิงวาด บุยใบใหศาสตราจารยดิเรกตรวจดู เมือ่ ดร. ดเิรกเอื้อมมือลูบคลําหัวเขาของทาน คุณหญิงวาดกส็ะดุงเฮือกแลวรองล่ัน “โอย” “วา” เสี่ยหงวนเอ็ดตะโร “รองยังกะหมูถูกแทงคอ อดทนหนอยซีครับ” “ก็มันเจ็บนี่โวย” คุณหญิงวาดแผดเสียงแลวรองครางตอไป นิกรนั่งลงขางคุณหญิงวาดอกีคนหนึ่ง “โอโฮ บวมเลย เอาฆอนเคาะเบาๆ สักครูก็หายครับคณุอาเหมือนกบัเคาะตัวถังรถยนตรที่บุบกอนโปสี” คุณหญิงวาดกลืนน้ําลายเอื๊อก “เคาะหวัมึงนะซี” ดร. ดิเรกกลาวกับพลอยางเปนงานเปนการ “อุมคุณอาไปที่หองแล็ปเถอะพล กนัจะตรวจดใูหละเอียดหรือเอกสเรยดวูากระดูกหัวเขาเปนยังไงบาง” พลมองดูคุณแมของเขาดวยความหวงใย “คุณแมขึ้นลงบันไดไมระวังนี่ครับ ผมเคยเตือนหลายครั้งแลวใหจับขอบลูกกรงบันไดไว” “แมก็ระวังอยูแลว แตมันหนามืดเหมือนกับจะเปนลม พอกาวลงมาจากขั้นพักบนัไดก็หนามืดลมกลิ้งลงมา” นิกรยิ้มใหคุณหญิงวาด “เลยออกกอย” คุณหญิงวาดยกมือขวาตบหนาหลานชายของทานดังเพยีะ “นี่แนะทะลึ่งนัก แกไมไดแสดงความหวงใยฉันเลย หรืออยากใหฉันตายแกจะไดสวนแบงจากมรดกของฉัน” นายจอมทะเลนยกมือขึ้นลูบคลําแกมซายของเขาแลวยิ้มแหงๆ ตอจากนั้นพลก็อุมคณุหญิงวาดลุกขึ้นพาออกไปทางหลังตึก ทุกคนตดิตามไปดวย อุบัติเหตุของคณุหญิงวาดทําใหคณะพรรคสี่สหายกับสี่นางและทานผูใหญทั้งสองไมไดสนใจกับเรื่องอาหารเชา แมกระทั่งนกิรก็ลืมไปชั่วขณะ

เสียงจอกแจกจอแจดังอยูในหองทดลองวทิยาศาสตรตลอดเวลา นายพลดิเรกไดตรวจดหูัวเขาขางขวาของคุณหญิงวาดอยางถี่ถวนแตไมไดเอกสเรย คุณหญิงวาดนอนอยูบนเตยีงปฐมพยาบาลปลอยให ดร. ดิเรกตรวจหวัเขาของทานในราว ๕ นาทีนายแพทยหนุมกก็ลาวกับทานวา “กระดกูหวัเขาและลูกสะบายังดีครับ อาการช้ําบวมที่เกิดขึ้น กเ็พราะกระแทกกับบันไดและพื้นหอง เพียงแตเคล็ดยอกเทานั้น อยางชาก็อีกหาหกวันคุณอาก็จะเดินไดเปนปรกต”ิ คุณหญิงยิ้มแหง ๆ “ตองเขาเฝอกไหมพอดิเรก ถาเขาเฝอกอาไมเอานะ” “โน ไมตองครับ กระดูกไมหักจะเขาเฝอกทําไม” คุณหญิงวาดคอย ๆ ลุกขึ้นแลวนั่งประนมมือไหวทวมหวั “คุณพระคณุเจาคุมครองลูก ตามธรรมดาคนแกถากลิ้งลงมาจากบันไดอยางนี้ ก็ตองลมหมอนนอนเสื่อแรมเดือนทีเดียว ดีไมดีหลังหักตะโพกหกัหรือคอหัก” ศาสตราจารยจบัมือขวาคุณหญิงวาด บีบมอืเบา ๆ แลวยกหลังมือของทานขึ้นจูบแสดงความเคารพรักอยางสูง “ออไร ผมโลงใจที่คุณอาเพยีงแคขาเคล็ดขัดยอกไปเทานั้น รูสึกวาหมูนี้สุขภาพของคุณอาไมสูจะดนีัก ผมจะตองฉีดยาบํารุงรางกายใหคุณอาสักพกั อยาเพิ่งตายเลยครับ อยูเปนรมโพธ์ิรมไทรใหพวกผมไดอบอุนใจไปกอน” คุณหญิงวาดยกมือตบศีรษะศาสตราจารยดิเรกเบา ๆ ทานทําตาแดงๆ เหมือนกับจะรองไห “อารูตัววาอาแกมากแลวพอดิเรก บางวันดื่มน้ํายังตองเคี้ยวเสียกอน เฮอ- สังขารของคนเรามันเหนีย่วร้ังเอาไวไมได อานะยังไมอยากตายหรอก อยากจะอยูใหครบ ๒00 ป แตก็คงจะอยูไมถึง” ส่ีนางหวัเราะคิกคักไปตามกัน นันทาสบตากับคุณหญิงวาดหลอนก็กลาวขึ้นทันท ี “คุณอาลองลุกขึ้นเดนิหนอยซิคะ นันอยากจะรูวาคุณอาเดินไดถนัดไหม” คุณหญิงวาดพยุงกายลุกขึ้นยนืแลวกาวเทาออกเดินกระโผลกกระเผลกพลรีบเขาไปประคองทาน “อยาเดินเลยครับคุณแม คุณแมคงจะเจ็บปวดหวัเขาขางขวามาก” คุณหญิงวาดพยักหนา “ถูกแลวลูก มนัปวดและเสียวปลาบบอกไมถูก แตถาไมยันกเ็ห็นจะพอเดินได” ดร. ดิเรกพดูเสริมขึ้น “พาทานมานั่งนี่เถอะพล กันจะฉีดยาบํารุงหัวใจใหทานสักเข็มหนึ่งและใหทานกนิยาระงับปวดสักเมด็ คุณอาจะตองนอนพักผอนอยูในหองขางบนจนกวาจะเดนิไดแข็งแรงประเดี๋ยวกนัจะเอาน้ํามันถูนวดหวัเขาใหทาน ทกุคนไมตองเปนหวงออกไปกินขาวกันเถอะ ผมจะชวยคณุอาเอง”

ไมมีใครยอมออกไปจากหองทดลองของศาสตราจารยดิเรก นกิรลอบคอนใครตอใครวุนไปหมด ประภาทําหนาที่เปนพยาบาลรีบตมน้ํารอนลวกเข็มและหลอดฉีดยาดวยกาตมน้ําไฟฟา ดร. ดิเรกเตรียมยาฉีด ใน ๑๐ นาทนีั้นเองศาสตราจารยดิเรกก็ฉดียาบํารุงหวัใจใหคณุหญิงวาดเข็มหนึ่งและใหยาระงับปวดทานหนึ่งเมด็ ตอจากนั้นเขาก็ใชน้ํามันชนิดหนึ่งนวดหวัเขาขางขวาใหทาน พลกับเสี่ยหงวนชวยกันหิ้วปกพาคุณหญงิวาดออกไปจากหองทดลอง และพาทานขึ้นไปขางบนของตัวตึก เพื่อใหทานพักผอนอยูในหองของทานตามคําสั่งของศาสตราจารยดิเรกทกุคนติดตามไปดวย นันทาสั่งใหสาวใชผลัดเวรกันเฝาปรนนิบัติรับใชคุณหญิงวาดคนละ ๒ ช่ัวโมง ประไพกับนวลลออชวยกันจัดอาหารเชาขึน้ไปใหทาน ทกุคนตางวุนวายไปตามกนั ขาวแพรสะพดัไปทั่วบาน “พัชราภรณ” เทาที่คุณหญงิวาดไดรับอุบุติเหตุพลัดตกบันไดในหองโถง พวกคนใชชายหญิงตลอดจนคนสวนผลัดเปลี่ยนกันขึน้ไปเยี่ยมทานดวยความจงรักภักดี แตอาการของคุณหญิงวาดไมมากมายอะไรนักเพยีงแตหวัเขาขางขวาขดัยอกบวมช้ําอันเปนเหตุใหทานเดินไมถนัด เปนอันวาอาหารมื้อเชามื้อนั้นกินเวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมง ๘.00 น. วันนัน้เอง ขณะที่คณุหญิงวาดนั่งพักผอนอยูบนเตียงของทานและกําลังสนทนากับส่ีนางซึ่งรวมกนัอยูบนโซฟาริมผนังตึก นิกร การุณวงศ ของเราก็พาตัวเดนิเขามาในหองในบทบาทของแพทยแผนโบราณชั้นด ี เขานุงผาพืน้สีหมากสุกโจงกระเบนสวมเสื้อราชประแตนกลัดดุม ๕ เม็ดแบบขาราชการหรือขุนนางสมัยกอน มือขวาถือกระเปาลามยาเกาคร่ําครา ผัดหนาขาววอกและสวมแวนตาแบบคนแกแตกระจกแวนอยูต่าํกวาระดับลูกนัยนตา “อุยตาย” ประไพรองล่ัน “ตัวอะไรคะนัน่” นิกรสะดุงโหยง “หน็อยแน ผัวแท ๆ ถามวาตวัอะไร เออแนะ” คุณหญิงวาดทาํตาปริบๆ มองดูหลานชายของทานอยางขบขันและเศราใจ “แกจะไปประกวดแฟนซีที่ไหนวะ นกิร” นิกรเดินเขามาหาและยิ้มใหทาน “ผมเปนหมอโบราณก็แตงตัวอยางนี้ซีครับ ทําอะไรใหมันถูกตองกาลเทศะคนเราเวลามีเคราะหกไ็ดรับบาดเจ็บหรืออันตรายไดโดยไมรูเนื้อรูตวั ตองลมเพลมพัดหรือถูกของถูกคุณก็ได ผมก็ไดเลาเรียนวชิาแผนโบราณมามากขอใหผมชวยตรวจรักษาใหคุณอาเถอะครับ ดิเรกมันรักษาแบบสมัยใหมหรือรักษาแบบหมอฝรั่ง ผมรักษาแบบหมอไทยหรือหมอโบราณ อยาลืมวาปูยาตายายองเรามีชีวิตอยูไดจนมีลูกหลานเต็มเมืองก็เพราะยาไทยโบราณหรือความสามารถของหมอโบราณนะครับ” คุณหญิงวาดโบกมือไลนิกร

“แกไปเถอะ ไปตรวจงานหรือไปทํางานตามหนาทีข่องแก เมือ่พอดิเรกเขารบัรองวากระดกูไมหกัเพียงแตหัวเขาบวมเคล็ดยอก แกกไ็มตองชวยอาหรอก” นิกรชักฉิว “ออ นี่หมายความวาคณุอาไมเสื่อมศรัทธาเลื่อมใสหมอโบราณหรือยาไทยยังงั้นหรือครับ” คุณหญิงวาดหวัเราะเบา ๆ “ฉันไมไดพดูอยางนี ้ ทําไมอาจะไมเล่ือมใสแพทยแผนโบราณเพราะอาก็เปนคนแกหัวโบราณคนหนึ่ง เมื่ออาออกเจาพลนะใชหมอตําแยทีใ่ชไมรวกตัดสายสะดือ หมอตําแยก็ชาวบานเรานี่เองไมไดเลาเรียนวิชาผดงุครรภอะไรหรอก” นิกรทําหนาเหยเก “เอาไมรวกตดัสายสะดือหรือครับ” “เอะ สมัยนัน้เขานิยมกนัอยางนั้น หมอตําแยทุกคนเขาใชไมรวกตดัสายสะดือ” “ตัดสะดือคุณอาหรือครับ” คุณหญิงวาดกลืนน้ําลายเอื๊อก “สะดืออายพลโวย ชะ ชะ แกเปนหมอโบราณมปีระกาศนียบัตรและมีใบอนุญาตประกอบโรคศิลปะแตแกไมรูวาหมอตาํแยตดัสะดือใคร” นิกรหวัเราะ “ก็ผมรูขอสอบกอนสอบนีค่รับ” คุณหญิงวาดโบกมือไลหลานชายของทาน “แกจะไปไหนก็ไปเถอะอยามากวนใจอาเลย อาจะปรึกษากับแมส่ีคนนี่เกี่ยวกบังานขึ้นบานใหมของทาน อีกไมกีว่นัทานก็จะสึกแลว พอกลับมาบานก็ขึ้นบานใหมในวันนัน้” นิกรวา “ใหผมเอาแปงพอกหัวเขาคณุอาเสียหนอยไมดหีรือครับ เคราะหหามยามรายคุณอาอาจถูกลมเพลมพัดมีอะไรอยูในตวัคณุอาผมจะไดเรียกออกมา บางทีอาจจะไดกระดูกผีสักชิ้นหรือเสนผมกลุมหนึ่ง” “แหม ฉันรําคาญแกจริงโวยพับผาซี บอกใหออกไป” นิกรมองดูคุณหญิงวาดอยางเคือง ๆ “ดีแลว คุณอาอยามาขอความชวยเหลือผมก็แลวกัน คณุอาไมเล่ือมใสผมก็ไมเปนไร แตคณุอาจะตองขอรองใหผมรักษาคุณอาถาหากวาใครเขาเสกเนือ้เค็มหรือโตะเกาอี้มาเขาทองคุณอา” “เขาทองแกนะซี ฉันไมไดไปทําอะไรใหใครเขาเดือดรอนไมมีใครเขาทําอะไรฉันหรอก ฉันเกิดมาไมเคยมีศัตรู เพื่อนฝูงญาติพี่นองลวนแตรักใครฉันทั้งนัน้แมกระทั่งเพือ่นบานใกลเรือนเคียง” นิกรเดินเขามาหาสี่นาง

