Metropolis

House βραδιά Χωρίς ταμπού

29.11- 05.12.2013

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1050

Ο Νικήτας Καραγιάννης υποδέχτηκε την Demy και τους φίλους της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Γιώργος Παπαγεωργίου συζητούν με τον Δημήτρη Χαλιώτη περί μαζοχισμού

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Η Πηνελόπη Τσιλίκα και η Σοφία Κόκκαλη έχουν ήδη επιβιβαστεί!

Οι ταξιδιώτες της «Μικράς Αγγλίας»

Index

Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη με πρωταγωνίστριες τις Πηνελόπη Τσιλίκα και Σοφία Κόκκαλη

Μικρά Αγγλία...26

O Γιώργος Παπαγεωργίου και η Βίκυ Παπαδοπούλου πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Αφροδίτη με τη Γούνα»

Θέατρο Θησείον...32Η Μαρία Μαρκουλή επεξεργάζεταιτους ήχους της πόλης

Μουσικές... 10

Η Βικτωρία Ταγκούλη και ο Χρίστος Θεοδώρου κυκλοφορούν την τρίτη προσωπική τους δουλειά

Τετράδιο...30

Η Στέγη ετοιμάζει ομαδική έκθεση με grafiiti εντός του κτιρίου της Συγρρού

Street art...11

Η Κατερίνα Ανέστη πήγε ένα «ταξίδι» στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Ερχεται...36

Ενα μεγαλόπνοο αναπτυξιακό σχέδιο του Δήμου Αθηναίων, το «Εργο Αθήνα»

Μπρούλιας...9

Μια κολεκτίβα με σκοπό την ανάδειξη της γυναικείας δημιουργικότητας

Beaver...41

Retropolis II live sessions στη σκηνή του Gazarte στις 10 Δεκεμβρίου

Ρεμπέτικο...31

Η παρουσίαση της νέας διαδικτυακής σειράς «Τη μάνα μου τη λένε Γιάννη»

Πρεμιέρα...34

Στο Θησείο...

Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Μι-κρά Αγγλία» έρχεται στη μεγάλη οθόνη. Το απόλυτο οικογενειακό μιούζικαλ “Annie” προσγειώνεται στον Ελληνικό Κόσμο. Το Μέ-γαρο Μουσικής πλημμυρίζει house μουσική!

Η ιστορία της μεγαλύτερης ομαδικής αυτοκτονίας στη σύγ-χρονη εποχή μεταφέρεται στη σκηνή του Skrow και ένα νέο βιβλιοπωλείο ανοίγει στην πόλη με μασκότ... μια γάτα!

Mstories 86

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης ΧαλιώτηςΦωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος ΣτεργίουΔιαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Οι μέρες της αφθονίας μου

Το πρόβλημα της ευτυχίας

«Ε, τότε», είπε γυρνώντας και κοιτώντας τον κατάματα, «θα πρέπει όλοι μας να απολαύσουμε τον χρόνο που έχουμε εδώ, όσο μπορού-με. Γιατί μπορεί όλα να τελειώσουν ανά πάσα στιγμή, και κανείς μας δεν ξέρει ούτε το πότε ούτε το πώς». Τεντώθηκε και τον φίλησε στο μάγουλο. «Αυτό είναι το πρόβλημα με την ευτυχία».

Οι παραπάνω γραμμές είναι δανεισμένες από το “Expo 58”, το και-νούργιο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου, που κυκλοφόρησε προ ημερών από τις εκδόσεις Πόλις. Επ’ αφορμής, ο Βρετανός συγγρα-φέας θα βρεθεί στις 4 Δεκεμβρίου στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Υποθέτω ότι θα μαζευτεί κόσμος. Τα βιβλία του «Τι ωραίο πλιάτσικο!» και η «Λέσχη των Τιποτένιων», με-ταξύ άλλων, διαβάστηκαν μανιωδώς την προηγούμενη δεκαετία από το ελληνικό κοινό. Ο Κόου είναι μεγάλος μάστορας στο να φτιάχνει όμορφες ιστορίες και να τις εμπλουτίζει κοινωνικοπολιτικά, ορίζοντας με έναν δικό του τρόπο συγκεκριμένες περιόδους της βρετανικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.

Αυτό κάνει και στο “Expo 58”, που είναι αντάξιο της πρότερης καλής του φήμης. Εν προκειμένω, αν γενικεύσουμε το απόσπασμα που πα-ρέθεσα στην αρχή (το οποίο βέβαια στο πλαίσιο του βιβλίου αναφέ-

ρεται σε κάτι συγκεκριμένο), μπορούμε να βρούμε διάφορες μεγάλες αλήθειες. «Να απολαύσουμε τον χρόνο που έχουμε εδώ». Για φαντά-σου. Πόσες φορές σκεφτόμαστε τα αυτονόητα; Πόσο θάρρος απαι-τείται για να πιστέψουμε κάτι δεδομένο; «Μπορεί όλα να τελειώσουν ανά πάσα στιγμή». Το πρόβλημα πάλι με την ευτυχία είναι πολύπλοκο.

Διάβαζα τις προάλλες ότι στον «Ατλαντα της ευτυχίας» που δημο-σιεύουν κάθε χρόνο δύο Γερμανοί επιστήμονες, οι Ελληνες βγήκαν φέτος τελευταίοι στην Ευρώπη. Δεν είναι απαραίτητα αξιόπιστο το ερ-γαλείο «χαρτογράφησης» αυτού του Ατλαντα, αλλά τι σημασία έχει; Οι χώρες που πλήττονται περισσότερο από την οικονομική κρίση είναι στις χαμηλότερες θέσεις, ενώ οι Σκανδιναβοί, για παράδειγμα, είναι οι πιο ευτυχισμένοι. Ναι, αυτοί που αυτοκτονούν επειδή δεν έχουν αρκετό ήλιο. Ή επειδή είναι πολύ ευτυχισμένοι. Το ποσοστό των αυ-τοκτονιών έχει αυξηθεί στην Ελλάδα, αλλά εξακολουθεί να είναι το χαμηλότερο στην Ευρώπη. Για αυτό λέω, το πρόβλημα με την ευτυχία είναι πολύπλοκο. Μπαίνοντας στον τελευταίο μήνα αυτού του χρόνου, που ήταν πιο δύσκολος από τον προηγούμενο, που ήταν με τη σειρά του πιο δύσκολος από τον προηγούμενο, αυτό το «πρόβλημα», ας ευχηθούμε, ο καθένας να το λύσει.

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Περιμένοντας την επιστροφή...

Πριν από το 2010 οι τιμές των εισιτηρίων των ξένων και ελληνικών συναυλιών ξεκινούσαν από 20 ευρώ και έφταναν μέχρι τα 55 ευρώ... Εκείνη την εποχή, την εποχή της άδολης και μετά δανείων οικονομικής και ψυχολογικής ευμάρειας, όλοι θεωρούσαν φυσι-ολογική την τιμή των 20 ευρώ για μια συναυλία ενός ποιοτικού Ελληνα καλλιτέχνη...

Σήμερα ο ίδιος καλλιτέχνης ζητάει 12 ευρώ εισιτή-ριο και όλοι θεωρούν την τιμή υψηλή και σπανίως τα δίνουν, ενώ στα ξένα ονόματα η απαξίωση είναι ακόμη πιο έντονη, του τύπου «σιγά μωρέ μη δώσω 22 ευρώ για να δω τους άπλυτους από το Παρίσι». Σαν λαός λατρεύουμε τα άκρα γενικώς και ειδικώς τα δύο άκρα.

Παλιότερα, προ κρίσεως, όλη η ελληνική κοινωνία, ή τέλος πάντων ένα μεγάλο κομμάτι της, σύχναζε κατά χιλιάδες στα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας, απο-θεώνοντας καλλίγραμμες και -άντε να το πω- καλλί-φωνους τραγουδιστές. Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της κοινωνίας συζητάει για τις προχωρημένες ενέργειες και τα εξαιρετικά live που διοργανώνει η Λυρική, αποθεώνει την «Γκόλφω» του Νίκου Καρα-θάνου στο Εθνικό και παρακολουθεί αδιαλείπτως τις

περισσότερες αβανγκάρντ παραστάσεις της Στέγης, πολλές από τις οποίες για να τις απολαύσεις πρέπει να έχεις καταναλώσει εκατομμύρια χιλιόμετρα από αυλάκια βινυλίου. Με τον ίδιο τρόπο, ή με κοντινό εν πάση περιπτώσει, κάποιοι που αποθέωναν την κουλτούρα της ακραίας διασκέδασης ως σημαία του τότε mainstream, σήμερα θεωρούν το ποιοτικό (και ειδικά το ακραίο) ως το νέο mainstream. Αυτή είναι άλλη μία όψη της θεωρίας των δύο άκρων.

Στην Ελλάδα που δεν υπάρχουν τα άκρα, ο Bruce Springsteen με τον Parov Stelar είναι το ίδιο αναγνω-ρίσιμοι στο μουσικό κοινό - ναι, μην απορείτε, αν βγάλει άλλο ένα ωραίο δισκάκι ο Parov Stelar, θα μπει στο πάνθεον των σπουδαίων μουσικών μαζί με το Αφεντικό, στο Rock ’n’ Roll hall of fame το ελλη-νικό. Η Ελλάδα των δύο άκρων, των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών... Αν θέλετε και συνέχεια με τα άκρα του πολιτισμού, να σας τα έχω την άλλη εβδομάδα.

ΥΓ: Φυσικά ακούμε “Darkness on the Edge of Town” από Bruce Springsteen.

Γιώργος Μουχταρίδης

...από την εφορία ο έξυπνος Αθηναίος:

Ξυπνάει κάθε μέρα με την προσδοκία ότι το πο-λυπόθητο φακελάκι -πού θα πάει;- θα αφιχθεί σή-μερα.

Κατεβαίνει με τις παντόφλες και την τσίμπλα στο μάτι στην είσοδο σε αναζήτηση του πολυπόθητου.

Αντί του πολυπόθητου ανακαλύπτει άλλον έναν λογαριασμό.

Ρίχνει και αυτόν τον λογαριασμό στο συρτάρι με τους υπόλοιπους που θα «τακτοποιηθούν» άμα τη αφίξει του πολυπόθητου.

Ανακρίνει τους υπόλοιπους ενοίκους της πο-λυκατοικίας: Μήπως πήρε κανείς τον φάκελο με το πολυπόθητο;

Ανακαλύπτει ότι το συρτάρι με τους λογαρια-σμούς προς τακτοποίηση έχει πλέον ξεχειλίσει.

Αποφασίζει να αθροίσει τα χρωστούμενα.

Ο ενθουσιασμός του για την επικείμενη άφιξη του πολυπόθητου ξεφουσκώνει εντυπωσιακά.

Λήδα Πιμπλή

H θεωρία των δύο άκρων

«Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Αυτό». Η φράση που ανέβασε στη σελίδα της στο Facebook η Δέσποινα Βανδή για να κλείσει το θέμα της συνεργασίας της με τον Σφακιανάκη ήταν πραγματικά μια εξαιρετική ευθεία βολή. Χτύπησε κατευθείαν στο ψαχνό, χωρίς περιττές κουβέντες.

Είμαστε μια χώρα που έχει στείλει για πολλές δεκαετίες με-τανάστες στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αυστραλία. Σή-μερα, που πάλι δυσκόλεψαν τα πράγματα, πολλοί Ελληνες φεύγουν ξανά για το εξωτερικό. Είναι δυνατόν να βρίσκει έδαφος σε αυτή τη χώρα ο ρατσισμός κατά των ξένων; Ναι, το ξέρω. Είναι εύκολο όταν περνάς άσχημα να ψάχνεις εξι-λαστήρια θύματα. Και είναι συνηθισμένο ο άνθρωπος να φοβάται το «διαφορετικό» και συχνά να ξεσπάει πάνω σε όποιον του φαίνεται «ξένος». Αλλά δεν είμαστε μια πρω-τόγονη κοινωνία. Και κυρίως δεν είμαστε μια κοινωνία που δεν έχει εμπειρίες. Να δεχτώ ότι ένας Γερμανός, που δεν χρειάστηκε ποτέ να φύγει από τη χώρα του για να βρει δουλειά, μπορεί να βγάζει το κόμπλεξ του πάνω σε έναν σκουρόχρωμο. Αλλά ο Ελληνας, που σίγουρα έχει στην οι-κογένειά του έναν συγγενή που έχει υποστεί τη ρατσιστική συμπεριφορά Γερμανών, Αμερικανών ή Ελβετών, επιτρέπε-ται να μην έχει προβληματιστεί καθόλου από αυτό;

Στο σχολείο θυμάμαι έναν καθηγητή μας που είχε διηγη-θεί μια προσωπική εμπειρία του. Στο Μόναχο, στη δεκα-ετία του ’70, στην πολυκατοικία όπου έμενε ο ξάδελφός του, έκαναν έξωση σε μια ελληνική οικογένεια γιατί μαγεί-ρευε με ελαιόλαδο και η μυρωδιά ενοχλούσε την ευγενή γερμανική μύτη κάποιων άλλων ενοίκων. Τη μέρα που τους έδιωξαν, ένας από τους κατοίκους τους αποχαιρέτησε με την κλασική φράση «γυρίστε στη βρωμοχώρα σας». Στην ίδια πόλη αυτή την εποχή γίνεται η δίκη μιας ναζιστικής συμμορίας που δολοφόνησε Τούρκους και έναν Ελληνα χωρίς κανέναν λόγο άλλον από το ρατσιστικό μίσος.

Δεν τα ξέρουμε αυτά; Δεν τα έχουμε ακούσει; Ασφαλώς και υπάρχει εγκληματικότητα συνδεδεμένη με μετανάστες. Και βέβαια υπάρχουν προβλήματα όταν χιλιάδες άνθρωποι με άλλη γλώσσα και άλλη κουλτούρα πρέπει να ενταχθούν σε μια κοινωνία. Η λύση δεν μπορεί να είναι το μίσος και η βία όμως. Δεν μπορεί να είναι αυτή η λύση, ειδικά σε κοινωνίες που ξέρουν τι σημαίνει να σε θεωρούν «κατώτερο». Πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μην το καταλαβαίνεις αυτό. Αλλά πολλά είπα. Η Βανδή τα είπε όλα σε μια φράση!

A.

Σφακιανάκηδες

6Ματιές

Είναι μια αλλαγή στα δημόσια ήθη που τη διαπιστώνουμε σιγά σιγά. Οσοι συναθροίζονται με έναν κοινό στόχο, για ένα κοινό ενδιαφέρον, ζητούν όλο και περισσότερο να μιλήσουν. Παίρνουν τον λόγο και εκθέτουν απόψεις και επιχειρήματα, όχι με τη θυμωμένη φλυαρία και θολούρα που μέχρι χθες χα-ρακτήρισε τις περισσότερες παρεμβάσεις αυτού του είδους, αλλά με σαφή-νεια και επιχειρήματα. Θέλουν να μιλήσουν. Εχουν τι να πουν και αυτό που λένε είναι βγαλμένο από την εμπειρία και συχνά πλέον στηρίζεται σε εξει-δικευμένες γνώσεις. Και το πιο ενδιαφέρον; Ακούν πρώτα και μετά μιλούν.

Ενα ακόμη αυτονόητο που χρειάζεται σε αυτόν τον τόπο ειδική μνεία. Οχι αδί-κως. Είχαμε επί χρόνια ταυτίσει τον δημόσιο διάλογο με τον τηλεοπτικό καβγά. Τα ήθη του φασαριόζικου θεάματος, οι κανόνες της τηλεθέασης που επιβλή-θηκαν απότομα συναντήθηκαν με μια δομική αδυναμία της δημόσιας συμπερι-φοράς των πολιτών, που ήταν επί σειρά δεκαετιών η έλλειψη αγωγής διαλόγου.

Κάτι η ιδιωτική αγωγή των παλαιών μανάδων «μη μιλάς δεν ξέρεις», ακόμη χειρότερα η σχολική αγωγή που φίμωνε τους μαθητές μπροστά στην αυθε-ντία των δασκάλων σε ένα είδος σχολικής μάθησης που εξαιρούσε πλήρως το σπουδαιότερο μάθημα για τη συγκρότηση της σκέψης, την ανταλλαγή επιχειρημάτων με αυστηρούς κανόνες διαλόγου ώστε να ακούγονται όλοι, κάτι οι κομματικές νεολαίες όπου ο καθοδηγητής επέβαλε τη γραμμή σαν απόλυτη αλήθεια, μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων με άγνοια του τι είναι δημό-σια έκφραση και αντιπαράθεση.

Σε αυτόν τον τόπο περάσαμε από τη συστολή στη δημόσια έκφραση στον καβγατζίδικο αγενή τσαμπουκά του συνδικαλισμού. Τον κατάπινε η τηλε-όραση σαν φρέσκο κουλουράκι. Καθηλωνόταν το φιλοθεάμον. Δεν ξέρω πώς έγινε η αλλαγή. Αλλά πολλά τα παραδείγματα. Ενα από αυτά, δικό μας, από την εκδήλωση στο Public για την παρουσίαση του δεύτερου CD Retropolis. Πόσο ενδιαφέρον για συζήτηση, πόσες απόψεις και επιχειρή-ματα είχαν οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην παραγωγή της δουλειάς μιλώντας με παραγωγούς ραδιοφώνου;

Σταδιακά βλέπεις τη διαφορά και στα τηλεοπτικά σαλονάκια. Τις προάλλες, η πρόεδρος του ιδρύματος στήριξης ανθρώπων με νοητική υστέρηση εξηγεί με ευγένεια και απόλυτη σαφήνεια στον υπουργό την ανάγκη ενίσχυσης του βοηθήματος στο ίδρυμα. Αμέσως μετά, στη σύνδεση με τους συνδικα-λιστές, η ατμόσφαιρα αλλάζει και ένας λόγος επιθετικός, καταγγελτικός, φωνακλάδικος καταλύει κάθε έννοια λογικής αντιπαράθεσης.

Είχα σημειώσει έναν μακρύ κατάλογο παραδειγμάτων. Δεν έχει σημασία. Ο κόσμος θέλει πλέον να μιλήσει, να ακούσει και να ακουστεί. Και δεν βολεύεται με πολιτικούς που επιμένουν σε «δεκάρικους» και με εκδηλώσεις όπου καλούνται πολίτες να μετρηθούν σαν νούμερα και όχι σαν εχέφρονες οι οποίοι γνωρίζουν να εκθέσουν τα προβλήματα της αληθινής ζωής.

Αθηνά Δεληγιάννη

Θέλω να μιλήσω

Στον στενό πυρήνα των συνεργατών του Αλέξη Τσί-πρα έχει υιοθετηθεί προ καιρού η διαδικασία της «βίαιης ωρίμανσης», μέσα από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξέλθει πολιτικά ευρύτερος ώστε να εκφράζει και κομματικά το 27% και όχι το 4%. Οσο προχωρούν οι μήνες και το πολιτικό σκηνικό αποσταθεροποιεί-ται περαιτέρω, αρχίζει να διακρίνεται και πόση ου-σία εμπεριέχεται σε αυτή τη διαδικασία.

Η δημόσια συζήτηση για τη φαρμακευτική δαπάνη δυστυχώς ανέδειξε την ανεπάρκεια ουσιαστικών επιχειρημάτων και παράλληλα κατέγραψε μια ξε-κάθαρη επικοινωνιακή ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι επι-τελείς της Κουμουνδούρου άνοιξαν μια μάχη που ευθύς εξαρχής δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν. Και όταν η επικοινωνιακή ήττα άρχισε να διαφαίνε-ται, τι έκαναν; Εβγαλαν τον Αλέξη Τσίπρα μπροστά να αντιπαρατεθεί με τον υπουργό Υγείας, όχι για να παρουσιάσει κάποιες συγκεκριμένες απόψεις για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, αλλά για να συνεχίσει μια κοκορομαχία στην οποία ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι εξπέρ.

Η διατύπωση της πρότασης για την τέλεση εξετα-στικής περί τα υποβρύχια είναι επίσης ερασιτεχνι-κή, γεγονός το οποίο αναδεικνύει τον πραγματικό

λόγο ύπαρξής της: Την αντιπαράθεση με επικοι-νωνιακούς όρους. Ολα αυτά είναι καλά, θεμιτά και απολύτως αναμενόμενα για ένα κοινοβουλευ-τικό κόμμα. Ωστόσο, στην παρούσα φάση εκείνο που αναμένει να ακούσει ο αυριανός ψηφοφόρος από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ισχυρίζεται ότι μπορεί να κυβερνήσει και να αλλάξει τη μοίρα του τόπου, είναι πολύ συγκεκριμένα πράγματα, σε προγραμματική βάση με εξονυχιστικές λε-πτομέρειες. Η προγραμματική συμφωνία μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία είναι ένα εξαι-ρετικό παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο δομείται ένα τέτοιο κείμενο.

Είτε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπει στη διαδικασία να διατυπώσει μια κρυστάλλινη πολιτική πλατφόρμα, είτε θα συνεχίσει με τους «ατακαδόρους» πρωτα-γωνιστές των τηλεπαραθύρων. Αν δεν λάβει απο-φάσεις, η «βίαιη ωρίμανση» κινδυνεύει να αρχίσει να θυμίζει τους νωχελικούς Νοτίους που κάθονται σε κουνιστές καρέκλες σε ένα αποστακτήριο στον Μισισιπή και παίζουν με τις τάπες των βαρελιών στο αποστακτήριο, περιμένοντας το ουίσκι να ωριμάσει.

Βασίλης Νέδος

Μεσημέρι. Δύο κορίτσια και ένα αγόρι κάθονται στο βαγόνι του ΗΣΑΠ και μιλούν. Υστερα από λίγο ο νεαρός σηκώνεται για να κατέβει. Πριν ανοίξουν οι πόρτες ρίχνει ένα βλέμμα με σημασία στο κορί-τσι που καθόταν δίπλα του και εκείνη του χαμογε-λάει. Εκείνος φεύγει και οι δύο φίλες δεν περιμέ-νουν άλλο.

«Πώς σου φάνηκε;»

«Ωραίος είναι ρε. Μια χαρά».

«Ταιριάζουμε εμφανισιακά;»

«Ναι, ταιριάζετε ρε. Εξάλλου είναι πιο ωραίος από τον Αποστόλη».

«Ε, όχι και πιο ωραίος. Ο Αποστόλης είναι κού-κλος. Αυτός είναι πιο καλός με το μούσι».

«Αμάν με τα μούσια πια. Δεν τα βαρέθηκες;»

«Α, μου αρέσουν».

«Εμένα καθόλου, αλλά τι να κάνω; Μόδα είναι θα περάσει...»

«Σόρι, αλλά δεν το βλέπω σύντομα».

«Γαμώτο. Ηθελα να ’ξερα ποιος βλάκας ανακάλυ-ψε το μούσι!»

Νικήτας Καραγιάννης

«Μπορώ να το βεβαιώσω: για πολλούς δημοσιογράφους η δουλειά δεν είναι μόνο βιοποριστική απασχόληση, εί-ναι και πάθος. Πάθος ήταν (και θα παραμείνει με άλλη μορφή) και για μένα. Από την εποχή του αντιμόνιου ως την εποχή του Facebook. Με το χαρτί (την αγάπη μου), το μικρόφωνο, τις μικρές οθόνες. Με την αναζήτηση της είδησης, της μαρτυρίας, της εξήγησης. Με τη θέληση μιας στενής σχέσης με τον αναγνώστη, τον ακροατή, τον θεατή - είχα την τύχη να δουλέψω και για τους τρεις. Ακόμα και όταν οι όποιοι φανατισμοί τούς οδηγούν στην άρνηση του ποιος είσαι, του από πού έρχεσαι, ακόμα και του τι θέλεις να πεις!»

Το μικρό αυτό απόσπασμα ανήκει στο βιβλίο του δημοσι-ογράφου και ενεργού πολίτη Ριχάρδου Σωμερίτη «Οι λέ-ξεις και οι μάχες» (Εκδόσεις Πατάκη, Νοέμβριος 2013). Eνα βιβλίο γραμμένο από έναν δημοσιογράφο όπως ο Σωμερίτης -γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα, ανδρώθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας μέσα στην Κατοχή και έζησε 40 ολόκληρα χρόνια στο Παρίσι- παρουσιάζει εν-διαφέρον για έναν επιπλέον λόγο: Στο μυθιστόρημα της ζωής του συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλον ρόλο προσωπικότητες της πολιτικής, των γραμμάτων και τε-χνών, των επιχειρήσεων και των media που πολύ μα πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φιλοξενήσει σε ένα πλάνο. Αυτό είναι και ένα πλεονέκτημα των δημοσιογρά-φων-συγγραφέων. Το μυθιστόρημά τους είναι η πραγμα-τικότητα! Οι ήρωές τους δεν είναι προϊόντα επινόησης αλλά πρόσωπα που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην ιστορική διαδρομή του τόπου.

Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το βιβλίο του νεότε-ρου Πάνου Λουκάκου («Η αθέατη όψη», εκδ. Βιβλιοπω-λείον της Εστίας, Νοέμβριος 2013). Μιλάει και εκείνος για τα ίδια πάνω κάτω πρόσωπα. Πολιτικούς, εκδότες, επιχειρηματίες. Με ρόλο στην κεντρική σκηνή, στον δη-μόσιο βίο. Από την εποχή της Χούντας μέχρι την εποχή των μεγάλων διαψεύσεων...

Δύο βιβλία δημοσιογράφων που χρειάζεται να βρεθούν γρήγορα στη βιβλιοθήκη μας!

Κώστας Τσαούσης

Βίαιη ωρίμανση

Δημοσιογραφικά!

Νεανικές απορίες

8Ματιές

Πόλη & επιχειρείνΗ Αθήνα τα τελευταία χρόνια πέρασε από πολλά κύματα αλλαγών και εξελίξεων, με συνέπειες πολύ πιο σοβαρές και καταλυτικές για τον κοινωνικό, επιχειρηματι-κό και παραγωγικό ιστό της. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η αποστολή της Τοπι-κής Αυτοδιοίκησης πέρασε σε ένα διαφορετικό επίπεδο, όπου απαιτείται συχνά ακόμα και υπέρβαση του παραδοσιακού της ρόλου, καθώς η ανάγκη ανεύρεσης λύσεων και διαχείρισης των νέων συνθηκών είναι επιτακτική. Θεωρητικά η συ-νταγή για μια συγκροτημένη προσπάθεια επανεκκίνησης της τοπικής οικονομίας είναι γνωστή: χρειάζεται μελέτη, σχέδιο, προγραμματισμός, φορείς υλοποίησης, βιωσιμότητα και, φυσικά, πόροι.

Στην πράξη, ο Δήμος Αθηναίων απέκτησε ένα σημαντικό πλεονέκτημα: Την εξασφάλιση της διαχείρισης συγχρηματοδοτούμενων κοινοτικών πόρων, βάσει ενός ολοκληρωμένου Επιχειρησιακού Προγράμματος, με Ενδιάμεσο Φορέα Δι-αχείρισης την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου (ΕΑΤΑ). Ετσι σχεδιάσαμε και υλοποιούμε ένα μεγαλόπνοο αναπτυξιακό σχέδιο για την τρέχουσα και για την επόμενη προγραμματική περίοδο του ΕΣΠΑ, το «Εργο Αθή-να». Στο πλαίσιο του σχεδίου αυτού είναι η πρώτη φορά που Δημοτική Αρχή προσεγγίζει ολοκληρωμένα την υπόθεση «επιχειρηματικότητα» και διαμορφώνει πλαίσιο δράσεων σε άμεση συνεργασία με τους εμπλεκόμενους φορείς. Για τον σκοπό αυτό εκπονήθηκε μελέτη στο πλαίσιο της οποίας διενεργήθηκε πρωτογε-νής έρευνα για τις ανάγκες των επιχειρήσεων της Αθήνας, έγινε διαβούλευση με επιχειρηματικούς φορείς, ενώ μελετήθηκαν βέλτιστες πρακτικές από άλλες πόλεις της ΕΕ. Βασικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει ανάγκη μετασχηματισμού της κατά κύριο λόγο εσωστρεφούς οικονομίας της πόλης σε εξωστρεφή, με έμ-φαση σε κλάδους που έχουν αναπτυξιακή δυναμική, όπως ο τουρισμός, οι νέες τεχνολογίες, η δημιουργική βιομηχανία και τα παραδοσιακά προϊόντα.

Εχουν ήδη δημοσιοποιηθεί προσκλήσεις που απευθύνονται σε Επιμελητήρια και παραγωγικούς φορείς συνολικού ύψους 26 εκατ. ευρώ προκειμένου να υποβά-λουν προτάσεις για τη στήριξη της τοπικής οικονομίας, με έμφαση στην ενίσχυ-ση πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Επιπρόσθετα προκηρύχθηκαν δύο διεθνείς διαγωνισμοί για τα έργα «Κέντρο Στήριξης Επιχειρηματικότητας του Δήμου Αθηναίων» και «Δομή Στήριξης Επιχειρηματικότητας στον Τομέα των Νέων Τεχνολογιών».

Αφορούν τη δημιουργία δύο καινοτόμων θεμελιωδών δομών-εργαλείων, με άμε-σο στόχο αφενός μεν την υποδοχή, ενημέρωση και έμπρακτη υποστήριξη των ενδιαφερόμενων για υφιστάμενες και για νέες επιχειρήσεις, αφετέρου δε την πλήρη υποστήριξη, φιλοξενία και αναδοχή (mentoring) νέων επιχειρηματικών ιδεών και σχεδίων στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Σε πρώτη φάση αναμένεται να ωφεληθούν περίπου 300 νεοσυσταθείσες επιχειρήσεις στους κλάδους των νέων τεχνολογιών, της δημιουργικής βιομηχανίας και της κοινωνικής επιχειρη-ματικότητας. Η επένδυση στα μεγάλα αναπτυξιακά κεφάλαια της πόλης και η πολύπλευρη στήριξη της υφιστάμενης και της νέας επιχειρηματικότητας είναι το πεδίο στο οποίο επικεντρώνεται η προσπάθειά μας και ο σχεδιασμός των επόμε-νων δράσεων.

*Ο κ. Γ. Μπρούλιας είναι Δημοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος της Εταιρείας Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου Αθηναίων.

Κείμενο: Γιώργος Μπρούλιας*

Δεύτερος καφές της ημέρας, ντάουνταουν, στη σκιά της Αγί-ας Ειρήνης, στη σκιά του συν-νεφο-ήλιου, κάτι που σαν ατμό-σφαιρα μπορεί να ακούγεται πολύ μακρινό αν ο καιρός

ως τούτη εδώ την ώρα έχει περάσει από βροχές, καταιγίδες, συμφορές, χείμαρρους και έκτακτα δελτία ακραίων φαινομένων. Οι πεζόδρομοι κατά κάποιον τρόπο αντιστέκονται. Οπως αντιστέκονται κάτι παλικάρια σε γκαραζο-μπάντες από το Σινσι-νάτι ως τα Βριλήσσια. Τα άτιμα τα μπλουζ. Και όχι αυτά μόνο. Σε συνεχείς non stop ακροάσεις. Από τους Βlack Keys ως τους δικούς μας τους Noise Figures, που σηκώνουν τον τόπο στο πόδι, δυο άν-θρωποι, ντραμς και κιθάρες. Ηλεκτρισμός.

Τι θέλω να πω; Οτι βρίσκομαι το πολύ ένα τέταρ-το της ώρας εδώ στη σκιά και έχουν περάσει από μπροστά μια ακορντεονίστρια, ένας κιθαρίστας και μια μπάντα (ακορντεόν, κιθάρα, βιολί), επίσης δυο λαχειοπώλες, ο ένας εκ των δύο τραγουδι-στά υπόσχεται μεγάλα κέρδη. Στο σπίτι των χαμέ-νων μιλάνε για λεφτά.

Πόσο πιο πολλή μουσική δηλαδή να περιμένω; Η noise σκηνή της πόλης εκπροσωπείται ικανά από μηχανή που γκαζώνει πάνω στο πλακόστρωτο -

ας μην το κάνουμε θέμα (δεν είμαι σε mood να χαλάσω τη διάθεση). Αλλωστε τους πεζόδρο-μους της Αθήνας διασχίζουν, παραδοσιακά, τρο-χοφόρα πάνω κάτω, με την προϋπόθεση βέβαια πως άλλα δεν έχουν προλάβει να παρκάρουν εκεί. Ολα θαυμάσια. Και ηλεκτρικά. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, μερικοί λένε ακόμη «ηλε-κτρικός» και εννοούν το μετρό. Θα πάρω τον ηλεκτρικό -λένε- και θα κατέβω Ελληνικό, φράση που παίζει με τα νεύρα κάθε βέρου Κηφισιώτη.

Διακόπτω λίγο τη ροή του κειμένου για να ενη-μερώσω ότι έχουμε νέα μπάντα στη σκηνή με το προσωρινό όνομα «Στη σκιά της Αγίας Ειρήνης». Μόλις ήρθαν τα κλαρίνα (plus ακορντεόν, κο-ντραμπάσο και δερμάτινο σακάκι) με ρεπερτόριο στάνταρντ διασκευές και επαγγελματικό στήσι-μο. Αποχωρούν παίζοντας τα «παπάκια». Νομίζω ήταν οι πιο δημοφιλείς ως τώρα.

Και βέβαια, το δίχως άλλο, περνούν τα ποδήλατα, κάτι ανάλογο του «αναλογικού» και unplugged ήχου, τα παιδιά του Μπομπ Ντίλαν, αλλά και του Four Tet. Τους καμαρώνουμε. Πάντα τους κα-μαρώνω, εκτός από τότε που ήθελα να περάσω απέναντι αλλά δεν μπορούσα γιατί έπρεπε να πε-ριμένω να περάσουν τα ποδήλατα. Tα ποδήλατα συνέχιζαν να περνούν ώρα πολλή, σαν τίποτε να

μην μπορούσε να τα σταματήσει, σαν να ήθελαν να κυριεύσουν τον κόσμο και θα ξεκινούσαν από εκεί, από εκείνον τον δρόμο όπως φαινόταν τότε, να περνάνε για πάντα.

Μουσική τώρα. Το εμπόρευμα του νεαρού που πλησιάζει είναι, θα έλεγα, κάτι σαν φορητή μη-χανή ραψίματος, ένα γαζωτήρι χεριού, το οποίο ο πωλητής παρουσιάζει δείχνοντας ακριβώς τι κά-νει με ένα συνεχές τικ-τικ-τικ να συνοδεύει το γά-ζωμα. Πρακτικό μεν, δείγμα ήχου (τύπου sample) δε, από στούντιο αβανγκάρντ μουσικού που εφευρίσκει ακούσματα κάνοντας και μια δουλειά. Σε όλα αυτά δεν συμπεριλαμβάνω τα πολυποίκι-λα ρινγκ-τόουνς, το ηχητικό χαλί από το μπλα μπλα, τους urban ήχους που θα μπορούσες να αποκαλύψεις ανοίγοντας σακίδια γνωστών DJs και παραγωγών που τυχαίνει να περνάνε. Νέος καλλιτέχνης-σόλο: με ακουστική κιθάρα (παλιά, vintage) ομιλεί γαλλικά και ιταλικά. Επικοινω-νιακός. Σε άλλη φάση θα μπορούσε να έκανε καριέρα. Κάπου αλλού. Εδώ τώρα κάνουν έργα. Κομπρεσέρ σε δράση. Οπότε καταλαβαίνετε, τα μαζεύω. Τελευταίο new entry. Τα λουλούδια. Ζου-μπούλια, νομίζω. Ομορφη μυρωδιά. Να είναι η εποχή τους; Θα είναι.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Bernd Zimmerman

Ηλεκτρισμός στην πόλη

10

Σπρέι στη ΣτέγηΚαλά μαντάτα στο inbox μου: «Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών απευθύνει ανοι-χτή πρόσκληση ενδιαφέροντος σε καλλιτέχνες που εκφράζονται μέσα από το graffiti και τη street art και τους καλεί να δηλώσουν συμμετοχή για μια ομαδι-κή έκθεση που θα πραγματοποιηθεί το διάστημα Μαρτίου-Ιουνίου 2014 στον εκθεσιακό της χώρο». Αυτό ήταν το «ζουμί» ενός email που είχε ξεκινήσει το ταξίδι του από το τη Λεωφόρο Συγγρού. Το μήνυμα αν μη τι άλλο ήταν προβο-κατόρικο. Ηθελα να μάθω περισσότερα για τα όσα αναμένεται να συμβούν στο επιβλητικό κτίριο της Στέγης σε μερικούς μήνες από τώρα.

«Η Στέγη λατρεύει τις ανατροπές και με αυτήν ακριβώς τη διάθεση αποφασίσα-με να προχωρήσουμε σε αυτή την ενέργεια», μου απαντάει η Μαριλένα Καρρά στην αυτονόητη -φαντάζομαι- ερώτηση: «Με ποιο σκεπτικό αποφάσισε ο φορέ-ας σας να προχωρήσει στη διοργάνωση μιας έκθεσης που αφορά το γκραφίτι, μια τάση δηλαδή που δύσκολα θα την ‘πάντρευε’ κανείς με τη Στέγη;»

«Αυτό που επιζητούμε είναι να καταγράψουμε τη σκηνή αυτή», συνεχίζει η καλ-λιτεχνική διευθύντρια εικαστικών της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (www.sgt.gr). «Θέλουμε να καταγράψουμε μια δυναμική που ενδεχομένως κάποιες φορές να περνάει απαρατήρητη και που πολλοί την ταυτίζουν με τον βανδαλισμό ή απλώς με τις βρόμικες όψεις των κτιρίων. Εμείς εδώ στη Στέγη πιστεύουμε πως οι καλλιτέχνες του δρόμου έχουν πολλά να πουν», αναφέρει ενθουσιώδης. «Εί-μαστε βέβαιοι ότι διαθέτουν προτάσεις σοβαρές, αλλά και ευφάνταστες». Από ό,τι φαίνεται, τα ψήγματα μιας αντίληψης που δεν σνομπάρει ως λούμπεν την τέχνη του graffiti αρχίζουν δειλά δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους και στην αθηναϊκή-ελληνική πραγματικότητα.

Βάσει προγραμματισμού υπολογίζεται πως περίπου 40-50 καλλιτέχνες ή ομάδες καλλιτεχνών θα εκθέσουν τα έργα τους σε επιφάνειες που θα προσο-μοιάζουν με επιφάνειες εξωτερικών τοίχων. «Θέλουμε η ομαδική αυτή έκθε-ση να συμβεί με όρους του δρόμου, σαν να ήταν έξω. Και για αυτόν τον λόγο είμαστε ανοιχτοί ως προς τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουν οι συμμετέχο-ντες, που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και σπρέι», αποκαλύπτει σχετικά η κα Καρρά.

Αν και είναι σχετικά νωρίς (η προθεσμία υποβολής των προτάσεων λήγει στις 31 Δεκεμβρίου), αρκετοί έχουν καταθέσει ήδη τις προτάσεις τους. Κάποιοι από αυτούς νέοι. Aλλοι περισσότερο αναγνωρισμένοι. «Οι τελευταίοι, μοι-ραία, είναι πιο ‘συστημικοί’. Είναι αυτοί που έχουν ήδη μια παρουσία στον χώρο της τέχνης. Προσωπική μου επιθυμία είναι να δω συμμετοχές από παιδιά που δουλεύουν έξω στους δρόμους, από παιδιά που είναι εκτός συστήματος», εξομολογείται και επιμένει: «Στόχος μας δεν είναι να αναδειχθούν οι υποψή-φιοι εκείνοι που τα έργα τους θα μπουν μετά την έκθεση σε γκαλερί. Θέλουμε να καταγραφούν καλλιτεχνικά οι νέοι άνθρωποι και να τους ανοιχθούν νέοι δρόμοι». Το target group, σαφές. Η Στέγη αναμένει τις προτάσεις τους και εμείς την -ιδιαίτερη αυτή- έκθεση.

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης

Κάθε μέρα έξω από το Λούβρο σχηματίζονται ατέλειωτες ουρές τουρι-στών που περιμένουν υπομονετικά προκειμένου να μπουν στο μεγαλύτερο και πιο δημοφιλές μουσείο στον κόσμο. Ο 49χρονος Jean-Luc Martinez είναι ένας από αυτούς. Δεν πρόκειται όμως για έναν απλό τουρίστα, που όταν έρχεται η σειρά του δίνει την τσάντα του για έλεγχο και ρωτάει το προσωπικό για οδηγίες. Είναι ο νέος γενικός διευθυντής του μουσείου και αυτή η περίεργη δραστηριότητά του είναι μυστική και αποσκοπεί στο να του δώσει μια όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα για τη λειτουργία του κορυφαίου ιδρύματος!

Με αυτόν τον απλό τρόπο, ο Martinez, που ανέλαβε τα καθήκοντά του τον περασμένο Απρίλιο, ενώ πριν ήταν επικεφαλής του τμήματος των Ελλη-νικών Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων, πιστεύει ότι θα βελτιώσει την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών του μουσείου, προκειμένου οι επισκέπτες του, πολλοί από τους οποίους έρχονται για μία και μοναδι-

κή φορά στη ζωή τους, να έχουν μια αξέχαστη και ωραία εμπειρία.

Παιδί ενός ταχυδρόμου και μια οικια-κής βοηθού, μεγάλωσε σε φτωχογει-τονιά των προαστίων του Παρισιού, είχε επισκεφτεί για πρώτη φορά στη ζωή του το Λούβρο όταν ήταν 11 ετών, μια μέρα που, όπως λέει, του άλλαξε για πάντα τον τρόπο που έβλεπε τη ζωή.

Τώρα, έχει την ευκαιρία να μείνει στην ιστορία όχι μόνο σαν ένας από τους νεότερους διευθυντές του μουσείου, αλλά ίσως και ο πιο δραστήριος. Αν μη τι άλλο, οι υπάλληλοί του θα κάνουν σίγουρα καλύτερα τη δουλειά τους.

N.K.

Σε πανικό βρίσκονται από αυτή την εβδομάδα οι υπεύθυνοι του γαλλικού οίκου Μόδας Luis Vuitton έπειτα από την έκκληση που απηύθηνε στους Νε-οϋορκέζους οπαδούς του ο πασίγνωστος, αν όχι διαβόητος, ράπερ Kanye West να μην αγοράζουν προϊόντα της φίρμας μέχρι τον Ιανουάριο.

Οι λόγοι του μποϊκοτάζ παραμένουν ασαφείς, αλλά οι περισσότερες πλη-ροφορίες συγκλίνουν στο ότι πρόκειται για αντίδραση του πληθωρικού τρα-γουδοποιού στην άρνηση του επικεφαλής του γαλλικού οίκου Yves Carcelle να συναντηθεί με τον Kanye. «Θα σου εξηγήσω γιατί πρέπει να συναντηθείς μαζί μου», είπε στον παραγωγό της ραδιοφωνικής εκπομπής, τον οποίο ίσως μπέρδεψε με τον Yves Carcelle. «Οσοι μας ακούνε στη Νέα Υόρκη, να μην αγοράσετε προϊόντα LV μέχρι μετά τον Ιανουάριο. Τώρα θες να με συναντή-σεις; Επιρροή. Νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω τη δύναμή μου», ολοκλήρωσε ο Kanye. Ετσι, μετά την κυκλοφορία ενός επικά κιτς βιντεοκλίπ για το “Bound 2”, ο Kanye West φαίνεται αποφασισμένος να μείνει στην επικαιρότητα με κάθε κόστος, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ενδοοικογενειακά προβλήματα... Κανείς δεν ξέρει με ποιον τρόπο θα αντιδράσει στο μποϊκοτάζ η κυρία Γου-έστ, η αγαπημένη του Χρήστου του Ξανθάκη και του Ντίνου του Ρητινιώτη, η γνωστή σε όλους μας socialite Κιμ Καρντάσιαν.

Γ.Μ.

«Εμοιαζαν περισσότερο με πολυεθνική επιχείρη-ση, παρά με ποπ συγκρότημα», γράφει ο Μπομπ Στάνλεϊ για τους Queen. «Το πρόβλημά της ήταν ότι άλλοι ερμηνευτές έκαναν τα τραγούδια της να ακούγονται πιο όμορφα. Είχε την τάση να στριμώ-χνει στους στίχους της περισσότερες λέξεις από όσες χρειάζονταν πραγματικά», λέει ο ίδιος για την Τζόνι Μίτσελ.

Οσο για το πώς σχολιάζει τους Pink Floyd, συνι-στώ να διαβάσετε με δική σας ευθύνη, εάν είστε φανατικοί θαυμαστές της μπάντας: «Ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να συμφω-νήσουν για να πάνε μπροστά ήταν με το να κρύβονται πίσω από πυροτεχνήματα και ιπτάμενα γουρούνια». «Και ποιος είναι αυτός ο Στάνλεϊ που μιλάει με αυτόν τον τρόπο;» θα αναρωτηθείτε.

Είναι ένας μουσικός, μέλος της μπάντας Saint Etienne, που δημοσίευσε πρόσφατα το “Yeah Yeah Yeah: The Story of Modern Pop”, ένα... ελαφρύ ανάγνωσμα 800 σελίδων για την ιστορία της ποπ. Και εάν έχουμε εμπιστοσύνη στο κριτήριο του “Economist”, το πόνημά του παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο Στάνλεϊ αναδεικνύει το δομικό στοιχείο της ποπ, τους νέους: πρόκειται για ένα είδος μουσικής που (ως επί το πλείστον) προέρχεται από νέους και απευθύνεται σε νέους. Για παράδειγμα, ο Αντριου Λουγκ Ολνταμ έγινε μάνατζερ των Rolling Stones στα 19 του· ο πρώτος δημοφιλής παραγωγός του είδους, ο Τζόι Μικ, απο-σύρθηκε στα 25 του· η Μπιγιονσέ έγινε σταρ από τα εφηβικά της χρόνια. Εκεί οφείλεται και ο δυναμισμός της ποπ. Αυτό εξηγεί γιατί εμφανίζονται και εξαφανί-ζονται νέες τάσεις με τόσο ταχείς ρυθμούς. Και τελικά ίσως να είναι αυτός ο λόγος πίσω από το χάσμα μεταξύ της ποπ και άλλων ειδών: αποτελεί μια προέκταση του χάσματος των γενεών.

Χ.Τ.

Σε ρυθμούς ποπ

Οχι στις Luis Vuitton

Αφεντικό & κατάσκοπος

12Reality Bites

29.11- 05.12.2013

Μια παλιά εναέρια σιδηροδρομική γραμμή που διασχίζει τη Νέα Υόρκη μετατράπηκε σε ένα δημοφιλές πάρκο και εκθεσιακό χώρο. Πριν από τέσσερα χρόνια, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης έπρεπε να αποφασίσει τι να κάνει με την εγκαταλειμμένη γραμμή. Η αρχική ιδέα ήταν να κατεδαφιζόταν, λύση που όμως θα ήταν πιο ακριβή και σε μερικά σημεία του μήκους 2,3 χλμ. δικτύου σχεδόν αδύνατη. Η επόμενη πρόταση, να παραμείνει στη θέση του και με παρεμβάσεις να γίνει ένα εναέριο πάρκο, με φυτά, παγκάκια και σημεία όπου θα μπορούσαν να εκτεθούν έργα τέχνης, ήταν εκείνη τελικά που κέρδισε. Το αποτέλεσμα, δηλαδή το High Line Park, εντυπωσιακό και εκτιμάται δεόντως από τους κατοίκους, αλλά και τους τουρίστες που το κατακλύζουν καθημερινά, αφού τους προσφέρει μια μοναδική οπτική γωνία της πόλης.

Η σιδηροδρομική γραμμή κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1920 με σκοπό να κρατήσει μακριά από τους πεζούς και τα αυτοκίνητα τα διερχόμενα τρένα. Τον 19ο αιώνα, όταν ακόμα οι συρμοί των τρένων περνούσαν δίπλα από τη 10η Λεωφόρο, είχαν προκληθεί τόσα δυστυχήματα, ώστε ο δρόμος πήρε το παρατσούκλι «Λεωφόρος Θανάτου». Η σημερινή μορφή του παλιού δικτύου είναι απλά συγκλονιστική, ενώ το πάρκο είναι και ένας από τους μεγαλύτερους υπαίθριους εκθεσιακούς χώρους της Νέας Υόρκης.

N.K.

Πριν από 50 χρόνια και κάτι ψιλά, τη βραδιά της δολοφονίας του JFK, μια μικρή, φτηνή εκπομπή ξεκίνησε στο BBC, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, χωρίς μπάτζετ, σίγουρα χωρίς να περιμένει κανείς ότι ο Doctor Who, ο κεντρικός ήρωας της εν λόγω εκπομπής, θα γινόταν ο πιο εμβληματικός χαρακτήρας της βρετανι-κής τηλεόρασης και ότι οι περιπέτειές του θα εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν μικρούς και μεγάλους ακόμα και το 2013.

Οι μικρότερες ηλικίες ήταν βέβαια το αρχικό target group για τις πρώτες ενσαρ-κώσεις του Δόκτορα, αφού η αρχική ιδέα πίσω από τη σειρά ήταν μια μορφή εκπαιδευτικής τηλεόρασης για να αυξήσει το ενδιαφέρον των νεαρών ηλικιών για τις επιστήμες και την ιστορία. Και τι καλύτερο όχημα για κάτι τέτοιο από έναν διαπλανητικό ταξιδιώτη που διατρέχει το σύμπαν και τον χρόνο μέσα σε ένα μπλε τηλεφωνικό κουτί, από αυτά που υπήρχαν στους δρόμους της Μεγάλης Βρετανί-ας του ’60 για να καλεί κανείς την αστυνομία σε περίπτωση επείγοντος.

