Ξημερώματα, πριν από λίγες ημέρες, σε ένα σημείο της αγγλικής επαρχίας, σε ένα μικρό σιδηροδρομικό σταθμό στη μέση του πουθενά, σε μια από τις πιο ήσυχες και γαλήνιες στιγμές που έχω πετύχει, πιάνω κουβέντα με ένα νεαρό Σκοτσέζο που βρίσκεται δίπλα μου και με κοιτάζει μάλλον περίεργα, καταλαβαίνοντας από το παρουσιαστικό μου ότι, αν αυτός είναι μία φορά ξένος βρισκόμενος κάποια χιλιόμετρα μακριά από τη Γλασκόβη, εγώ είμαι πολύ περισσότερες ερχόμενος από ποιος ξέρει πού. «Από την Ελλάδα», του λέω, «από την Αθήνα». Το γεμάτο φακίδες στρογγυλό πρόσωπό του επεξεργάζεται την πληροφορία και έπειτα, με τη φωνή του Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, με ρωτάει με συμπάθεια: «Φίλε, τι στο διάολο γίνεται εκεί πέρα;» Τα πλάνα των επεισοδίων του Συντάγματος, τα οποία κατά την προσφιλή έκφραση των δελτίων «έκαναν το γύρο του κόσμου», δεν είχαν περάσει απαρατήρητα από το νεαρό Σκοτσέζο φίλο μου, ο οποίος πιθανόν να βλέπει την Ελλάδα όπως ακριβώς είδε την Αίγυπτο ή τη Λιβύη πριν από λίγο καιρό. Ως τό-πους δηλαδή όπου το δυτικό στοιχείο της δημοκρατίας ή της τάξης έχει δώσει τη θέση του στη μεσογειακή αναρχία. Προσπαθώ να του εξηγήσω, όπως έκανα και σε πολλούς άλλους Ευρωπαίους που συνάντησα στο ταξίδι μου, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι τα επεισόδια (ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτά), αλλά αυτό που τα προκαλεί, το πολιτικό και οικονομικό στοιχείο που μας τρώει τη ζωή. «Ναι, ναι, βέβαια», έλεγε αυτός συνέχεια και παρέμεινε άγνωστο αν καταλάβαινε τι του έλεγα. Ετσι κι αλλιώς, εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν στο βάθος, μπροστά από ένα κοιμισμένο κουκλίστικο αγρόκτημα, δύο αγελάδες, που ήταν αρκετές για να δώσουν ένα καινούργιο σημείο αναφοράς στο τοπίο. Σε κάποια μέρη του κόσμου ξημερώνει, στην Ελλάδα τελευταία μόνο σκοτεινιάζει. Σύμφωνα με τον ποιητή, καμιά φορά αυτά τα δύο μπερδεύονται, όπως μπερδεύεται συχνά η αίσθηση της αρχής με αυτήν του τέλους. Αναρωτήθηκα, μπαίνοντας τελικά στο τρένο, αν μι-λάμε κυρίως για τέλος εποχής ή αν μπορούμε να αναφερθούμε στην αρχή μιας άλλης. Φαντάζομαι ναι, αρκεί να βρούμε περιθώρια να αισιοδοξήσουμε ότι αυτή

η «άλλη», εκτός από διαφορετική, μπορεί να είναι και κα-

λύτερη.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυν-ση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργά-νωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λέ-να Βλασταρά, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Η-λίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνά-ρα, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χα-ντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

3

Τον Αύγουστο θα συμπληρωθούν 14 χρόνια από το θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα, ένα διάστημα μάλλον αρκετό, ώστε να έχει καταλαγιάσει το μέγεθος του πένθους και να μπορούν να γράφονται άρθρα σαν και αυτό που διαβάσα-με στο τελευταίο τεύχος του περιδικού Newsweek. Μέσες άκρες, η δημοσιο-γράφος Τίνα Μπράουν γράφει για το πώς θα ήταν η ζωή της Ουαλής πριγκί-πισσας αν ζούσε σήμερα όπου θα ήταν 50 χρόνων (γεννημένη την 1η Ιουλί-ου του 1961), ποιες θα ήταν οι συνήθειές της, με ποιούς θα έκανε παρέα και

-το χαϊλάιτ του άρθρου- πώς θα ήταν το προφίλ της στο Facebook. Εχουμε και λέμε, στις αγαπημένες της ταινίες διακρίνεται το «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» και ο «Λόγος του Βασιλιά», ενώ στις αγαπημένες της σειρές ξεχωρίζουμε το "The Tudors" και το "Mad men". Ανά-μεσα στους 107.623 φίλους της δεν θα μπορούσαν να λείπουν αμέτρητοι celebrities, όπως η Τζο Ρόουλινγκ, ο Bono, ο Μπέκαμ και η Σαμάνθα Κάμερον. Οσο για τον «τοίχο» της, αφού σχολίασε πόσο χαίρεται για την ελευθερία του Ai Weiwei, έγινε και φίλη με την Καμίλα Πάρκερ, ένα γεγονός που άξιζε ένα like από τον Κάρο-λο. Πολύ ωραία πράγματα.

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordprees.com

Τρίτη 28, Τετάρτη 29 Ιουνίου. Συζητιέται και ψηφίζεται στο κοινοβούλιο το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Πολίτες διαδηλώνουν και πνίγονται στα χημικά. Ο “Μoloch82” (παρατσούκλι στο Τwitter) μπαίνει στο νοσοκομείο για κρίσιμες εξετάσεις καρκίνου. Μοιράζεται μαζί μας συναι-σθήματα.

27 Ιουνίου- Πάω για μπάνιο, να είμαι καθαρούλης αύριο στο νοσοκομείο.- Breathe in, breathe out...- Σκέτα μακαρόνια. Comfort food before hospital.

28 Ιουνίου- Αν και ύπνο δεν το λες, καλημέρα. Αγχος.- Χολή και σάλιο. Αγχος...- Εδωσα το αίμα. Next stop triplex.- Τρίπλεξ οκ. Αντε να δούμε τα χοντρά... Mri...- Αξονική θώρακα καθαρή, υπέρηχος άνω κάτω κοιλίας καθα-

ρός. Μένει η μαγνητική που είναι από τα sos!- Κάτι δεν πάει καλά. Ζήτησαν 2η φορά αίμα για αυξημένο δεί-

κτη, και ετοιμάζομαι για σπινθηρογράφημα οστών.- Το σπινθηρογράφημα δεν ήταν στο πρόγραμμα. Και επίσης

βιοψία μυελού. Σκατά. Σκατά. Σκατά.- Δεν μπορώ ρε παιδιά...- Να περιμένεις μια πιθανή καταδίκη, ή έστω ένα ακόμη χαστού-

κι σαν το περσινό μόλις ξεμπέρδεψες...- Ευρήματα στη λεκάνη, σχεδόν σίγουρα ογκολογικά. Αύριο βι-

οψία.- Αρνητικό: η σύντομη μετάσταση θετικό: είμαστε πάντα σε οστι-

κό επίπεδο. Πιθανή η μεγαθεραπεία.- Νομίζεις ότι είσαι οκ, μετακομίζεις, αρχίζεις να ψάχνεις δειλά-

δειλά δουλειές. Τσουπ πάρε μια μετάσταση.- Με βρίσκω ψύχραιμο. Εκλαψα βέβαια λίγο παρέα με έναν ακτι-

νολόγο. Τώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω. Σας ευχαρι-στώ όλους, ξεχωρίζω τη @vivian_e.

- Από την προηγούμενη χμθ μέχρι σήμερα, πήγα στην Κων/πολη, γιόρτασα 10 χρόνια σχέσης στη Ρώμη, μετακόμισα με την κοπέλα μου. ΝΑ ΖΕΙΤΕ!

- Μονό η μέρα που έμαθα ότι έχω καρκίνο συγκρίνεται σε θλίψη με τη σημερινή.

- Καληνύχτα. Αύριο άλλη μια δύσκολη μέρα...

29 Ιουνίου- Νόμιζα αλήθεια ότι σήμερα θα ξυπνήσω και θα είναι ένα

άσχημο όνειρο.- Αντε να δούμε το σπινθηρογράφημα να είναι κάτι τοπικό

μονό...- Σήμερα ήθελα να είμαι απολυμένος, φτωχός, πεινασμένος.

radiosociale.wordpress.com

4

Δεν υπάρχει καμία ιστορία ψυχοπα-θούς δολοφόνου στο σινεμά που να εί-ναι τόσο έντονη όσο αυτή, όσο δηλα-δή η αληθινή ιστορία του Ντανίλο Ρε-στίβο, του Ιταλού δολοφόνου που -επι-

τέλους- καταδι-κάστηκε σε ισό-βια κάθειρξη για τη δολοφονία μιας γυναίκας στο Μπόρνμουθ της Αγγλίας το 2002. Την περασμένη Πέμπτη, μία ημέ-ρα μετά την κα-

ταδίκη του, το ένθετο g2 του Guardian επέλεξε ένα σκουρόχρωμο εξώφυλ-λο που έγραφε την είδηση και συνέχι-ζε ως εξής: «Θα δικαστεί τώρα και για το φόνο της Ελίσα Κλαπς πριν από 18 χρόνια στην Ιταλία;» Διαβάζοντας το σχετικό (εκτενέστατο, κατατοπιστικό, εξαιρετικό) άρθρο του Tobias Jones, μαθαίνουμε όλο το ιστορικό του Ρεστί-βο, για το πώς οι (απίστευτες) ενδεί-ξεις οδηγούσαν την Αστυνομία σε αυ-τόν χωρίς όμως να μπορεί να κάνει τί-ποτα, για τη διαστροφή, για το φετίχ με τα γυναικεία μαλλιά και τη γενικότε-ρη αλλοιωμένη σκέψη του, για την κοι-νωνική του συμπεριφορά, την ύπο-πτη στάση της ιταλικής εκκλησίας όπου βρέθηκε το πτώμα του θύματος του ’93, για τη δραματική αναζήτησή του από την οικογένειά του. Μετά τα βλέπουμε στο σινεμά και λέμε ότι αυτά δεν γίνο-νται στ’ αλήθεια.

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Ο Μπόμπι Φίσερ υπήρξε ένας από τους σπου-δαιότερους σκακιστές της ιστορίας και κυρίως μια προσωπικότητα που σημάδεψε την ταραγμένη ψυ-χροπολεμική εποχή, ένας αντιδραστικός Αμερι-κανός-αντιαμερικανός που γύριζε τον κόσμο προ-καλώντας με την ευφυΐα και τη δυσπροσαρμοστι-κότητά του. Η εφημερίδα Guardian φιλοξενεί μια συνέντευξη της σκηνοθέτιδας Λιζ Γκάρμπους, που γύρισε ένα ντοκιμαντερίστικο φιλμ με τίτλο “Bobby Fisher Against the World”, το οποίο έχει ήδη αρ-χίσει να προβάλλεται στις ΗΠΑ και αναμένεται σύ-ντομα και στην Αγγλία. Το κείμενο θέτει το ερώτη-μα κατά πόσο θα μπορέσει μια ταινία σαν και αυτή να εξετάσει (αν όχι να εξηγήσει) την ιδιαίτερη πε-ρίπτωση του σκακιστή. Η ίδια η Γκάρμπους ανα-φέρει συμπερασματικά: «Εμεινα με την εντύπωση ότι ήταν ένας άνθρωπος που δεν εξέλιξε τον εαυτό του έξω από τον κόσμο του σκακιού». Το περιμέ-νουμε με ενδιαφέρον.

Η Στέλλα Ρίμιγκτον, προφανώς άγνωστη στο ελληνικό κοινό, είναι μια 76χρονη Αγγλίδα συγγραφέας, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας υπήρξε το ότι διετέλεσε από το 1992 έως το 1996 γενική αρχηγός της ΜΙ5, δηλαδή της μυστικής υπηρεσίας της Αγγλίας. Σε πρό-σφατο άρθρο της στην εφημερίδα Telegraph, η Ρίμιγκτον κάνει μια αναδρομή στην κατα-σκοπική λογοτεχνία από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα, παρατηρεί τη συνέπειά της με την αλήθεια της ζωής των κατασκόπων και σχολιάζει την απουσία γυναικείων χαρακτήρων από τα περισσότερα έργα. «Ενας τέλειος κατάσκοπος έπρεπε να είναι ένας Τζέ-ιμς Μποντ ή ένας Τζορτζ Σμάιλι και όχι μια μεσήλικας μητέρα, μια ‘housewife superspy’, όπως με αποκαλούσαν», αναφέρει. Μια και το έφερε η κουβέντα λοιπόν, το καινούργιο της βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε και λέγεται “Rip Tide”, ενώ συζητώντας γενικότερα για πρώην κατασκόπους και νυν συγγραφείς, η μεταφορά στον κινηματογράφο του καλύτερου πιθανόν κατασκοπικού μυθιστορήματος που γράφτηκε ποτέ, του “Tinker, Tailor, Soldier, Spy” του Τζον Λε Καρέ, αναμένεται το φθινόπωρο. Την προηγούμενη εβδομάδα βγήκε και το τρέιλερ της ταινίας και πρέπει να πω ότι μετράω αντίστροφα.

5

Με αφορμή την 4η Ιουλίου, την ημέρα που γιορτάζεται η αμερικανική ανεξαρτησία, το αγαπημένο μας Flavorwire έφτιαξε ένα mixtape από τραγούδια που συνθέτουν κατά κάποιον τρόπο το Αμερικανικό Ονειρο. Οχι απαραίτητα με τη στενή έννοια του όρου όπως διατυπώθηκε στα χρόνια του Κένεντι, αλλά ως μια γενική τάση περιγραφής της σύγχρονης ιστορίας των ΗΠΑ. Στα τραγούδια που δίνονται βρίσκουμε κλασικές επιλογές, όπως το “Living in America” του Τζέιμς Μπράουν, το “Across the boarder” του Σπρίνγκστιν και το “Working class hero” του Τζον Λένον. Συναντάμε επίσης και πιο εναλλακτικές επιλογές, όπως το “My girls” των Animal Collective και το “Gotta make it to heaven” του 50 Cent. Αυτό που μου άρεσε περισ-σότερο ήταν -πού το θυμήθηκαν- το “Appalachian Memories” της Ντόλι Πάρτον με το σχόλιο ότι η Αμερικανίδα τραγουδίστρια είναι λίγο πολύ το ίδιο το Αμερικανικό Ονειρο. Πολύ σωστά.

Εχει γίνει αρκετά μεγάλη κουβέντα για την ιστορία που εκτυλίχθηκε στη συναυλία των U2 στο Glastonbury με

το πανό που ανέβηκε (πριν κατέβει βιαίως από τους άν-δρες της Ασφάλειας) από κάποιους ακτιβιστές που θέλη-

σαν να υπενθυμίσουν στον Bono και την παρέα του ότι οφείλουν και αυτοί να πληρώνουν φορολογία στην Ιρλαν-δία. Το πανό (μήκους 6 μέτρων) έγραφε: “U pay taxes 2?”.

Θυμίζουμε ότι οι U2 βρήκαν έναν τρόπο και ξεγλίστρη-σαν -πόσο δύσκολο ήταν;- από την Ιρλανδία, εγκαθιστώ-ντας την έδρα τους στην Ολλανδία. Ωστόσο, όπως διαβά-ζουμε από την Κριστίνα Νέλις στο ηλεκτρονικό περιοδικό

Sabotage Times, αυτό ήταν το λιγότερο που έφταιγε στους U2 από το live τους, όπως δεν τους έφταιγε και η δυνα-

τή βροχή. Χωρίς να χαρακτηρίζει κακή την εμφάνισή τους, αναφέρει ότι οι U2 δεν κατάλαβαν ότι είναι διαφορετικό να

παίζει κανείς για το κοινό του σε μια συναυλία και διαφο-ρετικό να παίζει για ένα σωρό ετερόκλητο κόσμο σε ένα φε-στιβάλ το οποίο δεν χορταίνει με ένα απλό best of. «Οι U2

δεν ήταν σίγουροι (μετά το τέλος της συναυλίας) ότι άρεσαν στο κοινό, ούτε το κοινό ήταν σίγουρο ότι του άρεσαν οι

U2. Ηταν μια αξιόλογη προσπάθεια, αλλά τελικά δεν ήταν αρκετά καλή», καταλήγει.

Για άλλη μία χρονιά οι Schooligans διοργανώνουν το Schoolwave, το 7ο κατά σειρά, με τη συμμετοχή 21 μαθητι-κών συγκροτημάτων, σε συνεργασία με τη Spicy Entertainment

που θα παίξουν rock, metal, funk, indie, stoner. Ολα αυτά στις 8, 9 και 10 Ιουλίου στην πλατεία Νερού στον Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου. Την πρώτη βραδιά θα κλείσουν ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Λεωνίδας Μπαλάφας, τη δεύτερη οι Nightstalker και την τρίτη οι Locomondo. Το Schoolwave είναι ένα μοναδικό μήνυμα ελπίδας. Ακούς παιδιά από όλη την επικρά-τεια να ασχολούνται με μουσικές που δεν χαίρουν προβολής από την τηλεόραση, επιλέγοντας «παρα-δοσιακούς» τρόπους έκφρασης και όχι τους νέους mainstream τρόπους που καλούνται “talent shows”. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στη-ρίξουμε την προσπάθειά τους με την παρουσία μας.

Το Φεστιβάλ Ρεματιάς, που λαμβάνει χώρα στο Χαλάνδρι, για μία ακόμα χρονιά φιλοξενεί μερικά πολύ ενδιαφέροντα ονόματα. Στις 8 Ιουλίου ο Παύ-λος Παυλίδης και οι Β-Movies του θα μας αφηγη-θούν ιστορίες για «Αυτό το Πλοίο που όλο Φτάνει». Τη Δευτέρα στις 11 Ιουλίου τη σκυτάλη παίρνει ο Δημήτρης Βασιλάκης και η Juliet Kelly με τις jazz μελωδίες τους, στις 13 του μήνα ο all time classic Λουκιανός Κηλαηδόνης και στις 14 Ιουλίου ο αιώνια ρομαντικός Φοίβος Δεληβοριάς παρέα με τους Baby Guru, των οποίων το ομότιτλο άλμπουμ θεωρείται από τα καλύτερα indie άλμπουμ της χρονιάς.

Στις 12 Ιουλίου οι Twisted Sister (ναι, ναι, πά-λαι ποτέ περμανάντ, χαρντροκιά, γκλαμουριά, 80ίλα και ποζερίλα) θα εμφανιστούν στην Ιερά Οδό προς μεγάλη ικανοποίηση των πολλών οπαδών τους στην

Ελλάδα - ελπίζουμε μόνο να παίξουν τα αξεπέραστα hit “We’re not Gonna Take It” και “I Wanna Rock”.

Με πολλούς εχθρούς και άλλους τόσους φίλους, οι Πυξ Λαξ ξανασυναντιού-νται, χωρίς φυσικά τον εκλιπόντα Μάνο Ξυδού, αλλά πραγματο-ποιώντας την ιδέα του για ένα reunion και μια σειρά live εμφανίσεων. Ετσι, στις 13 Ιουλίου η μπάντα θα βρίσκε-ται στο ΟΑΚΑ για μια συναυλία αφιερωμένη στον Μάνο Ξυδού, αλλά και στους οπαδούς τους, που χρόνια περίμεναν αυτή τη στιγμή.

Κλασικά αγαπημένοι του ελληνικού κοινού που αρέσκεται σε multi-culti ήχους, οι Thievery Corporation εμφανίζονται στο Λυκαβηττό την Πέμπτη 14 Ιουλίου, φέρνοντας αέρα από Βραζιλία, Ινδία και Τζαμάικα, πάντα στο γνώριμο chill out ύφος τους. Ιδανική επιλογή για μια κουλ καλοκαιρι-νή νύχτα.

Τι ακριβώς ονομάζουμε Rockabilly; Τι γινόταν όταν εμφανίστηκαν οι Beatles; Πώς περάσαμε στη μουσική του ’70 και αργότερα στο New Wave; Πώς φτάσαμε στη δημιουργία της βρετανικής ποπ τη δεκα-ετία του ’90; Αλλά και τι γινόταν στη ροκ σκηνή της Ελλάδας όλον αυτό τον καιρό; Τις απαντήσεις αλλά και γενικώς μαθήματα ροκ μουσικής θα παραδίδο-νται από τις 14 έως τις 16 του μήνα στην Τεχνόπολη στο Γκάζι στο πλαίσιο ενός καινούργιου θεσμού, που αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον. Το όνομα αυτού: Technopolis Music Lab.

Οποτε ξεκινάω να γράψω αυ-τήν τη στήλη, το ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου είναι: «Τι ακούω;». Η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό ως απά-ντηση είναι «Ακούω την αγάπη», πράγμα που σημαίνει αφενός ότι χάνω στα χαρτιά, αφετέρου ότι οι Τρύπες είναι τρομερά επι-δραστική μπάντα. Η δεύτερη φράση που μου έρχεται είναι «Ακούω τον ψαρά να φωνάζει ‘Ψάρια’». Είναι μια φράση από μια παιδική έκθεσή μου της Α΄ ή Β΄ δημοτικού με θέμα «Ηχοι της γειτονιάς μου» ή κάτι τέ-τοιο, στο «Σκέφτομαι και Γρά-φω» της εβδομάδας (που ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι της Γλώσσας και όλων των μα-θημάτων γενικά). Και, αφού κάθε φορά ξεμπερδεύω με αυτές τις δύο απαντήσεις, προσπαθώ να σκεφτώ ένα θέμα σχετικό με τη μουσική και τους ήχους. Οσα όμως με απασχολούν τον τελευταίο καιρό -πιστεύω και πολλούς από εσάς- έχουν να κάνουν με πράγματα που δεν σχετίζονται με τη μουσική. Εκτός, βέβαια, αν μιλάμε για τα τύμπανα του πολέμου. Γιατί τα πράγματα έχουν αγριέψει και οι φωνές των ανθρώπων που ζη-τάνε δικαιοσύνη και ηθική είναι πλέον ο ήχος που σκεπάζει τα πάντα και ο μόνος ήχος που αξί-ζει να ακούγεται αυτές τις ημέ-ρες. Αντε, το πολύ-πολύ μαζί με το «Ακούω την Αγάπη» και τον ψαρά που φωνάζει «Ψάρια».