“อา-ใครปวยไขไมสบายมีอาการเจ็บปวดอยางไรอยากจะใหผมรักษาบางก็บอกผมเถอะครับไมตองเกรงใจ” นันทามองดูนองชายรวมสายโลหิตของหลอนอยางขบขัน “ถาในโลกนีม้ีแกเปนหมออยูเพียงคนเดยีว ฉันยอมตายดีกวาทีจ่ะใหแกรักษาฉัน” นิกรเคนหวัเราะ “ดูถูก เดีย๋วเสกโซฟาเขาทองเสียเลย” พูดจบเขาก็หมนุตวักลับถือกระเปาลามยาพาตวัเดนิออกไปจากหองสวนตัวของคุณหญงิวาด ตลอดเวลา ๓ วนัที่ผานมาอาการปวดบวมและขัดยอกที่หัวเขาขางขวาของคุณหญิงวาดไมดีขึ้นทั้ง ๆที่ศาสตราจารยดิเรกไดเอาใจใสใหการรักษาพยาบาลอยางดีท่ีสุด เขาบอกกับเพื่อนเกลอของเขาและสี่นางวา เทาที่อาการของทานยังทรงอยูก็เนื่องจากความมีอายุของทานนัน่เอง อยางไรก็ตามเขารับรองวาคุณหญิงวาดจะหายเปนปรกติและเดนิไดถนัดภายใน ๑0 วันนี้ซ่ึงเขาจะใชรังสีชวยในการรักษากระดูกและอาการบวมช้ํา วันนัน้ตรงกับวันศุกรตอนเยน็ เวลาประมาณ ๑๖.๓0 น. มีสามีภริยาในวัยงอมและหงอมคูหนึง่มาเยี่ยมคณุหญิงวาด ประภาไดนําขึน้ไปพบกับคณุหญิงวาดที่หองนอนของทาน สองสามีภริยาคูนี้คือลุงอ่ํากับปาอวมมีอาชีพทําตุกตาดินขายซึ่งตุกตานี้เหมาะแกการถวายเจาพอเจาแมหรือศาลพระภูมิ สองสามีภริยาคูนี้ยากจนมากเชาที่ดินของคุณหญิงวาด ๓0 ตารางวา ปลูกเรือนเล็ก ๆ อยูอาศัยในซอย “ประสิทธิ์นิติศาสตร” หลังบาน “พัชราภรณ” และเคยไดรับความชวยเหลือจากคุณหญิงวาดมามากมายจนกระทั่งในระยะหลังนี้คณุหญิงวาดมเีมตตาสงสารคิดคาเชาที่ดินเพยีงเดือนละบาทเดียวเพื่อใหเปนไปตามกฎหมายเกี่ยวกับกรรมสิทธิ์ที่ดินของทาน ปาอวมมีของมาเยี่ยมใสถาดพลาสติกมาดวยคือกลวยหอมหนึ่งหวีและปลาชอนแหงอีก ๒ ตัวแสดงความกตัญูกตเวทตีอคุณหญิงวาด เมื่อประภาพาสองตายายเขามาในหองนอนอันกวางขวางหรูหราคุณหญิงวาดซึ่งกําลังนั่งอยูบนเตียงนอนและกําลังสนทนากับนันทากจ็องมองดูลุงอ่ํากับปาอวมอยางตื่นๆ ลุงอ่ําปวยเปนอัมพาตมาเกือบ ๓ เดือนแลวนั่ง ๆ นอน ๆ อยูที่บานไปไหนไมได และเมื่อสัปดาหที่แลวคุณหญิงวาดยังไดไปเยีย่มลุงอ่ําที่บานและใหเงินไวใช ๒00 บาทดวยความเมตตาสงสาร “นายอ่ํา” คุณหญิงวาดอุทานขึ้นดัง ๆ “แกหายปวยเดินเหินไดแลวหรือนี่” สองสามีภริยาตรงเขามาทรุดตัวลงนั่งพับเพยีบ ปาอวมวางถาดลงบนพื้นดินแลวสองสามีภริยาก็ประนมมือไหวคณุหญิงวาดอยางนอบนอมที่สุดและหันไปไหวนันทาดวย

“กระผมหายแลวขอรับ ทราบขาวเมื่อเยน็วานนี้เองวาคุณหญิงวาดตกบนัไดตึกขาแพลงเดินไมได กระผมกับอวมตกใจมากเปนอยางไรบางขอรับ” คุณหญิงวาดยิม้เล็กนอย “หัวเขามนัปวดและบวมและกระดูกเคลื่อนทําใหอักเสบเดินไมได แตพอดิเรกเขารับรองวาอยางชาอีก ๑0 วันก็คงหายเปนปรกติ ขอบใจมากนะทีแ่กกับแมอวมมีแกใจมาเยีย่มฉัน แตวาทาํไมจะตองมีขาวของมาใหฉันดวย เพยีงแตน้ําใจของแกสองคนฉันก็ช่ืนใจแลว” หญิงชราเจาของรางอวนจ้ําม้ําประนมมือไหวระหวางอกแลวกลาววา “คุณหญิงมีพระเดชพระคุณตอดิฉันกับพี่อํ่าอยางลนเหลือก็ตองหาอะไรมาฝากทานนดิ ๆ หนอย ๆ เจาคะ” ประภาพยักเพยิดชวนนนัทาออกไปจากหองนอนของคุณหญิงวาดเพือ่เปดโอกาสใหสองสามีภริยาสนทนากับคุณหญิงตามลําพัง คุณหญิงวาดมองดูชายชราเจาของรางบอบบางดวยความแปลกใจและสนใจ “แกกนิยาอะไร หรือไดหมอดีที่ไหนละ นายอ่ํา ถึงหายปวยเร็วอยางนี้ เมื่อวันที่ฉนัไดไปเยี่ยมแกวันนัน้ปากแกยังเบีย้วอยู มือขางซายก็ตายเคลื่อนไหวไมได ตองนั่งถัดอยูหนาระเบียงเรือน” “ครับผม กระผมกําลังจะกราบเทาเรียนใหคุณหญิงทราบเดี๋ยวนีแ้หละขอรับ กระผมไมไดกินยาดีมีหมอดีมารักษากระผมหรอกขอรับ ที่หายปวยอยางไมนาเชื่อก็เพราะกระผมไดกินน้ําทิพยเขาไปเพียงสองสามอึกเทานัน้ กระผมชวนอวมมากราบเทาทานก็ตั้งใจจะมาเรยีนใหทานทราบดวย” “หา วายังไงนะนายอ่ํา แกวาแกกนิน้ําทิพย......” “ครับผม” “น้ําทิพยอะไรที่ไหน” ชายชรายิ้มละไมแลเห็นแตเหงือก สายตาที่มองดูคุณหญิงวาดนัน้เต็มไปดวยความเคารพรักและกตัญูอยางสูงสุด “น้ําทิพยที่สระใหญวัดโกสนิารายณเมืองกาญจนขอรับ” คุณหญิงวาดทาํหนาฉงน “น้ําทิพย......” “เจาคะ” ปาอวมพูดยิ้ม ๆ “คุณหญิงไมไดอานขาวในหนังสือพิมพหรอกหรือเจาคะ” “เปลา ฉันไมใครไดอานหนังสือพิมพหรอกเพราะเบือ่ขาวปลนกันฆากัน หรือจี้ไชกัน ลวนแตขาวของพวกทจุริตมจิฉาชีพทั้งนั้น”

“เจาคะ สระน้ําที่วัดโกสินารายณเปนสระน้ําอันศกัดิ์สิทธิ์เจาคะ ผูคนหล่ังไหลไปที่นั่นมืดฟามัวฝนวันหนึ่งนับจํานวนหมื่นเชยีวเจาคะ ทําใหชาวบานโปงรํ่ารวยขึ้นเพราะอาหารขายดแีละพวกรถยนตจากบานโปงไปวัดโกสินารายณก็มีรายไดมากมายร่ํารวยไปตามกัน” คุณหญิงวาดขมวดคิ้วเขาหากัน ทานเปลีย่นสายตามาที่ชายชรา “ฉันสนใจเรื่องสระน้ําทิพยที่นั่นแลวซี เลารายละเอียดใหฉันฟงซินายอ่ํา” “ครับผม ความเปนมาจะมมีาอยางไรกระผมก็ไมทราบขอรับ ทราบแตวาหนังสือพิมพลงขาววาผูคนไปที่วัดโกสินารายณไปเอาน้ําในสระที่วัดนั้นรักษาโรค ใครเปนโรคอะไรไดกินน้ําในสระนั้นกห็าย” คุณหญิงวาดลืมตาโพลง “ยังงั้นหรือ” “ครับผม รักษาโรคไดทุกชนดิขอรับ เปนโรคประสาท เปนมะเร็ง โรคเบาหวาน งอยเปลี้ยเสียขาเดินไมได ตาเจ็บจวนจะบอด โรคลมขัดขอปวดเมือ่ยเคลด็ขัดยอก เปนแผลเปนฝหรือจะเปนโรคอะไรก็ตามถาไดกินน้ําในบอน้ําทิพยและเอาลางหนาทาตัวก็จะหายปวยจากโรคนัน้ทันที เปนโรคผิวหนังกลากเกลื้อนขี้เร้ือนกวางหูหนาตาเลอก็หายขอรับ ทาปุบหายปบหรือทาเชาหายเย็น” คุณหญิงวาดรูสึกเลื่อมใสอยางยิ่ง “แกก็เลยไปทีว่ัดโกสินารายณที่วา” “ครับผม ตอนแรกเพื่อนบานเขาเลาใหฟงกระผมไมเล่ือมใสหรอกขอรับ ใจคิดวาเปนไปไมไดที่น้ําในสระนั้นจะรักษาโรคไดทุกอยาง ตอมาหลานชายของกระผมมันขับรถเมลสายสถานีขนสงสายใตไปบานโปงมันมาหากระผมออนวอนใหกระผมไปที่วดัโกสินารายณครับผม กระผมก็เลยชวนอวมไปกับมัน ไปลงรถที่บานโปงแลวข้ึนรถตอไปอีกขอรับไปตามทางหลวงบานโปงเมืองกาญจนอยูระหวางครึ่งทางเห็นจะได ตอนที่กระผมไปเขายังไมหามรถขอรับ ปลอยใหรถเขาไปจนถึงวัดแตเดีย๋วนีเ้ขาหามรถแลว รถตองจอดปากซอยเขาวัดและตองเดินไปราว ๔๐ เสน” “แลวยังไง” คุณหญิงซัก “แกไปถึงบอน้ําทิพยที่วดันั้น.....” “ครับผม ไปถึงก็จุดธูปเทียนอธิษฐานแลวก็ตกัน้ําในบอหรือในสระมากินราดศีรษะราดตามตัวของกระผมดวย ภายในครึ่งชั่วโมงเทานั้นแหละขอรับ กระผมกลุ็กขึ้นเดินไดคลอง แขนขา เหยยีดได เคลื่อนไหวไดเหมอืนกับคนธรรมดา ปากกห็ายเบี้ยวขอรับดวยอํานาจแหงความศักดิ์สิทธิ์ของน้ําทิพยในบอนั้น อวมมันปวดเมือ่ยตามตัวมาแรมปกินน้ําเขาไปเพียงอึกเดยีว กห็ายเมือ่ยกระฉับกระเฉงเหมือนเด็กสาวๆ กระผมกับอวมมีชีวิตชีวาก็เพราะน้ําทิพยขอรับ กระผมมาเยีย่มคุณหญิงก็เพื่อที่จะกราบเทาออนวอนใหคณุหญิงไปทีว่ัดโกสินารายณ ไปอธิษฐานแลวกินน้ําทพิย เอาน้ําในบอทาขาขางที่ปวดบวม กระผมรบัรองวาคุณหญิงจะเดนิไดคลองแคลวหายเจ็บปวดทันท”ี คุณหญิงวาดยิม้ออกมาได

“เอ-เขาทีแฮะ ฉันไมเคยรูเร่ืองนี้มาแตกอนเลย ไดยินแมหลาน ๆ ส่ีคนเขาพูดเหมอืนกันเร่ืองบอน้ําวิเศษแตไมไดสนใจซักถาม ผูคนหล่ังไหลไปที่นั่นมากมายเชียวหรือ” ปาอวมตอบแทนสามี “มืดฟามัวฝนเลยเจาคะ มาจากประจวบ เพชรบุรี ราชบุรี นครปฐม สมุทรสาคร สมุทรสงคราม ที่ไปจากกรุงเทพฯ วันหนึง่ ๆ ก็นับพันเจาคะ บางกไ็ปรถเกงบางก็เชารถแท็กซี่หรือเหมารถโดยสารไปกันเปนหมูพวก ที่วดัโกสินารายณครึกครื้นยิ่งกวามงีานวัดตามวัดใหญ ๆ อีกเจาคะ ขาวแกงเครื่องดื่มขนมขาวตมขายดเีปนเทน้ํา ทําใหวดัมีรายไดไมนอยเพราะใครๆ ก็เต็มใจบริจาคเงินบํารุงวัดเจาของสระน้ําทิพย พระสงฆองคเจาหล่ังไหลไปมากมายเจาคะ เจ็บไขไดปวยเปนอะไรก็หายทันทีเมื่อไดกนิน้ําทพิยในบอนั้นเขาไป แตตองไปเองเจาคะ ถาใหคนไปเอามาใหน้าํทิพยในบอนั้นก็อาจจะหมดความศักดิ์สิทธิ์ เพราะจะตองไปจุดธูปเทียนอธิษฐานเสียกอน” ลุงอ่ําวา “นาประหลาดจริงๆ ขอรับ กระผมคิดวากระผมคงเปนงอยตลอดชีวิตแตแลวก็เปนบุญของกระผม กระผมหายปวยจากอัมพาตก็ดวยน้ําทพิยที่วดัโกสินารายณนั่นเอง” “นั่นนะซี เปนบุญของแกแลวนายอ่ํา ฉันรูสึกตื่นเตนสนใจมากทีเดียว ฉันไปแน” ชายชรายิ้มเล็กนอย “ดีสิครับคุณหญิงจะไดหายปวยเดินเหินได ปวดเมื่อยตามตัวก็จะหายไปตอนนี้ผูคนก็ยังหล่ังไหลไปทีบ่อน้ําทิพยทกุวันแหละขอรบั เมื่อวานหลานมันมาเยีย่มกระผมมันบอกวารถเมลจากขนสงสายใตไปบานโปงคนแนนทกุเที่ยวทั้งไปและกลบั และรถที่บานโปงไปเมืองกาญจนก็เบียดเสยีดเยียดยัดกัน คนหัวสมัยทีไ่มเชือ่ถือมีจํานวนไมนอยที่ลองไปรักษาตวักนิน้ําทิพยที่บอนั้น ไมวาจะเปนโรคอะไรก็หายขอรับ ขาวก็เลยแพรไปทัว่ประเทศ คนทีอ่ยูหวัเมืองไกลพากันไปบอน้ําทิพยไมใชนอย” “เปนบอเล็ก ๆ หรือบอใหญ” คุณหญิงวาดซัก “ใหญมากขอรับ ไมนาจะเรียกบอหรือสระหรอกขอรบั นาจะเรยีกวาบึงมากกวา แตเขาเรียกกนัวาบอหรือสระ น้ําในสระมีไมมากนักแตถาฝนตกน้ําก็คงเพิ่มขึ้น ระยะนี้ฝนตกชุกหนอย คุณหญิงไปเถอะขอรับ” “ไปนะไปแน แตวาทางแยกเขาวัดที่แกวาเปนระยะทางที่ตองเดินเขาไปตั้ง ๔๐ เสนมันไมใชใกลนะนายอ่ํา ฉันเดนิไมไดจะทําอยางไร” “โธ-คุณหญิงมีบาวไพรดีคนไชเยอะแยะขอรับ หาเกาอี้ไปแลวใหคนใชชวยกนัหาม หรือมายจางคนแถวนั้นเขาชวยหามก็ได กรุณาไปที่วัดโกสนิารายณเถอะครับคุณหญิงจะไดหายปวย” คุณหญิงวาดยิม้เล็กนอย กอนที่ทานจะพดูอะไรเสียงแตรรถยนตรคันหนึ่งก็ดังขึ้น ทานจําเสียงแตรรถคาดิลแล็คเกงของเสี่ยหงวนไดดี