Η δυνατότητα αυτή του Doctor Who όμως είναι η αιτία να παραμένει η εκπομπή ψηλά στις προτιμήσεις του βρετανικού αρχικά, αλλά πλέον παγκόσμιου κοινού. Κάθε εκπομπή μπορούσε να έχει διαφορετικό ύφος και τόνο, αφού προσαρμοζόταν στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο την ενέτασ-σαν κάθε φορά οι δημιουργοί της. Αλλοτε κατασκοπικό θρίλερ στη Νέα Υόρκη του ’70, άλλοτε ρομαντική κομεντί στη Γαλλία του 18ου αιώνα, είναι εύκολο να καταλά-βει κανείς γιατί ακόμα και σήμερα, έπειτα από εκατοντάδες επεισόδια και 13 (πλέ-ον) ηθοποιούς που έχουν ενσαρκώσει τον ρόλο στη μικρή οθόνη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σε τι περιπέτεια θα μπλεχτεί ο Δόκτορας στο επεισόδιο της επόμενης εβδομάδας...

Γ.Μ.

Ποιος είναι ο Doctor Who;

Go Katniss!Σε μια φωτογραφία του χιουμοριστικού site 9gag το σύνθημα ήταν κάπως έτσι: «Οι φαν του ‘Χάρι Πότερ’ λένε: ‘Θέλω να πάω στο Χόγκουαρτς’. Οι φαν των ‘Χρονικών της Νάρνια’ λένε: ‘Θέλω να πάω στη Νάρνια’. Οι φαν των ‘Αγώνων Πείνας’ λένε: ‘Οχι ευχαριστώ, είμαι μια χαρά εδώ που βρίσκο-μαι’». Οπως και να το κάνουμε, αν ονειρεύ-εσαι να βρεθείς στο δυστοπικό μέλλον της Πάνεμ που περιγράφει η Σούζαν Κόλινς στην τριλογία της, μάλλον δεν θα πρέπει

να απορείς εάν οι φίλοι και οι γνωστοί σου σε αποκαλούν «ψυχάκια». Πρόκειται για ένα μέλλον βίαιο, με απεχθείς ανισότητες και φτώχεια, ένα αμείλικτο αστυνομικό κράτος και ένα «τηλεπαιχνίδι» του οποίου όλοι οι διαγωνιζόμενοι (έφηβοι που έχουν επιλεχθεί από κάθε πολιτεία της χώ-ρας) πλην ενός καταλήγουν νεκροί, ο ένας από το χέρι του άλλου.

Και εάν το περιβάλλον αυτό μόνο ως πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, η πρωταγωνίστρια των «Αγώνων Πείνας» μπορεί να θεωρηθεί ως πρότυπο χαρακτήρα - και δη για τα κορίτσια, όπως αναφέρει η αρθρογράφος του “Guardian” Σούζαν Μουρ. Η 16χρονη Κάτ-νις Εβερντιν διαφέρει από πολλές γυναίκες πρωταγωνίστριες που έχουν περάσει από τη μεγάλη οθόνη. Ενώ οι περισσότερες περιμένουν παθητικά τον ήρωα που θα σπεύσει να τις γλιτώσει από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έμπλεξαν, η Κάτνις αναδεικνύει την ανεξαρτησία της, παίρνει την κατάσταση στα χέρια της χωρίς να περιμένει κανέναν και αποδεικνύει ότι το ασθενές φύλο τελικά μπορεί να μην είναι και τόσο «ασθενές» όταν αναλάβει την πρωτοβουλία. Και όλο αυτό «σερβίρεται» σε ένα πακέτο που είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για τους εφήβους (μια ταινία φαντασίας με μπόλικη δράση).

Χ.Τ.

Εναέριο πάρκο

13

Διαβάζω

«Ελα ρε μαλάκα. Ναι ρε μαλάκα. Πάλι τα ίδια ρε μα-λάκα; Μη δίνεις σημασία ρε μαλάκα, θα της περάσει. Ναι ρε μαλάκα. Να σου πω, να σε κλείσω, γιατί είμαι στο τραμ; Θα σε πάρω μόλις κατέβω. Αφού σου είπα ρε μαλάκα. Ναι, ναι. Αντε, τα λέμε».

«... ρε μαλάκα».

Μου ξέφυγε. Ηθελα κι εγώ να ανέβω σ’ αυτή την τραμπάλα μεταξύ οικειότητας και επιθε-τικότητας. Αυτή την τραμπά-λα που μαλάκα σ’ ανεβάζει, μαλάκα σε κατεβάζει, αλλά από μαλάκα σε μαλάκα υπάρ-χει διαφορά. Το πρόσεξες το λογοπαίγνιο, ε; Γιατί περί παι-χνιδιού πρόκειται· η ανάγκη να πεις τη λέξη «μαλάκας» είναι ανάγκη για παιχνίδι - όχι για συνεννόηση. Τουλάχιστον αυτό ισχύει σ’ ένα πρώτο επί-πεδο. Γιατί σ’ ένα δεύτερο επί-πεδο το «έλα ρε μαλάκα» σημαίνει «γεια σου φίλε μου». Το «ναι ρε μαλάκα» σημαίνει «αυτό ακριβώς κολλητέ». Το «πάλι τα ίδια ρε μαλάκα» σημαίνει «πάλι τα ίδια ρε μαλάκα». Ναι, το «μαλάκα» μένει ως έχει σ’ αυτή την περίπτωση.

Τι λέγαμε; Α, ναι· Η ανάγκη να πεις τη λέξη «μαλάκας» είναι ανά-γκη για παιχνίδι. Στον κόσμο των σαραντάρηδων όμως δεν υπάρ-χει καμία διάθεση για παιχνίδι. Ετσι, όταν σαρανταρίσεις έχεις πολύ λίγες ευκαιρίες να πεις τη λέξη «μαλάκας». Στη δουλειά, οι περισσότεροι συνάδελφοι σ’ αντιμετωπίζουν τυπικά. Να λείπουν οι αβρότητες. Ασε που οι μισοί είναι όντως μαλάκες και το ξέρουν, επομένως καλό θα ήταν να αποφευχθούν τέτοιου είδους μικρο-παρεξηγήσεις. Από την άλλη, στο σπίτι ένα αόρατο αγγελάκι σου

τριβελίζει διαρκώς το αφτί: «Μη! Ακούει το παιδί! Αυτή την ανατροφή θέλεις να του δώσεις;»

«Είπες κάτι;»

«Οχι, τίποτα. Να, εδώ, λέω... το Σύνταγμα, είναι μακριά το Σύνταγμα;»

«Πέντε στάσεις πιο κάτω, αλλά έχω την εντύπωση πως το Κέντρο είναι κλειστό και δεν θα μπορέσεις να φτάσεις. Καλύτερα να κατέβεις στο Φιξ και να κόψεις δρόμο από την Πλάκα. Κι εγώ το ίδιο θα κάνω».

«Πάλι πορεία έχει;»

«Πορεία, Μαραθώνιο, κάτι τέτοιο...»

«Μαραθώνιο δευτεριάτικα;»

«Ε, τότε θα έχει πορεία. Δεν ξέρω - θα σε γελάσω».

Μπα, δεν θα κατέβω. Δεν είμαι σίγουρος αν βιάζομαι. Βλέπεις, προηγουμένως σε παρέσυρα άθελά μου σ’ ένα daydream στον cliché κόσμο των σαραντάρηδων· εκεί που οι άνθρωποι έχουν κα-ριέρα και οικογένεια. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχω δουλειά, είμαι άνεργος. Οπότε γιατί να βιάζομαι; Εδώ που τα λέμε, δεν έχω ούτε οικογένεια - ξέχνα αυτό με τα αγγελάκια και τις ανατροφές. Δηλαδή δύο τα ψέματα. Είμαι πολύ καλός στα ψέματα. Κι αυτό με το Σύνταγμα αμάσητο το κατέβασες εσύ κι ο τυπάς που θα κατέβει στο Φιξ. Τέλος πάντων, να πληροφορήσω και τους δυο σας ότι ξέρω πολύ καλά πού είναι το Σύνταγμα. Είκοσι οχτώ χρόνια μένω στην Αθήνα. Από το 1985. «Από το 1985; Για στάσου!» σκέφτε-

Στο τραμΚείμενο: Γεράσιμος Λασκαράτος

14

29.11- 05.12.2013

Ο Γεράσιμος Λασκαράτος είναι ερασιτέχνης ακτινοφυσικός και επαγγελματίας Αθηναίος.

σαι. Ναι, είπα κι άλλο ψέμα· δεν έχω σαρανταρίσει, είμαι μόλις είκοσι οχτώ χρονών. Λοιπόν, πάω στοίχημα ότι αυτή η ιστορία σ’ έχει ζαλίσει. «Πολύ μπερδεμένα μας τα λες», σκέφτεσαι. «Ηρθε η ώρα να γυρίσω σελίδα», σκέφτεσαι. «Ασε ρε μαλάκα που ξέρεις τι σκέφτομαι», σκέφτεσαι. Εύγε! Σωστή χρήση του «μαλάκα».

Λοιπόν. Ανακεφαλαίωση.

Βρίσκομαι στο τραμ από το Φάληρο προς το Κέντρο. Δίπλα μου κά-θεται κάποιος άγνωστος· μπλουτζίν, χακί μπουφάν, άσπρα αθλητι-κά παπούτσια, περίπου στην ίδια ηλικία με μένα. Τριγύρω αιωρείται μια φήμη ότι το Κέντρο είναι κλειστό. Πορεία ή Μαραθώνι-ος ή κάτι τέτοιο. Μάλλον όχι Μαραθώνιος γιατί είναι Δευ-τέρα. Εχω ξεχάσει το βιβλίο και τ’ ακουστικά στο σπίτι κι αναγκαστικά για να περάσει η ώρα παρατηρώ τον κόσμο. Πέντε στάσεις πριν από το Σύ-νταγμα χτυπάει το κινητό του διπλανού μου. Το βγάζει από την τσέπη του μπουφάν του και το κοιτάζει σαν να μην εί-ναι σίγουρος αν πρέπει να το σηκώσει. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να κρυφοκοιτάξω το όνομα και τον αριθμό: έξι εν-νιά τριαντακάτι - Δημοσθένης Κ. Τελικά το σηκώνει.

«Ελα ρε μαλάκα».

«Πας στη δουλειά;»

«Ναι ρε μαλάκα».

«Να σου πω, δεν είμαι καλά. Η Λία θέλει να χωρίσουμε», λέει ο Δημοσθένης Κ. πνιγμένος στ’ αναφιλητά.

«Πάλι τα ίδια ρε μαλάκα;»

«Οχι ρε μαλάκα, μου το είπε ξεκάθαρα. Αυτή τη φορά θέλει να χωρίσουμε», ωρύεται ο Δημοσθένης.

Ολο το βαγόνι γυρίζει με μιας προς το μέρος μας. Το τραμ έχει μπλοκάρει στην κίνηση και το ακουστικό ακούγεται καμπάνα.

«Μη δίνεις σημασία ρε μαλάκα, θα της περάσει».

«Ετσι λες;»

«Ναι ρε μαλάκα. Να σου πω, να σε κλείσω, γιατί είμαι στο τραμ; Θα σε πάρω μόλις κατέβω».

«Ok, πάρε με όμως, γιατί πρέπει να σου πω».

«Αφού σου είπα ρε μαλάκα».

«Σίγουρα, ε;»

«Ναι, ναι. Αντε, τα λέμε».

Ο Δημοσθένης Κ. είναι γνω-στός μου. Για την ακρίβεια δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, αλλά έχω ακούσει γι’ αυτόν. Επί-σης έχω τσεκάρει το προφίλ του στο Facebook. Ξέρω πού μένει, πόσων χρονών είναι, τι έχει σπουδάσει και πού δου-λεύει. Και η Λία γνωστή μου είναι. Γι’ αυτήν ξέρω πιο πολ-λά. Αρκετά πιο πολλά. Για να καταλάβεις πόσο πιο πολλά, πριν από καμιά ωρίτσα μιλού-σαμε στο τηλέφωνο. Κι αυτή έκλαιγε με αναφιλητά. Την καθησύχασα, της είπα να σκε-φτεί ψύχραιμα. Της είπα να μη βιαστεί, γιατί όλοι είμαστε μπερδεμένοι και οι καιροί εί-ναι δύσκολοι. Αλλά αυτή δεν άκουγε τίποτα. «Αυτή τη φορά

είμαι σίγουρη», μου είπε. «Θα χωρίσω με τον Δημοσθένη», μου είπε. «Πρέπει να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου», μου είπε. «Ελα από το σπίτι, σε παρακαλώ», μου είπε. Να δεις και τι άλλο μου είπε... Α ναι! «Σ’ αγαπάω ρε μαλάκα», μου είπε. Τρέχα γύρευε τι εννοούσε. Και τώρα πρέπει να διασχίσω μια πορεία ή έναν Μαραθώνιο για να μάθω αν θα μου λέει «σ’ αγαπώ ρε μαλάκα» όταν σαρανταρίσουμε.

15

Ο λαγός, η χελώνα, το δελφίνι και η αλεπού θα φιλοξενηθούν μαζί με τους υπόλοιπους ήρωες από τους μύθους του Αισώπου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) από τις 4 έως τις 8 Δεκεμβρίου. Μετά τη μεγάλη επιτυχία και την ενθου-σιώδη αποδοχή που είχε πέρυσι η παράσταση «Μύθοι του Αισώπου» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, το έργο παρουσιάζεται ξανά για τους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους φίλους της Στέγης.

Τα ζώα, οι βασικοί ήρωες των μύθων, θα πάρουν σάρκα και οστά με τη βοήθεια τραγουδιστών, μουσικών και του θεάτρου σκιών. Κατά βάση το έργο είναι ορχηστρικό με τραγουδιστές και αφηγητή, στην κατεύθυνση δημιουργίας ρεπερτορίου στο είδος από Eλληνες συνθέτες με θέματα από την ελληνική παράδοση. Οι ήρωες ζωντανεύουν πάνω στο πανί με πολλά στοιχεία από τον Καραγκιόζη.

Οι μύθοι, για τον συνθέτη, είναι η αρχέτυπη αγωγή του πολίτη. Διαμορ-φώνουν κοινωνική και πολιτική σκέψη και, σε αντίθεση με τα κλασικά ευ-ρωπαϊκά παραμύθια, οι Μύθοι του Αισώπου δεν περιέχουν το μεταφυσικό στοιχείο και το στοιχείο του φόβου. Οσον αφορά τη συνάντηση του Αισώ-που με τον Καραγκιόζη, αυτή οφείλεται στον Γιώργο Κορδελλά, που έχει επιμεληθεί τους στίχους και τα κείμενα της παράστασης.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αίσωπος ήταν άσχημος, μαυριδερός και κα-μπούρης. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη. Ισως για αυτό πόλεις και χώρες διεκ-δικούν την καταγωγή του. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό όμως πια λίγη σημασία έχει. Οι ιστορίες του -που διατηρήθηκαν πολλά χρό-νια στόμα με στόμα- είναι τρυφερές, διδακτικές και στη σκηνή της Στέγης θα τις ξαναγαπήσουμε όλοι. Τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά.

Ιστορίες μετά μουσικής

16Μουσική

29.11-05.12.2013

Λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ με τίτλο “Fish”, μια ηλεκτρονική συλλογή ποπ τραγουδιών που δίνει μια γεύση ενός υποβρύχιου ταξιδιού, ας κά-νουμε μια αναδρομή στη μουσική πορεία του Tareq. Με δύο άλμπουμ στο ενεργητικό του, το “Dark Room” με το συγκρότημα του TechSoir και το “Cocoon” ως σόλο καλλιτέχνης, έγινε κυρίως γνωστός για τα remixes του σε διεθνείς καλλιτέχνες, όπως οι Casey Spooner, Creep, Gala, Marsheaux και Mighty Mouse. Ο ίδιος έχει ανοίξει συναυλίες σε ονόματα όπως οι Fischerspooner, Schiller, Jessica 6, Hercules & the Love Affair και Chicane. Αλλά ας μείνουμε στα δικά μας. Το “Cocoon” ψηφίστηκε ως το καλύτερο ηλεκτρονικό άλμπουμ της χρονιάς στην Ελλά-δα και περιλάμβανε τα πολύ επιτυχημένα singles “Cold”, “Feel Me” και “Mosquito”. Παράλληλα, μεγάλη επιτυχία έγινε και το “Cin Cin”, ένα τραγούδι ντουέτο με τη Μαρι-έττα Φαφούτη, το οποίο, όπως λέει ο ίδιος, αποτελούσε προπομπό της νέας του δουλειάς.

Το πρώτο single από το “Fish” ονομάζεται “Share your Love” και είναι ένα ντουέτο με την Ilia Darlin, ένας dancefloor ύμνος που κυκλοφόρησε με εννέα remixes από κορυφαίους παραγωγούς της εγχώριας ηλεκτρονι-κής μουσικής: Mikael Delta, V-Sag, ELIOT, Fotonovela, Thodoris Triantafillou, Hiras, RSN, George Absent & Valano και Haris Efstathiadis. Το καθένα με τον χαρακτή-ρα του, όλα μικρά διαμάντια! Φυσικά δεν θα μπορού-σαμε να μην αναφέρουμε πως στον δίσκο συμμετέχουν φωνητικά η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μαριέττα Φαφούτη, η Ilia Darlin, η Marina Satti και το δίδυμο Esterina & RSN. Οσο για τους στίχους και τις συνθέσεις σε μερικά από τα κομμάτια, «έβαλαν» το μαγικό χέρι τους οι Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θέμης Καραμουρατίδης, ELIOT, Lacquer, Niadoka & Χάρης Αττώνης, Quiet, Μενέλα Σιαφάκα και Νίκος Λεγάκης. Από το Λονδίνο όπου ζει και εργάζεται μόνιμα, ο Tareq δεν σταματά να δημιουργεί και να μας εκπλήσσει. Εύγε!

Από το Λονδίνο με αγάπη

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Επιστροφή

Γκά(D)ζι

Retropolis παντού!

Οι GAD., ή Generalized Anxiety Disorder αν το προτιμάτε, εμφανίστηκαν στη δισκογραφία το 2007 με το άλμπουμ “System may fall”, που εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή. Από τότε έχει περάσει αρκετός καιρός, η μουσική τους ακούστηκε στα ραδιόφωνα και τα σχόλια για αυ-τούς είναι κατά κύριο λόγο θετικά. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι πως πρόκειται για Ελληνες και συγκεκριμένα για τον Ηρακλή Αναστασιάδη, τον Κώστα Αντωνιάδη, τον Μιχά-λη Σεμερτζόγλου, τον Σπύρο Παπακώτση και τον Αντώνη Αντωνιάδη. Αύριο, Σάββατο 30 Νοεμβρί-ου, οι GAD. θα εμφανιστούν στο KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι) με τραγούδια από τη δισκογραφία τους, αλλά και με διασκευές από σχήματα και καλλιτέχνες που τους επηρέασαν.

Το ρεμπέτικο συνάντησε τη σύγχρονη ελληνική μου-σική σκηνή για τις ανάγκες του δίσκου “Retropolis II”. Εδώ και λίγες ημέρες ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Απόστολος Καλδάρας έχουν ξαναζωντανέψει, μέσα από τις διασκευές του “Retropolis II”, και τα τραγούδια τους βρίσκονται πια στις σημαντικότερες ψηφιακές πλατφόρμες για αγορά μουσικής. Στο iTunes, όπως και σε όλες τις αντίστοιχες πλατφόρμες, αλλά και στο Spotify, ο ακροατής μπορεί να ακούσει ή και να αγοράσει ένα τραγούδι ή και ολόκληρο τον δίσκο σε πολύ χαμη-λή τιμή. «Της αμαρτίας το στρατί» για κάποιους, το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» για κάποιους άλλους, το “Retropolis II” είναι στη διάθεσή σας.

Στην αρχή ήταν ένα μικρό ονειροπόλο κορίτσι που παρακινούσε τον κόσμο να βάλει λίγο ρομαντισμό στη ζωή του με το πρώτο της άλμπουμ “Try a little romance”. Ενάμιση χρόνο αργότερα, το ίδιο κο-ρίτσι βίωσε την πρώτη του ενηλικίωση με τον δεύ-τερο δίσκο της “Homemade Joy”. Από αυτόν τον δίσκο, το “Kookoobadi” αναδείχθηκε σε τραγούδι της χρονιάς και κατέκλυσε όλα τα ραδιόφωνα. Ο λόγος για τη Μαριέττα Φαφούτη, η οποία ξεκινάει νέα σειρά συναυλιών με την οκταμελή της μπάντα. Χωρίς φυσικά να λείπουν ποτέ οι επιρροές της από τις μουσικές των ’70s, των ’80s και των μιούζικαλ, η Μαριέττα θα μετατρέψει τη βραδιά σε πάρτι στη σκηνή του KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκά-ζι) σήμερα, Παρασκευή 29 Νοεμβρίου.

On tour

Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο το εγκλήματος, λέει ο λαός και έχει απόλυτο δίκιο. Σύμφωνα με αυτό το ρητό λοιπόν, ο Βαγγέλης Ασημάκης επιστρέφει στον «τόπο του εγκλήμα-τος», στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) την Πέμπτη 5 Δεκεμ-βρίου. Στο μέρος όπου τον γνωρίσαμε και τον αγα-πήσαμε ο Βαγγέλης Ασημάκης θα δώσει τον καλύ-τερο εαυτό του και θα θυμηθεί αξέχαστες βραδιές γέλιου και διασκέδασης που έζησε εκεί σε έναν χώρο που πάντα γέμισαν οι φίλοι και οι θαυμαστές του. Αν ανήκετε σε αυτούς, θα είστε σίγουρα εκεί. Αν όχι, ακολουθήστε και δεν θα χάσετε.

17

Είναι αναμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου. Ο Πάολο Σορεντίνο μας έχει χαρίσει μέχρι σή-μερα δύο φιλμικά αριστουργήματα, τις «Συνέπειες του έρωτα» και το “Il Divo”. Τώρα επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μια ταινία που είναι ήδη υποψήφια σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες των φετινών βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημί-ας Κινηματογράφου, που θα απονεμηθούν στις 8 Δεκεμβρίου στο Βερολίνο.

Η «Τέλεια Ομορφιά» βαδίζει στα χνάρια του “Dolce Vita” του Φελίνι. «Το ‘Roma’ και το ‘Dolce Vita’ είναι έργα τα οποία δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι τα αγνοείς όταν κάνεις μια τέτοια ταινία. Είναι δύο αριστουργήματα και ο χρυσός κανόνας είναι ότι τα αριστουργήματα τα βλέπουμε, δεν τα μιμού-μαστε. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι τα αριστουργήματα μεταμορφώνουν τον τρόπο που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Μας κα-θορίζουν, χωρίς να το ξέρουμε», σχολιάζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Μια ταινία με σκηνικό την Αιώνια Πόλη, τη Ρώμη. Ο Jep (ρεσιτάλ ερμη-νείας από τον Τόνι Σερβίλο) είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος, ο

οποίος πριν από αρκετά χρόνια έγραψε ένα μυθιστόρημα που του χάρι-σε ένα μεγάλο λογοτεχνικό βραβείο και τη φήμη ενός καταπιεσμένου καλλιτέχνη. Ωριμος πλέον, με τα σημάδια του χρόνου να αρχίζουν να διακρίνονται πάνω του, απολαμβάνει στο ακέραιο την κοινωνική ζωή της Ρώμης. Στην ταράτσα του διαμερίσματός του με θέα το Κολοσσαίο κάνει ένα πάρτι. Το γράψιμο το έχει αφήσει εδώ και πολλά χρόνια πίσω του. Κουρασμένος πια από το συγκεκριμένο lifestyle, παλεύει να ξεπεράσει τη βαθιά αποστροφή για τον εαυτό του σε μια πόλη που η ομορφιά της σε παραλύει...

Σίγουρα όχι ένας ευανάγνωστος σκηνοθέτης, όπως άλλωστε και όλοι οι κορυφαίοι προκάτοχοί του, ο Σορεντίνο μας χαρίζει μια σινεφίλ δημιουρ-γία για υποψιασμένους θεατές, που πάνω από όλα μιλάει για την αίσθηση του κενού. «Ποια είναι η αίσθηση της αιωνιότητας αν όχι η αίσθηση του κενού;» σημειώνει με νόημα.

Με φόντο την Αιώνια Πόλη

18Σινεμά

29.11-05.12.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του σίκουελ «The Hunger Games: Φωτιά» δεν πρέπει να περίμεναν αυτή την ξέφρε-νη πορεία στο box office! Η ταινία, που βασίζεται στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας και έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 27 Νοεμβρίου, δεν κατέκτησε μόνο με άνε-ση την πρώτη θέση στο αμερικανικό box office. Εδώ μι-λάμε για θρίαμβο!

Με 161,1 εκατ. δολάρια εισπράξεις στο πρώτο τριήμε-ρο προβολής της, έκανε το καλύτερο άνοιγμα όλων των εποχών για ταινία που κάνει πρεμιέρα τον μήνα Νοέμ-βριο και το τέταρτο καλύτερο άνοιγμα ταινίας ever!