Αλλη μία κωμωδία χτυπά την πόρτα αυτής της εβδομάδας, με πρωταγωνιστή τον άρχοντα του είδους, τον Τζιμ Κάρεϊ. Η ταινία λέγεται «Ο κύριος Πόπερ και οι πιγκουΐνοι του» και φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Μαρκ Γουότερς. Ολα θα αλλάξουν για το επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, τον Τομ Πόπερ, όταν θα κληρονομήσει έξι πανέμορφους και γελαστούς... πιγκουΐνους. Προφανώς, για οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο αυτό θα ήταν ένα πρόβλημα που θα του έτρωγε όλη τη

ζωή και θα έβριζε όλη μέρα. Μην ξεχνάτε όμως πως πρόκειται για τον “Ace Ventura” Τζιμ Κάρεϊ, ο οποίος έχει συνηθίσει πια στα μπλεξίματα και ειδικά στα μπλεξίματα με ζώα.

Και όσο ο καιρός ζεσταίνει και οι διαθέ-σεις για γέλιο, χαλαρότητα και σεξ (άσχετο με τη στήλη, αλλά σχετικό με τη ζωή) ανεβαίνουν, τόσο περισσότερο αναζητούμε τις κωμωδίες. Και να μία: η ταινία του Πολ Φιγκ «Φιλενάδες». Πολλοί θεωρούν την ταινία ως τη γυναικεία απάντηση στο “Hangover”, μια και ασχολείται με μια παρέα γυναικών η οποία προσπαθεί να οργανώσει ένα γάμο. Συγκεκριμένα, η Ανι προσπαθεί να γίνει η καλύτερη κουμπάρα της φίλης της που παντρεύε-ται, αλλά αγνοεί τις υπόλοιπες φίλες της μελλόνυμ-φης που θέλουν και αυτές μερίδιο στην... κουμπα-ριά. Την παραγωγή υπογράφει ο Τζαντ Απατοου («Παρθένος ετών 40», «Με την πρώτη», «Πεθαίνω στα γέλια»), ενώ σκηνοθέτης είναι ο δημιουργός της σειράς “Freaks and Geeks”.

Τέλος, άλλη μία ταινία της ίδιας διάθεσης κάνει την εμφάνισή της. Πρόκειται για το φιλμ

του Νίκολας Κις «Ο μαύρος γάτος του Ερωτα», που ασχολείται με τον κατσικοπόδαρο Ζιλιέν, ο οποίος από μικρό παιδί δεν μπορεί να διατηρήσει ερωτική σχέση παραπάνω από δύο εβδομάδες. Οχι μόνο αυτό, αλλά όσες μπλέκουν μαζί του κα-ταλήγουν σε νοσοκομεία, απολύσεις και αψιμαχίες με φίλους. Είναι πρόβλημα αυτό, ό,τι και να πείτε. Από εδώ και πέρα όμως όλα βαίνουν κατ’ ευχήν, με τον Ζιλιέν να γνωρίζει την Τζοάνα και να αλλά-ζει η ζωή του. Ελα τώρα, κάντε μου τη χάρη...

Σε μια Αθήνα που μας έχει αφήσει, εν τέλει, πολλά προβλήματα και αντι-παραθέσεις, στην Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων μάς μεταφέρει ο Δημήτρης Αθανίτης με την ταινία του «Η Πόλη των Θαυμάτων» (2005). Βραζιλιάνοι που πανηγυρίζουν και χορεύουν, Ινδιάνοι που τραγουδούν, αθλητές που τρέχουν στο Ολυμπιακό Στάδιο, η φωτισμένη Ακρόπολη, η κατάμεστη πλατεία του Μοναστηρακίου. Κάπως έτσι ξεκινάει η ταινία του Αθανίτη, εντάσσοντάς μας αμέσως σε μια πόλη που για ένα καλοκαίρι ήταν το κέντρο του κόσμου. Μέσα σε αυτήν κινούνται και οι πρωταγωνιστές της, που καταφτάνουν στην Αθήνα από παντού και με όλα τα μεταφορικά μέσα, αναζητώντας ο καθένας το δικό του θαύμα: η Κατρίνα (Αννα Στάτσκαγια) από τη Ρουμανία, ο Μαρκ (Ολιβιέ Μπρέιγ) από τη Γαλλία, οι Γιόσι (Γιόσι Ναγκαγιάμα) και Γιούκι (Γιούκικο Κροντηρά) από την Ιαπωνία, η Ελενα (Εκάβη Ντούμα) από την Αμερική, ο Δημήτρης (Βαλέριος Ελευθεριάδης) από τη Ρωσία, αλλά και ο αθλητής Τίτος (Δημήτρης Αλεξανδρής), η ρεπόρ-τερ Μελίνα (Λήδα Ματσάγγου), η Φανή (Κατερίνα Διδασκάλου) και ο Νί-κος (Μπάμπης Χατζηδάκης) από την Ελλάδα. Ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το Πεδίον του Αρεως, το Σύνταγμα, η Μητρόπολη Αθηνών, το Ολυμπιακό Στάδιο με τους πολλούς καλεσμένους και άλλα σημεία σχηματί-ζουν το πρόσωπο μιας πόλης που έλαμψε πολύ, αλλά κάηκε από το φως.

Την περίφημη Παγκόσμια Ημέρα Πληθυσμών (11 Ιουλίου) γιορτάζουμε αυτή την εβδομάδα. Πρόκειται για μια ημέρα αφιερωμένη στον πληθυσμό της γης, που είναι περίπου 6,93 δισεκατομμύρια. Πολύς κόσμος δηλαδή και σιγά-σιγά δεν θα χωράμε. Γι’ αυτό και εμείς αποτίνουμε φόρο τιμής στον άνθρωπο-σωτήρα της γης, τον μόνο που προσπαθεί κάπως να ελαττώσει τον πληθυσμό: το φονιά Τζέισον Βόρχες! Μιλάμε φυσικά για την πρώτη ταινία του διάσημου σίριαλ κίλερ, το θρυλικό «Παρασκευή και 13» (1980) του Σον Σ. Κάνινγκαμ, όπου ο Τζέισον ξεπαστρεύει ένα ολόκληρο κάμπινγκ. Ετσι, πάνω στην τρέλα του. Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά!

Και ενώ οδεύουμε προς τις διακοπές του καλοκαιριού, ο κινηματογραφικός κόσμος έχει στραμμένα τα μάτια του στο πρώτο φεστιβάλ του φθινοπώρου: στο 68ο Φεστιβάλ Κινηματο-γράφου της Βενετίας. Φέτος θα διεξαχθεί από τις 31 Αυγούστου έως τις 10 Σεπτεμβρίου και ο σκηνοθέτης Ντάρεν Αρονόφσκι θα είναι ο

πρόεδρος της επιτροπής του επίσημου διαγωνι-στικού τμήματος. Το φεστιβάλ θα ανοίξει η νέα ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ “The Ides of March”. Ολες οι ταινίες θα ανακοινωθούν επίσημα μέσα στον Ιούλιο, αν και δεδομένη θεωρείται η συμ-μετοχή της καινούργιας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου «Αλπεις».

Οταν ο Γιώργος Σεφέρης δώριζε στον Γιάννη Τσαρού-χη ένα από τα 75 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης της συλλογής «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄» προκειμένου να επιμεληθεί την εικονογράφηση της δεύτερης έκδοσης, σίγουρα δεν φανταζόταν ότι 67 χρόνια αργότερα κάποιος θα πλήρωνε το ποσό των 3.300 ευρώ για να το αποκτήσει. Ο λόγος γίνεται για τη δημοπρασία του οίκου Π. Βέργος, όπου που-λήθηκε το εν λόγω αντίτυπο. Το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄» του νομπελίστα ποιητή τυπώθηκε για πρώτη φορά στην Αλεξάν-δρεια της Αιγύπτου το 1944 και στα 75 αριθμημένα αντίτυπα αναπαραγόταν φωτολιθογραφικά ένα χειρόγραφο γραμμένο και ει-κονογραφημένο από τον ποιητή. Το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄» κυκλοφορεί σήμερα στη συ-γκεντρωτική έκδοση των ποιημά-των του Γιώργου Σεφέρη από τις εκδόσεις Ικαρος.

Στην Ελλάδα δεν είμαστε ιδιαίτερα συνηθισμένοι σε λο-γοτεχνικά γεγονότα που χαίρουν ευρείας ανταπόκρισης από τον κόσμο. Δικαιολογημένα, λοιπόν, μας προκαλεί εντύπωση ο σάλος που προκάλεσε το Edinburgh International Book Festival, που θα πραγματοποιηθεί στις 13-29 Αυγούστου. Αν είχατε σκοπό να παρευρεθείτε και δεν έχετε προ-βλέψει να προμηθευτείτε εισιτήρια, μάλλον πρέπει να το ξεγράψετε από το μυαλό σας, μια και τα εισιτήρια σχεδόν εξαντλήθηκαν από την πρώτη κιόλας ημέρα της προπώ-λησης. Χαρακτηριστικά, την πρώτη ώρα της προπώλησης το site του

φεστιβάλ δέχτηκε 300.000 κλικ και το τηλεφωνικό κέντρο 25.000 κλήσεις. Οι δημοφιλέστερες εκδη-λώσεις του φεστιβάλ είναι η τελετή λήξης από τον Αλασντερ Γκρέι, οι αναγνώσεις αποσπασμάτων από τη Σάρα Μπράουν και τον Σάιμον Κάλοου, καθώς και η συζήτηση ανάμεσα στο φιλόσοφο Α.Κ. Γκρέι-λινγκ και το συνταξιούχο επίσκοπο του Εδιμβούργου Ρ. Χόλογουεϊ.

Οσον αφορά τον κόσμο των κό-μικς, όπως σε όλους τους τομείς, έτσι και εδώ, οι ριζοσπαστικές αλλα-γές πάνε πακέτο. Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, η Marvel Comics και ο δημιουργός της Μάικλ Μπέ-ντις αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Spiderman. Ετσι, ο διάσημος άν-θρωπος-αράχνη, έπειτα από μία ηρω-ική μάχη με τον αντίπαλό του Green Goblin, πεθαίνει, προκαλώντας θλί-ψη όχι μόνο στους μικρούς και μεγάλους θαυμα-στές του, αλλά και στον ίδιο το συγγραφέα, ο οποί-ος αποκάλυψε ότι γράφοντας το τέλος του σούπερ

ήρωα έκλαιγε επί μία ώρα σαν μικρό παιδί. Η αντίδραση δεν άργησε να έρθει από την DC Comics, η οποία αποφάσισε να προχωρήσει σε μια λι-γότερο αμετάκλητη επιλογή και αφή-νει υπονοούμενα για τον επερχόμενο χωρισμό του Superman. Το διάσημο ειδύλλιο ανάμεσα στον Κλαρκ και τη Λόις, που κράτησε περισσότερο από 15 χρόνια, αναμένεται να φτάσει στο τέλος του, με πλήθος κόσμου να

αγωνιά και άλλους να κάνουν αναλύσεις και κρι-τικές για το διάσημο ζεύγος. Μια νέα εποχή στην ιστορία των κόμικς;

Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ τη Μασσαλία. Στο μυαλό μου έχει πάρει διαστάσεις μυθικής πόλης. Πώς αλλιώς, αφού έχει γίνει τόσες φορές μούσα πολλών καλλιτε-χνών. Ετσι, σχεδόν ασυναίσθητα, όταν σε ένα βιβλίο διαβάζω για τη Μασσαλία, το πιάνω με ευλάβεια και κινούμαι προς το ταμείο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό συνέβη με το βιβλίο «Η Τριλογία της Μασσαλίας». Δεν θα μπορούσε να φέρει άλλο τίτλο η επανέκδοση των τριών μυθιστορημάτων του Ζαν-Κλοντ Ιζό, ενός συγγραφέα που γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στη Μασσαλία. Ο τόμος κυκλοφό-ρησε από τις εκδόσεις Πόλις και συμπεριλαμβάνει τα μυθιστορήματα «Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλί-ας», «Τσούρμο» και “Solea”. Κοινός άξονας και των τριών μυθιστορη-μάτων, ο Φαμπιό Μοντάλ, ένας αστυνομικός, απόγονος μεταναστών και εχθρός της βίας, που αγαπά την ποίηση, την τζαζ, το ψάρεμα, τις γυναίκες και, φυσικά, όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας, την πόλη του. Ο Φαμπιό δεν αποτελεί τον κλασικό αστυνομικό των μυθιστορημάτων που εκτελεί με επαγγελματική προ-σήλωση το έργο του. Πρόκειται για έναν ήρωα ευαίσθητο, στόχος του οποίου είναι η εξάλειψη του ρατσι-σμού και η απόδοση δικαιοσύνης, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι, στην αγα-πημένη του πόλη, τη Μασσαλία. Νουάρ ιστορίες στους δρόμους μιας πόλης, η οποία θαρρείς ότι φτιά-χτηκε γι’ αυτό το σκοπό...

Οταν κυκλοφό-ρησε το βιβλίο του Γιώργου Σαμοΐλη «Η εποχή της άδειας κατσαρόλας» (εκδ. IntroBooks), όλοι κουνήσαμε το κεφά-λι αναγνωρζοντας το επίκαιρο του τίτλου. Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά να το διαβάσουμε, να δούμε πώς βιώνουν τη σύγχρονη ελληνι-κή πραγματικότητα ο Ζαν, η Ζωή και... η σκιά του αφηγητή. Μέσα από την ιστορία της ζωής τους, θα διαβάσουμε την ιστο-ρία και της δικής μας ζωής σε μια Αθήνα που πλήττεται από το ρατσισμό, την ανεργία και τη χαλιναγώγηση του κόσμου. Συ-

νήθως είναι ωραίο να διαβάζεις στα βιβλία για μέρη γνώριμα, τα οποία έχεις ζήσει και έχεις περπατήσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, θα διαβάσεις για την Ερμού, την Πλατεία

Κοτζιά και την Ομόνοια και θα γεμίσεις πικρία. Ο Γιώργος Σαμοΐλης μιλάει με οργή για τη σύγχρονη πραγματικότητα και τους πολιτικούς προύχοντες της χώρας μας. Μια οργή που δικαιολογείται, μια και ο ίδιος ανήκει στο αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενιάς των 30άρη-δων που πληρώνουν τα λάθη του παρελθόντος.

Τις τρεις πρώτες τραγωδίες του Σοφοκλή και μάλιστα ολόκληρες θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι βρεθούν αύριο και μεθαύ-ριο (9-10/7) στο Ηρώδειο. Ο Wajdi Mouawad έρχεται στην Αθήνα, εγκαινιάζοντας ένα κύκλο προσέγγισης στο έργο του Σοφοκλή, ο οποίος πρόκειται να ολοκληρωθεί μέσα σε πέντε χρόνια, ανεβάζοντας και τις επτά τραγωδίες του ποιητή. Η παράσταση «Γυναίκες» θα διαρκεί πεντέμισι ώρες και είναι καρπός της συνεργασίας του σκηνοθέτη με τον ποιητή Ρομπέρ Νταβρέ, ο οποίος υπογρά-φει τη μετάφραση των έργων στα γαλλικά. Οι τρεις ηρωίδες των τραγωδιών καθορίζονται από τις επιλογές τους: η Δηιάνειρα από την απελπισία του έρωτα, η Ηλέκτρα από τη μανία για εκδίκηση και η Αντιγόνη από τη δίψα για δικαιοσύνη.

Μετά την «Ηλέκτρα» (2006) και τον «Αγαμέ-μνονα» (2008), η Αντζελα Μπρούσκου επι-στρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών και ασχολείται ξανά με το αρχαίο δράμα. Αυτή τη φορά σειρά έχει η «Κλυταιμνήστρα», ένα μυθικό πρόσωπο-σύμβολο, την οποία θα ερμηνεύσει η Φιλαρέτη Κομνηνού στην Πειραιώς 260, από την Τετάρτη 13 έως την Παρασκευή 15 Ιουλίου. Γυναίκα, σύζυγος, ερωμένη, μάνα και δολοφόνος, η Κλυταιμνήστρα είναι μία ηγεμονική φιγούρα της τραγωδίας, «ένα πρόσωπο που κινείται μέσα στο χώρο της μνήμης», όπως δηλώνει η σκηνοθέτι-δα. Σε αυτή την περφόρμανς-μονόλογο θα συμ-μετέχει ζωντανά και το οπτικοακουστικό σύνολο Minimaximum improVision & natryx, συντελώ-ντας με τον τρόπο του στην ιδιότυπη αφήγηση.

Την εικόνα του σεξπιρικού Αμλετ έρχεται να ανατρέψει ο Νικολάι Κολιάντα στην πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας σήμερα και αύριο στην Πειραιώς 260. Είναι ένας ξεχωριστός δημι-ουργός, που θεωρείται από τους διαμορφωτές της σύγχρονης ρωσικής θεατρικής σκηνής και μετράει πάνω από 30 χρόνια στο θέατρο. Το σκηνικό όπου επιλέγει να τοποθετήσει τον Αμ-λετ δεν θυμίζει τα συνηθισμένα. Κομμάτια από

κρέας και αναπαραγωγές της Τζοκόντα κρέμονται στους τοίχους, ενώ η σκηνή κατακλύζεται από κουτιά γατοτροφής, κόκαλα, κουρέλια και σκου-πίδια. Οι ηθοποιοί παίζουν φορώντας κολάρα σκύλων, θυμίζοντας αμυδρά τους κρατούμενους του Αμπού Γκράιμπ και υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ο θίασος βρίσκεται σύσσωμος επί σκηνής, γεμίζοντας ασφυκτικά το χώρο.

Η καλλιτεχνική πολιτεία του bankit.gr επιστρέφει στις 12 Ιουλίου με το ARTogether Festival που θα διεξαχθεί στο Six D.o.g.s. Για τέταρτη συνεχή χρονιά, 200 καλλιτέχνες με έργα από 20 κατηγορίες τεχνών θα μετακομίσουν από τη διαδικτυακή πολιτεία του bankit.gr στο κέντρο της Αθήνας, προκειμένου να μοιραστούν το ταλέντο τους με το κοινό. Το φεστιβαλικό τρι-ήμερο περιλαμβάνει μουσικές, θεατρικές και χο-ρευτικές παραστάσεις, dj set, προβολές ταινιών και video art, εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφί-ας, σκιτσογραφίας, installation και κοσμήματος, καθώς επίσης παρουσιάσεις συγγραφικών και ποιητικών έργων. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε όλους τους λάτρεις των τεχνών, αφού η είσοδος είναι ελεύθερη. Δείτε το πρόγραμμα του φεστιβάλ στο: www.artogether.gr.

Στο πρόγραμμα της παράστασης του σεξ-πιρικού «Ριχάρδος ο Γ΄» -παράσταση που έρχεται και στην Επίδαυρο στα τέλη του μήνα με τον Κέβιν Σπέισι στον ομώνυ-μο ρόλο- φιγουράρουν και φωτογραφίες τυράννων και τυραννίσκων της εποχής μας: η ηγεσία του βορειοκορεατικού καθεστώτος, ο αποπεμφθείς Χόσνι Μουμπάρακ και ο ...Καντάφι.Οι συμβολισμοί και τα μηνύματα που τους συνοδεύουν, δίχως άλλο αναγνωρίσιμοι. Και σε αυτό συνεισφέρει τα μέγιστα η προ-σέγγιση του σκηνοθέτη, αλλά και η καθηλω-τική ερμηνεία του Σπέισι. Σε αυτό το δράμα δωματίου ο οσκαρικός ηθοποιός και καλ-λιτεχνικός διευθυντής του λονδρέζικου The Old Vic φιλοτεχνεί μια απαράμιλλη εικόνα ενός ιδιότυπου σίριαλ κίλερ στα ενδότερα της εξουσίας. Μιας εξουσίας απόμακρης από τα μάτια των πολιτών, σαν μια αυστηρά οικογενειακή υπόθεση, όπου οι παραλλαγές των προσωποπαγών καθεστώτων έχουν αναφορές στο κληρονομικό δικαίωμα και το θεόσταλτο του πράγματος!Με τούτα και με εκείνα, όσοι βρεθούν στην Επίδαυρο στα τέλη του μήνα, πέραν όλων των άλλων, ας κάνουν τον κόπο να σκε-φτούν τον σεξπιρικό Ριχάρδο τον Γ΄ ως έναν εκπρόσωπο μίας από τις προβεβλη-μένες και αναγνωρίσιμες πολιτικές οικογέ-νειες της χώρας - έστω και χωρίς σταγόνα αίματος...

16

O Καζούλης, που γιόρτασε τα 25 χρόνια καριέρας του στην

Τεχνόπολη, δεν ήταν αυτός που είχε πει το μαγικό στίχο «η

τελευταία η παράσταση στο Εκράν, το τελευταίο ματωμένο

σου κολάν»; Αυτό με το κολάν, μιας φίλης μου της συμβαίνει

κάθε μήνα. Το twit της εβδομάδας αναρτήθηκε από τον Στάθη

Παππούλια πάνω στη μοναδική δήλωση της Αγγελικής Νικολούλη:

«Θα ήθελα να πεθάνω κάνοντας σεξ μέχρι τελικής πτώσεως». Λέει:

«Σκέψου να είσαι αυτός πάνω στον οποίο θα πεθάνει η Νικολούλη.

Ποιο φως στο τούνελ θα δεις;» Aυτός ο Πινκ Φλόιντ στο ΟΑΚΑ

έχει κάνει και ταινία; Προσοχή, ο Σέξπιρ σε μουτζουλιάζει. Μετά

τον Κιμούλη-Οθέλλο με το φούμο στη μούρη, ο Χειλάκης-Αμλετ

δοκιμάζει το κέτσαπ-αίμα. Νομίζω ότι έχω κολλήσει γενετικό

ντετερμινισμό. Τώρα που η Μυρσίνη Λοΐζου απαγόρευσε το

«Καλημέρα Ηλιε» από το CD του ΠΑΣΟΚ, δεν πρέπει να κάνει κάτι

και η Μέρκελ για τα «Κάρμινα Μπουράνα» του Ορφ που ήταν και

Γερμανός; Μπούλε Μπούλε ή Μπουλέ Μπουλέ; Οπως και να

το κάνεις, δεν μπορούν όλα τα τούρκικα του ANT1 να έχουν

σουξέ. Γι’ αυτό της έβαλαν δίπλα και τον Πάτρα, να μοιάζει

το E-latte με καφενέ. Το Εθνικό βρήκε τρόπο να λύσει τα

οικονομικά του προβλήματα εκδίδοντας ΠΡΟΠΟ. Για το αν θα γίνουν

ή όχι οι παραστάσεις του στην Επίδαυρο, παίξε 1, 2 ή Χ και μάθε τα

αποτελέσματα αμέσως μόλις φτάσεις στην Αργολίδα.