“ลูกหลานของฉันเขากลับมาจากทํางานแลว ดีละ ประเดีย๋วเขาขึน้มาฉันจะชวนเขาไปวัดโกสินารายณ พรุงนี้วันเสารเขาหยุดงานกันดวยเหมาะทีเดยีว” ปาอวมพยกัเพยิดกับสามีของหลอน “กลับกันหรือตา คุณๆ ทานจะไดคุยกับคณุหญิง” คุณหญิงวาดพดูเสริมขึ้นทันที “เดี๋ยวซีจะรีบรอนไปไหนละ ถายังไงฉันจะชวนนายอ่ําไปดวย อา --- ฉันกําลังตื่นเตนสนใจกับน้ําทพิยที่วดัโกสินารายณมาก แกเขาใจวาอยางไรนายอ่ําความศักดิ์สิทธิ์ของน้ําในบอเกดิเพราะพุทธานภุาพยังงัน้หรือ” ชายชรานิ่งอึ้งไปสักครู “กระผมกราบเรียนไมไดขอรับ กระผมถามพระที่วดันั้นแลวทานก็อธิบายไมไดเหมอืนกัน แตคนเกาทีน่ัน่คนหนึ่งบอกวาถาเกิดจากพทุธานุภาพกเ็กดิจากเทพยดา อารักษบันดาลใหน้ําในสระนั้นมีความศกัดิ์สิทธิ์ เพื่อจะไดชวยทุกขผูคนที่เจ็บไขใหหายปวย” “ออ ก็นาจะเปนอยางนีแ้หละนายอวม อยางไรก็ตาม พวกหวัสมัยใหม เขาคงไมเชื่อถือ เห็นเปนเรื่องขบขัน หรือเปนความโงเขลาของผูที่มีศรัทธา สําหรับฉันนะเชื่อแนฉันเชื่อเสมอวาความศักดิ์สิทธิ์มหัศจรรยหรือปาฏิหาริยนัน้ยังมีอยู พุทธานุภาพหรือเทวัญบันดาลใหเปนไปนัน้ ไมใชเร่ืองเหลวไหล ศรัทธาของคนเราอยูที่จิตใจดวย เราไมนับถือหรือมีศรัทธาเราไปติเตียนคนอื่นเขาที่เขาเคารพนับถือศรัทธามันก็ไมถูก” “ครับผม คุณหญิงพูดถูกขอรับ กระผมเชือ่ถือในเรื่องพุทธานุภาพและอํานาจของเทพยดาส่ิงศักดิ์สิทธิ์อยูเสมอ” คุณหญิงวาดยกมือลูบคลําหัวเขาขางขวาของทานซึ่งมันยังอักเสบบวมช้ําอยู “ยังปวดอยูหรือเจาคะ” ปาอวมถาม “ฮือ” “โถ – คุณหญิงเคราะหรายแท ๆ พวกชาวบานแถบนี้กโ็จษขานกนัจนเกินความจรงิ” “หา เขาวายังไงแมอวม” “เขาวาคุณหมอดิเรก จะตัดขาคุณหญิงตอนเย็นวันนีแ้หละเจาคะ” “แลวกัน พอดิเรกไมไดคดิที่จะตดัแขงตัดขาฉันเลยหวัเขาฉันไมไดหักนะ เพยีงแตปวดบวมเทานัน้เอง” ทันใดนั้นเองสี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯกพ็ากนัเขามาในหองนอนของคุณหญิงอยางรอนรนซึ่งเจาแหวติดตามาดวย คณะพรรคสี่สหายกับเจาคณุปจจนึกฯแตงกายสากลเรียบรอยพึ่งกลับมาจากโรงแรม “ส่ีสหาย” ระหวางนี้ทุกคนรีบกลับมาบานวันหนอยเพราะเปนหวงคณุหญิงวาดนั่นเอง

ลุงอ่ํากับปาอวมตางยกมือไหวส่ีสหายกับเจาคุณปจจนึกฯ โดยทั่วหนากนั ทุกคนมองดูชายชราอยางตื่น ๆ “ลุง” เสี่ยหงวนรองขึ้นดัง ๆ “ลุงหายปวยจากอัมพาตแลวหรือ” “ครับ หายมาสามสี่วันแลวครับ” ดร. ดิเรกถามขึ้นทันท ี “ไดหมอที่ไหนมารักษาหรืออยางไร” ลุงอวมยิ้มใหนายพลดิเรก “มิไดครับคุณหมอ ผมหายเพราะผมไดกนิน้ําทิพยที่บอน้ําวัดโกสินารายณครับ” ดร. ดิเรกอาปากหวอ “หายเพราะน้าํทิพยที่กําลังเปนขาวในหนาหนังสือพิมพนะหรือ” “ครับ” ส่ีสหายตางนั่งรวมกันบนโซฟาใหญ เจาคณุปจจนึกฯ เดินมานั่งบนเกาอี้ขางเตียงนอนของคุณหญิงวาด “เปนยังไงบางครับคุณหญิง” “ก็ยังปวดอยูคะ ที่มันบวมกย็ังไมยุบ ดิฉนัตัดสินใจเดด็ขาดแลว พรุงนี้ดิฉันจะชวนเจาคุณและเจาสี่คนนีไ่ปบอน้ําทิพยที่เมืองกาญจน อา—ที่วัดโกสินารายณแนะคะ” “โน” ศาสตราจารยดิเรกเอด็ตะโรลั่น “น้ําในบอนัน่มเีชื้อโรครอยแปด นับตั้งแตบิด ไขรากสาด หรืออหิวาตกโรค อยาเสี่ยงเลยครับคุณอา” คุณหญิงวาดชกัฉิว “เธอเห็นหรือเปลาวานายอ่ําหายจากอัมพาตเดินเหินไดและมาเยีย่มอาได ก็เพราะนายอ่ําไปที่วัดโกสินารายณไปอธิษฐานแลวกินน้ําทพิยในบอนั้น พอกินเขาไปครูเดียวก็เดนิไดคลองแคลว แขนขาเคลื่อนไหวไดวิ่งรอบสระน้ําตั้ง ๒๐ รอบอยางสบาย เธอก็อานหนังสือพิมพทุกวัน ถาน้ําในบอนั้นไมศักดิสิ์ทธิ์จริงผูคนเขาจะหลั่งไหลไปทําไม เสียทั้งเวลาเสียทั้งคารถ คนงอยเปลี้ยเสียขาไปถึงนั่นไดกนิน้าํทิพยกห็าย กนิปุบหายปบหรือกินเชาหายเย็น อาตองไปแน ๆ อยากจะเดินไดเร็วๆ และน้ําทิพยนัน่นะแกปวดเมื่อยตามตัวดวย แกโรคไดสารพัด” ศาสตราจารยดิเรกทําหนาเหยเก เขายกัไหลแลวแบมือทั้งสองขางแตไมยอมพูดอะไรอีก อยางไรก็ตามเขารูสึกแปลกใจมากที่ลุงอ่ําหายจากอัมพาตอยางไมนาจะเปนไปได พล, นิกร, กิมหงวน และเจาคุณปจจนึกฯ ตางซักไซไลเลียงลุงอ่ําเกี่ยวกับเรื่องบอน้ําทิพยซ่ึงชายชราก็เลาใหฟงโดยละเอยีด ในที่สุดนิกรก็กลาวกับคณุหญิงวาดวา “ผมสนับสนุนคุณอาครับ คุณอาควรไปที่วัดโกสินารายณเพื่ออธิษฐานและกินน้าํทิพยในบอนั้น เอาน้ําทาหัวเขาทีป่วดบวมก็คงจะยุบหายเปนปรกติลุกขึ้นเตนร็อคไดสบาย ผมไดยนิเขา

โจษจันเหมือนกันครับ คนตาเหลวักน้ําในบอใสตาแพล็บเดียวหายเหลได เปนโรคอะไรๆ ก็หาย” แลวนกิรก็กลาวกับคณะพรรคของเขา “พรุงนี้ไปบอน้ําทิพยกนัเถอะวะ นึกวาไปเทีย่วบานโปงแลวเลยไปเที่ยวเมอืงกาญจนดวย” เจาคุณปจจนกึฯ หันไปมองดนูิกร “แตคุณหญิงทานเดินไมไดนะโวยกร รถนะเขาไมใหเขาไปในวัดแลว ทางแยกจากทางหลวงไปถึงวดัโกสินารายณตามขาวในหนังสือพิมพเปนถนนลูกรังแคบๆ และลึกเขาไปจากทางหลวงเกือบสองกิโล ถาเราพาคุณหญิงไปเราจะทําอยางไร” นิกรอมยิ้ม “จะยากอะไรครับ ผมสี่คนผลัดกันใหคณุอาขี่คอไปคนละรอยเมตรจนกวาจะถึงวัด” ปาอวมหวัเราะกาก “ดีคะ” “ไมเอา” คุณหญิงวาดเอด็ตะโร “แกจะตายแลวยังจะใหฉันขี่หลังเลนตั้งเตกับพอพวกนี้ขายหนาเขาแย ประเดี๋ยวมันพาฉันควบไปอยางมาฉันกแ็ยเทานั้น” เสียงหวัเราะดงัขึ้นล่ันหอง เสี่ยหงวนพูดพลางหัวเราะพลาง “เราทําเกาอี้ใสรถไปซีครับคุณอา เอาไมไผสองลํายาวลําละ ๒ เมตร ผูกติดกับเกาอีน้วมมัดใหแนน พอลงจากรถเราจะชวยกันประคองคุณอาใหนั่งเกาอี้แลวผมสี่คนจะชวยกันหามคุณอาไป” คุณหญิงวาดยิม้ออกมาได “ถายังงี้ก็ตกลง คอยยังชัว่หนอย” นิกรพดูเสริมขึน้ “เขาทีดีเหมือนกันครับ นึกวาแหนางสงกรานต ถาจะใหดีควรจดัขบวนเตรยีมไปดวย มีธงทิวพัดโบกจามร มีปไฉนกลองชนะหรือเปงพรวด” คุณหญิงวาดอดหัวเราะไมได “อายจอกกะรอ็กนี่พูดอะไรเปนเลนเสมอ อา—พรุงนี้แกสี่คนรับเปนธุระหนอยเถอะ ฉันจะไดเดินเหินไดเสียที นั่งแกรวอยูในหองอยางนี้ไมไดดาพวกคนใชในบานเปรี้ยวปากเหลือเกนิ” พลมองดูเพื่อนเกลอของเขา “ถาเอาเกาอี้นวมผูกติดกับไมไผไปดวยกต็องเอารถบรรทุกคันเล็กของโรงแรมไปอีกคันหนึ่งใหอายแหวขับไป” เสี่ยหงวนพยักหนารับทราบ “จะยากอะไรละโทรศัพทไปที่โรงแรมบอกใหคนรถมนัขับมาใหเราพรุงนี้ดีเหมือนกันโวย กันอยากจะเหน็บอน้ําทิพยและผูคนที่หล่ังไหลไปที่นั่น ถาคุณอากินน้าํทิพยแลวแขงขาหายบวมมนัก็เปนเรื่องที่นามหัศจรรยที่สุด”

คุณหญิงวาดพดูเสริมขึ้น “จะแปลกอะไรพอหงวน นายอํ่าเปนอัมพาตเดินไมได ไปถึงที่นั่นจุดธูปเทียนอธิษฐานกินน้ําในบอนัน้แลวอาบทาตัว เพียงครึ่งชั่วโมงนายอ่ําก็เดินไดเหมือนคนธรรมดา ใคร ๆ เขาปวยไขไปถึงนั่นก็หายทัง้นั้น พรุงนี้เหลวไมไดนะบอกเสียกอน แลวเจาคุณตองไปดวยนะคะ” เจาคุณปจจนกึฯ หัวเราะหึ ๆ “ไปซีครับ ผมก็อยากเห็นบอน้ําทิพยทีว่านี”้ เสียงพึมพําดังขึ้นทั่วหอง อยางไรก็ตามศาสตราจารยดิเรกนั่งนิ่งเฉยไมยอมปริปากพดูออกความเหน็อะไรเลยเกี่ยวกับบอน้ําทิพยทีว่ัดโกสินารายณ คณะพรรคสี่สหายพรอมดวยคุณหญิงวาดและเจาคุณปจจนึกฯ ไดเดนิทางออกจากบาน “พัชราภรณ” ในตอนสายวันรุงขึน้ซึ่งตรงกับวนัเสารมุงตรงไปยังบอน้ําทิพยกาญจนบุรีซ่ึงประชาชนหลายจังหวัดนับจาํนวนพันกก็ําลังหล่ังไหลไปที่นั่นเพื่อรักษาโรคภัยไขเจบ็ของตนจากการอธิษฐานและอาบกินน้ําทิพยในบอวัดโกสินารายณ วันนีเ้สี่ยหงวนทําหนาที่ขับรถของเขาดวยตนเองโดยมีคณุหญิงวาดนั่งกลางและเจาคณุปจจนึกฯ นั่งริมซาย พล นิกรและนายพลดิเรกนั่งอยูตอนหลงัรถ ฟอรดเทมสรถบรรทุกขนาดเล็กที่ติดตามมาเจาแหวเปนคนขับ ในรถมีเกาอีน้วมตวัหนึง่พรอมดวยไมไผทําเปนคานหามสําหรับหามคุณหญิงวาดจากทางหลวงเขาไปยังวดัอันเปนระยะทางเกือบ ๒ กิโลเมตร นอกจากเกาอี้ก็มีตูน้ําแขง็แชเครื่องดื่มและขวดน้ําเยน็ขนาด ๒ คิวหนึ่งตู อาหารกลางวันใสปนโตขนาดใหญอีก ๒ ปนโตพรอมดวยหมอขาวและถวยชาม เสื่อสําหรับปูนั่งและเครือ่งใชอีกหลายอยาง การเดินทางไมสามารถจะใชความเร็วไดเกินชั่วโมงละ ๓๕ ไมล เพราะคุณหญิงวาดขี้ขลาดไมชอบนั่งรถเร็ว ทานคอยมองดูเข็มวัดระยะความเรว็ทีห่นาปดตลอดเวลา ถาเข็มขึ้นเกินเลข ๓๕ ไมล ทานก็ยกมือเขกศีรษะเสี่ยหงวนเปนการเตือนใหเขาลดความเร็วลงทําใหอาเสี่ยอึดอัดใจอยางยิ่ง “วา.......ยองไปยังงี้เมื่อไหรจะถึงบานโปงเสียทีละครับคุณอา” อาเสี่ยกลาวกับคณุหญิงวาดเมื่อเขาถกูเขกกบาลดังโปกและตองรีบถอนคันเรงใหรถแลนชาลง “แกจะรีบไปตายหรืออยางไร” คุณหญิงพูดอยางโมโห “ก็รถคันนี้ผมไมไดซ้ือมาขับยองเลนนี่ครับ ขับมาโกฏิปแลวพึ่งถึงนครปฐม รถกี่คันๆ เขาตามหลังมาเขาแซงขึ้นหนาไปหมดแลว” คุณหญิงวาดหวัเราะหึ ๆ “ถึงชาดีกวาไปไมถึง เมื่อกีน้ี้แกเห็นไหมละ รถแท็กซีด่ัทสันลงไปนอนแชอยูในคขูางทางเลยนครไชยศรีมาหนอยเดียวเทานัน้”

“มือช้ันผมคุณอาไวใจเถอะครับ” “ไมเอาฉันยังไมอยากตายโหง ตายเพราะรถคว่ําหรือรถชนกันมันทเุรศนอยอยูหรือ แขนขาขาดหรือมายกค็อขาดตัวขาดหนาตาเละเปนหมูบะชอ ถาจะตายก็ขอใหเจ็บตายเถอะ” เสี่ยหงวนสั่นศรีษะชาๆ แลวหันไปยิ้มกับเพื่อนๆ ของเขา “เปนยังไงวะนั่งซึมไปตามกัน ขับชาๆ ยังงี้สบายดีไหม” นิกรพยกัหนา “ดีโวย เหมือนกับเขาขบวนแหศพ” คุณหญิงหนัมาทําตาเขียวกับหลานชายของทาน “แหศพแกนะซี ตั้งสามสิบหาไมลยังชาอกีหรือ นี่พอหงวนขับนะ ถาอายแหวขับละกอเกิน ๒๕ ไมลเปนถูกฟาดกบาลดวยดามรม” คาดิลแล็คเกงคงรักษาความเร็วประมาณ ๓๐ ไมลตอช่ัวโมง นิกรนกึสนุกขึ้นมากบ็รรเลงเพลงแหศพโดยใชปากตางแตรวงบรรเลงเพลง “สโลวมารช” “ตี๊แรแตแต...แตแตแตแต....ช่ึง แต...แตแรแรตึ๊แตแรแต...ช่ึง แตแรแต....ช่ึง แตแร...ช่ึง” ดร. ดิเรกยกฝามือผลักหนานกิรเต็มแรง “พอแลว” เจาคุณปจจนกึฯ หันมามองดนูิกรอยางเศราใจ “จะเลนจะหวัก็ใหมนันาดกูวานี้หนอยเถอะวะอายกร มีอยางที่ไหนอยูดี ๆ บรรเลงเพลงแหศพ” “ก็รถมันวิ่งชานี่ครับ” นิกรพูดยิ้ม ๆ “แลนชาหมายถึงแหศพอยางเดียวเทานัน้ละหรือ แหนาคไปโบสถหรือแหพระพุทธรูป แหพระไตรปฎกก็ได” นิกรหวัเราะ “ถายังงั้นสมมุติวาแหนาคไปวัดนะครับ ผมอยูเฉย ๆ ถาไมไดพดูหรือเลนอะไรประเดี๋ยวก็หลับ” พูดจบนิกรก็โหเสยีงล่ันรถ “โห..ฮ้ีโฮฮี้โหฮ้ีโหโอโฮ............” พล กิมหงวน และศาสตราจารยดิเรกตางรองขึ้นพรอมๆ กัน “ฮ้ิว” แลวนกิรก็บรรเลงแตรวงเพลงกราวนอกเสียงล่ัน “แตแรแตแตแรแต แตติ๊ดแต ช่ึงๆๆๆ ตะแรตะแรตึฃ๊ีแรแตแรตี๊แรตี๊แร ตี๊แรตอยแร มงๆมงเทงมง ๆๆ”