Με λίγα λόγια το «The Hunger Games: Φωτιά» φιγουρά-ρει πια στην τέταρτη θέση πίσω από το “Avengers” (207 εκατ. δολάρια), το “Iron Man 3” (171 εκατ. δολάρια) και την τελευταία ταινία του Χάρι Πότερ (169 εκατ. δο-λάρια). Ξεπέρασε σε εισπράξεις τριημέρου ακόμα και το “Dark Knight”, που είχε φέρει 160,9 εκατ. δολάρια με το καλημέρα σας στα ταμεία.

Περιττό να πούμε ότι με τα 161,1 εκατ. δολάρια εισπρά-ξεις μέσα σε τρεις μέρες η ταινία έβγαλε το κόστος της (ο προϋπολογισμός της ανέρχεται σε 130 εκατ. δολά-ρια), ενώ πέρα από την αμερικανική αγορά το «Hunger Games: Φωτιά» έκανε εντυπωσιακές πτήσεις και στο δι-εθνές box office κερδίζοντας ακόμα 146 εκατ. δολάρια από 65 χώρες ανά τον κόσμο.

Στην ταινία η Τζένιφερ Λόρενς υποδύεται ξανά την Κάτ-νις, που έχοντας επιβιώσει από τους 74ους Αγώνες Πεί-νας ξεκινάει την «Περιοδεία της Νίκης» σε όλες τις περι-φέρειες της Πάνεμ. Κάτι όμως έχει αλλάξει... Μια σπίθα αρκεί για να ξεκινήσει η επανάσταση!

O άγνωστος έρωτας

Film Factory 2013

Βιογραφία

Και το όνομα αυτού... Τζούλιαν Ασάνζ. Ο δη-μιουργός της ιστοσελίδας Wikileaks είναι ο άνθρωπος που προκάλεσε ένα από τα μεγα-λύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης εποχής με τη διαρροή στο site του απόρρητων εγγράφων της αμερικανικής κυβέρνησης. Η ιστορία γίνε-ται ταινία στο «Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο» του Μπιλ Κόντον με τον, γνωστό από την τηλεοπτική σειρά “Sherlock”, Μπένεντικτ Κούμπερμπατς να υποδύεται τον Ασάνζ. Ενα δραματικό θρίλερ, που μπήκε στο στόχαστρο του ίδιου του Ασάνζ, ο οποίος το κατηγόρησε για προπαγάνδα εναντίον του.

Στη σύντομη ζωή της έστρεψε πάνω της όλα τα φλας, δημιούργησε γύρω από το όνομά της έναν ολόκληρο μύθο, ήρθε σε ρήξη με το βασιλικό πρωτόκολλο, σκανδάλισε, απέκτησε φανατι-κούς φίλους και εχθρούς, για να αγιοποιηθεί μετά θάνατον. Τώρα μια ταινία, το “Diana”, που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στους κι-νηματογράφους, έρχεται να αποκαλύψει έναν άγνωστο μεγάλο έρωτα της πριγκίπισσας Νταϊ-άνα, που σημάδεψε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της. Η Ναόμι Γουότς μεταμορφώνεται στην Πριγκίπισσα του Λαού στην ταινία του σκηνοθέ-τη της «Πτώσης» Ολιβερ Χιρσμπίγκελ, που έχει ήδη αφορίσει το παλάτι.

Για δεύτερη χρονιά η Ελληνική Ακαδημία Κινη-ματογράφου διοργανώνει το Film Factory, μια σειρά σεμιναρίων, masterclasses και προβολών με εισηγητές μερικούς από τους νικητές των φε-τινών βραβείων. Στις 7, 8 και 9 Δεκεμβρίου οι σκηνοθέτες Θάνος Αναστόπουλος και Στέλλα Θεοδωράκη, ο παραγωγός Γιώργος Καρναβάς, οι ηθοποιοί Κόρα Καρβούνη και Αμαλία Μουτού-ση, ο διευθυντής φωτογραφίας Ηλίας Αδάμης, ο μοντέρ Λάμπης Χαραλαμπίδης, η ενδυματολό-γος Δέσποινα Χειμώνα, ο make-up artist Γιάννης Παμούκης και οι σχεδιαστές ήχου Αρης Λουζιώ-της και Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος μας δίνουν ραντεβού στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών για να μιλήσουμε για σινεμά. Επίτιμος προσκεκλημέ-νος ο Γιώργος Πανουσόπουλος.

Στις 13 Δεκεμβρίου το δεύτερο μέρος του «Χό-μπιτ» θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις κινημα-τογραφικές αίθουσες. Αυτό το ξέραμε. Αυτό που μόλις μάθαμε είναι ότι η Fox ετοιμάζει μια ταινία για τον άνθρωπο πίσω από το «Χόμπιτ» και τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», τον συγγραφέα Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής του, η συμμετοχή του ως στρατιώτη στον Α΄ Παγκό-σμιο Πόλεμο, η συγγραφή του «Χόμπιτ» το 1937, η φιλία του με τον Σι Ες Λιούις, συγγραφέα των «Χρονικών της Νάρνια», η ίδρυση της λογοτεχνι-κής ομάδας The Inklings και η γέννηση της Μέσης Γης και της τριλογίας του «Αρχοντα των Δαχτυλι-διών», που ξεκινάει το 1954, θα βρεθούν στο επί-κεντρο αυτής της πολυαναμενόμενης ταινίας, που βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της προπαραγωγής.

Φωτιά... στα ταμεία!

Φάκελος “Wikileaks”

19

Θυμάμαι τότε, στα πρώτα φοιτητικά χρόνια, που αναλωνόμασταν σε ατε-λείωτες φιλολογικές συζητήσεις προσπαθώντας να ακουμπήσουμε σαν μύστες κάποιας περίεργης αίρεσης τον εσωτερικό πυρήνα της μαμάς λο-γοτεχνίας. Μετά ορκιζόμασταν πως θα διαβάσουμε τα πάντα και εμείς θα χαράξουμε τον νέο δρόμο. Τώρα, η αλήθεια είναι πως υπερβάλλαμε, αλλά νέα παιδιά ήμασταν - και είμαστε. Μια σημαντική λεπτομέρεια σε όλο αυτό: θαυμασμός για τους ξένους, τους όποιους ξένους, καμιά φορά και αποκή-ρυξη μετά βδελυγμίας του ντόπιου στοιχείου.

Μετά καλμάραμε λίγο, βοήθησε σε αυτό και το περισσότερο διάβασμα, καθώς και η αντίληψη ότι εδώ ζούμε και μεγαλώνουμε και όχι σε κάποια μακρινή Αμερική. Αρα, λογικό επόμενο, πως τα «εδώ» καλό θα ήταν να τα διαβάζουμε. Ετσι, το 2009, θυμάμαι, ξεκοκάλισα το 11ο τεύχος της επιθε-ώρησης για τη σύγχρονη λογοτεχνία «Να ένα μήλο». Συγγραφείς φρέσκοι όπως ο Κορτώ και η Μιχαλοπούλου καταπιάνονταν με αυτό που ονομάζεται αγγλιστί “fan fiction”. Την παραγωγή δηλαδή λογοτεχνικού κειμένου που βασίζεται στην οικειοποίηση ενός λογοτεχνικού ήρωα ή ενός λογοτεχνικού κόσμου που ανήκει σε κάποιον άλλον συγγραφέα. Και όχι, δεν είχαν οικει-

οποιηθεί κάποιον ξένο, αλλά την Αστραδενή. Το κοριτσάκι-εμβληματικό χα-ρακτήρα για την ελληνική λογοτεχνία μετά το 1980 της Ευγενίας Φακίνου δηλαδή. Ενα παιδί που ένιωσε στο πετσί του (;) όλα τα βάναυσα μυστικά που μπορεί να κρύβει ο οικείος κόσμος της ελληνικής γειτονιάς.

Πριν από λίγο καιρό η Ευγενία Φακίνου εξέδωσε το τελευταίο της μυθι-στόρημα με τίτλο «Πλανόδιοι θεριστές» (εκδ. Καστανιώτης). Μια ιστορία για μια νέα κοπέλα άνεργη, η οποία έγκυος ούσα αφήνει την κακοτράχαλη πρωτεύουσα για άλλους τόπους επαρχιακούς - και πιο κοντινούς στη φύση. Εκεί, μαζί με άλλους παράξενους αποσυνάγωγους, θα προσδιοριστεί ξανά ως άνθρωπος. Οχι μόνη της και από κάποια επιφοίτηση, αλλά από την ίδια τη ζωή. Σε ένα κείμενο με έντονο το στοιχείο της περιπλάνησης, που προ-σπαθεί να κοιτάξει αισιόδοξα το σημερινό γίγνεσθαι και να σηκώσει κεφάλι από τον βούρκο της απαισιοδοξίας. Στην τελική, κάθε νέο βιβλίο της Φακί-νου είναι άξιο προσοχής. Αλλωστε δεν είναι τυχαία μια σημαντική φιγούρα της λογοτεχνίας μας - άσχετα με αυτά που πολλοί από εμάς πιστεύαμε στα άγουρα αγριεμένα χρόνια μας.

Περιπλανώμενη αισιοδοξία

Φω

τό: Δ

ημήτ

ρης

Κοιλ

αλού

ς

20Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 29.11-05.12.2013

Αν ποτέ ακούσετε θαμώνες καφετέριας να μιλάνε συνθη-ματικά μεταξύ τους για κάτι που ονομάζεται “sci-fi”, μην τρομάξετε, μια σύντμηση του όρου “science fiction” εί-ναι απλά. Καθώς λοιπόν πρόσφατα σε αυτές τις σελίδες παρουσιάσαμε δύο νέα ελληνικά βιβλία που εμπίπτουν στην κατηγορία -του Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη και του Νίκου Α. Μάντη-, σκέφτηκα πως καλή θα ήταν μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο (και όχι τόσο πρόσφατο) παρελθόν του είδους εντός των εγχώριων τειχών. Αλλωστε, σε περιόδους βαθιάς οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης, η επιστημονική φαντασία ανθεί. Και ενώ οι άνθρωποι προσπαθούν να οραματιστούν ένα μέλλον, είτε για να βρουν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα είτε -πιο συχνά- για να μιλήσουν αλληγορικά για τα προβλή-ματα του τώρα.

Το είδος παρά τις αντίξοες συνθήκες είχε πάντοτε ένα μικρό μα αφοσιωμένο πυρήνα αναγνωστών στην Ελλά-δα. Χαρακτηριστικό είναι δε το γεγονός πως υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι που εκδίδουν μόνο science fiction, ενώ το περιοδικό «Συμπαντικές διαδρομές», σε μια πορεία 19 τευχών, έχει φιλοξενήσει ουκ ολίγες πρωτότυπες προσπάθειες πρωτοεμφανιζόμενων «γραφιάδων». Μάλι-στα, ο Μάκης Πανώριος, ο βαθύς αυτός ερευνητής της ιστορίας του στοιχείου του φανταστικού στα ελληνικά γράμματα, στην πολύτομη ανθολόγησή του «Το ελλη-νικό φανταστικό διήγημα» έχει συλλέξει έναν μεγάλο όγκο κειμένων, με πολλά από αυτά -ξεκινώντας από την αρχαιότητα και τον Λουκιανό-, αν δεν ανήκουν στην κα-τηγορία ακόμα και εν αγνοία τους, να συνδιαλέγονται τουλάχιστον με τη science fiction. Τέλος, δεν μπορώ να ξεχάσω την ατάκα ενός γνώστη του είδους και καλού μου φίλου σχετικά με τη γραμμένη στα ’90s τριλογία του Μ. Ν. Αντωνόπουλου με τίτλο «Υπερβορέα». «Μερικές από τις πιο απολαυστικές σελίδες sci-fi τις είχα διαβάσει εκεί», μου είχε πει.

Κλείνοντας και επειδή οι εποχές που ζούμε είναι περί-εργες, και μια και το ελληνικό sci-fi συχνά μεταχειρίζε-ται ή επαναδιατυπώνει μοτίβα από αρχαίους ελληνικούς μύθους, του έχει κολλήσει και η ρετσινιά του υπερπα-τριωτικού. Φυσικά δεν φταίει η επιστημονική φαντασία για αυτό, γιατί με την ίδια λογική το σύνολο της αρχαί-ας ελληνικής γραμματείας θα ήταν φασίζουσα. Κοινώς και εν ολίγοις, αν οι Χρυσαυγίτες γουστάρουν sci-fi, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους το χαρίσουμε.

Φάρσα δίχως πλάκαΣκανδιναβική σκοτεινιά

Λογοτεχνία net Ορατότητα χαμηλή

Ο Ρίτσαρντ Εβανς, ειδικευμένος σε ιστορικά θέ-ματα που άπτονται των απελευθερωτικών κινημά-των, έχει γίνει γνωστός μέσα από την εργασία του για τη Γερμανία του 19ου και 20ού αιώνα. Στην ιστορική του τριλογία που εκδόθηκε ανάμεσα στο 2003 και το 2008 καταπιάνεται με την πλέον καταραμένη στιγμή στην πορεία του κόσμου: την άνοδο των Ναζί στην εξουσία. Στο πρώτο μέρος της, που τιτλοφορούμενο «Η έλευση του Γ΄ Ράιχ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, κα-θώς και στις δύο επόμενες συνέχειές του εξετά-ζεται πώς η Γερμανία, η πρωτεύουσα τότε της βι-ομηχανικής/οικονομικής ανάπτυξης, κατάντησε στα χέρια των Ναζιστών ένας ανήθικος/ανεγκέ-φαλος καταστροφέας των εθνών.

Ο Πολ Οστερ είναι ένας Αμερικανός μετρ με ένα στιλ αμφίσημο που λατρεύει να παίζει με τις αφηγηματικές τεχνικές, ενώ ενδύεται πάρα πολύ συχνά και την ατμόσφαιρα του νουάρ. Στο προ-τελευταίο του πεζό ονόματι «Αόρατος» (εκδ. Μεταίχμιο) ξεκινάει, όπως συχνά κάνει, από αυτοβιογραφική βάση για να μπλέξει τελικά σε ένα ερωτικό τρίγωνο και ένα αποτρόπαιο έγκλη-μα. Αυτά σε πρώτο πλάνο, γιατί στη συνέχεια οι αφηγητές αλλάζουν και η αλήθεια με το ψέμα γί-νεται δυσδιάκριτη. Ο χρόνος πηγαίνει πίσω και μπρος και ο τόπος από την Αμερική στο Παρίσι και από εκεί στην Καραϊβική, με τον ήρωα Ανταμ να έχει διαπράξει το προπατορικό αμάρτημα. Το πραγματικό.

Ιδού και η νέα σκανδιναβική παραλαβή: «Η τρι-λογία της Βικτόριας Μπέργμαν: Το δωμάτιο του κακού» (εκδ. Ψυχογιός) του Ερικ Αξλ Σουντ. Ο τελευταίος είναι το ψευδώνυμο δύο φίλων εργα-ζόμενων στη μουσική βιομηχανία. Ελεκτροπανκά-δες βασικά, που φέρνουν όλο τον αέρα της από-κοσμης, μηχανικής αίσθησης της μουσικής τους στο χαρτί. Το θρίλερ αυτό έρχεται με συστάσεις, καθώς κέρδισε το Ειδικό Βραβείο το 2012 από τη Σουηδική Ακαδημία Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Κυρίως όμως αυτό που το χαρακτηρίζει είναι το ότι ξεφεύγει από τα όρια. Εδώ τα εγκλήματα δεν τα καταπίνεις αναγνωστικά εύκολα. Είναι δύσκολα, τρομερά και απάνθρωπα. Είτε είσαι για μια βόλτα στο λογοτεχνικό τρενάκι του τρόμου είτε όχι.

Το έχω γράψει ξανά: χρόνο με τον χρόνο ο διαγω-νισμός διηγήματος «ΛόγωΤέχνης» γιγαντώνεται δίνοντας παράλληλα βήμα σε νέους συγγραφείς. Τώρα ελεύθερα και στο διαδίκτυο κυκλοφορεί η e-έκδοση από την Art Spot «Ιστορίες διαδικτύου» με τα πρώτα 20 διηγήματα του διαγωνισμού για το 2011. Το θέμα τότε υπήρξε αυτό που λέει ο τίτλος. Θεματική ιδιαίτερα ταιριαστή για μια γενιά ανερχόμενων συγγραφέων που δίνουν τα πρώτα δείγματα γραφής τους στον ελευθεριακό και χα-ώδη κόσμο του ίντερνετ. Και ξέρετε κάτι; Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά και ίσως καταφέρουν να οδηγήσουν το γράψιμο σε τελείως καινούργιους δρόμους. Σημειώστε κάποια από τα ονόματα της έκδοσης αυτής. Ισως τα χρειαστείτε στο μέλλον.

Ελληνικό sci-fi

21

Τον Νορβηγό συγγραφέα Ιψεν τιμάει το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κε-φαλληνίας 16, Κυψέλη) με την παράσταση «Βρικόλακες», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού από σήμερα, Παρασκευή 29 Νοεμβρίου. Προετοιμάζοντας το έδαφος για το 2014, έτος Ιψεν, η Α΄ Σκηνή του θεά-τρου θα φιλοξενήσει την Μπέττυ Αρβανίτη στον ρόλο της κας Αλβιγκ και μαζί της τον Γιώργο Κέντρο, τον Νίκο Χατζόπουλο, τη Μαρία Κίτσου και τον Κώστα Βασαρδάνη.

Το έργο, γραμμένο το 1881, βγάζει στην επιφάνεια τα άπλυτα μιας ολόκλη-ρης κοινωνίας με τρόπο επιθετικό, σοκαριστικό για την εποχή. Για αυτό και ακόμα και αρκετά χρόνια μετά την πρεμιέρα του εξακολουθούσε να προ-καλεί αίσθηση στους συγχρόνους του. Η ιστορία αφορά την Ελεν Αλβιγκ, η οποία στην προσπάθειά της να διασώσει την ηθική της ελευθερία, στο τέλος καταστρέφεται. Μαθαίνοντας για την απιστία του συζύγου της με την υπηρέτριά τους, η Ελεν αποχωρεί από την οικογενειακή εστία και βρίσκει

καταφύγιο στον Πάστορα Μάντερς, τον πρώτο της μεγάλο έρωτα. Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και η ερωτική ορμή του συζύγου της κληρονομείται στον γιο της, ο οποίος θέλει να παντρευτεί τη νεαρή υπηρέτριά τους Ρεγγίνα, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι αδερφή του.

Πιθανολογείται ότι ο Ιψεν έγραψε το έργο εξαιτίας του νόθου παιδιού που είχε ο ίδιος αποκτήσει σε ηλικία 18 ετών με μια υπηρέτρια, το οποίο είχε αναγνωρίσει αν και δεν το είχε συναντήσει ποτέ. Η ύπαρξη αυτού του παι-διού ήταν και η αιτία που τον απομάκρυνε από την οικογένειά του. Ο τίτλος «Βρικόλακες» (σε ελεύθερη μετάφραση από τα δανέζικα σημαίνει «αυτοί που περπατούν ξανά στη Γη») αναφέρεται κυρίως στο στοιχείο της κληρο-νομικότητας, που είναι και το κυρίαρχο θέμα του έργου, καθώς και στο στοιχείο της επανάληψης μιας ιστορίας που οι ήρωες νομίζουν ότι έχει χα-θεί στο σκοτάδι.

Βρικόλακεςστην... Κεφαλληνίας

22Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 29.11-05.12.2013

Η θεατρική ομάδα “The 3rd person theatre group” παρουσιάζει στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7, Θησείο) την παράσταση “Peer Gynt, no man’s land”, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Ιψεν. Η Αντιγόνη Φρυδά, η Ελένη Ζαραφίδου και ο Βαλάντης Φράγκος -που παίζουν και έχουν αναλάβει και τη σκηνοθεσία- βραβεύτηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Νορβηγία με τη διε-θνή υποτροφία Ibsen Scholarship 2013. Το έργο αφορά τη ζωή του ήρωα Peer, που κινείται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Η περιπέτειά του μετατρέπεται σε προσωπικό ταξίδι και όλες οι ιστο-ρίες του γίνονται αφηγήσεις μέσα από τον ίδιο, τη μητέρα και την αγαπημένη του.

Ο «Πουπουλένιος» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για όση ώρα βρέθηκα στο Θέατρο Αθηνών την περασμένη Δευ-τέρα ένιωθα ότι με στρίμωχνε συνεχώς στον τοίχο. Οτι με πίεζε να καταλάβω περισσότερα από αυτά που ήθελα, ότι με πίεζε να αφήσω στην άκρη τη βασική ιστορία και να σκάψω βαθύτερα. Ο συγγραφέας Χατούριαν Χ. Χατού-ριαν ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ολοκληρωτικού καθεστώτος γιατί οι ιστορίες που γράφει ταυτίζονται με τις δολοφονίες δύο παιδιών που έχουν γίνει στην πόλη. Αυτή η ανάκριση γίνεται αφορμή για να ξεδιπλώσει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης τη βασική ιστορία του έρ-γου. Ενα παιδί υπόκειται σε τρομερή ψυχολογική βία και καταλήγει να γράφει εφιαλτικές ιστορίες για μικρά παι-διά και ένα παιδί υπόκειται σε τρομερή σωματική βία και καταλήγει νοητικά καθυστερημένο.

Η βία στην πιο σκληρή μορφή της. Επάνω σε παιδιά, θε-λημένη και μη. Η βία εντός της οικογένειας, η βία μιας ανάκρισης, η βία της κοινωνίας. Η βία που κάνει ένα παι-δί να γράφει χιτσκοκικά παραμύθια που πολλές φορές αρνείσαι να κάνεις εικόνες και η βία που κάνει ένα παιδί να μην μπορεί να καταλάβει τη διαφορά μιας φανταστι-κής και μιας πραγματικής ιστορίας. Η βία που έχουμε γύρω μας, που αγνοούμε, που φροντίζουμε να ξεχνάμε. Η ψυχή όμως παίζει πάντα το δικό της παιχνίδι.

Για να επανέλθουμε στην παράσταση, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στη σκη-νοθεσία, κρατώντας μια απλότητα τόσο στις ερμηνείες, όσο και στα σκηνικά. Ο Νίκος Κουρής είναι εξαιρετικός στον ρόλο του καλού μπάτσου και ο Οδυσσέας Παπα-σπηλιόπουλος κλέβει την παράσταση δημιουργώντας έναν χαρακτήρα ακραίο και ίσως τον μόνο που δικαιώνε-ται στο τέλος. Στον πιο απαιτητικό ρόλο του διανοητικά καθυστερημένου αδερφού ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, απλός στην ερμηνεία, χωρίς καρικατούρες και ακραία στοιχεία.

Ο Χατούριαν Χ. Χατούριαν θέλει πάνω από όλα να δια-σωθούν οι ιστορίες του. Και αυτό το πετυχαίνει. Η ιστο-ρία σώζεται εντός και εκτός σκηνής.

Ν.Μ.

Με την ευχή του Ιψεν

Στον βωμό της πίστηςΧωρίς happy end

Κωμική φιγούρα

Ο ιερέας Jim Jones οδηγεί τους πιστούς του να δημιουργήσουν μια κοινωνία ισότητας μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Ενα πείραμα που οδηγεί χίλιους ανθρώπους στην «ελευθερία» και στον θάνατό τους. Η παράσταση «Αίρεση», βασισμένη στη μεγαλύτερη ομαδική αυτοκτονία της σύγχρο-νης εποχής, ενώνει τρεις νεανικές ομάδες (Cheek-bones, Χα!, Κatayis teater) και σε σκηνοθεσία του Γιώργου Αγγελόπουλου (Abovo) προσπαθεί να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία του Τζιμ Τζόουνς και της αίρεσης People’s Temple, που κατέληξε στην αυτοκτονία σχεδόν χιλίων ανθρώπων στο Τζοουνστάουν της Γουιάνας τον Νοέμβριο του 1978. Στο Θέατρο Skrow (Aρχελάου 5, Παγκρά-τι) κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Τον ρόλο του Μπάρτλεμπτυ έχει αναλάβει να εν-σαρκώσει η Σοφία Φιλιππίδου στην παράσταση «Μπάρτλεμπυ ο γραφιάς» του Χέρμαν Μέλβιλ. Η θεατρική διασκευή της νουβέλας, όπως και η σκη-νοθεσία, έχει γίνει από την ίδια, ενώ μαζί της στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο) βρίσκεται ο Κώστας Καζανάς, ο Σήφης Πολυζωίδης, ο Ακης Λυρής, ο Αλέξαν-δρος Ιορδανίδης και ο Ορέστης Μαυρόπουλος. Ο Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς ενός δικηγορικού γρα-φείου στη Γουόλ Στριτ του 19ου αιώνα, είναι η κω-μική φιγούρα ενός μοναχικού άντρα που βρίσκει τον τρόπο να ανατρέψει τη ζωή όλων.