Το «Ζαβαρακατρανέμια» είναι καλιαρντά; Ποιον είπες βλάχο,

ρε; Εθισμένοι με το ΔΗΠΕΘΕ και την υψηλή τέχνη οι κάτοικοι των

Γιαννιτσών. Γι’ αυτό και η δημοτική Αρχή της πόλης μαζί με την

τοπική ενορία απαγόρευσαν να παιχτούν τα εμπορικά «Κορίτσια Με

τα Μαύρα». Το ότι ο Βέλτσος θα απαγγείλει σκηνοθετημένος

από την Πατεράκη στο Megaron Plus την ποιητική του συλλογή

«Ρημάζει» αποτελεί δρώμενο διαμαρτυρίας για τα χάλια

οικονομικά του Μεγάρου; Μαιρούλα, έφτασα Μέγαρο. Πού στο

διάολο είναι η αίθουσα Μητροπάνου; Τους ρωτάω και δεν ξέρουνε.

Αν στο Rockwave φέτος τραγούδησε ο Ψαραντώνης και ο

Ψαρογιώργης, γιατί δεν μισθώνανε και μια ψαροπούλα να

ψαρέψουν κανένα θεατή από τις θάλασσες μπας και γέμιζε ο

άδειος χώρος;

SMSτα μηνύματα της εβδομάδας

Μαιρούλα, έφτασα

Μέγαρο. Πού στο

διάολο είναι η αίθουσα

Μητροπάνου; Τους

ρωτάω και δεν ξέρουνε.

Σαν να πετούσα πάνω από την πλατεία Μοναστηρακίου με στόχο να προσγειωθώ στον Παρθενώνα. Την πρώτη φορά ήταν σχεδόν ξημερώματα, τη δεύτερη νωρίς το απόγευμα. Από εκείνες τις λί-γες φορές που τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Πάνω από την είσο-δο μια φωτεινή επιγραφή γράφει, πολύ σωστά, “A for Athens”.

«Μα, υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί;» αναρωτή-θηκα και η Δήμητρα με

κατακεραύνωσε με το απέραντο γαλάζιο του βλέμματός της. «Εχεις

ανάλογο ένδυμα;» «Αυτό σε μάρανε; Εχω

ακριβώς ό,τι χρειάζεται, από τη μητέρα μου,

αυθεντικό! Εσύ;»

Οταν ο Μάνος μού είπε για τις Green House Series που οργανώνει κάθε Πέμπτη το Γκαζά-κι στο roof garden, κατάλαβα ότι κάτι πολύ ρυθμικό συμβαίνει στο παλιότερο και πιο συνε-πές στέκι του Γκαζιού. Από τη σκάλα ένιωσα το αισθησιακό beat του dj να μου χτυπάει το στο-μάχι, αλλά μόλις βρέθηκα πάνω είδα ότι αυτή η πολύπαθη πόλη εξακολουθεί να παραδίδεται ψυχή τε και σώματι στην ψαγμένη house, ανα-ζητώντας λίγη ανακούφιση. «Εχεις καιρό για ένα ποτό;» «Και για δύο...» Χαμός!

Το δυσκολότερο πράγμα σε αυτή την πόλη είναι να κάνεις τους τοίχους της να το βουλώσουν.

Το σύμπαν μπορεί να διαλύεται γύρω μας, αλλά τουλάχιστον φαίνεται ότι το κάνει με στιλ. Ανάμεσα στα δακρυγόνα και στην αγανάκτηση, στα συνθή-ματα και στις κροτίδες, εμφανίστηκε το απόλυτο στοίχημα των ημερών: όλα στο κόκκινο!

«Αλήθεια, έχεις όρεξη για ροκ;» Ο Δημήτρης έδει-χνε προβληματισμένος.

«Πάω στο After Dark, όπου παίζουν οι No Hay

Band. Μην με κοιτάς έτσι, η στήλη απαιτεί

σφαιρική ενημέρωση». «Με τρομάζεις...» «Πολύ

χαίρομαι, φίλε μου».

Θα ήθελα να μπορούσα να μην γράψω για αυτά. Να γυρίσω το κεφάλι. Να κάνω ότι δεν τα είδα. Μα, πώς να μην τα δω. Ηταν μπροστά μου. Γύρω μου. Μάρμαρα σπασμένα. Η πλατεία Συντάγματος για-πί. Η πόλη μου πληγωμένη. Οχι ότι ήταν η πρώτη φορά. Αλλά τέτοια μανία; Οχι. Δεν είχα ξαναδεί. Αυτό δεν ήταν αγανάκτηση. Ηταν μίσος. Για τον κόσμο. Για οτιδήποτε υπάρχει και δεν το έχει αυτός που καταστρέφει. Μικρός έσκιζε την καινούργια μπάλα του γειτονόπουλου. Ετσι, για να μην την έχει. Ξεμάλλιαζε τις κούκλες της αδελφής του. Εσπαγε τα τζάμια του ηλικιωμένου στον απέναντι δρόμο, που τα είχε κάπως χαμένα και ξεσυνεριζόταν τα παιδιά. Την κοπάναγε από το σχολείο για να πουλήσει μα-γκιά. Τον μάλωνε με καημό η μάνα. Τον κανάκευε ο πατέρας, γιατί τα ’βρισκε «αντρικά» και «τσαμπουκα-λίδικα» όλα αυτά.

Μπορεί να ήταν και ο ταπεινωμένος πιτσιρικάς από τις σφαλιάρες ανίκανου πατρός, ο σιωπηλός και μουλωχτός, που περίμενε την ευκαιρία της ζωής του να σπάσει τον κόσμο που τον βάραινε. Ο χολερικός που ζήλευε όλη του τη ζωή και τον αέρα που ανά-σαιναν οι διπλανοί του. Ετσι, χωρίς λόγο. Υπάρ-χουν και τέτοιοι. Δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός με τη βαριοπούλα που έσπαγε με τέτοιο μεθοδικό πείσμα το κέντρο της αθηναϊκής πόλης, αλλά αγανακτισμέ-νος δεν ήταν. Κακομαθημένος ήταν. «Μπερδέψαμε το βιοτικό επίπεδο με το νόημα της ζωής», έγραφε ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ο Μαξ Φρις, σαρκάζοντας τα ήθη του κόσμου που κάλπαζε προς το μέλλον καταναλώνοντας ξέφρενα. Κοίταζα τα μάρμαρα. Κακομαθημένος αυτός, αυτοί, όσοι ήταν εκείνοι με τη βαριοπούλα. Οτι θα έχουν πάντα να καταστρέφουν. Ανoήτως . Γιατί θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που δημιουργούν. Και αυτό δεν το αντέχει.

Μερικούς δρόμους παρακάτω, Γκάζι, Θησείο, Ψυρρή, ανεξάρτητες μουσικές σκηνές, μικρές, αλλά πείσμονες. Βρασμός. Και Πειραιώς 260. Θέατρο. Ισως όχι το καλύτερο Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά κάτι γίνεται. Και στο Ηρώδειο. Εχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε παραστάσεις που δεν ταιριάζουν στον ευρύ, επιβλητικό χώρο του. Ισως σε κλειστό θέατρο, σε πειραματική σκηνή. Αλλά ας είναι. Υπάρχουν παραστάσεις. Και εθελοντές να τις στηρίξουν. Το εισιτήριο χαμηλό ή και καθόλου. Υπάρχουν ακόμη εκείνοι που τα καλοκαιρινά βράδια αναζητούν το όνειρο. Στην τέχνη. Στο αθηναϊκό τοπίο, που είναι το ίδιο. Τέχνη. Τη νύχτα βλέπεις μόνο τις γραμμές μιας φιγούρας που υπήρξε πάντα καλλονή. Δεν βλέ-πεις την καταστροφή του χρόνου και της βλακείας. Το περίφημο επτάλοφο των Αθηνών χαράζεται στον ορίζοντα καμπυλωτό, ανίκητο στο χρόνο. Αυτό δεν το πλήγωσαν οι βαριοπούλες χολερικού βάνδαλου, αλλά το μυστρί της ανάπτυξης. Αντέχει όμως η ομορ-φιά. Ανασαίνει κάτω από το βλέμμα του επίμονου εξερευνητή της.

Ο Χάρι Μπελαφόντε έχει γίνει μπαρ στην Αγησιλάου. Από τις ταινίες των ’60s κατέληξε να δίνει μαθή-ματα groovy μουσικής στον Κερα-μεικό. «Ρίξε οτιδήποτε έχει πνευ-στά, strings και funk», άκουσα το αφεντικό να λέει στον Μάριο. Εκεί-νος, όταν τέλειωσε το γκρουπάκι που έπαιζε, πλημμύρισε τη γειτονιά με βαριές μπασιές και ο μπάρμαν με κερασμένα σφηνάκια.

Πιστή στο καλοκαιρινό της ραντεβού, η Νατάσσα Μποφίλιου βρέθη-κε την περασμένη Τρίτη στην Τεχνόπολις. Εντυπωσιακή όπως πάντα, χάρισ στους 5.000 φίλους της που βρέθηκαν στο Γκάζι διασκευές των δικών της τραγουδιών, αλλά και αγαπημένα τραγούδια του ξένου ρεπερ-τορίου. Σε ερμηνείες που δεν την έχουμε συνηθίσει, αλλά με το γνωστό της πάθος, η Νατάσσα έφυγε κερδισμένη. Το πείραμα πέτυχε!

Οσοι είχαμε ακούσει την παραδοσιακή μπάντα χάλκινων πνευστών Λόζιος κι Ανακατωσιά πιο παλιά ξέραμε ακρι-βώς τι να περιμένουμε όταν ανακοινώθηκε το όνομά της στο line up της δεύτερης ημέρας του Rockwave Festival. Ειδικά όταν η μπάντα ξεκίνησε να παίζει εκτός σκηνής και συγκεκριμένα ανάμεσα στον κόσμο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η μπάντα Λόζιος κι Ανακατωσιά δημιουργήθηκε το 1996 από μέλη της Φιλαρμονικής του Δήμου Κοζάνης με σκοπό τη συμμετοχή στις τοπικές αποκριάτικες εκδηλώσεις. Σιγά-σιγά και με τη βοήθεια φίλων ήρθαν οι πρώτες συνερ-γασίες με συλλόγους και κάπως έτσι εντρύφησαν στην παρα-δοσιακή μουσική και αύξησαν το ρεπερτόριό τους. «Κάναμε πολλά ταξίδια με χορευτικά συγκροτήματα στο εξωτερικό εκείνο τον καιρό και ο κόσμος άρχισε να μας ακούει και να μας καλεί σε εκδηλώσεις», μας εξήγησαν. Η πρώτη ση-μαντική στιγμή της μπάντας ήταν το 2001, όταν η Δόμνα Σαμίου τούς κάλεσε να συμμετάσχουν σε μια παράστασή της στο Ηρώδειο, αλλά και δύο χρόνια αργότερα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε μια βραδιά για τα αποκριάτικα έθιμα της Ελλάδας.

Καθοριστική στιγμή ώστε η μπάντα να φτάσει μέχρι το φετινό Rockwave υπήρξε μια γνωριμία που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2006. «Ηταν η Παγκόσμια Ημέρα Μοτοσυ-κλέτας και ο Μοτοσυκλετιστικός Ομιλος Γρεβενών διοργά-νωσε μια εκδήλωση, στην οποία θα συμμετείχε ο Γιάννης Αγγελάκας με τους Αλτσχάιμερ Μπιτ και εμείς θα εμφανι-ζόμασταν στο τέλος. Αντί αυτού, βρεθήκαμε να παίζουμε για δύο ώρες μέσα στην πλατεία μαζί με τον Γιάννη και τους Αλτσχάιμερ». Τα παιδιά τονίζουν ότι ήταν μια μεγάλη στιγ-μή, μια και όλοι είχαν μεγαλώσει ακούγοντας Αγγελάκα και Τρύπες, επομένως ένιωθαν ήδη ένα δέος, το οποίο όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά γιγαντώθηκε κιόλας.

Το 2007 έγινε ακόμη μία κοινή εμφάνιση των δύο σχη-μάτων, στο πλαίσιο των γρεβενιώτικων αποκριάτικων εκδη-λώσεων «Ανακατωσάρια» και το 2009 η μπάντα συμμετείχε στο soundtrack του Γιάννη Αγγελάκα για την ταινία «Ψυχή

Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη. «Φυσικά, το αποκορύφωμα ήταν η φετινή συμμετοχή μας στο Rockwave. Για εμάς ήταν κάτι μοναδικό». Η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή πολλές φορές για να συνοδεύσει τους άλλους καλλιτέχνες (τους Vlastur, τον Σαδίκη, τους Lost Bodies), αλλά και για να δώσει τη δική της παράσταση με βαλκανικά παραδοσιακά τραγούδια.

Η τελευταία λέξη, βέβαια, δεν είχε ειπωθεί, μια και λίγο μετά τις 10:00 το βράδυ και ενώ το τελευταίο σχήμα Γιάν-νης Αγγελάκας 3 ετοιμαζόταν να διαδεχτεί τον Ψαραντώνη, η μπάντα έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από όλα: κατέβηκε από τη σκηνή και έπαιξε ανάμεσα στον κόσμο, ο οποίος την ακολούθησε στους χορευτικούς ρυθμούς του “Kalashnikov” και του “Tequila”. Για δέκα λεπτά όλο το κοινό του φεστιβάλ ήρθε στα μέτρα των τρελών Κοζανιτών, σχηματίζοντας έναν τεράστιο κύκλο γύρω τους. Τους ρωτάω αν ύστερα από όλα αυτά πιστεύουν ότι το κλαρίνο και γενικότερα η παραδοσια-κή μουσική μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. «Κα-ταρχάς, η παρουσία μας σε μια τόσο μεγάλη πίστα και σε ένα τόσο ευρύ κοινό, που πιθανόν να μην ακούει αυτό το είδος μουσικής, ήταν για εμάς κάτι πρωτόγνωρο. Οσο για το αν χωράει το κλαρίνο σε ένα ροκ φεστιβάλ, αυτό θα το κρίνει ο κόσμος. Από την αντίδραση του κοινού, νομίζω ότι άρεσε και σίγουρα δεν το περίμενε. Είδαμε γύρω μας χαρούμενες φάτσες. Ο Γιάννης πάντως προσπάθησε να παντρέψει πολλά πράγματα σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και βγήκε, νομίζου-με, ένα καλό αποτέλεσμα».

Συνεχίζοντας την κουβέντα για το ροκ και την παρα-δοσιακή μουσική, τα παιδιά τονίζουν πως για αυτούς το ροκ είναι ένας τρόπος σκέψης και φιλοσοφίας, δεν είναι απλά ένα είδος μουσικής. «Το ροκ είναι στην ουσία το να βγάζεις την ψυχή σου σε αυτό που κάνεις», λένε χαρακτη-ριστικά. Η κουβέντα κλείνει με τα παιδιά να θυμούνται μια σχετική ατάκα του Αγγελάκα, όταν είδε μια παράστα-σή τους στην Κοζάνη: «Εχετε έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο. Παίζετε βαλκανικό ροκ». Τους χαιρετάω και ξέρω πως μέσα μου θα σφυρίζω τους ρυθμούς του “Kalashnikov” για πολύ καιρό ακόμη. “Cigani! Juris!”

Με αφορμή την πα-ρουσία-έκπληξη της παραδοσιακής χάλ-κινης μπάντας Λό-ζιος κι Ανακατωσιά

στο φετινό Rockwave Festival, μιλήσαμε με

τα μέλη της για τη συμμετοχή τους σε ένα ροκ φεστιβάλ,

αλλά και για τον Γιάννη Αγγελάκα.

Ενας βιαστικός τουρίστας δίχως χρόνο να παρατη-ρήσει. Αυτός είμαι για τον Κολωνό. Και εκείνος ένας τόπος εργασίας για μένα. Αυτός που κάποτε είχε τη φήμη της αριστοκρατικότερης συνοικίας των αρχαίων Αθηνών, η πατρίδα του Σοφοκλή. Και η περιοχή στην οποία ο «ήρωάς» του Οιδί-ποδας βρήκε το λυτρωτικό του θάνατο. Σήμερα το

τοπίο έχει χάσει την αρχοντιά του παρελθόντος. Πριν από λίγες δε-καετίες, ο Κολωνός ήταν μια ήσυχη πλευρά της πρωτεύουσας. Μι-κρά σπίτια, περιποιημένα, στιβαροί άνθρωποι. Νοικοκύρηδες και όχι «νοικοκυραίοι». Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι έχουν γεράσει. Και τα -περισσότερα- παιδιά τους άφησαν την πατρική φωλιά για άλλες νότιες και βόρειες συνοικίες. Στη θέση τους μετανάστες από κάθε γωνιά της γης. Προσμένοντας ένα καλύτερο αύριο. Ξεχασμένοι από το Θεό. Να ξύνουν τον πάτο του αθηναϊκού βαρελιού, ψάχνοντας την ελπίδα με το φανάρι. Σε κάτι τέτοιες γωνιές της πρωτεύουσας είναι που χτυπάει πρώτα η κρίση.Την έννοια της γειτονιάς, όμως, αυτό το μητροπολιτικό χαρμάνι δεν την ξέχασε ποτέ. Παρεισφρέει η έννοια τούτη ακόμα και στους ορόφους τερατόμορφων πολυκατοικιών. Βρίσκεται στις εξώπορτες παλιών πρωτοποριακών σπιτιών - απομεινάρια του μοντερνιστικού κινήματος, ίδια θησαυροί κρυμμένοι κάτω από τον αττικό ήλιο. Κα-τοικεί σε διώροφα, που οι ένοικοί τους πασχίζουν να τα κρατήσουν ζωντανά. Περιτριγυρισμένα από κήπους γεμάτους νεραντζιές. Ομως

τα πράγματα δεν δείχνουν ρόδινα. Μόνο το φαρμακείο -με τα εναλλα-κτικά του φάρμακα- μοιάζει να γλι-τώνει από τη σταδιακή υποβάθμιση. Η λησμονιά ίδια με στάχτη σκεπάζει κάθε εκατοστό της γειτονιάς.Μπορεί ο Κολωνός να ζει στη σκιά ενός πιο φανταχτερού Κέντρου, δεν χάνει όμως τις ιστορίες του. Στο ψιλι-κατζίδικο η κυρία από τη Βουλγαρία μού κλείνει το μάτι. «Δεν έχω Holborn καπνό, έχω από το άλλο το καλύτε-ρο...» Και κάτω από το γραφείο μένει η κυρία Κούλα. Ογδόντα συν ετών με απόλυτη διαύγεια και κοφτερό χιού-μορ. Ξέρει όλους του Τσιγγάνους της

γειτονιάς με το μικρό τους όνομα. Και εκείνοι τη σέβονται. Και έρχονται με τους μηχανικούς αραμπάδες τους και τη βοηθάνε. Γιατί -πάντα- έχει κάποιο έπιπλο παλιό που θέλει να ξεφορ-τωθεί. Και είναι και εκείνος ο ηλικιωμένος κύριος, ελληνικής καταγωγής νομίζω, που κάθε που δύει ο ήλιος βγαίνει με το καροτσάκι του. Να βρει κάτι να φάει στα σκουπίδια. Αξιοθέατο της περιοχής, το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο. Κα-λοδιατηρημένο με άρωμα παλιό βιομηχανικό. Και μέσα του η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Μια μέρα βρέθηκα εκεί να ψάχνω αποκόμματα από παλιές εφημερίδες. Τότε κατάλαβα ότι ο Κολωνός δεν μου ανήκει. Δεν τον άφη-σα να γίνει κομμάτι μου. Τον κοιτάζω αφ’ υψηλού. Θέλω να ανήκω στο glamorous Κέντρο - αλίμονο. Το μόνο που γνωρίζω για την περιοχή είναι διηγήσεις από τα χρόνια τα παλιά. Κάθε χρόνο και καλύτερες. Και οι εικόνες που βλέπω από το παράθυρο του γραφείου μου. Καρτ ποστάλ μπερδεμένες, μιας άλλης άγνωστης και άχρονης εποχής.

Δεν είναι σαν το λόφο της Ακρόπολης ούτε σαν αυτόν του Φιλοπάππου. Ο λόφος Σκου-ζέ στον Κολωνό είναι ένας ταπεινός συγγε-νής της αθηναϊκής οικογένειας των λόφων με την εκκλησία του Αγίου Αιμιλιανού να αποτελεί το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό του αξιοθέατο. Εν τω μεταξύ, το όνομά του δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας γαλλικής ή ιταλι-κής επιρροής, όπως θα μπορούσε κάποιος λανθασμένα να υποθέσει. Στο λόφο αυτό έζησαν μέλη της οικογένειας Σκουζέ, από-γονοι του (παλαιότερου γνωστού με αυτό το επώνυμο) Νικόλαου Σκουζέ που γεννήθηκε το 1640. Μέλη της οικογένειας με το πέρα-σμα των αιώνων πολέμησαν τους Βενετούς, τους Τούρκους, υπήρξαν τραπεζίτες και ερ-γοστασιάρχες, συμμετείχαν σε κυβερνήσεις, αλλά ο Δημήτριος Σκουζές συγκεκριμένα δι-ετέλεσε δήμαρχος της Αθήνας (1949). Προς τιμήν όλων αυτών, ο λόφος που αναφερόταν από τον Παυσανία ως Ευχλόου Δήμητρος πλέον είναι ο λόφος Σκουζέ, όπως αλλού θα βρείτε την πλατεία Σκουζέ και κάποιες οδούς με το ίδιο όνομα. Μην μπερδεύεστε λοιπόν άλλο και, όταν ακούτε το όνομα «Σκουζέ», να θυμάστε ότι υπήρξε μία από τις πλέον αρι-στοκρατικές οικογένειες στην Αθήνα.