คุณหญิงวาดหนัมาจองมองดหูนาหลานชายจอมทะเลนของทานดวยความแปลกใจ นิกรหยุดบรรเลงทนัที “อายกร” “ครับ” “ถามจริงๆ เถอะวะ แกสบายดีหรือ” “ก็ยังงั้นแหละครับ บางทีมันก็เผลอๆ ไผลๆ ไปบางเหมือนกัน เหมอืนกับอายหงวนนั่นแหละครับ” แลวเขากย็กมอืตบบาเสี่ยหงวน “เร็วหนอยโวยอายหงวนถนนวางแลวเฆี่ยนสัก ๕๐ ไมลเถอะวะ” “แกมาขับเองซีเอาไหมหละ” “ไมเอาโวยเดีย๋วถูกเขกกบาล แหม-นั่งรถชา ๆ รําคาญใจจัง ความจรงิรถคาดิลแล็คอยางนี้มันตองวิ่งนําหนารถคันอื่น นี่แลนยังกะรถยนตรคร้ังโบราณสมัยพระเจาอูทอง” คุณหญิงวาดยิม้ใหลูกชายของทาน “แกเอาอะไรยดัปากอายกรใหมันหยุดพดูหนอยไดไหมวะพล” พลหัวเราะเบาๆ “ปลอยมันเถอะครับเดี๋ยวมันก็หลับ” นิกรชะโงกตวัมาทางเสี่ยหงวนแลวเอ็ดตะโร “เฮ ๆ หยุดเดีย๋วนี้โวย แมคาเขาหาบขาวหลามผานมาโนน หยดุใหกนัซื้อขาวหลามกินสักหาหกกระบอกเถอะวะ” อาเสี่ยไมยอมหยุดรถเพราะมองเห็นทางแยกจากถนนเพชรเกษมไปบานโปงกาญจนบุรีแลว “ไปกินทีว่ัดโวย เราคงถึงวดัโกสินารายณราวเที่ยงกวาๆ” พอเขาทางแยกเสี่ยหงวนเหน็คุณหญิงวาดสนใจกับขาวของในกระเปาเงินใบใหญของทานเขาก็เหยียบคนัเรงลงไป คาดิลแล็คเกงเผนแผล็วทวีความเร็วข้ึนทันททีันใด คณุหญิงวาดหยิบหมากและพลูจีบใสปากเคี้ยว พอแลเห็นเข็มวัดความเร็วข้ึนถึงเลข ๔๐ ทานก็ยกรมแพรที่เปนรมชนิดหดและยดืไดตกีบาลอาเสี่ยคอนขางแรง ๒ ทีซอน “ปอก ปอก” คาดิลแล็คเกงลดความเร็วลงทันที เจาแหวขับฟอรดเทมสติดตามมาในระยะใกลรีบเบรคจนตัวโกงและบนพึมพําซึ่งเจาแหวรูดีวาคาดลิแล็คเกงถูกคุณหญิงวาดจํากัดความเร็วทาํใหการเดินทางลาชา ภูมิประเทศสองขางทางเปนทองนาและละเมาะเล็ก ๆ มีอาณาเขตเวิ้งวางกวางขวาง มีรถแลนสวนมาตลอดทาง สวนมากเปนรถของผูที่ไปบอน้ําวัดโกสินารายณ ทั้งรถสวนตัวรพแทก็ซี่และ

โดยสารที่จางเหมาเปนรายคนั รถที่มาจากกรุงเทพฯหรือจังหวดัใกลเคียงผานขึ้นหนาฟอรดเทมส และคาดิลแล็คเกงไปตามลําดับ ในที่สุดรถก็เขาเขตตลาดบานโปงซึ่งมีความอุนหนาฝาคัง่คลายกับจังหวัดเล็ก ๆ แหงหนึง่ เต็มไปดวยอาคารรานคาเบียดเสียดยัดเยียดกัน ถนนหนทางกวางขวางและสะอาดตา อาณาเขตยานชุมนุมชนหรือยานการคาของอําเภอบานโปงขยายกวางขวางออกไปทกุป ผูคนหนาแนน เปนศูนยกลางการคาของจังหวดักาญจนบุรีและราชบุรี นอกจากมีรถไฟผานแลวยังเปนชุมทางของรถโดยสารดวย นายพลดิเรกยกศอกกระทุงนิกรเบาๆ “กรโวย ถึงบานโปงแลว ตื่นขึ้นมาดูหมูบานรานตลาดบางซี” นิกรหลับตาพดูเสียงงัวเงีย “ไมเห็นมีอะไรนอกจากบานเรือนโปงไปโปงมาเขาถึงเรียกวาบานโปง แลวก็มีขางหมากหวานฉ่ําอรอยกวาที่อ่ืน” พลมองดูหนานิกรแลวแกลงพูดขึ้นดังๆ “หงวนโวย โนนภตัตาคารอะไรวะหรูหราดีนี่หวา หยุดรถกินอาหารจนีกันเถอะโวย” นิกรลืมตาโพลง “ไหน ภัตตาคารไหน” พลช้ีมือไปที่รานขาวตมกุยเล็กๆ หลังหนึ่ง “นั่นยังไงหละ ภัตตาคารยองยองเหลา” นิกรทําหนาเบแลวนั่งสัปหงกตอไป คาดลิแล็คเกงและฟอรดเทมสแลนชา ๆ ผานตลาดบานโปงและตดัออกถนนสายบานโปง – กาญจนบุรี รถประจําทางหลายคันแลนตามกันไปสาย พาผูโดยสารมุงตรงไปยังวดัโกสินารายณซ่ึงลวนแตเปนผูที่เจ็บไขไดปวยจากโรคตางๆ นับตั้งแตโรคผิวหนังตาเจ็บเปนแผลพุพองเนาเปอยขี้เร้ือนกุฏฐังโรคภายในประสาทอัมพาตมือเทาตายหรือปวดเมื่อยขัดยอกตามตัว คนไขเหลานี้มีญาติหรือบุตรภรรยาสามีพามาเวนแตผูที่เจ็บปวยเพียงเล็กนอยไมมากมายอะไรนัก รถโดยสารที่แซงขึ้นหนาไปเรื่อยๆ ทําใหดร. ดิเรกมองดูดวยความสนใจและแปลกใจจนกระทั่งเจาคุณปจจนึกฯหนัมามองดูหนานายแพทยหนุมแลวถามวา “ไง ดิเรก แกรูสึกยังไงบางเทาที่แกเห็นผูคนมีความเลื่อมใสศรัทธาในบอน้ําทิพยทีว่ัดโกสินารายณอยางมากมายเชนนี”้ นายพลดิเรกถอนหายใจเฮือกใหญ “อิท อิส วันเดอรฟุล เปนแปลกมากครับ แตวาบางทนี้ําในสระนัน้อาจจะมแีรธาตุบางอยางที่เปนยารักษาโรคใหหายไดบางเหมือนกนั แตไมใชหายทุกโรค ถารักษาไดทกุโรคโรงพยาบาลทุก

แหงกเ็ลิกลมได หมอและพยาบาลก็ไมจําเปนตองมี ผูที่มีอาชีพเปนหมอก็คงจะเดือดรอนตองหาบขาวแกงขายหรือมายก็เปลี่ยนจากหมอธรรมดาเปนหมอดูหมอเสนหหรือหมอชางจับชางปาขาย” เจาคุณปจจนกึฯ หัวเราะล่ัน “มันเปนเรื่องของความศักดิสิ์ทธิ์ซ่ึงเกิดจากความเรนลับมหัศจรรย มีผูยืนยนัวาคนทีป่วยไขหลายตอหลายรายหรือนับพนัรายหายปวยอยางนาประหลาดเมื่อไดมาอาบกินน้ําศกัดิ์สิทธิ์ในบอวดัโกสินารายณ” คุณหญิงวาดยกรมแพรที่วางอยูขางๆ ทานฟาดกบาลเสี่ยหงวนอกีทีหนึง่ “อยาใหเกิน ๓๕” อาเสี่ยยกมือคลําศีรษะแลวจปุากจึ๊กจั๊ก เขากลาวขึ้นดังๆ วา “เห็นจะตองหาซื้อรถเกงเกาๆ ไวสักคันราคาสักสองสามพันบาทเอาไวใหคุณอานั่ง เลือกดูใหเกาที่สุด เครื่องยนตรเรงไดอยางมาก ๒๐ ไมล” คุณหญิงวาดหวัเราะชอบใจ “ดีซี ยังงั้นอาชอบโวยปลอดภัยรอยเปอรเซ็นต” อาเสี่ยอมยิ้ม “ขี่รถบดถนนเสียเลยเปนยังไงครับผมจะซื้อใหคุณอาสักคันแลวจางเขาตอเปนเกงพนสีใหสวยติดเครื่องปรับอากาศแลนไดอยางมากชั่วโมงละ ๑๐ ไมลเทานั้น เสยีงโคลงเคลงๆ คอย ๆคลานไป รถที่สวนมาเห็นเขาก็หลบเสียหาง ถาจะมาวดัโกสินารายณก็ตองใชเวลา ๕ วันเปนอยางนอย ขนเครื่องครัวเครื่องนอนใสรถมาดวยพอค่ํากจ็อดนอน” พอใกลจะถึงทางแยกเขาวดัโกสินารายณทกุคนกแ็ลเห็นรถยนตรจอดอยูเหยียดริมถนน ประชาชนหลัง่ไหลเขาไปในวัดตามถนนลูกรังแคบๆ พอรถยนตรหลีกกันได แตเจาหนาทีต่ํารวจจราจรไดปกปายหามรถเขาออกแลวเพราะปรากฏวารถยนตรนับรอยเขาไปติดกนัในเขตวัดเสียเวลาตั้งครึ่งคอนวันกวาจะออกมาไดและทําใหถนนชํารุดเสียหายเนื่องจากรถบางคันเปนรถโดยสารขนาดใหญ ที่ปากซอยเขาวัดมีตํารวจจราจรและตํารวจภูธรหลายนายคอยควบคุมการจอดรถใหมีความเปนระเบยีบเรยีบรอยและอารักขาผูที่เดินทางมาบอน้ําทิพย คนที่เดนิไมไหวญาตพิี่นองก็หิว้ปกประคอง บางก็ขี่คอไป เจาหนุมลูกทุงคนหนึ่งภรรยาของเขาเทาบวมเดินไมไดถึงกบัลงทุนยอมใหเมียรักของเขาขี่หลังไปตางมา มิหนําซ้ํายังเอาเชือกรอยกลวยปากเขาใหเมยีจับตางสายบังเหยีนเรียกรองความชื่นชมและความเห็นใจจากผูที่พบเห็น คณะพรรคสี่สหายกับเจาคณุปจจนึกฯ ตางลงมาจากรถคาดิลแล็คเกงแลวคงเหลือคณุหญิงวาดนั่งอยูบนรถตามลําพัง รถเกงคันงามและฟอรดเทมสจอดชิดซายของถนนหางจากซอยเขาวัดเกือบ ๕๐ เมตร

เจาแหวเดินยิ้มกริ่มเขามาหาเจานายของเขา อาเสี่ยแลเหน็เขาก็สัพยอกเจาแหว “ขับรถยองมาจากกรุงเทพฯ เปนยังไงบางอายแหว” เจาแหวฝนหัวเราะ “รับประทานอึดอัดหนอยครับ เหมือนกับขับรถที่วิ่งไมเต็มสูบ” “แลวทําไมแกไมแซงขึ้นหนามารอคอยอยูที่นี่กอนละ” เจาแหวมองเขาไปในรถคาดลิแล็คเกงอยางหวาดๆ “รับประทานขืนแซงขึ้นมาผมก็ถูกทานดาสบายแฮไปเทานั้น รับประทานจะเอายังไงกันตอไปละครับ” อาเสี่ยวา “ฉันกับเพื่อน ๆ จะชวยกันหามเกาอี้พาคุณอาเขาไปที่บอน้าํทิพย แกกับคุณพอชวยกันขนเสบียงอาหารตามไปก็แลวกัน เอาน้ําในตูน้าํแข็งไปสักสองสามขวดกพ็อแลว ฉันคดิวาแกหิว้ปนโตและแบกเสื่อไปดีกวา ใหคณุอาทานถือแตขวดน้ําและแกวน้ํากับตะกราใสถวยชาม” ส่ีสหายกับเจาคุณปจจนึกฯ ยืนปรึกษาหารอืกันสักครู พลก็ชวนเพื่อนเกลอของเขาทั้ง ๓ คนไปที่รถฟอรดเทมส และชวยกันแบกหามเกาอี้คานหามลงมาจากรถคันนัน้ ตอนนี้เองผูคนตางก็เฮโลกันเขามาหอมลอมรถคาดิลแล็คเกง แลวใครคนหนึ่งก็รองตะโกนขึ้น เมื่อพลชวยประคองคุณหญงิวาดลงมาจากรถคาดิลแล็คเกงใหทานนั่งลงบนเกาอี้นวม “เจานายมาจากบางกอกโวย เจานายผูหญิงทานเปนงอย” เมื่อฝูงชนนับรอยเขามาหอมลอมเชนนี ้ คณะพรรคสี่สหายก็รูสึกกระดากอายไปตามกัน นิกรเดินเขาไปหาเจาหนุมพืน้เมืองรูปรางกํายําลํ่าสันคนหนึ่งแลวกระซิบกระซาบวา “นองชาย อยาหาวาเราดูถูกดูหมิ่นเลยนะ ถาหากวาเราจะจางแกและพรรคพวกแกอีกสามคนชวยกันหามเกาอี้ตัวนี้เขาไปในวัดแกจะชวยเหลือเราไดไหม” เจาหนุมลูกทุงกาญจนบุรียิ้มอยางสุภาพแบบลูกทุง “ไดครับเจานาย พวกเรามีอาชีพรับจางอยูแลวนี่ครับ งานหนกังานเบาลําบากยากงายอยางไร ถาเปนงานสุจริตแลวเราเอาทั้งนั้นแหละครับ รัฐบาลทานสอนเราวาอยาอยูเฉยๆ โดยไมทํางาน จงทําด ีจงทําดี และจงทําดี สําหรับพวกผมถางานดีเงินดีครับเจานาย” นิกรมองดูเจาหนุมรางใหญดวยความพอใจ “เอายังงี้กแ็ลวกันนะ แกไปหาพรรคพวกมาอกีสามคนรวมสี่คน แลวชวยกันหามสุภาพสตรีญาติผูใหญของเราไปที่สระน้ําศกัดิ์สิทธิ์ ไปกลับคิดเทาไรเราจะไปแวะกนิขาวกลางวันกันที่นั่นดวย” เจาหนุมนิ่งคิดสักครู “ถายังงั้นคิดเหมากันเปนชัว่โมงดีกวาครบัทาน” “ก็ได ช่ัวโมงละเทาไรละ”