Η ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου, η φλαουτίστα Ναταλία Γεράκη, η σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, ο πιανίστας Διονύσης Μαλλούχος και μαζί τους ο μπάσος Τάσος Αποστόλου παρουσιάζουν μια θεατρικοποιημένη μουσική ιστορία για τον Κλοντ Ντεμπισί, τον Γάλλο ιμπρεσιονιστή συνθέτη που άλλαξε την πορεία της μουσικής. Από αύριο, Σάβ-βατο 30 Νοεμβρίου, έως τις 3 Δεκεμβρίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) στην παράσταση “La musique à moi” θα ακουστούν μερικά από τα σημαντικότερα έργα του συνθέτη -με αποκορύφωμα το διάσημο “Clair de lune”- και θα φωτιστούν οι σχέσεις του με τα πρό-σωπα που σημάδεψαν τη ζωή του.

Παριζιάνικες μελωδίες

23

Μετά την παρουσίαση στην Art Athina 2013, τις προβολές και εκδηλώ-σεις σε CAMP, ReMap4 και στην Ελληνοαμερικανική Ενωση, ο οργανι-σμός Art21 συνεργάζεται και με την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο πλαίσιο μιας σειράς εκδηλώσεων που θα κρατήσουν μέχρι και το καλοκαίρι του 2014.

Το Art21, με έδρα τη Νέα Υόρκη, έχει κερδίσει διεθνή αναγνώριση και εμβέλεια μέσα από τα βραβευμένα ντοκιμαντέρ και τις παραγωγές του, οι οποίες είναι αφιερωμένες στην εικαστική σκηνή του 21ου αιώνα. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει η σειρά ντοκιμαντέρ “100 Artists”, η οποία ξεδιπλώνει τις εξελίξεις στη σύγχρονη τέχνη, όπως έχει διαμορφωθεί από τις αρχές του 2000 μέχρι σήμερα, και παρουσιάζεται μέσα από μια σειρά συναντή-σεων-προβολών στην Αθήνα.

«Το πρόγραμμα του Art21 δίνει τη δυνατότητα σε οργανισμούς σε όλο τον κόσμο να βιώσουν τον κεντρικό στόχο του Art21 - έναν διάλογο εμπνευσμένο από τη σύγχρονη τέχνη και τις ιδέες που εκφράζει», δηλώ-

νει η Σούζαν Sollins, Executive Director του Art21. Εκατό συνολικά καλ-λιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι Louise Bourgeois, James Turrell, Barbara Kruger, Matthew Barney, John Waters, Kiki Smith, Mike Kelley, Hiroshi Sugimoto, Richard Tuttle, Laurie Simmons, William Kentridge, Jeff Koons, Paul McCarthy, Cindy Sherman, Ai Weiwei, Marina Abramovi , μιλούν για το έργο τους και τα θέματα που τους απασχολούν κατά τη διάρκεια της πολυβραβευμένης σειράς ντοκιμαντέρ.

Στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Αγ. Ι. Ρέντης) οι προ-βολές λαμβάνουν χώρα σε συνεργασία με το Θέατρο της ΑΣΚΤ κάθε Τετάρτη στις 6 μμ. στην Αίθουσα του Κινηματογράφου με ελεύθερη εί-σοδο. Στις 4 Δεκεμβρίου θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ με τίτλο “Time” («Χρόνος») στο πλαίσιο του οποίου παρουσιάζεται ο χορευτής και χορο-γράφος Merce Cunningham, καθώς και οι καλλιτέχνες Martin Puryear, Paul Pfeiffer, Vija Celmins και Tim Hawkinson.

Εκατό εικαστικοίστην Πειραιώς

24Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

29.11-05.12.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Με αφορμή τα 100 χρόνια από την πρώτη παρου-σίαση της «Ρόδας Ποδηλάτου», το εμβληματικό αυτό έργο του Μαρσέλ Ντυσάν, η ερευνητική ομά-δα καλλιτεχνών για τον πρώτο αιώνα ready made, παρουσιάζει στις γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) την έκθεση «ΠΡΟΚΑΤ». Στο πλαίσιό της η ομάδα των Ανδρέα Βούσουρα, Απόστολου Ζερδεβά, Ειρήνης Καρα-γιαννοπούλου, Μπάμπη Καραλή, Μαρίας Λιανού, Ηλιοδώρας Μαργέλλου, Θανάση Μουτσόπουλου, Καμίλο Νόλλα, Κωνσταντίνου Πάτσιου, Πάνου Σκουλούδη και Γιώργου Τσεριώνη διερευνά την έν-νοια του ready made, το οποίο άλλαξε τα δεδομένα της εικαστικής δημιουργίας άμα τη εμφανίσει του. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 17 Δεκεμβρίου.

Στα ίχνη του Ντυσάν Διπλή έκθεση

Ο ρόλος του Μουσείου

Η γκαλερί Ζουμπουλάκη φιλοξενεί δύο εκθέ-σεις στον γνωστό χώρο της Πλατείας Κολωνα-κίου 20 μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου. Η νέα ατομική έκθεση του Νίκου Λαγού με τίτλο “zan-tac” πε-ριλαμβάνει έργα μεγάλων και μικρών διαστάσε-ων, ακρυλικά σε καμβά και κάρβουνο σε χαρτί. Μέσα από τη δουλειά του αυτή ο Λαγός «προ-σπαθεί να ανατρέψει τον ναρκισσισμό ενός σύγχρονου κόσμου που δεν θέλει να αλλάξει», όπως σημειώνει ο ιστορικός τέχνης Σωτήρης Μπαχτσετζής. Παράλληλα, η γκαλερί εκθέτει μια σειρά από πιστά αριθμημένα αντίγραφα γλυπτών και κοσμήματα του Γιώργου Ζογγολό-πουλου, καθώς και πρωτότυπα έργα του ζωγρα-φικής και γλυπτικής.

Στο κτίριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπε-νάκη φιλοξενείται η έκθεση του Adam Chodzko “You’ll see; this time it’ll be different”, η οποία θα διαρκέσει έως τις 19 Ιανουαρίου. H συγκεκριμέ-νη έκθεση λαμβάνει χώρα σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο, στο πλαίσιο του προγράμ-ματος «Καλλιτέχνες σε διάλογο με το Μουσείο Μπενάκη» και την επιμέλεια υπογράφει η Πολύ-να Κοσμαδάκη. Κατά τη διάρκειά της ο Βρετα-νός καλλιτέχνης παρουσιάζει μια αναδρομική έκθεση φανταστικών αφισών του Μουσείου από το κοντινό μέλλον στον χώρο της ράμπας του κτιρίου. Mια πρωτότυπη εγκατάσταση η οποία δι-ερευνά μεταξύ άλλων τον ρόλο των πολιτιστικών οργανισμών στην αναπαράσταση της ιστορίας, της γνώσης και της παράδοσης.

Μέχρι τις 7 Ιανουαρίου θα φιλοξενούνται οι «Ει-καστικοί Διάλογοι» στο Πάρκο Αναψυχής της Ακαδημίας Πλάτωνος. Η έκθεση σχεδιάστηκε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και παρου-σιάζεται στο πλαίσιο του έργου «Η ελληνική σκέψη σε διάλογο: Προγράμματα βιωματικής μάθησης». Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά διοργάνωση, η οποία και πραγματοποιείται υπό την επιμέλεια της Μαριλένας B. Καρρά. Φέτος οι επισκέπτες καλούνται να έρθουν σε διάλογο με ψηφιακά έργα τέχνης που έχουν ως αφετηρία την ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Στους «Διαλόγους» συμμετέχουν δέκα σύγχρονοι εικαστικοί καλλι-τέχνες, μεταξύ των οποίων οι Αθανάσιος Αργι-ανάς, Μαρία Βαρελά, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Rick Myers, Θοδωρής Προδρομίδης κά.

Ο Καβάφης εμπνέει

Τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου εγκαινιάζεται η νέα έκθεση του ArtWall Project Space (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) με τίτλο “Vandalism”. Πρόκειται για την παρουσίαση της νέας ατο-μικής δουλειάς του Νίκου Γιαβρόπουλου υπό την επιμέ-λεια της ιστορικού τέχνης Ολινκα Βαρβιτσιώτη.

Αναφορικά με το θέμα που πραγματεύεται η συγκεκρι-μένη έκθεση ο Γιαβρόπουλος επισημαίνει πως διερευνά «τον βανδαλισμό σε όλα τα επίπεδα: τον αισθητικό βαν-δαλισμό, τον ηθικό, τη μετάλλαξη των συμβόλων και των ιδεών, την επικινδυνότητα της εποχής, γενικώς τον βανδα-λισμό της ζωής, η αξία της οποίας είναι πια ανύπαρκτη».

Για τη σχέση του με την Αθήνα αλλά και το αρχαιοελλη-νικό στοιχείο το οποίο κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του προσθέτει: «Η Αθήνα είναι μια άσχημη πόλη, μια πόλη που κατοικείται από ανθρώπους που δεν την αγα-πούν, που ήρθαν να δουλέψουν εδώ τυχοδιωκτικά και μετά να αποσυρθούν στο χωριό για να φροντίζουν τις κότες και με αυτό το κομμάτι της δεν έχω σχέση. Υπάρχει όμως ένα κομμάτι μαγικό, αυτό των αρχαίων ναών, οι μετόπες και οι φρίζες, οι μάχες και οι γιορτές ζωγραφισμένες πάνω στα αγγεία, αυτό ακριβώς είναι που αναγνωρίζω στο άγριο στριμωξίδι του ηλεκτρικού, στο μεθύσι τον θαμώνων στα μπαρ, στην ανυπόφορη τσίκνα των σουβλατζίδικων...»

Για τον ρόλο του καλλιτέχνη και για το αν έχει επανα-προσδιοριστεί στην Αθήνα-Ελλάδα της κρίσης σημειώνει: «Ο ρόλος τον καλλιτεχνών είναι ανύπαρκτος στη ζωή της πόλης, δεν επαναπροσδιορίζεται. Ο κόσμος ύστερα από αυτή την τραγική κατάσταση εξακολουθεί και πα-ρακολουθεί χαζο-ξανθιές στην τηλεόραση, συνεχίζει να διασκεδάζει με φασιστοτροβαδούρους και διαμαρτύρε-ται για την άδικη φορολογία του λουτροκαμπινέ». Στους συντελεστές της έκθεσης, η οποία θα ολοκληρωθεί στις 12 Δεκεμβρίου, περιλαμβάνονται οι ηθοποιοί Ντόρα Αυ-λωνίτου, Βάνα Πεφάνη, Παναγιώτης Πετράκης, Δημήτρης Κάτσης και ο χορευτής Αλεξ Γκόντοβος.

Βανδαλισμός

25

26

Νομίζω αρκεί αυτή η «φουρ-τουνιασμένη» σκηνή της «Μικράς Αγγλίας», όταν το μυστικό έρχεται στο φως, για να μην τις ξεχάσω ποτέ. Μια κραυγή που σου διαλύει τα

σωθικά. Μια πάλη χωρίς νικητή. Ενα κρεσέντο οργής, απόγνωσης και απελπισίας, καθώς τα κύματα σκάνε με δύναμη στην ακτή. Ενα οριακό σημείο. Κάνεις ώρα να συνέλθεις.

Η Πηνελόπη Τσιλίκα και η Σοφία Κόκκαλη είναι οι δύο νεαρές πρωταγωνίστριες της νέας ταινίας του Παντελή Βούλγαρη, που κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 5 Δεκεμβρίου από τη Feelgood Entertainment. Είναι η Ορσα και η Μοσχούλα του βραβευμένου μυθιστορήματος της Ιωάννας Καρυστιάνη, που μεταφέρεται υπο-δειγματικά στη μεγάλη οθόνη. Είναι μόλις στην αφετηρία, νεόκοπες απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά μας χαρί-ζουν δύο συναρπαστικές και απολύτως ώριμες ερμηνείες. Το χρωστάνε στο ταλέντο τους; Το χρωστάνε στη σκληρή δουλειά; Το χρωστάνε στον Βούλγαρη; Ο χρόνος θα δείξει...

Δύο αδελφές στην Ανδρο του Μεσοπολέμου. Ενας άνδρας. Ενας ανεκπλήρωτος έρωτας. Μια ολέθρια απόφαση της μητέρας τους θα τις οδη-γήσει με μαθηματική ακρίβεια στην τραγωδία. «Ηθελα να αγαπώ. Να αγαπώ πολύ. Να αγαπώ για πάντα», ψελλίζει η Ορσα όταν όλα πια έχουν τελειώσει με τον πιο σκληρό τρόπο. «Αυτό το ‘για πάντα’ είναι εφικτό στην αγάπη;» αναρωτιέμαι. «Θα απαντήσω ναι, ξέροντας ότι είμαι μόλις 25. Οφείλουμε να πιστεύουμε ότι μια αγάπη μπορεί να διαρκέσει για πάντα», μου απαντάει η Πηνελό-πη και η Σοφία σπεύδει να προσθέσει λίγο διστα-κτικά: «Και εγώ θέλω να απαντήσω ναι».

Τις γυρίζω πίσω. Στα εφηβικά τους χρόνια. Θέλω να πιάσουμε το νήμα πριν από τη Δραματική Σχο-λή. «Δεν σκεφτόμουν να γίνω ηθοποιός. Εκανα χορό και μου άρεσε πάρα πολύ. Τέλειωσα το σχο-λείο, μπήκα στη Νομική και όταν κατάλαβα ότι δεν είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη άρχισα να

αναρωτιέμαι τι θα με κάνει ευτυχισμένη. Εδωσα στη Δραματική του Εθνικού ακολουθώντας μια παρόρμηση», μου λέει η Πηνελόπη, που μόλις στο δεύτερο έτος της σχολής κατάλαβε ότι αυτό θέλει να κάνει. Η Σοφία πάλι ήθελε από μικρή να ασχοληθεί με την υποκριτική, αλλά δεν το έπαιρνε απόφαση. «Εκεί στα 18 με 19, σε ένα ταξίδι στο πλαίσιο του Erasmus στο πανεπιστήμιο, συνειδητο-ποίησα ότι έπρεπε να σταματήσω να ασχολούμαι με πράγματα που δεν με εκφράζουν και να κάνω αυτό που πίστευα ότι ήταν η ανάγκη μου».

Τρία χρόνια μετά οι δυο τους αποφοιτούν από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού και η τύχη τούς χα-μογελά πλατιά με το καλημέρα σας. Οι δυο κο-πέλες πείθουν τον Παντελή Βούλγαρη στο casting για τη «Μικρά Αγγλία» ότι είναι εκείνες που έψα-χνε. «Ημουν στο σπίτι. Χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Κωνσταντίνα Βούλγαρη», θυμάται η Σο-φία. «Με είχε φάει το άγχος. Αναρωτιόμουν γιατί με πήρε. Και μου λέει: ‘Ε, τίποτα. Πήρα να σου πω ότι θα είσαι στην ταινία. Και όποτε μπορέσεις να περάσεις από εδώ να τα πούμε’. Και της απαντάω: ‘Να έρθω τώρα;’»

Ηταν η αρχή ενός συναρπαστικού ταξιδιού. «Στο πρώτο γύρισμα στην Ανδρο ένιωθα ότι ήξερα πια τον Παντελή Βούλγαρη. Υπήρχε μια αόρατη επι-κοινωνία μεταξύ μας. Ο Παντελής είναι πολύ της συζήτησης. Νομίζω ότι η πιο σημαντική δουλειά έγινε προτού πάμε στην Ανδρο, που βρισκόμα-σταν όσο πιο συχνά γινόταν σε ένα τραπέζι και φέρναμε υλικό, του λέγαμε ιδέες, άλλες τις δε-χόταν, άλλες τις απέρριπτε...» μου αποκαλύπτει η Σοφία. «Αυτό που κρατάω από τον Παντελή», προσθέτει η Πηνελόπη, «είναι αυτή την εμπιστο-σύνη. Κατάλαβα ότι όση εμπιστοσύνη σου δίνει ένας σκηνοθέτης λέγοντάς σου ότι εσύ θα παί-ξεις αυτόν τον ρόλο, τόση εμπιστοσύνη πρέπει να δώσεις και εσύ σε αυτό που σου προτείνει και να ακολουθήσεις το δικό του μονοπάτι. Για μένα αυτή είναι η δουλειά μας».

Ολόκληρη η Ανδρος βοήθησε ουσιαστικά στα γυρίσματα της ταινίας. «Ηταν σαν γιορτή. Οι άν-θρωποι αυτοί μας αγκάλιασαν, μας ανοίχτηκαν,

τους ανοιχτήκαμε και εμείς. Εβλεπα με τι χαρά ήθελαν να βάλουν το καπέλο της εποχής, να δεί-ξουν τον γάιδαρό τους...» θυμάται η Σοφία και η Πηνελόπη εξηγεί: «Υπήρχε μια αίσθηση αλληλεγ-γύης και ισοτιμίας. Οσο έπαιξα εγώ, τόσο έπαι-ξαν και εκείνοι».

Τις ρωτάω ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή στα γυρίσματα. Είμαι σίγουρος για την απάντηση και δεν πέφτω έξω. Δεν θα μπορούσε να μην είναι η σκηνή που σας περιέγραψα στο ξεκίνημα. «Από την αρχή ξέραμε ότι εδώ ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα», ομολογεί η Πηνελόπη. «Ενώ είχα ετοι-μάσει στο μυαλό μου όλες τις σκηνές με κάθε λεπτομέρεια, αυτή τη σκηνή δεν την ακουμπούσα. Είναι κάτι τόσο ακραίο, που ένιωθα ότι με ξεπερ-νάει. Ηθελα να μου βγει πηγαίο», τονίζει η Σοφία.

Το σινεμά του Βούλγαρη είναι ένα σινεμά ρεα-λιστικό και ανθρωποκεντρικό, που βρίθει συναι-σθημάτων χωρίς ωστόσο να γίνεται μελό. Με δυο λόγια, εκ διαμέτρου αντίθετο από το στιλιζα-ρισμένο, ελλειπτικό σινεμά του αποκαλούμενου Greek New Wave, που διαπρέπει στο εξωτερικό. «Για μένα ο σημαντικότερος λόγος που θέλω να κάνω σινεμά είναι οι ιστορίες και οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι. Από εκεί και πέρα, αν κάποιος έχει να προτείνει έναν δικό του τρόπο να διηγηθεί μια τρυφερή, μια σκληρή, μια παλιά ή μια σύγχρονη ιστορία, εγώ με χαρά μου να είμαι μαζί του», σχολιάζει η Πηνελόπη, ενώ η Σοφία μοιάζει να προβληματίζεται: «Μου αρέσει που πειραματίζονται νέοι άνθρωποι. Πάντα προτεραι-ότητα έχει να είσαι τίμιος απέναντι σε αυτό που θέλεις να πεις. Ελπίζω να μην παγιωθεί κάποιο ρεύμα. Αρχικά είχα ενθουσιαστεί, αλλά τώρα πια βλέπω μια μίμηση της φόρμας χωρίς να φέρει κάτι σαν ουσία».

«Πρέπει να έχουμε ορμή», επισημαίνει η Πηνε-λόπη. «Προσωπικά αυτό νιώθω και έχω ελπίδα. Πιστεύω ότι ξεκινάει μια πολύ δημιουργική περί-οδος και θεατρικά και κινηματογραφικά». Ας το ελπίσουμε και εμείς. Δυνατά.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Η αγάπη μύρια κύματα…

27 29.11- 05.12.2013

28

29 29.11- 05.12.2013

Με τη Βικτωρία Ταγκούλη χαί-ρομαι πάντα να μιλάω. Γιατί σε οποιαδήποτε κουβέντα κάνεις μαζί της η μουσική είναι στην πρώτη γραμμή. Αυτή τη φορά η κουβέντα μας ξεκίνησε πιο

μουσικά από ποτέ. Νέος δίσκος, πολλά χαμόγε-λα, μεγάλη ανυπομονησία για την πρώτη ζωντανή παρουσίασή του. Και όλα αυτά σφραγισμένα με τη γλυκύτητα και το χαμόγελο της Βικτωρίας και φυσικά με το ταλέντο του Χρίστου Θεοδώρου.

«Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτόν τον δίσκο», μου λέει η ίδια και θυμάμαι ότι πέρυσι τέτοιον καιρό σε μια κουβέντα μας μου είχε αναφέρει την προετοιμασία του. Εναν χρόνο μετά κρατάω στα χέρια μου το «Τετράδιο» σε μουσική Χρίστου Θε-οδώρου και στίχους Μιχάλη Γελασάκη. Η τρίτη αυτή προσωπική της δουλειά εκτός από τον τίτ-λο έχει και τη μορφή παραδοσιακού τετραδίου. «Αυτό ήταν μια ιδέα του Μιχάλη», εξηγεί η Βικτω-ρία. «Εκείνος σκέφτηκε και τον τίτλο και τη συ-σκευασία. Είμαστε πολύ τυχεροί που η εταιρεία SKAG δέχτηκε να μας κάνει τη χορηγία και να αναλάβει όλο το artwork του δίσκου».

Το περιεχόμενο του δίσκου είναι όμως το ίδιο εντυπωσιακό με το περιτύλιγμα. Δέκα συναισθη-ματικές συνθέσεις που περικλείουν τη δυναμική της απλότητας και ταυτόχρονα μια νέα ρετρό αισθητική. «Η συνεργασία με τον Μιχάλη προέ-κυψε τώρα για πρώτη φορά. Ημασταν φίλοι και κάποια στιγμή άκουσε ένα τραγούδι του Χρίστου,

έβαλε στίχους και κάπως έτσι γεννήθηκαν δέκα τραγούδια. Ταιριάξαμε πάρα πολύ μεταξύ μας», εξιστορεί η Βικτωρία και συνεχίζει με ενθουσια-σμό: «Αυτός ο δίσκος είναι ένα πολύ δικό μου πράγμα. Εχουμε πλησιάσει πολύ τον ήχο που θέλαμε να πετύχουμε». Και αυτό οφείλεται κυ-ρίως στο κουαρτέτο εγχόρδων (βιολί, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο) που ηχογραφήθηκε μαζί με τη φωνή, σε πραγματικό χρόνο, υπό την ενορ-χηστρωτική καθοδήγηση και διεύθυνση του Χρί-στου Θεοδώρου. «Ο ήχος βασίστηκε πολύ στο κουαρτέτο και στο πιάνο και μας αντιπροσωπεύει και τους δύο. Είναι η πιο αγαπημένη μου δουλειά μέχρι τώρα, και μουσικά και στιχουργικά».

Παίρνω αφορμή από την αναφορά της στον Μι-χάλη και τη ρωτάω αν προτιμάει τη συνεργασία με έναν συνθέτη και έναν στιχουργό, όπως έκανε και στον προηγούμενο δίσκο της. «Βασικοί συ-νεργάτες είμαι εγώ και ο Χρίστος, αλλά πιστεύω πολύ σε αυτό το τρίπτυχο. Γιατί έτσι βγαίνουν ολοκληρωμένες δουλειές. Αυτό αποζητούσα γε-νικά, με εξαίρεση τον πρώτο δίσκο που ήταν τρα-γούδια που θέλαμε να ηχογραφήσουμε. Θεωρώ σημαντικό να έχεις ένα υλικό που το πιστεύεις και το δουλεύεις μαζί με τους συνεργάτες σου. Να μην ψάχνεις δεξιά και αριστερά τραγούδια. Δεν κατακρίνω όποιον το κάνει. Απλώς εγώ προτιμώ να λειτουργώ με συγκεκριμένο τρόπο».

Και σε αυτόν τον δικό της τρόπο να χειρίζεται τα πράγματα οφείλεται και η συνολική ηχογράφηση που έκανε στα τραγούδια του δίσκου. «Τα περισ-

σότερα κομμάτια έχουν γραφτεί με ταυτόχρονη ηχογράφηση πιάνου, εγχόρδων και φωνής. Αν και πια δεν συνηθίζεται. Εχει όμως αυτή την κί-νηση το γράψιμο, δεν είναι στεγνό και αυτό θέ-λαμε να καταφέρουμε. Παίρνεις τη δόνηση και τον κραδασμό που νιώθεις όταν είσαι μέσα σε όλο αυτό. Νιώθεις ότι το δημιουργείς και εσύ με τη φωνή σου, παίρνεις πολύ ωραίες στιγμές και αυτό βγαίνει φυσικά και στον ήχο. Υπάρχει βέ-βαια πάντα η δυνατότητα να διορθώσω πράγματα στη συνέχεια».

Κλείνοντας και πριν δώσουμε ραντεβού για την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου στο Gazarte, όπου θα πα-ρουσιάσει τον δίσκο και θα μας χαρίσει με τη μελωδική φωνή της και ξένες επιτυχίες, τη ρωτάω τι θα έγραφε εκείνη στο δικό της τετράδιο. «Το τε-τράδιο έχει την έννοια του λευκώματος. Υπάρχει χώρος να γράψει κάποιος σκέψεις και μηνύματα. Οπως στα λευκώματα που είχαμε στο σχολείο, γράφαμε τις ερωτήσεις και περιμέναμε τις απα-ντήσεις. Αυτό βέβαια για εμένα, για τα αγόρια δεν ξέρω!» τελειώνει γελώντας.