Parking Ποδηλάτων στις εγκαταστάσεις της WIND στη Λεωφόρο ΑθηνώνΤο parking ποδηλάτων, το οποίο αποτελείται από ειδικές μεταλλικές μπάρες, εγκαταστήθηκε στη Λεωφόρο Αθηνών τον Δεκέμβριο του 2010 με σκοπό να διευκολύνει τους εργαζόμενους που προτιμούν το ποδήλατο ως μεταφορικό μέσο και το έχουν πλέον εντάξει στην καθημερινότητά τους.

PUBL

I

Και φέτος, για δεύτερη συνεχή χρονιά, μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύ-σουν βόλτα με ποδήλατο στην πα-ραλιακή, με αφετηρία το Φλοίσβο Παλαιού Φαλήρου. Το πρόγραμμα «Τραμ-Ποδήλατο, Παράλληλες Δι-αδρομές» ξεκινάει την Τετάρτη 6 Ιουλίου και θα διαρκέσει έως τις 30 Σεπτεμβρίου. Οι επιβάτες, με την επίδειξη του ενιαίου εισιτη-ρίου ΜΜΜ, ακυρωμένου έως και μιάμιση ώρα νωρίτερα και την κα-τάθεση αστυνομικής ταυτότητας ή διπλώματος οδήγησης, θα παρα-λαμβάνουν δωρεάν ποδήλατα για μιάμιση ώρα. Η διάθεση των πο-δηλάτων και του προστατευτικού εξοπλισμού θα γίνεται από το ει-δικό περίπτερο που θα λειτουργεί στο Φλοίσβο, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Παλαιού Φαλήρου (ανά-μεσα στις στάσεις τραμ «Πάρκο Φλοίσβου» και «Φλοίσβος»).

Τα εγκαίνια του προγράμματος πραγματοποιήθηκαν την περα-σμένη Τρίτη με την παρουσία των κ.κ. δρ. Βασίλειου-Ιωάννη Σπυρά-κου, προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου «Σταθερές Συγκοινω-νίες ΑΕ (ΣΤΑΣΥ)», Διονύση Χα-τζηδάκη, δημάρχου Π. Φαλήρου, δρ. Θάνου Βλαστού, συγκοινωνι-ολόγου/πολεοδόμου - καθηγητή ΕΜΠ και υπεύθυνου Μονάδας Βιώσιμης Κινητικότητας, Στράτου Παπαδημητρίου, καθηγητή Σχε-διασμού Μεταφορών Παν/μίου Πειραιά & προέδρου «Διεθνής Αερολιμένας ΑΕ», Κώστα Βασι-λειάδη, μέλους ΔΣ ΣΤΑΣΥ ΑΕ, Δέσποινας Πολίτου, μέλους ΔΣ ΣΤΑΣΥ ΑΕ και Γιάννη Φωστηρό-

πουλου, αντιδημάρχου Παιδείας δήμου Π. Φαλήρου.

Την εκδήλωση παρουσίασαν οι παραγωγοί του MAD Μαρία Ζαχα-ρίου και Φωτεινή Κορρέ, ενώ πα-ρευρέθηκαν ως προσκεκλημένοι του έγκυρου περιοδικού ποδηλά-του MBIKE, ο Ισπανός Guim Valls Teruel και η Βιετναμέζα σύζυγός του Thuy Anh Nguyen, που μετέ-φεραν την εμπειρία τους, καθώς έχουν διανύσει 18.000 χιλιόμε-τρα με τα ποδήλατά τους γυρίζο-ντας ολόκληρο τον κόσμο.

Σύμφωνα με τον διευθυντή Εταιρι-κών Σχέσεων WIND, Γιώργο Τσα-προύνη: «Με πολλή χαρά στηρί-ζουμε την εξαιρετική πρωτοβουλία της ΤΡΑΜ ΑΕ για την προώθηση του ποδηλάτου, μιας εναλλακτι-κής μορφής μετακίνησης με πολ-λά πλεονεκτήματα και σημαντικά οφέλη, τόσο για τους ίδιους τους αναβάτες όσο και την πόλη. Στην WIND πιστεύουμε πραγματικά ότι το ποδήλατο είναι ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, όπως ακριβώς και οι υπηρεσίες Τηλεπικοινωνιών που προσφέ-ρουμε. Ευχόμαστε καλή επιτυχία και ελπίζουμε η συγκριμένη προ-σπάθεια να αποτελέσει για το κοι-νό αφορμή να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το ποδήλατο».

Για περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προμηθευτούν το σχετικό έντυπο από τα εκδοτήρια τραμ, να επι-σκεφτούν την ιστοσελίδα www.tramsa.gr ή ακόμα και να τηλε-φωνήσουν στο 210-9978000 ερ-γάσιμες ημέρες και ώρες.

ΜΙΑ ΠΟΛΗΔυο ηθοποιοί, ο Κώστας Κάππας και η Τζωρτζίνα Δα-λιάνη μας μιλάνε για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Ο Γιώργος Αμυράς, δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθη-ναίων μας θυμίζει το... ποδηλατικό πείραμα του Ιουνίου και ο καθηγητής του ΕΜΠ Θάνος Βλαστός εξηγεί πώς οι δυο τροχοί του ποδηλάτου μπορούν να αποτελέσουν φάρ-μακο για την πλγωμένη διάθεση της Αθήνας.

Ο Κώστας Κάππας κάνει ποδήλατο στην Αθήνα από το 2002 και δεν το αποχω-ρίζεται με τίποτα. Ενα ταξίδι στο Παρίσι για τις ανάγκες των γυρισμάτων μιας ταινίας ήταν η αφορμή να το επαναφέ-ρει στη ζωή του. «Οταν ήμουν μικρός στο Αγρίνιο, έκανα διαρκώς βόλτες και αυτή η αίσθηση ελευθερίας που ένιωθα ήταν απίστευτο βίωμα. Πριν από εννιά χρόνια πήγα στο Παρίσι, είδα παντού ποδηλά-τες και αποφάσισα να τους μιμηθώ. Την περίοδο εκείνη, όσοι με έβλεπαν με το ποδήλατο στην Αθήνα με έλεγαν τρελό, οι ποδηλάτες ήταν πολύ λίγοι - καμία σχέση με τώρα», μου εξηγεί ο Κώστας. Τι είναι αυτό που κάνει τόσο πολύ κόσμο, πλέον, να χρησιμοποιεί το ποδήλατο για τις καθημερινές μετακινήσεις του στην πόλη; «Με το ποδήλατο καταλαβαίνεις πόσο κοντινές είναι οι διαδρομές, κάνεις βόλτες χωρίς να ταλαιπωρείσαι, διότι τα καινούργια ποδήλατα διαρκώς εξελίσ-σονται, δεν πληρώνεις δραχμή -ειδικά τώρα που η βενζίνη έχει φτάσει στα ύψη, ενώ παράλληλα γυμνάζεσαι».

Ο Κώστας έχει δύο ποδήλατα, ένα mountain και ένα trekking, ενώ του αρέ-σει πολύ να παίρνει το ποδήλατο και να κάνει βόλτες στη θάλασσα. Από την κου-βέντα μαζί του καταλαβαίνω ότι το χρη-σιμοποιεί σχεδόν καθημερινά για τις πε-ρισσότερες μετακινήσεις του. Για παρά-δειγμα, το χειμώνα πήγαινε κάθε πρωί με το ποδήλατο από το σπίτι του στην Ασκληπιού μέχρι την Κηφισιά για τα γυ-ρίσματα της σειράς «Κούκλες». «Εκανα περίπου 45 λεπτά, χωρίς να βιάζομαι, χαλαρά». Και όταν είναι πάνω στο ποδή-λατο νιώθει, όπως λέει, ελεύθερος, σαν να είναι παιδί.

Τις Δευτέρες και τις Τρίτες που έχει ρεπό από το θέατρο είναι η καλύτερή του. Καβαλάει το ποδήλατο και όπου τον βγάλει... Μια φορά, μάλιστα, πέρα-σε μια μεγάλη περιπέτεια. Τότε έμενε στο Χολαργό και αποφάσισε να κατέβει μέχρι την Πλάκα με το ποδήλατο για πρωινό καφέ, μετά πήγε στη θάλασσα

στο Παλαιό Φάληρο και επόμενος προ-ορισμός του ήταν η Ανάβυσσος. Από εκεί αποφάσισε να γυρίσει στο Χολαργό μέσω Κάντζας, στο δρόμο του όμως είχε συναντήσεις! «Πέτυχα κάτι φοβερά σκυ-λιά που κόντεψαν να με φάνε ζωντα-νό, αφού τα απέφυγα, βρέθηκα σε ένα μεγάλο οικισμό Τσιγ-γάνων στο Μαρκόπουλο. Είχε νυχτώσει, δεν είχα κινητό και ποδηλατού-σα ανάμεσα στις αυ-λές των Τσιγγάνων. Τελικά, βρήκα τον προαστιακό, έφτασα Δουκίσ-σης Πλακεντίας και από εκεί με το ποδήλατο γύ-ρισα σπίτι μου!»

Η κουβέντα αλλάζει για λίγο θέμα. Ο Κώστας σε λίγες ημέρες ετοιμάζεται να υποδυθεί τον Κόλ-λια από το μονόπρα-κτο του Δημήτρη Κε-χαΐδη «Το τάβλι», μαζί με τον ηθοποιό Νίκο Ορφανό. Οι δυο τους δεν παίζουν μόνο, σκηνοθετούν ο ένας τον άλλον και έχουν αναλάβει και την παραγωγή. Το έργο γράφτηκε το 1972 και είναι μια λαϊκή κωμωδία χαρακτήρων, μια σά-τιρα της νεοελληνικής νοοτροπίας της αρπαχτής και της κομπίνας. Πώς τους ήρθε η ιδέα για το συγκεκριμένο έργο; «Συζητούσα με τη Δήμητρα Ματσούκα στα γυρίσματα για τις ‘Κούκλες’ και με ρώτησε τι θα κάνω το καλοκαίρι. Της απάντησα ότι δεν είχα σκεφτεί ακόμα και μου πρότεινε να κάνω το ‘Τάβλι’. Ξέχασα τη σκέψη της Δήμητρας και ένα μήνα μετά, καθώς κοίταζα τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου, έπεσε το μάτι μου στο ‘Τάβλι’. Το διάβασα πάλι έπειτα από χρόνια και μου άρεσε πολύ, το

πρότεινα στον Νίκο και αποφασίσαμε να το κάνουμε».

Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο έργο πραγματοποιούνται σε μια αθη-ναϊκή αυλή. Οι δύο ηθοποιοί βρήκαν μια αυλή στου Ψυρρή (Αριστοφάνους 34Β & Σαρρή, έως 21 Ιουλίου) και φέρνουν «Το τάβλι» στο φυσικό του χώρο. Η συζήτη-σή μας κλείνει με το ποδήλατο. «Τι συμ-βουλή θα έδινες σε κάποιον που θέλει να παρατήσει το αυτοκίνητο και να γίνει ποδηλάτης;» τον ρωτάω. «Να μην φοβη-θεί, να το κάνει. Λίγη προσοχή χρειά-ζεται, καλά φρένα, θάρρος και κράνος».

Κώστας Κάππας

ΣΕ ΔΥΟ ΤΡΟΧΟΥΣ

Πριν από εννιά χρόνια, η ηθοποι-ός Τζωρτζίνα Δαλιάνη έμπλεξε με μια παρέα φανατικών ποδηλατών, οι οποίοι την έπεισαν να δοκιμάσει να κάνει μια βόλτα και αυτή. Στην αρχή φοβήθηκε, αλλά πείστηκε και τελικά κόλλησε... «Oταν ξεκίνησα το ποδήλατο, οι ποδηλάτες στην Αθή-να μετριόμασταν στα δάχτυλα του ενός χεριού, καμία σχέση με τώρα», θυμάται, γεγονός που είναι παρα-πάνω από εμφανές εδώ και αρκετό καιρό στους αθηναϊκούς δρόμους. «Μένω στην Ακρόπολη και παρατη-

ρώ ότι η κατάσταση στο Κέντρο έχει δυσκολέψει. Η κίνηση είναι πολύ έντονη, συνέχεια κλείνουν οι δρό-μοι και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στις μετακινήσεις και δεν μπορείς

ποτέ να βασιστείς στις συγκοινω-νίες. Ολα αυτά σε συνδυασμό

με την αύξηση της τιμής της βενζίνης έκαναν αρ-

κετούς Αθηναίους να στραφούν στο ποδή-

λατο και νομίζω ότι πολύ σοφά πράτ-τουν, αφού ταυ-τόχρονα βελτιώ-νουν τη φυσική τους κατάσταση».

Η ποδηλα-τάδα στην Πλάκα και οι διαδρομές τη νύχτα είναι ό,τι καλύτερο για

την Τζωρτζίνα, ενώ ενθουσιάζεται

κάθε φορά που κά-νει νύχτερινή βόλτα

στον πεζόδρομο της Αίολου. «Το βράδυ, όταν

όλα κάπως ησυχάζουν, εί-ναι ωραία σχεδόν παντού»,

αναφέρει, ενώ χαρακτηρίζει ως πολύ καλή κίνηση τα νέα μέτρα για το ποδήλατο στο μετρό, όπου κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή από τις 6:00 το απόγευμα έως τη λήξη της βάρδιας και όλο το 24ωρο τις Κυριακές και τις αργίες επιτρέ-πονται μέχρι τέσσερα ποδήλατα στο τελευταίο βαγόνι κάθε συρμού. «Βολεύει πολύ, αλλά έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα», τονίζει χαρακτη-ριστικά. Κάθε φορά που οδηγεί το mountain bike της έχει τη μαγική ικανότητα να συνδέεται με τα παι-δικά της χρόνια. «Οταν ανεβαίνω, νιώθω ακριβώς όπως τότε: ανίκη-τη! Οταν κατεβαίνω, προσγειώνομαι και συνεχίζω τη δύσκολη ζωή».

Οσο για τη σχέση της ως ποδη-λάτισσα με τους οδηγούς των αυτο-κινήτων και με τους πεζούς, σημει-ώνει: «Δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο φαίνεται το να κυκλοφορείς στην Αθήνα με ποδήλατο. Αυτοί που δεν προσέχουν ιδιαίτερα είναι οι οδηγοί μηχανών. Οι πεζοί τι να πούνε! Υπάρχει μεγάλος εκνευρι-σμός στο κέντρο της πόλης από όλους». Η Τζωρτζίνα συμβουλεύει τους επίδοξους ποδηλάτες να προ-σέχουν, να μην χαλαρώνουν εντε-λώς καθώς ποδηλατούν, δηλαδή να βρίσκονται σε εγρήγορση, γιατί πολλά συμβαίνουν και επίσης να κλειδώνουν οπωσδήποτε το ποδή-λατό τους. «Μου έχουν κλέψει το ποδήλατο μία φορά και είναι πολύ άσχημο να βλέπεις ότι λείπει από εκεί που το άφησες». 

Εκτός από ποδηλάτισσα, η Τζωρτζίνα είναι μέλος της ομάδας ΟΠΕRA, η οποία τον Οκτώβρη θα παρουσιάσει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το μυθιστόρημα του Αλέ-ξανδρου Παπαδιαμάντη «Οι έμποροι των εθνών» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή. Η ομάδα ΟΠΕRA γεννήθηκε από την ανάγκη κάποιων φίλων για μια κοινή αναζήτηση και έκφραση στο θέατρο. «Η 10χρονη πορεία μας είχε από όλα: επιτυχίες, αποτυχίες, αναχωρήσεις, αφίξεις, απογοήτευση, ανάταση και κυρίως μια κοινή γλώσ-σα, κληρονομιά από τη σχολή του θεάτρου Εμπρός, που αναπτύχθηκε, εξελίχθηκε και βοήθησε τις καλλιτε-χνικές μας συναντήσεις. Επειτα από 10 χρόνια πειραματισμού και περι-πετειών, λοιπόν, και παρά τις δυσχε-ρείς συνθήκες, την κατήφεια, και την κατάθλιψη των ημερών, εμείς συ-νεχίζουμε και αντιστεκόμαστε στον εγωκεντρισμό της εποχής μας. Με το ‘μαζί’ θα αντισταθούμε. Αυτή είναι η δύναμή μας», καταλήγει με έναν αισι-όδοξο τόνο.

Τζωρτζίνα Δαλιάνη

Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος στις 5 Ιουνίου, η Αθήνα -χωρίς να το γνωρίζει- έγινε το αντικείμενο ενός μεγάλου ποδηλατικού πειράματος ιδιαίτερης σημασίας τόσο για την ίδια, όσο και για τους κατοίκους της. Εμείς οι ποδηλάτες φτιάξαμε τον πρώτο, έστω και προσωρινό, ποδη-λατόδρομο στην πόλη, μήκους 10 χιλιομέτρων, από το άγαλμα του Βενιζέλου στο Μέγαρο Μου-σικής ως τη θάλασσα του Φαλήρου. Ηταν Κυρια-κή και για επτά ολόκληρες ώρες, από τις 11:00 το πρωί ως τις 6:00 το απόγευμα, το δεξί ρεύμα των κεντρικών λεωφόρων της πόλης (Βασ. Σοφί-ας, Βασ. Κωνσταντίνου, Αμαλίας, Συγγρού) σημα-τοδοτήθηκε με κώνους και δόθηκε για κυκλοφορία μόνο στους ποδηλάτες και τα λεωφορεία. Για πρώ-τη φορά όποιος ήθελε μπορούσε να καβαλήσει το ποδηλατάκι του, παρέα με φίλους ή την οικογένειά του και να ποδηλατήσει με ασφάλεια από το καμίνι του τσιμέντου στη θαλασσινή αύρα του Φαλήρου.

Πάνω από 1.500 ποδηλάτες ανταποκρίθηκαν και εγκαινίασαν τον πρώτο σηματοδοτημένο ποδη-λατόδρομο της Αθήνας, ενώ στην κεφαλή της πο-ρείας οι αθλητές της Εθνικής Ομάδας Ποδηλασί-ας έδιναν το ρυθμό στο πετάλι! Hταν ένα πείραμα πολλαπλής σημασίας: οι ποδηλάτες συνεργαστή-καμε άψογα με δύο υπουργεία (το Περιβάλλοντος

και το Μεταφορών), με την Τροχαία Αττικής, τις υπηρεσίες καθαριότητας, τη δημοτική Αστυνομία, το ΜΕΤΡΟ και την ΕΘΕΛ και δείξαμε ότι η Αθήνα μπορεί να τα καταφέρει, αρκεί να αποφασίσουμε να προτάξουμε το «εμείς» από το «εγώ».

Κυρίως δείξαμε ότι αυτός ο προσωρινός ποδη-λατόδρομος από το Κέντρο ως τη θάλασσα -υπό τον τίτλο «Ανέβα στο ποδήλατο, πάμε παραλία!»- μπο-ρεί να λειτουργήσει προς όφελος της πόλης έστω τις Κυριακές. Καταρχάς, δεν υπήρξε το παραμικρό μποτιλιάρισμα στα αυτοκίνητα, δεδομένου ότι τις Κυριακές οι δρόμοι είναι άδειοι, τουλάχιστον ως το απόγευμα, όταν οι οδηγοί επιστρέφουν από τη θάλασσα. Οι εγκλωβισμένοι στην «τσιμεντούπολη» Αθηναίοι βρήκαν επιτέλους διέξοδο στη θάλασ-σα με μόνο μεταφορικό μέσο το ποδήλατο, ενώ η ασφάλεια της διαδρομής ήταν εγγυημένη χάρη στην κινητοποίηση της Τροχαίας και των δημοτικών αστυνόμων, αλλά και στην εκτεταμένη σηματοδότη-ση με κώνους. Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντες είδαμε πολλές οικογένειες με τα παι-διά τους. Για επτά ολόκληρες ώρες, στον προσω-ρινό ποδηλατόδρομο πηγαινοέρχονταν ποδηλάτες κάθε ηλικίας και αντοχής, ανακαλύπτοντας τη χαρά της ασφαλούς οδήγησης στην πόλη τους. Οι εικόνες αυτές αποτέλεσαν και τη μεγαλύτερη επιβράβευση

της όλης προσπάθειας.Η ιδέα για τον κυριακάτικο ποδηλατόδρομο

δεν είναι δική μας. Την πήραμε από την Μπο-κοτά, την πρωτεύουσα της Κολομβίας, όπου εφαρμόζεται με τεράστια επιτυχία αυτή η αστική-ποδηλατική πατέντα. Εάν μπορούν να το κάνουν στην Κολομβία, γιατί να μην το καθιερώσουμε και εμείς στην Αθήνα μετά την πρώτη επιτυχή δοκιμή; Η Αθήνα διψάει για θαλασσινό αεράκι, για παραλίες ελεύθερες από συμφέροντα και φρά-χτες, για λίγο δημόσιο χώρο μακριά από την ανε-λέητη κερδοσκοπία. Το πρώτο βήμα (ή καλύτερα η πρώτη πεταλιά) έγινε και το πείραμα ήταν απο-λύτως επιτυχές. Η Τίνα Μπιρμπίλη και ο Σπύρος Βούγιας υπήρξαν ένθερμοι συμπαραστάτες της προσπάθειας, εφαρμόζοντας, υποθέτω, την προ-τροπή του Γιώργου Παπανδρέου για την «επανά-σταση του αυτονόητου». Απομένει να δούμε εάν οι νέες ηγεσίες των υπουργείων, οι κύριοι Πα-πακωνσταντίνου και Ραγκούσης, θα κρατήσουν τη σκυτάλη που τους δώσαμε ή θα την αφήσουν να πέσει άδοξα από τα χέρια τους στο ασφάλτινο τερέν των αθηναϊκών δρόμων.

Με πρόσφατη απόφασή του, το ΥΠΟΜΕΔΙ (υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύ-ων) νομιμοποίησε την είσοδο των ποδηλάτων στις λεωφορειολωρίδες. Πρόκειται για μια από-φαση που ανήκει στη στρατηγική προώθησης της χρήσης του ποδηλάτου, στρατηγική που εφαρμόζεται από χρόνια στην Ευρώπη και με την οποία συντάχθηκε επιτέλους και η ελληνική πολιτεία. Το ποδήλατο στις λεωφορειολωρίδες είναι μια φτηνή, γρήγορη και αποτελεσματική λύση, τώρα που σε συνθήκες πτώχευσης και γραφειοκρατικής παράνοιας σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει.