“อา – ส่ีคนคิดเหมาชัว่โมงละ ๑๐๐ บาทครับ” นิกรสะดุงเล็กนอย “กอแพงกวาแท็กซี่นะซี แทก็ซี่อยางมากชัว่โมงละ ๓๐ บาทเทานั้น” “โธ เจานายครับ กําลังเครื่องยนตรกับกําลังคนเทียบกนัไดหรือครับ เมื่อผมรับจางแบกหามผมก็ตองรับผิดชอบคอยระมัดระวังตลอดเวลา พลาดพลั้งทานหลนลงไปพวกผมก็เดอืดรอน ช่ัวโมงละ ๑๐๐ บาทดีแลวครับ เราคนไทยดวยกนัผมไมขูดเลือดขูดเนื้อหรอกครับ พวกผมรับจางแบกหามคนไขเขาไปในวัดทกุวนั ใสเปลหามไปบาง นั่งเกาอีย้กไปบาง บางทีก็ใหขี่คอไปแตถาเปนผูหญิงก็ตองแบกหามไปใหขี่คอไมได” “ทําไมละ กลัวซวยหรือ” นิกรถาม “ไมครับ แตผูหญิงขี่คอมันจัก๊จี้ครับ ยิ่งสาว ๆ ยิ่งจัก๊จี้มาก ช่ัวโมงละ ๑๐๐ บาทตกลงนะครับ” “เดี๋ยว ๆ อายนองชาย ตอสักคําไดไหม” เจาหนุมลูกทงอมยิ้ม “เจานายจะใหเทาไรละครับ” “ช่ัวโมงละ ๑๐ บาทเปนยังไง” “โอโฮ นั่นมันสามลอใชแรงคนถีบนี่ครับ” เสี่ยหงวนเดนิเขามาหานิกร “วาไงโวยอายกร” นิกรหันมามองดูอาเสี่ย “กันตกลงจางเขากับพรรคพวกใหแบกหามคุณอาเขาไปในวดั เขาคิดคาแรงสี่คนชั่วโมงละ ๑๐๐ บาท กันตอเขา ๑๐ บาท” อาเสี่ยจุปาก “แกนีจ่ะกระดูกไปถึงไหนวะ ๑๐ บาทแกแบกเอาไหมละ เพียงแตแบกเกาอี้นวมเปลาก็แยแลว” พูดจบเสี่ยหงวนก็พยกัหนาใหกับเจาหนุมลูกทุง “ตกลงนองชาย ช่ัวโมงละ ๑๐๐ บาทก็ ๑๐๐ บาท ไปหาพรรคพวกแกมาเถอะ” เจาหนุมลูกทุงรีบเบียดเสียดฝูงชนที่หอมลอมคณะพรรคสี่สหายเดินออกไป เปนอนัวาสี่สหายไมตองแบกหามคุณหญิงวาดแลว เมื่อมีเงินทุกสิ่งทุกอยางก็สําเรจ็ลุลวงไปดวยดี ทุกคนตางเดินไปที่รถบรรทุกขนาดเล็กคือรถฟอรดเทมส แลวชวยกันถือขาวของคนละชิ้นสองชิ้น ซ่ึงสวนมากลวนแตเปนเครื่องกิน เจาแหวแบกเสื่อจันทบรีุ ๒ ผืนกับปนโตหนึ่งเถา พลหิ้วตะกราใสถวยชาม เสี่ยหงวนหิว้ตะกราใสขวดน้ําและผลไม ศาสตราจารยดิเรกหิว้ปนโตหนึ่งเถา นิกรหิ้วหมอขาวซึ่งเปนหมอพลาสติคขนาดใหญสีสวยมีหูหิว้ เจาคณุปจจนึกฯ ถือกระติกใสน้ําแข็งขนาดใหญ

แลวทุกคนก็พากันเดนิเขามาหาคุณหญิงวาด เจาแหวจัดแจงปดรถคาดลิแล็คเกงเล่ือนกระจกขึ้นและล็อคกุญแจประตูไว ชายหนุมรางใหญพานักแบกหามเพื่อนเกลอของเขารวม ๓ คนเดินเขามารายงานตวัตอเสี่ยหงวน “นี่ครับเพื่อนๆ ของผมอีกสามคน” อาเสี่ยพยกัหนารับทราบ “ดีแลว รูสึกวาแตละคนล่ําสันแข็งแรง แตวา....พวกแกเคยแบกหามอยางนี้หรือเปลา” หัวหนาแบกอมยิ้ม “ไมเคยครับ เราเคยแตหามผีไปเขาวัด” คุณหญิงวาดสะดุงเฮือกสุดตวั “หา ฉันไมใชผีนะพอมหาจาํเริญ ฉันเปนแตเพยีงคนเจบ็ที่เดินไมถนดัเทานั้น แลวกัน....พูดใหใจเสีย” พล พัชราภรณ พูดตัดบท “เอาละ พวกแกเขาประจําทีไ่ดแลวและหามคุณแมฉันไปที่สระน้ําไดแลว” เจาหนุมลูกทุงประนมมือไหวพลอยางนอบนอม “เจานายตองการกลองยาวหรือเถิดเทิงสักวงหนึ่งไหมครับสําหรับบรรเลงนําหนาขบวน ราคาไมแพงครับ จากนี่เขาไปในวดัคิด ๕๐ บาทเทานั้น” พลเกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ เขาหันมามองดูคุณหญิงวาดแลวถามทาน “เอาไหมครับคุณแม ครึกครืน้ดีเหมือนกัน” คุณหญิงตวาดลั่น “ไมเอาโวย แมมารักษาตัวไมไดมาบวชจะไดแหเขาวดั” นิกรรองบอกพวกแบกหามทั้งสี่คน “เอา – แบกไปไดแลว” พูดจบเขาก็โหเสยีงล่ัน โหฮ้ีโหฮ้ีโหโอโห.......โห....” นักแบกหามทัง้สี่คนซึ่งคุนกับเสียงโหตางรองรับขึ้นทันที “ฮ้ิว” คุณหญิงวาดซึ่งนั่งอยูบนเกาอี้นวมถูกแบกขึ้นแลว เจาหนุมลูกทุงทั้งสี่คนพาเดินมุงตรงไปยังปากซอยเขาวัด คณะพรรคสี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ และเจาแหวตางเดินรวมกลุมติดตามไป ถนนเขาซอยวดัเต็มไปดวยฝูงชนหลั่งไหลไปมา บางก็เดินเขาไปในวดั บางก็เดินสวนทางออกมา สองฟากถนนรื่นรมยรมเย็น กลุมเมฆบังดวงอาทิตยไวอากาศอบอุนเย็นสบาย

ชายชราคนหนึ่งอายุประมาณ ๗๐ ปนั่งถัดไปตามขางถนน คณุตาขาขางซายลีบไปขางหนึ่งเดินไมไดบานอยูราชบุรี อุตสาหบุกบั่นโดยสารรถเดินทางมาจนถึงทีน่ี่ แตชายชราผูนี้ไมมีญาติพี่นองหรือลูกหลาน ความจริงก็คงจะมีอยูบางแตเนื่องจากแกเปนคนจนลูกหลานกไ็มสนใจ ไมยอมรับนับถือวาเปนพอเปนตาหรือเปนลุง คนแกที่มีลูกหลานหอมลอมพรอมพรูอยางคุณหญิงวาด และทุกคนตางพะเนาพะนอ เอาอกเอาใจทานก็เพราะทานมีเงนิอยูหลายลานและมีทรัพยสมบัติมากมายนัน่เอง อาเสี่ยแลเหน็เขาก็บังเกิดความสงสาร และสมเพทเวทนาถึงกับควาแขนนิกรพาเขาไปหาชายชราผูนั้น “คุณตา คุณตาครับ” อาเสี่ยรองเรียกชายชราวาคุณตาตามแบบที่เดก็ ๆ หรือคนหนุมสาวเรียกชายชราในวัยนี้วาคณุตาจนเคยปาก ชายชราหยดุชะงักเงยหนาขึ้นยกมือปองหนาผากมองดูสองสหาย “วาไงพอหนุม” อาเสี่ยยิ้มแปนเมื่อถูกเรียกวาพอหนุม ความจริงเด็กเล็กๆ เรียกเขาวาอาหรือลุงแลว “คุณตาเดนิไมไดหรือครับ” “ยะ ขามันลีบไปขางหนึ่งสองปมาแลวพอคุณ ฉันซมซานมาจากราชบุรี ก็เพื่อจะมาอาบและกินน้ําศักดิ์สิทธิ์ที่บอน้ําวัดนี้ เจาประคุณเอย ถาเดนิไดก็คอยยังชัว่หนอยพอหากินไดบาง เดนิไมไดอาศัยเขากินเขาก็รังเกียจ” เสี่ยหงวนถอนหายใจเฮือกใหญ หันมามองดูนิกรแลวยิ้มเศรา ๆ “คนเราถาไมมีเงินพอแกตัวลงก็ลําบากยากเย็นอยางนีแ้หละอายกร มลูีกมันก็ไมยอมรับนับถือวาเปนพอ มีหลานมันกไ็มถือวาเปนหลาน แกชวยหิ้วตะกราหนอยเถอะวะ กนัจะใหคุณตาขี่คอกันไปจนถึงสระน้ํา อยางนอยกันก็ไดบุญกศุลชวยคนแกคนเฒา” “โอโฮ” นิกรคราง “ไมใชใกลนะโวยอายหงวน แกลากบองคุณตาไหวหรือ” “เอาเถอะนา ดวยกุศลเจตนาของกันกันคงพาคุณตาไปถงึ กันทําบาปมามากแลวลองสรางบุญกุศลไวบาง โถ – สวมเสื้อเกาและขาดนุงโสรงเกาคร่ําครากางเกงในก็ไมนุง เราชวยกันใหแกขี่หลังเราไปคนละครึ่งทางเถอะวะอายกร กนัสงสารจังเลย” นิกรเหน็พองดวย “เอา ชวยเหลือคนแกไดบญุโวย ดีกวาลอกทองพระหรือร้ือวัด” พูดจบเขากเ็อือ้มมือรับตะกราใสขวดน้ําเย็นและผลไมมาจากอาเสีย่ “โถ – คุณตานาจะเอาคนใชมาดวยสักสองสามคนจะไดชวยหามแกเขาไปในวัด” “ปูโธ” อาเสี่ยเอ็ดตะโร “คนใชที่ไหนเลา” “ไมรู ก็เราทําไมถึงมีคนใชตั้งเยอะแยะเตม็บาน”

เสี่ยหงวนหนัมาทางชายชราผูนาสงสารแลวกมลงพูดกับแก “คุณตาครับ คุณตาพอจะลุกขึ้นยืนไดไหม” “ไมไหวหรอกพอคุณ แตถาพอชวยพยุงฉนัลุกขึ้นละกอฉันพอจะยืนทรงตัวอยูได” “โถ เตนทวิสตไหวไหมครบัคุณตา” ชายชราฝนหัวเราะ “พอยกขาก็ลมใสฉันแลว” เสี่ยหงวนหวัเราะหึ ๆ ประคองคุณตาใหลุกขึ้นดวยความเมตตาสงสาร “คุณตาเคยเลนตั้งเตหรือเปลาครับสมัยที่คุณตายังเปนเด็ก” “ออ เคยซีพอคุณ นี่หมายความวาพอจะเมตตาใหคนแกขี่หลังเขาไปในวัดยังงั้นหรือ” “ใชครับ ขี่หลังผมไปเถอะครับคุณตา เห็นสภาพของคุณตาอยางนี้แลวผมสงสารคุณตาเหลือเกิน อยาถัดไปเลยนะครับอีก ๕ วันกย็ังไมถึงบอน้ําทิพยขี่หลังผมไปดีกวา” ชายชรามองดอูาเสี่ยอยางซาบซึ้งใจ แลวแกก็ยกมือไหว “เจาประคณุเอย พอเปนชาวบางกอกทาทางภูมิฐานไมนาจะมาสนใจกับคนแกทีย่ากจนอยางฉันเลย ผูคนเขาเดนิผานไปมาตั้งเยอะแยะพึ่งจะมีพอเทานั้น ที่หยุดไตถามฉัน และเมตตาชวยเหลือฉัน ขอใหพอมั่งมศีรีสุขเงินทองไหลมาเทมาความเจ็บอยารูไดความไขอยารูมีเถิด เจาประคูน กมหลังลงซีพอฉันจะไดขี่ไป” อาเสี่ยหันไปยิม้ใหนกิร แลวกมหลังลงสมมุติตัวเองเปนมา คุณตาเผนแผล็วข้ึนไปนั่งบนหลังอาเสี่ยแลวยกมือขางซายดึงผมเสี่ยหงวนไวเพราะกลัวตก “อาว ๆๆ คุณตา” กิมหงวนรองเอ็ดตะโร “อยาดึงหวัผมซีครับประเดี๋ยวหนังหัวหลุด เกาะบาซีครับ” ชายชราปลอยมือออก แลวยกมือทั้งสองขางเกาะบาอาเสีย่หงวนแนน นิกรมองดูดวยความขบขันแกมเศราใจ “ผมสงสัยวาคุณตาคงเคยขี่มามาแตกอนเถอะครับ” นิกรพูดยิ้ม ๆ “คุณตากระโดดขึ้นหลังเพื่อนผมอยางแคลวคลองวองไวทาทางก็บอกวาขี่มาเปนเสียดวย” คุณตายิ้มแหง ๆ “อดีตของคนเรา มันก็คือความฝนแหละคุณเอย” คุณตาพูดแบบปรัชญา “ชีวติที่ผานมาแลวก็เทากบัวาเราฝนดแีละฝนราย ส่ิงที่เปนความจรงิก็คือปจจุบันนี้หรือในขณะนี้นั้นแหละครบั ผมไมอยากบอกคุณทั้งสองเลยวาอดตีของผมนั้นคือขาราชการในกรมอศัวราชคนหนึง่และมียศเปนรองเสวกเอกสมัยสมเด็จพระมหาธรราชเจา เร่ืองมาหรือครับผมชํานาญมากเคยขับรถพระที่นั่งมาแลว เคยขี่มาแขงเปนจอคกี้ช้ันเซียนเมื่อสมัย ๕๐ ปที่แลวมา แตเดี๋ยวนี้ผมไมใชนายไกรแหงกรม

อัศวราชเสียแลว ผมคือตาแกที่ยากจนคนหนึ่งขายของเล็ก ๆ นอย ๆ อยูที่สถานีรถไฟราชบุรีครับ อาศัยเขาอยูหากินไปวัน ๆ แตแลวก็มีอันเปนลมเจ็บเดนิไมได” นิกรมองดูชายชราดวยความตื่นเตน “ถายังงั้นคุณตาเคยรุงเรืองมาแลวนี่ครับ” ชายชราฝนหัวเราะ “ผมไมอยากคดิอยางนัน้หรอกครับ ผมคิดแตเพยีงวามนัเปนความฝนของผม ถาคิดถึงมันก็เสียใจช้ําใจครบั” “ลูกหลานของคุณตามีหรือเปลาครับ” นิกรซักตอไป “ออ ทําไมจะไมมีครับ คนเราถาไมมีลูกก็ตองมีหลานและญาติพี่นอง แตผมไมมีมรดกใหใครนี่ครับใครเขาจะมานับถือผมเอาใจใสในตัวผม” พูดจบชายชราผูมีนามวาไกรก็ยกซนเทาเทาสองกระแทกสีขางอาเสี่ยแลวกระเดาะปากตามความเคยชินของแกที่เคยบังคับมาเมือ่หนุมๆ “คุณตา” เสี่ยหงวนรองเสยีงหลง “ผมไมใชมานะครับ โอโฮ เอาซนมาแทงทองผมอยางนี้ผมเกิดจั๊กจี้ขึ้นมาคุณตาก็ลงไปนอนหงายอยูบนถนนเทานั้น” ลุงไกรยกมือไหวปะหลกๆ “ขอประทานโทษเถอะครับผมเผลอไป” กิมหงวนพาชายชราออกเดนิไปตามถนนมุงตรงไปยังวดัโกสินารายณ พลกับ ดร. ดิเรกและเจาคุณปจจนกึฯ หยุดรอคอยจนกระทั่งนิกรกับอาเสี่ยตามมาทัน เจาคณุปจจนึกฯ มองดูอาเสี่ยอยางช่ืนชม “ไมเลวโวยอายหงวน แกมีศรัทธาแรงกลาถึงกับยอมใหคนแกขี่หลังแกเชียวนะ อยางนี้เปนบุญกุศลที่นาโมทนา” อาเสี่ยยิ้มให “ผมกับอายกรเห็นคณุตานั่งถัดมาตามถนนก็สงสารแกครับ ขาแกเป......เอย.....ลีบไปขางหนึ่งเดนิไมได” ดร. ดิเรกยิ้มแปน “ออไร ออไร ชวยคนแกไดบุญมาก” พลช้ีมือไปทางคุณหญิงวาดแลวบอกนกิร “คุณแมนั่งเกาอี้ใหคนหามสบายไปเลย แกผลัดกบัอายหงวนใหคุณตาขีห่ลังแกบางซ”ี นิกรหวัเราะเบา ๆ “กันตกลงกับอายเสี่ยแลว เราจะใหคุณตาขี่หลังเราไปคนละครึ่งทาง ไปเถอะโวยรีบเดินหนอย นี่มันเทีย่งครึ่งเลยเวลาอาหารกลางวนัแลว”