Το δικό της «Τετράδιο» λοιπόν γράφτηκε. Τώρα μένει από εμάς να το ανοίξουμε και να βρούμε τα δικά μας αγαπημένα στιχάκια και μελωδίες. Καλή ακρόαση!

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Το τετράδιο της Βικτωρίας

30

Είναι ο ήχος ο δικός μας. Ενα τότε που επηρέασε το σήμερα της ελληνικής μουσικής με τον πιο απόλυτο και καθορι-στικό τρόπο. Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις την Ελλάδα

ανάμεσα στο παγκόσμιο πολιτισμικό μωσαϊκό με το άκουσμα ενός μπαγλαμά σε μια μελωδία του Μάρκου Βαμβακάρη, του Βασίλη Τσιτσάνη ή του Απόστολου Καλδάρα. Είναι τόσο απλό και είναι φανερό πως η τάση επαναπροσδιορισμού των πολιτισμικών μας ριζών οδηγεί ασυναίσθητα στην ιστορία εκείνη που άλλοτε αποτελούσε την πιο περιθωριοποιημένη μορφή αστικής καλλιτε-χνικής δράσης.

Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι ίσως η πιο χαρακτη-ριστική αποτύπωση των δυσκολιών της τότε ζωής των λαϊκών ανθρώπων. Η εκτόνωση του πόνου για

την αδικία, την προδοσία και την ξενιτιά, η οποία βρίσκει τον χώρο να παρουσιαστεί στην πιο λυρι-κή και συναισθηματική εκδοχή της.

Μέρα με τη μέρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πιο πολλά είναι αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν με το τότε. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Η ίδια ανασφάλεια, το ίδιο σκοτά-δι, μια αισιοδοξία που υποφώσκει και προφανώς ένα νέο κύμα τέχνης, ή πιο σωστά ένα νέο ρεύμα καλλιτεχνών, που κοιτάζει μπροστά, αλλά δεν φο-βάται να συλλέξει ό,τι αγάπησε από το πίσω. Τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν διστάζει, αλλά το επιδιώκει κιόλας.

Το “Retropolis II live sessions” είναι μια τέτοιου είδους προσπάθεια προς απόδειξη και παρουσία-ση αυτής της τάσης. Ενα κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν, με μια υπόσχεση σεβασμού σε ό,τι

πραγματικά αξίζει και μας προσδιορίζει τόσο καλ-λιτεχνικά, όσο και ως λαό. Ο Αδάμ Τσαρούχης, ο Ηλίας Βαμβακούσης, η Φωτεινή Βελεσιώτου, ο Λεωνίδας Μαριδάκης, η Ηρώ Σαΐα, η Βικτωρία Ταγκούλη, η Μαρίνα Σάττι, ο Γιάννης Λίνας και ο Ευστάθιος Δράκος και η Μαρία Καρέτσου των Minor Project θα τραγουδήσουν όλοι μαζί, σαν παλιά ρεμπέτικη κομπανία, τα τραγούδια που δι-ασκεύασαν για τη συλλογή του “Retropolis II”, αλλά και μια σειρά τραγουδιών που στιγμάτισαν όσο λίγα την ιστορία της ελληνικής μουσικής.

Στη σκηνή του Gazarte, την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου.

Κείμενο: Ευστάθιος Δράκος / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Το live του Retropolis II

31 29.11- 05.12.2013

32

Η πρώτη εικόνα που είδα μπαίνοντας στο Θέατρο Θη-σείον ήταν ο Γιώργος Πα-παγεωργίου πεσμένος στα γόνατα φορώντας δερμάτινο κορσέ και η Βίκυ Παπαδοπού-

λου από πάνω του κρατώντας μαστίγιο. Υστερα από αυτό ήξερα ότι η συζήτηση μαζί τους θα ήταν ξεχωριστή.

Τους πέτυχα στην τεχνική δοκιμή λίγο πριν από την πρεμιέρα τους. Η «Αφροδίτη με τη Γούνα» του Ντέιβιντ Αϊβς, στο οποίο πρωταγωνιστούν σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, εμπνέεται από το μυθιστόρημα “Venus im Pelz” του Λέο-πολντ φον Ζάχερ-Μαζόχ, από το οποίο και προ-έκυψε ο όρος μαζοχισμός. Εξού και οι δερμά-τινοι κορσέδες και τα μαστίγια. «Η παράσταση μιλάει για σαδισμό και μαζοχισμό, αλλά δεν τη βλέπεις από απόσταση. Ταυτίζεσαι, γιατί ο σα-δισμός και ο μαζοχισμός υπάρχει σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις», μου εξηγεί αμέσως η Βίκυ για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.

«Μιλώντας σε εγκεφαλικό επίπεδο, αισθάνομαι ότι ψάχνουμε πάντα τον άνθρωπο που θα λει-τουργήσει για εμάς σαν αφέντης ή σαν δούλος. Ακόμα και στο σχολείο στις παρέες των παιδιών κάποιος αναλαμβάνει τον ρόλο του αρχηγού και οι άλλοι τον ρόλο αυτών που τον ακολου-θούν», προσθέτει ο Γιώργος.

Εστιάζοντας στις ερωτικές σχέσεις, το παιχνίδι μοιάζει να αγριεύει... «Νομίζω ότι σε αυτό το πάθος του πρώτου καιρού υπάρχει πολύς σαδι-σμός και πολύς μαζοχισμός. Οι ρόλοι εναλλάσ-σονται καθημερινά. Καθένας καλώς ή κακώς στη σχέση του προσπαθεί να βάλει κάποιους κανόνες, προκειμένου να έχει το πάνω χέρι. Πά-ντα αυτό κάνουμε τα ζευγάρια, για αυτό και δεν καταλήγουμε και πουθενά!» μου λέει η Βίκυ, με τον Γιώργο να διαφωνεί ως προς τον χρόνο κατά τον οποίο εμφανίζονται τα σαδομαζοχιστικά ένστικτα του καθενός μας. «Για μένα αυτά έρ-χονται στο τέλος μιας σχέσης, όχι στην αρχή. Το βιβλίο του Μαζόχ εξερευνά το σκοτάδι πρώ-τα μέσα σου και στη συνέχεια το σκοτάδι που παίρνεις από τον άλλον σε μια ερωτική σχέση. Και αυτό το σκοτάδι είναι που κάνει κάθε φορά μια σχέση διαφορετική. Οι σχέσεις όπου είναι

όλα ήρεμα και τακτοποιημένα μοιάζουν λίγο με συναλλαγές στην τράπεζα!»

«Πάντα πρέπει κάποιος να βγαίνει νικητής και κάποιος χαμένος;» αναρωτιέμαι. «Στο τέλος όλοι έχουν κερδίσει», αποφαίνεται μάλλον αισι-όδοξα η Βίκυ. «Σίγουρα κάτι έχεις πάρει από μια σχέση. Σε έχει προχωρήσει σαν άνθρωπο. Ξέ-ρεις πώς να διαχειριστείς την επόμενη φορά το λάθος. Να μην το ξανακάνεις. Προσωπικά έχω πληγωθεί και πολύ, αλλά πραγματικά ευχαριστώ τους ανθρώπους που υπήρξαν σύντροφοί μου, που το έζησα μαζί τους βαθιά, μέχρι το μεδούλι. Χάρηκα και πόνεσα μέχρι τέλους».

«Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει νικητής και χαμένος σε μια σχέση», παρεμβαίνει ο Γιώργος. Αυτοί οι δύο δεν θα συμφωνήσουν ποτέ, σκέφτομαι χαμογελώντας. «Ο χρόνος είναι που δείχνει τον πραγματικό νικητή. Συνήθως αυτός που κερδίζει είναι αυτός που νομίζει αρχικά ότι έχει χάσει. Πάντως για μένα το παιχνίδι της νίκης και της ήττας είναι κάτι που ξεκινάει από το φλερτ...» σχολιάζει, με τη Βίκυ να τον διακόπτει: «Αυτό τελικά το έχετε εσείς οι άντρες. Ο φόβος της ήττας». «Μπορεί να είναι και ζωδιακό!» την πει-ράζει ο Γιώργος. «Τι ζώδιο είσαι;» τον ρωτάει η Βίκυ. «Κριός», της απαντάει. «Παναγία μου!» σχολιάζει με ξινίλα η Βίκυ κάνοντάς του νόημα να φύγει μακριά της. Μας πιάνουν τα γέλια.

Εχουν χημεία μεταξύ τους. Είναι φίλοι και μοιά-ζουν να απολαμβάνουν τη συνεργασία τους. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η παράστα-ση «Η Αφροδίτη με τη Γούνα» είναι κυριολεκτικά ένα παιχνίδια για δύο. Ενα εξοντωτικό παιχνίδι για δύο. Ο Γιώργος υποδύεται τον Τόμας, έναν νέο θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη, που αναζητάει την πρωταγωνίστριά του για το νέο του έργο. Η Βίκυ ερμηνεύει τη Βάντα, μια αντι-συμβατική νεαρή ηθοποιό, που εισβάλλει καθυ-στερημένη στην οντισιόν του απαιτώντας να πά-ρει τον ρόλο. Και το ερωτικό παιχνίδι ξεκινάει... Και φτάνει στα άκρα.

«Βασικά αυτός ο ρόλος είναι σχεδόν τα πάντα», μου αποκαλύπτει η Βίκυ. «Η Βάντα είναι όλα τα θηλυκά. Αφελής και έξυπνη. Σαδίστρια και μα-ζοχίστρια. Αντρας και γυναίκα. Μια πολύ δυνα-τή παρουσία. Δηλαδή μπαίνει σε έναν χώρο και

την προσέχεις. Είναι όλα και τίποτα μαζί». Και ο Τόμας; «Ξεκινάει ως ένας μισογύνης, σνομπ και πολύ manly ήρωας, για να καταλήξει στην ακριβώς αντίπερα όχθη. Σαν να φοράει διάφο-ρες μάσκες και όσο περνάει η ώρα τις βγάζει μία μία και στο τέλος μένει γυμνός», μου λέει ο Γιώργος για τον ρόλο του.

«Μια παράσταση very kinky!» διαβάζω στο σκη-νοθετικό σημείωμα του Γιώργου Οικονόμου. «Το kinky κουβαλάει μια λίγο επικίνδυνη και αρνητι-κή σημασία. Δεν είναι απαραίτητα έτσι», παρατη-ρεί η Βίκυ και συνεχίζει: «Ενα παιχνίδι είναι και καμιά φορά τα παιχνίδια, όπως όταν ήμασταν παιδιά, φτάνουν στα άκρα. Στο σεξ, αν θέλουν και οι δύο να δοκιμάσουν πράγματα, γιατί έχει πλάκα, πόνο, καύλα ή για οποιονδήποτε άλλον λόγο, είναι ωραίο να το κάνουν».

Η πάλη των δύο φύλων σε πρώτο πλάνο. Τελικά είναι όντως η γυναίκα το ασθενές φύλο; «Κού-νια που σας κούναγε!» μου λέει η Βίκυ χαριτο-λογώντας. «Εγώ πάντως αν ήμουν γυναίκα θα ήμουν σίγουρα φεμινίστρια!» μας εξομολογεί-ται ο Γιώργος. «Είναι πολύ άσχημο το μοντέλο της σύγχρονης γυναίκας που προβάλλεται από την τηλεόραση. Είναι χυδαία σεξιστικό! Οσο πιο χαζή τόσο καλύτερα!» «Θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο και όχι με το φύλο», σχολιάζει η Βίκυ. «Η γυναίκα σίγουρα ωριμάζει πιο νωρίς και είναι και λίγο πιο πονηρή από τον άντρα. Αλλά γενικά υπάρχουν δυνατοί και αδύ-ναμοι άνθρωποι».

Επομένως μια δίκαιη πάλη; «Τα όπλα είναι κοινά, το τερέν είναι κοινό...» μου απαντάει ο Γιώργος. «Οσο παράδοξο και αν ακούγεται, αυτό το παι-χνίδι το κινεί ο μαζοχιστής. Η πάλη είναι όμως δίκαιη, γιατί οι ρόλοι εναλλάσσονται», προσθέ-τει η Βίκυ και ο Γιώργος καταλήγει: «Αυτοί οι δύο άνθρωποι φαίνεται σαν να μισιούνται, αλλά στο τέλος τους βλέπεις να αγκαλιάζονται και να δίνουν τα χέρια. Ολοκληρώνεται ένας κύκλος. Δεν είναι ένας αγώνας για το ποιος θα φτάσει πρώτος και ποιος δεύτερος».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Παιχνίδι για δύο

33 29.11- 05.12.2013

Ενα βράδυ στην Πλατεία Αβησσυνίας. Μια φθινοπωρι-νή Δευτέρα, σχεδόν βροχερή. Δεν μας έχουν συνηθίσει σε ζωή τέτοια βράδια στην Αθήνα. Το Κέντρο συνήθως είναι ήρε-

μο. Μια βόλτα για περπάτημα μοιάζει σχεδόν ανώ-φελη, ειδικά αν έχεις απώτερους σκοπούς κοινω-νικότητας. Και όμως εκείνο το βράδυ υπήρχε κάτι διαφορετικό σε αυτή την πλατεία. Και το ξέραμε από πριν. Και ήμασταν εκεί. Σαν “Metropolis”, σαν συνεργάτες, σαν φίλοι. Ντυμένοι, στολισμένοι, για να δούμε με τα μάτια μας ποια είναι αυτή η νέα σειρά με τίτλο «Τη μάνα μου τη λένε Γιάννη». Τι θέλει να πει. Τι έχει να πει. Ποιοι βρίσκονται από πίσω, αλλά και ποια είναι η μορφή του πρώτου επει-σοδίου. Μας το είχαν υποσχεθεί. Και έτσι έγινε.

Πριν από λίγο καιρό είχα μια κουβέντα με τον Κωνσταντίνο Θάνο, ο οποίος είναι ο εμπνευστής της νέας αυτής δουλειάς, σε ένα μπαρ στα Εξάρ-χεια. «Τη μάνα μου τη λένε Γιάννη». «Μάλιστα».

Δεν καταλάβαινα ακριβώς περί τίνος πρόκειται, ούτε ποιο θα είναι το νόημα της σειράς. Πού θα οδηγήσει η ροή ή σε τι οφείλεται ο περίεργος τίτλος. Αλλά δεν ήθελα να μάθω. Θα έχανα το ενδιαφέρον και δεν πρέπει. Θα ήταν κρίμα. Μου ζήτησε ένα από τα τραγούδια μου προς μουσική επένδυση των επεισοδίων. Και δέχτηκα με χαρά. Ειδικά όταν είδα το πρώτο επεισόδιο. Το θεώρη-σα ευφυέστατο και, εκτός αυτού, μια πολύ δου-λεμένη και επαγγελματική παραγωγή. Μια μαύ-ρη κωμωδία μυστηρίου, γεμάτη από εκείνες τις σκηνοθετικές σφήνες και τις λιτές μα εξαιρετικές γραφιστικές πινελιές που σε κάνουν να κολλή-σεις. Είμαι και λάτρης του “Six feet under”, όποτε έκανα τους παραλληλισμούς μου και το υπόλοι-πο δεν άργησε να έρθει.

Ενιωσα μια μικρή σιγουριά ότι θα πάει πολύ καλά. Είναι κλισέ πλέον, αλλά έχουμε ανάγκη από νέα πράγματα. Και κυρίως νέα πρόσωπα. Εί-ναι περίεργο πράγμα η εικόνα. Και το φως. Αδικο ή όχι, όταν κάτι νέο είναι όντως καλό, το έχεις

πιο πολύ ανάγκη. Σε κερδίζει αμέσως. Ταυτίζεσαι ευκολότερα. Δεν έχεις παλιά στιγμιότυπα να σε αποπροσανατολίζουν. Είσαι εκεί.

Ηταν όμορφο εκείνο το βράδυ. Μουσική πολλή. Κόσμος πολύς. Οι συντελεστές έπρεπε να πουν δυο πράγματα ωσάν σωστοί οικοδεσπότες. Και εκεί είναι που νιώσαμε αυτή την υπέροχη αμηχα-νία της πρώτης φοράς. Εκεί που ξέρεις και δεν ξέρεις. Το ψάχνεις λίγο. Και δεν χρειάζεται να πεις και πολλά γιατί σε λίγα λεπτά θα μιλήσει η δουλειά σου. Και μίλησε εκείνο το βράδυ. Στην επίσημη πρεμιέρα. Και πλέον θα μιλάει κάθε Δευ-τέρα βράδυ από το site της σειράς. Δεν θα πω περισσότερα. Δεν θα πω στοιχεία και ονόματα. Θα έρθουν όλα με τον καιρό. Κάθε εβδομάδα θα μαθαίνετε και από έναν χαρακτήρα. Και σιγά σιγά θα χτίζεται. Ετσι. Σιγά σιγά.

Κείμενο: Ευστάθιος Δράκος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Η μάνα μου, ο Γιάννης!

34

Η καλή φίλη Εύη, δημοσι-ογράφος και dj, βρισκόταν ήδη στο Μέγαρο από νωρίς προκειμένου να παρακολου-θήσει το workshop με θέμα «In House-Η μουσική house

στο Μέγαρο», που προηγήθηκε του μεγάλου house πάρτι που άρχιζε στις 9 μμ. Θα παρακο-λουθούσαμε μια βραδιά αφιερωμένη σε νέους djs και παραγωγούς της εγχώριας house σκηνής που έχουν ήδη δημιουργήσει κοινό σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ευτυχώς η Εύη είναι τρομερά ενη-μερωμένη και μου εξηγούσε συνεχώς ποιος, τι, πότε και γιατί, αφού σε αυτόν τον μουσικό χώρο τα νέα πρόσωπα πέφτουν σαν βροχή. Αυτό που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε ήταν οι ενδυμα-τολογικές επιλογές του συγκεκριμένου κοινού -πάνω από 1.200 άτομα- που ήρθε να απολαύ-σει τα αγαπημένα του αστέρια. Ναι, οι σταρ στη σκηνή ήταν οι καλλιτέχνες, αλλά στην αίθουσα βασίλευαν τα τακούνια των νεαρών κυριών. Πολ-λά και ψηλά. Τακούνια παντού τριγύρω, ανεξαρ-τήτως λοιπού μοντέλου σε βαθμό που φανέρωνε σύγχυση. Πώς να είσαι house freak εδώ; Ιδού η Ρόδος ιδού και το Μέγαρο. Καταλήξαμε λοιπόν ότι τα βόρεια και νότια προάστια και τα μεγάλα

παραλιακά κλαμπ μάλλον είχαν στείλει δυναμι-κή αντιπροσωπεία.

Η βραδιά, τμήμα της σειράς «Γέφυρες» που διευ-θύνει ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος, θύμιζε περισ-σότερο ένα homage με τιμητικό χαρακτήρα παρά ένα χαλαρό, νεανικό πάρτι. Η Βάσια, που είχε έρ-θει μαζί μας για να τραβήξει βίντεο αναρωτήθηκε επανειλημμένως: «Μα δεν θα χορέψουν να κάνω πλάνα;» Δεν χόρεψαν. Αν και είχε ακουστεί ότι για τη συγκεκριμένη εκδήλωση το Μέγαρο θα μετα-τρεπόταν για λίγο σε κλαμπ, δεν έγινε έτσι ακρι-βώς. Καταρχάς, αυτό το ραντεβού του Μεγάρου με τη νέα dance σκηνή έχει ήδη καθυστερήσει και πολύ καλώς πραγματοποιήθηκε. Η μουσική είναι μία, είτε κλασική είτε ηλεκτρονική, και πρέπει να ακούγεται παντού (το ηχητικό σύστημα ήταν θεϊ-κό). Ομως όσοι περίμεναν να δουν την αίθουσα Banquet μεταμορφωμένη σε Factory ατύχησαν. Αντιθέτως έγινε κάτι καλύτερο: οι φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες προσάρμοσαν τα κομμάτια τους στην ατμόσφαιρα του Μεγάρου, παρουσιάζοντάς τα live, «ντυμένα» και με φυσικά όργανα, φωτίζοντας υπέροχα τη lounge, τρυφερή πλευρά του είδους. Το πάντρεμα ήταν απολαυστικό σε σημείο που δεν σε ενδιέφερε πλέον ο χορός. Οι μεθυσμένες

παραλίες με τα εκστασιασμένα ηλιοβασιλέμα-τα φόρεσαν τα καλά τους και παραδόθηκαν σε τρυφερές μελωδίες, πολύ καλά φωνητικά και την απογυμνωμένη βιρτουοζιτέ των δημιουργών σε ένα περιβάλλον πολιτισμού, το οποίο τελικά λει-τούργησε καταλυτικά. Την ικανοποίησή του μας εξέφρασε on camera και ο project manager Γιάν-νης Καγιούλης, επιβεβαιώνοντας τις φήμες που λένε ότι η διεύθυνση του Μεγάρου βλέποντας τη θερμή ανταπόκριση του κοινού σχεδιάζει ήδη την επόμενη house βραδιά.

Tα live, που παρουσίασαν η Panik Records και η Zero 10 Records, άνοιξε η Demy, η οποία εμ-φανίστηκε με τους Playmen και το Foux String Ensemble φορώντας κάτι μεταξύ σορτς και νυφι-κού (η Εύη σχολίασε ότι έχει πολλούς φαν, καλή φωνή και τα ψηλότερα τακούνια από όλες). Στη σκηνή ανέβηκαν στη συνέχεια οι Dim Chord, Yalena, V-SAG, Alexandra McKay, Agent Greg, Slick Beats, Dino MFU και Star Motel, όλοι τους εξαιρετικοί. Η χαριτωμένη ηπιότητα της όλης φά-σης -super light- με έκανε να σκεφτώ ότι, αν αυτό ήταν το house πάρτι, τότε το ιδανικό after θα έπρε-πε να γίνει στη Λυρική στέλνοντας ρίγη συγκίνη-σης στα απανταχού party animals.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

House με ψηλά τακούνια!

35 29.11- 05.12.2013

36

«Μήπως αυτή η τεράστια πρω-τοβουλία, δωρεά του Ιδρύμα-τος Σταύρος Νιάρχος για το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) που μετά την κατασκευή παρα-

δίδεται στην Ελληνική Πολιτεία, μήπως ενδέχεται να κινδυνεύσει εξαιτίας του ασταθούς κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος που κάνει όλους μας να αισθανόμαστε ανασφάλεια για το αύριο;» Στο πόντιουμ του ιστορικού αναγνωστηρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης βρίσκεται ο γενικός διευθυ-ντής και διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πο-λιτισμού Γιάννης Τροχόπουλος. Και είναι ο ίδιος που θέτει το ερώτημα αυτό, ενώ στην κατάμεστη αίθουσα περιμένουν όλοι να ακούσουν το μπου-κέτο δράσεων που θα ανακοινώσει ως προπομπό της λειτουργίας του Κέντρου σε δύο χρόνια.

Μπορεί κάποιοι να ανακάθισαν στη θέση τους (η παρουσίαση του προγράμματος «Ταξίδι στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος» είχε αρκετές «αναταράξεις»), όμως η σημαία της αμφιβολίας σηκώθηκε νωρίς ακριβώς για να διαφανεί πως η συνεχιζόμενη κρίση μόνο πεισμώνει και τσιμεντώνει τη φιλοσοφία του Κέντρου που ξεκίνησε ήδη την έξοδό του στην πόλη από τις 6 Νοεμβρίου. Ουσιαστικά στρώνει δρόμους μέσα στην πόλη προκειμένου σε δύο χρόνια από σήμερα το κοινό, οι πολίτες, να τους ακολουθήσουν για να φτάσουν στο Κέντρο Πο-λιτισμού στο Φάληρο.

Το μπουκέτο των δράσεων φέρει τη λογική της παρουσίας και ταυτότητας που θα έχει το Κέντρο: Εθνική Λυρική Σκηνή, Εθνική Βιβλιοθήκη, πάρ-κο. Ετσι το πρόγραμμα καλύπτει το σύνολο των δράσεων που ακουμπούν στη λειτουργία των πα-ραπάνω και επιχειρεί να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή, αλλά και τα αντανακλαστικά του πολίτη προς τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την προ-στασία του περιβάλλοντος. Αλλωστε ο Γιάννης Τροχόπουλος ήταν σαφής για την ιδιότητα του κοινού που θα παρακολουθήσει τις δράσεις: «Το ταξίδι προς το ΚΠΙΣΝ είναι πραγματικό, αυτό θα

ήθελα ειλικρινά να σας μείνει από αυτή τη συνά-ντηση. Είναι πραγματικό και ακόμη περισσότερο δεν έχει, γιατί δεν μπορεί να έχει, απλούς θεατές, παρά μόνο πολίτες που συμμετέχουν ενεργά δη-μιουργώντας τη νέα εποχή για τη χώρα μας».