Τι το χρειαζόμαστε το ποδήλατο; Μα είναι ταυτισμένο με τη φιλική στον άνθρωπο πόλη, που προσελκύει στο δημόσιο χώρο με την ομορ-φιά της και τις ήπιες συνθήκες της κατοίκους και επισκέπτες. Δρόμοι φιλόξενοι είναι εκείνοι που κρατούν ζωντανά και υγιή το εμπόριο, τις επι-χειρήσεις και κυρίως το κοινωνικό περιβάλλον. Αυτός είναι ο στόχος. Η παρουσία του ποδηλά-του θα αποτελεί εγγύηση ότι η ρύπανση, ο θόρυ-βος, η ανασφάλεια θα έχουν αντιμετωπιστεί και θα έχει επιστρέψει το χαμόγελο των παιδιών και

των μεγαλύτερων στην ελληνική πόλη. Η υποκατάσταση από ποδήλατα μέρους των

αυτοκινήτων, βασικής αιτίας της υποβάθμισης, θα οδηγήσει σε μείωση της ταχύτητάς τους και σε πιο ευγενικές συμπεριφορές από τους οδη-γούς, κάτι που θα είναι ευεργετικό και για τον πεζό. Πράγματι, οι έρευνες δείχνουν ότι όσο πιο πολλοί είναι οι ποδηλάτες και οι πεζοί τόσο μει-ώνονται τα ατυχήματα.

Κατά το μεταβατικό στάδιο, μέχρι να αυξη-θούν αρκετά, θα χρειάζεται από τους ποδηλάτες προσοχή. Θα είναι ασφαλές να κινούνται στις λε-ωφορειολωρίδες; Πολλοί υποστηρίζουν πως όχι, γιατί το πλάτος τους είναι μικρό. Τελικά τι προτεί-νουν; Να κινούνται οι ποδηλάτες στο μέσον του δρόμου; Θα είναι ασφαλέστερο; Ή μήπως να μην κάνουν ποδήλατο; Είναι θράσος εκείνοι που με τις πολιτικές και τους σχεδιασμούς τους οδήγη-σαν την ελληνική πόλη στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ξαφνικά να νοιάζονται για τον ποδηλάτη και για το καλό του να του προ-τείνουν ξανά να αυτοκαταργηθεί. Είναι μια εύκο-λη, ανώδυνη και «επιστημονικοφανής» άποψη. Είναι προφανές ότι, αν καθόμασταν σπίτι μας ή

αν βγαίναμε μόνο με αυτοκίνητο στο δρόμο, τα ατυχήματα με πεζούς και ποδηλάτες θα είχαν εξα-λειφθεί. Με τέτοιες λογικές φτάσαμε σήμερα στο σημείο τα παιδιά να μην παίζουν πια στο δρόμο και ούτε καν στο σχολείο να μην τα αφήνουμε να πάνε με τα πόδια, ο αριθμός των ποδηλατών να είναι ασήμαντος σε σχέση με τον ανάλογο στην ευρωπαϊκή πόλη, τα άτομα με κινητικά προβλή-ματα να είναι σαν να μην υπάρχουν και πολλοί ηλικιωμένοι να υποχρεώνονται να μένουν κλει-σμένοι σπίτι τους. Είναι «ασφαλείς», αλλά... πε-θαμένοι για την πόλη.

Η απώλεια του δημόσιου χώρου οδήγησε στην πτώχευση της Αθήνας και στην εγκατάλει-ψή της από τους κατοίκους της. Η Αθήνα βρίσκε-ται στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Η τραγική τύχη του ιστορικού Κέντρου είναι γνωστή. Οσοι εί-ναι θωρακισμένοι στα αυτοκίνητα αδιαφορούν. Εκείνοι που θα το υπερασπίζονταν έχουν ήδη φύγει. Ας φροντίσουμε να μην διώξουμε και το ποδήλατο, προτού αυτό καλά-καλά εμφανιστεί.

Μια παλιά αποθήκη κοντά στην οδό Πειραιώς, μια μεταλλική

σκαλωσιά, πολλές ανησυχίες, δύο ηθοποιοί, ένας συγγραφέας,

η εταιρεία θεάτρου Pequod. Σε λίγες ημέρες, στο πλαίσιο του

Φεστιβάλ Αθηνών, θα παρακο-λουθήσουμε τη νέα τους παρά-

σταση με τον άκρως επίκαιρο τίτλο «Υπόθεση Εργασίας».

Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος και η Αγγελική Παπα-θεμελή φοίτησαν και οι δύο στη σχολή του θε-άτρου ΕΜΠΡΟΣ και -παρόλο που δεν ήταν στο ίδιο έτος- ανακάλυψαν πως μπορούν να συνερ-γαστούν πολύ καλά μεταξύ τους. Ο συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης τούς παρότρυνε, τους βοήθησε να ξεκινήσουν κάτι πιο επαγγελματικό και έτσι προέκυψε το πρώτο τους έργο. O «Γλά-ρος» του Αντον Τσέχοφ. «Εργαζόμασταν ήδη για χρόνια ως ηθοποιοί. Αλλά θέλαμε έναν τρόπο δουλειάς όπου θα ορίζουμε εμείς πού θα στοχεύ-ει, πώς θα γίνεται και τι θα θέλουμε να πούμε», εξηγεί η Αγγελική. Ετσι, τώρα βασίζονται σε μια ιδέα του Δημήτρη και επιλέγουν να ανεβάσουν την «Υπόθεση Εργασίας», μια παράσταση για τη δουλειά και τη σχέση του ανθρώπου με αυτήν. «Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θεωρούν πως οι καλλιτέχνες εργάζονται. Κι όμως, οι καλλιτέχνες εργάζονται πολύ σκληρά. Ενας ηθοποιός κοπιάζει σωματικά, πνευματικά, ψυχικά για δέκα και δώ-δεκα ώρες, για μέρες και μπορεί πολλές φορές να μην έχει στα χέρια του τίποτα».

Δουλεύοντας για την παράσταση, καταλαβαί-νουν πως, όταν πρόκειται για μια δουλειά που αγαπάς, θέλεις να της αφιερωθείς, θέλεις να σε απασχολεί. Θα σε κουράσει, αλλά κάποτε θα σε ανταμείψει. Ο Δημήτρης αναφέρει χαρακτηριστι-κά: «Προσωπικά, δεν είμαι φαν της δουλειάς. Δεν μου αρέσει να δουλεύω, προτιμώ να τεμπελιάζω. Αλλά υπάρχει και κάτι που με τραβάει στη δουλειά και αυτό είναι για μένα μια ενδιαφέρουσα πρόκλη-ση να το ανακαλύψω». Και θα το κάνει δουλεύο-ντας. Για να ανέβει η παράσταση της Pequod (της εταιρείας θεάτρου που ίδρυσαν το 2009), αναγκαία

συνθήκη είναι η παραδοξότητα του ότι κάποιοι θα μιλήσουν για την εργασία, ενώ εργάζονται.

Το αφαιρετικό σκηνικό, παρόλο που δεν είναι ολοκληρωμένο στο χώρο των προβών, θυμίζει δι-αμερίσματα πολυκατοικίας, γραφεία μεγάλης εται-ρείας, καρέ από κόμικς ή απλώς μια σκαλωσιά οι-κοδομής. Με κάνει να σκέφτομαι τετραγωνισμένες λογικές που μπάζουν από παντού. Μια υπονόμευση των δεδομένων ή μια επίθεση της απλής λογικής στο αυτονόητο. Συζητάμε για τη σημερινή συνθή-κη, για το πόσο θλιβερό είναι το να είμαστε πολλές φορές αναγκασμένοι να αναλωνόμαστε σε δουλειές που δεν μας ικανοποιούν και ενδεχομένως να μην αμειβόμαστε καν. «Η έλλειψη παιδείας είναι ένας βασικός λόγος εξαιτίας του οποίου οδηγηθήκαμε σε αυτή την κατάσταση», σχολιάζει ο Δημήτρης και η Αγγελική συμπληρώνει: «Κάθε κοινωνία, όμως, έχει την παιδεία που της αξίζει και αυτό είναι λυ-πηρό». Δεν είναι αισιόδοξοι με την κοινωνική κα-τάσταση, αλλά ούτε και το αντίθετο. Θεωρούν πως η ζωή μπορεί να συνεχιστεί με άλλους τρόπους, πως συνηθίζουμε σε όλες τις συνθήκες. «Ακόμα και τα άσχημα πράγματα», λέει ο Δημήτρης, «φέρνουν κάτι καλό. Οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, θυμούνται πως υπάρχουν κι άλλοι δίπλα τους. Αυτή η διαπί-στωση, αν μπορεί να προχωρήσει και να διατηρη-θεί, είναι σίγουρα κέρδος».

Κολάζ ετερόκλητων κειμένωνΟ Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης εκτός από δια-

κεκριμένος συγγραφέας είναι και ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί αρκετά με το θέατρο και τις διάφορες πλευρές του. Εδώ τον βρίσκουμε στη δραματουργική επεξεργασία. Στο δελτίο Τύπου

διαβάζω πως η παράσταση δεν έχει δοσμένο κεί-μενο εξαρχής. «Κάποια κείμενα γράφτηκαν για την παράσταση, κάποια είναι θεατρικά, λογοτεχνικά, αλλά και συνεντεύξεις και μαρτυρίες ανθρώπων που γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε», μου εξηγούν. Το αποτέλεσμα είναι μια σύνθεση, ένα κολάζ ετε-ρόκλητων κειμένων γύρω από το ίδιο ευρύ αντι-κείμενο: τη δουλειά. Οι ηθοποιοί Γιώργος Aγγε-λόπουλος, Δημήτρης Γεωργαλάς, Γιάννης Κλίνης, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Αγγελική Μαρίνου, Νι-κολίτσα Ντρίζη, Αγγελική Παπαθεμελή, Κώστας Παπακωνσταντίνου και Φιντέλ Ταλαμπούκας θα αναζητήσουν μέσα στη μεγάλη μεταλλική σκαλω-σιά την επιβεβαίωση της ύπαρξής τους διά μέσου της εργασίας.

Η αλήθεια είναι πως έχω γνωρίσει ανθρώ-πους με παράξενες, ενδιαφέρουσες ή βαρετές δουλειές. Ανθρώπους που έγιναν αυτό που ονει-ρεύτηκαν μικροί και άλλους που, ενώ ήθελαν να γίνουν κασκαντέρ, έγιναν υπάλληλοι στη νομαρ-χία. Τον τελευταίο καιρό συναντώ όλο και περισ-σότερους ανθρώπους που ψάχνουν για δουλειά. Μια δουλειά που μάλλον δεν θα είναι αυτή που ονειρεύτηκαν, αλλά θα είναι μια δουλειά. Oλοι κάνουμε εκπτώσεις στις επιθυμίες μας. Είναι όμως μόνο η δουλειά αυτή που μας καθορίζει πραγματικά; Κι από την άλλη, λέγοντας «δουλειά» θεωρούμε μόνο τη μισθωτή εργασία, μια σχέση εξάρτησης; Οι πειραματισμοί ενός μουσικού, οι πρόβες ενός χορευτή ή οι αβέβαιες πινελιές ενός ζωγράφου δεν είναι άραγε δουλειά; Ισως ήρθε ο καιρός να προσδιορίσουμε τις έννοιες της καθη-μερινότητάς μας εκ νέου. Ας αρχίσουμε από μια «Υπόθεση Εργασίας».

30

Ο Χρήστος Στέργιογλου με περιμένει υπομονετι-κά, ενώ εγώ έχω αργήσει, καθισμένος σε μια κα-ρεκλά σαν να βρίσκεται σε χώρο αναμονής κά-ποιου ιατρείου. Στην πραγματικότητα μόλις έχει ολοκληρώσει έξι ώρες κάνοντας πρόβες. Τον περίμενα κουρασμένο. Αντίθετα, είναι ήρεμος και με πολλή διάθεση να μιλήσει για το Παρτά-λι του. «Είναι ένας άνθρωπος survivor που έχει μάθει να εξαρτάται από άλλους και παράλληλα να διαλέγει τη μοίρα του», εξηγεί ο Χρήστος Στέργιογλου, του οποίου η θεατρική πορεία ξε-περνάει τις 100 παραστάσεις.

Το Παρτάλι (τουρκική λέξη που σημαίνει πα-λιό ρούχο, αλλά και χαμένο κορμί), λοιπόν, γεν-νήθηκε λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

σε ένα χωριό της Μακεδονίας. Για να μην τον πά-ρουν στον πόλεμο, η μάνα του του φόραγε φου-στανάκια και έτσι γλίτωσε το παιδομάζωμα. Στη ζωή του βιώνει τρεις ερωτικές εμπειρίες που τον σημαδεύουν. Η πρώτη είναι στα 15 του, όταν ένας Βούλγαρος τον βιάζει. Η δεύτερη είναι το φιλί που δίνει με έναν αντάρτη και η τρίτη και πιο ολοκλη-ρωμένη είναι με τον Ερικ, έναν Αμερικανό καθη-γητή, με τον οποίο ερωτεύονται. «Ο Ερικ επιθυμεί κάθε φορά που κάνουν έρωτα το Παρτάλι να είναι ντυμένο γυναίκα. Ο έρωτας τον κάνει να ντυθεί, να στολιστεί, να μεταμορφωθεί σε γυναίκα. Δεν κάνει καμία επέμβαση - ούτε πλαστική ούτε αλλαγής φύ-λου... Ο ήρωας φεύγει μαζί με τον Ερικ για τη Νέα Υόρκη, γίνεται drag queen, διηγείται τη ζωή του

Ο Χρήστος Στέργιογλου, ένας από τους καλύτερους Ελληνες ηθοποι-

ούς, και ο πολυπράγμων ψυχίατρος και σκηνοθέτης Στέλιος Κρασανά-κης ένωσαν τις δυνάμεις τους και μας παρουσιάζουν το «Παρτάλι», έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, όπως γεννήθηκε μέσα από τις σελίδες

του ομώνυμου μυθιστορήματος του Θεόδωρου Γρηγοριάδη.

Xρήστος Στέργιογλου:

«Είναι ωραίο και αισιόδοξο να πέφτει η μάσκα»

31

στα κλαμπ και αποκτά φήμη. Στην Αμερική μένει για 30 χρόνια».

Η παράσταση (που ανεβαίνει 8-10 Ιουλίου στην Πειραιώς 260) τοποθετείται στα 1991, όταν το Παρτάλι, 60 χρόνων και διάσημο πια, έρχεται οριστικά στην Ελλάδα για να δώσει το πετυχημέ-νο σόου του εδώ. Κατά τη διάρκεια του σόου κάτι συμβαίνει μέσα του, η παράσταση μετατρέπεται σε εξομολόγηση και ανοίγει διάλογο με το κοινό, ενώ η μάσκα πέφτει... «Είναι ωραίο και αισιόδοξο να πέφτει η μάσκα, τότε αρχίζεις να λες αλήθειες. Απεγκλωβίζεσαι και αυτό σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άμεση επικοινωνία με τον άλλον, μιλάς κατευθείαν στην ψυχή του, ο άλλος το αι-σθάνεται και ανοίγεται και αυτός», διαπιστώνει ο Χρήστος Στέργιογλου. «Κάθε ρόλος είναι δύσκο-λος και η διαδικασία προσέγγισης γίνεται πάντα από την αρχή. Κάθε φορά που καταπιάνομαι με ένα ρόλο, υπάρχει μια λευκή σελίδα που σιγά-σιγά γεμίζει. Δεν πιστεύω σε δύσκολους ή εύκολους ρόλους ούτε σε μικρούς ή μεγάλους. Πιστεύω στις συναντήσεις ανθρώπων και τώρα τελευταία κάνω καλές συναντήσεις». Γιατί όμως οι άνθρωποι δύ-σκολα συναντιούνται πραγματικά και συνεννοού-νται; «Γιατί βλέπουν τους εαυτούς τους πολύ καλύ-τερους από τους άλλους. Το θέατρο μου έμαθε να μην βλέπω τους ανθρώπους από πάνω μου ούτε από κάτω. Οταν καταλάβεις ότι τα πράγματα είναι επί ίσοις όροις, τότε συνεννοείσαι κανονικά».

Από τα λόγια του, καταλαβαίνω ότι με το Παρτάλι έχουν ένα βασικό κοινό σημείο: δεν μι-ζεριάζουν. Θέλουν να ζήσουν. Αγαπούν τη ζωή. Ο,τι έρχεται στο δρόμο τους το αντιμετωπίζουν. Καμία μεμψιμοιρία. Αισιοδοξία. Με αφορμή τη ζωή του Παρταλιού, τον ρωτάω εάν η σεξουαλι-κότητα καθορίζεται από την οικογένεια. «Νομίζω πώς όχι», απαντάει. «Η οικογένεια καθορίζει το φόβο που έχει ο άνθρωπος για τη σεξουαλική συμπεριφορά. Και αναφέρομαι στην επιθυμία που έχει το σώμα να αντιμετωπίσει ένα άλλο σώμα και κατά πόσο αυτή η επιθυμία είναι ελεύ-θερη να εκφραστεί. Η οικογένεια και η κοινωνία επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετω-πίσεις την επιθυμία σου. Η οικογένεια σε επηρε-άζει στο πότε θα αρχίσεις να έρχεσαι σε απόλυτη επαφή με ένα άλλο πρόσωπο χωρίς να έχεις κα-νένα πρόβλημα και να αναρωτιέσαι αν είναι καλό αυτό που σου αρέσει. Η κοινωνία, η οικογένεια, η θρησκεία μάς περνούν διάφορα μηνύματα και εξαρτάται από την πορεία του κάθε ανθρώπου το πότε θα ξεπεράσει τους φόβους του».

Η τελευταία ερώτησή μου αφορά τον «Κυνό-δοντα». Το πρόσωπό του αλλάζει μεμιάς όταν αρ-θρώνω το όνομα της ταινίας που τον έστειλε στα Οσκαρ. «Είναι από τις μεγάλες χαρές που έρχο-νται εκεί που δεν τις περιμένεις. Τεράστια χαρά και ευτυχία. Ηταν ένα δώρο. Οταν είδα την ταινία στις Κάννες, είπα ότι ήταν εξαιρετική και πίστεψα ότι θα είχε πορεία... Τελικά, η ζωή έχει εκπλήξεις και πρέπει να είσαι ανοιχτός και να δέχεσαι τα απρόβλεπτα, καλά και κακά. Και τα δύο αντιμε-τωπίζονται με ψυχραιμία και με τη γνώση ότι δεν αποτελούν ούτε την αρχή ούτε το τέλος».

32

Γνωρίζοντας την τριπλή ιδιότητα του Στέλιου Κρα-σανάκη -ψυχίατρος, δραματοθεραπευτής, σκηνο-θέτης-, ήξερα από την αρχή ότι η συζήτηση θα περνούσε από το θέατρο στην ανθρώπινη φύση και τα κοινωνικά προβλήματα. Ετσι κι έγινε... Ο Στέλιος Κρασανάκης έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία της παράστασης «Το Παρτάλι», το οποίο ερμηνεύ-ει ο Χρήστος Στέργιογλου. «Η επιλογή των συνερ-γατών ήρθε σχεδόν από μόνη της», ξεκινάει να μου εξηγεί ο κ. Κρασανάκης και προλαβαίνει την πρώτη μου ερώτηση. «Για όλους εμάς τους συμ-μετέχοντες αποτελεί ευτυχή συγκυρία αυτή η δου-λειά, γιατί οι περισσότεροι είμαστε γνωστοί από παλιά. Θα μπορούσαμε να είμαστε οι ίδιοι ήρω-ες αυτού του βιβλίου και κάποιοι από εμάς είναι όντως ήρωες», καταλήγει. Και αυτή η κοινή ανα-φορά βοήθησε στο να έχουν όλοι κοινή αισθητι-κή και ιδεολογική αντίληψη για τα πράγματα και τον τρόπο με τον οποίο αυτά θα εκφραστούν μέσα από την παράσταση.

Για τον ήρωα της παράστασης, για το Παρτά-λι και τις περιπέτειές του, έχει να πει ότι η ουσία βρίσκεται κυρίως από τη στιγμή που ο πόλεμος τε-λειώνει. «Οπως λέει ο Γρηγοριάδης, ‘στον πόλεμο και στην Κατοχή οι άνθρωποι πεινάνε, δεν τους νοιάζει τι κρύβεις κάτω από το παντελόνι σου’». Σε καιρό ειρήνης, όμως, το παιδί γίνεται περίγελος. «Θεωρώ ότι το Παρτάλι αντιπροσωπεύει την εικό-να του Νεοέλληνα», επισημαίνει ο κ. Κρασανάκης. «Ακόμα και αυτή η διαδικασία της εσωτερικής με-τανάστευσης είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο. Οπως και η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευ-ση. Τη δεκαετία του ’60 άλλωστε πολλοί έφυγαν για χώρες της Ευρώπης, για την Αμερική ή την Αυστραλία». Και, για να γίνει λίγο πιο συγκεκρι-μένος για το χαρακτήρα που σκηνοθέτησε, αναφέ-ρει: «Το Παρτάλι έχει καταφέρει να μετουσιώσει τον πόνο και τα βάσανα σε χαρά και μια θεαμα-τική περφόρμανς. Αυτό είναι άλλωστε η ζωή. Αν δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, μπορούμε πάντα να την παίξουμε».

Ξεφεύγοντας λίγο από την παράσταση, η συ-ζήτηση φτάνει και στο Ελληνικό Φεστιβάλ. «Είναι πολύ σημαντικό να συμμετέχεις στο φεστιβάλ, όχι μόνο για την παραγωγή που σου προσφέρει, αλλά γιατί βρίσκεσαι μαζί με τόσους σημαντικούς αν-θρώπους του θεάτρου», τονίζει ο κ. Κρασανάκης, αναφέροντας ονόματα κυρίως ξένων δημιουργών που παρακολούθησε φέτος και έμεινε ικανοποιη-μένος. «Υπάρχει όμως ένα ζήτημα με τους Ελληνες δημιουργούς. Δεν είναι συνήθως στο επίπεδο των προσδοκιών ή στο επίπεδο προηγούμενων προ-σπαθειών τους. Νομίζω ότι αγχώνονται στην ιδέα ότι θα σταθούν δίπλα σε ένα μεγάλο όνομα και προσπαθούν να κάνουν πράγματα που να θυμί-ζουν τις ξένες παραστάσεις. Τελευταία, όλο και πε-ρισσότερες ελληνικές δουλειές παλεύουν με το με-ταμοντέρνο και ενσωματώνουν στοιχεία όπως κά-

μερες, βίντεο και προβολές. Πράγματα που στους ξένους είναι καλά ενταγμένα, αλλά στους Ελληνες θυμίζουν ξένο ρούχο. Εχω πάντα στο μυαλό μου τη φράση του Τσαρούχη: ‘Πρέπει να αναζητήσου-με το ανάλογο του ξένου και όχι να μιμούμαστε το ξένο’. Το ανάλογο και τις αναλογίες».