คณะพรรคสี่สหายกับเจาคณุปจจนึกฯ พากันเดนิตอไป เมื่อมาไดคร่ึงทางอาเสี่ยก็ใหชายชราขี่หลังนิกรบาง นิกรพาลุงไกรอดีตเสือมาวิ่งโขยกไปตามถนน ผูคนพากันมองดอูยางขบขัน เมื่อเขาเขตวัด ผูคนก็ลนหลามหนาแนนทั้งหญงิชาย เด็ก ผูใหญ ลวนแตมาจากกรุงเทพฯหรือจังหวดัใกลเคียง บอหรือบึงใหญมองแลเห็นกวางขวางเวิ้งวางอยูทางดานหนึ่งของวัดโกสินารายณ แตน้ําในบอมีไมมากนกั ประชาชนนับพันนั่งเรยีงรายอยูริมสระกําลังอธิษฐานหรือกินน้ําใชน้ําในสระลูบหนาลูบตัว บางก็ตักขึ้นมาอาบ อาหารหาบเรแผงลอยตลอดจนเครือ่งดื่มจําหนายขายดีไปตามกนั พระภกิษุของวัดโกสินารายณเดนิปวนเปยนอยูหลายองคคอยใหความสะดวกแกประชาชน มีตูสําหรับใสเงินบริจาคบํารุงวดัซึ่งบรรดาสาธุชนทั้งหลายตางบริจาคเงินบํารุงพระพุทธศาสนา ตามแตศรัทธาของตน นิกรพาชายชราวิ่งเหยาะ ๆ ลงไปริมสระใหญแลววางลง เขายืนหอบแฮก ๆ เหนื่อยจนลมออกห ู “เอาละครับคุณตา ตอจากนีไ้ปคุณตาชวยตัวเองเถอะนะครับ พยายามถัดไปริมน้ําอธิษฐานเสียกอนแลววกัน้ํากนิเอาน้ําทาขาที่เจ็บ อยาวายไปกลางสระละครับเดีย๋วจะจมน้ําตาย” ชายชรายกมือไหวปะหลก ๆ “ขอบพระคุณครับเทาที่คุณทั้งสองใหความเมตตาคนแกและเปนคนแกที่ยากจนไรญาติขาดมิตร ผมจะไมลืมพระคุณของคุณทัง้สองเลย หวังวาขากลับคุณคงจะกรุณาใหผมขี่หลังคุณออกไปจนถึงที่รถเมลจอดอีกใชไหมครับ” นิกรสะดุงโหยง “ไมไหวแลวครับคุณตา คุณตาน้ําหนักตวัไมมากก็จริง แตตูดแหลมยงักะเข็ม คณุตาหาทางกลับไปเองเถอะนะครับหรือมายก็ถัดมาราธอนกลับไป ระยะทางไมถึงสองกิโลเมตรคุณตาคงใชเวลาถัดเพยีง ๓ ช่ัวโมงอยางมากถัดบางพกับาง ออ – แตวาน้ําทิพยในบอนี้คงจะชวยใหคณุตาเดนิไดนี่ครับ” “จริงครับผมก็ลืมนึกไป” นิกรผละจากชายชราเดินเขาไปหาคณะพรรคของเขาซึ่งยืนหอมลอมคุณหญิงวาดอยู พลอุมทานลงจากเกาอี้แลวพาไปทีริ่มสระ คณะพรรคของเขากับเจาคณุปจจนึกฯและเจาแหวตางติดตามไปดวย เจาหนุมลูกทุงซึ่งทําหนาที่แบกหามทั้ง ๔ คนนั่งพักผอนอยูใตรมเงาของตนไมใหญตนหนึ่ง เจาแหวรีบปูเสื่อจันทบุรีทั้งสองผืนที่ริมสระน้ําอันรมเยน็เพราะเลือกที่ไดเหมาะเจาะ พลคอยๆ วางคณุหญิงวาดลงบนเสื่อผืนหนึง่ ทุกคนลงนัง่หอมลอม ใบหนาของคุณหญิงวาดสดชืน่ผิดปรกติ เมือ่ทานไดแลเหน็ผูคนมามากมายหลายพันนั่งอยูนั่งริมสระอันกวางใหญและกําลังรักษาตัวดวยน้ําทิพยหรือน้ําศกัดิสิ์ทธิ์ หลายตอหลายคนดีอกดีใจลุกขึ้นกระโดดโลดเตนเพราะอํานาจของ

น้ําทิพยในบอทําใหเขาหายปวยทนัทีทันควัน บางคนนัยนตาเจ็บมาแรมเดือนพอวักน้ําลูบหนา นัยนตาก็หายเจ็บอยางนาประหลาดและไมนาจะเปนไปได ที่เปนไขเร้ือรังดื่มน้ําเขาไปอึกเดียวไขก็สราง ที่ปวดศรีษะเปนโรคประสาทก็หายปวยหรือมีอาการดีขึ้นทันที แขงขามือเทาบวมเอาน้ําทิพยราดและทากย็บุหายชัว่เวลาไมกี่นาทีเปนที่นาอัศจรรยใจนัก บรรดาคนไขทั้งหลายตางยิ้มแยมแจมใสปตยิินดีไปตามกนัเทาที่หายปวยอยางรวดเร็วดวยอานุภาพของน้ําทิพยในสระใหญนี ้ นิกรพยกัพเยิดกับเจาแหว “ร้ือปนโตออกโวย จัดแจงตกัขาวใสจานแจกจายกันไดแลว” คุณหญิงวาดโบกมือหามเจาแหว “เดี๋ยวกอน รอใหขาอธิษฐานและกินน้ําทิพยรักษาขาของขาเสียกอน” “วา” นิกรคราง “กินขาวเสยีกอนไมดหีรือครับ” คุณหญิงวาดทาํตาเขียว “ยังไมกนิ” นิกรเผนพรวดลุกขึ้นยืน “ถายังงั้นผมไปซื้อขาวแกงกนิละครับ ขืนชักชาผมเปนลมตายแน เลยเวลาอาหารกลางวันมาเกือบชั่วโมงแลว” พูดจบนิกรก็เดินดุม ๆ ขึ้นไปตามความลาดของบอตรงไปที่หาบเรแผงลอยตามใตตนไมซ่ึงมีอยูมากมายหลายเจาดวยกัน คุณหญิงวาดเรยีกธูปเทียนและไมขีดไฟมาจากเจาแหว ทานจุดธูปขึ้น ๓ ดอกและเทยีนขี้ผ้ึงหนึ่งเลม ถึงแมหัวเขาขางขวาจะเจ็บปวดและบวมช้ํา ทานก็พยายามนัง่พับเพียบประนมมืออธิษฐานขอใหคุณพระรัตนตรัยหรือเทพยดาที่บนัดาลใหน้ําในบอนี้เปนน้ําทพิยจงชวยใหทานหายเปนปรกต ิเมื่อทานไดกินและใชน้าํในสระนี้ทาหวัเขาขางขวาของทานแลว ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ ศาสตราจารยดิเรกกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณ เขามีความรูสึกเหมอืนกับตกอยูในความฝนเมื่อแลเห็นคนไขมากมายกระโดดโลดเตนแสดงกิริยาดีอกดีใจที่หายปวยเมื่อไดกินน้ําหรือเอาน้ําชะโลมตัว มนัไมนาจะเปนไปไดแตมันกเ็ปนไปแลวและเกิดขึ้นแลว ซ่ึงปรากฏอยูในสายตาเขา คุณหญิงตั้งจิตอธิษฐานอยูเกอืบ ๕ นาที ทานก็กมลงกราบ ๓ คร้ังแลวสงธูปเทียนใหพล “เอาไปปกไวที่โคนตนไมลูก ขันเงินใบเลก็ของแมอยูที่ไหนละ” เจาแหวตอบทนัที “รับประทานอยูในตะกราใบนี้ครับ” แลวเขาก็ถือขนัเงินคลานเขามาสงใหคุณหญิงวาดอยางนอบนอม

ศาสตราจารยดิเรกมีทาทางกระสับกระสายเมื่อแลเห็นคณุหญิงวาดกมตัวลงใชขันเงนิตักน้ําในสระที่คอนขางขุนขึ้นมาประมาณครึ่งขัน กอนที่คณุหญิงวาดจะยกขึ้นดื่ม นายพลดิเรกก็รองขึ้นดัง ๆ “เวท เอ มินิท อยาดื่มครับคุณอา” คุณหญิงวาดมองดู ดร. ดิเรกอยางเคืองๆ ขณะทีน่ิกรเดนิกลับมานั่งรวมกลุมตามเดิม “อะไรอีกละพอดิเรก” นายพลดิเรกถอนหายใจเฮือกใหญ “คุณอามั่นใจหรือครับวาน้ําในบอนี้จะทําใหขาของคุณอาหายเปนปรกติในทันทีทนัใด” “อาว เธอไมเห็นเรอะ ใครๆ เขาเปนโรคอะไรเขากห็ายกันทั้งนั้น ดูซิ ลวนแตดีอกดีใจไปตามกัน” “แตน้ําในบอนี้มีเชื้อโรคแนๆ ” คุณหญิงวาดพดูตัดบท “เอาเถอะนา มันจะมเีชื้อโรคอะไรก็ชางมนั” ทันใดนั้นเอง ลุงไกรอดีตเสือมาก็เดินเขามาหาคณะพรรคสี่สหายแลวทรุดตัวลงนั่งบนเสื่อประนมมือไหวคุณหญิงวาดอยางพินอบพิเทา “กระผมหายแลวครับคุณหญิง พอดื่มเขาไปอึกเดยีว เทาซายเคลื่อนไหวไดกระผมวกัน้ําลูบทาขาจนทั่วกระผมก็ลุกขึ้นยนืและเดินไดคลองแคลวรีบเดินมาหาคณุหญิงจะไดหายเหมือนอยางกระผม” ทุกคนตางพากันมองดูชายชราดวยความตืน่เตนแปลกใจ ศาสตราจารยดิเรกรองขึ้นดงั ๆ “มายกอด....คณุตาหายแลว” ลุงไกรหันมายิม้ใหนายแพทยหนุม “ครับ เหมือนกับวาผมไมไดเปนอะไรเลย ผมเดินออกไปขึ้นรถที่นอกถนนใหญไดอยางสบายเชียวครับ” นายพลดิเรกกลืนน้ําลายติดๆ กันหลายครั้ง เขายักไหลพรอมกับแบมือทั้งสองขางแตไมยอมปริปากพดูอะไรอีก คณุหญิงวาดยกขนัเงินขึ้นเหนือศีรษะของทาน ทําปากหมุบหมิบสักครูก็ยกขันลงดื่มน้ําอัก้ ๆ ดวยความหิวกระหายและดวยจติใจเลื่อมใส ทานดื่มน้ํารวดเดียวหมดขันแลวทานก็นั่งนิ่งเฉยอยูสักครู จึงหันมาทางคณะพรรคสี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ และเจาแหว “รูสึกเปนยังไงบางครับคุณหญิง” เจาคุณปจจนึกฯ ถามดวยความสนใจ คุณหญิงวาดทาํทาขนพองสยองเกลา “ขนลุกซูไปหมดทั้งตัวเลยคะเจาคณุ” นิกรอาปากหวอแลวกระซิบถาม

“ปวดทองสวมหรือครับ” คุณหญิงวาดทาํคอยน “ใครบอกแกละ” “ก็คุณอาบอกวาขนลุก......” คุณหญิงวาดทาํหนาชอบกล “ขนลุกนะอาตื่นเตนในความศักดิ์สิทธิ์ของน้ําทิพยที่อากินเขาไปโวย หัวเขาของอาหายปวดแลวแกลองจับดูก็ได” นิกรเล่ือนตัวเขามายกมือขวาขับเขาขวาของคุณหญิงวาดแลวแกลงบีบแรงๆ “เจ็บไหมครับ” “ไม ไมเจ็บเลย” ศาสตราจารยดิเรกทําทาเหมอืนกับจะเปนลม “ผมเห็นจะเลกิเปนหมอแน เปนนกัวิทยาศาสตรอยางเดียวดีกวา เทาที่ผมเคยเรียนวิชาแพทยมาไมเคยปรากฏวาน้ําตามหวยหนองคลองบึงรักษาโรคไดเลย มีแตวาเชื้อโรคตางๆ อาศัยอยูในน้ําถาจะกนิก็ตองตมเสียกอน หรือมายก็ใชยาเชื้อโรคใสลงไปเหมอืนน้ําประปาที่เรากิน ผมยอมรับวาผมงงไปหมดแลวครับ” เจาคุณปจจนกึฯยิ้มให ดร. ดเิรก “ความเรนลับมหัศจรรยตลอดจนความอาถรรพณหรือความศักดิ์สิทธิน์ั้นยังมีอยูนะดิเรก แกอยาคดิวามนัเปนเรื่องเหลวไหลไปเสียทัง้หมด” ลุงไกรพูดเสริมขึ้น “จริงขอรับใตเทา กระผมเองอุตสาหมาจากราชบุรีดวยความยากลําบากก็เพราะไดเห็นผูที่เขาปวยไขดวยโรคตางๆ เขาพากันมาที่นีแ่ลวหายปวยกลับไป ที่เปนมากเชนเปนมะเรง็หรือวัณโรคเอาน้ําในสระนี้ใสขวดไปกนิที่บาน กนิเพยีงสองสามมื้อก็หายปวยขอรับ นามหัศจรรยเหลือเกนิ เขาวาบอนี้มีเทพารักษอาศัยอยูครับ” เจาคุณปจจนกึฯ ยิ้มเล็กนอย “อยูในปราสาทกลางเกาะนัน่กระมัง” อาเสี่ยพูดเสรมิขึ้น “กลางสระไมเห็นมีอะไรนี่ครับ มีแตแผนดินโผลขึ้นมาพนน้ํานดิหนอยมองดูหร็อมแหร็มเต็มทน” “อาว” ทานเจาคุณอุทาน “เดี๋ยวก็ยนัโครมเขาใหเทานั้นเอง” นิกรกลาวขึ้นดวยความหวิ “ลงมือกินขาวกันเถอะพวกเรา คุณอาหายเจ็บขาแลว”