To πρόγραμμα πραγματοποιείται στις δημοτικές βιβλιοθήκες της Αθήνας, της Ηλιούπολης, του Χαϊδαρίου, του Χαλανδρίου και του Κερατσινίου-Δραπετσώνας, ενώ περιλαμβάνει παραστάσεις της «Οπερας της βαλίτσας» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το έργο του Μότσαρτ «Ντον Τζοβάν-νι» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη, ανα-γνώσεις βιβλίων από δημοφιλείς καλλιτέχνες, εργαστήρια νέων για τη δημιουργία ψηφιακών ταινιών μικρού μήκους, δράσεις ευαισθητοποί-ησης του κοινού για τους χώρους πρασίνου, καθώς και εργαστήρια ρητορικής (debate) που επικεντρώνονται στους προβληματισμούς των ση-μερινών νέων.

Και φυσικά η ορμή της Λυρικής Σκηνής δεν μπορεί να κρατηθεί κρυφή - έτσι ασυγκράτητη κατέκλυσε τον χώρο της ανακοίνωσης, προκάλε-σε ένα πανηγύρι πρωτόγνωρο μέσα στον χώρο του αναγνωστηρίου με ένα απόσπασμα από την όπερα της βαλίτσας. Ενα θέαμα υψηλών προσ-δοκιών και απόλαυσης σκηνοθετημένο από τον Αλέξανδρο Ευκλείδη που ανέδειξε το μουσικο-θεατρικό χιούμορ του Μότσαρτ και εστίασε στα κίνητρα των χαρακτήρων. Ενας φόνος, ο στρατη-γός φάντασμα, η απόγνωση της Ντόνα Αννα, ο αμετανόητος ακόλαστος Ντον Τζιοβάννι γέμισαν το αναγνωστήριο, πλάι στα βιβλία, ανάμεσα στο κοινό, με κάθε τρόπο, καθώς η όπερα περισσό-τερο παρά ποτέ στην Ελλάδα έχει γίνει σώμα της καθημερινότητας του πολίτη της Αθήνας.

Η σπάνια αίσθηση αυτής της συνύπαρξης του χώρου, του κοινού και της όπερας θα επαναλη-φθεί στο πλαίσιο του ταξιδιού σε πλήθος βιβλι-οθηκών δημιουργώντας νέες εστίες πολιτισμού στην πόλη, νέα νεύματα. Oπως το περιέγραψε ο διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Μύ-ρων Μιχαηλίδης: «Είναι η πρώτη φορά που οι

τρεις λειτουργικές πτυχές του ΚΠΙΣΝ σχετικά με τις καλλιτεχνικές προοπτικές της ΕΛΣ στις νέες εγκαταστάσεις της, την κοινωνική διάσταση της Εθνικής Βιβλιοθήκης και την περιβαλλοντική ταυ-τότητα του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος συναντώ-νται σε κοινές δράσεις και έρχονται σε δημιουρ-γικό διάλογο. Οι συνέργειες αυτές, η ανάπτυξη της δημιουργικότητας, η τόνωση της απασχόλη-σης είναι κομβικά σημεία για την ανάπτυξη και της οικονομίας».

Ισότιμος και ισχυρός εταίρος αυτής της προσπά-θειας είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη, με τον πρόεδρο του Εφορευτικού Συμβουλίου Σταύρο Ζουμπου-λάκη να δίνει έναν σχεδόν μοναχικό αγώνα για την επιβίωση της Βιβλιοθήκης, που ταλανίζεται οι-κονομικά. Ευχήθηκε «να αποκτήσουμε την Εθνι-κή Βιβλιοθήκη που δικαιούται και αξίζει να έχει η πατρίδα μας. Οσο για εκείνους που κακοβούλως εποφθαλμιούν το κτίριο στο οποίο βρισκόμαστε, ξεκαθαρίζω πως ανεξάρτητα από τη μεταφορά στο Φάληρο, θα ανήκει πάντα στην Εθνική Βι-βλιοθήκη. Το ποια χρήση θα επιφυλαχτεί θα το μελετήσουμε». Και όμως παρά τις δυσμενείς συνθήκες η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι αναπόσπα-στο, καθοριστικό μέρος του «Ταξιδιού στο Κέ-ντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος» με μια μαγική σειρά αναγνώσεων από αγαπημένους καλλιτέχνες, καταξιωμένους, από αυτές τις υγιείς δημιουργικές δυνάμεις του τόπου που αγωνίζο-νται και αντιστέκονται. Ισχύει αυτό ακριβώς που είπε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης αναφερόμενος στην εκδήλωση που θα γίνει στις 21 Δεκεμβρί-ου, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου: «Οσο μεγάλη και αν είναι η νύχτα, η μέρα στο τέλος θα διαυγάσει». Ακριβώς έτσι η νύχτα της κρίσης, η νύχτα των αποκλεισμών και της μηδενικής ορατότητας θα φτάσει στο τέλος της και η μέρα θα διαυγάσει μέσα από ταξίδια σαν και αυτό προς το Κέντρο Πολιτισμού.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Downtown!

37 29.11- 05.12.2013

Ο Σταμάτης Λαλλάς είναι από τις περιπτώσεις μουσικών που συναντάς σπάνια. Ξεκίνησε να γράφει τραγούδια πριν ακόμα μάθει να παίζει κάποιο όργα-νο, πριν καλά καλά αρχίσει να

ακούει ο ίδιος μουσική. Σε ηλικία 15 ετών αγόρασε το πρώτο του μπουζούκι και, αν και αυτοδίδακτος, έγραφε συνεχώς τραγούδια. Σήμερα ο Σταμάτης είναι λίγο πάνω από 30 ετών, οδηγός στο τραμ, έχει τρία παιδιά και συνεχίζει να γράφει τραγούδια με το ίδιο μεράκι. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφό-ρησε τον δίσκο «Από καρδιάς Αγιαθυμιά», στον οποίο έχει γράψει τους περισσότερους στίχους και τη μουσική, ενώ έχει κάνει και την παραγωγή. Η κυκλοφορία του δίσκου είχε σκοπό να ενισχύσει την Επιτροπή Μορφωτικής και Πολιτιστικής Υπο-στήριξης για τα παιδιά της Αγίας Ευθυμίας, ενός χωριού κοντά στην Αμφισσα και τόπου καταγωγής του Σταμάτη.

Ο ίδιος ως παιδί θυμάται πάντα να αναζητάει τρό-πους δημιουργίας. «Το πρώτο μου όργανο ήταν μια μινιατούρα οργάνου, ψεύτικο, σαν αυτά που πουλάνε στους τουρίστες. Το είχα πάρει και το γρατζούναγα και έπαιζα ένα δικό μου τραγούδι», μου αφηγείται ο ίδιος. «Κοντά στα 20 ξεκίνησα να γράφω σε ένα δημοσιογραφικό κασετοφωνά-κι, αλλά τα τραγούδια εκείνα δεν είχαν βέβαια

κάποια προοπτική. Δεν ακούγονται», συνεχίζει γε-λώντας. Ο Σταμάτης από τα 15 άκουγε ρεμπέτικα. Σέμση, Ρούκουνα, Βαμβακάρη. «Ρεμπέτικο από τα γεννοφάσκια μου», όπως διευκρινίζει, ενώ λίγο μετά τα 20 πήγε σε έναν δάσκαλο για να μάθει μπουζούκι. «Δεν στέριωσα ποτέ στη διδασκαλία. Ποτέ δεν μπορούσα να μάθω κάτι με κάποιον δά-σκαλο δίπλα μου. Πάντα με απορροφούσε η δημι-ουργία και στο τέλος τα παράταγα».

Αυτές οι δημιουργίες ήταν που τον κράτησαν και μακριά από τις συναυλίες, αν και έκανε κάποιες μικρές κυρίως στο χωριό του. Ειδικά από τα 25 και μετά (ηλικία όπου παντρεύτηκε) έπεσε με τα μούτρα στα τραγούδια του. Να γράφει καινούργια και να διορθώνει κάποια παλιότερα. Στην πορεία ήρθε στη ζωή του και το έντεχνο, η μουσική του Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου και επηρέασαν τις μελωδίες του. Και ήρθε και η παρα-δοσιακή μουσική. Το λαούτο, η λύρα, το σαντού-ρι. «Σιχαίνομαι τα πανηγύρια. Αυτή την τροπή που έχει πάρει σήμερα η παράδοση την απεχθάνομαι γιατί έχει χαλάσει μεγάλο μέρος της μουσικής παι-δείας των Ελλήνων», ξεκαθαρίζει.

Και κάπως έτσι από την παραδοσιακή μουσική και τα έντεχνα στοιχεία ήρθε ο δίσκος «Από καρδιάς Αγιαθυμιά», η ιδέα του οποίου προήλθε από την προσπάθεια του Σταμάτη να στηρίξει το

χωριό του και κυρίως να δημιουργηθούν κάποιες ασχολίες για τα παιδιά που μένουν εκεί όλο τον χρόνο. «Δυστυχώς στην πορεία κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να έρθουν χρήματα από τον δίσκο, οπότε αποφάσισα να προσέξω περισσότερο την ποιότητα, ανεξαρτήτως από τα έξοδα, για να βγει τουλάχιστον κάτι καλό. Μετά ήρθε κοντά μου ο Χρίστος Τσιαμούλης και ανέλαβε την ενορχή-στρωση και όλα πήραν τον δρόμο τους. Οσον αφορά τη μουσική κατεύθυνση του δίσκου, επέ-λεξα να μπούμε στον χώρο της παράδοσης, μια παρέκκλιση δηλαδή από το έντεχνο, αν και ξέρω ότι αυτός ο χώρος είναι εξαιρετικά δύσκολος. Μου αρέσει όμως η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Εγγύηση σε αυτό είναι βέβαια ο Τσιαμούλης, που έβαλε όλη του την τέχνη».

Κομμάτια από τον δίσκο, αλλά και συνθέσεις του Τσιαμούλη, μαζί με παραδοσιακά τραγούδια θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών (Σίνα & Δαφνομήλη, Αθήνα) σε μια βραδιά αφιερωμένη στο πέρασμα από τη μουσι-κή παράδοση σε νέες δημιουργίες και συνθέσεις. Εκει ο Σταμάτης Λαλλάς μαζί με τον Χρίστο Τσια-μούλη και την Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία συμμετέχει στον δίσκο, θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα πρόγραμμα που δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Αθηναίο ή μη!

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Οπως παλιά...

38

Οι The Callas εμφανίστηκαν πρώτη φορά το 2004 στην Αθήνα και ξεκίνησαν την καλ-λιτεχνική τους πορεία με τους αδελφούς Λάκη και Αρη Ιωνά (MA Chelsea College of Art),

που είναι και οι βασικοί δημιουργοί και εμπνευ-στές της μπάντας. Από τότε, κάπου μεταξύ υψη-λής και χαμηλής τέχνης, αλλά κυρίως μέσα στην ποπ κουλτούρα, όπως δηλώνουν τα αδέλφια Ιωνά, που εμπνεύστηκαν το όνομα του συγκρο-τήματος από τη Maria Callas, παρουσιάζουν τη δουλειά τους με κάθε είδους καλλιτεχνικά μέσα και πολλή μουσική, αφήνοντας ανεξίτηλο το προ-σωπικό τους στίγμα σε ήχους garage με αρκετά noisepop και ψυχεδελικά στοιχεία. Εμείς τους συ-ναντήσαμε στον χώρο που διατηρούν στο κέντρο της Αθήνας, όπου ετοιμάζουν τα πάντα στα δικά τους μέτρα και σταθμά.

«Οταν ψάχναμε όνομα, είχαμε κάνει μια λίστα. Ενα που μας άρεσε πολύ ήταν το ‘The Accidents’ από μια ταινία του Τζόζεφ Λόουζι. Καταλήξαμε στο ‘The Callas’ επειδή ήταν γνωστό και παρέ-πεμπε σε κάτι ελληνικό», μας εκμυστηρεύεται ο Αρης, ενώ ο Λάκης αναλύει τα πρώτα project των The Callas: «Στην αρχή κάναμε μουσικές performances, οι οποίες με τον καιρό εμπλουτί-ζονταν. Οι Callasettes, τα κορίτσια που κάνουν

performance σε κάποια live μας, ήταν ένα πρώτο μεγάλο βήμα στα project μας».

Οι The Callas (www.thecallas.com) είναι ένα ερ-γοστάσιο που παράγει και δημιουργεί συνεχώς. Με εργαλεία τους τα εικαστικά, τη μουσική, τον κινηματογράφο, ακόμα και τη γραφή (ήταν εκδό-τες του “Velvet magazine” και τώρα του περιοδι-κού “Lust”), τσαλαβουτούν από δω και από κει και γνωρίζουν ανθρώπους και εμπειρίες... «Είναι αυτιστικό στην Αθήνα του σήμερα να βρίσκεις μόνο την τρέλα των μουσικών ή τα κολλήματα των κινηματογραφιστών και των εικαστικών. Το βασικό πρόβλημα του κόσμου είναι ότι δεν μπο-ρεί να επικοινωνήσει. Εμείς προσπαθούμε να τα ενώσουμε όλα αυτά. Δεν περιμένουμε να δημι-ουργήσουμε το μεγάλο έργο ή να μας έρθει η μεγάλη ιδέα. Εχουμε παντού ερεθίσματα και συ-νεχώς δοκιμάζουμε και ας κάνουμε λάθος και ας αποτύχουμε», εξηγεί ο Αρης.

Φυσικά όλο αυτό κρύβει πολλή δουλειά που ξεκι-νάει για τους The Callas από το πρωί και τελειώνει το βράδυ. Οπως παραδέχονται τα μέλη του μου-σικού project, Αρης Ιωνάς (κιθάρα, φωνητικά), Λάκης Ιωνάς (μπάσο, φωνητικά), Χρυσάνθη Τσου-καλά (κιθάρα, φωνητικά) και Μαριλένα Πετρίδου (ντραμς), πρόκειται για μια πολύ δημιουργική δια-δικασία που δεν τους αφήνει χρόνο και αντοχή για

κάτι άλλο μέσα στην ημέρα. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η μπάντα να έχει ταξιδέ-ψει ανά τον κόσμο, στη Νέα Υόρκη, στo Παρίσι, το Μπράιτον και το Λονδίνο, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, στο Βερολίνο και το Αμστερνταμ, πα-ρουσιάζοντας τη δουλειά της. Συχνά δίνουν live σε εκκλησίες, διαμερίσματα, πλοία, γκαλερί, βου-νά, τουαλέτες, μουσεία και μαζί με συγκροτήμα-τα όπως οι Grinderman, Paws, Au Revoir Simone, You Say Party! We Say Die!, The Wedding Present, Television Personalities, Stereo Total, She Κeeps Bees και The Victorian English Gentlemens Club.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο “Am I Vertical?”, από το ομώνυμο ποίημα της Σίλβια Πλαθ “I am Vertical”, σε παραγωγή του Jim Sclavunos (Nick Cave & The Bad Seeds, Grinderman, Sonic Youth, Lydia Lunch, The Cramps), ο οποίος παίζει ντραμς στα μισά από τα κομμάτια του άλμπουμ και συνυπογράφει τους στίχους. «Ο Jim Sclavunos μας πρότεινε να συνεργαστούμε σε ένα live μας στο Λονδίνο. Εχει κάνει απίστευτες παραγωγές και ξέρει να πηγαίνει τη μουσική μας εκεί που πρέπει. Για αυτό και αυτή η δουλειά μας είναι η πιο δυνατή μουσικά», ομο-λογεί ο Αρης. «Επόμενοι σταθμοί μας, η Πάτρα και η Κρήτη τον Δεκέμβριο και η ευρωπαϊκή μας περιοδεία μας τον Μάρτιο».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Noisepop ψυχεδέλεια

39 29.11- 05.12.2013

Θα σπας όλη την εβδομάδα το κεφάλι σου, Κριέ, για να λύσεις ένα οικονομικό θέμα. Αλλά μην αγανακτείς, μέχρι τη μέση της εβδομάδας θα έχεις βρει μια λύση που να σου αρέσει και θα μπορείς επιτέλους να πας αυτό το σινεμά που έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου. Ισως πάρεις και ποπ κορν, τυχεράκια.

Ο Κρόνος έρχεται να σου χαλάσει το σήμα, Ταύρε. Οχι του κινη-τού σου, αλλά της συνεννόησης με τα άλλα ζωντανά. Οχι μόνο με τους φίλους σου δεν θα μπορείς να μιλήσεις, αλλά ούτε με τον σκύλο σου θα μπορείς να βγάλεις άκρη. Θα του λες να πάτε βόλτα και αυτός θα κάνει την ανάγκη του στο χαλί σου.

Αυτή θα είναι γενικά μια καλή εβδομάδα για σένα, Δίδυμε. Οχι πολύ φορτική και με αργούς ρυθμούς, από αυτούς που έχουμε ξεσυνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Επίσης, ετοιμάσου να γίνεις ο οικοδεσπότης αρκετές φορές, μια και το σπίτι σου θα έχει τόσο καλή ενέργεια που όλοι θα ερωτευτούν τον καναπέ σου.

Αντίθετα, εσύ, Καρκίνε, δεν θα προλαβαίνεις να λύσεις το ένα πρόβλημα και ένα καινούργιο, εντελώς άσχετο, θα ξεπηδάει. Αυτό όμως θα είναι μόνο για λίγο. Γιατί αφού βρεις ρυθμούς όλα θα εξομαλυνθούν και θα είναι τόσο καλά όσο πριν, αλλά με κα-λύτερο momentum. Πώς σου φαίνεται αυτό, ρε Καρκίνε;

Τα οικονομικά σου γίνονται ένα θέμα, Λέοντα. Αυτό συμβαίνει βέ-βαια γιατί, ενώ οι λογαριασμοί είναι οι ίδιοι, οι προσκλήσεις στα πιο σκληρά πάρτι σε ταράτσες κτιρίων του Κέντρου γίνονται όλο και πιο πολλές. Εγώ λέω να μη χάνεις τα πάρτι. Και για τα λεφτά βλέπεις αργότερα.

Η αρχή της εβδομάδας σε βρίσκει να έχεις σούπερ επαγγελματικό και ψαρωτικό ύφος, Παρθένε. Σαν να σε βούτηξαν ξαφνικά στη μαρμίτα του μπίζνες. Θυμήσου όμως ότι, όταν μιλάς σαν στέλε-χος πολυεθνικής ενώ είσαι στην καφετέρια με φίλους, το υπέρο-χο αυτό στιλ πάει χαμένο.

Τα λεφτάκια θα αρχίσουν να σώνονται από Δευτέρα, Ζυγέ. Ισως θέλεις να φροντίσεις να πιεις μια λιγότερη βότκα το Σάββατο και να μην πας για brunch την Κυριακή, προκειμένου να έχεις μια μικρή καβάτζα μέσα στην εβδομάδα. Και όσο για τα πιο μακροπρόθεσμα οικονομικά σου, κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.

Φαίνεται πως γίνεσαι πολύ πεισματάρης με μικρά πράγματα, Σκορ-πιέ. Εκνευρίζεις τους γύρω σου και τον εαυτό σου κυρίως. Μην ανησυχείς πάντως, όλο αυτό θα τελειώσει στα μέσα της εβδομά-δας και θα μπορείς να πεις μια κουβέντα σαν άνθρωπος. Ερχονται ωραίες μέρες και θέλεις να είσαι χαλαρός για να τις απολαύσεις.

Ο ήλιος στο ζώδιό σου δίνει μια ευχάριστη ώθηση προς δράση, Τοξότη. Εχεις όρεξη για νέα σχέδια και βλέπεις τα παλιά να ευδοκι-μούν. Οχι ότι δεν πήγαιναν καλά πριν, αλλά εσύ παραήσουν μέσα στη διαδικασία για να δεις το αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Πιες ένα ουισκάκι στους πεζοδρόμους του Χαλανδρίου, κερνάω εγώ.

Μια έντονη συζήτηση με φίλο θα σε τσιτώσει, Αιγόκερε. Και αυτό θα βγει και στη σχέση σου. Και μετά τα νεύρα στη σχέση σου δεν θα μπορείς να δουλέψεις. Θες να αποφύγεις τον φαύλο κύκλο; Θα σου πω πώς. Δες “Caprica”. Θα σε ηρεμήσει εξαρχής. Ασε που είναι ντροπή να είσαι Αιγόκερως και να μην έχεις δει “Caprica”.

Μπορεί να υποστείς καθυστερήσεις σε σοβαρά θέματά σου, Υδρο-χόε, πράγμα που θα αυξήσει το άγχος σου σημαντικά. Αλλά σκέ-ψου το εξής. Αφού περιμένεις πράγματα να γίνουν, γιατί δεν τα περιμένεις σε μια μπάρα κάπου στα Εξάρχεια με ένα μπράντι στο χέρι; Λέω εγώ τώρα.

Εχεις το μυαλό σου κάπου στα σύννεφα, Ιχθύ, και ίσα που κρα-τιέται κοντά σου, σαν να είναι δεμένο με κλωστή, σαν μπαλονάκι. Αφησέ το εκεί, έχει ωραία θέα. Και δεν πειράζει που εδώ κάτω θα σου προτείνουν δουλειές και εσύ ούτε που θα το παίρνεις χαμπάρι. Η θέα το αξίζει. Η πείνα αργότερα όμως;

Πλανήτης Αθήνα

Κωνσταντίνος Σινάτρα

Η κολεκτίβα Beaver, στην οδό Μεγάλου Βασιλείου 46, αποτελεί απόδειξη ότι στην πε-ρίοδο της κρίσης η δημιουρ-γικότητα απογειώνεται - στην προκειμένη περίπτωση η γυ-

ναικεία δημιουργικότητα. Επτά γυναίκες ένωσαν τις δυνάμεις και τις ιδέες τους φτιάχνοντας έναν χώρο με στόχο την αίσθηση του οικείου, του οι-κογενειακού, του φιλικού, ένα στέκι στο οποίο θα ένιωθαν και οι ίδιες ωραία.

Η Μαρία, ένα μέλος της κολεκτίβας, με υποδέχε-ται με ένα τεράστιο χαμόγελο «ντυμένο» σε πολύ χαμηλούς τόνους. Μόλις έχει σερβίρει καφέ και κάθεται απέναντί μου, σε ένα από τα ιδιαίτερα τραπεζάκια του χώρου. Μιλάει τόσο απαλά που φοβάμαι ότι δεν θα ακούω τίποτα στην απομα-γνητοφώνηση, αλλά τελικά όλα πάνε καλά. Μου λέει ότι έφτιαξαν το Beaver για τον κόσμο που δεν έχει ένα στέκι, που θα ήθελε έναν χώρο για να νιώσει πιο οικεία, όπως στο σπίτι του. «Και να τον φροντίσουμε εμείς!» λέει χαρακτηριστικά. «Αυτή τη διάθεση είχαμε, να υποδεχόμαστε κό-σμο και να αισθάνεται όμορφα που βρίσκεται σε ένα café. Εμείς οι ίδιες είχαμε αυτή την ανάγκη. Ακόμα και μόνος του να έρθει κάποιος να μην αι-

σθάνεται περίεργα στον χώρο. Χαιρόμαστε πολύ που βλέπουμε τον κόσμο να φεύγει ευχαριστημέ-νος, είναι πολύ ωραίο συναίσθημα».

Αλλος ένας σκοπός της κολεκτίβας είναι να ανα-δειχθεί η γυναικεία δημιουργικότητα με διάφο-ρους τρόπους, όπως να παρασκευάζουν οι ίδιες τα προϊόντα που παρέχουν (μαρμελάδες, λικέρ κά.). Εννοείται ότι το μενού της κουζίνας είναι επίσης χειροποίητο με δικές τους πρώτες ύλες, τις οποίες βρίσκουν από μικρούς παραγωγούς. Το Beaver γίνεται και χώρος φιλοξενίας της τέ-χνης, με καλλιτέχνες «που δεν απευθύνονται στη μεγάλη αγορά» αλλά θέλουν να προμοτάρουν τη δουλειά τους. Παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλίες, προβολές βρίσκονται και αυτά στην ατζέντα των κοριτσιών. Ο όρος κλειδί εδώ είναι «αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία», σε δίκτυο της οποί-ας ανήκει και η κολεκτίβα του μπαρ.

«Η επαγγελματική ανασφάλεια ήταν ένας λόγος που θέλαμε να το ξεκινήσουμε», εξηγεί η Μαρία για τα κίνητρα της ομάδας - οι επαγγελματικές ιδιότητες των μελών της οποίας ποικίλλουν από την αρχιτεκτονική έως τη ναυπηγική και το εμπό-ριο. «Η ιδέα να έχουμε όλες μια απασχόληση με αυτόν τον τρόπο, με πολύ αξιοπρεπείς συνθήκες

και όρους συνεργασίας ήταν από τους βασικό-τερους λόγους. Να δουλεύεις με ανθρώπους που σέβεσαι, χωρίς εκμετάλλευση και ιεραρχίες. Η αυτο-οργάνωση συμβαδίζει με την εργασιακή συνθήκη. Υπήρχε κάποιος προβληματισμός ανα-φορικά με την κρίση, αλλά είχαμε τόση όρεξη και διάθεση για να γίνει, ώστε αν και ακούγαμε απέξω «πώς ανοίγετε μαγαζί στην κρίση;» κάπως δεν μας απασχολούσε. Ούτως ή άλλως δεν μπο-ρούσαμε να προβλέψουμε κάτι».