Κατά τα άλλα, ο Στέλιος Κρασανάκης είναι και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Νάξου, το οποίο διεξάγεται φέτος για 11η χρονιά. Βασι-κός λόγος για τον οποίο αποφάσισε να ασχοληθεί ήταν ο χώρος του φεστιβάλ. «Ο Πύργος Μπαζαί-ου είναι πολύ ιδιαίτερος και με το φεστιβάλ αξιο-ποιείται πολύ καλά. Ετσι μπορεί ο κόσμος να τον επισκέπτεται και παράλληλα να βλέπει καλλιτε-χνικές εκδηλώσεις». Φέτος το φεστιβάλ θα διεξα-χθεί από τις 23 Ιουλίου έως τις 2 Σεπτεμβρίου και θα φιλοξενήσει, εκτός από «Το Παρτάλι», την πα-ράσταση “Camille Claudel: το κύμα της τρέλας”, το διάσημο τρομπετίστα Markus Stockhausen σε μια βραδιά τζαζ, αλλά και ρεσιτάλ πιάνου από την Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου. Ο φετινός τίτλος είναι “Less is more”, τον οποίο μας εξηγεί ο κ. Κρασα-νάκης: «Αναζητούμε το σημαντικό μέσα στο ελά-χιστο. Αυτή η ποιητική φράση είναι η απάντη-ση αυτή τη στιγμή στην ελληνική πραγματικότη-τα. Υστερα από πολλά χρόνια όπου όλοι αναζητού-

σαμε το περισσότερο και με μια κυριολεκτική λαι-μαργία είχαμε πέσει πάνω στην κατανάλωση, νο-μίζω ότι τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να μάθου-με να κάνουμε επιλογές, να ξεχωρίζουμε το σημα-ντικό από το λιγότερο σημαντικό, να ξεχωρίζουμε το αναγκαίο από το επιθυμητό και να μάθουμε να ζούμε ουσιαστικότερα και με λιγότερα».

Τελειώνοντας την κουβέντα μας και επηρε-ασμένη από όσα μου είχε μόλις αναφέρει, του λέω για τους δεκάδες αστυνομικούς που συνά-ντησα κατά μήκος της Βασιλέως Κωνσταντίνου πηγαίνοντας στο ραντεβού μας, καθώς και για τον κόσμο που κυκλοφορούσε πανικόβλητος. Μετά τα τελευταία έντονα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, τον ρωτάω πώς είναι να εργάζεται -λίγο πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη- την ώρα που έξω επικρατεί πανικός. «Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε», απαντάει με απόλυ-τη σιγουριά. «Η τέχνη μέσα σε τέτοια περιβάλλο-ντα προχώρησε, όχι μέσα στην ευημερία. Μέσα σε κοινωνικές συγκρούσεις και ψυχικά διλήμ-ματα», συνεχίζει και καταλήγει: «Αν κάτι με ανη-συχεί αυτή τη στιγμή, είναι η αδυναμία του Ελ-ληνα να αναλάβει την ευθύνη του και να εργα-στεί για ένα καλύτερο αύριο».

Στέλιος Κρασανάκης:

«Το Παρτάλι αντιπροσωπεύει την εικόνα του Nεοέλληνα»

«Διαβάζω κάτι και μετά από μία ή δύο παραγράφους καταλαβαίνω αν έχει γρα-φτεί από γυναίκα. Νομίζω ότι δεν είμα-στε ισάξιοι». Τάδε έφη Β.Σ. Νάιπολ. Ο Νομπελίστας, ινδικής καταγωγής μα αγ-γλικής γραφής, είχε πρόσφατα το θάρρος της γνώμης του. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να πρωταγωνιστήσει σε χιλιάδες site και άρθρα ανά την υφήλιο. Τον «περιποιή-θηκαν» για τα καλά, κατακεραυνώνοντάς τον. Στα κρυφά, βέβαια, πολλοί από εμάς, θέλαμε να του σφίξουμε το χέρι. Επιτέ-λους, κάποιος που διατύπωνε μια αλή-θεια. Από εκείνες που όλοι γνωρίζουμε, αλλά κανείς δεν θέλει να ομολογήσει. Φυσικά, μετά ήρθαν στο νου μας κάποια ονόματα. Οπως αυτά της Κάρεν Μπλίξεν και της Πατρίσια Χάισμιθ. Και κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Είναι γεγονός πως στην ιστορία της λογοτεχνίας οι περισσότερες με-γάλες πένες ήταν «ανδρικές». Μιλάμε, όμως, παράλληλα και για την ιστορία ενός κόσμου που κράτησε τις γυναίκες σε απόσταση. Απόσταση από τις θέσεις εξουσίας, απόσταση από την κοινωνική καταξίωση, απόσταση από τη χειραφέτη-σή τους. Φυσικό το φαινόμενο, λοιπόν. Και διπλή η επιτυχία για όσες συγγρα-φείς κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους. Σε έναν αφιλόξενο κόσμο.

Επί προσωπικού, οφείλω να ομολο-γήσω πως η «γυναικεία γραφή» -εάν υπάρ-χει ο αδόκιμος όρος- δεν κατάφερε να με

αγγίξει παρά σπάνια. Το βιβλίο, όμως, της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «Ανδριανού Απο-μνημονεύματα» (1951) ήταν αρκετό. Για να σβήσει οποιαδήποτε -αδικαιολόγητη- προκατάληψη είχα. Αλλωστε, η εποχή μας δείχνει να αλλάζει πρόσωπο. Τώρα πια, γυναίκες δημιουργοί ετοιμάζονται να κα-τακτήσουν τα πάντα.

Τέχνη θηλυκή 21ου αιώναΗ νέα γυναικεία δημιουργία φαίνεται να απολαμβάνει τη θέση που της αξίζει. Ενα πρόσφατο δυνατό παράδειγμα είναι αυτό της Téa Obreht, κατόχου του φετινού βραβείου Orange. Ενός βραβείου που απονέμεται στο καλύτερο «γυναικείο» αγ-γλόφωνο βιβλίο της χρονιάς. Η 25χρο-νη συγγραφέας αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη, ούσα η νεότερη βραβευθείσα στην ιστορία του θεσμού. Στο “A Tiger’s Wife” πραγματεύτηκε μία «σκληρή» ιστο-ρία. Αυτή του γιουγκοσλαβικού εμφυ-λίου. Η πράα προσέγγισή της στο θέμα «πόλεμος» έφερε ένα νέο αέρα. Ισως τελι-κά οι χειρότεροι εφιάλτες να ξορκίζονται με απαλά αγγίγματα.

Από τα βιβλία στις ταινίες. Και από τη Γιουγκοσλαβία στο Ιράκ. Εκεί που δι-αδραματίστηκε και το “The Hurt locker” (2008). Η ταινία που χάρισε Οσκαρ σκη-νοθεσίας στην Kathryn Bigelow. Μία γυναίκα κέρδιζε για πρώτη φορά το εν λόγω βραβείο. Δίνοντας μια πραγματι-κή γροθιά στον όντως ανδροκρατούμενο

κόσμο της αμερικανικής σκηνοθεσίας. Και το έκανε διαγωνιζόμενη με ένα war film -είδος κατεξοχήν «αρρενωπό». Τους κέρδισε μέσα στην έδρα τους, δηλαδή. Και βέβαια, στον αντίποδα το σινεμά της Sofia Coppola. Που πιο κοντά στη γυναικεία ψυχολογία, έχει δημιουργή-σει στιλ. Κανένας δεν λέει ότι θα φτάσει τον θρυλικό μπαμπά της. Ομως, οι ται-νίες «Αυτόχειρες Παρθένοι» (1999) και «Χαμένοι στη Μετάφραση» (2003) απο-τελούν σημαντικές στιγμές της τελευταίας κινηματογραφικής 15ετίας, κατά την τα-πεινή μου άποψη πάντα.

“They tried to make me go to rehab but I said no, no, no”, αναφωνούσε εν έτει 2006 η Amy Winehouse. Δυστυ-χώς, δεν μας το τραγούδησε live στις 19 Ιουνίου. Ας όψονται οι καταχρήσεις… Ομως, η Amy έχει κατορθώσει το ακα-τόρθωτο. Να απολαμβάνει σεβασμό από τους πιο απλούς ακροατές μέχρι και τους πιο σκληροπυρηνικούς κουλτουριά-ρηδες χίπστερς. Κάπου στο ενδιάμεσο υπάρχουν και μεταλλάδες που την γου-στάρουν. Ισως τελικά ο 21ος αιώνας να κινηθεί καλλιτεχνικά στον αστερισμό του θηλυκού. Αλλά και για όλους όσοι έχουν απόψεις περί κατωτερότητας των γυναι-κών στην τέχνη, αρκεί να επαναφέρουν στο μυαλό τους κάποιες αντικειμενικές αξίες. Οπως την ποίηση της Αννας Αχμά-τοβα, το θέατρο της Σάρας Κέιν και τους πίνακες της Φρίντας Κάλο.

Téa Obreht, Kathryn Bigelow και Amy Winehouse. Τρία ονόματα, τρεις διαφορετικές μορφές τέχνης. Η γυναικεία δημιουργία πρωτοπορεί και παίρνει πρωτιές. Βάζοντας στη θέση τους όλους όσοι μιλούν για ασθενές φύλο.

Οταν κάποιος ξεκινάει την ημέρα του σε ένα απο-μονωμένο χωριό της επικράτειας, δεν έχει παρά να σκεφτεί ορισμένα πράγματα. Συγκεκριμένα και με σαφή ιεραρχία: πιθανόν να ταΐσει τα ζώα του, να ασχοληθεί με το μποστάνι του, να κατέβει στο χωράφι και, όταν με το καλό επιστρέψει σπίτι, να περάσει χρόνο με την κυρά και τα παιδιά του. Την ίδια στιγμή, ο πολυπράγμων κάτοικος της πόλης ικετεύει για μια παρόμοια τάξη στη σύνθετη καθη-μερινότητά του. Το modus vivendi των δύο περι-πτώσεων έχει χαοτικές διαφορές. Ομως ένα πολύ βασικό στοιχείο που απουσιάζει από τη ζωή του πρώτου και δυσχεραίνει τη ζωή του δευτέρου είναι αυτό που ανοίγει ακόμα περισσότερο την ψαλίδα: το στοιχείο αυτό ονομάζεται «υπερφόρτωση πλη-ροφοριών» (information overload).

Μια έννοια άγνωστη μέχρι το 1970, όταν μας τη σύστησε o Alvin Toffler μέσα από το βιβλίο του “Future Shock”. Σήμερα, δεν υπάρχει παγκόσμιος

πολίτης που να μην είναι εκτεθειμένος σε αυτήν. Τα email που έχουμε να ξεσκαρτάρουμε κάθε πρωί που ανοίγουμε τον υπολογιστή, οι εικονικές φιλί-ες που έχουμε να διαχειριστούμε στο Facebook, τα νέα βίντεο που πρέπει να δούμε στο YouTube, τα ειδησεογραφικά site που οφείλουμε να παρα-κολουθούμε για να μένουμε ενήμεροι σχετικά με τις εξελίξεις. Ολα τους αποτελούν μέρος ενός ηλε-κτρονικού brain storming και επιβαρύνουν με τη μαζικότητά τους τον -ήδη υπερφορτωμένο από τις καθημερινές έγνοιες- εγκέφαλο. Κάπως έτσι, στην εποχή των καταιγιστικών πληροφοριών το άτομο «χάνει την μπάλα» χωρίς να το καταλαβαίνει.

Το περιοδικό Economist ασχολήθηκε προ ημερών με τη «μάστιγα» της ανεξέλεγκτης πληρο-φόρησης, καταγράφοντας τις αρνητικές της επι-πτώσεις, αλλά και προτείνοντας λύσεις που θα μας φέρουν πιο κοντά στον παράδεισο της απλοϊκότη-τας. Το περιοδικό κάνει μια αναφορά σε έρευνες που αποδεικνύουν ότι η έκθεση στην εκτεταμένη πληροφόρηση, εκτός του ότι εκτοξεύει το άγχος στα ύψη, μειώνει παράλληλα τη δημιουργική διά-θεση και την παραγωγικότητα του ατόμου. Τονίζει, επιπλέον, πως το πρόβλημα δεν σχετίζεται μόνο με την αύξηση των δεδομένων και της πληροφο-ρίας που έχει να διαχειριστεί ο σύγχρονος μέσος άνθρωπος, αλλά και με το ετερόκλητο χαρακτήρα τους. Για παράδειγμα, το poke του φίλου σου στο

Facebook δεν έχει καμία σχέση με την ανάγνω-ση της είδησης για μια καινούργια ατάκα του Θε-όδωρου Πάγκαλου. Λειτουργούν όμως και τα δυο αθροιστικά κατά τη διαδικασία της υπερφόρτωσης.

Για την αντιμετώπιση του... μπουκώματος του εγκεφάλου παρουσιάζονται δύο λύσεις. Την πρώτη, την προωθούν κάποιοι άλλοι για εμάς. Συγκεκριμένα, τεχνολογικοί κολοσσοί προσπα-θούν να ταξινομήσουν, όσο αυτό είναι δυνατόν, το διαδικτυακό χάος. Ανάμεσά τους και η πρώτη διδάξασα Google, η οποία επιθυμεί τώρα να εξα-τομικεύσει ακόμα περισσότερο τα αποτελέσματα αναζήτησης μέσα από τη συγκέντρωση περισσό-τερων προσωπικών πληροφοριών για τους χρή-στες. Η δεύτερη -και πιο σημαντική- λύση επαφί-εται στον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Σχετίζεται με τη δύναμη της θέλησής μας να βάλουμε μια τάξη στις εισροές πληροφοριών που δεχόμαστε καθημερινά. Να βρίσκουμε χρόνο για συγκέ-ντρωση, ώστε να μπορούμε να ξεχωρίζουμε από μόνοι μας το σημαντικό από το δευτερεύον. Το να απενεργοποιούμε τα κινητά μας και να αποχωρι-ζόμαστε το διαδίκτυο για κάποια διαστήματα της ημέρας αποτελούν μια καλή αρχή. Πράγματα που φαίνονται αυτονόητα, λίγοι όμως εφαρμόζουμε. Ισως γιατί η υπερφόρτωση πληροφοριών στο σημερινό περιβάλλον δεν λειτουργεί μονάχα ως ναρκωτικό, αλλά και ως... must.

Να μην ξεχάσω να τσεκάρω τα email μου, να ρίξω μια ματιά στο Facebook, να δω ένα βίντεο στο YouTube. Η καθημερινότητά μας αποτυπώνεται με τον όρο “information overload”. Ποιος το αντέχει;

Αρχικά κατέκτησαν την πρώτη θέση του φοιτητικού διαγωνισμού Imagine Cup στην Ελλάδα με την Epione, ένα πρό-

γραμμα για υπολογιστή που απαλύνει τον πόνο. Τώρα, η ομάδα θέλει να επαναλάβει

την επιτυχία της σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στην ελληνική μυθολογία η Ηπιόνη ήταν σύζυγος του Ασκληπιού και θε-ότητα απάλυνσης του πόνου. Σήμερα, η Epione είναι ένα φιλόδοξο πρό-γραμμα που ανέπτυξαν πέντε παιδιά από τη Θεσσαλονίκη και διαχειρίζεται το σωματικό και ψυχολογικό πόνο. Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα σύστημα το οποίο «τρέχει» στον ηλε-κτρονικό υπολογιστή του ασθενή και, χρησιμοποιώντας κάμερες και αισθη-τήρες, ανιχνεύει τις εκφράσεις και την ψυχολογική του κατάσταση, ώστε να αντιληφθεί πότε υποφέρει! Στη συνέ-χεια ενεργοποιεί ένα 3D περιβάλλον και μουσική χαμηλών συχνοτήτων, τα οποία αποσπούν την προσοχή του εγκεφάλου από το αίσθημα του πόνου, ενώ ανακουφίζει αυτούς που τους λεί-

πουν σωματικά μέλη, προσομοιώνο-ντάς τα μέσω επαυξημένης πραγματι-κότητας (augmented reality).

Η Epione κέρδισε την πρώτη θέση στο ελληνικό σκέλος του φοιτητικού δι-αγωνισμού Imagine Cup της Microsoft και από σήμερα η ομάδα που την ανέ-πτυξε βρίσκεται στη Νέα Υόρκη για τους παγκόσμιους τελικούς. Αποτελείται από τους Κώστα Βρένα, Σταμάτη Γεωργού-λη, Στέφανο Ελευθεριάδη, Δημήτρη Τζιώνα και το μέντορά τους Λεόντιο Χατζηλεοντιάδη, οι οποίοι θυμούνται πως η ιδέα της Ηπιόνης ήρθε τυχαία, αφού είχε ήδη σχηματιστεί η ομάδα και είχαν ξεκινήσει τακτικές συζητήσεις προς αναζήτηση μιας καλής θεματικής ενότητας. Εκτοτε οι ώρες που αφιέρω-σαν στο εγχείρημα ξεφεύγουν από τους υπολογισμούς τους. «Υπήρχαν μεγάλες

περίοδοι τα τελευταία δύο χρόνια κατά τις οποίες περνούσαμε σχεδόν όλο το χρόνο μας ως ομάδα, μα-κριά από τις οικογένειες και τους

φίλους μας». Οταν ξεκίνησαν το 2009

ήταν όλοι φοιτητές, ενώ τώρα είναι όλοι απόφοιτοι. Συνε-χίζουν, ωστόσο, την προ-σπάθεια, αν και, όπως λένε, «δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια ασφαλή πρόβλεψη για τη μετέπειτα πορεία του project, αφού χρειάζεται να του αφιερώσεις πολλές ώρες

ανάπτυξης και συντήρησης και φυσικά έχει μεγάλες ανά-

γκες χρηματοδότησης». Παρόλα αυτά, ξεκίνησαν επαφές για τη δοκιμή της Ηπιόνης σε κλινικό στάδιο, τόσο εντός όσο και εκτός Θεσσαλονίκης.

Οσον αφορά το πανεπιστήμιο, υποστηρίζουν ότι τους βοήθησε αρ-κετά σε όλη την πορεία τους παρόλες τις ελλείψεις. «Το πανεπιστήμιο ήταν το σημείο αναφοράς της ομάδας, χω-ρίς το οποίο όχι απλά δεν θα είχε ξε-κινήσει η προσπάθεια, αλλά δεν θα γνωριζόμασταν καν μεταξύ μας». Θε-ωρούν πάντως ότι μπορούν να αλλά-ξουν πολλά που θα κάνουν πιο εύκο-λο το έργο όλων όσοι προσπαθούν να καινοτομήσουν. Το πιο βασικό, υπο-στηρίζουν, είναι η αλλαγή νοοτροπίας και η ώθηση προς τη δημιουργία αντί της απλής διδασκαλίας.

«Χρειάζονται όμως και περισσό-τεροι πόροι για να μπορεί η πανε-πιστημιακή κοινότητα να αποκτήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό, αλλά και χώροι ελεύθερης χρήσης ανά πάσα στιγμή. Εμείς δουλεύουμε στο χώρο της γραμματείας του τμήματός μας, των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ». Αυτό που ζητούν τώρα από τον κόσμο είναι να στηρίξει την Ηπιόνη, ψηφί-ζοντάς τη στην κατηγορία People’s Choice Award. «Μπορεί να μπει κα-νείς στη σελίδα μας για να δει τι προ-σπαθούμε να καταφέρουμε. Αν του αρέσει, ας πατήσει στο σχετικό σύν-δεσμο και ας μας στηρίξει στην πα-γκόσμια ψηφοφορία».

Υπάρχει χώρος για καινοτομία και φρέσκες ιδέες στην Ελ-λάδα; Φυσικά και ναι, όπως αποδεικνύεται για δεύτερη φορά με το διαγωνισμό “i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία” της Εθνικής Τράπεζας.

Μετά την επιτυχία που γνώρισε το εγχείρημα πέρυσι, ο όμιλος της Εθνικής Τράπεζας απο-φάσισε να το επαναλάβει δίνοντας καταληκτική ημερομηνία την 18η Ιουλίου. Λίγες ημέρες μέ-νουν λοιπόν μέχρι την ολοκλήρωση της προ-θεσμίας υποβολής των προτάσεων, ώστε να ξε-κινήσει ο 2ος διαγωνισμός “i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία”. Πέρυσι οι προτάσεις έφτασαν τις 403, με τη θεματολογία τους να εστιάζεται στην εξεύρεση λύσεων σε ζητήματα καθημε-ρινότητας και περιβάλλοντος, στην ασφάλεια των τραπεζικών συναλλαγών και στις πληρω-μές μέσω κινητού τηλεφώνου. Την πρώτη θέση -και τα 20.000 ευρώ που προβλέπονταν- πήρε ο 27χρονος διδακτορικός φοιτητής του ΕΜΠ Παναγιώτης Τσεκούρας για την πρότασή του στον τομέα των εναλλακτικών πηγών ενέργει-ας με τίτλο «Φωτοβολταϊκοί και θερμικοί ηλια-κοί συλλέκτες Fresnel». Τον ακολούθησαν στη δεύτερη θέση η Μαγδαληνή Χατζηδημήτρη, η οποία πρότεινε το συνδυασμό των κοινωνικών δικτύων με τις συναλλαγές μέσω κινητού και στην τρίτη οι Αθανάσιος Κώστας και Γεωργία Φιλιππαίου με την πρότασή τους στον τομέα της εξοικονόμησης ενέργειας. 