“ยังโวย” คุณหญิงวาดเอด็ตะโร “ตองเอาน้ําในสระลูบแขงลูบขาและลองลุกขึ้นเดินดูกอน แกไปกินขาวแกงมาแลวไมใชหรือ” นิกรยิ้มแหงๆ “ไมไดกนิหรอกครับ กี่เจาๆ ขายหมดไมมีเหลือผมเลยกลับมา” เสี่ยหงวนดนุิกร “อดทนรออีกสักครูเถอะวะไมตายหรอกนา แกนี่มันกนิเกงเหลือเกิน” ลุงไกรพูดเสริมขึ้น “กระผมกราบลาเจาคุณคณุหญิงและพวกคณุ ๆ ละครับ กระผมจะรีบเดินทางกลับไปราชบุรีครับ พรุงนี้กระผมคงจะขายของได” แลวลุงไกรอดีตเสือมาซึ่งไดสูญเสียทุกสิ่งทุกอยางไปแลวก็ประนมมือไหวทกุๆ คนในทาทางทีน่าสงสาร เสี่ยหงวนสงธนบัตรใบละรอยบาทปกหนึง่ใหชายชรา “เอา คุณตา ผมใหเงินคณุตาไวใช ๕๐๐ บาทอยางนอยเงินจํานวนนีค้งจะชวยใหคณุตามีความสุขสบายขึ้นบาง” ชายชราน้ําตาคลอ แกมองดูกิมหงวนดวยความซาบซึ้งใจ แลวแกก็แสดงความจองหองทระนงในศักดิ์ศรีของแกออกมา “ขอบพระคุณครับที่เมตตาผม แตวาผมรับไวไมไดหรอกครับ ผมไมใชขอทานถาผมจะรับเงินจากใครผมก็ตองทํางานแลกเปลี่ยนเขา อยูดีๆ ใครเอาเงินมาใหผมถึงจะมากมายเพยีงใดผมก็รับไวไมไดหรอกครับ คนที่เมตตาปรานีตอคนแกหาไดยากเหลือเกินครับ” พูดจบชายชราอดีตเสือมาก็ลุกขึ้นพาตัวเดนิไปจากทีน่ั้นอยางภาคภูมิใจที่แกไมยอมรับเงิน ๕๐๐ บาทจากเสี่ยหงวน “อือ” อาเสี่ยคราง “ยังงี้กม็ีดวยโวย มนุษยเรานี่มีหลายแบบบางคนก็หิวเงินบูชาเงนิเปนพระเจา บางคนอยางตาลุงไกรคนนี้แกเหน็เงินไมมีความหมายสําหรับแก นานับถือแกวะ” นายพลดิเรกเห็นพองดวย “ออไร แกจนก็จริงแตแกก็ทระนงในศักดิ์ศรีของแกมาก” คุณหญิงวาดกมตัวลงตักน้ําในสระขึ้นมาอกีครึ่งขันแลวราดลงบนหวัเขาขางขวาของทานใชมือลูบไลน้ําใหเปยกชุม ทุกคนตางจองตาเขม็งดูคุณหญิงวาด นิกรถือโอกาสเอื้อมมือหยิบกับขาวในปนโตใสปากโดยไมมองดูวาเปนอะไร แตแลวกป็รากฏวาที่เขาหยิบใสปากนัน้คือน้ําพริกสมมะขามกอนเบอเร่ิม นิกรจึงทาํทาผะอืดผะอมนาสงสารจะคายทิ้งก็ไมกลา ตองฝนใจกลืนเขาไป “อรอยไหมวะ” พลถามยิ้ม ๆ “ แกหยบิน้าํพริกสมมะขามกินคําเดยีวหมดถวยเลย” นิกรหันมาคอนปะหลับปะเหลือก “ตาดีนักอายสันดาน”

เสียงหวัเราะดงัขึ้นอยางครื้นเครง คุณหญิงวาดสงขันเงินใหเจาแหวเก็บไวในตะกราและแลวทานก็ลุกขึ้นยืนอยางกระฉับกระเฉงพลางหัวเราะชอบใจ “โอ --- อาหายแลวดิเรก อาการปวดเคล็ดบวมหายไปแลว ฮะ ฮะ อาจะเดนิใหเธอดู น้ําในสระนี้คือน้ําทพิยอยางไมมีปญหา” พูดจบคุณหญิงวาดกพ็าตัวเดินวนเวียนไปมาอยางคลองแคลว เหมือนเชนเดมิ ใบหนาของทานยิ้มระร่ืนสกัครูทานกก็ลับมานั่งรวมวงดวยความดอีกดีใจ “เหน็ไหมคะเจาคุณดิฉันหายดีแลว ที่ปวดเมือ่ยหลังปวดบัน้เอวมาแรมปก็หายราวกับปลิดทิ้ง ดิฉันมีชีวิตชีวาขึน้โดยไมตองใชน้ํามันใสผมที่เขาประกาศขาย” เจาคุณปจจนกึฯพลอยตื่นเตนยินดีไปดวย “นาประหลาดมหัศจรรยใจมากเชียวครับ ผมดีใจดวยเทาที่คุณหญิงหายปวยจากอบุัติเหต ุน้ําในสระนี้มคีาและมีความหมายมากทีเดยีว” คุณหญิงวาดยิม้แปน “ไมมีปญหาอะไรอีกแลวคะเจาคุณ น้ําทกุๆ หยดในสระนี้คือน้ําทิพยซ่ึงเกิดขึ้นจากพทุธานุภาพหรือดวยอภินิหารของเทพยดา ตอไปโรงพยาบาลหรือหมอไมมีความจําเปนแกใครอีกแลว ใครเจ็บไขไดปวยมาที่นี่ตั้งจิตอธิษฐานแลวกนิน้ําเขาไปอึกสองอึกก็หายปวยนาสงสารพอดิเรกี่อุตสาหขามน้ําขามทะเลไปเรียนเมืองนอกเมืองนากลับมา การรักษาดวยน้าํทพิยในบอนี้สะดวกสบายที่สุดไมตองซื้อหาดวย” นิกรพูดเสริมขึน้ “จริงครับ พวกคุณหมอทั้งหลายคงหงิกรับประทานไปตามกัน รักษาดวยน้ําทิพยถูกกวา....ประหยดักวา....เร็วกวา....เปนฟองกวาและมีกล่ินสะอาด” ศาสตราจารยดิเรกนั่งหนาจอย คุณหญิงวาดมีทาทางคกึคักผิดปรกต ิ ทานพยักหนากับเจาแหวแลวกลาวขึ้น “ตักขาวไดแลวโวยอายแหว กินขาวกันเสียที พักผอนกันอยูที่นี่ใหสบายใจอกีสักสองช่ัวโมงแลวคอยกลับบาน” เสี่ยหงวนกวักมือรองตะโกนเรียกหวัหนาแบกหามใหมาพบเขา “เฮ ---- อายทิด ทิดใยโวย ทดิสุด ทิดแกวโวย เออ --- แกนั่นแหละชื่ออะไรก็ไมรูมานีซิ่” เจาหนุมลูกทุงที่ช่ือลอยไมได ช่ืออยางทีก่ิมหงวนเรียกอยางเดาสวดรบีลุกขึ้นพาตัวเดินเขามาหา และทรดุตัวนั่งลงคุกเขาขางเสื่อ “เจานายจะใชอะไรผมหรือครับ” เสี่ยหงวนลวงธนบัตรใบละรอยบาทปกหนึ่งออกมาจากกระเปาเสื้อฮาไวของเขา

“ไมไดใชอะไรแกหรอก เรียกมากเ็พื่อจะสั่งใหแกกับพรรคพวกของแกมาชวยกันหามเกาอี้ออกไปที่ถนนใหญและเอาไปไวบนรถบรรทุกที่จอดอยูหลังรถเกงของเรา จําไดไมใชหรือวาคันไหน” “ครับ จําได” เสี่ยหงวนยืน่ธนบัตรใบละรอยบาทให ๒ ฉบับ “เอา ใหแก ๒๐๐ บาทไปแจกจายพรรคพวกของแกดวย ความจริงพึ่งชัว่โมงเดยีวเทานั้นนะ แบกเกาอี้ออกไปไวที่รถก็ไมมีคนนั่ง ขอบใจมากอายนองชายที่ใหบริการเราเปนอยางดี ญาติผูใหญของเราที่พวกแกหามมาทานเดินไดแลว” ทิดลอยหันไปมองดูคุณหญิงวาด “ผมยินดีดวยครับที่ทานหายแลว น้ําในบอนี้ชวยใหผูคนหายปวยไขมานับหมื่นแลวครับ ผมกับเพื่อนๆ รับจางแบกหามคนไขเขามาขากลับเขาเดนิออกไปไดทกุคน เวนแตผูที่เจ็บหนกัหรือเจ็บเรื้อรังมานาน ขอบคุณนะครับ วันหลังเจานายพาใครมาอีกจําหนาผมไวนะครับ ผมชื่อลอยครับเปนเดก็แถวนีผ้มไมไดช่ืออยางที่เจานายตะโกนเรยีกผมเมื่อกี้นี้หรอกครับ” เสี่ยหงวนยิ้มแหงๆ “ก็ตอนแรกไมไดบอกกนันีห่วาวาแกชื่ออะไร กนัก็ตองเดาไปสงเดช ตะโกนโหวกเหวกๆ เพื่อใหแกเหลียวมา ไปเถอะ ชวยกันแบกเกาอี้ออกไปเกบ็ไวบนรถบรรทุก” “ครับ สวัสดีครับทุกๆ คน” ทิดลอยลุกขึ้นพาตัวไปจากทีน่ั้น คณะพรรคสี่สหายกับคุณหญิงวาดและเจาคณุปจจนึกฯ ตางนั่งลอมวงรับประทานอาหารกลางวันกนัแบบอาหารไทยมีกับขาวมาหลายอยาง ไขพะโลหมูพะโล ผัดพริกขิงหมูกับถ่ัวฝกยาว หมูทอด น้ําพริกมะขามสดกับผักจิ้ม คุณหญิงวาดแปลกใจเมื่อเห็นแตถวยเปลาๆ ไมมีน้ําพริก “นี่มันยังไงกนัวะ แมนนัไมไดใสน้ําพริกมาให แลวจะกินกับตวักตะบวยอะไร” พลหัวเราะหึ ๆ “นนัใสมาใหแลวครับคุณแม แตเมื่อกี้อายกรถือโอกาสควาน้ําพริกทั้งกอนใสปากคงเขาใจผิดคิดวาไขพะโล” คุณหญิงวาดมองดูหลานชายจอมทะเลนของทานอยางแปลกใจ “แลวแกก็กนิเขาไป” นิกรอมยิ้ม “ครับ จะคายออกมาก็เสียศกัดิ์ศรีเลยกลืนเขาไปทั้งกอน แฮะ ฮะ กับขาวยังมีอีกแยะนี่ครับ แกงมัสมั่นไกก็เต็มปนโต”

ทุกคนรับประทานอาหารกลางวันอยางเอร็ดอรอย ซ่ึงเจาแหวทําหนาที่ปรนนิบัติรับใชเปนอยางดี แตศาสตราจารยดิเรกกินขาวไดสองสามคําก็รวบชอนสอม เจาคุณปจจนึกฯ มองดูหนาเขยใหญของทานอยางตื่นๆ “เฮ --- แกอิ่มแลวหรือดเิรก” นายพลดิเรกฝนยิ้ม “ครับ ผมไมหิว” คุณหญิงวาดสงเสียงเอ็ดตะโรขึ้นทันที “ยังไงกนัพอดเิรก หรือเธอไมสบายใจเทาที่ไดมาเหน็ความศักดิ์สิทธิ์ของบอน้ําทิพยที่นี่ กินเถอะนาอยาคดิอะไรเลย แมส่ีคนนั่นเขาอตุสาหทํากับขาวมามากมาย” นายพลดิเรกยกแกวน้ําแข็งขึน้ดื่มประมาณครึ่งแกวแลวยิม้ใหคุณหญิงวาด “ผมยอมรับวาผมไดรับความตื่นเตนมหัศจรรยใจมากเชียวครับเทาที่อํานาจของน้ําทพิยทําใหขาของคุณอาหายไดอยางฉับพลัน และคนไขอีกมากมายหายปวยถึงกับกระโดดโลดเตนกนัดวยความดีอกดีใจ ที่ผมกินไมลงก็เพราะผมอยากจะพิสูจนความจริงใหแนวาน้ําในบอนี้มีคุณคาอยางไรจึงสามารถรักษาโรคภัยไขเจบ็ได” คุณหญิงวาดหวัเราะเบาๆ “ก็อาบอกเธอแลว ถาไมใชพุทธานุภาพกค็งเกิดจากอิทธิฤทธิ์ของเทพยดาที่รักษาบอนี้” “โน” คุณหญิงวาดชกัฉิว “จะโนหรือจะบวมก็ตามใจแกเถอะวะ” นายพลดิเรกยิม้เล็กนอย “ผมยังไมเชื่อวาความศกัดิ์สิทธิ์ของน้ําเกิดจากพุทธานภุาพหรืออิทธิฤทธิ์ของเทพยดาหรือเทพารักษ บางทีมันอาจจะมแีรธาตุอะไรบางอยาง ทุกคนกินขาวกันเถอะผมจะเดินสาํรวจบอนี้เพื่อคนหาความจริงในเรื่องนีใ้นฐานะที่ผมเปนหมอและนกัวทิยาศาสตร” เจาแหวพดูเสริมขึ้น “รับประทานคุณหมอรับประทานเสียใหอ่ิมกอนซีครับ แลวคอยไปตรวจด”ู ดร. ดิเรกสั่นศรีษะ “ฉันอิ่มแลว ถาฉันมีอะไรของใจ เร่ืองกินไมสําคัญ” พูดจบศาสตราจารยดิเรกก็พาตวัเดินไปจากที่นัน้ รอบบริเวณบอหรือสระอันกวางใหญประชาชนตางนั่งอยูเรียงรายจุดธปูเทียนอธิษฐาน บางก็กําลังตักน้ําในบอขึ้นมาดื่มหรือราดตามเนื้อตัว น้ําในบอขุนเล็กนอยมตีนไมน้ําเชนกกหรือหญาขึ้นปกคลุม นอกจากนี้ยังมีตนผักตบชวาดวย