Για αυτόν τον λόγο φρόντισαν να φτιάξουν το μαγαζί με όσα πράγματα μπορούσαν να χρησι-μοποιηθούν, να ανακυκλωθούν. Το κατάφεραν με ευρηματικότητα που φαίνεται παντού: στα έπι-πλα, στον φωτισμό, σε αντικείμενα που έφεραν από τα σπίτια τους. Δεν ξεχύθηκαν στα μαγαζιά για αγορές, παρά μόνο για τα απολύτως απαραί-τητα, όσα δεν μπορούσαν να κατασκευάσουν οι ίδιες. Το μεράκι τους αποδεικνύεται και στο γεγονός ότι οι βοηθητικοί χώροι είναι άνετα προσβάσιμοι και από ΑΜΕΑ, κάτι σπάνιο στην πόλη (και στην Ελλάδα γενικότερα). Το Beaver λειτουργεί από τις 10 το πρωί έως τις 9 βράδυ τις καθημερινές και έως τις 2 -ή και αργότερα- Παρασκευή και Σάββατο.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Επτά γυναίκες & ένα bar

41 29.11- 05.12.2013

Στο πλαίσιο του προγράμματος «Η Μεγάλη Στιγμή για την Παιδεία» η Eurobank βράβευσε την προηγούμενη εβδομάδα μαθητές που αρίστευσαν πέρυσι. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολι-τισμού «Ελληνικός Κόσμος», το οποίο γέμισε με πε-ρισσότερους από 900 φοιτητές, γονείς, καθηγητές και μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Το πρόγραμμα της τράπεζας, το οποίο εισήλθε στη δεύτερη δεκαετία της διαδρομής του με τη στήριξη του υπουργείου Παιδείας, επιβραβεύει κάθε χρόνο τους αριστούχους αποφοίτους με τον υψηλότερο βαθμό

πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, από κάθε Λύκειο της χώρας, δημόσιο και ιδιωτικό. Φέτος οι αριστούχοι απόφοιτοι που επιβραβεύονται ανέρχονται συνολικά σε 1.176 σε όλη την Ελλάδα. Στην εκδήλω-ση βραβεύτηκαν 412 αριστούχοι, 376 απόφοιτοι των λυκείων της Αττικής και 36 των νομών Χίου, Δωδεκανή-σου, Κυκλάδων, Σάμου και Λέσβου που σπουδάζουν στην Αθήνα. Ηδη έχουν πραγματοποιηθεί ανάλογες τελετές βράβευσης σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, ενώ συνολικά από την έναρξη του προγράμματος «Η Μεγάλη Στιγμή για την Παιδεία» έχουν βραβευθεί πε-ρισσότεροι από 13.000 αριστούχοι.

Η στιγμή των αριστούχων

Δύο σε ένα

Πανόραμα ποδοσφαίρου

Τρέξε και εσύΕνας πρωτότυπος μαραθώνιος, ο Μαραθώνιος βιβλί-ων ξεκίνησε στα καταστήματα Public. Μπορείς να «τρέ-ξεις» και εσύ, φέρνοντας ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη σου. Οσο περισσότερα βιβλία συγκεντρωθούν, τόσο περισσότερο θα υποστηριχτούν φορείς και ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, μπορείς να επισκεφτείς το κοντινό κατάστημα Public με ένα βιβλίο

από τη βιβλιοθήκη σου και να το αφήσεις στα ειδικά σημεία εναπόθεσης βιβλίων. Ολα τα βιβλία θα συγκε-ντρωθούν από την οργάνωση Library4all -μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία προσηλωμένη στη δια βίου μά-θηση και την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό- και θα δοθούν σε φορείς και ιδρύματα σε ολόκληρη τη χώρα.

Δύο από τους πιο δραστήριους χώρους της Αθή-νας, ο ΔΑΝΑΟΣ και το FAUST, προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα προσφορά. Με κάθε εισιτήριο του κινηματογράφου δίνεται δωρεάν είσοδος για τις συναυλίες και μειωμένο εισιτήριο για τις θεατρικές παραστάσεις του Faust. Αντίστοιχα, με κάθε θεατρικό εισιτήριο από το Faust, ο ΔΑ-ΝΑΟΣ προσφέρει μειωμένο εισιτήριο (5 ευρώ) για τις καθημερινές.

Οι λάτρεις του Champions League και του Europa League είναι έτοιμοι να γνωρίσουν μία καινούργια εμπειρία, χάρη στην εφαρμογή HTC FootballFeed για Android. Τελευταίες ειδήσεις για τις ομάδες, ζωντανές ενημερώσεις για τους αγώνες, αναλύσεις μετά τη λήξη του ματς: η νέα εφαρμογή προσφέρει όλα τα δεδομένα τη στιγμή που ανακοινώνονται από την UEFA, κάτι που την κάνει το ιδανικό κέντρο πλη-ροφόρησης, ώστε να μένεις ενημερωμένος για όλες τις εξελίξεις. Με γραφικό περιβάλλον βασισμένο στη δημοφιλή αρχική οθόνη BlinkFeed της HTC, ο σχεδιασμός της εφαρμογής μπορεί επίσης να προ-σαρμοστεί μοναδικά, ώστε να ενημερώνεσαι για τις ομάδες και τους αγώνες που σε ενδιαφέρουν περισ-σότερο. Το app προσφέρεται ήδη δωρεάν μέσω του online καταστήματος Google Play.

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Την περασμένη Τρίτη 26 Νοεμβρίου ο Στέλιος Χατζηιωάννου ανακοίνωσε τον νικητή του «Βραβείου Στέλιος Χατζηιωάννου, Επιχειρηματικό Ξεκίνημα Χρονιάς 2013», στο πλαίσιο της επίσημης τελετής απονομής των Βραβείων Κούρος 2013 της Λέσχης Επιχειρηματικότητας, που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Athenaeum Intercontinental. Νικητές φέτος ήταν ο Γεώργιος και Ερμής Ψιψίκας της Nanobionic, οι οποίοι παρέλαβαν το έπαθλο των 50.000 ευρώ. Η επιχείρησή τους, που έχει έδρα την Αθήνα, ξεκίνησε να δραστη-ριοποιείται στην Ελλάδα το 2011, δημιουργώντας εξειδικευμένα προϊόντα που προσφέρουν συνολική ευεξία, βελτίωση των επιδόσεων και ενίσχυση του τρόπου ζωής. Η εταιρεία επιλέχθηκε από το Στέλιο Χατζηιωάννου τόσο για την καινοτόμα τεχνολογία της όσο και για τη δυναμική της παρουσία και εκτός ελληνικών συνόρων, με αντιπροσωπείες και online shops σε πάνω από 40 χώρες του κόσμου.

To 2ο Gaming Festival έρχεται από σήμερα, Παρασκευή, στην «Τεχνόπολις». Στο πλαίσιό του, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το Playstation 4 θα είναι δι-αθέσιμο προς δοκιμή στους επισκέπτες, εγκαινιάζοντας την επόμενη γενιά μηχανημάτων οικιακής ψηφιακής ψυχαγωγίας. Current και next gen console gaming, PC gaming, handheld consoles, gaming hardware καθώς και όλα τα τελευταία releases θα παρουσιαστούν στο φεστιβάλ. Παράλληλα, θα διεξα-χθούν τουρνουά σε δημοφιλείς τίτλους όπως FIFA 14, NBA 2K14, League of Legends, Starcraft 2, Hearth Stone, καθώς και fighting games με έπαθλο μετρη-τά αλλά και games. Επίσης, περισσότερα από 100 games για όλα τα formats θα μοιραστούν στους επισκέπτες μέσω κληρώσεων που θα πραγματοποιούνται με βάση τον αριθμό εισιτηρίου. Οι λάτρεις των driving simulators θα έχουν την τιμητική τους, τόσο με την παρουσία του Gran Turismo 6, αλλά και με driving contest στο F1 2013. Οι τελικοί των tournaments θα διεξαχθούν on stage και θα προβάλλονται στην γιγαντοοθόνη με live σχολιασμό.

Επιβράβευση καινοτομίας

Η γιορτή των gamers

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Στις επτά θάλασσες

Από... τζάκιΜεταμορφωθείτε!

Είναι κάποια προϊόντα που μπορεί να κριθούν απαρχαιωμένα ελάχιστο χρόνο έπειτα από το λαν-σάρισμά τους. Και είναι κάποια άλλα που αποκτούν διαχρονική αξία. Οπως το Ferrari Arno XI Racing Hydroplane, ένα εξαιρετικά καλαίσθητο ταχύπλοο που κατασκευάστηκε πριν από έξι δεκαετίες. Το τα-χύπλοο αυτό -το οποίο πωλήθηκε πέρυσι σε δημο-πρασία έναντι 870.000 ευρώ- κατάφερε στην εποχή του να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας, αγ-

γίζοντας τα 242 χλμ. ανά ώρα. Επειδή δεν υπάρ-χει κανένα άλλο στον κόσμο, η Ferrari αποφάσισε να δημιουργήσει μία ρέπλικα για τους συλλέκτες με μικρότερη (σχετικά) οικονομική επιφάνεια. Το Motorboat Arno XI exclusive model διατίθεται σε κλίμακα ένα προς οχτώ, έχει μήκος 1,1 μέτρα και βάρος περίπου 30 κιλά.

www.store.ferrari.com

Σήμερα, ένα λούτρινο αρκουδάκια δεν κρατάει μόνο συντρο-φιά στο μωρό. Μπορεί να μετρήσει τον σφυγμό και τη θερ-μοκρασία του, να καταγράψει τους ήχους που κάνει και να στείλει όλα αυτά τα δεδομένα στο smartphone του μπαμπά ή της μαμάς. Παράλληλα, έχει ενσωματωμένο ηχείο για να εκπέμπει ηχογραφημένα μηνύματα. Το Tedi μπορεί να γίνει δικό σου με 73 ευρώ.

www.tediknows.com

Τι συμβαίνει όταν παντρεύεται μία εμβληματική μάρκα φωτογραφικών μηχανών (Leica) με τη δη-μοφιλέστερη και πιο ντιζαϊνάτη μάρκα υπολογι-στών (Apple); Μία φωτογραφική μηχανή αξίας 1.805.000 δολαρίων. Τόσα έπιασε η custom Leica M στη δημοπρασία (RED) του οίκου Sotheby’s με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την καταπολέ-μηση του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας στην Αφρική. Η φωτογραφική σχεδιάστηκε από τον Τζόνι Αϊβ (το νούμερο ένα της Apple στη σχεδίαση συσκευών) και τον Μαρκ Νιούσον (έναν επίσης δη-μοφιλή σχεδιαστή, ο οποίος έχει στο portfolio του και τη φωτογραφική Pentax K-01). Το σώμα της απο-τελείται από αλουμίνιο επεξεργασμένο με λέιζερ. Διαθέτει αισθητήρα CMOS 24MP και φακό Leica APO-Summicron-M 50mm f/2 ASPH. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να κατασκευαστεί ξεπέρασε τις 725 ώρες, ενώ χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν 1.000 πρωτό-τυπα εξαρτήματα.

www.sothebys.com

Ο Μάικλ Μπέι μπορεί να μην έκανε την καλύ-τερη δυνατή δουλειά σκηνοθετώντας τις ται-νίες “Transformers”. Ωστόσο, τα ρομπότ που μετακόμισαν στη Γη από τον πλανήτη Σάιμπερ-τρον εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερα δημο-φιλή. Και επειδή ό,τι είναι δημοφιλές είναι και προσοδοφόρο, η Nike δημιούργησε μία νέα σειρά αθλητικών παπουτσιών με θέμα τον Μέ-γκατρον, τον αρχηγό των Ντισέπτικονς. Συ-γκεκριμένα, πρόκειται να κυκλοφορήσουν τα Nike CJ81 Megatron Trainer Max, Megatron Nike Air Trainer SC II και Nike CJ81 Megatron Elite TD Cleat, με τα δύο πρώτα να πωλούνται ανεξάρτητα. Το τελευταίο θα διατεθεί μόνο σε πακέτο μαζί με τα άλλα δύο ζευγάρια, σε μία συσκευασία η οποία θα περιέχει και τον Μέ-γκατρον που μεταμορφώνεται σε βομβαρδι-στικό B-2 (και όχι σε ένα απλό πιστόλι λέιζερ, όπως γινόταν στη σειρά).

www.nikeinc.com/news/megatron-rises

Τρίτροχο lightbikeΘυμάσαι τη σκηνή στην ταινία “Tron Legacy” με ένα σωρό μηχανόβιους σε φουτουριστικές μοτοσικλέτες που ρίχνο-νται σε έναν αγώνα μέχρι τελικής πτώσης; Οι σχεδιαστές της Kawasaki προφανώς δεν μπόρεσαν να τη βγάλουν από το μυαλό τους, για αυτό παρουσίασαν στο Tokyo Motor Show 2013 τη δική τους εκδοχή για το Lighbike, την Kawasaki J Three Wheeler EV. Η concept μοτοσικλέ-τα διαθέτει τρεις τροχούς (έναν πίσω, δύο μπροστά) και ηλεκτρικό κινητήρα (γιατί όπως και να το κάνουμε, ο ανε-πτυγμένος κόσμος ζει στην εποχή της περιβαλλοντικής ευαισθησίας). Αντί για τιμόνι διαθέτει δύο μοχλούς, έναν για κάθε μπροστινό τροχό. Η J Three Wheeler EV μπορεί να αλλάξει τη θέση οδήγησης, προσαρμόζοντας ανάλογα τη θέση του τιμονιού και της σέλας, προσφέροντας έτσι δύο επιλογές: μία για σπορ, γρήγορη οδήγηση και μία για χαλαρότερη οδήγηση. Ανυπομονούμε να τη δούμε να περ-νάει από τη φάση concept στη μαζική παραγωγή και να της κάνουμε και ένα test drive, αλλά μάλλον θα αργήσει να συμβεί κάτι τέτοιο.

www.kawasaki.com

Τα κάνει όλα

44

Training Ground 29.11-05.12.2013Training Ground

Οχι πάλι!

Το ταβάνι και ο ΚαβάνιΕγώ τον Αλέφαντο τον διαβάζω. Δεν τον αγαπώ, δεν τον προσκυνώ, αλλά τον διαβάζω. Και επειδή κατα-νοώ πλήρως πότε τα λέει από υποχρέωση και πότε από καρδίας, καταλαβαίνω τόσο τα ψέματά του όσο και τις αλήθειες του. Μία εκ των τελευταίων; Η ρη-τορική ερώτηση αν μπορεί ο Μήτρογλου να βάλει το γκολ του Καβάνι. Να το πω και πιο λαϊκά; Εχει ταβάνι τον Καβάνι ο Μήτρογλου; Ή μήπως μπορεί να πάει πιο ψηλά;

Τα γράφω αυτά διότι έχει χαζέψει όλη η ποδο-σφαιρική Ελλάδα με το φαινόμενο Μήτρογλου. Ως και ανάλυση εμβριθή διάβασα, ότι για πρώτη φορά τα δέκα τελευταία χρόνια υπάρχει παίκτης στην Εθνική Ελλάδας που είναι ένα επίπεδο πάνω από τους υπόλοιπους. Σωστά, μόνο που δεν είναι ο Μήτρογλου αυτός, είναι ο Σαμαράς. Ο παίκτης που απέδειξε τα προσόντα του μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει σε γήπεδα ευρωπαϊκά. Και όταν έφαγε σότο με τη Μάντσεστερ Σίτι, βρήκε το κουράγιο να ξανασηκωθεί. Βλέπε και Σωκράτης Παπαστα-θόπουλος, ίδια περίπτωση είναι.

Οταν ο Μήτρογλου τα κάνει όσα έκαναν οι δύο προ-ηγούμενοι, όταν φάει τις κλωτσιές του σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι στον Παναιτωλικό, όταν αποδείξει πως τα κόλπα του πιάνουν ακόμη και αν τον έχουν διαβάσει οι αντίπαλοι, τότε θα πιστέψω και εγώ ότι είναι μεγάλος παίκτης. Διότι, όπως μας έχουν διδά-ξει τα ομαδικά αθλήματα παγκοσμίως, μπορεί κά-ποια στιγμή να εμφανιστεί ένας αθλητής από το που-θενά και να σκίσει όλα τα καλσόν. Το θέμα είναι τι θα γίνει όταν καταλάβουν οι απέναντι πώς δουλεύει και πως τους δουλεύει. Τότε θα φανεί αν μπορεί να επανεφεύρει τον εαυτό του σε καθημερινή βάση και να θέτει την τεχνική του στην υπηρεσία της τέχνης του. Μην ξεχνάμε ότι το παιχνίδι τους το εξέλιξαν ακόμη και ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των καιρών. Και ότι ένας και μοναδικός παίκτης στην ιστορία βασίστηκε σε ένα και μοναδικό προσόν. Ο Βραζιλιάνος Γκαρίντσα και αυτός κάτι δεκαετίες πριν ανακαλυφθεί το σημερινό total football.

Χρήστος Ξανθάκης

Η είδηση της εβδομάδας από την άλλη άκρη του Ατλαντι-κού μας στεναχώρησε όλους: τους οπαδούς των Σικάγο Μπουλς επειδή είδαν τον ηγέτη της ομάδας τους να βγαί-νει για μία ακόμη φορά νοκ άουτ, λίγο μετά την επιστροφή του στην ενεργό δράση· τη διοίκηση, τον προπονητή και τους παίκτες της ομάδας επειδή καταλαβαίνουν ότι ούτε φέτος θα μπορέσουν να διεκδικήσουν με αξιώσεις το πρω-τάθλημα· την Adidas που αποφάσισε να επενδύσει 185 εκατ. δολάρια στον Αμερικανό άσο σε χρονικό ορίζοντα 13 ετών, σε μία προσπάθεια να κονταροχτυπηθεί με τη Nike στην αγορά των παπουτσιών μπάσκετ (σίγουρα θα πετύχατε στην τηλεόραση ή στο internet και την πρώτη δι-αφήμιση της εταιρείας)· τους λάτρεις του αθλήματος που δεν θα δουν για έναν ακόμη χρόνο έναν από τους κο-ρυφαίους πόιντ γκαρντ του πλανήτη μέσα στο παρκέ· και πρώτα από όλα, τον ίδιο τον παίκτη, ο οποίος αναγκάζεται να απόσχει από το αγαπημένο του σπορ για αρκετούς μή-νες εξαιτίας της νέας ατυχίας του.

Ο Ντέρικ Ρόουζ (για όσους δεν κατάλαβαν σε ποιον ανα-φερόμαστε) αποχώρησε υποβασταζόμενος από το παιχνί-δι με τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς. Η διάγνωση δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας και ο ηγέτης των Μπουλς ξάπλωσε πάλι στο τραπέζι του χειρουργείου την περασμέ-νη Δευτέρα για την αποκατάσταση του μηνίσκου στο δεξί του πόδι. Η εγχείρηση ήταν επιτυχής, αλλά ο -μόλις 25 ετών- Ρόουζ θα χάσει δεύτερη συνεχόμενη σεζόν. Ας ευ-χηθούμε όλοι να είναι και η τελευταία που μένει εκτός.

Χρήστος Τσαπακίδης

45

Στο «Εργοστάσιο» πήγαινα με τη Γωγώ. Το τρελοκό-ριτσο τη Γωγώ, με το μαλλί καρότο που το είχε κόψει στους δυο πόντους σχεδόν σύρριζα στην κεφάλα και όταν πέρναγε από την Πλατεία Εξαρχείων κατουριόντα-νε τα σκίνια από τη λαχτάρα τους. Εκτοτε έβαλε μυα-λό και σοβάρεψε και νοικοκυρεύτηκε, αλλά εκείνη την εποχή (συγχωρέστε με, παρακαλώ, οι ευαίσθητοι...) όχι μόνο γαμούσε, αλλά έδερνε κιόλας. Τέτοιο κορίτσι η Γωγώ. Ποιος δεν θα την ήθελε στο πλευρό του; And that was just that, που λένε και στο νησί.

Μαζί τρέχαμε στο «Εργοστάσιο» και γινόμασταν ένα πράγμα μπουρλότο, φωτιά, πυρκαγιά από τη στιγμή που πατάγαμε το πόδι μας μέσα ως την ώρα που, αποκα-μωμένοι από τα ξίδια και τον χορό, αποφασίζαμε ότι έπρεπε να πούμε «αντίο». Κάποια ώρα τέλος πάντων, όταν μας τελείωναν τα κουράγια και τα λεφτά και μας είχαν μείνει μόνο κάτι κατοστάρικα παλιές δραχμούλες για να πάρουμε τα ταξιά μας. Και να αντικρίσουμε την καινούργια μέρα με τις υποχρεώσεις της.

Αν σας πω ότι θυμάμαι πολλά από το «Εργοστάσιο», θα σας πω μαλακίες. Ητανε λίγο σαν τα sixties και τη γνωστή παροιμία. Ετσι και τα θυμάσαι, έτσι και λες ότι τα θυμάσαι, τότε δεν ήσουν πράγματι εκεί. Ησουν κάπου αλλού. Γιατί; Διότι, όπως τα sixties, έτσι και το

«Εργοστάσιο», μια παραίσθηση ήταν. Ενα αίσθημα φευγαλέο, μια νύξη, ένα κάποιο βλέμμα που ήρθε και κάθισε σαν πεταλούδα στον ώμο. Το είδες μια στιγμή και ύστερα το έχασες. Το έχασες για πάντα και πίσω δεν ξαναγυρνά, που θα έλεγε και το λαϊκόν άσμα.

Οπότε βάλτε όσα κλισέ θέλετε και όσα κλισέ σηκώ-νει ο word processor: Τέμενος της νύχτας, τρελό πάρ-τι, κέντρο ακολασίας, συγκέντρωση έκφυλων, βίλα των οργίων, άντρο του υποκόσμου και φυσικά, το ωραιότερο όλων, το ελληνικό Studio 54. Βλέπε Αλίκη και Βλάσσης και τα λοιπά συμπαρομαρτούντα, αλλά αυτά δεν μας ένοιαζαν εμάς τότε γιατί δεν πηγαίναμε εκεί για να βρούμε την Αλίκη και τον Βλάσση, πη-γαίναμε για να χάσουμε τους εαυτούς μας. Και το καταφέρναμε!

Πώς και περάσανε από το μυαλό μου όλα αυτά, σας ακούω να ρωτάτε. Περάσανε γιατί τις προάλλες που ανέβηκα τη Βουλιαγμένης και πήγα σε τοπικό συνερ-γείο να αλλάξω μια λάμπα στο αμάξι, είδα φουλ ερ-γασίες στο παλαιό κουφάρι του «Εργοστασίου». Αφη-σα το τουτού διά τα περαιτέρω, κατέβηκα, περπάτησα, πήρα μια αναπνοή, ρώτησα τους εργάτες: «Τι θα γίνει εδώ, ρε παλικάρια;» Και έλαβα μια απάντηση που με σόκαρε: «Σούπερ μάρκετ!»

Μου είπαν μάλιστα και ποιας φίρμας σούπερ μάρκετ, αλλά λέω να το αφήσω εκτός για να μην την γκαντε-μιάσω. Καθότι μόνο γκαντεμιά μπορώ να της φέρω με τόσες κατάρες που έριξα. Είχα ανεβάσει στροφές, βλέ-πετε, απορούσα σιωπηρά αγανακτισμένος: Εδώ; Εδώ; Μα εδώ δηλαδή έπρεπε να γίνει σούπερ μάρκετ; Δεν γι-νόταν πιο κει, παραδίπλα, κάπου αλλού τέλος πάντων, ψόφιο είναι το real estate, ό,τι θέλεις βρίσκεις. Στον ναό της απωλείας, που λέει και η θρησκεία μας, έπρεπε να λειτουργήσει ο ναός της κατανάλωσης; Πάγωσα και για μια στιγμή αισθάνθηκα όπως οι λάτρεις του δωδε-κάθεου. Τότε που γκρεμίζανε τα ιερά τους οι Χριστιανοί για να χτίσουν εκκλησίες...

ΥΓ1: Και το «Ρόδον», ως γνωστό, σούπερ μάρκετ έγινε. Αναρωτιέμαι πώς ακριβώς θα τριτώσει το κακό.

ΥΓ2: Ενα καλό νέο για την πολύπαθη οδό Σόλωνος: Στο νούμερο 6 άνοιξε το νέο σούπερ ντούπερ concept store της Αpivita. Ευχές για καλές δουλειές και μακρο-ημέρευση.

Χρήστος Ξανθάκης

Τι εργοστάσιο, τι εργοτάξιο

46Στιγμιότυπα Πόλης