Φέτος οι συμμετέχοντες διαγωνίζονται σε τρεις θεματικές ενότητες, την ηλεκτρονική επι-χειρηματικότητα, το περιβάλλον με την τεχνολο-γία και τον πολιτισμό με την τεχνολογία. Στην πρώτη περίπτωση έχουν ως αντικείμενό τους την εύρεση πρωτότυπων ιδεών για τη διενέρ-γεια ηλεκτρονικών πληρωμών σε υπηρεσίες όπως τα ηλεκτρονικά καταστήματα, οι ηλεκτρο-νικοί κατάλογοι, οι ηλεκτρονικές δημοπρασί-ες, οι ηλεκτρονικές προμήθειες, η ηλεκτρονι-κή χρηματοοικονομική εφοδιαστική αλυσίδα (e-financial supply chain), οι ηλεκτρονικές αγο-ρές (e-marketplaces) και τα εναλλακτικά τραπε-ζικά δίκτυα (Mobile Banking, Internet Banking, ATM κλπ.). Οσον αφορά τη δεύτερη ενότητα, οι συμμετέχοντες καλούνται να αναπτύξουν τεχνο-λογικές ιδέες και εφαρμογές οι οποίες θα είναι

φιλικές προς το περιβάλλον και θα στοχεύουν στον περιορισμό της ρύπανσης, στην αντιμετώ-πιση των κλιματικών αλλαγών, την εξοικονόμηση ενέργειας και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πη-γές. Στην τρίτη κατηγορία, τέλος, οι διαγωνιζόμενοι θα πρέπει να βρουν καινοτόμες τεχνολογικές ιδέες και εφαρμογές οι οποίες θα προάγουν τον πολιτισμό, όπως πολιτιστικές δράσεις και εφαρμογές μέσα από τη χρήση των social network και media και παιχνίδια πολιτιστικού περιεχομένου.

Από τις προτάσεις που θα υποβλη-θούν, θα προκριθούν οι 20 καλύτερες από όλες τις ενότητες και το Μάρτιο του 2012 θα ανακοινωθεί η τελική κατάταξη. Η αξιολόγηση θα γίνει από καθηγητές πανεπιστημίων και στελέ-χη της τράπεζας και τα βραβεία που θα μοιραστούν θα είναι 20.000 ευρώ για την πρώτη θέση, 10.000 για τη δεύ-τερη, 6.000 για την τρίτη, 4.000 για την τέταρτη και 1.500 ευρώ για την πέμπτη έως τη δέκατη θέση. Τα ιδρύ-ματα που συνεργάζονται στη βαθμολό-γηση είναι το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ-σαλονίκης, το Πανεπιστήμιο Πει-ραιά, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ο κυρι-ότερος στόχος του διαγωνισμού, πάντως, δεν είναι να βραβευ-τούν οι καλύτερες προτάσεις, αλλά να προχωρήσει και η υλοποίησή τους. Επειδή μέσω της καινοτομίας στην Ελλά-δα, ειδικά αυτό τον καιρό, μπορεί να γεννηθεί σιγά-σιγά ένας νέος τρόπος ανάπτυξης.

37

Ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από τη σκευωρία

κατά του Στρος Καν;

Κι όμως, ανάμεσα στα κλειστά επαγγέλματα ήταν και εκείνο του εφημεριδοπώλη.

Aδειες που είχαν τις ρίζες τους σε μια «μπου-κάλα λάδι», που λέει ο λόγος, παρείχαν κληρονο-μικά το μονοπωλιακό δικαίωμα στους απογόνους να έχουν την «αποκλειστικότητα» στην πώληση των εφημερίδων.

O πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, που έχει αποφα-σίσει να χρησιμοποιήσει ξανά τις ιστοσελίδες κοι-νωνικής δικτύωσης για να κερδίσει την επανεκλογή του το 2012, συμμετείχε προχθές, Τετάρτη, σε live ερωτήσεων και απαντήσεων με τους εν δυνάμει ψη-φοφόρους του μέσω της δημοφιλούς πλατφόρμας Twitter. To live για τις ψήφους μετά τιτιβίσματος οργανώθηκε από το Λευκό Οίκο. Οταν τα πράγματα σκουραίνουν, η συνταγή είναι μία: back to basics της πρώτης εκλογής.

Και επειδή κάθε υπουργός Παιδείας που σέβε-ται τον εαυτό του σχεδιάζει (χωρίς να ολοκληρώνει απαραιτήτως) μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η αγαπητή μας Αννα διάλεξε τον καυτό Ιούλιο για να καταθέσει το προσχέδιο νόμου «Οργάνωση Ανώτα-της Εκπαίδευσης, Ανεξάρτητη Αρχή για τη Διασφά-λιση και Πιστοποίηση της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση».

Κατά τα άλλα, Mark Mazower for ...πρύτανης. Ο Βρετανός ιστορικός με ειδίκευση στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη του 20ού αιώνα και εκλε-κτός καθηγητής του φημισμένου Columbia University της Νέας Υόρκης, ιδιαίτερα μετά το άρθρο του στον

Guardian για την προοπτική ενός νέου σχεδίου Μάρ-σαλ, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα στον κατάλογο των διακεκριμένων ακαδημαϊκών που βάσει και του νόμου της κ. Διαμαντοπούλου θα μπορούσαν να γί-νουν πρυτάνεις σε ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο!

Αληθεύει πως ο αναπληρωτής γραμματέας οι-κονομίας της ΝΔ Νότης Μηταράκης εγκατέστησε το πολιτικό του γραφείο στο ίδιο κτίριο από όπου πέρασε και άφησε το διακριτικό αποτύπωμά του ο πάλαι ποτέ τσάρος Γιώργος Αλογοσκούφης, κάπου στην ευρύτερη επικράτεια του Κολωνακίου. Τουλά-χιστον από συμβολισμό, η επιλογή του εκ Βρετανίας ορμώμενου τραπεζικού στελέχους ελέγχεται ως προ-βληματική...

Κεφάλαια και επενδύσεις από τη Γερμανία; Παίζεται... Πιο σίγουρη είναι η εισαγωγή πολιτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, εκείνο του φιλελεύθε-ρου ευρωβουλευτή Γιώργου Χατζημαρκάκη, που θα δοκιμάσει την τύχη του με την Ντόρα.

Δεν ξέρω εσείς τι λέτε για τις δηλώσεις του πρω-θυπουργού του Λουξεμβούργου και σχεδόν μόνιμου προέδρου του Eurogroup ότι «η κυριαρχία των Ελ-λήνων θα μειωθεί δραστικά», αλλά ο νέος αντιπρό-εδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος έσπευσε να του προσδώσει το χαρακτηρισμό του «μεγάλου Φιλέλληνα».

Με άλλα λόγια, ποιος Μπάιρον και ποιος Σα-νταρόζα... Εκείνο που χρειάζεται και απαιτείται ως ελάχιστη τιμή στο πρόσωπό του είναι να μετονομα-στεί πάραυτα η Φιλελλήνων σε Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ!

Αγόρασες ποδήλατο για το σπίτι, το έκανες όμως κρεμάστρα για τα ρούχα. Προτιμάς να παίζεις videogame και πού όρεξη για γυμναστική. Πώς θα βγεις όμως έτσι στις παραλίες; Γιατί λοιπόν να μην συνδυάσεις άσκηση και διασκέδαση με το Cyberbike, το ποδήλατο που συνδέεται με το Nintendo Wii και αναλαμβάνει να σε κάνει fit; Ερχεται παρέα με το παιχνίδι Cyberbike Cycling Sports, το οποίο έχει τρεις τρόπους λει-τουργίας: story mode (ξεκλειδώνεις οχήματα όσο κάνεις πετάλι), fitness mode (θέτεις εσύ τη διάρκεια και την απόσταση) και multiplayer mode (υποστηρίζει μέχρι τέσσερις παίχτες ταυτόχρονα). Παράλληλα, είναι συμβατό με όσους τίτλους λειτουργούν με τη θύρα του Gamecube controller με την οποία συνδέεται, μεταξύ των οποίων και το Mario Kart Wii, οπότε ετοιμάσου να κάνεις πόδια ποδοσφαιριστή. Αρκεί βέβαια να μην ξεπερνάς τα 130 κιλά που είναι το όριό του και να έχεις διαθέσιμα 200 δολάρια για να το αγοράσεις.

www.cyberbike-thegame.com

Πες αντίο στις βαρετές ηλε-κτρικές σκούπες. Η Vax EV, σχεδιασμένη από τον Βρετα-νό φοιτητή Jake Tyler, είναι ένα μικρό έργο τέχνης που δεν θα χρειαστεί να κρύψεις στην αποθήκη. Το μεγαλύτε-ρο μέρος της είναι κατασκευ-ασμένο από ανακυκλωμένο χαρτόνι για να μην επιβαρύνει το περιβάλλον, ενώ για να μειωθεί ο όγκος των απορριμμάτων συναρμολογείται από την... κούτα της. Οσον αφορά τα μέρη που παράγονται αναγκαστικά από πλαστικό, αυτά είναι πλήρως ανακυκλώσιμα. Και στην περίπτωση που σου χαλάσει κάποιο χαρτονένιο κομμάτι της, κοστίζει δέκα φορές λιγό-τερο από ένα αντίστοιχο πλαστικό, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυ-χείς μήπως πέσει νερό πάνω της. Αναμένεται να βγει σύντομα στην παραγωγή σε άγνωστη προς το παρόν τιμή.

www.vax.co.uk

Μπορεί οι ταμπλέτες να είναι από τη φύση τους φιλικές προς τα παι-διά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα δώσεις το iPad 2 στο γιο σου για να παίζει. Αντιθέτως, το LeapPad Explorer είναι ακριβώς ό,τι χρειάζε-ται, καθώς έχει σχεδιαστεί για να γίνει το πρώτο tablet PC για παιδιά. Η οθόνη αφής του φτάνει τις 5 ίντσες, διαθέτει κάμερα, αποθηκευτικό χώρο 2 GB και επιταχυνσιόμετρο, ενώ είναι ιδιαίτερα ελαφριά. Εχει αντοχή στα χτυπήματα και το λογισμικό της είναι κατά κύριο λόγο εκπαιδευτικό. Θα μπορείς όμως, εάν θέλεις, να εγκαταστήσεις και παιχνίδια, όπως ακριβώς και στις υπόλοιπες ταμπλέτες. Και για να αισθάνεσαι σιγουριά, καταγράφει όλες τις κινήσεις που κάνει το παιδί σου όταν δεν είσαι μπροστά. Προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει στις 15 Αυγούστου στην πραγματικά προσιτή τιμή των 100 δολαρίων.

www.leapfrog.com/leappad

Κάθε φορά που πηγαίνεις να αγοράσεις μια φωτογραφική μηχανή SLR, οι χρωμα-τικές σου επιλογές κυμαίνονται ανάμεσα στο μαύρο, το πολύ μαύρο και το εντελώς μαύρο. Την ίδια τακτική ακολουθούν και οι περισσότερες θήκες με ελάχιστες εξαιρέ-σεις. Η εταιρεία DaWanda, ωστόσο, διαφοροποιείται και κυκλοφορεί προστατευτικά που θυμίζουν δωμάτιο με pop art διακόσμηση. Ανάμεσα στη συλλογή της, υπάρχουν

χρωματικές επιλογές και σχέδια για όλα τα γούστα, με τιμές που κυμαίνονται από 50 έως 55 ευρώ. Δεν προσφέρουν βέβαια και την καλύτερη λύση σε ζητήματα προστασίας από χτυ-πήματα, αποτελούν όμως μια καλή επι-λογή αν θέλεις λίγο χρώμα μέσα στην τσάντα σου. Επιπλέ-ον, είναι ιδανικές για δώρο στην κοπέ-λα σου, για να ακού-σεις ξανά τη φράση: «Αχ, τι γλυκό!»en.dawanda.com

Πόσες φορές δεν σου έχει τύχει να παίζεις Pac-man στο smartphone σου, να θέλεις να πας δεξιά και κατά λάθος να πατάς αριστερά και να χάνεις; Μην βρίζεις και μην παθαίνεις κατάθλιψη, δεν έχεις χάσει τις ικανότητές σου. Το πάχος των δαχτύλων σου φταίει και τα κι-νητά που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο μέγεθός τους. Γι’ αυτό υπάρχει το Joystick-it, το χειριστήριο που προσαρμόζεται πάνω στο iPhone και όλα τα υπόλοιπα κινητά αφής και σου ξαναδίνει το χάρισμά σου. Με μόλις 18 δολάρια χειρίζεσαι καλύτερα τους χαρακτήρες σου -σαν να βρίσκεσαι στην παλιά καλή εποχή των ουφάδικων- και καίγεσαι ελεύθερα χωρίς κανένα λάθος. Συνεργάζεται με χιλιάδες παι-χνίδια, έχει ποιοτική κατασκευή από αλουμί-νιο και μπορείς να το βάζεις και να το βγάζεις ελεύθερα χωρίς να προκαλεί πρόβλημα στην οθόνη σου.

www.thinkgeek.com

Στις 16 Αυγούστου θα γίνει τελικά διαθέσιμο για δωρεάν κατέβασμα το Age of Empires Online. Η νέα έκδοση του δημοφιλούς παιχνιδιού για PC θα είναι διαδικτυακή, δίνοντάς σου αρχικά τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα στον ελληνικό και τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Θα μπορείς να παίξεις με φίλους ή αγνώστους είτε συνεργατικά είτε ανταγωνιστικά, χτί-ζοντας πόλεις, ανταλλάσσοντας αντικείμενα και κάνοντας μάχες. Φυσικά, αν θέλεις να εμβαθύνεις περισσότερο, θα υπάρχουν επί πληρωμή και τα premium πακέτα, τα οποία θα προσφέρουν νέους πολιτισμούς, περισσό-τερες λειτουργίες και μεγαλύτερη παραμετροποίηση στις πόλεις. Σαν τα Ikariam και Travian δηλαδή, αλλά με πιο βαθύ gameplay. Ο,τι πρέπει μετά τις καλοκαιρινές διακοπές!

ageofempiresonline.com

Είσαι από τους τύπους που κάθε φορά που ανακατεύουν τη σαλάτα κάνουν χάλια το τραπε-ζομάντιλο; Προσπαθείς να σερβίρεις μακαρό-νια κρατώντας στο ίδιο χέρι πιρούνι και κουτά-λι, αλλά μάταιος κόπος; Μην στεναχωριέσαι άλλο. Η λύση στο πρό-βλημά σου βρέθηκε, λέ-γεται “Kitchen Tool” και έρχεται από την εταιρεία Konstantin Slawinski, που σχεδιάζει καινοτόμα και χρήσιμα προϊόντα κουζί-νας. Με ανθεκτική κατασκευή από καουτσούκ, έχει δύο υποδοχές στις οποίες μπαίνουν κουτάλια, πιρούνια και μαχαίρια για να τα κρατάς με το ένα χέρι αφήνοντας το άλλο ελεύθερο για δράση. Είναι κατάλληλο και για ξυλάκια, ώστε την επόμενη φορά που θα πας για κινέζικο να βάλεις τα γυαλιά στους σερβιτόρους. Λίγο υπομονή μόνο, γιατί θα κυκλοφορήσει στην αγορά κοντά στο τέλος του χρόνου.

www.konstantinslawinski.com

Μια φορά και έναν καιρό, όταν ήθελες ένα φακό με δυνατό φως, αγό-

ραζες μια σακούλα χοντρές μπαταρίες και έβγαινες βόλτα στην εξοχή. Υστερα όμως ανα-

καλύφθηκαν τα LED και πλέον μπορείς να έχεις μία λεπτή συσκευή όπως η UB3T Invictus

της Surefire με απόδοση μέχρι 800 lumen (όσο περίπου μια λάμπα πυρακτώσεως 60 Watt).

Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα τελειώσει τις μπαταρίες του φακού σε λιγότερο από δύο ώρες, αλλά γι’

αυτόν το σκοπό έχει 8 διαφορετικά επίπεδα έντασης, με το χαμηλότερο να προσφέρει αυτο-

νομία 150 ωρών. Διαθέτει επίσης λειτουργία SOS, ένδειξη για το ποσοστό ενέργειας που του

απομένει και κατασκευή από ανοξείδωτο ατσάλι. Δεν μας εντυπωσιάζει, λοιπόν, το ότι κοστίζει

κάτι λιγότερο από 500 ευρώ. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί που τον πουλήσανε καλύτερα.

www.surefire.com

’ ο-ου

ίζει

α.

Ο απόλυτος media player εί-ναι ένας και λέγεται Xtreamer Prodigy. Κάνει κυριολεκτικά τα πάντα, οπότε πάρε βαθιά ανάσα και διάβασε μερικά από αυτά: αναπαράγει όλους τους τύπους ταινιών -ακόμα και τις τρισδιά-στατες, αφού είναι συμβατός με το πρότυπο HDMI 1.4-, αποδίδει ήχο 7.1, έχει ενσωματωμένο δέκτη Wi-Fi και υποστηρίζει τις συσκευές USB 3.0. Δέχεται εξωτερικούς σκληρούς δίσκους και φλασάκια σε μία από τις τρεις USB θύρες του, εσωτερικούς σκληρούς 3.5" μέχρι 3 TB, συνδέεται με ασύρματα ακουστικά, ποντίκι και πληκτρολόγιο και κάνει back up στα DVD και τα CD σου με το πάτημα ενός κουμπιού. Σου επι-τρέπει επίσης να έχεις τους υπότιτλους σε διαφορετικό φάκελο από την ταινία, υποστηρίζει πλήρως site όπως το YouTube και το Facebook, ενώ σε μελλοντι-κή του αναβάθμιση θα δέχεται και λειτουργικό Android. Η τιμή του φτάνει τα 149 ευρώ και με άλλα 10 δέχεται και USB μπρίκι για να ψήνεις καφέδες.

www.xtreamer.net

Αν ποτέ καταφέρεις να χτίσεις το δικό σου σπίτι -λέμε τώρα- φρό-ντισε να ενσωματώσεις στους τοίχους κάθε πιθανή καλωδί-ωση: βάλε αμέτρητες πρίζες για ρεύμα, τηλέφωνο, τηλεόραση ακόμα και ethernet. Μέχρι τότε, θα πρέπει να βρεις έναν τρόπο να καλύψεις τα αμέτρητα καλώ-δια που υπάρχουν στο σαλόνι και το δωμά-τιό σου. Το Florafil της Ιταλίδας σχεδιάστρι-ας Tanya Da Cruz είναι εμπνευσμένο από τη φύση και αποτελεί μια καλή λύση στο πρό-βλημα. Το σχέδιό του θυμίζει αναρριχητικό φυτό και δεν εξαφανίζει τα καλώδια, αλλά τα κάνει μέρος του χώρου, ώστε να μπορείς να τα βάζεις ακόμα και πάνω σε τοίχους. Το πά-χος του σωλήνα αφήνει περιθώριο για να πε-ράσουν περισσότερα από ένα, τη στιγμή που η κατασκευή από καουτσούκ το κάνει σωτήριο για τα σπίτια που έχουν κατοικίδια που μα-σουλάνε τα πάντα.

taniadacruz.portfoliobox.net

Οχι Premier League, όχι Championship, όχι League One ούτε καν League Two. Η όρεξη του Ντίτμαρ Χάμαν να γίνει προπο-νητής στα 37 του χρόνια τον οδήγησε στο περιφερειακό πρωτάθλημα της Αγγλίας και την -παρακμάζουσα- Σκόκπορτ. Να θυμίσω ότι ο Γερμανός πρώην ποδοσφαιριστής της Μπάγερν, της Λίβερπουλ, της Σίτι και της εθνικής Γερμανίας υπήρξε ένας από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους της δεκαε-τίας και μία από τις πιο συμπαθητικές φά-τσες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος του ποδοσφαίρου που δεν εμπλέκε-ται καθόλου (αλλά καθόλου) στην ιστορία των στημένων αγώνων, λογικά θα νιώθει πολύ χαζός αυτή τη στιγμή. Εκτός αν κάποιος πι-στεύει ότι θα πάει κανείς φυλακή ή θα καθαρίσει το ποδόσφαιρό μας. Ναι, βέβαια, από αύριο κιόλας.

Το άγρυπνο βλέμμα του Γκόραν Γκάβρανσιτς όταν πάτησε το πόδι του στην Τούμπα τον Ιανουάριο του 2008 τον πρόδωσε. Αμέσως καταλάβαινες πως είναι από εκείνους τους κεντρικούς αμυντικούς που δεν τους ξεφεύγει τίποτα, ένας πραγματικός ογκόλιθος. Το μάτι του γυάλιζε διαρκώς, ο Φερνάντο Σάντος δεν μπορούσε να μην του το αναγνωρίσει και τον καθιέρωσε στην ενδεκάδα. Ο Γκόραν από την πλευρά του του απέδειξε ότι καλώς έκανε, έβαλε επιτέλους τάξη στην άμυνα του «δικεφάλου», δίδα-ξε την έννοια του πρέσινγκ στους συμπαίκτες του και φρόντισε

να κόψει τα πάντα. Δεν ήταν λίγες οι φορές εξάλλου που άκουσε ρυθμικά το όνομά του από τα χείλη των οπαδών του ΠΑΟΚ, τους οποίους έπιανε υστερία και μόνο με την παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο. Εφτά μαγικές συμμετοχές αργότερα αποχώ-ρησε από την ομάδα για να κλείσει την καριέρα του πέρυσι στην διαστημική Henan Construction. Προς το παρόν δεν ασχολείται με κάτι, ωστόσο σκέφτεται να πρωτοτυπήσει στο μέλλον και να γίνει προπονητής. Η θέση του head coach στον ΠΑΟΚ θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα, Γκόραν Γκάβρανσιτς.

Μου έχει λείψει...

Ακούγεται έντονα ότι τα play off της Β΄ Εθνι-κής (η οποία -τρομάρα της- θέλει να λέγεται και Football League) θα πραγματοποιηθούν το τριήμερο του Δεκαπενταύγουστου σε επι-λεγμένες παραλίες της χώρας που θα επι-λέξει ο ΕΟΤ. Τα ματς θα γίνουν στην άμμο και θα διαρκούν 20 λεπτά το καθένα. Σε πε-ρίπτωση ισοβαθμίας οι ποδοσφαιριστές θα αναμετριούνται στο κολύμπι. Για όνομα του Θεού, πλησιάζουμε μέσα Ιουλίου.