ที่ตนไมใหญริมน้ําแหงหนึ่งนายพลดิเรกแลเห็นประชาชนหญิงชายกลุมหนึ่งกําลังนั่งหอมลอมใชกอนอฐิหรือกอนหินถูกตนไมที่เอามีดแกะเปลือกออกเสียกอน ทุกคนตั้งอกตั้งใจฝนตนไมอยางขมักเขมน ศาสตราจารยดิเรกสนใจอยางยิ่งกเ็ดินเขาไปดู พอดชีายชราคนหนึ่งเดินยิ้มออกมาจากตนไมใหญตนนั้น เมื่อสบตากับดร. ดิเรกแกกห็ยุดยิ้มทันท ี “คุณลุงกับทานเหลานี้ทําอะไรกันครับ” ชายชรายิ้มแหงๆ “แฮะ แฮะ ขอหวยครับ” ศาสตราจารยดิเรกขมวดคิ้วยน “ขอหวย.........” “ครับ เลขทายสามตัวรางวัลที่หนึ่งงวดวนัอังคารที่จะถึงยังไงละครับ” “ขอยังไงคุณลุงกรุณาอธิบายใหผมฟงหนอยไดไหม” “ออ ไดซีครับ วิธีขอไมยากอะไร กราบไหวระลึกถึงเทพยดาที่รักษาบอน้ําทิพยนีเ้สียกอนแลวก็เอามดีแกะเปลือกไมออกนิดหนอย ตอจากนัน้กเ็อาอะไรฝนตนไมเหรียญสลึงก็ไดครับ ฝนเดี๋ยวเดยีวก็มองเห็นเปนตัวเลข แตมีเคล็ดลับวาไดแลวหามบอกใครแมแตลูกเมียของเราก็บอกไมได ทีนี้เราก็ไปแทงใตดินเสยีครับ แทงสัก ๑๐ บาทก็ได ๕,๐๐๐ สบายแฮไปแลว คนจนอยางผมมีเงินคร่ึงหมื่นก็นอนตีพุงไปรวมป” ดร. ดิเรกสนใจอยางยิ่ง “คุณลุงชวยอธิบายใหคนโง ๆ อยางผมไดเขาใจใหละเอยีดกวานีห้นอยเถอะครับ เร่ืองหวยใตดินนะผมเขาใจ แตผมไมเขาใจที่คุณลุงฝนตนไมไหงเห็นเปนตวัเลขไดผมงงจริงๆ ครับ” ชายชรายิ้มเล็กนอย “ก็ดวยอํานาจบุญฤทธิ์ของเทพยดารักษาบอน้ําทิพยยังไงละครับ” “โอ --- ออไร ออไร เคยมีคนมาฝนหาตัวเลขแลวไปแทงหวยใตดนิถูกหรือเปลาครับคุณลุง” “โอโฮ รวยกันจมไปเลยครับ บอน้ํานี้ไมเพียงแตมีความศักดิ์สิทธิรั์กษาโรคภัยไขเจ็บไดอยางเดยีว ยังใหเลขทายไดแมนยําตรงเผงไมตองใบ ไมตองสับตัวหรือแทงลดแทงเพิม่ใหยุง ฝนไดเลขอะไรก็ไปแทงไดเลย หรือจะจุดเทียนขี้ผ้ึงหยดลงบนดินจนกวาจะมองเหน็เปนตัวเลขก็ได ทีท่ามวงที่เมืองกาญจนรวยไปตามกันครับ เจามือกินรวบที่เมืองกาญจนฆาตัวตายไปสองคนแลวเพราะไมมีเงินจาย ที่นครปฐมก็รวยกันเปนแสน ๆ เจาของรถเมลทางสามพรานกินรวบตั้งสองแสนเชียวนะครับ ทางราชบุรีทางเมืองเพชรรวยกันเปนพันเปนหมืน่ งวดทีแ่ลวมานี่แหละครับ” ดร. ดิเรกถอนหายใจหนัก ๆ “บอน้ําทิพยวดัโกสินารายณศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้เชียวหรือคุณลุง”

“ครับ ผมเองเปนเหน็บชาเดนิไมไดมาสามสี่ปแลว ลูกสาวคนเล็กของผมเขามีผัวทํางานอยูโรงกระดาษเมอืงกาญจนเขาพาผมมารักษาตัวที่นี่ พอกนิน้ําเอาน้ําราดขาอาการของผมก็ดีขึ้นทันท ีเทาขางขวาเหยียดไดครับ แตขางซายยังแยหนอย ลูกสาวผมมันตักน้ําใสขวดเอาไปบานใหผมอาบน้ํา เพยีง ๕ วนัเทานัน้ผมก็เดินไดเหมือนแตกอน ผมอยูที่ตลาดบานโปงนี่เองครับ ผูคนที่บานโปงใครปวยไขไมสบายก็พากันมาที่นีแ่ลวก็หายเปนปรกติไมวาจะปวยเปนโรคอะไร เปนอัมพาตปากเบี้ยวมือเทาตายก็เดินไดคลองแคลว โรคภายในเชนโรคลําไสกระเพาะอาหารมะเร็งหรือฝในทองกินปุบหายปบกนิกไ็ดทาก็ไดครับ ใหหวยใครไมเคยผิด” ศาสตราจารยดิเรกยิ้มเจื่อนๆ “ออไร คุณอาของผมทานเปนผูหญิงและแกแลวทานตกบันไดหวัเขาบวมกระดูกเคลือ่นนิดหนอยรักษาตวัมาหลายวันยงัไมดีขึ้น ผมกบัญาติๆ พาทานมาที่บอน้ําทพิยเมื่อสักครูนีเ้อง พอทานมากินน้ําในบอเขาไปทานก็ลุกขึ้นเดินไดทันที นาประหลาดมาก” “หรือครับ ไมแปลกอะไรหรอกครับ ใครๆ ก็รูวาน้ําในบอนี้คือน้าํทิพยรักษาโรคไดทุกชนิด คุณปวยเปนอะไรบางหรือเปลาละครับ ถาปวยเปนตนวาขดัยอกปวดเมื่อยหลังหรือแขงขาดืม่น้ําในบออึกเดยีวก็หาย อา --- ผมลาคุณละครับ เมียผมเขารอผมอยูที่หนาวดัเราจะรบีกลับบานโปง อังคารที่ ๒๖ นี้ ผมรวยแน ทานใหเลขผมสวยเสียดวยแตผมเสียใจที่ผมบอกคุณไมได ถาคุณอยากไดฝนเอาเถอะครับ ตนไมตนนี้ไมชากก็รอนทั้งตนแลวก็คงพังลงมา” ดร. ดิเรกเต็มไปดวยความประหลาดมหัศจรรยใจอยางยิ่ง ชายชราผูนั้นจากเขาไปแลว นายพลดิเรกแลเหน็นักนยิมหวยใตดินหรือกินรวบกําลังตั้งอกตั้งใจฝนตวัเลขรอบ ๆ ตนไมใหญตนนั้น และเมื่อเขามองไปตามริมสระเขาก็เห็นหญิงชายนับจํานวนรอยที่กําลังดอีกดีใจทีเ่ขาหายปวยจากโรคภัยตางๆ หลังจากที่ไดอธิษฐานและกนิน้ําในบอน้ําทิพยนี้ นายแพทยหนุมเดนิสํารวจบริเวณบอน้ําทิพยตอไป ในที่สุดเขากก็ลับมาหาคณะพรรคของเขาเมื่อทุกคนรวมทั้งเจาแหวไดรับประทานอาหารกลางวันกนัเสร็จเรียบรอยแลว ใบหนาของศาสตราจารยดิเรกเครงเครียดแสดงความฉงนสนเทหใจ “ไปถึงไหนมาวะหมอ” เสี่ยหงวนถามเขา ดร. ดิเรกทรุดตัวลงนั่งบนเสือ่จันทบุรีแลวยิ้มให “เดินสํารวจรมิบอน้ํา พบผูคนนับพันกําลังรักษาตัวอยูและหลายรอยคนหายปวยแลวถึงกับกระโดดโลดเตนดีอกดีใจไปตามกัน แตวาคนที่มาที่นี่คร่ึงหนึ่งมาขอหวยไมไดมารักษาตัวตามตนไมใหญๆ มีคนนั่งฝนตนไม ไดขาววามผูีถูกกินรวบร่ํารวยไปตามกัน” พลสบตากับนายพลดิเรกเขาก็ถามวา “แลวแกเชื่อหรือยังวาน้ําในบอใหญนี้มีความศักดิ์สิทธิ์สามารถรักษาโรคได” ศาสตราจารยดิเรกฝนหวัเราะ

“ความจริงยังไมมีเหตุผลที่ควรจะเชื่อถือ แตเมื่อกันเหน็คนไขที่มารกัษาตวัหายปวยเปนตนวาคุณอาหญิงและตาลุงอดีตเสือมากับใครตอใครอีกเยอะแยะกันก็ตองเช่ือกันยอมรับวากันรูสึกตื่นเตนมหัศจรรยใจที่สุด” พูดจบเขาก็สงเหล็กกลมๆ ยาวประมาณ ๒ ฟุตตนหนึง่ที่เขาเก็บไดและถือติดมือมาใหเจาแหว “เฮ --- แกเอาเหล็กดุนนี้ฟาดหนาแขงหรือตาตุมฉันสักโปกเถอะวะ เอาใหเต็มเหนีย่วเลย แลวฉันจะอธิษฐานเอาน้ําในสระนี้กินและทา” เจาแหวทําหนาเบ “รับประทานอยาเลยครับ ถาคุณหมอขาหักและรบัประทานน้ําทิพยในบอนี้รักษาไมหายรับประทานผมก็มีหวังติดคกุฐานทํารายรางกายเทาน้ํา” เสียงหวัเราะดงัขึ้นอยางครื้นเครง เจาคุณปจจนึกฯมองดูเขยใหญของทานอยางขบขัน “แกจะทดลองตัวแกเองหรอืดิเรก” “ออไร ผมอยากรูความจริงครับเพื่อประโยชนในการแพทย” แลวเขาก็เอื้อมมือกระชากทอนเหล็กมาจากเจาแหวสงใหนิกร “เอา --- ชวยตีขากันหนอยเถอะวะ” นิกรยิ้มแหง ๆ “ตีหัวก็แลวกนั” นายพลดิเรกสะดุงโหยง “โน ๆ กนัตองการใหขากันหกัหรือเคล็ดยอก ตหีวัหวัแตกเปนแผลใชน้ําทิพยรักษาบาดแผลหายทันทีไมได เอาซี กันยอมเจบ็เพื่อพสูิจนความจริง” พูดจบนายพลดิเรกก็เหยยีดขาขวาใหนกิร นิกรเงื้อเหล็กขึ้นสุดแขนแลวพูดเสยีงสั่นเครือ “อายหมอ” “หือ” “ถาแกขาหักกลายเปนคนพกิารไปตลอดชีวติอยาผูกเวรจองกรรมกับกันเลยนะกันไมไดทํารายแก ใครๆ ก็รูเห็นเปนพยานวาแกใหกนัตีหนาแขงแกเพื่อพิสูจนความจริงเกีย่วกบัน้ําทิพยในบอนี้” “เออนา” ดร. ดิเรกตวาด “พูดมากจริงโวย ตีเถอะ” นิกรขยับแลวขยับอีกแตไมกลาหวดทอนเหล็กลงบนขาศาสตราจารยดิเรกในที่สุดกส็งทอนเหล็กใหอาเสี่ยกิมหงวน “แกเปนคนตีเถอะวะ กันเสียวไสตีไมลง” เสี่ยหงวนยิ้มนอยยิ้มใหญ วางทอนเหล็กลงบนหัวเขาขางขวาแพทยหนุมกระเดาะเบาๆ แลวเงื้อขึ้นฟาดลงๆไปที่หัวเขาของศาสตราจารยดิเรกคอนขางแรงเสียงดังโปก

“โอย” ศาสตราจารยดิเรกรองสุดเสียงขมวดคิ้วนิ่วหนาแสดงความเจบ็ปวดรวดเราอยางยิ่ง ทุกคนหนาตื่นไปตามกันหัวเขาขางขวาของ ดร. ดิเรกบวมปูดขึ้นมาทันทีมีรอยชํ้าเพราะถูกฟาดดวยทอนเหล็กคณุหญิงวาดเอด็ตะโรลั่น “บาอะไรก็ไมรูหวดเสยีเต็มที่มีอยางที่ไหน” เสี่ยหงวนยิ้มแหง ๆ “ก็ดิเรกมนัขอรองใหตีมันนีค่รับ” คุณหญิงวาดมองดู ดร. ดิเรกอยางขบขันและสงสาร “เปนยังไงบางพอดิเรก เจ็บไหม” “อูย เจ็บอยาบอกใครเชียวครับ” แลวเขาก็ครางหงิงๆ หันมาทางเจาแหว “ขอธูปเทียนหนอยโวยเร็ว ๆ เขา สงสัยวาขาหักแน” เจาแหวร้ือตะกราหิ้วแลวนําธูปเทียนไมขีดไฟมาใหนายแพทยหนุม “รับประทานใจดีๆ นะครับคุณหมอ” นายพลดิเรกขบกรามกรอดแสดงความเจ็บปวดที่หวัเขาขางขวาของเขา นิกรนั่งหวัเราะงอไปงอมา ทานเจาคุณบนพึมพําไมชอบใจที่เสี่ยหงวนเอาทอนเหล็กตีขาศาสตราจารยดิเรกอยางรุนแรงเชนนี้ ประชาชนหลายคนเขามายนืหอมลอมมองดู ดร. ดิเรกเพราะไดยินเสยีงเขารองครวญคราง ในที่สุดศาสตราจารยดิเรกกจ็ุดธูปเทียนประนมมืออธิษฐาน แลวเขาก็หันมาถามคณุหญิงวาด “อธิษฐานวาอยางไรครับคุณอา” คุณหญิงวาดพดูพลางหัวเราะพลาง “ก็พูดในใจซีวาขอใหเทพยดาอารักษหรือส่ิงศักดิ์สิทธิ์ที่รักษาบอน้ํานีด้ลบันดาลใหขาของเธอหายเปนปรกติหลังจากเธอดื่มน้ําในสระและเอาน้ําทา” นิกรเอื้อมมือเขี่ยเอวนายแพทยหนุมแลวกระซิบบอก “ขอเลขทายใหกันดวยโวย” ศาสตราจารยดิเรกทําปากหมุบหมิบสักครูก็กมลงกราบ ๓ คร้ังแลวสงธูปเทียนใหเจาแหวนําไปปกที่โคนตนไม พลสงขันเงินให ดร. ดิเรกทันที นายแพทยหนุมรองครางหงิง ๆ กมลงตักน้ําในบอขึ้นมาครึ่งขัน เขามองดูน้ําสีขุนๆ ดวยความประหวั่นพรั่นใจเพราะกลัวเชื้อโรคสารพัด แตความเจ็บปวดที่ไดรับ ทําใหเขาหมดความเกรงกลัวเชือ้โรคแลวเขาก็ยกขนัเงินขึ้นดื่มน้ําสามสี่อึก เสร็จแลวกว็ักน้ําในขันชุบชะโลมหัวเขาขางขวาของเขา ในนาทนีั้นเองอาการเจ็บปวดที่หัวเขาก็คอยๆ บรรเทาลงเหมือนกนิยาระงับปวด สีหนาของ ดร. ดิเรกชุมชืน่ขึ้นทีละนอย

“เปนยังไงบาง” เจาคุณปจจนึกฯ ถามดวยความเปนหวง นายพลดิเรกไมตอบไดแตยิม้ เขาวักน้ําในขันทาหวัเขาขางขวาและตักขึ้นมาอกีหนึ่งขัน ประชาชนหญงิชายที่ยืนมองดูอยูตางมองไปกลางสระน้ําแลวยกมือไหวดวยความเลือ่มใสศรัทธาในความศักดิ์สิทธิ์ของน้ําทิพยในบอใหญนี ้ ในที่สุดศาสตราจารยดิเรกก็เผนพรวดลุกขึน้ยืนแลวรองขึน้ดังๆ “อิท อิส วันเดอรฟูล โอ --- ฝร่ังหายแลว ขาของกันหายปวดแลว ฮะ ฮะ น้ําในบอนี้วิเศษกวาหมอและยาทั้งหลาย ดกีวา.....เร็วกวา.....ประหยดักวา......ประหลาดที่สุด ที่นี่คือแดนมหัศจรรยแนนอน กันเลิกเปนหมอไดแลว” แลว ดร. ดิเรกก็เดินเขาไปหาประชาชนที่ยนืจับกลุมมองดูเขา “พวกคณุกห็ายปวยเพราะน้าํทิพยในบอนีใ้ชไหมครับ” “ใชครับ” ชาวพื้นเมืองในวยักลางคนพูดยิม้ ๆ “ผมเปนไขหวดัใหญมา ๑๐ วันแลว พอกินน้ําทิพยเขาไปอึกเดียวกห็าย สดชื่นแข็งแรงเหมือนไมไดเปนอะไร” นายพลดิเรกยิม้แปน “บอน้ําทิพยนีท้ําใหผมตื่นเตนประหลาดใจมากเชียวครับ โอ --- ไมนาจะเปนไปไดเลยแตมันก็เปนไปแลว” ในราว ๑๔.๐๐ น. เศษ คณะพรรคสี่สหายพรอมดวยทานผูใหญทั้งสอง และเจาแหวก็พากันเดินทางกลับกรุงเทพฯ ทั้งคุณหญิงวาดและศาสตราจารยดิเรก ตางเดินไดคลองแคลวเปนปรกติดวยอานุภาพของน้ําทิพยในสระวัดโกสินารายณนั่นเอง

- อวสาน-