Η αποχώρηση του Τζιμπρίλ Σισέ από τον Παναθηναϊκό, του καλύτερού του ποδοσφαιριστή δηλα-δή, δεν αποκλείεται -όσο παράλογο και αν ακούγεται- να βοηθήσει την ομάδα. Και δεν εννοώ ότι θα βρεθεί αντίστοιχα ποιοτικός αντικαταστάτης του ούτε ότι με τα 5 εκατ. ευρώ της πώλησής του θα λυθούν τα οικονομικά προβλήματα της ΠΑΕ. Απλώς, στο σουρεαλιστικό κόσμο του ελληνικού ποδο-σφαίρου υπήρχαν στιγμές που ο Γάλλος επιθετικός ήταν τόσο καλύτερος και τόσο πιο αγαπητός από τους συμπαίκτες του, ώστε το σύνολο έπαυε να είναι ομοιογενές. Ηταν αυτός και οι άλλοι. Σαν δέκα ποδοσφαιριστές να έπαιζαν για αυτόν, για να σκοράρει, να νικήσει, να αποθεωθεί. Δεν νομίζω ότι απαραίτητα οι δέκα ζήλευαν τον έναν, πιστεύω όμως ότι αυτή η διαφορά αντί να τους κάνει να τον φτάσουν, τους άφηνε ακόμα πιο πίσω. Ενα ταπεινό ομοιογενές σύνολο μπορεί να είναι αποδοτικό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι πιθανό να βρεθεί σύντομα κάποιος ποδοσφαιριστής της αξίας και της προσωπικότητας του Τζιμπρίλ που να καταδεχτεί να έρθει στην Ελλάδα.

Οι πλανήτες κάνουν πάρτι πάνω από το κεφά-λι σου, Κριέ, και σε καλούν στην παρέα τους με απίθανα δώρα και προσφορές. Η δημι-ουργικότητά σου στρέφεται προς όλες τις κα-τευθύνσεις και οι ιδέες σου φεύγουν σαν από πολυβόλο. Μην πιεις πολύ αυτή την εβδομά-δα, το natural high σου θα είναι αρκετό.

Ετοιμάσου για ρομάντζα, Ταύρε! Το λαχείο κληρώνει στο ζώδιό σου, μόνο όμως να ξεκουβαλήσεις και να αγοράσεις λαχείο. Θα σ’ το κάνω πιο λιανά. Βγες από το σπίτι! Οι ευκαιρίες είναι εκεί έξω και δεν μιλάω για τα γκομενάκια, μιλάω για τη σοβαρή σχέση που θα σε χαράξει και όλα αυτά τα ωραία.

Κι εσύ, Δίδυμε, κάτι καταφέρνεις με την κοινωνική σου ζωή, αλλά ο υπερβάλ-λων ζήλος σε έχει κάνει να μπερδεύεσαι. Λίγο τα πανό στην παραλιακή, λίγο το ποτά-κι στο Σύνταγμα, αν πας να τα συνδυάσεις όλα, στο τέλος σε βλέπω να περπατάς έξω από το Mont Parnes με ένα κουπί στο χέρι.

Η ευτυχία στη ζωή σου, Καρκίνε, εκτο-ξεύεται σαν τουρμπίνα. Η σχέση σου είναι καλά. Η δουλειά σου είναι σταθερά χάλια, άλλα τουλάχιστον είναι μια σταθερά. Μην προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι, συνταγή που λειτουργεί μην τη χαλάς. Τουλάχιστον όχι για τις επόμενες δύο εβδομάδες.

Η τύχη θα είναι μεγάλος παράγοντας για σένα, Λέοντα, αυτή την εβδομάδα, ειδικά με τα μεγαλόπνοα σχέδια που έχεις κατά νου, να κάνεις δηλαδή το ταξίδι που θα επισκιάσει όλα τα ταξίδια. Αν ανησυχείς πάντως για το αν μπορείς να μπεις στη Βοσνία μόνο με μια ελληνική ταυτότητα, μπορείς να ηρεμήσεις.

Ατελείωτες ευκαιρίες παρουσιάζονται στο δρόμο σου, Παρθένε. Και με την υπερέ-ντασή σου θα τις προλάβεις όλες, αν βέβαια σταματήσεις να κάνεις κύκλους γύρω από το Λυκαβηττό. Αλλά πώς να μην νιώθεις υπερένταση, έτσι που τα έκανε ο Ζυγός;

Ετοιμάσου να πέσουν αστραπές και βροντές, Ζυγέ. Το συννεφάκι που θα έχεις πάνω από το κεφάλι σου όλη την εβδομά-δα θα κάνει μούσκεμα εσένα, αλλά και τους

γύρω σου. Οι δικές σου προθέσεις ήταν κα-λές και αγνές, να το θυμάσαι όταν όλοι οι γύρω σου θα σε σιχτιρίζουν που τα έκανες όλα πουταναριό.

Κάποιος μυστηριώδης άγνωστος τύ-πος σε πλησιάζει, Σκορπιέ, ετοιμάσου να σαγηνευτείς από το χαρακτήρα του, όπως χαρακτηριστικά σαγηνεύεσαι από αυτό που δεν μπορείς να οριοθετήσεις αμέσως. Θα δεις τον εαυτό σου να ανοίγεται περισσό-τερο, αλλά πρόσεξε πόσα μυστικά θα πεις, αυτό που βλέπεις μπορεί να μην είναι αυτό που ελπίζεις.

Πλακώνεσαι καιρό με τον εαυτό σου και με ένα άλυτο πρόβλημα, Τοξότη, τόσο πολύ, που μοιάζει με τον τετραγωνισμό του κύκλου; Ε, λοιπόν, ετοιμάσου να κάνεις κανέναν κύκλο του τετραγώνου, εν είδει γύρου του θριάμβου. Γιατί μερικά προβλή-ματα καμιά φορά απλά λύνονται μόνα τους, χωρίς εκείνη την Αθηνά.

Αιγόκερε, πάρε ένα μήλο και βάλτο κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ. Επειτα φώναξε τους φίλους σου για κοκτέιλ στο σπίτι και κάθισε τον πιο ελαφρύ πάνω σε αυτό το μαξιλάρι. Θα είναι μια συμβολική κίνηση. Αν ψάξεις το κρυφό νόημα και αρ-χίσεις πάλι να αναλύεις, το όλο πείραμα θα χαλάσει. Ολα εν καιρώ.

Η πνευματική σου πλευρά παίρνει φω-τιά, Υδροχόε, και θέλεις ολοένα και περισ-σότερο να βρεις το σκοπό και το νόημα, την απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πά-ντα. Ενα αόρατο χέρι θα σε οδηγήσει προς τα εκεί και θα δεις σιγά-σιγά ότι όσο πιο πολύ προσφέρεις στην κοινωνία και τη γει-τονιά σου, τόσο τα ερωτήματα θα ξεχνιού-νται, αλλά και θα απαντιούνται.

Τι συμβαίνει, Ιχθύ; Γιατί πουλάς τσα-μπουκά στον εαυτό σου; Ξεκίνα να πίνεις λίγο περισσότερο ή να κάνεις καμιά γιό-γκα, πολλοί λένε ότι δουλεύει καλύτερα. Αλλά μην ψαλιδίζεις τις ευκαιρίες σου. Η ένταση που έχεις φορτωθεί σε αγκυλώνει. Ετσι θα πας διακοπές;

Συνολικά εννιά εκπαιδευτικές ημερίδες με τίτλο “Pension Days” πραγματοποίησε σε όλη την Ελλάδα η ING σε συνεργασία με την Τράπεζα Πειραιώς, ώστε τα στελέχη της τελευταίας να ενημερωθούν εις βάθος για το συνταξι-οδοτικό σύστημα της χώρας, τους κανονισμούς και τους περιορισμούς του. Επιπρόσθετα, τους εκπαίδευσε στο Pension Advice Tool -εν συντομία PAt-, το εργαλείο που υπολογίζει τη μελλοντική σύνταξη, ενσωματώνοντας την τελευ-ταία ισχύουσα νομοθεσία της Ελλάδας. Μέσω του PAt, τα στελέχη της Τράπεζας Πειραιώς έχουν πλέον τη δυνατότητα να πληροφορήσουν τον ενδιαφερόμενο για τη σύνταξη που θα λάβει τη στιγμή της συνταξιοδότησής του, εντελώς δωρεάν και χωρίς καμία δέσμευση, προσφέροντάς του επαγγελματική συμβουλή, ώστε να τον βοηθήσουν να διαχειριστεί το οικονομικό του μέλλον.

Επειδή και οι άνδρες έχουν τις... ευαισθησίες τους, το Nivea For Men παρουσιάζει τη νέα, βελτιωμένη σειρά Sensitive με Active Comfort System και τους παροτρύνει να αντεπιτεθούν στην ευαίσθητη επιδερμίδα. Κανένα προϊόν της σειράς Nivea For Men Sensitive δεν περιέχει parabens, οινόπνευμα και χρωστικές ουσίες, ενώ είναι όλα εμπλουτισμένα με φυσικό χα-μομήλι, Bιταμίνη Ε και Aloe Vera. Επιπλέον, είναι ελεγμένα για τη συμβατότητά τους με την ευαίσθητη επιδερμίδα, έτσι γίνονται πολύτιμα εργαλεία στην καθημερινή περιποίηση. Ταυτό-χρονα, στην ομάδα της επιτυχημένης σειράς Sensitive, η σύνθεση της οποίας βελτιώθηκε με την προσθήκη του Active Comfort System, προστίθενται δύο νέα προϊόντα, που αναμένεται να αποτελέσουν καθημερινό σύμμαχο των ανδρών με ευαίσθητη επιδερμίδα: το Sensitive Face Care Hydro Gel και η Sensitive Κρέμα Ξυρίσματος. Αναζητήστε τα σε όλα τα καταστήματα.

Το νέο smartphone HTC ChaCha φέρνει αποκλει-στικά στην Ελλάδα η Vodafone για τους λάτρεις των social network. Το νέο κινητό διαθέτει ένα ενσω-ματωμένο ξεχωριστό πλή-κτρο “f” στο κάτω μέρος της συσκευής για άμεση πρόσβαση στο Facebook με το πάτημα ενός μόνο πλήκτρου, καθώς και μία σειρά από Facebook widgets, όπως τα friend stream widget και το chat widget, που κάνουν την εμπειρία του Facebook από το κινητό ανεπανά-ληπτη. Μάλιστα, χάρη στο Facebook chat widget, μπορείς να ομαδοποιείς όλους τους φίλους σου όπως εσύ θέλεις και να βλέπεις ανά πάσα στιγμή πότε είναι συνδεδεμένοι. Η τιμή της συσκευής είναι 299 ευρώ (συμπεριλαμβα-νομένου του ΦΠΑ), ενώ, αν είσαι συνδρομητής της Vodafone, μπορείς να την αποκτήσεις φθηνότερα με νέα σύνδεση ή ανανέωση στα προγράμματα Vodafone Unlimited.

Ιδιαίτερα ξεχωριστή ήταν η βραδιά της Κυριακής 3 Ιουλίου για τα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος. Στο θέατρο του Λυκαβηττού βρέθηκαν πολλοί φίλοι της οργάνωσης και απόλαυσαν τη φωνή του Μανώλη Μη-τσιά, αλλά και της ταλαντούχας ερμηνεύτριας Νανάς Μπινοπούλου. Χο-ρηγός της συναυλίας ήταν η Interamerican, που διαχρονικά στηρίζει τα Παιδικά Χωριά SOS, τα οποία από το 1982 περιθάλπουν παιδιά που παραμελούνται, εγκαταλείπονται ή κακοποιούνται. Τους παρέχουν έτσι ένα ασφαλές περιβάλλον, προσφέροντας, εκτός από στέγη και τροφή, αγάπη, οικογενειακή ατμόσφαιρα και μόρφωση. Και στους σύγχρονους καιρούς, όταν οι πόροι για τα Παιδικά Χωριά SOS λιγοστεύουν, όλο και περισσότερα παιδιά έχουν ανάγκη αυτή την ασφάλεια και φροντίδα.

Ολο τον Ιούνιο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, εργαζόμενοι του ΟΤΕ με τις οικο-γένειές τους, απλοί πολίτες, περιβαλλοντικές ΜΚΟ, δήμοι και περιφέρειες, συμμετείχαν σε περιβαλ-λοντικές δράσεις που πραγματοποίησαν τα 35 Πολιτιστικά Κέντρα του ΟΤΕ σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Μεταξύ άλλων προχώρησαν σε δεντροφυτεύσεις, καθαρισμούς ακτών, λιμνών, δασών, καθώς και σε αποκομιδή απορριμμάτων και διαλογή τους σε ανακυκλώσιμα και μη. Επιπλέον, ο οργανισμός σε συνεργασία με την περιβαλλοντική ΜΚΟ ΚΑΛΛΙΣΤΩ συνέχισε για δεύτερη χρονιά την υποστήριξη του προγράμματος εθελοντικής δασοπροστασίας στο δάσος του Σέιχ Σου. Στη δράση που περιλάμβανε τον καθαρισμό της περιοχής Κρυονερίου σε συνεργασία και με την Πολιτιστική Λέσχη Προσωπικού ΟΤΕ Ν. Θεσσαλονίκης, συμμετείχαν εθελοντές της ΚΑΛΛΙΣΤΩ και εργαζόμενοι της εταιρείας με τις οικογένειές τους.

Το δικό της «παρών» στην αγορά παγωτού δίνει η εταιρεία Κρι Κρι με τα 100% ελληνικά προϊόντα της. Με αφετηρία τις Σέρρες, πόλη στην οποία η εταιρεία διατηρεί ακόμα την έδρα της, η Κρι Κρι διαφυλάσσει τις αρχές της αυθεντικότητας, της ποιότη-τας και της αμιγούς ελληνικότητας σε ένα όλο και πιο δύσκολο και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Απο-

στολή της εταιρείας, η οποία πραγματοποιεί μια ανοδική πορεία ανάπτυξης, είναι να προσφέρει προϊόντα

100% ελληνικής προέλευσης με πλούσια γεύση, υψηλή διατροφική αξία και ξεχωρι-

στή ποιότητα, χρησιμοποιώντας πάντοτε εκλεκτές πρώτες ύλες σε αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες υγιεινής, με σεβασμό στο περιβάλλον και πίστη στο ανθρώπινο δυναμικό της.

ροϊόντα της. Με αφετηρίαταιρεία

ας

ο-

πορεία ανά100% ε

γεύσηστή

εκεσα

η Προσωπικού ΟΤΕρείας με

Μετά την περυσινή επιτυχία, το Ελληνικό Ινστιτούτο Εξυπηρέτη-σης Πελατών διοργα-νώνει για δεύτερη συ-νεχή χρονιά τα Εθνικά Βραβεία Εξυπηρέτησης Πελατών. Εταιρείες και διακεκριμένοι επαγγελ-ματίες από τον τομέα της εξυπηρέτησης πελατών βραβεύονται μέσα από μια αντικει-μενική και διάφανη διαδικασία. Φέτος, τα βραβεία διοργανώνο-νται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Περιφε-ρειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας και του ΣΕΒ, στο Κολλέγιο Αθηνών. Στόχος του θεσμού είναι η επιβράβευση των βέλτιστων πρακτικών για την εξυπηρέτηση πελατών μέσα σε ένα πνεύμα υγιούς ανταγωνισμού. Οι επιχειρήσεις διαγωνίζονται σε εννέα διαφορετικές κατηγορίες, ενώ σε κάθε κατηγορία συναγωνίζονται τέσσερις ισάξιοι υποψήφιοι. Η επίσημη τελετή απονομής θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011 στις 8:00 το βράδυ.

Φέτος, για δεύτερη συνεχή χρονιά, μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν βόλτα με ποδήλατο στην παραλιακή, με αφε-τηρία το Φλοίσβο Παλαιού Φαλήρου. Το πρόγραμμα «Τραμ-Ποδήλατο, Παράλληλες Διαδρομές» ξεκίνησε την περασμένη Τετάρτη και θα διαρ-κέσει έως τις 30 Σεπτεμβρίου με τη στήριξη και της Wind. Οι επιβάτες, με την επίδειξη του ενιαίου εισιτηρίου των Μέσων Μαζικής Μεταφο-ράς, θα παραλαμβάνουν δωρεάν ποδήλατα για μιάμιση ώρα, αρκεί να έχουν ακυρώσει το εισιτήριό τους έως και μιάμιση ώρα νωρίτερα και να καταθέσουν την αστυνομική ταυτότητα ή το δίπλωμα οδήγησής τους. Η διάθεση των ποδηλάτων και του προστατευτικού εξοπλισμού θα γίνεται από το ειδικό περίπτερο που θα λειτουργεί στο Φλοίσβο, Πολιτιστικό Κέ-ντρο Δήμου Παλαιού Φαλήρου (ανάμεσα στις στάσεις του τραμ «Πάρκο Φλοίσβου» και «Φλοίσβος»).

Tην αγορά μιας μπίρας από περίπτερο στο Γκάζι. Εχω συνηθίσει στα περίπτερα να κάνω τις πιο γρήγορες αγορές μου, αλλά η ουρά που υπήρχε στο περίπτερο έξω από τη στάση Κεραμεικός του μετρό στο Γκάζι μαρτυρούσε ότι η συνήθεια θα τελείωνε απότομα. Πάνω από δέκα άτομα περίμεναν υπομονετικά, λες και μοίραζαν κάτι ή είχε εκπτώσεις. Αποφάσισα ότι ο κόσμος δεν θα με πτοήσει. Μία μπίρα ήθελα να αγοράσω άλλωστε, πόσο πολύπλοκο μπορεί να γινόταν; Παρατηρώντας τον κόσμο που είχε ήδη ψωνίσει, έβλεπα μια δυσανασχέτηση στα μάτια τους, ωστόσο νόμιζα ότι οφειλόταν στην αδικαιολόγητη αναμονή. Κι όμως. Τα νεύρα οφείλονταν στις αδικαιολόγητες τιμές. Μια κοπέλα, τρία άτομα μπροστά από εμένα στην ουρά, διαμαρτυρόταν για την τιμή ενός αναψυκτικού και, αφού τελικά το αγόρασε, η αμέσως επόμενη ήταν έξαλλη, γιατί έπρεπε να πληρώσει 3,40 ευρώ για ένα μικρό πακέτο πατατάκια και ένα μικρό πακέτο πουράκια. Κάπου εκεί άφησα επιδεικτικά την μπίρα που κρατούσα στο πεζοδρόμιο και αποχώ-ρησα. Αν είναι να την πληρώσω χρυσή, δεν πάω σε κάποιο μπαρ της περιοχής καλύτερα, να δω και κανέναν άνθρωπο;

Την ανάγνωση του κειμένου που έγραψε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος και περι-έγραφε λεπτομερώς με ποιο τρόπο τραυματίστηκε και έχασε την ακοή του σε μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Η άκρως ανατριχιαστική περιγραφή, για γεγονότα που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζαμε εξαιρέσεις και τώρα έχουν επικίνδυνη συ-χνότητα, δεν μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητη. Η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί ξαφνικά να ακούσει τίποτα και καλείται να φτάσει πεζός μέχρι τον Ευαγγελισμό και από εκεί να πάει στον Ερυθρό Σταυρό, γιατί το νοσοκομείο δεν εφημέρευε, μου έφερε θλίψη. Οχι μόνο για την αστυνομική βία, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο λειτουρ-γεί αυτή η χώρα. Λίγες γραμμές πριν τελειώσω το κείμενο, μου ήρθε στο μυαλό η υπόθεση από ένα επεισόδιο του σίριαλ «Επτά θανάσιμες πεθερές» με πρωτα-γωνίστρια τη Δήμητρα Παπαδο-πούλου. Η ηθοποιός υποδυόταν μια δημοσιογράφο που έχασε την ακοή της σε κάποιο πεδίο μάχης. Ανατρίχιασα σκεπτόμενη ότι τέτοια γεγονότα γίνονται μό-λις λίγα μέτρα από την πλατεία Συνταγμάτος και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης και δεν θέλησα να συνεχίσω. Ο παραλογισμός πρέπει να έχει και όρια.

Την ερώτηση στο φίλο μου Γιάννη για το ποιο ήταν το τραγούδι που ερμήνευε η Νατάσσα Μποφίλιου στη συναυλία της στο Γκάζι την περασμένη Τρίτη. «Το ‘La Foule’ της Εντίθ Πιάφ!» αναφώνησε με χαρά κάποιος που στεκόταν πιο πίσω και η έκπληξή μου γιγαντώθηκε. Τελικά, η Νατάσσα ήρθε με τέρμα τα γκάζια στο Γκάζι και πειραματίστηκε τόσο με δικά της τραγούδια όσο και με ξένα. Το συγκεκριμένο τραγούδι, όπως σωστά θυμήθηκα αργότερα, είχε ερμηνεύσει η Τάνια Τσανακλίδου ως «Πλήθος». Η ερμηνεία της Νατάσσας, με τη δόση υπερβολής που διαθέτει, με κέρδισε και ήταν από τις φορές που το χειροκρότημα ήταν πραγματικά αυθόρμη-το. Γιατί με 5.000 κόσμο να σε αποθεώνει είναι πιο εύκολο να λες τα δικά σου κομμάτια και να έχεις την ησυχία σου, από το να τολμάς να τραγουδάς μέχρι και Beatles. Μπράβο της!

Την ανάγνωση της είδησης ότι στο μέλλον το Facebook θα προ-σφέρει και βιντεοκλήση. Για να μπει στο μάτι του ανταγωνιστικού Google+, τώρα το αγαπημένο μας στέκι θα συνεργάζεται με το Skype και θα μας τα προσφέρει όλα στο πιάτο. Οπως ανακοίνωσε ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, οι κλήσεις θα είναι προσωπικές, δηλαδή από τον ένα χρήστη στον άλλο, ενώ στο μέλλον θα διατεθούν και άλλες δυνατότητες του Skype. Δηλαδή τώρα, εκτός από το chat, το mail, το inbox και τα newsfeed, θα έχω να τσεκάρω και τις αναπάντητες κλήσεις μου στο Facebook; Τρομακτικό. Προτού διαβάσω λεπτομέρειες, έκλεισα όλα τα παράθυρα του explorer και κοίταξα τον απέναντι τοίχο. Νιώθετε και εσείς καμιά φορά ότι σας παρακολουθούν;